Τα καλοκαίρια που καθόμασταν και τον παίζαμε επί τριμήνου περάσανε ανεπιστρεπτί! Δεν το δέχομαι! Με ποιό δικαίωμα μου συμπιέζετε τις διακοπές μου μέσα σε 15 μέρες το χρόνο; Κεραυνός να πέσει και να κάψει τους εργοδότες όλου του κόσμου! Οι εποχές που το καλοκαίρι φάνταζε αιώνας και νόμιζες πως μέχρι το Σεπτέμβριο μεσολαβούν δυο αιώνες δεν θα ξαναγυρίσουν. Είμαι κακομαθημένος και το χαίρομαι, τι θέλετε;! Περασμένα μεγαλεία θα θυμηθώ και διηγώντας τα, σε σας θα κλαφτώ!
Σε λίγες μέρες φεύγω για μίνι break και επί τη ευκαιρία σας παραθέτω το Τοπ5 των καλύτερων μου στιγμών από καλοκαιρινές διακοπές της ζωής μου. Όταν και αν επιστρέψω με το καλό, θα ξεθάψω και το Τοπ5 των ματιασμένων διακοπών (να’ταν κι’ άλλες!). Ιδού λοιπόν:
Number 5: “Εκείνες κι’εγώ” – Βαρκελώνη 2004
Είχα πάει ένα μήνα διακοπές στη Βαρκελώνη για να μάθω Ισπανικά. Τα βράδια κυλούσαν συνήθως με διαφορετική παρέα μιας και το course ήταν έτσι δομημένο που δεν σου επέτρεπε να κάνεις σταθερές παρέες. Ένα από τα τελευταία βράδια μου εκεί, μια παρέα με κάλεσε να πάω μαζί τους στο Buddha bar. «Σιγά μην μας βάλουν στο Buddha bar!» σκέφτηκα. Ντύθηκα, στολίστηκα γαμπρός και βγήκα. Η παρέα ήταν μούννα εξ’ ουρανού! Οκτώ γκομενάρες από Ουγγαρία, Γαλλία, Ιταλία και Νορβηγία, ένας Ιταλός καζανόβας και η αυτού μεγαλειότις, εγώ.
Φτάνουμε στο μπάρ και κόβω κόσμο με το μάτι. Μοντέλα, γκόμενοι, γκόμενες, ντυμένοι λες και βγήκαν από σελίδες περιοδικού μόδας, με μπλουζάκια που τόνιζαν τα μυώδη κορμιά τους, με κουστούμια, χλιδή και πολυτέλεια! Και που μας επέτρεψαν να στηθούμε στην ουρά πολύ μας πέφτει, σκέφτηκα. Τέλος πάντων, με το που φτάνουμε στην είσοδο, ο πορτιέρης μας εξηγεί πως ο Ιταλός δεν μπορούσε να μπει, διότι φορούσε αθλητικά παπούτσια. Οι κακούργες δεν έδειξαν οίκτο. Του είπαν «καταλαβαίνεις, ότι δεν θα χάσουν το βράδυ τους 8 άτομα επειδή εσύ δεν φόρεσες δυο Prada της προκοπής.»
Ένιωσα Θεός! Εγώ και το χαρέμι μου! Πήραμε τραπέζι, ανοίξαμε και δυο μπουκάλια κρασί (2 μέρες νηστικός έμεινα για να μου φτάσουν τα λεφτά μετά από αυτό), και δεν ήξερα που να πρωτοβγάλω τα μάτια μου. Όλα αυτά, σε συνάρτηση με το περιβάλλον από το οποίο έλειπε μόνο η Χάλι Μπέρι και ο Πιρς Μπρόσναν, συν τα μπούτια της Ουγγαρέζας που ήταν ίσα με το ύψος μου, με έκαναν να περάσω ένα από τα πιο Sex&theCity βράδια της ζωής μου.
Number 4: “Disneyland 1997 – Παιδικό πάρτυ”
Αυτό το περιστατικό δεν ακούγεται τόσο σπουδαίο, παρά μόνο αν το ζήσεις. Να δείξετε επιείκεια. Είχαμε πάει που λέτε, οικογενειακώς στο Παρίσι και κατόπιν εντολής μου, ήρθε μαζί μας και ο φίλος μου ο Άρης για να μην τις κόψω κανονικά, με τους γονείς μου μες τα πόδια μου. Στα 17, δεν ήμασταν απόλυτα ανεξάρτητοι, πόσω μάλλον σε μια ξένη χώρα. Ακόμη και το να ξεγλιστρήσουμε από την επίβλεψη των γονιών μου για μια ώρα ήταν κάποιο είδος επανάστασης.
Όπως θα καταλάβατε, το «πάμε να πιούμε νερό πέντε λεπτά και ερχόμαστε» κατέληξε σε μια εκτός προηγουμένου εξερεύνηση της Ντίσνευλαντ. Σε μια φάση, μπήκαμε στην άιθουσα ενός ξενοδοχείου, δεν θυμάμαι ακριβώς το λόγο και διακόψαμε ένα παιδικό πάρτυ. Ήταν μαζεμένα πιτσιρίκια 5-6 ετών, ο Μίκυ, η Μίνυ, ο Πλούτο, ο Γκούφυ και ο Ρότζερ Ράμπιτ. Με το που μας είδαν οι χαρακτήρες ήρθαν πάνω μας, και μας έκαναν πλάκα. Με το ζόρι μας τράβαγαν να χορέψουμε μαζί τους, μας έσφιγγαν στην αγκαλιά τους, μας τραβούσαν τα μαλλιά, δεν μας άφηναν να φύγουμε. Ήταν σαν μας έλεγαν «μας διακόψατε μαλάκες, θα δείτε τι θα πάθετε!»
