Υποδεχόμενος Το '15 Δυο Μέρες Πριν

Για μένα το 2015 μπήκε χθες βράδυ, στη Βίσση και τον Ρέμο.

Παρόλο που ξεκίνησα να πάω να τους δω για τρίτη φορά και οι προσδοκίες μου ήταν μειωμένες, αφού ήξερα απ’ έξω κι ανακατωτά το πρόγραμμα, εντούτοις απογειώθηκα σαν πυροτέχνημα και μπορώ να πω μετά βεβαιότητας ότι τα €60 που έδωσα, έπιασαν πέρα για πέρα, τόπο.

Μα με απογειώνει η Άννα Βίσση, αγαπητέ μου, πλέον και σε προσωπικό επίπεδο. Γύρω στο μέσο του προγράμματος άδειασε ένα μπροστινό τραπέζι. Η κουμπάρα μας που έτυχε να κάθεται εκεί, και την ευχαριστώ κι από εδώ δημοσίως (επάξια επελέγης να μας παντρέψεις), μου έστειλε μήνυμα να μετακομίσω μπροστά συν γυναιξί και τέκνοις ώστε να έχω καλύτερη οπτική. Με το που ξεπροβάλλω μπροστά, με πιάνει το μάτι της Άννας από τη σκηνή, και ενώ τραγουδούσε διέκοψε για να με αναγγείλει: «Έχουμε και τον κύριο Βέλα μαζί μας απόψε! Γεια σου Βέλα!»

Άναψαν τα φώτα, πέσαν όλα πάνω μου, της έστειλα το μεγαλύτερο και το πιο σβουρηχτό φιλί του κόσμου και έκατσα να την απολαύσω.

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ευτυχής αισθάνθηκα. Όπως έγραψα εδώ πολλές φορές, αισθάνθηκα αυτοκράτωρ με τα όλα μου, αναγνωρισμένος με βούλα της βασίλισσας, είχα ένα χαμόγελο μέχρι τα αφτιά, και από εκείνο το σημείο και έπειτα ξεκίνησε μία πνευματική επικοινωνία μαζί της, αφού κάναμε άπειρες φορές eye contact και ένιωσα να μου «αφιερώνει» τους στίχους των τραγουδιών της.

Το καλύτερο βέβαια, ήταν άλλο. Όταν έλεγε τα ‘Εκατομμύρια’ που είναι και ένα από τα 5 πιο αγαπημένα μου τραγούδια της, με πρόσεξε πόσο πολύ χτυπιόμουν από κάτω και γύρισε και μου τραγούδησε τους στίχους ως εξής:

«Βέλα, εκατομμύρια φορές κι αν προσπαθήσεις, αυτό που ζήσαμε στο Παττίχειο, δεν θα το ξαναζήσεις!»

Μα, την αγαπώ! Η γυναίκα είναι μάγκας, «τσιάκκος», και όποιο άλλο επίθετο σε υπερθετικό βαθμό μπορείς να φανταστείς.

Κατά τα άλλα, να σου πω ότι η διοργάνωση του Χίλτον ήταν ένα αίσχος, η όλη ατμόσφαιρα παρέπεμπε σε πρωτοχρονιάτικη δεξίωση σε ανάκτορο του Βουκουρεστίου επί Τσαουσέσκου. Τα γκαρσόνια ήταν άθλια, όλοι αλλοδαποί με τους οποίους μετά βίας μπορούσαμε να συνεννοηθούμε και να τους αναγκάσουμε να μας εξυπηρετήσουν, ενώ το χειρότερο από όλα, επέτρεπαν το κάπνισμα εντός της αιθούσης. Κι αν ακόμα το παραβλέψω κι αυτό χάριν εορτών και του κλασικού μικροαστικού επιχειρήματος «είναι γιορτές, αφήστε τον κόσμο να διασκεδάσει» (λες κι αν δεν καπνίσει ο Κύπριος δεν υφίσταται διασκέδαση, μη χέσω), θεωρώ απαράδεκτο το ότι υπήρχαν μοντέλα που πηγαινοέρχονταν μέσα στην αίθουσα διαφημίζοντας και πουλώντας σχετική μάρκα τσιγάρων.

-          «Από πότε επιτρέπεται το κάπνισμα εδώ μέσα;» ρωτήσαμε.

-          «Απόψε, ειδικά, νομίζω επιτρέπεται!» είπε χαμογελώντας η μοντέλα.

-     «Μπα; Ψήφισε Νόμο η βουλή να επιτρέπεται το κάπνισμα εντός του Χίλτον όταν τραγουδά η Βίσση με τον Ρέμο;»

-          «Καλή σας διασκέδαση!» είπε κι έφυγε.

Μόνο αυτό είχε να πει το βούρλο. Αυτή η επιλεκτική νομιμότητα, μόνο σε κάτι μπουρδέλα σαν τη χώρα μας εκφράζεται σαν σοβαρό επιχείρημα.

Τέλος πάντων, ντουμάνι έγινε το Χίλτον, από χθες προσπαθούμε να ξεβρομίσουμε, κι αν δεν είχα τη Βίσση απέναντι να μου δίνει το αντίδοτο, το τι κατάρες θα άκουγαν άπαντες εκεί μέσα δεν θα μπορούσε να περιγραφεί εδώ.

Παρασύρθηκα όμως και ξεφύγαμε από το εορταστικό κλίμα της ανάρτησης. Ας δω αυτή τη φωτογραφία να αγαλλιάσω και να υποδεχτώ το 2015 όπως του αξίζει!

Ήταν ντυμένη σαν τη Τζέσσικα Ράμπιτ, πιο ερωτική και σέξυ από όσο μπορώ να τη θυμηθώ τα τελευταία 5-6 χρόνια. 

Μπίζι Πίπολ.

Όπως έχω ξαναγράψει παλιότερα, αν υπάρχει ένα είδος ανθρώπου που βαρέθηκα να βλέπω να υπάρχει, είναι οι "διαρκώς απασχολημένοι". Αυτοί που, δεν ξέρω πως την είδαν, αλλά έχουν πάρα πολλή δουλειά και καθόλου ελεύθερο χρόνο. Δουλειά προφανώς βάναυση, ατελείωτη, σκληρή, που δεν τους επιτρέπει να δουν τους φίλους τους, ούτε καν να τους απαντήσουν σε ένα γραπτό μήνυμα στο κινητό, το οποίο απαιτεί μισό λεπτό από τον χρόνον τους. Τους απαντούν μετά από δυο μέρες γιατί το να είσαι απασχολημένος στις μέρες μας σε καθιστά πολύ σπουδαίο. 

Τους έμαθα απ' έξω κι ανακατωτά. Τους σιχάθηκε η ψυχή μου! 

Άκου λοιπόν τα νέα. Αν κάποιος δεν έχει χρόνο για σένα, δεν πάει να πει ότι είναι τα μάλα απασχολημένος με την εργασία του. Πάει να πει ότι σε βαριέται. Χώνεψέ το και όσο πιο γρήγορα το αντιληφθείς και το χωνέψεις, τόσο το καλύτερο για σένα, που θα ψάξεις να βρεις νέους φίλους.

