Λα Φχανς

Το Παρίσι, mon amour, δεν είναι για μια φορά. Είναι για δυο, είναι για τρεις, για χίλιες δεκατρείς. Ειδικά όταν μπορείς να το επισκέπτεσαι με πτήση μιας ώρας και με μόνο 90 λίρες εισιτήριο, δεν το σκέφτεσαι δεύτερη φορά.

Ήταν η Τρίτη φορά που ανέπνευσα παριζιάνικο αέρα. Ήταν η πρώτη ξένη πόλη που επισκέφτηκα στα 15 μου και αποτελούσε πρότυπο. Σήμερα, αισθάνομαι ότι η Βαρκελώνη και η Λισσαβόνα είναι περισσότερο στα μέτρα μου, αλλά όσο να’ ναι, άμα κατεβαίνεις τα Ηλύσια Πεδία με το πάσο σου, νιώθεις βασιλιάς!

Το Παρίσι επιβάλλει και υποβάλλει class. Σού επιβεβαιώνει σε κάθε γωνιά του πως βρίσκεσαι σε σημαντική πόλη, πως δεν είναι τυχαία ο νούμερο ένα τουριστικός προορισμός παγκοσμίως αυτή τη στιγμή. Ζωή να έχει το Παρίσι, και θα τα ξαναπούμε, εν καιρώ...Σε δέκα χρόνια πάλι!

Όλα τα λεφτά μωρό μου:

1) Δεν υπάρχει τίποτε ωραιότερο από τη Champs Elysees. Ένα καφέ να πιεις εκεί και να ρεμβάζεις από τη μια την Αψίδα του Θριάμβου και από την άλλη τα καταστήματα και τον κόσμο να περνά, σκέφτεσαι πως αν ήρθε η ώρα να πεθάνεις, θα πας χορτάτος. Επίσης, ο πύργος του Άϊφελ, παρόλο που για μένα είναι ένα μάτσο παλιοσίδερα, δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις το δέος που σου προκαλεί θαυμάζοντας τον είτε από το Τροκαντερό, είτε από κοντά. Μέχρι το δεύτερο όροφο ανέβηκα....έκλασα μέντες!

2) Η Ντίσνευλαντ – κλασσική αξία. Αναλυτικά στο αυριανό post και με αποκλειστικό βίντεο που θα σπάσει όλα τα προηγούμενα ρεκόρ τηλεθέασης.

Πάρτε τα όλα κάφτε τα:

1) Το Moulin Rouge: Ναι, ακόμη κλαίμε τα ευρώπουλα μας. Είπαμε να δούμε και εμείς ένα καμπαρέ να αισθανθούμε την αίγλη του Παρισιού, και είδαμε ένα show variete-βαριέται, το οποίο παρέπεμπε σε εκπομπή του ΡΙΚ1 ανήμερα της πρωτοχρονιάς. Τα σκηνικά-χορευτικά-κοστούμια ήταν τόσο ξεπερασμένα που νόμιζες πως ανά πάσα στιγμή θα ξεπρόβαλλε η Ζωή Λάσκαρη με τον Βουτσά, και η Μάρθα Καραγιάννη με τον Στηβ Ντούζο να χορέψουν το «Μένουμε πάντα παιδιά.» Ένα αίσχος! Επίσης, οι χορεύτριες, γυμνασμένες ούσες, δεν είχαν βυζί ούτε για δείγμα, παρόλο που οι ρόγες τους ήταν καστανές και τσιτωμένες, όπως δηλαδή προβλέπεται!

2) Οι ουρές! Οι μισές διακοπές μας πέρασαν με εμάς στημένους σε κάποια ουρά περιμένοντας την εξυπηρέτηση. Εντάξει, Αύγουστο μήνα πήγαμε, τι περιμέναμε; Αλλά υπάρχει κι’ όριο!

Τέλος, έχω να δηλώσω πως παρόλο που το 90% των Γαλλίδων συμφοιτητριών μου ήταν ‘Μογκόλες,’ εν τούτοις, είδαμε ωραία και φινετσάτα κομμάτια στο μετρό και στα πεζοδρόμια, τα οποία έβγαλαν τη χώρα ασπροπρόσωπη. Να σημειωθεί επίσης, πως η πόλη είναι γεμάτη μαύρους και μαύρες. No wonder ο φίλτατος Σαρκοζί θέλει να σφύξει τα ζωνάρια με τους μετανάστες. Δεν έμεινε Γάλλος ούτε για δείγμα! Φά’τους Νικολάκη!

Au revoir people! Μπόνους: Το βίντεο κλιπ των διακοπών μας...κάντε κλικ!