Η Ακκιντζίνα Στα Εξώφυλλα

Ως πότε θα ανεχόμαστε να μας αντιμετωπίζουν σαν μαλάκες σ’ αυτή τη χώρα;

Έβαλε το Must εξώφυλλο την κόρη του Ακκιντζί. Και αμέσως το παγκύπριο αναθάρρεψε και πίστεψε ότι είμαστε ένα βήμα πριν τη λύση και είναι όλα καλά και άγια.

Εγώ θα συμφωνήσω ότι είμαστε ένα βήμα πριν τη λύση. Όλα καλά και άγια, όμως, δεν είναι. Και δεν είναι, γιατί όταν ετοιμάζεσαι να προβείς σε γάμο με κάποιον που δεν γουστάρεις, αλλά του λες το ‘ναι’ γιατί δεν υπάρχει άλλη λύση, το τελευταίο που χρειάζεσαι είναι να τυπώνεις προσκλητήρια για να διαφημίσεις το χαρμόσυνο γεγονός – αν με πιάνεις.

Το κυπριακό θα λυθεί. Θα λυθεί γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή εδώ που φτάσαμε. Θα λυθεί εναντίον μας και με όρους που δεν θα ικανοποιούν όσους έχουν ακόμα λίγη τσίπα αξιοπρέπειας επάνω τους. Αλλά θα λυθεί. Θα σου εξηγήσω αναλυτικότερα συν τω χρόνω τους λόγους. Το ότι όμως συμπεριφερόμαστε ξαφνικά σαν να είναι όλα εντάξει είναι που μου τη σπάει. Σαν να επιλύσαμε και την τελευταία λεπτομέρεια και τυπώνουμε ήδη εξώφυλλα με την Ακκιντζίνα, να το μάθουν σ’ όλες τις γωνιές της οικουμένης πως «δείτε μας, αγαπιόμαστε!»

Ε, δεν πάει έτσι. Ίσα, ίσα, που εγώ προσωπικά, που θα υπερψηφίσω όποια λύση μας πασάρουν, όσο εξευτελιστική κι αν είναι, προκειμένου να τιμωρήσω αυτόν τον παττισμένο λαό που τόσο απεχθάνομαι, με το που είδα την κόρη του Ακκιντζί στο εξώφυλλο είπα «αφού είστε τόσο μαλάκες που προωθείτε τη λύση με κάθε μέσον και κάθε τίμημα, σας αξίζει να ψηφίσω το ανάποδο απ’ αυτό που επιδιώκετε!»

Δεν μπορώ την υποκρισία, ρε φίλε. Βγες και πες ότι η πλευρά μας είναι στρυμωγμένη, ανέκαθεν ήταν, αλλά τώρα είναι σοβαρή η κατάσταση και οφείλουμε να αποδεχτούμε ό, τι μα ό, τι μας σερβίρουν. Θα το σεβαστώ. Δεν είμαι μαλάκας. Ξέρω πόση διαπραγματευτική δύναμη έχουμε, ξέρω πόσο μας υπολογίζουν έξω. Βγες και πες ότι το συμφέρον ορίζει να αποδεχτούμε λύση με ηλίθιους όρους και ότι αν θέλουμε να επιβιώσουμε για λίγα χρόνια ακόμα πριν μας φάνε λάχανο μια κι έξω, πρέπει να πάμε με τα νερά τους. Κι αυτό θα το δεχτώ. Μάτια έχω και βλέπω τι γίνεται στα γεωπολιτικά.

Όμως, μην βγαίνεις να διατείνεσαι τόσο προκλητικά, ότι ξαφνικά, μέσα σε μια νύχτα, εκεί που ακόμα καλά-καλά δεν ταυτοποιήσαμε όλους τους αγνοουμένους, εκεί που ακόμα περπατούμε και σκουντουφλάμε πάνω σε νάρκες, γίναν όλα τέλεια, και φτάσαμε σε τέτοια επίπεδα σεβασμού και φιλίας οι δύο πλευρές, ώστε να τυπώνουμε εξώφυλλα. Τι να βλέπεις την Κουφαλίδου; Τι να βλέπεις την κόρη του Ακκιντζί. Ένα και το αυτό. Ε, όχι, δεν είναι ένα και το αυτό- ακόμα.

Δεν κλείνουν οι πληγές από τη μια μέρα στην άλλη. Και προ πάντων, δεν κλείνουν με το ζόρι. Οι πληγές κλείνουν όταν υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός από τα δύο μέρη και διάθεση για κοινό μέλλον με ό, τι συμβιβασμούς προϋποτίθενται από τις δύο κοινότητες βάσει αριθμών, αξιών, και δικαίου. Όταν θα μου φέρεις στο πιάτο μια τέτοια λύση, που θα μιλά από μόνη της, που θα είναι τόσο καθαρή ώστε να «πουλιέται» από μόνη της, χωρίς μάρκετινγκ, χωρίς αχρείαστες θεατρικές παραστάσεις στη Σαλαμίνα και χωρίς τον κάθε τυχάρπαστο να μας πρήζει τα παπάρια με δακρύβρεχτα πλην ανυπόστατα κείμενα στο Facebook υπέρ της όποιας λύσης, να είσαι σίγουρος ότι αυτή θα γίνει ανάρπαστη από κάθε πολίτη.

Γιατί όταν έχεις την ουσία, τύφλα να’ χει η κόρη του Ακκιντζί στα εξώφυλλα. Γιατί εδώ που τα λέμε, μπορεί η Τουρκάλα να είναι πανέμορφη, αλλά πολύ ντυμένη την κόβω. Και δεδομένου του πόσα είμαστε έτοιμοι να χαλαλίσουμε για να επιτευχθεί αυτή η ρημάδα η λύση, λίγο παραπάνω βυζάκι όφειλε να το επιδείξει και με το παραπάνω. 

Ο Διάβολος Είναι Από Την Ελλάδα

Καρβέλα μου αγαπημένε,

Ξέρεις πόσο σε αγαπώ, έτσι; Δεν χρειάζεται να το διευκρινίσω, ούτε να το ξεκαθαρίσω. Σε θεωρώ έναν από τους πιο ευφυείς συνθέτες της Ελλάδας και τον καλύτερο της γενιάς μου. Υπήρξαν εποχές που ήθελα να ήμουν εσύ. Αλλά δεν μπορώ να μην το ομολογήσω, κι ας πέσουν να με φάνε οι σκληροπυρηνικοί σου θαυμαστές, πως όσο άκουγα το νέο σου τραγούδι «ο διάβολος είναι από την Ελλάδα» ήμουν ξεραμένος στα γέλια πάνω στο γραφείο και σκεφτόμουν με ποιο τρόπο να προσεγγίσω το νέο σου δισκογραφικό εγχείρημα, ώστε να μην μας πάρουν με τις πέτρες.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, μόνο σαν έφηβο μπορώ να σε προσεγγίσω. Τύπου, άσε το παιδί να πει τη μαλακία του, θα μεγαλώσει και θα του περάσει. Έχεις γράψει αριστουργήματα στην μουσική σου πορεία και έχεις αποδείξει την αξία σου, και μπορώ να δείξω ανοχή, γιατί δεν πειράζει αν κάνεις και λίγο σκασιαρχείο από τη στιγμή που στο προηγούμενο διαγώνισμα πήρες 20/20.

Πραγματικά, από πού να το πιάσω το θέμα... Από εκεί που πρέπει θα το πιάσω. Λοιπόν. Άκου: κανέναν δεν ενδιαφέρει να μάθει αν ο διάβολος είναι από την Ελλάδα, αν ο Θεός είναι Εβραίος, αν υπάρχει Θεός, αν οι Άγιοι κάνουν θαύματα, αν ο Χριστός υπήρξε και αν τα είχε με τη Μαρία Μαγδαληνή, αν οι παπάδες κλέβουνε κι αν κατά βάθος τον παίρνουνε. Αυτά τα θέματα πλέον είναι μπανάλ. Δεν αφορούν κανέναν πραγματικά σκεπτόμενο άνθρωπο που ζει στο 2015 και όχι στο 1970. Μόνο κάτι θείες και κάτι γιαγιάδες ασχολούνται ακόμα μ’ αυτά. Μην συμπεριφέρεσαι σαν επαναστατημένο νιάτο (ή και σαν ακελικό κομμούνι) που το καταπιέζουν να γραφτεί με το ζόρι στο κατηχητικό και τα σπάει όλα από τα νεύρα του στο πίσω δωμάτιο. Μην συμπεριφέρεσαι λες και σε βάλανε να μάθεις με το ζόρι το Πάτερ Ημών για να το πεις πρωί, πρωί στα θρησκευτικά και σπας τα θρανία της τάξης και ζωγραφίζεις γκράφιτι στους τοίχους.

