Ο Απολογισμός Του '23

 

Το 2023 ήταν μία μέτρια χρονιά αντικειμενικά.

 

Ήταν όμως πολύ καλύτερη από το 2020 και όλα τα επόμενα χρόνια από τον καιρό του κόβιντ, οπότε μπορούμε να χαρούμε ότι αρχίσαμε να παίρνουμε τα πάνω μας. 

 

Δεν μπορώ να πω ότι κύλησαν όλα ρόδινα και ότι δεν είχα τεράστιες απογοητεύσεις και τεράστιες υπαρξιακές αναζητήσεις. Θα σας πω όμως γι’ αυτά που πέτυχα και για τα οποία είμαι περήφανος. 

 

Πρώτον, κάθισα και μετάφρασα δύο θεατρικά έργα από τα Αγγλικά στα Ελληνικά. Διαπίστωσα ότι δεν βρίσκουμε εύκολα ωραία κείμενα για να παίξουμε και όσα μου άρεσαν δεν είχαν μεταφραστεί, οπότε εκεί προς το Πάσχα τα αγόρασα από το Άμαζον και έκατσα και τα μετάφρασα. Τα διασκεύασα ουσιαστικά, γιατί είναι και τα δύο παλιά έργα και το χιούμορ ήθελε λίγο φρεσκαρισματάκι. Όχι μόνο τα διασκεύασα, αλλά έχοντας εμπνευστεί από τη διαδικασία κάθισα και έγραψα μία επιπλέον πράξη σε ένα απ’ αυτά και εντυπωσιάστηκα από το πόσο εύκολα μου βγήκε. Τις προάλλες ανάτρεξα στο συγκεκριμένο κείμενο για να το δω εκ του μακρόθεν και γελούσα μόνος μου. Όταν γελάς ο ίδιος με αυτά που έχεις γράψει, και μάλιστα γελάς επειδή δεν θυμάσαι καν ότι αυτά τα έγραψες εσύ και σκέφτεσαι ότι «λειτουργούν» και «στέκουν», είναι καλός οιωνός. Τώρα απομένει να βρεθεί και η θεατρική ομάδα που θα τα παίξει αυτά τα έργα. Αυτός είναι και ένας εκ των στόχων του 2024. Να υλοποιήσω αυτά που ονειρεύτηκα. Να παίζω μόνο ό, τι μου αρέσει και να μην ξανά-αναλωθώ σε έργα-μαλακίες όπως αυτό που έπαιξα φέτος. Που ήξερα ότι ήταν μαλακία και παραμύθιαζα τον εαυτό μου, για να δικαιολογήσω τις ώρες που ξόδεψα επάνω του. 

 

Δεύτερον. Ενέταξα τη γυμναστική στην καθημερινότητα μου. Από καιρού εις καιρόν γυμναζόμουν, έκανα ποδήλατο και κάτι κολύμπια με τα χίλια ζόρια, αλλά ποτέ δεν είχα καταφέρει να πειθαρχήσω στον βαθμό που το κατάφερα φέτος. Φέτος άλλαξε το τροπάρι. Σχεδόν μέρα παρά πέρα έκανα διάδρομο 50 λεπτά! Ξεκίνησα με απλό περπάτημα, αλλά εξασκήθηκα αρκετά ώστε πλέον να τρέχω ένα μισάωρο χωρίς να λαχανιάζω. Σας πληροφορώ ότι δεν ήταν εύκολο για έναν άνθρωπο που με το που ξυπνά καταπίνει τα beta blockers με τη χούφτα και η πίεσή του είναι 7-12 στο τσακίρ κέφι! Εντυπωσιάζομαι γιατί έζησα την πρόοδο. Όταν ξεκίνησα κουραζόμουν στο δίλεπτο, δεν έβγαζα καν πεντάλεπτο τρεξίματος, ενώ τώρα τρέχω 30 λεπτά χωρίς να βγαίνει η γλώσσα έξω. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να καίω όλες τις μαλακίες που τρώω κατά τη διάρκεια της μέρας και να χάνω κιλά, ακόμη και σε μέρες που οι διατροφικές ατασθαλίες χτυπούσαν κόκκινο. 

 

Τρίτον. Το 2023 διάβασα 21 μυθιστορήματα ή και άλλου είδους βιβλία όπως κάτι ψευτό-πολιτικά της Σώτης Τριανταφύλλου και άλλων συγγραφέων. Να σκεφτείτε ότι μέχρι τα 24 μου έτη διάβαζα μόνο τα λογοτεχνικά βιβλία που μας επέβαλλαν στο σχολείο και το Νίτρο του Κωστόπουλου. Από τα 24 και μετά άρχισα να διαβάζω βιβλία εντατικά και πλέον δεν περνά μέρα που να μην διαβάσω στην καθισιά μου καμιά 20αριά σελίδες το λιγότερο. Μπορεί τα 21 βιβλία να μην είναι μεγάλος αριθμός αν είσαι φανατικός βιβλιοφάγος, αλλά αν αναλογιστείς ότι τα απογεύματα μεγαλώνω δύο παιδιά και ήδη άρχισα να σούρτα φέρτα μες τους δρόμους για τα ιδιαίτερα, μια χαρά τα πήγα. 

 

Αν πρέπει να σας συστήσω ένα βιβλίο να διαβάσετε από αυτά που διάβασα φέτος, θα σας έλεγα να δοκιμάσετε το «Ό,τι Αγαπώ Το Φέρνω Μαζί Μου», από τον συγγραφέα William Landay, που έγραψε και το παλιό, διαχρονικό, αγαπημένο «Defending Jacob». Κινείται στο ίδιο ύφος αν και είναι ένα σκαλί υποδεέστερο κατά τη γνώμη μου. 

 

Τέταρτον. Κατάφερα και πήγα ταξίδι μετά από τα χρόνια του κορωνοϊού. Στο Λονδίνο με τη δουλειά τον περασμένο Ιανουάριο, και κρουαζιέρα με την οικογένεια και φίλους τον Αύγουστο. Πρόσθεσα το Μαυροβούνιο στον χάρτη των κατακτήσεων μου. Άλλαξα παραστάσεις, έμαθα στα παιδιά μου πράγματα. Καλά να είμαστε, να πάμε και του χρόνου. 

 

Για το 2024 θέλω να συνεχίσω στα ίδια μήκη κύματος. Να συνεχίσω τη γυμναστική μειώνοντας τη ζάχαρη και βελτιώνοντας τη διατροφή μου (αυτό είναι πανδύσκολο και το πήρα απόφαση ότι θα μείνω στα λόγια). Να διαβάσω άλλα τόσα βιβλία, να πάω άλλα τόσα ταξίδια και να συνεχίσω το γράψιμο του βιβλίου μου. Φέτος δεν έγραψα ούτε μια σελίδα στο μυθιστόρημα που είχα αρχίσει το 2022. Έκανα όμως κάποιες διορθώσεις διαβάζοντάς το σε ανύποπτο χρόνο για να κρατώ επαφή με το περιεχόμενό του. Δεν ξέρω αν θα τολμήσω ποτέ να το εκδώσω. Είναι τόσο πολιτικά ανορθόδοξο το περιεχόμενο που δεν έχω καμία όρεξη να τα βάλω με τα κοινωνικά σύνολα που απεχθάνομαι, και τα οποία καθώς γνωρίζετε είναι και καμπόσα. Γενικά δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο να παράξεις οτιδήποτε για να το καταναλώσουν οι Κυπραίοι πέραν των όπλων μαζικής καταστροφής. Θα το τελειώσω για το γαμώτο. Τώρα αν θα το εκδώσω είναι άλλο θέμα. Ομολογώ ότι όποτε δω μαλάκα γνωστό μου να εκδίδει βιβλίο με πιάνει το «γιατί αυτός και όχι εγώ», αλλά από την άλλη σκέφτομαι ότι δεν θα κάνουμε και αυτά που περιπαίζουμε. Είναι κρίμα τα δέντρα!

 

 

Το 2024 θα είναι καλύτερο από το ’23. Ευτυχώς η Βαγγελιώ σιγά-σιγά μεγαλώνει, τελειώνει η περίοδος που είναι μία κινητή ατομική βόμβα και ένας κινητός κίνδυνος και αρχίζουμε να συνεννοούμαστε. Αυτό θα μας δώσει μία ανάσα εδώ μέσα που έχουμε γίνει τρελοκομείο με τη βούλα. Είχα ξεχάσει πόσο δύσκολα είναι τα πρώτα χρόνια μεγαλώματος ενός μωρού, πόσο μάλλον μιας αεικίνητης, τσαχπίνας κόρης που προορίζεται να γίνει μια μέρα το πιο λαμπρό αστέρι!

