Access All Areas

Βρέθηκε άνθρωπος με κάμερα στο χέρι και απαθανάτησε το mega show! Ευτυχώς, διότι εδώ και 2 μέρες έκλαιγα τις πρόβες μας! Οι φωτογραφίες μιλάνε από μόνες τους, αλλά παραθέτω trivia από τα παρασκήνια, μετά από πληθώρα email που λάβαμε στα γραφεία μας.

Είδαμε και πάθαμε να μεταφέρουμε την τούρτα στο σωστό timing κατά τη διάρκεια της πρόβας. Τελικά, το βράδυ όλα πήγαν μια χαρά, αν και η κατασκευή ήταν στο τσακ να καταρρεύσει. Μετά το pop-up η τούρτα θρυμματίστηκε. Πολύ αργότερα, μπήκα και ο ίδιος μέσα, έκανα μεγάλα ρεζιλίκια και το κατά-ευχαριστήθηκα!

Η "πίπιζα" που βλέπετε συνόδευε το βίντεο στα ορχηστρικά σημεία. Πρόκειται για ένα ωραιότατο μαξιλάρι, ενδυμένο με σκοτσέζικο ύφασμα, αγορασμένο από τη Λήδρας (Με έκλεψε κανονικά ο υφασματοπώλης). Έψαξα να βρω αληθινή γκάιντα να νοικιάσω. Βρήκα 2 αυθεντικές από την επίσημη ορχήστρα του ΟΗΕ στην Κύπρο αλλά δεν το συζητούσαν να μου τις δώσουν. Δεν τους είπα καν τον λόγο που την ήθελα. Πάλι καλά!


Βεγγαλικά έψαξα να βρω, αλλά ήταν πανάκριβα. Τελικά και τα αστεράκια της Ανάστασης καλά είναι!

Πόσο τυχερός είμαι που περιτριγυρίζομαι από άτομα που "συμμερίζονται" την τρέλα που κουβαλώ και κάνουν τις φαντασιώσεις μου πραγματικότητα. Έστω και μ' αυτόν τον τρόπο. Σε λατρεύω!

"Το παρελθόν δεν μπορεί να διαγραφεί! Απλά μου φωτίζει το μέλλον!" - Ανυπομονώ για το νέο έτος... Έχω καλό προαίσθημα!

Το Πάρτι Αρχίζει, ο Έρωτας Επάνω μου Στοιχηματίζει.

Όπως προέβλεψα, το διεστραμμένο μου μυαλό μεγαλοποίησε και πάλι τα μεγέθη. Έζησα ωραίες στιγμές αλλά και πάλι τα φανταζόμουν όλα πιο ωραία. Τελικά με τα μυαλά που κουβαλώ δεν θα αξιωθώ να ζήσω μισή ευτυχισμένη στιγμή σε αυτή τη ζωή.

Δεν το ελέγχω όμως αυτό το πράγμα! Από τη στιγμή που δύναται να μου εντυπωθούν ωραίες παραστάσεις στη φαντασία μου, γιατί να μην γίνεται να πραγματοποιηθούν σε ανάλογο βαθμό στην πραγματικότητα;

Τέλος πάντων, δεν το ψάχνω περισσότερο το ζήτημα, διότι δεν θέλω να αμαυρώσω τη μνήμη του πάρτι και κυρίως της προσπάθειας! Άλλωστε, μετά τη μία το πρωί πέρασα καταπληκτικά! Χόρεψα όπως είχα να χορέψω από τον καιρό που ήμουν φοιτητής στο 1ο έτος! Αλλά χρειάστηκαν να περάσουν 4 ώρες για να «ζεσταθώ» οι οποίες ομολογουμένως, ήταν θανατηφόρες και μου έκαναν τα αρχίδια αερόστατα!

Θέλω να ευχαριστήσω:

- Κόσμο που παρέστη, ανατρέποντας τις προσδοκίες μου! Ήταν συγκινητικό να βλέπω κόσμο να παρίσταται άνευ υποχρέωσης, δεδομένης της χλιαρής σχέσης μας. Πήρατε μπόνους, μπράβο!

- Κόσμο που δεν παρέστη, ενώ δήλωσε πως θα παρίστατο. Θα χρειαστείτε καλή δικαιολογία για να πάρετε συγχώρεση, αν και σας ευχαριστώ που με απαλλάσσετε από τον βραχνά να ξαναμπώ στον κόπο να σας καλέσω στα επόμενα γενέθλια! Επίσης, μάθετε, ότι άμα ο άλλος δεν τα καταφέρνει να παραστεί, ειδοποιεί, ή εν πάση περιπτώσει απολογείται με την πρώτη ευκαιρία. Είναι θέμα savoir vivre!

- Κόσμο που δεν με ξέρει, αλλά μπήκε στον κόπο να έρθει για να με γνωρίσει. Standing ovation ladies! Πιο μεγάλη τιμή δεν θα μπορούσατε να μου κάνετε, και εύχομαι να υπάρξει συνέχεια.

Τέλος, ευχαριστώ τον κόσμο με τον οποίο δεν έχω πολλά πάρε-δώσε (πια) αλλά ήρθε επειδή ξέρει πως η παρουσία του στο πάρτι θα ήταν αναγκαία για ψυχολογική υποστήριξη. Ξέρετε ποιοι και κυρίως ποιες είστε, πολλά ευχαριστώ!

Λοιπόν! Γύρισα σπίτι στις 5:00 το πρωί και έβαλα να δω το βίντεο από το σβήσιμο της τούρτας! Με έπιασαν κάτι νεύρα μες το χάραμα άνευ προηγουμένου! Ο τύπος που κινηματογραφούσε, ο οποίος είναι cameraman στο επάγγελμα και στενός μου φίλος, αντί να δείχνει την τούρτα, έδειχνε το video wall! Και να πεις ότι είχα τούρτα ό, τι – κι’ ό, τι; Κοτζάμ τούρτα με κρυμένο λαγουδάκι του playboy είχα! Τούρτα-σκηνικό, ύψους 1.70μ, χρυσοπληρωμένη και με δεκάδες χαμένες ώρες για να τη βάψω και να τη διακοσμήσω! Αλλά δεν πέρασε τίποτα απ’ όλα αυτά στην ιστορία, δυστυχώς! Ούτε η στιγμή που ως διά μαγείας εμφάνισα μια γκάιντα στη σκηνή και συνόδευα το «παρελθόν» απαθανατίστηκε.

Κοινώς, μαλακία! Τέλος πάντων. Ό, τι διασώθηκε από τα ανθεστήρια τα οποία διοργάνωσα, το παραθέτω, καθαρά για επικήδειους λόγους. Όπως θα διαπιστώσετε, η παράσταση ελάχιστα παραπέμπει στο βίντεο του Grace Kelly που παρέθεσα στην προηγούμενη ανάρτηση, αλλά εγώ αρνούμαι να αναλάβω την ευθύνη. Είχα αγνές προθέσεις, άρτιο εξοπλισμό, τώρα δεν μπορώ να αναλάβω να παίζω εκατό ρόλους! Ένας είμαι!

Like A Circus

Έχω τρομερό πρόβλημα με τα πάρτι.

Και ειδικά με τα πάρτι που διοργανώνω εγώ. Φοβάμαι μήπως βαρεθεί ο κόσμος. Πεθαίνω από το άγχος αν οι καλεσμένοι μου περνάνε ωραία ή όχι. Ανησυχώ ακόμη και για το αν οι παρέες που κάλεσα συνδυάζονται μεταξύ τους! Σε επίπεδο ψύχωσης! Για αυτό και προσπαθώ πάντα να δίνω μια διαφορετική άποψη στα πάρτι που στήνω, να τους δίνω κάποιο theme, για να μένει κάτι μετά από όλο αυτό το πανηγύρι. Βγαίνει που βγαίνει ο κόσμος από το σπίτι του για να μας κάνει την τιμή, ας μην ζήσει μια απ’ τα ίδια!

Βέβαια, στην προσπάθεια μου να πρωτοτυπήσω πολλές φορές φτάνω σε ακραίες καταστάσεις και παραστάσεις, αλλά θέλω να πιστεύω πως ο κόσμος αναγνωρίζει πως όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι είναι σκηνοθετημένο, αποτελεί κομμάτι αυτό-σαρκασμού και πως τσαλακώνομαι εκούσια στο βωμό της δικής του ψυχαγωγίας. Ελπίζω πως όλο αυτό κατά βάθος αυτό εκτιμάται. Αν δεν εκτιμάται και παρεξηγείται, στον κώλο τους ρεπάνι!

Ξέρεις, όμως, ποιο άλλο πρόβλημα αντιμετωπίζω συχνά; Ο Κυπραίος ψαρώνει! Άμα δει γκλίττερ και στρας κολλά στον τοίχο, κοιτάζει αμήχανα, κοινώς χάσκει, και δεν διασκεδάζει! Εμένα αυτό μου προκαλεί έμφραγμα! Να βλέπω την πίστα άδεια και τον κόσμο να στέκει σε μια γωνιά με το ποτό του και να παρατηρεί τι φορεί ο ένας και ο άλλος! Κύπρος - Θάνατος!

Μην το δω αυτό μεθαύριο, σας έφαγα!

Το 2005 στήσαμε με το boyband ένα τρομερό beach party σε παραλία της Λάρνακας. Για να μην πέσουμε στην παγίδα του «μια από τα ίδια» αποφασίσαμε να εμφυτέψουμε στην παραλία 10 φοίνικες. Να δίνουν μια αίσθηση καραϊβικής, να ξεχάσει και ο κόσμος που ζει! Κρεμάσαμε και από ένα προβολέα στον κάθε φοίνικα, κάναμε την παραλία να παραληρεί στη χλίδα! Ήρθαν οι καλεσμένοι μας, είδαν τα φρου-φρου που στήσαμε και νόμισαν ξαφνικά πως βρίσκονται στο Privilege!

Ούτε μια φιγούρα δεν έκαναν όλο το βράδυ, χώρια που ούτε ένα πλάσμα δεν καταδέχτηκε να φορέσει μαγιό να κάνει μια βουτιά! Η λευκωσιάτικη τρελή διασκέδαση σε όλο της το μεγαλείο! Το τι κατάρες έριξα εκείνο το βράδι δεν μπορείς να φανταστείς! Στράφι πήγαν οι κοκοφοίνικες, χαράμι και οι διακοσμήσεις. Το μόνο που έμεινε ήταν να κοιτάζει ο ένας τα ρούχα του άλλου!

Έκτοτε ορκίστηκα ότι δεν θα ξανά στήσω πάρτι με τόσο μεράκι. Από δω και μπρος, ένα ποτό στο Maze, και έξω απ’ την πόρτα! Έχω δυστυχώς φαντασία που οργιάζει, τα φαντάζομαι όλα ιδανικά μες το μυαλό μου, και στο τέλος τρώω σκατά από την ωμή πραγματικότητα.

Αλλά τι να κάνω κι εγώ; Η ζωή θέλει φαντασία και σκηνοθεσία! Το πάρτι μου το θέλω κάπως έτσι:



Άμα δεις τα καρναβάλια που ετοιμάζω φέτος, θα πεις πως μυαλό δεν έβαλα και δικαίως. Αλλά ελπίζω πως η κοινωνία ωρίμασε μέσα στα τελευταία 3 χρόνια και πως το Σάββατο όλοι θα πίνουν, θα μεθούν, θα χορεύουν, θα φιλιούνται (κυρίως μαζί μου) πως θα πνιγούμε στο κονφετί και θα καούμε στο βεγγαλικό!

Εν πάση περιπτώσει, επειδή όλες αυτές οι ανασφάλειες αυτές τις μέρες εμένα με έφτασαν στο σημείο να βλαστημήσω την ώρα και τη στιγμή που γιορτάζω αποφάσισα το εξής: Ουδόλως με ενδιαφέρει αν θα χορέψετε ή αν θα διασκεδάσετε. Εγώ θα φροντίσω να μεθύσω από νωρίς, ούτως ώστε να ξεχάσω ότι έχω γύρω στα 100 άτομα να κουμαντάρω!

Δικαιούμαι να περάσω καλά στα γενέθλια μου και φέτος θα το πράξω!

Ρεβεγιόν με την Άντζελα!

Μέσα στο πνεύμα των εορτών, αλλά και γενικότερα των θεμάτων με τα οποία καταπιάνομαι τελευταίως, παραθέτω εορταστικό βιντεάκι με την αυτού εξοχότις, Άντζελα! Οι υπότιτλοι, δικής μου εμπνεύσεως βεβαίως-βεβαίως! Καλά Χριστούγεννα σε όλους, χρόνια σας πολλά!

Στη Φάτνη των Ζώων

Επειδή βαριέμαι να διαβάσω, έκατσα και έγραψα το sequel του αριστουργήματος μου, «Οι 3 μάγοι» που έγινε πλέον πλατινένιο. Το ξέρω ότι το δεύτερο μέρος δεν έχει τη λάμψη του πρώτου, αλλά αυτή είναι και η μοίρα όλων των sequels!

Οι τρεις μάγοι φτάνουν στη φάτνη. Αφού έκαναν μια ώρα να βρουν κοκοφοίνικα ελεύθερο να δέσουν τις καμήλες τους, κάνουν θεαματική είσοδο στην φάτνη:

Βαλτάσαρ: Να σας ζήσειιιι, να σας ζήσειιιι!

Μελχιόρ: Ωωωω! Μα εν μία κούκλα!

Ιησούς: (κλαίει)

Γκασπάρ: Γιος είναι είπαμε!

Μελχιόρ: Ου, στραβάρα μου! Δεν είδα την πουλλού του!

Παναγία: Ευχαριστώ! Ευχαριστώ! Κάτσετε, κάτσετε! (Προς τον Ιωσήφ) Αγάπη μου, κάμε τα τσουρούθκια λίον τζιει να κάτσουν τα πλάσματα!

Γκασπάρ: Αυτό είναι για σένα Παναγία μου, και αυτά τα δώρα για τον μώρακλο! Αν δεν του κάμνουν, τα αλλάζετε!

Παναγία: Thank you!

Βαλτάσαρ: Πολλά ωραία η φάτνη σας!

Παναγία: Άρεσεν σας; Εν καινούρια! Στην αρχή ήταν να γεννήσω στη φάτνη της Πλατείας Ελευθερίας, αλλά λόγω οδικών έργων μας είπαν ότι φέτος δεν θα λειτουργήσει. Οπότε ήρθαμε σ’ αυτό το καινούριο Round About. Εβάλαν μας και φωτάκια, ε, επεράσαμε!

Ιωσήφ: Είναι όμορφα, αλλά τη νύχτα περνούν τα κοπελλούθκια και φωνάζουν, δεν κλείσαμε μάτι!

Παναγία: Αγάπη μου, φέρε κεραστικό στα παιδιά. (Ο Ιωσήφ φεύγει να φέρει λουκούμια).

Γκασπάρ: Μα τι έχει ο άντρας σου και έχει κατεβασμένα μούτρα;

Παναγία: Άσε, άσε! Υποπτεύεται ότι το μωρό δεν είναι δικό του, νομίζει πως το έκαμα με τον Κρίνο!

Μελχιόρ: Ου βλακείες, κάθεται και ακούει τι λένε τα μεσημεριανά!

Παναγία: Έχει από την ώρα που εγεννήθηκε ο μητσής, επέλλανε μου την κκελλέ μου! Είδε και τι έπαθε ο Πασχάλης με εκείνη τη θαυμάστρια του, και το επόμενο στάδιο είναι να βουρούμε να κάνουμε DNA test!

Βαλτάσαρ: Έκαμες τα σιόνι ρε Παναγία!

Παναγία: Του είπα ότι ο Κρίνος είναι λουλούδι!

Γκασπάρ: Και το πίστεψε;

Παναγία: Ε, τώρα να δούμε!

Μελχιόρ: Να πιάσω εγώ σιόρ τηλέφωνο στα κανάλια, να τους πω ότι έγινε θαύμα! Να ηρεμήσει και ο Ιωσήφ!

Παναγία: Πιάσε ρε Μελχιόρ μου, να χαρείς και έχω κεφάλι-καζάνι! Δεν με φτάνει που γέννησα με καισαρική και ακόμα με πονούν τα ράμματα!

(Επιστρέφει ο Ιωσήφ με τρία αμυγδαλωτά ανά χείρας).

Παναγία: Έκαμεν τα η μάμμα μου!

Μελχιόρ: (προς τον Βαλτάσαρ) Το δικό μου φύλαξε το μες την τσάντα σου, θα το φάω μετά!

Ιωσήφ: Πάντα ακατάδεκτος!

Μελχιόρ: Όχι, απλά φάε-φάε μελομακάρονα τούτες τις μέρες, επρηστήκαμε!

Βαλτάσαρ: Εν καλά που λαλεί, έκαμεν έναν τζίοιλιο…!

Γκασπάρ: Ποιος θα σας το βαφτίσει το μωρό;

Παναγία: Ε, εγώ ήθελα έναν από εσάς…

Βαλτάσαρ: Εγώ προθυμοποιούμαι πάντως! Να έχει το μωρό για νονό έναν μάγο, θα του μάθω και τα κόλπα, να κάμνει θαύματα που θα μεγαλώσει!

Γκασπάρ: Σιγά εσύ! Ούλλα εννα του τα μάθεις!

Βαλτάσαρ: (σηκώνεται και πάει πάνω από την κούνια του Ιησού) Πιάνουμε ένα ποτήρι κρασί και το κρύβουμε στο ράσο μας! Με το άλλο χέρι κρατούμε ένα ποτήρι νερό! Την ώρα που δεν κοιτάζουν οι πιστοί, κάτω από το ράσο ανταλλάζουμε τα ποτήρια και έτσι μετατρέπουμε το νερό σε κρασί!

Μελχιόρ: Βαλτάσαρ, μάνα μου, εν βρέφος! Δεν καταλαβαίνει!

Παναγία: Χι-χι-χι! Άστον, άστον, να γίνει παιδί-θαύμα!

