Κορωνοϊός Στο Στρουμφοχωριό

Λίγα Ψίχουλα Σημασίας Μας Ζητάνε...

Ένα ερώτημα που με απασχολούσε ανέκαθεν, ήταν «τι δουλειά θα κάνουν όλοι αυτοί αν ποτέ γίνει πόλεμος».

Απαντήθηκε εν μέρει.

Θα τραγουδούν το «Χρυσοπράσινο Φύλλο» από την καραντίνα, θα το μοντάρουν μαζί με άλλους 5-10 τυχάρπαστους ανθυποσελέμπριτι και θα μας «συγκινούν». Μπορεί να τραγουδούν και το «Θα Κάτσω Σπίτι». Μπορεί να πουν και το «God Save The Queen», ποιος ξέρει; Το θέμα είναι να τραγουδήσουν κάτι να μας βρίσκεται. Να παράγεται έργο. Επίσης, μπορεί και να μας διαβάσουν παραμύθι μέσω κάμερας, να έχουν τα παιδιά μας λόγο ύπαρξης κάθε μέρα που ξημερώνει. Να έχουν κάτι να προσδοκούν πριν τα βρει το μούχρωμα.

Πραγματικά, απορώ γιατί ο κόσμος πασχίζει να μας διασκεδάσει. Αν θέλαμε το παιδί μας να ακούσει παραμύθι, τον Νικόλα Παπαδόπουλο του ΔΗΚΟ θα περιμέναμε; Να δημιουργήσουμε στο παιδί μας ψυχολογικά; Δεν του το διαβάζαμε και οι ίδιοι να γλιτώσουμε τις θεραπείες; Και δεν εννοώ μόνο τον Νικόλα Παπαδόπουλο. Εννοώ τον οποιονδήποτε. Κοτζάμ πρόσβαση σε διαδικτυακές πλατφόρμες έχουμε, τους εγχώριους wannabes περιμέναμε να μας γεμίσουν τις ώρες μας. Πραγματικά, απορώ… Και εντυπωσιάζομαι που νομίζουν ότι «προσφέρουν» από το σπίτι τους!

Είδα και το βίντεο με τους σελέμπριτι της Κύπρου να τραγουδούν το Χρυσοπράσινο φύλλο. Και τη Βίσση μαζί τους (πόσο βαριέσαι Άννα, πόσο!) Από πού να το πιάσω και πού να το αφήσω. Δεν άντεξα να το δω. Αλλά μου είπαν ότι μεταξύ άλλων ήταν και η κόρη του Χριστόφια μέσα σε εκείνο το βίντεο. Όλα τα τάλαντα! Η κόρη του Χριστόφια, ο Χρύσανθος Τσουρούλης, ο Ανδρέας Γεωργίου, ο Κούλης Νικολάου, ο Λούης Πατσαλίδης και η Άννα Βίσση στο ίδιο «συγκινητικό» βίντεο. Πόσον σουρεαλισμό αντέχεις;

Μα πρώτα απ’ όλα γιατί να τραγουδούν το χρυσοπράσινο φύλλο; Μας την πέφτουν οι Τούρκοι; Έρχονται οι οχτροί στην πόλη; Επειδή κάτσαμε σπίτια μας εξ αιτίας ενός παγκόσμιου ιού θυμηθήκαμε ένα άσμα που αφορά στην Κύπρο ειδικά; Σοβαρά τώρα, νομίζετε ότι το χρυσοπράσινο φύλλο ενδείκνυται; It does the job? Που λένε και στο χωριό σας; Ήμαρτον, Παναγία μου!