Έχεις να βγάλεις άλμπουμ έξι χρόνια. Υποσχέσου μου ότι τα υπόλοιπα τραγούδια του καινούριου σου άλμπουμ θα είναι τραγούδια. Αυτά που αγαπήσαμε και σαν αυτά που μας μεγάλωσες. Γιατί μπορείς και πιστεύω στις δυνατότητές σου. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι ο άνθρωπος που έγραψε τη ‘μούρη’, το ‘άξιζε’, το ‘κάθε φορά που σε πληγώνω’, το ‘ποτέ μην λες ποτέ’, και τόσα άλλα γλυκά κομμάτια ξαφνικά ήρθε να μας διδάξει την έννοια του διαβάλλω και της νιρβάνας. Νισάφι με τα θρησκευτικά. Ξεπερασούρα!

Και μπορεί τώρα να ακούγομαι σαν τον αγαπημένο σου καθηγητή που προσπαθεί να σε συνετίσει και να σε κάνει να διαβάζεις όλα σου τα μαθήματα, αλλά κάτι μου λέει πως και εσύ έτσι θέλεις να σου φέρονται αφού, παρόλα τα 60 και κάτι χρόνια σου, βλέποντας αυτό το βίντεο, ένα πράγμα κατάλαβα στα σίγουρα: ότι είσαι ακόμα 15 χρονών. Και αυτή είναι και η γοητεία σου. Και γι αυτό στα συγχωρώ  ακόμα όλα. Γιατί κι εγώ κάποιες φορές έτσι συμπεριφέρομαι.  

Κατά τα άλλα, ακόμα γελάω. 

Ανακαλύπτοντας Την Πατρίδα

Μία από τις πιο σουρεαλιστικές εμπειρίες της ζωής μου είχα σήμερα στη δημόσια υπηρεσία.

Γενικά να ξέρεις, με τη δημόσια υπηρεσία δεν έχω και πολλή σχέση. Τόσα χρόνια απέφευγα να πηγαίνω επί τόπου, έκανα ό, τι μπορούσα ηλεκτρονικά, ή αν έπρεπε να πάω έστελνα άλλον, γιατί δεν αντέχω για πολλή ώρα τους είλωτες και τους δουλοπάροικους του κράτους. Σήμερα όμως, δεν μπορούσα να το αποφύγω, έπρεπε να πάω ο ίδιος.

Πήγα για να ζητήσω κάποια έγγραφα και στην μία ώρα που ξόδεψα εκεί για μια δουλειά που θα μπορούσε να είχε γίνει και σε πέντε λεπτά, ήταν σαν να πέρασε μπροστά από τα μάτια μου όλη μου η ζωή. Παραθέτω διάσπαρτες εικόνες που σημάδεψαν το υποσυνείδητό μου μια για πάντα:

Τρεις γέροι με μουστάκι (αλήθεια, πόσα χρόνια είχα να δω μπροστά μου γέρο με μουστάκι;) μπροστά μου στην ουρά. Δεν γνωρίζονταν, παρόλα αυτά, στον χρόνο που περίμεναν να εξυπηρετηθούν έγιναν πρώτης τάξεως φίλοι. Μιλά ο ένας και λέει: «Τούτη η χώρα εκαταστράφηκεν που την ημέρα που επάτησεν το πόδι της δαμέ η πρώτη Φιλιππινέζα! Τούτες εν εκπαιδευμένες να κλείουν σπίθκια!»

Οι άλλοι δυο κουνούσαν το κεφάλι τους, σαν να μιλούσε η εμπειρία χρόνων.

Όπως καταλαβαίνεις, δεν ήθελε και πολύ να διευρύνουν τον κύκλο των γνωριμιών τους περαιτέρω, με μια κυρία εμφανώς νεαρότερη που στεκόταν στην ουρά, συζητώντας το πάντα επίκαιρο θέμα του κυπριακού. Λέει η κυρία: «Αν δεν πάρουμε εμείς το φταίξιμο, δεν θα πάμε μπροστά. Πάντα έτσι πρέπει να σκεφτόμαστε. Να βρίσκουμε πού φταίξαμε εμείς και να αναλαμβάνουμε την ευθύνη αν θέλουμε να λύνουμε τα προβλήματά μας!» Πού ήσουν τόσα χρόνια μαντάμ να σε εντάξουμε στη διαπραγματευτική ομάδα; Ούτε ένα σώβρακο δεν θα μας έμενε! (όχι πως θα μας μείνει τώρα…) Θεέ και Κύριε, τι ακούς πρωινιάτικα και δεν μπορείς να σχολιάσεις!

Αφού έλυσαν το κυπριακό, η κυρία ενημέρωσε τους τρεις γέρους, και εμένα φυσικά που άκουγα χωρίς να συμμετέχω, ότι ο γιος της πέρασε σε πανεπιστήμιο στην Θεσσαλονίκη, αλλά δεν ξέρει αν θα αποδεχτεί τη θέση γιατί θέλει να πάει Αγγλία, και τότε ένας εκ των τριών σωματοφυλάκων της είπε: «ας πάει στην Αγγλία σιόρ, να γίνει άδρωπος!»

Μα, το βρίσκω εξωφρενικό ότι μπορεί να κάθεσαι και να συζητάς στην ουρά με τον πρώτο τυχόντα τα οικογενειακά σου. Κάτσε, μάνα μου, ήσυχα στην ουρά να τελειώνουμε. Μιλάτε, κουράζεστε, ιδρώνετε και μετά μυρίζετε! Δεν το καταλαβαίνετε;

Πάω να εξυπηρετηθώ. Με το που φτάνω στο γκισέ πετάγεται μπροστά μου από το πουθενά μια αγενέστατη μαλάκω, και αρχίζει να ρωτά πληροφορίες για το θέμα της, αγνοώντας με. Στυλλομμαθκιάζω με το θράσος της, αναμένω τον λειτουργό να της υποδείξει ότι πρέπει να σταθεί στην ουρά, αντ’ αυτού ο λειτουργός με παρακάμπτει, βγαίνει έξω απ’ το μπουθ του, και αρχίζει να εξηγεί στην ηλίθια πού πρέπει να αποταθεί: «Στον πρώτο όροφο, τρίτο γραφείο δεξιά, στην κυρία Μαρούλλα, αν δεν εν τζιαμέ, θα επήε να πιει τον καφέ της, περίμενε την λίον τζιαι εννάρτει…» Να μην το ζω όλο αυτό, να νομίζω ότι βλέπω επεισόδιο από το Ρετιρέ του Δαλιανίδη και ουδείς να προσπαθεί να με διαψεύσει, ή να με ταρακουνήσει λίγο να ξυπνήσω από τον εφιάλτη.

Εξυπηρετούμαι εντός πέντε λεπτών. Ένα περίεργο πράμα με τις ουρές. Πάντα ο μπροστινός σου κάνει μια ώρα και εσύ τελειώνεις σε ένα λεπτό. Απ’ τα ανεξήγητα. Ο λειτουργός μου εξήγησε ότι θα έπρεπε να περιμένω μέχρι να εκδοθούν τα πιστοποιητικά μου, έξω. Για να εκδοθούν δυο κωλόχαρτα έπρεπε να περιμένω στον διάδρομο για 40 λεπτά! Σε πάπυρο να τα τύπωναν, γρηγορότερα θα τελείωνα. Ξόδεψα όλο το πακέτο 3G μου εξ αιτίας τους. Και φυσικά, ενόσω περίμενα ποιους είχα για παρεάκι; Τους τρεις γέρους. Και την φίλη τους, τη διαπραγματεύτρια.

