Ποιός Φοβάται την Πραξούλα;

Την περασμένη Δευτέρα και ενόσω οι τρεις βασικοί υποψήφιοι για την προεδρία του κράτους μονοπωλούσαν το τηλεοπτικό ενδιαφέρον στο υπ’ αριθμόν δύο debate για τις προεδρικές εκλογές, η κ. Πραξούλα Αντωνιάδου έδινε το δικό της ρεσιτάλ στο κανάλι extra, μέσω του οποίου επιβεβαίωσε όλα αυτά τα οποία λέμε εδώ και ένα χρόνο μέσα από αυτό το μπλογκ. Ότι η κ. Πραξούλα είναι λίγο «αλλού βαρούν τα τύμπανα, αλλού χορεύει η νύφη». 

Και τι νύφη! Νυφίτσα!

Όσοι από εσάς χάσατε αυτή τη συνάντηση κορυφής ανάμεσα στον κ. Αυτιά και την κ. Πραξούλα (απλά σουρεάλ το ότι ο ένας έχει το όνομα και η άλλη έχει τη χάρη, βλ. αυτιά), σας παραθέτω τα καλύτερα σημεία της εκπομπής για να απολαύσετε ιδίοις όμμασι αυτό το άνευ προηγουμένου muppet show σε όλο του το μεγαλείο. Πραγματικά, δεν ξέρεις ποιόν από τους δύο να λυπηθείς περισσότερο αφού χωρίς αμφιβολία, κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι. Προτείνω να τους δώσουν ένα κοινό σαββατιάτικο σόου στο μέλλον να μην πάνε χαμένα τόσα νούμερα.

Παρακαλώ όπως εστιάσετε στα πιο σοβαρά αποσπάσματα των επιχειρημάτων της κ. Πραξούλλας όπως για παράδειγμα το ότι το κυπριακό πρόβλημα δεν λύθηκε μέχρι σήμερα επειδή το χειρίζονταν άντρες πολιτικοί και όχι γυναίκες (κατά τα άλλα είναι αυτή που είχε πέσει θύμα σεξιστικών σχολίων στη Βουλή και ένιωσε βιασμένη), όπως επίσης εφιστώ την προσοχή σας στην ευλάβεια με την οποία περιγράφει το περιστατικό με τον Αρχιεπίσκοπο, που προσωπικά για πολλή ώρα δεν μπορούσα να καταλάβω αν αποτελεί αυτοσαρκασμό και ευσεβή πόθο, ή σοβαρό δείγμα ψυχικών διαταραχών.

Για τον Αυτιά δεν έχω να προσθέσω κάτι βεβαίως, βεβαίως. Άνθρωπος που σε παλαιότερες εκπομπές του στην Αθήνα συνομιλούσε κάθε μέρα με το βίντεο του Ψωμιάδη και προσποιούνταν πως κάνει ζωντανή σύνδεση, δεν χρειάζεται περεταίρω λιβάνισμα.

Στο μεταξύ, να σε ενημερώσω πως στο τουίτερ ανακαλύψαμε ένα ψεύτικο, σατιρικό προφίλ της Πραξούλας το οποίο σαρώνει μέχρι στιγμής με αρλούμπες που θα μπορούσε να είχε πει και η ίδια, ενώ προχτές έσκασε μύτη και η κόρη της, με πραγματικό προφίλ, η οποία προσπαθούσε να περισώσει το γόητρο της μητέρας της, ξεκαθαρίζοντας προς το σύμπαν ότι:

 semeli kyriacou ‏@SEMELITSA

Το account @praxoulla2013 υιοθετεί το όνομα Πραξούλας Αντωνιάδου, είναι fake.Πραγματικές δηλώσειςhttp://www.facebook.com/praxoula  pls rt

Collapse

•  Reply 
•  Retweet 
•  Favorite 
•  More

Για να πάρει τη θεϊκή απάντηση του Invictus:

 Invictus ‏@oilaomon

@praxoulla2013 @semelitsa σε ένα αλώνι κάπου μακριά, μια φοράδα μόλις χέστηκε

 Hide conversation

•  Reply 
•  Retweeted 
•  Favorited 
•  More

• 3:36 AM - 29 Jan 13 · Details

Ακόμα γελώ! Το @semelitsa βεβαίως, βεβαίως, σαν έμπνευση για username είναι απλά αριστούργημα. 

Κερνώ Μια Γκίνες!

Έχουμε ανάμεσά μας άνθρωπο που νόμισε ότι το να ράψει νυφικό με ουρά μήκους ενός χιλιομέτρου είναι τόσο cool που θα έμπαινε στο βιβλίο του Γκίνες αντί να το κάνει θηλιά και να κρεμαστεί να ησυχάσουμε. Όπως έχουμε ανάμεσά μας και ηθοποιό που παίζει τον ίδιο ρόλο εδώ και δεκαετίες και μπήκε κι αυτός στο Γκίνες και έχει να το λέει. Ακόμα και για τα ρεκόρ μας, σ’ αυτή τη χώρα, είμαστε για να μας κλαιν οι ρέγγες. Τέλος πάντων, χέστο το νυφικό. Χέσε και τον Νικολάκη. Αυτούς τους άχρηστους που δουλεύουν στον έφορο εκλογών και δεν πήραν χαμπάρι ότι το λογότυπο τυπώθηκε σε μισό εκατομμύριο ψηφοδέλτια, δεν τους αξίζει –εκτός από το ξίφος της Beatrix – κι ένα ατομικό ρεκόρ Γκίνες να νιώσουν ότι δεν πήγε χαμένο το σπέρμα του πατέρα τους;

 

Αν είναι ποτέ δυνατόν! Πού είναι η Τρόικα να τους πακετάρει να τους στείλει στο πυρ το εξώτερον; Ποια Τρόικα; Στρατός ολόκληρος πρέπει να έρθει σ’ αυτή τη χώρα, να εξορίσει τον μισό πληθυσμό, να νιώσω ότι δεν πάνε χαμένα τα χρήματα του φορολογούμενου! Μισό εκατομμύριο ψηφοδέλτια τυπωμένα κύριέ μου και ουδείς πρόσεξε ότι ο συγκεκριμένος υποψήφιος χρησιμοποίησε για λογότυπό του το έμβλημα του Γκίνες! Άξιος ο μισθός σας! Είμαι σίγουρος, και το λογότυπο του Μπάτμαν να χρησιμοποιούσε, κανείς δεν θα το πρόσεχε. Και ένα πέος ανάμεσα σε φύλλα ελιάς να τους έστελνε, που θα ήταν και το πιο λογικό, αυτοί θα το τύπωναν.

