Είδα το X-Factor Live και δεν ντρέπομαι γι αυτό!

Ο Anti-Christos απόψε πήρε το σκαμνάκι του και έκατσε δίπλα από τον Γιώργο Θεοφάνους! Είδε μαζί του όλο το X-Factor, μονορούφι, και σου παρουσιάζει το ΤΟΠ10 του –αντίστροφα για να έχεις αγωνία:

10) Πολύ ωραίο το νέο σκηνικό! Πιο ευρύχωρο, με άφθονα led screens, μια Eurovision και μισή! Όχι σαν το περσινό που ήταν σαν το θεατράκι του ΡΙΚ εν ώρα ερασιτεχνικής παράστασης.

9) Ο Ρουβάς φέτος, ξεπέρασε εαυτόν! Εξακολουθούσε να κομπιάζει όποτε κολλούσε το auto-queue, απορώ πια πόσο δύσκολο του είναι να «λυθεί» από το κείμενο και να αυτοσχεδιάσει. Επίσης, όταν η κάμερα έδειχνε πλάνα στα οποία ήταν ανυποψίαστος, έδινε την εντύπωση πως δεν βρίσκεται καν στο στούντιο. Πως κάπου αλλού ταξιδεύει. Χαριεντιζόταν με το κοινό, χαμογελούσε με υπονοούμενα, γενικότερα έδινε την εντύπωση πως με την περικοπή του μισθού του, περιέκοψε μαζί και πολλά εγκεφαλικά κύτταρα!

8) Τα βίντεο πριν από τις εμφανίσεις των διαγωνιζομένων ήταν πολύ μελό και δραματικά. Πιο πολύ βέβαια, με εκνεύρισαν οι παίκτες, οι οποίοι μου προέκυψαν όλοι πολύ ευσυγκίνητοι με τα στημένα γράμματα που έλαβαν τάχα μου από τα σόγια τους. Εδώ, παιδί στον πόλεμο στέλνεις και δεν του γράφεις τόσα φληναφήματα και ευχές. Στο X-Factor οι γονείς, μόνο άγιασμα από την Παναγιά της Τήνου δεν εσώκλεισαν! Πφφ!

7) Είμαι φαν των ’48 Ωρών.’ Κυρίως για το ρεπερτόριο που τραγουδούν. Σε μια εποχή που κυριαρχεί το δήθεν έντεχνο και το βλάχο-ροκ, θέλει αρχίδια να υποστηρίξεις την disco με τόση αυθεντία. Τους απόλαυσα στα δοκιμαστικά με το ‘Hot Stuff’, τους αγκάλιασα απόψε με την ανάσταση του μακαρίτη Jackson. Ακομπλεξάριστοι!

6) Η Nini από τη Γεωργία απομυθοποίησε τον διαγωνισμό. Απέδειξε πόσο «λίγα» είναι τα ταλέντα μας μπροστά στα ξένα. Και να το δεις που αν η Nini πήγαινε στις ακροάσεις για το γεωργιανό X-Factor, μπορεί και να μην έμπαινε καν στην 80αδα. Έτσι είναι, μάνα μου: «Horses for courses» που λένε και οι Εγγλέζοι. Θεωρώ πως η συγκεκριμένη παίχτρια μας πέφτει «πολλή» και θα είναι κρίμα αν αύριο ακολουθήσει την πορεία της συντοπίτισσας της, Tamta, στην ελληνική δισκογραφία.

5) Το ότι πήρε το μάτι μου κυπριακή σημαία μέσα στο στούντιο το βρήκα παρακμιακό. Δίνουμε την εντύπωση μετανάστη που ξενιτεύτηκε για να βρει την υγειά του. Και πόσο ξενιτεύτηκε; Μιάμιση ώρα με το αεροπλάνο, μέχρι την μητέρα πατρίδα. Δηλαδή η Nini, πού διασταύρωσε ολόκληρο Καύκασο, και δεν μιλά καλά-καλά την ελληνική γλώσσα, τι έπρεπε να φέρει μαζί της; Τον πρέσβη;

4) Αυτός ο Hovig, o Αρμένιος, πόσα “Yeah Baby” λέει ανά δευτερόλεπτο; Μέτρησα τουλάχιστον 10 στα πέντε λεπτά παρουσίας του. Μάθετέ του να λέει και τίποτ’ άλλο, έλεος δηλαδή, μου έσπασε τα νεύρα! Και αυτή η πόζα του υπερήρωα που παίρνει συνέχεια, παύει να είναι ευφυής και cool τη δεύτερη φορά που την παριστάνει. Απλά μαθήματα σκηνικής παρουσίας… Να μην τον βλέπω!

3) Η Πωλίνα (όχι αυτή που έλεγε τις Σεϋχέλλες στα ‘80ς, αλλά η δικιά μας) είναι η επιτομή της Κυπραίας. Ο ορισμός της λαϊκιάς καλλονής! Μέσα στο μάτι της καθρεφτίζεται το Costa της Στασικράτους. Μια βόλτα να περάσεις από το συγκεκριμένο καφέ και να μαζέψεις 10 τυχαίες γκόμενες, οι 9 απ’ αυτές θα έχουν το στιλ της Πωλίνας. «Είμαι μοιραία, περπατώ κορδωτή, φορώ μπότα πάνω από το τζιν, φορώ γυαλί-χρυσόμυγα και κρατώ τσάντα ακριβή!» Στην πυρά, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Παρόλα αυτά, οφείλω να ομολογήσω ότι απόψε τραγούδησε πολύ καλά το «Σ’ αγαπώ». Πιο καλά και από την Μαριάντα Πιερίδη. Αλλά αυτό είναι και το μόνο εύκολο…

2) Η Ήβη! Ένας έρωτας! 17 χρονών μπουμπούκι, αποτελεί τρανή απόδειξη ότι οι νέες γενιές είναι ομορφότερες και εξυπνότερες από τη δική μου. Ανάσανα όταν την είδα, ήθελα να τη φιλήσω. Άσε που πιστεύω ότι κακώς έβγαλε τα σιδεράκια. Θα της έδιναν στίγμα αν τα άφηνε. Θα γίνονταν σήμα κατατεθέν, brand identity! Χώρια που θα τραγουδούσε και στον Ρουβά, που τόσο πολύ θαυμάζει: «Δεν έχει σιδεράκια η καρδιά σου να με κλείσει!» Δηλώνω φαν! Douze points pour Ήβη! Ξέρεις τι πίνεις!

1) Και φτάσαμε στην αγαπημένη μου. Στην top of the pops! Στην Έλενα Αντρέου. Την Κυπραία που γλίτωσε τον αποκλεισμό στο τσακ, λόγω «τοπικιστικών κλήσεων» όπως είπε ο κ. Λεβέντης. Την Κυπραία που όταν η κριτική επιτροπή της υπέδειξε την μετριότητά της, αυτή δήλωσε με τρεμάμενη φωνή:

«Μπόρω και καλύτερα!» (αντί για «Μπορώ και καλύτερα!»)

Σηκώθηκαν οι τρίχες της κεφαλής μου! Πες μου κοκόνα μου, σε ποιο Δημοτικό Σχολείο διδάχτηκες το ρήμα «μπόρω» να πάω να το κατεδαφίσω! Που μου θες και X-Factor και άλλα παρόμοια πολιτιστικά μέλαθρα.

Μπόρω, μπόρεις, μπόρει, μπόρουμεν, μπόρετε, μπόρουν!

Δηλαδή, αν αύριο κληθείς να ερμηνεύσεις το «Δεν μπορώ» του Αλκίνοου, θα βγεις να πεις: «Δεν μπόρω! Ο χειμώνας με πληγώνει…» κτλ, κτλ;

Μπόρα να ξεσπάσει και να σε πνίξει!

Από το πρώτο live αποχώρησε το συγκρότημα ‘Έξοδος.’ Ήθελα να ήξερα τι σκέφτονταν όταν διάλεγαν το όνομά τους…

Κλαμένο Μουνί

Συννεφιασμένες σκέψεις μιας καταραμένης Κυριακής:

Από τον καιρό που άρχισα να μένω μόνος μου, άρχισα να διαπιστώνω και τα αρνητικά της υπόθεσης. Ναι μεν κυκλοφορώ γυμνός μες το σπίτι, ναι μεν βλέπω τηλεόραση μέχρι αργά και παίζω μουσική μέχρι τα χαράματα τραγουδώντας και χορεύοντας χασάπικα, αλλά! Αλλά το σπίτι είναι μια λίγδα και μισή. Και παρόλο που σφράγισα τα δωμάτια που δεν χρησιμοποιώ, αυτά επιμένουν να λερώνονται και να σκονίζονται. Ας με φαν οι κατσαρίδες. Απαξιώ!

Επίσης, αυξήθηκαν τα έξοδα. Το γάλα και το ψωμί δεν προλαβαίνω να τα καταναλώσω πριν τη λήξη τους. Τα πετάω και τα λυπάμαι. Τα είδη φούρνου επίσης. Τρώω κάθε βράδυ από delivery και έτσι διπλασιάστηκε ο προϋπολογισμός που διαθέτω για τη διατροφή μου. Τα σκουπίδια αρχίζουν να μυρίζουν πριν καν γεμίσει η σακούλα. Όπως καταλαβαίνετε, άρχισα να σκέφτομαι έντονα το ενδεχόμενο γάμου, με Φιλιπινέζα. Γιατί κάποιος πρέπει να αναλάβει την υγιεινή και την καθαριότητά μου. Εγώ βαριέμαι.

Τα αισθηματικά πάνε χάλια. Πάντα χάλια πήγαιναν, τώρα πάνε πιο χάλια από ποτέ!

Εκεί που πήγα να χαρώ, έφαγα πρόσφατα έναν μπάτσο άλλο πράμα! Ήμουν που ήμουν στα πρόθυρα εγκατάλειψης της ιδέας του έρωτα, τώρα σιγουρεύτηκα. Δεν θέλω τίποτε. Αφήστε με ήσυχο. Τόσα χρόνια μόνος μου, έπαθα τίποτε; Τίποτε. Ε, χέσε με! Ή θα με αγαπήσεις ή φεύγοντας, κλείνεις και την πόρτα!