Στη διάρκεια της ζωής μου, γνώρισα δυο, τρεις τέτοιους. Επειδή εγώ δεν είμαι αυτό που λένε στα Λονδίνα "career oriented man" και το μόνο που με κόφτει είναι να βρίσκω συνέχεια ελεύθερο χρόνο για να απολαμβάνω τα χόμπι μου και τους ανθρώπους που αγαπώ, δεν είμαι προφανώς άξιος να το αντιληφθώ. Αλλά, ναι, υπάρχει κόσμος που δουλεύει, δουλεύει, και το απολαμβάνει, και νιώθει σπουδαίος έτσι, καλά κάνει, συγχαρητήρια, μα δεν το χάβω άλλο. 

Και στο City του Λονδίνου να εργάζεσαι, ή και στα ρετιρέ των ουρανοξυστών του Μανχάταν, δεν πιστεύω ότι αδυνατείς να βρεις ελεύθερο χρόνο. Απλώς δεν θέλεις. 

Έχω φίλη που έχει δυο παιδιά ηλικίας 3 και 1 χρονών, το πρωί εργάζεται κανονικά, και παρόλα αυτά βρήκε ώρα να παίξει μαζί μας θέατρο. Στις πρόβες θήλαζε, στις παραστάσεις όταν δεν βρισκόταν επί σκηνής καθόταν στα παρασκήνια και προσάρμοζε ένα μηχάνημα στο στήθος της κατεβάζοντας γάλα για να ταΐσει αργότερα το μωρό της, κι όμως δεν έχασε ούτε μία πρόβα, κι όμως δεν επηρεάστηκε η παράσταση ποσώς από τη δύσκολη οικογενειακή της κατάσταση. Γιατί; Γιατί ήθελε και γούσταρε.

Θέλω να πω, άμα θέλεις, όλα τα προλαβαίνεις, και όλα τα μπορείς. Από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Τις προάλλες είχα γενέθλια. Όπως συμβαίνει σε όλους μας, έλαβα καμιά 100ρια "χρόνια πολλά" στον τοίχο μου. Μπορούσα να ξεμπερδέψω με ένα σιχαμένο "thank you all for your kind wishes" (κατ' εμέ δεν έχει πιο αγενή απάντηση), κι όμως έκατσα και απάντησα στον καθένα ξεχωριστά για να τον ευχαριστήσω για το ένα λεπτό που ξόδεψε για να μου ευχηθεί. Και ήταν το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω. Σιγά το πράμα θα μου πεις, και θα συμφωνήσω. Αλλά είναι ενδεικτικό του ότι άμα θέλεις να ιεραρχήσεις τον άνθρωπο πρώτο στη ζωή σου, μπορείς να το κάνεις. Άμα τον βαριέσαι, επίσης μπορείς να το κάνεις, μα μην προφασίζεσαι τη δουλειά. Πες ένα "σε βαριέμαι" να τελειώνουμε.

I am not buying this bullshit anymore, που λένε και στα City που εργάζεσαι και δεν έχεις ώρα ούτε να μας φτύσεις.

Νομίζω αυτή είναι και η τελευταία χρονιά που ανέχομαι "απασχολημένο" κόσμο στη ζωή μου. Αν αυτή είναι η ζωή σου, είναι πολύ λυπηρή για να συμβαδίζει με τη δική μου, που είναι πολύ καλύτερη. 

Τίτλοι

Μερικοί ακόμα τίτλοι σε δημοσιογραφικά μπλογκς που θα μπορούσαν να μας πρήξουν τ’ αρχίδια σχετικά με την "κόντρα" Διαβάτη - Ρουβά:

«Απίστευτο: Η Χρυσούλα Διαβάτη τα είχε τρία χρόνια με τον Σάκη Ρουβά! Περιμένει το παιδί του!»

«Τρομερό: Η Χρυσούλα Διαβάτη, βιολογική μητέρα του Σάκη Ρουβά – Προσποιούνταν πως δεν γνωρίζονταν για τα μάτια του κόσμου»

«ΣΟΚ! Η Διαβάτη κόρη του Σάκη Ρουβά από προηγούμενο γάμο! Δείτε φώτος από τη μυστική βάφτισή της στην Κέρκυρα».

«ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ: Δείτε πως έγινε η Χρυσούλα Διαβάτη μετά το πρώτο της φιλί με τον Σάκη Ρουβά! Εμφανώς ανενωμένη».

«ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ: Η Διαβάτη μοναδική κληρονόμος του Ρουβά στη διαθήκη του. Παίρνει όλα τα λαμέ παντελόνια και τα δερμάτινα!»

«ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ: Η Διαβάτη δείχνει κωλοδάχτυλο στις ρουβίτσες δηλώνοντας: Είναι Δικός Μου!»

«Τρομακτικό: Η Χρυσούλα Διαβάτη ήταν ινκόγκνιτο χορεύτρια στα χορευτικά του Shake It το 2004. Κάντε share στο Facebook και δείτε φώτος!»

1984 συνέχεια

Καλημέρα στον πιο υπέροχο λαό του γαλαξία!

Σε συνέχεια προηγούμενης ανάρτησης, παραθέτω νέα βιντεάκια αρχείου. 

Καμαρώστε εν πρώτοις τον πρώην μουχτάρη ενός χωριού της Κύπρου που προσπαθεί να πουλήσει το χωράφι του με τα "κραμπιά" σε έναν σεΐχη, για πολλές χιλιάδες λίρες. Προσέξτε την ετοιμότητά του να πει ψέμματα προκειμένου να το πουλήσει σε ψηλότερη τιμή και πως μεταθέτει την ευθύνη στην γυναίκα του για να δικαιολογήσει την απόφασή του.

Στη συνέχεια ένα άλλο βίντεο, όχι και τόσο ωραίο κατά τη γνώμη μου, κατά το οποίο γίνεται κλοπή αυτοκινήτου ενός καλού Σαμαρείτη που σταμάτησε να βοηθήσει μία καημένη "δεσποσύνη". Το μόνο που μου έκανε εδώ εντύπωση ήταν ότι εν έτει 1984, ήταν πολύ εύκολο να βρεις κάποιον γνωστό σου στον δρόμο να καταδιώξει τον κλέφτη. Σήμερα φυλάγεσαι ακόμα κι από τους συγγενείς σου. 

Και τέλος, σε αφήνω με ένα νούμερο της Κακουράτου, της μακαρίτισσας της Βάνιας Κωνσταντίνου και άλλων ηθοποιών που σατιρίζουν τα αερόμπικ της Τζέην Φόντα. Το βρήκα επίσης πολύ έξυπνο και προχωρημένο για την εποχή του.

Σκέφτομαι τα αντίστοιχα σατιρικά σόου του 2014 και κλαίω από τώρα. 

Ο Αόρατος Φακός στα Χρόνια της Χολέρας

Ήταν κάποιες ωραίες εποχές που η τηλεόραση στην Κύπρο ήταν μονοπώλιο, και όλοι βλέπαμε ΡΙΚ. Όχι μόνο βλέπαμε, αλλά το λατρεύαμε και το θεωρούσαμε αντάξιο του BBC. Κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς αγωνιούσαμε να δούμε το εορταστικό του πρόγραμμα, γιατί μεταξύ άλλων, είχε και αόρατο φακό, ήτοι candid camera που λένε και εις Παρισίους όπου έκαναν φάρσες στον απλό, πλην σοφό, λαό.

