Ανώτερα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα

Γεγονός:

3500 Κύπριοι μαθητές έδωσαν φέτος εξετάσεις για τα ΑΕΙ Ελλάδος.

1000 και βάλε Κύπριοι νεαροί έδωσαν φέτος το παρόν τους στις ακροάσεις για το X-Factor 3.

Κατά τη γνώμη μου, είναι θέμα χρόνου να αντιστραφούν τα νούμερα, με τόσα νούμερα...

Μία μάνα αναστενάζει στο τηλέφωνο:

Όι, όι, δεν την έπιασαν την Παναγιώτα μου στο X-Factor. Κλαίει τζιαι οδύρεται που το πρωί. Σέρνεται πάς στο χαλί, τρώει την ταπετσαρίαν του τοίχου, έσπασεν μας. Τι κλαιεις κόρη, λαλώ της. Δεν επέρασες Ελλάδα, και τι έγινε; Θα σπουδάσεις Κύπρο. Να σε γράψω εγώ στο Get On Stage 2, να γίνεις τραγουδίστρια. Γιατί, Τούλλα μου, πόσον διαφέρουν τα πανεπιστήμια που τα κολλέγια; Ούλλα τα ίδια σκατά ένει. Δηλαδή, στο X-Factor εν άλλα τραούθκια που εννά τους μαθαίνουν τζιαι στο Get On Stage άλλα; Τα ίδια μπουζούκια τζιαι ποδά τζιαι ποτζιεί! Έτο, επειδή το X-Factor παρουσιάζει το ο Σάκης, εκάμαν μου τα entry requirements πιο δύσκολα!

Τούτον που εκατάλαβα εγώ, είναι ότι στο τέλος ούλλοι εννά στραφούν έσσο τους! Είδαμε τζιαι τους περσινούς που αποφοίτησαν που το X-Factor τι εκατάφεραν! Τωρά αναγνωρίζονται τζιαι τα κυπριακά talent shows, εν έχουμε ανάγκη τους καλαμαράδες. Ειδικά με τόσην κρίση… Ο Ρέμος τζαι η Κοκκίνου πιο συχνά τραγουδούν στο Παβίλιον παρά Αθήνα! Τζιαι εν εκατάλαβα ππέφτει τους λλίη κοτζιάμου Ευρυδίκη τζιαι Μεταξόπουλος που εννά διδάσκουν στο Get On Stage 2; Δηλαδή τι; Όσον εδίδασκε στο Fame Story ήταν ούλλα καλά, τζιαι τωρά επειδή επήρεν μετάθεση σε κυπριακό κανάλλι, τάχα επάττησεν; Εμείς εν είμαστε τόσον κομπλεξικοί!

Μα, αυτόν της εξηγώ! Εφαντάστηκες να περνούσες κόρη μου στο X-Factor τζιαι να έππεφτες στην τάξην του Μουρατίδη; Να κάθεται να ασχολείται με τι εφόρησες, ίνταλοϊς έκαμες το μαλλίν σου; Όι, όι, οι κορούες εν έχουν υπόθεση στην τάξη του Μουρατίδη! Κάθε χρόνον κάμνουν παράπονα! Άσε που η Παναγιώτα μου έσιει τζιαι λλία κιλά παραπάνω, δεν θα άντεχε τόσον ψυχολογικόν πόλεμο. Βέβαια, ας ετόλμαν να της πει οτιδήποτε, κατευθείαν στον Λάτσιο ήταν να ισιώσω με τον παπάν της! Να τους τα κάμει ούλλα λίμπα ο τζίυρης της! Αλλά, η Παναγιώτα μου είσιεν το καημό να περάσει στο X-Factor University για να μπει στην τάξη του Θεοφάνους. Άρεσκεν της που μητσιά. Που τον τζιαιρό της «πυξίδας!» Ξέρεις, λαλούν, ότι επειδή εν Κυπραίος, βοηθά Κυπραίους. Διά τους τα θέματα! Τι εννοείς εξεπούλησεν την Ήβη; Εκακοβλάβηκε; Κοτζιάμου ντουέττο έκαμε φέτος με τους Stavento. Η Παναγιώτα μου όι ντουέττο, τζιαι με φωνητικά στον Τσιαλίκκη εννάν χάππι!

Τι; Ε, όι τζιαι να την γράψω στο Performance του ΡΙΚ. Επήες να πεις τζι’ είπες ρε Τούλλα! Είπαμε, η Παναγιώτα μου εν αδύνατη, αλλά όι τζι’ έτσι. Εν με ενδιαφέρει ότι αν κερδίσει εννά πάει Γιουροβίζιον. Κάμνεις δαμέ τα πρώτα μαθήματα τζιαι μετά ιμίsh στέλλουν σε εξωτερικό. Έννεν έτοιμη η Παναγιώτα μου για τα ξένα. Τι εννά τρώει στη γιουροβίζιον, πώς εννά αντέξει τις κρυάδες της Γερμανίας; Μια φοράν την εστείλαμε κατασκήνωση στη Βουλγαρία τζιαι ούλλο στα τηλέφωνα ήταν: «Μάμμα, βαρκούμαι, μάμμα βαρκούμαι!». Εν πάει Performance. Θα την στείλουμε στο Get On Stage, συμφωνεί τζιαι ο παπάς της, τζιαι αν δεν περάσει ούτε τζιαμέ, ο Θεός εν μεγάλος! Που το 2011 αρκέφκει το Greek Idol 2, εν εχάθηκε ο κόσμος. Είδες τη Βαλάντω τζιαι την άλλη την Παφιτού. Ως τζιαι τούτες επεράσαν, εν καλλύττερες σου σιόρ, λαλώ της. Συναυλίες με τη Βίσσιη εκάμαν φέτος το καλοτζιαίρι, εν λίο πράμαν;

Έτσι ένει. Σε τούντην ζωή, κανένας εν χάννεται!

Του Δρόμου

Και ήρθε η ώρα, η μεγάλη στιγμή. Πρέπει να αγοράσω αυτοκίνητο. Ναι, μέχρι τα 30 μου οδηγούσα το παλιό του πατέρα μου. Τώρα πρέπει να αγοράσω το δικό μου και να ξαναγίνω του δρόμου! Και δεν έχω ιδέα τι να πάρω, ούτε σκαμπάζω από αυτοκίνητα, ούτε από τις προδιαγραφές που πρέπει να έχουν. Κρίνω τα πάντα βάσει σχεδίου και χρώματος, σαν γκόμενα. Πρέπει όμως να επιμορφωθώ το ταχύτερο δυνατόν, καθώς το αυτοκίνητο αυτό λογαριάζω να με συντροφεύει μέχρι και τα 45 μου, άρα δεν πρέπει να πάρουμε ό, τι κι ό, τι!