Σκέφτομαι να πάω στη Σουηδία τα Χριστούγεννα. Έλεγξα τα οικονομικά μου και μου το επιτρέπουν. Αλλά θέλω να πάω και Αθήνα να δω την Βίσση (από την ώρα που είδα την αφίσα και το teaser του fabulous show είμαι με το ένα πόδι μες το αεροπλάνο!)

Ο μόνος λόγος που θέλω να πάω στη Σουηδία είναι επειδή βαρέθηκα να κάνω Χριστούγεννα στην Κύπρο με 30 βαθμούς κελσίου και τον ανεμιστήρα στο φουλ. Αλλά, η Σουηδία εκτός από παγωμάρα τι άλλο θα μου προσφέρει; Οι Σουηδέζες είναι ψυχρές γκόμενες (τσεκαρισμένο), χώρια που η σουηδική προεδρία της ΕΕ, με την φιλοτουρκική της στάση αξίζει να φάει ένα Χ! Από την άλλη, στην Αθήνα ήμουν πριν 3 βδομάδες, τη Βίσση την είδα στο απαγορευμένο τουρ πριν ένα μήνα, αξίζει να ξαναπάω τόσο σύντομα;

Βαρέθηκα και τα θέατρα! Τελείωσε η παράσταση με τους Δικηγόρους και τώρα μπήκαμε στην τελική ευθεία για αυτήν που θα ανεβάσουμε με τον άλλο ερασιτεχνικό θίασο. Άντε, γιατί έπηξα στην πρόβα φέτος, αηδίασα τη διαδικασία! Και πάνω που είπα ότι θα ηρεμήσω και θα αφοσιωθώ στα γυμναστήρια, ήρθε ο Δικηγορικός Σύλλογος και θέλει να παίξουμε μια εξτρά παράσταση στη Λεμεσό, ενώ αναθερμάνθηκαν οι συζητήσεις για να πάμε στη Θεσσαλονίκη (Για Αθήνα, ούτε λόγος, που θέλω να δω και τη Βίσση!).

Βαριέμαι τα πάντα και τους πάντες.

Βασικά, είμαι σε μια κατάσταση που και να έρθεις να μου πεις ότι κέρδισα στο λαχείο ένα εκατομμύριο λίρες, θα μου φανεί αδιάφορο!

Θα μπω λαθραία σε μια κούτα στο αμπάρι ενός πλοίου και όπου θέλετε πάρτε με! Μόνο φύγετε όλοι από μπροστά μου.

"Έλα χάρε πάρε με και μες την αγκαλιά σου πάλι βάλε με!" Το τραγουδώ κάθε μέρα πάνω στο ποδήλατο, καθώς με ξεσκίζουν τα λευκωσιάτικα cayenne της λίρας.

Προτεινόμενος γι' Αποχώρηση

Αποχώρισε ο κ. Τουμάζος Τσελεπής από την πολιτική εκπομπή του Αντένα τις προάλλες, επειδή του αμφισβήτησαν τα πτυχία οι συνομιλητές του, και έγινε στην Κύπρο της κακομοίρας! Όλα τα ΜΜΕ αναλύουν την αποχώρηση, ενώ το ΑΚΕΛ κάνει λόγο για πνευματική τρομοκρατία. Δυστυχώς, δεν έτυχε να δω την εκπομπή, ούτε την αναπαραγωγή της από τα δελτία ειδήσεων. θέρισα το YouTube προκειμένου να βρω το επίμαχο βιντεάκι, αλλά παραμένει άφαντο. Αν το έχει κάποιος ας το ανεβάσει να γελάσουμε παρέα. Είναι κρίμα σε τέτοιες ιστορικές αποχωρήσεις να μην γινόμαστε κοινωνοί και εμείς οι κοινοί θνητοί.

Σκέφτομαι και γράφω:

Συγκριτικά με άλλες αποχωρήσεις που βιώσαμε ως τηλεθεατές, η συγκεκριμένη πρέπει να ήταν πολύ ντεκαβλέ. Θυμάσαι την αποχώρηση της Άσπας από το fame Story 1, πριν 8 χρόνια; Αφού τραγούδησε το τραγούδι που της ανατέθηκε στο live, πήρε ύφος 100 Καρδιναλίων και ξεστόμισε περήφανη: “Η Άσπα Τσίνα έχει ήθος και δεν ανέχεται καμία Κατερίνα Κούκα να της κάνει συστάσεις! Φεύγω!» Και έφυγε. Έφυγε για το καλό μας, έφυγε και για τους δυο μας! Είδε και έπαθε η Ναταλία Γερμανού να κατευνάσει τα πνεύματα!

Θα ξεχάσω, μήπως, την αποχώρηση του φίλτατου Μαρίνου από το Bar, το 2002; « Σας barέθηκα, φεύγω!» τους είπε, και άφησε κοτζάμ Μίλτο Μακρίδη άναυδο να ψάχνει τα αντικαταθλιπτικά του χάπια! Μέχρι διαφημίσεις έριξε το Μέγκα για να δουν πως θα αντιμετωπίσουν την απρόβλεπτη αποχώρηση του παίχτη!

Θα ξεχάσω εγώ την αποχώρηση της Τριφύλλη από το πάνελ της εκπομπής του Καμπουράκη πριν 3 χρόνια, όταν την έθιξε ο Γκλέτσος; Κοίτα εδώ μεγαλεία: «Άι στο δίαολο! Οι φιλίες δεν χαλάνε για τα κόμματα, ρε μαλάκα!» του είπε και αποχώρησε.



Θα ξεχάσω την αποχώρηση της Μπόκοτα από την επιτροπή του fame story 3; Μνημειώδεις διάλογοι: «Και αν εμένα με έβαλαν εξώφυλλο στη ‘Φωνή του Ψαροντούφεκου’ γιατί πρέπει ο κόσμος να το ξέρει;» αναρωτήθηκε η θεία Δάφνη, για να λάβει την αποστομωτική απάντηση: «Βλάχα, βλαχάρα, τελευταία! Που καταστρέψατε την Ελλάδα με τους Ρουβάδες σας!» από τον Χατζηστεφάνου ντυμένο αμπαζούρ! Ιδού:




Αυτές ήταν αποχωρήσεις κύριε Τουμάζο. Όχι η δική σου που ήταν τόσο μπανάλ και τόσο… «κυπριακή!» Αν πραγματικά σε ενδιέφερε να μας «αφοράς» θα έπρεπε να καβγαδίσεις με ανδρεία σαν τον typical Κυπραίο στο X-Factor! Δηλαδή, να γυρίσεις με υφάκι και να πεις του κριτή: «Δεν με ενδιαφέρει η γνώμη σου κύριε Τριανταφυλλίδη, ή κύριε Λουκαΐδη! Εμένα στο ΑΚΕΛ μου λένε ότι έχω φωνή!» Και εκεί να πεταχτεί ο Μουρατίδης και να σου πει: «Ξέρεις γιατί στα λένε αυτά; Για να συνεχίσεις να τους πληρώνεις!» Ύστερα θα βγεις έξαλλος στο προαύλιο του Hilton Park και θα φωνάζεις: «Δεν είναι άντρες αυτοί, δεν έχουν ιδέα! Ο Λούκας Γιώρκας τι παραπάνω έχει από μένα;» Για να πάρεις την απάντηση του Λεβέντη: «Ό, τι και ο Μαραντόνα περισσότερο από μένα ως ποδοσφαιριστής!» Ακολούθως θα βγεις και θα σπρώχνεις τις κάμερες και τον Γιώργο Λιανό να φύγουν απ’ τον διάβα σου, μπαίνοντας μάνι-μάνι στο αυτοκίνητό σου!



Την επόμενη μέρα, όλα τα μπλογκς θα γράφουν: «Ντροπή και αίσχος στον Αντέννα που αλλοιώνει τις φωνές των καλεσμένων του και ασκεί πνευματική τρομοκρατία!» Αλλά μια φορά, τα live του Χ-Factor θα τα παρακολουθήσεις επί του καναπέος!

Ή θα κάνεις το σόου όπως προβλέπεται κύριε Τσελεπή, ή να αντιμετωπίζεις κατά μέτωπο τις… «διαβολές!» Άλλωστε, όπως λένε και στο χωριό μου: «όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται!»

Ρε φίλε, εδώ ακόμα και τα πολιτικά ξεκατινιάσματα είναι μέτρια! Πόσο βαριέμαι!

Πολύ Περιοδικό το TV Κανάλι!

Σήμερα μου ήρθε να γράψω και για τις ελληνικές σειρές που σημάδεψαν τη ζωή μου.

Στη δεκαετία του ’80 έβλεπα τη ‘Μαντάμ Σουσού’ κάθε Τετάρτη από το ΡΙΚ, γύρω στις 5:00 το απόγευμα, μετά από τα κινούμενα σχέδια «Μίκυ και Ντόναλντ.» Επίσης, έβλεπα μέσω μιας καημένης δορυφορικής αντένας τον «Ανδροκλή και τα λιοντάρια του» από την ΕΡΤ, με τον Βουτσά και άλλους, των οποίων τα ονόματα μου διαφεύγουν, καθώς και το «Τρεις κι ο κούκος» με τον Γιώργο Κωνσταντίνου. Εκτός από τη ‘Σουσού’, της οποίας τα επεισόδια είδα και μέσω διαδικτύου πρόσφατα, από τις άλλες δυο σειρές δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα!

Στις αρχές του ’90, το ΡΙΚ αγόρασε τις ‘Τρεις Χάριτες’ από το Μέγκα και άρχισε η διάδοση του πολιτισμού. ‘Οι Τρεις Χάριτες’ είναι η σειρά που διαμόρφωσε το χιούμορ μου. Ήμουν Έκτη Δημοτικού τότε. Η σειρά μου έδωσε τόση έμπνευση που καθόμουν και έγραφα παρωδίες της σειράς με πρωταγωνίστριες διάφορες συμμαθήτριές μου. Μια απ’ αυτές μάλιστα, κράτησε τα χειρόγραφα και μου τα έδειξε πριν από δυο χρόνια. Το τι μαλακίες έγραφα, δεν περιγράφεται!

