Κορίτσια με Βίτσια

Δεν είμαι ειδικός, ούτε επιστήμονας, αλλά από ένα μικρό δείγμα κοριτσιών που έχω γνωρίσει, αποφάνθηκα πως όσο πιο μόνη αισθάνεται κάποια, τόσο πιο άρρωστες φαντασιώσεις αναπτύσσει. Παρατήρησα ότι όταν μια γυναίκα δεν έχει μια σχέση ή γενικότερα μια υγιή σεξουαλική ζωή καταφεύγει σε ακραία βίτσια και επιθυμίες οι οποίες μπορεί στην αρχή να μας ακούγονται καβλιάρικες, και να σηκώνουν το πουλάκι μας, αλλά επί της ουσίας συγκαλύπτουν ένα τεράστιο συναισθηματικό κενό που προφανώς τις ταλανίζει.

Μπορεί να λέω και μαλακίες, δεν ξέρω. Πάντως, όσες φορές έκανα συζήτηση περί γούστων με κοπέλα που ήξερα ότι ήταν εδώ και καιρό μόνη και ελαφρώς "διαφορετική", η αφήγηση έφτανε σε επίπεδα fifty shades of grey και βάλε.

Πρόσφατα, σε ένα εστιατόριο, έπαθα ένα μεγάλο σοκ όταν μια κοπέλα μου αποκάλυψε ότι δεν μπορεί να βρει άντρα, γιατί σπάνια βρίσκει κάποιον που να της επιβάλλεται και να την κάνει ό, τι θέλει. «Μου αρέσει να με κάνει ο άλλος σκλάβα του, να μου περνά κολάρο και να μ’ έχει  πεταμένη σε ένα δωμάτιο για ώρες χωρίς φαΐ, χωρίς νερό… Να μην ξέρω τι μου γίνεται, να νιώθω ζώο!» Στο μεταξύ, εγώ να θέλω να πέσω κάτω απ’ την καρέκλα με το που το ακούω, αλλά να κουνάω το κεφάλι καταφατικά και περισπούδαστα λες και πρόκειται για συνευρέσεις ρουτίνας: «ναι, ναι, ψωμοτύρι για μας τα σαδομαζοχιστικά! Μια βδομάδα να περάσει χωρίς μαστίγωμα και κάτι παθαίνω».

«Δεν βρίσκω εύκολα τέτοιους άντρες. Γράφτηκα σε ένα σάιτ, γνώρισα μερικούς, αλλά δεν ήθελαν σχέση. Ήθελαν να βρισκόμαστε μια, δυο φορές τη βδομάδα, να με κάνουν σκυλίτσα τους και να φεύγουν. Ενώ εγώ ψάχνω κάποιον σε μόνιμη βάση, να είναι και γκόμενός μου, αλλά και αφέντης μου!» είπε και δάγκωσε ένα κομμάτι πίτσα. «Ε, ναι, όσο να πεις, δύσκολα θα βρεις άντρα να χτυπάει διπλοβάρδιες» απάντησα.

«Για αυτό σου λέω, είμαι πολύ θλιμμένη που κανείς δεν μπορεί να μου δώσει αυτό που θέλω!» είπε μαραζωμένη. «Μερικοί που γνωρίζω έξω και αρχίζουν να με ανακαλύπτουν σταδιακά, προσποιούνται πως γουστάρουν την όλη φάση, αλλά στην πράξη είναι τόσο άπειροι και άβγαλτοι που με ξενερώνουν!» Είσαι και απαιτητική, τρομάρα σου. «Έπειτα, είναι και το άλλο. Έχω καλή δουλειά, δεν μπορώ να εκτίθεμαι στον οποιονδήποτε. Φαντάστηκες να βγουν όλα αυτά προς τα έξω; Να μάθει όλη η πόλη πως τις τρώω και γουστάρω;» Αυτό να μην σε ανησυχεί. «Τώρα με την Τρόικα, το «γάμα με κι ας κλαίω» θα είναι πρώτης τάξεως προσόν!»

Εκεί που πραγματικά συνταράχτηκα, όμως, ήταν στο εξής: «Μ’ αρέσει να με πνίγουν. Μου δίνει τεράστια ηδονή να μου σφίγγει ο άλλος τον λαιμό ενόσω με παίρνει, και λίγο πριν λιποθυμήσω να με απελευθερώνει να ανασάνω. Τελειώνω επί τόπου». Κόντεψε να μου σταθεί η μπουκιά. «Τι λες μάνα μου; Είσαι με τα καλά σου;» άφησα κάτω τα μαχαιροπίρουνα. Πού την πετύχαμε κι αυτήν βραδιάτικα;  «Τώρα τελευταία, άρχισα να το κάνω από μόνη μου, αφού δεν βρίσκω κανέναν! Κάνω στον εαυτό μου κεφαλοκλείδωμα, με το άλλο χέρι αυνανίζομαι εντατικά και λίγο πριν μου κοπεί η ανάσα αφήνομαι και φτάνω σε οργασμό!» Έμεινα σύξυλος, σκούπιζα τις σάλτσες από το στόμα μου. "Φέρε μας κι άλλο κρασί!" είπα στον σερβιτόρο.  