Ιωσήφ: (Ξεροβήχει) Αγάπη μου, ενόμιζα πως συμφωνήσαμε να μας τον βαφτίσει ο Ιωάννης ο Βαφτιστής τον γιόκα μας!

Βαλτάσαρ: Ε, εντάξει τότε, μη φάμε τη δουλειά του ανθρώπου!

Μελχιόρ: Από μας καμία παρεξήγηση!

Γκασπάρ: Εμείς θα σου βαφτίσουμε την κόρη!

Παναγία: (Θυμώνει με τον Ιωσήφ, αλλά προσπαθεί να το κρύψει)

Βαλτάσαρ: (Προσπαθεί να αλλάξει θέμα, να σπάσει ο πάγος). Εγέννησε και η νύφη μου πρόσφατα. Ένα κοριτσάκι. Μαρία Μαγδαληνή την ονόμασαν. Να τους γνωρίσουμε να παίζουν όταν μεγαλώσουν λίγο.

Μελχιόρ: Σιγά μεν παίξει ο Ιησούς με την κόρη της νύφης σου της χωρκάτισσας! Η Μαγδαληνή μόνο για να του πλύνει τα πόδια είναι άξια!

Βαλτάσαρ: Σιγά ρε αριστοκράτη που την Ιερουσαλήμ!

Γκασπάρ: (προς Ιωσήφ και Παναγία) Έτσι τους έχω όλη μέρα! Ο ένας λαλεί τον άλλον χώρκατο, σαν τα μωρά!

Παναγία: (χαμογελά αμήχανα)

Μελχιόρ: Τι να την κάνει τη Μαγδαληνή ρε ο Ιησούς; Που θα μεγαλώσει και θα γίνει Παντοκράτορας, έχει καμία ανάγκη; Δεν βλέπεις που όλοι οι celebrities μόλις παντρευτούν χάνουν κόσμο από το fun club τους; Θα υποτονίσει η Ορθοδοξία. Ο Σχοινάς από τον καιρό που παντρεύτηκε τη Γαρμπή δεν ξαναείδε δίσκο. Μόνο αυτό σου λέω!

Βαλτάσαρ: Έλα Παναγία μου!

Παναγία: Εδώ είμαι!

Βαλτάσαρ: Σπουδαία παραδείγματα μας δίνεις, έβγαλες και νομική! Ο Ρουβάς έπαθε τίποτε που είναι με τη Ζυγούλη και έγινε πατέρας; Έχασε από την αίγλη του ο Brad Pitt, που υιοθέτησε την μισή Αφρική;

Μελχιόρ: Μην τον ακούς Παναγία μου! Ο γιος σου αν θέλεις να λάμψει, πρέπει να μείνει single! Αλλιώς θα ξεσπάσει σκάνδαλο σε 2005 χρόνια, να μου το θυμηθείς! Μου ήρθε προφητεία στον εγκέφαλο!

Γκασπάρ: Το «2005» άρεσε μου! Σιγά μην γραφτεί και βιβλίο!

Μελχιόρ: Μέχρι και ταινία θα γίνει, με τον Tom Hanks!

Γκασπάρ: Λοιπόν, εμείς εφύαμε! Επελλάναμε τα πλάσματα!

Παναγία: Όχι, κάτσετε!

Γκασπάρ: Όχι, Παναγία μου, εννα πάμε. Να ξεκουραστείς κι εσύ! Έχουμε να πάμε και πάρακατω, και έπηξε στην κίνηση η λεωφόρος Βηθλεέμ.

Ιωσήφ: Να ξανάρθετε! Πριν τον Ηρώδη!

Οι τρείς μάγοι: Bye! (προς τον Ιησού) Bye, bye! Κάμε μας bye-bye! Μάνες του!

Ιησούς: Bye-bye!

Κωδικός 21.12.80

Η πιο δύσκολη δουλειά που μου ανατέθηκε τα τελευταία 28 χρόνια ήταν... να είμαι εγώ!



«Μπορεί να είμαι άρρωστος, μπορεί να είμαι παρανοϊκός! Μπορεί να είμαι ένας βλάκας και μισός, εγώ όμως νιώθω σαν θεός…»

Χρόνια πολλά αδίσταχτε και αδύναμε εαυτέ. Σε μια βδομάδα θα…σε κάψουμε!

Και του Χρόνου, Σπίτια μας!

Η ερώτηση που μου διαταράζει το νευρικό σύστημα αυτές τις μέρες είναι η «πού θα κάνετε πρωτοχρονιά;»

«Πουθενά!» απαντώ κοφτά, περήφανα και ξάστερα!

Από το 1998 που ενηλικιώθηκα μέχρι και πέρσι, το ερώτημα ήταν μείζουσας σημασίας, σε σημείο σύγκλισης οικουμενικής συνόδου. Έπρεπε πάση θυσία να στεγάσουμε τη βλακεία μας. Πασχίζαμε να λύσουμε το πρωτοχρονιάτικο ζήτημα με νύχια και με δόντια. Θεωρούσαμε ανεπίτρεπτο να μείνουμε σπίτι μετά την αλλαγή του χρόνου.

Τα τελευταία δέκα χρόνια πήγαμε παντού (εκτός από το -2 και είμαι περήφανος που δεν πέσαμε στην κλασική Λευκωσιάτικη παγίδα). Όμως, από τις δέκα αυτές πρωτοχρονιές μόνο δυο άξιζαν τα λεφτά τους: Η μία ήταν η πρωτοχρονιά του 2001 στο Ζοο, όταν το εν λόγω κλαμπ ήταν στις δόξες του και έπαιζε το «αγάπη υπερβολική», το «σε θέλω» και το «δεν με αγαπάς» από δυο φορές το καθένα μέσα στο ίδιο βράδυ. Η παρέα, θυμάμαι, ήταν ιδιαίτερη, εγώ μέθυσα άγρια, με θυμάμαι να οδηγώ με τον εγκέφαλο στον «αυτόματο πιλότο!» Αν με τσάκωναν οι αστυνόμοι, τώρα θα ήμουν ισόβια!

Η δεύτερη πρωτοχρονιά που άξιζε τα λεφτά της ήταν του 2004, στο κλαμπ Gate, όπου και πάλι το μόνο που εντυπώθηκε στο μυαλό μου είναι εικόνες από παράσταση θεάτρου σκιών! Το τι καραγκιοζιλίκι έπεσε, δεν περιγράφεται! Τα βλέπω και στο βίντεο και μας καμαρώνω μέχρι σήμερα.

Πέραν αυτών, καμία άλλη πρωτοχρονιά δεν άξιζε τη γραβάτα και το prada παπούτσι.

Εν πάση περιπτώσει, πολύ χαίρομαι που φέτος δεν θα έχει τίποτε το μενού! Είμαστε πλέον άνεργοι και φτωχοί, χώρια που τα σιχάθηκα όλα! Θα κάτσω σπίτι μου με τη σόμπα, το οικογενειακό δίκαιο και το Sound of Music στην τηλεόραση. Μα, να βγω να πάω πού; Και να δω ποιους; Τα ίδια και τα ίδια μια ζωή… Να έμενα στο Manhattan, να βγω να γιορτάσω με τον λαουτζίκο, να γίνω ένα με τα εκατομμύρια. Να έμενα στην Αθήνα έστω, να βγω, να χαρώ ακόμα και τις μολότωφ! Εδώ δεν! ΟΚ, σκάζω, δεν θα αρχίσω πάλι τα ίδια...

Σκάζω χάριν εορτών!

Επίσης, τώρα που άνοιξα τον ασκό του Αιόλου, μια ακόμη υπέροχη πρωτοχρονιά ήταν κάπου εκεί στο '85, '86! Όταν μαζευόμασταν στο σπίτι της γιαγιάς μου οικογειακώς, και το μοναδικό highlight ήταν ο αόρατος φακός που μετέδιδε το ΡΙΚ στο εορταστικό του πρόγραμμα. Κλασικά, έπαιρνα το καλύτερο δώρο και με "δασκάλευαν" να μην το δείξω στα ξαδέλφια μου και ζηλέψουν. Πάσχιζα να μάθω που πήγαινε ο παλιός χρόνος όταν έφευγε (και προ πάντων, από που έφευγε) και γιατί όλοι πανηγύριζαν τον ερχομό του καινούριου, αφού δεν έμπαινε κανείς απ' τη πόρτα! Αυτά ήταν χρόνια! Όχι οι μαλακίες που ζούμε σήμερα!

Το φετινό ατραξιόν πάντως, είναι άλλο! Και γι’ αυτό μετρώ ανάποδα τις ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα! Μέτρα εσύ τις ώρες, να μετρώ τις μπόρες που δεν έχουν τελειωμό! Τικ-τακ, τικ-τακ, τικ-τακ!

Ο Ζωδιακός Μύθος

Για λόγους αρχής, δεν πιστεύω στα ζώδια.

Η ενοχική αλήθεια είναι όμως, πως πάντα θα διαβάσω το ζώδιο μου στην εφημερίδα. Να δω μήπως κάτσει καμιά γκόμενα, ας πούμε. Αλλά πρόσφατα, έσκασε η βόμβα! Ανακάλυψα πως μια ζωή διάβαζα λάθος ζώδιο! Οπότε και το λίγο χάζι που έκανα με όλο το star system, κατέρρευσε μπροστά στα μάτια μου!

Γεννήθηκα την 21η Δεκεμβρίου. Κατά τας γραφάς, είμαι Τοξότης. Αλλά όταν ανέφερα το γεγονός σε διάφορες φίλες που επικοινωνούν ποικιλοτρόπως με τους γαλαξίες, τους κομήτες και τις μαύρες τρύπες του διαστήματος, έπαθαν εγκεφαλικό! «Δεν είσαι τοξότης! (Κακό που μας βρήκε!) Είσαι αιγόκερως!»

Από πού κι ως πού, παρακαλώ;

«Διότι γεννήθηκες την τελευταία μέρα του τοξότη, και μάλιστα αργά το βράδι. Το ζώδιο πρόλαβε να αλλάξει σε κάποιες χώρες του κόσμου που έχουν διαφορετική ώρα, επομένως, έχεις περισσότερα χαρακτηριστικά αιγόκερου, παρά τοξότη!»

Δεν με χέζετε όλοι! Που 28 χρόνια διάβαζα τον τοξότη, και ήρθατε τώρα να μου φέρετε τα πάνω-κάτω. Πλάκα-πλάκα, γι αυτό ίσως δεν πήρα μισή σωστή απόφαση τόσα χρόνια. Αλλά, από την άλλη, να αλλάξω συνήθειες στα γεράματα; Άσε που ο τοξότης είναι αρχοντικό ζώδιο! Αγέρωχο, καλλιτεχνικό! Με μια Βίσση, και μια Britney Spears στο ενεργητικό του. Δεν είναι ζώο-κερατάς σαν τον αιγόκερω.

Αδιαφορώ! Τοξότης γεννήθηκα, τοξότης θα πεθάνω!

Κατά καιρούς έχω δει κόσμο και κοσμάκη, κυρίως όμως γκόμενες και γκέι, να παθαίνουν παράκρουση με τα ζώδια.

Μου έχει τύχει να κανονίζω διακοπές στο εξωτερικό με γυναίκα, και αυτή να μου ζητά να περιμένουμε να περάσουν οι 15 του μηνός για να κλείσουμε τα εισιτήρια (μέσω του ίντερνετ), γιατί το ζώδιο της έλεγε ότι δεν ευνοούνται ταξίδια πριν το πρώτο δεκαπενθήμερο του Ιούνη! «Ναι αλλά αν περιμένουμε να περάσουν οι 15 του Ιούνη, δεν θα ευνοούνται ούτως ή άλλως τα ταξίδια από τις τιμές της easy-jet!» Συμπλήρωσα εγώ. Φυσικά, υπερίσχυσε η γνώμη της γκόμενας. Και πήγαμε ταξίδι στην Ισπανία, περάσαμε μέτρια, αλλά μια φορά, τα άστρα τα τιμήσαμε!

Μου έχει τύχει να γνωρίσω δημοσιογράφο που εργάζεται σε περιοδικό, και του οποίου η δουλειά, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει και τη συγγραφή των ζωδιακών προβλέψεων! Από πού κι ως πού; Ένας ανάδρομος Ερμής ξέρει! Έγραφε ό, τι μαλακία ήθελε! Καμιά φορά, όταν βαριόταν φοβερά, ανακάτωνε τα ζώδια μεταξύ τους, και δημοσίευε τις προβλέψεις του Κριού για τον μήνα Απρίλιο, ως τις προβλέψεις για τον Λέοντα για τον μήνα Μάιο. Τρελοί συνδυασμοί!

Ο δημοσιογράφος αυτός, είχε και μια γιαγιά, η οποία όταν έμαθε πως ο εγγονός της γράφει τα ζώδια, τον έπαιρνε τηλέφωνο συχνά να τον ρωτήσει προβλέψεις! Της εξηγούσε: «Γιαγιά μου, μαλακίες γράφω!» Τίποτα αυτή!

Πάντως, αν και δεν πιστεύω στα ζώδια, έχω παρατηρήσει πως με άτομα συγκεκριμένων ζωδίων τα πάω πολύ καλά, ενώ με κάποια άλλα συγκεκριμένα παραδείγματα σφάζομαι με το καλημέρα σας!

Φερ’ ειπείν, με Κριούς, Λέοντες, Υδροχόους τα πάω περίφημα, ειδικά αν έχουν και βυζιά. Οι περισσότερες γυναίκες που ήθελα είχαν κάποιο από αυτά τα ζώδια, εκτός από τον μεγάλο μου έρωτα που ήταν τοξότης. Φωτιά με φωτιά, τσουρουφλιστήκαμε! Αλλά ναι, είναι αποδεδειγμένο πως με αυτά τα 3 ζώδια ταιριάζω ιδιαίτερα.

Από την άλλη, δεν έχω γνωρίσει ακόμη καρκίνο και ζυγό να συνεννοηθούμε. Ειδικά με τους ζυγούς, με μόνη εξαίρεση την ξαδέλφη μου, όλοι οι άλλοι είναι για την πυρά! Τόσο κομπλεξικό, ανάποδο και αχρείαστο ζώδιο δεν έχω ξαναδεί! Αφού πολλές φορές, κάνω μια νέα γνωριμία, μου την σπάει ο άλλος με το «καλησπέρα σας» και σκέφτομαι από μέσα μου: «Να δεις που αυτός είναι ζυγός!» Και μέχρι σήμερα δεν έχω πέσει έξω! Μύρισα μαλάκα, ζυγός μου προκύπτει! Είναι απίστευτο!

Μέχρι και από το ίντερνετ, έτυχε να συζητώ στο chat με άγνωστες και μου έβγαζαν ένα ξινό χιούμορ μαλακισμένο… Πλέον δεν ρωτώ καν το ζώδιο τους! Το δηλώνω: «Ζυγός πρέπει να είσαι με τόση μαλακία που σε δέρνει!» Και απορούν άπαντες.

Παρόλα αυτά, με όλα τα υπόλοιπα ζώδια δεν εντόπισα προβλήματα. Μια χαρά συνεργάζονται μαζί μου.

Πέρα απ’ αυτές τις δυναμικές που πολλές φορές μπορεί να είναι και τυχαίες συμπτώσεις, δεν πιστεύω στα ζώδια. (Είναι η τρίτη φορά που το επαναλαμβάνω μέσα στο ίδιο post, μην τυχόν και με παρεξηγήσετε!) Αλλά, σύμπτωση που επαναλαμβάνεται, παύει να είναι σύμπτωση. Ε;

Εορταστικό Επεισόδιο - σε επανάληψη

Αγγελική μου!

Πολύ σε πεθύμησα και σένα και το Κάρντιφ!



Σε ευχαριστώ που έκανες την τρέλα σου ένα με τη δική μου και πρωταγωνίστησες στην καλύτερη χρονιά της ζωής μου, so far!

Big kiss!

Καρναβάλι

Θυμάμαι το 1995, που ήμουν 3η Γυμνασίου, που αφορμή ψάχναμε να τα κάνουμε όλα μπάχαλο. Μια φορά για παράδειγμα, σκίσαμε όλα τα βιβλία της Γεωγραφίας και τα κάναμε χαρτοπόλεμο διότι η διευθύντρια πήρε μια απόφαση που δεν γουστάραμε και αποφασίσαμε να κάνουμε αποχή. Θυμάμαι μάλιστα ότι μεταδώσαμε τη μαλακία σε όλες τις υπόλοιπες 3ες τάξεις και βγήκαν και αυτοί εκτός τάξεων για συμπαράσταση. Καταλήξαμε να καίμε βιβλία στην υπόγεια διάβαση μέσα σε βαρέλια. Γιατί; Ούτε που θυμάμαι! Τόσο σημαντικός ήταν ο λόγος. Απλά θέλαμε να χάσουμε μάθημα.

Ε, αυτή η μαλακία μεγεθυμένη σε κρατικά μεγέθη κυριαρχεί στην Ελλάδα σήμερα. ΟΚ! Δεν μου πέφτει λόγος για το τι γίνεται στην Ελλάδα. Θεωρώ πως η διαφθορά που χαρακτηρίζει την κυβέρνηση Καραμανλή τα τελευταία χρόνια αξίζει μια τέτοια αναρχία, αν και βρίσκω τους περσινούς εμπρησμούς σ' όλη τη χώρα, εξίσου σοβαρούς λόγους για επανάσταση, αλλά ούτε μύτη δεν άνοιξε. Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ότι έκανε και η μύγα κώλο και τώρα θα χέσει τον κόσμο όλο. Για εμάς μιλώ, στην Κύπρο! Αντιγράφω από τον ‘Πολίτη:’

"Εκατό περίπου άγνωστοι-κουκουλοφόροι προκάλεσαν χθες βράδυ επεισόδια στη Λεμεσό, όταν έκαναν την εμφάνιση τους στην οδό Ανεξαρτηρίας απειλώντας και φωνάζοντας υβριστικά συνθήματα και που τελικά κατέληξαν στον πετροβολισμό της Αστυνομικής Διεύθυνσης Λεμεσού."