Σκέψεις και προβληματισμοί:

Το αυτοκίνητο πρέπει να είναι γκομενό-μαγνήτης. Να μπαίνει μέσα η άλλη και να χύνει. Αυτό. Επιστημονικές έρευνες έδειξαν ότι οι γυναίκες γουστάρουν άντρες που οδηγούν μακρόστενα αυτοκίνητα που παραπέμπουν σε πέος. Βρείτε μου ένα τέτοιο.

Επίσης, καλό θα ήταν να έχει δερμάτινα καθίσματα, καθώς επίσης οι γκόμενες έχουν ένα θέμα με το δερμάτινο κάθισμα. Άπαξ και κάτσουν τον κώλο τους σε δερμάτινο, μετά τον τουρλώνουν και πιο εύκολα! Πολύ ακριβά μου ακούγονται όλα αυτά βέβαια, και επιπλέον, αμφιβάλλω αν ο κώλος της μέσης Κυπραίας αξίζει να κάτσει σε δερμάτινο κάθισμα. Πιο πολύ για την κάσα του διπλοκάμπινου την κόβω.

Να σου πω την αλήθεια, η φαντασίωσή μου είναι να οδηγήσω αυτοκίνητο που έπαιξε σε ταινία James Bond. Μία Άστον Μάρτιν, ας πούμε. Και δεν έχω κανένα πρόβλημα να πουλήσω και το τελευταίο μου σώβρακο και να την αγοράσω. Αλλά σκέψου. Μαλακία δεν είναι να σε λένε Άστον Μάρτιν και να κυλάς πάνω σε ένα δρόμο που τον λένε «Μακαρίου», «Στροβόλου» και «Τσερίου»; Ανατρίχιασα και μόνο στη σκέψη. Μαλακία δεν είναι να οδηγείς Άστον Μάρτιν σε δρόμο που ασφάλτωσε ο κουμπάρος του Χριστόφια; Αν ζούσα στο Μιλάνο ως μεγάλο-γιατρός, αν με έλεγαν Ρομπέρτο Καλατρόνι, αν πηδούσα μία Μόνικα Μπενεντέττι, να πω… Αλλά, Άστον Μάρτιν και να ζεις στη χωρκατό-Λευκωσία, όπως ζεις, μου ακούγεται αστείο.

Πλάκα, πλάκα, όλα συνηγορούν ότι μόνο το διπλοκάμπινο μας αξίζει.

Λάθος. Το τρακτέρ! Οτιδήποτε πιο πάνω από το τρακτέρ δεν ταιριάζει στο φυσικό και πνευματικό μας τοπίο. Είναι λυπηρό, αλλά ναι, το τρακτέρ είναι ό, τι πρέπει. Θα έχω πρόβλημα πάρκινγκ, αλλά τι τα θες; Λες και θα έβρισκα άνετο χώρο στάθμευσης για την Άστον Μάρτιν όταν θα πήγαινα για καφέ στην Οκτάνα ή στο Costa; Ακόμα και όταν οδηγούσα ποδήλατο δεν έβρισκα πάσσαλο να το δέσω, σιγά τώρα μην βρω πάρκινγκ για το τρακτέρ μου.

Τι θα κάνω; Δεν ξέρω! Μια χαρά δεν ήμουν 6 μήνες πέρσι με το ποδήλατο; Και γυμναστική έκανα, και το περιβάλλον προστάτευα, και τη τσέπη μου επίσης. Μας το έκοψε ο γιατρός…

Άστον Μάρτιν θα πάρω... Και θα τα κάνω όλα Μιλάνο!

Τα Διαζύγια

Κουράστηκα να ακούω για διαζύγια!

Όταν γίνω κάποτε πρόεδρος της δημοκρατίας (αφού εξελέγη ο Χριστόφκιας, όλοι έχουμε ελπίδα), ένα από τα πράγματα που θα καθιερώσω και θα επιβάλω με ειδική νομοθεσία, είναι τα «Διαζύγια.» Τα διαζύγια ως φαντασμαγορική τελετή και όχι ως απλή, νομική λύση του γάμου που είναι σήμερα. Πώς ήταν στην αρχαιότητα τα Παναθήναια, τα Ολύμπια και τα Πύθια; Ε, κάπως έτσι θα καθιερώσω και θα εξελίξω τα Διαζύγια, που θα είναι μια γιορτή αντίθετη του γάμου.

Με λίγα λόγια, όταν ένα ζευγάρι αποφασίζει να χωρίσει θα πρέπει να στήσει ένα τρελό φαγοπότι στο οποίο θα πρέπει να παρευρεθούν όλοι οι καλεσμένοι που ήταν και στον γάμο, και να παρακολουθήσουν λεπτό προς λεπτό τα… «χωρίσματα.» Ιδού τα βήματα που θα πρέπει να ακολουθήσει το τεθλιμμένο ζεύγος:

Εκτύπωση Προσκλητηρίου: «Σας προσκαλούμε στο Διαζύγιό μας, που θα λάβει χώρα στην τάδε εκκλησία. Τεθλιμμένοι γονείς: Μάριος και Μαρούλλα, Κώστας και Κωστούλα» Στο προσκλητήριο είναι δυνατόν να αναγράφονται και οι λόγοι που οδήγησαν στο διαζύγιο. Αν π.χ. ο γαμπρός είχε γκόμενα, καλό θα ήταν να αναφέρεται αυτό στο προσκλητήριο, για να κεντρίσει το ενδιαφέρον του κόσμου, μην σου πω να επισυνάπτεται και φωτογραφία της γκόμενας για να έχει ο κόσμος να σχολιάζει.

Στην Εκκλησία: Η νύφη πρέπει να φορέσει το ίδιο νυφικό, αλλά σκισμένο και ει δυνατόν με λεκέδες από αίματα. Τα μαλλιά της πρέπει να είναι ανακατωμένα και το make up… «μουζωμένο.» Δίπλα στη νύφη θα σταθεί η κουμπάρα που θα βρίζει τον γαμπρό σε όλη τη διάρκεια της τελετής: «Είσαι ένα κάθαρμα, μία κρυφή πουστάρα!» Αντιστοίχως, ο κουμπάρος στο πλάι του γαμπρού, θα βρίζει τη νύφη: «Αν δεν ήταν η μαλακισμένη η μάνα σου, τώρα θα ήσασταν μια χαρά!» Οι καλεσμένοι με το πέρας της τελετής στέκονται στο προαύλιο και φτύνουν με αποτροπιασμό στο ζεύγος, ή αν θέλουν τους πετάνε λαχανικά και άλλα ζαρζαβατικά!