«Πρόσεξε κακομοίρα μου, με βλέπεις πως σε κοιτάζω, μην κάνεις καμιά βλακεία και σε βρούμε πεθαμένη, γιατί, α!» Κατάλαβε ότι σοκαρίστηκα και η συζήτηση σταμάτησε. Ακολούθησε αμήχανη σιωπή ενόσω ο σερβιτόρος γέμιζε τα ποτήρια μας. Θα κατάλαβε σίγουρα ότι λέγαμε κάτι απαγορευμένο. Στο μεταξύ εγώ βυθίστηκα στις σκέψεις μου: "Αχ, Θεέ μου. Είναι θέμα χρόνου να την δούμε γραμμένη στα κοινωνικά των εφημερίδων: «Παρακαλούμε αντί στεφάνων, να γίνονται εισφορές στον σύλλογο σαδομαζοχιστών της ενορίας σας». Συν τοις άλλοις, θα έχω και το κρίμα της. Θα ξέρω ότι την έφαγε η μαλακία και δεν έπραξα τίποτα για να τη φέρω στον ίσιο δρόμο.  Όταν ξεκουμπίστηκε ο σερβιτόρος, άλλαξα άκομψα το θέμα: "Πήξαμε στους γάμους κι αυτόν τον Οκτώβρη... Μα, έχει καταντήσει μάστιγα!" Δεν μίλησε. Πληρώσαμε και φύγαμε.  

Πέραν όμως από τη πλάκα, θέλω να σου πω ότι, γνωρίζοντας το παρελθόν της συγκεκριμένης κοπέλας τα δικαιολογώ όλα. Πρόκειται για μια κοπέλα τρομερά μόνης, που μεγάλωσε χωρίς να έχει κοντά της γονείς, που δεν την αγάπησε ουσιαστικά κανείς. Την αγκαλιάζεις και νιώθει άβολα, σχεδόν ενοχλείται. Τη χαϊδεύεις και ανατριχιάζει. Μόνο άμα της φέξεις τον φούσκο βρίσκει το κέφι της. Και είναι λυπηρό. Μου έτυχε και στο παρελθόν να γνωρίσω μια άλλη κοπέλα με παρόμοια συμπτώματα. Μια φορά, μετά από σεξουαλική επαφή πήρα αγκαλιά την κοπέλα και της φάνηκε τόσο παράξενο που μου είπε εντελώς αυθόρμητα: «πρώτη φορά με αγκαλιάζει κάποιος μετά το σεξ.» Σκέψου! Να θεωρείται πολυτέλεια το αυτονόητο. Σημείωσε παρακαλώ ότι και αυτή η κοπέλα προερχόταν από περίεργη οικογένεια και αισθανόταν άβολα με την τρυφερότητα.

Τι να πεις. Τελικά, στις μέρες μας είναι βίτσιο η αγκαλιά, και διαστροφή η αγάπη.   

Πρόσω Ολοταχώς για Νέο Νόμισμα!

 

 

Ο κ. Άντρος Κυπριανού, γενικός γραμματέας του θεάρεστου ΑΚΕΛ, δήλωσε τις προάλλες πως αν τα μέτρα της Τρόικας είναι δυσβάσταχτα (μιας Τροίκας που κατέβηκε στο νησί κατόπιν πρόσκλησης της κυβέρνησης του Προέδρου τους και κατόπιν πρόκλησης ανεπανόρθωτων ζημιών επίσης του προέδρου τους), τότε πρέπει «να μελετηθεί η έξοδος της χώρας από το ευρώ».

Ο πιο πάνω εικονιζόμενος, με το αμήχανο χαμόγελο, τη θαμπάδα στο μάτι και την κακομοιριά στο ντύσιμο είναι ο κ. Κυπριανού. Άξιος συνεχιστής της διάνοιας Χριστόφια. Με σπουδές στο ΑΤΙ και ειδίκευση σε «θέματα τεχνολογίας του ξύλου» στην εκπαιδευτική σχολή του Ρίμινι (που είναι ένα ιταλικό θέρετρο στα πρότυπα του Πρωταρά), εφάμιλλη κάτι τριτοκοσμικών σχολών των Βαλκανίων. Με λίγα λόγια, πρόκειται γι άλλον έναν υποψήφιο νομπελίστα!

Δεν έχει πολύ πλάκα που ερχόμαστε από τα καλύτερα πανεπιστήμια της Ευρώπης με μάστερ και διδακτορικά για να ακούμε τον κάθε απόφοιτο του Ρίμινι, με ειδίκευση στην τεχνολογία του ξύλου (Θεέ μου!), να μας καθορίζει το αν θα βγούμε από το ευρώ ή όχι; Δεν είναι απελπιστικά λυπηρό το ότι καθόμαστε και ακούμε απόψεις ανθρώπων που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα γυρίζαμε καν να κοιτάξουμε; Κάτσε κάτω χρυσέ μου και σκάλισε κανένα μπουφέ, καμιάν αρμαρόλλα, μιαν σιφονιέρα τέλος πάντων, κι άσε τα οικονομικά για κανέναν Πισσαρίδη που ξέρει...