Υπάρχει μεγάλος ζήλος από τους έγκλειστους «σταρς» να υπάρξουν και υπό αυτές τις συνθήκες. Τις προάλλες έβλεπα βίντεο της Γαρμπή και της Θεοδωρίδου να τραγουδούν στους ακόλουθούς τους στο Ίνσταγκραμ, το «Imagine»! Η Γαρμπή και η Θεοδωρίδου! Αντί να σμίξουν να πουν το «Επιτέλους πάψε να αυτοτιμωρείσαι που δεν μπόρεσες να είσαι αυτό που ήθελε…» είπαν να πουν το Imagine! Χωρίς να λυπηθούν το πτώμα του μακαρίτη του Λένον που θα κουτουλούσε στο φέρετρο. Κανένα μέτρο!

Αν όλα αυτά δεν προμηνύουν τη Δευτέρα Παρουσία, δεν ξέρω κι εγώ τι θα τη φέρει.

Ο κόσμος λάλησε από τον εγκλεισμό και προβαίνει σε απονενοημένες κινήσεις. 

Έγκλειστος Μα Όχι Εγκλωβισμένος

Να πω ότι διαχειρίζομαι επιτυχώς τον εγκλεισμό;

Θα ήταν μεγάλο ψέμα.

Τόσες μέρες μετά (αλήθεια, πόσες; Έχασα τον λογαριασμό. Ούτε τι μήνα έχουμε θυμάμαι, ούτε καν τι μέρα!) άρχισα να μουχλιάζω. Δεν είναι πως τελείωσαν οι εκκρεμούσες δουλειές. Μπορώ να απαριθμήσω τουλάχιστον δέκα μίνι-εστίες που απαιτούν συγύρισμα και καθάρισμα. Αλλά με έχει κυριέψει νωθρότητα. Μετά βίας μεταφέρομαι από τον καναπέ στο κρεβάτι και αντίστροφα. Το μόνο θετικό είναι ότι κοιμήθηκα άπειρες ώρες αυτό τον καιρό. Το πρόσωπό μου είχα να το δω τόσο φρέσκο και νεανικό από τη δεκαετία των είκοσι!

Αλλά ψυχολογικά άρχισε η υπερκόπωση. Ναι, διαβάζω πολλά βιβλία, βλέπω ταινίες, ακούω μουσική, διαβάζω και παίζω του μικρού, αλλά και πάλι. Δεν είναι φυσιολογικό όλο αυτό. Σήμερα έβαλα το τέκνο μέσα στο αυτοκίνητο και βαρούσαμε άσκοπες βόλτες στη Λευκωσία. Χωρίς να κατεβαίνουμε οπουδήποτε, εννοείται. Απλά για να βλέπουμε και τίποτε άλλο τριγύρω εκτός από τους τέσσερις τοίχους.

Βασιλιάδες! Δεν μπορείς να πεις. Είδαμε τα πάντα κλειστά, μελαγχολήσαμε περαιτέρω και γυρίσαμε σπίτι. Ευτυχώς ο γιος μου κοιμόταν στο πίσω κάθισμα και δεν είδε τίποτα. Αλήθεια, γιατί είμαστε συνέχεια κουρασμένοι με μία υπνηλία να ίπταται συνεχώς από πάνω μας, ενώ δεν κάνουμε τίποτα; Τόσο πολύ επιδρά το ψυχοπλάκωμα στη διάθεσή μας; Απίστευτο, ε;

Δεν έχω να πω κάτι νέο. Βαρέθηκα. Βαριέμαι, και εγώ όταν βαριέμαι σκαλίζω το παρελθόν. Βρίσκω παλιές φωτογραφίες, ταινίες, κάρτες, κάθομαι και τα ξαναθυμάμαι. Το θετικό, και συνάμα τραγικό, είναι ότι μετά από τόσα χρόνια μπορώ να σου πω ότι το παρόν είναι καλύτερο από το παρελθόν.

Ήθελα να δημιουργήσω ένα βίντεο φέτος, για τα σαραντάχρονα που θα κλείσω τον Δεκέμβρη, αν ο Θεός μας αξιώσει και τα φτάσουμε. Αποφάσισα ότι δεν θα το κάνω.

