Περί Τεχνών και Γραμμάτων

Βαρύ το θέμα που θα αναπτύξω σήμερα. Μπορεί εσείς με την ντάλα στο κεφάλι να μην αντέχετε συζητήσεις περί τεχνών και γραμμάτων, αλλά εδώ που είμαι εγώ, είναι τουλάχιστον Μάρτης, οπότε προχωρώ ακάθεκτος.

Μετά τα ταξίδια του Γκιούλιβερ που έκανα φέτος κατέληξα στο εξής: Δεν πρόκειται να ξαναεπισκεφτώ μουσείο, αν πρώτα δεν γνωρίσω και πωρωθώ με την ιστορία των εκθεμάτων του. Έφαγα στη μάπα πινακομάνι και έκθεμα στο Λούβρο τις προάλλες, να φαν’ και οι κότες. Και τι κατάλαβα; Τίποτε! Ούτε συγκινήθηκα, ούτε τον ύπνο μου έχασα.

Είδα βέβαια την Τζοκόντα και την Μαντόνα των βράχων, οι οποίες από τον καιρό που ο Νταν Μπράουν έγραψε τον ‘κώδικα’ έχουν την τιμητική τους (συγκεκριμμένα αυξήθηκε κατά τέσσερα λεπτά κατά μέσο όρο η στάση κάθε επισκέπτη μπροστά στα συγκεκριμμένα εκθέματα εξ’ αιτίας του μυθιστορήματος!), Αλλά αν περιμέναμε τον Μπράουν για να πατήσουμε το ξερό μας σε μουσείο, φέξε μου και γλίστρησα!

Για ένα περίεργο λόγο ο τουρίστας νομίζει πως αν επισκεφτεί μουσείο στις διακοπές του, γίνεται καλύτερος άνθρωπος. Βασικά, αυτό δεν το πιστεύει ο τουρίστας. Το πιστεύει η τουρίστρια που είναι με τον τουρίστα, και ο τουρίστας ακολουθεί σιωπηλά για να διασώσει την ηρεμία των διακοπών του.

Θυμάμαι όταν ήμουν Δευτέρα λυκείου και πήγαμε σχολική εκδρομή στην Αθήνα. Τότε, μάλιστα! Ανέβηκα στην Ακρόπολη και έβλεπα όλα αυτά που μου ξέκαναν τον εγκέφαλο τόσα χρόνια στις εξετάσεις και ήξερα: Ορίστε τα προπύλαια του Μνησικλή, να οι Καρυάτιδες στο Ερέχθειο, ορίστε και ο Παρθενώνας αφιερωμένος στη Θεά Αθηνά. Αισθανόμουν μια ικανοποίηση, τουλάχιστον ένα δέος για το έκθεμα.

Κατά τα άλλα, κωλοβάρεσα και στο μουσείο του Βαν Γκόγκ στο Άμστερνταμ. Είχε μέσα δέκα μαλάκες που βλέπανε τα ηλιοτρόπια και το διάσημο υπνοδωμάτιο τού και χύνανε. Τι να πεις... Δεν ξέρω αν κρύβεται κάποια σπουδαία ιστορία πίσω από τις συγκεκριμένες υδατογραφίες, εγώ πάντως μια χαρά την έβγαλα στο σκαμπώ μου στη γωνία. Είμαι άτεχνος και το καμαρώνω. Εσείς που εκτιμάται τις τέχνες πού στηρίζεστε ήθελα να ‘ξερα...

Αφού τις σήμερον, και οι τέχνες ξεφτιλίστηκαν. Ο καθένας ορίζει τέχνη το ό,τι να’ ναι και χρίζεται καλλιτέχνης. Πήγαμε στη γκαλερί Μπομπιτού με τη Μαρία πριν μια εβδομάδα και σε μια αίθουσα είδαμε τα εξής αριστουργήματα (Ναι, πληρώσαμε για να τα δούμε!):

Μοντέρνα τέχνη, τάχα μου. Στη πρώτη φωτογραφία βλέπετε ένα κενό δωμάτιο από το οποίο αιωρούνται μαύρα πούπουλα:

Δεν γνωρίζω τον συμβολισμό, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να απεικονίζει το εσωτερικό εγκεφάλου μιας γνωστής μου.

Επίσης, σ’αυτή τη φωτογραφία, βλέπετε ένα κομψοτέχνημα το οποίο εγώ θα τιτλοφορούσα: «Είπα σου να συγυρίσεις το δωμάτιο σου!»

Αναμφισβήτητα πρόκειται για έξυπνες συλλήψεις, αλλά στο πόσο και με ποιά κριτήρια κοστολογούνται διαφωνώ. Διότι κάτι τέτοιες χαριτωμενιές τις κάνω κι’εγώ και δεν βλέπω ούτε ευρώπουλο να αθροίζεται στο τραπεζικό μου λογαριασμό. Μην μιλήσω για την ποίηση τώρα και ανάψω. Που καθόταν ο κάθε μαστούρης και έγραφε δίστιχα για να τα αναλύουμε εμείς στο λύκειο, χωρίς να πλησιάζουμε διόλου τις προθέσεις του ποιητή.

Επομένως, δεδομένου πως οι τέχνες και τα γράμματα έχουν καθαρά υποκειμενική αξία και εκτιμούνται μετά θάνατον του ποιητή και κατόπιν εορτής, αρνούμαι κατηγορηματικά να ξανά χασομερήσω στα μουσεία για το δήθεν του πράγματος και το θεαθήναι, ενώ υπογραμμίζω πως από τώρα και στο εξής, στις διακοπές μου, θα κυνηγώ ανερυθρίαστα ξέκωλα-τουρίστριες!