Δεν υπάρχει μέλλον!

Κι άντε και μας έβγαλες από το Ευρώ κ. Κυπριανού. Ποιο νόμισμα θα υιοθετήσουμε; Έχεις να εισηγηθείς κάτι; Γιατί το να επιστρέψουμε στην αποικιοκρατική λίρα δεν είναι ένα ενδεχόμενο που θα συζητούσε ένας πατριώτης του αναστήματός σου, σωστά; Ούτε φαντάζομαι θα θέλεις να ασπαστούμε τη Δραχμή που θα παραπέμπει σε ένωση με την Ελλάδα. Θα πρέπει είτε να δημιουργήσουμε νέο νόμισμα είτε να καταφύγουμε σε κάποιο άλλο, του αραβικού κόσμου, με τον οποίο μας έχετε συνδέσει προ πολλού. Έννοια σας και το μπλογκ αυτό για εσάς εργάζεται.

Σας προτείνουμε την υιοθέτηση ενός νέου νομίσματος, του λεγόμενου «χωρκαθκιού».

Ένα Χωρκαθκιόν θα είναι ισοδύναμο του παλιού σεντ. Εκατόν χωρκαθκιά θα ισοδυναμούν με ένα Ζόππο. Και ούτω καθεξής. Μπορούν να κυκλοφορήσουν νομίσματα για 10 ζόππους, 20 ζόππους, 50 ζόππους. Για παραπάνω δεν το κόβω, δεν νομίζω να κρατούμε τόσα ως τότε. Θα είναι ένα νόμισμα πρότυπο και μάλιστα θα έδειχνε ακόμα πιο ολοκληρωμένο αν χαραζόταν και αυτό το αριστοκρατικό χαμόγελο που διαθέτετε επάνω, να το βλέπουμε και να παίρνουμε κουράγιο.

Ε, ρε Jumbo που σας χρειάζεται!

Στα Στρουμφάκια Μου!

Τις προάλλες ήρθε στο σπίτι μου ο πεντάχρονος ανιψιός μου, (που όσο πάει μου ξυπνά το πατρικό μου ένστικτο όλο και πιο πολύ), για ολιγόωρο babysitting. Δεν ήξερα πώς να τον απασχολήσω, αλλά σκέφτηκα ότι θα ήταν ιδανική ευκαιρία να χρησιμοποιήσω τα στρουμφάκια της συλλογής μου για να τον διαπαιδαγωγήσω. Ήταν η πρώτη φορά που τα χρησιμοποιούσα τόσο παραστατικά, του έφτιαξα σενάρια με αρχή, μέση, τέλος, κατενθουσιάστηκε το μωρό... ήθελε να φύγει από το πρώτο πεντάλεπτο!

Ιδού μερικά από τα επεισόδια που του έπλασα. Όλα αποκυήματα της νοσηρής φαντασίας μου (κλικ για μεγέθυνση):

Μυαλό για Δείγμα

Γιατρέ μου αγαπημένε,

Τον τελευταίο καιρό δεν πάω καλά, και όπου «τελευταίο καιρό» βλέπε τον τελευταίο μήνα. Ξεχνάω συνέχεια, αποσυγκεντρώνομαι, πανικοβάλλομαι, αποσυντονίζομαι και αντιδρώ υπερβολικά -ό, τι έκανες μια ζωή θα μου πεις, όμως με τα χρόνια να περνάνε γίνεται όλο και πιο έντονο. Άκου τώρα μερικές ιστορίες να καταλάβεις τι συμβαίνει, γιατί νομίζω φταίνε τα χάπια που παίρνω για την καρδιά μου, τα οποία με τον καιρό έχουν αρχίσει να με παλαβώνουν.

Θυμάσαι που πήγα στη Θεσσαλονίκη πριν 15 μέρες. Στο αεροδρόμιο, λίγο πριν επιβιβαστώ πήγα να πιω μια πορτοκαλάδα και αντιλήφθηκα ότι έλειπε το πορτοφόλι μου. Έφερα τον κόσμο ανάποδα! Πήγα στην αστυνομία του αεροδρομίου και ρώτησα αν βρέθηκε κανένα πορτοφόλι (είχα μέσα €400 μετρητά και όλες μου τις κάρτες) αλλά τίποτα. Δεν ήμουν σίγουρος αν το έχασα μέσα στο αεροδρόμιο (αφού δεν είχα αγοράσει τίποτα μέχρι εκείνη την ώρα) ή στο λεωφορείο του «Καπνού», οπότε έβαλα την αστυνομία να ακινητοποιήσει το λεωφορείο πριν αυτό προλάβει να επιστρέψει στη Λευκωσία, και να το κάνει φύλλο και φτερό. Οι αστυνομικοί του αεροδρομίου ήταν ιδιαίτερα εξυπηρετικοί, έδειξαν δηλαδή λίγο ενδιαφέρον να μάθουν τι έγινε (τα λέω αυτά γιατί εγώ δεν περίμενα να μου αφιερώσουν χρόνο καν!) και ένας εξ αυτών με συνόδευσε εκτός αεροδρομίου για να δούμε μήπως μου έπεσε κάπου μέσα στο κτίριο.

