Όλα Όσα μου Κληροδότησε ο Νίκος Φώσκολος

Ο Νίκος Φώσκολος μας άφησε σήμερα, στα 86 του χρόνια.

Ο γράφων, ως περήφανο παιδί των 90ς, και ως ύστατο χαίρε, αφιερώνει αυτή την ανάρτηση σε πράγματα και θάματα που γνώρισε μέσα από τις σειρές του συγγραφέα, τη «Λάμψη» και το «Καλημέρα Ζωή» και τα οποία τον στιγμάτισαν τόσο, που λέει να τα πάρει κι ο ίδιος μαζί του στον τάφο.

Η Βίρνα Δράκου – ήταν η πρώτη γενική εισαγγελέας που γνώρισα. Στα 13 μου δεν ήξερα καλά, καλά τι δουλειά έκανε μία γενική εισαγγελέας. Στα 33 μου και παρακολουθώντας τη ζωή και το έργο δικών μας γενικών εισαγγελέων, βλέπε Πέτρου Κληρίδη και Άκη Παπασάββα, δεν μπορώ να πω πως κατάλαβα ακριβώς τι ρόλο βαράνε. Μια φορά, τη Βίρνα πιο αποδοτική την κόβω. Τέλος πάντων, μην ξεφεύγουμε από το θέμα μας. 

Δυο πράγματα θα παραμείνουν iconic όσον αφορά τη Βίρνα. Η σκηνή του βιασμού στην υπόγεια διάβαση – που ήταν τόσο ψεύτικη και αστεία που θα μπορούσε να αποτελεί παρωδία της Μπελλούτσι στο Irreversible, και φυσικά οι τίτλοι του τέλους που την έβρισκαν πάντα να ταΐζει τα περιστέρια στο Σύνταγμα. Πραγματικά απορώ πώς τους ήρθε. Πάλι καλά που δεν την έβαλαν να βγάζει και φωτογραφία με τον τσολιά σαν Γιαπωνέζα τουρίστρια. Όπως και να έχει, we love Virna, και ποτέ δεν θα ξεχάσουμε, ούτε θα συγχωρέσουμε τον Γιάγκο, για το φαρμάκι που την πότισε.

Κάτι άσχετο: Είναι να λυπάσαι πραγματικά τη Δανδουλάκη που μετά από τέτοια σειρά (που μπορεί σήμερα να την κοροϊδεύουμε, αλλά κάποτε έβγαζε τους μισθούς όλων των υπαλλήλων του Αντέννα), καταδέχεται να παίζει στο πανάθλιο ‘Βαλς με 12 Θεούς’ και να ξευτιλίζεται έτσι ωμά στα γεράματα. Τσκ, τσκ.

Η Σελήνη και ο Χόχος: Σήμερα θα μπορούσε κάλλιστα να είναι όνομα κυπριακής σειράς που θα αφορούσε στον έρωτα φαντασμένης Λευκωσιάτισσας με οπαδό της Ομόνοιας. Μα, όχι. Στα 90ς ήταν η Ελένη Κούρκουλα στο ρόλο της διαταραγμένης που επικοινωνούσε με το λούτρινο αρκουδάκι. Τον έπαιξε τόσο καλά τον ρόλο που μετέπειτα εξελέγη και βουλευτίνα. Όπως θα θυμάστε, η Σελήνη είχε βιαστεί από κάποιον, (όλοι ποντάραμε στο ότι ήταν ο αδελφός του Γιάγκου, ο Σέβος), και μια μέρα ως διά μαγείας της πέρασε το σοκ και μίλησε φυσιολογικά, σχεδόν με ευφράδεια απόφοιτης πανεπιστημίου, πήρε το βαλιτσάκι της και έφυγε, κυρία. Τρελά πράγματα!

Το ντεμπούτο της Νάντιας Μουρούζη στη Λάμψη, έγινε με απόπειρα πνιγμού στην πισίνα των Δράκων. Ο Γιάγκος τη σώζει με ένα φιλί της ζωής, ενώ το Δρακέικο παρακολουθεί αποσβολωμένο. "Θα ζήσει" αποφαίνεται ο Γιάγκος και όλοι ανακουφίζονται, του κηπουρού συμπεριλαμβανομένου. 

Ο βιασμός της Νάντιας Μουρούζη ως Σεμίνας – Δεν θυμάμαι και πολλά, ήμην παιδάκι. Μα για να μου εντυπώθηκε αυτή τη σκηνή της απαγωγής και του βιασμού από τον λεγόμενο ‘Ευλογητό’ (πού τα έβρισκε τέτοια ονόματα ο Φώσκολος, Θεέ μου), πάει να πει ότι η Σεμίνα έδειξε ρόγα. Δεν εξηγείται αλλιώς. Νομίζω είχαμε δει ρόγα. Ας βρει κάποιος το επεισόδιο, να θυμηθούμε τους λόγους για τους οποίους ανδρωθήκαμε. Αν όχι, συμβιβαζόμαστε και με την τότε φωτογράφησή της στο ελληνικό Playboy.

Η Τζένη Μπαλατσινού – έπαιζε, θυμάμαι, ένα πνεύμα ή ένα φάντασμα, δεν θυμάμαι τέλος πάντων, που μιλούσε με τον Γιάγκο Δράκο. Είχε βρει από τότε πεδίον δόξης λαμπρό.

Η Giant – δεν ήταν απλά ένας ουρανοξύστης στο Μαρούσι. Ήταν η προσωποποίηση του σατανικού καπιταλισμού, του φιλελευθερισμού, του νεοφιλελευθερισμού, ήταν η καπηλεία του ιδρώτα του εργαζομένου, το μέρος όπου πηδούσε ο Γιάγκος τη Σάντρα, τη Μάντρα, μα όχι άλλον άντρα, ήταν φαλλικό σύμβολο, ήταν τεκτονικό σύμβολο, ήταν η GIANT God damn it!

Η Μπέσσυ Αργυράκη στο τραγούδι των τίτλων – Σοβαρά τώρα, τι ωραίο τραγούδι. Ύμνος, σήμα κατατεθέν εκείνης της εποχής. Το ψάχνω να το αγοράσω στο itunes καιρό τώρα, μα τζίφος. Ψάχνοντας όμως στο ίντερνετ βρήκα και αυτό (κλικ εδώ να δεις τι ξέβρασε το κύμα).

Από τα πλοκάμια του Φώσκολου δεν γλίτωσε ούτε η Καλομοίρα, η οποία αφού κέρδισε το Fame Story το υπέροχο εκείνο έτος 2004, ο ΑΝΤ1 δεν ήξερε πώς να την εκμεταλλευτεί και την έβαλε να υποδυθεί άλλο ένα εξώγαμο του Γιάγκου Δράκου από την Αμερική, το οποίο κατέφθασε στην Ελλάδα να μάθει ποιός το έσπειρε. Πολύ καλά κατάλαβες, μόνο εσύ κι εγώ δεν παίξαμε στη Λάμψη...

And last, but not least: Ο Αστυνόμος Θεοχάρης. Υπάρχουν και τέτοιοι υπαστυνόμοι. Τον γνωρίσαμε στη Λάμψη, μα τον εμπεδώσαμε και τον αποθεώσαμε στον ίδιο ρόλο στο ‘Καλημέρα Ζωή’ (Έκαναν και αλλαξοκωλιές οι ρόλοι από σειρά σε σειρά τότε, κανένα Lost!). Καλτ φιγούρα με τα όλα της. Σκουλήκιιιι!

