Τίνος Είναι ρε Πατέρα το Παιδί;

Το θέμα των ημερών είναι η γέννηση του παιδιού του Φώτη Σεργουλόπουλου.

Πολλά λέγονται και γράφονται και θέλω να πω και εγώ τη γνώμη μου. Θα εκφράσω γενικά την άποψή μου για το κατά πόσον θα πρέπει να παίζει ρόλο ο σεξουαλικός προσανατολισμός κάποιου, προκειμένου να αποκτήσει παιδί, και μετά θα αναφερθώ και ειδικά στον κ. Σεργουλόπουλο, παρόλο που δεν μου πέφτει λόγος, εξ αιτίας της έκτασης που πήρε το θέμα στη δημοσιότητα.

Θεωρώ ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν θα έπρεπε να είναι καθοριστικός παράγοντας στο κατά πόσον ένα ζευγάρι δικαιούται να αποκτήσει παιδιά. Τα παιδιά θέλουν αγάπη, φροντίδα και εκπαίδευση. Αν μπορείς να τα παρέχεις αυτά, δεν μας ενδιαφέρει αν τον παίρνεις, αν τον δίνεις ή αν τον πηγαινοφέρνεις. Υγιές περιβάλλον δεν είναι κατ’ ανάγκη ένα περιβάλλον στο οποίο το παιδί βλέπει ένα μπαμπά και μια μαμά να ζουν μαζί. Υγιές περιβάλλον είναι να βλέπει το παιδί δυο ανθρώπους που σέβονται ο ένας τον άλλον να συνεργάζονται για να επιβιώσουν. Να υπάρχει δηλαδή εμφανής συντροφικότητα και αξιοπρέπεια. Δεν σημαίνει ότι επειδή ένα ζευγάρι είναι γκέι, πως δεν διέπεται από αξιοπρέπεια. Όπως υπάρχουν αναξιοπρεπείς στρέητ, υπάρχουν και αναξιοπρεπείς γκέι, δεν αμφιβάλλω, μα συχνά συμβαίνει και το ανάποδο. Όπως και να έχει δεν θεωρώ το κρεβάτι κριτήριο. 

  

Τώρα το αν θα επηρεαστούν τα παιδιά βλέποντας δύο γκέι μπαμπάδες και δύο γκέι μαμάδες να δείχνουν στοργή ο ένας του άλλου, πιστεύω ότι είναι αστείο επιχείρημα, καθότι αν κρίνω από μένα, τη σεξουαλικότητά μου την είχα ανακαλύψει από το νηπιαγωγείο πολύ πριν δω τους γονείς μου να υπεισέρχονται σε τρυφεράδες - θέαμα που ομολογώ ότι πολλές φορές το έβρισκα έως και αποκρουστικό. Δεν ξέρω κανέναν που βλέπει τους γονείς του να φιλιούνται και βρίσκει το θέαμα ελκυστικό. Γενικά, το να βλέπεις τους ανθρώπους που σε μεγαλώνουν να φιλιούνται, είτε είναι γκέι, είτε είναι στρέητ, είναι τουλάχιστον παράξενο στα μάτια ενός παιδιού.

Θα μου πεις, όλοι χρειάζονται και δικαιούνται σε αυτή τη ζωή ένα μπαμπά και μια μαμά και θα συμφωνήσω. Το ιδανικό θα ήταν να έχουμε όλοι από έναν για να υπάρχει μια αρμονία, μια ισορροπία (ασχέτως αν οι ρόλοι των φύλων στις μέρες μας είναι χέσε μέσα - πράγμα με το οποίο η ανατολίτικη μου φύση αρνείται να συμβιβαστεί). Μα δεν τα φέρνει πάντα έτσι η ζωή, τί να κάνουμε τώρα; Δεν έχουν όλοι από έναν μπαμπά και μια μαμά. Πολλά παιδιά μεγαλώνουν ορφανά, πολλά παιδιά μεγαλώνουν σε χωρισμένες οικογένειες με τον έναν από τους δύο γονείς απόντα ή αδιάφορο ως προς τα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής τους, πολλά παιδιά μεγαλώνουν με τη γιαγιά τους επειδή οι γονείς τους δουλεύουν στα κάτεργα. Δεν πιστεύω ότι επηρεάστηκε ποτέ ο σεξουαλισμός κάποιου από το ποιος τον μεγάλωσε. Σημασία έχει πώς τον μεγάλωσε.

Εκ των ανωτέρω, καταλήγω ότι δεν παίζει κανένα ρόλο ο σεξουαλικός προσανατολισμός των γονιών στο μεγάλωμα ενός παιδιού. Δεν είμαι ούτε βιολόγος, ούτε κοινωνιολόγος, αλλά η λογική μου σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει.

Από εκεί και πέρα, στο θέμα του Σεργουλόπουλου διαφωνώ, όχι επειδή ο άνθρωπος «διάλεξε έναν άλλον δρόμο» όπως εξομολογήθηκε ο ίδιος στο ‘Βράδυ’ του Κωστόπουλου, αλλά επειδή μου δίνει την εντύπωση πως γέννησε για καθαρά εγωιστικούς λόγους. Δεν είναι ζευγάρι με τη μητέρα του παιδιού του εξ όσων γνωρίζουμε. Δεν βγαίνουν μαζί, δεν ζουν μαζί, δεν μοιράζονται τη ζωή. Τα γράφω αυτά βέβαια με κάθε επιφύλαξη καθότι δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς παίχτηκε, μα εικάζω, από τα όσα βλέπω στα περιοδικά και τα μαγκαζίνο.

