10 Xρόνια

Πέρασαν δέκα χρόνια από τότε που πέθανε ο πατέρας μου.

Ούτε που το κατάλαβα.

Για μένα όλα συνέβησαν, το πολύ, πέρσι.

Ομολογώ ότι άρχισα να τον πεθυμώ. Όχι επειδή τα πηγαίναμε καλά και μου λείπει. Αλλά επειδή πλέον δεν έρχεται στον ύπνο μου. Έχω δει τον πατέρα μου στον ύπνο μου τρεις φορές από τότε που έφυγε και ήταν και οι τρεις πολύ καθησυχαστικές και βαθιές επαφές. Μπορεί να απείχαν χρονικά μεταξύ τους, αλλά η παρουσία του και τις τρεις φορές ήταν πολύ έντονη και συνταραχτική, και με «κρατούσε».

Την πρώτη φορά που τον είχα δει ήταν τότε που πάλευα με τα μετά-τραυματικά προβλήματά μου και τις κρίσεις πανικού που με έπιαναν στα καλά καθούμενα εξ αιτίας της εγχείρησης. Ένα βράδυ που δυσκολευόμουν να κοιμηθώ άνοιξα τα μάτια μου και στεκόταν στην πόρτα του υπνοδωματίου μου (πάντα στην πόρτα τον βλέπω να στέκεται), και κάθε φορά κάνουμε την ίδια συνομιλία: «εσύ δεν πέθανες;» τον ρωτώ, και κάθε φορά μου απαντά κάτι άλλο. Την πρώτη φορά μου είπε «μην αγχώνεσαι και μην χάνεις τον ύπνο σου, δεν ήρθε ακόμα η ώρα σου». Και έκτοτε ηρέμησα και το έδεσα ψιλό κόμπο ότι η υγεία μου πάει καλύτερα.

Τη δεύτερη φορά που τον είδα έκλαιγε και έβριζε. Και όταν τον ρώτησε «τι έγινε» συνέχιζε να βρίζει και να κλαίει αγνοώντας με, μέχρι που ξύπνησα. Την επόμενη μέρα έμαθα ότι μία πολύ στενή οικογενειακή μας φίλη είχε καρκίνο και ότι ήταν στα τελευταία της. Θεωρώ ότι αυτό ήθελε να μου πει.

Την τρίτη φορά που τον είδα, ήμασταν τάχα μου στο εξοχικό του Πρωταρά. Και πάλι του είπα «εσύ δεν πέθανες; Εδώ κρυβόσουν, στο εξοχικό;» και μου απάντησε «πέθανα, αλλά ήρθα να δω το μωρό» και χαμογέλασε. Μια βδομάδα μετά η Μπρέντα μου ανακοίνωσε ότι είχε καθυστέρηση και ότι εν τέλει ήταν έγκυος. Εγώ ύστερα έκανα τη σύνδεση και κατάλαβα ότι εκείνος το ήξερε πριν από όλους μας.

Όλα αυτά τα όνειρα τα οποία μπορεί να είναι και βλακείες του νου μου, εμένα με ηρεμούσαν. Ένιωθα μία μεταφυσική επικοινωνία και γαλήνευα. Ένιωθα ότι δεν τέλειωσαν όλα. Μία στο τόσο που ερχόταν μου έφερνε μαντάτα σημαντικά και ένιωθα δέος απέναντι στο υπερφυσικό του πράγματος. Ένιωθα ότι έχει τον έλεγχο, ξέρει τι γίνεται από εκεί πάνω και κατά κάποιο τρόπο μας προσέχει.

Το κακό είναι ότι έχω να τον δω στον ύπνο μου έκτοτε. Από το 2016. Δεν ξαναήρθε. Ούτε μια φορά. Και από τότε που έπαψε να έρχεται δεν γίνεται και τίποτε. Ούτε άλλο μωρό έρχεται, ούτε νιώθω αισιόδοξος για το παραμικρό. Δεν νιώθω  ασφάλεια. Και ενώ παλιά δεν τον έψαχνα τώρα άρχισα να διερωτώμαι πού είναι! Πού πήγε. Θύμωσε με κάτι; Βαρέθηκε; Ξέρει και δεν έχει μούτρα να μου πει; Δεν θέλει να μου πει; Τι να πω.