Για όσους αναρωτιούνται, η Λάμψη διήρκησε 14 χρόνια και το Καλημέρα Ζωή 13. Στο τελευταίο επεισόδιο της Λάμψης, ο Γιάγκος Δράκος μαθαίνει ότι η οικογένειά του πέθανε σε αεροπορικό δυστύχημα στην Αυστραλία και αποτρελαίνεται. Κάθεται το βράδυ να φάει μόνος του φορώντας σμόκιν, ζητά από τις υπηρέτριες να σερβίρουν σαν να μη συνέβη τίποτα, και αρχίζει να μιλά μόνος του, αποτρελλαμένος, απευθυνόμενος στα μέλη της οικογένειάς του που υποτίθεται τρώνε μαζί του. Αρχίζει να κλαίει και κάπως έτσι πέφτει η αυλαία. Το Καλημέρα Ζωή δεν ξέρω πώς τελείωσε, ούτε με ενδιαφέρει.

RIP Φώσκολε.

Η Μοναξιά του Instagram

Τον τελευταίο καιρό προσπαθώ να καταλάβω τους ανθρώπους μέσα από το instagram.

Για σένα που είσαι παππούς και πιθανόν να μην γνωρίζεις τι εστί instagram, σε πληροφορώ ότι είναι άλλη μία εφαρμογή, στην οποία ο χρήστης ανεβάζει διάφορες φωτογραφίες που τράβηξε με το κινητό του, ενίοτε φιλτραρισμένες με διάφορα φίλτρα που του παρέχονται. Η εφαρμογή εμφανίζει τις φωτογραφίες χρονολογικά σε timeline όπως δηλ. στο Facebook και στο Twitter.

Το τι φωτογραφία πατούσας πέφτει το καλοκαίρι, το τι φωτογραφία από πιάτα, κοκτέιλ, συννεφιασμένους ουρανούς, εμετικά γατάκια και άλλα παντελώς αδιάφορα αντικείμενα τα οποία ο χρήστης θεωρεί ότι επειδή τους αλλάζει τις αποχρώσεις και τους φωτισμούς καθίστανται ενδιαφέροντα, δεν περιγράφεται. Μεγάλη η μοναξιά.  

Δεν με ενδιαφέρει κύριος αν είσαι έξω με τους φίλους σου και πίνετε κοκτέιλ. Δείξε μου τους φίλους σου, δείξε μου τις εκφράσεις τους την ώρα που τα πίνουν τα κοκτέιλ, αυτό θα ήταν κάτι που θα είχε ενδιαφέρον. Να τους δω και να μπω στη διαδικασία να τους ψυχολογήσω μέσα από τη φωτογραφία. Περνούν ωραία; Μέθυσαν; Τι να τα κάνω τα ποτήρια και τα πιάτα; Δείξε μου κάτι που δεν είναι στημένο. Δείξε μου έναν καβγά στον δρόμο, δείξε μου κόσμο που τσακώνεται στο γραφείο, δείξε μου κόσμο που εκπλήσσεται, που γελά, που ευτυχεί. Εκατό φορές να μου δείξεις τον εαυτό σου να ποζάρει με ωραιοπάθεια, παρά να μου δείχνεις άψυχα αντικείμενα ρετουσαρισμένα. Γενικά, πες μου μια ιστορία με τη φωτογραφία. Βγάλε με από τη μιζέρια μου. Impress me! Όχι άλλες παπάρες στο instagram!

Ιδού μια άκρως προβλέψιμη φωτογραφία που βρίσκεις στο Insta. Εννιά στους δέκα χρήστες έχουν ανεβάσει παρόμοια φώτο. Πιο βαρετή πεθαίνεις!  

Όταν σπούδαζα δημοσιογραφία στην Αγγλία, είχα ένα καθηγητή που μας δίδασκε την τέχνη του φωτορεπορτάζ. Ο τελικός βαθμός στο μάθημα θα έβγαινε από ένα ρεπορτάζ που θα έκανε ο καθένας μας στους δρόμους του Κάρντιφ. Εκείνες τις μέρες το Κάρντιφ γιόρταζε μια επέτειο και θα γινόταν παρέλαση μπροστά στο δημαρχείο. Οπότε θεώρησα ότι θα ήταν μια τέλεια ευκαιρία να βαθμολογηθώ από ένα τέτοιο φωτορεπορτάζ. Πήγα στην παρέλαση –και θυμάμαι είχα ξυπνήσει και πολύ πρωί για να παραστώ και ήμουν ένα ερείπιο, και άρχισα να φωτογραφίζω τις μπάντες του Δήμου, τα τμήματα του στρατού, της αστυνομίας και της πυροσβεστικής που παρέλαυναν.

Όταν τα έδειξα στον καθηγητή μου, μόνο που δεν με πέταξε από την τάξη. «Χασμουριέμαι. Μου δείχνεις τα προφανή» είπε με εκείνο το φλεγματικό εγγλέζικο στιλ που σε κάνει να θες να του στρίψεις το λαρύγγι. «Χέστηκα για τα τμήματα της παρέλασης και για τη Μπάντα του Δήμου. Εγώ ήθελα να δω πέρα από αυτά». Και μου έδωσε ένα ταπεινό pass. Δηλαδή, 50% με το ζόρι. Ύστερα κατάλαβα ότι αυτός ήθελε να δει στις φωτογραφίες ‘ιστορίες’. Ήθελε να δει κόσμο που αντιδρά την ώρα της παρέλασης, δηλαδή έκθαμβα μωρά που λερώνονται με παγωτό ενώ παρακολουθούν, κόσμο που δυσανασχετεί επειδή τον σπρώχνει το πλήθος κτλ. Ο καθηγητής ήθελε να δει «το λάθος» και το «στραβό». Να δει μια φωτογραφία για την οποία να μπορεί να κρύβεται από πίσω ολόκληρη υπόθεση.

Να και μια φωτογραφία που θα είχε ενδιαφέρον αν ανέβαινε στο Instagram. Πού πάνε οι Κινέζοι; Πόση ώρα ταξιδεύουν; Γιατί κοιμούνται; Πού ξενύχτησαν; Σε ποιά πόλη βρισκόμαστε; Γιατί η άλλη έξω από το τρένο βρίζει που δεν το πρόλαβε; Ροχαλίζουν; Βρομούν; Χτυπά το κινητό τους και δεν το ακούνε; Ορίστε. Σου έγραψα ήδη βιβλίο. 

Είδα κι έπαθα κι εγώ να μπω σ’ αυτό το πνεύμα. Και δεν μπορώ να πω ότι το εφαρμόζω πάντα. Κι εγώ άμα πλήττω τα μάλα, υποκύπτω στον πειρασμό της μικροαστικής φωτογραφίας. Μα δεν κάνουμε δουλειά έτσι. Ανεξαρτήτως φίλτρου και φωτισμού, η φωτογραφία πρέπει να έχει κάτι να πει. Να τη δει ο άλλος και να κάνει ένα like με τη ψυχή του και όχι να διερωτηθεί ποια εταιρεία δέχτηκε να σε συνδέσει με το διαδίκτυο.   