Στο μεταξύ, εγώ να ωρύομαι σαν τον Τράγκα σε τηλεοπτικό πάνελ, να χάνω δέκα κιλά ιδρώτα για τα λεφτουδάκια μου, ήθελα να τηλεφωνήσω στην τράπεζα να ακυρώσω τις κάρτες, έπαιρνα τη Μπρέντα τηλέφωνο και της μετέφερα το άγχος μου, μέχρι που άρχισα να φωνάζω σαν την Κατερίνα Γιουλάκη στο ‘Ρετιρέ, ότι αν δεν βρεθεί το πορτοφόλι δεν πρόκειται να επιβιβαστώ (απέμενε μόνο μισή ώρα μέχρι την πτήση) και να μου κατεβάσουν τη βαλίτσα από το αεροπλάνο. «Δεν είμαι διατεθειμένος να πάω Θεσσαλονίκη άφραγκος σας το ξεκαθαρίζω!» Καλά, αυτοί χέστηκαν και με το δίκιο τους.

Τελικά, το πορτοφόλι βρέθηκε στο check in, μου είχε πέσει από την κωλότσεπη και ένας συνεπιβάτης  το παρέδωσε *άθικτο* στο γκισέ. Φτάνουμε εκεί, η συνοδός εδάφους με το που με βλέπει αρχίζει να μου το ανεμίζει εκ του μακρόθεν σαν σημαία: «Βρήκαμε το πορτοφόλι σου!» μου λέει, «Πότε περίμενες να το παραδώσεις κυρά μου, μετά που θα έφευγε το αεροπλάνο;» ήθελα να της πω, αλλά επειδή πρυτάνευσαν μέσα μου οι Βρυξέλλες, έσκασα. Πάλι καλά που το βρήκαμε να λέμε. Με τούτα και μ’ εκείνα, ταξίδεψα κανονικά αλλά από τον πανικό είχα πονοκεφαλιάσει τόσο πολύ που σε συνδυασμό με το ταξίδι και την ηλιθιότητα που με δέρνει, έφτασα στον προορισμό μου ένα ψυχολογικό ράκος.

Μια βδομάδα μετά, πήγαμε σε άλλο γάμο, εδώ στην Κύπρο. Συμφάγαμε με άλλα καβλιάρικα ζευγάρια, χορέψαμε τα χιλιοπαιγμένα άσματα που παιανίζουν συνήθως σε τέτοια τζέρτζελα και γυρίσαμε σπίτι με το αυτοκίνητο της Μπρέντας. Την επόμενη μέρα όμως, συνειδητοποίησα ότι έχασα τα κλειδιά του αυτοκινήτου μου. Έκανα το σπίτι ανάστατο, δεν τα έβρισκα. Πήρα τηλέφωνο στο ξενοδοχείο μην τυχόν και μου έπεσαν κάπου μέσα στον χαμό του γάμου και μου είπαν ότι δεν τα εντόπισαν. Νευρίασα τόσο πολύ, που τηλεφώνησα της νύφης πρωί, πρωί, την πρώτη μέρα του γάμου της και την ξύπνησα (καλά, καλά, δεν είχε συνέλθει η κακομοίρα από το μεθύσι) και της είπα ότι καλά θα κάνει να βρει τα κλειδιά του αυτοκινήτου μου γιατί δεν μπορώ να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου με τα αντικλείδια που δεν έχουν καν αυτόματο ξεκλείδωμα. «Εντάξει» μου είπε και γύρισε πλευρό. Αφότου και πάλι έφερα την καταστροφή από δική μου αμέλεια, βρήκα τα κλειδιά μου λίγες ώρες μετά μέσα σε ένα άσχετο παντελόνι -ούτε καν εκείνο που φόρεσα στον γάμο, διπλωμένο μέσα στο ερμάρι! Πράμα που σημαίνει ότι δεν πήγα καν στο γάμο με τα κλειδιά μου και ότι ήταν όλα αποτέλεσμα της φαντασίας μου. Επικίνδυνο!

Την ίδια μέρα, κατέστρεψα το κινητό μου. Αποφάσισα να βουτήξω στο νερό και ξέχασα ότι είχα το κινητό στη τσέπη. Μα, πες μου πόσο μαλάκας μπορεί να είναι κάποιος για να μην νιώθει το βάρος του κινητού του στην τσέπη! Εντάξει, είπαμε το i-phone είναι ελαφρύ σαν πούπουλο αλλά όχι κι έτσι... Παπάριασε το τηλέφωνο, έγινε σαν γαριασμένο σώβρακο ξεχασμένο στη μπουγάδα. Είμαι τώρα δυο μέρες χωρίς κινητό, αναγκάστηκα πήγα κι αγόρασα ένα Nokia της κακιάς ώρας, €29 από τον Stephanis, και δεν ξέρω καν να το χειριστώ. Μου θυμίζω τη γιαγιά μου που μόνο να το απαντά ξέρει! Πάει και το κινητό που λες…