Σήμερα θυμηθήκατε; Που κόπασε το πολύ το κακό; Ξέρατε τουλάχιστον τους λόγους της διαδήλωσης, ή απλώς δουλειά δεν είχατε; Αχ, ρε Λεμεσιανοί! Βγείτε σε κανένα τραχτέρ να προετοιμαστείτε για το καρναβάλι σας και άστε μας που ξαφνικά θυμηθήκατε να διαδηλώσετε! Για το κυπριακό δεν βγήκε άνθρωπος εδώ και χρόνια να πει ένα «Έξω ο Αττίλας από την Κύπρο» και θυμηθήκατε ξαφνικά τους μπάτσους! Χωρκαθκιόν! Έχει κι άλλο:

"Σε μια προσπάθεια να αποτραπούν τα χειρότερα, ο Δήμαρχος Λεμεσού καθώς και μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου έσπευσαν στην περιοχή και μίλησαν στους νεαρούς, καλώντας τους να αποχωρήσουν ειρηνικά."

Ε, ναι! Βγήκε ο Δήμαρχος, (αυτός ο αριστερός που βγήκε και μίλησε για την ελληνικότητα των Κυπρίων ως σύμπτωση) και τους εξήγησε! Μπράβο γιόκα μου! Θα τους είπε: "Τι χωλοσκάτε μάνα μου εσείς; Στην Ελλάδα γίνονται τα επεισόδια, εμείς εδώ πιο πολύ συγγενεύουμε με τους Ρώσους και τους Λιβανέζους, οπότε φυλάξετε τις πέτρες σας για κανένα football match!" Τα χωρκατούθκια κοιτάχτηκαν μεταξύ τους με γουρλωμένα μάτια, έσκασαν ένα αφελές χαμόγελο τύπου Ντάλια στο Παρά Πέντε και διαλύθηκαν αγκαλιασμένοι να πιουν ουίσκι με κόκα-κόλα στο καμπαρέ της γειτονιάς τους.

"Στη συνέχεια πορεύθηκαν ανατολικότερα, προς την περιοχή του Συνεργατικού Ταμιευτηρίου Λεμεσού, όπου μετά από λίγη ώρα διαλύθηκαν."

Αυτό ήταν! Άλλη μια επανάσταση στη χώρα μας, έληξε όπως της αξίζει! Mε τον Δήμαρχο να βγαίνει στα μπαλκόνια και να εξηγεί σαν κυράτσα στους διαδηλωτές τους λόγους για τους οποίους πρέπει να αποχωρήσουν. Λες και καυγαδίζει με τα "κοπελλούθκια της γειτονιάς!" Πφφφ! Ούτε μια διαδήλωση της προκοπής δεν μπορούμε να στήσουμε, ούτε καν για τους σωστούς λόγους! Μαλακίες που ακούω πρωί-πρωί!

Πόσο Απαγορευμένη είναι η Καινούρια Βίσση;

Επιτέλους έπιασα στα χέρια μου τον «απαγορευμένο» δίσκο της Άννας! Τρία χρόνια από την τελευταία της κυκλοφορία μου φάνηκαν αιώνες! Τέλος πάντων, το ναρκωτικό μου άρχισε να διεισδύει ήδη στον οργανισμό μου οπότε μου πέρασαν και τα νεύρα και η κατάθλιψη! Να ζήσεις Βισσάρα μου, που πάντα μου δίνεις το αντίδοτο! Αυτή η γυναίκα, συνεργάζεται απόλυτα μαζί μου. Της λέω τραγούδα μου, πατώ το κουμπί και υπακούει, είναι η μόνη που δεν μου είπε ποτέ όχι! Να ξαναζήσει χίλια χρόνια!

Το CD:

Πρόκειται αναμφίβολα για ό, τι καλύτερο κυκλοφόρησε φέτος! Οι τζαζ συνθέσεις του Patrick Leonard (γνωστός μας από τις επιτυχίες της Μαντόνα), αποτελούν τονωτική ένεση για την Βίσση αλλά και την ελληνική δισκογραφία που πνίγηκε στο μπουζούκι τα τελευταία χρόνια. Επίσης, οι διασκευές που περιέχονται στον δίσκο, όπως το ‘Κόντρα,’ το ‘Αν σ’ ερωτευτώ’ της Aguilera και το ‘Μέταλλο’ είναι τόσο φρέσκες που κοντράρονται άνετα με τις αυθεντικές εκτελέσεις. Ως εδώ, ντουζ πουάν.

Μετά έχουμε τις ελληνικές συνθέσεις από συνθέτες που τώρα άρχισαν να εμφανίζονται στο προσκήνιο οι οποίες κατά τη γνώμη μου δεν προσφέρουν και τίποτε στο όλο εγχείρημα, αλλά ούτε και με ενοχλούν, ομολογώ. Αδυνατώ να πιστέψω όμως πως δεν θα μπορούσαν να είχαν αντικατασταθεί με πολύ καλύτερα τραγούδια του Καρβέλα. Ειδικά τα λαϊκότροπα «Ρίσκο» και «Αλήτισσα ψυχή» είναι μηδέν μπροστά σε καρβελικά, ονειρικά χασάπικα τύπου «ψυχεδέλεια» και «πέστο ξανά.»

Αλλά ακόμη και αν συμφωνήσουμε πως ο δίσκος αυτός ξεφεύγει από τα τετριμμένα και δεν σηκώνει λαϊκά καψουροτράγουδα, επιμένω πως το «Τρακτέρ» του Καρβέλα περιείχε εξαιρετικές συνθέσεις οι οποίες θα μπορούσαν να κάνουν τον «απαγορευμένο», δίσκο της δεκαετίας. Μην κοιτάτε που ο Καρβέλας αυτοκτόνησε με τον πολιτικό στίχο στον δίσκο του. Σαν feeling η μουσική του είναι όαση στην έρημο, κατά την γνώμη μου.

Αυτά βέβαια δεν ακυρώνουν τον δίσκο της Βίσση. Ήδη αγόρασα τρία αντίτυπα. Ένα για μένα και άλλα δυο -πάλι για μένα- γιατί δεν χόρταινα να βλέπω τα ράφια του καταστήματος γεμάτα με Άννα. Εδώ και 2 ώρες έχω το i-tunes στο repeat! Αλλά, ναι, μου λείπει η τρέλα του Καρβέλα, μου λείπει η παράνοια των στίχων του, τα υπαρξιακά του που εκτονώνονταν σε κάθε οκτάβα που ανέβαινε η Βίσση. Επιπλέον, μου λείπει η ελπίδα που μου ενέπνεε η συνεργασία τους, η σχέση τους. Το ότι ένας μέντορας εξακολουθεί να παράγει, να υπάρχει από την γυναίκα της ζωής του εμένα με παρηγορούσε. Διότι έβλεπα τις δικές μου ερωτικές ιστορίες μέσα από τη σχέση τους.

Τώρα, τι ζωή χωρίς αυτούς θα κάμω;

Εν πάση περιπτώσει, το γεγονός ότι τα μόνα τραγούδια του δίσκου που θα μας πορώσουν από τον φετινό δίσκο είναι συνθέσεις ξένων μουσικών, αποτελεί παρηγοριά και απόδειξη πως ο Καρβέλας μου παραμένει κορυφαίος! Και δεν θέλουμε τον οίκτο κανενός Θεοφάνους, καμίας Γαλάνη, κανενός Χατζηγιάννη. Κάνουμε πρωταθλητισμό και μόνοι μας!

Μίζερος, Νευρικός και με Λαδωμένο Μαλλί

Τα νεύρα της αρκούδας έχω.

Αν δεν θέλεις να σου φορτώσω το σύστημά σου με αρνητική ενέργεια, σε συμβουλεύω να σταματήσεις να διαβάζεις εδώ.

Το να προετοιμάζεσαι για εξεταστική στην Κύπρο, κατοικώντας με αρτηριοσκληρωμένους γονείς, τη γιαγιά και την αδελφή σου είναι δοκιμασία από τον Θεό. Fear Factor! Τις κατσαρίδες πιο εύκολα τις καταπίνω, αυτό είναι σίγουρο. Είμαι πνιγμένος μες τες σημειώσεις, τα δικόγραφα, τα βιβλία. Και με ένα ρολόι που μετρά αντίστροφα και δεν το βλέπω να το προλαβαίνουμε. Και μέσα σ’ όλη αυτή την τρικυμία έχω τους πιο πάνω ανθρώπους να ζουν στην κοσμάρα τους, μέσα σε μια εκνευριστική αχαπαροσύνη, και να μου λένε να μην ξε-συγυρίζω το σπίτι με τις σημειώσεις μου!

Όρεξη για διάβασμα εν τω μεταξύ, με το ζόρι! Ξέρω πως χρειάζομαι το γαμημένο το χαρτί, αλλά και να το πάρω απεχθάνομαι την καριέρα του δικηγόρου οπότε δεν ξέρω και αν θα το αξιοποιήσω. Με πιάνουν και οι τάσεις φυγής μου, κάθομαι βλέπω τον χάρτη της Γης και μαρκάρω χώρες! Και σκέφτομαι ακόμη και το ενδεχόμενο να πάω στη Βρυξέλλα! Για τόση απελπισία μιλούμε. Από την μια τρύπα στην άλλη. Με το ένα πόδι εκεί είμαι κατ’ ακρίβειαν.

Τις προάλλες έλαβα ένα e-mail από άγνωστον αποστολέα. Υπήρχε συνημμένη μια διαφήμιση: «Θέλετε να αλλάξετε τη ζωή σας; Θέλετε να εργαστείτε σκληρά και να κάνετε μια νέα αρχή; Εγγραφείτε εδώ!» Μου έκανε εντύπωση η επιστολή από το πουθενά. Αλλά επειδή μου φάνηκε τρομερά κινηματογραφικό το όλο σκηνικό, έδωσα το τηλέφωνο μου. Με πήρε ένας τύπος τηλέφωνο και θέλει να με συναντήσει για καφέ την Πέμπτη και θα μου εξηγήσει περί τίνος πρόκειται! Μεγάλη απάτη μυρίζομαι, αλλά θα πάω.

Πού ξέρεις; Μπορεί να εμφανιστεί μπροστά μου ένα ξωτικό (όπως εκείνο το βίντεο κλιπ της Κοκκίνου), να μου ζητήσει να το ακολουθήσω, να μου εμφανίσει μπροστά μου μια πόρτα και να μου πει, "άνοιξε την και μπες μέσα!" Θα πλυμμηρίσω φως, θα κλείσω ερμητικά την πόρτα πίσω μου και θα σας πάρει τρία seasons, 6 DVD’S και 24 επεισόδια να μάθετε πού πήγα! Εν πάση περιπτώσει, ελπίζω ο τύπος που θα συναντήσω να μου κεράσει τον καφέ, γιατί προβλέπω πως θα μου φάει το απόγευμα άδικα.

Πάντως, αν τώρα με διαβάζεις άγνωστε αποστολέα, σου δίνω ένα hint! Στην Ισπανία θέλω να πάω!

Έρχονται τα Χριστούγεννα, μα ουδεμία διάθεση έχω να τα γιορτάσω. Κατ’ ακρίβειαν εκνευρίζομαι που πρέπει να τα γιορτάσω. Είπα και της μάνας μου προχθές: «Το δέντρο μας μάρανε σ’ αυτό το σπίτι!» Τουλάχιστον είναι ξερό, καμένο, και ο συμβολισμός με τον ψυχισμό μου είναι διάχυτος. Μα τι Χριστούγεννα θα κάνω χωρίς βροχή; Εγώ θέλω Χριστούγεννα με μπουφάν, με γάντια, με κασκόλ! Εδώ βάζω γάντια μόνο για να πλύνω πιάτο! Βλέπω φίλους που μετρούν τις μέρες ως τα Χριστούγεννα και απορώ μαζί τους! Σας προειδοποιώ από τώρα, θα έχω κατεβασμένα μούτρα, μην με παρεξηγείτε.

Έβαλα απαλή μουσική μπας και ηρεμήσω αλλά νευριάζω περισσότερο. Δεν έπρεπε να φτάνω στο σημείο να ακούω μουσική για να ηρεμώ. Η ηρεμία μου έπρεπε να είναι δεδομένη. Εγώ πείραξα κανέναν; Γιατί τότε εκνευρίζομαι;

Θέλω μια πέτρα να σπάσω τα τζάμια όλου του σπιτιού!

Ο Κίτσος πήρε τ' όπλο του!

Ανακάτωνα το δωμάτιο σήμερα, ξέθαψα φωτογραφίες και θυμήθηκα τη στρατιωτική μου θητεία. Παρατήρησα ότι, παρόλο που θυμάμαι σχεδόν τα πάντα από τη ζωή μου, εντούτοις από την θητεία ελάχιστα πράγματα συγκράτησα. Όχι γιατί ήταν τραυματική εμπειρία, κάθε άλλο. Το σίγουρο όμως είναι ότι πρόκειται για κεφάλαιο ξεθωριασμένο. Ούτε το ανασταίνω συχνά με τις αναπολήσεις μου.

Το μόνο κομμάτι του στρατού που αναπολώ γλυκά από καιρού εις καιρόν, είναι το τετράμηνο που υπηρέτησα στον Αυλώνα Αττικής, ως Υποψήφιος Έφεδρος Αξιωματικός. Στην Ελλάδα υπηρέτησα ακριβώς στα πρότυπα που φανταζόμουν τον στρατό, και όχι στην μορφή της απόλυτης μαλακίας που τον έζησα αργότερα στην Κύπρο. Ίσως γελούν οι Ελλαδίτες μ’ αυτό που μόλις έγραψα, αλλά ναι, σε σύγκριση με εμάς, εσείς έχετε στρατό! Ή τουλάχιστον, κρατάτε ακόμη τα προσχήματα.

Και τι δεν θυμήθηκα για τον Αυλώνα! Μπορώ να γράψω βιβλίο με τις ιστορίες του!

Μια φορά, ήμουν σκοπός στην πύλη. Ο σκοπός στην πύλη υπηρετεί ακίνητη σκοπιά, σαν τσολιάς. Ακίνητος για ένα δίωρο! Δεν υπάρχει μεγαλύτερο μαρτύριο! Να στέκεσαι προσοχή, να μην μπορείς να στρίψεις το κεφάλι σου για να δεις το ρολόι, ακίνητος για δυο ολόκληρες ώρες. Μαρμαρωμένος! Να κοιτάζεις μόνο ευθεία και να πασχίζεις με την άκρη του ματιού σου να κοιτάξεις λίγο αριστερά-δεξιά για να περάσει η ώρα.

Σημειώστε δε, πως στην ακίνητη σκοπιά, η έννοια του χρόνου περνά σε άλλη διάσταση. Νομίζεις ότι στέκεσαι ακίνητος για 45 λεπτά, ενώ στην πραγματικότητα είσαι εκεί μόνο 15! Δεν μπορείς να φανταστείς μεθόδους που επιστράτευα προκειμένου να περάσει η ώρα. Τραγουδούσα από μέσα μου δίσκους της Βίσση για να συμπληρωθεί το δίωρο, αλλά ποτέ δεν τα κατάφερνα. Στο δεκάλεπτο πάνω παρατούσα το τραγούδι και ευχόμουν να γίνει κάποιο θαύμα να έρθουν να με αντικαταστήσουν. Πράγμα που ουδέποτε συνέβη.

Τέλος πάντων. Μια μέρα, όπως στεκόμουν εκεί σαν το άγαλμα, έπιασε το μάτι μου έξω από την πύλη ένα μάτσο γκόμενες να περιμένουν και να κακαρίζουν. Προσπαθούσα να καταλάβω τι θέλανε τόσες πολλές γυναίκες μαζεμένες πρωί-πρωί. Εξ’ όσων γνώριζα δεν υπήρχε επισκεπτήριο εκείνη την ώρα. Μετά από λίγη ώρα, ήρθε ένας φίλος-σκοπός, άνοιξε την πύλη, τις φόρτωσε όλες μέσα σε ένα τζιπ και χάθηκαν στον ορίζοντα.

Από ότι έμαθα αργότερα, επρόκειτο για τραβεστί που ήρθαν να αιτηθούν αναβολή θητείας! Το τζιπ τις μετέφερε στον ταξίαρχο, ο οποίος θα αναθεωρούσε και θα ανακαλούσε τις αναβολές ορισμένων εξ αυτών. Οι φήμες έλεγαν πως μερικές τραβεστί ήταν στρέητ άντρες μεταμφιεσμένοι, ο οποίοι έφταναν στα άκρα προκειμένου να αποφύγουν τη θητεία. Προσωπικά δεν το πιστεύω αυτό, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Μάλιστα, τα κουτσομπολιά που κυκλοφόρησαν τότε στο στρατόπεδο, ήθελαν μια απ’ αυτές να κάθεται με το ζόρι στα γόνατα του ταξίαρχου, να του τραβάει τα μάγουλα ναζιάρικα και να τον εκλιπαρεί να την απαλλάξει από τον βραχνά της θητείας! Ράδιο αρβύλα;

Τα καλύτερα έζησα εκεί πέρα!