Δεν θα Γίνεις Μπόκοτα Ποτέ, Νάντια Μπουλέ!

Το Biggest Show of the World που άνοιξε αυλαία απόψε στον ΑΝΤ1, δεν έκατσα να το δω γιατί δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω παρασκευιάτικα. Έκατσα να το δω με την ελπίδα να νιώσω εκείνη τη λαχτάρα που είχα στα 13 μου όταν έβλεπα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα κάθε Πέμπτη, και από την αγωνία μου να πάει καλά η Ελλάδα, την επόμενη μέρα στο σχολείο δεν μιλιόμουνα.

Αυτή την ανάμνηση αναζήτησα απόψε και μολονότι ήμουν προκατειλημμένος και αρνητικά προδιατεθειμένος, εξεπλάγην ευχάριστα, καθότι δεν περίμενα με τίποτα να πωρωθώ και πάλι με ένα παρόμοιο πρόγραμμα, τόσα χρόνια μετά.

Επειδή έχω ώρα, θα σου κάνω ένα απίστευτο crash test μεταξύ των δύο παραγωγών και ελπίζω να αντέξεις να το διαβάσεις μέχρι τέλους χωρίς να αυτοκτονήσεις.

Τα Παιχνίδια:

Στα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα (JSF), στα χρυσά χρόνια της σειράς (δηλ. τέλη δεκαετίας ’80 με μέσα του ‘90), τα παιχνίδια ήταν εμπνευσμένα από θρύλους και μύθους της εκάστοτε διοργανώτριας χώρας. Είχαν δηλαδή εκπαιδευτικό χαρακτήρα και ως εκ τούτου έμαθα τα άπειρα, από ονόματα δήμων και κοινοτήτων μέχρι ονόματα τοπικών ηρώων της κάθε χώρας. Τα παιχνίδια της Μπουλέ (θα τα αποκαλώ έτσι για συντομία) από την άλλη, ήταν μεν θεαματικά και έντονα, πλην όμως άσκοπα και παρέπεμπαν στο - άθλιο κατά τη γνώμη μου, Wipe Out. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θύμιζαν τις παρακμιακές παραγωγές των JSF λίγο πριν ξεψυχήσουν το 1999.

Η τηλεσκηνοθεσία των παιχνιδιών της Μπουλέ όμως, είναι σαφώς ανώτερη. Πανέξυπνο το ότι οι επιδόσεις των αντιπάλων δεν μεταδίδονται ολόκληρες, αλλά μόνο τα σημεία SOS, κάτι που στα JSF δεν συνέβαινε και ήσουν αναγκασμένος να υπομένεις τις προσπάθειες των αντιπάλων σε real time που κάποτε φάνταζε ατέλειωτο μαρτύριο. Όσο να πεις, χέστηκες για το πώς τα πήγαν οι Ούγγροι και οι Τσέχοι, όταν το μόνο βέβαιο ήταν πως μας περνούσαν βαθμολογικά από το πρώτο λεπτό του παιχνιδιού.

Παρόλο που η Μπουλέ ως παρουσιάστρια ξεπέρασε τις προσδοκίες μου και παρόλο που ουδεμία αμφιβολία έχουμε για το πόσο όμορφη και σέξι είναι, η μετάδοση της Μπόκοτα για μένα είναι αξεπέραστη. Πέραν του ότι είχε ένα λέγειν γοητευτικότατο, φιλόλογος ούσα, έπαιρνε τη μετάδοση τόσο πατριωτικά που όποτε η Ελλάς τα πήγαινε καλά (κάθε Αγίου Ποτέ), δάκρυζες μαζί της για το έπος. Η νίκη τότε ήταν νίκη επιπέδου ολυμπιάδας και όχι νίκη στον Τροχό της Τύχης.  

Τα JSF γυρίζονταν στο ύπαιθρον, με συχνά αλλόκοτες καιρικές συνθήκες, ενώ τα παιχνίδια της Μπουλέ σε στούντιο, κυριλέ. Τα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα είχαν ευφάνταστα κουστούμια ενώ αυτά της Μπουλέ δεν μπορείς να πεις ότι έκαναν τη διαφορά. Τουλάχιστον οι παίχτες στο πρώτο επεισόδιο της εκπομπής της Μπουλέ κατέκτησαν τη δεύτερη θέση και όλως περιέργως δεν μας έκαναν ρεζίλι, όπως οι πάλαι ποτέ παίχτες των JSF, οι οποίοι όταν -στη σπάνια- περίπτωση που δεν έρχονταν προτελευταίοι, εμείς στήναμε σούβλες στις αυλές και γκρεμίζαμε τα τείχη.

Τα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα είχαν ένα όραμα. Αυτό της Ενωμένης Ευρώπης. Το οποίο εν έτει 1993 φάνταζε ολίγον τι ουτοπικό και κάτι το οποίο προσδοκούσαμε εναγωνίως. Πού να ξέραμε! Τα Παιχνίδια της Μπουλέ που εκτείνονται λίγο μακρύτερα από τα σύνορα της Μάλτας και της Σλοβενίας, και έβαλαν στον χάρτη ακόμα και το Καζακστάν (που μέχρι πρότινος το ξέραμε μόνο λόγω Μπόρατ), εν τούτοις αποτελούν ιδιωτική πρωτοβουλία και δεν εξυπηρετούν κάποια πολιτική, κάποιο απώτερο στόχο. Κάτι που φυσικά δεν είναι απαραίτητα κακό.

Αν σου πω ότι δεν διασκέδασα με το σόου της Μπουλέ θα είναι ψέμα. Ήταν πρόγραμμα με ροή, ρυθμό και δεν έκανε κοιλιά. Με χάλασε ο Λιανός και ο άλλος σχολιαστής, αλλά γενικά με χαλά ο Λιανός οπουδήποτε ανακατευτεί, οπότε δεν το κάνω θέμα.

Με τούτα και με ‘κείνα, δεν χρειάζεται να σου πω και ευθέως ότι τα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα κερδίζουν εύκολα, μα και το Μεγαλύτερο Παιχνίδι του Κόσμου κέρδισε εν πρώτοις τις εντυπώσεις. Ας μην παραβλέπουμε πάντως, το γεγονός πως δεν είναι το ίδιο εύκολο να ενθουσιάζεσαι με τέτοιες εκπομπές στα 33 σου, όσο στα 13 σου.

Ο Συμβουλάτωρ!

Χαιρετώ όλα τα πουτανάκια.

Σήμερα θα συζητήσουμε την έννοια της ‘συμβουλής’.