 

Καλή χρονιά σε όλους και ό, τι ποθείτε να το πετύχετε.

Α, και για να μην ξεχνιόμαστε! Τα 20 τραγούδια που άκουσα περισσότερο το 2023 μέσα στο αυτοκίνητο. Ιδού:

The Most Wonderful Time Of The Year

 

Τα φετινά Χριστούγεννα δεν τα πήρα είδηση κι αυτό γιατί φέτος δεν χειμώνιασε. Μέχρι στιγμής έβρεξε όλες κι όλες δυο φορές από τη μέρα που φθινοπώριασε ημερολογιακά, και ακόμα και σήμερα, 26 Δεκεμβρίου, η θερμοκρασία παραπέμπει σε αρχές Οκτωβρίου. Ακόμα και το βράδυ. Βγήκα χθες αργά να βγάλω τα σκουπίδια και ήμουν χωρίς κάλτσες και δεν ένιωσα την παραμικρή ψύχρα, μόνο λίγη δροσιά διαπέρασε τις πατούσες μου. Το έχω παρατηρήσει και από τη συχνότητα με την οποία ανάβουμε τη θέρμανση. Άλλες χρονιές την ανοίγαμε λίγο μετά το μεσημέρι, ενώ φέτος την ανοίγουμε λίγο μετά τις 6:00 το απόγευμα. Ο κόσμος ποστάρει φωτογραφίες από τις παραλίες λες και ζούμε στην Αυστραλία και αυτό σιγά σιγά γίνεται η κανονικότητα. Τι ξενέρωμα!

Ο κόσμος θεωρεί ότι αυτή η καλοκαιρία μας συμφέρει. Ναι, κάνουμε οικονομία στο ρεύμα και στο πετρέλαιο, αλλά ουδείς σκέφτεται τι μας περιμένει το καλοκαίρι με τις θερμοκρασίες να φλερτάρουν με τους πενήντα βαθμούς κελσίου και να μην μπορείς να βγεις από το σπίτι πριν νυχτώσει. Αν δεν υπάρχει ισορροπία χειμώνα – καλοκαιριού, να βράσω την οικονομία.

Το πρώτο καμπανάκι για την κλιματική αλλαγή εμένα μου βάρεσε πολύ νωρίς. Το 1998 θυμάμαι ότι ήταν τόση η λειψυδρία που τηλεφωνούσαμε σε φίλους και γνωστούς να τους ρωτήσουμε «αν έχουν λίγο νερό» για να κάνουμε μπάνιο. Θυμάμαι ότι ήμουν φαντάρος, είχα επιστρέψει από άσκηση στα χωράφια, έψαχνα νερό να κάνω μπάνιο και δεν είχαμε. Ούτε στο στρατόπεδο είχαμε, ούτε στο σπίτι. Το είχαν κόψει για σκοπούς οικονομίας. Αναγκάστηκα να πάω στον θείο μου να κάνω μπάνιο. Τέτοια τριτοκοσμικά δεν θέλω να ξαναζήσω. Προφανώς έκτοτε δημιουργήθηκαν οι μονάδες αφαλάτωσης και το νερό δεν θα μας ξαναλείψει, πάντως, δεν μπορώ να χαίρομαι με την εξάλειψη του χειμώνα.

Μου κοστίζει και ψυχολογικά. Με τι ενθουσιασμό να στολίσεις δέντρο; Έξω κάνει ζέστη! Με τι ενθουσιασμό να περιμένεις Άη Βασίλη; Έχουν ισοπεδωθεί τα πάντα. Τρέμω για το μέλλον του πλανήτη. Το «I’m dreaming of a white Christmas» γίνεται πραγματικότητα. Μόνο στα όνειρα θα ξαναδούμε χιόνι.

Στα γενέθλιά μου δεν έκανα τίποτα. Ναι, έγινα και επίσημα 43! Πολύ χωριάτικος αριθμός. Τη μέρα των γενεθλίων μου πήρα άδεια και πέρασα όλο το πρωινό ακούγοντας τα 25 αγαπημένα μου τραγούδια όλων των εποχών. Στα διαλείμματα διάβαζα το βιβλίο μου. Ξεκουράστηκα και ησύχασε το κεφάλι μου αφού τα παιδιά ήταν στο σχολείο και η Μπρέντα δούλευε. Φτάνεις, αγαπητέ αναγνώστη, στην ηλικία που το μόνο που σε κόφτει είναι να μην σου μιλά κανένας. Τραγικό αλλά αληθινό. Και πιστέψτε με, είναι τεράστια πολυτέλεια να έχεις ένα 8ωρο στο οποίο να μην σου απευθύνει ουδείς τον λόγο, και να μην είσαι υπόχρεος να τους απαντήσεις.

Το βράδυ των Χριστουγέννων ξύπνησα από τις 4:00 και δεν ξανακοιμήθηκα. Ήρθε ο Αλέξης στο κρεβάτι μας στις 4:00 το πρωί να ρωτήσει αν ήρθε ο Άγιος Βασίλης. «Είναι πολύ νωρίς, πέσε να κοιμηθείς». Δεν έφευγε αν δεν μάθαινε αν ήρθε ο Άγιος να φέρει δώρα. Εν τω μεταξύ στο κρεβάτι μας ήταν ήδη η μπουμπού η οποία θρονιάστηκε εκεί από ώρα και μάλιστα σε οριζόντια στάση. Όλοι οι καλοί χωράνε, ναι, αλλά δεν κοιμούνται. «Μην πας κάτω, έχουμε βάλει συναγερμό!» του είπα.  Έμεινε μαζί μας το παιδί να κοιμηθεί. Αμ, δε! Κάθε ένα τέταρτο ξυπνούσε και ρωτούσε «ήρθε;», «τι ώρα είναι;», «σε πόση ώρα ξημερώνει;» Στις 7:00 το πρωί με ένα κεφάλι καζάνι σηκώθηκα πάνω και του είπα «κοιμήσου και μην ξαναμιλήσεις γιατί θα γίνει χαμός!» Έμεινε ακίνητος ως τις 8:30. Μόνο έτσι καταλαβαίνουν.

Πολύ στεναχωρήθηκα με τον χαμό του Βασίλη Καρρά. Τελειώνει και η εποχή μας σιγά-σιγά και αυτό είναι αβάσταχτο. Αν σε πετύχει ο Καρράς στη σωστή συναισθηματική φόρτιση ακούγεται στ’ αφτιά σου σαν όπερα. Έχω και προσωπικό αγαπημένο το «Και Πάω, Πάω, Πάω!» του Γιάννη Καραλή. Το τραγουδώ και ευφραίνομαι. Όπως και το «Δώδεκα Παρά» που το θεωρώ αριστούργημα.

Τα φετινά τραπεζώματα ήταν άκεφα. Από τη μια σόγια έχουν συρρικνωθεί, από την άλλη όσοι έχουν παιδιά ακόμα ζουν με τον φόβο και τον τρόμο του κορωνοϊού και φοβούνται να τα εκθέσουν μην τυχόν κολλήσουν οτιδήποτε. Ο κόσμος γιορτάζει για να γιορτάσει και όχι επειδή το αισθάνεται πραγματικά. Δεν τον αδικώ με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Ομολογώ ότι λυπάμαι που περνούν οι γιορτές και δεν τις εκμεταλλευόμαστε όπως πρέπει. Φυσικά, εγώ από το 2009 λέω ότι γιορτές που ξοδεύονται στην Κύπρο δεν είναι γιορτές, αλλά πλέον δεν υπάρχει φράγκο για διακοπές πολυτελείας στα εξωτερικά ΚΑΙ τα Χριστούγεννα.

Για το νέο έτος θα τα πούμε εν ευθέτω.

Η Ελληνική Σημαία

 

Η παράνοια που ζούμε τις τελευταίες μέρες, στο διαδίκτυο κυρίως, γιατί στον πραγματικό κόσμο υπάρχουν πολύ σοβαρότερα και πραγματικά προβλήματα, έχει να κάνει με την παραποίηση της ελληνικής σημαίας από εκείνη την καλλιτέχνιδα στην Αμερική, η οποία προκειμένου να καυτηριάσει την αυξητική τάση του φαινομένου των ανθρωποκτονιών από άντρα θύτη σε γυναίκα θύμα, θεώρησε σωστό να ράψει μια ελληνική σημαία σε ροζ χρώματα παρμένα από “παπλώματα των θυμάτων” τα οποία της δώρισαν οι οικογένειες τους. 

