Σάλαμις Τουρς

Διάβαζα προ ολίγου ένα στάτους στο Φέισμπουκ για την αποψινή παράσταση της «Αντιγόνης» στο αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας και λίγο έλειψε να κάνω εμετό πάνω στο πληκτρολόγιο. Πραγματικά, τόσα χρόνια μετά, ακόμα δεν έχω συνηθίσει τη χαμηλή αντίληψη των συμπολιτών μου ως προς την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα και γενικότερα της κατοχής.

Υπάρχει ακόμα κόσμος, εν έτει 2016, που πιστεύει ότι μία θεατρική παράσταση είναι ικανή να φέρει κοντά τους λαούς, να διαδώσει την αγάπη, να «πάει ενάντια στα τετελεσμένα της εισβολής». Δεν λέω, από μια σκοπιά είναι γλυκό το γεγονός ότι υπάρχουν κι αυτοί οι ρομαντικοί άνθρωποι ανάμεσά μας, αλλά υπάρχει κι όριο. Γιατί και ο Γιάννης Πλούταρχος είναι ένας λαϊκός τραβαδούρος της αγάπης, ο οποίος υφίσταται στο  ελληνικό, μουσικό στερέωμα και πολύ καλώς υφίσταται, αλλά έχει κι όριο ως προς το πόσο αντέχεις να ακούς τις μαλακίες που τραγουδά.

Και δυστυχώς, η πολιτική δεν είναι Ποσειδώνιο να βγει ο άλλος να αραδιάσει τις ρομαντικές ονειρώξεις του, τα πανανθρώπινά μηνύματα του, ώστε να συγκινηθεί ο κατακτητής και να αποχωρήσει. Δηλαδή, αν αυτό ήταν το πρόβλημα μας τόσα χρόνια και δεν το ξέραμε, δηλαδή η έλλειψη κοινών πολιτιστικών εκδηλώσεων, να πάρουμε εμείς το Νόμπελ ηλιθιότητας φέτος. Και να μη φέρουμε καν ένσταση.

Θέλετε να φέρετε κοντά τους λαούς; Ένας είναι ο τρόπος: Αφήστε τις παραστασούλες και αντιμετωπίστε τους αξιοκρατικά και ισότιμα. Οι λαοί δεν έρχονται κοντά όταν η ψήφος της μιας κοινότητας μετρά όσο τρείς ψήφους της άλλης. Οι λαοί δεν έρχονται κοντά όταν η αντίληψη της διακυβέρνησης είναι εναλλάξ προεδρία, μία σου και μία μου. Μα, το είχε πει και η Άντζι (η Σαμίου): «Μία σου και μία μου θα το μετανιώσεις, με το ίδιο νόμισμα θα το πληρώσεις!» Όσο επιμένετε να διαχωρίζετε τον κόσμο σε κοινότητες και δεν τον αντιμετωπίζετε ως μονάδες, ως ισότιμες οντότητες μέσα στο κράτος, καμία λύση δεν θα ευδοκιμήσει.

Και ποιο είναι το σχιζοφρενικόν του πράγματος; Ότι αυτοί που επιμένουν και εμμένουν σε μία τέτοια ρατσιστική αντιμετώπιση του πληθυσμού της νήσου είναι οι περισσότεροι αριστερών καταβολών. Ναι, αριστεροί! Αριστεροί που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους με κάθε ευκαιρία εναντίον του ρατσισμού. Μας κάνουν ΤΟΣΑ τα παπάρια με τον ρατσισμό, τον βλέπουν παντού, ακόμα και ανάμεσα σε ένα πράσινο λαχανικό και μια κόκκινη ντομάτα, αλλά μην τυχόν και διαφωνήσεις ως προς την πολιτική ισότητα της τουρκοκυπριακής κοινότητας έναντι της ελληνοκυπριακής. Τότε είσαι αυτόματα ρατσιστής. Το να αντιμετωπίζεις τα άνισα ως ίσα (πληθυσμιακά ομιλώντας) δεν τους περνά από το μυαλό πως ορίζεται ως η επιτομή του ρατσισμού και της ανωμαλίας.