Και κάπως έτσι συνειδητοποιώ ότι τα δέκα χρόνια, όχι, δεν ήταν αρκετά. Ούτε πολλά. Δεν ήταν τίποτα.

Στα Τέσσερα

Ποτέ μου δεν μπορούσα να φανταστώ τη χαρά που θα έκανα κάθε χρόνο στα γενέθλια του γιου μου. Τέτοια χαρά, ούτε στα δικά μου, ούτε σε όλες τις αργίες και γιορτές μαζί ολόχρονα. Ξυπνώ από τις 7:00 και αισθάνομαι την ανάγκη να βάλω τα καλά μου. Τόσο πολύ. Σήμερα που τα γενέθλια του πέσανε Κυριακή, έτι περισσότερον. Ούτε που με ένοιαξε που έχασα τον πολύτιμο πρωινό μου ύπνο. Με το που τον άκουσα να φωνάζει «παπά», πετάχτηκα ίσια επάνω, άρπαξα την κάμερα και το δώρο που του αγοράσαμε και έτρεξα να του το πάω. Μου έκανε βέβαια παρατήρηση ότι «δεν ήρθατε να μου το φέρετε το δώρο στο κρεβάτι όπως πέρσι», και έμεινα κάγκελο από το τι θυμάται αυτό το παιδί.

Φέτος λόγω καραντίνας δεν μπορούσαμε να του οργανώσουμε κανονικό πάρτι, οπότε του φέραμε τρεις συμμαθητές του το πρωί, να κάνει γενέθλια, και το απόγευμα σε διαφορετικό σλοτ άλλους τόσους συγγενείς. Να τηρούνται τα πρωτόκολλα. Έσβησε δηλαδή δυο φορές κεράκια. Έγιναν όλα σαν παράσταση Κυριακής, πρωινή – παιδική και απογευματινή για τα ΚΑΠΗ. Αυτό ακουγόταν δελεαστικό στην αρχή, όμως μετά συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε ολοήμερα γενέθλια και ψοφήσαμε κυριολεκτικά στην κούραση.

Χαλάλι του βέβαια.

Το πρωί με τα παιδάκια, πέρασα τέλεια. Τα έβαλα μέσα στο δωμάτιο του γιου μου, τους είπα ότι θα ντυθώ φάντασμα και θα έρθω να τα φάω, κι εκείνα κρύφτηκαν μέσα σε ντουλάπες και κάτω από το κρεβάτι για να σωθούν. Έμπαινα μέσα, ούρλιαζαν από τον φόβο, μετά άρπαζαν ό, τι έβρισκαν μπροστά τους (φωτόσπαθα, σπαθιά, μαξιλάρια, και με χτυπούσαν να πεθάνω). Θυμήθηκα πόσο ωραία ήταν όταν ήμουν κι εγώ στην ηλικία τους και έπαιζα το αντίστοιχο «κούι-κούι» (έτσι το λέγαμε στα 80ς).

Φέτος το θέμα των γενεθλίων ήταν οι δεινόσαυροι. Ο γιος μου περνά τη φάση που συναρπάζεται με τους δεινόσαυρους και έχει μάθει όλα τα είδη (βροντόσαυρος, τρικέρατος, κλπ τα οποία προσωπικά δεν ξεχωρίζω) και μου τα εξηγεί. Του φέρανε όλοι σχετικά παιχνίδια και έχουμε γίνει εδώ μέσα κανονικό Τζουράσσικ Παρκ. Η τούρτα και η διακόσμηση ήταν κι αυτές σχετικές. Το Σάββατο πετάχτηκα στον Πέργαμο να παραλάβω τα μπαλόνια που παραγγείλαμε.