Θα πρέπει να ξέρετε ότι, προσωπικά, δεν είμαι σε θέση να δίνω συμβουλές. Είμαι όμως σε θέση να ακούω τον πόνο σας, τον πόρτο σας, να τον οσμίζομαι, να τον αναλύω και να φτάνω σε συμπέρασμα. Αυτό το συμπέρασμα αποτελεί τη δική μου, υποκειμενική και άκρως προσωπική αντίληψη του προβλήματος σας. Επίσης, η λύση στην οποία θα κατέφευγα και την οποία εν τέλει εισηγούμαι, αποτελεί προϊόν προσωπικής, ψυχολογικής και εγκεφαλικής διεργασίας συνδυασμένης με την όποια κουλτούρα διαθέτω. Πρόσεξε: Άλλο το τι θα έκανα εγώ ως Anti-Christos στη θέση σου, κι άλλο τι θα κάνεις εσύ. Αλλά αφού σε μένα προσφεύγεις για βοήθεια, τη δική μου λύση θα ακούσεις κι όχι αυτήν που πιθανόν να ανέμενες να πάρεις από την Τένια Μακρή ή τον Θάνο Ασκητή. Αυτή, θεωρώ, πως είναι και η όποια ‘συμβουλή’ μπορώ να σου προσφέρω, και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεις ένα φίλο που χρειάζεται στήριξη.

Εντυπωσιάζομαι με τις αντιδράσεις φίλων όταν ακούν το τι θα έκανα εγώ στη θέση τους. Είμαι δραστικός κι αποφασιστικός και αυτό τους ξενίζει. Έλεγα τις προάλλες σε ένα φίλο που μου είχε ξεδιπλώσει με πάσα λεπτομέρεια τις δόξες της συζύγου του, ότι εγώ στη θέση του θα χώριζα και παραλίγο να βγουν οι βολβοί των ματιών του έξω από την έκπληξη. Δεν περίμενε να του πω ότι «εγώ θα χώριζα». Περίμενε ότι θα του έλεγα «μίλα με τη σύντροφό σου, κάντε διάλογο, αναζωογονήστε τη σχέση σας». Μα για τι το περάσαμε εδώ; Για το ‘Μίλα’ της Τατιάνας; Αφού βλέπουμε τον ελέφαντα μπροστά μας (στη συγκεκριμένη περίπτωση, τον τάρανδο), γιατί δεν τον αρπάζουμε από τη προβοσκίδα να τον σκίσουμε και υποκρινόμαστε ότι δεν υπάρχει;

Μια άλλη φορά, μία φίλη της μάνας μου, εξιστορούσε τα κατορθώματα του κανακάρη της, 15 χρονών παιδοβούβαλου, ο οποίος περνά φρικτή εφηβεία και έχει εξελιχτεί σε ένα κωλόπαιδο άνευ προηγουμένου. Αφού μας περιέγραψε τα αίσχη του και φρίξαμε όλοι από κοινού, και αφού μας είπε ότι δεν παίρνει από λόγια, ούτε τιμωρίες και κοντεύει να τη στείλει να της πει ο παπάς το αφτί, εγώ δήλωσα πως θα τον είχα σπάσει στο ξύλο. Ποιος είδε τον Κύριο και δεν τον φοβήθηκε. Πώς τόλμησα να προτείνω το ξύλο;! Άκρως αντιπαιδαγωγικό και εντελώς politically incorrect! Δυο μπάτσες είπαμε να του δώσουμε κυρά μου, δεν είπα να του βγάλουμε τα νύχια, ούτε να τον ανασκολοπίσουμε.  

Διακρίνω πάντα μία άμυνα από μέρους τους μόλις προτείνω λύσεις. Ναι, είναι ακραίες, ναι είναι της λογικής ‘μια κι έξω’, αλλά εμένα ρωτάς, εγώ σου απαντώ. Η πλάκα είναι ότι μόλις περάσει το πρώτο σοκ, αρχίζουν και μου τα αλλάζουν. «Ας μην υπερβάλλουμε», «Ας μην προτρέχουμε», «Μπορεί να μην καταλάβαμε καλά…» κάτι τέτοια κουφά μου λένε. Κατάλαβες; Μπορεί να μας πρήζουν τα ούμπαλα δέκα ώρες με τα καμώματα και τα παθήματά τους, μπορεί να τους υπομένουμε στωικά δίχως να βγάζουμε άχνα, αλλά όταν φτάνουμε στο πόρισμα (για το οποίο σημειώστε, εκείνοι μας προσέγγισαν να το βγάλουμε), στυλλομμαθκιάζουν -να το πω κυπριακά να ευφρανθούν οι οχτροί μου.

Αυτά έχω να σου πω μεσιέ, κι αν σ’ αρέσει έχει καλώς. Στα λέω ωμά γιατί εθελοτυφλούμε ομαδικώς. Κι άμα σε πόνεσε η αλήθεια μου, πλήρωσε τον ψυχολόγο, να σε σφάξει με το γάντι.  

Γοργόνες και Μάγκες

Ένα από τα τέρατα της μυθολογίας που πάντοτε με γοήτευε ήταν η γοργόνα.

Δεν ξέρω αν ασχολείσαι, πάντως τελευταίως έχουν περιέλθει στην αντίληψή μου διάφορα βιντεάκια από το YouTube στα οποία γίνονται αναφορές σε πραγματικές γοργόνες, από απλούς λουόμενους που έτυχε να διασταυρωθούν μαζί τους. Τα περισσότερα έχουν διαψευστεί, όπως άλλωστε διαψεύδεται η πλειοψηφία παρόμοιων βίντεο όπου απλός κοσμάκης συναπαντιέται με τέρατα, και μας χαλούν τη φαντασίωση, εμάς των πιο ρομαντικών που θέλουμε να πιστεύουμε ότι η θάλασσα και ο ουρανός περιέχουν κάτι πιο συναρπαστικό πέρα απ’ τις γκουμούτσες και τις μπεκάτσες (με όλο το σεβασμό φίλτατε μπλόγκερ).

Ψάξε λίγο το θέμα των γοργόνων, έχει ενδιαφέρον. Μετά το γνωστό βίντεο στο οποίο δυο παιδιά στις ΗΠΑ βιντεογράφησαν, δήθεν, μια γοργόνα που γκάριζε τρομαγμένη στην αμμουδιά λίγο πριν παραδώσει πνεύμα (κλικ εδώ), ήρθε ένα καινούριο τραβηγμένο σε ένα υποβρύχιο στο βυθό της Γροιλανδίας το οποίο συγκρούστηκε με μια γοργόνα καθώς διέσχιζε τα νερά (κλικ εδώ). Οι φωτογραφίες μου προκαλούν δέος.

Εδώ βλέπουμε το "χέρι της γοργόνας" όπως κόλλησε πάνω στο τζάμι του υποβρυχίου. Αν δεις και το βίντεο θα διακρίνεις και τη φάτσα της την ώρα που κοιτάζει αποσβολωμένη τους δύο άντρες στο υποβρύχιο. 

Η τερατώδης γοργόνα στην αμμουδιά, με ανοιχτό το στόμα, ρωτά τον νεαρό αν ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος. 

Τι εννοείς είναι όλα ψεύτικα; Γιατί δηλαδή όλα τα βίντεο που αφορούν σε εξωγήινους και τέρατα να είναι φτιαχτά; Πόση καχυποψία, Θεέ μου! Ήσουν μπροστά και επιβεβαιώνεις ότι το βίντεο είναι γραφικά υπολογιστών; Ήσουν; Ε, αφού δεν ήσουν παλουκώσου κάτω. Και φτιαχτά να είναι μάνα μου, είναι πολύ πιο ενδιαφέρον να προσποιείσαι πως υπάρχουν τέρατα στην πραγματικότητα, παρά να ζεις την πεζή ζωή που ζεις. Σιώπα τώρα και διάβασε με ως το τέλος.