Η ζωή μου, μπορώ να το πω μετά βεβαιότητας, άρχισε στα 30. Το έχω ξαναγράψει αυτό, αλλά όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο βεβαιώνομαι. Πιο πριν, δηλαδή μεταξύ των ηλικιών μηδέν και τριάντα, μπορώ να σου βρω καμιά δεκαριά στιγμές για τις οποίες είμαι περήφανος. Αλλά δεν μπορώ να πω ότι είχα βρει τον εαυτό μου. Ησύχασα στα 30 μου. Πιο πριν βλέπω τον εαυτόν μου σε φωτογραφίες και ταινίες και αισθάνομαι σκέτο οίκτο. Θλίψη που μου επέτρεπα να μπλέκω σε προβληματικές σχέσεις με προβληματικό κόσμο και να μην τολμώ να τις στείλω στο πυρ το εξώτερον μόνο και μόνο από ανασφάλεια και χαμηλή αυτό-εκτίμηση.

Πολύ κρίμα που τους χάρισα τα νιάτα μου, πολύ κρίμα που δεν είχα τα κότσια να πάρω τη ζωή στα χέρια μου όσο ακόμα ήμουν νέος και προ πάντων ακμαίος. Γηράσκω αεί διδασκόμενος, βέβαια.

Αν μη τι άλλο, είμαστε έγκλειστοι, μα ουχί πια εγκλωβισμένοι.

Στην υγειά σου κορωνοϊέ!

Ευτυχισμένο Το Κορωνοποιημένον Έτος!

Περιττό να δηλώσω πόσο απολαμβάνω την απομόνωση.

Είναι τρεις μέρες τώρα, σκέτη απόλαυση.

Κοιμάμαι όσες ώρες θέλω, ό, τι ώρα θέλω. Είχα τουλάχιστον τρία χρόνια να το ζήσω αυτό, και πότε ξανά άραγε;

Ασχολούμαι με οικιακές εργασίες. Ήδη ξεχόρτιασα τον κήπο και αν δεν έβρεχε σήμερα θα συνέχιζα και στο μπροστινό κομμάτι.

Διάβασα ένα θεατρικό και άρχισα ένα καινούριο βιβλίο στο οποίο έφτασα ήδη στα μισά.

Βλέπω ταινίες με τη γυναικούλα μου τα βράδια αφού δεν πέφτουμε ξεροί απ’ τις 9:00, όπως παλιά.

Το παιδί ξυπνά χαρούμενο, έχει κέφια που δεν θα βγει να πάει πουθενά, παίζουμε όλη μέρα, βλέπουμε ταινίες του Ντίσνεϊ back to back.

Γραμμική τηλεόραση δεν παρακολουθούμε. Δεν μας ενδιαφέρει το παραμικρό που συμβαίνει έξω. Αν τύχει κάτι φοβερό το βλέπουμε από τα κοινωνικά δίκτυα. Δεν βγαίνουμε να πάμε πουθενά πλην της υπεραγοράς. Και εκεί λόγω προφανούς ανάγκης, γιατί αν μπορούσαμε θα το αποφεύγαμε κι αυτό. Εγώ προχθές που πετάχτηκα να πάρω ψωμί και είδα τριγύρω μου κόσμο μετά από τόσες μέρες ανατρίχιασα και μου ήρθε μίνι-αναγουλίασις. Ζούμε χαρούμενοι μέσα στο σπίτι μας σαν συμμετέχοντες σε ένα υπερρεαλιστικό Big Brother, μη γνωρίζοντας το παραμικρό που συμβαίνει έξω. Έτσι δεν πανικοβαλλόμαστε. Αντιθέτως ησυχάσαμε.