Επομένως, δεν ξέρω αν είναι σωστό να φέρνουμε ένα παιδί στη ζωή με οποιονδήποτε τρόπο, απλά και μόνο για να ικανοποιήσουμε τα πατρικά μας ένστικτα, στερώντας του παιδιού εξ αρχής το δικαίωμα να ζήσει σε μια δεμένη οικογένεια ανεξάρτητα από τη σύστασή της. Δεν με ενδιαφέρει αν αυτή η οικογένεια αφορά δυο πατέρες ή δύο μαμάδες επαναλαμβάνω. Με ξενίζει όμως το ότι η οικογένεια αυτή θα αποτελείται από δύο μονάδες που θα μοιράζονται ένα παιδί ο καθένας από το σπίτι του και πιθανόν με άλλους συντρόφους, και οι οποίοι έφεραν το παιδί στον κόσμο κατόπιν «συμφωνίας», απλά και μόνο για να μην πεθάνουν άκληροι. Πρόσεξε. Δεν αναφέρομαι σε παρένθετες μητέρες, εκεί πρόκειται για καθαρά συμβασιακή σχέση. Αναφέρομαι σε περιπτώσεις που δύο άνθρωποι στην καθισιά τους τεκνοποιούν χωρίς να είναι ζευγάρι. Τα ίδια θα έγραφα αν δύο φίλοι παιδικοί, ένας άντρας και μια γυναίκα, έκαναν παιδί χωρίς να ζουν μαζί, απλά και μόνο για να το μοιράζονται και να έχουν κάτι να απασχολούνται. Δεν αποκομίζει τα μέγιστα έτσι το παιδί. Και είναι κρίμα να διαθέτει και μάνα και πατέρα, αλλά να μην τους χαίρεται μαζί, για τους λόγους που καταλαβαίνεις.   

Τον Σεργουλόπουλο τον συμπαθώ και δεν έχω καμία εμπάθεια μαζί του. Αυτές τις σκέψεις τις κάνω γενικά για τον οποιονδήποτε Σεργουλόπουλο επιθυμήσει αύριο να γεννήσει τοιουτοτρόπως - (τυχαία η επιλογή της λέξης αυτής), μόνο και μόνο για το απωθημένο του πράγματος. Στο κάτω, κάτω, αν είχε τόσο διακαή πόθο να αποκτήσει ένα παιδί ας υιοθετούσε ένα, τόσα παιδιά υπάρχουν χωρίς τα στοιχειώδη, θα γλιτώναμε και αυτή τη συζήτηση. 

.   

Είναι όπως και να έχει τεράστιο θέμα και δεν περιμένω ότι θα το λύσουμε τώρα σ’ αυτό το μπλογκ. Σε κάθε περίπτωση, εύχομαι να κατάλαβες τι θέλω να πω. 

Πενθώ. Κλαίω.

Βρήκα αυτή τη φωτογραφία μέσα σε ένα άλμπουμ, σήμερα.

Πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο στην Αγγλία. Δεκαεννιά χρόνων. Μπορεί εσύ να βλέπεις ένα χαμόγελο χάνου συνδυασμένο με βοϊδίσιο βλέμμα, μα εγώ που με ξέρω ελαφρώς καλύτερα, διακρίνω κάτι παραπάνω. Μια λαχτάρα για το άγνωστο που ετοιμαζόταν να γίνει γνωστό, μία ανέλπιστη ευτυχία που είχα αφήσει όλη τη σαβούρα της Κύπρου πίσω μου, και μία εσωτερική πληρότητα που έφτανε ως τα αυτιά μου και ξεχυνόταν από τα ρουθούνια μου. Κρατούσα ημερολόγιο τότε, και θυμάμαι που έγραφα πως δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσω ποτέ πίσω στη ντροπή της ανατολικής μεσογείου. Ήμουν σίγουρος ότι θα καταλήξω αλλού. Φαντασιώσεις και οράματα στο φουλ. Σκεφτόμουν ότι ανοιγόταν μπροστά μου η Ευρώπη, ο Ατλαντικός, ο Ειρηνικός, ο Πολεμικός και όποιος άλλος θέλεις, και ως εκ τούτου το μέλλον προδιαγραφόταν λαμπρό. Και λαμπρό μας έκαψε. 

Δεν με έχω δει ποτέ ξανά σε φωτογραφία τόσο ενθουσιασμένο, τόσο αδιαμφισβήτητα ευτυχή. Της Μπρέντας εξαιρουμένης βεβαίως, βεβαίως. Μα, και πάλι. Σε αυτή τη φωτογραφία διακρίνω μία αυτοπεποίθηση που δεν έχω πλέον, διακρίνω ένα "I will rule the world" attitude που δεν το έχω πια. Και κρίνοντας από το πώς εξελίσσεται γύρω μου η κατάσταση, ούτε πρόκειται να ξανά αποκτήσω. 

Τώρα ζω στη χώρα που έχεις δουλειά και πρέπει να δηλώνεις ευγνώμων και να ανέχεσαι τα πάντα. Ζω στη χώρα που περιμένεις τον Έρογλου και τον Αναστασιάδη να βγάλουν κοινό ανακοινωθέν και ούτε γι αυτό δεν είναι άξιοι. Ζω στη χώρα που όχι μόνο δεν προόδεψε από το 2000 που την άφησα για τα ξένα, βλέπε φώτο, αλλά που 13 χρόνια μετά βρίσκεται σε πολύ χειρότερη κατάσταση απ' ό, τι τότε. 

Έπρεπε να έχω περισσότερα κότσια στη ζωή μου. Να είχα αρπάξει τον ταύρο από τα κέρατα προ πολλού!

Ακόμα και τώρα, που συνειδητοποιώ την τραγικότητα της κατάστασής μου, αντί να σαλπάρω, κάθομαι και περιμένω το θαύμα, περιμένω τους βαρβάρους. Λες και θα αλλάξει τίποτε. Λες και θα βρέξει νου! Πόσον άξιος θρήνου;! 

Έεεεπρεπε, να το 'χα καταλάβει,

Έεεεπρεπε, να το ΄χα δει!

Τα Νέα σας;

Μπονζούρ.

Η παρουσίαση μια χαρά πήγε, αν ρωτάς. Σας ευχαριστώ και για τις συμβουλές σας, έστω και καθυστερημένα. Πρέπει κάποτε να σταματήσω να αγχώνομαι και να παίρνω τη ζωή στην Κύπρο τόσο στα σοβαρά. Ξεχνώ που ζω και ανάγω τα πάντα σε επίπεδο Λονδίνου, δυστυχώς. Στη χώρα μας όλες οι παρουσιάσεις είναι ντεζαβού από τις μέρες της στρατιωτικής μου θητείας, όπου εκπαίδευα εφέδρους σε κάτι χωράφια έξω από το Τσέρι. Είκοσι χρόνια μετά, ελάχιστα πράγματα άλλαξαν.