Άκου τώρα να σου πω μια ιστορία, να δεις πόσο εύκολα λύνεται το πρόβλημα. Όταν τυπώσαμε 400 εισιτήρια για τις ερασιτεχνικές παραστάσεις που παίζουμε αυτή την περίοδο, κατά λάθος αναγράψαμε επάνω στο εισιτήριο ότι η παράσταση χορηγείται από ένα συγκεκριμένο ίδρυμα. Αφότου τυπώθηκαν τα εισιτήρια το εν λόγω ίδρυμα μας ανακοίνωσε ότι δεν προτίθεται τελικά να μας χρηματοδοτήσει λόγω οικονομικής κρίσης και έκτακτων περικοπών. Για να είμαστε νομότυποι έπρεπε να σβήσουμε από όλα τα εισιτήρια το όνομα του σωματείου γιατί όπως καταλαβαίνεις, το ενδεχόμενο να τυπώσουμε καινούρια δεν έπαιζε. Και πώς τα σβήσαμε; Αγόρασα έναν ωραιότατο μαρκαδόρο και διέγραψα το όνομα του σωματείου με μια γραμμή σε κάθε εισιτήριο ξεχωριστά. Ένα, ένα, τετρακόσια εισιτήρια στη σειρά! Έπαθε μαλάκυνση το χέρι μου, ξόδεψα ένα ολόκληρο απόγευμα να σβήνω λάθη αλλά δεν γινόταν αλλιώς.

Αλλά έτσι το πρόβλημα λύθηκε. Ε, λοιπόν, είναι πολύ απλό. Να βρείτε εκεί στον έφορο εκλογών τον μαλάκα που δεν πρόσεξε το λάθος και να του αγοράσετε μαρκαδόρους. Πολλούς μαρκαδόρους! Άπειρους μαρκαδόρους! Μέχρι τις 17 Φεβρουαρίου, προλαβαίνει δεν προλαβαίνει να σβήσει μισό εκατομμύριο εμβλήματα από κάθε ψηφοδέλτιο. Χώρια που θα μπει και αυτός στο Γκίνες, ονομαστικά, με όνομα και επίθετο. Τι με κοιτάτε; Σβήστε τα! Δεν θα πληρώνει άλλο ο φορολογούμενος τη μαλακία του καθενός που έχει μπάρμπα στην κορώνη! Σβήστε τα! Και θα σας φέρω και την Κατερίνα Γιουλάκη από το ‘Ρετιρέ’ να σας επιβλέπει! Τη βλέπω ήδη μπροστά μου: να τους έχει όλους μπαγλαρωμένους στο γραφείο της κ. Ζαχαροπούλου και να ωρύεται πάνω από τα κεφάλια τους: «Σβήστε τα! Σβήστε τα!»

Ιδού και το ψηφοδέλτιο των περασμένων βουλευτικών εκλογών. Όπως βλέπεις το έμβλημα του Γκίνες δεσπόζει κολλαριστό, κολλαριστό, φάτσα – κάρτα από τότε. Έπρεπε να περάσουν τρία χρόνια για να διαπιστώσουμε τη γκάφα και να γίνει τουρτουλούκι.

 

Βρες το λάθος σ’ αυτή τη χώρα.

 

Σ' Αγαπώ, Μ' Αγαπάς, Τι Θα Γίνει Με Μας;

Έψηνα τοστ και τόλμησα να ανοίξω την τηλεόραση στο ΡΙΚ1. Μεγάλο το ρίσκο, αφού ως γνωστόν κυπριακή τιβί αρνούμαστε να δούμε από άποψη, εδώ και χρόνια. Το τόλμησα όμως και δέχθηκα τις συνέπειες με στωικότητα, σαν έτοιμος από καιρό σαν θαρραλέος, όταν εμφανίστηκε στον δέκτη μου το πιο κάτω γυφταριό που δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια πολύ κακή μεταφορά του γνωστού και λατρεμένου «Σ’ αγαπώ – Μ’ αγαπάς» με τη Δήμητρα Παπαδοπούλου και τον Αθερίδη από Κύπριους ηθοποιούς σε κυπριακή και κυριολεκτική εκτέλεση.

Μα, τι να πρωτοσχολιάσω; Το ότι υιοθετήσαμε την ιδέα με καθυστέρηση 12 ετών; Το ότι στην Κύπρο πρέπει πάντα το σενάριο να αφορά ένα ζεύγος χώρκατων για να ταυτιστεί ο τηλεθεατής και να βγει γέλιο; Ή το ότι πρέπει στο σενάριο να λέει «ριώ» αντί «κρυώνω» για να βγάλουν νόημα οι ντόπιοι ιθαγενείς;

Μα, πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Αντί να πάμε μπροστά σ’ αυτή τη χώρα, κάθε χρόνο πάμε πίσω, πίσω; Τέτοια τηλεόραση βλέπαμε το 1987 στο «ίντα τζιαιρούς εφτάσαμεν» και ήταν πρωτότυπη. Δυστυχώς, πέρασαν τόσα χρόνια και ακόμα παραγωγές επιπέδου «Πόπης και Άντζελας» βλέπουμε. Μα, πόσο απογοητευτικό, πόσο ντροπιαστικό είναι όλο αυτό;

Πες μου τώρα ειλικρινά, αν έβλεπες τον Αθερίδη και τη Παπαδοπούλου στα ελληνικά επεισόδια δεν θα ήσουν ολοκληρωμένος τηλεθεατής; Θα έπρεπε να δεις τους πιο πάνω αχάπαρους να στα λένε στα κυπριακά για να γελάσεις; Ήμαρτον! Πρέπει να θωρείς τις χωρκατόφατσες να «λαόνουντε» για να φτάσεις σε τηλεοπτικό οργασμό; Τι είναι αυτό τάχα μου; Τηλεοπτική πρόταση; Τηλεοπτική άποψη; Τέχνη;

Την ίδια απορία έχω και με τις θεατρικές παραγωγές. Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε έργα του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου να προσαρμόζονται στα κυπριακά δεδομένα (όπου δεδομένα, βλέπε διάλεκτο) για να προσελκύσουν κόσμο. Οι «Μπαμπάδες με ρούμι», το «Μόλις Χώρισα», το «Σεσουάρ για Δολοφόνους» παίζονται στα κυπριακά τα τελευταία χρόνια με ανάλογους τίτλους και ξεπουλάνε, αλλά διερωτώμαι, γιατί;!

Τα ίδια έργα τα έχω παίξει κι εγώ με την ερασιτεχνική ομάδα μου στην κοινή ελληνική και έβγαλαν άφθονο γέλιο. Κι εμείς σε κυπριακό λαό απευθυνόμασταν, δεν είχαμε από κάτω το μισό Κολωνάκι ούτε τα βόρεια προάστια των Αθηνών. Δεν καταλαβαίνω σε τι αποσκοπεί η προσαρμογή του σεναρίου στην κυπριακή. Τόσο πολύ δυσκολεύεται ο θεατής να αντιληφθεί το αθηναϊκό χιούμορ που πρέπει να γίνει ειδική μετατροπή; Με συγχωρείς, αλλά αν αυτό κρύβεται πίσω από αυτές τις αποφάσεις, τότε τα νήματα του κυπριακού θεάτρου κινούνται από ηλίθιους και απευθύνονται σε κοινό με ειδικές ανάγκες. Που εδώ που τα λέμε, αν κρίνουμε και από το πώς ψήφίζουμε, δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία περί τούτου.