Πέραν της κατάντιας της ανθρωπότητας, που εν έτει 2020 αναγκάζεται να αλλάξει ρυθμούς για να αναχαιτίσει μία πανδημία λες και ζούμε στον μεσαίωνα, αισθάνομαι πολύ τυχερός που έχω την πολυτέλεια να απολαμβάνω την οικογένειά μου όπως πρέπει, ξοδεύοντας τόσο πολύ χρόνο μαζί τους, χωρίς καμία εξωτερική παρεμβολή. Έτσι έπρεπε να είναι η ζωή μας. Να εργαζόμαστε από το σπίτι όσο γίνεται και να έχουμε άπειρο χρόνο για εμάς. Ναι, ορισμένες στιγμές βαριόμαστε, αλλά τι είναι η βαρεμάρα μπροστά στο ανεξάντλητο Νετφλιξ, μπροστά στα τόσα βιβλία στο κομοδίνο που περιμένουν διάβασμα, μπροστά στο να είσαι όλη μέρα με τις πυτζάμες και να κάνεις τούμπες στον καναπέ με τον γιο σου;

Ευτυχισμένο το έτος το κορωνοϊού!

ΥΓ: Μόνο για το ότι πάει να ακυρωθεί η Γιουροβίζιον ανησύχησα, αλλά με τις αηδίες που στέλνουμε Ελλάδα και Κύπρος, καλύτερο δεν μπορούσε να γίνει. Μακάρι να ακυρωθεί και ως του χρόνου να το σκεφτούν διπλά, να στείλουν άλλους. 

Πάει Και Η Γιουροβίζιον

Όσο μεγαλώνω και όσο, και λόγω δουλειάς, κατανοώ τον τρόπο με τον οποίο επιλέγει το ΡΙΚ εκπρόσωπο για τη Γιουροβίζιον, τόσο περισσότερο απορώ γιατί ασχολούμαι ακόμα με αυτή την τηλεοπτική μαλακία. Αφού οι ένδοξες εποχές των ‘90ς δεν θα ξαναγυρίσουν, και αφού το όλο πράμα σιγά-σιγά παγκοσμιοποιείται και χάνεται η μαγεία της παράδοσης της κάθε χώρας. Γιατί κάθομαι και το βλέπω; Από ελπίδα ότι μία μέρα θα αναγεννηθεί το παρελθόν; Αγγούρια.

Ολόκληρο Ίδρυμα έκρινε ότι έπρεπε να μας εκπροσωπήσει ο Σάντρο Νίκολας! Ένας Έλληνας της Γερμανίας. Πού τον ξέθαψαν; Τους τον πρότεινε ο Ηλίας Κοκοτός, ένας ελλαδίτης από την ομάδα του Κοντόπουλου που ειδικεύεται στο να βρίσκει νέα ταλέντα. Ο ίδιος, δηλαδή, που ανακάλυψε και τη Στεφανία, την εκπρόσωπο της Ελλάδος. Εν ολίγοις, ολόκληρο Ίδρύμα, ολόκληρης χώρας, περίμενε τον Κοκοτό να τους υποδείξει ερμηνευτή. Θεσπέσια! Δεκάδες οι καταξιωμένοι τραγουδιστές στην Ελλάδα και Κύπρο που έχουν κάποιο δισκογραφικό παρελθόν να επιδείξουν, εμείς διαλέξαμε έναν, καθ΄ υπόδειξη ενός επιχειρηματία, με μοναδικό όπλο στη φαρέτρα το ότι πρόκοψε στο The Voice Γερμανίας. Ούτε καν πρόκοψε, κατ’ ακρίβεια, πήγε μέχρι τον ημιτελικό και έχασε.

Όπως και να ‘χει, στο ΡΙΚ έκριναν ότι εξαντλήσαμε το εγχώριο υλικό (όπου εγχώριο περιλαμβάνω και τον ελληνικό χώρο), και έπρεπε να φέρουμε τον Σάντρο που δεν τον ξέρει ούτε η μάνα του. «Είναι κούκλος» μου ανέφερε σε μία παλιότερη συνομιλία μας στέλεχος του Ιδρύματος. Για να δείτε τα κριτήρια των ιθυνόντων. "Κούκλος" ο Σάντρο με τον μύστακα της δεκαετίας του ’50, όμοιον του οποίου είχα να δω από αφίσα ήρωα της ΕΟΚΑ!