 

(Ένα περίεργο πράμα ρε παιδί μου. Όλα τα θύματα σκεπάζονταν με ροζ παπλωματάκια σαν τις μπάρμπι. Στερεοτυπικό;). 

 

Το ζήτημα είναι πολύπλοκο και όπως πάντα έχει προσεγγιστεί με όλους τους λάθος τρόπους. 

 

Δεν με προσβάλλει η παραποίηση της ελληνικής σημαίας. Η τέχνη, το έχουμε ξαναπεί, οφείλει να χαίρει πλήρους ελευθερίας. Με ενοχλεί όμως που όλοι οι καλλιτέχνες όταν θέλουν να καυτηριάσουν, ή να θίξουν κάτι, θα επιλέξουν να θίξουν ιδέες, ιδανικά ή πράγματα που η Δεξιά θεωρεί κατεξοχήν ιερά. Τη σημαία και τη θρησκεία. Μπορούσε να καυτηριάσει τις “γυναικοκτονίες” με χίλιους δυο άλλους και πιο ουσιαστικούς τρόπους άμα ήθελε. Αλλά όχι, όλως περιέργως, επέλεξε να παραποιήσει τη σημαία. Αυτό είναι που με τσαντίζει. Ότι πίσω από το πρόσχημα του κοινωνικού, καλλιτεχνικού σχολιασμού, πολεμά σαν κλασσική Αριστερή μαλάκω, αυτά που ο Δεξιός υπολείπτεται. 

 

Αν παρ’ ελπίδα κάποιος τολμήσει να παραποιήσει σύμβολα που η Αριστερά θεωρεί ιερά, τότε μιλούμε αυτόματα για φασισμό, μισογυνισμό, ομοφοβία και λοιπές αρλούμπες. Όταν προσβάλλει η Αριστερά, τότε έχουμε αυτόματα καλλιτεχνία.

 

Γιατί δεν μας ενόχλησε η παραποίηση της ελληνικής σημαίας όταν έγινε το δυστύχημα στα Τέμπη; Γιατί τότε ουδείς διαμαρτυρήθηκε; Επειδή η παραποίηση ήταν εύστοχη! Επειδή το δυστύχημα στα Τέμπη οφειλόταν ξεκάθαρα στην ολιγωρία του κράτους. Για τις γυναικοκτονίες πώς ακριβώς φταίει το κράτος; Πώς ακριβώς φταίει το ελληνικόν έθνος ώστε να δικαιολογείται η παραποίηση της σημαίας; Δεν μπορείς να τσουβαλιάζεις 10-15 γυναικοκτόνους με όλη την Ελλάδα και τη σημαία της. Ούτε ανοχή έχει επιδείξει το κράτος, ούτε ολιγωρεί ως προς την καταδίκη τους. Μια χαρά και πολύ ορθώς τους έμπηξε όλους ισόβια. 

 

Γιατί δεν μας ενόχλησε η ελληνική σημαία φτιαγμένη από γκλίτερ στο λευκό μπλουζάκι του Σάκη Ρουβά το 2004 στη Γιουροβίζιον; Κι εκείνο ήταν “παραποίηση”. Αλλά βλέπετε, το κίνητρο και ο σκοπός παίζουν ρόλο. Δεν ενοχλεί κανέναν η παραποίηση όταν υπάρχουν από πίσω ειλικρινή και ευγενή κίνητρα.

 

Επίσης με ενοχλεί που άλλα καθεστώτα, θεοκρατικά και με τη βούλα, όπως τα μουσουλμανικά, μένουν μόνιμα στο "απυροβόλητο" που λέει και ο Κασσελάκης σας. Δεν γίνεται να επιμένεις ότι η Ελλάδα εκτρέφει γυναικοκτόνους αλλά να σφυρίζεις αδιάφορα ως προς τα μουσουλμανικά κράτη που λιθοβολούν μέχρι θανάτου τις γυναίκες οι οποίες τολμούν να ψάξουν την ευτυχία τους εκτός γάμου, ή τις αντιμετωπίζουν σαν ζώα, ακροτηριάζοντας τα γεννητικά τους όργανα για να μην αισθάνονται σεξουαλική ηδονή. Εκεί, δεν είδα κάποια ευαίσθητη καλλιτέχνιδα να παραποιεί κάποια σημαία ή να θίγει το ισλάμ. Πού να τολμήσουν; Μαγκές μόνο εκεί που νιώθουμε ασφάλεια. 

 

Γι’ αυτό και με τσάντισε το “καλλιτέχνημα”. Επειδή είναι υποκριτικό και εξυπηρετεί αλλότρια κίνητρα. 

 

Γέμισε το Facebook από παραδείγματα άλλων παραποιημένων σημαιών. Μου δείχνουν τη βρετανική σημαία παραποιημένη. Μου δείχνουν την αμερικάνικη. Μου δείχνουν σημαίες ως pop art. «Εκεί γιατί δεν ενοχλείσαι;» με ρωτούν. Μα είναι πολύ απλό. Πρώτα απ’ όλα δεν είμαι ούτε Άγγλος, ούτε Αμερικάνος για να θιχτώ. Ας θιχτούν αυτοί που πρέπει. Επίσης, δεν σημαίνει ότι επειδή οι συγκεκριμένοι λαοί δεν έχουν την παραμικρή υπερηφάνεια για τη σημαία τους και την έχουν του πεταματού ότι πρέπει να συμπεριφερθώ το ίδιο. Οι Άγγλοι μέχρι και βρακιά στρινγκ με τη σημαία τους πουλούν στους τουρίστες. Τόσο χεσμένη την έχουν. Δεν θεωρώ ότι μας επιτρέπει η αξιοπρέπεια μας να πράττουμε τα ίδια. 

 

Η ελληνική σημαία έχει ιδιαίτερη σημασία, είναι εμπνευσμένη από τους αγώνες για ελευθερία και αυτοδιάθεση και αποτελεί ποινικό αδίκημα η παραποίηση της. Είναι γελοίο που οι Αριστεροί, οι δήθεν Δημοκράτες τη βδελύσσονται όταν μάχονται να μας πείσουν ότι κόπτονται για τη Δημοκρατία και την ελευθερία.  

 

Όταν ήμουν 21 ετών, στο πρώτο έτος του πανεπιστημίου, είχα πάει με δύο Γάλλους, που ήταν αδέλφια, τον Φρανσουά και την Κλαιρ, ταξίδι ως την Ολλανδία με το αυτοκίνητο. Ήταν το 2001. Στο Άμστερνταμ πήραμε ένα καραβάκι και πήγαμε κρουαζιέρα στα κανάλια. Ήθελα να βγάλω μία φωτογραφία με τα χαρακτηριστικά γεφύρια του Άμστερνταμ στο φόντο, έτσι πήγα και κάθισα στο πίσω μέρος του σκάφους όπου υπήρχε και μία ολλανδική σημαία και την έπιασα στα χέρια μου για να φανεί καλά, και να μην υπάρχει αμφιβολία σε ποια χώρα βρισκόμασταν. Επειδή τότε ήμουν 21 ετών και είχα την αντίστοιχη ανωριμότητα σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ «κουλ» αν έκανα και ένα αστείο μορφασμό στη φωτογραφία, για να μην κάθομαι εκεί αμήχανα σαν αγγούρι. Όταν βγήκε η φωτογραφία, την οποία παραθέτω και πιο κάτω, ένας συνεπιβάτης Ολλανδός ήρθε και μου επιτέθηκε λέγοντάς μου «η σημαία της χώρας μου είναι ιερή και δεν μπορείς εσύ που είσαι εδώ φιλοξενούμενος να την χλεύαζεις!» Είναι απλά μια φωτογραφία του είπα. Δεν υπονοεί κάτι. Δεν είχα σκοπό να προσβάλω τη σημαία. Αγαπώ την Ολλανδία, αγαπώ τις σημαίες εν γένει, αγαπώ την Ευρώπη. Άρχισε να μου κάνει κήρυγμα και να μου λέει πράγματα που από τη σύγχυσή μου και τον φόβο μου δεν συγκράτησα. Εκ των υστέρων, θεωρώ ότι είχε δίκιο. Με κάποια πράγματα δεν παίζουμε, ακόμη κι αν δεν έχουμε σκοπό να προσβάλουμε. 

