Το Βούλλωσα

Τα λέμε σε 22 μέρες, εκτός κι αν βαρεθώ πολύ!

Δυο Κουτσομπολιά και Ένα Ταξίδι

Δυο μέρες πριν την αναχώρησή μου και βρίσκομαι σε οργασμό προετοιμασιών. Σήμερα για να καταλάβεις, έκανα backup όλα τα αρχεία του υπολογιστή, φόρτισα φωτογραφική μηχανή, βίντεοκάμερα, i-pod και τα συναφή και τύπωσα το ημερολόγιό μου.

Ναι, τύπωσα το ημερολόγιο που κρατώ παράλληλα με το μπλογκ και το έκρυψα σε ανυποψίαστο σημείο. Γιατί μπορεί να γράφω σχεδόν τα πάντα εδώ, αλλά υπάρχουν και αυτά που δεν λέγονται, δυστυχώς. Τώρα όμως, πέρασε πολύς καιρός από κάποια γεγονότα και μπορούν επιτέλους να δουν το φως της δημοσιότητας χωρίς να μου καίγεται καρφάκι για τυχόν αντιδράσεις από όσους και κυρίως όσες θα μυγιαστούν!

Λοιπόν, μετροφυλλώντας το ημερολόγιο μου, διάβασα δυο περιστατικά απαράδεκτης συμπεριφοράς από εγχώριες γκόμενες τα οποία σου παραθέτω πιο κάτω, για να δεις ότι δεν είναι τυχαία τα νεύρα που με κυριεύουν, ενώ τώρα αντιλαμβάνομαι και από πού ξεκίνησε το ανεύρισμα!

Δυο χρόνια πριν, λοιπόν, μια φίλη αιτήθηκε να με δει υπό συνοδεία καφέ. Το αίτημα της έγινε αποδεκτό, ανάθεμα την ώρα. Στον καφέ μου έπρηξε τα αρχίδια ότι δεν βρίσκει γκόμενο, περνάνε τα χρόνια και η μάνα της όλη μέρα πιπιλάει το σενάριο του γάμου. Ξέρετε, τα γνωστά. Επάνω σε μία κρίση φιλευσπλαχνίας, λοιπόν, προσφέρθηκα να της συστήσω ένα φίλο εξ Ελλάδος που ήρθε στην Κύπρο πρόσφατα διά εργασία και ήταν επίσης ελεύθερος.

Άκουσε η Κύπρια για καλαμαρά, υγράθηκε το μουνί της σε χρόνο dt.

Την επόμενη νύχτα κλείσαμε τραπεζάκι σε γνωστό και μη εξαιρετέο κλαμπ της χωριατο-πρωτεύουσας. Στολίστηκε σαν λατέρνα η φίλη μου και έφτασε στο κλαμπ. Ο φίλος μου, ήταν επίσης μιλημένος για να κάνει κατάσταση.

Παλουκωνόμαστε στα σκαμπό, και αρχίζουν τα γνωστά: «Που δουλεύεις», «πόσα βγάζεις», «τι οδηγείς» και όλα αυτά που ενδιαφέρουν τη μέση Κύπρια. Ο φίλος μου να απαντά σεμνά και διακριτικά σε όλα τα ερωτήματα, κερνώντας παράλληλα σφηνάκια και ποτά. Θα πρέπει να πλήρωσε πάνω από €100 σε ποτά εκείνο το βράδυ! Η βλαχάρα φίλη μου (που έκτοτε δεν της ξαναμίλησα) έπινε, έπινε, δεχόταν το κέρασμα, ανταποκρινόταν στο φλερτ, αλλά δεν την έκοβα να γουστάρει περαιτέρω πίτσι-πίτσι.

Μάλιστα, ύστερα από κάποιο χρονικό διάστημα και ενώ εμείς «μαστουρώσαμε» από το πολύ σφηνάκι, αφαιρεθήκαμε και αφήσαμε τη φίλη μου ήσυχη για κάνα 15λεπτο. Σε αυτό το τέταρτο, η μαντάμ έστρεψε τον κώλο της προς εμάς και άρχισε τις γνωριμίες με τα διπλανά τραπέζια. Πριν το καταλάβουμε, φλέρταρε με δύο 35αρηδες στο διπλανό τραπέζι, οι οποίοι μάλιστα είχαν και το θράσος να την προσκαλέσουν να φύγει μαζί τους και να συνεχίσουν τη διασκέδασή τους σε κάποιο άλλο μπαρ!

Εγώ όταν συνειδητοποίησα τι συνέβη, έγινα έξαλλος! Και γυρίζει η ηλίθια και μας ανακοινώνει περιχαρής: «Εμείς λέμε να φύγουμε και να πάμε στο Χ μαγαζί!» Στο καλό και από το πεζοδρόμιο, μωρή μαλάκω! Όσο έπινες ήταν καλή η παρέα μας, τώρα που τέλειωσε το αλκοόλ, τραβάς γι αλλού! Καλά, δεν εκπλήσσομαι ποσώς, έζησα παρόμοια περιστατικά με τουρίστριες σε διάφορα νησιά του Αιγαίου που παραθέρισα. Αλλά ότι θα το ζούσα και με Κύπρια και μάλιστα φίλη μου, δεν το περίμενα ποτέ! Έφτασα στο σημείο να απολογηθώ στο παιδί για το αποτυχημένο κονέ!

Για να δεις, με τι γαϊδούρες συναναστρεφόμουν!

Αλλά δεν νομίζω να φταίω μόνο εγώ, γιατί στο ημερολόγιο μου, διάβασα και για ένα άλλο περιστατικό, που έτυχε σε έναν άλλον φίλο μου!

Μία άλλη γνωστή μας, πιο απελπισμένη από την προηγούμενη καθώς είχε περάσει ήδη τα 35, ήθελε να της κάνουν γνωριμία με έναν καθηγητή. Λύσσαξε, παρακαλούσε μέρα-νύχτα να γνωρίσει τον κ. καθηγητή, η… Πετροβασίλη!

Κανονίστηκε, λοιπόν, ο καφές και περίμεναν όλοι εναγωνίως τον γαμπρό να εμφανιστεί. Η επίδοξη νύφη να κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα!

Δέκα λεπτά αργότερα κατέφθασε και ο νυμφίος. Η νύφη-νυφίτσα τον είδε από μακριά και προφανώς ξενέρωσε. Μπαίνει στο καφέ ο τύπος, κάνουν μία υποτυπώδη χειραψία, και πριν προλάβει καλά, καλά να αποθέσει κλειδιά, κινητό και αναπτήρα στο τραπέζι, η γκόμενα σηκώνεται και ανακοινώνει: «Λοιπόν, εγώ να μην σας κρατώ άλλο, έχω ένα επείγον ραντεβού…» και εξαφανίστηκε! Μάλιστα κύριε, έφυγε!