«Εγώ έχω χωράφκια στη Μόρφου. Αν τα πουλήσω στους Τούρκους εννά φταίω; Αφού η κυβέρνηση είπεν μας: Ο καθένας πράττει κατά συνείδηση!» - Τα έλεγε και καμάρωνε ο κερατοπατσές, που να καταδικαστεί σε ανήλεη αποκόλληση και συστροφή των ποδών, να μάθει τι πάει να πει αξιοπρέπεια.

Απαντά η άλλη: «Ναι, θέλει να σπουδάσει ηλεκτρονικούς υπολογιστές, αλλά τωρά πάει στρατό, χάνουν δυο χρόνια που τη ζωή τους, έτσι, άδικα!» Άσχετο το ένα θέμα με το άλλο εν τω μεταξύ, πάντως οι δυο τους συνεννοούνταν.

Δύο πράγματα με εντυπωσίασαν περαιτέρω όσο βίωνα αυτόν τον βιασμό ψυχής. Η εμφάνιση των λειτουργών στα γραφεία και η διακόσμηση του κτηρίου. Καλά, οι λειτουργοί, και δη οι... λειτουργίνες, δεν χρειάζεται να σου πω ότι αν ήταν πόρνες σε σύνταξη, θα ήταν πιο ευπρεπώς ντυμένες. Γκλίττερ πάνω στις μπλούζες, άτσαλο μακιγιάζ, βαμμένο μαλλί με ρίζα δυο μηνών να εξέχει, και προ πάντων, κατεβασμένα μούτρα σαν να μας κάνουν χάρη που μας εξυπηρετούν. Να περπατούν στον διάδρομο και να σέρνονται λες και  κάναν όλη νύχτα πεζοδρόμιο. Βάλτε τους μια στολή, γαμώ το κέρατό μου, μπας και εκπέμψουν λίγο επαγγελματισμό. Αναγκάστε τες να λούνουνται, να μην σιχαίνεσαι την ώρα που σου παραδίδουν τα έγγραφα…

Για να μην μιλήσω για τη διακόσμηση. Δες εδώ τοίχους:

«Ουρανός και θάλασσα έχουν το ίδιο χρώμα, πλούσιοι και φτωχοί θα μπουν στο ίδιο χώμα!» - γνωμικό το οποίο όλοι πρέπει να γνωρίζουμε.

Όσο για τα δάση μας… Παίζει να είχα αυτή την αφίσα αναρτημένη στην τάξη μου στο Δημοτικό. Από τη δεκαετία του ’80 έχουν να την αλλάξουν. Το ότι δεν έμεινε δάσος έκτοτε, δεν ξέρω αν το πληροφορηθήκανε ποτέ. 

Καλά, όταν λέω εγώ ότι εδώ μέσα μόνο η Τρόικα πρέπει να κυβερνά, με λένε υπερβολικό. Διαλέξετε. Τρόικα ή Ισλαμικό κράτος. Αυτονομία – ανεξαρτησία δεν μας αξίζει. Για να διαχειριστούμε μόνοι μας το κράτος θέλει ακόμα πολλούς αιώνες ξεχωρκατίσματος.

Πνοή Λαού, Οργή Θεού

Δεν μου λες πουλί μου,

Το πήρες είδηση ότι τελευταίως έσκασε μύτη μία νέα πρωτοβουλία πολιτών, κόμμα δηλαδή, ονόματι «Πνοή Λαού»;

Αν δεν το πήρες, γι αυτό είμαστε εμείς εδώ, για να στο επισημάνουμε. Ναι, μία νέα κίνηση πολιτών, όχι η ίδια που έχει για κερασάκι στην τούρτα τον Λιλλήκα, μια άλλη, επιχειρεί να «αλλάξει το κατεστημένο», να πάει «κόντρα στη διαφθορά», κόντρα σε «όλα όσα έχουμε συνηθίσει», κόντρα κι όπου βγει, που λέει και η Βίσση της καρδιάς μου.

Είχα μεγάλη περιέργεια να μάθω ποιοι κρύβονται πίσω απ’ αυτή την πρωτοβουλία και εξεπλάγην ευχάριστα όταν μέσω της ιστοσελίδας τους αντιλήφθηκα πως υπάρχουν αξιόλογα ονόματα ανάμεσά τους. Διάβασα τα βιογραφικά του διοικητικού συμβουλίου και δεν βρήκα ούτε έναν αμόρφωτο, πράγμα σπάνιο για την κυπριακή πολιτική σκηνή που μας έχει συνηθίσει σε μια άνευ προηγουμένου πνευματική τσοκαρία και πτωχούς τω πνεύματι, ανεξαρτήτως ιδεολογίας. Ναι, οκ, για να μην πέσετε να με φάτε, υπάρχουν και μερικοί που αξίζουν στους υφιστάμενους. Ένας, δυο, το πολύ.

Παρόλα αυτά, η Πνοή Λαού αν και πολλά υποσχόμενη, έκανε ήδη κάποια επικοινωνιακά φάουλ, τα οποία κατά τη γνώμη μου της σκάβουν ήδη τον λάκκο:

Πρώτον, διατείνεται πως δεν είναι «κόμμα με πολιτικούς». Προφανώς προσπαθούν να ξεχωρίσουν τους εαυτούς τους από το προφίλ του κλασικού πολιτικού, που έγινε συνώνυμο με αυτό του υποκόσμου. Ή τέλος πάντων, προσπαθούν να εξηγήσουν του απλού κοσμάκη, ότι αυτοί είναι αλλιώς, διαφέρουν, δεν έχουν πρόθεση να μας κλέψουν ή να μας ρημάξουν όπως οι υπόλοιποι. Μα, το εκφράζουν λάθος. Αν ήθελαν να ξεχωρίσουν, ας προέβαλλαν προς τα έξω ότι απλώς, δεν είναι κλέφτες, όπως οι υπόλοιποι. Το να ισχυρίζεσαι ότι δεν είσαι πολιτικός, είναι λάθος, καθότι κάθε απόφαση που παίρνουμε στην καθημερινή μας ζωή είναι πολιτική, είτε αυτή αφορά το τι θα φάμε για μεσημέρι, είτε με ποιους φίλους μας αποφασίζουμε να βγούμε έξω. Ακούγεται τα μάλα ερασιτεχνικό να λες «είμαστε κόμμα, χωρίς πολιτικούς». Δίνεις την εντύπωση ότι δεν ξέρεις και πολλά από το τι παίζει εκεί έξω, αλλά θα προσπαθήσεις να σώσεις την κατάσταση. Λάθος. Για να πάρεις την ψήφο μου πρέπει να με πείσεις ότι ξέρεις απόλυτα τι σου γίνεται, ξέρεις απόλυτα πώς παίζεται το παιχνίδι και ότι εσύ λογαριάζεις να το παίξεις δίκαια σε αντίθεση με τους υφιστάμενους σκατιάρηδες, κάτι που διατρανώνεται από το άσπιλο παρελθόν και παρόν σου.  

Δεύτερον, αν θέλεις να εισέλθεις στην πολιτική σκηνή κάνοντας μπαμ, προσπαθείς να φτιάξεις ένα πιο πειστικό και δυναμικό σάιτ. Ναι, η πρώτη εντύπωση είναι το ήμισυ του παντός. Κατ’ αρχάς δεν επιλέγουμε για λογότυπο το μαυρογέριμο το περιστεράκι. Νισάφι πια με τα περιστεράκια, τους κλάδους ελαίας και λοιπά, εμετικά κυπριακά κλισέ. Ειδικά όταν υποστηρίζεις ότι εσύ διαφέρεις. Αλλά πες ότι δεν μπορείς να ξεφύγεις από το περιστεράκι, καθότι η Κύπρος είναι τίγκα στο πεζούνι και το περιστερόσκατο και είναι χαρακτηριστικό του τόπου μας. Σχεδίασέ το λίγο καλύτερα. Τι είναι αυτές οι άχαρες γραμμές, σαν να το ζωγράφισε μωρό του Δημοτικού; Πραγματικά, έλεος. Ακόμα και το λογότυπο της «Ζάκο» πιο πρωτοποριακό φαντάζει μπροστά στο περιστεράκι.  