Βλάκες, βλάκες, βλάκες παντού! Πήξαμε στους βλάκες με attitude!

Να σου πω το πιο τρανταχτό παράδειγμα, μάνα μου;

Τόσα χρόνια στην Αγγλία ως φοιτητής, διέμενα σε ένα σπίτι που ανήκε στη φοιτητική εστία με άλλα 15 άτομα: Μοιραζόμουν κουζίνα και μπάνια με μια Πορτογαλίδα, πέντε Έλληνες, μία Νιγηριανή, μία από τα νησιά Μπαρμπέιντος, έναν Ταϊλανδό, δυο Μαλαισιανούς, έναν Ουαλλό και τρεις Αγγλίδες. Ουδέποτε είχαμε ρατσιστικές συμπεριφορές από τον οποιονδήποτε. Ουδέποτε καβγαδίσαμε σχετικά με την καθαριότητα και τη διαχείριση της κουζίνας. Ουδέποτε ήρθαμε σε ρήξη σχετικά με την τήρηση του ωραρίου της κοινής ησυχίας. Γιατί; Γιατί υπακούαμε όλοι σε κοινούς νόμους. Δεν είχαν προνομιακή μεταχείριση οι του πρώτου ορόφου έναντι αυτών του ισογείου. Δεν δικαιούνταν οι μεν να αφήνουν άπλυτα στον νεροχύτη έναντι των δε. Πληρώναμε όλοι το ίδιο νοίκι. Ήμασταν όλοι διαφορετικοί και όμως ίσοι ως προς το σύνολο. Αυτό γιατί δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην Κύπρο;

Γιατί μια τόσο αυτονόητη, λειτουργική και δημοκρατική συμβίωση δεν μπορεί γίνει ο ακρογωνιαίος λίθος μίας νέας Κυπριακής Δημοκρατίας;

Άμα σου πω το προφανές, ότι δηλαδή δεν θα το επιτρέψει η Τουρκία, θα είμαι πάλι λυσοφοβικός; Ρατσιστής; Θα είμαι εναντίον της λύσης; Και εσύ θα είσαι, τι; Ξέρουμε τι είσαι. Σε αφήνω να το πεις μόνος σου.

Πήγαινε να δεις την Αντιγόνη απόψε στη Σαλαμίνα αφού τόσο λύσσαξες. Πήγαινε, πρόκειται για μια μετριότατη παράσταση. Την είχα δει στη Σχολή Τυφλών τις προάλλες και ενώ έχει μερικά έξυπνα σκηνοθετικά ευρήματα, εντούτοις δεν αντέχεται από ένα σημείο κι έπειτα. Πήγαινε όμως, αν πιστεύεις ότι αυτή η Αντιγόνη θα συμβάλει αύριο στο να εφαρμοστούν οι κανόνες που ανέφερα πιο πάνω. Πήγαινε αν πιστεύεις ότι ο Ερντογάν θα συγκινηθεί από την αθρόα προσέλευση και θα πάρει τα στρατεύματα του και θα φύγει μεθαύριον.

Αν σε περίπτωση λύσης βρεθείς πολίτης δεύτερης κατηγορίας μέσα στην ίδια σου την πατρίδα, μην τυχόν και βρεθείς προ εκπλήξεως. Μην τυχόν και μου κλαφτείς. Γιατί θα πέσει φάπα. Και είπαμε, μπορεί η Τουρκία να είναι ο εχθρός, αλλά η βλακεία των Κυπραίων ήταν ανέκαθεν η πηγή όλων των προβλημάτων μας. Και από δαύτη, δεν προβλέπω να γλιτώνουμε. 