Σε όλες τις χώρες του κόσμου η σημαία θεωρείται κάτι ιερό. Σχεδιάζεται με προσοχή και τα χρώματα επιλέγονται με εμβρίθεια γιατί συνοψίζουν τους ιστορικούς αγώνες του λαού της εκάστοτε χώρας. Δεν γίνεται να έρχεται και να την παραποιεί ελαφρά τη καρδία ο κάθε «καλλιτέχνης» (σε εισαγωγικά γιατί πήξαμε σε ατάλαντους που θέλουν σημασία οι οποίοι όλοι τους συστήνονται ως "καλλιτέχνες"), για να γίνει γνωστός. Δυστυχώς, στην παρούσα, η συγκεκριμένη τα κατάφερε. Εκεί που δεν την ήξερε ούτε η μάνα της, εν τέλει την μάθαμε μέχρι και στην Κύπρο. 

 

Ορθώς κατέβηκε το έκτρωμα από τον τοίχο της πρεσβείας. Άμα ήθελε να δημιουργήσει awareness για τις γυναικοκτονίες ας έβρισκε άλλους, πιο σχετικούς τρόπους.

Αν Η Disney Αγαπούσε Την Κύπρο

 Ανακάλυψα ένα σάιτ τεχνητής νοημοσύνης τις προάλλες το οποίο ήταν και δωρεάν, και άρχισα να παίζω και να του ζητώ να μου σχεδιάσει διάφορα πράγματα για πλάκα. Σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραία αν του ζητούσα να μου παράξει χαρακτήρες της Ντίσνεϊ για μία ταινία που αφορά στην Κύπρο.

Όπερ και εγένετο. Ποιο Wish και μαλακίες, εδώ είναι το καλό!

Ιδού:

Cyprus" στους κινηματογράφους το 2025, και στο Disney+ λίγο μετά! Προλάβετε!

Η ταινία θα λέγεται «Κύπρος» και θα αφορά το αρχαίο μας βασίλειο. 

Η πρωταγωνίστρια, θα είναι η νέα ηρωΐδα της Ντίσνεϊ ονόματι Άντρη, η οποία θα έχει και για side kick της ένα μαγικό γαϊδουράκι, το οποίο φυσικά και θα μπορεί να μιλά και σαν άνθρωπος. Μπορεί και να πετά κιόλας, δεν έχω αποφασίσει ακόμη.

Η Άντρη είναι μια πριγκίπισσα που όμως μεγάλωσε ως χωριατοπούλα γιατί οι δικοί της την έδωσαν για υιοθεσία όταν γεννήθηκε για να την προστατέψουν από τις σκοτεινές δυνάμεις του θείου της. Παρόλη την ταπεινή της καταγωγή διαθέτει οξυδέρκεια, πείσμα και ικανότητες που θα τη βοηθήσωουν να πραγματοποιήσει το όνειρό της, να γίνει δηλαδή ξανά πριγκίπισσα και να επιστρέψει στην πραγματική της μητέρα. Για να τα καταφέρει θα πρέπει να κερδίσει την εμπιστοσύνη και την καρδιά του πρωτοπαλλίκαρου Αβέρωφ (Από τούδε και στο εξής: Ave), ο οποίος είναι και ο ομορφονιός του νησιού. 

Αυτή είναι η υφιστάμενη βασίλισσα της Κύπρου, η Queen A, η οποία δεν παίζει στο έργο ιδιαίτερα.

Ο Πρινς Άβε τη γνωρίζει ένα πρωί εκεί που μαζεύει στους κάμπους του νησιού αγρέλια και καππάρι και την ερωτεύεται σφόδρα. Πιο κάτω τον βλέπουμε να ποζάρει με αυτοπεποίθηση στην πλατεία του αρχαίου βασιλείου.

Λογαριάζουν όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Ο κακός του νησιού, ο επονομαζόμενος Μάγος Κατσέλλας και θείος του Πρινς Άβερ, ξέρει ότι πρέπει να βγάλει τον ανιψιό του από τη μέση αν υπάρχει έστω και η παραμικρή πιθανότητα να κυβερνήσει το κατσικονήσι. Γι’ αυτό και μια μέρα θα κλειδώσει τον Πρινς Άβε στον πύργο του και θα τον αφήσει εκεί μέσα να σαπίσει. 

Η Άντρη με τη βοήθεια του γαϊδουράκου της, αλλά και ενός ορφανού αγοριού, του Γιωρκή, που συναντά τυχαία στη διάρκεια της ταινίας συνασπίζονται ενάντια τον Μάγο Κατσέλλα για να τον εξουδετερώσουν. Ο Γιωρκής θα είναι το comic relief της ταινίας, θα πει και ένα πολύ χαρούμενο τραγούδι εν είδει καμπαρέ και θα έχει μαζί του δύο «πεζούνια» τα οποία θα του χέζουν σε διάφορες σκηνές και τα παιδάκια θεατές θα το βρίσκουν τρομερά ιλαρό και αστείο.

Στην ταινία θα υπάρχουν κι άλλοι καίριοι ρόλοι. Η γιαγιά της Άντρης, η κυρία Μαρούλλα που την μεγάλωσε, και η οποία φτιάχνει θαυμάσιες χαλλουμοτές, τις οποίες όταν τρως αποκτάς υπερδυνάμεις. Κάποια στιγμή στο έργο η γιαγιά Μαρούλλα θα πεθάνει και θα μεταμορφωθεί η ίδια σε χαλλουμωτή, η οποία θα ακολουθεί την εγγονή μέσα από το στομάχι της και θα της δίνει συμβουλές. 

Και επίσης, η Θεά Αφροδίτη, προστάτιδα του νησιού, η οποία στο φινάλε μπαίνει στη ψυχή του Άβε και τον ανδρώνει, ώστε να παλέψει ενάντια στο Μάγο Κατσέλλα. Ο Μάγος Κατσέλλας στην τελευταία σκηνή του έργου μεταμορφώνεται σε ένα γιγάντιο μαύρο τράγο, κάτι μεταξύ Μαλέφισεντ και Κέρβερου και παλεύει με τη μικρή Άντρη η οποία επιδεικνύει περίσσιο θάρρος και ανδρεία και νικά το κακό. 

Φυσικά, στο τέλος δεν παντρεύεται τον Άβε. Μην τυχόν και δώσουμε λανθασμένα μηνύματα στα παιδιά μας. Προτιμά να μείνει με το γαϊδούρι της και να ανοίξει ένα χαλλουμοπιτάδικο στην πλατεία της Πάφου για να κερνά τους τουρίστες. Μέσα από τη χαλλουμοτή επέρχεται η ευτυχία.

Και επειδή έχω όλο το επιχειρηματικό πλάνο έτοιμο, σας έχω ετοιμάσει και τα απαραίτητα παιχνίδια που θα ανοίξουν στη Ντίσνεϊλαντ ώστε να υποστηρίξουν και να προωθήσουν την ταινία.

Ιδού:

Dark Ride στα άδυτα του βασιλείου όπου οι επισκέπτες θα βλέπουν μέσω διαφόρων animatronics την ιστορία της Άντρης και της παρέας της. 

Carousel με γαϊδουράκια, όπου τα μικρότερα παιδιά θα μπορούν να ανέβουν επάνω στο φιλαράκι της Άντρης. 

Τρενάκι τύπου Splash Mountain το οποίο θα έχει κεντρικό θέμα τον ναό της Θεάς Αφροδίτης. 

Εστιατόριο με Χαλλουμωτές της Γιαγιάς Μαρούλλας

Βόλτα με κατσίκια εμπνευσμένα από τον Μάγο Κατσέλλα.

Υδροπάρκο εμπνευσμένο από τον Πύργο του Μάγου Κατσέλλα.

Meet and Greet με την Αφροδίτη η οποία θα υποδέχεται τους επισκέπτες για φωτογραφίες σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο. Με κατιτίς παραπάνω, έρχεται και στο δωμάτιο σας για βίντεο πριβέ. 

Τόσες πολλές ιδέες, ούτε ένας χρηματοδότης!

 

Όλοι Οι Καιροί Σκύβουν Πάνω Από Τον Παρθενώνα

Πες μου εσύ αν έχεις ακούσει άλλο λαό επί της Γης να συζητά και να τσακώνεται κατά πόσον του ανήκει η πολιτιστική του κληρονομιά!

Έχει από προχθές που έγινε το «ματζορομίνορο» με την ακύρωση της συνάντησης του Μητσοτάκη με εκείνον τον Ινδό που προΐσταται του House of Commons, του Σανούκ, πώς τον λένε, που σφάζονται οι Έλληνες μεταξύ τους για τα μάρμαρα του Παρθενώνα.

