Αναδρομή: Το 2009

Εδώ που φτάσαμε δεν ξέρω αν μας παίρνει να κάνουμε αναδρομές στις χρονιές. Όταν ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι πως σήμερα υπάρχουμε και αύριο όχι, το μόνο που σε νοιάζει είναι το αύριο. Εν πάση περιπτώσει, επειδή πρόλαβα και συνέθεσα ένα βίντεο-αφιέρωμα στο 2009, ας βάλουμε λίγο στο μικροσκόπιο και αυτή τη χρονιά, πριν την πάρει ο εξ’ από δω.

Το 2009 ήταν υπέροχη χρονιά.

Κατ’ αρχήν, με το που μπήκε η χρονιά έκατσα τον κώλο μου και πήρα την άδεια του δικηγόρου, πράγμα που ανέβαλλα για τρία χρόνια επειδή βαριόμουν. Δεν άλλαξε κάτι στη ζωή μου, βεβαίως, βεβαίως. Απλώς οι δικοί μου τώρα μπορούν να κυκλοφορούν με το κούτελο καθάριο στην κοινωνία και να τυρβάζουν πως έχουν γιο δικηγόρο και να αναπαυθούν ήσυχοι. Σε μένα δεν άλλαξε τίποτε, εκτός του ότι έκλεισε ένας μεγάλος κύκλος, έφυγε από πάνω μου η ρετσινιά του «νομικού» και έκλεισα δυο-τρία στόματα. Ήταν 10 μαθήματα-παλλούκια, τα ξεπάστρεψα με τη μία.

Ύστερα, βρήκα υπέροχη δουλειά, άσχετη όμως με τα νομικά. Δουλειά σε φιλικό περιβάλλον, άψογο ωράριο, αξιοπρεπή μισθό. Γενικά, δεν αισθάνομαι ότι εργάζομαι. Το πρωί που ξυπνώ, αισθάνομαι ότι πάω να βρω τους φίλους μου να δημιουργήσουμε. Καμία σχέση με πριν που σηκωνόμουν και έβριζα, γαμωσταύριζα και μια βδομάδα στο γραφείο αναλογούσε σε έναν αιώνα. Σήμερα, οι μέρες στη δουλειά περνούν χωρίς να το καταλάβω. Έκλεισα εκεί 10 μήνες και αισθάνομαι πως δουλεύω τρείς!

Το 2009 κούρεψα τα μαλλιά μου και έκτοτε επανέκτησα τη σεξουαλική μου ζωή. Πώς ήταν ο Σαμψών στην Π. Διαθήκη, που του έκοψαν τα μαλλιά και έχασε τις δυνάμεις του; Ε, εδώ είχαμε τα αντίθετα αποτελέσματα! Είναι απίστευτο πως οι γκόμενες επηρεάζονται από τις τρίχες, ενώ στην ουσία με τον ίδιο μαλάκα έχουν να κοιμηθούν. Κι όμως! Με το που ξύρισα το κεφάλι (το πάνω, διότι το κάτω εξακολουθεί είναι είναι αειθαλές), οι προσφορές έρχονταν και έρχονται με τη σέσουλα. Να σου πω την αλήθεια, εμένα αυτό το πράμα με απογοητεύει λίγο, διότι τα μακριά μαλλιά αντιπροσωπεύουν πιο πολύ τη ψυχοσύνθεσή μου, αλλά τι να πεις, δεν είναι ο κόσμος μας ιδανικός. Μια φορά, το παπάρι μας φέτος έγινε και πάλι σημαιοφόρο.

Το 2009 ήταν τίγκα στο θέατρο. Από τον περασμένο Μάρτη άρχισα πρόβες με δυο ερασιτεχνικές ομάδες, με τις οποίες δέθηκα πολύ. Με την ομάδα του Αγ. Αμβροσίου Κερύνειας μάλιστα, πήραμε και βραβείο από τον ΘΟΚ. Η αλήθεια είναι ότι κουράστηκα από τα θέατρα και τη δόξα. Είπα ότι φέτος δεν θα ασχοληθώ, γιατί έφτασα στο σημείο να κλείνω παραστάσεις πιο πυκνά κι από τους επαγγελματίες. Μετά το καρδιακό επεισόδιο όμως, και επειδή άλλαξα κοσμοθεωρία εν μία νυκτί, προτίθεμαι να παίξω και φέτος και με τις δυο ομάδες. Κι ας γκρινιάζω. Κι ας βρίζω.

Το 2009 ήρθα πιο κοντά με τους φίλους μου. Πάντοτε τους αποθέωνα και τους λάτρευα, αλλά εξ αιτίας του καρδιακού, τώρα θέλω να τους δέσω επάνω μου. Φίλοι από το Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο, Στρατό και τα φοιτητικά μου χρόνια δηλώνουν τόσο συγκινητικά το παρόν τους καθημερινά που η καρδιά μου πλέον στάζει μόνο μέλι!

Το 2009 ήταν σημαδιακή χρονιά. Έθεσε τέλος σε μια αδικαιολόγητη γκρίνια που ξεκίνησε το 2002 όταν πλέον ο κολομβιανός έρωτας πήρε τον δρόμο τον αγύριστο και έληξε φέτος με φρέσκια καρδιά. Την προηγούμενη μου τη φάγαν οι καριόλες. Την καινούρια θα τη δώσω σε όποια πραγματικά την αξίζει! Δεν ξέρω τι θα κάνετε, να κονταροχτυπηθείτε…

Καλό 2010 με νέους στόχους και περιπέτειες.

Υ.Γ: Αύριο στο X-Factor θα είναι καλεσμένη η Άννα μου! Ο Θεός που με αξιώνει να το δω κι αυτό! :)

Της Καρδιάς Εγκαύματα

Βγήκα προχθές από την κλινική και διατελώ και πάλι υπό γονική μέριμνα για τους επόμενους δυο μήνες. Δεν με ξέκανε ο τεπετάκλας θα με φάνε οι δικοί μου, να το θυμηθείς! Ευτυχώς τουλάχιστον, που όλα πάνε καλύτερα μέρα με τη μέρα. Καλά, δεν χορεύω και καρσιλαμά. Απλώς, περπατώ, κάθομαι, βλέπω τηλεόραση... Απλά στάδια ανάρρωσης.

Λοιπόν, σας είχα υποσχεθεί να παραθέσω στιγμές απείρου κάλλους που διαδραματίστηκαν στην κλινική και το κάνω πιο κάτω. Είναι αξιοσημείωτο το πώς ο κόσμος θεωρεί πως κάνω χιούμορ για λόγους ψυχολογικούς, ενώ εγώ απλώς προσπαθώ να διατηρώ την ψυχραιμία μου και να είμαι ρεαλιστής!

Σκηνή 1^η:

Είμαι μέσα στο ασθενοφόρο και μια Βουλγάρα νοσοκόμα μου κρατά τον ορό και το χέρι. Κοντεύει να μου βγει ο σπόνδυλος από τις λακούβες του δρόμου. Η Βουλγάρα μου μιλά για το όμορφο Bansko της πατρίδας της για να ξεχνώ τον πόνο και να μην σκούζω. Με το που φτάνουμε στο Απολλώνειον, ανοίγει η πόρτα, κατεβάζει ο οδηγός το κρεβάτι υποβοηθούμενος από τη Βουλγάρα και εμφανίζεται ο γιατρός να με προϋπαντήσει. Καθώς τσουλούσαν το κρεβάτι στους διαδρόμους, έκανα τη δήλωση:

Anti-Christos: Γιατρέ! Προ δύο ωρών καθόμουν στο γραφείο μου και περνούσα τις πύλες του διαδικτύου. Τώρα βλέπω ότι ετοιμάζομαι να περάσω τις πύλες του χειρουργείου. Πρόσεξε, σε παρακαλώ, τι πύλες θα δω να ανοίγουν μπροστά μου στο επόμενο δίωρο!