Τέλος πάντων, παραβλέπουμε τον ερμηνευτή. Διαγωνισμός τραγουδιού είναι άλλωστε, ίσως να έχουν στα χέρια τους ένα τραγούδι-διαμάντι. Αν είναι να πρωτεύσουμε, ας είναι και με τον Σάντρο. Πολυδιαφημισμένο το κομμάτι, με Αυστραλούς και Σουηδούς παραγωγούς, με τηλεοπτικούς σκηνοθέτες από την Αυστρία, τι άλλο θέλετε βλάχοι Κύπριοι για να ευφρανθείτε; Τόλμησα και ρώτησα, «θα έχει κανένα στοιχείο ιθαγενές το τραγούδι; Κάτι που να θυμίζει μεσόγειο, κάτι που να θυμίζει τη σημαία που θα εμφανίζεται στους τίτλους;» Όχι μου απαντούν, «θα έχει ευρωπαϊκό ήχο». Το ότι εν έτει 2020 υπάρχει ακόμα κόσμος που θεωρεί ότι ο έθνικ ελληνικός ήχος δεν υπολογίζεται ως ευρωπαϊκός, απλώς με ξεπερνά.

«Καλά, 130 τραγούδια σας έστειλαν, δεν βρέθηκε ένα που να μυρίζει Κύπρο; Να μυρίζει Κύπρο με την καλή έννοια. Να έχει μία μελωδία να ταυτιστεί ο φορολογούμενος που θα το πληρώσει;» Απάντηση ιθύνοντος: «Για να είμαι ειλικρινής λάβαμε κι ένα τραγούδι με παραδοσιακά στοιχεία που μιλούσε για την Κύπρο η οποία διψά για απελευθέρωση, αλλά αυτά θέλουμε να μεταδώσουμε στο εξωτερικό, τη σήμερον ημέρα;» Να και το ΔΗΣΑΚΕΛ που πετιέται στη γωνία.

Δεν πειράζει, μάτια μου. Σημασία έχει που ο Σάντρο με τον μύστακα είναι "κούκλος!"

Είδαμε και το βίντεο κλιπ προ ολίγου, ένα φτηνόπραμα που θα μπορούσα να το παράξω κι εγώ με τα ελάχιστα δωρεάν γραφικά που βρίσκεις στο Youtube. Ένα αδιάφορο πράμα, που δεν πρόσθεσε τίποτα στο ήδη αδιάφορο άσμα. Οι αντιδράσεις των θεατών από κάτω, μέτριες, στην καλύτερη περίπτωση.

Δεν πειράζει, το παν είναι ότι δεν θα εξάγουμε εθνικισμό, και προ πάντων ότι έχουμε τραγουδιστή "κούκλο".

Τρομάρα να σας έρθει, άχρηστοι του ΡΙΚ, από τον πρώτον ως τον τελευταίο. Να σας ιδιωτικοποιήσουν να ησυχάσουμε! Μία φορά φανήκατε κωλόφαρδοι με τη Φουρέιρα και αντί να εκμεταλλευτείτε το μομέντουμ, να κάνετε ασσίστ και τρίποντο, κάνατε τη μία κακή στρατηγική κίνηση μετά την άλλη. Στείλατε για δεύτερη χρονιά συνεχόμενη το ίδιο τραγούδι με πιο ανάλατη τραγουδίστρια, και φέτος αυτό το αίσχος. Βραβείο στρατηγικής 2020!