Στη Δεξίωση: Στήνεται ειδικό τραπέζι στην είσοδο, στο οποίο ο κόσμος μπορεί να περισυλλέξει το φακελάκι που δώρισε στον γάμο. Λες το όνομά σου, και οι παράνυμφοι (που τώρα είναι ντυμένοι βαμπίρ) σου επιστρέφουν τα χρήματά σου, μην σου πω και με 10% τόκο για ψυχική οδύνη για τον χρόνο που χάλασες στα πανηγύρια του γάμου. Αν πάλι, δεν έδωσες φακελάκι αλλά δώρισες φριτέζα, τοστιέρα, λαμπαντέρ, και αυτό δεν μπορεί να σου επιστραφεί διότι έσπασε κατά τη διάρκεια των καβγάδων στο σπίτι, θα σου δίνεται μία δώρο-επιταγή από τον Ανδρέα Χαραλάμπους, να αγοράσεις ό, τι θέλεις! Ακολούθως, χαιρετάς κατ’ ιδίαν το ζεύγος. Στους συγγενείς λες πάντα με ειρωνικό ύφος: «Να τους χαίρεστε!» ή «Να σας ζήσουν!» Στο ίδιο το ζεύγος, αναλόγως ποιόν δεν χωνεύεις περισσότερο λες: «Είσαι μεγάλη πουτάνα» / «φάε εδώ έναν μαλάκα!» ή «Εν αντρέπεσαι τα μούτρα σου…»

Στη δεξίωση δεν υπάρχουν κρασιά ή λουκούμια, μόνο κυπριακός καφές της παρηγοριάς και κόλλυβα.

Το Δείπνο: Στο δείπνο παρίστανται όσοι προσκαλέστηκαν και στο πάρτι του γάμου. Ο DJ παίζει τραγούδια χωρισμού: «Το πουλάω το σπίτι» «…Του χωρισμού μας η ετυμηγορία, απλή ασυμφωνία χαρακτήρων…», «ο χωρισμένος, τον χωρισμένο ξεχωρίζει,» «να τη χαίρεσαι την καινούρια σου αγάπη», «τι της έχεις βρει, τι της έχεις βρει;» και τα τοιαύτα. Οι καλεσμένοι του γαμπρού αρπάζονται με τους καλεσμένους της νύφης, αρχίζει καβγάς, τους χωρίζει η ασφάλεια. Η γιορτή τελειώνει με τον γαμπρό να χορεύει ένα βαρύ ζεϊμπέκικο, τύπου Άλκης Γιαννακάς στο ‘Ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη’ και η νύφη ένα τσιφτετέλι τύπου: ‘Μου είσαι πλέον περιττός.’

Αν στο μεταξύ υπάρχουν παιδιά, αυτά διά νόμου παρακολουθούν την τελετή με λεπτομέρεια, ώστε να τους δημιουργηθούν όσα πιο πολλά ψυχολογικά προβλήματα γίνεται.

Τα ‘Διαζύγια’ θα είναι μια διαδικασία επιβεβλημένη και θα πρέπει να την αποστηθίσει κάθε επίδοξο ζεύγος πριν αποφασίσει να περάσει τα σκαλιά της εκκλησίας. Θα είναι ένα δρακόντειο μέτρο το οποίο θα συμβάλει αισθητά στη μείωση των γάμων και στην αύξηση της ψυχικής μας υγείας.

Το Soundtrack των Διακοπών μου

Έχω πάρα πολλά νεύρα, πάρα πολλά πράγματα επάνω στο κεφάλι μου, μπορεί να σκοτώσω άνθρωπο! Ξέχασα ήδη ότι πέρασα 22 μέρες στη Βαρκελώνη, έχω μπει για τα καλά μες τα κυπριακά σκατά, αλλά επειδή βαρέθηκα να γκρινιάζω και να φορτίζω το μπλογκ μου με αρνητική ενέργεια, σήμερα θα σου μιλήσω για μουσική. Μπας και ξεχαστώ!

Βαθιά ανάσα και πάμε: Δυο ήταν οι δίσκοι που μονοπώλησαν τα ώτα μου ενόσω ήμουν στη Βαρκελώνη. Ιδού:

Ευσταθία – Είναι Πολύ Καλό Παιδί.

Αγαπημένη η Ευσταθία. Μόλις κυκλοφόρησε τον τρίτο κατά σειρά δίσκο της, ο οποίος δυστυχώς θυμίζει τρομαχτικά τον δεύτερο. Όμως! Υπάρχουν και τέσσερα διαμάντια στον δίσκο, τα οποία αρκούν και περισσεύουν για να μην της χρεώσω ακριβά την επανάληψη. Κατ’ αρχήν το εξαιρετικό ‘Μην Μου Πεις Σ’ Αγαπώ’ που είναι ένα πολύ ρομαντικό βαλς εποχής. Θα το βρεις και σε ορχηστρική βερσιόν. Σαν soundtrack επικής σειράς του Κουτσομύτη ηχεί στ' αφτιά σου. Επίσης, μου άρεσε τρομερά ένα ταγκό, το ‘Αν Με Σκεφτείς Ξανά.’ Έχει μία γέφυρα προς το τέλος, που ξυπνά τον Αντόνιο (τον Μπαντέρας) και όλους τους λάτιν λάβερς μέσα σου.

Οι στίχοι των τραγουδιών ξεφεύγουν από τα τετριμμένα και σε εκπλήσσουν ευχάριστα, βλέπε: «Έρως ο αιμοβόρος», «Είναι πολύ καλό παιδί» και το personal favourite: «Τα έδωσα όλα και τίποτα δεν πήρα, τριγυρνάω σε μια πόλη που βυθίστηκε στην μπίρα!» Σοφιστικέ προσέγγιση χωρίς να χάνεται η φρεσκάδα της ηλικίας της!

Τέλος, στον δίσκο αυτό, θα βρεις δυο διασκευές του «ααα, κρουαζιέρα θα σε πάω, γιατί σε νοιάζομαι και σ’ αγαπάω» στα Ιταλικά (!) τόσο σε bossa nova βερσιόν, όσο και σε dance mix. Το πιο ταξιδιάρικο τραγούδι και η πιο ευχάριστη έκπληξη του δίσκου!

Γενικότερα, πρόκειται για δίσκο που αξίζει τα λεφτά του, ασχέτως αν η Ευσταθία σε κάποια tracks επαναλαμβάνει εαυτόν. Τον αγοράζεις χωρίς πολλά-πολλά!

La Oreja De Van Gogh – A Las Cinco en el Astoria.

Αυτό είναι το αγαπημένο μου ισπανικό συγκρότημα. Το είχα ανακαλύψει το 2003, όταν πρώτο πήγα στη Βαρκελώνη. Αγόρασα τυχαία τον τότε δίσκο τους γιατί ζήτησα από την πωλήτρια του El Cortés Inglés να «πάρω μία γεύση από ισπανικό ποπ-ροκ» και αυτή μου τους σύστησε. Κόλλησα τρομερά, έμαθα όλα τους τα τραγούδια απ’ έξω.