Τρίτον. Σημεία στίξης. Αποφεύγουμε τα ερωτηματικά και ούτε κατά διάνοια δεν χρησιμοποιούμε θαυμαστικά στον επίσημο λόγο. Μην μου γράφεις «Είμαστε πολίτες που στο παρελθόν δεν είχαν καμία σχέση με την πολιτική!» και να μου βάζεις θαυμαστικό. Τρελό faux pas. Πάλι καλά που δεν μου έβαλες και emoticons. Τα θαυμαστικά είναι μπανάλ, τέλος. Στο μαθαίνουν από το πρώτο κιόλας μάθημα δημοσιογραφίας. Τα θαυμαστικά τα χρησιμοποιούν μόνο κάτι ξεμυαλισμένα κοριτσάκια στο facebook που γράφουν η μια της άλλης «κόρη έννεν τέλειο;;;;!!!!» Δεν είναι σημείο στίξης για σοβαρό κόσμο που ονειρεύεται να καθαρίσει τον στάβλο του Αυγεία αυτό.

Τέταρτον και πιο ουσιαστικό: Γιατί μόνο εφτά χρόνια ζωής; Ναι, διάβασα τις εξηγήσεις σας στην ιστοσελίδα σας. Αλλά αυτή η παράμετρος δεν είναι ενθαρρυντική για τον ψηφοφόρο. Γιατί να υποστηρίξω μια πρωτοβουλία με ημερομηνία λήξης, όταν όλοι ξέρουμε ότι για να καθαρίσει η Κυπριακή Δημοκρατία από τη βρόμα και τη δυσωδία, δεν αρκούν 7 χρόνια, αλλά ούτε 70; Επιπλέον, αν η Πνοή Λαού παράξει όντως έργο και κάνει τη διαφορά γιατί να πρέπει κάποτε να την διαλύσουμε; Θα έπρεπε να την ενδυναμώσουμε. Αν η διάλυση έγκειται στο φόβο ανάπτυξης πελατειακών σχέσεων με τους ψηφοφόρους της, στο χέρι της είναι να κρατήσει αποστάσεις και να αποφύγει τις κακοτοπιές. Αν όντως πρόκειται δηλαδή, για πρωτοβουλία που θα κάνει τη διαφορά. Ή μήπως θεωρούν και οι ίδιοι ότι είναι αναπόφευκτη η φθορά στον χρόνο και εν τέλει η κατάληξη στη διαφθορά; Ιδού η Ρόδος, κύριοι. 

Εν πάση περιπτώσει, είναι παρήγορο ότι υπάρχει ακόμα κόσμος ανάμεσά μας που θέλει να αναστήσει το ψοφίμι της Κυπριακής Δημοκρατίας. Πρέπει να επικροτούμε τέτοιες προσπάθειες από όπου κι αν προέρχονται, γιατί πλουραλισμός ίσον περισσότερη δημοκρατία. Αλλά ας προσέξουν λίγο την επικοινωνία τους. Δεν αμφιβάλλω ποσώς για τις προθέσεις τους, αλλά είναι κρίμα να χάνεται η μάχη στα σημεία. Και ειδικά πριν καν ο διαιτητής σφυρίξει έναρξη του αγώνα.

Εύχομαι καλή επιτυχία, αν και, κάποτε θα πρέπει να συζητήσουμε εκτενέστερα το θέμα κατά πόσον έχουμε ήδη την πολιτική ζωή που μας αξίζει κι αν ο Κύπριος πολίτης αξίζει κάτι παραπάνω από τον Κουλία, τον Συλυκιώτη, τη Χαραλαμπίδου, τον Δίπλαρο, τον Κυπριανού και τους υπόλοιπους χωρκάτες στο δημόσιο βίο.    

Το Inside Out Και Η Αναγέννηση της Ντίσνεϊ

Αν δεν έχεις δει ακόμα τη νέα ταινία της Ντίσνεϊ σε συνεργασία με την Pixar, Inside Out, να παρατήσεις ό,τι κάνεις αυτή τη στιγμή και να σπεύσεις στον κινηματογράφο. Κι αν δεν έχεις παιδιά να συνοδεύσεις, ακόμα καλύτερα, πήγαινε να το απολαύσεις μόνος σου. Γιατί κι εγώ που μόνος μου το είδα, υπήρχαν στιγμές που αναρωτιόμουν αν πρόκειται για παιδική ταινία, αφού υπάρχουν νοήματα της ψυχολογίας που δύσκολα θα τα αντιληφθούν παιδιά κάτω των δέκα ετών.

Το χάρηκα πάρα πολύ. Κυρίως γιατί ο Ντίσνεϊ άρχισε να ξαναγεννιέται αυτή τη δεκαετία που διανύουμε. Είναι πολύ ενδιαφέρον το ότι η ζωή μου συγχρονίζεται πλήρως με την πορεία της εν λόγω εταιρείας. Όταν ήμουν έφηβος, η Ντίσνεϊ μας βομβάρδιζε κάθε χρόνο με τα μεγαλύτερα παιδικά μπλογκμπάστερς όλων των εποχών. Από τη Μικρή Γοργόνα και τον Αλαντίν, την Ωραία και το Τέρας, τον Βασιλιά των Λιονταριών μέχρι την Παναγία των Παρισίων, τον Ηρακλή και τον Ταρζάν. Όλη η δεκαετία του ’90 βασικά, πέρασε με εμένα να περιμένω τον εκάστοτε Δεκέμβρη για να απολαύσω στο σινεμά του ‘Οθέλλου’ την νέα ταινία. Δεν θα ξεχάσω ότι τόσο πολύ λάτρευα τις συγκεκριμένες ταινίες που έφτανα στο σημείο να το ψάχνω, να μάθω πόσα εισιτήρια έκοψε η κάθε μια, γιατί τυχόν εισπρακτική αποτυχία τους θα σήμαινε και προσωπική αποτυχία που ασχολιόμουν τόσο πολύ μαζί τους. 

Τούτου λεχθέντος δεν φαντάζεσαι πόσο χάρηκα το 1994 όταν ο Βασιλιάς Των Λιονταριών ξεκίνησε να προβάλλεται Δεκέμβριο του ‘93 και κατέβηκε Φεβρουάριο του ’94. Τρεις μήνες καθημερινή προβολή ταινίας δεν νομίζω να ξανάγινε στα κυπριακά χρονικά. Τεράστια η χαρά μου, ούτε ποσοστά να έπαιρνα από τους Αμερικάνους.

Όταν πήγα να σπουδάσω, ή μάλλον όταν κατετάγην στον στρατό, επήλθε η παρακμή. Έβγαινε η μια βλακεία μετά την άλλην. Δεν μπορούσα να καταλάβω ακριβώς αν επρόκειτο όντως για ταινίες μαλακίες, ή εάν εγώ μεγάλωνα και δεν μπορούσα να αντιληφθώ την τελειότητα των νέων παιδικών ταινιών. Εισπρακτικά πήγαιναν χάλια βέβαια, αλλά τότε σπούδαζα, δεν είχα ώρα να το ψάξω ενδελεχώς το ζήτημα. Απλώς η Ντίσνεϊ κι εγώ ήρθαμε σε διάσταση για μια δεκαετία. Μα, δεν μπορείς να με κατηγορήσεις: «Ατλάντις», «The Emperor´s New Groove», «Lilo & Stitch», «The Incredibles» ένας Θεός ξέρει πώς τους ήρθε να επενδύσουν σε τέτοιες μαλακίες. Άσε που εγώ πιστεύω ακράδαντα ότι αν το καρτούν δεν είναι μιούζικαλ, το εγχείρημα είναι καταδικασμένο.

Οι μόνες αναλαμπές της δεκαετίας των 00ς ήταν το «Ψάχνοντας τον Νέμο», και τα «Cars». Πέραν τούτων, ανομβρία.