Όσον αφορά στην επιλογή της ΕΡΤ τώρα, εκεί τα πράγματα είναι ελαφρώς καλύτερα, αν και θα μπορούσα να είχα γράψει ακριβώς τα ίδια και για τη Στεφανία. Μία αδιάφορη ελληνίδα της Ολλανδίας, την οποία ξέθαψε η ίδια δημιουργική ομάδα (που για κάποιο λόγο εξακολουθούν να τη θεωρούν dream team), με ένα τραγούδι της σειράς, το οποίο όμως επένδυσαν με έναν αμανέ μπας και του δώσουν ένα άλφα ενδιαφέρον και μία ελάχιστη ταυτότητα. Πολύ "λίγο" για τις μουσικές δυνατότητες της Ελλάδος.

Πιστεύω ότι η Κύπρος θα αποκλειστεί, εκτός κι αν κρύβει κανέναν τεράστιο άσο στο μανίκι, όσον αφορά στη σκηνική παρουσίαση. Εκτός κι αν τη σπρώξει η EBU η οποία ως γνωστόν επιθυμεί διακαώς να πηγαίνουν καλά τα μικρά κράτη για να τα επαναφέρει στον διαγωνισμό (δεν ήταν τυχαία η θέση του Σαν Μαρίνο πέρσι. Μόνον έτσι θα επιστρέψουν οι Ανδόρρα, Μονακό, Λουξεμβούργο και αναζωογονηθεί το ενδιαφέρον σε Ισλανδία και Μάλτα). Που, εδώ που τα λέμε, ποια σκηνική παρουσίαση; Δεν μπορείς να κάνεις και πολλά με το συγκεκριμένο τραγούδι. Η Ελλάδα, από την άλλη, πιστεύω ότι θα προκριθεί εύκολα, άλλωστε ο δεύτερος ημιτελικός στον οποίο συμμετέχει είναι πολύ αδύναμος. Πάντως δεν τη βλέπω για τοπ 10 στον τελικό, εκτός πια κι αν ο Ευαγγελινός πάθει κάποια έκλαμψη και μας σώσει, κάτι που αν κρίνουμε από το ξεπερασμένο σκηνικό του Ρώσου πέρσι, δεν προβλέπεται.

Πόσο δύσκολο είναι πια να βρείτε δυο εδραιωμένους τραγουδιστές και να τους αναθέσετε την εκπροσώπηση. Έναν Κορκολή, έναν Θεοφάνους, μία Θεοδωρίδου, μία Μποφίλιου, έναν Ρέμο, ένα Αργυρό, τους Ονιράμα, αυτούς που ακούμε στα ραδιόφωνα. Τη δεκαετία του 2000 πώς έγινε δηλαδή και στείλαμε τους τραγουδιστές της πρώτης γραμμής; Σήμερα πάτε και ανακαλύπτετε τους πλέον άχρηστους. Ποιοι θα κάτσουν το Σάββατο του Μαΐου να ασχοληθούν με το πώς θα πάει η Στεφανία και ο Σάντρο, ρε καημένοι; Που μου θέλετε και τηλεθέαση. Το 2004 με τον Ρουβά μέχρι και οι πέτρες καθηλώθηκαν να παρακολουθούν. 98% έγραψαν οι μετρήσεις. Για "άλωση της Κωνσταντινούπολης" μιλούσανε την επομένη οι εφημερίδες. Φέτος να μου πείτε, τι; Θα κουνηθεί φύλλο αν προκριθεί ο Σάντρο; Χέστηκε η φοράδα στο αλώνι.

«Δεν μας έκανε ο Ίαν Στρατής. Ήταν πολύ εσωστρεφής. Δεν θα πήγαινε στα πάρτι να κάνει δημόσιες σχέσεις. Καλύτερα ο «δεν σε ξέρει ούτε η μάνα σου με το μουστάκι».

Ήμαρτον!

Running λέγεται το τραγούδι, τον ίδιο τίτλο είχε και το τραγούδι της Ουγγαρίας το 2014, το οποίο κατετάγη 4ο. 

Μέτρα Ασφαλείας

Πώς άλλαξε η ζωή μας στην Κύπρο τα τελευταία τριάντα χρόνια;

Απλά να σου πω ότι τη δεκαετία του ’80, είχα πάει να κοιμηθώ στον παππού και τη γιαγιά μου, οι οποίοι διέθεταν μία φάρμα την οποία επισκέπτονταν συχνά τα καλοκαίρια. Επειδή εκείνο το σπίτι ήταν μικρό, και η ζέστη στην Κύπρο παραδοσιακά ανυπόφορη, η γιαγιά μου αρέσκετο να κοιμάται στην αυλή σε στρωματσάδα. Θυμάμαι ότι μου έστρωσε κι εμένα δίπλα της και κοιμηθήκαμε στο έδαφος, στο χώμα δηλαδή, και ένιωθα άβολα. Ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν σε επαφή με τη φύση, πρέπει να ήμουν 4-5 χρονών το πολύ. Σκέψου ότι υπήρχαν γύρω μας βατράχια που κόαζαν όλη νύχτα. Τώρα πια αυτό το σκηνικό μου φαντάζει εξωπραγματικό. Τύπου «πήγα στο Survivor και τη νύχτα ακούγαμε τα βατράχια!»

Κι όμως, ήταν σύνηθες. Κοιμόμασταν στο ύπαιθρον και το σπίτι πίσω μας ορθάνοιχτο και ασφαλές.

Ομοίως, θυμάμαι ότι στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα μέχρι και το 1994-95, όταν διακοπάραμε οικογενειακώς στον Πρωταρά, αφήναμε την εξώπορτα ανοιχτή για να κάνει ρεύμα! Κοιμόμασταν μέσα με ανοιχτά παράθυρα, ανοιχτές τζαμόπορτες και ανοιχτή την μπροστινή πόρτα. Θυμάμαι που ανέμιζαν οι κουρτίνες μέσα στη νύχτα και άφηναν το φως του φεγγαριού να μπαίνει, και ανάλογα την ένταση, καταλάβαινα αν πάει να ξημερώσει ή όχι.

Αυτά ήταν τόσο αυτονόητα, σε βαθμό που όταν σε αργότερο στάδιο κρίναμε ότι η ζωή έγινε πιο επικίνδυνη και αναγκαστικά κλείναμε την εξώπορτα (μόνο την εξώπορτα), μου φάνηκε περίεργη η αίσθηση.

Ζήσαμε εποχές που έκλεινε μόνο η εξώπορτα. Τα δε σπίτια στη Λευκωσία άφηναν μόνιμα την πισινή πόρτα, της κουζίνας φερ’ ειπείν ξεκλείδωτη. Ξεχνούσες τα κλειδιά; Έμπαινες από την κουζίνα που ήταν μόνιμα ανοιχτή. Έψαχνες τον γείτονα να δανειστείς κάτι και δεν τον έβρισκες; Έμπαινες από την πόρτα της κουζίνας έπαιρνες ό, τι ήθελες και τον ενημέρωνες μετά. Η γιαγιά μου είχε μόνιμα ξεκλείδωτη και τη μπροστινή πόρτα. Μπαίναμε όποτε θέλαμε. Την κλείδωνε όταν κοιμόταν ή αν έλειπε στο εξωτερικό.

Αυτά όλα σκέφτομαι, κάθε φορά που μπαίνω στο αυτοκίνητο εν έτει 2020 με την οικογένεια για να πάω κάπου και η Μπρέντα με ρωτά: «κλείδωσες τις πόρτες;» και αμέσως πατώ το αντίστοιχο κομβίο. Κλειδωνόμαστε και μέσα στο αυτοκίνητο!

Να ζήσουμε, να τα θυμόμαστε! 