Αυτές τις μέρες κάνουμε ατελείωτες πρόβες για την παράσταση που θα ανεβάσουμε με τον δικηγορικό σύλλογο στις 29,30 Νοεμβρίου και 1,5 και 6 Δεκεμβρίου. «Το Μικροαστικό Δίκαιο» του Παύλου Μάτεσι. Ωραιότατος τίτλος για θεατρική ομάδα δικηγόρων, παρόλο που η υπόθεση δεν έχει σχέση με το δικηγορικό επάγγελμα. Τι εννοείς κύριέ μου αν είναι κωμωδία; Εννοείται πως είναι κωμωδία, θα παίζαμε εμείς δράματα; Τα δράματα τα ζούμε. Να έρθετε να μας δείτε, είναι κάτι διαφορετικό από ό, τι σας συνηθίσαμε μέχρι σήμερα και αυτό από μόνο του είναι ενδιαφέρον. Ακούω κρατήσεις.

Νομίζω είναι το τελευταίο έργο στο οποίο παίζω. Έχω κουραστεί. Και από χρόνου έχω άλλους στόχους. Παίξαμε όλους τους μαλακίες ρόλους μέχρι στιγμής, εκτός αυτόν του πατέρα! Βέβαια, μεγάλη μπουκιά βάλε… γι αυτό και εκφράζω το πιο πάνω με κάθε επιφύλαξη.

Κατά τα άλλα, τελειώνει το 2013 και πολύ χαίρομαι γιατί δεν ήταν καλή χρονιά. Είχε τις αναλαμπές της, αλλά γενικά από το 2010 ήταν η χειρότερη χρονιά ως τώρα. Πολύς κόσμος μου χάλασε τη διάθεση αλλά ευτυχώς πήρε πόδι. Κι αν δεν το πήρε ακόμη είναι θέμα χρόνου να το πάρει. Οι οιωνοί δεν είναι καλοί για το ’14, αλλά χειρότερο από φέτος αποκλείεται να είναι.

Αυτά. Δεν έχω και τίποτε άλλο να πω και νευριάζω με τα κείμενα που δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο θέμα να πραγματευτούν. Δεν θα κάνω αυτά που περιπαίζω, γεια σου και καλή βδομάδα. 

Νικώντας τον Μέτριο μου Εαυτό

Πάσχω από τρομερή έλλειψη αυτοπεποίθησης. 

Μόλις πριν δυο μέρες μου ανακοίνωσε ο διευθυντής μου ότι την ερχόμενη βδομάδα πρέπει να παρουσιαστώ σε ένα συνέδριο και να παρουσιάσω ένα θέμα ενώπιον ανώτατων αξιωματούχων του κράτους, για δέκα ολόκληρα λεπτά. Πρόκειται για κανονική παρουσίαση με διαφάνειες, χρήση υπολογιστή κτλ. Έκτοτε έχω χάσει δέκα κιλά ιδρώτα από τον φόβο μου. Είναι η δεύτερη φορά που μου ανατίθεται κάτι τέτοιο, και αυτή τη φορά ωφείλω να το φέρω εις πέρας για να δικαιολογήσω την πρόσληψή μου, αλλά και την ύπαρξή μου, αν θέλεις. Την πρώτη φορά που μου ανατέθηκε κάτι ανάλογο πήγα με την ουρά στα σκέλια στον διευθυντή και δήλωσα πως αδυνατούσα να το διεκπεραιώσω, λόγω του ότι η παρουσίαση θα γινόταν στα αγγλικά και δεν αισθανόμουν πως είχα αρκετό χρόνο να προετοιμαστώ γι αυτό. Παραμύθια της χαλιμάς. Απλά φοβόμουν. Το αίτημά μου, τότε, εισακούστηκε και την παρουσίαση ανέλαβε άλλη συνάδελφος την οποία όμως συνόδευσα στο συνέδριο για να την παρακολουθήσω και να εξοικειωθώ με την ιδέα της προβολής και της έκθεσης.

Τώρα, πολύ λογικά σου γεννιέται το ερώτημα, πώς γίνεται άνθρωπος που παίζει θέατρο εδώ και 7 χρόνια, υποδυόμενος τις πιο πολλές φορές ρόλους καρικατούρας, και που δεν διστάζει να εκτεθεί ανεπανόρθωτα ντυμένος ως Καρβέλας χορεύοντας με τη Βίσση, να διστάζει να παρουσιάσει ένα θέμα που το σπούδασε, το χειρίζεται καθημερινά και σε μια γλώσσα στην οποία έγραψε διατριβές, εκθέσεις, εξετάσεις, διαγωνίσματα. Η απάντηση είναι απλή: Δεν ξέρω!

Άμα ήξερα θα το διόρθωνα και μόνος μου, δεν θα σου έγραφα εδώ τον πόνο μου βραδιάτικα. 

Είναι όντως αξιοπερίεργο γιατί στο θέατρο η ματαιοδοξία μου νικά τον φόβο της έκθεσης, ενώ αντίστοιχα στη δουλειά μου, ο φόβος καταποντίζει τη γνώση. Προφανώς, το να υποδύεσαι έναν ρόλο, είτε αυτός λέγεται Βέλας, είτε οτιδήποτε άλλο είναι ευκολότερο από το να είσαι ο εαυτός σου. Και μάλιστα ο σοβαρός εαυτός σου. Δεν το συζητώ. Αλλά και πάλι. Δεν το χωνεύω ότι ουδέποτε είχα πρόβλημα να αυτοσχεδιάσω και να σώσω μια παράσταση στη σκηνή, ενώ το να παρουσιάσω ένα επιστημονικό θέμα μου προκαλεί υγρές παλάμες, στεγνό στόμα και ακράτεια μόνο στη σκέψη ότι το ακροατήριο μπορεί να βαρεθεί, να πλήξει ή (ο Θεός να μην το δείξει), να μου κάνει απορίες για τις οποίες δεν θα γνωρίζω την απάντηση. Αυτό το τελευταίο μπορεί και να με σκοτώσει. Γιατί κατά τη γνώμη μου, αν δεν κατέχεις ένα θέμα στο 1000%, κάθεσαι σπίτι σου, δεν κάνεις διαλέξεις, ούτε πουλάς πνεύμα. 