Βλέπω τη φωτογραφία από τις ασκήσεις που κάναμε και απορώ για πότε τα έζησα εγώ αυτά! Εγώ που ούτε κατασκήνωση δεν πάω διότι δεν μπορώ να με διανοηθώ να κοιμάμαι στο πάτωμα ή στο χώμα, εν έτει 1998 κοιμήθηκα σε αντίσκηνο στημένο όπως-όπως, με χιόνι, με λάσπη, και χωρίς να βγάλω καν τα άρβυλα! Τυλιγμένος με δυο κουκούλες, γάντια και τζάκετ! Δυο μέτρα κρέας τομάρι, το στρίμωξα με άλλον έναν ‘συμμαθητή ΥΕΑ’ στο 1.70μ μήκους αντίσκηνο και έβγαλα δυο βράδια! Κι όμως τότε φάνταζε πολύ φυσιολογικό το όλο σκηνικό! Κοιτάζω τη φωτογραφία και σκέφτομαι: «Βρε, λες να τα φαντάστηκα;»

Οι έξοδοι στην Αθήνα ήταν οι καλύτερες. Έμαθα το κέντρο της πόλης απ’ έξω. Και τα βράδια έπαιρνα ταξί και επέστρεφα πτώμα στο στρατόπεδο. Μια φορά αποκοιμήθηκα μέσα στο ταξί. Ο μαλάκας ο ταξιτζής χάθηκε στη διαδρομή, αλλά «θεώρησε προτιμότερο να μην με ενοχλήσει ξυπνώντας με, προσπαθώντας να βρει μόνος του τον σωστό δρόμο!» Με ξύπνησε όταν φτάσαμε, με μιάμιση ώρα καθυστέρηση, ζητώντας μου να τον πληρώσω 60 λίρες! «Δεν έχω τόσα λεφτά μαζί μου κύριε κώλο-ταξιτζή, συνήθως μου ζητάνε τα μισά!» Και τι μου λέει ο γύφτος: «Τότε να μου πεις το τηλέφωνο κάποιου συγγενή/φίλου σου στην Αθήνα να περάσω να πληρωθώ!»

Ναι, πάρτα τρία μου για προκαταβολή και τα υπόλοιπα σε δόσεις! Κατέβηκα, του έδωσα το τηλέφωνο ενός θείου μου, με τα νούμερα ελαφρώς ανακατωμένα και έφυγα.

Ύστερα ήρθα στην Κύπρο για το υπόλοιπο της θητείας και έπαθα το ίδιο σοκ που ζω τώρα με την επιστροφή απ’ τις σπουδές! Να φανταστείς παρουσιάστηκα σε κυπριακή μονάδα και απορούσα γιατί ο σκοπός της πύλης δεν με χαιρέτησε προβλεπόμενα κατά την είσοδο μου! Πού να ήξερα ότι και που ήταν ο σκοπός στην θέση του, ήταν κατόρθωμα! Οι χαιρετούρες τον μάραναν, τον στρατηγό!

Μάλιστα, τόσο εξωφρενικά μου φάνταζαν όλα στην κυπριακή στρατιωτική καθημερινότητα που μια μέρα δεν άντεξα, εισέβαλα αγενώς στο γραφείο του υποδιοικητή και τον παρακάλεσα να μιλήσουμε χωρίς τύπους. Έξω από τα δόντια! «Τι θέλεις κύριε δόκιμε;» Με ρώτησε με ύφος απαξιωτικό. «Συγγνώμη, μόνο δική μου ιδέα είναι ότι εδώ μέσα δεν δουλεύει τίποτε; Μόνο εγώ το βλέπω ότι διατάζεις τον στρατιώτη να κάνει τη δουλειά του κάπως αξιοπρεπώς και μόνο τη μάνα δεν σου βρίζει; (κατ’ ακρίβειαν στη βρίζει και εσύ κοιτάς).

Ο υποδιοικητής με κοίταξε μειδιώντας και την επόμενη μέρα μίλησε στον λοχαγό μου για αδυναμίες επιβολής εμού στο στράτευμα! Έτσι είναι. Όποιος δεν μπορεί να δέρει τον γάιδαρο, δέρνει το σαμάρι. Έκτοτε δεν ασχολήθηκα ξανά με το στρατιωτικό γίγνεσθαι. Ψέματα! Ασχολήθηκα αλλά ξεσπούσα σπίτι μου. Δεν είχα και blog τότε… Στο στρατόπεδο απλώς μετρούσα μέρες. Σαν τον κατάδικο. Ότι κάνω και τώρα δηλαδή. Υπηρετώντας την υπόλοιπη, ισόβια θητεία μου στην ενάλια γη, Κύπρο.

Μεγάλο σχολείο ο στρατός, αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω!

Τελεσίγραφο

Αξιότιμον κύριον Άγιον Βασίλη εκ Καππαδοκίας ορμώμενο,

Αγαπητέ κύριε. Σας αποστέλλω τη λίστα με τα δώρα που επιθυμώ διά το νέο έτος 2009, καθότι τα διάφορα blogs έβαλαν τα γιορτινά τους και με κάλεσαν να πράξω το ίδιον. Παρακαλώ όπως εισακουστούν αι προσευχαί μου, διότι βαρέθηκα να τον παίζω. Θα είμαι σύντομος και περιεκτικός:

1) Θέλω γκόμενα! Θέλω γκόμενα διότι πλέον εγώ είμαι πιο Άγιος από σένα. Άγιασα! Άγιασα! Τον περιφέρω από πόρτα σε πόρτα, από μουνάκι σε μουνάκι και ρωτάω ξεχειλίζοντας από Christmas spirit: "Να τα πούμε - να τα πούμε;" "Όχι αγάπη μου, μας τα' πε άλλος" αποκρίνονται, και μου κλείνουνε τα πόδια τους κατάμουτρα! Φιλανθρωπία - Μηδέν! Διάβασε το μπλογκ μου και θα με καταλάβεις! Άμα θες διευκρινήσεις, άσε μου σχόλιο στο τέλος.

2) Θέλω εντός του 2009 να ζήσω μια μεγάλη περιπέτεια. Λόγου χάριν, να κερδίσω το λόττο και να φορτώσω το boyband σε ένα πλοίο να πάμε τον γύρο του κόσμου (όπως θα κάμει και ο Θεοφάνους με τα κόκκινα χαλιά. Please εμάς να μας πάρεις από άλλο στενό, να μην διασταυρωθούμε!) Καθ’ οδόν να μας τύχουν διάφορες αναποδιές, όπως έγινε στο LOST, να έρθω πίσω να διηγηθώ τις ιστορίες μου και να γίνω ο υπέρτατος celebrity! Να με κάνουν καρτούν, σειρά στην τηλεόραση, άγαλμα (όχι του Πουλόπουλου), συλλεκτικό γραμματόσημο! Έτσι κι αλλιώς στο φτύσιμο έχω συνηθίσει!

3) Θέλω να μου πεις τα θέματα που θα μπουν τον Φεβρουάριο στις εξετάσεις της άσκησης, γιατί όσο να’ ναι δέκα μαθήματα είναι παλλούκια και δεν είμαι εγώ για τέτοια λούκια!

4) Θέλω να μου βρεις μια χώρα δυτικότροπη, κατά προτίμηση ισπανόφωνη η οποία θα μου προσφέρει δουλειά, οικία και γρήγορο ίντερνετ να μετακομίσω να ηρεμήσω. Και αν γίνεται, εκεί που θα πάω να μου στέλνεις το Νίτρο και το Maxim κάθε μήνα.

Μετά τιμής,
Αντίχριστος.

Και επειδή είσαι πολύ μαλάκας, άντε και γαμήσου από τώρα για όλες τις προηγούμενες χρονιές που ακόμη… «έρχεσαι!»

Urban Legends: Ο Άιβορ

Όλοι σε κάποια φάση της ζωής μας γνωρίσαμε έναν άνθρωπο, για τον οποίο ακούσαμε χιλιάδες κουτσομπολιά σε σημείο να τον ανάγουμε σε επίπεδο αστικού θρύλου. Ένας τέτοιος άνθρωπος για μένα, είναι και ο Άιβορ.

Ο Άιβορ ήταν ο επιστάτης, ο θυρωρός της εστίας στην οποία πέρασα τα φοιτητικά μου χρόνια. Ανακάλυψα μια φώτο του τυχαία στο Facebook, και αίφνης άνοιξε ο ασκός του Αιόλου! Και τι δεν θυμήθηκα για το τομάρι του!

Ο Άιβορ έζησε κάποια χρόνια στην Κύπρο, στις βρετανικές βάσεις ως κυωνόκρανος. Μισούσε τους Κυπρίους λόγω εμπειρίας – οι φήμες μάλιστα τον ήθελαν να έχει φάει γερό ξύλο από το σόι μας- αλλά και γενικότερα οι Έλληνες δεν ήταν το φόρτε του! Κάθε Οκτώβρη, με το που αφικνούμουν στην εστία και πήγαινα να μου παραδώσει τα κλειδιά μου, δυσανασχετούσε κραυγάζοντας: “Oh, god, the Greeks are back!” Θυμάμαι μάλιστα, όταν πήραμε το Euro το 2004 που μου είπε: “What the hell! Ηow do you explain this miracle? I know, I know, every now and then a team comes out of nowhere and takes it all, you bastards!”Να σου γυρίζει πτωχέ, Άγγλε θυρωρέ!

Τον εκνευρίζαμε διότι οι Έλληνες συνηθίζαμε να κάνουμε μεγάλα πάρτι στα δωμάτια της εστίας και αναγκαζόταν να ξυπνήσει μες τα μαύρα μεσάνυχτα να μας κάνει παρατήρηση. Θυμάμαι μια φορά που αποφάσισα με μια φίλη να γυρίσουμε βίντεο κλιπ εν μέσω νυκτός! Ήθελε αυτή να κάνει τη Βανδή στο «Ανάβεις φωτιές!» Αλήθεια το λέω. Έστησα εκεί κάτι σεντόνια για σκηνικά, κάτι ψευτό-φωτορυθμικά, της έδωσα μικρόφωνο και στήθηκα με έναν άλλον φίλο να κάνουμε τους background γύφτους!

Δυναμώσαμε τόσο πολύ τη μουσική, που αναγκάστηκε ο Άιβορ να παρέμβει. Ήρθε με τον φακό του μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, βάρεσε την πόρτα αλλά που να ακούσουμε εμείς! Αναγκάστηκε να ανοίξει την πόρτα με το αντικλείδι. Μπαίνει μέσα και αντικρίζει τη φίλη μου ντυμένη σαν Βανδή, με το μικρόφωνο στο χέρι να χορεύει τσιφτετέλι, εμένα με μια κάμερα και ένα πορτατίφ στο χέρι για προβολέα και έναν άλλο φίλο να κάθεται και να βαράει παλαμάκια έξω από το τσαντίρι!

Μπουκάρει ο Άιβορ, βλέπει μπροστά του το τσίρκο Mendrano, και αναφωνεί: “I am not seeing this!” και έφυγε. Έτρεξα από πίσω του να του απολογηθώ γιατί αν μου έκανε γραπτή αναφορά θα με πέταγαν έξω απ’ την εστία, αλλά ευτυχώς δεν έγινε τίποτε στο τέλος. Πάντως, όταν τον παρακάλεσα να κάνει τα στραβά μάτια δεν έδειχνε διατεθειμένος να συνεργαστεί. Οίκτο δεν έδειχνε καθόλου.

Ήταν μεγάλος πορνόγερος!

Ξέρω τουλάχιστον τρία περιστατικά στα οποία την έπεσε σε φοιτητριούλες. Κάποιες μάλιστα, κολακεύονταν και επεδίωκαν το φλερτ του. Σε μια γνωστή μου από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα είπε το εξής: «Έχεις πολύ όμορφα μαλλιά, πλούσια! Είναι ίδια με της μητέρας σου!» Αυτή ξαφνιάστηκε και τον ρώτησε: «Πώς θυμάσαι την μητέρα μου;» Και αυτός με βλέμμα στο σπέρμα βουτηγμένο απάντησε: «Την θυμάμαι όταν ήρθε την πρώτη μέρα στην εστία για να σε συνοδέψει. Είχε πολύ όμορφα μαλλιά, πολύ θα ήθελα να μπλέξω το χέρι μου μέσα τους και να την χαϊδέψω!»

Το έβαλε στα πόδια η αραπίνα!
Κάτι άλλες συμφοιτήτριες Γαλλίδες, μου είχαν πει ότι ο Άιβορ τις κάλεσε πολλές φορές μόνες τους να πιουν κρασί στο δωμάτιο του, αλλά επειδή το βλέμμα του ήταν πολλά υποσχόμενο αυτές δεν τόλμησαν να αποδεχτούν την πρόσκληση. Παρόλα αυτά, θεωρώ πως οι συγκεκριμένες ψήνονταν, διότι όπου τις έχανες, όπου τις έβρισκες στο θυρωρείο ήταν και έψαχναν τα «χαμένα τους πακέτα!»

Μια φορά ο Άιβορ μου είχε πει ότι δεν μιλιέται με την αδελφή του εδώ και 20 χρόνια. Καθόμασταν στο computer room της εστίας, δίπλα-δίπλα! Ξαφνικά, γυρνάει την οθόνη προς το μέρος μου και μου λέει: “Read this!” Η αδελφή του είχε βάλει αγγελία στο ίντερνετ, ψάχνοντας τον! «Και πως εντόπισες την αγγελία;» τον ρώτησα εγώ έκπληκτος! “I’ve googled my name!” μου είπε. «Αθκείασιν έσιεις!» ήθελα να του απαντήσω!

Σήμερα ο Άιβορ δεν εργάζεται πια στην εστία. Τον αντικατέστησαν με ένα σύστημα συναγερμού, ωραιότατο! Όταν και αν κάποιος χρειάζεται βοήθεια απευθύνεται στο κεντρικό τμήμα του πανεπιστημίου και του στέλνουν τα κλειδιά και τα παρελκόμενα του. Απ’ ότι άκουσα, εξακολουθεί να εργάζεται στο πανεπιστήμιο, σε άλλο πόστο όμως!

Αιωνία σου η μνήμη Άιβορ, και Άι στον κόρακα!

ΥΓ: Δεν μοιάζει με τον καινούριο James Bond στο πιο άστεγο;

Μ' ένα [Χ] τους Διαγράφω...

Σήμερα έχει X-factor! Χρόνια και ζαμάνια είχα να ασχοληθώ τόσο πολύ με talent show στην τηλεόραση! Από το fame story της Καλομοίρας συγκεκριμένα. Όλα τα άλλα που ακολούθησαν ήταν χέσε μέσα. Δεν ξέρω γιατί μου αρέσει το X-factor. Ίσως επειδή θεωρώ τιμητικό το ότι συμμετέχουν τόσοι Κύπριοι, ίσως επειδή τον Θεοφάνους τον έχω σε μεγάλη εκτίμηση, ίσως επειδή δεν είναι τόσο πολύ reality, πολλά ίσως!

Τέλος πάντων! Άμα η Παρασκευή κατάντησε να είναι η μέρα του X-factor, τα πράγματα είναι σοβαρά!

Έχουμε και λέμε:

Ρουβάς: Κακώς δέχτηκε να παρουσιάσει, είναι επιεικώς απαράδεκτος. Χώρια που με τη γέννηση της κόρης του και την επικείμενη Γιουροβίζιον θα καταντήσει ο μέγιστος μαϊντανός για το 2009. Θα βαρεθούμε να τον βλέπουμε. Δεν σχολιάζω τον ανύπαρκτο λόγο του. Ο Σάκης κατάλαβε ότι τώρα με την θυγατέρα θα έχει πολλά έξοδα γι’ αυτό και όπου τον καλέσουν δηλώνει παρών! Αν τον δω και σε κυπριακό σόου τύπου «Super Bingo» δεν θα παραξενευτώ καθόλου. Υπάρχει ακόμα το super bingo;

Τέλος πάντων! Η παρουσίαση του Ρουβά χρήζει συγχαρητηρίων! Τραγουδά ο Χ- υποψήφιος τον «άστατο» του Τερζή; «Καθόλου άστατη η ερμηνεία σου φίλε μου», απαντά ο Ρουβάς με colgate χαμόγελο! Τραγουδά η Χ-υποψήφια το «ανάβεις φωτιές;» «Φωτιές μας άναψε η παρουσία σου αγαπητή μου!» απαντά ο Ρουβάς με μαλλί από το οποίο δεν εξέχει ούτε τρίχα. Πετάει εκεί και ένα «Είστε καταπληκτικοί» και ξόφλησε! Bέβαια, αν η εναλλακτική λύση θα ήταν ο Μικρούτσικος, χίλιες φορές ο Ρουβάς!

Ιωάννα η Charlissa: Δεν με ενδιαφέρει αν έχει φωνή! Με ενδιαφέρει και με ανησυχεί που είναι τραγικό copy της Καλομοίρας στο πιο βλάχικο. Μα είναι ίδιες! Ομιλία, στιλ, ο τρόπος που ανεβαίνουν στην σκηνή, μόνο στα κυπριακά μάγουλα διαφέρουν! Οι κριτές που απέρριψαν τόσους και τόσους επειδή «θύμιζαν άλλους» στην Ιωάννα τι έχουν να πουν; Μόνο το ότι “She’s beautiful?” Δεν με ενδιαφέρει! Θέλω πίσω την Καλομοίρα και η Ιωάννα να γυρίσει στο North London, να φάει fish and chips!

Κόκκινα Χαλιά: Σαφώς και είναι υπερεκτιμημένοι. Όλο αυτό το κακό με τα συγκροτήματα τύπου onirama εμένα δεν με εκφράζει καθόλου. Ο δε κεντρικός τραγουδιστής είναι μια ψωνάρα σκέτη, που μυρίζει βόρεια προάστια από το χιλιόμετρο και η υπέρ-εκφραστικότητα στο μάτι του με παραπέμπει σε δελτίο ειδήσεων για κωφάλαλους. Ούτε το ρεπερτόριο τους με ενδιαφέρει. Ελπίζω το αεροπλάνο που θα τους επιβιβάσει ο Θεοφάνους να τους πάει αρκετά μακριά και να μας αφήσουν ήσυχους!

Λουκάς Γιωρκάς: Τον συμπαθώ και τον παραδέχομαι, αλλά δήλωσε κάτι που το πήρα στραβά. «Θέλω να γίνω σοβαρός τραγουδιστής» ανέφερε σε κάποιο από τα πρώτα live, και αυτό το βρίσκω τρομερά κομπλεξικό. Τι εννοούσε ο ποιητής; Πιστεύω ότι εννοούσε πως δεν θα καταδεχτεί να τραγουδήσει ποτέ στίχο «Αν πας με άλλη θα σου σπάσω το κεφάλι» και τα συναφή. Για μένα ο σοβαρός τραγουδιστής βέβαια, πάει και σπουδάζει κλασικό τραγούδι, μουσικολογία κτλ. Επειδή εμμέσως μας λες ότι δεν θα κάτσεις να σε πηδήξουν οι πούστηδες που κατακλύζουν το ελληνικό τραγούδι, αυτό δεν σημαίνει ότι θα γίνεις και σοβαρός τραγουδιστής. Δυο τρεις έντεχνες μαλακίες θα μας πουλήσεις όταν με το καλό βγάλεις δίσκο και μετά δεν θα σε θυμάται ούτε εσένα άνθρωπος! Εν πάση περιπτώσει, αν εξαιρέσεις αυτή τη δήλωση-παρεξήγηση, γενικά μου είναι συμπαθής.