Θέλω πάρα πολύ να υπάρχουν τέρατα και εξωγήινοι. Θέλω να τα εντοπίσουμε επιτέλους και να τα μελετήσουμε επισταμένα. Οι αρχαίοι δηλαδή, που τα ζωγράφιζαν πάνω στα αγγεία πού τα είδαν και τα αναπαράστησαν; Τόση φαντασία είχαν; Να πιστέψω, δηλαδή, ότι οι Έλληνες που ανακάλυψαν τη Δημοκρατία, τα μαθηματικά, την αστρονομία και τη φυσική, όταν αναφέρονταν στις γοργόνες και σε άλλα μυθικά τέρατα, τύπου λερναία ύδρα και στιμφαλίδες όρνιθες απλώς καλαμπούριζαν; Όχι αγάπη μου. Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν πολύ έξυπνοι για να μπλόφαραν. Απλώς εμείς είμαστε πολύ βλάκες και δεν τα έχουμε ανακαλύψει ακόμα. Θα έρθει και η ώρα τους!

Θυμάσαι που σου είχα γράψει παλιότερα ότι το καλοκαίρι που μας πέρασε γνώρισα έναν Ισπανό που ζει στην Κύπρο και εξετάζει τις χελώνες του Ακάμα; Ε, αυτός είναι marine biologist και του ζήτησα να μου πει αν πιστεύει πως υπάρχουν γοργόνες. Ο Ισπανός γέλασε και μου είπε πως δεν υπάρχουν (τζάμπα το πήρε το πτυχίο, να το θυμηθείς), και πως οι μαρτυρίες για ύπαρξη τους βασίζονται στην εξής παρεξήγηση:

Υπάρχει, λέει, ένα είδος φώκιας που έχει βυζιά. Όχι, δεν αναφέρεται στην πεθερά σου, σε πραγματικό είδος φώκιας αναφέρεται. Αυτή η φώκια, η οποία κολυμπά με το υπόλοιπο κοπάδι στα νερά, αρέσκεται να παίζει με τα φύκια. Είναι και παιχνιδιάρα, πανάθεμά την. Της αρέσει να βγαίνει στην επιφάνεια του νερού και να αγναντεύει το υπερπέραν, έχοντας τα φύκια στο κεφάλι της, τα οποία πολλές φορές μοιάζουν με μαλλιά. Ο συνδυασμός αυτός, δηλαδή τα φύκια ως μαλλιά, και τα βυζιά ως βυζιά, έκαναν τους ναυτικούς που ήταν μήνες ξενιτεμένοι και αγάμητοι να νομίζουν πως πρόκειται για γυναίκες που κολυμπούσαν στα ανοιχτά νερά. Όταν οι ναυτικοί προσπαθούσαν να τις αρπάξουν οι φώκιες έκαναν βουτιά στα νερά προβάλλοντας το πίσω μέρος του σώματός τους που ήταν φυσικά ένα πτερύγιο. Ή τέλος πάντων πώς στο καλό λέγεται το άκρο της «γοργόνας».

Φώκια + Στρουμπουλά Βυζάκια = Γοργόνα 

Από εκεί, λέει ο Ισπανός, προέκυψε ο μύθος της γοργόνας.

Είναι μία θεωρία που ο γράφων απορρίπτει κατηγορηματικά (διαβάζεται με ύφος Χριστόφια – ενός άλλου σύγχρονου τέρατος).

Γοργόνες υπάρχουν.

Μπορεί να μην είναι καβλίτσες σαν την Άριελ, μα υπάρχουν. Τόσα και τόσα ξέβρασε αυτή η θάλασσα, πού θα πάει. Θα βγάλει και γοργόνες.  

  

Σκατοτετάρτες

Ήταν μια σκατοτετάρτη.

Χάλια πέρασα. Τελευταίως χάλια περνώ. Τελειωμό δεν έχουν οι σκατοτετάρτες.

Για πρώτη φορά στα χρονικά μου καλούμαι να χειριστώ τα νεύρα μου –χωρίς να υποκύψω στον πειρασμό του θαυματουργού λεξοτανίλ. Καλούμαι να τα χαλιναγωγήσω για να μην διαταραχτούν οι σχέσεις μου με ανθρώπους που, καλώς ή κακώς, δεν μπορώ να απαλλαχτώ από την παρουσία τους. Και δεν έχω χειρότερο από το να μην μπορώ να εκφραστώ. Καλύτερα να μου μπήξεις το δάχτυλο στην πρίζα και να την ανάψεις. Μόνο μην μου πεις να καταπιώ το θυμό μου. Μπορεί να πεθάνω.

Βέβαια, η απέχθεια φαίνεται στη φάτσα μου. Δεν κρύβεται. Γίνεται πασιφανές ότι τους απεχθάνομαι. Κι αυτό ίσως είναι χειρότερο από το να μοιράζεις από καιρού εις καιρόν ένα ωραιότατο σιχτίρι και να εκτονώνεσαι. Οπότε η σκατοτετάρτη όχι μόνο δεν καταπολεμάται, αλλά μπολιάζεται με περισσότερη αρνητική ενέργεια. Μόλις έγραψα τη φράση ‘αρνητική ενέργεια’. Σκοτώστε με. Πυρ!

Πώς κατάντησα έτσι; Εγώ ποτέ δεν είχα ανάγκη κανέναν. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευα. Τώρα εξασκούμαι στο «βάζε από το ένα και βγάζε από το άλλο» να περάσουμε. Μα και πάλι με το ζόρι κρατιέμαι. Χαλιέμαι. Και δεν περνώ καλά! Είναι που μεγαλώνουμε και πρέπει να μαθαίνουμε να φιλτράρουμε τα πάντα, ρε παιδί μου; Πολύ πιθανόν. Η ανασφάλεια που μεγαλώνει μαζί με την ηλικία μου με κάνει να έχω δεύτερες σκέψεις πριν διαολοστείλω τον κόσμο που με ενοχλεί.

Εξήγα μου γιατί τους επιτρέπω και μου χαλούν τη διάθεση. Εξήγα μου γιατί τους αφήνω να με επηρεάζουν. Εξήγα μου τι άσκηση πρέπει να κάνω για να εφαρμόσω το «βάζε από το ένα και βγάζε από το άλλο» και να διηθίζονται τα πάντα. Πόσα κιλά γαϊδουροσύνης πρέπει να βάλω για να αποκτηνωθώ και να γίνω αδιάβροχος. Εξήγα μου.

Δεν μιλάς. Τι να πεις, ρε κακομοίρη. Το πιστεύεις ότι άρχισα να ακούω αστρολογικές προβλέψεις τελευταίως; Για να δω πότε θα βγούμε από αυτή τη ψυχολογική σκατοκατάσταση. Όλοι οι τοξότες μαζί. Και οι αιγόκεροι. (Το ζώδιό μου ακόμα αγνοείται). Αλλά για να έχω αποθέσει τις ελπίδες μου στα ζώδια, κατάλαβες το επίπεδο της απελπισίας μου. Πρέπει να αρπάξω τον ταύρο (όχι τον ζωδιακό ταύρο, έναν κανονικό) από τα κέρατα και να βάλω τέρμα σε ό, τι με χαλά! Δεν αξίζω τέτοια διάθεση στην ηλικία μου και στην κατάστασή μου. Θα αρπάξω τον ταύρο και γαία πυρί μιχθήτω!

