Ρεύμα, Δάκρυα κι Ιδρώτας

Previously on Desperate Cypriots:

Το 2008, η πλειοψηφία των ψηφοφόρων έπινε ληγμένα και έκρινε ότι ο Χριστόφιας, που δεν σε πείθει ότι ξέρει να μιλήσει και να γράψει αλλά ούτε και να ντυθεί, είναι άξιος για Πρόεδρος της χώρας μας. Αφού μας έχει ξεφτιλίσει παγκοσμίως με τις ανιστόρητες δηλώσεις και τις κομματικές αγκυλώσεις του τα τελευταία 3 χρόνια, πριν τρεις βδομάδες μας ανατίναξε και τον μεγαλύτερο ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό της Κύπρου σε μια προσπάθεια να μην κακοφανίσει τ’ αδέλφια του τους Σύρους, με τους οποίους, ως γνωστόν, νιώθει πιο κοντά απ’ ότι με τους Έλληνες. Ακόμα να παραιτηθεί. Η Κύπρος εν τω μεταξύ, προσαρμόζεται στη νέα τάξη πραγμάτων:

Τίτλος επεισοδίου: Ρεύμα, Δάκρυα κι Ιδρώτας.

Η κοινωνία αναδομείται. Δεν θεωρείσαι πλούσιος αν έχεις πισίνα στο σπίτι, αλλά, μόνο αν διαθέτεις γεννήτρια.

«Ο γκόμενος μου έχει στο σπίτι του πισίνα, τρεις γεννήτριες!»

«Τώρα που τελείωσε τις σπουδές του με άριστα, οι γονείς τού αγόρασαν αυτοκίνητο, γεννήτρια για να τον συγχαρούν!»

«Με το πέρας της εκδήλωσης, κρατήστε τα εισιτήριά σας, θα γίνει κλήρωση και ο νικητής θα κερδίσει ένα σαλονάκι bamboo, μία γεννήτρια.»

Οι Κύπριοι υιοθετούν νέα κουλτούρα. Τα παιδιά δεν σπουδάζουν πια γιατροί και δικηγόροι, αλλά ηλεκτρολόγοι. Το επάγγελμα του μέλλοντος.

Κάποτε όταν κάποιος πήγαινε στο εξωτερικό σου έφερνε σουβενίρ, σοκολατάκια και χαζά t’shirts. Τώρα θα σου φέρνει λίγο ρεύμα: «Ήρθαμε χθες από Ελβετία, σας φέραμε λίγο ρεύμα…!»

Το «πέθανε από ηλεκτροπληξία» είναι εφάμιλλο του «πέθανε από το πολύ φαΐ».

Όσοι πάσχουν από ρευματοπάθειες, αισθάνονται τυχεροί αφού ως διά μαγείας ότι αγγίζουν τροφοδοτείται με ρεύμα. Κάτι σαν τον Μίδα...

Η έκφραση «άνοιξε τα παράθυρα να κάνει ρεύμα» θεωρείται πλέον ανέκδοτο, με το οποίο όλοι κλαίμε.

Οι καλλιτέχνες δράττονται της ευκαιρίας να βγάλουν νέα τραγούδια αντικατοπτρίζοντας το δράμα των ημερών, ενώ άλλοι ρεμιξάρουν παλιότερα hits που απεικονίζουν την πραγματικότητα. Συγκεκριμένα:

Το άλμπουμ της Britney Spears, “Blackout” κυκλοφορεί σε Cyprus edition και

μοσχοπουλάει.

Ο Πάριος τραγουδά και πάλι το «220 βολτ, νιώθω στο κορμί να με χτυπούν» και γίνεται trendy.

Ο νέος μας εθνικός ύμνος είναι η «Ατμόσφαιρα Ηλεκτρισμένη» της αγαπημένης μου Άννας Βίσση.

Παράλληλα, το κράτος δημιουργεί ένα νέο αστυνομικό Σώμα, τη Δίωξη Κλιματιστικού Εγκλήματος. Πρόκειται για αστυνόμους οι οποίοι παρακολουθούν μέρα νύχτα ποιοι πολίτες χρησιμοποιούν κλιματιστικά σε ώρες αιχμής, ή / και κοιμούνται με ανοιχτό air condition. Όσοι δεν συμβιβάζονται με τον ανεμιστήρα, συλλαμβάνονται επί τόπου και φυλακίζονται σε κελιά-σάουνες.

Το ρεύμα είναι το νέο πετρέλαιο. Φτάνουν στην Κύπρο διάφοροι τυχοδιώχτες από την Αμερική, οι οποίοι σκάβουν παράνομα για ρεύμα, όπως οι χρυσοθήρες στην Καλιφόρνια επί Σκρουτζ Μακ Ντακ. Σκάβουν τόσο βαθιά, ώσπου χτυπούν ρευματοπηγή! Το ρεύμα αναδύεται άφθονο, σαν χρυσάφι. Οι εφημερίδες γράφουν: «Βρέθηκε ρεύμα στην Μουταγιάκα!» «Μεγάλα αποθέματα ρεύματος στον Πεδουλά!» και οι ηλεκτρο-θήρες τοποθετούν εκεί τον πρώτο παράνομο ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό. Ως είθισται, η παραγωγή ρεύματος διοχετεύεται στους εγχώριους ιθαγενείς –για μας λέω- οι οποίοι το χρυσοπληρώνουν.

Φεύγω για διακοπές. Στη Σουηδία έχουν ρεύμα, δεν με νοιάζει τίποτε άλλο! Εύχομαι μέχρι να γυρίσω, εσείς που εξακολουθείτε να διαδηλώνετε, να λάβετε πιο δραστικά μέτρα εναντίον των κυβερνώντων και να τους εξαναγκάσετε σε παραίτηση. Τα λέμε σε μια βδομάδα.

Chart Show: Τα Τραγούδια της Τηλεόρασης

Σήμερα, καθώς σέρφαρα στο διαδίκτυο, έπεσα πάνω σε ένα τραγούδι και μ’ έπιασε νοσταλγία για τα παιδικά μου χρόνια και πάλι. Άκουσα ένα τραγούδι που ακουγόταν στους τίτλους μιας σειράς που όλοι βλέπαμε φανατικά κάπου εκεί στα τέλη των 80ς με αρχές των 90ς, όταν ακόμα δηλαδή η Ειρήνη Χαραλαμπίδου έκανε τη δουλειά που έπρεπε να κάνει και δεν ήταν όλος μας ο κόσμος ένα χάος. Σκέφτηκα, λοιπόν, να κάτσω να βρω τα δέκα πιο αγαπημένα μου τραγούδια / μουσικές που έχουν επενδύσει κατά καιρούς τηλεοπτικές σειρές και να σου τα παρουσιάσω υπό τύπο chart show. Καιρό έχουμε άλλωστε να παίξουμε κάτι τέτοιο.

Ρίχτε τίτλους, να βγει η Γερμανού, να βγουν και οι guest stars που σήμερα είναι οι συμμαθητές μου του Δημοτικού και αρχίζουμε:

10. Pink Panther

Έτος 1993, εκπέμπει ο Αντ1 Κύπρου για πρώτη φορά και στη μεσημεριανή του ζώνη προβάλλει ‘Ροζ Πάνθηρα’. Ήμουν 13 χρονών τότε, δεν ήμουν παιδί για να δικαιολογείται η πώρωσή μου με τον Ροζ Πάνθηρ, αλλά δεν έχανα επεισόδιο. Άλλωστε, το παραδέχομαι ότι είμαι πολλά χρόνια πίσω από την ηλικία μου. Επικό το τραγούδι τίτλων, δείτε το, νοσταλγήστε το, αποθεώστε το. Ακόμα απορώ τι σχέση είχε ο οδηγός της Φόρμουλα 1 με τον Ροζ Πάνθηρα, αλλά υποθέτω ότι προέχει να μάθω ποιος έπλασε το σύμπαν και μετά βλέπουμε…

09. Τόλμη κ Γοητεία

Το έβλεπα μέχρι που πέθανε η Caroline. Ύστερα κατάλαβα ότι αυτοί οι 5 βασικοί πρωταγωνιστές θα γαμιούνται μεταξύ τους σε όλους τους συνδυασμούς για τα επόμενα 15 χρόνια και σταμάτησα να το βλέπω. Είχε μια γοητεία πάντως το γκλάμουρ των Φόρεστερ. Να σου το επιβεβαιώσει και η Μπρέντα μου, που ακόμα κάθεται και το βλέπει! Είχε χαλάσει κόσμο η ‘Τόλμη’ εν έτει 1992. Θυμάμαι τον παππού μου να μπαίνει σπίτι, να βλέπει τη γιαγιά μου καθηλωμένη μπροστά στον Ριτζ και τη Μπρουκ και να της λέει: «Πάλι βλέπεις την Οικογένεια Γαμιέστε;» Και αυτή του έγνεφε να το βουλώσει για ν’ ακούει. Επίσης, θυμάμαι ότι η γιαγιά μου λυπόταν ότι θα πεθάνει και δεν θα προλάβει να δει το τέλος της σειράς. Δεν το είδε. Δεν ξέρω αν θα το δει και κανένας…

08 Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά

Τον Νταλάρα δεν τον πάω και μπορείς να φανταστείς και τους λόγους. Αλλά, σ’ αυτό το τραγούδι χτυπά τα ρέστα του. Ήμουν 14 χρονών όταν προβαλλόταν η σειρά στον Αντ1. Θυμάμαι σαν να ήταν χτες, που ξύπνησα στις 11:00 το βράδυ για να δω ένα επεισόδιο –μόλις μία νύχτα πριν από την έναρξη των τελικών εξετάσεων, όπου η Καραμπέτη έδειχνε τα βυζιά της στον Αρζόγλου και αυτός τα έγλειφε σαν να μην υπήρχε αύριο. Θυμάμαι ακόμα τη στιχομυθία: «Μ’ έχεις δει ποτέ γυμνή;» του είπε αυτή. Σηκώνεται, πέφτει το σεντόνι, αποκαλύπτεται το στήθος της, ο Αρζόγλου ρουφά ρόγες. Κατακάβλωσα, δεν λέει τίποτε. Προσπαθώ να βρω λινκ στο youtube, αλλά δεν έχω τόσο ελεύθερο χρόνο. Τέλος πάντων, την επόμενη μέρα, πήγα στο Γυμνάσιο και ήταν το θέμα της ημέρας. Ότι δηλαδή, όλα τα αγόρια το προηγούμενο βράδυ βαρέσαμε μία προς τιμή της Καραμπέτη. Α, ρε Καρυοφιλιά, ολόκληρη γενιά άνδρεψες!