Τις προάλλες εκεί που ανακάτωνα τα σεντούκια της γιαγιάς μου έπεσα στο εν λόγω εορταστικό πρόγραμμα από το 1984. Χτύπησα φλέβα, εντόπισα βίντεο – θησαυρούς. Στα παραθέτω όλα πιο κάτω, για να απολαύσεις την αφέλεια της κυπριακής κοινωνίας της τότε εποχής, μια αφέλεια και μια αγνότητα που έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Δώσε βάση στο σενάριο της κάθε φάρσας, τα βρήκα όλα πολύ προχωρημένα και πανέξυπνα για την εποχή τους. Ειδικά στο πιο κάτω που επιστρατεύτηκε μέχρι και ο φίλτατος Δήμαρχος της Λευκωσίας, Λέλλος Δημητριάδης για να τελέσει πολιτικό γάμο της Ανδρούλας Χατζηηρακλέους (που παίζει σήμερα στο «Την Τύχη Μου Μέσα») με εμίρη.

Δεν το βρίσκεις ‘κάπως’ που εκεί στον Δήμο είχαν άπλετο ελεύθερο χρόνο ώστε να συμμετέχουν σε αόρατους φακούς; Μπαίναμε στο 1985 θα μου πεις, άλλες εποχές. Ε, μην το λες, και σήμερα, επί Γιωρκάτζη, αν κρίνω από την παραγωγικότητα στα έργα, μια χαρά συμμετέχουν σε ανάλογες εκπομπές.

Κοίτα τώρα αυτή την κυρία που την κατηγόρησαν για υπερκατανάλωση αλκοόλ και οδήγηση. Πρόσεξε πόσο στρωτά Ελληνικά μιλούσαν τότε, και πώς ο σύζυγός της τονίζει την ιδιότητα τους ως δημοσίους υπαλλήλους είτε για να προτάξει το κοινωνικός τους στάτους, είτε ως άλλοθι για την υπερκατανάλωση αλκοόλ.

I love her! "Λέτε το ξύδι που έριξα στη σαλάτα να είχε πολλύ αλκοόλ;"

Έχω άλλα τρία σχετικά βίντεο, θα στα παραθέσω αύριο. 

Το Τάλαντο Το Ατάλαντο

Διανύουμε εποχές που δεν έχει σημασία αν σπούδασες κάτι, παρά μόνο αν το κάνεις καλά.

Αυτή ήταν και η βάση της βράβευσης του Ρουβά ως Διόνυσου τις προάλλες, που έκανε τη Χρυσούλα Διαβάτη να ανεβάσει 250 πίεση και να γεράσει άλλα δέκα χρόνια.

Δυστυχώς το ταλέντο δεν είναι μετρήσιμο. Είναι υποκειμενικό. Και έτσι δεν μπορεί να αξιολογηθεί επ΄ακριβώς. Δεν είναι μαθηματικά και φυσική να λύσεις εξισώσεις. Αν παίζεις ή αν τραγουδάς καλά, είναι κάτι που κρίνεται μόνο στο χειροκρότημα, ανεξαρτήτως πτυχίων και περγαμηνών.

Η Μιμή Ντενίση, για παράδειγμα, είναι πολύ μορφωμένη γυναίκα. Μιλά ξένες γλώσσες, μεταφράζει βιβλία, έχει και δική της θεατρική σχολή. Παίζει όμως φρικτά –κατά τη γνώμη μου. Η Ρένα Βλαχοπούλου από την άλλη, ήταν και είναι για μένα η καλύτερη Ελληνίδα ηθοποιός, αλλά ήταν πρωτίστως τραγουδίστρια. Δεν είχε σπουδάσει. Κι όταν έπαιζε, το έκανε πάντα με τον ίδιο τρόπο. Δεν νομίζω όμως να υπάρχει άνθρωπος που να μην την έχει αποτυπώσει στη μνήμη του ως ηθοποιό. Δες τον Λάμπη Λιβιεράτο. Ξεκίνησε ως ηθοποιός, κατέληξε ως τραγουδιστής, αν και ήταν και στα δύο μέτριος -κατά τη γνώμη μου. Όλα αυτά τα παραδείγματα, σίγουρα υπάρχουν κι άλλα που δεν θυμάμαι τώρα, αποδεικνύουν ότι δεν μπορείς εύκολα να διαχωρίσεις τους καλλιτέχνες σε ερασιτέχνες και επαγγελματίες. ειδικά αν ο άλλος αποδίδει σε αξιοπρεπή βαθμό αυτό που κάνει.

Το ίδιο ισχύει, εν μέρει, και σε άλλα επαγγέλματα. Μπορεί κάποιος να επαγγέλλεται ηλεκτρολόγος αλλά να μπορεί να βάψει άνετα ένα σπίτι, καλύτερα και από ένα επαγγελματία μπογιατζή. Μπορεί κάποιος που σπούδασε φιλολογία να έχει ταλέντο στην κομμωτική και να μαζεύει σπίτι του όλη τη γειτονιά προκειμένου να τους κουρέψει. Σε όλα τα παραπάνω, δεν έχει σημασία τι τελείωσες, αλλά πόσο αποδίδεις.

Πρέπει όμως να μπει όριο. Για ηθικούς λόγους.

Όταν φτάσαμε στο σημείο οι ηθοποιοί να μην πληρώνονται καν, ή να πληρώνονται ψίχουλα κι αυτά έξι μήνες μετά το πέρας της παράστασης, είναι κρίμα κι άδικο να διεκδικούν μερίδιο απ’ την πίτα άνθρωποι που δεν σπούδασαν τη συγκεκριμένη τέχνη και οι οποίοι βρέθηκαν στο χώρο από βίτσιο. Δες τις κυπριακές σειρές για παράδειγμα (αν αντέχεις κι αν σου βαστάει), στις οποίες οι μισοί ηθοποιοί είναι ερασιτέχνες που παίζουν αφιλοκερδώς – και χάλια. ΟΚ, στις κυπριακές σειρές ακόμα και οι επαγγελματίες, χάλια παίζουν, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Τι κίνητρο δίνεις ως κράτος για μόρφωση στα νέα παιδιά, αν τους δείχνεις εμμέσως ότι και με μια συμπαθητική ερασιτεχνική προσπάθεια, γίνεται η δουλειά;

Είναι άδικο έναντι σ’ αυτούς που σπούδασαν τη συγκεκριμένη τέχνη και έφαγαν τα νιάτα τους, έλιωσαν τους κώλους τους, έβγαλαν τα μάτια τους διαβάζοντας ώστε να υπηρετήσουν όσο το δυνατό καλύτερα αυτό που αγαπούν. Ακόμα κι αν ο Ρουβάς ήταν τέλειος ως Διόνυσος (δεν τον είδα, δεν τον κρίνω, παράδειγμα δίνω), το κράτος ή τέλος πάντων αυτό το ίδρυμα, δεν θα έπρεπε να τον βραβεύσει. Θα έπρεπε να τον παρακινήσει να εντρυφήσει περαιτέρω στην επιστήμη του δράματος και να τη μάθει επαρκώς ώστε να την εκπροσωπήσει στο μέλλον ακόμα πιο επάξια.