Κι εκεί που ετοιμαζόμουν να βάλω την ταφόπλακα, άρχισε το πράγμα να ξαναποκτά ενδιαφέρον. Η αρχή έγινε με τη «Ραπουνζέλ» που μύριζε λίγο 90ς, αλλά δεν πετούσες και τη σκούφια σου, μα βρήκαν 100% το κολάι με το «Frozen». Το οποίο Frozen, παρακαλώ, ξεπέρασε σε πωλήσεις ακόμη και τον Βασιλιά των Λιονταριών και θεωρείται σήμερα η πιο πετυχημένη ταινία της εταιρείας! Τα τραγούδια συνέβαλαν πλήρως σ’ αυτό, αφού το Let It Go κέρδισε εύκολα το οσκαράκι του, και ξεσκούριασε την φθίνουσα πορεία της εταιρείας. Ταυτόχρονα, άρχισε να συμβαίνει κάτι επίσης πολύ ενδιαφέρον: η Ντίσνεϊ άρχισε να μετατρέπει τα κινούμενα σχέδια σε ταινίες με πραγματικούς ηθοποιούς. Η αρχή έγινε με τη Μαλέφισεντ που κατ’ εμέ ήταν εξαιρετική διασκευή του παραμυθιού της Κοιμωμένης Καλλονής, συνεχίστηκε με τη Σταχτοπούτα, ενώ αγωνιώ του χρόνου να δω το Βιβλίο της Ζούγκλας και την Ωραία και το Τέρας που θα ντεμπουτάρει το 2017 - με όλα τα τραγούδια μαζί, θενκ γκοντ.

Επιπλέον, η εταιρεία ανακοίνωσε ότι έρχονται σύντομα υπέροχα sequels, όπως το “Finding Dory” και το “Toy Story 4”, που εάν είναι σαν το ‘3’ αναμένεται να σκίσει.

Με τούτα και μ’ εκείνα, το Inside Out έρχεται να προστεθεί σαν ορόσημο αυτής της αναγέννησης, αφού όπως προείπα, πρόκειται για πανέξυπνο έργο, με υπέροχα νοήματα και αξεπέραστες ατάκες. Δεν έχει τραγούδια βέβαια, μα ουδόλως επηρεάζεται το αποτέλεσμα.

Χαίρομαι με τις εξελίξεις, να πάρει μπροστά το γρανάζι, γιατί έχουμε πολλά χρόνια να τους χαρούμε ακόμα, και τα παιδιά μας πρέπει να ενστερνιστούν όλη αυτή τη μαγεία αν θέλουμε να έχουν το ίδιο φανταστικά παιδικά χρόνια όπως είχαμε εμείς.   

Ζώνη Ενηλίκων

Εχθές το βράδυ κάναμε μία πρόβα με τη θεατρική ομάδα, η οποία έληξε επεισοδιακά. Καθότι τελειώνουν σιγά, σιγά οι ξένοιαστες μέρες και οδεύουμε ακάθεκτοι προς την πρεμιέρα αγχωθήκαμε λόγω του ότι δεν αισθανόμαστε ακόμα 100% έτοιμοι και θέσαμε τους προβληματισμούς μας στον σκηνοθέτη. Εκείνος απάντησε πως δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά του όταν έχει από κάτω 15 άτομα τα οποία μιλάνε συνέχεια μεταξύ τους όταν εκείνος δίνει οδηγίες.

Με αφορμή το πιο πάνω συμβάν, σκέφτηκα πόσο πιο δύσκολο είναι να πρέπει να συντονίσεις ενήλικους και πόσο ευκολότερα συνεννοείσαι ή τέλος πάντων επιβάλλεσαι στα παιδιά. Οι καθηγητές και οι δάσκαλοι, όποτε κατηγορηθούν από εμάς για τις τρίμηνες διακοπές που απολαμβάνουν το καλοκαίρι και το γενικά εύκολο ωράριο που ακολουθούν, προβάλλουν το επιχείρημα ότι έχουν να επιβληθούν σε είκοσι παιδιά κάθε μέρα, τα οποία ως επί το πλείστον είναι άτακτα, αυθάδη και υπερκινητικά. Πού να ‘ξεραν ότι το να διδάξεις ενήλικους απαιτεί ακόμα μεγαλύτερα αποθέματα υπομονής και "βλάγκας".

Έχω άπειρα παραδείγματα να σου παραθέσω: Αν έχεις υπάρξει εκπαιδευτής στον στρατό, δεν χρειάζεται να σου περιγράψω πόσο δύσκολο είναι να πείσεις ένα λόχο φαντάρων να συγκεντρωθούν στο μάθημά σου, για να μην μιλήσω για εφέδρους. Αλλά αν θεωρείς ότι οι φαντάροι γενικώς είναι παιδαρέλια με fucked up ψυχολογία που το μόνο που τους κόφτει είναι το πότε θα βγουν να πηδήξουν, αποτελώντας ακραία περίπτωση, σου έχω και καλύτερο παράδειγμα.

Πέρσι είχα γραφτεί σε ένα σεμινάριο Αρχαίων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Το αμφιθέατρο ήταν γεμάτο από συνταξιούχους καθηγητές, στην πλειοψηφία τους φιλόλογοι εν αποστρατεία, οι οποίοι παρίσταντο προκειμένου να φρεσκάρουν τις γνώσεις τους στην αρχαία ελληνική. Μα, τον Θεό! Σε τρεις διαλέξεις άντεξα να πάω. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο μαρτύριο από το να βρίσκεσαι μέσα σε μια αίθουσα με κόσμο ο οποίος λόγω προχωρημένης ηλικίας δεν ακούει καθαρά και ψουψουρίζει ο ένας με τον άλλο, προκειμένου να επιβεβαιώσουν τα λεγόμενα του καθηγητή και να κρατήσουν σημειώσεις.

Εκτός των άλλων, οι συγκεκριμένοι, με ανάλογο γεροντικό πείσμα που παρέπεμπε στον μάντη Τειρεσία, σχολίαζαν το μάθημα του καθηγητή λες και έβλεπαν τηλεόραση στο σαλόνι τους με σχόλια του τύπου: «Εμάς δεν μας τα είχαν μάθει έτσι το 1950», και άλλα τέτοια γιαγιαδίστικα. Είχε μαλλιάσει η γλώσσα του καθηγητή να επαναλαμβάνει «συνάδελφοι, σας παρακαλώ, κάντε ησυχία». Και σκέψου ότι απευθυνόταν σε πρώην καθηγητές! Δηλαδή σε ανθρώπους που πριν κάποια χρόνια το πιο πιθανό ήταν να φώναζαν οι ίδιοι «βγάλτε το σκασμό, κάνω μάθημα».

Είναι τόσο δύσκολο να επιβληθείς στον ενήλικα. Δεν μπορείς να τον αρπάξεις απ’ το αφτί ή να του πεις να σταθεί στη γωνία μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι. Άπαξ και σου πέσει περίεργος ενήλικος, είτε πρέπει να τον χειριστείς ατομικά εκτός τάξης, επισημαίνοντάς του ότι η συμπεριφορά του δυσχεραίνει την παράδοση, είτε να τον υπομένεις εις βάρος κάποιων άλλων που θέλουν να μάθουν.

Ειλικρινά, έχω περάσει από τόσες τάξεις, η χειρότερη μου εμπειρία ήταν με τους ηλικιωμένους στα αρχαία ελληνικά. Έσκαζαν κάμηλο. Αν βέβαια οι 50-60ρηδες θεωρούνται ηλικιωμένοι, γιατί παίζει να ισχυριστούν ότι στα 60 τους θεωρούνται ακόμα μεσόκοποι. Σόρρι. Ως τα 40 είσαι νέος, πάρτο απόφαση. Μετά αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση και επίσημα. 

Ενώ τα παιδιά, έχουν πάντα το άλλοθι της ανωριμότητας. Και βόθρο να σου ρίξουν μες την τάξη, πάντα «θα είναι παιδιά». Μικρά παιδιά που «αν δεν τα κάνουν τώρα αυτά, πότε θα τα κάνουν;» Άσε που αν σε φτάσουν στο αμήν τα πας στον διευθυντή και καθάρισες. Ποιος θα αρπάξει τον ενήλικα να τον πάει στον διευθυντή επειδή μιλά την ώρα του μαθήματος; Επειδή μιλά την ώρα της πρόβας; Επειδή μιλά την ώρα της στρατιωτικής επίδειξης;

Εν κατακλείδι, πρέπει να το έχεις από μόνος σου. Να ξέρεις πότε να σιωπάς και πότε να μιλάς.

Που παίζει να είναι και μία από τις σπανιότερες αρετές που μπορεί να συναντήσεις σε άνθρωπο. 