Μάρμαρα, γλυπτά, όπως θέλετε πείτε τα! Τα συμπαρομαρτούντα του, τέλος πάντων. Που είναι κομμάτι του, κομμάτι μας, και τα θέλουμε πίσω!

Υπάρχει μία πολύ συγκεκριμένη μερίδα Ελλήνων που εκνευρίζεται με το θέμα της επιστροφής τους. Δεν ξέρω γιατί τους ανεβαίνει η πίεση κάθε φορά που έρχεται το θέμα στην επικαιρότητα. Λίγα τους πέφτουν; Κάποτε ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα έχει πιο σοβαρά προβλήματα, ενώ προχθές διάβαζα να διαδίδουν ότι η Ακρόπολη είναι ούτως ή άλλως παγκόσμιο μνημείο και δεν μας ανήκει για να το θεωρούμε δικό μας και να απαιτούμε επιστροφή του οποιουδήποτε.

Αυτή η κατάντια δεν ξέρω πώς καταπολεμείται.

Σε τι να απαντήσεις σοβαρά στα πιο πάνω; Ξέρετε εσείς άλλον λαό που έχει τέτοια διλήμματα; Απορώ δηλαδή. Τσακώνονται οι Ιταλοί αν τους ανήκει το Κολοσσαίο; Τσακώνονται οι Ισπανοί αν τους ανήκει η Σαγκράδα Φαμίλια; Ή μήπως υπάρχουν Ιταλοί που λένε «ωραίο το Κολοσσαίο, αλλά ανήκει και στους Έλληνες και στους Πακιστανούς και στους Αυστραλούς εξίσου!»

Κατ’ αρχάς το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Μπορεί κάτι να σου ανήκει και ταυτόχρονα να είναι τόσο σημαντικό που να ανήκει στον κόσμο όλο. Όπως ένα σύγγραμμα, όπως ένα τραγούδι. Τα «Παιδιά του Πειραιά» ανήκουν στον Χατζιδάκι, ανήκει και στον κόσμο όλο που τ’ ακούει και ευφραίνεται. Δεν αποκλείει το ένα το άλλο.

Άλλο η κυριότητα του μνημείου, άλλο το ποιος το χαίρεται. Γιατί δεν μπορεί να το κατανοήσει αυτό ο μέσος νους, δεν μπορώ να σας πληροφορήσω!

Εξάλλου, ποιος το πληρώνει το μνημείο; Ο κάτοικος της Μοζαμβίκης; Οι Έλληνες το συντηρούν, στους Έλληνες ανήκει, αει στο διάολο από κει χάμου που κάθομαι και συζητώ τα αυτονόητα με τα ανόητα!

Είναι τα μάρμαρα του Παρθενώνα το μείζον θέμα της ελληνικής πολιτικής αυτή τη στιγμή; Ναι είναι. Γιατί όλα τα δεινά μας απ’ αυτή την ιστορική απομάκρυνση και απαξίωση ξεκινούν. Τα χάλια του ο Έλληνας τα έχει επειδή απομακρύνθηκε από τα αρχαία του. Αν ο Έλληνας μπορούσε να εκτιμήσει αυτό το κάλλος, αυτό τον ιστορικό πλούτο, θα σήμαινε ότι έχει και την ικανότητα να υπερπηδήσει και τα πιο εύπεπτα που τον ταλανίζουν σήμερα. Έτσι δεν θα έλεγε «η Ελλάδα έχει πιο σοβαρά προβλήματα». Τα προβλήματα της Ελλάδος πηγάζουν από την ιστορική λήθη. Λαός που ξεπουλά Μακεδονίες, Κύπρους, και που θεωρεί τα γλυπτά του Παρθενώνα ζήτημα παράταιρο και «εθνικιστικό» του αξίζει να υποφέρει. Του αξίζει φρικτό τέλος. Όταν το πνευματικό επίπεδο ανυψωθεί, θα υπάρξει και ευρύτερη βελτίωση της καθημερινότητας του. Ψιλά γράμματα όλα αυτά βέβαια.

Διάβαζα στο τουίτερ προχθές ένα αρχιδάκι που έγραφε: «καλώς ο Βρεττανός ακύρωσε το μίτινγκ με τον Μητσοτάκη. Υπάρχουν πρωτόκολλα ως προς το τι θα συζητηθεί σε κάθε συνάντηση και ο Έλλην πρωθυπουργός δεν τα τήρησε με τις δηλώσεις του στην εκπομπή του BBC».  Για τέτοιους βλάκες μιλάμε. Που καλύτερη διαφήμιση από τον ντόρο που ακολούθησε της ακύρωσης της συνάντησης δεν θα μπορούσε κανένας να διανοηθεί.

Αν δεν απαλλαγούμε από αυτού του είδους σχολών σκέψεις, δεν υπάρχει μέλλον!

100 Χρόνια Ντίσνεϊ

 

Τα παιδιά είναι η καλύτερη δικαιολογία πια για να κάνεις πράγματα αλλά και για να αποφύγεις πράγματα. Ας πούμε, σε προσκαλούν κάπου και βαριέσαι να πας, προφασίζεσαι ότι τα παιδιά είναι άρρωστα, ότι έχουν κάποια κοινωνική υποχρέωση ή κάποιο μάθημα και γλιτώνεις. Ομοίως, θέλεις να πας κάπου διακαώς και ψιλοντρέπεσαι; Χρησιμοποιείς το παιδί. Εγώ εχθές, φερ’ ειπείν ήθελα να πάω στη συναυλία που δόθηκε στο Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας για τα 100χρονα της Ντίσνεϊ, και παρόλο που θεωρώ ότι θα μπορούσε κάλλιστα να σταθεί ως εκδήλωση ενηλίκων, χρησιμοποίησα τον γιο μου για να πάω.

Όχι ότι δεν το φχαριστήθηκε. Και με το παραπάνω. Αλλά βλέπετε, ο γιος μου ήταν η τέλεια δικαιολογία.

Του έκανα τεράστιο ψηστήρι, βεβαίως. Κατ’ αρχάς το Σάββατο είχε πάει με τη Μπρέντα στο κοντσέρτο που δόθηκε στο Παλλάς με τη Συμφωνική Κύπρου να παίζει τον «Πέτρο και το Λύκο». Ήμουν σίγουρος ότι εκεί θα βαριόταν τη ζωή του (εγώ τον γέννησα) και ότι αν του ανακοίνωνα ότι και την επομένη θα έτρωγε στη μάπα κι άλλη Συμφωνική Ορχήστρα θα κλωτσούσε ό,τι κι αν ήταν. Οπότε του το κράτησα κρυφό μέχρι την τελευταία στιγμή. Μία ώρα πριν την συναυλία του εμφάνισα ένα αυτοσχέδιο χάρτη και του είπα ότι θα λάβουμε μέρος σε ένα κυνήγι θησαυρού. Επάνω στον χάρτη ζωγράφισα τη διαδρομή από το σπίτι μας μέχρι το Δημοτικό Θέατρο, ενώ επίσης, του έβαλα να λύσει μία εξίσωση η οποία είχε ως άθροισμα το νούμερο εκατό. Του είπα ότι «άμα λύσεις την εξίσωση θα μάθεις πόσα κεράκια σβήνει ο εορτάζων που μας προσκάλεσε στο πάρτι του, κι αν με καθοδηγήσεις σωστά, θα πάμε στο σωστό μέρος έγκαιρα για τη γιορτή».

Νομίζω ο μικρός απόλαυσε περισσότερο το κυνήγι αυτό, παρά την εκδήλωση αυτή καθεαυτή. Μου είπε «ο μόνος 100χρονος που ξέρω είναι η γιαγιά σου, αλλά αυτή πέθανε. Λες να πήρε δεύτερη ευκαιρία;» Περιττό να πω ότι τα έκανε μαντάρα με το «αριστερά-δεξιά» μέσα στο αυτοκίνητο. Εγώ ακολούθησα τη σωστή διαδρομή, πάρκαρα στο χωράφι κοντά στο θέατρο και του είπα «δεν μας βοηθά ο χάρτης, θα κατέβουμε και θα πάμε με τα πόδια και άμα δεις κάπου να γράφει «100» θα μπούμε μέσα!» Μέχρι και στο φουαγιέ δεν είχε συνειδητοποιήσει ακόμη τι τον περίμενε. Ενθουσιάστηκε όταν έλυσε τον γρίφο με τους συνειρμούς του. "Εκατό χρόνια Ντίσνεϊ!" Ορίστε, τέτοια πρέπει να σκαρφίζομαι για να γλιτώνω τη μουρμούρα.

