Όταν Πας Καμιά Φορά Στο Μεξικό...

Έχω έναν γιο τόσο υπέροχο, πραγματικά δεν χορταίνω να μιλώ για εκείνον.

Το να είμαι μαζί του μου είναι τόσο ωφέλιμο. Πιο πολύ κερδίζω εγώ από εκείνον παρά εκείνος από μένα. Χθες το βράδυ στο μπάνιο, την ώρα που τον έντυνα και ετοιμαζόμουν να του στεγνώσω τα μαλλιά, μου είπε ότι θέλει να πάει στο Μεξικό. Του είπα «έχω πάει στο Μεξικό με τη μάμμα σου, δεν είναι και πολύ ωραία, κάνει πολλή ζέστη!» Ενθουσιάστηκε όταν άκουσε ότι πήγαμε στο Μεξικό. Του έδειξα και μια φωτογραφία σχετική, από τις πυραμίδες των Μάγια, όταν βρεθήκαμε εκεί στα πλαίσια του μήνα του μέλιτος, για να πειστεί. Γυρίζει και μου λέει κατενθουσιασμένος:

- «Παπά, μα πήγατε στις πυραμίδες των Μάγια;»

- «Ναι!»

-«Έχουν μέσα παγίδες, σκελετούς, λάβα και χρυσάφι;»

Αχ, ο γιος μου! Από τα πολλά καρτούν νομίζει ότι ζούμε κι εμείς την περιπέτεια όπως αυτή απεικονίζεται στο Νετφλιξ! Είπα να τον προσγειώσω λίγο.

-«Όχι Αλέξη μου, δεν μπήκαμε μέσα. Δεν επιτρεπόταν. Απλά τις είδαμε απ’ έξω».

-«Και διασχίσατε όλη την έρημο, χωρίς νερό, απλά για να τις δείτε απ’ έξω;»

(Σου λέει, τι μαλάκες είναι αυτοί;)

-«Κατ’ ακρίβεια δεν διασχίσαμε καν την έρημο. Πήγαμε με το λεωφορείο μαζί με άλλους 50 τουρίστες».

Ακολούθησε σιωπή. Και συμπέρασμα:

«Δεν μου ακούγεται και πολύ ωραίο ταξίδι!»

Αγαπώ αυτό το παιδάκι. Με βάζει σε άλλη διάσταση. Μου δείχνει πώς θα έπρεπε να είναι η ζωή. Κι εδώ που τα λέμε, ποιοι μαλάκες σηκώνονται να πάνε με λεωφορείο στην έρημο, πέντε ώρες διαδρομή, για να δουν τις πυραμίδες μόνο απέξω; Ας τις έβλεπαν στο ίντερνετ. Το ίδιο είναι. Έχει δίκιο!

Αγνώστου Πατρός

 

Το νέο τεράστιο πρόβλημα που συγκλονίζει την κοινωνία μας από προχθές είναι η κατάθεση νόμου για διαγραφή του ονόματος των γονέων από τις ταυτότητές μας, ώστε να μην έρχονται σε δύσκολη θέση τα παιδιά «αγνώστου πατρός», δηλαδή όσα παιδιά γεννήθηκαν με δότη σπέρματος.

Πολλά τα προβλήματα αυτού του τόπου, αλλά καθώς βλέπετε έχουμε τις σωστές προτεραιότητες!

Εγώ δεν έχω πρόβλημα να αφαιρεθούν οι γονείς απ’ τις ταυτότητες μας. Είμαστε φακελωμένοι ποικιλοτρόπως, μπορούν να μάθουν ανά πάσα στιγμή άπαντες τι σερφάρουμε στο διαδίκτυο, πόσα εμβόλια βάλαμε, πού ξοδέψαμε το τελευταίο μας ευρώ, ακόμα και πόσα βήματα κάναμε σήμερα με βάση το κινητό μας που καταγράφει τα πάντα. Aλλά ΝΑΙ, ας διαγράψουμε τους γονείς από την ταυτότητα αφού αυτό φέρνει σε δύσκολη θέση τα παιδιά «αγνώστου πατρός».  