Νικόλας Μεταξάς: Θεωρώ πως πρέπει να κερδίσει τον διαγωνισμό. Το μόνο του πρόβλημα είναι ότι υστερεί λίγο εμφανισιακά και αυτό ίσως του αφαιρέσει ψήφους από τις μικρούλες που ψηφίζουν. Ελπίζω ότι η επιτροπή θα φανεί δίκαια στο τέλος και θα τον υποστηρίξει. Κατά τη γνώμη μου είναι μακράν ο καλύτερος. Δυστυχώς όμως, μέχρι σήμερα, δεν είδα σε κανένα talent show στην Ελλάδα να κερδίζει ο καλύτερος! (Μόνη εξαίρεση ίσως ο Σταύρος Κωνσταντίνου στο Super Idol, αλλά την Tamta και τον άλλον τον μπούλη τους κέρδιζα κι εγώ!)

Ο Λούης: Για τη Eurovision Junior καλός είναι, άμα βγάλει γένια ας μας ξανάρθει να τον κρίνουμε. Κατά τα άλλα τον βαριέμαι.

Η Κέλλυ: Μου θυμίζει την Georgia των Μπλε και αυτό είναι καλό. Αυτή η μαστούρα στο μάτι και αυτό το ύφος το «πριν-λίγο-ξύπνησα-πιάσε-ένα-φραπόγαλο» δεν ξέρω αν με κερδίζει 100%.

Ο γέρος: Δεν θυμάμαι το όνομα του, σόρρυ. Αυτός έχει πάρει σβάρνα τα μεσημεριανά και τα απογευματινά και κλαίγεται για την κοιλιά του, την ταπεινή του καταγωγή και το πόσο περήφανος είναι που υπηρετεί το λαϊκό τραγούδι, με μοναδικά και ειλικρινή του όπλα την «ψυχή και τη φωνή» του. Μάλιστα! Βούρκωσα. Μόνο και μόνο γι’ αυτά, αποβάλλεται με συνοπτικές διαδικασίες.

Ο Χρήστος και ο άλλος ο χοντρός που μοιάζει του Μαχαιρίτσα δεν μου αρέσουν.

Για την Ειρήνη δεν το συζητώ. Είναι ό, τι ξέμεινε από τα famestory και το πήρε και η ίδια χαμπάρι και το εκμεταλλεύεται. Θεωρώ πως ο Θεοφάνους μόνο καλό της κάνει με το θάψιμο που της κάνει κάθε βδομάδα, αν και πιστεύω ότι το αντιλήφθηκε και ο ίδιος και θα το κόψει. Η Ειρήνη αποτελεί περίτρανη απόδειξη ότι η δημοκρατία δεν είναι το ιδανικό πολίτευμα, εφόσον επιβιώνει κάθε εβδομάδα ως η απόλυτη μετριότητα στα δρώμενα του παιχνιδιού. Αυτό, βέβαια, διατρανώνεται και από το ποιον ψηφίσαμε εμείς στην Κύπρο για πρόεδρο τον Φλεβάρη.

Ο κόσμος αρέσκεται να ψηφίζει αυτούς που μπορεί εύκολα να αποκαθηλώσει άμα τους βαρεθεί. Ψηφίζει τους εύκολους στόχους, αυτούς που μπορεί να τους φάει με μια χαψιά άμα πάνε να κάνουν μαλακία. Δεν ψηφίσαμε εμείς την Ιφιγένεια για πρόεδρο στην ΣΤ' Δημοτικού για να σπάσουμε πλάκα; Φτάσαμε στο σημείο να επαναλάβουμε τις εκλογές κατόπιν επέμβασης του διευθυντού! Αλλά ακόμη και αν δεν ξέρεις σε ποιαν αναφέρομαι αγαπητέ αναγνώστη, πες μου έναν νικητή reality που άξιζε το πρωτείο! Νότης Χριστοδούλου; Καλομοίρα; (Την αγαπώ, αλλά όσο να’ ναι τραγουδίστρια δεν την λες!) Περικλής Στεργιανούδης; Τον δε νικητή του fame story 4 δεν τον ξέρω καν! Επομένως, θεωρώ πως ο κόσμος δεν πρέπει να ψηφίζει στο αρχικό στάδιο, αλλά στο τελευταίο! Όταν δηλαδή οι «ειδικοί» θα του υποδείξουν τους υποψηφίους!

Τώρα θα μου πεις, πόσο ειδικός είναι ο Λεβέντης που δεν σταυρώνει πρόταση στα ελληνικά κάθε βδομάδα (αυτό πως το κατάφερνει ήθελα να ‘ξερα... Κάθε βδομάδα τα ίδια λέει, και πάντα χάνει τα λόγια του), ο Μουρατίδης και η άλλη η Γκαγκάρω, δεν γνωρίζω. Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι αυτοί το θέμα μας.

Θάνατος στην μετριότητα, έξω η Ειρήνη από το X- factor! Και για να μην πέσει να με φάει, να της πω ότι ούτε εγώ έχω πρόβλημα με τα όμορφα κορίτσια, αλλά άμα θέλουν την υποστήριξη μου, να μου κάτσουν πρώτα!

Και φτάσαμε στους αγαπημένους μου! Οι Τριμητόνιο! Δεν το περίμενα ποτέ ότι θα μου άρεσε ποτέ γκρουπ με τέτοιο ρεπερτόριο πεθαμανατζίδικο, που παραπέμπει στις εφηβικές μελαγχολίες και τις πρώτες τάχα ψαγμένες επαναστάσεις! Αλλά ναι, το παραδέχομαι, είναι συγκινητικοί! Έχουν μια απλότητα που ξεγυμνώνει το δήθεν γκλάμουρ ένδυμα της εκπομπής και αυτό το κανιβαλιστικό approach με ενθουσιάζει! Ο Μάριος Κούμας, διαστάυρωση Δημήτρη Κοργιαλά στο μαλλί και Αλκίνοου Ιωαννίδη στην ερμηνεία δίνει ένα πιο trendy touch στο κατά τα άλλα «Νίκος Ξανθόπουλος» look του συγκροτήματος. Εν κατακλείδι, αν θέλω κάποιους να δω να κερδίζουν είναι αυτοί.

Και μετά από αυτό το σύντομο Phd στο X-factor, δηλώνω πανέτοιμος για πρόσληψη από το TV Mania, να γράφω άρθρα παρομοίου βάθους και βεληνεκούς. Εγώ την τηλεόραση την σπούδασα! Χαχαχαχα!

Εθνικόφρωνο Post

Αγαπημένη συνήθεια η ανάγνωση εφημερίδας, μέχρι που επέστρεψα στα πάτρια εδάφη. Κουράστηκα να ακούω μαλακίες! Κουράστηκα να ανοίγω την εφημερίδα και να διαβάζω γελοιότητες! Κουράστηκα να πρέπει να φτάσω στη σελίδα με τις κηδείες προκειμένου να χαμογελάσει το στοματάκι μου!

Βγήκαν οι Τούρκοι που φοιτούν στην αγγλική σχολή και δήλωσαν πως αισθάνονται ρατσισμό από τους Έλληνες! Βγήκε και ο δήμαρχος Λεμεσού και δήλωσε πως η ελληνικότητα των Κυπρίων είναι τυχαίο γεγονός και πως δεν πρέπει να παρεξηγείται η ελληνόφωνος κοινότητα ως αυθεντικά ελληνική.

Με αυτά και με τα άλλα, θέλω να απολογηθώ σε όλους τους Ελλαδίτες αλλά και Έλληνες της Κύπρου που με διαβάζουν και να τους παρακαλέσω να μην παίρνουν στα σοβαρά τη δήλωση του κάθε βλάχου-αγρότη. Η Κύπρος διαθέτει αγροτικό και κτηνοτροφικό πληθυσμό ως επί το πλείστον. Ως εκ τούτου, οι δηλώσεις τους θα πρέπει να έχουν ανάλογη-πενιχρή βαρύτητα, πόσω μάλλον όταν πιάνουν τον Έλληνα στο στόμα τους.

Δεν πρόκειται να πέσω στην παγίδα να αναλύσω αν οι Έλληνες της Κύπρου είναι όντως Έλληνες. Θεωρώ πως το βάρος της απόδειξης βαραίνει αυτούς που πιστεύουν ότι δεν είμαστε Έλληνες.

Όσο για τους Τούρκους που φοιτούν στην αγγλική σχολή, έχω να πω ότι ο ρατσισμός είναι το λιγότερο που αντιμετωπίζουν, διότι ας μη ξεχνάμε ότι είμαστε υπό την κατοχή τους από το 1974 και ουδεμία κίνηση καλής θέλησης διαβλέπω από την πλευρά τους για αποχώρηση των δικών τους στρατευμάτων. Ούτε καν μια ειρηνική διαδήλωση. Επομένως, ο ρατσισμός που ζουν είναι το λιγότερο. Κανονικά έπρεπε να τους σφάζαμε.

Έλεος χωρκατοκυπραίοι! Μόνο τη μάνα δεν μας πήδηξαν (ακόμα) και θα τους λυπηθούμε και από πάνω;

Ευτυχώς που υπάρχει και η Ανόρθωση και μου ανορθώνει το εθνικό γόητρο! Στο μπλογκ αναρτάται από σήμερα η Ελληνική σημαία, διότι οι καιροί είναι δίσεκτοι και πρέπει να θυμάμαι! Το βρίσκεις υπερβολικό; ΟΚ! Αναρτώ και τη σημαία της ΕΕ, που είναι η νέα μας οικογένεια (χωνέψτε το, είμαστε Ευρωπαίοι και αυτοί είναι τα αδέλφια μας, όχι ο κάθε μουλάς!) Το να επιμένεις ότι η κυπριακή σου ταυτότητα εμπεριέχει κάτι περισσότερο ή λιγότερο από την ελληνική σου ή την ευρωπαϊκή σου, είναι απλά η μαλακία που σε δέρνει στον εγκέφαλο.

Αύριο θα αναλύσουμε το X factor, για να μην βγάλετε άφθες απ’ το κακό σας.

Κάνε με Φίλο σου

Σκέφτομαι μερικές φορές διάφορες στιγμές που έζησα και δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου.

Κάποτε, δεν θα πω ακριβώς πότε διότι υπάρχει λόγος, αποφασίσαμε με μία φίλη να κάνουμε σεξ. Φίλη, όχι γκόμενα! Μας είχε φάει και τους δυο η ανομβρία και είπαμε να κάνουμε μια απόπειρα, για να περάσει πιο εύκολα η δύσκολη περίοδος που διανύαμε.

Το συζητήσαμε ανοιχτά, χωρίς περιστροφές και δηλώσαμε πως το κάνουμε καθαρά για λόγους ψυχολογικούς. Της είπα να ετοιμαστεί και να με φωνάξει όταν θα ήταν έτοιμη. Πήγα στο κρεβάτι της και τα έχασα. Από τις πιο άβολες στιγμές της ζωής μου. Τεράστια αμηχανία.

Άρχισα να την ψιλό πασπατεύω και αρχίσαμε να ψιλό-μιλάμε, τάχα μου ερεθιστικά. Εκεί, πάνω στο χούφτωμα μου είπε: «Ξέρεις, τα τελευταία βράδια, βλέπω όνειρο πως παίρνω πίπες του τάδε!»

Αυτός ο τάδε δεν ήμουν εγώ. Και αυτός ο τάδε βρισκόταν πολύ κοντά μας από άποψη διαστήματος. Νευρίασα, σηκώθηκα κι έφυγα. Μαλακία τώρα που το σκέφτομαι, ε;

Αλλά εσύ τι θα έκανες, όχι πες μου. Θα γαμούσες μια φίλη σου, η οποία σου λέει και κατάμουτρα ότι θα την φάει από σένα, για καθαρά τυπικούς λόγους, ενώ θα σκέφτεται τον άλλον;

Έφυγα και δεν ξανά θίξαμε το θέμα ποτέ. Ακόμη και σήμερα, μιλούμε μεταξύ μας σαν να μην συνέβη ποτέ το συγκεκριμένο συμβάν! Κάποτε, αναρωτιέμαι και αν όντως συνέβη. Οι φίλοι μου τότε θυμάμαι με βρίζανε που δεν της όρμηξα. Αλλά, τι να πεις και τι να πω.
Δεν το συστήνω. Το σεξ είναι μόνο αποτέλεσμα μεγάλης αγάπης ή μεγάλου πάθους. Ενδιάμεσες καταστάσεις και πειράματα δεν ενδείκνυνται.

Δεν γνωρίζω αν αυτή η κοπέλα διαβάζει το μπλογκ, απολογούμαι αν της φέρνω δυσάρεστες μνήμες…Αλλά κι εσύ, ρε γαμώ το, ήταν ανάγκη να μου πεις για τις πίπες του άλλου;

Αλλαγή θέματος: Η νέα Άννα είναι εδώ! Έχει ενδιαφέρον η νέα της δουλειά, αν και επιφυλάσσομαι, εφόσον είμαι ταγμένος μέχρι θανάτου στον Καρβέλα. Το «Απαγορευμένο» θέλει χρόνο για να το συνηθίσεις στο αφτί, το «Κόντρα» σκίζει, αλλά πρόκειται περί διασκευής, ενώ το εξώφυλλο δεν μου άρεσε. Σαν διαφήμιση σαπουνιού είναι. Και η Βίσση μοιάζει τόσο γυαλιστερή, σαν καμωμένη από πορσελάνη. Πού πήγαν οι εποχές του εξώφυλλου του Αντίδοτου;

Διεκδίκηση Χαμένων Εδαφών

Μου λένε διάφοροι, ότι ένας από τους λόγους που δεν σταυρώνω γκόμενα είναι γιατί δεν είμαι αρκετά διεκδικητικός! Και δεν εννοούν τις ελεύθερες γκόμενες, στις οποίες δεν θεωρώ ότι υστερώ στην διεκδίκηση τους, αλλά τις δεσμευμένες! Είναι αλήθεια ότι ένας σεβαστός αριθμός γυναικών που μου άρεσαν και μου αρέσουν κατά καιρούς, ήταν και είναι δεσμευμένες.

Για πολλούς άντρες, αυτό δεν αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα. Θεωρούν πως στη ζωή κανείς δεν ανήκει σε κανέναν – το ίδιο παρεμπιπτόντως πιστεύει και η Ελένη Δήμου – και πως οφείλεις να κλείνεις σπίτια ανενόχλητος, χωρίς αιδώ, χωρίς ντροπή. Το παράξενο και κατ’ εμέ σοκαριστικό, είναι πως αυτή τη θεωρία φαίνεται να ενστερνίζονται πλέον και οι γκόμενες, ιδιαίτερα οι δεσμευμένες!

ΟΚ! Προφανώς η διεκδίκηση τις κάνει να αισθάνονται μοιραίες. Λειτουργεί γι’ αυτές ως αφροδισιακό. Αλλά ας όψεται, που για μένα το ‘ιερό θηλυκό’ έχει μεγαλύτερη αξιοπρέπεια ως οντότητα και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως έπαθλο. Κι εδώ είναι που μετριέται η πραγματική ανδρεία, κατά τη γνώμη μου. Φαίνεται όμως, πως οι γυναίκες αρέσκονται να πιστεύουν πως ο άντρας είναι ένας τίτλος, ένα μεταπτυχιακό το οποίο θα τους ανοίξει πόρτες για ένα καλύτερο μέλλον! «Σήμερα είμαι μ’ αυτόν, αύριο αναλόγως της προσφοράς, είμαι αλλού!» Γι' αυτό και προκαλούν και επικροτούν οποιεσδήποτε εξωτερικές προκλήσεις και παραβιάσεις στο FYR τους.

Είχα μια συζήτηση πριν λίγο καιρό με μια φίλη, η οποία μου έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου! «Μην πτοείσαι αν η άλλη είναι δεσμευμένη! Μπορεί να συγκινηθεί από το ενδιαφέρον σου και να ενδώσει ανεξάρτητα από το αν έχει ή όχι σχέση!»

Αυτά ακούω, θυμώνω, βρίζω και μετά με λέτε –αδίκως- μισογύνη!

Θεωρώ πως όταν μια γυναίκα είναι με κάποιον, είναι επειδή με αυτόν αισθάνεται ολοκληρωμένη. Την ολοκληρώνει, εν πάση περιπτώσει, ποικιλοτρόπως! Αν δεν την ολοκληρώνει, η σωστή γυναίκα, χωρίζει! Νοήμων όν είναι! Μόνο ένα ανασφαλές, εγωκεντρικό και καμένο άτομο θα έμενε με έναν άντρα από συνήθεια ή επειδή δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει! Η γυναίκα που φοβάται να μείνει μόνη της εμένα με απογοητεύει. Μου φανερώνει ανολοκλήρωτο και ανεπιθύμητο χαρακτήρα! Και αυτό θα έπρεπε να μου το πιστώνετε! Διότι δείχνει σεβασμό προς τη γυναίκα και σεβασμό προς τις επιλογές της!

Το να την διεκδικείς εφόσον έχει κάνει την επιλογή της είναι σαν να την θεωρείς ανίκανη να επιλέξει ορθά! Και στο κάτω-κάτω, γιατί εγώ να θέλω στο πλάι μου μια γυναίκα που είναι ανίκανη να επιλέξει ορθά; Ή που επιλέγει βάσει συμφέροντος, ή για να περνά την ώρα της; «Είμαστε οι επιλογές μας» είχε πει η Βανδή σε μια συνέντευξη. Σιγά το quote θα μου πείτε. Αλλά ας της πιστώσουμε κι αυτηνής μια φορά κάτι που είπε ως βάλσαμο στ' αφτιά μας.