Και ερωτώ! Τους βγάζεις το μαλλί τρίχα, τρίχα ή δεν τους το βγάζεις; Τους αξίζει να μείνουν γεροντοκόρες στον αιώνα τον άπαντα, ή δεν τους αξίζει; Δεν λέω, κι εγώ έχω πάει σε blind date και δεν μου έκατσε η φάση, αλλά τουλάχιστον έκατσα ένα δίωρο και προσποιούμουν ότι περνώ καλά. Αλλά αυτή η αγένεια πια… Είναι που πλησιάζει η κλιμακτήριος και δεν έχουν χρόνο για χάσιμο; Δεν ξέρω τι να σου πω!

Μαλακισμένες! Μόνο για να ποζάρουν στα κοσμικά των χωρκατοπεριοδικών είναι άξιες!

Τέτοια και άλλα τόσα διάβασα στο ημερολόγιό μου και φρίκαρα. Και ξαφνικά θυμήθηκα ότι φεύγω την Κυριακή και αφήνω πίσω μου αυτή την χωρκατοκοινωνία και μόνο βεγγαλικά δεν ρίχνω από χαρά!

Τις έχω όλες γραμμένες και χεσμένες! Είμαι ευτυχισμένος!

Chart Show: La Pasión Griega

Άρχισαν να με ζώνουν διάφορα φίδια τα τελευταία 24ωρα.

Ναι, οι Ισπανοί δεν με μετέφεραν σε νέο διαμέρισμα όπως τους παρακάλεσα. Ούτε καν απάντησαν στο mail μου. Και έχω κακό προαίσθημα. Αλλά, ελπίζω πως μέχρι το Σαββατοκύριακο που πετάω θα διευθετηθεί το ζήτημα.

Επίσης, άρχισα να φοβάμαι και τους ελλαδίτες. Πετάω μέσω Αθηνών και οι πρόσφατες απεργίες με τρομάζουν. Με βλέπω να κοιμάμαι σε sleeping bag στο Ελ. Βενιζέλ! Και στο τέλος όλες αυτές οι τροπικές εικόνες που σχεδιάζω, θα κονιορτοποιηθούν παραπέμποντας στην Guernica του Πικάσο.

Όχι όμως! Δεν θα αφήσω τον αρνητισμό να κυριαρχήσει. Δεν ξενερώνουμε ποτέ και ακόμα κι έτσι να προκύψουν οι διακοπές μου εγώ αρνούμαι να χαλαστώ! Αλλά καλά θα κάνουν να πάνε όλα καλά, γιατί θα κάνω φόνο και στις φυλακές αμφιβάλλω αν επιτρέπεται το blogging.

Λοιπόν! Πώς θα ξεχάσουμε τα νεύρα μας; Θα παίξουμε Chart Show! Yay!

Παρόλο το άγχος της προετοιμασίας του ταξιδιού, έχω να σου πω ότι εξακολουθώ να διακατέχομαι από τρομερά ερωτική διάθεση. Και αυτή τη διάθεση την ξεζούμισα μέσα από 10 αντιπροσωπευτικά ελληνικά τραγούδια που μου θυμίζουν Ισπανία ή τέλος πάντων όλα αυτά τα φλογερά που αντιπροσωπεύει ο κόσμος της. Ταγκό, ρούμπες, bossa nova, τσα-τσα και φλαμένκο από Έλληνες καλλιτέχνες, όλα παραταγμένα στην τελετή έναρξης των διακοπών μου!

Τα ακούω και με φαντάζομαι ήδη με σομπρέρο, καστανιέτες, μαράκες και τα συναφή να χορεύω ανέμελα στο λιμανάκι! Πάμε να τα δούμε:

Θα πέσει πολλή κουλτούρα, προειδοποιώ:

10. Γλυκερία – Τ’ απογεύματα τ’ άδεια.

Τη Γλυκερία την έχουν περί πολλού στην Ελλάδα, εδώ όμως και ειδικά στο σπίτι μας την έχουμε επιεικώς γραμμένη. Ουδέποτε μας έκατσε στο αφτί. Ξέρω, de gustibus e coloribus no disputandum. Αλλά αυτό το ταγκό, κάτι μου κάνει. Με παραπέμπει στις εποχές της γιαγιάς μου, στα late 50s και δεν μπορώ να μην συγκινηθώ. Παρόλο που το ταγκό είναι αργεντίνικης καταγωγής, εντούτοις το συγκεκριμένο τραγούδι με τοποθετεί σε μία αρχοντική σάλα νεοκλασσικού, με εμένα να προσπαθώ να ξεμοναχιάσω την Καραμπέτη πίσω από κεντημένη λευκή κουρτίνα και τον Κουτσομύτη να προσπαθεί εις μάτην να μας σκηνοθετήσει…

09. Ευσταθία – Ζωές Θανατηφόρες.

Αγαπημένη η Ευσταθία! Το πρώτο της άλμπουμ ήταν υπέροχο, το δεύτερο απλά αξιοπρεπές, ελπίζω να σταθεί αντάξια του ντεμπούτου της και να μην εξαφανιστεί στο μέλλον, παρόλο το ιδιόμορφο στιλ της. Μου θυμίζει λίγο την Ηρώ, και αυτό είναι και καλό και κακό. Καλό γιατί η Ηρώ είναι πάνω απ’ όλα μουσικός και όχι μια τυχαία τραγουδιάρα, το δε «έτσι είναι οι σχέσεις» ήταν ύμνος για όλο το 2002 μου. Κακό γιατί και η Ηρώ μετά από το συγκεκριμένο άσμα εξαφανίστηκε και μέχρι σήμερα αγνοείται. Εν πάση περιπτώσει, οι «ζωές θανατηφόρες» της Ευσταθίας είναι τρομερά ταξιδιάρικο τραγούδι και το μόνο που μπορώ να φανταστώ ακούγοντάς το, είναι σκηνή από ευρωπαϊκό κινηματογράφο στην οποία σκοτώνεις για να παίξεις…

08. Γιώργος Μαζωνάκης – Σαν δυο σταγόνες βροχής.

Μην ξεγελιέσαι αγαπητέ ακροατή από το μπουζούκι και το γαρούφαλο που περιτυλίγουν το αριστούργημα του Φοίβου. Ο Μαζωνάκης μπορεί να ερμηνεύει το συγκεκριμένο τραγούδι με ύφος Πετρέλη και «κερνάω απόψε εγώ» αλλά αν ακούσεις το φλαμένκο version όπως το είπε στο Mad Secret Concert θα με θυμηθείς! Και μένα και τον Χοακίν Κορτές! Εντάξει, ο Μαζωνάκης δεν είναι από τους αγαπημένους μου, μην σου πω ότι δεν τον συμπαθώ καν, αλλά στην συγκεκριμένη ερμηνεία, chapeau! Ναι, για το βίντεο κλιπ δεν το συζητώ καν, άλλη φάση στο Φασούρι!

