Το Πτυχίο Δεν Μπαίνει Στ' Αρχείο

Μπαίνει από σήμερα το φθινόπωρο και οι απανταχού μαθητές και φοιτητές μετρούν αντίστροφα την επιστροφή τους στα θρανία. Γιούχου!

Όπως πιθανόν να έχεις παρατηρήσει, τα κυπριακά κολλέγια, αυτά που έγιναν πανεπιστήμια προ ολίγων ετών και ένας Θεός ξέρει το γιατί, εδώ και εβδομάδες διαφημίζουν τα εκπαιδευτικά τους προγράμματα. Ποτάμι τα δάκρυα από το γέλιο.

Πέραν του πρώτου σοκ που πάθαμε ομαδικώς πριν κάνα, δυο χρόνια με τη διαφήμιση του πτυχίου «τεχνικός φυσικού αερίου», που καλά, καλά δεν ήξεραν ούτε οι ίδιοι περί τίνος επρόκειτο, φέτος ήρθαν να προστεθούν μεγαλειώδη διπλώματα στην προσφορά εγχώριας γνώσης.

Οδηγούσα στη Γρίβα Διγενή και είδα μία γιγαντιαία αφίσα που με προέτρεπε να σπουδάσω «επισιτιστικές τέχνες». Πςςς! Πόσο μπροστά! «Επισιτιστικές». Τα ελληνικά του μέσου ανθρώπου να μιλάς, θα νομίσεις πως πρόκειται για παρακλάδι του Πολυτεχνείου. Πρέπει να την ετυμολογήσεις για να καταλάβεις ότι ο μάγειρας εν έτη 2014 λέγεται «επισιτιστής».   

Αυτό, που ξαφνικά όλα χρειάζονται κατάρτιση και πτυχίο, πόσο τρομαχτικό! Καλό είναι να υπάρχει μια πιστοποίηση, δεν λέω, αλλά εδώ μιλούμε πήραμε τη μύγα και της βγάλαμε το ξύγκι.

Σέρφαρα στο Facebook και ξαφνικά εμφανίστηκε στο timeline μου διαφήμιση για σπουδές στην «προστασία προσώπων». Σωματοφύλακας δηλαδή. Εκεί που ήσουν ένας απλός γορίλλας που έδερνε, σήμερα είσαι ένας καταρτισμένος επαγγελματίας με «θεωρητικές σπουδές στη διαχείριση κρίσεων και κατάσταση ομήρων». Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, το «μπαίνω μέσα και τα κάνω όλα λαμπόγυαλο» σήμερα λέγεται «διαχείριση κρίσης». Όσο για τους ομήρους, δεν μπορώ να φανταστώ άλλον από εκείνον της ΕΔΕΚ, τουλάχιστον όσον αφορά τη χώρα μας.

Θα θέλει, ας πούμε, ο Χ νονός της νύχτας να προσλάβει έναν μπράβο και θα τους περάσει από συνέντευξη. Θα απορριφθεί ο Μπλάκκις ο Λακαταμίτης, γιατί ο Νώντας Χαριλάου, φερ’ ειπείν, έχει χαρτί «προστασίας προσώπων», άρα είναι και πιο καταρτισμένος, ενώ ο άλλος έκαμε μόνο πορτιέρης σε κλαμπ. Ήμαρτον!

Για να μην μιλήσω για –το αγαπημένο μου-, το δίπλωμα «Φροντίδας Ηλικιωμένων». Αν διαβάσεις τι περιλαμβάνει, θα γελάς τρεις μέρες. Μέχρι σήμερα ήξερες ότι φέρνεις μια Βουλγάρα, μια Φιλιπινέζα να ξεσκατίζει τον παππού και να τον ταΐζει με το κουταλάκι. Στο τσακίρ κέφι άντε να του τον τρίψει και λίγο προκειμένου να τον πείσει να την παντρευτεί μπας και κληρονομήσει το κατιτίς της. Πάνε τώρα αυτά, περασμένα μεγαλεία. Τώρα, με το δίπλωμα των κυπριακών πανεπιστημίων μας, «Φροντίδα Ηλικιωμένων» η κακομοίρα που θα αναλάβει τον γέρο θα έχει περάσει ειδικά μαθήματα, ήτοι: «αρχές γεροντολογίας», «βιολογία της γήρανσης», «φροντίδα ατόμων με άνοια part1& part2». Εν ολίγοις, το «έλα παππού κατούρα» και το «παππού τούτη η κοπέλα δεν είναι η γιατρός, αλλά η κόρη σου η Ιωάννα» σήμερα έχουν επιστημονικά ονόματα.

Υπάρχει και πρόγραμμα κατάρτισης «Καζίνο», μην πάει ανεκμετάλλευτο το γεγονός, αν σε ενδιαφέρει ψάξε το online.

Τώρα θα μου πεις, εσένα τι σε νοιάζει, ας σπουδάζει ο καθένας ό, τι γουστάρει. Έτσι κι αλλιώς, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Δεν διαφωνώ, άλλωστε είδαμε και εμείς που μπήξαμε τα δικά μας πτυχία στο τέλος. Αλλά με χαλά λίγο αυτός ο εξωραϊσμός. Αυτό που ξαφνικά η νυχού αποκαλείται «νυχοποιός», ο μπαρμπέρης «hair stylist», η κοπτοραπτού «fashion designer» και νομίζουν ότι ψαρώσαμε, ότι ανέβηκαν κατηγορία.

Δεν πειράζει, ας ανεβάζουμε τη ψυχολογία του κόσμου. Παρά να τους κολλούμε τη ρετσινιά του αμόρφωτου, ας τους δίνουμε πτυχία κρουπιέρη και διαχείρισης κρίσεων. Να μπορούν να βάζουν Χ στο κουτάκι «πανεπιστημιακή μόρφωση» όταν συμπληρώνουν καμιά έρευνα.

Το Analyse Chris, πάντα στο πλάι των προκλήσεων του σήμερα έχει να προτείνει στα κυπριακά πανεπιστήμια άλλους δύο τίτλους σπουδών για το 2015. Ιδού:

Για πληροφορίες εντός. 

Περήφανος Τάφος, Συλημένος Λαός

Πες μου εσύ ποιος άλλος μαλάκας λαός θα ανακάλυπτε βασιλικό τάφο στην Αμφίπολη και θα μεμψιμοιρούσε τόσο, όσο ο ελληνικός.