Είναι μία διασταύρωση από C:Real και Ευρυδίκη, αν με ρωτάς.

Φέτος, άλλαξαν κεντρική τραγουδίστρια. Η Amaia Montero πήρε τον πούλο, και τώρα στο συγκρότημα κρατά τα ηνία η Leire, που απ’ ό, τι μου είπαν, ήταν και η νικήτρια του ισπανικού X-Factor.

Ο δίσκος τους είναι εξαιρετικός, έμεινα έκπληκτος όταν ανακάλυψα πως 12 στα 12 τραγούδια ακούγονται όχι μόνο ευχάριστα, αλλά κατευθείαν στο repeat! Άκου τους!

ΥΓ: Στην Ισπανία ανακάλυψα τους GunsN'Roses, και αγόρασα και cd τους. Μην γελάς. Más vale tarde que nunca!

Περί Τεχνών και Γραμμάτων ΙΙ

Όπως έχω δηλώσει και παλιότερα, είμαι άτεχνος.

Μπορεί να έχω επισκεφτεί αρκετά μουσεία και να γνωρίζω την ιστορία πολλών μνημείων, πινάκων, αγαλμάτων και λοιπών έργων τέχνης, αλλά αδυνατώ να αντιληφθώ πως εκτιμούνται όλα αυτά σε χρήμα. Γιατί δηλαδή μία στιγμιαία μουντζούρα του Πικάσο να αξίζει χιλιάδες ευρώ, και ένα άγαλμα ενός άλλου μοντέρνου, πλην άγνωστου γλύπτη που μπορεί να ξόδεψε και μήνες να το δημιουργήσει να αξίζει ψίχουλα;

Αντιλαμβάνομαι ότι η ιστορική αξία είναι μία παράμετρος, αλλά δεν καταλαβαίνω με ποια κριτήρια ένα έργο και δη πίνακας, κοστολογείται σε δεκάδες χιλιάδες ευρώ ή και σε εκατομμύρια. Πάρε για παράδειγμα τη Μόνα Λίζα. Είναι ιστορικός πίνακας, μυστήριος, με την υπογραφή ενός από τους πιο έξυπνους ανθρώπους του κόσμου. Αλλά, σαν εικόνα δεν μου λέει τίποτα. Μία παρθένα της εποχής, που ποζάρει σαν σε φωτογραφία διαβατηρίου! Αν δεν ήξερα το background της, δεν θα έδινα ούτε δέκα ευρώ για να την αγοράσω. Αλήθεια.

Όπως επίσης, ουδέποτε κατάλαβα πως κοστολογείται η μοντέρνα τέχνη. Συχνά-πυκνά πάω σε γκαλερί και «θαυμάζω» έργα Κυπρίων ζωγράφων (από υποχρέωση φυσικά και ουδέποτε επειδή πραγματικά με κόφτει τι κατέβασε να ζωγραφίσει ο νους του κάθε χώρκατου) και πραγματικά σφίγγομαι για να μην σκάσω στα γέλια με τις ανοησίες που βλέπω. Και αυτές οι ανοησίες, όχι μόνο κοστίζουν χιλιάδες ευρώ, αλλά αν τολμήσεις να εκφράσεις και άποψη, και πεις: «τι μαλακίες με κουβαλήσατε να δω,» σε κοιτάνε όλοι με το μισό τους, μην χέσω!

Αντιλαμβάνομαι ότι κάτι μπορεί να είναι χαριτωμένο, έξυπνο, με χρώματα που σε ηρεμούν ή/και αναζωογονούν, αλλά δεν δικαιολογώ την τιμή τους. Τα περισσότερα δεν θεωρώ ότι αξίζουν πάνω από 50 ευρώ το ένα! Τέλος πάντων, αφού ο κόσμος τρελάθηκε και τα αγοράζει, εμένα δεν μου πέφτει λόγος, αλλά μια φορά, προτιμώ να αγοράσω όλα τα cd της Καλομοίρας, παρά να αγοράσω έναν πίνακα που δεν μου λέει τίποτε!

Στο προκείμενο όμως! Στη Βαρκελώνη επισκέφτηκα τα μουσεία του Νταλί και του Μιρό! Ο Νταλί, θεός - ο Μιρό, μαλάκας! Ο Νταλί εκπέμπει μια τρέλα που με κέρδισε με την πρώτη, ο Μιρό μου φάνηκε πολύ δήθεν. Εν πάση περιπτώσει, και πάλι δεν καταλαβαίνω γιατί να πρέπει να ξεπαραδιαστείς για να αγοράσεις έργα τους. Παραθέτω φωτογραφίες ντοκουμέντα, με ανάλογο σχολιασμό.

Στο μουσείο του Νταλί:

Η είσοδος. Κάτι από Epcot στη Disneyland και το τηλεπαιχνίδι Crystal Maze που προέβαλλε το Αντέννα το 1996! Σε προϊδεάζει για το τσίρκο που ακολουθεί!

Κρεβάτι σχεδιασμένο από τον Νταλί. Θα το ζήλευε τόσο η Άριελ, η μικρή γοργόνα, όσο και η Lady Gaga.

Ένα από τα πολλά αγαλματίδια Όσκαρ που κοσμούν την εσωτερική αυλή του μουσείου. Το συγκεκριμένο προτάσσει το αριστερό χέρι, με προκλητικό ναζιστικό τρόπο.

Πορτρέτο του Βασιλιά πλαισιωμένο από κουρτίνες, στα ενδότερα του μουσείου. Θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν αφίσα του Παπαμιχαήλ στο 'Υπολοχαγός Νατάσα' ή ο Φούντας στο φουαγιέ του Περοκέ.



Το λογότυπο της Columbia Pictures ενδεδυμένο με την παραδοσιακή στολή της Μολδαβίας.



"Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου!"

"Εεε-Οοο, πήραμε το Ευρωπαϊκό!" Αναμνηστική φωτογραφία από τους πανηγυρισμούς απόκτησης του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου το 1925 στη Γηραιά Αλβιώνα. Έξαλλες ποδοσφαιρόφιλες, διασκέδασαν πέφτοντας στο συντριβάνι του Trafalgar Square.

"Μοντέλο πίνακα σε απεργία!" - Δεν μας πληρώνουν μεροκάματο! Ο Νταλί δεν μου βάζει ένσημα! Μέχρι που θα πάει αυτή η κατάσταση, σύντροφοι; Απεργώ!

"Σίταρος με βότυρο!"ή καλύτερα... "Σίταρος με βύζαρο!" Επίσης, όπως βλέπετε, το μοντέλο, ακινητοποιημένο χρόνια τώρα, άρχισαν να το τρώνε τα μυρμήγκια!