Έτσι ακριβώς! Σκεφτείτε να είχατε να επιλέξετε ανάμεσα σε δυο πανεπιστήμια τα οποία και τα δυο σας αποδέχτηκαν στα έδρανά τους. Αποφασίζετε φερ’ ειπείν να φοιτήσετε στο Oxford Brookes, αλλά το Cambridge συνεχίζει να σας διεκδικεί επίμονα με πληθώρα επιστολών. Σε πόση εκτίμηση και υπόληψη θα είχατε το Cambridge για την επιμονή του;

Από τη λίγη μου εμπειρία ή αν θέλετε απειρία, εξακολουθώ να πιστεύω πως η γκόμενα αποφασίζει η ίδια σε ποιο παλούκι θα καθίσει πολύ πριν ο άντρας ξυπνήσει και αποφασίσει να την διεκδικήσει. Αν γουστάρει θα σου κάτσει πριν καν το επιδιώξεις, πριν καν σου περάσει απ’ το μυαλό! Δεν είδατε τι έκανε η άλλη του Πασχάλη; Μωρό στα καλά καθούμενα του παρουσίασε. Τσακ-μπαμ! Και μου λέτε εσείς για διεκδίκηση;

Δεν έχει τίποτα! Η προθυμία του άντρα είναι δεδομένη. Άμα η γυναίκα θέλει να την αισθανθεί μεγάλη και σίγουρη, ξέρει που θα τρέξει να ασφαλιστεί. Από εκεί και πέρα, θεωρώ τις θεωρίες περί διεκδίκησης και επιμονής, ξεπερασούρες. Άμα θέλει πήδημα, αγάπη, στοργή και προδέρμ ξέρει πολύ καλά, κατά που πέφτει η Ρόδος! Στο 2008 ζούμε τέλος πάντων! Αφιερωμένα αυτά, σε κάποιες δεσμευμένες που ίσως να θεώρησαν την πρόωρη αποχώρηση μου από το τερραίν ως αδυναμία. Εγώ θεωρώ πως η όποια οπισθοχώρηση μου ήταν η υπέρτατη ένδειξη αγάπης μου, συνδυασμένη ελαφρώς με μια ειρωνία του τύπου "θες να φας το κεφάλι σου, φάτο μόνη σου!" Αλλά ας μην ερμηνεύεται η ιπποσύνη ως μαλακία, γιατί νευριάζω!

ΥΓ- άσχετο: Πήγα και είδα το «Αυστηρώς Κατάλληλο!» ΣΕΞ-ΑΙΡΕΤΙΚΟ! Κλάσεις ανώτερο από το Safe Sex, και το αγαπημένο μου συγγραφικό δίδυμο μού ξύπνησε παλιές καλές τους μνήμες! Να πάτε να το δείτε! Εγώ λογαριάζω να το ξαναδώ καμιά 20αριά φορές!

Δείξε μας την Πουλλού σου!

Σαν τις διαλέξεις του Ποινικού Δικαίου, δεν έχει! Έτσι είναι, αν δεν ακούσει το ακροατήριο για βιασμούς, αιμομιξίες, βία στην οικογένεια, φόνους και ανθρωποκτονίες δεν ανεβαίνουν οι ακροαματικότητες, δεν σκάζουν οι ασκούμενοι να ψουψουρίζουν. Το παρατήρησα και από το 1ο έτος των σπουδών μου. Δώσε του φοιτητή αίμα, δάκρια και ιδρώτα και θα σου γράψει άριστα! Έτσι και σήμερα, καρφίτσα δεν έπεφτε στην αίθουσα, όλοι κρεμόμαστε από τα χείλη του καθηγητή.

Μάς εξηγούσε πως γίνεται η επιβολή ποινών στις υποθέσεις, και ποια χαρακτηριστικά του κατηγορούμενου θεωρούνται ελαφρυντικά ή επιβαρυντικά στην καταμέτρηση της ποινής. Αναφέρθηκε στα ψυχολογικά προβλήματα ως μετριαστικό παράγοντα. Εξήγησε πως, βάσει ψυχολόγων, όλοι οι άνθρωποι έχουμε ψυχολογικά προβλήματα, αλλά κάποιοι από εμάς δεν μπορούμε να τα απωθήσουμε, με αποτέλεσμα να πράττουμε ποινικά αδικήματα.

Και ακολουθεί πραγματικό και υπέροχο παράδειγμα. (Άλλο να σας το γράφω, και άλλο να βλέπετε τον καθηγητή να το διηγείται!)

Ένας σοβαρός κύριος, γνωστός στους κοσμικούς κύκλους της χώρας, αρέσκετο να επιδεικνύεται. Όχι με το κινητό και το αυτοκίνητο, όπως κάνει η πλειοψηφία των Κυπραίων. Επιδεικνύονταν με την πουλλού του! Έβγαινε παγανιά σε δημόσιους χώρους, και όταν το θύμα ήταν ποιοτικό, άνοιγε το φερμουάρ και ξεδίπλωνε τις χάρες του! Τσουπ! Όρθια η πουλλού του! Το έκανε πέντε-έξι φορές και καταδικάστηκε, αλλά δεν έβαλε μυαλό! Μια μέρα αποφάσισε να την διαφημίσει και στην επαρχία Λάρνακας. Έκατσε έξω από τα Mc Donald’s και περίμενε ανυπόμονα να βγει η σερβιτόρα.

Εμφανίζεται η Ρουμάνα σερβιτόρα.

- «Ψιτ! Ψιτ!» Της κάνει ο επιδειξίας.
- «Ti tha parete parakalo?» Λέει η Ρουμάνα.
- «Εσένα!» Απαντά ο κύριος και με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις της εμφάνισε το λαχείο που πάντα κερδίζει!

Αλαφιασμένη η Ρουμάνα εξαφανίστηκε στην κουζίνα. Βρήκε την προϊσταμένη της, την κυρία Κοκούλλα, 50 ετών εκ Λάρνακας, και της εξήγησε με χειρονομίες τι έγινε. Η κυρία Κοκούλα δεν έχασε καιρό, ξεπρόβαλε στην αυλή των Mc Donald’s και με τη λαχτάρα ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της, περίμενε.

- «Ψιτ! Ψιτ!» Της κάνει ο επιδειξίας, γυρνά η κυρά Κοκούλα το κεφάλι της, κατακόκκινο και το (κάτω) κεφάλι του επιδειξία!

Η κυρία Κοκούλλα κάλεσε αμέσως την αστυνομία και έδωσε μια λεπτομερέστατη κατάθεση σχετικά με το μόριο του κυρίου, την οποία ο καθηγητής μάς προέτρεψε να διαβάσουμε, γιατί θα εκπλαγούμε, λέει, από τη λεπτομερή περιγραφή της κυρίας Κοκούλλας.

Και το ερώτημα που τίθεται - αλλά δεν σας αφορά και ιδιαίτερα- είναι τι είδους ποινή επιβάλλεις στον επιδειξία, ο οποίος αποδεδειγμένα πάσχει από μια ασθένεια η οποία δεν πρόκειται να θεραπευτεί, για την οποία έχει ξανά καταδικαστεί, και στην οποία ο παράγοντας «ψυχολογικά προβλήματα» θεωρείται κλασικά ως ελαφρυντικό στοιχείο. Αν κρίνω πάντως, από την κατάθεση της κυρίας Κοκούλλας, ο επιδειξίας θα έπρεπε να βραβευτεί διά επιτέλεση κοινωνικού έργου. Τζάμπα κλαίγονται όλες για λειψανδρία στην Κύπρο;

Εν πάση περιπτώσει, για να σοβαρευτούμε... Η ποινή, κατ' εμέ, μιλάει από μόνη της!

Να του την κόψουν! Να ησυχάσουν και οι αλαφιασμένες γκόμενες, να ησυχάσουμε και εμείς οι δικηγόροι. Λύθηκε το πρόβλημα στο λεπτό, και δεν καθόμαστε να συζητούμε ποινές φυλάκισης και να παζαρεύουμε μήνα πάνω, μήνα κάτω και τιμές αποζημίωσης! Ένα χρααααπ και τελειώσαμε!

Περιττό να πω, ότι ήταν η πιο απολαυστική διάλεξη που πήγα φέτος! Το όνομα του celebrity επιδειξία δεν μας το αποκάλυψε, και θεωρώ πως ναι μεν γαμηθήκαμε στο γέλιο, αλλά σίγουρα δεν φτάσαμε σε οργασμό!

Αμέσως Μετά: Η Λίστα!

Πήγα να παρακολουθήσω μάθημα στο Νομικό Συμβούλιο τη Δευτέρα. Είδαν και έφριξαν οι οφθαλμοί μου!

Μπήκε στην αίθουσα ο Δικαστής να μας διδάξει, και μας έφερε πεσκέσι ένα ολοκαίνουριο βιβλίο, δικής του συγγραφής. Τι βιβλίο δηλαδή, απλά πήρε τις σημειώσεις που διαμοίραζε τόσα χρόνια, τις βιβλιοδέτησε, και μας τις μοίρασε, να’ ναι καλά ο άνθρωπος!

Τελειώνει η διάλεξη, και βλέπω την 24χρονη κοκότα στην πρώτη σειρά να σηκώνεται αγέρωχα, με δυο υγρά, κόκκινα μάτια και να κατευθύνεται στην έδρα! Βγάζει από την υπέροχη gucci τσάντα της το βιβλίο του Δικαστή και ευλαβικά το εναποθέτει μπροστά του. Ακολούθησε αμήχανη σιωπή ολίγων δευτερολέπτων, οπότε και ο Δικαστής την κοίταξε γεμάτος συγκίνηση, έβγαλε το ακριβό του στυλό και της το υπέγραψε!

Ανακαλιέμαι σιωπηρά:
«Ω! Εσύ τη μοίρα που ορίζεις, που είσαι; Γιατί κρύβεσαι, γιατί δεν μιλάς;»

Και εδώ εμφανίζεται ξαφνικά ο Φερεντίνος και μου ζητά να παίξουμε τη λίστα!

«Αντίχρηστε, ψάχνουμε άλλα πέντε επίθετα για την συγκεκριμένη ασκούμενη δικηγόρο, πριν κερδίσεις τα 50.000 ευρά! Σε ακούμε λοιπόν:

Αντίχρηστος: Τα έχω, τα έχω! Λοιπόν, σε τυχαία σειρά:

- Μαλακισμένη!
- Ηλίθια!
- Φαντασμένη!
- Γελοία!
- Γλείφτισσα!

Φερεντίνος: Γλείφτισσα! Και ναι, είναι στη λίστα! Σε καλή μεριά! (χαρτοπόλεμος, χαμός, τίτλοι τέλους κτλ.)

Δεν θα γράψω περισσότερα, καθημερινά διατρανώνεται η άποψη μου ότι δεν συνειδητοποιήσαμε πού ζούμε, ούτε αντιληφθήκαμε το μέγεθος της μαλακίας που μας δέρνει. Αλλά, τι να κάνεις, αν δεν μαλακιστείς και λίγο να περάσει η ώρα, βαριέσαι...

High Valium

Τώρα που τέλειωσε και το θέατρο, επέστρεψα στα παλιά-γνωστά υπαρξιακά μου προβλήματα! Στα οποία ουδεμία απάντηση βρίσκω, παίρνω τους δρόμους, τριγυρίζω και βρίζω! Για ό, τι με ρωτήσεις, η απάντηση είναι μία: Ουδέν οίδα!

Πότε θα ζήσω ξανά τον μεγάλο έρωτα;

Ουδέν οίδα! Μόνο ο Θεός ξέρει, αν και αμφιβάλλω αν ξέρει και αυτός τι του γίνεται! Πρέπει να αρχίζω να το παίρνω απόφαση ότι μεγάλος έρωτας και δη στο νησί της Καφροδίτης, δεν συμβαδίζουν. Το ευχάριστο είναι ότι οι Κύπριες όσο πλησιάζουν τα 30 αρχίζουν να αλαλάζουν από το άγχος του ραφιού, οπότε δεν αγχώνομαι για το αν θα βρεθεί καμία φιλάνθρωπος να ζήσει μαζί μου.

Αλλά, αυτό το πράμα που βλέπω στις ταινίες και που το έχω καημό, νομίζω δεν θα το ζήσω. Δηλαδή το να τρέχουμε σε αργή κίνηση στην παραλία, να πέφτουμε ανέμελα στην άμμο και ενώ πάω να δαγκώσω τα βυζιά της, να γεμίζει το στόμα μου φύκια, άμμο και κοχύλια, δεν ξέρω αν και πότε θα το ζήσω, δυστυχώς!

Πότε θα αποφασίσω το επάγγελμα που θα κάνω;

Ουδέν οίδα! Με την ησυχία μας! Έχουμε ακόμη καιρό ως τα 40!

ΟΚ, είπαμε να σοβαρευτούμε, να επιστρέψουμε στα νομικά. Αλλά δουλειά σε γραφείο από το οποίο θα σχολάω στις 8:00 το βράδυ και θα με πληρώνουν και ψίχουλα αρνούμαι να δεχτώ! Έχω και ζωή εκτός γραφείου, δεν γεννήθηκα για να δουλεύω!

Άσε που εγώ, ακόμη δεν χώνεψα το γεγονός ότι θα ζήσω στην Κύπρο.

Πότε θα βρω μισό αρχίδι να φύγω από τα βραστά της Κύπρου και να γνωρίσω τον κόσμο;

Ουδέν οίδα! Μια φίλη μου όμως, διορίστηκε στην Παραγουάη πρόσφατα, και μου έδωσε μεγάλη έμπνευση και κουράγιο να σκεφτώ το ενδεχόμενο της μετανάστευσης πάλι. Δεν γίνεται αγαπητοί μου αναγνώστες ο πλανήτης να διαθέτει καμιά 300αριά κράτη και εσείς να επιμένετε ότι εδώ θα βρούμε τον επιούσιο. Πούντον;

Και με τις πιθανότητες να το πάρει κανείς, σίγουρα θα υπάρχει κάτι καλύτερο εκεί έξω σε τουλάχιστον 100 άλλα κράτη! Άσε που εγώ δεν αντέχω μια χώρα με μισό εκατομμύριο πληθυσμό.

Θα επέλεγες ποτέ να ζήσεις στη Μάλτα, στην Ανδόρρα, στο Λίχτενστάιν; Ναι, υπάρχει και χώρα που λέγεται Λίχτενστάιν! Δεν το ήξερες;! Ε, την Κύπρο - το κράτος Φράνκενστάιν -γιατί την ξέρεις; Επειδή εδώ γεννήθηκες και έμαθες; Να ξεμάθεις!

Τα άπειρα κάνω για να ξεχνιέμαι! Θέατρα παίζω, γλώσσες μαθαίνω, γυμναστήρια πάω, μαλακία τραβάω, μέχρι και στα γήπεδα άρχισα να εκτονώνομαι! Αλλά και πάλι αισθάνομαι πως ζω σε κινούμενη άμμο! Δεν βλέπω διαφορά στη διάθεση μου.

Πας αριστερά, βρίσκεις θάλασσα. Πας δεξιά, βρίσκεις θάλασσα, πας βόρεια, βρίσκεις τους Τούρκους. Ποιού να το πεις και να μην σε λυπηθεί!
«Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί» έλεγε ο Σαίξπηρ, αλλά τι να το κάνεις που εδώ, είμαστε νησί! Και νησί που ψήνεται στον καύσωνα 11 μήνες τον χρόνο. Δεν μπορώ άλλο την πυρά, Νοέμβρη μήνα! Ξόφλησε η Μεσόγειος, να το πάρουμε χαμπάρι. Βαλτική, Ανταρκτική και ξερό ψωμί! Θέλω φυσιολογικά κλίματα...

Πήρα το χαρτί της άσκησης τον Φλεβάρη, και έχετε γεια βρυσούλες! Χαίρετε!

Αυτόγραφα

Βλέπω το βίντεο και σκέφτομαι: Πόσο ερασιτεχνικό και "προσιτό" φαίνεται τελικά! Αλλά αυτό εγώ δεν το αισθάνθηκα καθώς έπαιζα υπό το φώς των προβολέων! Έλεγα τα λόγια και ξεχνούσα το ετοιμόρροπο σκηνικό, ξεχνούσα πως στους θεατές βρισκόταν μόνο η θεία μου, η γιαγιά μου και δέκα πληρωμένοι φίλοι...

Τελικά το μόνο που μετράει, είναι το τι έχεις μέσα στο μυαλό σου την ώρα που παίζεις. Και εγώ εκείνη την ώρα, νόμιζα πως έπαιζα στο Broadway. Με 1000 θεατές από κάτω.

Μπορεί εδώ να έγκειται και το μυστικό! Αλλιώς, τρελαίνεσαι και τα τινάζεις μια ώρα αρχύτερα!

Από τη φετινή εμπειρία κρατώ μόνο δυο άτομα, τα οποία χάρηκα ιδιαίτερα που τα γνώρισα και θα επιδιώξω επαφές μαζί τους και μέχρι την επόμενη παράσταση. (Και) Του χρόνου!

UPDATE: Η 3η παράσταση τελικά ήταν μακράν η καλύτερη! Με το που γκρεμίστηκε το σκηνικό στεναχωρέθηκα. Μπορεί να μου έσπαγαν τα νεύρα οι πρόσφατες, καθημερινές πρόβες, αλλά αισθάνομαι ότι θα μου λείψουν και αυτά που μισούσα, από αύριο. Το συνειδητοποίησα περισσότερο στο γλέντι που ακολούθησε σε μπουζουκερί. Ευχαριστίες σε όσους ήρθαν! :)

Και Παίζω Θέατρο, με Όλους Θέατρο...

*Πιστεύω πως από τη μέρα που γεννιόμαστε παίζουμε θέατρο. Κάθε μας αντίδραση, κάθε μας κίνηση, βασίζεται σε ένα ρόλο που επιβάλαμε και καθιερώσαμε στον εαυτό μας, προκειμένου να επιβιώσει με μια συγκεκριμένη ομάδα θεατών που μας περιβάλλει και μας παρακολουθεί. Όταν είδαμε ότι ο περίγυρος μας αποδέχτηκε έτσι, κάναμε τον ρόλο κτήμα μας.