Σήμερα το πρωί, έγινε παρόμοια μαλακία. Καθόμουν στον υπολογιστή και ξαφνικά άρχισα να γράφω αρλούμπες. Όχι σαν αυτές που σου γράφω εδώ συνήθως. Από τις άλλες: έγραφα κάτι και εμφανίζονταν άλλα ντ’ άλλων στην οθόνη. Κλίκαρα στα παράθυρα για να κλείσουν κι αυτά μεγάλωναν, έβαζα τα passwords λάθος, δεν ήξερα τι να κάνω, άρχισα να πιστεύω ότι κάποιος πολιτικός δάκτυλος ευθύνεται και μου χάκαραν τον υπολογιστή – Οι κομμουνισταί, το ΑΚΕΛ, το φάντασμα του Στάλιν!

Χωρίς δεύτερη σκέψη έκανα εκατό φορές επανεκκίνηση, αλλά χωρίς καμία πρόοδο, άλλαξα το ποντίκι μπας και έφταιγε εκείνο, έσβησα την πρίζα, έριξα αγιασμό στην οθόνη, είπα τρεις φορές το Πάτερ Ημών, και τελικά αποφάσισα να πάρω τηλέφωνο τον τεχνικό. Αυτός μου είπε να του το πάω για επιδιόρθωση και όταν κλείσαμε, ανακάλυψα ότι απλώς είχε πατηθεί το πλήκτρο Alt και σφήνωσε, με αποτέλεσμα όλες οι εντολές να δίνονται στον υπολογιστή λανθασμένα. Κάτι τόσο μικρό, το οποίο όμως δεν ξεστραβωνόμουν να δω, με αποτέλεσμα να αρχίσω να βρίζω Θεούς και Δαίμονες, να τσαντίζομαι αφάνταστα και να βγάζω άφθες. Με τις αλοιφές είμαι!

Σήμερα σκεφτόμουν όλα τα παραπάνω καθοδόν προς το κολυμβητήριο και πραγματικά ανησυχούσα. Σκεφτόμουν τα λόγια της Μπρέντας που μου είπε εμμέσως πλην σαφώς να φέρω το μυαλό μου απ’ εκεί που το έχω και να αρχίσω να συγκεντρώνομαι περισσότερο και συγκατένευσα. Ορκίστηκα ότι θα είμαι πιο προσεκτικός, εγώ ποτέ δεν ήμουν έτσι στο παρελθόν, τώρα τελευταία άρχισα να τα χάνω. Ου γαρ έρχεται μόνον, θα μου πεις. Ε, ναι, τα 32 πλησιάζουμε αισίως. Μα, τα 32 ρε μαλάκα, όχι τα 72!

Φτάνοντας στο κολυμβητήριο και αφού πάρκαρα, γδύθηκα κτλ, συνειδητοποίησα ότι έφυγα από το σπίτι χωρίς πετσέτα! Το πρώτο πράμα που κανονικά θα έπρεπε να είχα βάλει μέσα στη βαλίτσα το ξέχασα! Θυμήθηκα να πάρω ό, τι μαλακία θες, από σαγιονάρες μέχρι Κολόνια για μετά το ντους, κι όμως ξέχασα την πετσέτα! Σκουπίστηκα με στυπόχαρτο.

Μα, τι γίνεται; 

Στη "Βουλή"

Με τα χίλια ζόρια και τα χίλια παρακάλια πείστηκα τελικά να πάω να δω το «Τι Βουλή Θα Παραδώσεις Μωρή» που περιοδεύει από χθες στην Κύπρο. Είχα δει τη διαφήμιση από καιρό, αλλά λίγο η αίσθηση της αρπαχτής, λίγο τα βίντεα από τα νούμερα που κυκλοφόρησαν στο Youtube και τα οποία δεν ήταν αντάξια των ονομάτων που πρωταγωνιστούσαν, λίγο οι κάκιστες κριτικές των θεατών στο ίντερνετ, είπα όχι! Δεν θα πάω να πετάξω €23 για να δω την Παναγιωτοπούλου σε μία απ’ τα ίδια και τη Χρύσα Ρώπα να τσιρίζει στη Λευκωσία και να την ακούει ο Λαζόπουλος στην Αθήνα.

Παρόλες τις αντιρρήσεις, εν τέλει μου γύρισε και μετέβηκα μετά εκλεκτής συναδέλφου και του γκράντε αμόρε στο θέατρο διά να τέρψουμε τη μαύρη ψυχή μας. Και ευτυχώς που το επιχειρήσαμε, γιατί περάσαμε αναπάντεχα καλά, προσωπικά γελούσα όλο το βράδυ και θύμωσα με τον εαυτό μου που τόλμησα να μπω στη διαδικασία να αμφισβητήσω το μεγαλείο της Παναγιωτοπούλου και της Μίρκας Παπακωνσταντίνου. Οι κυρίες χτυπούν ρέστα ακόμα. Μέχρι και η Χρύσα Ρώπα που κατά τα άλλα είναι εκνευριστική, είχε έξυπνο και απολαυστικό νούμερο και δεν τη βαρέθηκα λεπτό.