Μία Κύπρια, που αν γεμίσει τα συρτάρια της με κοσμήματα θα μπορεί να δηλώσει περίτρανα πως "έχει πλούσιο εσωτερικό κόσμο!" Από την άλλη, αν το πιο πάνω γλυπτό μπορούσε να ισχύσει στην πραγματικότητα θα ήταν ένα χάρμα μόδας, καθώς θα εξοικονομούσε χώρο και οι γκόμενες δεν θα χρειάζονταν να κουβαλούν τσάντα μαζί τους. Θα είχαν κινητό, κλειδιά, τσιγάρα, make up και λοιπές μαλακίες φυλαγμένα στα βυζιά τους μέσα.

Και μετά, ήρθε και το μουσείο του Μιρό. Ιδού η είσοδος:

Ένα μπρούντζινο άγαλμα του ΕΤ, καβλωμένο. Εξαιρετικό; Οι Γιαπωνέζοι έκαψαν κάμερες μπροστά του! Μόνο προσοχή δεν χτύπησαν!

Άλλο ένα έργο, στο εσωτερικό του μουσείου με ανάλογες... σηκωμάρες! Μπορείς να ξεκουραστείς επάνω στο δρύινο πέος και να το χρησιμοποιήσεις ενίοτε και για κρεμάστρα, να στεγνώσουν τα πλυμένα!

Ένα πάπλωμα στο πάτωμα, στολισμένο με αυτοκόλλητα. "Είναι το στρώμα μου μονό και μόνη μου καλοπερνώ!" ή αν θες, "Το δικό μου πάπλωμα είναι για δυο άτομα..."

Μια λινάτσα στον τοίχο με τα χαρακτηριστικά χρώματα του Μιρό. Ό,τι πρέπει για να πωληθεί σε μεταμεσονύχτιο telemarketing!

Εδώ δεν αντέξαμε, βγάλαμε όλοι μαζί φωτογραφία με αυτό το αριστούργημα! Ένας μαύρος πίνακας στον τοίχο. Αυτό μόνο. Και πληρώσαμε και €8 για να τον δούμε. Μούντζωσε ελεύθερα.

Για αυτό το έκθεμα, διάβασα προσεχτικά την περιγραφή στον τοίχο: "Ένα ερωτευμένο ζευγάρι κάτω από μια αμυγδαλιά ανταλλάζει λουλούδια!" Και ρώτησα την Αγγελική: "Καλά που είδαν τα λουλούδια;" Και μου απάντησε: "Εκεί που είδες κι εσύ την Αμυγδαλιά!"

Στο μουσείο του Μιρό πήγαμε στις 7:30 το απόγευμα. Μας είπαν στην είσοδο ότι το μουσείο κλείνει σε μισή ώρα. Τους είπαμε ότι δεν μας ενοχλούσε, θα βλέπαμε ό, τι προλαβαίναμε. Τελικά, αρκούσε και περίσσευε... Ήπιαμε και καφέ!

Ναι, είμαι άτεχνος και το καμαρώνω. Όσο ο Χριστόφιας και η Έλση κοσμούν το σαλόνι τους με το πορτρέτο του Μάρξ εν έτει 2010, νιώθω μια χαρά με τον εαυτό μου!

Το Καλύτερο Καλοκαίρι

Επέστρεψα από τη Βαρκελώνη ψες.

Απολογισμός:

- Στο θέμα των Ισπανικών προόδεψα κατά ένα επίπεδο. Με παρέλαβαν στο Β2 και με παρέδωσαν σε νέα version 2010, στο επίπεδο C1. Ειδικά την τελευταία βδομάδα, τα μιλούσα άπταιστα σε βαθμό που απορούσα με τον εαυτό μου.

- Στο θέμα των γνωριμιών, τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν καλύτερα. Μετά το ολλανδέζικο πέναλτι που χάσαμε, γνώρισα τους νέους μου συμμαθητές που αποδείχτηκαν Ευρωπαίοι και όχι σκέτα πέη. Η χημεία μας ήταν πρωτοφανής. Αγαπηθήκαμε με τη μία και μετά βίας δεν βουρκώσαμε στον αποχαιρετισμό προχθές στην Plaza Espanya.

(Εστιάζουμε όλοι στην μικρούλα Ρωσίδα με το ξανθό μαλλάκι, μία τρανή απόδειξη πως μόνο το ξανθό γένος μας σώζει!)

- Στο θέμα της ψυχικής γαλήνης πήρα άριστα. Είκοσι δυο μέρες χωρίς κανέναν επάνω στο κεφάλι μου. Δεν επικοινώνησα με κανέναν. Το πολύ να αντάλλαξα 2-3 γραπτά μηνύματα με άτομα που ανησυχούσαν για την επιβίωσή μου. Ηρέμησα απίστευτα, αγάπησα τους πάντες!

- Είχα το καλύτερο καλοκαίρι των τελευταίων τριών ετών. Δεν έκανα «διακοπές» με την ευρεία σημασία της λέξης. Άλλωστε, δεν ξέρω κανέναν που να επιλέγει στις διακοπές να ξυπνά καθημερινά στις 8:00 για 4ωρα μαθήματα γλώσσας. Αλλά, έζησα φυσιολογικά για 22 μέρες και επιβεβαίωσα ότι είμαι νορμάλ! Κάτι που δεν αισθάνομαι στην Κύπρο. Πιστεύω και επίσημα ότι τα έχω τετρακόσια, και ότι αυτοί που προσπαθούν να με πείσουν ότι «έχει και η Κύπρος τα καλά της» είτε χρήζουν θεραπευτικής αγωγής, είτε προσπαθούν να πείσουν πρωτίστως τους εαυτούς τους για να μην τινάξουν τα πέταλα μια ώρα αρχύτερα. Εδώ είναι η απόλυτη κόλαση. Το επιβεβαιώνουν και οι θερμοκρασίες!

-Αισθάνομαι πολύ τυχερός που έζησα αυτό το καλοκαίρι στο μάξιμουμ, εγκαινιάζοντάς το με τις ευλογίες της Άννας Βίσση (μου) στη συναυλία της και κλείνοντάς το, με την Αγγελική (μου) σε μία από τις πιο ωραίες πόλεις του πλανήτη. Αισθάνομαι τόσο τυχερός που φοβάμαι πως κάτι κακό θα συμβεί σύντομα. Πήρα πολλή χαρά φέτος το καλοκαίρι και φοβάμαι ότι θα μου εμφανιστεί ανά πάσα στιγμή ο ποδόγυρος! Φτου, φτου, (Φαίη) σκόρδα!

Πόσες φορές άκουσες το «καλοκαίρι» του Χατζηγιάννη φέτος; Άλλη μία δεν βλάπτει! Άλλωστε, είμαι σε τόσο καλά ζεν, που ακόμα και ο Μιχαλάκης ηχεί στα αφτιά μου συμπαθητικά!

Κι άλλα νέα!