Φτάνω στο μαγαζί και είδα αυτόν τον τεράστιο δεινόσαυρο μπροστά μου. «Πού θα τον βάλω; Δεν χωρεί στο αυτοκίνητό μου» είπα στην πωλήτρια. Με κοίταζε με ύφος «χέστηκα πού θα τον βάλεις, μόνο πάρτον από ΄δω» Δεν θέλετε να ξέρετε πώς τον κουβάλησα στο σπίτι. Επιστρατεύτηκε όλο το σόι.

Όπως βλέπετε έφτασε στο σπίτι σώος και αβλαβής. Και κυρίως, χωρίς να φάμε πρόστιμο απ’ την τροχαία που καταφέραμε και τον μεταφέραμε εντελώς ανορθόδοξα.

Να μου ζήσει ο γιόκας μου! Μου άλλαξε όλη μου τη ζωή! Χαρές παρόμοιες σε όλους εύχομαι.

2020 Μουσικόν Έτος

Όπως κάθε Νοέμβρη έτσι και φέτος, κλείνω το «λογιστικό μουσικό έτος». Τυπώνω τη λίστα με τα τραγούδια που έπαιξε περισσότερο το ipod στο αυτοκίνητο. Ιδού τι μου επιφύλαξε το αποπνιχτικό και σιχαμερό 2020, στον αγύριστο να πάει και κακό ψόφο να ‘βρει. 

Με μεγάλη μου χαρά διαπιστώνω ότι στη λίστα πρωτεύουν για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια τραγούδια από ταινία του Ντίσνεϊ. Σ’ αυτό δεν συνέβαλε αποκλειστικά το γεγονός ότι ο δικτάτωρ υιός μου απαιτεί κάθε πρωί να ακούμε τραγούδια από ταινίες του Ντίσνεϊ. Συνέβαλε κυρίως ότι εγώ ο ίδιος έχω κολλήσει με το σάουντρακ του Φρόουζεν 2, το οποίο θεωρώ αριστούργημα. Το Lost In The Woods έχει μία υπέροχη 80ς ατμόσφαιρα και μου θυμίζει παλιά, καλή, ιρλανδική μπαλάντα στη Γιουροβίζιον. Το Show Yourself το θεωρώ ένα σκέτο αριστούργημα, θα μπορούσε να ήταν το κυρίως θέμα από ένα μιούζικαλ του Άντριου Λλόιντ Βέμπερ. Η κορύφωσή του με ανατριχιάζει. Τα υπόλοιπα τραγούδια εξίσου ενδιαφέροντα και πολύ πάνω από τον μέσο όρο σε επίπεδο σάουντρακ παιδικής ταινίας.

Θεωρώ πως η Ντίσνεϊ είχε να βγάλει ένα τόσο ολοκληρωμένο σάουντρακ από τον καιρό του Βασιλιά των Λιονταριών. Πολύ καλύτερο κι από το Φρόουζεν 1, κατ’ εμέ. Γενικότερα θεωρώ το Φρόουζεν 2 πολύ ανώτερο από το νούμερο 1, τόσο σαν νόημα και πλοκή, όσο και σε μουσική. Δικαίως πρωτεύει στη λίστα.

Από εκεί και πέρα συναντούμε τους συνήθεις υπόπτους. Τα κλασικά ελαφρολαϊκά άσματα με μικρά διαλείμματα από σουξέ της διεθνούς σκηνής. Δεν ήταν μία καλή μουσική χρονιά συνολικά, αλλά είμαι πιο αισιόδοξος για το ’21. Γενικότερα μόνο να αισιοδοξώ μπορώ για το ’21, αφού τέτοιον πάτο όπως τον φετινό δεν έζησε ποτέ κανένας μας προηγουμένως.

Αν δεν έχετε δει ποτέ το βίντεο κλιπ από το Lost In The Woods και όλα τα κρυμμένα αστεία και αναφορές, μπορείτε να το κάνετε τώρα. Εκεί που οι τάρανδοι αναπαριστούν τους Queen απλά υπέροχο.