07 Οι Μεν και οι Δεν

Ναι, δεν υπάρχει τραγούδι. Υπάρχει μόνο ένα άου-άου-άου-άου-α-ουά-ουά. Το τραγουδά η Λία Βίσση. Ίσως το μεγαλύτερό της σουξέ μετά το «κατάλαβα αργά» που πήγε άπατο στη Γιουροβίζιον του ’85. Δεν μπορώ να πω ότι δεν νοσταλγώ τη σειρά, ότι δεν ήταν χαριτωμένο το τραγούδι… Κάτι τέτοια αναπολεί μάλλον και η Λία και δηλώνει συχνά και απερίφραστα ότι ανήκει στην ποιότητα και δεν συμφωνεί με τις επιλογές της αδελφής της.

06. Η Λάμψη

Εντάξει, ξέρω, πρόκειται περί μεγάλης μαλακίας. Αλλά, μην μου πεις ότι δεν είναι υπέροχο το τραγούδι τον τίτλων; Ρόμπερτ Γουίλλιαμς, Μπέσσυ Αργυράκη, η Δανδουλάκη στο Σύνταγμα ως αγανακτισμένη να ταΐζει τα πεζούνια, η Σελήνη να εκτονώνει τις ονειρώξεις της επάνω στον Χόχο, ο Γιάγκος Δράκος (άκου όνομα, Γιάγκος!) να σκορπά αβέρτα εξώγαμα... Τι ζήσαμε και ‘μεις σ’ αυτή τη ζωή… Εν πάση περιπτώσει, το τραγούδι μ’ άρεσε.

05. Twin Peaks

Εγώ δεν έβλεπα Twin Peaks τότε, το 1991. Αλλά είχα μια υπέροχη τάξη συμμαθητών στο Δημοτικό, που κάθε Σάββατο έκανε κι από ένα πάρτι και χορεύαμε slow σαν ζευγαράκια αυτό το τραγούδι. Ξέρεις με τα χέρια τεντωμένα, να είμαστε όσο πιο μακριά γίνεται ο ένας απ’ τον άλλον. Το συγκεκριμένο τραγούδι το ακούγαμε τόσο συχνά, που εγώ δεν ήξερα καν ότι προέρχεται από την αντίστοιχη σειρά και το αγάπησα μόνο και μόνο επειδή ακριβώς το συνέδεσα με την τάξη μου. Δεν νομίζω να ξεπεράσω ποτέ την τάξη μου του Δημοτικού και του Λυκείου, αλλά του Δημοτικού περισσότερο, γιατί 20 χρόνια μετά, σήμερα δηλαδή, έχω σχέσεις ακόμα μαζί τους και βλέπω την αγάπη μες τα μάτια τους. Τέτοια μαγική συνταγή δεν ξέρω ποιος Θεός τη σκέφτηκε…

04. Μεθυσμένη Πολιτεία

Τιμής ένεκεν! Άννα για πάντα!

03. Φρουτοπία

Η Φρουτοπία δεν ήταν απλά ένα κουκλοθέατρο. Η Φρουτοπία ήταν έπος, ήταν ένα θρίλερ! Εγώ ακόμα θυμάμαι την αγωνία που είχα με τις απανωτές εξαφανίσεις των φρούτων από τη χώρα και έμπηγα τα νύχια μου στον καναπέ για να δω αν τελικά ο Θάνος το Κολοκυθάκι θα παντρευτεί τη Μαρουλίτα το Μαρούλι. Θυμάμαι επίσης ότι τότε, εν έτει 1990 που το έδειχνε η ΕΡΤ, νόμιζα ότι οι μαριονέττες του κουκλοθέατρου είχαν ανθρώπινο μέγεθος και δεν θα ξεχάσω όταν διέκοψε απότομα τη μετάδοση η ΕΡΤ και δεν μάθαμε ποτέ τι έγινε στο τέλος. Σήμερα, η σειρά βρίσκεται ολόκληρη στο greekmovies αλλά βαριέμαι να κάτσω να δω πως τελείωσε. Μια φορά αποπειράθηκα να το μάθω και δεν άντεξα να δω πάνω από τρία λεπτά. Γαμημένη ΕΡΤ, μου κατάστρεψες τη χαρά της ολοκλήρωσης. Τι να το κάνω τόσα χρόνια μετά; Για μένα όλα τα φρούτα έγιναν πολτός και χάθηκαν… Το δε τραγούδι των τίτλων θεωρείται πλέον θρύλος και δεν νομίζω να υπάρχει τριαντάρης σήμερα που να μην το ξέρει απ’ έξω. Όπως τη διαφήμιση της Serenata.

02. Neighbours

Neighoubours, everybody needs good neighbouuuurs! Τι πήγα και θυμήθηκα. Η Kylie και ο Jason στα πρώτα τους βήματα. Ήταν τα ποπ είδωλα της εποχής, ήταν και ζευγάρι στη ζωή. Ύστερα η Kylie έγινε διάσημη και ξεπέρασε τον Donovan σε φήμη, αυτός το πήρε προσωπικά όπως ο Παπαμιχαήλ στο «Η Αγάπη Μας» και άρχισε να πίνει με αποτέλεσμα να μην βγάλει ούτε ένα album της προκοπής. Η Kylie έγινε αυτό που όλοι ξέρουμε σήμερα, ενώ ο Donovan το 2001 τραγουδούσε σε μία μπυραρία στο Reading, όπου σπούδαζα. Πολλά είπαμε όμως, βάλε το τραγούδι να το ακούσουμε απ’ την αρχή, χωρίς καμία απολύτως διακοπή και άσε με να νοσταλγήσω με την ησυχία μου.

Και πάμε για το νούμερο ένα, που μάλλον θα το έχετε ήδη μαντέψει και δεν είναι άλλο από αυτό:

01 Baywatch

Τα καλύτερα μου χρόνια στην τηλεόραση! Ήμουν 15, στην Τρίτη Γυμνασίου και όλη αυτή η σιλικόνη επί της οθόνης ήταν ό, τι πρέπει για να φαντασιώνομαι κάθε νύχτα κάτω από το πάπλωμα καινούρια σκηνικά. Το τι φιλί της ζωής μου έδωσε η Πάμελα και η άλλη η μαθητευόμενη σκυλοπνίχτρα, δεν περιγράφεται. Έβλεπα επίσης και τους ναυαγοσώστες με τους τέλειους κοιλιακούς και ονειρεύομουν μια μέρα να γίνω σαν αυτούς. Ταυτιζόμουν πολύ. Ύστερα κοιτιόμουν στον καθρέφτη και απορούσα τι πήγε λάθος... Θα ήθελα να ζω στο Baywatch. Ήθελα να είμαι όλο το Baywatch!

Δεν Άνοιξε Ούτε Μύτη

Η αλήθεια είναι ότι απόψε φοβόμουν να πάω στη διαδήλωση.

Είναι απίστευτο πως σπέρνεται ο φόβος από στόμα, σε στόμα και από facebook σε facebook. Με έπρηξε και η γιαγιά μου: «Θα ρίξουν δακρυγόνα και στην κατάστασή σου δεν κάνει να τα εισπνεύσεις!» Ύστερα τηλεφώνησε η Μπρέντα και μου είπε ότι κάνει κι αυτή δεύτερες σκέψεις. Οπότε, δεν ήμουν σίγουρος αν έπρεπε να πάω.

Αν σκέφτεται έτσι ο καθένας μας, θα νικήσει η βλακεία. Και δεν σπουδάζαμε 100 χρόνια στα εξωτερικά για να αφήσουμε τη μετριότητα να θριαμβεύει καθημερινά. Πήρα τους κολλητούς μου και τη μεταμελημένη Μπρέντα και πήγαμε. Εντάξει, αν γινόντουσαν φασαρίες θα αποχωρούσα.

Αλλά, δεν έγινε τίποτε. Μα, ώρες, ώρες είναι να λατρεύεις αυτή τη χώρα. Βλέπεις τον κόσμο πόσο πολιτισμένα αντιδρά, πόσο συνεργάζεται και θέλεις να τους κάνεις όλους φίλους σου. Βέβαια, είναι λίγες χιλιάδες μόνο, δεν είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα του πληθυσμού της χώρας, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν συγκινούμαι όταν τους βλέπω. Ειδικά, όταν ακούω γυναίκες να μιλούν με τη ψυχή τους και χωρίς να διαβάζουν λόγια. Και όταν βλέπω κόσμο που φαίνεται λαϊκός, αλλά μιλά με σοφία ζωής. Η Κύπρος δεν χάθηκε εντελώς.

Έτσι που λες, απόψε ήμουν πολύ περήφανος για την Κύπρο.