Να ρωτήσω κάτι; Τα παιδιά «αγνώστου πατρός» κρυφό το έχουν; Θέλω να πω, όταν ερωτώνται από τον κοινωνικό τους κύκλο «ποιος είναι ο πατέρας τους», απαντούν κάτι άλλο από το «δεν γνωρίζω;»

Θα μου πεις, δεν είναι υπόχρεοι να απαντήσουν ποιος είναι ο πατέρας τους ούτε να μας δώσουν λογαριασμό, και θα συμφωνήσω. Αλλά διερωτώμαι, σε μια χώρα τόσο μικρή όπως είναι η Κύπρος για πόσο καιρό νομίζετε θα μπορούν να μην απαντούν στη συγκεκριμένη ερώτηση;

Σε ένα πάρτι γενεθλίων να πάει το μωρό και να ρωτήσει μία ανυποψίαστη μητέρα «ποιος είναι ο πατέρας σου, χρυσέ μου;» αποκαλύφθηκε το «μυστικό». Μία αχάπαρη δασκάλα να πει στον μαθητή αγνώστου πατρός «έλα αύριο με τον πατέρα σου στο σχολείο», θα πάρει την ανάλογη απάντηση και το νέο θα διαδοθεί σε όλο το σχολείο. Η διαγραφή από την ταυτότητα θα σώσει το παιδί από το στίγμα; Και εν πάση περιπτώσει, κάποια στιγμή το παιδί αυτό δεν θα καλέσει στο σπίτι του φίλους του; Δεν θα δουν τα άλλα παιδάκια ότι δεν υπάρχει πατέρας; Πιστεύετε ότι δεν θα αρχίσουν τις σχετικές ερωτήσεις;

Στο κάτω-κάτω, πού είναι το κακό να είσαι «αγνώστου πατρός;» Η γυναίκα η οποία προβαίνει σε ένα τόσο θαρραλέο και αξιοσέβαστο βήμα, φοβάται τι θα γράφει η ταυτότητα μην τυχόν του πουν κάτι του παιδιού και το θίξουν; Μου θυμίζει κάτι χωριάτισσες που παίρνουν τηλέφωνο στις τηλεοπτικές εκπομπές όταν δείχνει ομοφυλόφιλους και λένε «τι θα πω στο παιδί μου;» Την αλήθεια θα του πεις. Εξάλλου τα παιδιά δεν τα βρίσκουν τρομερά όλα αυτά. Ένα παιδί που μεγαλώνει με άγνωστο πατέρα θεωρεί ότι αυτό είναι το φυσιολογικό. Δεν κάθεται να σκάσει για το τι γράφει η ταυτότητα του. Η μάνα του το κάνει θέμα. Επειδή δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί την προσωπική της ζωή και τι απαντήσεις να δώσει.

Όλα σε αυτή τη χώρα είναι «γιαλαντζί». Γιαλαντζί προοδευτισμός, γιαλαντζί φεμινισμός. Το παίζουμε «μπροστά» ώσπου να χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε το τι λέει ο κόσμος. Ακόμα δεν μάθατε ότι όσοι νοιάζονται για το τι λέει ο κόσμος είναι τσόκαρα; Οπότε ναι, τώρα ξαφνικά θυμηθήκατε να σας φταίξει η ταυτότητα. Όχι ο λίγος εαυτός σας που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα.

Διαγράψτε τους γονιούς από την ταυτότητα είχαμε μια σκασίλα. Σας το λέει ο άνθρωπος που μια ζωή όπου κι αν πήγαινε του έλεγαν «είσαι ο γιος του τάδε; Είσαι ίδιος ο πατέρας σου!» Την ταυτότητα περίμενα για να μαθευτεί ποιος ήταν ο πατέρας μου!

Το Πένθος Που Δεν Περνά

 Αυτή τη μαλακία που λένε ότι ο χρόνος όλα τα γιατρεύει και όλα τα λειαίνει, δεν ξέρω ποιος τη σκέφτηκε. Εγώ έχω να σου πω ότι το πένθος είναι για μένα μία διεργασία που όσο πάει χειροτερεύει. Από τότε που πέθανε ο πατέρας μου πέρασαν δώδεκα χρόνια κι όμως κάθε φορά που θα εμφανιστεί κάτι να τον θυμίζει, εγώ πλαντάζω στο κλάμα σαν να πέθανε χθες. Και συμβαίνουν διάφορα περίεργα περιστατικά τα οποία δεν μπορώ να ελέγξω και έτσι κατανοώ ότι αυτή η μακρά διαδικασία θλίψης δεν έχει ποτέ τέλος, αλλά ούτε είναι ιδιαίτερα διαχειρίσιμη.

Όταν γεννήθηκε η Ευαγγελίτσα μου και βρισκόμουν μέσα στο δωμάτιο του τοκετού, αγωνιώντας για το πότε θα ξεμυτίσει η μικρή, μπήκε η μαία να ελέγξει τις συσπάσεις της Μπρέντας και βλέποντας τους αριθμούς αποφάνθηκε ότι «Έχεις καλή διαστολή. Ο τοκετός πλησιάζει, θα γεννήσεις σύντομα». Στο άκουσμα αυτής της διάγνωσης ο εγκέφαλος μου αντέδρασε και άξαφνα άκουσα τη φωνή του πατέρα μου κάπου μέσα στο δωμάτιο να λέει τα ίδια λόγια ακριβώς. Ο πατέρας μου, ήταν γιατρός. Και τα λεγόμενα της μαίας θα μπορούσαν να ήταν και δικά του παρόλο που δεν ήταν γυναικολόγος. Το ύφος και ο τόνος της όμως, παρέπεμπαν σε κάτι που θα μπορούσε να έλεγε και ο πατέρας μου οπότε για κάποιο μυστήριο λόγο ξύπνησε η φωνή του μέσα στο κεφάλι μου και «τον άκουσα».