Είχα καλή διάθεση απόψε και σε συνάρτηση με το ωραίο αεράκι που φύσαγε, η παράσταση με ταξίδεψε σε άλλη εποχή. Στην ανέμελη αίσθηση από κάτι παραστάσεις που βλέπαμε τη δεκαετία του ’80 από παρακμιακούς κυπριακούς θιάσους στο βουνό, που δεν είχαν καν σκηνικά, και χρησιμοποιούσαν τα σεντόνια του ξενοδοχείου για φόντο.

Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω είναι ότι, πολύ κακώς έκατσα κι επηρεάστηκα από τις κριτικές και προκαταλήφθηκα εναντίον της παράστασης. Για επιθεώρηση πρόκειται, μάνα μου. Ξέρεις τι πάει να πει επιθεώρηση; Θα πει κιτσάτα, λαμέ φορέματα, φουρό, χορογραφίες μπρος πίσω το πόδι και παλαμάκια, κλισέ ατάκες και πολύ βρισίδι. Ακούς περί πούτσου, μουνιού και πουτάνας ανά 10 δευτερόλεπτα. Αυτό ήταν πάντα η επιθεώρηση, αυτό προσφέρεται κι εδώ. Γιατί χαλάστηκες;

Αν εσύ περίμενες ότι θα βγουν οι προαναφερθείσες ηθοποιοί και θα παίξουν Σαίξπηρ ή Μπρεχτ ή ότι θα σου απαγγείλουν Αντιγόνη, κακό του κεφαλιού σου. Η επιθεώρηση είναι σαν group therapy. Βγαίνει ο κάθε πικραμένος στο μικρόφωνο, διηγείται τα βάσανά του και ο κόσμος από κάτω ταυτίζεται και γελάει με τα χάλια του. Αυτό είναι όλο. Πόσω μάλλον όταν ο κόσμος σήμερα βασανίζεται περισσότερο από οικονομικής απόψεως και ταυτίζεται ευκολότερα με το κάθε τι που βλέπει.

Ναι, είχε και σαχλές στιγμές, αλλά στην ολότητά της η παράσταση άξιζε τα λεφτά της και μου έφτιαξε το κέφι. Η Παναγιωτοπούλου και η Μίρκα Παπακωνσταντίνου καταφέρνουν να σε κάνουν να γελάς ακόμα και με τα πιο παιδικά αστεία. Λένε τις πιο απλές ατάκες με τέτοιο ύφος που δεν συγκρατιέσαι. Αν δηλαδή εγώ τώρα αποπειραθώ να σου επαναλάβω ένα αστείο, θα σκεφτείς «Με τέτοιες αηδίες γελούσατε όλη νύχτα;» Και ίσως να έχεις και δίκιο. Αλλά είναι τόσο αποδοτικές στο ύφος τους, που ακόμα και να βήχανε επί σκηνής εμείς θα διπλωνόμασταν.

Μεγάλα σχολεία και οι δύο τους, πολύ λυπάμαι που τις βλέπω να μεγαλώνουν και δεν το βλέπω να αντικαθίστανται εύκολα από κάτι εξίσου ταλαντούχο και αξιοθαύμαστο από το σινάφι των νέων ηθοποιών.

Παίζουν κι απόψε στο Σκαλί της Αγλαντζιάς, αν δεν κανονίσατε τίποτα περάστε μια βόλτα…

Να κι ένα από τα καλύτερα στιγμιότυπα: 

"Δυό φέεετες μόνοοοο..." χαχαχα!

Γάμος, Θεσσαλονίκη, Reunion & Social Media

Ωραιότατο το σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη!

Έλειψα δυο μέρες και ένιωσα ότι έλειψα 10 χρόνια! Όταν χάνεις τη αίσθηση του χρόνου πάει να πει ότι ο σκοπός του ταξιδιού επετεύχθη. Ξέφυγες, μπήκες σε άλλη διάσταση.

Στη Θεσσαλονίκη πήγα για τον γάμο ενός πολύ καλού μου φίλου από το πανεπιστήμιο. Παντρεύτηκε με πολιτικό γάμο στους βοτανικούς κήπους του Δήμου και ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η όλη τελετή. Δεν είχα ξαναπάει σε πολιτικό γάμο, ήταν εμπειρία για μένα. Μαζεύτηκαν λίγοι φίλοι και συγγενείς στον βοτανικό κήπο, κάτω από μία αψίδα που την αγκάλιαζαν αναρριχητικά φυτά και άπαντες επευφημούσαν το ζευγάρι που υπέγραφε τα χαρτιά του παρουσία Δημάρχου και κουμπάρων. Πέντε λεπτά υπόθεση, τσακ μπαμ! Ακολούθησε μίνι δεξίωση μετά τύρου, αχλαδίου, ορτάνσιας και γλαδιόλας, και πήγαμε σπίτια μας, ως το βράδυ που ξαναβγήκαμε να το γιορτάσουμε σε κλαμπ της παραλιακής.