Το κράτος και οι θεσμοί δεν πρέπει να επιβραβεύουν την αρπαχτή. Οφείλουν να υποστηρίζουν τη μόρφωση, την καλλιέργεια, την ουσιαστική ενασχόληση με οποιαδήποτε μορφή της τέχνης. Διότι αυτοί επωμίζονται το βάρος της ανόρθωσης του πολιτιστικού επιπέδου της χώρας και αυτό δεν είναι δυνατό να γίνει με άρπα-κόλλα εμφανίσεις.

Κατά τα άλλα, να σχολιάσω και τα εξής:

Άσε μας Ρουβάκο που έπαιξες σε μισό δράμα και μάνι-μάνι μιλάς για εξέλιξη της ψυχής σου. Είκοσι χρόνια τώρα ξεβρακώνεσαι για να υπάρχεις ή ποζάρεις στα εξώφυλλα ημίγυμνος με τον δυναμίτη στη θέση του πο*τσου σου για να προκαλέσεις. Τώρα ξαφνικά θυμήθηκες ότι θέλεις εξέλιξη; Από τον Κοντόπουλο και τον Φοίβο απευθείας στους αρχαίους συγγραφείς; (που παρεμπιπτόντως, και ως Διόνυσος σχεδόν ξεβράκωτος εμφανίστηκες). Σαν την Ειρήνη Χαραλαμπίδου, ένα πράμα, που από το Σαββατόβραδο και τις κληρώσεις εξελίχτηκε στον Σόλωνα τον Νομοθέτη της αρχαίας Αθήνας (Αν και ο Δράκοντας θα ήταν πιο σωστός χαρακτηρισμός). Μέση λύση δεν υπάρχει; Ή Διόνυσος ή Shake it; Ή παρουσιάστρια ή νομοθέτης;

Κι εσύ κυρά Διαβάτη μου, ηρέμησε λίγο. Αν δεν απατώμαι η αποθέωσή σου στο επάγγελμα ήρθε διά μέσου του ρόλου της Φαλκονέρας στους Δυο Ξένους. Δεν σε θυμόμαστε ως Αντιγόνη, ούτε ως Μήδεια. Και πριν ένα - δυο χρόνια που ήρθα στην Αθήνα, σε κάτι παραστάσεις των Ρήγα – Αποστόλου πρωταγωνιστούσες πάλι, ντυμένη καλόγρια που έκανε μπάφο. Μην τρελαθούμε κιόλας.

Κι εσύ κυρ Φραγκολιά μου, που θίχτηκες και μίλησες για ρατσισμό εκ μέρους της Διαβάτη, μάθε ότι στη συνείδησή του κόσμου, μόνο ως γκόμενος της Βίσση πέρασες. Ούτε για παρουσιαστής, ούτε για ηθοποιός, ούτε για οτιδήποτε άλλο κάνεις (κατ’ εμέ, ούτε για γκόμενος της Βίσση δεν έκανες).

Μπράβο στη Βάνα Μπάρμπα που εχτές βγήκε στον Λιάγκα και εμμέσως πλην σαφώς δήλωσε «έκαστος στο είδος του και ο Λουμίδης στους καφέδες».

Να μπει και μια τάξη σ’ αυτό το μπουρδέλο!

Δύο Χιλιάδες Δεκατέσσερα

Το 2014 ετοιμάζεται να τινάξει τα πέταλα σε λίγες μέρες.

Πέρασε άλλος ένας χρόνος, μάνι-μάνι!

Εγώ έχω παραδοθεί πια, δεν τα προλαβαίνω τα χρόνια, και γι αυτό έπαψα και να τα μετρώ. Την τελευταία φορά που κοίταξα το ημερολόγιο είχαμε 2010. Σε λίγες μέρες πιάνω τα 34 χρόνια επί γης, άστα να πάνε.

Τέλος πάντων, ας δούμε τι κερδίσαμε κι απ’ αυτή τη χρονιά.

Ήταν πολύ σημαδιακή χρονιά. Ήταν η χρονιά που αποφάσισα να αφήσω μια και καλή πίσω μου την εργένικη ζωή. Τέτοια που ήταν βέβαια, πολύ καλά έπραξα και την άφησα πίσω μου. Μέσα σε λίγους μήνες πέρασα από το στάδιο του «μένω με τη μάνα μου», στον ορισμό ημερομηνίας γάμου με τη Μπρέντα, στην ανεύρεση διαμερίσματος προς συγκατοίκηση και στην πρόταση γάμου. Ναι, έγιναν όλα μ’ αυτή τη σειρά, καθότι τίποτε δεν μπορούμε να κάνουμε συμβατικά στο σπίτι μας.

Εξ ου και αισθάνομαι ότι μέσα στο 2014 μεγάλωσα τρία χρόνια. Από τον Μάιο μέχρι σήμερα, έκανα βήματα που σε μια πιο φυσιολογική ζωή θα απαιτούνταν τρία χρόνια ώστε να γίνει η μετάβαση ομαλοποιημένα.

Η πρόταση γάμου έγινε κι εκείνη ολίγον τι… τσουρούτικα, προκειμένου να προλάβουμε τον χρόνο. Όχι, δεν έβαλα το δαχτυλίδι μέσα στη σαμπάνια σαν τον Ριτζ Φόρεστερ ή τον Φρέντυ Γερμανό, ούτε έκαμα ελεύθερη πτώση ως Μπάτμαν με αλεξίπτωτο, στο ύφασμα του οποίου θα αναγραφόταν το «παντρέψου με» όπως άλλωστε θα άρμοζε στο ταμπεραμέντο μου. Το δαχτυλίδι της το έδωσα εντελώς απροσδόκητα ενόσω ψάχναμε για διαμέρισμα. Είχαμε βρει ένα τριάρι και είχαμε πάει με φίλους να μετρήσουμε το μέγεθος του σαλονιού για να αγοράσουμε ανάλογο καναπέ. Όπως παίρναμε τα μέτρα μέσα στο άδειο διαμέρισμα φανέρωσα το δαχτυλίδι ρωτώντας την πως νιώθει που εκεί μέσα θα κάναμε οικογένεια.

Οι φίλοι από την αμηχανία τους που ήταν παρόντες σε μια τόσο μεγάλη στιγμή έσκυψαν και συνέχισαν να μετρούν τους τοίχους με τις μεζούρες σαν να μην είδαν ή άκουσαν τίποτα, η Μπρέντα με φίλησε, και εν τέλει το διαμέρισμα το απορρίψαμε. Τόσο «ό,τι να ‘ναι». Αν κάποιος εξεπλάγη από το όλο σκηνικό, ήμουν εγώ που πάντα πίστευα ότι τη στιγμή της πρότασης θα απαιτούνταν τόνοι πυροτεχνημάτων προκειμένου να αποδώσουν το γκλάμουρ της στιγμής.  Δεν συνέβη, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν το απόλαυσα κιόλας. Ήταν πολύ μεγαλειώδες το συναίσθημα που ένιωσα για να χρειάζεται φιοριτούρες και περαιτέρω διανθίσματα.  