Υπήρξαν προκλήσεις από την ΕΔΟΝ, αλλά εγώ ήμουν πολύ μακριά και δεν μπορούσα να καταλάβω τι γίνεται. Ευτυχώς όλα έληξαν με σφυρίγματα και συνθήματα. Δεν πιάστηκε κανένας στα χέρια. Αλλά είναι να απορείς. Τι σόι άνθρωπος αφήνει τον καναπέ του και έρχεται να υποστηρίξει τον Χριστόφια και καταφέρεται εναντίον ειρηνικών διαδηλωτών;

Αν στην προεδρία βρισκόταν ο Κασουλίδης (που τον ψήφισα το 2008) και συνέβαινε κάτι ανάλογο (που δεν θα συνέβαινε, αλλά λέμε τώρα) υπήρχε περίπτωση να σηκωθώ εγώ να έρθω να τον υποστηρίξω έξω από το προεδρικό; Τι μου είναι και θα αφήσω εγώ τα βραστά μου για να υποστηρίξω τον πρόεδρο; Πραγματικά, είναι ν’ απορείς με τη πλύση εγκεφάλου που τους κάνουν. Και πόσο ντρέπομαι που ζω στην ίδια χώρα με τέτοια άτομα! Δεν είναι θέμα Χριστόφια. Είναι θέμα νοοτροπίας. Μπήκαν στον κόπο να υποστηρίξουν έναν πρόεδρο! Και ήρθανε να την «πουν» σε δέκα μαμάδες, δέκα μπαμπάδες, δέκα συνταξιούχους και δέκα αχάπαρους σαν εμένα. Πόσο μαλάκες;!

Τέλος πάντων. Απόψε δώσαμε δείγματα συμπεριφοράς! Και είμαι πολύ περήφανος. Αφήστε τους καναπέδες και ελάτε κι εσείς. Οι διαδηλώσεις δεν είναι televoting! Θέλουν ρίσκο, θάρρος, πάθος!

Άμα τη γλιτώσαμε σήμερα δεν μας σταματά τίποτε! Το τέλος τους δεν είναι μακριά!

Πίσσα & Πούπουλα!

Η καθημερινότητά μου άλλαξε άρδην την τελευταία βδομάδα με τις διαδηλώσεις.

Το πρωί πάω δουλειά. Το μεσημέρι επιστρέφω στο σπίτι και δεν έχουμε ρεύμα για δύο ώρες, τις πιο καυτές ώρες της ημέρας. Αναγκάζομαι να φύγω από το σπίτι και να τριγυρίζω στα malls που έχουν ακόμα κλιματισμό μπας και αποφύγω την ηλίαση. Αν δεν έχω ώρα να πάω στα malls, πέφτω και κοιμάμαι μέσα στον καύσωνα και ξυπνώ με ηλίαση και πονοκέφαλο. Καταλαβαίνεις, η μάνα του προέδρου έχει την τιμητική της σ’ όλο αυτό…

Τσαντίζομαι που ένα κράτος που κάποτε συγκρινόταν με το Λουξεμβούργο, κατάντησε να συγκρίνεται με την Ινδία και εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι να το σώσω, παρά μόνο να συμμετέχω κάθε νύχτα στις διαδηλώσεις.

Στις διαδηλώσεις ταλαιπωρούμαστε. Δεν μπορώ να πω ότι περνούμε ωραία. Έχει ζέστη, έχει υγρασία και εμείς πρέπει να φωνάζουμε συνθήματα. Καθόμαστε στη λερωμένη άσφαλτο, γινόμαστε λέτσοι. Εγώ έχω και ειδικά ρούχα για τη διαδήλωση πλέον, γιατί έτσι όπως πάμε δεν θα μου μείνει ρούχο. Βρήκα κάτι κουρέλια και τα φοράω κάθε νύχτα. Επιστρέφουμε στο σπίτι κατά τα μεσάνυχτα και ξεραινόμαστε στον ύπνο για να βγάλουμε την άλλη μέρα στο γραφείο και φτου κι απ’ την αρχή. Κατάλαβες ότι αυτή η ταλαιπωρία αποτελεί την καθημερινότητα των τελευταίων 10 ημερών και έπεται συνέχεια;

Χιλιάδες κόσμου ακολουθούν αυτό το lifestyle χαραμίζοντας το καλοκαίρι τους, αλλά οι κυβερνώντες μας έχουν πραγματικά χεσμένους. Αυτό είναι που με εξαγριώνει, ρε γαμώ το. Εμένα, ένας ανώνυμος να με βρίσει στο μπλογκ και παίζει να χαλαστεί η μέρα μου. Εσύ, πρόεδρε, έχεις ένα λαό να σε βρίζει εδώ και 10 μέρες, να έχει αφήσει τις διακοπές του, την ησυχία του και όλα τα παρελκόμενα της καθημερινότητας και εσύ τον αγνοείς επιδεικτικά!

Αυτό το πράγμα λεγεται θράσος! Να μην σε θέλει ολόκληρη χώρα (αν εξαιρέσεις δέκα άπλυτους, ξιμαρισμένους του κόμματος σου, που ούτως ή άλλως δεν τους λογαριάζει και κανένας πια), και εσύ να μην έχεις την τσίπα να πιάσεις τα ππουρτού σου (όπου ππουρτού βλέπε όλους σου τους υπουργούς) και να ξεκουμπιστείς! Καταλαβαίνεις ότι όλο αυτό το γινάτι τόσες μέρες μας πεισμώνει περισσότερο; Εγώ έφτασα στο σημείο να μην αρκούμαι με την παραίτησή σου.

Θέλω να σε δω να βασανίζεσαι!

Να σε παραδώσουν στον λαό, να σε δέσουμε πάνω σε ένα στύλο της ηλεκτρικής και να σου κάνουμε τα κάστια! Να σου βγάλουμε τα νύχια με τανάλιες, να σε ταΐσουμε ληγμένο γιαούρτι που έλιωσε επειδή δεν είχα ρεύμα για το ψυγείο. Να σε αφήσουμε να ψηθείς μες τον λάλλαρο, να σου βάψουμε τα μαλλιά ροζ, να βάλουμε ένα πεκινουά να σου γλείψει τις πατούσες και εσύ να γαργαλιέσαι. Να σε βάψουμε με make up. Να σου βάλουμε κουτσακοτύρκα πάνω στις ρόγες. Να σου κάνουμε «πατανία» όπως στον στρατό. Τέτοια. Δεν μου αρκεί η παραίτησή σου. Θέλω να σε δω να ταλαιπωρείσαι όπως εμείς εδώ και 10 μέρες. Και μετά απ’ όλα αυτά, ας σε αφήσουν και ελεύθερο. Εγώ δεν έχω πρόβλημα.

Εκατάφερες να κάνεις μια ολόκληρη χώρα να σε μισεί! Είσαι πιο ικανός από ό, τι νόμιζα!

Πεντάστερο

Την άλλη βδομάδα θα φύγω για διακοπές στη Σκανδιναβία.

Εδώ ο κόσμος χάνεται θα μου πεις. Ε, τι να κάνω κι εγώ; Αν μείνω να διαδηλώσω (κι άλλο) θα παραιτηθεί ο Πρόεδρος; Εδώ σκότωσε τόσα πλάσματα και δεν πτοήθηκε, από τη δική μου την μούντζα θα θιχτεί; Θα πάω διακοπές και επαφίεμαι στη δική σας αγωνιστικότητα για να ρίξετε τη δικτατορία.

Άλλο όμως είναι το θέμα μας. Οι διακοπές! Θα πάω, που λέτε, διακοπές στη Σκανδιναβία με τους παιδικούς μου φίλους. Τέσσερα αγόρια μόνα μας. Και η ερώτηση που μου καίει το μυαλό τις τελευταίες μέρες είναι η εξής: «Πού θα μείνετε; Είναι ακριβά τα σουηδικά ξενοδοχεία!» Τεντώνονται τα νεύρα μου, βράζουν οι φλέβες μου όταν με ρωτούν σε ποιο ξενοδοχείο θα μείνω.

Πάρτε το χαμπάρι ότι τα αγόρια δεν ενδιαφέρονται ποτέ σε ποιο ξενοδοχείο θα μείνουν. Το μόνο που τα ενδιαφέρει είναι αν θα σπάσουνε πλάκα και αν θα πιούνε μπίρες. Όσα ταξίδια έκανα με τους φίλους μου τα τελευταία δέκα χρόνια έμειναν στην ιστορία γιατί ακριβώς δεν μας ένοιαζε το πού θα μείνουμε.

Το 2003 στην Ιταλία μείναμε σε hostel, που ήταν τόσο κακόμοιρο που για να καταλάβεις τα κρεβάτια ήταν σιδερένια όπως αυτά του ΚΕΝ Πάφου, και μοιραζόμασταν το δωμάτιο με δυο Καναδέζες μπουκιά και συχώριο. Είχαμε και μία γριά, τη «Γέρο Άννα» που μας νοίκιαζε το δωμάτιο να στέκεται έξω από την πόρτα μας όλη νύχτα και να στήνει αφτί για τυχόν παρατράγουδα. Μας έφερε και ένα ανεμιστήρα για τη ζέστη και μας χρέωνε €5 το βράδυ για να τον ανοίγουμε! Κάναμε ΤΑ αίσχη μέσα σε εκείνο το δωμάτιο και έχω ΤΙΣ επικές αναμνήσεις.

Το ίδιο συνέβη και στο Μιλάνο, όπου μείναμε σε πανδοχείο δύο αστέρων, το οποίο ανήκε σε μία κοπέλα από τη Χιλή και η οποία ήταν καμαριέρα, ρεσέψιονιστ και μαγείρισσα, τρία σε ένα. Γνωρίσαμε απίστευτο κόσμο εκεί, ήταν όλο το πανδοχείο μια παρέα, μια ομορφιά, τι να σου λέω τώρα. Σαν σκηνικό από teen movie.