Αναγνωρίζω πως ποτέ και κανένας δεν τα ξέρει όλα, αλλά εγώ μουδιάζω, δεν μπορώ να πουλάω μούρη αν δεν αγγίζω την τελειότητα. 

Δυστυχώς, αυτή μου η στάση μου γυρνάει πάντα μπούμερανγκ και έχει σταθεί κατά καιρούς τεράστιο τροχοπέδη στην εξέλιξή μου. Άπειρα τα παραδείγματα: Για να επανέλθω, στο προαναφερθέν συνέδριο που αρνήθηκα να πάω να μιλήσω, εξ αιτίας του φόβου μου να εκφραστώ στα αγγλικά (πού πας ρε Καραμήτρο άμα δεν έχεις προφορά Οξφόρδης και δεν χρησιμοποιείς το therefore και το nevertheless τρεις φορές σε κάθε πρόταση;), εν τέλει παρουσιάστηκαν κι άλλοι ομιλητές, των οποίων η άρθρωση και προφορά ήταν πολύ χειρότερες από τη δική μου, και καταχειροκροτήθηκαν. Μάλιστα, ουδεμία τύψη έδειχναν να αισθάνονταν καθόσον κακοποιούσαν την αγγλική μπροστά στα μάτια και ώτα τόσων παρευρισκομένων που προσωπικά το θεώρησα θράσος! Φεύγοντας ένιωσα και τρεις φορές μαλάκας που αναγκάστηκα να εκτεθώ στο αφεντικό για την αδυναμία μου να ανταποκριθώ στα καθήκοντά μου, ενώ άλλοι, που μιλούσαν την αγγλική σαν Αλβανοί κηπουροί στα βόρεια προάστεια της Αθήνας, απολάμβαναν το χειροκρότημα. 

Για να αντιληφθείς το μέγεθος του προβλήματος, το ίδιο πρόβλημα είχα και μέχρι να ξεπαρθενέψω. Για πάρα πολλά χρόνια θεωρούσα ότι εφόσον δεν μπορείς να γαμήσεις σαν πορνοστάρ και να της πετάξεις της άλλης την μήτρα έξω, κάτσε καλύτερα σπίτι σου και παίξε επιτραπέζια. Για πολλά χρόνια φοβόμουν να εκτεθώ λόγω απειρίας, λόγω αδυναμίας να ανταποκριθώ στα στάνταρ των πορνό που έβλεπα. Ναι, ξέρω, ούτως ή άλλως κανείς δεν θέλει να θυμάται τις πρώτες του φορές, κανείς δεν χτίζει αν δεν μπαζώσει, κανείς δεν τρέχει 100 μέτρα σε αγώνες αν πρώτα δεν μάθει να περπατά, μα εγώ ήθελα να φτάσω το τέλειο εξ αρχής, να αισθάνομαι ότι επιτελώ το έργο μου στο ακέραιο, να είμαι κύριος. Ε, αυτή μου η φοβία δεν φαντάζεσαι πόσο καιρό με άφησε να παρακολουθώ το άθλημα από τον πάγκο σαν δεύτερος και τρίτος αναπληρωματικός, παρά σαν επιθετικός παίχτης -κατέληξα να εκφράζομαι και με αθλητικούς όρους, ποιός να μου το έλεγε. 

Σου αναφέρω το σεξ σαν παράδειγμα, μα μπορώ να σκεφτώ άπειρα παραδείγματα στη ζωή μου όπου παραμέλησα τον εαυτό μου επειδή φοβόμουν να του επιτρέψω να εκτεθεί. Θυμάσαι, ας πούμε, που σου είχα γράψει κάποτε πως θέλω να γράψω ένα θεατρικό έργο; Άρχισα να γράφω το σενάριο και στην πορεία το παράτησα διότι όταν το διάβαζα έκανα πολλές αρνητικές σκέψεις, έλεγα "ποιός νομίζεις ότι είσαι που θα μου γράψεις και θέατρο", "ρεζίλι θα γίνεις", "χέσε μας ρε Αριστοφάνη που μου θες και κωμωδία" και άλλα παρόμοια. Τις προάλλες πήγα και είδα μια ερασιτεχνική παράσταση ενός άλλου τύπου που έκατσε και έγραψε μόνος του το σενάριο, σκηνοθέτησε και έστησε γενικά όλο το έργο και σκέφτηκα ότι μπορώ να γράψω κάτι αντάξιο αν όχι κάτι πολύ καλύτερο και ΠΟΣΟ μαλάκας είμαι που αφήνω τις ανασφάλειές μου να κυριαρχούν μέσα μου και δεν προχωρώ μπροστά! Όσο μπροστά μπορείς να προχωρήσεις δηλαδή μέσω μιας θεατρικής σάχλας. 

Εν πάση περιπτώσει. Στερήθηκα πολλές απολαύσεις, πολλές νίκες και εμπειρίες στη ζωή μου απλά και μόνο επειδή ένιωθα πως καλύτερα να απείχα, παρά να συμμετείχα αδυνατώντας να ανταποκριθώ στο απόλυτο. Γιατί θεωρώ πως πάντα το τέλειο πρέπει να επιζητούμε σ' αυτή τη ζωή. Και δεν λέω, καλή η αυστηρότητα, καλές οι μεγάλες προσδοκίες, μα να μην φτάνουμε στο σημείο να αναχαιτίζουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς.  