Την Ιστορία Την Γράφουν Οι Παρέες

Οι μέρες μου κυλούν με εντατικές πρόβες εξ αιτίας της παράστασής μας που έρχεται στις 30 του μήνα. Φέτος είμαι κάτι παραπάνω από ενθουσιασμένος με το εγχείρημά μας, μιας και η παράσταση όπως σου είπα και παλιότερα, διαθέτει υπέροχα τραγούδια από τη Γαλάνη και τη Νικολακοπούλου καθιστώντας την ξεχωριστή και διαφορετική από όλα όσα παρουσιάσαμε τα προηγούμενα χρόνια.

Κυρίως όμως, δηλώνω ενθουσιασμένος γιατί αυτή η θεατρική ομάδα έγινε μέρος της καθημερινότητάς μου και φώτισε τη ζωή μου.

Στη ζωή μου δύσκολα κατάφερνα να ενταχθώ με επιτυχία σε παρέες. Είχα βέβαια παρέα στο Δημοτικό που ήταν εξαίσια, είχα παρέα στο Λύκειο που ήταν ολίγον τι Μπέβερλι Χιλς, είχα αντροπαρέα η οποία εξελίχθηκε σε κουμπαροπαρέα, είχα υπέροχη παρέα στο πανεπιστήμιο, αλλά δεν θα έλεγα ότι είμαι γενικά εύκολος στο να ενταχθώ σε κοινωνικό σύνολο. Τώρα, ευτυχώς, και μετά από πολλύ χαμένο χρόνο, έχω την παρέα του θεάτρου. Το κακό με τις παρέες, εν γένει, είναι ότι παρακμάζουν. Σαν τα τηλεοπτικά σήριαλ. Είναι υπέροχα όσο τα βιώνεις, αλλά αναπόφευκτα έρχεται και το φινάλε. Και όταν έρχεται το φινάλε δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Κάθομαι και ξαναβλέπω το σήριαλ από την αρχή και μια και δυο και τρεις φορές μοιρολογώντας, αρνούμενος να δεχτώ ότι τέλειωσε και ότι πρέπει να προχωρήσω σε αναζήτηση καινούριου.

Και, για να είμαστε ειλικρινείς, πόσες φορές έτυχε να τελειώσεις ένα συγκλονιστικό σήριαλ και να ξεκινήσεις αμέσως κάποιο καινούριο το οποίο να σε έχει πωρώσει εξίσου; Σπανίως ή και ποτέ. Θέλω να πω, μετά τις Τρεις Χάριτες εν έτει 1992, έπρεπε να φτάσουμε το 1999 για να κολλήσω με τους Δυο Ξένους. Μετά τους Δυο Ξένους έπρεπε να φτάσουμε στο 2006 για να βγει το Παρά Πέντε. Δεν διαδέχονται το ένα το άλλο τα σήριαλ. Ομοίως, μετά το Lost το 2006-09 έπρεπε να περάσουν 5-6 χρόνια για να ανακαλύψω το Breaking Bad. Και μετά από εκείνο, το χάος. Δεν μου κάθεται τίποτα. Ακόμα και το House of Cards που είναι αρκετά ενδιαφέρον και το έβλεπα ως πέρσι, δεν μου έβγαλε το δέος του Breaking Bad που έκατσα και το είδα δυο φορές μάλιστα.

Έτσι είναι και οι παρέες. Τελειώνει η μια και δεν ξέρεις σε πόσα χρόνια θα σου κάτσει μια καινούρια. Και να σου κάτσει μια καινούρια δεν ξέρεις αν θα ενταχθείς σ’ αυτήν σωστά, κατά πόσον θα απορροφηθείς σ' αυτήν και για πότε θα σε φτύσει έξω. Ε, αυτό είναι το πρόβλημα. Στη θεατροπαρέα του σήμερα, βρήκα μια φάση που μου είχε λείψει. Και δεν θέλω να μου τελειώσει. Όπως δεν ήθελα να μου τελειώσουν και όλες οι υπόλοιπες όμως, δυστυχώς, μοιραία μεταλλάχτηκαν και κατέληξαν.