Άλλος Με Τη Βάρκα Μας;

Με τους Σύρους πρόσφυγες (Σύρους και όχι Σύριους, όπως κακώς πολλοί γράφουν) δεν έχω τίποτε να χωρίσω. Πολύ καλώς τους περισυλλέξαμε, πολύ καλώς τους περιθάλψαμε και πολύ καλώς θα τους συμπεριφερθούμε όπως προβλέπουν οι διεθνείς Συνθήκες που υπέγραψε η Κυπριακή Δημοκρατία και αφορούν στην παράνομη μετανάστευση, στους αιτητές ασύλου ή δεν ξέρω κι εγώ πού αλλού κατατάσσονται. Να είναι καλά οι άνθρωποι και ας βρουν ένα καλύτερο αύριο όπου το αναζητήσουν.

Με τους Κύπριους συμπολίτες μου όμως, έχω πολλά να χωρίσω. Γιατί τόσο αυτοί που τάσσονται εναντίον των προσφύγων, όσο και αυτοί που τάσσονται υπέρ τους, είναι για να τους πετάξεις σε ένα λάκκο με ασβέστη και να τους κάψεις.

Έχω κουραστεί, έχω απηυδήσει να διαβάζω επιχειρηματολογία του κώλου και από τις δυο πλευρές στα διάφορα φόρα. Τόσο πολύ, που σκέφτομαι να μπω κι εγώ στη βάρκα μαζί τους και να πάω όπου με ξεβράσει το κύμα. Το ότι κανένας εκ των Σύρων προσφύγων δεν θέλει να μείνει εδώ και κάνουν όλοι αμάν να μεταφερθούν αλλού, είναι ενδεικτικό ότι και οι ίδιοι μας πήρανε χαμπάρι.

Είναι αποκαρδιωτικό, λοιπόν, να βλέπεις στα φόρα να εκφράζονται απόψεις του τύπου «αν τους θέλετε πάρτε τους εσείς σπίτι σας» και «να παν από εκεί που ήρθαν». Δείχνει παλιανθρωπιά. Κυρίως γιατί οι Σύροι ουδέποτε εξέφρασαν επιθυμία να μείνουν εδώ. Το ότι χάλασαν τα σχέδια τους και έτυχε να ξεμείνουν στη χώρα των θαυμάτων, δεν σημαίνει ότι έβαλαν στο μάτι την κοινωνία μας (σιγά τη Σουηδία), τις δουλειές μας (σιγά το Λόντον Σίτυ), ή την ποιότητα ζωής μας (γελάνε στην Ελβετία).

Πρόκειται για τρομερά μικρό αριθμό προσφύγων για να αισθανθεί κάποιος ότι απειλείται με οποιονδήποτε τρόπο ο δημογραφικός χαρακτήρας του νησιού ή θα επηρεαστεί η ήδη παράταιρη οικονομία μας. Ούτε εμένα μου αρέσει να μαζεύεται στην Κύπρο προσφυγικός κόσμος, γιατί όσο να πεις φέρνουν μαζί τους και μιζέρια, αλλά, πόλεμος γίνεται το κέρατό μου, και μάλιστα δίπλα μας, δεν μπορούμε τώρα να ασχοληθούμε με την αισθητική και την αρμονία όταν ο κόσμος χάνεται. Και προ πάντων, δεν είναι σωστό να εκφράζεσαι με τόση απέχθεια όταν κατακλύζεσαι από τόσο σκληρές εικόνες, όποιο μέσο κι αν ανοίξεις. 

Από την άλλη, δεν αντέχω ούτε τους απανταχού Ρομπέν των Δασών με επιχειρηματολογία πρώτης Δημοτικού. Ειδικά όταν διαβάζω κάτι «κι εμείς ήμασταν κάποτε πρόσφυγες», ανεβάζω πίεση 400. Τι μας κόφτει κυρία μου; Από πότε τεράστια προβλήματα της ανθρωπότητας λύνονται αψήφιστα επειδή κι εσύ ήσουν κάποτε πρόσφυγας; Το μεταναστευτικό, ή το προσφυγικό αν θέλεις, είναι ολόκληρο πολιτικό ζήτημα. Θα το λύσουμε με συνοπτικές; Επειδή έτυχε κι εσύ κάποτε να ήσουν πρόσφυγας; Ποια η λογική;

Θέλεις να εκφράσεις τη συμπόνια και τη συμπάθειά σου επειδή είσαι παθών; Ελεύθερα παρακαλώ, και σου απονέμω και τα εύσημα. Μάζεψε ρούχα, τρόφιμα, παιχνίδια και πήγαινε να τους τα χαρίσεις. Αλλά να αναμένεις ότι θα υιοθετήσει μια χώρα χιλιάδες πρόσφυγες ή θα τους δεχτεί με ανοιχτές αγκάλες επειδή «ήσουν κι εσύ κάποτε πρόσφυγας», σόρρι φανερώνει τεράστια αχαπαροσύνη για το πώς λειτουργεί στις μέρες μας ο πλανήτης.

Δεν είναι όλα το ίδιο σ’ αυτή τη ζωή. Δεν μπορούν να κρίνονται τα πάντα βάσει των δικών σου βιωμάτων. Δυο διαζευγμένοι άνθρωποι δεν μπορούν να τυγχάνουν του ίδιου οίκτου, ακριβώς επειδή δεν χώρισαν και οι δυο υπό τις ίδιες συνθήκες. Ο ένας χώρισε γιατί τον κεράτωσαν, ο άλλος γιατί βαρέθηκε. Δεν μπορείς να λες «είμαι κι εγώ χωρισμένη οπότε τους καταλαβαίνω». Την τύφλα σου καταλαβαίνεις.

Δεν αντιπαραβάλλω ως ισάξιο το πιο πάνω παράδειγμα με αυτό των προσφύγων. Αυτό που θέλω να πω, κοντολογίς, είναι ότι δεν μπορούμε να προσεγγίζουμε σοβαρά προβλήματα υπό το πρίσμα των δικών μας συνθηκών. Ούτε να το επιλύουμε συναισθηματικά. Υπέρ πάντων η λογική, έλεγε ο Θουκυδίδης, και ουχί το συναίσθημα. Κάθε πρόβλημα αξιολογείται βάσει των οικονομικών, κοινωνικών και άλλων επιπτώσεων που θα προκαλέσει με τη λύση του.

Τα «είμαι μάνα εγώ και ξέρω», τα «είμαι πρόσφυγας εγώ και ξέρω», τα «είμαι άρρωστη κι εγώ και ξέρω» μόνο το αίμα στο κεφάλι μου ανεβάζουν. Ουδέποτε μπορώ να εκλάβω ένα συναισθηματικό επιχείρημα σοβαρά υπόψη. Μίλα μου νομικά, μίλα μου μαθηματικά, μίλα μου επιστημονικά. Αυτά τα κλαψομούνικα, που παραπέμπουν σε επίπεδο βραζιλιάνικης σειράς, όχι σε μένα. Χώρια που οι μισοί που μας κουνούν διδαχτικά το δάκτυλο, αμφιβάλλω αν έκαναν το παραμικρό για να απαμβλύνουν το πρόβλημα. Κλασικά το μάθημα, ή αν θέλετε, ο πόλεμος, γίνεται μεταξύ αριστερού και δεξιού μεντάλιτι, μεταξύ "ανθρωπιστή" και "ρατσιστή", και όλα αυτά τα κομπλεξικά που στην ουσία αποσκοπούν στο ποιος θα πει την τελευταία λέξη.

Ναι, μόνο και μόνο ότι και η κουτσή Μαρία έχει άποψη επί του μεταναστευτικού, ξέρει ποιος ευθύνεται, ξέρει τι πρέπει να γίνει, ξέρει ποιος, που, πότε, γιατί, είναι αρκετό ώστε να μην ασχοληθείς περαιτέρω με το ζήτημα. Να εύχεσαι απλά να τελειώσει για να ησυχάσεις. Από τους Κύπριους. Που μπορεί να μην μπορούν ποτέ να λύσουν τα δικά τους προβλήματα στο σπίτι ή στη χώρα τους, αλλά πάντα έχουν τη λύση για τους άλλους. 

Ο Πικρός Καφές Της Δευτέρας

Δεν διανύω και την καλύτερη περίοδο της ζωής μου.