07. Δήμητρα Γαλάνη – Combo, Combo.

Πόσο ωραίο! Μία ελληνική διασκευή λατινοαμερικάνικου άσματος, στο στιλ που μας έχει συνηθίσει η Γαλάνη στις τελευταίες της δουλειές. Δεν μπορείς να το περιγράψεις, μόνο να το αισθανθείς! Το τραγούδι οπτικοποιήθηκε από τους White Room αν δεν απατώμαι, και ήταν πολύ καλή παραγωγή για τα ελληνικά δεδομένα. Κάποτε το έπαιζε το Mad συνέχεια. Δυστυχώς, όργωσα όλο το YouTube και δεν βρήκα ούτε ίχνος του. Παρόλα αυτά, αν τύχει και πέσεις επάνω του, μην το σκεφτείς δυο φορές, χόρεψε άφοβα και γίνε ένα με το κουβανέζικο τσούρμο. Λέμε τώρα…

06. Άλκηστις Πρωτοψάλτη – Τρίτο Στεφάνι.

Τα λόγια είναι περιττά. Τραγούδι που πρώτο-τραγούδησε η Μαρινέλλα στην ομώνυμη σειρά, αλλά αποθεώθηκε από την Πρωτοψάλτη στις συναυλίες που έδωσε με την κρατική ορχήστρα της Πράγας και μέσω του άλμπουμ «Παραμύθια μιας φωνής.» Παρόλο που, κατά τη γνώμη μου, ο Κραουνάκης έγραψε και καλύτερα ταγκό, το συγκεκριμένο όταν το λέει η Πρωτοψάλτη με το νεύρο και το πάθος που τη διακρίνουν, η τρίχα μου σηκώνεται κάγκελο, και όχι μόνο… Αν είσαι αλλοδαπός και δεν καταλαβαίνεις τι λέει ο στίχος, νομίζεις ότι η Πρωτοψάλτη περιγράφει τη μάχη των Θερμοπυλών με την ερμηνεία της. Μην γελάς, για καλό το λέω...

05. Κατερίνα Κούκα – Αν δεν γεννηθείς αστέρι.

Ένα γλυκύτατο ταγκό του Μάριου Τόκα, που ερμήνευσε η Κούκα στον δίσκο «Δεν σκοτώνουν την αγάπη με την πρώτη αφορμή.» Πιστεύω ότι είναι και ο καλύτερός της δίσκος, παρόλο που δεν έβγαλε ηχηρά σουξέ. Εν πάση περιπτώσει, το συγκεκριμένο ταγκό παραδόξως είναι από τα αγαπημένα μου για προσωπικούς λόγους. Με παραπέμπει σε μια πολύ αγαπημένη χρονιά. Επίσης, βρίσκω τον στίχο πολύ σουρεάλ, και ό, τι πρέπει για κοινωνιολογική ανάλυση. «Αν δεν γεννηθείς αστέρι η ζωή πως περιμένεις να σε ξέρει», σαν να λέμε: Πάεννε σε κάνα famestory, μάνα μου, σε κάνα Greek idol, να σε μάθει κανείς πέρα από τη μάνα σου! Χα! Η Κούκα εξαφανίστηκε και αυτή από το μουσικό στερέωμα, την τελευταία φορά που με απασχόλησε, ερχόταν σε λεκτική αντιπαράθεση με την Άσπα Τσίνα στο Fame Story 1!

04. Χάρις Αλεξίου – Για ένα ταγκό.

Από αυτό το τραγούδι αγάπησα την Αλεξίου. Και όταν είδα τη Βίσση να το ερμηνεύει λάιβ στο Riba’s το 1996, χορεύοντας με τον Φωκά Ευαγγελινό (κλικ εδώ), την αγάπησα ακόμα περισσότερο. Τη Βίσση.

03. Κωστής Μαραβέγιας – Δεν ζητάω πολλά.

Εδώ είμαστε. Στην έκπληξη των τελευταίων δύο ετών! Όπως έγραψα τον περασμένο Ιανουάριο, ο Μαραβέγιας είναι ό, τι πιο φρέσκο ξέβρασε η ελληνική δισκογραφία τα τελευταία χρόνια. Με μποέμικη αύρα, έξυπνο στίχο, αέρα λατινικής Αμερικής στις νότες... Ένας Θεός! Αυτός θα ήμουν, αν ήμουν ταλαντούχος! Παρόλα αυτά, ο δεύτερος του δίσκος “Welcome to Greece” δεν με ξελόγιασε όπως ο πρώτος, τον βρήκα μια αδιάφορη επανάληψη του προηγούμενου και ελπίζω ότι η συνέχειά του σαν τραγουδοποιός θα είναι πιο προσεγμένη και πιο αυθεντική. Δεν έχω καμία αμφιβολία περί τούτου βέβαια, καθώς αν δεν τον πιέσει η δισκογραφική, θα με βγάλει ασπροπρόσωπο με τα χίλια!

02. Μιχάλης Ρακιντζής – Τον φίλο σου ζηλεύω.

Αυτό. Με κεφαλαία γράμματα. Τραγούδι με στίχο που θα μπορούσα να τον είχα γράψει εγώ, τραγούδι που μ’ έχει περιγράψει απόλυτα και με ανησυχητική ακρίβεια. «Τα πιο ωραία κορίτσια όλο λάθος αγόρια αγαπάνε, κι αυτούς που έχουν αγάπη να δώσουν ποτέ δεν κοιτάνε!» Κουράστηκα και να το λέω. Αυτούς τους μαλάκες θέλετε, αυτούς να πάρετε. Και μένα αφήστε με ήσυχο…

Και τώρα που φτάσαμε στην κορυφή, πατούμε το play για να δούμε ένα βίντεο recap των πρώτων εννέα θέσεων και να καμαρώσουμε με το χαμόγελο στα χείλη το νούμερο ένα κι άλλο κανένα.

Το νούμερο ένα περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο τη διάθεσή μου αυτό τον Ιούλιο! Ευλογημένος να είναι. Με αυτό σας αφήνω να πάω να απολαύσω το καυλοκαίρι μου και παρόλο που θέλω να κρατηθώ μακριά από το ιστολόγιό μου, υπόσχομαι να σας στείλω καμιά καρτ ποστάλ, για να μην με πείτε τελείως γαϊδούρι.

Σας φιλώ σαλιωτά (μέχρι να σας έρθει αναγούλα)!