ΟΚ, ζω το σήμερα και το απολαμβάνω, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω ένα άγχος «κάνε Θεέ μου να έχει διάρκεια όλο αυτό γιατί είναι τέλειο και δεν θέλω να τελειώσει». Εχθές το βράδυ σκεφτόμουν πόσα έζησα με αυτά τα παιδιά και πόσο καλό μου έκαναν (και σε μένα και στη Μπρέντα), και σκεφτόμουν ότι δεν είμαι έτοιμος να διαχειριστώ τυχόν διάλυση της παρέας μας. Η οποία αργά ή γρήγορα θα έρθει. Μεγαλώνουμε, αλλάζουμε προτεραιότητες, κάποιοι αποκτούν παιδιά, μαζί μας μεγαλώνει και το κοινό, γερνά το πράμα, δεν μπορώ να είμαι 40+ και να παίζω τον Κουνενέ. Θέλοντας και μη η παρέα αυτή θα τελειώσει. Και δεν έχω το ψυχικό σθένος να ψάξω για την επόμενη. Που ένας Θεός ξέρει για πότε θα μου στείλει την επόμενη και σε ποια ηλικία και τι όρεξη θα έχω τότε. Σε κανέναν Σύνδεσμο Γονέων με βλέπω ή σε κανέναν καφενέ να παίζω τάβλι με άλλα γεροντοπαλίκαρα. Θεέ μου, ανατρίχιασα. Και δεν ξέρω να παίζω και τάβλι. 

Τα πάντα ρεί και ουδέν μένει, το ξέρω. Πανάθεμα τον Ηράκλειτο. 

Τέλος πάντων. 

Άντε τι κάθεστε, θα έρθετε να μας δείτε; Πάρτε τηλ. στο 99322952 και κλείστε θέση. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη θέλει να ξαναζήσει την κωμικοτραγική κατάσταση του Αντωνάκη και της Ελενίτσας στο «η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα»! Είναι και της μόδας ξανά αυτά τα έργα, ακολουθήστε λίγο το ρέμα, νιώστε λίγο ιν, τρομάρα να σας έρθει! Να έρθετε να μας στηρίξετε γιατί επιτελούμε και φιλανθρωπικό έργο, πέραν της εξυπηρέτησης δηλαδή του δικού μας ψώνιου. Και επειδή όπως προείπα, δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμα θα έχουμε κέφι και ενέργεια για κάτι τέτοια καλό θα ήταν να το ζήσετε κι αυτό. Να έχετε κάτι να διηγηθείτε στα εγγόνια σας, χαχαχα! Θα χαρώ πολύ, όπως πάντα, να σας δω. 

Η Βίσση Θα Μας Θάψει Όλους

Από τον καιρό που παντρεύτηκα, από τον καιρό που μετακομίσαμε σε μονοκατοικία, από τον καιρό που η ζωή μου γέμισε περισσότερες οικογενειακές έγνοιες και ευθύνες, η σχέση μου με την Άννα Βίσση μπήκε σε δεύτερη μοίρα. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο δηλαδή, δεν έτυχε να πάρω ούτε ένα αεροπλάνο για να πάω στην Αθήνα ειδικά για να τη δω. Δεν είχα χρόνο να παρακολουθήσω εκτενώς την πορεία της, ούτε να ασχοληθώ λεπτομερώς με το νέο της άλμπουμ (ασχέτως αν το ακούω συνέχεια στο αυτοκίνητο), μα προ πάντων, η ψυχολογική μου και συναισθηματική μου κατάσταση ήσαν αρκετά σταθερές εξ ου και οι στίχοι των τραγουδιών της και το πάθος με το οποίο τους ερμηνεύει να έχουν χάσει λίγο από την επιρροή που είχαν στην καθημερινότητά μου.