Βουλγάρα, οδηγός ασθενοφόρου και γιατρός, κάγκελο!

Σκηνή 2^η:

Συμφωνούμε με τον γιατρό να προχωρήσουμε στην εγχείρηση. Ο γιατρός γνέφει στις νοσηλεύτριες να αρχίσει η διαδικασία αναισθησίας. Καθώς αρχίζει ο πανζουρλισμός μέσα στο χειρουργείο, ξαπλώνω πίσω και απειλώ μια νοσοκόμα:

Anti-Christos: Να με προσέξεις σε παρακαλώ! Μόνο 29 είμαι! Αν πεθάνω θα γίνω βρικόλακας και δεν θα σε αφήσω σε ησυχία όσο ζεις!

Δεν θυμάμαι αν μου απάντησε. Πάντως με κοίταζε με γουρλωμένα μάτια.

Περίπου 2 λεπτά αργότερα άναψαν τον μεγάλο προβολέα του χειρουργείου από πάνω μου. Γυρνώ και λέω του γιατρού:

«Αυτό που λένε ότι λίγο πριν πεθάνεις βλέπεις όλη σου τη ζωή σαν κινηματογραφική ταινία μπροστά σου πρέπει να ισχύει. Γι αυτό ανάψατε τον προβολέα;» Νομίζω κάπου εκεί ο γιατρός επίσπευσε την αναισθησία.

Σκηνή 3^η:

Τελείωσε η εγχείρηση, όλα πήγαν καλά. Εγώ βρίσκομαι καλωδιωμένος στην εντατική. Αρχίζω να βρίσκω τις αισθήσεις μου. Ακούω και αντιλαμβάνομαι γύρω μου τον πανικό, αλλά δεν έχω ακόμη αντιληφθεί που βρίσκομαι. Αισθάνομαι σωληνάκια να βγαίνουν από παντού. Αναπνέω με μηχανική υποστήριξη. Γενικά, επικρατεί μια σκοτεινιά. Γύρω μου ακούω τις νοσοκόμες να αλαλάζουν:

«Μην φοβάσαι κ. Τάμτα μου! Όλα θα πάνε καλά!»

«Όλα τελείωσαν κυρία Τάμτα! Θα σου δώσουμε παυσίπονα να μην πονάς!»

Και αρχίζω να αναρωτιέμαι στον ύπνο μου: Πού στο διάολο βρίσκομαι και έχω δίπλα μου την Τάμτα; Έχω παραληρήσει απ’ τις μορφίνες και ό, τι θέλω ακούω; Μα δεν είναι δυνατόν! Είμαι σίγουρος! Φωνάζουν της Τάμτας! Ας κάνουμε όμως λίγη υπομονή και θα μάθουμε. Πάντως, μια φορά, όπου κι αν βρίσκομαι, έχω δίπλα μου την Τάμτα! Κύριε ελέησον!

Τελικά, βρίσκω πλήρως τις αισθήσεις μου και έρχεται η νοσοκόμα να μου βγάλει τον αναπνευστήρα. Με ξεμπλέκει, φτύνω τα φλέγματα στο νυπτιράκι και ερωτώ: «Συγγνώμη, νοσηλεύεται δίπλα μου η Τάμτα; Πόθεν εις τα πόθεν;»

«Όχι Χρίστο μου.» Εξηγεί η νοσοκόμα. Δίπλα έχουμε την κυρία Τάντα (από το Κωνσταντία βγαίνει το όνομα). Τάντα, όχι Τάμτα!

Εμ, βέβαια! Απ τα πολλά τα χάπια, νόμιζα ότι από το Απολλώνειον βρέθηκα στον Απόλλωνα πρώτο τραπέζι πίστα, με την Τάμτα στο διπλανό τραπέζι! Τι σου είναι και το υποσυνείδητο!

Σκηνή 4^η:

Έρχεται μια νοσοκόμα να επιβεβαιώσει τα στοιχεία της νοσηλείας μου. Ήταν πολύ πρόσχαρη και συμπαθητική. Η αγαπημένη μου! Μιλούσε και σπαστά ελληνικά. Πρέπει να ήταν Ρωσίδα. Τέλος πάντων.

Νοσοκόμα: Χρίστο μου, συγχαρητήρια. Όλα πήγαν καλά! Τώρα θα σε πάμε στο δωμάτιό σου, σε λίγο. Θέλω να σε ρωτήσω, για να συμπληρώσω την καρτέλα σου, ποια είναι η ημερομηνία γεννήσεώς σου;

Anti-Christos: 21/12/80.

Νοσοκόμα: 21/12;;; Δηλαδή…. Σήμερα έχεις γενέθλια; Εμ…. Χρόνια πολλά!

Και έφυγε τρεχτή.

Σκηνή 5^η:

Όλες αυτές τις μέρες επιβεβαίωσα όλα τα κλισέ που λένε οι γιατροί φίλοι μου για τις νοσηλεύτριες. Υπάρχουν και υπέροχες νοσηλεύτριες, αλλά οι κάτω των 25, είναι όπου σ’ έβρω και όπου μ’ έβρεις! Όσες φορές ερχόταν να πάρει αίμα νεαρή νοσηλεύτρια, έκανα τον σταυρό μου και πιο πολύ άγχος είχα γι αυτό, παρά για την εγχείρηση. Τέλος πάντων. Την τελευταία μέρα ήρθε να με ξεκαλωδιώσει μια άτσαλη κυπριοπούλα που μόνο δεν σκοτώθηκε ώσπου να το καταφέρει.

Σκόνταφτε επάνω στο τραπεζάκι, έμπλεξε τα κουμπιά του κρεβατιού και ανεβοκατέβαινα σαν να είμαι σε λούνα παρκ, έβγαλε τα τσιρότα λες και μου έκανε αποτρίχωση, ένα χάλι! Γυρνάω και της λέω: «Δεν πρέπει να ήταν η πρώτη σου επιλογή η νοσηλευτική!»

«Όχι…» μου απαντά ενοχικά.

«Δεν πειράζει!» της είπα απαξιωτικά.

Πάντως, για να μην παρεξηγηθώ, η νοσηλεία μου εκεί κατά 99,8% ήταν άψογη, σε επίπεδο εξωτερικού!

Πάω να ξαπλώσω. Αν δεν τα ξαναπούμε, καλή νέα χρονιά!

Καινούριος!

Την περασμένη Δευτέρα έκλεισα τα 29 και έγραψα το πιο κάτω αγνώμων κείμενο. Ζήτησα δώρα και ύλη αντί για πνεύμα. Ζήτησα ποδήλατα αντί για υγεία και ελευθερία στην Κύπρο μας. Διέπραξα την ύβρη. Έτσι που λες, έκλεισα τον υπολογιστή, σηκώθηκα από το γραφείο και αμέσως πήρα το δώρο μου από τον Θεό. Δεν ήταν ούτε ποδήλατο-design, ούτε dancefloor. Πήρα ένα ωραιότατο καρδιακό επεισόδιο, σαν το αγγούρι, το οποίο με έριξε στο πάτωμα για ένα 15λεπτο, ενώ ως εκ θαύματος κατάφερα να διατηρήσω τις αισθήσεις μου. Είχα μέσα μου έναν πόνο, λες και έσκασε στα σωθηκά μου πυροτέχνημα και τα έκανε όλα λίμπα.