Είναι από τα άγραφα αυτά που ακούω τις τελευταίες μέρες. Ειρωνείες και χλευασμοί με τη σέσουλα για την σπουδαία ανακάλυψη. Οι περισσότεροι (όπου περισσότεροι, βλέπε τα κομμούνια), θεωρούν ότι δεν αρμόζει τόσος ενθουσιασμός για το παρελθόν, όταν αυτό δεν δημιουργεί μέλλον. Πόσο βαρετός πρέπει να είσαι για να προσεγγίζεις μια τόσο σπουδαία ανακάλυψη από αυτή την οπτική γωνία. Πόσο βλήμα!

Το μέλλον, αγαπητοί μισητοί, μια χαρά δημιουργείται από το παρελθόν. Όταν ανακαλύπτεται ένα τόσο σπουδαίο αρχαιολογικό εύρημα αυτόματα παίρνει αξία η περιοχή. Δημιουργούνται μουσεία, γράφονται βιβλία, προσελκύεται τουρισμός, μπαίνει η περιοχή στον χάρτη. Ή μήπως μου ξέρατε κι από χθες κατά πού πέφτει η Αμφίπολη; Σίγουρα δεν θα λυθεί το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας από έναν τάφο που καλά, καλά δεν ξέρουμε σε ποίον ανήκει, αλλά το ότι θα συμβάλει στην ανάπτυξη της περιοχής και ότι θα προκαλέσει ευφορία στους κατοίκους της είναι αναντίρρητο και προ πάντων θεμιτό για ένα κράτος πολιτών με τόσο τσακισμένο γόητρο.

Κάποιοι άλλοι προχωρημένοι και τα μάλα «σκεπτόμενοι», εκνευρίζονται με όσους ξαφνικά αισθάνθηκαν εθνική υπερηφάνεια και την είδαν απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μάχονται να μας υπενθυμίσουν ότι δεν ανήκουμε σ’ εκείνο το γένος, φοβούνται έξαρση εθνικισμού. Με τους Σκοπιανούς που μάνι, μάνι έσπευσαν να διεκδικήσουν τα ευρήματα ως δικά τους, πότε σκοπεύετε να ασχοληθείτε; Ο εθνικισμός σας μάρανε, τρομάρα να σας έρθει. Το ξέρουμε τέκνα μου, δεν προερχόμαστε από δαύτους. Αν προερχόμασταν από αυτούς τους σπουδαίους και περήφανους ανθρώπους δεν θα είχαμε τα χάλια που έχουμε σήμερα. Εδώ εγώ κάποτε ανακάλυψα ότι ένας προπάππος μου καταγόταν από τη Ξυλοφάγου (ένα μπανάλ χωριό της Κύπρου στο οποίο εν έτη 2014 δεν έχουν μάθει ακόμα τι εστί υπόδηση), και έκανα αμάν να αποδείξω ότι στο μεταξύ το αίμα διασταυρώθηκε με τα υπόλοιπα μου σόγια και καθαρίστηκε. Λες να πιστεύω ότι κατάγομαι από τον Μεγαλέξανδρο και τον Κολοκοτρώνη; Προφανώς και όχι. Αλλά δικαιούμαι να χαίρομαι την ανακάλυψη, δικαιούμαι να χαίρομαι που αποκτούμε νέες διόδους γνώσης, που ενισχύεται η ελληνική παιδεία και δικαιούμαι να χαίρομαι που συμβάλλουμε στο να μάθει περισσότερα η ανθρωπότητα για εκείνη την ιστορική περίοδο.

Και ναι, γκοντ ντάμιτ, αυτά τα ευρήματα βρέθηκαν στην Ελλάδα και ως εκ τούτου, η Ελλάδα θα τα απολαμβάνει. Φτάνει πια με αυτή την αιώνια παπάρα ότι οι αρχαιολογικοί θησαυροί και γενικότερα οι τέχνες ανήκουν σε όλη την ανθρωπότητα και δεν έχουν σπίτι. Ανακαλύφθηκε ο τάφος στην Αμφίπολη, κλαίνε στην Πολωνία από συγκίνηση, ανοίγουν σαμπάνιες στο Κιργιστάν! Άσε μας χρυσέ μου! Προφανώς τα ευρήματα αποτελούν παγκόσμια κληρονομιά, ναι, μπορούν να εμπνεύσουν το παγκόσμιο, αλλά όχι, δεν ανήκουν σε όλους. Στην Ελλάδα βρέθηκαν, από Έλληνες αρχαιολόγους, ο Έλληνας πληρώνει τη συντήρησή τους με τους φόρους του, ο Έλληνας θα τα απομυζήσει, ο Έλληνας θα τα καρπωθεί.

Αν ευσταθούσε αυτό το γελοίο επιχείρημα, ότι τα μνημεία ανήκουν σε όλους, τότε θα έπρεπε κι εμείς να μπορούσαμε να εκφέρουμε άποψη ή και ένσταση για την αξιοποίηση του Κολοσσαίου, τη συντήρηση της Αγίας Σοφίας, τον φωτισμό του Πύργου του Άιφελ κτλ. Θα μπορούσαμε επιπλέον να ζητούσαμε ποσοστά επί των κερδών, αφού συνεισφέρουμε όλοι με τις επισκέψεις μας σ’ αυτά. Κάτι σαν επιστροφή φόρου ένα πράμα. Αντιλαμβάνεστε πόσο αστεία ακούγονται όλα αυτά. Επίσης, εφόσον τα μνημεία δεν έχουν πατρίδα καθώς ισχυρίζονται οι πεφωτισμένοι, θα έπρεπε να μπορούσε μια χώρα να νοικιάσει μια έκθεση, να τη μεταφέρει σε ένα μουσείο και να καρπώνεται τα κέρδη της. Ας πούμε, θα μπορούσε η Κύπρος να ζητήσει να νοικιάσει τη Μόνα Λίζα, να τη βάλει στην πρίζα να κάνει σουξέ, να τη δείξει στο κυπριακό κοινό να αντιληφθεί ότι δεν πρόκειται μόνο περί σοκολατακίου, και μετά να την επιστρέψει στο Λούβρο, κυρία! Γιατί όχι; Άλλωστε η τέχνη ανήκει σε όλους.

Τι μαλακίες ακούμε και δεν σας πετάξαμε στη θάλασσα ακόμα… Τα αρχαιολογικά ευρήματα και γενικότερα τα έργα τέχνης ανήκουν εκεί που δημιουργήθηκαν για να μπορούν να μελετώνται καλύτερα. Να μπορείς να τα εκτιμήσεις στο φυσικό τους περιβάλλον, να τα μελετήσεις υπό το σωστό φως. Ως εκ τούτου, παίρνει ο καθείς αυτό που του ανήκει. "Ντρέπεται" έλεγε ο άλλος προχθές στο τουίτερ, που βλέπει Έλληνες να διαμαρτύρονται μεσα στο βρετανικό μουσείο για την κλεμμένη Καρυάτιδα. Κάντε μια ευθανασία στον μαλάκα που ντρέπεται, κερασμένη από μένα!