Άλλοι, που βλέπουν πως ο ρόλος δεν τους έκατσε, αλλάζουν με τα χρόνια. Προβάλλουν προς τα έξω κάτι άλλο και διαγράφουν τα παλιά τους. Κακώς, κατ' εμέ, αλλά το κάνουν. Γιατί, πώς να το κάνουμε, και ο Στάθης Ψάλτης μπορεί να έπαιξε συγκλονιστικά στην Επίδαυρο, αλλά όλοι τον θυμόμαστε για το «Κούλα, πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος!»

*Η πρώτη φορά που έπαιξα θέατρο σε σκηνή ήταν στην Δευτέρα Λυκείου. Είχα το θέατρο ως επιλεγόμενο μάθημα. Θα ανεβάζαμε το «Καληνύχτα Μαργαρίτα» του Γεράσιμου Σταύρου. Έπαιζα το ρόλο ενός κατασκόπου. Συγκλονιστικός ρόλος! Ούτε ατάκα δεν έλεγα! Απλά διέσχιζα τη σκηνή και κατασκόπευα τους πρωταγωνιστές! Αλλά το θέμα είναι πως την διέσχιζα! Με ύφος, ρυθμό και χάρη. Χάλασα κόσμο!

Θυμάμαι τότε, είχα θυμώσει με τον καθηγητή που μας δίδασκε το έργο. Διότι είχαμε έλλειψη μαθητών-ηθοποιών και έβαλε τον πρωταγωνιστή να παίζει διπλό ρόλο! Αντί να τον δώσει σε μένα που ούτως ή άλλως μια περασιά έκανα όλη κι όλη και δεν έλεγα μισή ατάκα σε ολόκληρο το έργο! Ε, κάτι θα προσπαθούσε να μου πει κι αυτός με τον τρόπο του…

*Από τη Δευτέρα Λυκείου και έπειτα δεν έτυχε να ξανά λάβω μέρος σε κάποια παράσταση. Όσο και αν ακούγεται περίεργο, προτιμώ να είμαι θεατής παρά να το παίζω ηθοποιός. Κάθε χρόνο βλέπω καμιά 10αριά παραστάσεις για να ξεχνιέμαι. Και στο Λονδίνο που ήμουν το 2005 και έκοβα φλέβα, έπαιρνα σβάρνα τα musicals. Θέρισα το West End πάνω στην πλήρη μου ανία! Πενήντα-πενήντα λίρες το εισιτήριο κάθε φορά! Τα μισά εξ’ αυτών δεν αξίζουν τα λεφτά τους. Μη μιλήσω για το ‘Φάντασμα της Όπερας’ που είναι μια βλακεία και μισή και οι μισοί θεατές ντρέπονται να ομολογήσουν πόσο βαρέθηκαν, και καλά για να το παίξουν κουλτουριάρηδες ή για να σεβαστούν την ιστορία του!

Ούτε το Mamma Mia μου άρεσε ιδιαίτερα. Καλύτερη ήταν η ταινία. Για μένα το μόνο που άξιζε τα λεφτά του ήταν το Lion King και η Mary Poppins, τα οποία είδα πάνω από μια φορά το καθένα. Νομίζεις ότι περνά σε άλλη διάσταση το θέατρο στα συγκεκριμένα.

*Πέρσι, θυμάστε που μόλις γύρισα Κύπρο ήθελα να κόψω τις φλέβες – και ακόμα θέλω δηλαδή... Μια φίλη μού πρότεινε να παίξω μαζί με κάτι άλλα παιδιά σε μια ερασιτεχνική παράσταση. Ήθελαν κάποιον που μιλά ισπανικά για να παίξει τον Ισπανό. Στην αρχή δεν ήθελα, μάλιστα με πήρανε σηκωτό, με το ζόρι στην πρώτη πρόβα. «Μα για θέατρα είμαστε τώρα;» Το σνόμπαρα επιδειχτικά! Δέχτηκα με μισή καρδιά και μάλιστα, ελάχιστους φίλους κάλεσα στην παράσταση.

Κατόπιν εορτής ξύπνησε το ψώνιο μέσα μου και αποφάσισα να παίζω κάθε χρόνο. Έτυχε να με αναγνωρίσουν μια-δυο φορές στο δρόμο, ξύπνησε ο Σάκης μέσα μου! «Ο Ισπανός δεν είσαι;» Μέχρι τη Λάρνακα έφτασε η χάρη μου! Είχα πάει να δω τη Βίσση την Πρωτοχρονιά στις Φοινικούδες και ήρθε μια κυρία και μου είπε: «Εσύ δεν ήσουν ο Ισπανός στο θέατρο πέρσι;» Wow! «Τι χωριό είμαστε» σκέφτηκα. Ναι, ομολογώ, ότι ξαφνικά αισθάνεσαι πολύ γελοία σπουδαίος! Και θέλεις κι’ άλλο!

*Φέτος ανεβάζουμε το αγγλικό ‘Noises off.’ Το ‘Σαρδέλες με Σαρδάμ,’ στα Ελληνικά, αν έτυχε να το δείτε τον περασμένο Μάιο στον ελληνικό μήνα θεάτρου. Παίζουμε τρεις συνεχόμενες νύχτες στο θέατρο του ΡΙΚ, στις 8:00 μ.μ. Να τσακιστείτε να ‘ρθετε. Τον Μάιο λέμε να πάμε και στο Φεστιβάλ Σερρών να παίξουμε και εκεί.

Αυτά. Από του χρόνου που θα δουλεύω και ως δικηγόρος θα σοβαρευτώ. Αυτά μόνο για φέτος!

Χα!

Love Sorry

Ντρέπομαι που το παραδέχομαι, αλλά κάποτε ήξερα τα λόγια του τραγουδιού απ' έξω! Χαχαχα!

Μαθαίνω τα Επαγγέλματα

Μεγάλωσα μέσα σε ένα κλασικό κυπριακό σπίτι στο οποίο μου έλεγαν ότι όταν μεγαλώσω πρέπει να γίνω γιατρός. Γιατί; Γιατί έτσι! Όταν είδαν ότι δεν είμαι τόσο έξυπνος για να γίνω γιατρός, έπιασαν το τροπάριο του δικηγόρου. Και έγινα. Και έσκασαν!

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μου έκανα άπειρους καβγάδες με τους γονείς για τα επαγγέλματα. Τους έλεγα κομπλεξικούς που δεν μπορούσαν να αποδεχθούν ότι σ’ αυτή τη ζωή αξίζει και άλλος κόσμος πέραν των γιατρών και δικηγόρων. Δεν το διαπραγματεύονταν. Άντε το πολύ να αποδέχονταν και απόφοιτους Πολυτεχνείου λόγω της κόρης τους. Εν πάση περιπτώσει, οι γονείς μου ήταν πάντα της άποψης ότι άνθρωπος είναι αυτός που λιώνει τον κώλο του στα βιβλία. Όλοι οι υπόλοιποι, ζώα!

Με μεγάλη μου θλίψη έρχομαι στα 28 μου και αποδέχομαι την ήττα μου.

Ναι, αδιαμφισβήτητα όλα τα επαγγέλματα είναι χρήσιμα. Αν δεν ήταν οι σκουπιδιάρηδες να μαζεύουν τα σκύβαλα θα είχαμε βρωμίσει. Αν δεν ήταν οι αισθητικοί να αποτριχώνουν τις γκόμενες δεν θα πηδούσαμε. Αν δεν ήταν οι κομμώτριες (aka Hair Stylists - τρομάρα τους), οι κοπτοραπτούδες (aka Fashion designers, τρομάρα τους) και οι στυλίστες, επίσης δεν θα πηδούσαμε. Αν δεν ήταν οι ιδιοκτήτες καφέ – μπαρ δεν θα είχαμε που να βγούμε προκειμένου να γνωρίσουμε τις αποτριχωμένες γκόμενες, και επομένως, πάλι δεν θα πηδούσαμε. Η αγορά τους αγκαλιάζει και τους απορροφά –σχεδόν- όλους!

Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι, γιατί ένας άνθρωπος να φτάνει στο σημείο να επιλέξει καριέρα σ’ ένα από τα πιο πάνω επαγγέλματα; Μήπως για τα εύκολα χρήματα; Γίνε πόρνη! Να συνδυάσεις και το τερπνόν μετά του ωφελίμου! Μήπως επειδή τόσο σου κόβει και δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο; Fair enough! Αλλά μην κάνει ξαφνικά και η μύγα κώλο και χέζει τον κόσμο όλο, για σας παρακαλώ!

Παρατήρησα τα τελευταία χρόνια πως όλοι αυτοί, οι «παρακατιανοί» έβγαλαν πολλά λεφτά και νομίζουν πως κρατούν τον Θεό απ’ τα αρχίδια. Αλλά αυτό δεν με λυπεί. Market forces λέγεται. Με λυπεί που πρέπει να τους ανέχομαι! Όσο πιο ηλίθια δουλειά κάνει κάποιος, τόσο πιο μεγάλο τουπέ διαθέτει!

Παράδειγμα 1:
Πήγα μάθημα χορού πριν κάποιους μήνες! Ταγκό! Μπαίνω μέσα με τη φίλη μου, αρχίζουμε να μπουρδουκλώνουμε τα μπούτια μας, «στοπ!» φωνάζει ο «δάσκαλος!» Η τάξη είχε καμιά 20αριά άτομα. Αρχίζω να εξηγώ στη παρτενέρ μου τα βήματα και αρχίζω να ψουψουρίζω. Ο «δάσκαλος» θίχτηκε, διέκοψε το μάθημα, διέσχισε τη μισή αίθουσα, στάθηκε μπροστά μου σαν λοχαγός ειδικών δυνάμεων και με επίπληξε: «Εδώ μέσα, όταν μιλάω, δεν μιλάει κανείς άλλος!»

Σιγά ρε Πρύτανη! Έμαθες εκεί δυο φιγούρες και νόμισες πως έγινες η Τζένιφερ Λόπεζ! Να δίδασκες πυρηνική φυσική, να δικαιολογήσω τον εκνευρισμό σου. Αλλά για ένα ταγκό, τόσο τουπέ, δεν δικαιολογείται! Εννοείται πως δεν ξαναπάτησα το πόδι μου στο στούντιο του και η Κύπρος έχασε έναν πολλά υποσχόμενο Joaquin Cortes.

Παράδειγμα 2:
Πήγα στην πρόβα για την παράσταση που θα ανεβάσουμε αυτή την εβδομάδα με έναν ερασιτεχνικό θίασο. Βγάλαμε τη πίστη μας 3 ώρες στην πρόβα και ξαφνικά διακόψαμε διότι η μακιγιέρ που θα… αλευρώσει τις ηθοποιούς, ήθελε να μας ανακοινώσει -πάντα με ύφος βαθυστόχαστο- τις προτάσεις μακιγιάζ για τον κάθε ρόλο! Κάτσαμε και εμείς γύρω-γύρω σαν μαλάκες να ακούσουμε τις πρωτοποριακές της ιδέες. Φάγαμε 20 λεπτά απ’ τη ζωή μας για να καταλήξει στο ότι όλοι οι ρόλοι είναι απλοί και θέλουν απλά λίγη σκιά για να μη γυαλίζουν από τους προβολείς.

Εννοείται πως έπεσα ξερός από το γελόκλαμα και θίχτηκε η μαντάμ, αλλά δεν αντέχω άλλο! Τα του καίσσαρος τω Καίσαρι και ο Λουμίδης στους καφέδες! Και δεν με πειράζει που θησαυρίζεις με τους καφέδες. Με πειράζει που νομίζεις ότι είσαι κάτι παραπάνω από ένας σκέτος καφετζής και τίποτε περισσότερο!

Μισό λεπτό να καλμάρω, να πιω λίγο νερό και να επεξηγήσω:

Πες ότι αύριο γίνει ένας πόλεμος και πτωχεύσουμε όλοι. Που κοντεύουμε, ούτως ή άλλως! Ποιος θα χρειαστεί την μακιγιέρ, τον καθηγητή του Ταγκό και τον καφετζή; Κανένας! Επομένως, από πού πηγάζει αυτή η υπέρμετρη αυτοπεποίθηση τους και γιατί εγώ να πρέπει να είμαι ο υπεράνω που την αποδέχεται προτάσσοντας το τετριμμένο μέχρι αηδίας επιχείρημα: «όλοι κάτι έχουν να προσφέρουν, όλοι χρειάζονται και επομένως να τους σεβόμαστε;»

Να ανοίξουν κανά βιβλίο να ξεστραβωθούν, λέω εγώ!

Ξέρω ότι κατά βάθος συμφωνείτε μαζί μου. Το πρόβλημα είναι ότι τα λέω ανοιχτά και ωμά. Ξέρω επίσης πως το πρόβλημα μου, είναι κατά βάθος ο εαυτός μου. Που ίσως μετά από τόσο λιώσιμο στη νομική δεν βρίσκω το σθένος να βάλω μια μακιγιέρ και έναν καθηγητή χορού στη θέση του. Αλλά, έχει και ο καιρός γυρίσματα!

Η Στιγμή της Αλήθειας

Δεν εκπλήσσομαι που μας πουλούν τέτοιες τηλεοπτικές μαλακίες. Εκπλήσσομαι που υπάρχει κόσμος που τις βλέπει και πιστεύει ότι όντως υπάρχει μηχάνημα που καταγράφει την αλήθεια, ή ότι υπάρχουν παίχτες ανυποψίαστοι που τάχα μου πιέζονται να αποκαλύψουν την ‘αλήθεια!’ Τόσο μαλάκες είστε, τόσο μαλακισμένα τηλεπαιχνίδια σας δείχνουν!

- Κύριε Αντίχρηστε, είστε μαλάκας;
- Είμαι!
- Σωστή απάντηση!
- Κύριε Αντίχρηστε, όταν βλέπετε τη γιαγιά σας, καβλώνετε;
- Καβλώνω!
- Σωστή απάντηση!
- Κύριε Αντίχρηστε, όταν ήσασταν φαντάρος τρώγατε τα κακά σας;
- Τα έτρωγα!
- Σωστή απάντηση!

Και πας μετά έξω και συζητά ο κόσμος: «Κόρη άκουσες, εκείνος χθες κάβλωνε με τη γιαγιά του και έτρωγε τα κακά του στον στρατό!»

Δεν αντέχω άλλο!

Flying the Flag for You

Τελευταίως με έχει πιάσει μια μεγάλη μανία με ένα παιχνίδι στο facebook. Παίζω το παιχνίδι της γεωγραφίας και λατρεύω το πρώτο στάδιο που πρέπει να βρεις τη σημαία της κάθε χώρας! Γενικά έχω ένα ανεξήγητο κόλλημα με τις σημαίες, αλλά δεν είναι της παρούσης. Καθώς παίζω ανελλιπώς το παιχνίδι αυτό, αναρωτιέμαι ποια θα είναι η καινούρια μας σημαία όταν με το κακό διαλυθεί το κυπριακό.

Για όσους δεν γνωρίζουν, η σημερινή μας σημαία είναι δημιούργημα Τούρκου, που έγινε κατόπιν εξουσιοδότησης από τον πρώτο πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, τον Αρχ. Μακάριο. Αυτή η ωραιότατη σημαία απεικονίζει το γεωγραφικό σχήμα της Κύπρου σε χρώμα κίτρινο, ουδέτερο, ξινό, ώστε να μην θίγεται ούτε η τουρκική, ούτε η ελληνική πλευρά από τυχόν εθνολογικές αποχρώσεις. Βάσει κάποιας άλλης εκδοχής, το κίτρινο συμβολίζει τη μεγάλη ποσότητα χαλκού που αφθονούσε κάποτε στην Κύπρο, αλλά αμφιβάλλω αν ο Τούρκος σχεδιαστής χέστηκε για τον χαλκό που είχαμε κάποτε, σιγά τον μαύρο χρυσό!

Τα φυλλαράκια από κάτω είναι κλαδιά ελιάς και συμβολίζουν την ειρηνική συμβίωση των δυο εθνών στη νήσο! Ήταν αισιόδοξος ο άνθρωπος!

Και ιδού το ερώτημα! Τώρα που πάμε για παρθενογένεση, ή τέλος πάντων για μετεξέλιξη της κυπριακής Δημοκρατίας, τι σχέδιο θα μας πουλήσουν για σημαία;

«Και αν ξυπόλητη χορεύω με σημαία μου μια φούστα, είναι γιατί σε λατρεύω και σου κάνω όλα τα γούστα!» - άσχετο.

Πέραν από τα χαριτωμένα που εισηγήθηκαν διάφοροι κατά καιρούς περί μπανανίας και πενταδαχτύλου – για προφανείς λόγους – επάνω στη σημαία, έχω να προτείνω την εξής χίλια-χρόνια-μπροστά-σημαία:

Ένα λευκό πανί! Μετεξέλιξη της προηγούμενης, στο πιο μινιμάλ! Είναι και της μόδας το «αφαιρετικό,» μας αντιπροσωπεύει πλήρως! Μια άδεια σημαία που δεν εκφράζει τίποτα. Ο καθένας θα μπορεί να τη ζωγραφίζει με ό, τι χρώματα γουστάρει αναλόγως πολιτικής πεποιθήσεως!

Όταν έκανα μάστερ δημοσιογραφίας πέρσι, ο καθηγητής στο «περιοδικό» που δούλευα μας είπε ότι κάποτε ένας εκδότης έβγαλε εκατομμύρια εκδίδοντας ένα έντυπο που είχε μόνο εξώφυλλο! Οι σελίδες του περιοδικού ήταν άδειες και ο αναγνώστης έγραφε μέσα ο ίδιος ό, τι γούσταρε! Ήταν ουσιαστικά ένα σημειωματάριο, αλλά με κανονικό εξώφυλλο περιοδικού. Ε, αυτό το concept, φανταστείτε το ως σημαία!