Από προχτές που έφυγε η Αγγελική για να επιστρέψει στην Ελλάδα, οι μέρες κυλούν πιο αργά. Όχι ότι μένω άπραγος, αλλά σίγουρα με δυσκολία γεμίζω τις ώρες μου. Το σπίτι άδειασε, έφυγαν οι περισσότεροι συγκάτοικοι και έμεινα μόνο εγώ, η Ολλανδέζα (που δεν μου μιλάει καν, περνά από δίπλα μου και ούτε να γυρίσει να με κοιτάξει), ενώ προστέθηκε και ένας μαύρος από τη Γουαδελούπη! Να σου πω ότι χάρηκα που τον είδα, θα ‘ναι ψέματα... Ήλπιζα στο θαύμα!

Εχτές πήγα και πάλι στο λιμάνι, αγόρασα παγωτό, έκατσα στον μόλο και παρατηρούσα τα μιλιούνια του κόσμου να περνάνε από μπροστά μου. Τι θαύματα κάνει το DNA όταν έχει κέφια! Τέλος πάντων, άκου να δεις τι έγινε. Στο διπλανό παγκάκι κάθονταν δυο Ελλαδίτες με τους οποίους άνοιξα κουβέντα και ευτυχώς πέρασε ευχάριστα το απόγευμα. Ένα μόνο θα σου πω: Ο ένας απ’ αυτούς καταγράφει σε αρχείο όλα τα sms που έλαβε στο κινητό του από το 1999 που απέκτησε καρτοκινητό. Κανονικά και με τον νόμο! Γράφει σε μία στήλη το όνομα του αποστολέα, στη δίπλα στήλη το περιεχόμενο του μηνύματος και στην παραδίπλα στήλη την ώρα παραλαβής του μηνύματος. Δεν καταγράφει μόνο τα μηνύματα που λαμβάνει, αλλά και τα μηνύματα που στέλνει. Από το 1999 μέχρι σήμερα έχει γεμίσει 14 βιβλία. Μάλιστα. Όποιος με ξαναπεί περίεργο επειδή έχω μπλογκ, θα έχει να κάνει μαζί μου!

Το βράδυ αποφάσισα να πάω σινεμά. Καθώς διέσχιζα τη γέφυρα, έπεσα πάνω σε μία Κύπρια. Ήταν μια ταλαίπωρη, η οποία προσπαθούσε εις μάτην να χωρίσει τα δυο παιδιά της τα οποία δέρνονταν, ενώ ταυτόχρονα φώναζε στο κινητό, στον άντρα της:

- Ναι, Αντρέα! Μα πού είσαι τζιαι γυρεύκουμεν σε;

- $^#&%$*%

- Πού να είμαστε; Πάνω στη γέφυρα είμαστεν!

- %&^$&^$%

- Καλά ρε κουμπάρε, επέρασες απέναντι τζιαι εν εγύρισες μισό λεπτόν να δεις πίσω σου αν σε ακολουθούμεν;

- $&^$&^%&*%

- Μείνε τζιαμέ τζιαι ερκούμαστεν. Όϊ να φύεις!

Εδώ πετάγεται το κοριτσάκι και με βαριστημένη και συρτή φωνή ρωτάει τη μάνα της:

- Μάμμαααα, που εν ο παπάς;

- Ο παπάς σας, ο αναίσθητος, επέρασεν απέναντι τζιαι ούτε που τον έπιαεν η έννοια να δει που είμαστε!

Μία γέφυρα έπρεπε να διασταυρώσεις κυρά μου. Όχι την Κασπία θάλασσα κολυμπώντας με βαρίδια στα πόδια! Πφφφ! Πόσο πολύ ΔΕΝ πεθύμησα την Κύπρο! Και πόσο μελαγχολώ που επιστρέφω το Σάββατο. Για κάποιο λόγο, μες το μυαλό μου ήμουν σίγουρος πως έρχομαι εδώ για πάντα. Τέλος πάντων, μέχρι το Σάββατο, προλαβαίνει να γίνει κάνα θαύμα. Να μου πουν ας πούμε ότι θα με πληρώνουν κάθε μήνα ένα υποτυπώδη μισθό, και να κάθομαι εδώ! Υπόσχομαι να είμαι φρόνιμος. Εν ανάγκη, καθαρίζω και τους δρόμους!

Εψές που λες, πήγα και είδα σινεμά μόνος μου. Είδα –πάλι- το Toy Story 3 μεταγλωττισμένο στα Ισπανικά. Για να καταλάβεις πόσο έχω προοδέψει, τόσο πολύ απορροφήθηκα, που σε κάποια φάση μπερδεύτηκε ο εγκέφαλός μου και δεν ήξερα σε ποια γλώσσα βλέπω την ταινία. Σμίχτηκαν αγγλικά, ισπανικά, ελληνικά και μου πήρε 1-2 δευτερόλεπτα να σκεφτώ σε ποιά γλώσσα ενεργώ! Τέλεια!

Coming up next:

- Η Μαριόνα, φίλη από την Ισπανία που γνώρισα στο Κάρντιφ όταν έκανα το μεταπτυχιακό με προσκάλεσε στην Ταρραγκόνα από όπου κατάγεται, για πλιτς-πλατς και λέω να πάω. Είναι συγκινητικό. Τώρα εξαργυρώνω τις φιλίες με τους Ευρωπαίους στα χρόνια τα φοιτητικά και νιώθω τόσο ευγνώμων!

- Σήμερα, αφικνούντε στη Βαρκελώνη για διακοπές η Φάνη και ο Στέλιος, οπότε θα ενισχύσουν ακόμα περισσότερο το summer blast μου.

Τα λέμε πια, το Σάββατο από την κόλαση του Δάντη. Δηλαδή, την Κύπρο του Χριστόφκια.

Αγγελικά Πλασμένη

Ορίστε πέντε βασικοί λόγοι γιατί θα ξαναπάω διακοπές με την Αγγελική στο εγγύς μέλλον:

Πρώτον: Ξέρει τι πάει να πει «διακοπές!» Δεν είναι η τυπική γκόμενα που θα πάει σε μία ξένη χώρα και θα λυσσάξει να δει όλα τα μουσεία και τα αξιοθέατα μέσα σε χρόνο μηδέν. Αντιθέτως, η Αγγελική είναι αυτή που με αναχαιτίζει πολλές φορές, προτάσσοντας τη χαλάρωση ως τη φιλοσοφία των διακοπών μας! «Δεν θα πάθω τίποτα αν δω μια εκκλησία ή ένα μουσείο λιγότερα στη Βαρκελώνη. Διακοπές ήρθαμε!» Γιατί να μην σκέφτονται όλες έτσι;

Δεύτερον: Είναι entertainer. Με κάνει και γελάω. Πράγμα σπάνιο, εφόσον τον ρόλο του διασκεδασή συνήθως τον έχω εγώ. Η Αγγελική είναι εξαιρετική story teller και όταν παθιαστεί με αυτά που περιγράφει είναι σαν να βλέπεις talk show στο prime time. Οι ώρες μαζί της στα λεωφορεία, τα τρένα και στις ουρές των εκθεμάτων εκμηδενίζονται. Πολλές φορές με απορροφά τόσο πολύ με τις εξιστορήσεις της, που τα μουσεία και τα εκθέματα χάνουν το ενδιαφέρον τους.