Και τώρα κηρύσσω την έναρξη των καυλοκαιρινών διακοπών - υπερπαραγωγή 2010. Γδυθείτε!

Καλύτερα σε Φορείο παρά σε Λεωφορείο!

Είμαι λίγο ξενερωμένος.

Εχτές μου έστειλαν από την σχολή της Βαρκελώνης τις λεπτομέρειες της διαμονής μου. Με έβαλαν να μείνω σε ένα διαμέρισμα en el culo del mundo – στου διαόλου τη μάνα δηλαδή, το οποίο απέχει 25 λεπτά από το κέντρο της πόλης όπου και βρίσκεται η σχολή. Που θα πει, ότι για να είμαι στο κέντρο της Βαρκελώνης στις 8:00 το πρωί, εγώ θα πρέπει να ξυπνώ από τις 7:00 και να είμαι στη στάση τουλάχιστον στις 7:20 για να πάρω το λεωφορείο!

Όλα αυτά, Αύγουστο μήνα! Εντάξει, εκούσια θα ακολουθήσω αυτό το πρόγραμμα, αλλά έβλαπτε να με βάλουν να μείνω κάπου πιο κεντρικά να γλιτώσω την ταλαιπωρία του λεωφορείου; Την προηγούμενη φορά, ήμουν μια στάση του μετρό πιο κάτω! Τώρα, γιατί με εξόρισαν στην άλλη άκρη; Για να καταλάβεις, ανοίγω τον χάρτη της Βαρκελώνης στην οθόνη του υπολογιστή και ο δικός μου δρόμος, που μ’ έχει χρόνια διαλέξει, δεν φαίνεται μέσα στο οπτικό μου πεδίο! Πρέπει να κάνω scroll δυο φορές στα αριστερά για να με εντοπίσω! Κατάλαβες…

Δεν είμαι του λεωφορείου, μάνα μου. Και δεν νομίζω να αλλάξω ποτέ μου νοοτροπία. Το θεωρώ τρομερό βασανιστήριο. Είμαι υπέρ των μέσων μαζικής μεταφοράς, αλλά όχι του λεωφορείου! Φτιάξε μου μετρό, φτιάξε μου τραμ, φτιάξε μου τελεφερίκ και δεσμεύομαι να πετάξω το αυτοκίνητο! Αλλά, αυτό το… σας παστώνουμε όλους μέσα σε ένα κουτί σαν σαρδέλες, με 40 βαθμούς κελσίου απέξω και σας βγάζουμε το λάδι, δεν το αντέχω! Τα λεωφορεία είναι bus-class!

Και τώρα που η Κύπρος θα αποκτήσει νέα λεωφορεία, πάλι δεν πρόκειται να τα δοκιμάσω και ντρέπομαι και που σας το λέω. Δεν τα μπορώ, μπαρδόν! Χίλιες φορές με ποδήλατο και με κίνδυνο να με πατήσει η κάθε βλάχα με το Cayenne της, παρά μες το λεωφορείο με τον καθένα, που ιδρώνει και βρωμά! Φαντάζομαι κιόλας ότι θα κάνει 100 στάσεις για να πάει κάπου, θα καθυστερεί να επιβιβαστεί η γιαγιούλα με τον μπόγο της, θα καθυστερεί να συνεννοηθεί η Σρι Λανκέζα με τον οδηγό, εκατό ώρες για να φτάσουμε στη Μακαρίου... Μία κόλαση! Αν τραγουδούμε και το "ένα, δυο, τρία ω! Το 'ριξα στο σορολόπ" θα δέσουμε κιόλας!

Ποδήλατο χωρίς δεύτερη κουβέντα!

Μόνο στην Αγγλία έπαιρνα λεωφορείο. Κι εκεί το σιχαινόμουν, αλλά δεν είχα επιλογή. Να φανταστείς την πρώτη φορά που μπήκα σε λεωφορείο, σε ηλικία 20 ετών (!), δεν ήξερα καν ότι έπρεπε να πατάς κουμπί για να σταματήσει στην επόμενη στάση. Θυμάμαι ότι θα πήγαινα σινεμά να βρω κάποια παρέα για ταινία, και όταν το λεωφορείο πλησίασε στα Village, σηκώθηκα από τη θέση μου, χτύπησα το τζαμάκι του οδηγού και του είπα: «Μπορείτε να σταματήσετε εδώ; Θέλω να κατέβω!» Και αυτός μου απάντησε: “This country works with rules!” και δεν σταμάτησε. Κατάλαβες το επίπεδο της αντίληψης μου περί λεωφορείων. Νόμιζα πως είμαι στο Λύκειο, επιστρέφουμε από εκδρομή στην Ασίνου και ο λεωφοριατζής αποβιβάζει τους συμμαθητές μου από την Περιστερώνα στη διαδρομή για να γλιτώσουν χρόνο! Έτσι που λες, ο Εγγλέζος με κατσάδιασε και φυσικά κατέβηκα στην επόμενη στάση και περπάτησα πίσω 500 μέτρα για να βρω τους φίλους μου.

Τέλος πάντων. Το θέμα μας είναι ότι αν οι Ισπανοί νομίζουν ότι θα φάω τον Αύγουστο να λαγκοδέρνομαι μες τα λεωφορεία τους για να μάθω να ψιθυρίζω δυο φωνήεντα στα καστιλιάνικα, είναι γελασμένοι! Τους έγραψα ένα μαιλ και τους εξήγησα ότι είμαι Κύπριος και ότι για τα δεδομένα μου, οποιαδήποτε απόσταση καλύπτεται σε χρονικό διάστημα πάνω του τετάρτου θεωρείται… «εξωτερικό!» Να με βάλουν να μείνω πιο κοντά στη σχολή! Να πηγαίνω με τα πόδια! Ή τουλάχιστον με το μετρό! Στο κάτω, κάτω, πληρώνω κύριέ μου! Και επειδή πληρώνω, θα παίξεις με τους όρους μου!

Ασταδιάλα…

Θα προσλάβω σοφέρ!

J' aime la vie - 25 χρόνια μετά

Η Σάντρα Κιμ, η βελγίδα νικήτρια της Γιουροβίζιον του 1986 γύρισε ξανά το ίδιο το απαράλλαχτο βίντεο κλιπ του τραγουδιού της, για να γιορτάσει την 25^η επέτειο της νίκης της, και να διαφημίσει μία ασφαλιστική εταιρεία που προνοεί για συντάξεις. Το βίντεο τελειώνει με το σλόγκαν: «Θα συνταξιοδοτηθείς πιο γρήγορα απ’ ό, τι νομίζεις» γι αυτό «ν’ αγαπάς τη ζωή!»