Αντιδρώ σπασμωδικά, κάνω τη μία μαλακία μετά την άλλη. Ξοδεύω αλόγιστα, μετά το μετανιώνω, η μία αγορά φέρνει αναγκαστικά την άλλη και καταλήγω με δύο μισθούς μείον μέσα σε ένα τριήμερο. Σκέφτομαι ότι θα κάνω το σκατό μου παξιμάδι για να επανορθώσω και ενθυμούμαι κάτι λαμπρές φοιτητικές εποχές όταν προκειμένου να μου φύγει η κατάθλιψη της ξενιτιάς και του διαβάσματος, πήγαινα και αγόραζα κινητά και γκάτζετς των 500 λιρών και μετά για να αυτοτιμωρηθώ επέστρεφα στο κάμπους με τα πόδια για να μη πληρώσω μία λίρα στο λεωφορείο. Το ίδιο μεντάλιτι κουβαλώ ακόμα, δεκαπέντε χρόνια μετά.

Έχασα δέκα κιλά, φίλε. Θυμάσαι που σου είχα πει ότι ζω με διατροφικό μνημόνιο; Ε, ορίστε, απέδωσε. Γιατί σε άλλες χώρες και ανθρώπους δεν αποδίδει, το γιατί δεν το ξέρω, αλλά μπορώ να το φανταστώ. Εγώ πάντως ξέρω ότι πειθάρχησα, εφάρμοσα κάθε λέξη του, ήταν η προτεραιότητά μου όπου κι αν βρισκόμουν και έτσι έχασα 10 κιλά σε δύο μήνες. Ήμουν 93 και πήγα στα 83. Έκανα και την υπέρβαση κι άρχισα να τρώω ψάρι και κοτόπουλο, παρόλο που σε κάθε μπουκιά μου έρχεται σχεδόν αναγούλα από τη γεύση τους. Δίνω συγχαρητήρια στον εαυτό μου, που λέει και η Άντζελα, γι αυτό μου το κατόρθωμα και εύχομαι και τυπική έξοδο από το μνημόνιο σύντομα, και ένα βίο σταθερό και ισορροπημένο από τούδε και στο εξής.

Δεν έκανα αναλύσεις αίματος και δεν ξέρω κατά πόσον μειώθηκε η χοληστερίνη (που γι’ αυτήν παλέψαμε στο κάτω, κάτω), αλλά θεωρώ ότι χάνοντας τόσο λίπος, δεν μπορεί, θα επετεύχθη και ο αντικειμενικός στόχος. Θα ξέρω σύντομα. Το επιπλέον καλό είναι ότι επιτέλους άρχισαν να μου ξαναμπαίνουν κάποια πουκάμισα που μέχρι πρότινος δεν κούμπωναν, το κακό είναι ότι ξέρανα ολόκληρος, πλέω μέσα στα παντελόνια και στα πλείστα ρούχα μου, και φαίνομαι σαν άρρωστος. Δεν μου αρέσω. Και άντε τώρα να βάλεις κάνα κιλό χωρίς να ενδώσεις στις πίτσες και τις τυρόπιτες που είναι τίγκα στη χοληστερίνη. Πφφ…

Έχω πολύ άγχος τον τελευταίο καιρό. Με αγχώνει το μέλλον, πέφτω και κάνω τρεις ώρες να αποκοιμηθώ. Αγχώνομαι κατά πόσον είναι σοφό να κάνω οικογένεια σ’ αυτή τη χώρα. Δηλαδή παιδιά. Τους αξίζει η Κύπρος; Τους αξίζει αυτός ο πνευματικός Μπύθουλας; Τους αξίζει να μεγαλώσουν σε αυτή την μπανάλ κοινωνία; Αγχώνομαι και για το αν θα τα βγάζουμε πέρα οικονομικά. Αγχώνομαι για το αν θα πρέπει να αλλάξουμε συνήθειες, αν θα πρέπει να αλλάξουμε προτεραιότητες. Για πολλά. Θα μου πεις, κοίταξε λιγάκι γύρω σου και δες σε τι σκατόκοσμο ζεις, με πρόσφυγες πολέμου να μεταναστεύουν κακήν κακώς κι άσε τους Μπύθουλες...

 Σωστά, αλλά ο καθείς και τα προβλήματά του. Μια φορά μου είχε πει ένας πολύ πλούσιος φίλος ότι έχασε μέσα σε ένα μήνα τέσσερα εκατομμύρια και απέμεινε με έξι, εξ ου και ήταν κατηφής, και σκέφτηκα «τι ακούω, Θεέ μου». Κι όμως για εκείνον το να ζήσεις μόνο με έξι εκατομμύρια, ήταν αγχωτικό και λόγος αϋπνίας.

Εχθές στην πρόβα του θεάτρου μας έφεραν το φέρετρο που παραγγείλαμε. Πολύ το χάζι. Κατ’ αρχάς να σου πω ότι όταν το πρωτοείδα σκιάχτηκα για λίγο, δεν ήθελα να το πλησιάσω, μετά από ένα λεπτό όμως, μπήκα μέσα να το δοκιμάσω. Εσείς δοκιμάσατε να μπείτε ποτέ σε φέρετρο; Α, χάνετε... Να το δοκιμάσετε με την πρώτη ευκαιρία! Κατ’ αρχάς είναι πιο άνετο απ’ ό, τι νομίζετε. Τώρα που αδυνάτισα ειδικά, χωρούσε ακόμα έναν μέσα, εύκολα. Δεύτερον, παρόλο που ζυγίζει 40 κιλά το ελαφρύτερο, δεν είναι και πολύ ανθεκτικό. Δεν ξέρω για άλλα φέρετρα δηλαδή, το δικό μας πάντως, το τρώνε άνετα τα σκουλίκια μέσα σε ένα τρίμηνο. Χαρά σ’ αυτόν που θα το πάρει. Επίσης να σου πω ότι ο πάτος του είναι πολύ λεπτός και εύθραυστος, ενώ το παραθυράκι στο πώμα είναι τεράστια εφεύρεση. Ό, τι πρέπει για να βλέπεις το χώμα από πάνω σου, να μετράς τους κόκκους του, και να περνά η ώρα σου.

Καλή βδομάδα. 

Η Επόμενη Κίνηση Ήταν Ματ.

Μπορώ να δηλώσω και επίσημα ότι τα €30 που έσκασα για να απολαύσω την Βίσση με τον Χατζηγιάννη χθες βράδυ στη Σχολή Τυφλών, έβγαλαν τα λεφτά τους και με το παραπάνω, με το που ακούσαμε την «Επόμενη Κίνηση». Για τους άσχετους, «Επόμενη Κίνηση» ήταν ο τίτλος του καλύτερου άλμπουμ που κυκλοφόρησε μες τη δεκαετία του ’80 και πιο συγκεκριμένα το 1986, και περιείχε 10 τραγούδια το ένα καλύτερο απ’ το άλλο. Μα, δυστυχώς, πρόκειται για από εκείνα τα άλμπουμ όπου επικράτησαν να ακούγονται πιο πολύ τα «Πράγματα» και το «Με Αγάπη Από Μένα Για Σένα». Το ομότιτλο παίζει να μην το τραγούδησε ποτέ ζωντανά, και όταν χθες βράδυ επιτέλους το έκανε, κατόπιν προτροπής του Χατζηγιάννη, άνοιξε μία δίνη και με ρούφηξε και με κάθε νότα της ηλεκτρικής κιθάρας εγώ ήμουν αλλού.