Το 2014 ήταν μια πολύ καλή χρονιά σε συγκομιδή χωρών. Πέραν της Αθήνας, ταξίδεψα σε άλλες πέντε πόλεις. Παρίσι, Στοκχόλμη, Ρίγα και Ταλίν μαζί με τη Μπρέντα, καθώς επίσης και στην Κρακοβία της Πολωνίας με τους φίλους μου. Δηλαδή, προστέθηκαν τρεις ολοκαίνουριες χώρες στον χάρτη των κατακτήσεών μου. Αυτά είναι τα μεγαλεία που θα μου λείψουν, μιας και το 2015 προμηνύεται κατάμαυρο από οικονομικής απόψεως.

Σε επίπεδο χόμπι, το 2014 ήταν απλά καλό. Η θεατρική παράσταση που ανεβάσαμε τέλη του ’13 με αρχές του ’14, πήρε το πρώτο βραβείο στο ερασιτεχνικό φεστιβάλ του ΘΟΚ, ασχέτως αν ακόμα περιμένουμε να μας παραδώσουν κάποια πιστοποίηση ή και να βρεθεί ένας άνθρωπος να μας δώσει συγχαρητήρια εκ μέρους του οργανισμού. Ήταν ομολογουμένως μία πολύ καλοστημένη παράσταση, αν και είχε τρελό παρασκήνιο το οποίο με έφτασε στο σημείο να σιχαθώ την ώρα και τη στιγμή που συμμετείχα. Δεν λέω περισσότερα όμως, γιατί μας διαβάζουν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι και βαριέμαι τις αψιμαχίες χρονιάρες μέρες.

Τα μαθήματα ισπανικών συνεχίστηκαν μέχρι τον Μάιο. Δεν μπορώ να πω ότι είδα κάποια τρομαχτική πρόοδο, ενώ δεν σκοπεύω να τα συνεχίσω πριν τελειώσουν οι προετοιμασίες του γάμου και έως ότου βεβαιωθώ ότι το πορτοφόλι μου τα σηκώνει και για του χρόνου.

Το 2014 ανακάλυψα το Breaking Bad, χάρη στον γνωστό και μη εξαιρετέο πρώην μπλόγγερ, Χτηνό. Μου το συνέστησε και καθότι εμπιστεύομαι το γούστο του, έκατσα και το είδα. Δύο φορές! Μια μόνος μου, και μια με τη Μπρέντα. Τώρα προσπαθώ να πείσω και τον κουμπάρο μου να το δει, σε βαθμό που είμαι διατεθειμένος να κάτσω μαζί του μπάστακας, για να αναγκαστεί να το παρακολουθήσει. Μακράν η καλύτερη και πιο αγαπημένη μου σειρά.

Τέλος, για το στατιστικό του πράγματος, να σου κοινοποιήσω ότι, βάσει του itunes, το τραγούδι που άκουσα τις περισσότερες φορές φέτος ήταν το «Ένα ή Κανένα» της Βίσση και του Ρέμου, (93 φορές μέχρι τώρα που σου γράφω). Επίσης να σου πω ότι το καλύτερο βιβλίο που διάβασα φέτος ήταν «Η Υπόθεση Jacob» του William Landay, το οποίο μου συνέστησε κάποιος ανώνυμος σχολιαστής εδώ πέρα. Όποιος και να ‘σαι σε ευχαριστώ. Το διάβασα μονορούφι.

Αν και είναι λίγο νωρίς για ανασκοπήσεις και ευχές, εντούτοις λέω άλλη μια φορά πως για το 2015 θέλω να γίνω επιτέλους πατέρας. Η Μπρέντα μου λέει να μην εκφράζομαι ανοιχτά, γιατί όσο το ζητάς τόσο πιο πολύ αργεί να έρθει. Σωστά. Αλλά τι να πω, ψέματα; Αυτό θέλω, αυτό εύχομαι, και ναι, αν δεν μου κάτσει με την πρώτη, άντε με τη δεύτερη, θα μου κακοφανεί και θ’ αρχίσω να γκρινιάζω. Αλλά γι αυτό θα είσαι εδώ άλλωστε. Για να τ’ ακούς.

Το κείμενο αυτό ίσως έπρεπε να το ανεβάσω λίγο πιο αργά, αλλά τώρα μου ήρθε, τώρα το κάνω. Είπαμε, όλα ανάποδα.  

Εις Σάρκα Μίαν - Κεφάλαιο 3ο

Οι προετοιμασίες του γάμου συνεχίζονται, και εγώ μαθαίνω στην πορεία πράματα και θάματα.

Πριν σου ξεδιπλώσω και σήμερα τον πόνο μου, έχω να σου πω κάτι που έμαθα προ ολίγου, να μείνεις κι εσύ σύξυλος. Μου είπε ένας γνωστός, ότι οι κινηματογραφιστές γάμων στην Πάφο, μέσα στα πακέτα προσφορών που παρέχουν στους νεόνυμφους, συμπεριλαμβάνουν και μια προβολή της ταινίας του γάμου σε κινηματογραφική αίθουσα του Cineplex, αφού μονταριστεί εννοείται, στην οποία παρευρίσκεται μόνο το ζεύγος και άλλοι δέκα εκλεκτοί συγγενείς του για να απολαύσουν το έπος σε όλο του το μεγαλείο.

Συνήλθες; Ωραία. Αντιλαμβάνεσαι ότι το πρόβλημα εν τέλει δεν είναι μόνο ο κ. Βέργας, αλλά η ύπαρξη ολόκληρης της επαρχίας.

Ας περάσουμε όμως στα σημερινά θέματα.

Με ρωτούν συγγενείς και φίλοι με ποιο αυτοκίνητο θα πάω στην εκκλησία (λες και διαθέτω ολόκληρο στόλο για να επιλέξω το πιο σένιο), και όταν τους απαντώ πως θα πάω με το δικό μου, με κοιτάζουν με ένα ύφος λες και απαντώ κάτι το ανήκουστο. Όπως γνωρίζεις, το μικροαστικόν έθιμο απαιτεί όπως γαμβρός και νύφη καταφθάσουν και αποχωρίσουν μετά λιμουζίνας στην εκκλησία.

Αυτό θα ήτο μια εξαίσια ιδέα, ειδικά εάν ο χορηγός προτίθεται να μου χαρίσει την εν λόγω λιμουζίνα μετά ως γαμήλιο δώρο. Αλλά επειδή υποπτεύομαι πως κάτι τέτοια χουβαρντιλίκια δεν συμβαίνουν στα δίσεκτα έτη που διαβαίνουμε, προτιμώ να αποχωρήσω από την τελετή με την ταπεινή, πλην κομψοτάτη τζουλιέτα μου.

Είναι να απορείς με ποίο σκεπτικό επιστρατεύονται λιμουζίνες για να μεταφέρουν τους νεόνυμφους στην εκκλησία. Αν θεωρείς ότι οδηγείς σαράβαλο και ντρέπεσαι να σε δούμε να κυκλοφορείς μ’ αυτό, τότε άσε τους γάμους στην άκρη και φρόντισε να αγοράσεις κάτι πιο παρουσιάσιμο, παρά να σπαταλάς λεφτά σε τούλια, μπομπονιέρες και κουφέτα. Αν πάλι θεωρείς ότι θα κάνεις περαιτέρω εντύπωση με μια καλογυαλισμένη Καγιέν, σίγουρα αυτό δεν θα επιτευχθεί όταν αυτή είναι νοικιασμένη ή δανεική από τον πλούσιο νονό ή θείο σου και όταν προ πάντων, αυτό το γνωρίζουμε όλοι οι καλεσμένοι.