Αυτή τη φορά θα πάω στο συνέδριο. Παρόλο που δεν κατέχω το θέμα όσο θα ήθελα. Παρόλο που φοβάμαι ότι ακόμη κι αν το μάθω τέλεια, θα πεταχτεί από κάτω κάποιος να ρωτήσει κάτι που μπορεί να μην ξέρω να το απαντήσω και να θέλω να ανοίξει η Γη να με καταπιεί. Αλλά θα πάω. Θα πάω γιατί βαρέθηκα να είμαι έρμαιο των φόβων μου, βαρέθηκα να βλέπω το μέτριο να επιβραβεύεται και εγώ να θεωρούμαι υποδεέστερος απλά επειδή φοβάμαι να εκτεθώ. Θα πάω, και άμα τα εύρω σκούρα, το πολύ πολύ να φορέσω την περούκα του Καρβέλα και να τους πω: "Ακούστε να δείτε, εγώ γι αυτά είμαι πλασμένος. Αν θέλετε σας χορεύω το Φάμπιουλους και όλοι happy. Αν πάλι δεν θέλετε, χαρήκαμε πολύ που σας γνωρίσαμε."   

Είναι τόσο δύσκολο να πολεμάς τον μέτριο εαυτό σου και να τον νικάς. Αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος στην ηλικία μας. 

Δίψα για Μάθηση

Ένας φίλος μου έστειλε αυτό εδώ το λινκ που αφορά στη δημιουργία μιας σχολής για τσιμπούκια. Πήγαινε να δεις το προσπέκτους, έχει ωραιότατες φωτογραφίες από τα μαθήματα, σαν κι αυτήν που βλέπεις, και αν ενδιαφέρεσαι να πας να γραφτείς.

Βλέποντας τη φωτογραφία, σκέφτηκα τι μπορεί να ακούει κανείς μέσα σε εκείνο το τμήμα:  

Δασκάλα: Βγάλτε όλες πάνω τις πούτσες σας! Διαγώνισμα!

Μαθήτριες: Ωωωω!

Δασκάλα: Είπα, διαγώνισμα!

Μαθήτριες: (αποδοκιμαστικά) Ωωωωω!

Δασκάλα: Ώξις και ξερός! Να ρουφήξετε τώρα από μιαν απρόοπτη, να δω ποιες διαβάζουν! Εμπρός, τι το σκέφτεστε; Για να δω πώς θα ανταποκριθείτε σε περίπτωση αναπάντεχου τσιμπουκιού.

Μαθήτρια Χ: Τι είναι το αναπάντεχο τσιμπούκι, κυρία;

Δασκάλα: Άμα μιλάει η δασκάλα σου, εσύ κοιμάσαι όρθια! Και σας είχα πει να υπογραμμίζετε τα θέματα SOS. Το λέει η λέξη! Α-να-πάν-τε-χο! Σου έρχεται σαν αστροπελέκι από εκεί που δεν το περιμένεις: στο αυτοκίνητο εν κινήσει, στην τουαλέτα του ρεστοράν, στο κλαμπ, κάτω από το γραφείο του προϊστάμενου. Τόσες φορές τα είπαμε, δείχτε μου ότι τα εμπεδώσατε να σχολάσω, να πάω μια φορά σπίτι μου ευχαριστημένη! Λοιπόν, έχετε δεκαπέντε λεπτά!

Μαθήτρια Ψ: Κυρία, εγώ δεν έφερα την πούτσα μου.

Δασκάλα: Γιατί;

Μαθήτρια Ψ: Μάλλον τη ξέχασα στο σπίτι.

Δασκάλα: Να δώσεις λευκό!

Μαθήτρια Ψ: Μα είναι άδικο...

Δασκάλα: Σκασμός! Αύριο να παρουσιαστείς με τον κηδεμόνα σου. Ποιος στρατιώτης πάει στον πόλεμο χωρίς το όπλο του, μωρή;

Μαθήτρια Ψ: Να τηλεφωνήσω στο σπίτι να πεταχτεί η μάμα μου να μου τη φέρει;

Δασκάλα: Ξέρει η μαμά σου πού την έχωσες;

Μαθήτρια Ψ: Μπορεί να τη βρήκε εκεί που καθάριζε.

Χτυπά η πόρτα. Ανοίγει. Μπαίνει μέσα η μαμά της μαθήτριας Ψ.

Μαμά: Συγγνώμη που διακόπτω το μάθημά σας. (προς την κόρη της) Αγάπη μου, ξέχασες σπίτι την πούτσα σου!

Δασκάλα: Μόλις τώρα την επέπληττα επ’ αυτού κυρία Παπαδοπούλου.

Μαμά: Συγχωρείτε την κορούλα μου, είναι λίγο άρρωστη αυτές τις μέρες και δεν μπορεί να συγκεντρωθεί στα μαθήματά της. Εχτές για παράδειγμα, τους είπατε να κάνουν 45 πεοβυθίσεις, αλλά είχαν κλείσει οι αμυγδαλές της και έμεινε αδιάβαστη.

Δασκάλα: Αυτά είναι εύκολα κυρία μου, σκέτη προθέρμανση. Δεν είναι δα και πυρηνική φυσική.

Μαμά: Δεν καταλαβαίνετε, μικρές είναι ακόμα, θέλουν λίγο χρόνο. Δεν μπορούν να απορροφήσουν την ύλη τόσο εύκολα. Καμιά φορά ζητά κι από μένα βοήθεια, και δεν ξέρω να τη βοηθήσω. Τις προάλλες μου ζήτησε να τη βοηθήσω στο deep throat, της είπα «δεν ξέρω αγάπη μου, την εποχή μας δεν είχε τέτοια» και την έστειλα στην μεγάλη της αδελφή.

Δασκάλα: Θα τα συζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή αυτά κυρία μου, είναι θέματα του Υπουργείου.

Μαθήτρια Ψ: (ενθουσιασμένη) Ευχαριστώ μαμά! Πού την βρήκες;

Μαμά: Κάτω από το μαξιλάρι σου αγάπη μου.

Δασκάλα: Το χρυσό μου. Κοιμάται με τα μαθήματά της στο προσκεφάλι της. Από τις καλύτερες μου μαθήτριες! Ευχαριστούμε πολύ κυρία Παπαδοπούλου (κλείνει την πόρτα).