Αυτά τα ολίγα. Τώρα keep calm και συμμεριστείτε τη χαρά της ανακάλυψης. Είστε που είστε μίζεροι κακομοίρηδες ως ψηφοφόροι, τουλάχιστον μην είστε και μίζεροι άνθρωποι. 

Στο Μουσείο Των Abba

Το μουσείο των Abba ήταν η πιο ευχάριστη έκπληξη από τη φετινή επίσκεψη στη Στοκχόλμη. Άνοιξε πέρσι, είναι καινούριο, είναι διαδραστικό, είναι υπερσύγχρονο και συνάμα νοσταλγικό, είναι το μουσείο όπως θα έπρεπε να είναι όλα τα μουσεία του κόσμου: ενδιαφέρον. Να μπαίνεις μέσα και να μην θέλεις να βγεις. Παρόλο που δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο, κάτσαμε εκεί μιάμιση ώρα κατά τη διάρκεια της οποίας:

-       Μιξάραμε τραγούδια των Abba μέσω υπολογιστή,

-       Ηχογραφήσαμε ένα τραγούδι της επιλογής μας με τις φωνές μας σε μικρό στούντιο-μπουθ,

-       Κινηματογραφήσαμε ένα βίντεο κλιπ της αρεσκείας μας μέσα σε μπλου μποξ,

Και το αποκορύφωμα: τραγουδήσαμε το Mamma Mia σε μια σκοτεινή σκηνή με τα ιδεογράμματα των Abba να χορεύουν τριγύρω μας. Το τελευταίο το έχω και σε βίντεο, τεράστια κληρονομιά. 

Όπως αντιλαμβάνεσαι, και φαν του γκρουπ να μην είσαι, με τόση έξυπνη τεχνολογία να σε περιβάλλει, γίνεσαι φανατικός του είδους.

Πέραν τούτων, το μουσείο περιλαμβάνει ένα δωμάτιο-ντίσκο, με disco floor και ντίσκο μπάλες μέσα στο οποίο μπορείς να χορέψεις για να εκτονωθείς, περιλαμβάνει μια κόπια της σκηνής της Γιουροβίζιον του 1974 σε real size, από όπου το συγκρότημα είχε νικήσει με το Waterloo, άπειρα καλτ κοστούμια από τουρνέ, όλους τους χρυσούς και πλατινένιους δίσκους τους, το ελικόπτερο που χρησιμοποιήθηκε για τις ανάγκες της φωτογράφησης ενός εξωφύλλου τους, καθώς και ολόκληρα δωμάτια που αναπαριστούν τα σπίτια στα οποία διέμενε το συγκρότημα όταν συνέθετε τα πασίγνωστα τραγούδια του.

Φωτογραφίες:

Διάφορα βίντεο κλιπ του συγκροτήματος προβάλλονται στην είσοδο του μουσείου ως εισαγωγή για το τι θα δεις μέσα. Οι φωτογραφίες απαγορεύονται, αλλά ρίσκαρα, γιατί ως γνωστόν, αγαπούμε τους αναγνώστες μας, γι αυτούς δουλεύουμε. 

Η περίφημη ηλεκτρική κιθάρα ενός εκ των δύο αντρών του συγκροτήματος (ποτέ δεν κατάφερα να ξεχωρίσω ποίος είναι ποίος).

Τα κοστούμια. Σήμερα μπορείς να τα βρεις και στο Amazon.com στο section με τα καρναβαλίστικα. 

Χρυσοί και πλατινένιοι δίσκοι να φαν και οι κότες. Αν τους λιώσεις και πουλήσεις το χρυσάφι, θρέβεις μέχρι και δέκα οικογένειες, που λέει ο λόγος...

Η σκηνή της Γιουροβίζιον από το Μπράιτον της Αγγλίας το 1974 με τα αυθεντικά ρούχα στις κούκλες. Δίπλα, στην οθόνη προβάλλεται και το αντίστοιχο απόσπασμα. Τώρα φαίνεται η παρουσιάστρια του BBC. 

Κουκλοθέατρο και εξώφυλλα δίσκων από άλμπουμς και σινγκλς. 

Οι Σουηδοί γράφουν το 60% της μουσικής που παράγεται στην Ευρώπη. Πέραν των Abba, Σουηδοί είναι και οι Ace of Base, και οι Roxette. Στην έξοδο του μουσείου υπάρχει ένα ανεξάρτητο τμήμα το οποίο έχει χωριστεί σε μικρά δωμάτια ανά δεκαετία, από το 1950 μέχρι σήμερα, μέσα στο οποίο μπορείς να δεις τα μεγαλύτερα ραδιοφωνικά σουξέ της εποχής σε plasma τηλεοράσεις. Όταν μπήκα στο δωμάτιο των ‘90ς και επίλεξα το 1991 εμφανίστηκε η Καρόλα, ενώ όταν μπήκα στο δωμάτιο της δεκαετίας που διανύουμε και επίλεξα το 2012, εμφανίστηκε η Λορίν με το Γιουφόρια. Ενθουσιάστηκα.

Έπρεπε να υπάρχει κάτι ανάλογο στην Ελλάδα. Μουσείο μουσικής. Ασχέτως αν δεν την εξάγουμε, ασχέτως αν δεν θα είχε τόση επισκεψιμότητα όση αυτού των Abba.

Κατά τα άλλα, να σου πω ότι αυτή η δεύτερη επίσκεψη στη Σουηδία ήταν πολύ καλύτερη, γνώρισα και αισθάνθηκα την πόλη εις βάθος. Χάρηκα την αγορά της, αγόρασα από στρουμφάκια μέχρι το γαμπριάτικο μου κοστούμι (το οποίο, σημείωσε, στην Κύπρο θα το έβρισκα €400 ακριβότερο), εντυπωσιάστηκα από το πώς κατάργησαν τα μετρητά και συναλλάσσονται πλέον μόνο με κάρτες, ενθουσιάστηκα που θεωρούν το wifi αυτονόητο και όχι πολυτέλεια, ζήλεψα που βρίσκονται γενικότερα 10 χρόνια μπροστά από μας (και λίγα είπα).

Το μόνο που με χάλασε λίγο είναι ότι η πόλη γέμισε άστεγους Ρομά. Σε κάθε στρίψιμο βρίσκαμε και από έναν τσιγγάνο (μάθαμε ότι ήρθαν από τη Ρουμανία) ο οποίος έψαχνε μέσα στους κάδους απορριμμάτων. Στην αρχή νομίσαμε πως πεινούσαν και έψαχναν να φάνε. Ύστερα μάθαμε ότι οι περισσότεροι ψάχνουν για πλαστικά μπουκάλια, τα μαζεύουν, τα ανακυκλώνουν και κερδίζουν έτσι μεροκάματο από τις εταιρείες ανακύκλωσης. Κατάλαβες; Μόνο εμείς θα τους δίναμε επίδομα απλά και μόνο για να μην κάνουν τίποτα.