Τη συγκεκριμένη τη θεωρώ από τις χειρότερες νικήτριες του διαγωνισμού. Αλλά το βίντεο και η αίσθησή του είναι τόσο 80ς που δεν μπορείς να μην το αποθεώσεις!

Η Γουρουνέλλα υποσχέθηκε ότι θα γυρίσουμε το βίντεο αυτό στην κυπριακή εξοχή όταν με το καλό επιστρέψει από την Τενερίφη. Και η DrSpock υποσχέθηκε ότι θα αναλάβει χρέη floor manager! Αγωνιώ!

Το Καυλοκαίρι μου

Μπονζούρ α τουτ λεζ ανφάν και τα κουτσά μπακλάν!

Εξακολουθώ να είμαι σε καταπληκτική διάθεση. Πλησιάζει ο Αύγουστος και μετρώ τις μέρες αντίστροφα. Ξέρεις από πότε έχω να μετρήσω μέρες με τόση λαχτάρα; Από τότε που θα μας έπαιρναν Ελλάδα με το σχολείο στη Β’ Λυκείου. Και μετά, στον στρατό! Φέτος γίνομαι πάλι 20 ετών!

Για να καταλάβεις πόσο αλλιώτικα νιώθω: Παρόλο που ο Χατζηγιάννης μου κάθεται στον λαιμό, τραγουδώ το «καλοκαίρι μου» όλη μέρα σήμερα! Να φανταστείς, αγόρασα και το «Θέμα» για να πάρω το cd. Και στο καπάκι, ακούω και το «αυτό το καλοκαίρι» της Μαντούς και το «Κάτι θα συμβεί αυτό το καλοκαίρι» της Ευσταθίας να μπω στο κλίμα. Ύστερα, ρίχνω κι έναν Brian Adams με “Summer of ’69” μπας και αποδειχτεί τελικά προφητικό. Το '69!

Έτσι που λες! Η Μπάρτσα πλησιάζει. Το μόνο που με ανησυχεί είναι μήπως οι συμμαθητές μου στη σχολή Ισπανικών με αντιμετωπίσουν σαν τον «γέρο» της τάξης. Την προηγούμενη φορά, όταν είχα ξαναπάει, ο μέσος όρος ηλικίας ήταν 21-22. Κι εγώ ήμουν 24. Σήμερα είμαι σχεδόν 30! Ελπίζω να με παίζουν τα άλλα παιδάκια και να μην με εξαιρέσουν από τυχόν παρτούζες τους.

Να φανταστείς ότι τότε είχα βγει ραντεβού 2-3 φορές με μια Καναδέζα και όταν της τα έριξα μου είπε: “You are very nice, but you’re like my father!” Ήταν 17 και ήμουν 24. Σκέψου αύριο τι έχω ν’ ακούσω, όταν θα τους λέω “Tengo 30 años.”

«Κι εγώ tengo la camisa negra ρε μπάρμπα!» θα μου λένε.

Καλά και συμμαθήτρια να μην κάτσει, χέστηκα. Εγώ εκεί πάω πρωτίστως για να βρω mind peace! (δις για να το πιστέψω).

Α, να! Βρήκα και τη φωτογραφία!

Αυτή είναι η Σελίν. Το 17χρονο πιπίνι που σου έλεγα πιο πάνω. Χα! Τι μαλλί φτύρικο είχα Θεέ μου! No wonder δεν μου έκατσε το ανήλικο! Κι ένας Θεός ξέρει τι σκεφτόμουν όταν φορούσα αυτές τις πάμφθηνες παντόφλες. Δεν θα εκπλαγώ αν τις βρήκα προσφορά με την αγορά κανενός περιοδικού της πλάκας. Πάντως, ό, τι και να λες, ήμουν πιο λεπτός το ‘04. Τώρα να δούμε, με τι θράσος θα προβάλω αυτή την κοιλιά στις Καταλωνικές παραλίες φέτος, που είναι τίγκα στο six-pack και την φαρδιά ωμοπλάτη. Εντάξει ξέρω, η πλειοψηφία αυτών είναι γκέι, αλλά εμένα η σκεμπέ μου με (γ)καίει!

Άσε που τώρα έχω και μια κάθετη κατακόκκινη ουλή –ενθύμιο της καρδιακής εγχείρησης, η οποία ξεκινά από τον ομφαλό και καταλήγει στον λαιμό μου και δεν ξέρω ως τι θα την παρουσιάσω στις πλαζ! Θα με ρωτάνε όλες τι έπαθα και βαριέμαι να παίρνω το κλαψομούνικο ύφος και να εξηγώ το δράμα μου. Σκέφτηκα να χτυπήσω από πάνω της ένα τατουάζ σε σχήμα «φερμουάρ» για καμουφλάζ. Αλλά πρώτον κωλώνω και δεύτερον τα τατουάζ τα θεωρώ δεύτερα.

Είναι πέντε το πρωί. Έξω άρχισε να ξημερώνει. Δεν έχω ύπνο! Ούτε δουλειά να πάω, όμως! ;)

Είμαι πολύ χαρούμενος αυτές τις μέρες. Όλον τον κόσμο τον αγαπώ! Είναι το κόλπο. Προγραμμάτιζε διακοπές! Μόνο!

Lifting στην Κυπριακή Σημαία

Στο σημερινό φύλλο της ‘Σημερινής’ στη σελίδα 16, γράφει ωραιότατα νέα! Θα τροποποιήσουν ελαφρώς τη σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας!

Το αγαπημένο μου θέμα! Γνωρίζετε πόση πώρωση έχω για τις σημαίες και τη σημασία τους. Ε, λοιπόν, η κυβέρνηση αποφάσισε να προχωρήσει σε κάποιες αλλαγές για να τελειοποιήσει αυτό το αριστούργημα που ακούει στο όνομα ‘κυπριακή σημαία’ και που εμένα προσωπικά μου μοιάζει με λερωμένο τραπεζομάντιλο μετά από οικογενειακή σύναξη, για να μην πω λευκό σώβρακο με κίτρινο λεκέ μετά το πρωινό κατούρημα και θιχτούν οι νεοκύπριοι αναγνώσται.

Λοιπόν, ναι, η κυβέρνηση ανακοίνωσε τη νέα κολεξιόν της κυπριακής σημαίας, η οποία από κίτρινη μετατρέπεται σε πορτοκαλί για να φαίνεται καλύτερα από μακριά, ενώ επίσης, οι κλάδοι ελαίας αποκτούν καρπούς. Σαν να λέμε, «εδώ σας βγάζουμε το λάδι!» Ας μην ειρωνεύομαι όμως, καθότι στη λεπτομέρεια κρίνονται όλα. Και επειδή όλα τα άλλα προβλήματα του κράτους τα λύσαμε βάσει λεπτομέρειας, το μόνο που έμεινε ήταν οι καρποί ελιάς ως finishing touch σ’ αυτό το αξιοζήλευτο design!