Ε, ναι. Έφτασα πια τα 36. Ως πότε θα ακούω την ‘αγάπη υπερβολική’ και θα πωρώνομαι, να χτυπιέμαι πάνω κάτω; Ως πότε θα έχουν κάτι να μου πουν τα τραγούδια της που έμειναν κλασικά; Και γιατί να ταυτιστώ με το ‘παραλύω’ και το ‘δώδεκα’; Δεν έχω νταλκά. Μια χαρά είναι η σχέση μου, φτου, φτου, φτου, το «αν το νήμα της ζωής για τον ένανε κοπεί» δεν έχει το ίδιο εκτόπισμα όπως παλιά. Οι μόνες στιγμές που πλέον καταφεύγω στη Βίσση είναι όταν είμαι στεναχωρημένος και όταν έχω τσακωθεί με τη Μπρέντα και με πιάνουν οι ανησυχίες μου.

Τούτων λεχθέντων, χθες βράδυ ήρθε η ανατροπή. Πήγα στη συναυλία της στη Σχολή Τυφλών και επαναπροσδιόρισα της σχέση μου μαζί της. Μα, βγήκε στη σκηνή σαν «άππαρος» που λέμε και στα κυπριακά, και θέρισε τα πάντα. Τρομερά κέφια, τρομερές αντοχές, μου θύμισε ακμαία Βίσση από τα τέλη του ’90. Εκείνο το «τρελαίνομαι» το είπε όπως το έλεγε στο Χάος το 1996. Το γάμησε. Τα ‘Πράγματα’, το ‘Δεν Θέλω Να Ξέρεις’, το ‘Τραύμα’, την ΄΄Εμπνευση’, την ΄Αντίστροφη Μέτρηση’. Τι να πω! Τι να πω! Άνοιξε η ψυχή μου, έπεσαν τα τείχη, γύρισαν οι Ολυμπιονίκες σπίτι! Τέτοια κατάνυξη!

Δεν θα τη ξεπεράσω ποτέ αυτή τη γυναίκα. Όσα χρόνια κι αν περάσουν καταφέρνει να ξεπερνά τις προσδοκίες μου και ενεργειακά και φωνητικά και απ’ όλα.

Το μόνο που με χάλασε χθες βράδυ ήταν η παρουσία των Gadjo Dilo οι οποίοι, κατά τη γνώμη μου, ουδόλως ταίριαζαν με τη Βίσση και τα τραγούδια της, ενώ πολύ κακώς παρουσιάστηκαν στη μέση της συναυλίας και μας «έριξαν» τόσο ενεργειακά, όσο και ψυχολογικά. Δεν γίνεται να έχει πάει η αρτηριακή πίεση 400 με τον Βίσσαρο, σαν να κάνω πτώση με αλεξίπτωτο και μετά να «σφυρίζουμε» αδιάφορα σε ρυθμούς 50ς, λες και είμαστε σε δεξίωση γάμου και πίνουμε ντοματόζουμα. Το άκυρο!

Κατά τα άλλα, ναι, η Βίσση θα μας θάψει όλους.

Χθες είδα για πρώτη φορά και το τρέηλερ για το Star Academy που ετοιμάζουν με τον Καρβέλα στο ‘Εψιλον. Το αγάπησα. Είναι σαν να γράφει στο μέτωπο και των δύο «πόσο βαριόμαστε που μας έστησαν εδώ να κάνουμε τρέηλερ – πες μια μαλακία ρε Καρβέλα να σπάσει ο πάγος». Ο Καρβέλας όσο πάει γίνεται όλο και μεγαλύτερο είδωλο. Τον λατρεύω. Θα ήθελα να είμαι εκείνος. Παρόλο που θα παρουσιάζει το σόου ο αντιπαθέστατος και ενοχλητικός Φουρθιώτης, νομίζω δεν θα έχω καλύτερο για τον φετινό χειμώνα. X-factor, The Voice και αηδίες…

"Χούλα χουπ...Το' γραψα κι αυτό, ο πούστης!"