Το γέλιο που κάναμε δεν περιγράφεται! Ακούγεται μαλακία, το ξέρω, αλλά όπως είπα, αν δεν το ζήσεις, δεν το αισθάνεσαι...
Εις αύριον το ΤΟΠ3 ! Να’ χετε να αγωνιάτε! Χα!
Σε λίγες μέρες φεύγω για μίνι break και επί τη ευκαιρία σας παραθέτω το Τοπ5 των καλύτερων μου στιγμών από καλοκαιρινές διακοπές της ζωής μου. Όταν και αν επιστρέψω με το καλό, θα ξεθάψω και το Τοπ5 των ματιασμένων διακοπών (να’ταν κι’ άλλες!). Ιδού λοιπόν:
Number 5: “Εκείνες κι’εγώ” – Βαρκελώνη 2004
Είχα πάει ένα μήνα διακοπές στη Βαρκελώνη για να μάθω Ισπανικά. Τα βράδια κυλούσαν συνήθως με διαφορετική παρέα μιας και το course ήταν έτσι δομημένο που δεν σου επέτρεπε να κάνεις σταθερές παρέες. Ένα από τα τελευταία βράδια μου εκεί, μια παρέα με κάλεσε να πάω μαζί τους στο Buddha bar. «Σιγά μην μας βάλουν στο Buddha bar!» σκέφτηκα. Ντύθηκα, στολίστηκα γαμπρός και βγήκα. Η παρέα ήταν μούννα εξ’ ουρανού! Οκτώ γκομενάρες από Ουγγαρία, Γαλλία, Ιταλία και Νορβηγία, ένας Ιταλός καζανόβας και η αυτού μεγαλειότις, εγώ.
Φτάνουμε στο μπάρ και κόβω κόσμο με το μάτι. Μοντέλα, γκόμενοι, γκόμενες, ντυμένοι λες και βγήκαν από σελίδες περιοδικού μόδας, με μπλουζάκια που τόνιζαν τα μυώδη κορμιά τους, με κουστούμια, χλιδή και πολυτέλεια! Και που μας επέτρεψαν να στηθούμε στην ουρά πολύ μας πέφτει, σκέφτηκα. Τέλος πάντων, με το που φτάνουμε στην είσοδο, ο πορτιέρης μας εξηγεί πως ο Ιταλός δεν μπορούσε να μπει, διότι φορούσε αθλητικά παπούτσια. Οι κακούργες δεν έδειξαν οίκτο. Του είπαν «καταλαβαίνεις, ότι δεν θα χάσουν το βράδυ τους 8 άτομα επειδή εσύ δεν φόρεσες δυο Prada της προκοπής.»
Ένιωσα Θεός! Εγώ και το χαρέμι μου! Πήραμε τραπέζι, ανοίξαμε και δυο μπουκάλια κρασί (2 μέρες νηστικός έμεινα για να μου φτάσουν τα λεφτά μετά από αυτό), και δεν ήξερα που να πρωτοβγάλω τα μάτια μου. Όλα αυτά, σε συνάρτηση με το περιβάλλον από το οποίο έλειπε μόνο η Χάλι Μπέρι και ο Πιρς Μπρόσναν, συν τα μπούτια της Ουγγαρέζας που ήταν ίσα με το ύψος μου, με έκαναν να περάσω ένα από τα πιο Sex&theCity βράδια της ζωής μου.
Number 4: “Disneyland 1997 – Παιδικό πάρτυ”
Αυτό το περιστατικό δεν ακούγεται τόσο σπουδαίο, παρά μόνο αν το ζήσεις. Να δείξετε επιείκεια. Είχαμε πάει που λέτε, οικογενειακώς στο Παρίσι και κατόπιν εντολής μου, ήρθε μαζί μας και ο φίλος μου ο Άρης για να μην τις κόψω κανονικά, με τους γονείς μου μες τα πόδια μου. Στα 17, δεν ήμασταν απόλυτα ανεξάρτητοι, πόσω μάλλον σε μια ξένη χώρα. Ακόμη και το να ξεγλιστρήσουμε από την επίβλεψη των γονιών μου για μια ώρα ήταν κάποιο είδος επανάστασης.
Όπως θα καταλάβατε, το «πάμε να πιούμε νερό πέντε λεπτά και ερχόμαστε» κατέληξε σε μια εκτός προηγουμένου εξερεύνηση της Ντίσνευλαντ. Σε μια φάση, μπήκαμε στην άιθουσα ενός ξενοδοχείου, δεν θυμάμαι ακριβώς το λόγο και διακόψαμε ένα παιδικό πάρτυ. Ήταν μαζεμένα πιτσιρίκια 5-6 ετών, ο Μίκυ, η Μίνυ, ο Πλούτο, ο Γκούφυ και ο Ρότζερ Ράμπιτ. Με το που μας είδαν οι χαρακτήρες ήρθαν πάνω μας, και μας έκαναν πλάκα. Με το ζόρι μας τράβαγαν να χορέψουμε μαζί τους, μας έσφιγγαν στην αγκαλιά τους, μας τραβούσαν τα μαλλιά, δεν μας άφηναν να φύγουμε. Ήταν σαν μας έλεγαν «μας διακόψατε μαλάκες, θα δείτε τι θα πάθετε!»
Το γέλιο που κάναμε δεν περιγράφεται! Ακούγεται μαλακία, το ξέρω, αλλά όπως είπα, αν δεν το ζήσεις, δεν το αισθάνεσαι...
Εις αύριον το ΤΟΠ3 ! Να’ χετε να αγωνιάτε! Χα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου