Επιτέλους! Sex in our City!

Το 2003, με το πέρας της εξεταστικής, είχα μπροστά μου 1μιση μήνα για να γράψω ένα μικρό dissertation 10.000 λέξεων πριν τις καλοκαιρινές διακοπές! Άδειασε το πανεπιστήμιο, εγώ δεν άντεχα να ερευνώ και να διαβάζω εντατικά οπότε ανακάλυψα το Sex&TheCity. Βασικά, η Ιόλη που έμενε από πάνω μου, είχε όλο τον 3ο κύκλο της σειράς και μου τον δάνεισε να τον παρακολουθήσω εν μέσω πτυχιακής.

Καταβρόχθιζα τα επεισόδια αμάσητα! Το ένα μετά το άλλο, μέχρι που αηδίασα, έπαθα δυσπεψία και έκανα εμετό. Θεωρώ την εν λόγω σειρά ως την πιο τρανή απόδειξη της κατάντιας του ‘ωραίου φύλου’ τις σήμερον ημέρα, και πραγματικά με θλίβει η απήχηση που έχει ως σειρά.

Τέλος πάντων! Δεδομένου πως το σαββατοκύριακο μου ήταν αναπάντεχα σεξουαλικά ενεργό, δεν μπορούσα να φέρω αντίρρηση στην πρόσκληση για να δω την κινηματογραφική μεταφορά στο K Cineplex. Λοιπόν...

Διαπιστώσεις:

Βασικά, τόσα χρόνια βλέπαμε την ιστορία τεσσάρων - κατά τα άλλα χειραφετημένων- γυναικών που έχουν καριέρα, ζωή και φιλελεύθερη σεξουαλική ζωή, αλλά στο τέλος καταλήγουν στο πλέον μικροαστικό πεπρωμένο τους.

Η πρωταγωνίστρια είχε σαν όνειρο ζωής μια μεγάλη ντουλάπα που θα χωρούσε όλες τις γόβες της. Ζούσε για μια ευρύχωρη ντουλάπα, αλλά και για τον Mr. Big ο οποίος διαθέτει όλα τα καλά του γαμπρού. Δηλαδή, κύρος, πλούτο και μυστήριο. Η Currie θα μπορούσε να ήταν Κύπρια. Λυπηρό.

Η ίδια πρωταγωνίστρια έδωσε νόημα στη ζωή της γραμματεύς της αγοράζοντας της μια Luis Vuitton. Μελαγχολώ!

Η παρέα των τεσσάρων απαρτίζεται από διάφορα άλλα παραδείγματα της ‘σύγχρονης γυναίκας!’ Μια ανοργασμική δικηγόρο που από την μέρα που παντρεύτηκε τον πρώτο τυχόντα, ξέχασε τι είναι το σεξ. Εξέλιξε το αιδοίο της σε έναν μεταμοντέρνο Αμαζόνιο και έκλεισε ως γυναίκα. Επίσης, έχουμε την Σιαρλόττα που έχει IQ μονοψήφιο και όλη η χάρη της περιστρέφεται γύρω από την αφέλεια της, ενώ η τρανή παρέα συμπληρώνεται από την αχόρταγη Σαμάνθα που έκλεισε τα 50 και ακόμα δεν βρήκε τον εαυτό της. Η τελευταία, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, μου είναι η πιο συμπαθής.

Αυτά, είναι τα πρότυπα των γυναικών μας σήμερα. Μια μανιακή με τσάντες, μια ανοργασμική, μια ηλίθια και μια που έχασε το μέτρο. Αυτά θέλουν να μιμηθούν, αυτές που μέχρι χθες περίμεναν την 10η Μαρτίου για να βγουν έξοδο! Ε, δυστυχώς, αυτή η απότομη ελευθερία είναι που βάρεσε τις γκόμενες στο κεφάλι και γίναμε όλοι, σερνικά-θηλυκά, μαλλιά κουβάρια.

Και μην ακούσω υπονοούμενα περί μισογυνισμού, γιατί θα γίνουμε από δυο χωριά-χωριάτες! Να μου κάνετε τη χάρη. Θεωρώ πως οι ίδιοι οι αντρικοί χαρακτήρες της ταινίας είναι απτά δείγματα μισογυνισμού και δυστυχώς αυτούς επιδιώκετε, αυτούς κατατρέχετε και αυτούς αποθεώνετε! Έναν άνανδρο που πάτησε τα 50 και δεν μπορούσε να αναλάβει τις ευθύνες του, έναν κακομοίρη που ξενοπηδάει (αν και, εδώ που τα λέμε, ο οποιοσδήποτε άντρας στο πλάι της Μιράντα θα είχε το ακαταλόγιστο στο ξενοπήδημα), και έναν νεαρό αριβίστα που επιδιώκει την καταξίωση μέσα από το λιωμένο μουνί της γριέντζως γκόμενάς του.

Αυτοί είναι οι πραγματικοί μισογύνηδες, που δεν είχαν μισό αρχίδι να στήσουν μια σχέση σε θεμέλια ανιδιοτέλειας και αγάπης. Αλλά τώρα, ψιλά γράμματα. Εφόσον στην τελική, το μόνο take-home-message για τη μέση τηλεθεάτρια ήταν το αξεπέραστο design των νυφικών της πρωταγωνίστριας, η μεταμοντέρνα διάταξη του διαμερίσματος του Big στη Νέα Υόρκη και τα ενδότερα της Vogue, γιατί να ψιρίζω τώρα την ταινία; Είναι περιττό!

Εν κατακλείδι, η ταινία ξεχειλίζει από το απογοητευτικό σήμερα, στάζει αστραφτερό στιλ και φινέτσα, έχει έξυπνο σενάριο και δεν υπάρχει λόγος να την χάσεις.

Tip: Όπως επίσης, δεν υπάρχει λόγος να συζητήσεις τα πιο πάνω με την γκόμενα σου με το πέρας της προβολής, εφόσον είναι αποδεδειγμένο πως θα οδηγήσει σε καβγά (στο υπογράφω), και όχι μόνο θα έχεις φάει στη μάπα άλλο ένα ανούσιο blockbuster, αλλά δεν θα γαμήσεις και από πάνω.

Βρες Με...

Με ανακάλυψα τυχαία στο youtube! Χα!

Δυστυχώς το βιντεάκι που σας υποσχέθηκα από το δικό μου αρχείο δεν θα προβληθεί, καθώς φέρουν ένσταση οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές. Ίσως μια άλλη χρονιά, που δεν θα βλέπουν...

Σέξυπνα Προϊόντα 2

Το βυζολάρι!