Κανέναν έλεος.

Και για να γίνω απόλυτα κατανοητός, καθότι εδώ μέσα ο καθένας καταλαβαίνει ό, τι του συμφέρει, δεν υπονοώ ότι το «κάτι πιο παρουσιάσιμο» είναι και το πιο ακριβό. Αρκεί ένα αυτοκίνητο να είναι καθαρό και φρεσκογυαλισμένο για να κερδίσει τις εντυπώσεις. Και κυρίως, χωρίς κορδέλες, παπαρδέλες, αστείες πινακίδες τύπου “Νίτσα & Κόκος – Just Married” και λουλούδια να κρέμονται από πάνω του. Αυτά είναι για τα καρναβάλια της Λεμεσού, προλαβαίνετε να εγγραφείτε παρεμπιπτόντως.

Το άλλο θέμα που έχω, είναι η ύπαρξη της δεξίωσης. Η «χαιρετούρα» εν ολίγοις. Σε εμάς δεν θα υπάρχει. Και δεν θα υπάρχει διότι το να προσκαλείς στον γάμο σου κάποιον να φάει ένα λιωμένο εκλεράκι και να πιει ένα κρασόζουμο, ενώ αργότερα οι πιο εκλεκτοί συγγενείς και φίλοι θα λιώσουν στα γουρουνόπουλα και τις σαμπάνιες, το βρίσκω τουλάχιστον αγενές. Σαν να του λες, είσαι φίλος δευτέρας διαλογής, ή τέλος πάντων, όχι αρκετός ώστε να παίξεις πρώτη κατηγορία, έλα να υποβάλεις τα σέβη σου με το φακελάκι παραμάσχαλα, και το λοιπό πτωχοκομείο κι άντε στο καλό.

Εγώ δεν πάω σε τέτοιους γάμους, οπότε δεν θα κάνουμε αυτά που κοροϊδεύουμε.

Κι επειδή ξέρω ότι θα σου προβάλουν για επιχείρημα το απόλυτα προβλέψιμο: «εγώ τόσα χρόνια πήγαινα σε γάμους και έδινα λεφτά, τώρα γιατί να μην τα πάρω πίσω;», να τους πεις ότι αν πήγαιναν σε γάμους με σκοπό κάποτε να τα πάρουν πίσω, σημαίνει ότι τόσος είναι ο νους τους και ότι πιο πιθανό είναι να μας επιστρέψει η τρόικα τα χρήματα από το κούρεμα, παρά ένας γάμος. Ο μόνος τρόπος να δώσεις λεφτά και μετά να τα πάρεις πίσω είναι η αποταμίευση, κι αυτή μόνο όταν λαμβάνει χώρα κάτω από το πάπλωμα του κρεβατιού.

Αυτά είχα να πω, και φτάσαμε αισίως στο προτελευταίο γαμήλιο κείμενο πριν την τελετή. Εδώ θα είμαστε, θα τα πούμε. 

Οι Ίκαροι Του Μέλλοντος

Κάθε φορά που πήζω στην κίνηση της Λευκωσίας, κοιτάζω ψηλά στον ουρανό και αναρωτιέμαι αν θα με αξιώσει ο καλός Θεούλης να ζήσω εκείνη την πολυπόθητη στιγμή όπου οι άνθρωποι δεν θα οδηγούν βαρετά αυτοκίνητα σε γραμμές δρόμων, αλλά θα πετούν τα ιδιωτικά τους αεροπλανάκια στον ουρανό σε διάφορες κατευθύνσεις. Ο χρόνος μέχρι να ανάψει το πράσινο είναι αρκετός για να συνειδητοποιήσω το πότε θα γίνει αυτό κατορθωτό: ποτέ!

Πρώτα απ’ όλα, θα είναι εξαιρετικά επικίνδυνο αφού τα αεροπλανάκια μας δεν θα πετούν σε γραμμές το ένα πίσω του άλλου, αλλά σε άτακτες κατευθύνσεις, πράγμα που θα καθιστά τις συγκρούσεις πιο εύκολες. Δεν θα έχεις έγνοια μόνο τον μπροστινό σου, αλλά όλους όσους πετούν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Μπορεί να σε τρακάρει ο από κάτω σου ανεβαίνοντας απότομα, μπορεί να σε τρακάρει ο από πάνω σου χάνοντας ύψος, και ούτω καθεξής.

Με λίγα λόγια τα αεροπλανάκια αυτά θα πρέπει να έχουν σφαιρικό σχήμα και να είναι διάφανα ώστε να ελέγχεις το από πού θα σου έρθει η μαλακία ανά πάσα στιγμή.

Επίσης, σε περίπτωση σύγκρουσης, οι συνέπειες θα είναι τεράστιες. Δεν θα πεθάνεις εσύ, ο άλλος κι άντε κάνας δυο άλλοι σαν παράπλευρες απώλειες. Θα πεθάνουν κι όσοι πεζοί κινούνται στη γη και θα φάνε στο κεφάλι τα συντρίμια. Με λίγα λόγια ατύχημα στον αέρα θα σημαίνει αυτόματα και ατύχημα στη γη, δεδομένου ότι αυτό συμβαίνει πάνω από λεωφόρο. Πολλαπλασιασμός θυμάτων, εν ολίγοις.

Μην θίξω τώρα το πρόβλημα που θα δημιουργηθεί με τη στάθμευση. Θα πρέπει κάθε σπίτι να διαθέτει και από ένα διάδρομο απογείωσης και προσγείωσης. Που σημαίνει ότι όλες οι στέγες θα πρέπει από τότε και στο εξής να είναι επίπεδες για να διευκολύνονται οι απογειώσεις και προσγειώσεις. Δεν θα βολεύουν τα κεραμίδια, άρα ένα τεράστιο ποσοστό σπιτιών θα κριθούν ακατάλληλα για τον συγκεκριμένο σκοπό. Επιπλέον, όλοι οι υπόγειοι χώροι στάθμευσης σιγά, σιγά, θα αχρηστευτούν και θα πρέπει τα κτήρια να διαθέτουν πλατιές ταράτσες.

Επίσης, προκύπτουν κι άλλα θέματα: Πόσο ψηλά θα μπορείς να πετάξεις; Θα πρέπει να δημιουργηθούν άπειροι πύργοι ελέγχου εναέριας κυκλοφορίας. Θα σηκώνεσαι από το σπίτι σου να πας στη δουλειά σου και θα πρέπει να επικοινωνείς με τον αντίστοιχο πύργο ελέγχου που θα σε κατευθύνει ανάλογα με την κίνηση και τη θέση των συναδέλφων σου σε ανάλογες συντεταγμένες. Δεν θα είναι δηλαδή, παίξε – γέλασε. Θα θέλει ολόκληρη υποδομή η φάση.