Το 2008, όταν πήγαμε στο ευρωπαϊκό κύπελλο ποδοσφαίρου στην Αυστρία και πάλι μείναμε σε youth hostel. Μοιραζόμασταν το δωμάτιο με ένα Αγγλάκι το πρώτο βράδυ και ύστερα με τρεις μουνάρες Γαλλίδες (μην χαίρεσαι… ούτε να μας φτύσουν!). Κοιμόμασταν και πάλι σε διώροφα κρεβάτια, κατουρούσαμε όλοι στην ίδια τουαλέτα, λουζόμασταν όλοι στο ίδιο ντους, στρώναμε μόνοι μας κάθε μέρα το κρεβάτι μας. Μόνο επιθεώρηση από τη διεύθυνση που δεν είχαμε. Και φυσικά, περάσαμε καταπληκτικά.

Όπως καταλαβαίνεις, μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι όταν έρχονται τώρα οι δικές μας οι χωρκάτισσες και με ρωτούν πόσα αστέρια είναι το ξενοδοχείο που κλείσαμε στη Σουηδία! Σε youth hostel θα μείνουμε κυρά μου, τα λούσα μας μάραναν! Και θα πληρώνουμε €30 το βράδυ μόνο! Από πότε το ξενοδοχείο αποτελεί προϋπόθεση για να περάσει κάποιος καλά; Δεν είπα να πάμε να μείνουμε και στα τσαντίρια με τους γύφτους ρε παιδί μου, αλλά από τη στιγμή που πάνω απ’ το κεφάλι μας θα έχει ταβάνι γιατί θεωρείτε ότι το ξενοδοχείο πρέπει να είναι λουξ; Θα το πάρετε μαζί σας;

Πρήζονται τα παπάρια μου κάθε φορά. «Να μείνουμε σε καλό ξενοδοχείο!» Λες και οι διακοπές από εκεί θα κριθούν, ή αν σκουπιστεί ο κώλος σου με πετσέτα με το λογότυπο του Χίλτον θα γίνει πιο τρυφερός! Ασταδιάλα πρωί, πρωί!

Βράχνιασα αλλά ακόμα να πας στ' ανάθεμα!

Πήγα κι απόψε στη διαδήλωση.

Είχε πολύ λιγότερο κόσμο. Αμφιβάλλω αν είχε πάνω από 1000-2000 άτομα.

Είχε όμως άπειρους γνωστούς και φίλους μου. Σαν να ήμουν ξανά σχολείο, σαν να ήμουν σε γάμο φίλων. Χάρηκα για το επίπεδο των φίλων μου. Όλοι ευσυνείδητοι και ευαισθητοποιημένοι με τα κοινά.

Δεν έγινε κάτι συνταραχτκό απόψε στη διαδήλωση. Μία από τα ίδια και αυτό άρχισε να με κουράζει. Ίδιοι ομιλητές, ίδια συνθήματα, ίδια λόγια. Και από την πλευρά της κυβέρνησης το απόλυτο πουτσογράψιμο.

Θέλει μεγάλα κιλά μαλακίας για να έχεις τόσο κόσμο εναντίον σου κι εσύ να κοιμάσαι ήσυχος. Ώρες, ώρες ζηλεύω την τόση απάθεια.

Φοβάμαι πάντως, ότι μέχρι την άλλη βδομάδα θα κουραστεί ο κόσμος και θα το αφήσει να ξεχαστεί το ζήτημα όπως άφησε να ξεχαστούν κι άλλα σκάνδαλα.

Τώρα που τέλειωσαν οι κηδείες, άρχισαν να ξεσπαθώνουν και τα κουμμούνια στα διάφορα κοινωνικά μέσα και προσπαθούν διακαώς να βρουν ελαφρυντικά στον πρόεδρο (ήθελα να ‘ξερα, σας πληρώνει;).

Σόρρι που θα γίνω κακός, αλλά μια μέρα θα φέρετε παιδιά σ’ αυτό τον κόσμο. Όταν θα σας τα δολοφονήσει ο αντίστοιχος Χριστόφιας εγώ δεν θα σας λυπηθώ. Θα σας μιλήσω για «σεβασμό στους θεσμούς» για «εγκράτεια και όχι στον φανατισμό», και θα σας ρίξω κι ένα «τι φταίει ο πρόεδρος, γίνεται έρευνα και θ’ αποδοθεί δικαιοσύνη» να σας βρίσκεται. Σόρρι. Αλλά και η ανοχή έχει τα όριά της, ενώ η μαλακία σας κανένα.

Δεν μεταδίδω άλλο από τις διαδηλώσεις γιατί το μπλογκ αυτό κοντεύει να αντικαταστήσει το christofias watch, τότε που ήταν στις δόξες του. Θα δηλώνω το παρόν μου, βέβαια, κάθε βράδυ, αλλά δεν θα έχει άλλα ρεπορτάζ. Θα επανέλθω μόνο όταν γίνει πραγματική επανάσταση και η Κύπρος επανακτήσει το γόητρο που είχε κάποτε. Τότε που δεν ντρεπόσουν να πεις στους ξένους πόθθεν είσαι.

Όχι Άλλη Κοροϊδία!

Μεγάλη επιτυχία η αποψινή διαδήλωση.

Άκρως πολιτισμένη, άκρως συγκινητική. Σαν την αρχαία Ελλάδα ήμασταν, σαν την εκκλησία του Δήμου (και όχι σαν την αγορά του Δήμου που είπε μια κυρία από μικροφώνου και παρέπεμψε στην υπεραγορά). Έλεγε ο καθένας τη γνώμη του στο μικρόφωνο και το πλήθος επευφημούσε. Ένας θρίαμβος της Δημοκρατίας! Αχ, Χριστόφια! Ποιος να σου το έλεγε ότι θα ήσουν όντως ο πρόεδρος που θα ένωνε όλους τους Κυπρίους… αλλά εναντίον του.

Αθρόα η προσέλευση κι απόψε, αλλά όχι όπως την Τρίτη. Ρωτάω τον έναν: «Θα έρθεις στη διαδήλωση;» «Μα, πήγα την Τρίτη» μου απαντά. Ρωτάω την άλλη: «Θα έρθεις στη διαδήλωση;» «Μα, πήγα την Τρίτη», μου απαντά. Έχετε καταλάβει, μάνα μου, ότι η διαδήλωση δεν είναι θεατρική παράσταση που την είδατε μια φορά, για να ζητείτε να μην παραστείτε δεύτερη; Εδώ έχουμε αγώνα! Ο αγώνας δεν επιτυγχάνεται με το να παραστείς μια φορά. Πρέπει να λιώσεις παπούτσια! Είναι κουραστικό το ξέρω, είναι ψυχοφθόρο το ξέρω, έχουμε κι άλλες δουλειές το ξέρω, αλλά ο Χριστόφιας μας περιπαίζει. Και πρέπει κάποιος να τον στείλει έσσω του. Εμείς!

Τον είδες σήμερα στο διάγγελμα; Χαριεντιζόταν με τις κάμερες, ο άχρηστος (δεν ήξερε ότι τον έδειχναν) και έκανε αστειάκια. Μόλις αντιλήφθηκε ότι ήταν στον αέρα έπιασε το περίλυπο του ύφος, α λα Μάρθα Βούρτση και μας χλεύασε όλους ανεξαιρέτως! Αποστασιοποιήθηκε πλήρως από το έγκλημα, δεν ανέλαβε καμία πολιτική ευθύνη, «θα τα διερευνήσει ο δικηγόρος ο Πολυβίου» μας είπε, να κοιμόμαστε ήσυχοι. Μετά, μας είπε και φασίστες, μας είπε πραξικοπηματίες και ότι θέλουμε να κάψουμε το προεδρικό (σιγά το κτίριο), μας υπενθύμισε ότι πρέπει να συγκεντρωθούμε στην πρόοδο των συνομιλιών (φοβερή πρόοδος, τι να σου πω, ένα βήμα πριν την απελευθέρωση είμαστε) και στην ανάληψη της προεδρίας της ΕΕ του 2012 (που ως γνωστόν, δεν θα έρθει ποτέ, το λένε οι Μάγια).

Είσαι εσύ πλάσμα να αναλάβεις την προεδρία της ΕΕ, γιε μου; Εσύ που δεν ήθελες καν να γίνουμε κράτος μέλος, να μην μπούμε καν στο Ευρώ; Ξέρεις που θα ήμασταν σήμερα χωρίς το ευρώ; Ειδικά τώρα που θα χρειαστούμε ένα δις για να ανακάμψουμε με την αχρήστευση του Βασιλικού; Μου θες και προεδρία της ΕΕ, τρομάρα σου. Ούτε για τη Γιουροβίζιον δεν είσαι! Άνθρωπε, παλιάνθρωπε, φτου στα μούτρα σου τα πρησμένα!

Σκότωσες τη Δευτέρα 13 άτομα και μόλις 4 μέρες μετά μας ζητάς να επικεντρωθούμε στην προεδρία της ΕΕ και στις συνομιλίες που εδώ και τρία χρόνια δεν ξέρουμε τι ακριβώς πας και ξεπουλάς στους Τούρκους; Ούτε που μας δίνεις λογαριασμό, αμφιβάλλω αν θα μας δώσεις και ποτέ.

Ανέχεστε αυτόν τον άνθρωπο ακόμα στην εξουσία; Τότε, κύριοι, είστε συνένοχοι. Που ούτως ή άλλως είστε, κατά τη γνώμη μου, γιατί πρέπει να είσαι τρομερά ανάξιος ψηφοφόρος για να είχες κρίνει εν έτει 2008 ότι αυτό το μυαλό είναι άξιο να διοικήσει τη χώρα μας. Μέτρα τώρα τους νεκρούς σου, μέτρα τώρα τα ευρώπουλα που θα πρέπει να βρεις για να ξεπληρώσεις τα σπασμένα, μέτρα τώρα τις ώρες χωρίς ρεύμα μες τον λάλλαρο και ρούφα το αβγό σου, εφησυχασμένε Έλληνα της Κύπρου!