Η παράσταση ήταν το κάτι άλλο. Απερίγραπτη.

Μετά δυσκολίας συγκρατούσα τα δάκρυά μου. Στο Dos Oruguitas του Encanto δεν συγκρατήθηκα, στο δε Lion King στο τέλος, απλά πλάνταξα και το χάρηκα. Οι φωνές, η ορχήστρα, το οπτικό υλικό, όλα εξαιρετικά. Τη δε παράσταση έκλεψε, κατ’ εμέ, η Νάντια Μπουλέ. Δεν πίστευα στα αφτιά μου ότι αυτή η γυναίκα, την οποία γνωρίσαμε ως δευτεροκλασάτη τηλέ-περσόνα διαθέτει αυτή τη φωνάρα. Τα έσκισε τα τραγούδια, ενώ φορούσε και ένα αστραφτερό φόρεμα το οποίο δεν την ξεχώριζε ποσώς από τις υπόλοιπες τραγουδίστριες του Μπρόντγουεϊ και του Ουέστ Εντ. Μία κούκλα, μία ντίβα σε οσκαρική εμφάνιση. Μπράβο! Είπε διάφορες μπαλάντες του Ντίσνεϊ υποδειγματικά.

Για τους υπόλοιπους, δεν έχω να πω πολλά. Πέραν 1-2 εξαιρέσεων ήταν όλοι τους αντιπροσωπευτικοί του επιπέδου που ανέμενα. Η μόνη παραφωνία ήταν ο χώρος. Πολύ λίγος και πολύ μικρός για να απογειώσει αυτό το οπτικοακουστικό υπερθέαμα. Η ηχητική του θεάτρου μπουκωμένη και θαμπή. Και στον Κορκολή που είχαμε πάει τον περασμένο Μάρτιο τα ίδια χάλια. Κρίμα! Τα δε εφέ που χρησιμοποιήθηκαν (έπεσε τεχνητό χιόνι στο Let It Go), παρενόχλησαν το κοινό των μπροστινών θέσεων. Βασικά έπεσε όλο το χιόνι επάνω τους, έγιναν μούσκεμα οι άνθρωποι. Είχε πλάκα στην αρχή, μετά το πρώτο λεπτό άρχισε να γίνεται άβολο. Δεν ξέρω αν έγινε επίτηδες ή λόγω κακού σκηνικού προγραμματισμού. Πάντως, δεν ήταν σωστό. Όπως και να ‘χει, δεν πειράζει, πλήρωσαν ακριβό εισιτήριο οι μπροστινοί, ας το λουστούν.

Το κοινό, κλασικά, κυπριακό, μουρόχαβλο αν και στο encore χαλάρωσε και εκδηλώθηκε, και απέδωσε στους καλλιτέχνες τις τιμές που τους άξιζαν. Εννοείται πως κάθισα πάλι στην χειρότερη δυνατή θέση, με ένα τρίχρονο πίσω μου το οποίο δεν σιώπησε σε όλη τη συναυλία, ρωτούσε παιδαριώδεις ερωτήσεις καθόλη τη διάρκεια, τύπου «ποια είναι αυτή», «πότε θα βγει η Άριελ», «πότε θα χορέψουν» και η κηδεμόνας του ουδόλως πτοήθηκε να το συμμαζέψει. Μέχρι και ο Αλέξης γύρισε πίσω δυο τρεις φορές και το αγριοκοίταξε, αλλά ουδόλως πτοήθηκε. Ως κερασάκι στην τούρτα, φταρνίστηκε και 5-6 φορές μέσα στα αφτιά μου, πιστεύω δεν έμεινε μικρόβιο που δεν το εισέπνευσα. Τι το φέρνετε το τρίχρονο σε συναυλία με συμφωνική ορχήστρα; Ακόμα δεν καταλάβατε ότι η Ντίσνεϊ δεν είναι αμιγώς παιδική; Εδώ ο Αλέξης που είναι αισίως επτά ετών, μετά δυσκολίας συμμορφωνόταν στο σαβουάρ βιρβ του κοντσέρτου. Τι περιμένετε από το τρίχρονο; Έλεος!

Ο γιος μου πέρασε καταπληκτικά αν και, καθώς δήλωσε στο τέλος «κάποιες λεπτομέρειες μπορούσαν να προσεχθούν». Πόσο γιος μου! Ποιες λεπτομέρειες; «Δεν είπαν το Be Prepared». Του είχα εξηγήσει ότι αποκλείεται να έλεγαν το εν λόγω τραγούδι όμως όταν βγήκαν και ρώτησαν στο encore ποιο θέλετε να πούμε ο Αλέξης ξελαρυγγίστηκε να φωνάζει «be prepared» και όταν ξεκίνησε το supercalifragilisticexpialidocious της Μαίρης της Πόππινς σταύρωσε τα χέρια του και σωριάστηκε στην καρέκλα θυμωμένος. Πόσο γιος μου επί δύο.

Τα παιδιά μου, και τα δύο, λατρεύουν το be prepared επειδή τους το τραγουδώ κάθε πρωί πριν το σχολείο παραφρασμένο ως Get Prepared. Μάλιστα στον στίχο «just listen to teacher» πηδάω σαν το λιοντάρι επάνω στα παπλώματα του κρεβατιού τους και τους πλακώνω ολόκληρος, αφού δεν λένε να σηκωθούν να προετοιμαστούν για το σχολείο. Αυτά το λατρεύουν και κουκουλώνονται έτι περισσότερο μέσα στα ζεστά τους και εγώ ξεκινώ το γαργαλητό ώσπου να παραδοθούν. Είναι το πρωινό μας παιχνίδι. Ιεροσυλία ότι το σνόμπαραν οι τραγουδιστές και η ορχήστρα, κατά τον Αλέξη. Τον είχα προετοιμάσει ψυχολογικά ότι «αποκλείεται να πουν τραγούδια κακών» εν γένει, αλλά έκαναν το λάθος και είπαν το Poor Unfortunate Souls της Ούρσουλα και εκεί αναπτερώθηκε το ηθικό του. «Είδες παπά; Μια χαρά λένε και τραγούδια κακών. Θα πουν και το Be Prepared!» Ώρες, ώρες τον λυπάμαι.

Είναι τελικά ο Βασιλιάς των Λιονταριών η κορωνίδα της Ντίσνεϊ; Είναι και δεν είναι. Αριθμητικά ομιλώντας το Frozen έχει σπάσει κάθε φράγμα και ρεκόρ. Δεν μπορώ όμως να συγκρίνω τις συνθήκες του 1994 με αυτές του 2013. Το αγάπησα το Frozen αλλά δεν μπορώ να συγκρίνω τα λιοντάρια με τα διαχρονικά τους μηνύματα και μαθήματα ζωής, με τη ξυνίλω Έλσα που ένιωθε ενοχές επειδή είχε υπερδυνάμεις. Ας είμαστε και λίγο ρεαλιστές. Δεν θα κάτσουμε να σε λυπηθούμε κιόλας επειδή αυτόεξορίστηκες στα βουνά επειδή δεν μπορούσες να ευχαριστηθείς τις δυνάμεις σου. Αν έχεις θέματα, καλοί και οι ψυχολόγοι. 

Και μουσικά δηλαδή, δεν μπορώ να συγκρίνω τη μουσική που έγραψε ο Έλτον Τζον με τη μουσική του Frozen. Ναι, επικό το Let It Go, αλλά ως εκεί. Το αριστούργημα του Lion King δεν το φτάνει, κι ας το έχουν ξευτυλίσει με το live action film. Να σου πω την αλήθεια εμένα με χαλούν τα έργα που παίζουν ζώα, τα βρίσκω πολύ «μίκυ μάου», αλλά το Lion King ήταν ένα έργο που το είχα δει στο σινεμά τέσσερεις φορές και παιζόταν στον λευκωσιάτικο «Οθέλλο» τρεις μήνες σερί, ρεκόρ για τα κυπριακά δεδομένα των 90ς όπου η ταινία άλλαζε ανά δεκαπενθήμερο. Ούτε που κατάλαβα πότε πέρασαν 30 χρόνια έκτοτε. Τη δε σκηνή που πεθαίνει ο Μουφάσα, ακόμη και σήμερα δεν την αντέχω να τη δω χωρίς «να μπει ένα σκουπιδάκι στο μάτι μου». Για μένα είναι μία ταινία τόσο φρέσκια και διαχρονική που δεν μπορεί να ξεπεραστεί με τίποτα. Η δε αφρικανική της αισθητική, το κάτι άλλο. Αγάπησα την αφρικανική κουλτούρα εξαιτίας της συγκεκριμένης ταινίας.