Σύρθηκα μέχρι τον καναπέ, τηλέφωνησα της αδελφής μου (με τυφλό σύστημα, καθότι δεν έβλεπα τίποτα από τη θολούρα), και της είπα «πεθαίνω, πεθαίνω τώρα, έλα με ασθενοφόρο». Μετά από 10 λεπτά στις πρώτες βοήθειες, διαπίστωναν πως έπαθα ανεύρισμα της αορτής. Από αυτόν τον διάολο πέθανε ο παππούς μου το 1992 και από το ίδιο κακό φυτό-ζωεί και ο πατέρας μου από το 2003. Με είχαν προειδοποιήσει ότι θα το πάθω κι εγώ, αλλά επειδή εμφανίζεται μετά την ηλικία των 40, δεν θα έπρεπε να ανησυχώ. Οπότε, ουδέποτε το κοίταξα το θέμα.

Μέσα σε 20’, μαζεύτηκε στο νοσοκομείο το σόι ολόκληρο και στενοί οικογενειακοί φίλοι. Όταν τους είδα όλους μαζεμένους, περασμένα μεσάνυχτα, κατάλαβα ότι μάλλον πεθαίνω. Έψαχνα από πάνω μου να βρω τα Χερουβείμ! Εντός δυο ωρών ήμουν στο χειρουργείο, με έναν γιατρό-ήρωα, να με προειδοποιεί ότι αν δεν συγκαταθέσω στην εγχείρηση, θα έχω πεθάνει μέχρι τις επόμενες 24 ώρες.

Ξύπνησα μετά από 8 ώρες εγχείρησης ανοιχτής καρδίας και είμαι καλά. Ολοκαίνουριος. Έγιανα, το προλάβαμε. Δεν θα το ξαναπάθω. Παρόλα αυτά, πρέπει να κόψω το ποδήλατο –εφ' όρου ζωής, το γυμναστήριο επίσης, ενώ θα επανέλθω στην εργασία μου σε 2 μήνες.

Εξ αιτίας του γεγονότος ήρθα πιο κοντά με την αδελφή μου, με την οποία είμαστε στα μαχαίρια τα τελευταία 28 χρόνια, και εν μέρει με τους γονείς μου (αν και γι αυτούς δεν παίρνω κι όρκο).

Ο Θεός διαβάζει το blog μου και προφανώς απήυδησε με τις μαλακίες που γράφω. Ένα χαστούκι-δώρο στα γενέθλιά μου, ήταν ό, τι πρέπει για να αγαπήσω τη ζωή, έστω αυτό το πράμα που ζούμε στην Κύπρο, τον Χριστόφια (καλά, λέμε και καμιά μαλακία που και που!)

Δεν έχω πάρει ακόμα εξιτήριο. Είμαι στην κλινική για 5η μέρα. Αναρρώνω και θα βγω εντός των ημερών. Σας πεθύμησα. Σας λατρεύω. Και τη Gourounella μου πιο πολύ απ’ όλους! (τους bloggers).

Συγκινήθηκα με την συνεχή παρουσία των φίλων μου όλες αυτές τις μέρες εδώ στην εντατική. Δεν έχω λόγια παιδιά. Δεν έχω λόγια! Κλείνω, γιατί εγεμώσαν τα μμάθκια μου και θα με περιπαίζουν και οι νοσοκόμες ότι κλαίω μόνος μου μες το δωμάτιο...

29

Σήμερα γίνομαι 29.

Κατάφερα και επιβίωσα άλλον έναν χρόνο.

Λυπούμαι που τελειώνουν τα είκοσι σιγά-σιγά. Τι να περιμένω από δω και μπρος; Αρρώστιες και δάνεια... Τα όνειρα τελείωσαν. Όποιος πρόλαβε τον Κύριον οίδε. Τώρα, ό, τι φάμε, ό, τι πιούμε και ό, τι αρπάξει ο κώλος μας! Θέλω δώρα για να ξεχάσω! Θέλω δώρα για να μην τρελαθώ τώρα που θα μπω σε νέα τροχιά. Θέλω δώρα υλιστικά, να γεμίσουν την άδεια ψυχή μου!

Θέλω να μου αγοράσεις αυτό το ποδήλατο!

Να ανοίξεις το Νίτρο Δεκεμβρίου –εκείνο που έχει την απαράδεκτη Φαίη Σκορδά στο εξώβυζο - στη σελίδα 66 και να δεις αυτό το γαμώ-ποδήλατο. Ζυγίζει μόνο 10 κιλά και διπλώνει εντός δέκα δευτερολέπτων και το κουβαλάς μαζί σου, όπου γουστάρεις! Ένα αριστοτέχνημα σε design-κόσμημα, ό, τι πρέπει για μουσείο. Το ποδήλατο, από τον περασμένο Μάρτη, αποτελεί το βασικό μέσο μεταφοράς μου. Εξ αιτίας του βάζω βενζίνη στο αυτοκίνητο μόνο μια φορά τον μήνα (!) ενώ πάω στη δουλειά μου εντός 10 λεπτών, γλιτώνοντας και το πάρκινγκ! Ταυτόχρονα συμβάλλω στη διάσωση του περιβάλλοντος ενώ καίω και τα λίπη που στοιβάζονται αβέρτα γύρω από την κοιλιά μου.

Αφού να φανταστείς, όταν πρέπει να διανύσω μεγάλες αποστάσεις και πρέπει να οδηγήσω το αυτοκίνητο, αισθάνομαι πλέον άβολα!

Το θέμα είναι άλλο. Αξίζει να κυκλοφορεί ένα τέτοιο αριστούργημα στους κυπριακούς δρόμους; (Στο ποδήλατο αναφέρομαι, όχι σε μένα) Ρητορικό το ερώτημα! Με αυτά που βλέπω να με περιβάλλουν, μόνο με διπλοκάμπινο, μην σου πω μόνο με γαϊδούρια οφείλουμε να διακινούμαστε. Τέλος πάντων, λόγω της ημέρας, σιωπώ.

Το ποδήλατο αυτό κοστίζει μόνο €595. Από €10 να βάλετε, μου το πήρατε. Άντε να δω! Έπηξα στις πυτζάμες και τις παντόφλες!

Αν πάλι δεν γουστάρεις να μου πάρεις το ποδήλατο, έχω κι άλλο δώρο που λαχταρώ. Επειδή εκτός από γενέθλια σε 4 μέρες έχω και γιορτή, αξίζω το κατιτίς ακριβότερο. Τι θα έλεγες να μου αγοράσεις αυτό το dancefloor να το βάλω στο σαλόνι και να χορεύουμε παρέα;

Όπως ξέρεις, απεχθάνομαι την κυπριακή νυχτερινή ζωή (αν εννοούμε κάτι περισσότερο από το μιξώδες Ζοο, τα χάι-βλαχ sfinakia και τα καμπαρέ της Λεμεσού με τον όρο), καθότι ουδείς χορεύει και άπαντες αλληθωρίζουν με το να κοιτάνε γύρω-γύρω με το ποτό και το πουλί στο χέρι. Και επειδή εγώ όταν βγαίνω, βγαίνω για να χορέψω, αποφάσισα ότι πρέπει να φέρω το clubbing στο σπίτι μου, να γλιτώνω και το δεκάευρω της βότκας. Έχω ήδη δυο disco μπάλες στην αποθήκη, οπότε με μερικά επιπλέον φωτορυθμικά, θα ξαναζωντανέψει η Barbarella, ο Στάθης, η Σοφία και ο Σταμάτης!

Το έψαξα το θέμα, τι νομίζεις; Το συγκεκριμένο dancefloor κοστίζει €17.000! Σκέψου δηλαδή, πόσα θα πληρώσω αν θέλω να καλύψω όλη την επιφάνεια του σαλονιού μου. Ε, μέχρι τα εξήντα μου, θα το έχω ξοφλήσει. Εν ολίγοις, αγόρασέ μου το ποδήλατο, να τελειώνουμε. Αλλά το έχω απωθημένο ρε γαμώ το, να κάνω το σαλόνι μου club! Και να έχω και έναν φωτιστή να μου σχεδιάζει τα γραφικά που θα προβάλλονται στους τοίχους για κάθε τραγούδι που θα παίζω στον υπολογιστή.

Αυτά…

Άλλα δώρα δεν θέλω.

Οι Καλύτεροι της 10ετίας

Έφτασε η ώρα! Η μεγάλη στιγμή! Κυρίες και κύριοι, σας ξεδιπλώνω και αποκαλύπτω τα δέκα πιο αξιόλογα άτομα που γνώρισα τα τελευταία 10 χρόνια, σε αντίστροφη μέτρηση! Έγινε τιτανομαχία, κυρίες και κύριοι, σεισμοί και καταποντισμοί!

Οι υποψήφιοι επιλέχθηκαν σχολαστικά μέσα από εκατοντάδες ανθρώπους που γνώρισα τα τελευταία δέκα χρόνια στα διάφορα πανεπιστήμια και εργασίες μου. Άπαντες αξιολογήθηκαν ενδελεχώς σε πέντε κατηγορίες, ήτοι:

- Πόσο αισθάνομαι ότι με αγαπούν.

- Πόσο τους αγαπώ.

- Πόσο πιστεύω ότι προσφέρουν στην ανθρωπότητα.

- Πόσο επηρέασαν και επέδρασαν στον τρόπο σκέψης και στη ζωή μου (είτε θετικά, είτε αρνητικά).

- Πόσο τους θαυμάζω ως οντότητες και ιδιαίτερες προσωπικότητες (γιατί ως γνωστόν όλοι μου οι φίλοι είναι διαλεγμένοι, είμαι πολύ σνομπ και στο θέμα αυτό και το υπερηφανεύομαι!)

Βάλτε τα όλα αυτά στο μίξερ και βγάλτε το Chart! Καλή απόλαυση!

Αχ, τι αστρικά ταξίδια κάνω όποτε βλέπω αυτό το βίντεο!

Backstage Goss:

Έχω να δηλώσω ότι ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος. Υπήρξαν πολλές ισοψηφίες (στη 10^η και 9^η θέση, καθώς και στην 6^η, 5^η και 4^η θέση) ενώ η πρωτιά κρίθηκε με ένα βαθμό διαφορά από τη 2^η. Γι αυτό μην μου κατεβάζετε τα μούτρα σας, όλοι σκοράρατε τον ίδιο βαθμό πάνω-κάτω. Απλώς, κάποιοι είναι λίγο πιο ψηλά από τους άλλους, για να ζηλεύετε ελαφρώς και να μου δίνετε περισσότερη σημασία. Έπρεπε να βάλω και televoting, να γαμήσω εντελώς το concept!

Κόσμε! Επιμένω και εμμένω να αντιμετωπίζω τους φίλους μου –αλλά και τη ζωή μου ολόκληρη- σαν γκλάμορους κομμάτι της τηλεόρασης και καρά-γουστάρω. Πιστεύω ότι η ζωή ως «δώρο» είναι τρομερά μουντή και δυστυχής. Αν δεν την σκηνοθετήσουμε ολίγον τι, αν δεν την ειρωνευτούμε κατάματα και αν δεν την κοροϊδέψουμε μέσα από το alter-ego μας, δεν περνά η ώρα. Πόσο μάλλον, όταν ζεις στα έγκατα της Γης που ζούμε εμείς (και δεν θέλω διαφωνίες, μου το διατρανώνουν καθημερινά τα πάντα!)

Τους αγαπώ και τους δέκα φιναλίστς ρε! Άνετα θα συγκατοικούσα με τον καθένα ξεχωριστά, ενώ άνετα θα παντρευόμουν και τις 9 νικήτριες! Ελπίζω και στα επόμενα δέκα χρόνια να εξακολουθούν να εκπλήσσουν ευχάριστα τη ζωή μου. Άτε, πάτα replay να το ξαναδούμε!

Υ.Γ. Το ξέρω ότι αυτό το θέμα προοριζόταν για την πρωτοχρονιά, αλλά δεν άντεξα!

Πες Ναι!

«Σε ποιαν έκανες πρόταση γάμου και την παροτρύνεις να πει το ναι;» με ρώτησε μια φίλη με το που αντίκρισε έκθαμβη τον τοίχο του σαλονιού μου, ψες το βράδυ. «Σε καμία» της απάντησα κοφτά και ελαφρώς απογοητευμένα. Παραδέχομαι όμως, ότι το γκράφιτι στον τοίχο (ο Θεός να το κάνει), παραπέμπει σε στεφάνι, αν όχι κηδείας, σίγουρα γάμου.

Διότι τον τελευταίο καιρό, στην προσπάθεια μου να βλέπω τη ζωή θετικά και να δράττω καινούριες ευκαιρίες αποφάσισα να λέω ‘ναι’ σε όλα! ‘Ναι’ στο καινούριο, το διαφορετικό, το αντίθετο, το αντίστροφο, ακόμα και στο συμβατικό που τόσο αποστρέφομαι. Και για να με πείσω, το έγραψα στον τοίχο. Να το βλέπω μέρα-νύχτα, μέχρι να αλληθωρίσω.

‘Say Yes!’ Άλλωστε, από κάθε νέα εμπειρία όλο και κάτι αποκομίζεις. Κάτι που αν μη τι άλλο σε ωριμάζει, είτε η εμπειρία ευοδώνεται, είτε όχι. Το είδα και στον κινηματογράφο. Στο “Yes Man” με τον Jim Carrey. Του βγήκε ο κώλος από τα πολλά τα ‘ναι’, μια φορά με happy end κατέληξε ο πρωταγωνιστής, και όχι με χάπι -σκέτο.

Κακά τα ψέματα, με τα ‘όχι,’ την άρνηση και την καχυποψία η βάρκα δεν πάει μπροστά. Μπορεί με το ‘ναι’ η βάρκα να βυθιστεί στα μισά της διαδρομής, πάντως μια φορά, το όποιο ταξίδι θα έχει περισσότερο ενδιαφέρον από το να την κρατάς δεμένη στον μόλο προς αποφυγή ναυαγίου.

Βέβαια, δεν είναι όλα τα ‘ναι’ θετικά. Αν λέγαμε ‘ναι’ στο Αννάν, πού θα ήμασταν σήμερα; Θα ξεπουλιόμασταν με την υπογραφή μας, για να κάνουμε τάχα μια νέα αρχή. Όχι, ευχαριστώ! Με το ‘Όχι’ επιβιώσαμε. Και το 1940 με το ‘Όχι’ επιβιώσαμε. Και η Βανδή, σε μια συνέντευξή της που διάβασα –τυχαία, σας τ ‘ορκίζομαι- είπε ότι οι καριέρες χτίζονται με τα ‘Όχι!’

Δεν λέω, καλό είναι να φυλάς Θερμοπύλες και να ανθίστασαι, αλλα από το πολύ το ‘όχι’ αγιάσαμε!

Πες ‘ναι!’

Και αν δούμε ότι αρχίζουν οι αιματοχυσίες αντί οι σπερματοχυσίες, στήσε πάλι το οδόφραγμα και ο καθείς στη μεριά του. Έτσι δεν ήταν πάντα ο έρωτας για μας; Τώρα μάζεψε τα όπλα σου, και πήγαινε αν τολμάς…

Τράβα με κι ας κλαίω είμαι κι εγώ…

Το Άλλο μου Εγώ

Πρόσφατα, γνώρισα από κοντά μια blogger η οποία μού εξομολογήθηκε ότι πριν με συναντήσει εκ του σύνεγγες, δεν με χώνευε και πως αυτά που γράφω την εξαγρίωναν και εξακολουθούν να της σπάνε τα νεύρα καθημερινά. Απόψε μου δήλωσε ότι από κοντά είμαι πολύ διαφορετικός και πως δεν έχω καμία σχέση με τον anti-Christo.

Δεν ξέρω αν εγώ τώρα πρέπει να χαρώ ή να λυπηθώ.

Ο Anti-Christos είναι η ανάποδη βερσιόν του εαυτού μου. Αλλά ίσως να είναι και ο πραγματικός, καταπιεσμένος μου εαυτός. Δεν ξέρω τι να πω, δεν έχω αποφασίσει ποιος από τους δυο υπερισχύει. Σίγουρα, αυτά που δεν μπορώ να εκφράσω στην καθημερινότητά μου ως Χρίστος – σεβόμενος τη δημοκρατία, τη διαφορετικότητα και την ελευθερία της έκφρασης - τα εκτονώνω πολλές φορές εδώ ως Anti-Christos. Νομίζω πως στην ουσία είμαι Vidal Sassoon, δυο σε ένα, αναλόγως της στιγμής και της διαστροφής.

Με έβαλαν σε σκέψεις τα λόγια της, πάντως.

Αλλά για να είμαι ειλικρινής, κι εγώ τόσα χρόνια εδώ στο κουρμπέτι του blogging, γνώρισα πολύ κόσμο που ουδεμία σχέση έχει αυτό που είναι, με αυτά που γράφει πως είναι. Bloggers με τους οποίους ένιωθα μια οικειότητα και ζεστασιά στο ιστολόγιό τους, μού έβγαλαν μια παγωμάρα από κοντά, και το αντίθετο. Κόσμος που θαύμαζα μέσα από τα κείμενά τους, από κοντά απομυθοποιήθηκε, ενώ άλλους ευχήθηκα να μην είχα την περιέργεια να τους γνωρίσω ποτέ από κοντά.

Μόνο δυο bloggers ικανοποίησαν το “what you read is what you get,” μέχρι στιγμής. Δεν σας λέω ποιοι, να σκάσετε!

Πάντως, αν σκεφτείς ότι η πλειοψηφία των κολλητών μου φίλων δεν με διαβάζει γιατί και αυτοί νευριάζουν με τα θέματα που καταπιάνομαι και τον τρόπο με τον οποίο τα θίγω, πρέπει να ισχύει η διαπίστωση της φίλτατης μπλογγερούς. Νομίζω ότι όσο πιο κρυψίνους είσαι στο ιστολόγιό σου, τόσο πιο διχασμένη προσωπικότητα είσαι. Και δεν υπονοώ ότι εγώ δεν είμαι διχασμένος. Όλοι, άλλωστε, έχουμε δυο εαυτούς. Αλλά πιστεύω πως η μυστικοπάθεια καλλιεργεί την ύπαρξη ενός δεύτερου ενοχικού εαυτού, ή και την αποκάλυψη ενός πραγματικού, καταπιεσμένου από τον κοινωνικό περίγυρο και τρόπο ζωής.

Τέλος η Τένια Μακρή, όμως.

Εμένα δεν με νοιάζει τι λέτε. Εγώ τον Anti-Christo τον αγαπώ πιο πολύ από μένα. Και μέσω αυτού βρήκα εργασία, έκανα νέους φίλους και ενίοτε ερωτοτρόπησα. Τέλος! :)

Anti-Christe, be yourself!

Προσοχή: Κυκλοφορούνε Πτώματα!

Περίεργα πράγματα συμβαίνουν τελευταίως. Πολλές συμπτώσεις!

Την προηγούμενη βδομάδα, παρήγγειλα από το διαδίκτυο δυο θεατρικά κείμενα των Ρήγα-Αποστόλου. Το «Μπαμπά μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή» και το «Παρακαλώ, ας μείνει μεταξύ μας!» Πρόκειται για κωμωδίες που ανέβηκαν με μεγάλη επιτυχία τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα. Και τα δυο έργα περιστρέφονται γύρω από τον θάνατο, γύρω από τάφους που ανοίγουν και μπαινοβγαίνουν πτώματα αμφιβόλου ταυτότητος. Η γνωστή σε όλους μας - φάρσα: Ανοίγει τάφος μπαίνει πτώμα, κλείνει τάφος συνειδητοποιούμε πως θάψαμε λάθος πτώμα, ξανανοίγει τάφος, θάβουμε άλλον ζωντανό και ούτω καθεξής.

Ήταν δηλαδή μια βδομάδα ανάγνωσης, τίγκα στον τάφο και το λιβάνι. Αντιλαμβάνεσαι, επομένως, το σοκ που έπαθα σήμερα όταν έμαθα ότι άγνωστοι έκλεψαν τη σορό του Τάσου Παπαδόπουλου! Νόμιζα πως μου κάνει πλάκα ο Θεός! Ε, με όλα αυτά που βλέπει και ο Θεός, τι ήθελα να μου κάνει; Το τραπέζι;

Μπήκα σε 2-3 ενημερωτικά sites και επιβεβαίωσα πως δεν είναι φάρσα, ούτε θεατρικό έργο. Ισχύει. Έκλεψαν το πτώμα του Παπαδόπουλου!

Ωραία! Το έκλεψαν. Να το κάνουν τι;

Είχε επάνω του χρυσαφικά; Με διαμάντια και ρουμπίνια τάφηκε ο πρόεδρός μας και τα λιμπίστηκαν; Ή μήπως είχε πολλά χρυσά δόντια και τα βάλανε στο μάτι; Μήπως είχε μέσα στο νεκρικό του κουστούμι κάποιο ξυστό λαχείο που κέρδισε εκατομμύρια και θέλουν να το εξαργυρώσουν; Εξηγήστε μου, διότι αδυνατώ να καταλάβω τα κίνητρα των τυμβωρύχων.

Θέλουν να τον βαλσαμώσουν σαν τη Κλεοπάτρα ή μήπως να τον παγοποιήσουν όπως τον Walt Disney για να τον επαναφέρουν στη ζωή όταν προοδέψει η επιστήμη; Αν αυτό συμβαίνει, παρακαλώ να βιαστούν γιατί με τον Χριστόφια δεν την παλεύω άλλο! Ή τουλάχιστον ας μην αναστήσουν τον Παπαδόπουλο αν αυτό είναι μεγάλη φασαρία, αλλά τουλάχιστον ας θάψουν τον Χριστόφια. Ζωντανό!

Αγαπητοί βάνδαλοι, όταν ξεμπερδέψετε μ’ αυτό το ζήτημα πρέπει να δούμε τι θα γίνει και με τα υπόλοιπα ζωντανά-πτώματα της πολιτικής και κοινωνικής σκηνής. Αυτά, ποιος θα τα αναλάβει; Στην Κύπρο κυκλοφορούν πτώματα που κρύβουνε καλά της σήψης τα συμπτώματα! Κυκλοφορούνε πτώματα σε πάρτι κοσμικά, όλο φρου-φρου κι αρώματα! Η Κύπρος είναι θέατρο και πρωταγωνιστούν τα πτώματα. Ποιος την πληρώνει αυτή την παράσταση; Ποιος θα αλλάξει αυτή την κατάσταση; Ποιος θα εμπνεύσει τον λαό; Αναλάβετε, να χαρείτε, τα ζωντανά πτώματα και αφήστε ήσυχα τα νεκρά!

Θεωρώ το θέμα της σημερινής ανάρτησης πολύ σοβαρό για να το διακωμωδώ μέσα από αυτό το ιστολόγιο. Αλλά, θεωρώ την Κύπρο τεράστιο οχετό μ’ αυτά που συμβαίνουν και το λιγότερο που χρειάζεται για να αποφύγεις τα ζάναξ, είναι το χιούμορ. Διότι αν έπρεπε να λειτουργήσω ενστικτωδώς, θα κυκλοφορούσα με το G3! Και με βέρες τόσο στο δεξί, όσο και στο αριστερό (βλέπε, χειροπέδες).

Να χαιρόμαστε την πατρίδα μας!

ΥΓ: Προς τους βανδάλους: Αν σκοπεύετε να κλέψετε και τη σορό του Michael Jackson, την αγοράζω όσο-όσο! Επικοινωνήστε με e-mail για τα περαιτέρω.

Αναδρομή: Το 2007

Μετά το μαύρο, πίσσα-κατράμι 2005 και το γκρίζο 2006, βγήκε το ουράνιο τόξο!

Ήρθε το 2007 το οποίο ήταν ομολογουμένως μια πανευτυχής χρονιά! Όσοι παρακολουθούσατε το ιστολόγιο αυτό από τότε, θα συμφωνείτε μαζί μου.

Το 2007, λοιπόν, αφού ξεμπέρδεψα με τις νομικές σπουδές αποφάσισα να πάω να εκτονώσω το απωθημένο που είχα από μικρός. Αυτό της δημοσιογραφίας. Έγιναν άγριες επαναστάσεις στο σπίτι για να πείσω τους σπόνσορες να εγκρίνουν το κονδύλι για ένα δεύτερο μάστερ. Μετά από πολλούς μήνες ανταλλαγής φραστικών πυρών, πείστηκαν να το χορηγήσουν.

Και έτσι, βρέθηκα στο Κάρντιφ της Ουαλίας να σπουδάζω διεθνή δημοσιογραφία. Ήταν ένας χρόνος - παράδεισος για πολλούς λόγους:

- Κατ’ αρχήν, ήξερα ότι θα ήταν η τελευταία μου χρονιά ως φοιτητής και πήγαινα μανικωμένος να ζήσω όσα δεν έζησα στη διάρκεια του πτυχίου και του πρώτου μάστερ. Ήξερα το παιχνίδι της φοιτητικής ζωής και θα το έπαιζα με τους όρους μου.

- Δεύτερον, μετά από τον Γολγοθά της νομικής, οποιοδήποτε άλλο πτυχίο παρόμοιας κατεύθυνσης ακολουθούσα, θα φάνταζε παιχνίδι. Και έτσι ήταν. Ήταν σαν να ήμουν σε summer school! Αφού να φανταστείς, από ένα σημείο και έπειτα, ένιωθα ότι εδώ δεν μαθαίνω τίποτε ουσιαστικό και πως τρώω τα λεφτά των γονιών μου άδικα. Μην τους το πεις, όμως!


Η δημοσιογραφία ήταν να σαν να κυκλοφορείς τον δίσκο «λάμπω» μετά από τους «δαίμονες» για να στο πω και πιο βισσικά, να το καταλάβεις. Ένα χαλαρωτικό ντους μετά από επιβίωση σε τσουνάμι. Δηλαδή, περίπατος! Το εκμεταλλεύτηκα δεόντως και απόλαυσα έναν υπέροχο χρόνο, γεμάτο ταξίδια (Παρίσι και Λισσαβόνα), γεμάτο ίντριγκες και πάθη (ονόματα δεν λέμε), γεμάτο ενδοσκόπηση, απολαυστικούς περιπάτους στα δάση και στο λιμανάκι, τι να σου λέω τώρα!

Επιστρέφοντας στην Κύπρο με το πέρας και αυτών των σπουδών, αποφάσισα ότι δεν θέλω να γίνω δημοσιογράφος. Για άπειρους λόγους. Κατ’ αρχήν δεν αντέχω να μου υποδεικνύει ο άλλος το θέμα με το οποίο θα πρέπει να καταπιαστώ. Και επιπλέον, δεν αντέχω να μου αλλάζουν το κείμενο για να γίνει πιο «προσιτό», «κατανοητό» ή και «συμπαθητικό» προς άτομα τα οποία θίγονται. Και στην Κύπρο θίγονται άπαντες. Κλάνεις και ραγίζουν και οι πέτρες! Και σε απειλούν. Και μετά ψάχνεις την ελευθερία της έκφρασης εις μάτην. Επίσης, στην Κύπρο δεν υπάρχει ιδιαίτερη ειδησεογραφία πέραν του κυπριακού προβλήματος, ούτε κάποιο αξιοπρεπές star system για να το κανιβαλίσεις και να περάσει ευχάριστα η ώρα σου. Άρα, τι να δημοσιογραφήσεις; Τη γριούλα που έπεσε από το γαϊδούρι καθώς μάζευε ελιές; Ή το υποστατικό που πλημμύρισε επειδή έβρεξε μισή ώρα πάνω από τα Λατσιά; Βαριέμαι.

Για να μην μιλήσω για τον κοινωνικό ρατσισμό από τον περίγυρο που με κοίταζε με το μισό του όποτε έλεγα ότι σπουδάζω δημοσιογραφία (λες και είναι αμαρτία) και τον αδικαιολόγητο ενθουσιασμό κάθε που έλεγα ότι είμαι δικηγόρος (λες και είναι κατόρθωμα). Μια πόζα, ένα φαίνεσθαι και τίποτα άλλο σε αυτή τη χώρα! Και επειδή, δυστυχώς, με αυτούς τους επιφανειακούς ανθρώπους συνυπάρχω εδώ, απαρνήθηκα και τις δυο μου ιδιότητες και ησύχασα. Κατά τη γνώμη μου, εδώ πέρα, μόνο αν ανοίξεις καφετέρια βρίσκεις την υγεία σου (τόσο τη ψυχική, όσο και την οικονομική!).

Τέλος πάντων, βγήκαμε από το θέμα μας! Το 2007 ήταν ασκητικό και ηρεμιστικό σαν lexotanil. Το νοσταλγώ όσο τίποτα και εύχομαι να μαζέψω λεφτά σύντομα και να πάω να ξανακάνω ένα τρίτο μάστερ, ώστε να έχω πάλι την πολυτέλεια να ξυπνώ αργά, να πηγαίνω βόλτες στα δάση, να απολαμβάνω τη βροχή, να έχω μακριά και απεριποίητα μαλλιά, να τρώω junk food στην pizza hut και να χαριεντίζομαι με τις φοιτητριούλες (που όσο πάνε, γίνονται όλο και πιο τσουλίτσες και ανεβαίνει το επίπεδο!).

Το 2007 γνώρισα και αξιόλογο κόσμο τόσο από Κύπρο, όσο και από Ελλάδα με την πλειοψηφία των οποίων διατηρώ επαφή μέχρι σήμερα όποτε ανεβαίνω στην Αθήνα. Κάποιοι εμφανίζονται επάξια και στο ΤΟΠ10 των ατόμων της δεκαετίας, που έρχεται σύντομα στις οθόνες σας!

Μάνα μου, στη θύμηση όλων αυτών, συγκινήθηκα.



Υποκλίνομαι στο 2007! Να ΄ταν κι άλλο!

Αναδρομή: Το 2005

Το 2005 ήταν κωλοχρονιά!

Η χειρότερη της ζωής μου!

Το 2005, μάλωσα οριστικά με την καλύτερή μου φίλη. Ναι, είχα μια επιστήθια φίλη για 6 χρόνια, την οποία αγαπούσα περισσότερο και από την αδελφή μου. Εκείνη τη χρονιά τσακωθήκαμε για λόγους που βαριέμαι τώρα να αναπτύξω –μην φουντώσω και αρχίσω να βρίζω πάλι- και έκτοτε δεν ξαναμιλήσαμε. Δεν με ενόχλησε που δεν ξαναμιλήσαμε. Άλλωστε, εγώ της ζήτησα να με αφήσει ήσυχο, διότι δεν άντεχα άλλο να την βλέπω να απομυθοποιείται στο μυαλό και την υπόληψή μου. Με ενόχλησε όμως τρομερά, που δεν προσπάθησε να με ξανακερδίσει ως φίλο. Με ενόχλησε που μου επιβεβαίωσε πως έλειπε εξαπανέκαθεν από τη ζωή μου και πως πήγαν στράφι τα 6 δήθεν χρόνια της φιλίας μας.

Επειδή είχα επενδύσει πάρα πολλά συναισθήματα στη συγκεκριμένη γυναίκα, μου κακοφάνηκε τρομερά ο «χωρισμός» μας. Εξ αιτίας της είχα νεύρα για ένα ολόκληρο χρόνο – μην σου πω και περισσότερο. Και αυτά τα νεύρα, τα πλήρωσε το Λονδίνο. Ένα Λονδίνο στο οποίο μετακόμισα για να κάνω το μάστερ μου και το οποίο φάνταζε πολύ αφιλόξενο και μουντό με όλα αυτά. Ένα Λονδίνο που μου έκατσε στο λαιμό με την ανύπαρκτη φοιτητική του ζωή, με τις μακρινές αποστάσεις του, την ακρίβεια του, με τη δυσκολία των μαθημάτων του master.

Μέχρι να προλάβω να προσαρμοστώ, να προσανατολιστώ, να καταλάβω τι μου γίνεται, και να έλθω σε καλά ζεν, πέρασε η χρονιά και δεν έκανα ούτε ένα ουσιαστικό φίλο από εκεί.

Θα το δεις και στο βίντεο πιο κάτω, ότι όλα τα πλάνα του 2005 είναι γυρισμένα μέσα στην κουζίνα του διαμερίσματος, με τους 7 αλλόκοτους συγκάτοικους – με τους οποίους μπορεί περιστασιακά να οργίαζα, αλλά σήμερα ούτε ένα ‘γεια’ στο Facebook δεν ανταλλάζουμε. Ναι, ήταν μια χρονιά εγκλωβισμένη μέσα σε μια βαρετή κουζίνα. Μπορεί αυτό να μην είναι εμφανές στο βίντεο και να νομίζεις ότι περνούσαμε τέλεια, αλλά η γεύση που μου έμεινε από εκείνη τη χρονιά, είναι πικρή. Για καθαρά ψυχολογικούς λόγους.

Το 2005 ήταν επίσης κωλοχρονιά γιατί σηματοδότησε την επιστροφή μου στην Κύπρο. Μια επιστροφή την οποία ακόμη αντιμετωπίζω με αποστροφή και αδυνατώ να αποδεχτώ. Έκανα βέβαια ένα μικρό διάλειμμα το 2007 ξαναφεύγοντας, αλλά ουσιαστικά η επιστροφή μου στη νήσο των παθών χρονολογείται για τότε.

Θεωρώ πως όση αρνητική ενέργεια κουβαλώ μέσα μου σήμερα, πηγάζει εξολοκλήρου από ένα ισχυρό συναισθηματικό σεισμό που έλαβε χώρα το 2005 και του οποίου οι μετασεισμοί δεν έχουν εκτονωθεί πλήρως. Αισθάνομαι ακόμη μετασεισμικές δονήσεις από καιρού εις καιρόν, αν και όσο περνούν τα χρόνια αισθάνομαι καλύτερα. Το σημαντικό είναι ότι επιβιώνω, αλλά δεν έχω έρθει 100% στα συγκαλά μου ακόμα. Δεν είναι φυσιολογικό, το ξέρω. Δεν είναι ανάγκη να μου το χτυπάς συνέχεια, όμως! Ορίστε και το βίντεο-ντοκυμαντέρ από το 2005:

Δεν έχω να δηλώσω κάτι περισσότερο. Μια φορά, το 2005 κέρδισε η Παπαρίζου τη Γιουροβίζιον και είναι ίσως το μόνο θετικό συμβάν που θυμάμαι από τότε. Όπως και το ότι πήραμε το Ευρωμπάσκετ με την εθνική Ελλάδος.

Δεν λέω, χρειάζονται και οι γαμώ-χρονιές, ώστε να εκτιμηθούν και να αναδειχτούν περισσότερο οι καλύτερες! Αν δεν υπήρχε ο θάνατος δεν θα εκτιμούσαμε τη ζωή! Τι είπα πάλι, ο ποιητής!

Αναδρομή: Το 2000-01

Τη δεκαετία που μας πέρασε, μόνο τρεις χρονιές παρουσίασαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Οι δυο ήταν πλημμυρισμένες από ευτυχία και η άλλη από απέραντη γκρίνια και δυστυχία. Σήμερα θα αρχίσουμε την αναδρομή μας με το ακαδημαϊκό έτος 2000-01, το οποίο κρατεί επάξια τα ηνία της απόλυτης ευτυχίας και έχει λάβει διαστάσεις μύθου στο μυαλό μου.

Το 2000, που λες, ήταν σημαδιακή χρονιά επειδή απολύθηκα από τον στρατό, πέταξα μαύρη πέτρα πίσω μου και έφυγα για σπουδές. Πήγα να σπουδάσω σε ένα μικρό προάστιο του Λονδίνου που στα επαρχιώτικα μου μάτια φάνταζε σαν τη Νέα Υόρκη. Τουλάχιστον τους πρώτους μήνες. Να φανταστείς ότι πήγα να ψωνίσω από το Oracle (το μεγάλο εμπορικό της πόλης) και το βράδυ έγραψα στο ημερολόγιό μου ότι: «σήμερα πήγα σε ένα mall που ίσως να είναι και το μεγαλύτερο της Ευρώπης!» Μιλάμε για τρομερή αφέλεια!

Το 2000 ήταν εξαιρετικό επειδή έκανα δεκάδες φίλους από ξένες χώρες. Τόσο πολύ είχα ενθουσιαστεί μαζί τους που νόμιζα ότι θα έχουμε την ίδια στενή επαφή για πάντα! Δημιουργήσαμε μια παρέα τρομερή, στην οποία πρωτοστατούσαν τα σκάνδαλα και τα ερωτικά μπλεξίματα. Μέσα σε ένα χρόνο μετρήσαμε τουλάχιστον πενήντα περιστατικά που μας σόκαραν! Είχαμε άντρες που ανακάλυψαν/αποκάλυψαν τη γκέι τους πλευρά. Είχαμε κοπέλες που κεράτωναν τον γκόμενο τους με άλλον, σχεδόν μπροστά στα μάτια του. Είχαμε αλλαξοκωλιές, κρυφά γαμήσια, πάρτι στους διαδρόμους που τελείωναν με παρέμβαση της ασφάλειας. Είχαμε θρυλικά Greek parties! Μην στα πολυλογώ, ήμασταν σαν επεισόδιο από το Big Brother!

Το 2000-01 γνώρισα και τον έρωτα της ζωής μου. Τον οποίο δεν ξέρω αν ξεπέρασα και ποτέ. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι αν δεν πήγαινα στο συγκεκριμένο πανεπιστήμιο να σπουδάσω, δεν θα την είχα γνωρίσει και θα γλίτωνα 6 χρόνια συναισθηματικής ταλαιπωρίας και καψούρας. Από την άλλη, σκέφτομαι ότι οι συναισθηματικές δόσεις ευτυχίας που κάποτε μου χάρισε αυτή η κοπέλα αρκούν και περισσεύουν για μια ζωή, οπότε είμαι τυχερός που τελικά τη γνώρισα. Σήμερα δεν μιλιόμαστε. Δόξα συ ο Θεός!

Το 2000-01 ήταν εκπληκτικό και από άποψης επίδοσης. Πήγα στην Αγγλία ξέροντας μόνο το yes και το no, και κατάφερα να βγάλω το foundation course με τον πιο ψηλό βαθμό στην τάξη μου. Δεν το περίμενα. Πέρασα στη βαθμολογία ακόμα και τον Νιγηριανό, που ήταν ολόχρονα το φαβορί και μιλούσε τα αγγλικά σαν μητρική γλώσσα! Να φανταστείς ότι μετά τις εξετάσεις, εγώ έκανα αιτήσεις για να πάω σε άλλα πανεπιστήμια. Είχα σίγουρη την αποτυχία. Ευτυχώς, δεν χρειάστηκε!

Το 2000-01, ήταν τόσο ευλογημένο που όταν επέστρεψα την επόμενη χρονιά για να αρχίσω κανονικά το πρώτο έτος πήγα μια βόλτα στο campus για να δω τα κτίρια και να πειστώ ότι, αυτά που έζησα την προηγούμενη χρονιά δεν ήταν δημιουργήματα της φαντασίας μου και πως όντως υπάρχουν. Πωρώθηκα τόσο πολύ με τη ζωή μου εκεί που για να φανταστείς, η διευθύντρια του Foundation με προσκαλούσε επί τρία συναπτά έτη στην τάξη, για να καλωσορίσω τους καινούριους φοιτητές, να τους περιγράψω τι έζησα και να τους πείσω για το πόσο ωραία θα περάσουν και αυτοί στο πανεπιστήμιο! Καμάρωνα εγώ, το έπαιζα και παλιός, αλλά πάντα ζήλευα την ανυπομονησία και την αφέλεια του πρωτάρη. Μέχρι και σήμερα!

Βλέπω το βίντεο και σκέφτομαι: Πόσο μωρό ήμουν τότε. Φρέσκος-φρέσκος! Πόσο παλιά έγιναν όλα αυτά! Κι όμως τα αισθάνομαι όλα μόλις χθες!


(για να δεις το βίντεο σε πλήρη οθόνη, κάνε κλικ εδώ!)

Οι φοιτητές που με διαβάζετε, ακούτε καλά! Να ζείτε κάθε δευτερόλεπτο των φοιτητικών σας χρόνων κακομοίρηδες και αφήστε ήσυχη την χωρκατό-Κύπρο και τη μάμμα σας! Η ζωή είναι το πανεπιστήμιο! Είναι όλη σας η περιουσία!

Video Trivia:
Είμαι σίγουρος ότι έχεις μεγάλες απορίες τώρα που είδες το βίντεο, αλλά θα χαθεί η μαγεία αν κάτσω να σου εξηγήσω τι ακριβώς βλέπεις. Θα σου πω μόνο το αυτονόητο: Ότι δηλαδή, το soundtrack δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο πέραν της ‘Αγάπης Υπερβολικής’ που ήταν ένα τραγούδι που το ακούγαμε κατά κόρον τότε. Και είναι και συμβολικό. Το 2000-01 απ’ αγάπη υπερβολική είχα πεθάνει και το κατά-ευχαριστήθηκα!

Να ζήσουμε να τα θυμόμαστε! Thank you guys, I love you all!

The Princess & the Frog

Καλώς όρισε και ο Δεκέμβρης!

Ο ημερολογιακός Δεκέμβρης δηλαδή, διότι ο πραγματικός δεν ξέρω αν θα ξανάρθει ποτέ. Δεκέμβρη με 25 βαθμούς κελσίου, δεν έχω ξαναδεί! Μόνο στην Αυστραλία και εκεί τουλάχιστον συνοδεύεται από καλλίγραμμες Αυστραλέζες με τρίγωνα μπικίνι και βυζάρες τούμπανο! Τέλος πάντων. Είναι ο τελευταίος Δεκέμβρης της δεκαετίας και όπως σας είπα και παλιότερα θα είναι αφιερωμένος σε ό, τι έζησα, λάτρεψα και μίσησα τα τελευταία δέκα χρόνια. Θα τα αναπτύξουμε αναλυτικά στις επόμενες επετειακές αναρτήσεις. Δεκέμβρης – Μνημόσυνο, δηλαδή, με κλάματα, κόλλυβα και πολύχρωμα πυροτεχνήματα.

Όμως, πριν πάρω το φτυάρι και τοποθετήσω την ταφόπλακα στη δεκαετία, θα σου γράψω κάτι ευχάριστο. Ω, ναι! Εχτές εκεί που ανακάτωνα το YouTube, ανακάλυψα το trailer της νέας ταινίας κινουμένων σχεδίων της Disney, η οποία έρχεται στους κινηματογράφους σύντομα. Πρόκειται για την ιστορία της πριγκίπισσας που φίλησε τον βάτραχο και έγινε πάλι πρίγκιπας.

Και τι μ’ αυτό, θα μου πεις!

Ενθουσιάστηκα επειδή η Disney τα τελευταία δέκα χρόνια, από το Atlantis και έπειτα, δεν ξανά κυκλοφόρησε ταινία σε 2-D animation. Ήρθε η PIXAR με τα Toy Story, τα Bugs Life, το Cars και το πιο πρόσφατο Up! και εισήγαγε τα τρισδιάστατα σχέδια τα οποία μονοπώλησαν την αγορά, έθαψαν τον Αλαντίν, τη μικρή γοργόνα, τον Κουασιμόδο και την Ποκαχόντας και μαζί τους, τα παιδικά μου χρόνια.

Εξ αιτίας αυτών των τρισδιάστατων παραγωγών έχασα κάθε ενδιαφέρον για την τέχνη των κινουμένων σχεδίων. Κάποιοι μου είπαν ότι απλώς ο κινηματογράφος προόδεψε και πως πρέπει να το δεχτώ, κάποιοι άλλοι χάρηκαν που επιτέλους μεγάλωσα και δεν τους τραβολογούσα στις κινηματογραφικές αίθουσες για να δούνε «Μίκυ Μάους!»

Όμως! Το “Princess and the frog!” είναι γυρισμένο με την παλιά τεχνοτροπία! Σκηνοθετημένο από το team του Αλαντίν και του Beauty and the Beast! Ναι! Είναι μιούζικαλ και ζωγραφισμένο στο χέρι. Δηλαδή μυρίζει ‘90ς από το χιλιόμετρο! Με λίγα λόγια, ΠΡΕΠΕΙ να το δω!




Η τελευταία ταινία του Disney που παρακολούθησα στο σινεμά με πραγματική λαχτάρα και ζήλο, ήταν ο ‘Ηρακλής’ το 1997. Μετά, πήγα στρατό, έπαθα τεράστιο σοκ αλλαγής και δεν είχα κέφι να ξανά δω τέτοιες ταινίες. Θυμάμαι που ενόσω ήμουν στα ΥΕΑ του Αυλώνα και είχα έξοδο ένα απόγευμα, πήγα να δω τη Mulan τιμής ένεκεν, και έφυγα στα μισά του έργου από τη βαρεμάρα. Απορούσα με τον εαυτό μου, που μου άρεσαν μέχρι την προηγούμενη χρονιά τέτοιες ταινίες.

Δέκα χρόνια μετά, δεν έχω το σθένος να παρακολουθήσω τις ταινίες αυτές (τις οποίες όμως συνέλεξα όλες σε DVD), αν και ομολογώ ότι υπάρχουν φορές που όταν χουχουλιάζω στον καναπέ και θέλω να αποκοιμηθώ τις παίζω στην τηλεόραση για να αποκοιμηθώ μια ώρα αρχύτερα!

Λοιπόν, θα πάμε να το δούμε;

Και τώρα, κλείνω τη σημερινή ανάρτηση αρπάζοντας το μαγικό ραβδί της Τίνκερμπελ και ανακηρύσσοντας την έναρξη αναδρομής της δεκαετίας! ΤΩΡΑ! (εδώ πέφτει αστερόσκονη και παραληρούν τα πλήθη).