Ιδού και ο βοτανικός κήπος. Είχα να δω κάτι τέτοιο από το βίντεο κλιπ του Boogaloo, εν έτη 1987...

 

Όπως σου ξαναείπα, ήταν η δεύτερη φορά που επισκέφτηκα τη Θεσσαλονίκη και ομολογώ ότι έχει διάχυτο το αίσθημα του «χαλαρά» που ακούς να λέει και ο Λαζόπουλος. Πήγα στα Λαδάδικα, πήγα Τσιμισκάδα, όργωσα την Αριστοτέλους, θέρισα την Εγνατία, μπορώ να πω ότι εκμεταλλεύτηκα πλήρως το 48ωρο. Άπειροι Κύπριοι στους δρόμους, ειδικά στην πλατεία Αριστοτέλους μόνο κυπριακά άκουγες. Τώρα θα μου πεις, εδώ βρήκες Κύπριους στο Ρέικιαβικ της Ισλανδίας, η Θεσσαλονίκη σε εξέπληξε; Αυτό να μου πεις. Είναι ανησυχητικό το ότι δεν μπορείς να αποδράσεις πουθενά και η Πόλις σε κυνηγά.

 Έπεσα πάνω στις διαδηλώσεις της Διεθνούς Κρατικής Έκθεσης το Σάββατο, λαμπρά! Να έβλεπες Πακιστανάκια που κρατούσαν πανό με σύνθημα: «Έξω οι Ναζί απ΄ την Ελλάδα», να τα έβλεπες όλα!

Τέλος πάντων. Το highlight του ταξιδιού δεν ήταν άλλο από το reunion που έκανα με άλλους συμφοιτητές από το πανεπιστήμιο χάριν γάμου. Μέναμε όλοι στο ίδιο ξενοδοχείο και ήταν πολύ σουρεάλ φάση, καθότι είχα 10 χρόνια να τους δω και το γεγονός ότι μέναμε μία πόρτα μακριά ο ένας απ’ τον άλλο μου έφερνε ντεζαβού. Όταν μάλιστα φάγαμε όλοι μαζί πρόγευμα στο ξενοδοχείο το πρωί της Κυριακής, ένιωσα και πάλι σαν να ήμασταν στην εστία και παίρναμε πρωινό μέχρι να πάει 8:30 να φύγουμε για μάθημα. «Δεν το πιστεύω ότι σας έχω όλους ξανά στο ίδιο τραπέζι! Ξετυλίγονται τα χρόνια μπροστά μου: Από δω το πρώτο έτος, από δω το δεύτερο, από κει το μάστερ… Είναι σαν να πεθάναμε και βρεθήκαμε όλοι στον παράδεισο» τους είπα.

Παρόλο που είχαμε να ιδωθούμε δέκα χρόνια, ξέραμε τα πάντα ο ένας για τον άλλον. Δεν χρειάστηκε να κάνουμε ιδιαίτερο catch up. Ό, τι κι αν τους έλεγα, η απάντηση ήταν «το διαβάσαμε στο μπλογκ» ή το «είδαμε στο Facebook». Είναι απίστευτο το πώς δέκα χρόνια τώρα είμαστε «μαζί» και «χώρια». Επί τη ευκαιρία θα ήθελα να πλέξω το εγκώμιο των social media που είτε μας αρέσουν, είτε όχι, βοηθούν στη διατήρηση των φιλικών σχέσεων τόσο έμμεσα. Πιστεύω ακράδαντα ότι ακόμη κι αν δεν ανταλλάζεις κουβέντα με κάποιον ποτέ (ούτε καν ένα τυπικό happy birthday στα γενέθλιά του), εντούτοις ο άλλος εξακολουθεί να υπάρχει στη ζωή σου αφού το να βλέπεις από καιρού εις καιρόν φωτογραφίες του ή κάποια status updates τον φέρνουν στη πρώτη γραμμή της μνήμης σου. Ανανεώνεται το στάτους, άρα υπάρχει.

Προσωπικά δηλώνω φανατικός υπέρμαχος των social media και αδυνατώ να κατανοήσω αυτούς που τα αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι. Θεωρώ πως οι πολέμιοί τους διακατέχονται από κάποιο είδος ψύχωσης και σύνδρομο καταδίωξης, νομίζουν ότι ο κόσμος ζει για να τους παρακολουθεί (κατά βάθος αλλά και κατά επιφάνεια, χεστήκαμε τι κάνετε), και πως όλοι χρησιμοποιούν τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης για να τους κουτσομπολεύουν. Ναι, γίνεται και αυτό σε τεράστιο ποσοστό, αλλά αυτό γίνεται ούτως ή άλλως και στις καφετέριες εδώ και χρόνια. Δεν περιμέναμε το Facebook για να σας θάψουμε. Επομένως, μάθετε ότι οι κύριοι των κοινωνικών δικτύων είμαστε εμείς, εμείς αποφασίζουμε τι προβάλλουμε σ’ αυτά και τι μοιραζόμαστε με τους άλλους, και σταματήστε να κλαίγεστε. Δημιουργήστε λογαριασμούς!