Ρητορικές οι απορίες μου βεβαίως, βεβαίως, μην με παίρνεις στα σοβαρά. Όταν μάλιστα ζούμε σε μια χώρα που τα θεατρικά δρώμενα της χρονιάς χαρακτηρίζονται και στιγματίζονται ως θεάρεστα λόγω της καθόδου της Μιμής Ντενίση στο κρατικό θέατρο και από τη σύμπραξη των Ανεμόνων με την υποψήφια για την προεδρία της κυπριακής δημοκρατίας Πραξούλας Αντωνιάδου, ό, τι κι αν πούμε είναι λίγο.

Ο μέσος Κύπριος δεν αξίζει πνευματώδη θεάματα, δυστυχώς. Μια αρκούδα κι ένα ντέφι είναι αρκετά για να τον διασκεδάσουν. Απλώς πονάει που ακόμα δεν το έχουμε συνηθίσει.    

Παρασκηνιακά

Είναι πολύ κουραστικό να παίζεις θέατρο το βράδυ και το πρωί να πρέπει να σηκωθείς να πας δουλειά. Στήνεις, ξεστήνεις σκηνικά, ντύνεσαι, κανονίζεις τα εισιτήρια, διευθετείς τους φίλους σου στις θέσεις τους, συντονίζεις την ομάδα των ηθοποιών και βγαίνεις. Και όσο δεν παίζεις, είσαι στα παρασκήνια και τσακώνεσαι με τους τεχνικούς του θεάτρου που πρέπει να περιστρέψουν τη σκηνή, να φροντίσουν φώτα, ήχους, χίλιες δυο μαλακίες. Με τι ψυχή να ξυπνήσεις την επομένη να πας να βγάλεις τον επιούσιο; 

Στην πρεμιέρα δώσαμε ρεσιτάλ από γκάφες. Κατ’ αρχάς, η πρωταγωνίστρια βγήκε στη σκηνή χωρίς τη τσάντα της, η οποία ήταν βασικό αντικείμενο για το έργο καθώς μέσα είχε τσιγάρα τα οποία ήταν μέρος της εξέλιξης της ιστορίας. Το αντιλήφθηκε αφότου βγήκε και ευτυχώς προσπάθησε να το σώσει λέγοντας «εγώ πρέπει να σας πω ότι κάπου έχασα τη τσάντα μου» για να το ακούσουμε εμείς στα παρασκήνια και να της τη βρούμε. Τρέχαμε έξαλλοι στα καμαρίνια να βρούμε τη τσάντα, αλλά που; Είχε 150 τσάντες πεταμένες εκεί μέσα, πού να ξέρω ποια ήταν η δική της; Δυο λεπτά είχαμε όλα κι όλα για να τη βρούμε. Αναποδογυρίσαμε το καμαρίνι και βρήκαμε μια τσάντα με τσιγάρα μέσα, δεν ήμασταν και σίγουροι αν ήταν η δική της, αλλά της την πήγε η κοπέλα που υποδυόταν την καθαρίστρια για να συνεχίσει το έργο.

Εκτός των άλλων, κάτι άλλο που παρατήρησα είναι ότι ο κόσμος έχει μια τάση να μπερδεύει τις πόρτες του σκηνικού. Όσες φορές κι αν τους υποδείξεις ότι αυτή η πόρτα είναι εξώπορτα και αυτή οδηγεί στα ενδότερα, πάντα υπάρχει κάποιος που θα εμφανιστεί από τα ενδότερα ενώ υποτίθεται έρχεται απ’ έξω και πάντα κάποιος θα αποχωρήσει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Το έχω μελετήσει, έχω κάνει διδακτορικό επί του θέματος, δεν έχω παίξει ως τώρα σε καμία ερασιτεχνική ομάδα που να μην υπάρχει κάποιος που να μπερδεύει τις πόρτες. Τι να πω. Μια χρονιά τους γράψαμε με μαρκαδόρο από τη πίσω μεριά του σκηνικού τι αντιπροσωπεύει η κάθε πόρτα και πάλι από τη λάθος πόρτα βγήκανε. Μπα σε καλό τους, μα είναι να απορείς.

Άλλα λάθη που έγιναν ήταν κυρίως τεχνικά, όπως για παράδειγμα το ότι ο κύριος Β. που ήταν υπεύθυνος να περιστρέψει τη σκηνή δεν μπορούσε να την περιστρέψει κατά 180 μοίρες ακριβώς, και άνοιξε η αυλαία με τη σκηνή θεόστραβη, ενώ ένας πολυέλαιος που έπρεπε να κατέβει στο τέλος του έργου μέσα στο σαλόνι του σκηνικού δεν κατέβηκε ποτέ, γιατί απλά τον… ξεχάσαμε.

Ο κόσμος βέβαια δεν τα αντιλαμβάνεται πάντα όλα αυτά, οπότε μικρό το κακό. Αλλά όταν είσαι στα παρασκήνια και επιλαμβάνεσαι τέτοιων θεμάτων παθαίνεις μικρά εμφράγματα κάθε φορά που κάτι δεν πάει καλά.

Απόψε είχαμε τη δεύτερη μας παράσταση που πήγε σαφώς καλύτερα, αφού πήραμε την πρώτη κρυάδα και ήρθαμε στα ίσα μας. Απολαμβάνω πολύ τον ρόλο μου, ο ποιητής Φανφάρας είναι μεγάλη μορφή άλλωστε και λατρεύω να τον υποδύομαι, παρόλα αυτά βαριέμαι πολύ ώσπου να έρθει η σειρά μου να βγω. Ειδικά ώσπου να έρθει το φινάλε και να ξαναβγώ, τεντωμένη την έχω τη φλέβα.

Τέλος πάντων. Δημόσιες ευχαριστίες προς τους μπλόγγερς που έδωσαν ήδη το παρόν τους αλλά και σε όσους θα έρθουν στις επόμενες παραστάσεις. Ουδεμία υποχρέωση έχετε να παρευρεθείτε και το εκτιμώ δεόντως.

Υπάρχει ενδεχόμενο να παίξουμε άλλες δύο φορές μέσα στο Φλεβάρη καθότι υπάρχει μεγάλη ζήτηση εισιτηρίων (για να καταλάβεις, για την τελευταία παράσταση έχουμε 40 άτομα σε λίστα αναμονής). Θα σας ειδοποιήσω όταν είναι να κάνετε τα κουμάντα σας.

Σας αφήνω με ένα μικρό απόσπασμα από τον «Σκοταδόψυχο» (θα ακολουθήσει βίντεο όταν ολοκληρωθούν οι παραστάσεις).