Επίσης, με μεγάλο ενδιαφέρον διάβασα στο ίδιο ρεπορτάζ ότι σε περίπτωση λύσης του κυπριακού προβλήματος και αδήριτης ανάγκης μετεξέλιξης της σημαίας, θα μπορούν να προστεθούν τα αστέρια της ευρωπαϊκής ένωσης γύρω, γύρω από το σχήμα της Κύπρου (όπως έκαναν οι Βόσνιοι και έφτιαξαν την πιο κιτς σημαία της Ευρώπης) ώστε να δημιουργήσουμε μια σημαία υπερπαραγωγή, εφάμιλλη του λογοτύπου των Paramount Pictures.

Όχι, όχι! Πέρα απ’ την πλάκα, εγώ συμφωνώ και επαυξάνω στο να προστεθούν τα αστέρια. Άλλωστε, μια χώρα που κάθε χρόνο βγάζει τόσους ριαλιτό-τραγουδιστές μέσα από τα talent ζώου, οφείλει να προωθεί τα εγχώρια αστέρια της. Έτσι, δίχως άλλο, κατόπιν επίπονου συλλογισμού προτείνω το πιο κάτω αριστούργημα –δικής μου εμπνεύσεως, για καινούρια σημαία. Ο συμβολισμός της είναι φυσικά προφανής και διάχυτος (διατηρώ όλα τα πνευματικά δικαιώματα του προτεινόμενου εκτρώματος):

1) Τιμούμε τους ντόπιους τραγουδιστές μας, δηλαδή τα πιο εξαγώγιμα προϊόντα στην Ευρώπη, μετά το χαλούμι!

2) Τιμούμε τη συνδρομή μας στην ΕΕ, ασχέτως αν στο ελάχιστο χρησιμοποιήσαμε τη δυναμική της για να επιλύσουμε το πολιτικό μας πρόβλημα μέχρι σήμερα (Οι Κύπριοι κομμουνισταί δεν εμπιστεύονται την ασταθή ΕΕ. Οι υπόλοιποι 26 εταίροι που την εμπιστεύονται και οι άλλοι τόσοι που θέλουν να ενταχθούν σ’ αυτήν, είναι φυσικά κατώτεροι λαοί).

3) Παραποιούμε περίτεχνα το γεωγραφικό σχήμα της Κύπρου για να μοιάζει με αστέρι και υπογραμμίζουμε πως εδώ όλοι κατά βάθος είμαστε αστέρια, ο ομφαλός της Γης και αξίζουμε περισσότερης σημασίας και σεβασμού.

4) Σε περίπτωση που κερδίσουμε τη Γιουροβίζιον στο εγγύς μέλλον, έχουμε το λογότυπο της διοργάνωσης έτοιμο (μοιάζει και μ’ αυτό της διοργάνωσης του 1998). Μένει μόνο να το εγκρίνει τυπικά η EBU.

Πφφφ! Πραγματικά, η κυπριακή σημαία δεν μου έδωσε την παραμικρή συγκίνηση, τριάντα χρόνια τώρα! Να καεί!

Σαν την ελληνική σημαία δεν έχει!

Στα καλύτερά μου!

Είμαι στα πάνω μου, είμαι στα ωραία μου!

Τον τελευταίο καιρό περνώ υπέροχα! Αισθάνομαι ανέλπιστα καλά, σε σημείο που φοβάμαι να το δείχνω, γιατί φοβάμαι το κακό το μάτι. Ναι, πιστεύω στις μικροαστικές δεισιδαιμονίες όταν πρόκειται για διακύβευση της ευτυχίας μου. Όμως, ναι, είμαι πολύ χαρούμενος και θέλω τόσο πολύ να το βροντοφωνάξω, αφού σπάνια μου συμβαίνει!

Απόψε πήγα στο πάρτι ενός από τους καλύτερούς μου φίλους. Εγκαινιάσαμε το καινούριο του διαμέρισμα. Και μαζευτήκαμε εκεί παλιοί συμμαθητές, που ως γνωστόν είναι το καλύτερό μου, και τα σπάσαμε στην κυριολεξία! Για να καταλάβεις, από το πρώτο μισάωρο είχα ήδη καταναλώσει μισή μπουκάλα κόκκινο κρασί που για τα στάνταρτς μου ισοδυναμεί με «τον παίρνουν σπίτι τέσσερις» και ήμουν πολύ… «αλλού.»

Σε εκείνο το «αλλού» που τα βρίσκεις όλα αστεία. Χωρίς λόγο. Τέλεια ήταν, σου λέω. Για να καταλάβεις, χόρεψα το «σφύριξα κι έληξες!» σε greeklish version. Εγώ! Ήταν τόσο πολύ ανώτερα, που ήθελα να τους αγκαλιάσω όλους και να τους σφίξω επάνω μου. Αλήθεια, δεν θυμάμαι πότε έζησα τελευταία φορά τόσο cosy πάρτι. Χαίρομαι ρε παιδί μου, χαίρομαι γιατί μου επιβεβαιώνει η ζωή ότι έκανα καλές επενδύσεις σε ανθρώπους στη ζωή μου. Τέλος πάντων, το μάτι σας στον κώλο σας, δεν λέω άλλα, γιατί είπαμε… Φοβού το κακό το μάτι! Φοβού τον φθόνο, γενικώς φοβού πολύ!

Επίσης! Κοντεύουν οι διακοπές μου και δεν θα μπορούσαν να είναι καλύτερες και καβλύτερες! Θα πάω 22 μέρες στη Βαρκελώνη. Μόνος μου! Τρίτη φορά στη Βαρκελώνη; Ναι, κύριέ μου, Τρίτη φορά! Γιατί; Ποιος βαριέται τη Βαρκελώνη; Ειδικά τώρα που τη μάθαμε και την παίζουμε στα δάχτυλα; Θα πάω να ξαναμπώ σε πολιτισμένους ρυθμούς. Γράφτηκα και σε summer school και θα κάνω μαθήματα ισπανικής γλώσσας τα πρωινά… Μια χαρά! Να συνδυάσω παραλία με εκμάθηση, να ξεχάσω το πνευματικό κοιμητήριο της Κύπρου που με καταβάλλει ολόχρονα!