Αυτή ήταν και η θέα από το ξενοδοχείο μας. Ένατος όροφος, μόλις έναν όροφο πιο κάτω από τον Θεό.

Ήταν γενικά ένα υπέροχο ταξίδι, το είχαμε ανάγκη όσο τίποτα, και όσο σκέφτομαι εκ των υστέρων ότι μπορούσαμε να το ακυρώναμε εξ αιτίας του φόβου που μας προκάλεσαν οι πόλεμοι και τα δυστυχήματα, τόσο πιο ηλίθιος αισθάνομαι. Δεν υπάρχει στη ζωή καλύτερη επένδυση από τα ταξίδια. Να ζήσουμε, να το θυμόμαστε! 

Ταλίν

Όπως σου έγραψα προχτές, στο Ταλίν πήγαμε οδικώς.

Εκεί ήταν που ζήσαμε το απόλυτο fear factor. Όσο τρομοκρατημένοι κι αν ήμασταν από τα αεροπλάνα και τους πολέμους, το πραγματικό ρίσκο και φόβος παρουσιάστηκαν όταν βγήκαμε με το λεωφορείο στον αυτοκινητόδρομο που συνδέει τη Ρίγα με το Ταλίν. Ο οποίος, όπως μπορείς να φανταστείς, είναι μονής κατευθύνσεως. Δηλαδή, ο μόνος τρόπος για να προσπεράσεις τον καροτσέρη που μεταφέρει καυσόξυλα και σανό μπροστά σου, είναι να μπεις στο αντίθετο ρέμα.

Θα πρέπει να αποφύγαμε τη μετωπική σύγκρουση με την νταλίκα από απέναντι τουλάχιστον τρεις φορές! Θυμήθηκα κάτι εποχές που κάτι παρόμοιο βιώναμε κι εδώ, όταν για να πάμε Λάρνακα χρειαζόμασταν μια ώρα και για Πρωταρά δύο. Τόσο μπροστά η βαλτική, τι να λέμε τώρα. Ας πάρουν οι χρυσοί μου ένα κονδύλι από την ΕΕ να φτιάξουν έναν αυτοκινητόδρομο της προκοπής, που Κάναμε τη διαδρομή σε πέντε ώρες, ενώ θα μπορούσαμε να φτάναμε άνετα σε δυο αν ο δρόμος ήταν πλατύτερος. Τέλος πάντων.

Η Εσθονία δεν διαφέρει από τη Λετονία σαν τοπίο. Πράσινη, αγροτική, με πολλές φάρμες, πολλές ταλαιπωρημένες γριές με τσεμπέρια στους δρόμους, δεν είναι δα και το αντίπαλο δέος της Νέας Υόρκης. Ούτε καν. Τα προάστια του Ταλίν είναι κι αυτά κομουνιστικά, γκρίζα, αποπνιχτικά. Αλλά, ευτυχώς, υπάρχει και το ιστορικό κέντρο!

Το οποίο ιστορικό κέντρο μπορεί να μην είναι Ντουμπρόβνικ ή Βαρκελώνη, αλλά έχει κάτι το μαγευτικό και το μυστήριο για το οποίο δεν κλαις τα λεφτά σου που το επισκέφτηκες. Επίσης, έχει πολύ τουρισμό. Είναι μισή ώρα από το Ελσίνκι και τη Στοκχόλμη και ως εκ τούτου καταφθάνουν από εκεί μπουλούκια οι σκανδιναβοί. Ως αποτέλεσμα, παίρνει άλλο αέρα η πλατεία και εν γένει η χώρα. Είναι όλα σαφώς πιο εξευρωπαϊσμένα. Μένουν όλα ανοιχτά και ζωντανά μέχρι αργά και παρόλη τα ψύχρα που φυσάει από τη θάλασσα η πόλη εκπέμπει μια ζεστασιά.

Κατά τα άλλα, για να μην λέμε μαλακίες, ούτε το Ταλίν είναι για πάνω από δυο μέρες. Αξίζει να πας, είναι κουκλίστικο, αλλά μια φορά. Στη δεύτερη κολλάς έμπολα και πεθαίνεις.

Φωτογραφίες και ιστορίες:

Η πλατεία τη νύχτα. Ουδέν συγκλονιστικό παρουσιάζει, αλλά όπως προείπα, έχει πολλή θετική αύρα. Επίσης, αν περιδιαβείς και χαθείς στα σοκάκια που την περιβάλλουν θα ανακαλύψεις τουλάχιστον δυο ελληνικές ταβέρνες. Την «Άρτεμις» και το «Συρτάκι». Μέχρι το Ταλίν μας έφτασες, πουτάνα Μέρκελ.

Στο Ταλίν υπάρχει ένα υπέροχο μουσείο μοντέρνας τέχνης (καλύτερο κι απ’ αυτό της Στοκχόλμης κατά τη γνώμη μου, το οποίο είναι μηδέν μπροστά του). Εγώ τα βαριέμαι γενικά αυτά, ας όψεται η Μπρέντα που δεν αφήνει μουσείο στον διάβα της, αλλά εκεί πραγματικά εντυπωσιάστηκα. Έχει πανέξυπνες κατασκευές, αλλά και πίνακες για τους οποίους όντως καταλύθηκε φαιά ουσία και όχι μαλακία. Έβγαλα πολλές φωτογραφίες, αλλά σου παραθέτω τον πλανήτη Ντίσκο, (δικός μου ο τίτλος). Ό,τι γυαλίζει με ενθουσιάζει. Ειρήσθω εν παρόδω να σου αναφέρω ότι στην καφετέρια του μουσείου έπαιζε το cd των Imam Baildi, κάτι που ήταν εξαιρετικά ευχάριστο και κουφό ταυτόχρονα. 

Κάτω από το ξενοδοχείο στο οποίο διαμέναμε τώρα, είχε ένα μπαρ εμπνευσμένο από τη χημεία, αν και εγώ πιστεύω ότι πιο πολύ ήταν επηρεασμένο από το Breaking bad. Ήταν όλο διακοσμημένο με όργανα χημείας, έπινες σφηνάκια μέσα σε δοκιμαστικούς σωλήνες, ποτά μέσα σε φλασκιά, ενώ από τα ταβάνια κρέμονταν βαρέλια Μεθυλαμίνης. Το δε μενού, εννοείται ότι δεν ήταν άλλο από τον περιοδικό πίνακα, αναρτημένον στον τοίχο. Ήταν λίγο tucky, μύριζε λίγο Αγία Νάπα, αλλά τι να κάναμε, ήταν κάτω από το ξενοδοχείο και βόλευε.

