Μπορείς Να Κάνεις Τη Διαφορά

Πέντε χρόνια ζωής κέρδισα αφότου παρακολούθησα τα τρία βιντεάκια που ετοίμασε το ΑΚΕΛ για να προωθήσει τη συμμετοχή των ψηφοφόρων του στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές. Δες τα και εσύ, το γάργαρο γέλιο ήταν ανέκαθεν πηγή νεότητας, θα σου φέρει καταπληκτικά αποτελέσματα.

Το καλό με αυτά τα βίντεο είναι ότι δεν υπερβάλλουν. Δεν θα σου παρουσιάσουν μία Σάββια να ερμηνεύει την Εκάβη, ούτε μία Ξένια στην εκδοχή της Κύπριας Τομπ Ράιντερ. Δεν θα σου πουλήσουν Χόλλιγουντ. Θα σου παρουσιάσει το πρόβλημα στις σωστές του διαστάσεις και στη σωστή του αισθητική, ήτοι «θέλεις προιτζιά με χάρη; Μανιχά που το πατάρι!»

Στο πρώτο βίντεο δύο ωραιότατες λαϊκές καλλονές που ως είθισται αποκαλούν η μια την άλλη "κόρη", βρίσκονται στον προθάλαμο του νοσοκομείου και αντί να παίζουν με το Facebook, όπως θα ήταν και το πιο φυσικό, φρίττουν όσον αφορά την κατάσταση της δημόσιας υγείας. «Εκόψαν μας τζιαι την περίθαλψη. Οι άσχετοι! (τονίζουμε το ‘άσχετοι’ δραματουργικά – έχω έτοιμο τον ρόλο στο fakatetous). Γριές με το ένα πόδι στον τάφο να είχαν πρωταγωνιστήσει, καλύτερα θα το έπαιζαν.  

Στο δεύτερο βίντεο, δυο χαριτωμένοι Κύπριοι συζητούν σκεπτόμενοι το μέλλον τους. «Εκαταντήσαν μας να πρέπει να δκιαλέξουμε μεταξύ ανεργίας ή μισθών πείνας» (και ένα δάκρυ κύλησε στα μούσια του ατίθασου νιάτου). Αγαπημένη, κορυφαία ατάκα: «ζαττίν τούτη η κυβέρνηση…» Ζαττίν! Είπε Ζαττίν! Αν η νεολαία μας εκφράζεται ακόμα έτσι, κανονικά το δίλημμα δεν θα έπρεπε να ήταν «ανεργία ή μισθός πείνας», αλλά «κρεμάλα ή πυρά».

And last but not least:

«Μα άδε τους ρε κουμπάρε, ό, τι κόψει ο νους τους κάμνουν με τούντη κυβέρνηση!» (Μεγάλος πονοκέφαλος "τούτη η κυβέρνηση" ενώ οι προηγούμενες, ε; Έπαιρναν την άδεια μας πριν αποφασίσουν να μας μπήξουν στο μνημόνιο). Συγκατανεύει ο μαλλιάς από δίπλα. Όσκαρ!

Αυτή η χώρα αξίζει τα χειρότερα και εύχομαι να τα έχει. 

One Month Notis

Πρηξιόν τζιαι φάουσαν με τον Σφακιανάκη, που λένε και στη κωλονησίδα μας.

Έχω την κάθε μαλακισμένη από το πρωί, να μου ανεβάζει στο Facebook τις δηλώσεις του Σφακιανάκη από την εκπομπή του Αρναούτογλου, τύπου «δείτε τι λέει ο ανάλγητος άνθρωπος και φρίξτε». Ότι οι μετανάστες προσβάλλουν την αισθητική του και άλλα τέτοια που βαριέμαι και να τα αναπαράγω.

Αντιλαμβάνεσαι ότι ζούμε στην εποχή που το μέτρο το κρατά ο Σφακιανάκης, έτσι; Βγαίνει ο κύριος στις εκπομπές, λέει τη γνώμη του, για να χρησιμοποιηθεί αργότερα ως τεκμήριο εναντίον του από τις μητέρες Τερέζες της υφηλίου. Που νομίζουν ότι το προσφυγικό θα λυθεί όταν πάψει η αισθητική του Σφακιανάκη να προσβάλλεται από την παρουσία των προσφύγων.