Δασκάλα: Τι με κοιτάτε πορνίδια; Τώρα που έφυγε η μαμά της, μπουκώστε! Όλο κάτω! Όποια τον σηκώσει πρώτη παίρνει το άριστα!

Μαθήτρια Χ: Κυρία, ρουφώ μιαν ώρα και τίποτε. Πρέπει να χάλασε.

Δασκάλα: Διαβάστε καλά τα δεδομένα της άσκησης! Τι ηλικία έχει το όργανο; Με τι ταχύτητα ρέει το αίμα στις φλέβες του; Κάντε τον πολλαπλασιασμό ξανά και υπολογίστε πόσες φορές πρέπει να ρουφήξεις για να ορθωθεί!

Μαθήτρια Χ: Κυρία, πιάστε την να δείτε. Σοβαρά, χάλασε. Να πάω στον αποθηκάριο, μισό λεπτάκι, να ζητήσω μιαν καινούρια;

Δασκάλα: Ας την πρόσεχες να μην χάλαγε. Είστε υποχρεωμένες να συντηρείτε τα χρειώδη σας! Δεν μπορεί να αναπληρώνει η σχολή τα σπασμένα κάθε λίγο και λιγάκι.

Μια μαθήτρια σηκώνει το χέρι της και δείχνει τη διπλανή της που αντιγράφει.

Δασκάλα: Δεν ρουφάμε από την πούτσα της διπλανής μας! Ελπίδα, ακυρώνεσαι. Μηδέν!

Ντριιιιν, το κουδούνι. Παρατάνε όλες τις πούτσες στα θρανία και βγαίνουν για διάλειμμα.

Δασκάλα: Πού πάτε; Όλες πίσω! Στις θέσεις σας! Θα βγείτε έξω όταν πω εγώ! Και χωρίς να ακούσω κίχ! Κιχ!

Πηγαίνετε παιδιά!

(Α' λα Παπαγιαννόπουλος στα 'Χτυποκάρδια').

Φαίνεται ότι είμαι σπίτι άρρωστος και βαριέμαι τη ζωή μου έτσι;…Τι, όχι;

Πάμε στην Έκθεση;

Κάθε χρονιά της δεκαετίας του ’80, γύρω στα τέλη της άνοιξης, η λεωφόρος Γρίβα Διγενή σημαιοστολιζόταν με πολύχρωμες σημαίες σε κάθε ηλεκτρικό πάσαλο. Δεν επρόκειτο για κάποια εθνική εορτή, μα για προπομπό της ετήσιας κρατικής έκθεσης.

Η κρατική έκθεση για ένα δεκάχρονο, όπως ήμουν εγώ, σήμαινε πολλά. Σηματοδοτούσε το τέλος της σχολικής χρονιάς, σήμαινε την έναρξη του καλοκαιριού και βεβαίως, σήμαινε οικογενειακή επίσκεψη στην έκθεση κατά την οποία οι γονείς μου αγόραζαν κάτι τραγικά μπιχλιμπίδια από τα εκάστοτε «παζαράκια» που στήνονταν έξω από το κάθε περίπτερο κι ένιωθα άρχοντας.

Μην ξεχνάς πως τη δεκαετία του ’80 η ενιαία αγορά ήταν ακόμα σε εμβρυακή κατάσταση, οπότε το να επισκεφτείς την έκθεση και να δεις προϊόντα που μπορούσες να εισάξεις ή να αγοράσεις από ξένες εταιρείες ήταν –δικαίως, το highlight της χρονιάς.

Δυο εικόνες έχω στη μνήμη μου από την κρατική έκθεση. Ένα περίπτερο που διαφήμιζε τεράστιες τηλεοράσεις που πρόβαλλαν τη Γιουροβίζιον της εποχής (που για μένα δεν υπήρχε ωραιότερο θέαμα από το να βλέπω τη Samantha Janus πολλαπλασιασμένη επί 60) και το ότι σε μια οικογενειακή μας επίσκεψη εκεί χάσαμε την αδελφή μου, μα τελικά την ξαναβρήκαμε, αφού πρώτα γίναμε οικογενειακώς ρεζίλι από τα μεγάφωνα όλων των περιπτέρων να καλούν «τους γονείς της μικρής τάδε να πάνε να την περιμαζέψουν». Τώρα που σκέφτομαι πόσα παιδάκια χάνονταν μέσα στον πανζουρλισμό της κρατικής έκθεσης, το συγκεκριμένο μέρος θα ήταν η χαρά του Ρομά.

Τέλος πάντων, στο θέμα μας. Όπως ήδη κατάλαβες, μέσα από μια ατραξιόν τέτοιου βεληνεκούς δεν θα μπορούσε να λείπει άλλη μια εκπομπή του Ευχάριστου Σαββατόβραδου. Η οποία, φυσικά, μεταδόθηκε ζωντανά από κάποια εξέδρα που στήθηκε εκεί, και στην οποία, όπως θα δεις ιδίοις όμμασι πιο κάτω, η Ειρήνη μας, μεταξύ κληρώσεων περιδέραιων της εταιρείας Οσάκα και αγνών καλλυντικών της εταιρείας Παντελής Πατατός, έπαιξε υπέροχα παιχνίδια με λατρεμένους συμπατριώτες μας, καθώς επίσης απόλαυσε τα μάλα μια πολιτική σάτιρα του Σταύρου Λούρα με τους πολιτικούς της εποχής, οι οποίοι, δυστυχώς, είναι οι ίδιοι που μας ταλαιπωρούν ακόμα και σήμερα, 20 χρόνια μετά.

Αγαπημένη στιγμή: Η ώρα που η Ειρήνη μας παρουσιάζει γεμάτη περηφάνια τον μάγο Χουντίνι και τη βοηθό του, Νίτσα!

Αξιοπρόσεχτη λεπτομέρεια: Το φλοράλ φόρεμα, εμπνευσμένο προφανώς από τα ανθεστήρια του Αγίου Δομετίου.