Ανυπομονώ, κόσμε! Θα ξαναγίνω φοιτητής! Θα ζω με άλλους συμμαθητές μου σε ένα διαμέρισμα, που μάλλον θα έχει μια λερωμένη κουζίνα στην οποία θα κολλάνε τα πάντα, από τα ξεχειλισμένα σκουπίδια! Θα φορώ τα ίδια ρούχα κάθε μέρα! Θα πηγαίνω παντού χωρίς πρόγραμμα! Θα κάθομαι στις Ράμπλες και θα απολαμβάνω τα εκατομμύρια πλήθους που θα περνούν από μπροστά μου! Δεν θα βρίσκω μπροστά μου γνωστούς όπου πηγαίνω! Θα βλέπω παντού κόσμο ερωτευμένο, κόσμο που δεν ντρέπεται να φλερτάρει. Θα, θα, θα!

Και όχι, δεν με νοιάζει ούτε να κάνω σεξ εκεί, ούτε να βρω γκόμενα. Γιατί μην σου πω ότι αν βρω γκόμενα εκεί θα αυτοκτονήσω όταν θα πρέπει να την αποχωριστώ στον γυρισμό. Θέλω μόνο να κάθομαι σε ένα παγκάκι στο λιμανάκι της Βαρκελώνης, να γράφω και να ζωγραφίζω!

Θα αποτοξινωθώ από το facebook, το twitter, το blog, από τα πάντα! Και όταν γυρίσω, αν γυρίσω, βλέπουμε!

Πιάσε ένα τραγούδι μαέστρο!

Υπάρχει ζωή και μετά από μένα;

Να σου εξομολογηθώ κάτι;

Νομίζω ότι πέθανα τον περασμένο Δεκέμβρη, τη νύχτα του καρδιακού. Νομίζω ότι πέθανα και δεν μου το είπανε. Και πως αυτή τη στιγμή δεν γράφω εγώ, αλλά το φάντασμά μου! Έχω πάρα πολλές ενδείξεις γι αυτό που σου λέω, σοβαρά!

Από τον καιρό του καρδιακού συνέβησαν πράματα παράξενα:

Πρώτα απ’ όλα κάνω ό, τι μου κατέβει! Τόσα χρόνια πάω στις συναυλίες της Βίσση σεμνά και τυπικά, υποβάλλω τα σέβη μου, και φεύγω. Φέτος ντύθηκα Καρβέλας, έγινε αυτό που είδατε και αισθάνομαι ότι αυτό το πράμα δεν το έζησα ποτέ. Δεν ήμουν εγώ εκεί. Ήταν το πνεύμα ενός νεκρού που ζούσε αυτό που θα ήθελε να ζούσε αν εγώ ήμουν ζωντανός! Άρα, εγώ πέθανα!

Δεύτερον! Είμαι σε όλα μου πολύ καλύτερος από πριν. Όπως σας είπα, βγήκαν τα αποτελέσματα των κυβερνητικών εξετάσεων και ήρθα πρώτος. Τόσα χρόνια στα διάφορα σχολεία που φοίτησα διαβάζω, βγάζω τα μάτια μου, πρωτείο δεν είδα. Φέτος, μέτα το καρδιακό και με εντελώς ζαμανφού διάθεση, ήρθα πρώτος! Ανάμεσα σε δικηγόρους που είναι χρόνια στο κλαρί. Ποιος; Εγώ! Που η μόνη επαγγελματική εμπειρία που είχα ως τώρα ήταν στις διαφημίσεις. Δεν γίνονται αυτά τα πράματα. Μάλλον πέθανα και όλα αυτά τα βλέπω ως φαντασίωση μέσα από το φέρετρο.

Τρίτον! Μου την πέφτουν γκόμενες και δεν δίνω σημασία! Έρχεται η μία, κάνει νύξη, κάνω ότι δεν καταλαβαίνω. Έρχεται η άλλη κωλοτρίβεται, τα στραβά μάτια εγώ. Παλιότερα, ήμουν στα πατώματα και τις έψαχνα με το φανάρι. Σήμερα, γύρισε ο τροχός! Και δεν με αναγνωρίζω! Τις οικτίρω και αντί να με φτύσουν, κολλάνε περισσότερο. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Δεν γίνεται να τα ζω. Πέθανα και νομίζω ότι μέχρι να λιώσω μες το χώμα βλέπω αυτά που τόσα χρόνια δεν μπορούσα να πραγματοποιήσω!

Τέταρτον! Επανήλθαν στη ζωή μου άτομα που τα τελευταία χρόνια με είχαν γραμμένο, ξεγραμμένο και τα θεωρούσα νεκρά. Αυτό το πράμα δεν δικαιολογείται. Με τους νεκρούς συνεννοείσαι μόνο αν είσαι κι εσύ νεκρός! Μόνο αν είσαι κι εσύ πεθαμένος πραγματώνεται κάτι τέτοιο! Ναι, ΟΚ, ανέκαθεν είχα τάσεις να ζω με φαντάσματα, αλλά τόσο πολύ; Είμαι νεκρός!

Έχω και πέμπτο επιχείρημα αλλά δεν μπορώ να το ανακοινώσω ακόμα.

Αλλά το πιο αδιάσειστο στοιχείο που έχω για να σου αποδείξω ότι πέθανα είναι η επικοινωνία με τους γονείς μου. Τους μιλώ και δεν μου απαντούν. Τους λέω άλφα, μου απαντούν βήτα. Τους λέω να κάνουν άσπρο, και κάνουν μαύρο. Είναι σαν να μην υπάρχω. Και έχουν μία μόνιμη αδιαφορία στο βλέμμα και στο ύφος, σαν μόνιμο πένθος κατσικωμένο στον εγκέφαλο. Αισθάνομαι ότι διανύω τα σαρανταήμερα μου και υπάρχω στο σπίτι μόνο ως ψυχή. Ως φάντασμα! Γιατί δεν είναι δυνατό να υπάρχω, αλλά να μην υπάρχει συνεννόηση. Πέθανα! Μόνος μου τα λέω, μόνος μου τα ακούω! Κι αυτοί διανύουν το πένθος τους μέσα από μία ατέρμονη νιρβάνα. Αλήθεια!

Σου λέω! Από τον περασμένο Δεκέμβρη που έπαθα το καρδιακό, ζω τα πάντα σε υπερθετικό βαθμό. Και τα καλά και τα κακά. Καιρός ήταν, θα μου πεις. Ε, πάντως, αν επιβεβαιωθεί ότι πέθανα και όλα αυτά τα ζω ως φάντασμα, θα λυπηθώ πολλά! Εσείς που ζείτε, να με κάνετε ταινία. Θα πάρετε βραβείο. Το διαισθάνομαι!

Κορκολής - Πρωτοψάλτη: Σκόνη κ Θρύψαλα

Απόψε πήγα στη συναυλία του Κορκολή και της Πρωτοψάλτη στη Σχολή Τυφλών.