Κάθε μέρα στο προεδρικό θα είμαι, ώσπου να παραιτηθείς! Μας αξίζει καλύτερη πατρίδα και θα την έχουμε!

ΥΓ: Η Μπρέντα μου απόψε, γνώρισε τη Χριστιάνα. Εκείνη την τραγουδίστρια που βγήκε στο όφωνο προς το τέλος της διαδήλωσης και είπε ότι «έχει τρία χρόνια που περιμένει να ανανεωθεί η σύμβασή μου» και έφαγε τη γιούχα. Μας είπε ότι ο Χριστόφιας πήγαινε συχνά στο κέντρο που τραγουδούσε κάποτε και το αγαπημένο του τραγούδι ήταν το «βάλε το κόκκινο φουστάνι!» Η νύχτα κατεβαίνει με μαύρο φερετζέ! Πάρε και κατάλαβε...

Πούντον;

Γιατί δεν ήρθατε, μάνα μου, απόψε στο προεδρικό;

Δεν είπαμε ότι πρέπει να φέρουμε την αλλαγή; Να φύγουν οι μπαστουνόβλαχοι από την προεδρία και να δει ο τόπος μίαν άσπρη μέρα; Αυτό ήταν; Μία φορά και τελειώσαμε; Μια φορά για το θεαθήναι, να νιώσουμε πως είναι να είσαι «αγανακτισμένος» και γεια σας; Δεν είναι έτσι τα πράματα, φίλε μου. Αν θα πέσει ο Χριστόφιας πρέπει να σπρώξουμε πολύ. Γι αυτό, έπρεπε να ήσουν κι απόψε εκεί! Δεν ήσουν και με απογοήτευσες.

Η διαδήλωση απόψε είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Θα είχε δεν θα είχε 1000 άτομα στο peak της (πενήντα θα πουν αύριο οι ειδήσεις), αλλά είχε τρομερό ενδιαφέρον επειδή ήμασταν λίγοι και νιώθαμε σαν μια παρέα. Όποιος ήθελε έπαιρνε τον τηλεβόα και έλεγε το μακρύ του και το κοντό του. Ευτυχώς, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, ακούστηκαν σωστές κουβέντες. Θέλω να πω, δεν έγινε ιδιαίτερη «κοιλιά» και το ενδιαφέρον των παρευρισκομένων κρατήθηκε σε αξιοπρεπή επίπεδα.

Ήταν και η Θέκλα εκεί απόψε. Η Θέκλα του ΚΥ.ΠΡΟ.Σ. Πήρε τον τηλεβόα και μίλησε. Μα, όταν πωρώνεται και αρπάζει τα μικρόφωνα είναι μια απόλαυση. Δεν φοβάται τίποτε, την παραδέχομαι όσο πάω πιο πολύ. Σε κάποια φάση άρπαξε τον τηλεβόα και κραύγαζε: «Πούντον; Πούντον να βγει να μας μιλήσει; Πούντον;» Και να φωνάζει από κάτω το πλήθος: «Πού-ντον;», «Πού-ντον;», «Πού-ντον;» Ευχαριστώ τον Θεό που έζησα αυτή την άκρως κινηματογραφική στιγμή. Θυμάσαι τον Παπαγιαννόπουλο στο ‘Τζένη, Τζένη’ που φώναζε «Γκόρτσος, Γκόρτσος;» Έτσι! Δεν μπορείς να μην μειδιάσεις με συμπάθεια όταν ακούς τη Θέκλα. Έχει σίγουρα αγνές προθέσεις.

Εκτός από το επικό «Πούντον; Πούντον;» Φωνάξαμε κι άλλο σύνθημα-ύμνο, το: «Χριστόφια-Εξορία, να πας εις τη Συρία!» Φοβερό σουξέ! Ανάλογο του «Αγόρια Ιππότες, Κορίτσια Μαύρες Κότες» που φωνάζαμε στο Δημοτικό. Αν τα μαζέψει τα συνθήματα η Έφη Θώδη και τα επενδύσει με κλαρίνα, βγάζει άνετα διπλό δίσκο. Μα σου λέω, τα καλύτερα έχασες απόψε.

Ύστερα τσακωθήκαμε με τον παγωτάρη. Ήρθε ένα βαν με παγωτά, απ’ αυτά που πουλούν ληγμένα και στήθηκε στο βάθος. Ένας από τους κυρίους που κρατούσε τον τηλεβόα τον επίπληξε που «ήρθε να βγάλει λεφτά εκμεταλλευόμενος το πένθος των ανθρώπων» και ο παγωτάρης μάζεψε τα χωνάκια του κι έφυγε. Επειδή τυγχάνει να είναι και γνωστός μας, να σου πω ότι προψές που είχε πιο πολύ κόσμο έβγαλε €600 από τα διαδηλωμένα παγωτά. Απόψε, μάλλον δεν θα βγήκε το μεροκάματο.

Αν και ξενέρωσα που είδα μόνο 1000 άτομα (200 μετρημένα στις 9:00 που πήγα), εντούτοις πέρασα πολύ όμορφα και νιώθω πολύ καλά με τη συνείδησή μου. Αυτές οι διαδηλώσεις θα αφυπνίσουν το σινάφι μας και επιτέλους κάποιοι κινητοποιούνται.

Ραντεβού και σήμερα το βράδυ στις 8:00, πάλι μπροστά από το προεδρικό.

Ήταν σαν Πάρτυ!

Σήμερα είναι μέρα γιορτής, μέρα χαράς, μέρα χαρμόσυνη. Αυτό το μπλογκ γίνεται πέντε χρονών! Πριν όμως σας κεράσω αλμυρά και σβήσουμε την τούρτα, θα σου πω τα νέα από την αποψινή διαδήλωση.

Λοιπόν, για πρώτη φορά στα χρονικά, καμάρωσα τους Έλληνες της Κύπρου! Για πρώτη φορά καμάρωσα την κοινωνία μας! Αθρόα η προσέλευση! Οι εκτιμήσεις λένε για 10.000 άτομα! Η αλήθεια είναι ότι πρώτη φορά στη ζωή μου είδα τόσο κόσμο μαζεμένο στους δρόμους, σε βαθμό που πονοκεφάλιασα. Δεν μπορούσε να διακρίνει το μάτι που τελείωνε η λαοθάλασσα. Και το συγκινητικό ήταν ότι επρόκειτο για απλούς ανθρώπους. Γιαγιάδες, μαμάδες, μπαμπάδες και παιδιά. Η Κύπρος άρχισε να ξυπνά!

Και τώρα απορώ: Ρε γάαααααρε, ρε χώρκατε, αμόρφωτε που μας κυβερνάς! Είχες 10.000 ανθρώπους, που δεν φημίζονται για την αγωνιστικότητά τους, να φωνάζουν με όλη τους τη δύναμη να παραιτηθείς. Δεν συγκινήθηκες; Δεν απόρησες; Τόσο ζόππος είσαι; Έχουμε να δούμε τόσο λαό στους δρόμους από το ’74… Και τότε ήμασταν εναντίον των Τούρκων, όχι κάποιου «δικού μας» (δικού μας, ο Θεός να σε κάνει). Σήμερα βγαίνει η χώρα όλη στους δρόμους και σε βρίζει και εσύ κοιμάσαι ήσυχος; Εγώ αν ήμουν στη θέση σου θα είχα ήδη κάνει χαρακίρι.

Μπήκαμε μέσα στο προεδρικό, φωνάζαμε, βραχνιάσαμε, ξεποδαριαστήκαμε. Εσύ που ήσουν, ρε κουμπάρε; Έβλεπες στο σπίτι σου DVD με τη γέριμη που παντρεύτηκες παραδίπλα να καθαρίζει φασολάκι; Θέλω μια μέρα να μάθω πού ήσουν την ώρα αυτή. Πραγματικά, καθαρά από διάθεση κους κους! Τι έκαμνες την ώρα που σε έβριζαν 10.000 άτομα;

Πρόεδρος του λαού, σου λέει!

Πέρασα καταπληκτικά απόψε. Ένιωσα ζωντανός και χρήσιμος. Μα, είχε τρομερό ενδιαφέρον αγαπητέ μου. Άκουγες παντού τον κόσμο να προβληματίζεται και να συζητά τα κοινά με κριτική σκέψη. Ούτε για τσάντες, ούτε για ρούχα, ούτε για το πότε θα πάμε φέτος Μύκονο. Σπάνιο θέαμα για Κύπρο. Και είχαν όλοι επιχειρήματα, είχαν όλοι συνοχή στη σκέψη, είχαν όλοι διαύγεια έκφρασης. Πού κρύβονται όλοι αυτοί στη διάρκεια της μέρας και δεν τους βλέπω; Εντυπωσιάστηκα.

Έχω να σου πω, ότι παρόλο που ήμουν στην πρώτη γραμμή, δεν έζησα ούτε ένα επεισόδιο, δεν έφαγα στη μούρη ούτε ένα δακρυγόνο. Κατ’ ακρίβειαν, με έπαιρνε η μάνα μου τηλέφωνο από το σπίτι και μου φώναζε να φύγω γιατί πετούσαν δακρυγόνα και πέτρες. Εγώ, ούτε μία λάμψη δεν είδα, ούτε μία συμπλοκή. Από την τηλεόραση τα είδα κι εγώ αργότερα, στο ΡΙΚ. Εκεί, δεν πήραμε χαμπάρι.

Ήρθα σπίτι και είδα λίγο από το τέλος των ‘προεκτάσεων’ του Καρεκλά. Πολύ ψύχραιμους είδα όλους τους πολιτικούς μας. Δεν κατάλαβαν ότι έρχεται το πολιτικό τους τέλος ακόμα. Ή εμείς δεν ήμασταν πολύ πειστικοί σήμερα. Έννοια σου και ήταν να μην πάρουμε το κολάι. Η Κύπρος πρέπει να ξεχωρκατέψει και ήρθε ο καιρός να πάρουν όλοι τον πούλο. Εν ανάγκη, θα μας βοηθήσει ακόμα και ο Μπάτμαν. Θα μας φέρει το μαγικό όπλο: Το χωρκατόμετρο! Μπαίνει στον κώλο του εκάστοτε πολιτικού και ανάλογα την ένδειξη χωρκατίλλας, μεγαλώνει. Στο τέλος πεθαίνει με ανασκολοπισμό.