Το ξαναείδα σήμερα το βίντεο και δεν ένιωσα τίποτε, να φανταστείς ότι εξεπλάγην που διήρκησε μόνο δύο λεπτά και 40 δεύτερα. Εχθές όλη η συναυλία, για μένα, ήταν η Επόμενη Κίνηση. Που ήταν, όντως, κίνηση ματ. Απορώ γιατί δεν δίνει μεγαλύτερη έμφαση σ’ αυτά τα τραγούδια-διαμάντια των ‘80ς και κολλά σε κάποια άλλα τα οποία τα ψιλοβαρεθήκαμε. Ποιος θέλει να ακούει το μνημόσυνο της Ελένης, ας πούμε; ΟΚ, συγκινητική η ιστορία της, καλό είναι να τη θυμόμαστε από καιρού εις καιρόν, αλλά όταν έχεις να πεις για δεκαετίες το «Μαγικό Χαλί», το «Λονδίνο», το «Όταν Κάνουμε Έρωτα» και το «1988», τι θες και εμμένεις στην Ελένη; 

Ευχάριστη έκπληξη εχθές, ήταν και το επίσης ακριβοθώρητο «Μου Ανήκεις», το σπάνιο «Είμαι Πολύ Καλά» και το κορυφαίο «Κλίμα Τροπικό» που μαύρα μάτια κάνουμε να το δούμε και, εν προκειμένω, να το ακούσουμε. Η προσέγγιση των ‘Υπερβολών’, ως ντουέτο με τον Χατζηγιάννη, επίσης ενδιαφέρουσα.. Γενικά η συναυλία ήταν προσεγμένη, δεν επρόκειτο περί αρπαχτής. Το γεγονός ότι την περισσότερη ώρα εβρίσκοντο και οι δύο επί σκηνής και δεν έκανε ο καθένας το κομμάτι του για μια ώρα με ένα-δυο ντουέτα στο ενδιάμεσο για να δικαιολογηθεί η σύμπραξη, ήταν αναπάντεχα καλό. Γιατί δεν θα άντεχα να ακούω μόνο Χατζηγιάννη για μιάμιση ώρα μέχρι να βγει η Άννα. Και το αντίθετο, φυσικά, για τις φαν του Μιχάλη. Το ότι μπήκαν στον κόπο και έστησαν ολόκληρο πρόγραμμα, έσμιξαν πάρα πολλά τραγούδια τους και κράτησαν 3ωρη συναυλία κατ’ αυτόν τον τρόπο, είναι απορίας άξιο γιατί δεν το συνεχίζουν και τον χειμώνα σε κάποιο κέντρο. Θα έσπαγαν ταμεία.  

Ταίριαξε περισσότερο με τον Χατζηγιάννη παρά με τον Ρέμο; Όχι. Η διαφορά ηλικίας τους ήταν εμφανής και δεν βοηθούσε ιδιαίτερα στη δημιουργία κάποιας πιο ερωτικής ατμόσφαιρας ενόσω μοιράζονταν τη σκηνή. Με τον Ρέμο έβγαινε κάτι πιο... «μοιραίο», έπειθαν ότι μπορούσαν να απευθύνουν τους στίχους των τραγουδιών τους ο ένας στον άλλον, σαν να ήταν ζευγάρι. Μα, η σύμπραξη με τον Χατζηγιάννη ήταν πιο καλλιτεχνική, πιο μελετημένη, πιο ψαγμένη από πλευράς ρεπερτορίου.

Κατά τα άλλα: 

- Ενδιαφέρουσα η σύμπτυξη του ΄Πάρτυ΄με τα ΄Πράγματα΄.

- Το Άντίδοτο΄το έσκισε και χαίρομαι που το καθιέρωσε και το λέει πάντα, το θεωρώ δικό μου τραγούδι και από τα πιο αδικημένα της.

- Ακούσαμε ένα από τα πιο ωραία ‘γκάζια΄και ‘δεν θέλω να ξέρεις’ των τελευταίων ετών.

- Τα κυπριακά τραγούδια στο τέλος θα τα παρέλειπα, αλλά οκ, υπάρχει ακόμα κόσμος που μαζεύει γιασεμί απ’ την αυλή του για να της το φέρει...

- Το κοινό γενικά ήταν επιεικώς ξενέρωτο και έπρεπε να περάσει το διάλειμμα για να ζεσταθεί. Με το ζόρι να χορέψουν, με το ζόρι να τραγουδήσουν, με το ζόρι να εκτεθούν, τζάμπα το γεμίσαμε το στάδιο.

- Όλοι οι καλοί οι μπλόγγερς παρόντες.

- Άντε να βγει το νέο άλμπουμ, σκάσαμε!

   

Εξυπηρετείστε Όλοι;

Κοίτα εδώ επαγγελματισμό και εξυπηρέτηση…

Πας στην αντιπροσωπεία του αυτοκινήτου να παραγγείλεις ένα ανταλλακτικό και απουσιάζουν όλοι μέσα από την αίθουσα. Περιπλανιέσαι πάνω κάτω μέσα στο κτήριο ώσπου να βρεις μία ψυχή του Θεού να σε εξυπηρετήσει, μέχρι που τους βρίσκεις όλους μαζεμένους μέσα σε ένα δωμάτιο να τρώνε σουβλάκια! Όχι μόνο τρώνε σουβλάκια, αλλά γενικώς επικρατεί μια χαρούμενη ατμόσφαιρα, λένε τα χωρατά τους, πίνουν μπίρες, κλάνουν, ρεύονται ανενόχλητοι και νιώθει και ο πελάτης άβολα που θα τους διακόψει. «Μπορεί κάποιος να με εξυπηρετήσει;» «Ναι, βέβαια, περάστε στη ρεσεψιόν και έρχεται κάποιος να σας δει».

Ώσπου να σκουπίσουν τα τζατζίκια και τα γιαούρτια από τα μούτρα τους, περνούν άλλα 5 λεπτά. Έρχεται επιτέλους ένας τύπος, του λέω ότι θέλω να παραγγείλω νέο ανταλλακτικό και μπαίνει στον υπολογιστή να κάνει την παραγγελία. Είναι μαζί μου, μα η ψυχή του λαχταρά την πίτα με τα σουβλάκια και το παρεάκι με τα καλαμπούρια του. Καθώς πληκτρολογεί, βλέπω τα αφτιά του να είναι σηκωμένα και να προσπαθεί να συμμετάσχει εκ του μακρόθεν στη συζήτηση της εκλεκτής ομήγυρης μέσα. Δεν πίστευα στα μάτια μου όταν πριν καν ολοκληρώσει την παραγγελία σηκώθηκε από το γραφείο, με άφησε σύξυλο να περιμένω και πετάχτηκε στο πίσω δωμάτιο να συμπληρώσει ένα αστείο στην παρέα, μην πάει χαμένη η ευκαιρία. «Την επόμενη φορά τζιερνάς εσύ» ή κάτι τέτοιο αν άκουσα καλά.

Επέστρεψε στη ρεσεψιόν, ολοκλήρωσε την παραγγελία, πλήρωσα τα μαλλιοκέφαλά μου, και λίγο έλειψε να ζητήσω συγγνώμη και για την ενόχληση! Και σκέψου ότι αυτά έλαβαν χώρα στην αντιπροσωπεία και όχι σε κανένα γκαράζ δευτέρας διαλογής.

Μετά πήρα τον υπολογιστή για σέρβις. Πριν μια βδομάδα. Έχω 7 μέρες να ακούσω νέα τους. Τους τηλεφώνησα εκατό φορές, κάθε μέρα μου λένε πάρτε αύριο και αύριο. Όταν επιτέλους σήμερα πέτυχα τον τεχνικό στο τηλέφωνο και του είπα ότι δεν δικαιολογείται να μου κρατά τον υπολογιστή μέσα τόσες μέρες και να μην με ενημερώνει για το τι μέλλει γενέσθαι, τι είδους αρρώστια κόλλησε και πόσο θα πάρει μέχρι να φτιαχτεί, άρχισε να δικαιολογείται ασυστόλως: «μα, έλειπα την προηγούμενη βδομάδα (εμένα τι με κόφτει;), και εξάλλου τρεις μέρες μόνο έχει που μας το φέρατε!» Ανακρίβειες. Οχτώ μέρες έχει που σας το έφερα, μην λέμε ό, τι θέλουμε! Έχω την απόδειξη τυπωμένη. Και τι ζήτησα, το κέρατό μου; Μια ένδειξη για το πότε θα το επισκευάσετε, να προγραμματιστώ αναλόγως. Πείτε μου την, να τελειώνουμε!

Τι χαμερπής βαρβαρότις, παντού! Μια χώρα που και με το γυαλόχαρτο να την τρίψεις, δεν πρόκειται να αλλάξει!  

Και θέλετε και έξοδο από το μνημόνιο και ελευθερία, τρομάρα σας… Χα! Γελάσαμε και σήμερα.

Έναν να σας δέρνει και να σας κλωτσά στα σπλάχνα από το πρωί μέχρι το βράδυ χρειάζεστε. Καημένοι! Μόνο και μόνο που σας μιλώ στον πληθυντικό και εξακολουθείτε να με αποκαλείτε «φίλε μου», λες και οι μάνες μας έπλεναν σώβρακα παρέα στην ίδια στάνη, δείχνει και το είδος του τέλους που σας αξίζει: Αργό και βασανιστικό!