Τρίτον: Είναι ψώνιο. Με την καλή έννοια. Μαζί γυρίζουμε βίντεο κλιπ στους δρόμους της Βαρκελώνης και κάνει ό, τι της πω. «Αγγελική, κάνε στροφή» και την κάνει. «Αγγελική, κάνε μια βουτιά και πέτα με χάρη τα μαλλιά σου βγαίνοντας από το νερό», το κάνει και γελάει. Δεν κωλώνει πουθενά. Και όταν μερικές φορές με πιάνουν εμένα οι ντροπές μου, αυτή με επαναφέρει στην τάξη: «Εσύ δεν ήθελες Χριστιανέ μου, να κάνουμε βίντεο κλιπ;» με ρωτά. «Ναι, αλλά με μέτρο. Ας μην γίνουμε ρεζίλι στον απανταχού ισπανικό κόσμο» απαντώ. «Κι αν δεν κάνουμε εμείς βίντεο κλιπ, που έχουμε τρία πτυχία, ποιός θα κάνει;» Εδώ ανοίγω την κάμερα και πατώ το record .

Τέταρτον: Ετοιμάζεται γρήγορα. Δεν κάνει δεκαπέντε ώρες να αποφασίσει τι θα φορέσει, πώς θα βαφτεί, τι παπούτσια θα βάλει και άλλα γνωστά μαρτύρια που περνά ο άντρας στις διακοπές του με γυναίκα. Τα έχει όλα έτοιμα στο μυαλό της και είναι έτοιμη για περιήγηση εντός στρατιωτικών χρονικών περιθώριων.

Πέμπτον και κυριότερον: Είναι σαν εμένα. Εχτές ξαπλώναμε στην –απαράδεκτα μικρή – πισίνα του ξενοδοχείου της. Δίπλα μας είχε ένα πολύ σνομπ ζευγάρι που με τη ψυχρή του στάση μας απέτρεπε από το να είμαστε ιδιαίτερα loud. «Γιατί δεν φεύγουν να πάνε να δουν κάνα αρχαίο, να μας αφήσουν ήσυχους; Ήρθανε στη Βαρκελώνη για να κλειστούν στο ξενοδοχείο;» με ρωτά. «Μα κι εμείς αυτό κάνουμε» της λέω. «Ναι, αλλά εμείς έχουμε αρχαία και στη χώρα μας, δεν περιμέναμε τη Βαρκελώνη να μας ξεστραβώσει!»

Ύστερα από ένα 10λεπτο παρατηρήσαμε ότι το σνομπ ζεύγος διάβαζε ελληνικά περιοδικά.

Αγγελική, gracias por todo!

Καρτ Ποσταλ από Βαρκελώνη

¡Hola una vez más!

¿Cómo está mi gente?

Σας παραθέτω μερικά από τα highlights της βδομάδος, για να μην χάνετε επεισόδια. Έκλεισα ήδη μια βδομάδα εδώ πέρα, και μέχρι στιγμής έζησα πράγματα που υπό κυπριακές συνθήκες θα ζούσα στο διάστημα ενός έτους. Έπονται άλλες δυο βδομάδες, ο Θεός να μας έχει καλά και θα ζήσουμε ακόμα καλύτερες στιγμές!

Λοιπόν:

Την Τετάρτη, μετά το μάθημα, η 65αρα συμμαθήτρια από την Αμερική αποφάσισε να προσκαλέσει όλη την τάξη για μεσημεριανό γεύμα σε sushi bar. Πού είσαι μάνα να με καμαρώσεις να τρώω sushi! Το σιχαίνομαι το sushi. Όπως και την πλειοψηφία των φαγητών που υπάρχουν. Δεν μπορούσα όμως να αποφύγω την πρόσκληση γιατί έπεσαν επάνω μου όλες οι συμμαθήτριες να με φάνε. «Έλα, έλα, θα βρεις κάτι να φας!» και έτσι δεν μπορούσα να τους αρνηθώ. Θα νόμιζαν ότι τις σνομπάρω και δεν ήθελα να αφήσω την ιδιοτροπία μου στο φαί να θριαμβεύσει. Πήγα. Δοκίμασα. Παρολίγο να κάνω εμετό. Μετά πετάχτηκα στο σαντουιτσάδικο απέναντι, έφαγα τοστ και έγινα άνθρωπος.

(Αυτή είναι η τάξη μου. Εστιάζουμε στην κοπέλα με το τιρκουάζ, τη Δανή που είναι η μόνη άξια προσοχής. Πίσω μου διακρίνεται ο κήπος που βγαίνουμε διάλειμμα. Πολύ ντιζάιν κήπος ομολογουμένως...)

Η Αμερικάνα συμμαθήτρια πρέπει να είναι πολύ πλούσια. Κέρασε όλη την τάξη, ορεκτικό, κυρίως πιάτο, επιδόρπιο, κρασιά, χυμούς! Ή πολύ γενναιόδωρη είναι, ή πολύ μόνη της! Πάντως όταν έβγαλε την κάρτα να πληρώσει μας είπε επί λέξει: «Το φαγητό είναι δώρο από μένα, ως μία μικρή αποζημίωση για τα κακό όνομα που έχει η χώρα μου στον κόσμο!» Την αγάπησα.

Την Πέμπτη έζησα την πιο αστεία νύχτα του έτους. Πήγαμε με τους συγκάτοικους στο πιο παρακμιακό μπαρ της πόλης. Σ’ ένα μπαρ που βρωμούσε κάτουρο, κολλούσε το πάτωμα από τους λεκέδες των ποτών και στο οποίο έπαιζε πολλά oldies, δηλαδή, ό, τι πρέπει! Ήπια, ζαλίστηκα, χόρεψα μέχρι τελικής πτώσης και την καταβρήκα! Στο συγκεκριμένο μπαρ, τα γκαρσόνια είναι ντυμένα γιατροί και νοσοκόμες αντίστοιχα. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα συνέβαιναν διάφορα happenings, όπως για παράδειγμα να παίρνουν σηκωτό έναν τυχαίο θαμώνα με το φορείο στο «χειρουργείο» του μπαρ για πριβέ «εγχείρηση.»