Αυτά, που λες... Είχα σκοπό να σου γράψω διάφορα παραλειπόμενα από την 5χρονη ιστορία αυτού του μπλόγκεως τώρα, αλλά ξαφνικά νιώθω πολύ χαρούμενος για να χαλάσω τη στιγμή αλλάζοντας το θέμα. Απόψε ένιωσα ευρωπαίος και θέλω να κοιμηθώ με αυτή την αίσθηση.

Και εις ανώτερα! «Χριστόφκια δεν κάνεις ούτε για τσομπάνης» και εύχομαι ώσπου να ξυπνήσω να έχω την παραίτησή σου στην πόρτα μου. Μας είσαι τρομερά λίγος!

Πέντε χρόνια Analyse Chris, έρχονται άλλα πέντε, να 'σαι σίγουρος! Πολλές αγκαλιές και φιλιά σ' όσους γνώρισα τόσα χρόνια από κοντά και σήμερα είμαστε φίλοι! χ

Διαδήλωση

Από χθες το πρωί έγραψα τρία διαφορετικά κείμενα για να αναρτήσω στο μπλογκ, αλλά τα έσβησα και τα τρία. Το πρώτο ήταν γεμάτο βρισίδι και θεώρησα λάθος να εκφράζομαι με αυτό τον τρόπο δημοσίως, εν βρασμώ ψυχής. Το δεύτερο ήταν τίγκα στην ειρωνεία και το χιούμορ και το έκρινα ολίγον τι άτοπο, μέρα που ήταν. Και το τρίτο ήταν πολύ ψυχρό και πολύ πολιτισμένο για να περιγράψει τα συναισθήματά μου. Οπόταν, δεν ανάρτησα τίποτε.

Εν πάση περιπτώσει. Σήμερα, εγώ και το boyband θα πάμε στην διαδήλωση στην πλατεία ελευθερίας. Όχι επειδή προσδοκώ ότι κάτι θα αλλάξει, αλλά από τα ολότελα καλή και η Παναγιώτενα. Είμαι εναντίον των ειρηνικών διαδηλώσεων. Θεωρώ τους πολιτικούς και ειδικά αυτούς που κυβερνούν σήμερα, μεγάλα ζώα, τεράστιους βλάκες για να πτοηθούν από την οργή του κόσμου. Θα ξελαρυγγιστούμε εμείς για δύο ώρες, θα μας δει ο Χριστόφιας από το σπίτι του και όταν εκτονωθούμε θα μας περάσει όλους.

Εδώ οι αγανακτισμένοι στην Αθήνα, μαζεύονται κατά χιλιάδες κάθε μέρα και δεν κατάφεραν να ανατρέψουν τη ψήφιση του μεσοπρόθεσμου. Θα κάνουμε εμείς τη διαφορά με μία διαδήλωση; Χλωμό. Αλλά, δεν έχουμε εναλλακτική. Το να κάτσω στα βραστά του σπιτιού μου δεν με κάνει να αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου. Οπότε, θα πάω.

Ιδανικά θα έπρεπε να τα κάνουμε όλα λίμπα. Να κρεμάσουμε τους ενόχους στην πλατεία ελευθερίας, όπως έκαιγαν τις μάγισσες στον μεσαίωνα, και να ρίξουμε την Κυβέρνηση. Μόνο έτσι θα ησυχάσω. Να σηκωθώ να πάω με το κεράκι μου στην πλατεία και να διαδηλώσω τόσο πολιτισμένα σαν τη Βουγιουκλάκη στο Μαραθώνα που φώναζε συνθήματα και έτρωγε σουβλάκι, δεν νομίζω να αρμόζει σ’ αυτούς που μας κυβερνούν. Ούτε νομίζω ότι θα ικανοποιήσει τις ψυχές αυτών που χάθηκαν τόσο βάναυσα και κατόπιν ανθρώπινης βλακείας. Αλλά, είπαμε. Από το τίποτα, καλά είναι κι αυτά.

En El Barrio Lefkosiatico

Πήγα βόλτα στην παλιά Λευκωσία το περασμένο σαββατόβραδο και εξεπλάγην ευχάριστα.

Άνοιξαν πολλά ταβερνάκια γύρω από την εκκλησία της Φανερωμένης τα οποία ήταν γεμάτα από κόσμο και ένιωθες τόσο πρόσχαρα, σαν να είσαι σε κάποια γωνιά του Μπαρρί Γκοτίκ της Βαρκελώνης κι όχι σε κάποιο γκέτο της Μπαγκλαντές, όπως ένιωθες πριν δυο, τρία χρόνια. Τα ταβερνάκια τύπου «Λωξάντρας» και του πιο καινούριου «Δυόσμος και Κανέλα» με έκαναν να ελπίζω ότι μια μέρα δεν θα χρειαζόμαστε εμβόλιο για να κυκλοφορήσουμε ξένοιαστοι στην παλιά πόλη και ότι θα μπορούμε κάποτε να τη δείχνουμε στους τουρίστες χωρίς να ντρεπόμαστε για την καταγωγή μας.

Παρόλο που χάρηκα με την σχετική μεταμόρφωση της παλιάς Λευκωσίας, έχω να δηλώσω ότι τσαντίστηκα ταυτόχρονα γιατί η οδός Λήδρας, αλλά και όλες οι πάροδοι ήταν τίγκα στο σκουπιδαριό. Επειδή αυτό το φαινόμενο το παρατήρησα πάμπολλες φορές, απορώ πόσο χοντρόπετσοι είναι οι αρμόδιοι του Δημαρχείου, εκατό μέτρα πιο κάτω που δεν κάνουν κάτι επί του θέματος. Δηλαδή, η κυρία Μαύρου δεν βλέπει ότι όπου να ‘ναι θα μετατραπεί η Λήδρας σε έλος; Τι τους πληρώνουμε τους οδοκαθαριστές; Λευκωσία – Τα Μυστικά του Βάλτου! Προσεχώς στις οθόνες σας.

Πολλή βρόμα. Εντάξει, Πακιστανοί, Κινέζοι και άλλοι κακομοίρηδες ζουν εκεί, τι περιμένεις; Δεν κατοικεί η κρεμ ντε λα κρεμ των Παρισίων. Αλλά, αν η παλιά Λευκωσία θέλει να πάρει τα πάνω της, πιστεύω ότι η καθαριότητα θα έπρεπε να είναι το πρώτο μέλημα της Δημάρχου. Να πάρει τον πούλο στις επερχόμενες Δημοτικές, μπας και αλλάξει η τύχη μας!

Κάποιοι φίλοι μου, ταξίδεψαν φέτος στο Βελιγράδι και μου είπαν ότι μερικές πολύ γραφικές γειτονιές είναι ακόμα χαλάσματα εξ αιτίας των βομβαρδισμών του πρόσφατου πολέμου. Το βρήκα απαράδεκτο ότι τόσα χρόνια μετά, οι Σέρβοι δεν κατάφεραν ακόμα να ανακαινίσουν τις περιοχές. Μετά σκέφτηκα ότι εμείς με τριπλάσια χρόνια μετά την εισβολή δεν αξιωθήκαμε να αναπαλαιώσουμε και να αναδείξουμε την παλιά πόλη που είναι και πολύ μικρότερη του Βελιγραδίου και έτσι γλίτωσαν οι Σέρβοι απ’ τη ροχάλα μου. Είναι ν’ απορείς τι σκέφτονταν τόσοι Λευκωσιάτες Δήμαρχοι και δεν επένδυσαν στην παλιά πόλη. Πόση βλακεία σ’ αυτή την νήσο, πια!

Πάντως, γίνονται βήματα και είμαι αισιόδοξος. Σε καμιά 200αριά χρόνια, ίσως και να πίνω καφέ εκεί, χωρίς να ψεκάζω με dettol ό, τι με περιτριγυρίζει σε ακτίνα ενός μέτρου.

Στα Μουγκά.

Είμαι να πεθάνω.

Απόψε πάντρεψα μία αδελφική μου φίλη.

Πριν 10 μέρες μου τηλεφώνησε η μαμά της και με παρακάλεσε να ετοιμάσω ένα βίντεο κλιπ για να προβληθεί απόψε στο γαμήλιο πάρτι με αποσπάσματα από τη ζωή του ζεύγους. Της είπα ότι αυτά τα θεωρώ ξεπερασμένα και αντί για το κλασικό slideshow, να κάναμε ένα μουσικό βίντεο κλιπ με πλάνα από τη ζωή της νύφης, σαν αυτά που αναρτώ από καιρούς εις καιρόν εδώ στο μπλογκ.

Πήγα στα κρυφά στο σπίτι της φίλης μου και μάζεψα βιντεοκασέτες. Καμιά 10αρια κασέτες αρχείου από το 1990. Τις έφερα στο σπίτι μου, και τις μετέτρεψα από κασέτες σε avi, για να μπορώ να τις επεξεργαστώ. Κάθε αρχείο απαιτούσε μίαμιση ώρα μετατροπής. Ξόδεψα τρεις μέρες για να κάνω τις μετατροπές.

Ύστερα έκατσα και παρακολούθησα μία, μία τις ταινίες για να επιλέξω πλάνα για το βίντεο κλιπ. Η φίλη μου ασχολείται με τον χορό και εφόσον το βίντεο κλιπ θα ήταν μουσικό, έπρεπε να απομονώσω όλες τις σκηνές στις οποίες χόρευε. Από το σχολείο, από γενέθλια, από μαθήματα μπαλέτου, από πάρτι. Μου πήρε δυόμιση ώρες να βρω τα πλάνα.