Έβαλα λαϊκά. Τραγούδησα πάρα πολύ δυνατά και μου πέρασε κάπως. Άκουσα και Σφακιανάκη. Και Βίσση, όπως πάντα.

Τι τραγούδια έχει πει αυτή η γυναίκα!

Ζήλεια - Ψώρα

Ένα από τα ελαττώματα που σπανίως είχα να αντιμετωπίσω είναι αυτό της ζήλειας. Ελάχιστες φορές έχω συλλάβει τον εαυτό μου να ζηλεύει και αυτό συνέβαινε πριν χρόνια. Όταν ακόμα δηλαδή ήμουν ελεύθερος. Ελεύθερος, τουτέστιν μπακούρι. Ζήλευα την ευκολία με την οποία οι γύρω μου συνάπτανε σχέσεις, κοινώς την ευκολία με την οποίαν έκαναν σεξ. Κι αυτό γιατί εγώ ποτέ δεν ήμουν εύκολος στο να βρω γκόμενα, και αν έβρισκα κάποια να μου κάνει κλικ, έκανα αμάν να τη ρίξω στο κρεβάτι. Εν ολίγοις, σεξ με το ζόρι, ή σεξ μόνος μου. Τα θυμάσαι, μην στα ξαναγράφω, μαζί τα ζήσαμε μέσα από αυτό εδώ το μπλογκ. Πέραν τούτου όμως, ποτέ μου δεν ζήλεψα κάτι άλλο από το περιβάλλον μου. Αναφέρομαι ειδικότερα σε υλικά αγαθά. Το είδος της ζήλειας μου είχε εμένα τον ίδιο ως πηγή του κακού και γι αυτό προσπάθησα να με αλλάξω, ώστε να προσαρμοστώ στα ήθη και τα έθιμα του 2000 και να επιβιώσω σεξουαλικά. Και δεν ήταν απλό, ούτε ευχάριστο, αλλά ουδέποτε υπήρξα αγενής ή και απότομος προς τους άλλους, που δεν έφταιγαν σε τίποτα που ήταν απλώς πιο κουλ. Κατά τα άλλα, ούτε το σπίτι του άλλου με ενδιέφερε ποτέ, ούτε το αυτοκίνητό του, ούτε το κινητό του, αυτά τα θεωρούσα και τα θεωρώ βλακείες. Μετά την περιπέτεια υγείας μου κιόλας, έχω αναθεωρήσει περαιτέρω την κοσμοθεωρία μου, στην οποία εκτός από την Έλλη Κοκκίνου, δεν αρκεί τίποτε περισσότερο για να είμαι ευτυχής πέραν της υγείας μου και της αγκαλιάς του κοριτσιού μου. 

Μακρυγόρησα όμως και το θέμα μας είναι άλλο. 

Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ πολλύ κόσμο να φθονεί. Όχι μόνο φθονεί και ζηλεύει, αλλά το χειρότερο από όλα είναι ότι το δείχνει κιόλας. Και πώς το δείχνει; Με την αδυναμία του να συμμεριστεί τη χαρά του άλλου. Με την άρνηση του να πει μια καλή κουβέντα για κάποιον που πέτυχε κάτι περισσότερο από τους υπόλοιπους. Έχω γίνει κοινωνός τουλάχιστον τριών περιπτώσεων προσφάτως, που καταδεικνύουν ζήλεια από πλευράς ανθρώπων (οι οποίοι μάλιστα είναι ενήλικες, διότι αν επρόκειτο για μωρά που ζηλεύει το ένα το παιχνίδι του άλλου θα έλεγα ας πάει στο διάολο, θα ωριμάσουν κάποτε) και εξεπλάγην με το πόσο "μωρό" μπορεί να είναι κάποιος στην ηλικία μας και στους καιρούς μας. Διότι εντάξει, πέρασα κι εγώ από αυτή τη φάση, αλλά ήμουν 25αρης βλάξ και αισχυνόμουν γι αυτό, και προ πάντων, δεν το έκανα εμφανές!

Αντιλαμβάνομαι ότι με την κρίση ο κόσμος άρχισε να στερείται πράγματα και όταν τα βλέπει αλλού του γυρίζει το μάτι, αλλά κάνε μια προσπάθεια βρε αδερφέ αν μη τι άλλο να φανείς ευγενής. Προσπάθησε να το δουλέψεις μέσα σου. Κάνε μια προσπάθεια να βελτιωθείς και να βρεις το νόημα στη ζωή σου. Τι κάθεσαι και ζηλεύεις αυτοκίνητα και άλλες συσκευές- παλιοσιδερικά; Πόσο λίγος είσαι που βρίσκεις την ευτυχία ακόμα στα αντικείμενα παρεμπιπτόντως; Αλλά και γενικότερα, πόσο λίγος είσαι που δεν μπορείς να αποδεχτείς ότι κάποιοι τα καταφέρνουν, καλώς ή κακώς, με τον άλφα ή βήτα τρόπο, και είναι ευτυχισμένοι. Ζηλεύει, ας πούμε, ο άνεργος αυτόν που έχει δουλειά. Λες και φταίει ο δεύτερος που εσύ απολύθηκες. Κάθεται και ζηλεύει, ας πούμε, η κοπέλα που δεν μπορεί να συλλάβει παιδί μιαν άλλη που είναι έγκυος. Λες και φταίει η δεύτερη που εσύ δεν μπορείς να συλλάβεις. Ντροπής πράγματα. Μεγάλης ντροπής.

Είναι άδικη η πουτάνα η ζωή, το ξέρουμε. Αλλά πρέπει κι εσύ να είσαι πολύ μαλάκας για να μην μπορείς να επικεντρωθείς εις τα του οίκου σου και να χύνεις δηλητήριο για τα του οίκου αλλουνού, που απλώς φάνηκε πιο τυχερός ή και πιο ικανός (γιατί δεν θεωρώ ότι είναι όλα θέμα τύχης σ' αυτή τη ζωή). Δεν είναι απλή αυτή η εσωτερική διεργασία, αλλά αν έφτασες τα 30 και ακόμα να την πετύχεις, αν ακόμα να τα βρεις με τον εαυτό σου, σόρρι, μα είσαι κρίμα. Μπορώ να δείξω επιείκεια μέχρι ενός ορίου και κάποιας ηλικίας. Να ζηλεύεις όμως και να μην ντρέπεσαι που το παραδέχεσαι, στις μέρες μας είναι κατάπτυστο.