Χαρά σε μένα τον τρελλό,

Πω, πω, πω, πω,

Και το μυαλό μου είναι θολό,

Πω, πω, πω, πω.

Στα Τηλεπαιχνίδια

Βρέθηκα με τη Μπρέντα μου εχθές και της είπα ότι πήρα την απόφαση να συμμετάσχουμε και οι δύο στο νέο τηλεπαιχνίδι του Σίγμα «Σιγά Μην το Ξέρες».

-Τι αγόρι έχω εγώ! Το πρωί αγχωνόταν αν θα βρει λεφτά να πάει στους Δαίμονες, το απόγευμα θέλει να πάει σε τηλεπαιχνίδι!

-Μα, δεν υπάρχει άλλη λύση. Στη διαφήμιση λέει ότι κερδίζεις μέχρι €5.500 και εξ όσων είδα στις φωτογραφίες δεν φαίνεται και πολύ φτηνιάρικο όπως την πλειοψηφία των κυπριακών παραγωγών.

-Θα το παρουσιάζει ο Μίλτος Μακρίδης;

-Α, κι εγώ από τον καιρό του Μίλτου Μακρίδη έχω να δω τηλεπαιχνίδι στην τηλεόραση. Ο Τόνι Δημητρίου θα το παρουσιάζει. Όχι ότι έχει σημασία. Εμείς τα λεφτά θέλουμε να πάμε ένα μακρινό ταξίδι.

-Και ποιος σου είπε ότι θα κερδίσουμε; Εγώ να πάω να γίνω ρεζίλι, δεν πάω!

-Θα πάμε μαζί παιδάκι μου! Θα κάνουμε μαζί την αίτηση, να τους πούμε να μας βάλουν μαζί, όπως τα παιδάκια στο Δημοτικό που θέλουν να μπουν στην ίδια τάξη με τους φίλους τους.

-Στο παιχνίδι παίζουν τρεις. Ποιος σου είπε ότι δεν θα μας κερδίσει ο τρίτος;

-Ε, σιγά πια! Δεν μπορεί ένας Anti-Christos και κοτζάμ Brenda Dixon να κατατροπώσουν έναν Πάμπο Πάμπου που θα έχουν για αντίπαλο;

-Δεν ξέρω, σε προειδοποιώ, εγώ δεν πάω για να γίνω ρεζίλι στην τηλεόραση.

-Να το πάρεις χαλαρά για να μην γίνεις ρεζίλι. Μιλάς εσύ, που κάποτε ήθελες να πας στο «Κάτι Ψήνεται».

-Στο κάτι ψήνεται θα μαγείρευα. Δεν θα απαντούσα ερωτήσεις.

-Ε, κι εδώ σιγά τις ερωτήσεις που θα μας κάνουν. Στον κυπριακό λαό που ψήφισε Χριστόφια απευθύνεται το τηλεπαιχνίδι. Τι νομίζεις θα μας ρωτήσουν, ποια είναι η φόρμουλα παραγωγής πυρηνικής ενέργειας;

-Ε, πάντως για τη Βίσση και τη Γιουροβίζιον δεν νομίζω να μας ρωτήσουν αν αυτό ελπίζεις, γιατί εσύ μόνο σ’ αυτά είσαι αυθεντία.

-Πάμε αγάπη μου να παίξουμε, άμα κερδίσουμε θα σε πάω εγώ ταξίδι στην Αργεντινή και Βραζιλία!

-Είναι προκλητικό να λες σε τέτοιους καιρούς ότι με τα λεφτά που θα κερδίσεις θα με πας στη Βραζιλία.

-Και τι να λέω;

-Ότι θα τα δώσεις σε φιλανθρωπικό ίδρυμα.

-ΟΚ, θα κάνουμε ό, τι κάνανε στον «πιο αδύναμο κρίκο». Αν μας ρωτήσουν τι θα κάνουμε τα λεφτά θα πούμε ότι θα υιοθετήσουμε τρία μωρά απ’ τη Ζιμπάμπουε αλλά εμείς θα πάμε στη Βραζιλία.

-Ντροπή. Εξάλλου, ποιος σου είπε ότι θα μας βάλουν να παίξουμε μαζί, στο ίδιο επεισόδιο;

-Αφού θα στείλουμε την αίτηση μαζί.

-Και αν μας πουν να πάει ο ένας στο γύρισμα της Τρίτης και ο άλλος στο γύρισμα της Πέμπτης;

-Δεν το σκέφτηκα αυτό.

-Έχω ένα αγόρι χαζό! (με αγκαλιάζει και λιώνω).

-Θα τους πούμε ότι δεν μπορούμε να πάμε στο γύρισμα της Τρίτης για να πάμε μαζί στο γύρισμα της Πέμπτης.

-Εντάξει, εντάξει. Ντύσου τώρα να πάμε σινεμά.

Χλωμό το βλέπω το τηλεπαιχνίδι, χλωμή τη βλέπω και τη Βραζιλία. Αλλά εδώ που φτάσαμε για να βγάλεις λίγα έξτρα ευρουλάκια, είτε πεζοδρόμιο πρέπει να κάνεις, είτε να βγεις στα κυπριακά τηλεπαιχνίδια. Και επειδή αν βγω στα πεζοδρόμια ούτε περιστέρι δεν θα με χέσει, ας πάμε στα τηλεπαιχνίδια μπας και ανοίξει η τύχη μας. Από μικρός θέλω να πάω σε τηλεπαιχνίδι. Από το «Ομιλείτε Ελληνικά» της Κανέλλη και τον «τροχό της τύχης» μέχρι τον «Εκατομμυριούχο» με τρώει ο τέτοιος μου.

Ίδωμεν. Μπορεί αύριο, μεθαύριο, πάνω σε μια κρίση απελπισίας να το κάνουμε κι αυτό.  

Chart Show: Προεκλογικό!

Μιας και πλησιάζουν εκλογές, μπαίνουμε και εμείς στο κλίμα των ημερών και παίζουμε ένα υπέροχο και μοναδικό Chart Show με γνώμονα την κάλπη. Σήμερα θα παρουσιάσουμε ένα ΤΟΠ10 καλλιτεχνών με πολιτική άποψη, ξεκινώντας από τα αριστερά και φτάνοντας στα δεξιά. Δεν έκανα κάποια ιδιαίτερη έρευνα γι αυτή τη λίστα, απλώς σου παραθέτω κάποια εξόφθαλμα παραδείγματα για να κάνουμε χάζι. Εννοείται πως όποιος έχει να προσθέσει κάτι στη λίστα, είναι ευπρόσδεκτος.