Αφού καταστάλαξα στο τι θα προβληθεί, έκανα download σε άριστη ποιότητα το βίντεο κλιπ του Lambada το οποίο θα αποτελούσε την κεντρική ιδέα του βίντεο κλιπ. Θα βλέπαμε τη νύφη σε παιδική ηλικία να χορεύει παντού το lambada, που εν έτει 1990 ήταν στη μόδα. Διάλεξα τα καλύτερα σημεία από το αυθεντικό βίντεο κλιπ και τα «έκοψα» να είναι έτοιμα για το μοντάζ.

Το μοντάζ διήρκησε 8 ώρες. Ξόδεψα έξι ώρες από το απόγευμα της περασμένης Κυριακής και 4 ώρες από το απόγευμα της Δευτέρας. Ήθελα να είναι υπέροχο. Ό, τι καλύτερο είχα κάνει μέχρι σήμερα. Συγχρόνισα κάθε κούνημα του γοφού με τη μουσική, κάθε δευτερόλεπτο του ρυθμού με τις εικόνες. Ούτε ο Καπετανίδης τέτοια σχολαστικότητα. Το παρατήρησα και το διόρθωσα πάνω από 150 φορές. Έβαλα ακόμα και τη μάνα μου να το δει, να μου πει τη γνώμη της.

Με τούτα και με εκείνα, την περασμένη Τετάρτη το έκαψα σε dvd και περίμενα πως και πώς να το προβάλουμε απόψε στο πάρτι. Θα το προλόγιζα εγώ στο κοινό, θα ήταν έκπληξη για τη νύφη, ένιωθα σαν να είμαι χολλιγουντιανός σταρ στο Kodak Theatre έτοιμος να προλογίσει τις υποψηφιότητες για Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Έβαλα και τα καλά μου. Προετοίμασα και τις ατάκες που θα έλεγα για να το παρουσιάσω, τι να λέμε τώρα. Πήρα και ύφος, πρόταξα όλο μου το τουπέ, μίλησα με στόμφο Κώστα Πρέκα, και ξεχείλιζα από καμάρι για το δημιούργημά μου.

Βγαίνω. Ανακοινώνω την έκπληξη. Πατούμε το play και ξεκινά να προβάλλεται το βίντεο κλιπ.

Χωρίς ήχο. Μόνο εικόνες. Ασυνάρτητα πλάνα από τη νύφη στην ηλικία των 10 να χορεύει lambada. Χωρίς ήχο. Μόνο εικόνες. Παγώνει το ακροατήριο, προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται, τι βλέπει. Ακολούθησαν 3,4 δευτερόλεπτα αμηχανίας. Ο προτζέκτορας να συνεχίζει να δείχνει το βίντεο κλιπ στο μουγκό. Κόντεψα να ανεβάσω πίεση εκατό. Ερωτώ τον υπέυθυνο της αίθουσας: «Γιατί δεν ακούγεται;»

Απάντηση υπεύθυνου Hilton Park:

«Γιατί; Μας είπες ότι θέλεις και να ακούγεται;»

Τρακόσοι προσκεκλημένοι είδαν το βίντεο κλιπ μου στα μουγκά. Μόνο εικόνα. Ήταν από τις πιο άβολες στιγμές που έχω ζήσει και τα πιο ατελείωτα τρία λεπτά της ζωής μου. Ήθελα να βγω έξω στην πισίνα και να κλάψω.

Γάμοι Υπερπαραγωγές

- «Πήγες στον γάμο του τάδε;» Ρώτησε η μάνα μου μια φίλη της.

- «Ναι», απάντησε αυτή ορθά, κοφτά και ξάστερα αλλά με μία μικρή δόση απαξίωσης.

- «Πώς ήταν;»

- «Υπερπαραγωγή.»

Όπως κατάλαβες, η κυρία (αλλά και η πλειοψηφία του κυπριακού λαού), απαξιώνει τον γάμο-υπερπαραγωγή, επειδή ήταν πλουσιοπάροχος, είχε να φας από γαρδούμπα μέχρι και χαβιάρι, ο ουρανός πνίγηκε στα βεγγαλικά και όταν ο γαμπρός και η νύφη χόρεψαν, σιντριβάνια νερού τους πλαισίωσαν σαν να βρισκόμαστε στο φινάλε πριγκιπικής ταινίας του Ντίσνεϊ. «Πότε θα σταματήσει όλο αυτό το σόου, κατάντησε αηδία!» είπε η φίλη και άνοιξε με δύναμη τη βεντάλια της. Ήθελα να τη δείρω.

Παρατήρησα ότι πολύς κόσμος δυσανασχετεί με τους γάμους υπερπαραγωγές και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Ο γάμος είναι ένα βαρετό και υποκριτικό μυστήριο. Όλοι ξέρουμε πως ο γαμπρός και η νύφη θα τρελαθούν στο κέρατο με την πρώτη ευκαιρία. Επομένως, είναι υποκριτικό να θεωρούμε ότι οι γάμοι-υπερπαραγωγές ξεφεύγουν από το νόημα του μυστηρίου. Μυστήρια δεν υπάρχουν πια. Τα λύσαμε όλα. Μόνο η ύπαρξη του σύμπαντος μας ξέφυγε και το πώς ασπρίσανε τον Michael Jackson. Όλα τα άλλα έχουν απομυθοποιηθεί.

Επομένως, αφού μυστήριο-γιοκ, κι εσύ υποχρεούσαι να χάσεις το Σάββατό σου για να ευχηθείς στο ζευγάρι γιατί σε χαλά που υπάρχει λίγο σόου, ώστε να περνά ευχάριστα η ώρα σου; Ο γάμος, ακόμα και σαν διαδικασία είναι πολύ στάνταρτ πράμα. Εκκλησία, ξενοδοχείο για χαιρετίσματα, ουρά, «να ζήσετε», λουκούμι, κουτσομπολιό γύρω από την πισίνα με φίλους, δείπνο το βράδυ, χάλια φαΐ, ο πρώτος χορός του ζεύγους, το Mamma Mia, το YMCA, ένα τσιφτετέλι για την πεθερά, ένα ζεϊμπέκικο για τον γαμπρό, ένας καλαματιανός για το σόι και καληνύχτα σας. Τα μάθαμε απ’ έξω.

Γιατί λοιπόν χαλιέστε όταν κάποιος ρίχνει παραδάκι σε όλο αυτό το τετριμμένο σκηνικό και διαφοροποιείται ευχάριστα; Προσωπικά, λατρεύω τους γάμους υπερπαραγωγές. Φανερώνουν μεράκι, πρωτοτυπία, με κρατούν σε εγρήγορση και δεν θέλω να φύγω από το πρώτο πεντάλεπτο. Κι έτσι έπρεπε να είναι όλοι οι γάμοι. Σαν σόου στην τηλεόραση που προσπαθεί να κρατήσει τον τηλεθεατή ξύπνιο. Γιατί αν νομίζεις ότι θα χαραμίσω το σαββατόβραδό μου για μία από τα ίδια, το πολύ, πολύ να αλλάξω γνώμη τελευταία στιγμή, να λύσω τη γραβάτα μου και να απλώσω στον καναπέ για DVD. Και φακελάκι με τα €100, πάπαλα!

Θα σου πω γιατί σε ενοχλούν οι γάμοι υπερπαραγωγές, και μην μου παρεξηγηθείς. Σε ενοχλούν γιατί κατά βάθος πρόκειται για επίδειξη χρήματος και επειδή εσύ δεν έχεις τόσα να ξοδέψεις στον δικό σου, ξαφνικά θυμήθηκες ότι χάσαμε το νόημα του μυστηρίου. Σάμπως και τηρούμε τη μυσταγωγία των Χριστουγέννων (εκεί κι αν χάθηκε το νόημα με τα περιττά δώρα και τις χλίδες) ή αυτή του Πάσχα (που πάμε εκκλησία πέντε λεπτά πριν το Χριστός Ανέστη και ξοφλήσαμε). Ξαφνικά σας πήρε ο πόνος για το μυστήριο του γάμου!

Περί καθαρής ζήλιας πρόκειται.

Ή περί καθαρής έλλειψης φαντασίας και πρωτοτυπίας. Που στην Κύπρο, να ‘ταν κι άλλη. Οποιαδήποτε διαφοροποίηση από τον ευρύτερο όχλο, θεωρείται show off. Γιατί; Γιατί τρομάζουμε μήπως μας σχολιάσουν δυσμενώς. «Μα τι καραγκιοζιλίκια ήταν αυτά που έκαναν στον γάμο τους;» Ενώ, αν κάνουν όλοι μία από τα ίδια, νιώθουμε ασφάλεια και άντε γεια. Κομπλεξικοί, μαννοί, Κυπραίοι. Που όλοι ντύνονται το ίδιο, όλοι πάνε στον ίδιο προορισμό διακοπές, όλοι λένε τα ίδια στις καφετέριες. Έτσι είναι και οι γάμοι μας. Πώς να μην βαρεθείς; Πώς να μην τεντώσεις τη φλέβα;

Για να μην παρεξηγηθώ, όταν λέω ότι επικροτώ τους πρωτότυπους γάμους, δεν εννοώ αυτούς που λαμβάνουν χώρα στη Μύκονο ή στα ανάθεμα και ταλαιπωρείται ο κοσμάκης για να πάει. Αυτούς τους μισώ και τους καίω στο πυρ το εξώτερον, γιατί προσπαθούν να πρωτοτυπήσουν αλλά το χάνουν. Εννοώ αυτούς που διαπνέονται από εξυπνάδα, ευστροφία και μια υποτυπώδη θεατρικότητα. Σε πόσους τέτοιους πήγες μέχρι σήμερα;

Εγώ, πήγα σίγουρα σε έναν, άντε να πω δύο για να μην πέσουν να με φάνε.