Τέλος πάντων, αγάπησα τόσο πολύ τις ‘Τρεις Χάριτες’ που μέχρι και σήμερα χρησιμοποιώ ατάκες τους στην καθημερινή μου ζωή. Επίσης, μέσω της σειράς διδάχτηκα τη φάρσα και σε κάθε κατοπινή δουλειά των Ρέππα – Παπαθανασίου αναγνωρίζω ατάκες και ομοιότητες στην πλοκή, ίδιες και απαράλλαχτες με τις ‘Τρεις Χάριτες.’ Στον ερασιτεχνικό θίασο που συμμετέχω, παίζουμε τώρα το «Τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός» και ένας βασικός λόγος που απολαμβάνω τις πρόβες είναι επειδή στο κείμενο αναγνωρίζω φάσεις από τα επεισόδια των Χαρίτων και ταξιδεύω στον χρόνο! Αρρώστια, μην το ψάχνεις.

Επιστρέφουν τον Φεβρουάριο οι Χάριτες, με 4 εορταστικά επεισόδια για τα εικοσάχρονα του Μέγκα. Τελικά τα βρήκαν με τα λεφτά και δεν ματαιώθηκε το εγχείρημα. Σήμερα οι κυρίες είναι 60αρες και η θεία Μπεμπέκα κοντά στα 80, ελπίζω να μην ξενερώσω πολύ, που θα τις νεκραναστήσουν. Πληρώνω όσο-όσο για να δω τη συνέχεια πάντως. Θα είναι πολύ spooky το όλο θέαμα!

Την ίδια εποχή με τις Χάριτες, ανακάλυψα το ‘Ρετιρέ’ του Δαλιανίδη. Δεν το μετέδιδε το ΡΙΚ. Το έβλεπα σε κασέτες από το βίντεο κλαμπ. Παράνομες κασέτες, βέβαια, τις οποίες ο τύπος που είχε το κλαμπ αντέγραφε παράνομα από τον δορυφόρο. Και μάλιστα πάνω σε κασέτες που αν περίμενες να φτάσουν στο τέλος τους, ανακάλυπτες πως είχαν από κάτω γραμμένες τσόντες! Να βλέπεις την Γιουλάκη σε εναλλαγή με μια που έγλειφε μπανάνα… Ό, τι πιο σουρεάλ έχω ζήσει!

Το Ρετιρέ ήταν μια συνέχεια των ‘Μικρομεσαίων’ αλλά παραδόξως είχε περισσότερη επιτυχία. Η αφελής και απλή γραφή του Δαλιανίδη αποτελούσε μια συνέχεια των μιούζικαλ που σκηνοθετούσε στη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου. Το σενάριο προβλέψιμο, η θεματολογία παρμένη από την αποπνιχτική Αθήνα του ’80, και το φινάλε κάθε επεισοδίου έβρισκε τον εκάστοτε ηθοποιό να κραυγάζει αγανακτισμένος μια ατάκα του τύπου «δεν αντέχω, άλλο! Δεν αντέχω άλλο!» εις διπλούν. Και έπεφταν οι τίτλοι! Ο Δαλιανίδης επιστράτευσε την ίδια φιλοσοφία και το 1995, με το ανεκδιήγητο "Αραχτοί και λάιτ" το οποίο κλείστηκε στο χρονοντούλαπο με συνοπτικές διαδικασίες και ο Δαλιανίδης αποφάσισε επιτέλους να συνταξιοδοτηθεί!

Πίσω στο θέμα μας όμως: Το Ρετιρέ μεταδίδεται κάθε καλοκαίρι σε επανάληψη από το Μέγκα και έχει ήδη αναχθεί στις σειρές cult. Ο ίδιος ο Παύλος Ευαγγελόπουλος δήλωσε σε συνέντευξη ότι κάποτε τον εκνεύριζε η συνεχής νεκρανάσταση των ‘80ς και της βάτας, αλλά πλέον το θεωρεί κι ο ίδιος αστείο και διασκεδάζει με τις επαναλήψεις.

Στη δεκαετία του ’90, άνοιξε το μάτι μας. Ήρθαν τα ιδιωτικά κανάλια στην Κύπρο και βομβαρδιστήκαμε με τόσες πολλές σειρές που φτάσαμε στο σημείο να βλέπουμε 10 ώρες τη μέρα τηλεόραση. Είχαμε μάθει απ’ έξω τον τηλέ-οδηγό και ξέραμε τι παίζει κάθε μέρα μετά τα νέα του Αντένα. Ο πατέρας μου τότε συνήθιζε να λέει ότι αν ήξερα και τα μαθήματα όπως ήξερα το πρόγραμμα του Αντένα, θα ήμουν αριστούχος και δεν είχε άδικο. Έτσι που λέτε. Μιλάμε για το ’93. «Συγκάτοικοι στην Τρέλλα» κάθε Δευτέρα, «Θα μιλήσεις με τον Δικηγόρο μου» κάθε Τρίτη και αργότερα «Οι μεν και οι δεν,» «Αστυνόμος Θανάσης Παπαθανάσης» κάθε Τετάρτη, την Πέμπτη νομίζω είχε μια πολιτική εκπομπή του Τσαλακού (αλλά ευτυχώς έβλεπα τα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα της ΕΡΤ) και την Παρασκευή «Της Ελλάδος τα παιδιά!»

Στης «Ελλάδος τα παιδιά» είχα μια πιο ιδιαίτερη αδυναμία, λάτρευα τον ρόλο του Κάκαλου και της γραμματέος Χρυσούλας Διαβάτη στο ρόλο της Μπουμπούς. Το δε, εορταστικό επεισόδιο των Χριστουγέννων, το έμαθα απ’ έξω. Όλους τους ρόλους!

Καλά και άγια όλα αυτά, αλλά κανένα από τα πιο πάνω δεν επισκίασε το κόλλημα που είχα με τις Τρεις Χάριτες. Ακόμα και όταν άνοιξε το Σίγμα το 1995, και έφερε τους ‘Απαράδεκτους’ στην Κύπρο με καθυστέρηση 6 ετών, δεν κατάφερε να με ξεκολλήσει από την Όλγα, τη Μαρία και την Ειρήνη. Είδα αρκετά επεισόδια των ΄Απαράδεκτων’ αλλά επειδή είχαν γυριστεί στα τέλη του ’80, φάνταζαν πολύ ντεμοντέ στη δύση του ’90. Πιστεύω ότι αν μια σειρά δεν ειδωθεί στο σωστό timing, χάνει την αίγλη της. Και σήμερα που βλέπω τις Χάριτες από το Μέγκα κάθε μεσημέρι σκέφτομαι ότι αν δεν ήταν μεγεθυμένες τόσο πολύ στο παιδικό μου μυαλό, σήμερα δεν θα έβρισκα ουδέν λόγο για να τις ξαναδώ. Έτσι «κάηκαν» οι ‘Απαράδεκτοι’ στο μυαλό μου. Δυστυχώς.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’90, όταν δηλαδή εκτελούσα τη στρατιωτική μου θητεία έβλεπα ευχάριστα το «Κωνσταντίνου και Ελένης» καθώς και τους «Δυο ξένους.» Το πρώτο είχε έξυπνους διαλόγους. Αν ο Ρώμας δεν πολλαπλασίαζε τον ρόλο του σε κάθε κατοπινό σήριαλ που έγραφε (όπως ο ‘Κακός Βεζίρης’ και στο ‘Δεληγιάννειο Παρθεναγωγείο’), θα μου ήταν πιο συμπαθής. Ο χαρακτήρας «μισώ τους πάντες και τα πάντα, είμαι κακός, μοχθηρός και σιχασιάρης» τον στιγμάτισε και όποτε τον βλέπω να τον αναπαράγει, λυπάμαι τις ώρες που έχασα απολαμβάνοντας τους καβγάδες του με τη γκαρσόνα βου. Παρεμπιπτόντως, η Ματίνα ήταν όλα τα λεφτά ως χαρακτήρας!

Για τους Δυο ξένους δεν έχω να πω πολλά. Η σειρά ήταν η τηλεοπτική μεταφορά της ζωής της Μενεγάκη και το δήλωσε και η ίδια σε συνέντευξη. Η Ντίνα Κώνστα ήταν το κλου της σειράς και οι καβγάδες με την Διαβάτη μνημειώδεις. Τόσο πολύ, που το συγγραφικό δίδυμο ‘Ρήγας-Αποστόλου’ τους μετάλλαξε πολλές φορές σε κατοπινές δουλειές, όχι με την ίδια επιτυχία. Κάποια επεισόδια από το ‘Κόκκινο Δωμάτιο’, καθώς και όλο το θεατρικό τους έργο ‘Το Δώρο’ βασίζονται σε ξεκατινιάσματα που παραπέμπουν πάραυτα στη Φλώρα και την κ. Μαρκορά. Δεν έχω παράπονο, η θητεία πέρασε εύκολα με την παρέα τους.

Και έτσι μπήκαμε στη νέα χιλιετία. Τα κανάλια ανακάλυψαν τα ριάλιτι, τα big brother, τα fame story, όλα αυτά που εκμεταλλέυονται τον ανθρώπινο πόνο, βλακεία και ματαιοδοξία και δεν είδα καμιά σοβαρή επένδυση σε τηλεοπτική σειρά. Το ότι μέσα στα τελευταία 10 χρόνια, μόνο το ‘Παρά πέντε’ μπορεί να θεωρείται πια classic, το βρίσκω απογοητευτικό. Και το ‘Παρά Πέντε’ συγκριτικά με τις τηλεοπτικές σειρές που λάτρεψα στα ‘90ς φαντάζει πολύ φτηνό και εύπεπτο. Ίσως πάλι, εγώ να μεγάλωσα και να τα βαρέθηκα όλα αυτά.

Από κυπριακές σειρές, έβλεπα φανατικά το "Ίντα τζιαρούς εφτάσαμεν" το οποίο μετά τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις έμαθα ότι το έβλεπε και ο κ. Τριανταφυλλίδης. Αλλά, τότε ήμουν μόλις 7 χρονών και έχω κάθε ελαφρυντικό με το μέρος μου!