Ποτέ ξανά δεν ήταν τα όνειρα σας τόσο υγρά! Ακουμπήστε το πάνω κεφάλι σας με χάρη στο πουπουλένιο μαξιλάρι με τις βυζικές απολήξεις. Σκεφτείτε ήρεμα πως κοιμάστε στην αγκαλιά της αγαπημένης σας. Τρίψτε το πρόσωπο σας σε μια από τις 4 άκριες του και πιπιλίστε ελαφρά!

Τέρμα πια τα πούπουλα! Τώρα δαγκώνετε καβλωμένες, καστανές ρογούλες που υπόσχονται να σας προσφέρουν το τεκνό μετά του ωφελίμου, όποτε εσείς γουστάρετε!

Το βυζολάρι μπορείτε να το παραγγείλετε από την καφτή γραμμή μας 24 ώρες το 24ωρο. Μπορεί να παραγγείλετε έξτρα- αναπληρώσιμες ρόγες σε περίπτωση που θα το μοιραστείτε με τους φίλους σας. Λειτουργούν όπως και το στόμιο του ναργιλέ! Μόνο μην δαγκώσετε καμιά ρόγα απότομα και γεμίσει το κρεβάτι σας γάλα μες τα μαύρα μεσάνυχτα, γιατί καραδοκούν και αφλατοξίνες!

Το βυζολάρι! Ένα δώρο για κάθε βυζολάτρη που σέβεται τον εαυτό του και τον ύπνο του!

"...Θα σε ξεκουράζω στα στηθάκια μου με χάδια, θα' μαι μια σκλάβα σου τρελά ερωτευμένη, θα σαι ο σουλτάνος μου και θα' μαι το χαρέμι! Ανατολίτισσα, ανατολίτισσα, για το χατήρι σου αγόρι μου θα γίνω...Να με φιλάς εσύ, κι εγώωωω να σβήνω!" (Πωλίνα, αθάνατα 80'ς)

Όταν Χτυ-πά-ει το Τηλέφωνοοοο...

Ήταν μια υπέροχη μέρα, για Δευτέρα!

Μου τηλεφώνησε η Άννα Βίσση! :) Αυτοπροσώπος!

Κάθομαι στο γραφείο πνιγμένος στη χαρτούρα, τσαντίλας, βαριεστημένος, ένα σωστό ρημάδι. Ξαφνικά, έρχεται το δώρο! «Έλα, σε θέλει η Βίσση στο τηλέφωνο!»

Μια ζωή έκανα πρόβα για το τι θα της πω αν κάποτε μιλήσουμε οι δυο μας, αλλά σήμερα τα έχασα εντελώς! Είπαμε δυο τρεις κουβέντες βιαστικά (πέντε λεπτά όλα κι’ όλα) και κλείσαμε, αλλά δήλωσε πως χάρηκε που «μίλησε επιτέλους στον μεγαλύτερο της θαυμαστή!»

Είδηση δεν έβγαλα. Της είπα κάποια πράγματα που χρόνια θέλω να της πω και της υπογράμμισα την ανάγκη να βγει νέος δίσκος το συντομότερο. «Εννα φκάλω, εννα φκάλω, κάμνω προετοιμασίες!» Μου είπε στα κυπριακά - η μόνη φράση που ξεστόμισε στη διάλεκτο μας όσο μιλάγαμε.

Οφείλω να ομολογήσω πως δεν ήταν πολύ προσιτή. Θέλω να πω, δεν μου μιλούσε σαν το φιλαράκι μου, αλλά σαν η Άννα Βίσση. Με κόμπλαρε λίγο αυτό, αλλά ΟΚ. Από ότι έμαθα αργότερα, ήταν αγουροξυπνημένη και δεν είχε όρεξη για πολλά-πολλά.

Πάντως από τον τρόπο που κλείσαμε το τηλέφωνο, αποζημιώθηκα. Ουδέν παράπονο.

Εννοείται πως έπειτα απ’ αυτό δεν έκανα την παραμικρή δουλειά, κοίταζα έξω από το παράθυρο όλη μέρα, ενώ με το που σχόλασα ήρθα και έκαψα τον υπολογιστή από τα πολλά χασάπικα και ζεϊμπέκικα..

Επίσης ανακατεύοντας το αρχείο μου, ανακάλυψα αυτό! Μια σπάνια φωτογραφία της από το 1994-95 η οποία έχει ενδιαφέρουσα ιστορία. Όταν ήμουν δόκιμος στο στρατό έμαθαν οι νεοσύλλεκτοι πως μ’ αρέσει η Βίσση. Δεν ήταν και μυστικό βέβαια. Άλλωστε, όσοι άκουγαν Βίσση στη σκοπιά δεν έβγαιναν ποτέ αναφερόμενοι…

Εν πάση περιπτώσει, ένας νεοσύλλεκτος προκειμένου να με καλοπιάσει πήγε στο φωτογραφείο του ξαδέλφου του που έτυχε πριν κάποια χρόνια να απαθανατίσει την πιο κάτω στιγμή και ζήτησε ένα αντίγραφο.
«Κύριε δόκιμε, σου έφερα ένα δώρο!»

Νόμιζε πως θα εξασφαλίσει την εύνοια μου μ’ αυτόν τον τρόπο…

…Και την εξασφάλισε.

It’s a Vissi life after all!
(Τα καινούρια τραγούδια από τον ξένο δίσκο, απλά δεν παίζονται και δηλώνω περήφανος! Ψάξτε τα στο Youtube!)

Deadline

Με το που εγγράφεσαι στο νηπιαγωγείο ξεκινούν τα deadlines! Πρέπει να μάθεις το ποιηματάκι για την τελική γιορτούλα, πρέπει να κάνεις φίλους, πρέπει να παίζεις με τον Πιπίνο! Στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο τα deadlines συνεχίζονται, ενώ εστιάζονται γύρω από την επίδοση σου. Στο Λύκειο γνωρίζεις για πρώτη φορά τη σχιζοφρένεια της βαθμοθηρίας πνιγμένος από το πολύ ιδιαίτερο. Στον στρατό πρέπει να γίνεις βαθμοφόρος και έπειτα να περάσεις σε γνωστό πανεπιστήμιο. Πρέπει να κάνεις μάστερ, αν έχεις όρεξη για διδακτορικό ακόμα καλύτερα, και τέλος να βρεις μια δουλειά της προκοπής, δηλαδή να βγάζεις πάνω από 1800 ευρώ το μήνα (για αρχή!).

 

Νόμιζα πως όλη αυτή η πίεση σταματά με το πέρας των σπουδών και της κάποιας άλφα επαγγελματικής αποκατάστασης.