Πριν απ’ όλα όμως, θα ήθελα να εκφράσω μια γνώμη. Θεωρώ ότι οι τραγουδιστές δεν πρέπει να γνωστοποιούν τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Όχι γιατί δεν μας αφορούν, αλλά επειδή δεν είναι προς το συμφέρον τους. Όταν ειδικά αυτές οι πεποιθήσεις είναι ακραίες και συγκεκριμένες μόνο ζημιά μπορούν να τους προκαλέσουν, ενώ αναπόφευκτα περιορίζουν το κοινό τους σε συγκεκριμένη μερίδα. Προσωπικά, επηρεάζομαι από την κουλτούρα και την ιδεολογία του κάθε τραγουδιστή και τάσσομαι ακούσια είτε υπέρ του, είτε κατά του. Είμαι σίγουρος ότι αν η Βίσση ήταν αριστερή, ή αν ας πούμε δεχόταν να τραγουδήσει στην Τουρκία θα έπεφτε από τα μάτια μου.

Λοιπόν, έλα να κάνουμε χάζι: Ξεκινά το ΤΟΠ10, ρίξε τίτλους, ρίξε στο κορμί μου σπίρτο, ρίξε κόκκινο στη νύχτα, ρίξε λαμπρό να τους κάψει!

10. Θάνος Μικρούτσικος –

Δεν παραθέτω τραγούδι για τον Μικρούτσικο γιατί απλούστατα δεν γνωρίζω κανένα τραγούδι του. Ξέρω όμως ότι συμμετείχε στη συναυλία στήριξης του Δημήτρη Χριστόφια τον Σεπτέμβριο του 2011, την επομένη της ανακοίνωσης του πορίσματος Πολυβίου, και συντάχθηκε υπέρ του. Σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Μικρούτσικος, όνομα και πράμα, υπογράμμισε τη συμπάθεια που τρέφει προς το πρόσωπό του Χριστόφια και δήλωσε πως ο πρόεδρος υπήρξε άτυχος στη διακυβέρνησή του, ενώ τόνισε πως έπεσε θύμα των περιστάσεων. Καταλαβαίνεις ότι πρόκειται περί κατάπτυστου ανθρώπου που με κάτι τέτοιες δηλώσεις χάνει οποιοδήποτε θαυμασμό μπορεί να τρέφει κανείς για το έργο του, που ούτως ή άλλως δεν γνωρίζω, οπότε στην περίπτωσή του ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Θεωρώ πως πρέπει να είσαι μεγάλο ζώον για να υποστηρίζεις τον Χριστόφια γενικώς, αλλά και ειδικώς μετά το Μαρί. Αυτά.

9. Λαυρέντης Μαχαιρίτσας – Ρίξε Κόκκινο στη Νύχτα.

Καμία έκπληξη ούτε εδώ. Ένας τραγουδιστής που προσωπικά τον γνώρισα από τις αφίσες της ΕΔΟΝ στους δρόμους. Προηγουμένως αγνοούσα την καλλιτεχνική του ύπαρξη. Ομολογώ ότι το 1997 με το «ζηλεύω το μικρό σου το γατί» τον συμπάθησα ελαφρώς εξ αιτίας ιδιαζουσών περιστάσεων, αλλά πέραν τούτων αγνοώ πλήρως το έργο του. Ξέρω ότι πριν κάποια χρόνια έκανε ειρωνικές δηλώσεις εναντίον της Βίσση και αυτό είναι αρκετό για να μου είναι αντιπαθής, αφού πιστεύω ότι για να πιάσεις στο στόμα σου τη Βίσση πρέπει να είσαι τουλάχιστον ισάξιός της και να παίζεις στην ίδια κατηγορία μαζί της.

8. Βασίλης Παπακωνσταντίνου – Χαιρετίσματα (Ουδεμία συγγένεια με τα χαιρετίσματα της Μαριάντας Πιερίδη).

Ο Παπακωνσταντίνου ας πούμε, αν και τον κόβω πιο φανατισμένο και πιο κόκκινο κι από την Έλλη Κοκκίνου, μου είναι πιο συμπαθής από τους προηγούμενους δύο γιατί εκπέμπει μια αυθεντικότητα που την υποστηρίζει πειστικά. Παντρεύτηκε και τη συμπαθέστατη γκαρσόνα βου, καταλαβαίνεις, ανέβασε κάπως τις μετοχές του, παρόλο που κι αυτή, καλή κομμούνα ούσα, δεν άφησε σενάριο για σενάριο που να μην περάσει εμμέσως πλην σαφώς την προπαγάνδα της. Εν πάση περιπτώσει, δεν ξινίζω και τόσο όταν τον βλέπω στις αφίσες της ΕΔΟΝ γιατί τον θεωρώ πλέον καλτ. Εννοείται, δεν τον ακούω, ούτε τον αντέχω πάνω από πέντε λεπτά.

Στην ίδια κατηγορία ή για να το πω κυπριακά, στην ίδια «συνεπαρτζιά» εντάσσεται η πλειοψηφία των δήθεν έντεχνων τραγουδιστών οι οποίοι δεν τραγουδούν, αλλά άδουν, και οι οποίοι δεν ερμηνεύουν λόγια, μα ποιήματα.

Ίσως η μόνη λαμπρή εξαίρεση των αριστερών καλλιτεχνών να είναι ο αείμνηστος και λεβέντης Δημήτρης Μητροπάνος ο οποίος ως γνωστόν ήταν με το ΚΚΕ. Για κάποιο λόγο – όπως διαπίστωσε και η Μπρέντα – αδυνατώ να πιστέψω ότι ανήκει στην αριστερά κάποιος που θαυμάζω και δεν το αποποιούμαι. Μια προκατάληψη την έχω, αν και δεν θεωρώ ότι μου εντυπώθηκε αδίκως. Ίσως ο Μητροπάνος να είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Ίσως να φταίει και το ΑΚΕΛ –το κόμμα που μου σύστησε την αριστερά, που κατά τη γνώμη μου δυσφημεί γενικότερα την αριστερά ως ιδεολογία σε παγκόσμιο επίπεδο.

7. Δημήτρης Μητροπάνος – Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη.

Και φτάνουμε στο κέντρο.

6. Άννα Βίσση – Προτιμώ (σου παραθέτω το νέο της τραγούδι γιατί αποτελεί κόλλημα αυτή την περίοδο).

Η Βισσάρα μου παντρεύτηκε τον Καρβέλα το ’83 με κουμπάρο τον Σπύρο Κυπριανού, που ήταν τότε πρόεδρος της Κύπρου. Επομένως, μπορεί να ειπωθεί ότι ανήκει στο ΔΗΚΟ και ιδεολογικά στο κέντρο. Επίσης, τα είχε με τον Σαμαρά πράμα που δείχνει ότι κλίνει επί δεξιά. Συν τοις άλλοις, επί Τάσσου Παπαδόπουλου, λίγο πριν το δημοψήφισμα του 2004, τάχθηκε εμμέσως υπέρ του «ΟΧΙ» πράγμα που ενδυναμώνει τις υποψίες μου περί ΔΗΚΟ και κέντρου. Βέβαια, λόγω του ότι ταυτίζομαι τα μάλα με τη Βίσση, τη θεωρώ δική μου και κομμάτι μου, αδυνατώ να δεχτώ ότι θα υποστήριζε σήμερα το κόμμα του γλοιώδους Κάρογιαν που εκπορνεύεται αναλόγως της προικός που του τάζουν. Θα ξενέρωνα απίστευτα. Με παρηγορεί όμως το ότι είναι ακραιφνής Ελληνίδα, οπότε όλα τα άλλα τα παραμερίζω εύκολα για χάρη της.