I Stand Seated

Μα δεν είναι υπέροχο το 2020 μέχρι στιγμής;

Δεν προλαβαίνουμε να αφομοιώσουμε τίποτα από ό, τι συμβαίνει. Κάθε μέρα κάτι καινούριο, σε δουλειά να βρισκόμαστε. Από τον πανικό για τον κορωνοϊό, ο οποίος φαντάζει τόσο παλιός μπροστά στα τελευταία γεγονότα με τα κλειστά σύνορα της Ελλάδος, στη σύλληψη εκείνου του βρομισμένου της Unite Cyprus Now. Δεν ξέρεις πού να πρώτο-εστιάσεις πού να πρώτο-καβλώσεις.

Εγώ νιώθω ότι παρακολουθούμε σειρά στο Νέτφλιξ. Κάθε μέρα νέο επεισόδιο, κάθε μέρα νέες περιπέτειες, που σε κάνουν να ξεχνάς τις προηγούμενες. Δεν προλαβαίνεις να τις χωνέψεις. Και μόλις κλείσει η τηλεόραση, πίσω στην κανονικότητα. Πίσω στο τι θα φάει ο Αλέξης, στο ποιος θα πάει να τον σχολάσει, στο τι θα φάμε, στο ποιος θα πάει την καθαρίστρια σπίτι της. Απίστευτη η ζωή και οι ρυθμοί της.

I stand with Greece vs. I stand with the refugees. Χεστήκαμε αμφότερα. Αν συμπαρίστασαι στην Ελλάδα, και πολύ καλά κάνεις, αρματώσου, βάλε τ’ άρβυλα και τράβα για τον Έβρο. Το να συμπαρίστασαι εκ του μακρόθεν και δη από τον καναπέ σου, το μόνον εύκολο. Έτσι συμπαρίστανται και οι Ευρωπαίοι από τις Βρυξέλλες και όλη μέρα τους βρίζουμε. Ομοίως, το να μας κάνεις μαθήματα ανθρωπιάς, αλήθεια υπό ποία ιδιότητα και ποία εξουσιοδότηση, επίσης δεν λέει τίποτα. Πάρτους σπίτι σου, τάιστους, ντύσε τους, και θα σου πω χίλια μπράβο. Όχι έναν και δύο. Όλους! Να δούμε αν θα λυθεί το πρόβλημα για το οποίο παρεμπιπτόντως, δεν ευθυνόμαστε. Το να μου κάνεις μαθήματα ηθικής διαδικτυακώς, επειδή έτυχε να αισθάνεσαι μια ταύτιση, χαίρω πολύ, το μόνον εύκολο.

Το ζήτημα, όμως, εν έτει 2020, είναι να είσαι statesman. Να ενημερώσεις τους φόλλοουερς για το τι πρεσβεύεις με αυτοκολλητάκια στο προφίλ. Λες και δεν ξέρουμε μετά από τόσα χρόνια πού πρόσκειται ο καθένας. Δεν πειράζει, ας θεωρηθεί πολύτιμη υπενθύμιση. I stand with the refugees! Το είπες, εντυπωσιαστήκαμε. Πείτε μας τώρα, πού κάνατε Καθαρά Δευτέρα; Βρήκατε κίνηση στο highway? Ακούσατε το Supergirl της Στεφανίας; Σας άρεσε;

Οι εποχές του διδαχτισμού δεν έχουν τέλος. Αρκεί να πάρεις θέση συνθηματολογώντας και γράφοντας μία βαθυστόχαστη αρλούμπα από κάτω. Patronising το λέει η αγαπημένη μου φίλη. Patronising each other, μέχρι να σβήσει ο ήλιος.

Εγώ δεν έχω να πω κάτι. Όλα αυτονόητα και ανόητα μου φαίνονται.  

Ως αύριο θα έχουμε μία καινούρια μαλακία για την οποία θα εκφράζουμε γνώμη.

Χωρίς να μας ρωτήσει κανένας.