 

 Το πρόγραμμα μεταδόθηκε το σωτήριο έτος 1991, την ίδια χρονιά που η Έλενα Πατρόκλου εξέπεμπε, καθόλου τυχαία, SOS. Όσο για μένα, η τελευταία φορά που πήγα στην έκθεση ήταν το 1996, με κάτι συμμαθητές μου της πρώτης λυκείου. Τόσο πολύ βαρεθήκαμε που καταλήξαμε στο Τίβολι, δίπλα, να παλιμπαιδίζουμε. 

Τηλεοπτικών Θησαυρών Συνέχεια

Η ανασκαφή συνεχίζεται.

Κύριοι, αποθεώστε την Εύη Παπαμιχαήλ στο «Ματιές στον Κόσμο»!

Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι, η Εύη Παπαμιχαήλ δεν υπήρξε απλά η δημοσιογράφος που μετέδιδε τη Γιουροβίζιον από το 1991 μέχρι το 2005. Για μας τους πιο παλιούς, το όνομα Εύη Παπαμιχαήλ είναι πρωτίστως συνδεδεμένο με το «Ματιές στον Κόσμο». Ένα πρόγραμμα που μεταδιδόταν κάθε Σάββατο στις 7:00 -αν δεν απατώμαι, και αφορούσε σε παράξενες ειδήσεις από όλο τον κόσμο. Πώς είναι στις μέρες μας το δελτίο του Star Ελλάδος όπου σου δείχνει το γατί να παίζει πιάνο και ενθουσιάζεσαι; Ε, τότε, το ΡΙΚ ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του, και αυτή τη δουλειά την είχε αναλάβει η Εύη.

Στο επεισόδιο που θα δεις πιο κάτω (το οποίο δυστυχώς δεν σώζεται ολόκληρο, είναι σαν την Αφροδίτη ένα πράμα, του λείπουν κομμάτια), παρουσιάζονται πολύ συγκλονιστικά θέματα, όπως για παράδειγμα ένας υπεύθυνος ζωολογικού κήπου που ταΐζει ένα λιοντάρι χωρίς να κατασπαράζεται, αεροπλάνα που σχηματίζουν διάφορα σχήματα στους αιθέρες με πολύχρωμους καπνούς, και ένας κύριος που κάνει ελεύθερη πτώση κινηματογραφώντας το όλο εγχείρημα με την κάμερά του. Για τους πτωχούς τηλεθεατές των 80ς, σε εμάς αναφέρομαι, αυτά φάνταζαν τουλάχιστον εξωγήινα. Ό,τι είναι για το παγκόσμιο σήμερα η google, ήταν τότε για εμάς η Εύη Παπαμιχαήλ. Παράθυρο στον κόσμο.

Η ίδια είναι από τις λίγες παρουσιάστριες που μου είναι τόσο συμπαθείς στο ΡΙΚ.   

Ρίξε διαφημιστικά μηνύματα εποχής να βγάλει κι αυτό το μπλογκ καμιά λίρα. Τη διαφήμιση του ραδιοπρογράμματος στην πλασάρω πρώτη, πρώτη, μην λες ότι δεν σας έχω στα όπα, όπα.

Και πριν συνεχίσουμε με ένα ακόμα Ευχάριστο Σαββατόβραδο, ας παρακολουθήσουμε ένα δείγμα δελτίου ειδήσεων της εποχής, με παρουσιαστές τις μεγάλες φίρμες, δηλαδή, την κ. Αλίκη Φεραίου, και τον κ. Ανδρέα Κουκκίδη. Το δελτίο χρονολογείται γύρω στο 1989 και σ’ αυτό γίνονται αναφορές στην τότε Τσεχοσλοβακία, στη Σοβιετική Ένωση, στη Γιουγκοσλαβία καθώς επίσης και στις Κυπριακές Αερογραμμές. Με λίγα λόγια, σε όλα αυτά που έληξαν άδοξα ή είναι θέμα χρόνου να λήξουν. Ο ήχος του βίντεο δεν είναι πολύ καλός, αλλά αν αντέξεις να το δεις μέχρι τέλους, θα διορθωθεί στην πορεία.

Και τέλος, άλλη μια Ειρήνη Χαραλαμπίδου, να πάει καλά η μέρα μας.

Στο εν λόγω επεισόδιο θα δεις:

-          Ένα βίντεο της Τζάνετ Τζάκσον (μιλάμε, κανένα Top of the Pops και κανένα BBC).

-          Την Ειρήνη να μας εξηγεί πόσο σπουδαίος τραγουδιστής είναι ο Michael Jackson.

-          Ένα βίντεο κλιπ παραγωγής ΡΙΚ με τον μακαρίτη Διονύση Θεοδόση στο «Δερμάτινο Μπουφάν» (με σήμα κατατεθέν το μουστάκι).

-          Θα δείτε τον παραδοσιακό τηλεφωνικό διαγωνισμό, και για το τέλος, άφησα το καλύτερο,

-    Τον Άλεξ Παναγή, τον γνωστό, στα πρώτα του βήματα, σε ένα αγγλόφωνο τραγούδι, ντυμένος σε κάτι που παραπέμπει σε κράμα Rick Astley και Jason Donovan. Προσέξτε λίγο και το χορευτικό, θα το ζήλευε ακόμη και ο Αναστάζιο από το ‘Μιλάς Πολύ’.

Μόνο εγώ τα βρίσκω τόσο συναρπαστικά όλα αυτά;

Ρητορικό το ερώτημα, μην απαντήσεις και πληγωθώ παρασκευιάτικα. 