Η συναυλία είχε εξαιρετικό tracklist, αν εξαιρέσεις τη Μοάνα που θα μπορούσε να ειπωθεί μόνο ένα τραγούδι και τη Ραπουνζέλ που παραγκωνίστηκε πλήρως, δεν έχω το παραμικρό παράπονο. Ήταν μία γιορτή της ανθρωπότητας το χθεσινό, ένα πάρτι της ζωής μου το οποίο πέρασε επιτυχώς πλέον και στον γιο μου. Μου είπε χίλια ευχαριστώ για την έκπληξη που του έκανα και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να τον βάζεις για ύπνο, να σε αγκαλιάζει και να σου λέει «ευχαριστώ!» Πόσα μωρά ξέρετε που λένε ευχαριστώ και αναγνωρίζουν ειλικρινά το effort του γονιού; Εγώ μόνον έναν!

Αυτά τα υπέροχα, και πάντα τέτοια! Ο Αλέξης μου είπε στο αυτοκίνητο: «στα επόμενα 100 χρόνια να ξανάρθουμε και να φέρουμε και τη σουρλουλού!» Εντάξει, του είπα.

Η Χοντρή Με Το Στρες

Long story short, 

 

Η Πρωτοψάλτη στα λάιβ της σταμάτησε να λέει «και που πηγαίνει και μία χοντρή νευρικιά, Κυριακή, να της φύγει το στρες». Το «χοντρή» το προσπερνά.

 

Δεν χρειάζεται να αναπτύξω τις θέσεις μου για το συγκεκριμένο θέμα. Όσοι με διαβάζετε χρόνια τις γνωρίζετε ή μπορείτε να τις φανταστείτε. 

 

Εγώ θέλω να ρωτήσω. Γιατί έκοψε το «χοντρή» και όχι το «νευρικιά;».

 

 Το πάχος έχει απενεχοποιηθεί. Δεν είναι κακό να είσαι χοντρή αν έχεις την υγειά σου. Δεν είναι ούτε καλό βασικά. Είναι αδιάφορο. Σημασία στη ζωή έχει αν προσφέρεις κάτι, αν έχεις έργο να επιδείξεις. Κανένας δεν νοιάζεται αν είσαι ξανθή, γαλανομάτα, χοντρή, λεπτή κτλ, αν έχεις προσωπικότητα. Αυτό το εμπεδώσαμε. Η Δανάη Μπάρκα ας πούμε σ’ αυτό πατάει και έγινε πρώτης τάξεως παρουσιάστρια. Η Κατερίνα Ζαρίφη πρώτης τάξεως κωμικός, η Αντέλ, παλιότερα, πρώτης τάξεως τραγουδίστρια. Η Νέττα, κέρδισε στη Γιουροβίζιον τη Φουρέιρα. Γιατί είχε στίγμα. Όχι ότι δεν είχε η Φουρέιρα, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ. Το πάχος δεν ήταν εμπόδιο ώστε να κερδίσει τη «μουνάρα» τη Φουρέιρα. Όλες αυτές κατάφεραν με την προσωπικότητα τους και το όποιο ταλέντο τους, να πάνε πέρα από το «χοντρή». Μόνο αν δεν έχεις τίποτα να επιδείξεις, θα σε πουν χοντρή. Και εδώ που τα λέμε, σιγά τα ωά, σιγά την προσβολή. 

 

Αφού λοιπόν το απενεχοποιήσαμε, η Πρωτοψάλτη τι θέλει και το ακυρώνει; Δεν καταλαβαίνει ότι τα κάνει χειρότερα τα πράγματα; Ότι είναι σαν να λέει σε μία χοντρή, «ξέρουμε ότι είσαι άσχημη, δεν είναι ανάγκη να στο υπενθυμίζουμε και μέσω ενός στίχου», ας υποκριθούμε ότι δεν υπάρχεις καλύτερα, ενώ τόσα χρόνια σε τραγουδούσαμε μια χαρά. «Τώρα δεν το σηκώνει η εποχή», και «ξαφνικά πρέπει να υποκριθούμε ότι δεν υπάρχεις». Ο ελέφαντας στο δωμάτιο! Αδόκιμη έκφραση στην προκειμένη, αλλά μόνο αυτή αποδίδει το νόημα.

 

 Εδώ στα καλλιστεία πια κερδίζουν χοντρές και σε όλους τους οίκους μόδας προβάλλονται τα plus size μοντέλα. Νομίζει πραγματικά η Πρωτοψάλτη ότι συμβάλλει με αυτή την αλλοίωση του στίχου; Ότι είναι χρήσιμη και εκτιμάται; 

 

Ήμαρτον Παναγία μου!

 

Ευτυχώς δεν έμεινε σώφρων άνθρωπος που δεν την αποδοκίμασε. Ακόμη και ο Κραουνάκης που τα ‘χει τα κιλάκια του, μίλησε για «σουργελοποίηση». Βέβαια αυτόν αλλού τον τρώει και αλλού κνίθεται που λέμε και στα κυπριακά. Της τα ‘χει μαζεμένα από την εποχή του «φορτηγού», και του κορωνοϊού. 

 

Και επανέρχομαι. Γιατί δεν αφαίρεσε και τη λέξη «νευρικιά;» Είναι τώρα εποχές να τραγουδούμε εύπεπτα τραγούδια για ανθρώπους με νευρασθένειες; Το πάχος διορθώνεται. Η νευρική διαταραχή, η ασθένεια, πώς μπορεί να διακωμωδείται; Αλήθεια, πώς δεν της πέρασε από το μυαλό ότι η «νευρικιά» είναι χειρότερη από τη «χοντρή»; Δεν βρέθηκε ένα γουόουκ πλάσμα στον κύκλο της να της το επισημάνει; Πραγματικά απορώ. 

 

Ζω για τη μέρα που θα κοπούν όλοι οι χαρακτηρισμοί από τα τραγούδια και δεν θα έχετε τι να τραγουδάτε. 

 

Είστε ηλίθιοι και σε τέτοιο κόσμο αξίζετε να ζείτε. 

Σε Διαφορετικές Συχνότητες

 Άλλο ένα υπερρεαλιστικό σαββατοκύριακο πέρασε στην ιστορία.

Το Σάββατο έθαψα τη γιαγιά μου και την ίδια μέρα γιορτάσαμε τα γενέθλια του Αλέξη.

Πέρασα από τα «συλλυπητήρια» στο «να σας ζήσει» εντός δύο ωρών!

Και τα δύο γεγονότα είχαν τις στιγμές τους.

Γενικά, στις κηδείες αποφεύγω να κοιτάζω τα πτώματα μέσα στο φέρετρο. Φοβάμαι λίγο. Τον πατέρα μου δεν τον κοίταξα καθόλου, φερ’ ειπείν. Σε άλλες κηδείες που τυχαίνει να πάω, το ίδιο. Αποφεύγω να ρίξω προς το φέρετρο τη ματιά μου. Όμως προχθές με τη γιαγιά μου ήταν διαφορετικά. Της έριξα μια δυο ματιές πάνω από το καθρεφτάκι του φερέτρου, και όσο στεκόμουν εκεί κατά τη διάρκεια του μυστηρίου την κοίταζα συνέχεια. Δεν πίστευα ότι ήταν νεκρή. Έλεγα ότι απλά κοιμάται, ότι κάποιο λάθος πρέπει να έγινε, ότι από στιγμή σε στιγμή θα ξυπνήσει και θα την πιάσει το χάχανο λέγοντας μας ότι έκανε πλάκα, όπως έκανε μια ζωή. Για κάποιο λόγο όλες αυτές οι σκέψεις δεν μου έφερναν δυσφορία, θρήνο ή οδυρμό. Είχα ένα μειδίαμα το οποίο έφερνε αμηχανία ακόμα και σε μένα.

Ο οδυρμός είχε έρθει τις προάλλες.

Σας έχω ξαναπεί ότι μου τυχαίνουν πολλές υπερφυσικές συμπτώσεις κατά καιρούς. Όπως για παράδειγμα όταν είδα όνειρο τον πατέρα μου και μου ανακοίνωσε την εγκυμοσύνη της γυναίκας μου πριν καν έχουμε κάνει τεστ, πριν καν υποψιαστούμε ότι μπορεί να ήταν έγκυος. Όπως όταν άκουσα τη φωνή του μέσα στο μαιευτήριο να μου λέει «έχει μεγάλη διαστολή και θα γεννήσει γρήγορα» όπως και έγινε.