Μίλα Ελληνικά, Γιε Μου!

Αφορμή για το σημερινό κείμενο μου έδωσε η Eolica που γράφει για την χρήση των αγγλικών στην καθημερινότητά μας.

Εγώ, δεν θα είμαι τόσο ευγενικός και διπλωματικός όσο η Eolica και θα σου δηλώσω ευθαρσώς, ότι άμα ακούω Έλληνες της Κύπρου να εκφράζονται στα Αγγλικά θέλω να τους πυροβολήσω εξ επαφής και μάλιστα χωρίς καμία τύψη. Πήξαμε στους γύφτους, δεν χρειαζόμαστε κι άλλους.

Μα, από πού κι ως που μιλάς αγγλικά, αγάπη μου; Οι επίσημες γλώσσες της Κύπρου είναι τα Ελληνικά και τα Τούρκικα. Διάλεξε μία από τις δύο και επικοινώνησε. Μόνο μην μου πετάς εγγλέζικα σαν τη λαίδη Νταϊάνα, Θεός ‘χωρέστην, γιατί θα πας να την βρεις!

Πήγες σε αγγλικό σχολείο. ΟΚ. Εμένα τι με κόφτει;

Κατ’ αρχήν, το ότι πήγες σε αγγλικό σχολείο, κατ’ εμέ, δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να υπερηφανεύεσαι. Τα αγγλικά είναι πανεύκολη γλώσσα, και δεν θεωρώ πως είναι κανένα κατόρθωμα που τα μιλάς, ώστε να μου το επιδεικνύεις. Και η τελευταία ασιάτισσα οικιακή βοηθός, που δεν ξέρει να ξεστραβωθεί, ξέρει εγγλέζικα. Επομένως, το ότι τα μιλάς φαρσί, ολίγον με εντυπωσιάζει. Να ήξερες καμιά γλώσσα πολύπλοκη, όπως τα Κινέζικα ή τα Ρώσικα, να πω μπράβο. Αλλά εγγλέζικα; Σιγά τη μόρφωση, σιγά την κουλτούρα. Αν είσαι μάγκας, μίλα τη γλώσσα του Ελύτη και του Ομήρου κι άσε μας με τα αποικιοκρατικά κατάλοιπα.

Άλλο μαλακό-επιχείρημα αυτό. Ότι, δηλαδή, μιλάμε τα αγγλικά επειδή κάποτε ήμασταν αγγλική αποικία. Μα πότε ήμασταν; Αυτό συνέβη πριν πάρα πολλά χρόνια, εγώ κι εσύ που διαβάζουμε αυτές τις γραμμές δεν είχαμε γεννηθεί καν τότε, άρα από πού κι ως που επηρεαστήκαμε; Με την ίδια λογική, θα έπρεπε να μιλούμε άπταιστα τα ιταλικά και τα γαλλικά, εφόσον κάποτε πέρασαν κι από πάνω μας οι Ενετοί και οι Φράγκοι.

Θα μου πεις ότι πήγες αγγλικό σχολείο, γιατί ήθελες να σπουδάσεις στις Αγγλίες και έλαβες τις σωστές βάσεις εξ απαλών ονύχων, προκειμένου να μπεις στο Πανεπιστήμιο. Μαλακίες. Κι εγώ που τελείωσα το δημόσιο σχολείο, στην Αγγλία σπούδασα και μάλιστα, νομικά και δημοσιογραφία που απαιτούν άψογη χρήση της αγγλικής. Με είδες ποτέ να επιδίδομαι σε οποιαδήποτε μορφή αγγλολαγνείας;

Άππωμα, μάνα μου. Σκέτο άππωμα συνδυασμένο με έλλειψη εθνικής συνείδησης. Αυτό είναι όλο. Δηλαδή, κατάντια.

Ρίξε μια ματιά στα αποτελέσματα των κυπριακών εξετάσεων για εισαγωγή στα ΑΕΙ. Οι μαθητές γράφουν, κατά μέσο όρο καλύτερα στα αγγλικά παρά στην μητρική τους γλώσσα! Σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα αυτό θα ήταν εξωφρενικό. Φαντάζεσαι, ας πούμε, τους Γάλλους να εκφράζονται καλύτερα στα αγγλικά παρά στα γαλλικά; Ή τους Ιταλούς ή τους Γερμανούς; Μόνο οι Κύπριοι με καταβολές από το Μπάκιγχαμ θεωρούμε αυτονόητο ότι πρέπει να μιλούμε καλά τα αγγλικά. Και δεν λέω, οι ξένες γλώσσες επιβάλλονται στις μέρες μας, αλλά να συμβαίνει αυτό εις βάρος της μητρικής μας γλώσσας;

Απορώ ποιος σας μεγάλωσε, έτσι χάλι!

Η 4η Ιουλίου Έχει Μεγάλη Ιστορική Σημασία!

Σαν σήμερα:

4 Ιουλίου 1776: Οι ΗΠΑ διακηρύσσουν την ανεξαρτησία τους.

4 Ιουλίου 1822: Στη μάχη του Πέτα (δεν ξέρω ποιος είναι αυτός, σίγουρα δεν πρόκειται για την Ελένη Πέτα) ο ελληνικός στρατός ηττάται.

4 Ιουλίου 1884: Οι Γάλλοι χαρίζουν στους Αμερικάνους το Άγαλμα της Ελευθερίας.

4 Ιουλίου 2004: Η εθνική Ελλάδος κερδίζει στην Πορτογαλία το Ευρωπαϊκό Κύπελλο Ποδοσφαίρου.

4 Ιουλίου 2010: Ορκίζομαι Fabulous!

Στα έχω πρήξει με τη Βίσση, το ξέρω, αλλά δεν μπορώ να μην αποτίσω φόρο τιμής στη πρώτη μου επέτειο απ’ αυτό το γεγονός. Δέκα σημεία θα θίξω, εν τάχει:

1. Ένας Θεός ξέρει πως μου ήρθε να πάω εκείνη τη μέρα με την περούκα στη συναυλία. Αν γινόταν σήμερα δεν ξέρω αν θα το τολμούσα. Ήταν αυτό που λέμε, ευθυγράμμιση πλανητών, γραμμένο, πεπρωμένο, κισμέτ, κάρμα.
2. Είναι απίστευτο πόσο γαλήνιος νιώθω κάθε φορά που βλέπω το βίντεο από τη συναυλία. Μου περνούν όλα τα νεύρα, κοιμάμαι ήσυχος. Η Βίσση μου δίνει το χάπι μου.
3. Να φανταστείς ότι το Fabulous σαν τραγούδι, δεν μου έλεγε τίποτε όταν πρωτοβγήκε. Μέσα σε ένα χρόνο το άκουσα 96 φορές και είναι το νούμερο 2 σε όλο μου το itunes.
4. Όσο χόρευα με τη Βίσση επί σκηνής νόμιζα ότι θα πάω έμφραγμα από την αδρεναλίνη. Είπα πολλές φορές από μέσα μου «τελείωνε, χάνω τις αναπνοές μου» και αν προσέξεις από τον τρόπο που μιλώ στο μικρόφωνο στο τέλος, είναι εμφανές. Το είδε και ο καρδιολόγος μου το βίντεο και εξέφρασε την απαρέσκειά του: «Ρε, δεν είπαμε να κάνεις ήρεμη ζωή; Πριν 6 μήνες σε χειρουργούσαμε!» «Αν είναι να πάω από τη Βίσση, χαλάλι!» του είπα.
5. Υπήρξε και κόσμος που το αποδοκίμασε όλο αυτό. Το βρήκε “too much”. Δηλαδή, το just much ποιο θα ήταν; Να πάω με ράσο σαν την Φαραντούρη; Ή να τραγουδήσουμε εκκλησιαστικούς ύμνους; Οι αποθεώσεις, μάνα μου, είναι πάντα “too much!” Τα μέτρια –είτε πρόκειται για σοβαρές δουλειές, είτε για πιο ελαφρές – ουδέποτε ήταν το φόρτε μου.
6. «Και τι θα πουν, όταν το δουν στη δουλειά σου;» Και από πότε νοιάζονται οι συνάδελφοι τι κάνω στην προσωπική μου ζωή; Μην σου πω ότι κάτσαμε και είδαμε το βίντεο όλοι μαζί ένα μεσημέρι που κάναμε διάλειμμα και γελούσαμε…
7. Να σου πω την αλήθεια, δεν περίμενα ότι θα έπαιρνε και τόσο μεγάλες διαστάσεις το θέμα (την επόμενη μέρα έγραφε για μένα το yupi.gr, το showbiz.com.cy, το troktiko, θεός σ’χωρέστο και άλλα πολλά, ενώ το βράδυ με έπαιξε και το Star στο δελτίο του). Εγώ δεν υπολόγιζα ποτέ ότι μπορεί να ασχοληθούν τα media με συναυλία που γίνεται στο Παττίχειο της Λάρνακας. Ούτε για το Albert Hall πρόκειται, ούτε για το Μέγαρο!
8. Κατά μία έννοια, είναι κρίμα που μου συνέβη αυτό πέρσι, και όχι πριν 10 χρόνια επί ‘κραυγής’ όπου ήμουν δέκα φορές πιο τρελαμένος με την Άννα και θα το απολάμβανα περισσότερο. Από την άλλη, το ότι μου συνέβη μετά το ανεύρυσμα το βρίσκω αρκετά συμβολικό.
9. Ιδανικά θα έπρεπε να χορέψουμε μαζί το ‘αγάπη υπερβολική’.
10. Ραντεβού τον Οκτώβρη στο Rockumentary σου, Βισσάρα μου. Ήμουν πάντα σίγουρος ότι εμείς μια μέρα θα γράψουμε ιστορία!