Κάτι άλλο που επίσης παρατήρησα τελευταίως και με ξενίζει, είναι η χρήση του ρήματος 'ζηλεύω'. Αν δεν είσαι ο Μαζωνάκης και δεν λες το ομώνυμο τραγούδι, είσαι απλά τραγικός να λες 'ζηλεύω'. Δεν δικαιούσαι να ζηλεύεις, φίλε μου. Είναι φτηνό να ζηλεύεις. Δικαιούσαι μόνο να θαυμάζεις. Γιατί αν κάποιος πέτυχε κάτι που εσύ δεν το καταφέρνεις, είτε νιώθεις χάλια για τον εαυτό σου, είτε θαυμάζεις τον άλλον που τα κατάφερε καλύτερα από σένα και εμπνέεσαι απ' αυτόν. Αν πάλι τα κατάφερε με δόλιο τρόπο, και πάλι δεν δικαιούσαι να χρησιμοποιείς το ρήμα 'ζηλεύω' γιατί δεν μπορείς να ζηλεύεις έναν απατεώνα. Αυτόν απλώς τον λυπάσαι. Επομένως, η χρήση του ρήματος 'ζηλεύω' μόνο στον Μαζωνάκη επιτρέπεται. Και μόνο εφόσον συνοδεύεται υπό τους ήχους μπουζουκιού. Ακούς εκεί 'ζηλεύω'. Τι ζηλεύεις ρε παπάρα; Δεν θωρείς τα χάλια σου, λέω εγώ...  

Αυτά τα ολίγα και μακάρι να μπορούσα να μπω σε λεπτομέρειες. 

Μας έφαγε η επωνυμία εδώ μέσα.

Σόου Φαντάστικ!

Φιλοξενώ τη φίλη μου την Αγγελική, εξ Ελλάδος, και την τρέχω όλη μέρα και όλη νύχτα στα βουνά και τα λαγκάδια της χώρας μας, για να μη λέτε δηλαδή ότι δεν διαφημίζω επαρκώς την κυπριακή ύπαιθρον και πως δεν προωθώ όσο πρέπει τις εγχώριες ομορφιές. Το έχω πάρει τόσο ζεστά το ζήτημα που απόψε την έβαλα σχεδόν με το ζόρι να δει τα κυπριακά καλλιστεία για να έχει σφαιρική άποψη για το πως δένουν αρμονικά τα όρη και τα παραρά με τις σύγχρονες αφροδίτες μας. 

Είναι η πρώτη φορά που παρακολούθησα το "σόου" αυτό απρόσκοπτα και σε τόση πολλή διάρκεια και έχω να δηλώσω απερίφραστα τα εξής:

- Είναι να διερωτάσαι αν οι ιθύνοντες των καλλιστείων γνωρίζουν τι ενδιαφέρει τους άντρες τη σήμερον ημέρα και αν γνωρίζουν πώς μετριέται ένα θηλυκό. Αν έμπαιναν στον κόπο να ακούσουν μια αντροπαρέα σε μια καφετέρια που σχολιάζει τις γύρω γκόμενες, θα ήξεραν πως ποσώς μας ενδιαφέρει αν μια γυναίκα περπατά με χάρη στην πασαρέλα και αν μπορεί να κολυμπήσει στην ξηρά, ή αν μπορεί να "τρέξει λυπημένα" και θα γνώριζαν πως αυτά που ορίζουν σήμερα το θηλυκό είναι ένας ταλαντούχος, τουρλωτός κώλος και δυο στητές βυζάρες. Α, ναι, κι ένα ωραίο πρόσωπο. Γιατί κάθονται και βασανίζουν τις υποψήφιες σε δοκιμασίες που κανείς δεν πρόκειται να τις υποβάλει είναι απορίας άξιον. Εκτός κι αν ο αντικειμενικός σκοπός είναι απλά να γεμίσουν τον τηλεοπτικό χρόνο με παπάρες και σκαρφίζονται διάφορα για να "γίνει το πρόγραμμα". Που εδώ που τα λέμε, αν ήθελαν να γεμίσουν το πρόγραμμα με παπάρες, θα μπορούσαν απλά να τους θέτουν διάφορα ερωτήματα υπό τύπον συνέντευξης, ώστε να γελάσει και λίγο το χειλάκι μας με τις απαντήσεις τους, και όχι να τις βάζουν να παίρνουν ύφη αυτοκράτειρας ενδεδυμένες αναλόγως, που για να λέμε και την αλήθεια, για τις Κύπριες είναι και το μόνον εύκολο. 

- Ο Μίλτος Μακρίδης. Η απόδειξη ότι μετά το κούρεμα πήγαμε όντως 20 χρόνια πίσω. Μα, είναι να απορείς από ποιό χρονοντούλαπο τον ξέθαψαν και ποιό λαμπρό μυαλό στο Μέγκα θεώρησε ότι οι ατάκες του είναι ακόμα τόσο φρέσκες ώστε να αφορούν τους τηλεθεατές εν έτει 2013. Και εντάξει, δεν πειράζει που το μπάτζετ του σταθμού είναι τέτοιο που μέχρι Μίλτο Μακρίδη του επιτρέπει να πληρώσει. Εμένα με ενοχλεί που ο ίδιος βαριέται φρικτά που βρίσκεται εκεί και το κάνει εμφανές. Σα να μας λέει: "και βαριέμαι που συμμετέχω σ΄αυτή τη μαλακία, και το δείχνω, και σας τα παίρνω κι από πάνω". Πιο σαχλός και ξεπερασμένος και από τον Νίκο Μουρατίδη. 

- Η Ρόντικα. Η βασίλισσα του θράσους. Εξηγούμαι: Έζησα έξι χρόνια στην Αγγλία, σπούδασα νομικά και δημοσιογραφία και αν μου ζητούσαν να βγω να παρουσιάσω εκπομπή στην αγγλική τηλεόραση, ή να συμμετάσχω σ' αυτήν, θα ένιωθα ότι τα αγγλικά μου δεν θα ήταν άριστα ώστε να ανταποκρίνονται στο επίπεδο που προστάζει η αποστολή της βρετανικής τηλεόρασης. Θα αρνιόμουν από συστολή και σεβασμό σε μια κουλτούρα που δεν ανήκω. Αντιθέτως, εδώ έχουμε μία γυναίκα που μιλά τα Ελληνικά σα να της ήρθε κόλπος, για να μην πω σαν ημικαθυστερημένη και πέσετε να με φάτε για την απουσία τακτ προς τα άτομα με ειδικές ικανότητες, και δεν σκέφτηκε μισή στιγμή να κάτσει σπίτι της να πλέξει, παρά να μας καίει τον εγκέφαλο κάθε φορά που της ζητείται να κρίνει. Μα, πού καταντήσαμε! Κάποτε στην ελληνική τηλεόραση παρουσίαζε τηλεπαιχνίδια η Κανέλλη και μαθαίναμε τη γλώσσα από εκείνην. Κάποτε για να ήσουν παράγοντας μιας εκπομπής έπρεπε να είσαι τουλάχιστον φιλόλογος. Σήμερα, δεν φτάνει που οι διανοούμενοι έχουν εκλείψει και δίνεται τηλεοπτικός χώρος και χρόνος στο κάθε τσόκαρο, τώρα έχουμε και τα αλλοδαπά που απλώς κοάζουν. 

Στεναχωρέθηκε η κυρά Ρόντικα τις προάλλες από τις κακόβουλες κριτικές και έγραψε στο φέησμπουκ της ότι "ο σκοπός είναι ιερός" και γι αυτό δέχτηκε να συμμετάσχει ασχέτως αν δεν μπορεί να σταυρώσει λέξη. Άμα ο σκοπός είναι ιερός κυρά μου, κάνε μια δωρεά,  δώρισε μια σπλίνα, ένα νεφρό, την καρδιά σου ολόκληρη και έξω απ' την πόρτα, δεν είναι ανάγκη να μας υποβάλλεις σ' αυτό το μαρτύριο κάθε Κυριακή. 