Κάτι παρόμοιο συνέβη και με τη γιαγιά μου. Το πρωί που μου ανακοινώθηκε ο θάνατός της ήμουν στο γραφείο. Ενόσω ήμουν εκεί και περνούσαν διάφορες αναμνήσεις από το μυαλό μου σκέφτηκα ότι δεν έχω κάποιο τραγούδι με το οποίο να έχω συνδυάσει ιδιαίτερα τη γιαγιά μου, ώστε να το θεωρώ «δικό της». Όμως, έχω μια ανάμνηση από εκείνη, πάλι στη δεκαετία του ’80, να είμαι στο σπίτι της και να παίζω με τα «νερά». Τι εννοώ; Η γιαγιά μου όταν έπρεπε να μου βρει παιχνίδι για να την αφήσω λίγο ήσυχη, μου γέμιζε μία παιδική μπανιέρα με νερό, έριχνε μέσα και υγρό πιάτων για να δημιουργηθεί σαπουνάδα και μου έφερνε διάφορα παιχνίδια να τα πλατσουρίσω μέσα και να παίξω. Θυμάμαι ένα Σάββατο που ενώ εγώ έπαιζα με τα «νερά» εκείνη σφουγγάριζε και τραγουδούσε τη «Συχνότητα» της Μοσχολιού. Έκανε και χορογραφία κρατώντας τη σφουγγαρίστρα όπως τη γνωστή διαφήμιση και ήταν σε μεγάλη ευφορία. Το θυμάμαι έντονα.

Με το που σχολάνω και μπαίνω στο αυτοκίνητο να πάω σπίτι, ανοίγω το ραδιόφωνο και ποιο τραγούδι έπαιξε πρώτο-πρώτο; Η Συχνότητα! Εντάξει, αυτά είναι μηνύματα από άλλο σύμπαν! Ποια ήταν η πιθανότητα να πέσω επάνω σ’ αυτό το τραγούδι; Και μάλιστα τη συγκεκριμένη στιγμή και μέρα; «Δεν είμαστε στην ίδια τη συχνότητα, δεν είμαστε στον ίδιο τον σταθμό, τα όνειρα μου έχουν ταυτότητα τα όνειρά σου έχουν αριθμό». Το έβαλα στη διαπασών και έκλαψα με την ησυχία μου σε όλη τη διαδρομή! Οι πεθαμένοι είναι όντως γύρω μας. Και μας στέλνουν μηνύματα. 

Μετά από αυτή την εκτόνωση, ήταν επόμενο στην κηδεία να είμαι απόλυτα συγκροτημένος. Η μόνη στιγμή που συγκινήθηκα λίγο ήταν όταν είχα δει μία κυρία από την παρέα της, η μόνη που ζει ακόμη, να μπαίνει στην εκκλησία σαν το ερείπιο υποβασταζόμενη από την κόρη της. Έχω κι από τη συγκεκριμένη κυρία αναμνήσεις. Τον Απρίλη του 1999 όταν ήταν τα γενέθλια της γιαγιάς μου, η εν λόγω κυρία ήρθε να της κάνει έκπληξη μαζί με άλλες τρεις. Εκείνη την περίοδο ήταν πολύ της μόδας το τραγούδι Sex Bomb του Tom Jones. Μου ζήτησαν να τους παίξω το CD, και άρχισαν όλες να χορεύουν στο πάρτι κάνοντας τραινάκι. Ήμουν 19 ετών τότε, και το έβρισκα καταπληκτικό ότι οι τότε 66χρονες «γριές» χόρευαν το Sex Bomb!

Αυτά από την κηδεία.

Το μεσημέρι του Σαββάτου είχαμε τα γενέθλια του γιου μου. Εκεί είχαμε άλλα δράματα. Στο πάρτι φέραμε έναν ταχυδακτυλουργό. Ο «μάγος» κάλεσε τον εορτάζοντα επί σκηνής να του κάνει ένα κόλπο. Ο γιος μου στάθηκε στα φώτα, αλλά όταν ο μάγος του είπε ένα αστείο, το οποίο τώρα δεν το θυμάμαι να σας το μεταφέρω, τα παιδάκια στο ακροατήριο ξέσπασαν σε γέλια. Ο Αλέξης ντράπηκε, ερμήνευσε τα γέλια των συμμαθητών του ως κοροϊδία και έφυγε κακήν κακώς από το πάρτι.

Αντιλαμβάνεστε τι ακολούθησε.

Δέκα ψυχολόγοι και εκατό σοφοί πατέρες δεν αρκούν για να συνεφέρουν αυτό το παιδί όταν το πιάνει το γινάτι και η ευθιξία. Τον καταλαβαίνω απόλυτα βέβαια, γιατί κι εγώ έτσι είμαι ως ένα βαθμό, αλλά αυτός έτι περισσότερον. Πήγα να τον καλοπιάσω, να τον συνετίσω, να του εξηγήσω τις προθέσεις του μάγου, αλλά τίποτα εκείνος, ανένδοτος. Μου είπε «για να επιστρέψω στο πάρτι θέλω να φύγει ο μάγος!» Πόσο εγώ!

Η αλήθεια είναι ότι ο «μάγος» ήταν αντιπαθέστατος και σε μένα, ένας σάχλας και μισός, απ’ αυτούς που τους βλέπεις και κλαις τα λεφτά σου, μα έλα που έχει απήχηση και θεωρείται το κλου της βραδιάς σε τέτοιες περιπτώσεις.

Μετά από αρκετά λεπτά πολιτισμένων διαπραγματεύσεων που θα ζήλευε και η Τένια Μακρή, τον πείσαμε να επιστρέψει στο πάρτι έστω και χωρίς να συμμετάσχει στα μαγικά. Όπερ και εγένετο. Με το που εισερχόμαστε στην αίθουσα τι να δουν τα μάτια μας; Η σουρλουλού, η Βαγγελιώ μου, πήρε τη θέση του Αλέξη στην πίστα και συνομιλούσε διά μικροφώνου με τον μάγο. Αυτή του έλεγε διάφορα ακαταλαβίστικα (αφού δεν μιλά ακόμα) και ο μάγος τα ερμήνευε όπως ήθελε και το κοινό γελούσε. Βολεύτηκαν όλες οι πλευρές. Η σουρλουλού σωστή σόου γούμαν το απολάμβανε και ο μάγος το εκμεταλλευόταν παραπάνω. Άρχισε να εμφανίζει κουνέλια και περιστέρια από τα καπέλα του, η μπουμπού ενθουσιαζόταν και τα χάιδευε, και όπως αντιλαμβάνεστε έκλεψε κανονικά την παράσταση.

Πώς γίνεται στις ελληνικές ταινίες που αρρωστά η πρωταγωνίστρια και της τρώει τη δόξα η αναπληρώτρια; Έτσι! Ο Αλέξης την είδε, αλλά δεν έδωσε σημασία, ευτυχώς το πήρε χαλαρά. Η έγνοια του ήταν να μην ξανά-αντιμετωπίσει τον μάγο. Ανάθεμα την ώρα που τον καλέσαμε. Αν μη τι άλλο, έβγαλε τα λεφτά του επάνω στη μπουμπού.

Ο γιος μου δήλωσε ότι εν τέλει πέρασε ωραία στα γενέθλιά του, αλλά μία αναμπουμπούλα την περάσαμε. Μισώ που στις μέρες μας πρέπει όλα να τα αναλύουμε και να ψάχνουμε αίτια και αφορμές και τι μπορεί να γίνει για να αντιμετωπιστεί πολιτισμένα μία κρίση. Στην εποχή μου, αν τολμούσες να συμπεριφερθείς έτσι, σε άρπαζαν από το αφτί, σε έφερναν μέσα με το ζόρι και σου έλεγαν «πλήρωσα μία περιουσία τον ταχυδακτυλουργό, θα κάτσεις να σε ξευτυλίσει και θα σκάσεις, τ’ ακούς;»

Τώρα, μόνο το Δαλάι Λάμα δεν προσεγγίσαμε να μας πει τί να κάνουμε και πώς να τον αντιμετωπίσουμε, μην τυχόν τραυματιστεί η ψυχούλα του.

Αυτό ήταν το Σάββατο μου.

Η Κυριακή ευτυχώς ήταν πιο ήρεμη. Δεν έκανα τίποτα! Θεός!