Σφακιανάκη μου καλέ, κάτσε σπίτι σου να χαρείς και μην μιλάς. Τραγουδιστής είσαι, δεν είσαι αναλυτής διεθνών σχέσεων για να λύσεις το προσφυγικό. Έκαστος στο είδος του, σιόρ! Σε ρωτάνε, και καλά κάνεις και λες την άποψή σου. Την είπες όμως μία, την είπες δύο, την εμπεδώσαμε, νισάφι. Και εσύ αγαπημένη Συριζαία, Ρομπέν των καμένων δασών, σταμάτα να μας παρουσιάζεις τον κακό τον Σφακιανάκη ως τη ρίζα του προβλήματος.  Δες και εσύ μωρή τα χάλια σου.

Κατ’ αρχάς το πρόβλημα ξεκίνησε από την ώρα που κάνατε τον Σφακιανάκη άνθρωπο, εξ αιτίας των τραγουδιών του. Όταν σας τραγουδούσε «σαν την παπαρούνα μοιάζεις» και ρίχνατε γαρούφαλα στα μέσα των ’90, μια χαρά κουνιόσασταν όλες. Και του δίνατε και αβέρτα βραβεία στα Ποπ Κορν. Κάνατε τον κάθε γύφτο σταρ και μετά σας ενοχλεί που εκφράζει άποψη. Όχι μαντάμ, καλά κάνει και εκφράζει άποψη και αν δεν σας αρέσει ολίγον μας ενδιαφέρει, δημοκρατία έχουμε και κάθε άποψη όσο ακραία και να είναι έχει τη θέση της. Αλλά αυτούς αποθεώσατε, αυτούς θα λουστείτε τώρα γι αυτό, λίγο τον σκασμό.

Καλά ζώα και οι δημοσιογράφοι βέβαια, που μυρίστηκαν λαβράκι και το σερβίρουν στους δέκτες μας ώσπου να το κάνουμε εμετό. «Φέρε τον Σφακιανάκη να μας κάνει ένα τουτόριαλ για τη Συνθήκη των Προσφύγων του 1951» να έχει ο Λιάγκας και η Σάσα θέματα μέχρι τον άλλο μήνα. Αντί να δίνουν βήμα σε άνθρωπο με μία στοιχειώδη μόρφωση να πει αυτά που έπρεπε να ξέρουν όλοι, έχουμε τον Σφακιανάκη και τον Ρουβά να υποδεικνύουν τις πολιτικές που θα ακολουθήσουμε. Εύγε!

Κι άλλο τόσο ζώα, ο κοσμάκης, που θεωρεί ότι απ’ αυτούς θα διαμορφώσει γνώμη. Αντί να ανοίξει μισό βιβλίο να ξεστραβωθεί, να αποκτήσει μία σφαιρική ενημέρωση, μία ισοζυγισμένη γνώμη, ρεαλιστική αλλά ταυτόχρονα και ορθολογιστική, μακριά από συναισθηματισμούς και συνθήματα, χωρίζεται σε «υπέρ του Σφακιανάκη» και «κατά του Σφακιανάκη».

Ουδεμία σωτηρία.

Και Το Βραβείο Πάει...

Αγαπητή Τάμτα, πριν ανοίξεις τον φάκελο, ας δούμε τις υποψηφιότητες για το βραβείο του καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου υποψήφιου βουλευτή! 

Και το βραβείο πάει...

Utopian Land

Το τραγούδι που θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα φέτος στη Γιουροβίζιον είναι αυτό:

Και το βρίσκω μέτριο, προς κακό.