ΥΓ: Θυμήθηκα και κάτι άλλο, τώρα! χαχα! Το 1994, έβλεπα στα κρυφά τα "βαμμένα κόκκινα μαλλιά", τα οποία ήταν έργο "που-δεν-κάνει-για-σας" κατά τους γονείς μου. Θυμάμαι σαν χθες το πόσο κάβλωσα όταν είδα ένα απαγορευμένο επεισόδιο όπου ο Αρζόγλου έγλειφε τα βυζιά της Καραμπέτη! Άσε, άσε! Την επόμενη μέρα πήγα στο σχολείο και το έπαιζα πολύ "γνώστης" του σκληρού πορνό σε όλους τους συμμαθητές μου στα αποδυτήρια την ώρα της γυμναστικής!

Όλοι στη Σειρά!

Από τον καιρό που επέστρεψα στην Κύπρο και ξεμπέρδεψα με τα διαβάσματα στα Πανεπιστήμια, άρχισα να βλέπω ανελλιπώς αμερικανικές σειρές στο DVD για να μου περάσει το πένθος. Έγινα ο καλύτερος πελάτης τους, βλέπω 4 επεισόδια τη μέρα και ο ντιβιντάς της γειτονιάς έγινε πλούσιος εξ αιτίας μου.

Δηλώνω γοητευμένος από τις αμερικανικές σειρές. Όχι όλες, αλλά τις περισσότερες. Αν μη τι άλλο, οι σεναριογράφοι των σειρών αυτών κατάφεραν να βρουν έναν θεματικό άξονα γύρω από τον οποίο περιστρέφεται αριστοτεχνικά το κάθε επεισόδιο, χωρίς να μένει πίσω η εξέλιξη του κεντρικού μύθου. Δεν είναι και καμιά φιλοσοφία, αλλά βλέποντας τι γράφουν οι Έλληνες σεναριογράφοι και κυρίως τι γράφουν οι Κύπριοι, τα αμερικάνικα είναι σχολή!

Είμαι τόσο πολύ συνεπαρμένος, που εψές καθόμουν και σκεφτόμουν σε ποιο απ’ όλα τα sitcoms θα ήθελα να «ζήσω!»

Το Lost ξέχασέ το. Μπορεί να είναι η αγαπημένη μου ξένη σειρά όλων των εποχών, αλλά δεν θα ήθελα να πέσω με αεροπλάνο. Εδώ, δεν αντέχω καν τα κενά αέρος. Τον εγκλωβισμό σε νησί, ξεχασμένο από τα εγκόσμια, τον βιώνω ήδη, ενώ όλα αυτά τα σούρτα-φέρτα με τον χρόνο κάθε που αστράφτει και βροντά, τα βιώνω επίσης με τα άγρια flashbacks που με πιάνουν όταν διαβάζω τα παλιά μου ημερολόγια και βλέπω παλιά home videos από τα σχολικά μου χρόνια.

Παρόλα αυτά, η σειρά είναι όλα τα λεφτά, αγωνιώ να δω το φινάλε του χρόνου και ελπίζω να μας ξεμπερδέψουν οι σεναριογράφοι γιατί από τα πολλά άλυτα μυστήρια έχω ξεχάσει και γιατί βρίσκονται στο νησί.

Το Sex and the City το μισώ. Το είδα όλο, αλλά το μισώ! Θεωρώ πως είναι η αιτία για την οποία έχουν τρελαθεί οι γκόμενες. Είδαν εκεί τέσσερις δυστυχισμένες αγάμητες με ωραία ρούχα και έσπευσαν όλες να τις αποθεώσουν και να τις μιμηθούν! Και τις μιμήθηκαν ειδικά στο αγάμητες, γιατί αν κρίνω από το πώς ντύνονται, χέσε ψηλά κι αγνάντευε!

Όπως έχω ξαναγράψει, πιστεύω ότι τη σειρά την έγραψε ένας πραγματικός μισογύνης που είχε σκοπό να απογυμνώσει το γυναικείο πρότυπο και να το εξευτελίσει. Και επιβεβαιώθηκα, καθότι στο τέλος οι δήθεν χειραφετημένες ηρωίδες καταντούν λεσβίες, παντρεύονται ή σέρνονται στα πόδια των εραστών τους, ικετεύοντας για αποκατάσταση σε επίπεδα κυπριακής νύφης! Θεωρώ τη σειρά παράδειγμα προς αποφυγή. Στην πυρά με τις ξενέρωτες!

Προτιμώ με χίλια τις Desperate Housewives οι οποίες κινούνται στην ίδια φιλοσοφία, αλλά τουλάχιστον σε κάθε κύκλο υπάρχει ένα ανεξιχνίαστο έγκλημα ή ένα κοινωνικό θέμα. Δεν είναι μόνο παπούτσια και πούτσα όπως το Sex and the City. Οι Desperate Housewives είναι πιο mainstream και απευθύνονται σε όλα τα φύλα και ηλικίες.

Αυτό που μου την σπάει με αυτές όμως, είναι ότι είναι τα μάλα politically correct. Δηλαδή, θα θίξουν θέματα ταμπού αλλά με διπλωματικό τρόπο. Θα δεις αναφορές σε παρτούζες, milfs και same sex partners, αλλά χωρίς ρατσισμό, χωρίς μίσος. Πράγματα μη ρεαλιστικά! Θα δεις μεν τη δολοφονία, αλλά θα δεις μετά τον δολοφόνο να μετανιώνει και να ζητά συγγνώμη για να σώσει τη ψυχή του. Θα δεις ληστεία, αλλά θα δεις και τον κλέφτη να προσπαθεί να εξιλεωθεί πηγαίνοντας μόνος του στην αστυνομία για να παραδοθεί. Πράγματα που δεν συμβαίνουν στον κόσμο μας! Αμερικάνικες φλωριές!

Αλλά αν πρέπει να επιλέξω, ψηφίζω Desperate Housewives με χίλια, καθότι έχουμε και μια ζουμερή και θερμή Eva Longoria μες τα πόδια μας και όχι την πρόστυχη Σαμάνθα ή το ξιλάγκουρο ‘έχω-χίλια-δυο-issues-στο-κεφάλι-μου’, την Carrie.

Σε απάντηση των πιο πάνω σειρών, έρχεται το Mad Men! Το άρχισα ψες και εκστασιάστηκα! Το Mad Men είναι το αντρικό Sex and the City. Διαδραματίζεται στα 60’ς-70’ς στη Νέα Υόρκη, σε εποχές δηλαδή που η γυναίκα έτρωγε τη μπάτσα της και γούσταρε, μην σου πω ότι ήθελε κι άλλη. Σε εποχές που ο άντρας ήταν άντρας και όχι αυτά τα ερμαφρόδιτα δείγματα που καταντήσαμε σήμερα. Με το κουστούμι του, τα δερμάτινα παπούτσια με τα δετά ράμματα, τη γυαλιστερή χωρίστρα στα μαλλιά και το τσιγάρο να καίει μόνιμα στο χέρι.

Και τι δεν θα έδινα να ζήσω σε εκείνη την εποχή. Όπου ο άντρας ήταν μεν άριστος οικογενειάρχης στο σπίτι, αλλά είχε και το ΟΚ να γκομενίζει με τα τσουλάκια του γραφείου ανενόχλητος. Άγραφοι νόμοι! Άντρες στα πρότυπα του Κωνσταντάρα και του Μπέζου, για να στους δώσω στο πιο ελληνικό και να καταλάβεις. Τι τα θες, πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα’ ναι!

Έπαθα μια ταύτιση με το Mad Men καθότι έχουμε και την ίδια εργασία με τον πρωταγωνιστή, αλλά και τα ίδια πιστεύω. Δεν υποστηρίζω βέβαια, ότι εκείνη η εποχή που επίσης εξευτέλιζε τη γυναίκα (αλλά με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι το Sex and the City) ήταν καλύτερη. Αλλά, επειδή σήμερα εγώ βιώνω το άλλο άκρο, νομίζω δικαιούμαι να μελαγχολώ.

Να σου πω ότι το καλοκαίρι είχα αρχίσει να παρακολουθώ και το Heroes, αλλά το βαρέθηκα. Μέχρι τα μισά του 2ου κύκλου έφτασα και το έκοψα. Καλή η ιδέα των θνητών που είναι κατά βάθος super heroes, αλλά πολύ Disney μου κάνει όλο αυτό και θέλω να πιστεύω ότι αυτά τα παιδικά τα ξεπέρασα επιτέλους. Θα σκότωνα βέβαια προκειμένου να έχω την ικανότητα να πετάω, να πέφτω από τον 10ο και να επιβιώνω, ή να έχω βιονικά μάτια και αφτιά αλλά όσο για το τελευταίο, τα διαθέτω ούτως ή άλλως όπως πολλοί γνωρίζετε.

Τέλος, να σου πω ότι απεχθάνομαι τους Friends, δεν άντεξα να δω ποτέ πάνω από 10 λεπτά επεισοδίου και θεωρώ και το concept πολύ ηλίθιο. Ξέρω κόσμο που ξεκαρδίζεται με τη σειρά, εγώ όμως στα αστεία της δεν μειδιώ καν! Βέβαια, χίλιες φορές να κάτσω να δω Friends, παρά κάτι κυπριακές σειρές που κάνουν θραύση και απορώ κι εγώ πλέον…! Επίσης, αρνούμαι να δω Prison Break, επειδή δεν αντέχω τις γκόμενες που παθαίνουν ντελίριο με τον απαράδεκτο πρωταγωνιστή και ο οποίος έγινε fashion icon με το ξυρισμένο κεφάλι, το κορμί γεμάτο tattoos και πρότυπο όλων των λαϊκών ομορφονιών της νήσου.

Βάλε τώρα να δούμε «Τρεις Χάριτες» διότι από την πολλή αμερικανίλα, μου ήρθε σκοτοδίνη.