Τα ποτά μας! 

Το Μπαρ!

Το μενού!

Και τώρα η αγαπημένη μου ιστορία:

Αυτό το πηγάδι που βλέπεις πιο πάνω είναι συνδεδεμένο με έναν εσθονικό μύθο. Τον μεσαίωνα οι κάτοικοι του Ταλίν πίστευαν ότι στα έγκατα του πηγαδιού κοιμόταν ένας τεράστιος δράκος ο οποίος απειλούσε να βγει και να κατασπαράξει το χωριό. Για να τον κρατήσουν χορτάτο, λοιπόν, οι χωριανοί πετούσαν μέσα στο πηγάδι γάτες, ζωντανές, για να τις φάει και να μείνει στη θέση του. Τώρα όπως βλέπετε είναι σφραγισμένο, προφανώς για να μην μυρίζουν τα πτώματα. Ήθελα δεν ήθελα θυμήθηκα την Αναστασία Τσόκκου, η οποία θα μπορούσε άνετα να παραλληληστεί με τον δράκο, ο οποίος όμως ποτίζεται από αίμα σκύλων. Αν υπήρχαν Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα στις μέρες μας, θα γινόταν άνετα παιχνίδι.

Και μιας που μιλούμε για ζώα και φυτά, να σου πω ότι το καλύτερο highlight του ταξιδιού μας στο Ταλίν ήταν η έλευση ενός περιστεριού στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μας. Μπήκε από το ανοιχτό παράθυρο μέσα στο δωμάτιο μας και προσγειώθηκε πάνω στο κρεβάτι μας ενόσω εμείς σερφάραμε. Έγινε του Κουτρούλη ο γάμος μέχρι να το διώξουμε, φυσικά με παρέμβαση του Εσθονού ρεσεψιονίστ ο οποίος μας παρακολουθούσε λυμένος στα γέλια να προσπαθούμε να προστατευτούμε από το τέρας.

Το έχω όλο κινηματογραφημένο, το βλέπω και πλαντάζω στα γέλια. 

                                   

Και κάτι για το τέλος. Αυτή είναι η τουαλέτα στο πιο μοδάτο εστιατόριο του Ταλίν. Όπως βλέπεις, από κάτω υπάρχουν αρχαία και ο μόνος τρόπος να τα απολαύσεις είναι ο προφανής. Ελπίζω μόνο ο σωλήνας της αποχέτευσης να καταλήγει σε διαφορετική τρύπα. 

Πόσο Felicita Αντέχεις;

…Και εκεί που περιπλανιόμασταν στη Ρίγα σαν άδικες κατάρες, μας πλημμύρισε η Φελιτσιτά!

Ο Αλ Μπάνο, ο γνωστός Ιταλός τραγουδιστής και είδωλο των 80ς που μαζί με την πανέμορφη Ρομίνα Πάουερ μας μύησαν στην ποπ σκηνή της Ιταλίας, άνοιξε εστιατόριο στο κέντρο της Ρίγα. Και φυσικά, το ονόμασε ‘Φελιτσιτά’.

Ήταν ίσως η πιο ενδιαφέρουσα εμπειρία από όλη την παραμονή μας εκεί. Πρώτον, γιατί όπως γνωρίζει το σύμπαν, το ‘Φελιτσιτά’ είναι ένα από τα αγαπημένα τραγούδια εμού και της Μπρέντας και αποτελεί σάουντρακ της σχέσης μας. Και δεύτερον επειδή η Ρίγα προέκυψε αφόρητα βαρετή, ένα τέτοιο ιταλικό εστιατόριο μας έδινε ένα σοβαρό λόγο να μην κρεμαστούμε από το επόμενο δέντρο που θα βρίσκαμε μπροστά μας.

Κοίτα τώρα αισθητική: Το ‘Φελιτσιτά’ θα μπορούσε να ήταν συγκερασμός παλατιού της Ντονατέλας Βερσάτσε με το σπίτι του Γιάννη Φλωρινιώτη. Κατ’ αρχάς, δεσπόζει παντού η μούρη του Αλ Μπάνο, σε ειδωλολατρικά πρότυπα. Από την είσοδο μέχρι τον πίσω κήπο, υπάρχουν πάνω από 50 κάδρα με τη φάτσα του. Σε μερικά απ’ αυτά υπάρχει και η Ρομίνα, έτσι για ξεκάρφωμα.

Κάτι τέτοια βλέπω και παίρνω ιδέες. Μια μέρα να ανοίξουμε το εστιατόριο "Δώδεκα" στη Λάρνακα. Μην πάνε χαμένες τόσες αφίσες και εξώφυλλα.

Σε κάθε τοίχο, σε κάθε ταβάνι, σε κάθε γωνιά υπάρχει η επιγραφή ‘Φελιτσιτά’ ή το όνομά του. Γενικότερα ο τύπος θέλει να μας υπογραμμίσει ότι είναι δικό του το εστιατόριο, να μας υπενθυμίσει ότι υπήρξε αφίσα σε παιδικά δωμάτια, ότι είναι τιμή μας που τρώμε το φαγάκι του (το οποίο παρεμπιπτόντως μετά δυσκολίας πήγαινε κάτω), και καμάρι μας που γευόμαστε τον οίνο του (μάθαμε ότι ο Αλ Μπάνο διατηρεί αμπέλια στη Ρίγα. Γιατί στη Ρίγα, δεν ξέρω, κοτζάμ Ιταλία δεν τον έφτανε;).

Εννοείται ότι ένα σοκ και δέος το αισθανθήκαμε όση ώρα ήμασταν εκεί. Καθίσαμε στον εσωτερικό κήπο και είχαμε για θέα την προσωπογραφία του να μας κοιτά με το χαμόγελο του πορνόγερου. Εντυπωσιάστηκα από το πόσος κόσμος έβγαλε φωτογραφία με αυτήν, έτσι για το σουβενίρ (σουβενίρι στα Λετονικά). Εννοείται επίσης, πως όση ώρα ήμασταν εκεί γευματίσαμε υπό τους παιάνες του ‘Φελιτσιτά’, το οποίο κοντέψαμε να το κάνουμε εμετό από τις πολλές φορές που το ακούσαμε.