Δεν έχω θέμα με το μεταναστευτικό. Συμφωνώ ότι οι καιροί είναι δίσεκτοι, και το τρα-λα-λα της Γιουροβίζιον σε μία χώρα που πνίγεται από χίλια δυο προβλήματα είναι πλέον ασύμβατο και άβολο. Θα μπορούσε, όμως, ο συνθέτης να αφήσει το πολιτικό στίγμα του με ένα πιο ωραίο τραγούδι, με ένα πιο ευφάνταστο συγκρότημα, με ένα πιο ωραίο βίντεο κλιπ (αν και το τελευταίο που μας κόφτει στη Γιουροβίζιον είναι το κλιπ). Ψάξε και δες, για παράδειγμα, την Ουκρανία. Που στέλνει επίσης τραγούδι σχετικό με τους πρόσφυγες της Κριμαίας, αλλά το παρουσιάζει με έναν πολύ ατμοσφαιρικό, ανατολίτικο αμανέ και από μία πολύ πιο κατάλληλη τραγουδίστρια, σε βαθμό που κάποιοι τη θεωρούν φαβορί (όχι εγώ, σ' εμένα ούτε εκείνο άρεσε αρκετά).

Τέλος πάντων.

Αν θέλετε να το γενικεύσουμε, να σας πω ότι για όλα φταίει ο Τσίπρας. Που διόρισε τον Τσακνή, τον πιο μίζερο μουσικό του ελληνικού πενταγράμμου να επιληφθεί του εγχειρήματος, ο οποίος κυρία Τσόλκα μου μπορεί να ξέρει από μουσική - δεν τον κατηγορούμε γι αυτό, αλλά σίγουρα δεν ξέρει από γκλάμουρ. Και σε έναν διαγωνισμό αυτού του βεληνεκούς δεν αφήνεις να εκτεθεί η μιζέρια σου τόσο απροκάλυπτα. Την μαζεύεις από δω, τη μαζεύεις από ‘κει και εύχεσαι να τους ξεγελάσεις, ώστε να μην έρθεις τελευταίος. Αν δεν ξεμπερδέψετε από Τσίπρες, Ραλλίες, Βαρουφάκηδες, Παπανίκες, ΣΥΡΙΖΑ και όλο αυτό το αμόρφωτο συρφετό, δεν έχετε σωτηρία όσο ζείτε. Ούτε πριν είχατε δηλαδή, αλλά με αυτούς τους αυτοκαταστροφικούς, παρακμιακούς ηλίθιους, έχετε βάλει και επίσημα την ταφόπλακα σας. Σε όλους τους τομείς.

Επειδή όμως υπάρχει κόσμος που τον συσχετισμό Γιουροβίζιον και ΣΥΡΙΖΑ τον βρίσκει επιπόλαιο και αστείο, (αν και κατά τη γνώμη μου τα πάντα είναι αλληλένδετα) θα αρκεστώ σε ένα «πρόκειται για κακό τραγούδι» και θα κλείσω εδώ το θέμα. Για να μην θιχτείτε όσοι Πόντιοι αδυνατείτε να αντιληφθείτε το ύφος μου, να σας ξεκαθαρίσω ότι τα ποντιακά στοιχεία μ' αρέσουν και τα θεωρώ θησαυρό, φτάνει να δένουν με το σύνολο και το γενικότερο πνεύμα του τραγουδιού και του διαγωνισμού. Στο My Number One λειτούργησαν εξαιρετικά, στο Opa επίσης, εδώ δεν αναδεικνύονται ποσώς. 

Βέβαια, ποτέ δεν ξέρεις πώς θα αντιδράσει ο μέσος ευρωπαίος τηλεψηφοφόρος, ο μέσος Έλληνας μετανάστης που θα δει τον διαγωνισμό από το εξωτερικό και πώς μπορεί να στηθεί επί σκηνής όλο αυτό το κακό ώστε να συγκινήσει, αλλά με όση εμπειρία έχω από το 1989 που βλέπω φανατικά τον εν λόγω διαγωνισμό, δεν το βλέπω να σώζεται, ούτε καν από τη χορογράφο, τη Λυραράκη, της οποίας γενικότερα εμπιστεύομαι την αισθητική της. 

Ω, Θεοί! Ποιος να μας το έλεγε ότι θα έρχονταν καιροί που οι συμμετοχές του Σαρμπέλ, της Καλομοίρας, του Αλκαίου και της Ελευθερίας Ελευθερίου θα φάνταζαν Λας Βέγκας μπροστά σ’ αυτό το πράμα που παραπέμπει σε φοιτητική βραδιά γνωριμίας των νέων μελών της ΚΝΕ.