Για να μην πιάσω τώρα στο στόμα μου θέματα lifestyle που θα τυραννήσουν την Κύπρο, ήτοι, ο κάθε νεόπλουτος που θα μπορούσε να οδηγεί μίνι ελικοπτεράκι για να πάει στην εργασία του, αλλά θα οδηγεί Μπόινγκ για να κάνει φιγούρα, ή και Κόνκορντ (κι ας έχουν αποσυρθεί ως ασύμφορα, εμείς ως λαός συμφοράς, για όλα έχουμε λύση) για να ρίξει γκόμενα… 

Το Σωστό Όνομα

Την περασμένη Τετάρτη έκανα μια επέμβαση. Δεν ήταν κάτι σοβαρό, ήταν μια επέμβαση ρουτίνας. Παρόλα αυτά, χρειάστηκε πλήρης αναισθησία για να γίνει. Όχι ότι δεν την έχω έμφυτη, αλλά ξέρεις. Έγινε η επέμβαση, λοιπόν, εγώ κοιμόμουν ύπνο βαθύ, και καθ’ όλη τη διάρκεια αυτού, έβλεπα κάτι πολύ περίεργο.

Έβλεπα ότι ήμουν μέσα μια διαφανή κάψουλα, στον βυθό της θάλασσας, μπορούσα να βλέπω προς τα πάνω την επιφάνεια, μα δεν μπορούσα να κολυμπήσω προς τα εκεί, όντας καθηλωμένος. Μπορεί να επηρεάστηκα και από το Interstellar που είδα πρόσφατα, τι να σου πω κι εγώ. Όπως κοίταζα προς την επιφάνεια μπορούσα να δω τη Μπρέντα έξω από το νερό να με κοιτάζει λυπημένη, κι εγώ που ήμουν στον βυθό, στεναχωριόμουν διπλά που δεν μπορούσα να της μιλήσω και να της πω ότι είμαι καλά.

Όταν τελείωσε η εγχείρηση και η αναισθησιολόγος άρχισε τη διαδικασία επαναφοράς, άκουσα μέσα από τον βυθό να φωνάζουν το όνομά μου. Και τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να κολυμπήσω προς την επιφάνεια, για να επανέλθω, και έβαζα όλα μου τα δυνατά για να κολυμπήσω προς τα εκεί που βρισκόταν η Μπρέντα, μα δεν τα κατάφερνα, ένιωθα σαν να είχα βαρίδια στα πόδια να με τραβούν προς τα κάτω. Και οι φωνές που μου φώναζαν εντείνονταν, και εγώ κολυμπούσα πιο γρήγορα, ώσπου έφτασα στην επιφάνεια και ξύπνησα αγκομαχώντας και κλαίγοντας.

Άρχισα να φωνάζω μέσα στο χειρουργείο ότι θέλω τη Μπρέντα (την φώναζα με το πραγματικό της όνομα), και ότι την αγαπώ, και να πάνε να μου τη φέρουν. Κλάματα και οδυρμοί, όχι αστεία. Μία νοσοκόμα που ήταν παρούσα σ’ όλον αυτόν τον πανικό, βγήκε έξω και βρήκε τη Μπρέντα στον προθάλαμο και τη ρώτησε πως τη λένε. Όταν εκείνη απάντησε, της είπε «ξύπνησε και σε αναζητά. Είπα να ρωτήσω πρώτα, γιατί πολλοί όταν συνέρχονται φωνάζουν… άλλα ονόματα». Το έπιασες το υπονοούμενο.

Με μετέφεραν στο δωμάτιο της κλινικής. Άνοιξα τα μάτια μου και είδα τη Μπρέντα μπροστά μου, πλάνταξα ξανά στο κλάμα και της εξήγησα ότι καθ’ όλη τη διάρκεια του χειρουργείου την έβλεπα μέσα από τον βυθό να με κοιτάζει λυπημένη και στεναχωριόμουν διπλά που δεν μπορούσα να της μιλήσω.

Ύστερα από λίγο όταν πέρασε η δράση του αναισθητικού επανήλθα μια και καλή.

Πέρασαν οι μέρες, τώρα γύρισα σπίτι και αναρρώνω. Όλα καλά.

Εχθές εκεί που ξαπλώναμε πλάι πλάι στον καναπέ μας, αναφερθήκαμε στο περιστατικό. Η Μπρέντα μου είπε ότι όταν έκλαιγα και διέδιδα μέσα στην κλινική το όνομά της, εκείνη ήθελε να πλαντάξει στο γέλιο, το βρήκε πολύ αστείο, αλλά δεν το έδειξε γιατί ήταν μπροστά κι άλλοι συγγενείς, γιατροί , και τα τοιαύτα και ήταν ντροπή.

«Αντί να χαίρεσαι που μέσα στη ζάλη μου έλεγα το όνομά σου, έχοντάς σε στη σκέψη μου τόσο στο ξύπνιο μου όσο και στον ύπνο μου…», αποκρίθηκα.

«Ε, δεν ήσουν ο εαυτός σου εκείνη την ώρα. Μιλούσαν τα φάρμακα!» μου είπε.

Αναρωτιέμαι αν «θα μιλούσαν τα φάρμακα» και στην περίπτωση που φώναζα λάθος όνομα…

Χμ…

:)

Το Πρώτο Περιοδικό Για Τα Νιάτα!

Το Φλας ήταν το πρώτο περιοδικό για τα νιάτα, έτσι δήλωνε τουλάχιστον. Εγώ το πρόλαβα προς τη δύση του, μιας και άρχισα να το διαβάζω στα γυμνασιακά μου χρόνια. Από όσα άκουγα από τους πιο παλιούς, το Φλας ήταν στα φόρτε του στα τέλη της δεκαετίας του ’80, κατά τη διάρκεια της οποίας κυκλοφορούσε σε χαρτί εφημερίδας και ήταν μαυρόασπρο. Παρόλη την εξέλιξή του στα 90ς, εξακολουθούσε να είναι ολίγον τι δευτεροκλασάτο, ήτοι κακοσχεδιασμένο, ανορθόγραφο και λαϊκό, αμιγώς κυπριακό δηλαδή. Δεν το αποποιηθήκαμε όμως, διόλου.

Το Φλας ήταν περιοδικό ποικίλης ύλης, ασχολούνταν με την ποπ κουλτούρα της εποχής, αλλά έδινε βήμα και στους νέους να πουν τον πόνο τους, να εκμυστηρευτούν τον εφηβικό έρωτά τους με δραματικά ποιηματάκια. Έδινε βήμα στους φαντάρους, στους μαθητές, στους φοιτητές, σε wannabe μοντέλα, γενικά και η κουτσή Μαρία έκανε το πέρασμά της από τις σελίδες του. Ιδού:

Δείγματα εξωφύλλων. Σχεδιασμένα πρόχειρα, σαν κολλάζ σε τετράδιο μαθητή της ΣΤ' Δημοτικού.

Μέγα θέμα: Η πρώτη των πρώτων δηλώνει ανερυθρίαστα ότι πέρασε τις εξετάσεις των ΑΕΙ, χωρίς να είναι σπασίκλα! Σκάνδαλο!

Ο Χωρισμός μας - Η πληγωμένη καρδιά αναρωτιέται: Γιατί Μήτσιο;

Νέα από τη Σόου Μπιζ: Ο Μπράντον καπνίζει και ο Νικόλας Νικολάου τον κάνει τέττε, η Ειρήνη Χαραλαμπίδου ντυμένη όπως θα έπρεπε να ντύνεται καθημερινά, βρήκε τον έρωτα στο άσπρο - μαύρο. 