 

Αμ δε! Τώρα αρχίζει το καλό! Τώρα πιάνουμε τα βαρβάτα deadlines! Τώρα πρέπει:

 

Να αγοράσουμε διαμέρισμα! Όσο πιο κεντρικά στη Λευκωσία, τόσο το καλύτερο.

 

Να αγοράσουμε αυτοκίνητο. (Για την Κύπρο, ο όρος αυτοκίνητο περικλείει οτιδήποτε από BMW και πάνω!)

 

Να βρούμε γκόμενα, κόρη γιατρού, δικηγόρου, το πολύ πολιτικού μηχανικού. Μια πλούσια τέλος πάντων!

 

Να την παντρευτούμε με ακριβές μπομπονιέρες και να κάνουμε αμέσως παιδιά τα οποία πρέπει να είναι πιο έξυπνα από τα παιδιά του γείτονα, να φοράνε πιο ακριβά ρούχα από τα μωρά του γείτονα, να σπουδάσουν σε καλύτερα πανεπιστήμια από τα μωρά του γείτονα, γενικά να τα κάνουν όλα καλύτερα από τα μωρά του γείτονα!

 

Αυτή είναι η ζωή μας!

Και ταινία να την γυρίσεις, αμφιβάλλω αν θα βρεθεί πλάσμα να κάτσει να την δει!

 

Δεν το πήραμε χαμπάρι ότι μ' αυτό το lifestyle, παίζουμε μόνιμα με τον Πιπίνο μέχρι και το final deadline!

Από Γκολ σε Γκώλ

Από το 2003 είχα να περιοδεύσω με μέλη του Boyband στας Ευρώπας... Και άξιζε τον κόπο, ομολογώ πως πέρασα καταπληκτικά! Φοβερή εμπειρία το Euro, φοβερή γιορτή! Ακόμα και για μένα που δεν ξέρω τι σχήμα έχει η μπάλα. Φτου, φτου, να είμαστε καλά, και το 2012 δεν είναι μακριά! Λοιπόν, τα νέα πάνω-κάτω θα τα μάθετε με συνοδεία καφέ, προς το παρόν ανοίγω τη βαλίτσα και ξεδιπλώνω μερικά από τα highlights του ταξιδιού.

Οι Αυστριακοί είναι από τους πλέον ευγενικούς λαούς που συνάντησα. Κύριοι! Εξυπηρετικοί με τον τουρίστα, φιλικοί στους δρόμους, σωστοί φίλαθλοι, ξενέρωτοι δηλαδή, με τα όλα τους! Πανηγύρισαν σαν τρελοί το πέναλτι που κέρδισαν στον αγώνα με την Πολωνία. Εκείνο το βράδυ στο Σάλτζμπουργκ έγινε της Χάιντι το κάγκελο! Οι Αυστριακοί συμπεριφέρονταν λες και πήρανε τον τίτλο! Από τις γκόμενες δεν μπορούμε να πούμε ότι ενθουσιαστήκαμε. Σαν τις Γερμανίδες κι αυτές, ωραίες μεν, μαμούχαλες και ξινές, δε!

Οι Έλληνες ξεσαλώσαμε. Τι κι αν χάσαμε... Επικρατούσε παντού η ψυχολογία "δικό μας είναι και αν θέλουμε σας το επιστρέφουμε!" Μια νύχτα πριν το παιγνίδι με την Ρωσία, κάπου στα 300 άτομα, κλείσαμε κυριολεκτικά λεωφόρους και δρομάκια καθισμένοι στην άσφαλτο. Τραγουδούσαμε συνθήματα αδιαφορώντας για το κυκλοφοριακό κομφούζιο που προκαλούσαμε και εξυμνούσαμε φανατισμένα την πούτσα του Τσολιά. Πάντως, αν σκεφτείς ότι το 30% των Ελλήνων φιλάθλων ήταν Κύπριοι (είδα το μισό 'πραλίνα,' μη χέσω) και ένα άλλο 40% ήταν Έλληνες μετανάστες στις γύρω χώρες, η παρουσία των ελλαδιτών ήταν μάλλον απογοητευτική. Θα μου πεις, 2004 μια φορά ζούμε, αλλά ΟΚ, όταν εμφανίζεται στα Γιούρο η Κουτσή Μαρία (δηλ. εγώ, ο Ευαγγελάτος και η Τατιάνα Στεφανίδου), οφείλουν να παρίστανται και οι πραγματικοί υποστηρικτές της Εθνικής!


Το Σάλτζμπουργκ είναι πανέμορφο. Όπως και η Βιέννη. Καρδιά της Ευρώπης! Με τον αστυνόμο να επεμβαίνει κάθε που υποψιάζεται πως θα πετάξεις γόπα τσιγάρου στο πεζοδρόμιο. Κυριαρχεί παντού μια αρχοντιά που σε συνάρτηση με τις Άλπεις και το ευρύτερο τοπίο σου εμπνέουν ένα σεβασμό για τα πάντα. Μια πειθαρχία που δεν ξέρω αν υποφέρεται για πάνω από βδομάδα. Αξιοθαύμαστα μέρη δηλαδή, αλλά όχι αξιοζήλευτα. Εν ολίγοις, δεν θα έμενα ποτέ εκεί. Προτιμώ χίλιες φορές την Αθήνα.


Αυτή είναι η Στεφάνα, μια Αυστριακή με Σερβικές καταβολές που κωλοτριβότανε γενικώς στο fan zone τις ώρες που βλέπαμε αγώνες. Καλό πουτανάκι και του λόγου του, όσο ποτιζόταν με μπύρα το συκώτι της, ήξερε και τα "ya mas," ήξερε και τα "moro mou!" Την επόμενη μέρα δεν θυμόταν καν τη μούρη μας (και δεν φταίει η πανοπλία γι αυτό!)

Δώρο για τις Κύπριες φίλες μας! Τώρα ξέρετε. Και έχετε κάθε λόγο να επισκεφτείτε την Αυστρία.

Καλά, μεγάλη επιτυχία η μεταμφίεση! Θα έβγαλα σίγουρα 50 φωτογραφίες με κόσμο που ήθελε να απαθανατίσει αυτή την απείρου κάλλους ελληνική ομορφιά στη ζωή του. Γυναίκες με παιδιά, φίλαθλοι από άλλες χώρες, Έλληνες επισκέπτες, όλοι ανεξαιρέτως πουλούσαν την ψυχή τους στο διάβολο για να φωτογραφηθούν μαζί μου! Χα! Καμάρωνα εγώ η ψωνάρα και ανέμιζα την μπέρτα μου με χάρη. Πώς είναι ο Μίκυ Μάους στη Ντίσνευλαντ; Έτσι ακριβώς, και ακόμα παραπάνω! Από κάποια στιγμή κι έπειτα κουράστηκα και να ποζάρω. Πάντως, πρώτη φορά στη ζωή μου προκάλεσα τόσο ενδιαφέρον στο γυναικείο πληθυσμό! Τώρα λέω να το εφαρμόσω και στη Λευκωσία, μπας και πέσει καμιά Ιουλιέττα. Να κατέβω στο κέντρο έτσι ντυμένος... να γελάσει και το τελευταίο ποικιλόμορφο αιγίδιο.

Με ρώτησε ο δημοσιογράφος της ΝΕΤ: "Ποιός υποτίθεται ότι είσαι;" Και του απάντησα με στόμφο: Ο Λεωνίδας! "Γιατί;" Με ξαναρώτησε. "Επειδή τάχθηκα στη ζωή να φυλάω Θερμοπύλες!" Χα! Αυτό το σκέφτηκα εκ των υστέρων βέβαια, διότι εκείνη την ώρα κόλλησα και δεν θυμάμαι τι μαλακία απάντησα. Πάντως, αν με ξαναρωτούσαν σήμερα, θα απαντούσα πως μάλλον ενσάρκωνα τον Αχιλλέα, που είχε και την αχίλλειο πτέρνα! Από το ίδιο ξεποδάριασμα μας ξέκαναν και τους δυο, μιας και τις πορείες που έκανα στο Σαλτζμπουργκ δεν τις έκανα ούτε στον στρατό! Φεύγαμε από το ξενοδοχείο μεσημέρι και επιστρέφαμε τις πρώτες πρωϊνές ώρες!

Ήταν ένα πολύ δυνατό διάλειμμα από την καθημερινότητα στη Σαουδική μας Αραβία. Μαλακία που δεν συνοδεύτηκε από ένα γκολάκι της Ελλάδος να έχουμε να το θυμόμαστε. Τέλος πάντων, θα ήμουνα αχάριστος να ζητούσα περισσότερα. Αυτές οι διακοπές συγκαταλέγονται άνετα στα best of των τελευταίων 28 ετών. Επιφυλάσσομαι για βίντεο το συντομότερο, ενώ για περισσότερες φώτο, έλα στο facebook...

Megali Firma

Hahahahahaha! Edosa sunentefksi ston Alpha, ston Ant1, sti Net kai se ena afstraleziko kanali! O tupos me tin perikefalaia se ola ta deltia eidhsewn! Avrio fernoume mpures, ouza, me tis rwssides kanoume partouzaaaaa!!

Postcards from Greece

Αγαπητό, φανατικό κοινό,

Το ευρωπαϊκό μου τουρ ξεκίνησε με ένα σύντομο stopover στην Αθήνα, όπου και ξαναθυμήθηκα πως ανήκω ακόμα στη συνωμοταξία των διπόδων! Σ' αυτή την πόλη, τα πάντα τα αγαπώ! Ακόμη και τους ταξιτζήδες που παίζουν στοίχημα και βλέπουν τηλεόραση οδηγώντας προς το ξενοδοχείο, κινδυνεύοντας ανά πάσα στιγμή να μπούμε στο αντίθετο ρέμα!

Το βράδυ του Σαββάτου πήγα κλάμπινγκ στην παραλιακή. Συγκλονιστική εμπειρία, όπως πάντα! Στο 'Ακάνθους,' για όσους ξέρουν... Πέρασα τόσο ωραία που στο τέλος μελαγχόλησα. Οι μικρές δόσεις ευτυχίας σου υπενθυμίζουν την μιζέρια της "κανονικής" σου ζωής. Οι καβλαμαρούδες όπως πάντα έκλεψαν την παράσταση! Βυζάκια στητά παντού! Καλοψημένα από τον ήλιο, στρουμπουλά-στρουμπουλά, πάλλονταν εις πλήρην αρμονία με τα εξίσου πεταχτά κωλαράκια στους ρυθμούς του Quele-Quele!

Βλέπεις ξανά γυναίκες τριγύρω και σκέφτεσαι πως δεν χάθηκε κάθε ελπίδα.

Σου μιλάνε πρώτες! Σου πετάνε το γάντι ανερυθρίαστα. Ενδιαφέρονται να μάθουν για σένα, φλερτάρουν έξυπνα! Παίζουν τα καλύτερα mind games ever, όλα τα λεφτά μωρό μου, όλα τα λεφτά! Συν τοις άλλοις, τσιφτετελίζουν άγρια, επιδίδονται σε φιγούρες θηλυκού καραγκιόζη με τόσο νάζι και σκέρτσο που δεν μπορείς να μαζέψεις τα σάλια σου!

Όχι σαν τις Κυπραίες που κουνιούνται "ένα-πόδι-μπρος-ένα-πόδι-πίσω" μες το κλαμπ με απλανές ύφος "κυρίας" που διασκεδάζει δήθεν αξιοπρεπώς και νομίζουν πως απέκτησαν αυτόματα δικαίωμα στη χυλόπιτα! Έκλασαν οι κυρίες και βγήκατε εσείς, τρομάρα σας!

Καταντήσαμε να παίρνουμε αεροπλάνο για να ευχαριστηθούμε τον έρωτα και τη ζωή! Λυπηρότατο!

Ή Ταν ή Επί Τας!

Το σύνθημα είναι ένα:

"...Δεν μπορώ - δεν μπορώ να περιμέεενω!"

Καλομοίρα: "Κι' όλο περιμένω, περιμένω σε παιχνίδι που μοιάζει χαμένο,

περιμένω να γυρίσεις, στο κορμί μου φιλιά να χαρίσεις!"

"...Δεν μπορώ - δεν μπορώ να περιμέεενω!"

Κοκκίνου: "...Σαν διψασμένη Γη θα περιμένω να φέρεις στη ζωή μου τη βροχή,

να πιω απ' το στόμα σου το λατρεμένο ένα γλυκό φιλίιιι..."

"...Δεν μπορώ - Δεν μπορώ να περιμέεενω!"

Άννα: Αυτός που περιμένω, δεν θα' ναι ο ιππότης,

θα' ναι απλός στρατιώτης στα χαρακώματα!

Αυτός που περιμένω, αυτός που περιμένω, αυτός που περιμένω, ΄

αυτός, αυτός!"

"...Δεν μπορώ - Δεν μπορώ να περιμέεενω!"

C:Real: "Θα περιμένω, χειμώνας θα ντυθώ, στο γκρίζο θα χαθώ,

μέχρι να φέρεις καλοκαίρι. Θα περιμένω,

η σκέψη σου φωτιά, τα κρύα πρωϊνά,

μέχρι μια μέρα να γυρίσεις, θα περιμέεενωωωω"

Το blog θα επανέλθει σε καμιά 10αριά μέρες, αν και δεν αποκλείω έκτακτο update εν μέσω Άλπεων! Με βιντεάκια, φωτογραφίες, πολλές αποκλειστικότητες και χολλυγουντιανές υπερπαραγωγές! Λατρεύω αυτόν που ανακάλυψε τις διακοπές!

Adios!

Μαύρες Διακοπές

Και τώρα που ηρεμήσαμε, ας επανέλθουμε στο θέμα μας!

Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω κέφια να εξιστορήσω τις χειρότερες διακοπές της ζωής μου με κάθε λεπτομέρεια. Μετάνιωσα και που έθιξα το θέμα, καθώς φοβάμαι πως θα γρουσουζέψω τις επικείμενες.

Αλλά μιας και είμαι φύσει 'τράβα με και ας κλαίω,΄ θα αναφέρθω ακροθιγώς στις μίνι διακοπές μου στο Άμστερνταμ το 2001, την πρώτη φορά που επισκέφτηκα τη ‘Βενετία του Βορρά.’

Που λες! Είχα μπουχτήσει με τον έρωτα της ζωής μου που κατέληξε σε Βατερλό της ζωής μου, και πήρα τα βουνά. Βασικά, είχα ένα Γάλλο συγκάτοικο που μου πρότεινε road trip μέσω Γαλλίας και Βελγίου στο Άμστερνταμ. Ήμουν τόσο χάλια ψυχολογικά που δέχτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη.

Πού να ήξερα τι με περίμενε! Κατά τη διάρκεια αυτών των διακοπών:

- Έζησα την απόλυτη μοναξιά αφού οι Γάλλοι ζήτημα αν μίλησαν αγγλικά πάνω από 2 φορές σε όλο το ταξίδι. Μου μιλούσαν αγγλικά μόνο όταν τους ρωτούσα κάτι. Κατά τα άλλα, δεν υπήρχα!

- Όταν φτάσαμε στο Άμστερνταμ, μου ανακοίνωσαν ότι δεν έχουμε πού να μείνουμε διότι υποτίθεται θα κλείναμε ξενοδοχείο επί τόπου. Την ίδια μέρα λάμβανε χώρα ένας σημαντικός ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άμστερνταμ και όλα τα hostels ήταν κατειλημμένα. Το πρώτο βράδυ 'κοιμηθηκαμε΄ στον σιδηροδρομικό σταθμό μαζί με όλους τους dealers και τις πουτάνες. 'Κοιμήθηκαν' βασικά, γιατί εγώ δεν έκλεισα μάτι! Έκλανα μέντες από φόβο, χώρια που δεν είμαι συνηθισμένος στα παγκάκια!

- Σημειώστε πως ο μήνας ήταν Νοέμβριος, και ένας Θεός ξέρει πως δεν ψοφήσαμε από το κρύο. Όταν ξημέρωσε, τους σήκωσα άρον-άρον να βρούμε ένα ξενοδοχείο να μείνουμε. Το μόνο που ήταν διαθέσιμο ήταν πανάκριβο για τα στάνταρτς των Γάλλων και δεν δέχτηκαν να το κλείσουμε. Τελικά πήγε 12 το μεσημέρι της επόμενης μέρας για να βρούμε ένα δωμάτιο κακήν-κακώς να διαμείνουμε. Τι δωμάτιο... σκέτη αποθήκη ήταν, με γυψοσανίδες για τοίχους και με στρώματα που σιχαινόσουν να ξαπλώσεις. Για ένα βράδυ, όμως, το υπομείναμε.

- Δεν μας έφτανε η κακομοιριά μας, η κυρία αδελφή του φίλου μου δεν δέχτηκε να περάσουμε μια βόλτα από τις πουτάνες, διότι θεωρούσε τον red light district road ως προσβολή για το γυναικείο φύλο. Μόνος μου αναγκάστηκα να πάω και δεν το απόλαυσα όσο ήθελα. Βιτρίνες με χρονόμετρο δεν λέει! Αντ’ αυτού, οι Γάλλοι ήθελαν να θερίσουμε το μουσείο του Βαν Γκογκ, να πάμε στο μουσείο με τα διαμάντια, να δούμε μοντέρνα τέχνη και να κάνουμε κρουαζιέρα στα κανάλια! Τρομάρα να τους έρθει, μόνο που τα γράφω, τσαντίζομαι!

- Την επόμενη μέρα, ήρθαν και πάλι οι φίλοι τους που είχαν αυτοκίνητο, μας μάζεψαν και επιστρέψαμε μέσω Γαλλίας και Μάγχης στη Βρετανία. Στο Λονδίνο γιόρταζαν μια εθνική επέτειο εκείνη την ημέρα, και όλοι οι Λονδρέζοι ετοιμάζονταν για μαζική έξοδο από την πρωτεύουσα. Η εθνική οδός ήταν τόσο μποτιλιαρισμένη που για να επιστρέψουμε στο Reading μας πήρε 7 ώρες μέσα στο αυτοκίνητο! (κανονικά θα φτάναμε μέσα σε ένα δίωρο από το λιμάνι του Dover!).

- Δεν θέλω να θυμάμαι τίποτα από αυτό το ταξίδι. Μπαίνοντας στο δωμάτιο της εστίας βρήκα ένα σημείωμα της, κάτω από την πόρτα που έγραφε: «Επέστρεψες γλυκέ μου ταξιδιώτη; Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο σε πεθύμησα!» Ούτε αυτό θέλω να το θυμάμαι. Σιχαμένη υποκρίτρια! Λατρεία μου!

Σκάναρα μια φώτο από το ταξίδι (πώς ήμουν έτσι, Θεέ μου!)... Φτύστε μας μη μας ματιάξετε! Η ταλαιπωρία και η κακομοιριά στο μάτι μου ζωγραφισμένη. Υποκριτικό χαμόγελο πως τάχα περνάμε ωραία... Η γριούλα ανάμεσα μας, δεν είναι άλλη από την αδελφή του συγκάτοικου, ετών 24 παρακαλώ, που μας ξεποδάριασε στα κουλτουριάρικα εκθέματα.

Μακριά από μας τέτοιες διακοπές! Με τον Γάλλο δεν κράτησα καμία επαφή. Είναι ίσως και ο μόνος ξένος συμφοιτητής που δεν νοιάστηκα ποτέ να ρωτήσω τι απέγινε! Ζαμανφού!

ΥΓ: Μαρία, όπως βλέπεις, στη φώτο φοράω το ίδιο σακάκι με φέτος! Μην το πεις πουθενά... Να καταστραφεί το τεκμήριο ταχαίως!

Ποιός έσφαξε τον Σεργιανόπουλο;

Κανονικά τώρα θα έπρεπε να γράφω για τις χειρότερες διακοπές της ζωής μου, αλλά όπως όλοι ξέρουμε, ξαφνικά ήρθανε τα πάνω- κάτω! Όχι, δεν εκλέγηκε η Hillary πλανητάρχης, όχι, δεν έγινε έκρηξη ατομικού αντιδραστήρα στη γειτονιά μας... Κάτι χειρότερο!

Πέθανε ο Σεργιανόπουλος!

Βασικά, δολοφονήθηκε. Από άντρα που τον έκοψε φέτες με 7 μαχαιριές στο σώμα και μια χαριστική στο λαιμό. Τον άφησε γυμνό να πλέει σε λίμνη αίματος και εγκατέλειψε τη σκηνή του εγκλήματος. Το Σταρ ξεσαλώνει αυτή τη στιγμή που σας γράφω, και αφιερώνει πολύτιμο τηλεοπτικό χρόνο στο θάνατο ενός ηθοποιού που όλοι ξέραμε ότι ήταν αλκοολικός, χρήστης σκληρών ναρκωτικών, ενώ επίσης ξέραμε πως είχε ιδιαίτερες σεξουαλικές επιθυμίες.

Πες μου τώρα πόσο θα ασχολούμαστε με το θέμα αν το θύμα ήταν ένας άσημος άνθρωπος. Όχι μόνο δεν θα λυπόμαστε, αλλά θα φτύναμε στον κόρφο μας και θα λέγαμε «καλά να πάθει το ανώμαλο πρεζόνι με τον αναίσχυντο βίο!»

Καθημερινά σφάζονται, δολοφονούνται τόσοι αθώοι άνθρωποι, αλλά το Σταρ – που εκπροσωπεί την κουτσή Μαρία - θεωρεί πρέπον να μου τα πρήζει με συγκινητικά ρεπορτάζ επενδυμένα με μουσική Αλκίνοου. Για να λυπηθώ το μεγάλο ταλέντο του θεάτρου που έσβησε άδοξα! Το ταλέντο δηλαδή είναι αυτό που έβγαλε τις γυναικούλες στο δρόμο να πετάνε λουλούδια στη σωρό του; Ταλέντο έχει και ο Βέγγος! Να δούμε πόσες γυναίκες θα μπουν στον κόπο να πετάξουν λουλούδια στη σωρό του, αν χτύπα ξύλο μας αφήσει χρόνους και το ταλέντο του Θανάση!

Βασικά, όλα αυτά συμβαίνουν επειδή πέθανε ένας όμορφος!

Ο λαουτζίκος δεν νοιάζεται αν ο όμορφος ήταν εγκληματίας, παλιάνθρωπος, μπλεγμένος και τελειωμένος. Αρκεί που φιλούσε την Δραγούμη υπέροχα και που ντυνόταν καλά! Και σας διαβεβαιώ πως αν ήταν αντιστοίχως ενδεδυμένα και τα πρεζόνια στην Ομόνοια, θα τα κλαίγαμε και αυτά όπως πρέπει! Θυμάμαι ακόμη τη δήλωση μιας ενόρκου, σε μια υπόθεση που διάβασα στα φοιτητικά μου χρόνια, για μια υπόθεση βιασμού: «Μα, πως είναι δυνατόν να ήταν όντως βιαστής! Ήταν άψογα ντυμένος ο κατηγορούμενος. Με κοστούμι!»

Για την μάζα, τα ράσα κάνουν τον παπά!


Γιατί κλάψαμε τη Βουγιουκλάκη; Επειδή χάσαμε ένα αστείρευτο ταλέντο του θεάτρου; Ή επειδή χάσαμε μια όμορφη που δεν έλεγε να γεράσει και μας έφτιαχνε τη φαντασίωση; Η υποκρισία του λαού σ’ αυτές τις περιπτώσεις τσακίζει κόκαλα! Θα πάει να κλάψει το αστέρι του, αλλά θα ρίξει και μια ματιά στο πτώμα να δει αν εξακολουθεί να λάμπει και μετά θάνατον.

Η γιαγιά μου έχει σε κασέτα την κηδεία της Βουγιουκλάκη. Θα την είδε πάνω από 100 φορές! Το δε σημείο στο οποίο ανοίγει το φέρετρο και εμφανίζεται η Αλίκη νυφούλα του Κάτω κόσμου έχει χαλάσει από το πολύ replay. Η γιαγιά μου επιμένει να βλέπει το συγκεκριμένο πλάνο για να δει αν όντως η Αλίκη πέθανε νέα!

Ε, τι να πεις τώρα!
Αλίμονο σε μάς, που η μοίρα μας γέννησε με τον κώλο στο πρόσωπο. Δεν θα μας κλάψει ούτε η μάνα μας!

ΥΓ: Ξέρεις τι έχει να γίνει τώρα... Έχουμε να φάμε 'Δυο Ξένους' στη μάπα για τα επόμενα 15 χρόνια!

Διακοπές για Πολλές Περικοπές!

Εγκαινιάζω συγκινημένος τις καλοκαιρινές μου διακοπές, με το πέρας αυτής της εβδομάδας των παθών! Θεωρώ πως οι διακοπές πρέπει να γίνονται νωρίς. Την εποχή που όλοι οι άλλοι δουλεύουν και μπορείς να απολαύσεις τους προορισμούς ως θέρετρα και όχι σαν φέρετρα που μετατρέπονται τον Αύγουστο. Βέβαια, θα διακοπάρω και τον Άυγουστο, αλλά ναι, η άποψη μου είναι ότι οι ιδανικοί μήνες είναι ο Ιούνης και ο Ιούλης.

Πέρσι σας είχα παραθέσει το Top5 των καλύτερων στιγμών από διακοπές. Φέτος θα σας παραθέσω το Top3 των άσχημων διακοπών. Ευτυχώς Top5 δεν συμπληρώνεται. Και μην φανταστείτε ότι έχασα αεροπλάνο, με κλέψανε, με μαχαίρωσαν και άλλα συναφή. Απλά, επιλέγω κάποιες διακοπές που δεν θέλω να θυμάμαι και τις ξορκίζω μπας και έρθουν άλλες, καλύτερες.

Λοιπόν! Στο νούμερο 3 του σημερινού μας chart, βρίσκουμε την Νάξο!