Αισθάνεσαι Έλληνας; Βάψε την μπλε! Αισθάνεσαι Τούρκος; Βάψε την κόκκινη. Ξύπνησες με νεύρα; Βάψε την μαύρη. Πήρες έκστασι; Βάψε την πολύχρωμη και έντονη. Έχεις πένθος; Βάψε την μωβ! Πήρες βιάγκρα; Βάψε τη γαλάζια! Θέλεις να διαδηλώσεις; Μουντζούρωσε την! Δεν σου καίγεται καρφί; Ρίξε λευκό, άσε τη σημαία κενή! Η κυπριακή σημαία θα φοριέται παντός καιρού και διάθεσης, θα είναι χρόνια μπροστά από άποψη μόδας εφόσον θα είναι η πρώτη customized σημαία, ενώ δεν θα μεροληπτεί υπέρ καμίας πλευράς!

Χώρια που θα περιγράφει με έναν απροκάλυπτα ειρωνικό τρόπο και την όποια κυπριακή μας ταυτότητα. Το λευκό, το σικκιμέ, το «δεν υπάρχω!»
ΥΓ: Επειδή έχω ένα προαίσθημα πως όντως αυτή η σημαία θα προταθεί για επίσημη σημαία του νέου κράτους, κατοχυρώνω από τώρα πνευματικά δικαιώματα! Η Λιβυή έχει για σημαία της ένα πράσινο πανί, εικάζω πως συμβολίζει το Ισλάμ. Να δεις που έτσι θα γίνει και με μας. Μόνο που το λευκό θα μας το πλασάρουν ως το αγνό, παρθένο «είναι» της ψυχής των Κυπρίων και όχι ως ένα μείγμα των πιο πάνω χαρακτηριστικών. Βούρκωσα ήδη.

Τα 7 Κακά της Μοίρας μου

Η Dr.Spock με παρακάλεσε να γράψω 7 αλήθειες για τον εαυτό μου, στα πλαίσια ενός παιχνιδιού που παίζουν κατά καιρούς οι bloggers μεταξύ τους. Θεωρώ αχρείαστο αυτό το παιχνίδι. Μέσα στα τρία χρόνια που μπλογκάρω έχω γράψει τα άπειρα για μένα, και τώρα είναι αχρείαστο να συνοψίσω τα best of σε 7 αλήθειες. Αλλά, ούτως ή άλλως, με πήρατε χαμπάρι, γνωρίζετε ότι τρελαίνομαι να περιαυτολογώ (προσπαθώ να το περιορίσω βέβαια), επομένως θα αδράξω την ευκαιρία…

*Αν η ζωή μου γυριζόταν ταινία, θα ήθελα στους τίτλους να παίζει το ‘Ψυχεδέλεια’ της Βίσση. Λέω «θα ήθελα,» διότι στην πραγματικότητα άλλο τραγούδι μου ταιριάζει, το οποίο δεν θα σας το αποκαλύψω. Εύχομαι όμως, μέχρι να πεθάνω να γυρίσει ο τροχός και να μπορεί να παίξει για soundtrack το ‘ψυχεδέλεια!’

*Δεν έχω δοκιμάσει ναρκωτικά, ούτε καν τσιγάρο!

*Θεωρώ τις Κινέζες άσχημες, ενώ έχω απωθημένο να πάω με μαύρη (ωραία μαύρη, τονίζω. Όχι μαύρη και γέριμη!)

*Πιστεύω στην ύπαρξη της μοίρας. Βασικά, πιστεύω στην «τηλενουβέλα.» Η ζωή μας είναι μια σαπουνόπερα που έγραψε ο Θεός, ο οποίος μας παρακολουθεί από ψηλά και σπάει πλάκα. Ναι μεν είμαστε αυτόβουλοι, αλλά και αυτό ήταν μια πρόβλεψη, μια «γενναιοδωρία» του Θεού. Επομένως, είμαστε υποχείρια του. Κατά τα άλλα, δεν πιστεύω στον Θεό. Μόνο στις επιστήμες. Αν έπρεπε όμως να πιστέψω σε κάποια θρησκεία, αυτή θα ήταν το δωδεκάθεο που έχει πλάκα και έκαναν σεξ με τη σέσουλα.

*Η αγαπημένη μου φαντασίωση είναι καθηγητής – μαθήτρια και διευθυντής – γραμματέας με ταγιέρ και stockings. Παρόλα αυτά, θεωρώ οποιαδήποτε σεξουαλική επαφή που δεν είναι αποτέλεσμα αγάπης και τρυφερότητας ως τρισκατάρατη και άξια λιθοβολισμού.

*Θεωρώ πως είμαι μεγάλος επιδειξίας και ψώνιο. Όλη αυτή η υπερέκθεση από δω, αυτή η ασυμάζευτη εξομολόγηση που έχει πάρει διαστάσεις εθνικού διαγγέλματος πιστεύω ότι εξυπηρετεί μια αβάσταχτη και βαθύτερη μου ανάγκη για επίδειξη. Αλλά, θεωρώ ως ελαφρυντικό το ότι έχω επίγνωση σε σχέση με τους υπόλοιπους 600.000 της νήσου που δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι τους γίνεται! Και σημειώστε, δεν έχω λάβει μέρος σε τηλεπαιχνίδι, ούτε σε ριάλιτι, ούτε καν στις ειδήσεις δεν με έχουν αναφέρει (Ακόμα!).

*Τα ισπανικά τα μαθαίνω επειδή ο μεγάλος μου έρωτας ήταν ισπανόφωνη και μου έμεινε το κουσούρι. Το μουνί σέρνει καράβι, εμένα στα θρανία δεν θα έσερνε;

*Εκνευρίζομαι με τον κόσμο που παίρνει σοβαρά τον εαυτό του, που δεν αυτοσαρκάζεται. Με νευριάζουν όσοι νομίζουν πως η ζωή είναι κάτι παραπάνω από ένας ρόλος προκαθορισμένος για όλους μας. Δεν μπορείς να παίρνεις σοβαρά τη ζωή στη Λευκωσία, όταν εκατομμύρια στην Αφρική πεθαίνουν από ασιτία, από ιούς, όταν ο Αμαζόνιος αποψιλώνεται, όταν κυβερνά ο Χριστόφιας, όταν η Βανδή θεωρείται τραγουδίστρια, όταν το μοναδικό σου entertainment είναι οι αίγια η φούξια και τα τραγικά του Τσιάκκα. Η ζωή έχει πλάκα, και δεν τη σώζει καμία οδοντόπαστα ψεύτικου χαμόγελου fluoride!

Και κάτι άσχετο, αλλά το έμαθα και με χαροποίησε: η Καλομοίρα επιστρέφει!

Μια Άννα, μα ποιά Άννα;

Η Άννα επέστρεψε!

Αν και χαλιέμαι αφάνταστα που δεν έχουμε Καρβέλα στη σύνθεση, εντούτοις, ο στίχος με αντιπροσωπεύει απόλυτα, ενώ οι πίπιζες στο ορχηστρικό μέρος είναι όλα τα λεφτά!



Το παρελθόν μου απόψε διαγράφω, και γεννιέμαι μαζί σου ξανά, Άννα μου!

Ουδείς Άσφαλτος!

Μέχρι σήμερα τράκαρα άπειρες φορές το αυτοκίνητο, αλλά ουδέποτε με έμψυχο υλικό. Είχα πάρει σβάρνα τοίχους και καγκελόπορτες! Σήμερα, τράκαρα και με ένα γέρο 70 χρονών, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω ότι ουδέποτε τράκαρα με έμψυχο υλικό.

Ο κωλόγερος, διότι περί αυτού πρόκειται, ελάττωσε απότομα ταχύτητα σε δρόμο διπλής κατευθύνσεως, ανάμεσα στη Ρωσική και Αιγυπτιακή πρεσβεία, για να δώσει προτεραιότητα στον Ρώσο πρέσβη! Φρέναρα, αλλά δεν πρόλαβα ακριβώς και τον χτύπησα ελαφρώς στον προφυλακτήρα. Το αυτοκίνητο του δεν έπαθε τίποτε, την γλίτωσε με ελαφρές γρατζουνιές. Στο δικό μου απλώς έσπασε η πινακίδα με τα νούμερα.

Ο χάρος μου σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι το ατύχημα, αλλά οι υπόλοιποι οδηγοί που ταλαιπωρούνται χωρίς να φταίνε σε τίποτα. Οπότε με το που διαπίστωσα πως όλοι ήμασταν ζωντανοί, άνοιξα το παράθυρο και είπα στον κωλόγερο: «Εντάξει, εγώ φταίω, αλλά μέχρι να ξεμπερδέψουμε τα διαδικαστικά, δεν ανεβάζουμε το αυτοκίνητο στο πεζοδρόμιο, να μην μπλοκάρουμε την κίνηση;»

«Δεν φτάνει που με τράκαρες, μου ζητάς να βγεις και πάνω;»

Μα τι ηλίθιος είσαι κωλόγερε, που θα μου πουλήσεις και πνεύμα στα 70 σου! Βγες πάνω Χριστιανέ μου γιατί θα μας βρίσει όλη η Λευκωσία και θα έχει και δίκιο!

«Εγώ δεν πάω πουθενά, αν δεν έρθει η αστυνομία! Τους τηλεφώνησα ήδη!»

"Η αστυνομία δεν έρχεται αν δεν υπάρχει θύμα!" του είπα. Το έμαθα στα αστικά αδικήματα! Ατού ο κωλόγερος! "Εγώ δεν μετακινώ τίποτα, αν δεν έρθει η αστυνομία", ωρυόταν εν μέσω λεωφόρου. Τελικά, ο μπάτσος από την πρεσβεία, επιβεβαίωσε ότι δεν τους απασχολεί το θέμα εφόσον δεν υπάρχουν θύματα και έπρεπε να επιληφθούν του θέματος οι ασφαλιστικές!

Παρόλα αυτά, ο κωλόγερος δεν μετακινούσε το αυτοκίνητο, ούτε επέτρεψε σ' εμένα να μετακινήσω το δικό μου. Ακούσαμε τα εξ’ αμάξης από όλους τους οδηγούς που πέρασαν από εκεί. Πέσαμε και σε ώρα που σχολούσε Δημοτικό σχολείο, καταλάβατε τι συμφορά προκάλεσα! Έπεσε φάσκελο και κόρνα – σύννεφο!

Μέχρι να έρθει η ασφάλεια, εγώ έκατσα μέσα στο αυτοκίνητο για να μην γίνομαι θέαμα. Ο γέρος ενοχλήθηκε μάλλον, επειδή ίσως περίμενε να βγω και να τον συμπονέσω και να τον καλοπιάσω. Όταν με είδε να κάθομαι στο αυτοκίνητο, αγχώθηκε και ήρθε να μου κάνει κήρυγμα:

- «Οδηγώ 50 χρόνια και ούτε πρόστιμο για παρκάρισμα δεν έχω στο φάκελο μου!»
- … (Χεστήκαμε!)
- «Και μπορεί να με γραντσούνισες λίγο, αλλά δεν ξέρουμε τι μπορεί να έπαθε από μέσα το αυτοκίνητο!»
- … (Ρήξη του ύπατος!)
- «Μα πού είναι η ασφάλεια, γιατί αργεί;»
- … (Αν δεν μπλόκαρες τον δρόμο, παλιομαλάκα, θα ερχόταν και η ασφάλεια γρηγορότερα!)

Φτάνει η ασφάλεια και το πρώτο πράγμα που μας ζητεί, είναι να φύγουμε τα αυτοκίνητα από τη μέση για να μην μπλοκάρουμε τον δρόμο! Εκεί, θα έκανα φόνο! Εν πάση περιπτώσει, επειδή έπρεπε να πάω σπίτι να φάω, συνεργάστηκα άψογα για να τελειώνουμε! Υπέγραψα τα έγγραφα και ετοιμάστηκα να φύγω όταν άκουσα το χούφταλο να ξεστομίζει κάτι που μου ανέβασε την πίεση!

Ασφάλεια: Έχετε να δηλώσετε κάποιον τραυματισμό, ή είστε ΟΚ?
Κωλόγερος: Νομίζω είμαι εντάξει!

Τι εντάξει ρε μαλάκα, που σε βλέπει ο Άγιος Πέτρος που αργείς και αγχώνεται και θα μου πεις και «Νομίζω είμαι καλά;» Να μου το θυμηθείς πως μόλις πάει σπίτι του θα κάνει μια λίστα με «επιπτώσεις» που του επέφερε το χτύπημα στην υγεία του! Αύριο θα βγει να μιλά για παράλυση, για σπάσιμο σπονδυλικής στήλης, για τον αυχένα του, για ό, τι φανταστείς! Στο Ισραήλ θα θέλει να πάει για check up, και από μένα θα ζητά τα έξοδά του! Ευτυχώς που είχα και το κινητό και τον έβγαλα φωτογραφίες για να μην έχει να λέει! Ένας λεβέντης! Λυκόπουλο!

Άκουσε εκεί «Νομίζω, είμαι καλά!» Έπρεπε να στην έδινα με φόρα να σε πάρει ο διάολος!

Καλά λέω εγώ πως μέχρι τα 40 ό, τι κάνεις! Μετά, ξέχασ’ το πλάσμα!

Καταναγκασμοί

Ο κάθε άνθρωπος έχει τις ιδιοτροπίες του και τους τυχόν ψυχοσωματικούς καταναγκασμούς του. Ένας τέτοιος καταναγκασμός για μένα είναι τα αυθεντικά CD και τα DVD!

Δεν μπορώ, ούτε διανοούμαι να αγοράσω πειρατικό δίσκο. Όχι επειδή αισθάνομαι ότι υποθάλπω την πειρατεία (αν και το νομικό μου προφίλ ίσως να σχετίζεται και με αυτό), αλλά επειδή θεωρώ φτήνια εκ μέρους μου να πληρώσω λιγότερα για να δω μια ταινία και να ακούσω μουσική.

Θα μου πεις, αξίζουν τα λεφτά τους οι δίσκοι που κυκλοφορούν σήμερα; Αξίζουν τα λεφτά τους οι ταινίες; Και γιατί να δώσω τόσα λεφτά για ένα δίσκο που θα λήξει η αξία του στους 6 μήνες; Γιατί να αγοράσω ένα DVD που θα το δω το πολύ δυο φορές; Αξίζει το CD της Παπαρίζου- και της κάθε Παπαρίζου- τα λεφτά του, για δυο σουξέ της εποχής;

Προφανώς, για να θέλεις να ακούσεις τα τραγούδια της, ναι αξίζουν. Μπορεί να μην αξίζουν εκατομμύρια, μπορεί να μην θέλεις να το παραδεχτείς, αλλά αξίζουν. Όπως αξίζει τα λεφτά του ένα λουκούλειο γεύμα το οποίο είναι καταδικασμένο στην αφόδευση εντός του μισάωρου.

Για τον ίδιο λόγο, λοιπόν, που δεν θα αγόραζες ποτέ fake παπούτσια Nike από πλανόδιους, για τον ίδιο λόγο που δεν θα φορούσες ποτέ fake φανελάκι Αρμάνι, οφείλεις να αγοράζεις και αυθεντικούς δίσκους!

Από ένα δίσκο των 19 Ευρώ θα πληρωθεί ο συνθέτης, ο στιχουργός, ο ερμηνευτής, ο Άλεξ Παναγή που έκανε τα φωνητικά, το στούντιο που νοικιάστηκε για την ηχογράφηση, ο σχεδιαστής του εξωφύλλου, η εταιρεία που ανέλαβε το management! Επομένως, ο δίσκος πουλιέται πάμφθηνα! Και αν ακόμη θεωρείς την τιμή εξωφρενική, μπορείς να αγοράσεις επιλεκτικά μόνο τα tracks της αρεσκείας σου από ένα μόνο CD, από τα δεκάδες νόμιμα καταστήματα που πουλούν μουσική από το διαδίκτυο. Στην Κύπρο βέβαια, αυτή η πολυτέλεια δεν υπάρχει ακόμη, αλλά, κάνουμε υπομονή και προσευχή μέχρι τη μέρα που θα μας θυμηθεί ο Θεός.

Δεν μπορώ να βλέπω σπίτια με δισκοθήκες από πειρατικούς δίσκους! Μόνο και μόνο η όψη τους μου προκαλεί ανατριχίλα! Το ίδιο είναι να βλέπεις το CD κολλαριστό-κολλαριστό, με το λαμπερό του εξώφυλλο και το ολοκληρωμένο booklet να αστράφτει στη δισκοθήκη, και το ίδιο είναι να βλέπεις εκείνο το χάλι με τη φωτοτυπία στο εξώφυλλο; Με τίποτα! Αν μπορούσα θα τα έκαιγα όλα! Για να πω την αμαρτία μου, στον υπολογιστή εκτός από τα αυθεντικά τραγούδια που πέρασα καίοντας τους δίσκους μου, κατέβασα μερικά παλιά τραγούδια παρανόμως, αλλά η ουσία είναι ότι δεν είναι πάνω από 20, επιπλέον τα απεχθάνομαι και αν τύχει να βρω στο εμπόριο νόμιμο δίσκο με τα τραγούδια αυτά, τον αγοράζω αμέσως και τα αντικαθιστώ!

Είναι σαν να έχει μόλυνση ο υπολογιστής μου! Δεν γίνεται να μπαίνουν μέσα πειρατικά τραγούδια! Είναι λες και κόλλησα AIDS! Yuck! Yuck! Yuck! Επίσης, δεν με φτάνουν τα προβλήματα μου, δεν μπορώ να βλέπω τραγούδια σε υπολογιστές γραμμένα σε greeklish! Βλέπω δισκοθήκες σε υπολογιστές να γράφουν: Methusmeni moy kardia – Anna Vissi και με πιάνει νταράκουλο! Εντάξει, είπαμε ότι το όνομα Βίσση είναι πλέον διεθνής όρος, αλλά επ’ ουδενί τα greeklish!

Να πράττετε το ίδιο! Είναι θέμα κλάσης!