Αυτό είναι το κουτάκι στο οποίο μας έφεραν τον λογαριασμό. Ω, τι έκπληξη, αναγράφεται επάνω η λέξη 'Φελιτσιτά'! Δεν είχα πάει τουαλέτα όσο ήμουν εκεί, είμαι σίγουρος ότι ακόμα και στο χαρτί υγείας θα έγραφε πάνω το ίδιο. Να σκουπίζεσαι και σε κάθε πέρασμα να λες "ωωωχ, Φελιτσιτά!" 

Όταν σπούδαζα είχα γνωρίσει έναν Ιταλό, ο οποίος μου είχε πει ότι απεχθάνεται τον Αλ Μπάνο και τη Ρομίνα Πάουερ και ότι ευχόταν να μπορούσε να τους καρφώσει βελόνες στα μάτια για τα ηλίθια τραγούδια τους (Εγώ ευτυχώς δεν μπορώ να καταλάβω τους στίχους οπότε μπορώ να φαντάζομαι ό, τι θέλω όταν τους ακούω). Δεν είχα καταλάβει προς τι τόσο μένος για τους ανθρώπους που χαρακτήρισαν τα παιδικά μου χρόνια και ομολογώ ότι ξενέρωσα λίγο. Αλλά, τώρα, μετά από αυτή την εμπειρία… ξέρω. Μπορώ να φανταστώ.

Όπως και να ‘χει ήταν η πιο ενδιαφέρουσα στιγμή στη Ρίγα.

Την επόμενη μέρα πήραμε λεωφορείο και κατευθυνθήκαμε προς το Ταλίν. 

Βάλτου Ρίγα-νη.

Και τώρα που πέρασαν τα νεύρα και ηρεμήσαμε, άκου όσο πιο περιληπτικά γίνεται πώς ήταν οι φετινές μας διακοπές.

Κατ’ αρχάς να σου πω ότι επρόκειτο για ένα ταξίδι πολύ γρουσουζεμένο. Οι τελευταίες παγκόσμιες εξελίξεις με τα αεροπλάνα που έπεσαν και οι πόλεμοι στην περιοχή μας έκαναν την ψυχολογία κουρέλι. Φοβηθήκαμε, και επιπλέον χάσαμε κάθε όρεξη να ταξιδέψουμε. Όταν, δε, αναλογιζόμασταν τα έξοδα που θα επωμιζόμασταν, καραφλιάζαμε κανονικά. Μην ξεχνάς ότι μόλις συγκατοικήσαμε, δεν είμαστε για πολλά, πολλά.

Όμως! Όλοι αυτοί οι βραχνάδες, σε συνδυασμό με τη δουλειά, μας έκαναν να απηυδήσουμε απέραντα, κι αρχίσαμε να επιζητούμε διέξοδο ταχέως. Τόσο εγώ, όσο και η Μπρέντα, βαρεθήκαμε τόσο πολύ τη δουλειά, το γραφείο, το ‘στήσιμο’ του διαμερίσματος, κι έτσι αποφασίσαμε να πούμε ένα μεγαλειώδες και βροντώδες ‘άντε γεια’ προς πάσα κατεύθυνση. Και πολύ καλά κάναμε, αν με ρωτάς, γιατί το ταξίδι αυτό ήταν από τα καλύτερά μας. Από τα πιο αγαπησιάρικά μας.

Πήγαμε σε τρεις χώρες: Στη Λετονία, στην Εσθονία και στη Σουηδία. Στην τελευταία είχα ξαναπάει το 2011 με τους φίλους μου, αλλά ως γνωστόν, όταν ταξιδεύεις με αγόρια τα μόνα αξιοθέατα που παρατηρείς είναι άλλα. Έπρεπε να ξαναπάω με τη Μπρέντα για να μπορώ να εκτιμήσω τη Στοκχόλμη επί της ουσίας.

Τώρα γιατί ξεσηκωθήκαμε να πάμε σε χώρες της βαλτικής καλοκαιριάτικα, μην ρωτάς. Βασικά, ο λόγος που ταξιδεύω σε τέτοιες παρακμιακές χώρες της Ευρώπης από καιρού εις καιρόν, είναι η Γιουροβίζιον και τα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα. Θέλω να επιβεβαιώσω ιδίοις όμμασι ότι οι χώρες, οι πόλεις, τα τοπία και οι εικόνες που γνώρισα μέσω αυτών των εκπομπών στην εφηβεία μου ότι υπάρχουν. Ότι υφίστανται. Και να αναβιώσω τη θαλπωρή εκείνων των χρόνων. Σημείωσε ότι δεν έχω βγει ποτέ εκτός Ευρώπης (εκτός εάν το Ισραήλ θεωρείται Ευρώπη) και ούτε καίγομαι να βγω. Και οι λόγοι είναι αυτοί. Θέλω να χαρώ από κοντά αυτά που χάρηκα κάποτε τηλεοπτικά.

Μην αγχώνεσαι, όπως βλέπεις και πιο κάτω ο χάρτης της Ευρώπης που επισκέφθηκα άρχισε να ολοκληρώνεται, οπότε από του χρόνου με βλέπω να εστιάζω προς Αμερική μεριά.

Στον χάρτη βλέπουμε με έντονο πράσινο τις χώρες που έχω επισκεφθεί πάνω από μια φορά. Με πράσινο ανοιχτό βλέπουμε τις χώρες που έχω επισκεφθεί μόνο μια φορά και με λιλά τις πρόσφατες 'κατακτήσεις'. Όπως βλέπεις, για να συμπληρωθεί η Δύση, υπολείπεται μόνο η Ιρλανδία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο (σαν άλμπουμ με αυτοκόλλητα Panini ακούγομαι). Για την Ανατολική Ευρώπη, ψιλοχεστήκαμε. 

Επί του προκειμένου: Η Λετονία. Με πρωτεύουσα τη Ρίγα, και δύο εκατομμύρια πληθυσμό. Αν δεν πήγες, κάτσε καλύτερα στο σπίτι σου και πλέξε, δεν είναι ανάγκη να πας. Καθρεφτίζεται ακόμα η Σοβιετική Ένωση στο μάτι τους και στην νοοτροπία τους. Οι περισσότεροι άνθρωποι ήταν μουντρούχοι, απότομοι για να μην πω και αγενείς. Η δε πόλη δεν λέει και πολλά, ελάχιστα αξιοθέατα διαθέτει. Εντάξει, το ιστορικό κέντρο είναι πάντα πιο συμπαθητικό, μα όλη η υπόλοιπη παραπέμπει σε σοβιετικό γκούλαγκ. Πολύ γκρίζο, πολύ ντουβάρι γενικώς. Από τις πιο άχρωμες και άοσμες πόλεις που έχω επισκεφθεί.