- Η Έλενα Παπαβασιλείου. Η τσαχπίνα καλαμαρκά που μπορεί όταν παίζει εντός έδρας να είναι "μια από τις πολλές" αλλά όταν παίζει στα δικά μας λημέρια ισχύει το λαϊκό πλην σοφότατο: "Κλάσε μάνα μου να πάρουμεν αέραν!"

Η Αγγελική πήγε να κοιμηθεί στα μισά του σόου, πολύ πριν προλάβω να αναρτήσω αυτό το κείμενο. 

   

Τα Μεταξωτά Βρακιά Θέλουν κι Επιδέξιους Κώλους

Και επισήμως εκτός Γιουροβίζιον για φέτος. Έβγαλε προ ολίγου ανακοίνωση το ΡΙΚ.

  

Και όχι, δεν διαμαρτύρομαι.

Όταν είχαν ακουστεί φήμες για απόσυρση το 2012 ήμουν εναντίον γιατί τότε δεν είχαμε ούτε τα κουρέματα, ούτε τα ξυρίσματα. Σήμερα, και μετά την άκρως διακοσμητική συμμετοχή της Ολυμπίου το 2013, δεν υπάρχει λόγος να ξοδευόμαστε άνευ λόγου και αιτίας.

Η Γιουροβίζιον θέλει στρατηγική και χρήμα. Δεν έχουμε τίποτε από τα δύο. Θέλει εταιρεία να υποστηρίξει το τραγούδι, θέλει δημόσιες σχέσεις, θέλει διαφήμιση, θέλει να πείσεις τους εταίρους σου ότι σε ενδιαφέρει να κερδίσεις και ότι θέλεις να διοργανώσεις τον Διαγωνισμό. Εμείς τόσα χρόνια δεν διαθέταμε τίποτε από όλα αυτά. Ακόμα και στην περίπτωση της Ήβης όπου όλα ήταν περιέργως καθώς πρέπει και τα μάλα μελετημένα, έλειπε το willingness. Υπόβοσκε ένας φόβος ότι μπορούσε να κερδίσουμε και δεν ήμασταν έτοιμοι να το διαχειριστούμε.  

Είναι λυπηρό που δεν θέλουμε να είμαστε μάχιμοι, ούτε υπολογίσιμοι. Είναι λυπηρό που συμβιβαζόμασταν τόσα χρόνια με τη διεκπεραίωση της συμμετοχής, αλλά είναι ακόμα πιο λυπηρό το ότι πλέον δεν έχουμε να φάμε. Οπότε, τι συζητάμε; Και με εκνευρίζει, όχι επειδή θα χάσω μια χρονιά τον διαγωνισμό (έτσι κι αλλιώς από το 2001 μέχρι σήμερα θεωρώ ως δική μας συμμετοχή αυτήν της ΕΡΤ και όχι αυτήν του ΡΙΚ), αλλά επειδή βλέπω χώρες όπως τα Σκόπια, την Αλβανία, το Μαυροβούνιο, τη Μολδαβία και τη Μάλτα που ήδη άρχισαν τις διαδικασίες για ανεύρεση καλλιτέχνη για την εκπροσώπησή τους.

Είναι για να δεις πλέον πού στεκόμαστε και πού κυμαινόμαστε.

Χειρότεροι και από το Κισινάου της Μολδαβίας! 

Η Περήφανη Πατρίδα

[Το σημερινό κείμενο πρέπει να διαβαστεί σαν συνέχεια του προηγούμενου.]

Όπως όλοι ξέρουμε, σήμερα γιορτάζουμε την Κυπριακή Ανεξαρτησία, τη μέρα δηλαδή που αυτός εδώ ο βράχος που τον πατούμε κι όλοι μέσα θέ να μπούμε, έγινε ανεξάρτητο κράτος. Ή τουλάχιστον έτσι μας είπανε να λέμε.

Ως εκ τούτου, όλοι οι πολίτες αυτού του κράτους πρέπει να δηλώσουμε περήφανοι που ζούμε εδώ. Έτσι, για το έθιμο. Έτσι, επειδή πρέπει. Είναι ντροπή να μην νιώθεις περήφανος για την πατρίδα σου, όπως είναι ντροπή να είσαι η κόρη του Χριστόφια και να μην είσαι περήφανη για τον πατέρα σου. Δεν κάθεται καλά στο μάτι, δεν ακούγεται καλά στο αφτί, δεν πρέπει, γενικώς και αορίστως.

Για τους πιο πάνω λόγους, όχι, δεν θα σου χαλάσω τη φαντασίωση, και έτσι θα δηλώσω κι εγώ σήμερα περήφανος Κύπριος. Περήφανος που ζω σε μια χώρα που για να ταΐσει τα παιδιά της αναγκάστηκε σήμερα να κόψει τον προϋπολογισμό της παρέλασης. Περήφανος που διοικούμαι χρόνια τώρα από τον κάθε άχρηστο, ημιμαθή μαλάκα, ο οποίος μας έφερε την τρόικα και αποφασίζει για μας και το τελευταίο σεντ.

Ναι, δεν μας φτάνει η τουρκική κατοχή που κοντεύει να κλείσει μισό αιώνα, τώρα έχουμε και την τρόικα. Διπλή κατοχή. Τι σκατά ανεξαρτησία θα γιορτάσεις, ρε βλήμα; Έβγαλες και τη σημαία έξω; Κοροϊδεύομαστε και μεταξύ μας τώρα. 

Όχι, δεν μπορώ να είμαι περήφανος γι αυτό τον τόπο. Και ας εκνευρίζεσαι που στο υποδεικνύω κάθε τρεις και λίγο ρομαντικέ νεοκύπριε και απογοητευμένε Έλληνα, μα πέρα απ’ τα νερά, τα κατσάβραχα και τα -καμένα- δάση δεν έχεις κάτι περισσότερο να υπερηφανεύεσαι. Αν θέλεις να περηφανέυεσαι για το ότι καταφέρνεις να επιβιώνεις μέσα σε όλον αυτόν τον ορυμαγδό, το κατανοώ και το σέβομαι. Μα, δεν μπορείς να συγκριθείς με τον Ελβετό που πειθαρχεί και ζει σε ένα κράτος ρολόι, ούτε με τον σκανδιναβό που κατάφερε να βγάλει οικονομικό πλεόνασμα και δεν ξέρει πού να το ξοδέψει.

Αντικειμενικά ομιλούντες δεν έχεις τίποτε για να είσαι περήφανος.

Δεν μπορείς καν να συγκριθείς με τους μαύρους ζουλού της Αφρικής, γιατί εκείνοι τουλάχιστον όταν κάτι δεν τους κάθεται καλά, αγανακτούν και διαδηλώνουν. Βράζουν την καζάνα και μαγειρεύουν τον φύλαρχο που τους έβλαψε. Εσύ εδώ, κάθεσαι και βλέπεις τούρκικα σήριαλ. Στο τσακίρ κέφι διαδηλώνεις και για κανά γατάκι. Μόνο γι αυτά είσαι ικανός.

Δεν έχεις επιλογή. Πρέπει να δηλώσεις περήφανος σήμερα. Σαν άλλη Ουρανία Μιχαλολιάκου, σαν άλλη Χριστίνα Χριστόφια.