Σφυρίχτρα - Ρουφήχτρα

Σήμερα διάβασα στη ‘Σημερινή’ ένα αφιέρωμα για την «νέα-αυθεντική κίνηση πολιτών», την Alert. Για την «πολυσυλλεκτική» Alert ήθελα να γράψω και παλιότερα, όταν πρώτο-συστάθηκε, αλλά τότε ήταν η περίοδος που έδινα εξετάσεις για την δικηγορική άδεια και δεν είχα χρόνο να νευριάσω. Τώρα που έχω, ας νευριάσω να το ευχαριστηθώ:

Όπως δήλωσε και ένας εκ των εμπνευστών αυτής της κίνησης, ο κ. Οικονόμου, η κίνηση αυτή «δεν έχει ιδεολογική ταυτότητα, (σιγά που θα είχε, συμπληρώνω), αλλά όλα τα μέλη της επιδιώκουν τη συνεπή δημοκρατία.» Στην κίνηση αυτή θα βρεις κόσμο από διάφορους χώρους όπως «ακαδημαϊκούς, ηθοποιούς, μουσικούς, αριστερούς, φιλελεύθερους, οικολόγους, αλλά και κόσμο της ΝΕΔΗΣΥ.»

Έχει πολλή πλάκα αυτή η χώρα!

Εν ολίγοις, ο κόσμος της Κύπρου και ιδιαίτερα «οι ηθοποιοί, οι τραγουδισταί και οι οικολόγοι,» (αυτοί δηλαδή που πασχίζουν να μπουν στο X-factor, να παίξουν στις σειρές του Τσιάκκα και να ψωρό-φυτέψουν μισό δεντράκι τον χρόνο για τα μάτια του κόσμου), αγχώνονται για τη συνεπή και απρόσκοπτη λειτουργία της Δημοκρατίας στη χώρα μας! Και τι το εποικοδομητικό κάνουν γι αυτό; Σφυρούν! Πάλι καλά που δεν χορεύουν κλακέτες!

Και σε ποιους σφυρούν, παρακαλώ; Στους πλέον αναρμόδιους! Πήγανε και σφυρούσαν τις προάλλες στους Δικαστές έξω από το Ανώτατο. Επειδή αθώωσαν τους αστυνομικούς για τον ξυλοδαρμό των αθώων πολιτών. Το ότι οι Δικαστές απλώς εφάρμοζαν μια απαρχαιωμένη νομοθεσία η οποία δυστυχώς δεν εκσυγχρονίστηκε από τους αχαΐρευτους βουλευτές, ουδείς το σκέφτηκε, βεβαίως-βεβαίως. Ο Δικαστής απλώς ερμηνεύει τον νόμο, πτωχοί! Δεν τον δημιουργεί! Ο βουλευτής είναι αυτός που τον δημιουργεί. Αλλά δεν είδα κανέναν να στήνεται έξω από τη Βουλή και να σφυρά στους βουλευτές που δεν εκσυγχρόνισαν τους νόμους. Ε, βέβαια! Να γιουχάρουμε τους βουλευτές; Που θα «κανονίσουν» τον γιο μας στην κυβέρνηση; Δεν λέει! Ας σφυρούμε στους Δικαστές, που ούτως ή άλλως καλά την έχουν, δρουν με το γράμμα του νόμου, τα χέρια δεμένα και εκπληρώνουμε το έργο μας ως προστάτες της Δημοκρατίας!

Πρόκειται βλέπεις, για σοβαρότατη κίνηση πολιτών!

Επίσης, δεν θεωρώ πως η σφυρίχτρα είναι αξιοπρεπές μέσο διαμαρτυρίας. Σφυρούν στα γήπεδα και όχι στις πολιτισμένες κοινωνίες. Ένα αξιοπρεπές μέσο διαμαρτυρίας θα ήταν η αποχή από τις εκλογές. Δεν πιστεύω ότι σε παίρνει να διαμαρτύρεσαι όταν πας και ψηφίζεις τον θείο σου για να σε βολέψει αν και όταν εκλεγεί, αλλά μετά πας και σφυρίζεις σαν τον ζουλού, επειδή το κράτος γέμισε με άχρηστους. Εμείς ψηφίσαμε τους άχρηστους, δεν δικαιούμαστε τώρα να τους σφυρίζουμε. Απλώς τους «καμαρώνουμε!»

Δεν λέω, το λαϊκό αίσθημα θέλει να εκτονωθεί με αυτά που βλέπει. Δικαίως. Είναι και οι αστυνομικοί ανάξιοι εμπιστοσύνης. Όχι, όλοι... Η πλειοψηφία! Άνθρωποι που προσλαμβάνονται στο Σώμα με μέσο όρο 9/20 στα Νέα Ελληνικά και μέσο όρο 14/20 στα Αγγλικά! (Σε ποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα μπορεί να συνέβαινε αυτό το φαινόμενο αναλφαβητισμού, δεν ξέρω!) Που για να γράψεις τόσο χαμηλά στη μητρική σου γλώσσα, πρέπει να το κάνεις μάλλον επίτηδες, για να σπάσεις τα νεύρα του εξεταστή! Διάβασες ποτέ κατάθεση γραμμένη από αστυνομικό; Σου έτυχε; Επειδή εμένα μου έτυχε, και μάλιστα διάβασα πέντε-έξι, σου δηλώνω ότι τα πρωτάκια στο Δημοτικό γράφουν με περισσότερη συνοχή και ειρμό σκέψης! Αλλά ποιος φταίει και γι’ αυτό; Μήπως η έλλειψη παιδείας; Ε, γιατί δεν πήγες να σφυρίξεις του Υπουργού Παιδείας που αντί να ενδυναμώνει την εκμάθηση της μητρικής μας γλώσσας, της ιστορίας μας κτλ, προσπαθεί να τις αποδυναμώσει και να τις αλλοιώσει, χάριν επαναπροσέγγισης; Δεν είδα τους «ηθοποιούς, τους τραγουδισταί, τους οικολόγους» και όλους αυτούς τους «πνευματικούς ανθρώπους» να καίγονται για την παιδεία μας!

Συγγνώμη που είμαι τόσο είρωνας, αλλά είναι και Δευτέρα και είναι οι αντοχές μου στη μαλακία, μειωμένες!

Θεωρώ πως ένα κράτος «βρωμά από τη μύτη!» Και επειδή τη μύτη εμείς την ψηφίζουμε, εμείς την εκλέγουμε και κατ’ επέκταση εμείς τη διορίζουμε, στους εαυτούς μας έπρεπε να σφυρίξουμε! Δεν γίνεται κύριε μου να ψηφίζεις τον Χριστόφια (που φωνάζει από το χιλιόμετρο ότι μόνο σούβλες ξέρει να ψήνει και να χορεύει τσιφτετέλια πετώντας χαρτομάντιλα στον αέρα) για πρώτο πολίτη της χώρας και μετά να αγχώνεσαι ότι δεν γνωρίζουμε τι συζητιέται στις συνομιλίες επίλυσης του Κυπριακού. Ας μην τον ψήφιζες! Δεν γίνεται να ψήφιζες ανίκανους συγγενείς σου για βουλευτές και μετά να σου φταίνε οι Δικαστές επειδή εφαρμόζουν τον νόμο όπως τον ψήφισαν οι βλάκες συγγενείς σου. Δεν γίνεται να πάσχιζες να διορίσεις το ζώο τον γαμπρό σου στο Αστυνομικό Σώμα και ύστερα να σου φταίνε οι μπάτσοι που δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη στον λαό.

Στον λαό έπρεπε να σφυρίξεις, αγαπητή Alert. Στον λαό που δεν ξέρει τι του γίνεται. Αλλά, εσύ είσαι ο λαός! Και αν δεν διορθωθείς εσύ, δεν θα διορθωθεί τίποτε σε αυτή τη χώρα. Και όπως έλεγε και ο Winston Churchill, «κανείς δεν είπε ότι η Δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα. Απλώς είναι καλύτερο από τα άλλα!»

Σφύρα τώρα, να περάσει η ώρα, να κάνεις χάι-χούι, για να νομίζεις ότι είσαι και «πολίτης που επαγρυπνεί!…» Τρομάρα σου! Πες τα κι εσύ Καρβέλα μου:

Η Ιεροτελεστία του Greek Party

Σήμερα το απόγευμα έπινα καφέ με την αγαπημένη μου ξαδέλφη και αναπολούσαμε τα φοιτητικά μας χρόνια. Που στο δικό μας μυαλό μπορεί να έληξαν μόλις χθες, αλλά το ημερολόγιο επιμένει να διαφωνεί. Αναλύαμε τη σημασία του «Greek Party» και την επίδραση που είχε αυτό στην ζωή του φοιτητή στην Αγγλία.

Τι είναι ακριβώς το Greek Party; Είναι το τριμηνιαίο πάρτι που διοργανώνει η ελληνική κοινότητα σε κάθε Πανεπιστήμιο της Αγγλίας για τους ομογενείς φοιτητές. Κλείνεται δηλαδή, η αίθουσα του Student’s Union από τους Ελληνάρες, διακοσμείται με ελληνικές και κυπριακές σημαίες και βαράνε μπουζούκια μέχρι τις 2:00 που κλείνει ο ξενέρωτος σεκιουριτάς την αίθουσα και τους διώχνει κακήν-κακώς. Σε κάποια Πανεπιστήμια το εγχείρημα του Greek Party περνά στα ψιλά και δεν αφορά σχεδόν κανέναν (όπως συνέβαινε στο Cardiff), ενώ σε άλλα, όπως π.χ. στο Reading, το ελληνικό πάρτι λαμβάνει διαστάσεις Ολυμπιάδας.

Για του λόγου το αληθές:

Το συγκεκριμένο πάρτι έλαβε χώρα τον Μάιο του 2002. Ήταν από τα πολυπληθέστερα και από τα πιο επιτυχημένα που παρέστη.

Τα πάρτι αυτά ήταν σημαντικά γιατί:

*Αποτελούσαν μοναδική ευκαιρία να φλερτάρεις τη γκόμενα που γουστάρεις και η οποία λόγω βαρυφορτωμένου προγράμματος και διαβάσματος δεν μπορούσες να την πετύχεις πουθενά.

*Αποτελούσαν μοναδική ευκαιρία να δείξεις στους διεθνείς φίλους σου τι εστί Ellada και να τους δώσεις κίνητρο να την επισκεφτούν το καλοκαίρι.