Η Στέλλα Γεωργιάδου δηλώνει πως χωρίς έρωτα η ζωή είναι άχρωμη, σε ένα κατά τα άλλα πολύχρωμο και κακόγουστο LSD εξώφυλλο.

Πάρτι για τις 14 Φλεβάρη με τον Λάμπη. 

Η κυρία Αχιλλέως μας, η τότε παρουσιάστρια των ειδήσεων του ΑΝΤ1, ανησυχούσε όταν την φλέρταραν. Εκ των υστέρων, κι εμείς το ίδιο.

Οι σελέμπριτι της εποχής: Γλαύκος Κληρίδης, Δημήτρης Ανδρέου, Τάκης Σταυρινίδης. Όλοι μακαρίτες. 

Η Χρίστίνα Παφίτη και η Τάσα Ποταμίτου ήθελαν να γίνουν μοντέλα. Απουσία του Feel Fantastic η μόνη τους επιλογή ήταν να στείλουν βιογραφικό στο Φλας. 

Η Κωνσταντίνα και η Βίσση χώρισαν, αλλά τους αγαπούν! Τίτλος - Σεισμός! 

"Έχετε συχνά τρακ;" Κάν' το τεστ να μάθεις. Μετά από αυτό, τα τεστ στο Facebook, τύπου "ποιο χρώμα σου ταιριάζει" αποδεικνύουν πόσο προχώρησε η νοημοσύνη της ανθρωπότητας έκτοτε. 

Τα Περιοδικά Μου

Τα περιοδικά, τα χάρτινα, αυτά με τα οποία μεγαλώσαμε και τα οποία θεωρούνται πλέον αντίκες, ήταν ένα από τα μεγάλα μου πάθη. Σε όλες τις περιόδους της ζωής μου κολλούσα με κάποιο, και τα έκανα συλλογή, σε βαθμό που θα μπορούσα να είχα ανοίξει περίπτερο. Από τα «Μίκυ Μάους», τα «Κόμιξ», τις «Παιδικές Ώρες», το «Φλας» στην εφηβεία, το «Νίτρο» στα φοιτητικά χρόνια και τον Economist που ήμουν υποχρεωμένος να διαβάζω ενόσω διαρκούσε το μεταπτυχιακό στη δημοσιογραφία, στοίβες τα τεύχη! Μέχρι που έπεφταν στα χέρια της μάνας μου, τα πέταγε και γινόταν το σώσε.

Δεν φαντάζεσαι πόσο με πονά που μόνο από οθόνες ενημερωνόμαστε σήμερα. Αν το περιοδικό δεν μπορείς να το πιάσεις στα χέρια σου, να το περιεργαστείς, να το μυρίσεις, χέστο. Τι να κάνω εγώ την είδηση αναρτημένη σε μία διεύθυνση που αύριο μπορεί να μην υπάρχει; Τι να την κάνω τη φωτογραφία αν δεν μπορώ να την αγγίξω; Θέλω το περιοδικό σε μορφή αντικειμένου. Να μπορώ να το αρχειοθετήσω, να το αναζητήσω όποτε το πεθυμήσω. Άστα. Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος μου πόνος μετά την εξαφάνιση του cd ως μέσου αγοράς μουσικής.  

Δυστυχώς, όμως, πρέπει να πάμε με το ρέμα. Και τέτοια μεγαλεία δεν πρόκειται να ξαναδούμε.

Τις προάλλες μια αγαπημένη φίλη από το Δημοτικό μου έστειλε μήνυμα ότι ενόσω έκανε κάτι ανασκαφές στο σπίτι της εντόπισε πολλά παλιά περιοδικά. Ξέροντας τα βίτσια μου, μου τα δάνεισε να τα ξαναχαρώ, αφού γνωρίζει ότι μόνο εγώ εκτιμώ τέτοιες αρχαιολογίες. Εχθές βράδυ που μου τα έφερε δεν έκανα άλλη δουλειά. Τρεις ώρες τα κρατούσα, τα μύριζα, τα επεξεργαζόμουν, σε βαθμό που σήμερα δεν είχα ξυπνημό.

Για σήμερα σου παραθέτω εξώφυλλα και ειδήσεις από τις «Παιδικές Ώρες». Το εν λόγω περιοδικό ήταν το μοναδικό παιδικό περιοδικό της Κύπρου εν έτει 1990-1995. Το 1995 όταν έπεσαν οι πωλήσεις το περιοδικό μετονομάστηκε «Τηλεώρες» και δημοσίευε το πρόγραμμα της τηλεόρασης, πράγμα που συμβαίνει μέχρι σήμερα. Η παιδική έκδοση όμως, ήταν η αντίστοιχη της ‘Μανίνας’ και της ‘Κατερίνας’ που κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα, στο πιο αθώο και πιο ανυποψίαστο.

Ήταν το απόλυτο must να διαβάζεις τις «Παιδικές Ώρες» στο Δημοτικό, μάλιστα αν σου έκαναν την τιμή να δημοσιεύσουν κάποια επιστολή σου στην στήλη αναγνωστών, ήταν σαν να σε θεοποιούσαν. Μου συνέβη πολλάκις, αν και χθες βράδυ που τις ξαναδιάβασα ντράπηκα. Τόσο πολύ τις εκτιμούσα τις Παιδικές Ώρες που τους είχα ζητήσει τότε να επισκεφτώ και τα γραφεία τους ώστε να δω πως δουλεύουν.

Όπως και να έχει. Δες και θυμήσου τι διαβάζαμε τότε:

Βουγιούκλω επί Μις Πέψι, και Θορν Φόρεστερ!  

Βίσσαρος επί Λάμπω και Λάμπη, ολόλαμπρη!

Λίντα Μάρτιν, Why Me? 1992, μαζί κι αυτόν τον χρόνο, μαζί εμείς οι δύο...

Εγκαίνια της Ντίσνεϊλαντ στο Παρίσι. Από τα αγαπημένα μου εξώφυλλα. 

Βίσση, Φιλίνη, Σχοινάκη, Είμαι όλο σου το είναι, μεγαλεία! 

Η Ευρυδίκη σε προφητικές δηλώσεις.

Πόσο όμορφη γυναίκα! 

Με την Ροκ Όπερα στην Κύπρο, λέει. Ακόμα την περιμένουμε. Να μου πεις, πού να ανέβαζαν τέτοιο αριστούργημα; Σε πλατεία ή σε Δημοτικό Κήπο. Τότε, εν έτει 1990 δεν είχαμε πολιτιστικούς χώρους, μην κοιτάς σήμερα που ξεχειλίσαμε...

Θεέ μου, πόσο χαρτί πεταμένο! 

Ο γάμος της Αλέξιας το 1992!

Η Εύη Καπάταη και ο "Αναστάσιος" παιδικές αφίσες και στοιχειωμένα παιδικά όνειρα.

Ο Ζένιος και η Βάνια η μακαρίτισσα, επί "Κυρίας Σάσας" και "Θεέ μου τι σου έφταιξα!"

Μην με βάλεις τώρα να σου εξηγήσω ποιος ήταν ο Μάικ Χατζημάικ τότε, δεν έχω τόσο σθένος.