Παρόλα αυτά, εμείς μια χαρά περάσαμε. Σε σύγκριση, βέβαια, με το τι είδαμε ακολούθως στην Εσθονία και στη Σουηδία, η Λετονία ήταν μια πολύ χλιαρή, απογοητευτική εκκίνηση. Δες μερικές φωτογραφίες:

Αυτή είναι μια τυπική γειτονιά της Ρίγας. Θα μπορούσε να ήταν οπουδήποτε στην ανατολική Ευρώπη. Ουδεμία ιδιαιτερότητα παρουσιάζει.

Αυτό είναι ένα διάσημο σπίτι με το μπρούτζινο γλυπτό μιας γάτας στην οροφή. Αποτελεί σημείο αναφοράς της πόλης, οι μισοί μαγνήτες στα σουβενίρ, αυτό μοστράρουν. Μιλούμε για ιστορικό μνημείο, όχι αστεία. Η ιστορία λέει ότι αυτή η μαύρη γάτα προέκυψε τρομερά γκαντέμω τόσο για τον γλύπτη της, όσο και για τους κατοίκους του κτηρίου το οποίο και διακοσμεί. Ο γλύπτης όταν ολοκλήρωσε το γατί και πήγε να το τοποθετήσει στην οροφή, γλίστρησε, έπεσε και πέθανε. Την ίδια μοίρα έχει και το διαμέρισμα κάτω από αυτή την οροφή. Δεν στεριώνει ενοικιαστής για πάνω από κάποιο χρονικό διάστημα. Πέραν τούτου, δεν είδα τίποτε άλλο το αξιόλογο για να σου αναφέρω.

Λάθος! Είδα το ιταλικό εστιατόριο του Αλ Μπάνο (του γνωστού ειδώλου των ‘80ς) που λέγεται Felicita, στην παλιά πόλη, αλλά επ’ αυτού θα σου γράψω ξεχωριστή ανάρτηση.

Στη Ρίγα είχα την ευκαιρία να συναντήσω ξανά, μετά από 7 χρόνια, την πρώην συμφοιτήτριά μου, Σάντρα. Κάναμε μαζί μάστερ δημοσιογραφίας στο Κάρντιφ. Η Σάντρα που μου ήταν από τις αγαπημένες μου παρουσίες τότε, μεγάλωσε, ωρίμασε, πρόκοψε, άφησε εν μέρει τη δημοσιογραφία και ασχολείται μαζί της επιλεκτικά κάνοντας κάτι οικολογικά ντοκιμαντέρ. Χάρηκα πολύ που την ξαναείδα. Παρόλο που δεν μιλούμε συχνά μέσω των κοινωνικών δικτύων, μας πήρε μόνο πέντε λεπτά για να σπάσουμε τον πάγο και να νιώσουμε ότι ειδωθήκαμε τελευταία φορά… χθες.

Η Σάντρα μας πήρε για ποτό σε μια ωραία ταράτσα από όπου μπορούσαμε να θαυμάσουμε ολόκληρη την πόλη, και ομολογουμένως η θέα μας συνεπήρε. Όχι πως αυτό μας άλλαξε τη γνώμη για τη Ρίγα -διόλου. Ενόσω τα πίναμε μας έλεγε πόσο υπέφερε ο λετονικός λαός από τους Ρώσους, πόσο τους απεχθάνονται οι παλιοί και πόσο αδιάφορα τους αντιμετωπίζουν οι νέοι. Ζουν με μία υποσυνείδητη έγνοια ότι μια μέρα θα ξανακάνουν ντου από τα ανατολικά και θα τους προσαρτήσουν, ενώ ουδόλως αισθάνονται ασφαλείς ως μέλη της ΕΕ. Γενικά, κάναμε πολύ εποικοδομητικές συζητήσεις. 

Νιώθω παράξενα όταν συναντώ παλιούς συμφοιτητές που αγάπησα. Από τη μια χαίρομαι που τους έχω ακόμα στη ζωή μου και με φιλοξενούν, με ξεναγούν, μου δίνουν tips για την πόλη… Από την άλλη, κάθε φορά που φεύγω κυριεύομαι από μια μελαγχολία. Αναρωτιέμαι πότε θα τους ξαναδώ, αν θα τους ξαναδώ και υπό ποία μορφή:

Αυτή του ζωντανού ή του πεθαμένου; 

Και μια τελευταία φωτογραφία: Κομμωτήριο κοντά στο ξενοδοχείο μας με όνομα: "Η Σλάβα". Η Σλάβα σου ήμουν, η Σλάβα σου είμαι, και (πάμε όλοι μαζί) Σλάβααααααα, θα μείνωωωωω!

Εγκλωβισμένος Μέσα Σε Ένα Αεροπλάνο.

Είμαι μέσα σε ένα καθηλωμένο αεροπλάνο των νορβηγικών αερογραμμών, στο αεροδρόμιο Πάφου, εδώ και μία ώρα, και περιμένω την υγρασία στο αεροδρόμιο της Λάρνακας να υποχωρήσει για να πετάξουμε (άγνωστον το πότε) προς τα εκεί. Δεν μας κατεβάζουν στην Πάφο, γιατί λέει, το αεροδρόμιο είναι κλειςτό τέτοια ώρα (3:00 το πρωί) και δεν είναι προετοιμασμένο ή και επανδρωμένο για να μας δεχτεί (Ευρώπη λέμε!). Εξ ου και τον παίζουμε εντός, ώσπου να μας λυπηθεί η φύσις!

Το αεροπλάνο είναι μισοάδειο, παρόλα αυτά έχει πέντε σκατο-αράπηδες πίσω μας, γύρω στα 20-25, που δεν έσκασαν σε όλη την τετράωρη πτήση, ούτε καν τώρα που πτώματα όντας περιμένουμε καθηλωμένοι και καταρρακωμένοι εδώ. Χασκογελούν, παίζουν ντραμς με τα τραπεζάκια των καρεκλών και στο τσακ βρίσκονται να αρπαχτούν με έναν κύριο που εκνευρισμένος τους κάνει παρατήρηση, φάουσαν να βκάλουν. Επίσης, δυο σειρές πιο κάτω είναι δυο σκατο-κοπελλούθκια που από την ώρα που αντιλήφθηκαν ότι προσγειωθήκαμε αλλά δεν μπορούμε να κατεβούμε από το αεροσκάφος, κλαίνε και οδύρονται, ενόσω η μάνα τους μιλά στο κινητό με τη γιαγιά τους: "όι μάμμα, εν ηξέρουμε πότε εννά μας κατεβάσουν". 