Τελευταίοι και λίγο είναι. 

Tα Υπέροχα Νέα Μας

Το 2016 είναι τρομερά βαρετό μέχρι στιγμής.

Σκέφτομαι ότι φτάνεις σε ένα σημείο στη ζωή που έχεις κάνει τα πάντα και δεν ξέρεις πόσες φορές ακόμα πρέπει να τα επαναλάβεις για να αποφύγεις την κατάθλιψη που σε κατατρέχει. Θέλω να πω, ξανάρχισα τα Ισπανικά προκειμένου να έχω κάτι να κάνω τα απογεύματα και να μην περιφέρομαι μέσα στο δυάρι ασκόπως σαν άδικη κατάρα. Ξανάρχισα το γυμναστήριο για να διατηρήσω τη χοληστερίνη χαμηλή, ξανάρχισα επαφές για νέες θεατρικές δραστηριότητες, παρόλο που είχα πει ότι μετά από 11 παραστάσεις έχω σιχαθεί να με βλέπω κι εγώ και οι φίλοι μου πάνω στη σκηνή. Τα ξανάρχισα όμως, γιατί η εναλλακτική επιλογή θα ήταν να κοιτάζω τον τοίχο ώσπου να πέσει, πράγμα πιο βαρετό κι από τα προαναφερθέντα.

Να πάτε ταξίδι, θα μου πεις. Μα ούτε αυτό μπορούμε να το κάνουμε. Έχουμε κορεστεί και ταξιδιωτικώς. Κατ’ αρχάς στους περισσότερους προορισμούς που θέλαμε να πάμε έχουμε πάει και μια και δυο και τρεις φορές. Δεν ωφελεί να ξαναπάμε Αθήνα για 100^η φορά απλά και μόνο για να αλλάξουμε αέρα. Αποταμιεύω λεφτά για πιο μακρινούς και εξωτικούς προορισμούς πλέον, αλλά ώσπου να μαζέψω το κονδύλι που απαιτείται για Ιαπωνία, Αυστραλία και τα συναφή, θα έχω άλλες έγνοιες πάνω στο κεφάλι μου και δεν θα θέλω να ταράξω. Άρα, ξέχασε και το ταξίδι για τώρα.

Κάτσε γράψε να περάσει η ώρα σου, θα μου πεις. Γράφω μάνα μου. Γράφω, αλλά δεν είναι απλό. Την επόμενη μέρα ξαναδιαβάζω το κείμενο της προηγούμενης μέρας και σκέφτομαι, Θεέ μου, τι παπάρα! Ούτε για κυπριακή σειρά δεν κάνει. Και τo διαγράφω. Υπάρχουν και μέρες που μου έρχεται κάτι πνευματώδες και έξυπνο στο μυαλό και το σημειώνω κάτω, το εντάσσω στο κείμενο μετά, αλλά δεν αρκεί. Πώς θα βγει έργο έτσι, σαν κολλάζ από διάσπαρτες ατάκες που πασχίζουν να δέσουν μεταξύ τους; Πώς θα δέσει το γλυκό όταν έρχεται η έμπνευση κάθε Αγίου ξέρεις εσύ; Αν δεν σου βγει όλο μονομιάς σαν ευκοιλιότητα, δεν κάνεις σοβαρή δουλειά. Το έχω βάλει στην άκρη, βαριέμαι.