5. Λία Βίσση.

Η Λία Βίσση από την άλλη, κατέβηκε στις βουλευτικές εκλογές του 2006 με τον ΔΗΣΥ για την επαρχία Λάρνακας. Έχασε. Κανένας δεν εκπλάγηκε. Πιστεύω ότι θα συνήθισε και η ίδια να μην τα καταφέρνει ιδιαίτερα σε τίποτα πλην του πιάνου. Δεν γράφω τίποτα παραπάνω γιατί αγαπώ πολύ την Άννα για να ξεμπροστιάζω τη Λία.

4. Μιχάλης Χατζηγιάννης - Χέρια Ψηλά.

Μα, πόσο γέλασα όταν τον είδα σήμερα να παρίσταται και να πιστοποιεί την υποψηφιότητα του Νίκου Αναστασιάδη στο Χίλτον. Ήταν από τα άγραφα. ΟΚ, ήταν έξυπνη κίνηση εκ μέρους του επιτελείου να δείξει ότι ένας τραγουδιστής τόσο σύγχρονος και επιτυχημένος υποστηρίζει τον Νίκαρο, αλλά ομολογώ ότι μου προκάλεσε και γέλιο. Κάτσε ρε Χατζηγιάννη και γράψε κανένα τραγούδι της Βαλάντως μπας και σώσεις την κατάσταση και άσε τα κομματιλίκια! Η Ζέτα έλειπε από το όλο σκηνικό να κάνει του Νίκου τσαλιμάκια τύπου dancing with the stars, ανάλογα μ’ αυτά που λέει στον Λάτσιο: «Μουτρωμένος μου φαίνεστε σήμερα κύριε Αναστασιάδη, θέλετε λίγο ουίσκι;» Άσε μας κουκλίτσα μου!

3. Πασχάλης

Ο γνωστός και λατρεμένος Πασχάλης, αυτός που μας απασχόλησε τα προηγούμενα έτη με το στιγμιαίο λάθος, έχει νυμφευθεί την κυρία Αλίκη Αρβανιτίδη η οποία το 2008 κατέβηκε υποψήφια με το ΛΑΟΣ. Ό, τι κι αν γράψω τώρα είναι λίγο γιατί τα είχαν πει τότε οι Ράδιο Αρβύλα πολύ καλύτερα:

2. Έφη Σαρρή – Σταυρώστε με

Ποιος μπορεί να ξεχάσει το «Σταυρώστε με» και την Έφη Σαρρή; Κανένας. Υποψήφια του ΛΑΟΣ κι αυτή, άξιο τέκνο της τότε ακροδεξιάς, μας είχε με το… λάομα που λέμε στα κυπριακά. Μα, αντιλαμβάνεσαι πλέον τη σοβαρότητα αυτής της χώρας! Κάτι τέτοια βλέπει και η Πραξούλα και θέλει να τα συνδυάσει όλα. Τέλος πάντων, η ιστορία της Έφης, γνωστή. Ήθελε σταύρωμα, αντ’ αυτού πήρε τα τρία του Λαζόπουλου. Έπειτα αποφάσισε ότι θέλει να κλειστεί σε μοναστήρι για να συνέλθει και όταν είδε πως τα αντίδωρα δεν είναι πετσετάκια, ούτε γαρούφαλλα, πήγε και βρήκε την Ηγούμενη παρακαλώντας την να την αφήσει να επιστρέψει στα εγκόσμια. Η Ηγούμενη δέχτηκε και αφότου την αποχαιρέτησε μάζεψε όλες τις υπόλοιπες στο προαύλιο και τραγούδησαν μαζί το: “how do you solve a problem like Effie? How do you tap a clown and pin it down?”

Και τελευταίος μα όχι έσχατος, το νούμερο ένα του σημερινού μας Chart Show, ο απόλυτος Έλλην.

Νότης Σφακιανάκης – Έλληνας

Τι κι αν διόλου δεν μοιάζει στον Μέγα Αλέξανδρο, τι κι αν πιο πολύ παραπέμπει στους Πακιστανούς στα φανάρια που του χαλούν την αισθητική; Ο Notis είναι εφτάψυχος, όπως και οι νότες. Και ως εφτάψυχος έχει μετενσαρκωθεί από Σωκράτης και Περικλής, σε Παπαφλέσσα και Αθανάσιο Διάκο. Εξ ου και έχει μετατρέψει τα μπουζούκια στα οποία εμφανίζεται σε συλλαλητήρια όπου προβάλλονται μέσω video wall τα πάντα. Μόνο η Ελένη Φωκά δεν έχει εμφανιστεί ακόμα να κάνει μαζί του ντουέτο, αλλά μην βιάζεσαι, θα γίνει κι αυτό. Μέχρι τότε, οι θαυμαστές του ακούνε Παντελίδη. Δυστυχώς, Νότη, τόσο ειλικρινά στο λέω.

Θα Βαλαντώσουμε και Φέτος

Το ΡΙΚ εδέησε να συσκεφτεί και αφού συσκέφτηκε αποφάσισε:

Η Βαλάντω Τρύφωνος θα μας εκπροσωπήσει στη Γιουροβίζιον που θα γίνει στο Μάλμε της Σουηδίας τον ερχόμενο Μάιο.

Αν σου πω ότι πέταξα και τη σκούφια μου απ’ τη χαρά μου, θα ‘ναι ψέμα. Παραδέχομαι πως ο,τιδήποτε κι αν στέλναμε μετά την να-την-πιεις-στο-ποτήρι Ήβη Αδάμου και το τρομώδες σουξέ «La, La, Love» θα ήταν δευτεροκλασάτο και κατώτερο οποιωνδήποτε προσδοκιών. Αλλά πολύ φοβάμαι πως με τη συγκεκριμένη συμμετοχή τα ίδια θα έγραφα ακόμη κι αν η μοναδική εναλλακτική ήταν ο Πέτρος Τζαμτζής σε ντουέτο έκπληξη με την Κατερίνα Χαρτόσια.