*Αποτελούσαν τροφή κουτσομπολιού για το υπόλοιπο του τριμήνου, εφόσον την επομένη ήθελες να ξέρεις σε ποιανής το δωμάτιο ξύπνησε ο κολλητός σου.

*Αποτελούσαν αντικείμενο κοινωνιολογικής μελέτης, εφόσον παρατηρούσες τις γκόμενες που ήταν όλες ντυμένες το ίδιο (όπως στο Ζοο) και τους «μάγκες» greek lovers που ανταγωνίζονταν ο ένας τον άλλο στη μαλακία και στο πιο βαρύ ζεϊμπέκικο: «Έχω μεγάλο πόνο μέσα μου!»

Δεν είχα καλύτερο από τα ελληνικά πάρτι. Μην σου πω ότι μετρούσα αντίστροφα τις μέρες, μην σου πω ότι μια μέρα πριν πήγαινα και στα μαγαζιά να αγοράσω καινούρια ρούχα να φορέσω για να μην με δουν με τα ίδια και τα ίδια! Ήταν για μένα το event της χρονιάς και ξαναβλέποντας το βίντεο και αναπολώντας τα, δεν με αδικώ καθόλου.

Αισθάνομαι τυχερός που υπήρξα φοιτητής σε μια εποχή που το διαδίκτυο θεωρούνταν είδος πολυτελείας για τον μέσο φοιτητή (προσωπικά ουδέποτε είχα ίντερνετ στο δωμάτιό μου όσο σπούδαζα, έπρεπε να τρέχω στα computer rooms για να ελέγξω τα e-mail μου!!) και η επαφή με τα ελληνικά δρώμενα ήταν μειωμένη. Δεν ακούγαμε εύκολα ραδιόφωνο, δεν είχαμε επαφή με το τι τραγούδια ακούγονται στην πατρίδα, ενώ ελάχιστα ηλεκτρονικά φόρα λειτουργούσαν για να μας ενημερώνουν διά ταύτων. Μην κοιτάτε σήμερα, που υπάρχει σύνδεση ακόμα και στην τουαλέτα και δεν αισθάνεσαι τον νόστο, επ’ ουδενί.

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, ότι περιμέναμε με λαχτάρα τα ελληνικά πάρτι για να ξεσαλώσουμε και να πωρωθούμε με από τα πιο φτηνά σουξεδάκια, μέχρι και τραγούδια-ύμνους. Χορεύαμε με υπερηφάνεια μέχρι και τον ‘Ζορμπά,’ ο οποίος μπορεί όταν παιανίζει στα εγχώρια να είναι μπανάλ, αλλά στα εξωτερικά ξυπνούσε μέσα μας τον Κολοκοτρώνη, μη σας πω και το άλογό του μαζί!

Είναι απίστευτο το ότι στην ξενιτιά ενθουσιάζεσαι με οτιδήποτε σε παραπέμπει στο σπίτι σου! Αμαρτία μου εξομολογημένη, μια φορά πήγα στο Λονδίνο ειδικά για να πάω σε ελληνικό περίπτερο στο Queensway και να αγοράσω κυπριακά περιοδικά και να νιώσω ασφάλεια και οικογενειακή θαλπωρή! Σήμερα, κυπριακό περιοδικό βλέπω μόνο με τα ένθετα των εφημερίδων και αυτά δεν διαρκούν για περισσότερο από ένα κυριακάτικο χέσιμο. Τότε, στην Αγγλία, τα έκανα και συλλογή. Ήταν ευαγγέλια!

Τέλος πάντων, πίσω στο θέμα μας:

Άκουσα ότι ο ξάδελφος μου, που είναι τώρα φοιτητής στο Reading, κοιμήθηκε στις 6:00 το πρωί προχτές φεύγοντας από το ελληνικό πάρτι. Ζήλεψα.

Αααχ… Μετά από κάποια ηλικία, όπως αυτήν που διανύω τώρα, δεν έχεις να θυμάσαι τίποτα. Μόνο αρρώστιες!

Στο Καινούριο Αεροδρόμιο

Η αγαπημένη μου «πόλη» της Κύπρου, μετά τη Λευκωσία, είναι η Λάρνακα. Όχι μόνο επειδή γέννησε την Άννα Βίσση. Ούτε επειδή εκεί πρώτο-άνοιξαν τα αγαπημένα μου Goodies και εξέδραμα συχνά για να τα τιμήσω προτού ανοίξουν και στη Λευκωσία. Η Λάρνακα είναι η αγαπημένη μου πόλη διότι εκεί βρίσκεται το αεροδρόμιο! Και το αεροδρόμιο είναι συγκινητικός χώρος κατά την ταπεινή μου γνώμη. Εκεί βρίσκεις το διέξοδο από το κυπριακό αδιέξοδο! Από εκεί «φεύγεις» και ρίχνεις μαύρη πέτρα πίσω σου! Είναι σαν τον αποσυμπιεστή από την τραγική, κυπριακή καθημερινότητα.

Οπότε, το «Πάμε Λάρνακα για καφέ» εμένα μου προκαλεί πάντα ένα υποσυνείδητο χαμόγελο ανακούφισης!

Όπως ίσως πολλοί από εσάς αντιληφθήκατε, διέρρευσαν στο διαδίκτυο οι πρώτες φωτογραφίες από το καινούριο αεροδρόμιο που θα λειτουργήσει για πρώτη φορά τον Νοέμβριο με τις ευλογίες του -δικού μου-, Νικολά Σαρκοζί. Δεν πρόκειται και για κάποιο αρχιτεκτονικό θαύμα βεβαίως-βεβαίως, αλλά σίγουρα, μοιάζει πολύ καλύτερο από το τριτοκοσμικό γκαράζ που χρησιμοποιούμε σήμερα. Όσο και να πεις, είναι αξιοπρεπές!

Και εδώ έγκειται το πρόβλημά μου. Αν διαθέτουμε ένα αεροδρόμιο που «θυμίζει αυτά του εξωτερικού», δεν θα έχω πια την ίδια χαρά όταν φεύγω από τον ρημαδοτόπο μας! Τόσα χρόνια, προσγειωνόμουν στο Ελ. Βενιζέλ, στο Heathrow και στο Charles De Gaulle και έλεγα από μέσα μου: «Ωχ! Μάνα μου, πολιτισμός!» Τώρα που ο πολιτισμός αρχίζει να κολλά και σε μας, με τι ψυχή θα φεύγω; Καταγγέλλω το νέο αεροδρόμιο ως «πολύ-καλό-για-να-το-έχουμε!» Το νέο αεροδρόμιο μου κόβει τη χαρά της φυγής!

Παρόλα αυτά, υπάρχει ελπίς! Επαφίεμαι στο ακραιφνές κυπριακό DNA, το οποίο καταφέρνει να «γρίζει» τα πάντα στο πέρασμά του. Και τα ανάκτορα των Βερσαλλιών να μας έχτισαν οι Γάλλοι, εμείς θα τα μετατρέπαμε σε γουμά. Παρατηρώ στις φωτογραφίες διάφορα σημεία στα οποία προβλέπεται να εξελιχθούν ακραία δείγματα κυπρισμού, τα οποία εγγυόνται την επαναφορά της χαράς της φυγής στο πρόσωπό μου:

1. Η είσοδος:

Διάκοσμος βγαλμένος από την παράδοσή μας: Χανάπια, πιθάρια, σμαράγδια και ρουμπίνια θα σου φέρω! Αυτά τα τσίγκενα αγγεία, τα οποία με παραπέμπουν σε πανοραμική άποψη της χώρας τους Αλαντίν, διακοσμούν την είσοδο του αεροδρομίου. "Καλώς ήρθατε σε αεροδρόμιο των αραπιών!" Να μου το θυμηθείς ότι, σε τρεις μήνες θα έχουν αποσυρθεί και ο χώρος θα χρησιμοποιείται για διαφήμιση του νέου Cayenne που κάθε Λευκωσιάτης λαχταρεί να οδηγήσει στους πιο κακοστρωμένους δρόμους της Ευρώπης!

2. Τα γκισέ:

Το αγαπημένο μου σημείο! Εδώ θα γίνεται Ο πανικός εφόσον οι μισοί συμπατριώτες μου δεν θα μπορούν να βρουν με την πρώτη τον σωστό αριθμό της αεροπορικής εταιρείας, θα στέκονται σε λάθος γραμμή και όταν το αντιληφθούν θα προκαλέσουν κυκλοφοριακό χάος με τα τρόλεϊ προκειμένου να σταθούν στο σωστό! Και αφού βρουν το σωστό, θα αντιληφθούν ότι τόση ώρα στέκονται στην ουρά για το business class και φτου κι απ’ την αρχή! Μπροστά σ’ αυτά τα γκισέ θα ανοίγουν οι βαλίτσες για να αφαιρεθούν από μέσα τα περιττά κιλά, βλέπε: κουπέπια, χαλούμια, μακαρόνια του φούρνου και ζιβανίες που κουβαλούν στις Αγγλίες οι πτωχοί φοιτηταί! Μια ντεκαντάνς! Τη βλέπω μπροστά μου τρισδιάστατη!

3. Ο κυλιόμενος διάδρομος:

Άσχετο, αλλά, εγώ όποτε δω τέτοιον διάδρομο θυμάμαι το ‘This is our night.’ Πρέπει να κόψω την πολλή Γιουροβίζιον. Τέλος πάντων, στο θέμα μας: Δεν σου σπάζουν τα νεύρα οι γιαγιάδες, οι παππούδες και όλοι οι τεμπέληδες που μετά από αρκετές ώρες πτήσης και καθισιού, περιμένουν έναν τέτοιον διάδρομο να τους πάει στην έξοδο, αντί να σύρουν τα κουλά τους να κινηθεί λίγο το αίμα στα αιμοφόρα αγγεία τους; Κοτζάμ διάδρομος να περπατήσεις υπάρχει, να βγεις από το αεροδρόμιο, να πας στην ευχή του Θεού γρηγορότερα! Παρόλα αυτά, όλοι συναθροίζονται στον κυλιόμενο διάδρομο σαν προϊόντα προς πώληση στο Argos! Είναι να απορείς προς τι χρονοτριβούν!

4. Θάλαμος πριν την επιβίβαση:

Άλλο ένα αγαπημένο σημείο! Εδώ όλοι παρατηρούν αλλήλους για να δουν μην τυχόν έχουν κάποιον γνωστό στην ίδια πτήση, για να πάνε να τον χαιρετήσουν! Εδώ καταφτάνουν οι οικογένειες φορτωμένες με τα αφορολόγητα και τσεκάρουν να δουν σε ποια θέση κάθονται δημιουργώντας ζήτημα αν δεν είναι όλοι μαζί, δίπλα-δίπλα! Εδώ είναι που ακούς την ίδια ανακοίνωση να επαναλαμβάνεται: «Παρακαλείται ο κ. Πάμπος Πάμπου να προσέλθει στην έξοδο υπ’ αριθμόν 8 για άμεση επιβίβαση!» Κοινώς: «Κάποιος να έβρει τον χώρκατο που ξεχάστηκε μες τα καταστήματα και καθυστερεί ολόκληρη πτήση!»

Δεν χρειαζόμαστε καινούριο αεροδρόμιο. Χρειαζόμαστε καινούριο κόσμο! Μέχρι να τον βρούμε και να τον πολλαπλασιάσουμε, η χαρά της φυγής θα είναι πάντα η ίδια, με ή χωρίς καινούριο αεροδρόμιο!

Τραυματική Εμπειρία

Εψές είχα μια ανέλπιστα όμορφη νύχτα!

Είχαμε το μπάτσελορ ενός «φίλου ζωής», όπως συνηθίζω να λέω.

Πήγαμε σε μπουζούκια στη Λεμεσό, (μια εμπειρία για την οποία θα μπορούσα να αφιερώσω δέκα αναρτήσεις, αλλά το αποφεύγω καθότι έχω πολλούς φίλους Λεμεσιανούς), και πέρασα απίστευτα καλά!

Σε μπουζούκια στην Κύπρο δεν έχω πάει ποτέ. Κάτι ρεμπετάδικα που πάω από καιρού εις καιρόν, δεν μετρούν. Σε μπουζούκι, μπουζούκι πρώτη φορά ήταν. Και όπως σου είπα, μια μέρα θα γράψω διατριβή επί του θέματος. Τέλος πάντων.

Ένα θα σου πω! Βγήκαμε να χορέψουμε όλη η αντροπαρέα μια σούστα – το ‘εφτά τραγούδια θα σου πω,’ αν δεν κάνω λάθος- αλλά δεν προλάβαμε, γιατί τελείωσε το τραγούδι ώσπου να φτάσουμε στην πίστα. Με το που πατώ το πόδι μου πάνω στην πίστα, τελειώνει το τραγούδι, φεύγει ο κόσμος, κλείνουν τα φώτα, και τι ακούν τα αφτιά μου; Κλαρίνα!

Το ‘Τραύμα!’ Με την εισαγωγή του, με το αργό, βασανιστικό τουμπερλέκι, ολόκληρο, κανονικά! Νόμιζα ότι ήταν στημένο και μου κάνουν πλάκα! Πέφτει και ο πρώτος αμανές, ακούω το ανήκουστο πλην ποιητικό: «Αν το νήμα της ζωής για τον ένανε κοπεί, θα πεθάνουμε και οι δυοοο» και τα παρακάτω τα ξέρεις! Ή μάλλον, τα φαντάζεσαι! Δώδεκα χρόνια μετά την κυκλοφορία του και το 'Τραύμα' τα σπάει, λες και βγήκε χθες!

Η τραγουδίστρια έμεινε άναυδη. Όταν μάλιστα συνέχισε το medley με το ‘Ψεύτικα τα δάκρυά σου’ και το ‘Τώρα μας σώζει μόνο ένα θαύμα’ ήθελα να τη φιλήσω στο στόμα. Και αν ξέρεις σε ποιαν αναφέρομαι, πιστεύω ότι θα συμφωνείς πως μου αξίζουν συγχαρητήρια για το θάρρος μου. Όταν τελείωσε το μιξ της, ήρθε και μου έδωσε high five! Μάνα μου...

Φύγαμε στις 5:00 το πρωί, κοιμηθήκαμε σε ένα ξενοδοχείο για να μην έχουν να μας ξεκολλούν από την άσφαλτο, και γύρισα προ ολίγου, βρίσκοντας στο inbox μου την ανταμοιβή μου:

Α, ρε Βισσάρα! Είσαι πάντα παρούσα, στην κατάλληλη στιγμή!

Τελικά, ποιος έχει το X-Factor 2;

Ξεκίνησε το X-Factor 2 και την έχω κατά βρει! Όμως:

Δεν είναι ανησυχητικό το ότι υπάρχει κόσμος που δηλώνει ανερυθρίαστα πως το μεγαλύτερο του όνειρο στη ζωή, είναι το τραγούδι; Δηλαδή, θέλουν να μου πουν ότι με αυτά τα όνειρα θα πάει η ανθρωπότητα μπροστά; Με τα κλαπατσίμπαλα και τα τσίου-τσίου; Και να πω ότι η πλειοψηφία θέλει να επενδύσει στη λυρική σκηνή, να πω πάει στο διάολο. Όλοι Βίσσες και Χατζηγιάννηδες θέλουν να γίνουν.

Κάθε χρόνο σε όλα τα talent shows οι υποψήφιοι ξεμεροβραδιάζονται στα ξενοδοχεία που λαμβάνουν χώρα οι ακροάσεις και ταλαιπωρούνται αφάνταστα για να κάνουν μια καριέρα… στο τραγούδι! Αν τους έλεγες να κάτσουν τον κώλο τους κάτω να διαβάσουν για να περάσουν στην ιατρική σχολή, μπας και σώσουν κανά άνθρωπο –και την ψυχή τους- θα σου έλεγαν ότι δεν αντέχουν να μείνουν ξύπνιοι και νηστικοί για ένα ολόκληρο 24ωρο. Για τις πίστες όμως, και νηστικοί και άυπνοι! Πετάνε και τη σκούφια τους!

Θεωρώ θράσος όταν τους ακούω να χρησιμοποιούν τη λέξη ‘όνειρο’ για να περιγράψουν την αγάπη τους για το τραγούδι. Το όνειρο προϋποθέτει την ύπαρξη οράματος, φίλε μου! Όραμα για την διάσωση του πλανήτη, όραμα για την εξάλειψη της φτώχιας, όραμα για την αποτροπή του πολέμου κτλ. Δεν μπορείς κύριε μου να έχεις ‘όνειρο’ να υπηρετήσεις την πίστα! Μαλακία στον εγκέφαλο έχεις!

Βέβαια δεν φταίει κανείς άλλος. Τα ΜΜΕ φταίνε που στα εξώφυλλα και στις εκπομπές τους δεν είδαμε να πρωταγωνιστούν επιστήμονες που ξημεροβραδιάζονται στα εργαστήρια για να ανακαλύψουν το φάρμακο για τον καρκίνο ή το AIDS. Ούτε είδα κανένα εξώφυλλο παιδικού περιοδικού με κάποιον διακεκριμένο επιστήμονα. Μόνο κάτι τσουλάκια να δεσπόζουν, βλέπω. Καλά και τα τσουλάκια βέβαια, αλλά μετά μην σου φταίει η κόρη σου που αντί για το χειρουργικό τραπέζι, προτιμά το πρώτο τραπέζι πίστα.

Επίσης, το γεγονός ότι όλοι μας γνωρίζουμε τουλάχιστον 2 άτομα τα οποία πέρασαν από τις ακροάσεις τέτοιων παιχνιδιών, μην σου πω ότι συμμετείχαν κιόλας, δείχνει το μέγεθος του προβλήματος. Και μετά, εγώ είμαι το ψώνιο που έχω μπλογκ και ανεβάζω φωτογραφίες και βίντεος μου! Ναι, είμαι ψώνιο. Αλλά μπροστά σας, είμαι κόκκος άμμου στην Σαχάρα!

Τέλος πάντων, δεν είμαι εγώ το θέμα εδώ. Το θέμα είναι ότι αθώα παιδάκια επενδύουν σε όνειρα ηλίθια, των οποίων η πραγμάτωση εξαρτάται από μια πιο ηλίθια επιτροπή (πλην του Θεοφάνους που για μένα είναι ο πιο συμπαθής και καταρτισμένος επί του θέματος), που τους επιβάλλει εξουθενωτικές δίαιτες, φανταζί στιλιστικές επιλογές προκειμένου να διαπρέψουν στο Αθηνών Αρένα! Η νέα βουλή των εφήβων! Και άραγε, θα διαπρέψουν;

Διέπρεψε μήπως ο Λούκας; Πες μου ένα τραγούδι του, να δω αν ξέρεις! Ένα χρόνο μετά την νίκη του έβγαλε ένα CD single με 5 μέτρια τραγούδια, ένα εκ των οποίων ήταν σύμπραξη με τα Κόκκινα Χαλιά! Αξιοζήλευτο ξεκίνημα, ε; Χώρια που σε κάθε του συνέντευξη δηλώνει εμμέσως πλην σαφώς ότι μετάνιωσε που έμπλεξε με την πλέμπα της ζώου business. Τουλάχιστον, μέσα από όλο αυτό το ‘όνειρο’ πήδηξε την Ειρήνη. Not bad! Διέπρεψε μήπως ο Μεταξάς; Αυτός όχι μόνο δεν διέπρεψε, αλλά μας εξέθεσε και πανευρωπαϊκώς, που αντί να τραγουδήσει το firefly ο ίδιος και να δούμε τελικό, έβαλε την αδελφούλα του να βγάλει το φίδι από την τρύπα, ανεπιτυχώς! (Βέβαια, ο Μεταξάς θα λάμψει αργά η γρήγορα, αλλά μέχρι στιγμής κρίνω από ό, τι βλέπω).

Το ότι μέσα από όλες αυτές τις εκπομπές, μόνο η Καλομοίρα και ο Νίνο επιβιώνουν (και αυτοί για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους), θα έπρεπε να είναι αποτρεπτικό για όλους να συμμετέχουν. Δυστυχώς, τόσος είναι ο νους τους και ακόμα πιο δυστυχώς, στους βλάκες δεν μπορείς να υποδείξεις τη βλακεία τους. Θα σε πουν κακό και ζηλιάρη. Θαυμάστε τους! Παίρνουν 4 'ναι' από την επιτροπή και κλαίνε από ευτυχία! Πρόσληψη σε πολυεθνική να κατόρθωναν, δεν θα αντιδρούσαν έτσι!