2006 – Νάξος:

Γιατί να θέλει ένας φυσιολογικός άντρας, στα 26 του, να πάει διακοπές στη Νάξο; (...) Πολύ απλά, δεν θέλει! Αλλά όταν το βαπόρι για Μύκονο αρχίζει να κουνιέται πιο πολύ και από τον μέσο επισκέπτη της, ο πλοίαρχος αναγκάζεται να σηκώσει κόκκινη σημαία και να μας παρατήσει σύξυλους στο πρώτο νησί που βρήκε μπροστά του.

- «Δηλαδή θα μείνουμε στη Νάξο;» Φώναζα έξαλλος στο λιμάνι με τα κύματα να σκάνε στον μώλο αγριεμένα!
- «Ε, μάλλον! Βλέπεις να κολυμπά τίποτα άλλο με τέτοιο καιρό;»
- «Εμάς! Γυρίζουμε Κύπρο κολυμπώντας, τώρα!»

Τζάμπα τα ξενοδοχεία στη Μύκονο, τζάμπα και οι προσδοκίες, τώρα έπρεπε να ψάξουμε διαμονή και διαμουνί σε ένα νησί στο οποίο οι ηλικίες 20-30 απουσίαζαν. Τίγκα στις οικογένειες με παιδάκια ήταν το νησί. Κακήν κακώς βρήκαμε μια κυρία που είχε apartments και μας φιλοξένησε, κακήν κακώς βρήκαμε ένα κλαμπ στο οποίο την βγάλαμε και τα 3 (!!!) βράδια που μας ξέβρασε η μοίρα στο νησί εκείνο...(Καλά το κλαμπ ακόμη το κλαίω. Τρεις νύχτες το ίδιο πρόγραμμα, με την σιχαμένη Τάμτα να μου σκίζει τον εγκέφαλο, με το ανελέητο ‘Φταις μα δεν με ξανακαίς, ό,τι και να λε, ες!)

Περιττό να σας πω ότι ούτε στην παραλία περνούσαμε καλά, μιας και ο καιρός δεν προσφερόταν για κολύμπι. Απλά αράζαμε στα beach bars και περιμέναμε να ξημερώσει η επόμενη μέρα για να μάθουμε αν θα αρθεί το απαγορευτικό και να αναθεματιστούμε. Στο μεταξύ, αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε και στέγη, μας έμπηξαν άρον-άρον μέσα σε ένα υπόγειο χωρίς παράθυρα, χωρίς ανεμιστήρες, με μια γριούλα να μας λέει ιστορίες για τη ζωή της, άσε!

Ορκίστηκα πως δεν θα ξαναπήγαινα διακοπές σε μέρος που δεν υπάρχει οδικός τρόπος διαφυγής! Τρεις μέρες μες την μουρμούρα και την γκαντεμιά. Σαν κερασάκι στην τούρτα τσακώθηκα τηλεφωνικώς και με μια γκόμενα που υποτίθεται θα παιζόταν κάτι, σκατά πατημένα! Κάθε βήμα και σιχτίρι η Νάξος.

Βέβαια, το γαϊδούρι μυαλό δεν βάζει, και φέτος θα αποπειραθεί να επισκεφτεί ξανά τη Μύκονο, αργότερα όμως... να πάνε και οι άλλοι celebrities και μετά!

Παραθέτω φωτογραφία - σταθμό! Πρόκειται περί της μοναδικής αναλαμπής κατά τη διάρκεια εκείνου του μαυρογέριμου ταξιδιού. Woman in red, γνωστή και ως "η βυζού της Νάξου."

Νούμερο 2:
Αγία Νάπα 1998

Λοιπόν, η παράδοση στην Κύπρο έχει ως εξής! Αφότου τελειώσεις το Λύκειο και ετοιμάζεσαι για την κατάταξη, παίρνεις τους κολλητούς σου και πάτε στην Αγία Νάπα, στην οποία ως γνωστόν συμβαίνουν όργια, και προσπαθείς να γίνεις μέρος αυτών, τις περισσότερες φορές εις μάτην.

Βασικά, όσο το σκέφτομαι εκ των υστέρων, το θέαμα είναι τουλάχιστον λυπηρό. Βλέπεις παντού στην πλατεία 18χρονα με κεφάλια ξυρισμένα γουλί – σαν τσιροπούλια, να περιφέρονται άσκοπα, θεωρώντας επιτυχία το χούφτωμα κώλου Σουηδέζας, δήθεν κατά λάθος. Οι περισσότεροι από μας τρώγαμε πόρτα στα κλαμπς, ενώ φωνάζαμε από μακριά ότι ήμαστε φαντάροι wannabe, κοινώς πουστόνεοι. Παρόλα αυτά θεωρούσαμε πως γίναμε άντρακλες και ήρθε η ώρα να το αποδείξουμε σε όλες τις αγγλίδες που τόλμησαν να πατήσουν τη γόβα στιλέτο τους στη νήσο μας.

Κραιπάλες, ξενύχτια, καζάνι το κεφάλι από το ατελείωτο κλάμπινγκ συνθέτουν διακοπές που στην ουσία προσπαθούν να συγκαλύψουν μια απέραντη μελαγχολία. Προσωπικά, πέρασα χάλια μαύρα, αφού θεωρούσα πως όλα αυτά δεν θα με έκαναν να ξεχάσω πως θα κατατασσόμουν και θα υπηρετούσα για τους επόμενους 26 μήνες! Τότε πίστευα πως δεν θα έβγαζα καν τη θητεία, θεωρούσα πως διένυα τις τελευταίες μέρες της ζωής μου! Οπότε, δεν έβλεπα καθόλου θετικά το σενάριο να χαραμιστώ στην λέτσα της Αγίας Νάπας...

Να φανταστείτε ότι διέκοψα τις διακοπές μου νωρίτερα και επέστρεψα στη Λευκωσία μια μέρα γρηγορότερα. Άφησα και την παρέα μου στα κρύα του λουτρού, κακώς βέβαια, αλλά το έκανα... Ο μελλοθάνατος πριν την μεγάλη στιγμή επιθυμεί περισυλλογή και συγκέντρωση! Όχι να χτυπιέται στην P’Jazz λες και δεν τρέχει τίποτα! Φυσικά, θα έπρεπε να το δω θετικά και να πω, ότι αφού έτσι έχουν τα πράγματα, χαλαρώνω και απολαμβάνω τις τελευταίες μου στιγμές ως ‘μαθητής,’ αλλά τόση αισιοδοξία δεν διέθετα, ούτε και διαθέτω.

Στη Λευκωσία πακέταρα τα πράγματα μου, χόρεψα ζεϊμπέκικα και χασάπικα για να ξεχαστώ, και ξέχασα πως είχαμε καλοκαίρι... Και μόνο που τα διηγιέμαι τώρα, γιατρέ μου, ένα ψυχοπλάκωμα το αισθάνομαι, το ομολογώ.