Η Βαλάντω κατά τη γνώμη μου δεν έχει χαρακτήρα. Δεν έχει καλλιτεχνική προσωπικότητα, καμία καλλιτεχνική αιχμή. Δεν είναι λολίτα στα πρότυπα της Ήβης και της Καλομοίρας, αλλά ούτε μούναρος σαν τη Παπαρίζου. Δεν είναι λαμπερή και φωνάρα σαν τη Βίσση, ούτε γοητευτική σαν τη Demy που είναι μια τραγουδίστρια της ηλικίας της. Δεν τη λες και άσχημη βεβαίως, ούτε άφωνη, αλλά δεν έχει τίποτε στο μάξιμουμ. Δεν είναι κακή. Όμως, όταν ποντάρεις εξ αρχής σε ένα άλογο που απλώς "δεν είναι κακό", αντιλαμβάνεσαι ότι είναι σαν να αποδέχεσαι εκ προοιμίου και το ενδεχόμενο μεγάλης ήττας.

Η υποψηφιότητά της για την εκπροσώπηση της Ελλάδος το 2011 με εκείνη τη νερόβραστη μπαλάντα πέρασε και δεν ακούμπησε. Το μόνο που θυμόμαστε από εκείνη την ερμηνεία ήταν το φόρεμα (μην πάει ο νους σε φόρεμα ξεβράκωτο τύπου Γαρμπή από το ’93 που έγραψε ιστορία) αλλά ένα φουστάνι-κουρτίνα, το οποίο χρησιμοποιήθηκε πολλάκις και ουδέν καινοφανές είχε να προσθέσει στο όλο θέαμα. Επίσης, για να θυμηθώ και τα χαΐρια της στο Super Idol, οφείλω να ομολογήσω πως με αντίπαλο την συγκεκριμένη Πάφια που έμοιαζε με 12χρονη που φόρεσε στα κρυφά τα ρούχα της μαμάς της, ακόμη κι εγώ θα κέρδιζα το πρώτο βραβείο. Μην θυμηθώ την εμφάνισή της στο Παττίχειο πλάι στη Βίσση τον Ιούλιο του 2010, από την οποία ο κόσμος πιο πολύ θυμάται εμένα σαν Καρβέλα, παρά εκείνη.

Με τούτα και με εκείνα, μόνο ο Χατζηγιάννης μπορεί να σώσει την κατάσταση, αν πειστεί και της γράψει εν τέλει το τραγούδι, όπως φημολογείται. Αλλά τι τραγούδι; Γιατί η Γιουροβίζιον θέλει τραγούδι με στίγμα. Και επειδή δεν μπορώ να φανταστώ τη Βαλάντω σε τίποτα που να μπορεί να σου κρατήσει σε υψηλά επίπεδα την αδρεναλίνη κατά τη διάρκεια ενός τρίωρου σόου ώστε να συγκινηθεί η Χέλγκα από την Ούψαλα και ο Χένρι απ’ τη Στουτγάρδη, χλωμό τον βλέπω τον τελικό για φέτος.

Βέβαια, ας μην προτρέχουμε κι ας μην πυροβολούμε τη συμμετοχή πριν καν την ακούσουμε, όπως έλεγε κάποτε και η θεία Δάφνη. Αλλά δικαιούμαι να κρατώ μικρό καλάθι. Πρέπει να γίνει μια τεράστια και ευχάριστη ανατροπή για να αλλάξει η άποψή μου. Ίδωμεν…     

Σε Μια Βδομάδα Παίζουμε!

Έφτασε η ώρα, η μεγάλη η στιγμή!

Χτες κάναμε μια πολύ ολοκληρωμένη πρόβα και όλα δείχνουν ότι σε μια βδομάδα που θα βγει η πρεμιέρα δεν θα γίνουμε ρεζίλι των σκυλιών.

Αν θυμάσαι, κανονικά θα παίζαμε τον περασμένο Δεκέμβρη. Έφτασε όμως η παραμονή της παράστασης και ένας εκ των πρωταγωνιστών μαχόταν να μάθει τα λόγια της πρώτης πράξης ακόμα. Κι επειδή δεν μπορούσαμε να του τα φυτέψουμε στον εγκέφαλο και να φυτρώσουν από μόνα τους, αναγκαστήκαμε να τον αντικαταστήσουμε. Είδαμε και πάθαμε να βρούμε εθελοντή να πάρει τον ρόλο του. Ευτυχώς μας ξελάσπωσε ένας λεβέντης την τελευταία στιγμή, ο οποίος όχι μόνο δέχτηκε να παίξει με τόσο short notice, αλλά έμαθε και τα λόγια μέσα σε τρεις βδομάδες, νερό. Τώρα σηκώνει ένα 40% της παράστασης στους ώμους του. Αυτά είναι τα ντράβαλα του ερασιτεχνικού θεάτρου, κυρίες και κύριοι.

Έχω λίγο άγχος γι αυτή την παράσταση, γιατί είναι η πρώτη φορά που σκηνοθετώ (όχι μόνος μου, μαζί μ' ένα φίλο μου, αλλά και πάλι). Παλιότερα, όταν το βάρος του στησίματος το κουβαλούσε άλλος, ουδόλως με ενδιέφερε αν θα πήγαιναν όλα καλά, δεν πα να έπεφταν και τα σκηνικά εν μέσω παράστασης, εγώ ουδεμία ευθύνη θα είχα. Τώρα που έχω γνώμη και άποψη σχεδόν για όλα, με πιάνει ένα άγχος που εκδηλώνεται με δύο τρόπους: Είτε πανικοβάλλομαι γιατί τα θέλω όλα τέλεια, είτε τα γράφω όλα στ’ αρχίδια μου, δεν πα να γίνουν όλα ρημαδιό, σάμπως και μας πληρώνουνε για να παίξουμε. Προς το παρόν δεν κατάφερα να ισορροπήσω, ακροβατώ ανάμεσα τις δυο πιο πάνω αντιδράσεις.

Το «Ξύπνα Βασίλη» είναι ένα από τα αγαπημένα μου έργα, ever. Κατ’ αρχάς, να σου πω ότι έχω ένα θέμα με τον ελληνικό κινηματογράφο. Όταν αναφέρομαι στον κινηματογράφο γενικότερα, εννοώ αποκλειστικά και μόνο τον ελληνικό. Για μένα δεν υπάρχει Χόλλυγουντ, πόσο μάλλον Μπόλλιγουντ. Με ρωτούν πολλές φορές ποια είναι η αγαπημένη μου ηθοποιός και όταν απαντώ τη Βλαχοπούλου τους βλέπω όλους έτοιμους να σκάσουν στα γέλια. Αλλά για μένα αυτός ο κόσμος υπάρχει μόνο. Δεν ξέρω άλλο σινεμά, ούτε με γοήτευσε ποτέ κάτι άλλο στη μεγάλη οθόνη εκτός από τα μιούζικαλ του Δαλιανίδη και της Βουγιουκλάκη. Ε, το «Ξύπνα Βασίλη» είναι μία εκ των κορωνίδων αυτού του σινεμά και το επιλέξαμε ως φόρο τιμής στον τρόπο που μεγαλώσαμε.

Συν τοις άλλοις, είναι τα μάλα επίκαιρο αφού διανύουμε και πάλι μια περίοδο κρίσης πολιτικών αξιών και θεσμών και δεν θα μπορούσαμε να μην το χρησιμοποιήσουμε ως το τέλειο φινάλε της πενταετίας που διανύουμε. Προσωπικά το αντιμετωπίζω σαν μια φιέστα αποχαιρετισμού του κομμουνισμού και της τυραννίας που υποφέραμε από το 2008 μέχρι σήμερα. Υποδύομαι τον ποιητή Φανφάρα στο έργο, μάλλον τον έχεις ακουστά. Μόνο και μόνο που βγαίνω και απαγγέλλω αντικομμουνιστικά ποιήματα επί σκηνής με τον γνωστό στόμφο, ηδονίζομαι όσο τίποτα.   

Αυτά. Αν θέλεις να απολαύσεις ζωντανά το «Κόκκινο Τυρί», τον «Σκοταδόψυχο» και τα «Μαύρα Κοράκια» μου, αλλά και γενικότερα να αποδώσεις εύσημα στην όλη ομάδα και να ενισχύσεις την προσπάθεια, δεν έχεις παρά να με ειδοποιήσεις είτε από εδώ, είτε στο τουίτερ, είτε με σήματα καπνού να σου κάνω κράτηση.

Ημερομηνίες: 22, 24, 28 & 29 Ιανουαρίου @Σατιρικό Θέατρο στις 8:30.

Μπλογκοχωριό που Φαίνεται, Κολάουζο δεν Θέλει...

Όποτε με πιάσει η καταναλωτική μου μανία, όποτε νιώσω ότι θέλω να αγοράσω κάτι για να νιώσω καλά, μπαίνω στο ίντερνετ και αγοράζω στρουμφάκια. Έχω πλέον πάνω από 100. Πριν λίγες μέρες αγόρασα κι άλλα μανιτάρια, ενώ χθες αγόρασα και τον σπάνιο ανεμόμυλό τους, που για να τον βρω έφτασα να σκαλίζω κάτι ειδικά σάιτς με βάση το Λος Άντζελες. Το θέμα είναι ότι ξεφυλλίζοντας τον κατάλογο με τα στρουμφάκια που διατίθενται στο εν λόγω κατάστημα βρήκα και παρήγγειλα, μεταξύ άλλων, και τα στρουμφάκια της μπλογκόσφαιρας! Πωρώθηκα όσο τίποτα, μια μέρα θα σας καλέσω όλους σπίτι μου για να παίξουμε. Ιδού οι ήρωες της διαδικτυακής μας καθημερινότητας:

1. Η Αφεντιά μου, ο Anti-Christos. Γκρινιάρης μεν, πάντα δικαιολογημένα, δε.

2. Ο Μοτορτζής - Πλέον ανενεργός. Έκλεισε το μπλογκ του πρόσφατα. Τον ακολουθούμε στο τουίτερ ή μαθαίνουμε νέα του μέσω της Manas. 

3. H Rania - Πίνει μπίρες και μισεί τα παιδάκια. Γι αυτό την αγαπούμε. Φέτος παίζει και θέατρο μαζί μας, οπότε την αγαπάμε διπλά. 

4.Η Urban Tulip - Ξέρω δεν είναι τουλίπες αυτές που κρατά, αλλά you get my point. Ψάχνει τον πραγματικό έρωτα, αλλά αν κρίνω από τα λευκωσιάτικα καταγώγεια στα οποία συχνάζει, θα αργήσει ακόμα να τον βρει, ή τουλάχιστον, δεν θα τον βρει λουμένο.

5. Η SheDemon - Σπάνια γράφει πια, τη φάγανε τ' αγόρια της, τη φάγαν τα κυκλώματα! Εδώ και μήνες προσπαθούμε να πάμε για καφέ, μάταια όμως.

6. Η Νεράιδα - Εδώ την βλέπετε να πηγαίνει περίπατο και να χαίρεται τη φύση με το χριστουγεννιάτικο δώρο της Αχάπαρης ανά χείρας. 

7. Η Beatrix Kiddo - Με το πανέξυπνο εύρημα του σπαθιού με το οποίο "καθαρίζει" όποιον της χαλά τα ζεν της. 

8. Ο Twisted Tool - Τον παρακολουθώ πιο πολύ στο τουίτερ, αλλά δεν μπορούσε να λείπει από το μπλογκοχωριό μου.

9. Η Πρασινάδα - Λαμπρή επιστήμων και εμπνευστής του παιχνιδιού που στοίχειωσε τα Χριστούγεννά μας, Secret Santa. Παρά την παρασκηνιακή μου προσπάθειά να την πείσω να με κληρώσει με το Kaisi ώστε να της αφιερώσω ένα post που θα το θυμόταν ώσπου ζει, εντούτοις αποδείκτηκε τα μάλα αδέκαστη και τίμια. 

10. Η DrSpock - Ανενεργή, πλην αγαπημένη. Ακόμα να της απαντήσω στο τηλεφώνημα που μου έκανε πριν 5-6 μέρες. Να θυμηθώ να την πάρω. Ή αν μας βλέπει αυτή τη στιγμή από την τηλεόραση, την παρακαλούμε όπως κάνει την υπέρβαση και μας ξανατηλεφωνήσει ως μια ένδειξη ανωτερότητας. 

11. Ο Invictus - Ο γνωστός. Ο ανυπέρβλητος. Ο μύθος πίσω από τον θρύλο, ο διαδυκτιακός μου κουμπάρος.

12. Η Mana - Η γυναίκα του Μοτορτζή. Που διαβάζει βιβλία και έρχεται στο θέατρο για να δει τη Μπρέντα αντί εμένα.

13. Η Pekatsa - Το alter ego μου, ένας άξιος συνεχιστής του έργου μου, ένας πραγματικός και ακραιφνής ιδεολόγος. 

14. Το ΣΜΙΛΙ - Χωρίς πολλά σχόλια. 

15. Η Brenda - Το πιο γλυκό και πνευματώδες κορίτσι στον κόσμο. Το δικό μου! Smooch!

16. H Axapari - Στη φώτο ποζάρει με το γνωστό και μη εξαιρετέο ψητό της Χούντας!

17. Ο Anef_Orion - Ο γνωστός αγαπημένος, πλην ακελικός εχθρός, που εξ όσων βλέπω στη φώτο κουνιέται μπρος πίσω και απολαμβάνει μία... πίπα. 

  

18. And last but not least, το γουρούνι, το άφθαρτο, το μεγαλοπρεπές, το αστραφτερό. Το γουρούνι το σκερτσόζικο, το αδυσώπητο, το δολοφονικό, το γουρούνι που αγαπώ, η Gourounella η αλανιάρα, που μια μέρα θα γίνει μεγάλη μανάρα! Σετάκι με όλο της το καμαρίνι. 

Μόλις τα παραλάβω θα φτιάξουμε σενάριο. Αναμείνατε...!