Δεν βοηθά και το περιβάλλον ρε γαμώ το. Μου φταίνε τα πάντα τριγύρω. Ειδικά αυτές τις μέρες που βλέπω συνέχεια ανεβασμένες φωτογραφίες από τα καρναβάλια στα κοινωνικά δίκτυα, σκέφτομαι ξανά μανά τι γυρεύω εγώ ‘δω μέσα; Δεν σνομπάρω το καρναβάλι, αντιθέτως είμαι άνθρωπος που ντύνεται Μπάτμαν για να περνά η ώρα του. Λατρεύω τις μεταμφιέσεις, αγαπώ τα πάρτι κτλ. Αλλά δεν διανοούμαι να δεχτώ ότι η πρωτοτυπία αυτής της χώρας φτάνει ως το τρακτέρ με 10 μεθυσμένους αγροίκους πάνω. Δεν δέχομαι ότι το μέσο IQ πνευματικότητας και δημιουργικότητας εξαντλείται εκεί. Και στη συγγενική παρεξήγηση που λέγεται Καρναβάλι Αγλαντζιάς. Δεν είναι δύσκολο να είσαι λίγο πιο ενδιαφέρον σαν λαός. Δέκα λεπτά να κάτσεις να σκεφτείς, βρίσκεις πιο ενδιαφέροντα θέματα από το να ντυθείς «Μίνι ΓΕΣΥ».

Τα πάντα είναι πρόχειρα, τα πάντα είναι ανέπνευστα. Οι γνώμες, οι κουβέντες, οι αναλύσεις, ακόμα και οι χαζομάρες, ακόμα και οι καβγάδες είναι όλα επιπέδου Πατσαλίδη και πάνελ Χριστιάνας Αριστοτέλους.

Περνούν τα χρόνια, θα έρχονται τα καρναβάλια του ’17, του ’18, του ‘19. Τίποτε δεν θα έχει αλλάξει. Κάθε πέρσι και καλύτερα, κάθε φέτος τρισχειρότερα και δεν βλέπω ουδεμία αχτίδα φωτός στην άκρη του τούνελ. Ας πούμε, κοίτα ποιοι κατεβαίνουν υποψήφιοι βουλευτές τον ερχόμενο Μάιο: Ο Βήχας, η Ελίτα, ο Ηράκλης Γιωργαλλής, ο Welcome Friends To Cyprus. Όχι πες! Τι γυρεύω εγώ εδώ;

Θα μου πεις αλλού είναι καλύτερα;

Όχι. Παντού τα ίδια σκατά είναι. Σ’ αυτό έχω καταλήξει. Απλά είναι καλύτερα να ζεις σε μία ξένη χώρα και το σκατό της να σου είναι ξένο. Να μην σε πονά. Να νοσταλγείς τη χώρα σου που ενδόμυχα θα ελπίζεις ότι στα τόσα χρόνια που λείπεις άλλαξε, προόδεψε, βελτιώθηκε, ασχέτως αν πάει από το κακό στο χειρότερο. Έτσι τουλάχιστον ξεγελιέσαι, δεν τρως στη μάπα την ωμή πραγματικότητα και να νιώθεις πολλά κιλά μαλάκας που την ανέχεσαι και δεν την έλουσες ακόμη με πετρέλαιο για να την πυρπολήσεις.

Κάνε παιδί, θα μου πεις, να αποκτήσεις σοβαρότερες έγνοιες από το χωρκατοκαρναβάλι.

Θα κάνω και παιδί, λυσσάξατε. Μα και το παιδί είναι δώρον – άδωρο για την κατάθλιψή μου. Πρώτον γιατί όσο δεν το αποκτάς στεναχωριέσαι, καταθλίβεσαι, αγχώνεσαι και δεν το συλλαμβάνεις, και δεύτερον γιατί άπαξ και το αποκτήσεις σκέφτεσαι «σ’ αυτή την πουτανόχωρα θα το μεγαλώσω;» Τι μου φταίει το παιδί να βιώσει αυτό το πνευματικό καρακιτσαριό και σκέψου να σπάσει και ο διάβολος το ποδάρι του και να μου γίνει κομμάτι του; Να μου έρθει καμιά μέρα στο σπίτι, δηλαδή, και να μου πει ότι βρίσκει αστείο το FakateTous ή αργότερα στην εφηβεία να μου πει ότι σκέφτεται να γραφτεί σε Κόμμα!

Εκατό φορές να περάσει από πάνω μου ένα τρένο. Που δεν έχουμε. Επιπλέον κατάθλιψη. Που ξανακούστηκε χώρα χωρίς ένα τρένο;!

Βαρέθηκα πολύ το 2016 και πρέπει να κάνει τεράαααστια προσπάθεια για να μου γίνει συμπαθές.