Ξορκισμένο και το καλοκαίρι του ’98! Συναγωνίζεται επάξια το 2005 στη μαλακία! Είχα έτοιμη για posting και μια φωτογραφία με το κεφάλι ξυρισμένο προ-κατάταξης, αλλά το μετάνιωσα. Δεν θα ξεφτιλιστούμε πλήρως μέσω αυτού του ιστολογίου.

Ποιός βρίσκεται στο νούμερο ένα του chart αυτής της εβδομάδας; Θα το μάθουμε όλοι μαζί αύριο, καθότι τώρα έχουμε και δουλειές!

Παραλύω στις Παραλίες

Χορτάσαμε για φέτος καλοκαίρι. Από του χρόνου πάλι!

1) Παρέα 7 ατόμων έφτασε στην παραλία του Κόννου γύρω στο μεσημέρι. Η παραλία ξεχείλιζε από (υπό)κόσμο. Ήταν τίγκα στην αδέσποτη κυτταρίτιδα και τον εκνευριστικό ήχο από τις ρακέτες. Βρήκαμε ένα χώρο και απλώσαμε τις πετσέτες μας. Ακριβώς από πίσω μας ήταν μια ανοιχτή ομπρέλα, με μερικά προσωπικά είδη από κάτω, προφανώς κάποιων λουόμενων που τη συγκεκριμένη στιγμή απουσίαζαν. Μετά από ένα μισάωρο εμφανίζονται οι κάτοχοι της ομπρέλας. Μια χωρκάτισσα ηλικίας 25-26 και ο άντρας της, 40 χρόνια μεγαλύτερος της.

- Hello?! Συγγνώμηηηη, εκλέψατε μας την σκιά μας! (με αυστηρό ύφος.)

Τι ακριβώς εννοούσε η μαλακισμένη; Άλλαξε ο ήλιος θέση, και η σκιά της ομπρέλας κάλυπτε εμάς αντί αυτούς! Και τι περίμενε δηλαδή; Ότι θα αλλάζαμε θέση εφτά άτομα μέσα σε μια παραλία που δεν έπεφτε καρφίτσα; Και μετά όταν θα άλλαζε πάλι ο ήλιος θέση θα έπρεπε εμείς να μετακινηθούμε; Τι λογική είναι αυτή;

Αγνοήσαμε την παρατήρηση της και η καριόλα αίφνης έκλεισε την ομπρέλα, για να χάσουμε την σκιά!

Γυναίκα από την παρέα: Έλεος!
Άντρας από την παρέα: Μου είπε ο ψυχίατρος μου να μετρώ μέχρι το 100 πριν να μιλήσω, αλλά έχεις διορία 5 λεπτά να μου βρεις ένα lexotanil πριν σου σπάσω τα μούτρα σου!
Αντίχριστος: Εγώ φταίω, εγώ, που έβαλα Prada μαγιό για να έρθω στις παραλίες σας!

(Το μαγιό εννοείται πως δεν είναι Prada, αλλά τρόπος του λέγειν…)

Η μαννό-χωρκάτισσα δεν αντέδρασε. Ο δε άντρας της, της έγνεφε να σιωπήσει για να γλιτώσουν το περαιτέρω ρεζιλίκι. Δυστυχώς, η ηλιθιότητα και πάλι θριάμβευσε. Πήραμε τις πετσέτες μας και μεταφερθήκαμε στην καφετέρια της παραλίας.

2) Στην καφετέρια πέσαμε θύματα των γνωστών, του γνωστού. Εκεί που ήμασταν ήδη χωριό 7 ατόμων, προστέθηκαν άλλοι 4 μαντράχαλοι στην παρέα μας. Με χρυσές αλυσίδες, μακρύ σγουρό μαλλί, και λεξιλόγιο από σειρές του ‘Σίγμα.’ Ο ένας εξ αυτών υπερηφανεύοταν πως έχει σουξέ στους πούστηδες, και την λέξη ‘μεγάλη,’ την πρόφερε ‘μιάλη.’

Μια κοπέλα από την παρέα έσπευσε να μου απολογηθεί εκ των προτέρων.

- «Τα παιδιά είναι φίλοι του γκόμενου της τάδε. Καλά παιδιά είναι, μην τους βλέπεις έτσι… Είναι από την Αθηαίνου, αλλά δεν τους φαίνεται!»
- Τι μου λες; Σοβαρά; Κι εγώ στοιχημάτιζα πως είναι βέροι Μιλανέζοι!

3) Σήμερα παρατήρησα πως δεν έμεινε άντρας στη νήσο χωρίς τατουάζ! Κορμιά με λεκέδες παντού. Και να πεις ότι πέρασαν κάτι στη ζωή τους που τους στιγμάτισε και έπρεπε να το χαράξουν πάνω τους, να το καταλάβω. Αλλά όλα αυτά τα ακανόνιστα σχήματα που παραπέμπουν στο τίποτα, αρνούμαι να τα δεχτώ ως fashion statements.

Το τατουάζ οφείλεις να το υποστηρίζεις. Δεν γίνεται να κρέμεται από πάνω σου μια ντουζίνα λίπη και έλαια και εσύ να χτυπάς το τελευταίο τοτέμ της φυλής των masai για να το παίξεις ψαγμένος. Δεν το απορρίπτω ως ιδέα αλλά θεωρώ πως τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κώλους. Προσωπικά σκέφτηκα δις να χτυπήσω κάτι προσωπικό στον ώμο μου και εκ των υστέρων δίνω συγχαρητήρια στον εαυτό μου, (α’ λα Άντζελα Δημητρίου) που δεν το έπραξα, γιατί τώρα θα τριβόμουν με γυαλόχαρτο για να το σβήσω!

4) Στην επιστροφή βιαζόμουν να επιστρέψω σπίτι και όπως ήδη προβλέψατε, αύριο έχω να πληρώνω πρόστιμο 40 ευρώ «σε αστυνομικό σταθμό της αρεσκείας μου.»

- Τρέχατε κύριε αντίχριστε με 75χλμ σε δρόμο των 50χλμ!
- Το πρόσεξα…
- Θα καταγγελθείτε γι’ αυτό!
- Δηλαδή; Πρόστιμο;
- Ε, ναι!
- Μάλιστα. (Παίρνω την κλήση και εξαφανίζομαι) Βρε δεν πά να μου βγάλετε και τα νύχια! Δεν πληρώνω!

5) Κάηκα στην πλάτη και τώρα είμαι γιαουρτωμένος. Όλα λαμπρά! Έννοια σου και πέντε μέρες έμειναν! Καλοκαιρινές διακοπές στα ξένα, για πάντα!