Κι εγώ λατρεύω το τραγούδι, ρε φίλε. Αλλά, γνωρίζω ότι είμαι παράφωνος και ότι δεν έχω υπόθεση, γι’ αυτό και τραγουδώ στο μπάνιο μου ή στο γραφείο όταν θέλω να σπάσω τα νεύρα των συναδέλφων. Καταφέρνω να «τελειώνω» και να εκτονώνομαι, όπως το καταφέρνουν και ο Νταλάρας και η Γαλάνη. Τώρα γιατί θα έπρεπε να είναι το 'όνειρο' μου να με ακούσει το πανελλήνιο, δεν το αντιλαμβάνομαι. Καθαρή ύπαρξη ματαιοδοξίας.

Βέβαια, ας μην τους πιάνω απ’ το λαιμό τους τραγουδισταί, γιατί υπάρχουν και χειρότερα. Εδώ υπάρχει κόσμος που έχει ‘όνειρο’ να γίνει the next top model και να τον κρίνουν η Καγιά και 5 πούστηδες… "Το όνειρο μου είναι να γίνω μοντέλο!"

Πάρτα να μην στα χρωστάω!

ΥΓ: Πληρώνω όσο-όσο για να βρω το βίντεο του Κυπραίου υποψήφιου που τραγούδησε το «Καμμιά φορά» της Μαρινέλλας, με την ίδια ακριβώς φωνή. Ο Ζαχαράτος απόψε έχασε τον ύπνο του. Αντιθέτως, εγώ κοιμάμαι πιο ήρεμος αφού επιβεβαιώνω πάραυτα τα όσα γράφω για τη ράτσα μας…

Εσύ, έχεις πάει σε Μπουρδέλο;

Το 2005 επισκέφτηκα για πρώτη φορά μπουρδέλο.

Ήμουν στο Λονδίνο τότε και έκανα μάστερ. Είχα γενικά μια δύσκολη χρονιά, στην οποία κατέρρευσε σύσσωμο στα μάτια μου εμπρός το γυναικείο πρότυπο. Αηδίασα και τον τρόπο σκέψης τους και την αχαριστία τους. Έτσι λοιπόν, σε συνδυασμό με την παρατεταμένη ανομβρία που επικρατούσε στην ερωτική μου ζωή, αποφάσισα να το γλεντήσω αναλόγως. Έκλεισα εισιτήριο για Άμστερνταμ, πακέταρα και έναν κολλητό για συμπαράσταση και πήγαμε να εκδικηθούμε τις πουτάνες που μου έφαγαν τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου, με τις αυθεντίες του είδους.

Στο Άμστερνταμ, για να μαθαίνεις, το δίπτυχο πίπα-γαμήσι χρεώνεται στην εξαιρετική τιμή των €35 – τζάμπα πράμα, δηλαδής! Και η ποιότητα εγγυημένη. Γι αυτό και θέλησα να ψωνίσω από τα εξωτερικά και όχι από τα εγχώρια, καθότι δηλώνω και σιχασιάρης. Στο Άμστερνταμ ό, τι θέλεις βρίσκεις. Πουτάνες για όλα τα γούστα, όλες τις στάσεις, με ειδικές αμφιέσεις, φαντασιώσεις, συνδυασμούς και χρώματα! Και από καθαριότητα; Νοσοκομείο! Αποστειρωμένοι μέχρι και οι τοίχοι! Δεν είχα να φοβηθώ τίποτα! Αφήσαμε όπως-όπως τις βαλίτσες μας στο ξενοδοχείο και κατεβήκαμε στην… «αγορά».

Η όλη φάση ήταν πολύ σουρεάλ. Μιλούσαμε για τις γυναίκες σαν να επρόκειτο να αγοράσω αθλητικά παπούτσια! Αν για ένα λεπτό αναλογιζόσουν ότι αναφερόσουν σε άνθρωπο και όχι σε προϊόν, δεν ήξερες αν πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις. Εμείς πάντως, ρίξαμε το γέλιο της αρκούδας, τότε. Τέλος πάντων. Βρήκα την τυχερή. Μια Ολλανδέζα δυο μέτρα ύψος, με μωβ εσώρουχα και τα βυζιά τούμπανο. Είχε και ένα χρυσάνθεμο καρφωμένο στα μακριά, καστανά της μαλλιά. Μουνί για σπίτι! Κελεπούρι! Άνοιξα τη βιτρίνα της, επιβεβαίωσα την τιμή που έγραφε η ετικέτα και πέρασα στα ενδότερα.

Οι διαδικασίες ήταν ταχείς και βάσει πρωτόκολλου. Έπλυνε χέρια, έκανε γαργάρα με αντισηπτικό, με έβαλε να ξαπλώσω, όλα θύμιζαν επίσκεψη σε οδοντίατρο. Έβγαλε με ταχυδακτυλουργική κίνηση το στριγκάκι της και με καβάλησε. Τι καβάλησε δηλαδή, που εγώ για να βρω τη στύση μου, είδα κι έπαθα! Και πώς να τη βρω, χωρίς τα ανάλογα προκαταρκτικά; «Δεν συμπεριλαμβάνονται στην τιμή!» μου διευκρίνισε. Επίσης, να σου πω το εξωφρενικό: Δεν έβγαλε το σουτιέν της! Μόνο το βρακί! Και επειδή γνωρίζεις το πάθος μου με το στήθος, απογοητεύτηκα οικτρά. «Τι θα γίνει με το σουτιέν, μαντάμ;» τη ρώτησα. «Είναι σαν να πίνεις ουίσκι στα μπουζούκια χωρίς ξηρούς καρπούς!» συνέχισα. «Το συμβόλαιο προνοούσε μόνο πίπα-γαμήσι! Τα άλλα να τα κάνεις με τη γκόμενά σου.» μου είπε αυστηρά και περιφρονητικά. Και το σουτιέν παρέμεινε αμετακίνητο, βράχος! Επίσης μου είπε και μια ατάκα που δεν θα ξεχάσω ποτέ και την οποία υπενθυμίζω συνέχεια στον εαυτό μου σε διάφορες στιγμές της ζωής μου. Μου είπε: “You are here to fuck, not to love!” και άνοιξε το αβυσσαλέο της στόμα να με ρουφήξει.

Τέλος πάντων, παραμέρισα τα μαλλιά της, την ξεμπούκωσα και υπογράμμισα:

«Δεσποινίς μου, αν δεν βγάλετε λίγο το σουτιέν σας, να γευτώ τις ρογούλες σας, να μπαλαμουτιάσω τα δίμετρα πόδια σας, εγώ δεν θα φτιαχτώ!» είναι μέσα στα δικαιώματα του καταναλωτή! It’s an implied term of the contract!»

Πού να καταλάβει αυτή τώρα τα νομικίστικα.

Μην τα πολυλογώ, κατόπιν τεράστιας προσπάθειας, επίκλησης θεών και δαιμόνων, κατάφερα και τελείωσα. Μη φανταστείς καμιά θάλασσα σπέρματος… Κάτι ψιλά, για την τιμή των όπλων! Και δεν αισθάνθηκα το παραμικρό. Κρίμα τα νιάτα και η τσαχπινιά, κρίμα το μπόι της, καβλέ!

Την πλήρωσα με μισή καρδιά και μουρμούρισα εις άπταιστη κυπριακήν: «Εν τζιαι πολλά σου τα €35!» Αυτή φάνηκε να διάβασε το μυαλό μου και έσπευσε να με συμβουλέυσει: «Αν θέλεις πρόστυχο γαμήσι, να το ευχαριστηθείς, να πας στις μαύρες απέναντι. Αλλά αν κολλήσεις καμιά αρρώστια, δεν φταίμε εμείς!»

Αισθάνθηκα πολύ άσχημα με την όλη εμπειρία. Το μετάνιωσα όσο τίποτα, αλλά τότε έπρεπε να βγω έξω θριαμβευτής και να το παίζω ο απόλυτος σκίστης μπροστά στον κολλητό μου, κάνοντας διθυραμβικές δηλώσεις για το θεσπέσιο καβλί μου που έπαιρνε τα πάνω του!

Γιατί κάθομαι και τα γράφω τώρα όλα αυτά…

Διότι ξέρεις τι σκέφτομαι; Ότι τον μεγαλύτερο οργασμό στη ζωή μου, τον αισθάνθηκα μια φορά, το 2001 όταν εντελώς πλατωνικά και ανεπαίσθητα, η κοπέλα που μ’ άρεσε με πήρε αγκαλιά και μείναμε έτσι για ένα 20λεπτο με συνοδεία των αγαπημένων μας τραγουδιών. Κι όταν αργότερα με άφησε για να πάει να κοιμηθεί στο δωμάτιό της, εγώ δεν έκλεισα μάτι από την ευτυχία και όλη νύχτα της έγραφα ποιήματα και της ζωγράφιζα γλυκανάλατες μουντζούρες μέσα στα βιβλία της νομικής! Και είχα μια στύση κάγκελο, παρακαλώ, μια ανδρεία στην ψυχή απερίγραπτη εφάμιλλη του braveheart και ένιωθα ο μεγαλύτερος άντρας όλων των εποχών!

Αλλά…

…Άντε τώρα να επιβιώσεις σε έναν κόσμο όπου από παντού προσπαθούν να σε «συνετίσουν» υποδεικνύοντάς σου ότι στον κόσμο αυτό: «you’re here to fuck and not to love!»

Πφφφ…Δεν γαμιέται… Ας πεθάνω πιο νωρίς…

ΥΓ: Αργότερα έμαθα ότι στο Άμστερνταμ μπορεί μεν να αρνούνται να βγάλουν το σουτιέν οι κακές κυρίες, αλλά αν τους δώσεις money under the table το αφαιρούν με συνοπτικές διαδικασίες. Πού να το ήξερα εγώ; Σαν πρόβατο στην σφαγή πήγα…