Δεν μας φτάνει ο πόνος μας, έχουμε και μια ηθοποιό ανάμεσά μας, που της πιάσαμε την κουβέντα για πλάκα, και ξαφνικά ένιωσε σπουδαία και αναγνωρίσιμη. Η Μπρέντα δίπλα μου είναι έτοιμη να κάνει φόνο, ξεφυσά κάθε δύο δευτερόλεπτα και εγώ εδώ και ώρες μοιράζω σιχτίρια. Από τις αεροσυνοδούς μέχρι τους πιλότους. Είναι να μην περάσουμε καλά σε διακοπές εμείς, αμέσως να αυτό-ματιαστούμε. Φάγαμε στη μάπα ολόκληρη διαδρομή Στοκχόλμη - Λάρνακα μια χαρά, αποφύγαμε ουκρανικούς πυραύλους, ρωσικές ρουκέτες, παλαιστινιακές αναταραχές για να μας την μπήξει ποιός; Η υγρασία της Κύπρου! 

Ανάθεμα την ώρα που άφησα πίσω μου την δροσερή Σουηδία γι αυτή την ξέπνοη ξερόνησο! Κατάρα τη στιγμή που η παγκαία διαμελίστηκε και σχηματίστηκε η Κύπρος στη Μεσόγειο! Να εξαφανιστεί, να βυθιστεί, να πτωχεύσει, να πάει να χεστεί, στ' ανάθεμα να πάει, μπας και αναγκαστούμε επιτέλους να μεταναστεύσουμε. Να υπάρχει, ας πούμε η Σουηδία, και να έχει κόσμο να μάχεται να με πείσει ότι έχουμε κι εμείς ως χώρα λόγο ύπαρξης. Φάτα τώρα! 

Σκέψου, έγραψα κείμενο στο μπλογκ από το κινητό. Τόσο πολύ βαριέμαι, τόση πολλή ώρα μας έχουν εδώ μέσα γκαστρωμένους! 

Έτσι Μας Μπήκε ο Αύγουστος

Παρόλο που γενικά με θεωρώ ευπροσάρμοστο άτομο, η φετινή μετακόμιση μου έπεσε βαριά. Μπορεί στα 18 μου ως νεοσύλλεκτος να μην είχα πρόβλημα να χέζω όρθιος σε τούρκικη τουαλέτα, μπορεί στα 25 μου ως φοιτητής να μην είχα ιδιαίτερο πρόβλημα στη θέα του Ινδού συγκάτοικου που έτρωγε με τα χέρια, αλλά στα 33 μου έχω παραξενέψει πολύ. Δεν μπορώ να ξεβολευτώ με την ίδια ευκολία.

Μόνο και μόνο η σκέψη ότι τις τελευταίες μέρες έπρεπε να τις περάσω μέσα στο Super Home Center διαλέγοντας καλάθους τουαλέτας, θήκες για σαπουνάκια μπάνιου, χαλάκι πόρτας εισόδου, χαλάκι μπάνιου και άλλες τέτοιες παπαριές, βλαστημούσα την ώρα και τη στιγμή που δεν είμαι ο Αλαντίν να τρίψει ένα λυχνάρι να του τα πραγματοποιήσει όλα το τζίνι. Όσο μάλιστα σκέφτομαι ότι αυτή η ταλαιπωρία έγινε για μια μετακόμιση προσωρινού χαρακτήρα, αφού με το καλό μια μέρα θα επιστρέψουμε στο -Θεού θέλοντος και χρήματος επιτρέποντος- ανακαινισμένο σπίτι μας, νευριάζω δυο φορές.

Την πρώτη μέρα είχα πάθει ντελίριο. Μόνο αφρούς από τα μάτια που δεν έβγαλα. Μπήκα μέσα στο διαμέρισμα και μου φάνηκε πιο μικρό από όσο το θυμόμουν. Αστραπές και βροντές έριξα! Φώναζα ότι δεν θα χωρέσουμε, φώναζα ότι δεν μου αρέσει η περιοχή, φώναζα για το ότι κάνει ζέστη, τρωγόμουν με τα ρούχα μου γενικώς. Μετά το πρώτο σοκ, και αφού έκανα υπομονή ώσπου να καθαριστεί κάθε σπιθαμή του, και να μπουν τα πράγματα στη θέση τους, άρχισα να ηρεμώ και να το καλοβλέπω.

Μου πήρε 48 ώρες όμως. Και ήταν πολύ κουραστικές. Ανέτρεξα στην πρώτη μέρα που πήγα φοιτητής στην Αγγλία και έπρεπε να μεριμνήσω για το στήσιμο του φοιτητικού μου δωματίου. Που μπήκα μέσα στο Argos και παραλίγο να μου έρθει κόλπος που δεν ήξερα πώς δουλεύει το μαγαζί προκειμένου να αγοράσω ένα γαμημένο quilt cover. Έτσι ακριβώς είχα νιώσει την πρώτη μέρα.  

Κακομαθημένο πες με, τεμπέλη πες με, ό, τι θέλεις πες με, αλλά η μέρα που θα κερδίσω το Λόττο και θα έχω δέκα δούλους να με υπηρετούν και να αναλαμβάνουν εκείνοι τα θελήματα, δεν είναι μακριά!

Για τη μόνη διαδικασία που είπα χαλάλι, ήταν η αγορά της τηλεόρασης. Εδώ και δύο μέρες έγινα και πάλι φανατικός τηλεθεατής, καθότι η Smart TV μας κάνει θαύματα. Βλέπουμε τα πάντα μέσω youtube πάνω στις 55 ίντσες της και νιώθουμε πασάδες. Αυτό, μάλιστα! Άξιζε τον κόπο, είναι αν θέλεις και μια επένδυση. Αλλά να κάθομαι να ψάχνω χαλάκια μπάνιου και σταντ για τα πιάτα της κουζίνας, προτιμώ να μου βγάλουν τους βολβούς των ματιών μου με κουταλάκι τσαγιού! Σε ένα παράλληλο σύμπαν με έχουν συλλάβει Κινέζοι και με βασανίζουν κλειδώνοντάς με μέσα στο ΙΚΕΑ, αναθέτοντάς μου να «στήσω» μια κουζίνα για να εξαγοράσω τη ζωή μου. Θρίλερ.

Πάνε τώρα αυτά, όμως, τέλειωσαν. Επήλθε η ηρεμία και ξανάγινα από βρικόλακας, άνθρωπος. Το βράδυ που ξαπλώσαμε μαζί στον καναπέ και είδαμε το πρώτο μας DVD, είπα «τι ευτυχία» δις! Για να δούμε τι μας περιμένει…

Πάντως, μια φορά, με το που μπήκαμε μέσα, τα στρουμφάκια μας ακολούθησαν πιστά. Όπως ακριβώς και στην ταινία, ξεπήδησαν μέσα από τις κούτες. Στο Βέλγιο λένε ότι φέρνουν γούρι. Ελπίζω να φέρουν και σε μας.