(Η μισησμένη Ολλανδέζα διακρίνεται στη μέση με το μπλε. Εξακολουθεί να με έχει γραμμένο, τώρα κιόλας όποτε θυμηθεί μου απευθύνει το λόγο. Σκατά. Τη γουστάρω ακόμα. Θα επιβιώσω!)

Το αγγλάκι-συγκάτοικος δεν τη γλίτωσε. Είμαι σίγουρος θα έχει να διηγείται πολλά από Σεπτέμβρη στους φίλους του στο fresher’s week. Παρολίγο να με «συλλάβουν» κι εμένα, αλλά ευτυχώς τους ξέφυγα.

Ύστερα από λίγο όμως, έβγαλα μόνος μου φώτο με τη σέξι νοσοκόμα που σπόταρα από το πρώτο λεπτό.

Φτυστή η Ειρήνη Μερκούρη, πριν την παραμόρφωση. No?

Εδώ μία νεαρή θαμώνας απολαμβάνει γιατρειά στο σύνδρομο στέρησής της από τους «γιατρούς».

Το Σάββατο πήγαμε σύσσωμοι όλοι οι μαθητές της σχολής στην Κόστα Μπράβα για μπάνιο. Πήγαμε και στο μουσείο του Νταλί, αλλά γι αυτό σου χρωστώ ξεχωριστή ανάρτηση. Που λες, η παραλία είναι πολύ μέτρια, και δεν καταλαβαίνω γιατί οι Ισπανοί την έχουν περί πολλού. «Η ωραιότερη παραλία που έχω δει» μας είπε ο καθηγητής στο λεωφορείο. Μαλακίες. Οι παραλίες της Λάρνακας είναι καλύτερες! Τέλος πάντων, κατεβαίνοντας στην παραλία και ψάχνοντας μέρος να απλώσω την πετσέτα και να απολαύσω το βιβλίο μου ακούω πίσω μου μια μαθήτρια να «τη λέει» στον καθηγητή με άκρως ειρωνικό ταμπεραμέντο που παρέπεμπε σε Ρένα Βλαχοπούλου:

- So, profesor, you say this beach is clean?

- Yes.

- You want me to believe that this beach is clean?

- …

- This water is green! It’s not clean!

- …

- My God! This beach is dirty! It’s all green!

- …

- You think it’s clean because you haven’t been to Greece yet!

Πετάω την πετσέτα, πετάω το βιβλίο! «Ελληνίδα είσαι;» τη ρωτάω. «Ωωωω, πού είσαι ρε, έχω πλαντάξει δυο βδομάδες εδώ πέρα με τα Ισπανικά και τα Εγγλέζικα!» Μόνο που δεν κλάψαμε. Ναι! Έχω συμμαθήτρια από Ελλάδα! Όλε, όλε, όλε! Όπως ήμασταν, μαζέψαμε τα πράγματά μας, αγνοήσαμε όλο το τσούρμο, πήγαμε στην καφετέρια της παραλίας, και δεν ξέρω πως πέρασαν τρεις ώρες μαζί της! Τα είπαμε όλα, καφρίσαμε όσο δεν πάει, ανταλλάξαμε κινητά και θα ξαναβρεθούμε από αύριο. Πόσο χάρηκα!

Νέα φίλη, Ελληνίδα. Η Βίκυ!

Στον γυρισμό στη Βαρκελώνη έκατσα δίπλα από δυο άλλες κοπέλες που δεν είχα γνωρίσει προηγουμένως. Ο καθηγητής έπαιρνε παρουσίες και άκουσα τα ονόματά τους. Ekaterini προσφώνησε τη μία, Elena προσφώνησε τη φίλη της. Χμ, κι άλλες Ελληνίδες; Τους είπα ‘γεια’. Με κοίταξαν αδιάφορα και κατάλαβα ότι δεν μιλούσαν τη γλώσσα. “I’m sorry, but you got Greek names and I thought you come from Greece” τους είπα. Θίχτηκε η μαντάμ και μου ανταπάντησε: “Just because somebody has a Greek name, that does not mean she comes from Greece!” Με το μπαρδόν κυρά μου, δεν σε είπαμε και καμπούρα. Και για να έχουμε καλό ρώτημα, πόθεν έσχες; “We are from Georgia” μου είπε όλο καμάρι. Μάλιστα. “Your country has a greek name!” της είπα και φόρεσα τα ακουστικά του i-pod μου. Ε, μα... βγάλατε μία Τάμτα και αποκτήσατε και attitude!

Εχτές το πρωί έζησα το εξής ασύλληπτο μέσα στο μετρό! Μία μεθυσμένη Ισπανίδα έδερνε τον γκόμενό της με τα παπούτσια της. Τον έβριζε, «είσαι μία αδελφή!» του έλεγε και του ξανάλεγε. Αυτός αποκρινόταν: «Είσαι μεθυσμένη, δεν ξέρεις τι λες!» Αλλά αυτή απτόητη τον έδερνε ακόμα περισσότερο με τα τακούνια και τη τσάντα. Στην απέναντι εξέδρα του μετρό ήταν τρεις φίλες της Ισπανίδας, οι οποίες φορούσαν γιρλάντες στα μαλλιά με τούλι νυφικού (προφανώς ήρθαν από κάποιο hen’s night) οι οποίες γιουχάιζαν επιπλέον τον γαμπρό. Ξαφνικά, ήρθε το μετρό, ο τύπος μπήκε μέσα. Η άλλη, απέξω συνέχιζε να τον βρίζει, να κλωτσά το βαγόνι. Όταν έκλεισαν οι πόρτες, ο τύπος κατέβασε το παντελόνι του, και της είπε: «Ρούφα αυτό!» Χαχαχα! Τους κοίταζα πανευτυχής και έσκασα στα γέλια με τους υπόλοιπους λιγοστούς επιβάτες στη ράμπα, που αντί να σπεύσουν να χωρίσουν το ζεύγος, έβγαλαν το κινητό τους και άρχισαν να κινηματογραφούν τη φάση! Θεϊκό!

Όλα είναι τέλεια, αλλά θέλω κι άλλο...! Δεν μπορώ να είμαι αχάριστος και να πω ότι δεν παιρνώ καλά, αλλά όπως είπε και η DrSpock, λείπει το κερασάκι από την τούρτα. Και τι πιο ωραίο από δυο δροσερές ρογούλες για κερασάκια στην τούρτα μου; Πφφφ!

Αύριο έρχεται στη Βαρκελώνη η Αγγελική. Μία από τις καλύτερες μου φίλες στην Αθήνα. Αν δεν τη θυμάσαι, ψάξε την στο τοπ10 των καλύτερων της δεκαετίας στο Analyse Chris TV. Θα μετακομίσω στο ξενοδοχείο της, θα γυρίσουμε βίντεο κλιπ, θα κάνουμε άγριο catch up, και οτιδήποτε άλλο άγριο θελήσουμε!

¡Hasta luego!