Εγώ πήγα για να ακούσω τον Κορκολή. Την Πρωτοψάλτη την έχω δει άπειρες φορές λάιβ, ενώ τον Κορκολή μόνο μια φορά όταν ήταν στις δόξες του, το 1995. Απόψε είπε μόνο ένα τραγούδι, το «Καρδιά μου λιώνω» και αυτό μέχρι το πρώτο ρεφραίν μόνο! Το είπε ανατριχιαστικά, και η Άλκηστις συνέβαλε σ’ αυτό, αλλά εγώ θέλω τα λεφτά μου πίσω! Πως και πως περίμενα να ακούσω τουλάχιστον ένα medley από «σκόνη και θρύψαλα», «και βγάλε το κραγιόν σου», μία «λατέρνα», ένα «μισώ το καθετί που αγγίζεις και δεν είμαι εγώ», αλλά τίποτα! Τζίφος! Nothing! Nada!

Α, ρε Κορκολή, σ’ έφαγε ο πούστης ο Τριανταφυλλόπουλος! Εγώ ουδέποτε κατάλαβα γιατί έγινε τόσος σάλος με τον Κορκολή που πήδηξε μία θαυμάστριά του σε εκείνο το βίντεο. Δεν την βίασε, με τη συναίνεση της του στήθηκε στα τέσσερα. Προς τι τόσος ντόρος, λοιπόν; Ήταν, είπαν, ανήλικη. Ε, σιγά τα ωά πια! Δεκαέξι χρονών ήταν, όχι έξι! Από μία τέτοια μαλακία χάσαμε τον Κορκολή από συμπαντικό ποπ σταρ και τον μειώσαμε σε πιανίστα της Πρωτοψάλτη. Και πετάω εγώ τα ευρουλάκια μου να τον ακούσω, μάταια!

Ένα, λοιπόν, το κρατούμενο: ο Κορκολής ουσιαστικά απών!

Επίσης! Το κοινό ήταν άθλιο. Πιο μουρόχαυλο κοινό δεν έχω ξαναδεί. Κατ’ αρχήν το θέατρο δεν ήταν γεμάτο (και σκέψου ότι το αμφιθέατρο της σχολής τυφλών είναι σχετικά μικρό), και ο μέσος όρος ηλικίας του κοινού ήταν 45. Όλο κάτι θείτσες και κάτι φίλοι των γονιών μου δέσποζαν στα διαζώματα. Άνθρωποι που καλά, καλά, δεν έσωναν να χειροκροτήσουν! Γιατί για να τραγουδήσουν, ούτε συζήτηση! Έκανε παύσεις η Πρωτοψάλτη για να τραγουδήσει ο κόσμος και μετά από ένα δευτερόλεπτο σταματούσε αφού κανείς δεν ήξερε τα λόγια.

Και ΟΚ, σας έπεσε βαριά και δύσπεπτη η Νικολακοπούλου και δεν σταυρώσατε στίχο για στίχο όλη νύχτα. Το δέχομαι. Τα άλλα, τα πιο εύπεπτα, κάτι «πάμε στον Άδωνη για καφέ» και «τα πιο ωραία λαϊκά» γιατί δεν τα τραγουδήσατε όπως πρέπει; Ένα κοινό ξεψυχισμένο, βαριεστημένο, τρομαγμένο, κομπλεξικό. Αν ήμουν η Πρωτοψάλτη θα μας έδιωχνα και θα διέκοπτα τη συναυλία. Κι εγώ ο δύσμοιρος που την καταβρήκα και πωρώθηκα τραγουδώντας, έφαγα παρατήρηση από την θείτσα που καθόταν δίπλα μου: «Συγγνώμη, μπορούμε να ακούμε και λίγο την Πρωτοψάλτη;» Τάχα, σκάσε…

Πιο θρασύς πεθαίνεις. Άμα ακουγόμουν εγώ πιο δυνατά από την Πρωτοψάλτη που κρατούσε και μικρόφωνο, σκέψου πρόβλημα που έχουν τ’ αφτιά σου, μωρή μαλάκω! Που μου έβγαλες ξινή την στιγμή. Και στο κάτω, κάτω, σε συναυλία ήσουν, όχι στο μέγαρο μουσικής! Τι περίμενες; Άισιχτίρ, τσαντίζομαι μόνο που την σκέφτομαι, την ανοργασμική!

Η Πρωτοψάλτη πάντως ήταν υπέεεεροχη! Ήταν στην καλύτερή της στιγμή! Φωνητικά πάντα. Το «Τρίτο Στεφάνι» το έσκισε. Ενεργειακά επίσης πολύ καλή. Όχι σαν την Άννα, αλλά πολύ καλή για την ηλικία της. Γενικότερα ήταν πολύ καλή συναυλία, αλλά με χάλασε απίστευτα ο ντεκαβλέ κόσμος και ο μουγγός Κορκολής!

Α! Να σου πω επίσης ότι ανάμεσα στο κοινό ήταν κι εκείνη η γκόμενα που βγήκα ραντεβού μαζί της πέρσι και μου έπρηξε τα αρχίδια με τα ακκίσματά της -εκείνη που μου είχε πει ότι πήγε στην Κούβα και βαρέθηκε (!!!), και θίχτηκε επειδή την διαπόμπευσα μέσω του μπλογκ… Ε, αυτή! Και εψές στη συναυλία παρόλο που διασταυρώσαμε ματιές, κάναμε πως δεν ξέρει ο ένας τον άλλον. Πεθαίνω για κάτι τέτοια! Κυπριακή κοινωνία, ντουζ πουάν!

The Fabulous moment: Λίγο πριν αρχίσει η συναυλία πήγα να κατουρήσω κι έπεσα πάνω σε έναν σεκιουριτά της group4, ο οποίος ήταν και στη συναυλία της Βίσση και με αναγνώρισε! «Ω! Καρβέλα, ήσυχα απόψε!» μου είπε ενθουσιασμένος. «Μην ανησυχείς, δεν με ενδιαφέρει η Πρωτοψάλτη» του είπα. Πάντως, αν ήθελα να τραβήξω την προσοχή του κόσμου απόψε, ο μόνος τρόπος θα ήταν να ντυθώ… Γαλάνη.

Αυτά που λέτε…

Πολύ λυπήθηκα για σένα Κορκολή! Σε θυμάμαι το ’95 στο στάδιο ‘Ελευθερία’ όπου σείονταν οι κερκίδες από τα μαινόμενα πλήθη να λυσσάνε για το «ανατριχιάζω όταν σε κοιτάζω» και σε είδα απόψε σαν ερείπιο, με κάτι γυαλιά σαν τεράστια ενυδρεία με αχινούς μέσα… Μία απογοήτευση. Όχι τίποτε άλλο, αλλά μου επιβεβαιώνεις ότι πέρασαν τα καλύτερα μου χρόνια. Και λυπάμαι. Πάρα πολύ.