Μαδώντας τη Μαργαρίτα

Όπως υποψιάζεσαι, τις τελευταίες μέρες δεν κάνω άλλη δουλειά από το να ψηφιοποιώ παλιές κασέτες που ξέθαψα από τα άδυτα του αρχείου της Μπρέντας. Περνώ απίστευτες ώρες μπροστά στο βίντεο και στο μοντάζ και πραγματικά λυπάμαι που δεν μπορώ να τα ανεβάσω όλα, από διαφημίσεις μέχρι ανακοινώσεις προγράμματος και να θυμηθούμε παρέα τι ζήσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Η λέξη ‘συνεπαρμένος’ δεν φτάνει για να περιγράψει το πώς νιώθω όταν παρακολουθώ αυτά τα προγράμματα. Ο εγκέφαλος μου δραπετεύει σε μεταφυσικούς δρόμους όποτε βλέπω την Ειρήνη να πατά το κουμπί και την Εύη Παπαμιχαήλ να ρίχνει ματιές στον κόσμο. Έφτασα στο σημείο να θέλω να κάνω διδακτορικό στην τηλεόραση εκείνης της εποχής και τα κοινωνιολογικά ευρήματα που μπορείς να βρεις από τέτοια ανασκαφή.  

Χθες ψηφιοποίησα μερικά παιδικά προγράμματα, σου παραθέτω δείγματα πιο κάτω. «Πού είναι η Μαργαρίτα» και «Παιδικούς Ορίζοντες». Το πρώτο ήταν πρόγραμμα για παιδιά προσχολικής ηλικίας (το target group δηλαδή ήμουν εγώ, οπότε το έβλεπα ανελλιπώς), το δεύτερο απευθυνόταν σε παιδιά του Δημοτικού και Γυμνασίου. Αξίζει να κάνεις ένα γρήγορο πέρασμα και από τα δύο βίντεο για τους εξής λόγους:

Στο «Πού είναι η Μαργαρίτα» θα ακούσεις το χαρακτηριστικότατο τραγούδι των τίτλων που θυμίζει τραγούδι Λουκιανού Κηλαηδόνη και το οποίο εν έτει 1986 δεν υπήρχε παιδί που να μην ξέρει να το τραγουδήσει. Θα δεις τον Δώρο Κυριακίδη που έκανε αυτή τη δουλειά από τότε -έλιωσε, λέμε, να χορεύει και να τραγουδά, και τη Σοφία Μουαΐμη σαν Μαργαρίτα να παίζει την καμπόση. Τέλος θα δεις τη Μπρέντα Ντίξον στην ηλικία των τριών, να υποκρίνεται πως παίζει κιθάρα και να κάνει τον αρχηγό της συμμορίας. Επίσης θα δεις ένα δείγμα κυπριακού κουκλοθέατρου, το οποίο όταν ξαναείδα χθες, συνειδητοποίησα ότι κάποτε νόμιζα πως οι συγκεκριμένες κούκλες είχαν πραγματικό μέγεθος και πως μέσα τους έμπαιναν άνθρωποι. Χμ..

 

 Τώρα βάλε να δεις και λίγο από τους «Ορίζοντες». Θα δεις τη Μαρία Βασιλειάδου της ΕΔΕΚ σε ρόλο ‘δασκάλας με τα χρυσά μαλλιά’, να μας παρουσιάζει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου Λευκάρων. Ήταν, σου υπενθυμίζω, 1986 και τα παιδιά των σχολείων ήξεραν ακόμα να μιλούν στρωτά ελληνικά και να εκφράζονται με νόημα. Παρόλο που τα παιδιά στο βίντεο προέρχονται από ορεινά χωριά και ίσως θα περίμενες να δυσκολεύονται να εκτεθούν στην κάμερα και να εκφραστούν, εντούτοις θα εντυπωσιαστείς από την άνεσή που επιδεικνύουν στον λόγο και στο φακό. Όλα τα λεφτά η δήλωση μαθητή ότι το χειμώνα ήταν δύσκολη η μετάβαση στο σχολείο επειδή «στοίβαζε το χιόνι». Ναι, είχαμε και χιόνια κάποτε. Επίσης, θα μειδιάσεις με όλα τα παιδιά που όταν τα ρωτάνε πόσο απέχει το χωριό τους από το σχολείο τους, αυτά δίνουν την απάντηση σε «μίλια».

 

Το τραγούδι των τίτλων της εκπομπής, επίσης χαρακτηριστικότατο, θυμάμαι έντονα ότι όποτε έβλεπα εκείνο το τεράστιο περιστέρι κάθε Τετάρτη στην οθόνη, ουδεμία αμφιβολία είχα για το πρόγραμμα που θα ακολουθούσε.

Ω, κυπριακή κοινωνία! Πόσα λυπηρά συμπεράσματα μπορεί να εξάγει κανείς βλέποντας αυτές τις παλιές εκπομπές, για το σημερινό σου κατάντημα.

Έρχονται κι άλλα. Ωραία θα περάσουμε τον Νοέμβριο, μην σου πω και τον Δεκέμβριο. 

Φωτιά στα Σαββατόβραδα

«Μα είναι κάτι σαββατόβραδα που λέω, πως δεν θ’ αντέξω άλλο να’ μαι μακριά σου...»

«Κάθε βράδυ του Σαββάτου, κλαίω κι είμαι του θανάτου εξ αιτίας σου…»

«…Τις άλλες μέρες το καταλαβαίνω, μα πώς μπορείς να μην με αγαπάς τα Σάββατα;»

Αγαπημένοι αναγνώστες,

Στα εφτά χρόνια που διατηρώ αυτό το μπλογκ, πρώτη φορά είμαι ενθουσιασμένος τόσο πολύ με θέμα που σας παρουσιάζω.

Κυρίες και κύριοι, ladies and gentlemen, mesdames et messieurs, señores y señoras, ξέθαψα από το χρονοντούλαπο τα Ευχάριστα Σαββατόβραδα! Ξέθαψα την πιο καλτ εκπομπή της κυπριακής τηλεόρασης. Ξέθαψα τα παιδικά μου χρόνια. Ξέθαψα αυτό που η κ. Ειρήνη έθαψε 20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα.

Φίλοι μου! Κοινό μου! Από τούδε και στο εξής, κάθε Σάββατο κι απόβραδο, θα βουτάμε στα βαθιά και θα ξεθάβουμε μαζί αυτά τα υπέροχα μαργαριτάρια. Μαργαριτάρια, μια προσφορά της Osaka pearls!

Μα, τι να λέμε τώρα, πάτα play, βαλ’ το full screen και νιώσε εθνικά υπερήφανος.