Πραγματικά, έχοντας τόσους φίλους στο εξωτερικό, τα social media είναι ό, τι καλύτερο μου συνέβη. Έχω διατηρήσει φιλίες και έχω κάνει άλλες τόσες με αγνώστους που γνώρισα από το μπλογκ και το τουίτερ και οι οποίοι καλώς ή κακώς αποτελούν τον περίγυρο της καθημερινότητάς μου.

Δόξα τω Θεώ, δόξα στο βασιλιά, δόξα Πατρί και Υιό λοιπόν, για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που συμπυκνώνουν όλο μου το παρελθόν σε μια σελίδα και το καθιστούν προσβάσιμο ανά πάσα στιγμή, σε κάθε γάμο, σε κάθε βάφτιση και σε οποιαδήποτε άλλη ευκαιριακή συνάθροιση, μεταφέροντας σε άλλη διάσταση το τι είναι παλιό και τι καινούριο.

Αυτά λοιπόν από τη Θεσσαλονίκη, σας έφερα τσουρέκια, κανονίστε…

Γαμωσεπτέμβρης

Δεν μπήκε καλά ο Σεπτέμβρης.

Όχι μόνο για μένα, αλλά και για πολύ κόσμο. Τις προάλλες σκεφτόμουν πως ίσως να φταίει η πανσέληνος που είναι όλοι τους νευριασμένοι, αλλά πάνε μέρες που τελείωσε το φαινόμενο και τίποτε δεν άλλαξε στη διάθεσή μου.

Πολλοί καβγάδες! Ατέλειωτοι! Με τη μάνα μου, με τη Μπρέντα, στο τσακ είμαι να τσακωθώ και μ’ άλλους. Κι έχω παρατηρήσει ότι δεν αντέχω πλέον τους καβγάδες. Σφίγγεται η καρδιά μου και πονώ. Το ξέρω, σου ακούγεται λίγο σαν ελληνική ταινία και σαν κλασική δικαιολογία Ελληνίδας πεθεράς, αλλά μου συμβαίνει: Κάνω έναν καβγά και μετά σφίγγεται η καρδιά μου. Σαν να διαπερνά το στήθος μου μια γροθιά και μου σφίγγει την καρδιά καμωμένη από εκείνο το πλαστικό, δήθεν αγχολυτικό υλικό που μοιάζει με πλαστελίνη.

Δεν θα τη βγάλουμε καθαρή. Άμα αρχίσαμε τα «ωχ, η καρδιά μου» από τα 32 μας... Βράσε ρύζι! Πού να γεννήσουμε και κόρη και ν' αγχωνόμαστε για το ποιος μας την πηδάει δηλαδή!

Έτσι που λες, ο ένας καβγάς διαδέχεται τον άλλον, ένταση, βρισιές, μελαγχολίες, χέσε μέσα όλα! Επιπλέον, βαριέμαι στη δουλειά, να φανταστείς τις προάλλες σκεφτόμουν ότι αν έρθει η τρόικα, κάνει περικοπές, και είμαι μέσα στους «εκλεκτούς» που θα διώξουν, θα ανακουφιστώ παρά θα λυπηθώ. Με έχει κυριεύσει μια αειφυγία, άλλο πράμα! Προτιμώ να πεινάσω και να μη σώσω να κάνω ποτέ οικογένεια, παρά να ζω όλο αυτό το σισύφειο μαρτύριο της ρουτίνας, Δευτέρα - Παρασκευή.

Δεν πρόλαβε να μπει ο Σεπτέμβρης, τιγκάραμε στις υποχρεώσεις. Άρχισα πρόβες για νέα παράσταση που θ’ ανέβει τον Δεκέμβρη, ξανά μανά τα Ισπανικά δυό φορές τη βδομάδα, γράφτηκα κολύμβηση, δεν μου έμεινε μέρα κενή ούτε για δείγμα. Άμα σε χαλάγανε ας μην τα άρχιζες, θα μου πεις. Ε, τι να σου κάνω που δεν ικανοποιούμαι με τίποτα. Αν δεν τα άρχιζα θα έπληττα, τώρα που τα άρχισα βρίζω την ώρα και τη στιγμή που δεν καθόμουνα στ’ αβγά μου!

Θα πάω στη Θεσσαλονίκη το σαββατοκύριακο. Ελπίζω να ξεκουραστώ. Έχω να πάω εκεί από το 1997 που μας πήγαν εκδρομή με το σχολείο. Αν μη τι άλλο θα αλλάξω παραστάσεις και εύχομαι να γυρίσω με λιγότερα νεύρα και άρνηση.

Έτσι είναι φίλε μου, η Κύπρος δεν αντέχεται για πάνω από τρεις βδομάδες συνεχόμενες. Τελεία και παύλα!

Άντε τα λέμε.

Υ.Γ. Ενημερώνω τους καλοθελητές ότι με τη Μπρέντα όλα ΟΚ τώρα, μην χάσετε και τον ύπνο σας.