Με το που «τον άκουσα» ξαφνιάστηκα και τρόμαξα γιατί ήταν τόσο ζωντανή η φωνή του μέσα στο κεφάλι μου που νόμισα ότι ήταν κι εκείνος παρών στο δωμάτιο αγωνιώντας για τη γέννα. Και ενστικτωδώς ενεργοποίησα τα αντανακλαστικά μου με το που άκουσα τη φωνή του, κι έστρεψα το κεφάλι μου για να τον βρω. Όταν συνειδητοποίησα ότι ήταν όλα παιχνίδια του μυαλού μου ξέσπασα σε κλάματα αγωνίας μέσα στο μαιευτήριο, αλλά αυτό είναι κάτι που το έχω ξαναπεί. Αντί να δίνω εγώ κουράγιο στη Μπρέντα, έδινε εκείνη σε μένα η οποία είχε και ένα παιδί με το ένα πόδι έξω, που λέει ο λόγος.

Αυτό το περιστατικό αν και είναι ξεκάθαρα ένα παιχνίδι του μυαλού μου, έχει και την υπερφυσική του διάσταση η οποία ενίοτε με παρηγορεί.

Χθες βράδυ εν ώρα Γιουροβίζιον συνέβη κάτι παρόμοιο. Εμφανίστηκε επί σκηνής η Τζιτζιόλα Σινκουέττι, η πρώτη νικήτρια της Ιταλίας το 1964 για να τραγουδήσει το νικητήριο τραγούδι της. Η Τζιτζιόλα ήταν από τις αγαπημένες του πατέρα μου και πάντα στο σπίτι, όποτε έπαιζα τραγούδια Γιουροβίζιον μου έλεγε «βάλε μου και το non ho l’eta που είναι της εποχής μου». Του άρεσε τρομερά. Πάντα τσακωνόμασταν εν τω μεταξύ γιατί επέμενε ότι η Τζιτζιόλα ήταν εκπρόσωπος της Ισπανίας και εγώ τον διόρθωνα. Παρόλα αυτά, τον έπιανε ένα γεροντικό πείσμα και επέμενε ότι ήταν σωστός. «Θα μου πεις εμένα αν είναι Ισπανίδα η Τζιτζιόλα που την έζησα τη νίκη της το 1964; Πού ήσουν εσύ το 1964;» Κάτι τέτοια μου έλεγε. Σημειώστε ότι του έδειχνα βιβλία και εγχειρίδια που επιβεβαίωναν ότι το εν λόγω τραγούδι εκπροσώπησε την Ιταλία (δεν είχαμε ίντερνετ τότε ώστε να επιβεβαιώνουμε όλες τις πληροφορίες αυτοστιγμεί), και όχι την Ισπανία, μα παρόλα αυτά επέμενε ότι εκείνος ήταν ο σωστός κι εγώ ο λάθος.

Χθες με το που βγήκε η Τζιτζιόλα και είπε τον πρώτο στίχο του τραγουδιού, έγινε το ίδιο. Άκουσα τη φωνή του! «Μάνα μου τη Τζιτζιόλα, γέρασε!» Εγώ το σκέφτηκα, εκείνος το είπε με τη φωνή του μέσα στο κεφάλι μου. Ήμουν προετοιμασμένος ότι θα συγκινούμουν, παρόλα αυτά πλάνταξα ένα τρίλεπτο, όσο διήρκησε το τραγούδι, με λυγμούς. Ήταν λυτρωτικό και υπέροχο, αλλά δεν γίνεται να συνεχιστεί έτσι αυτό. Δεν γίνεται να μου εμφανίζεται όποτε γουστάρει και να με αποσυντονίζει!

Ο πατέρας μου αν ζούσε κι έβλεπε χθες βράδυ τη Τζιτζιόλα θα έλεγε «θα έπρεπε να είναι παράνομο εκ φύσεως να γερνά το πλάσμα και δη οι καλλιτέχνες». Θυμάμαι μιαν άλλη φορά, μέσα στη δεκαετία του ενενήντα όταν είχε εμφανιστεί η Βίκυ Λέναδρος σε ένα σόου του αντέννα (πρέπει να ήταν το ciao με τον Γ. Μαρίνο) και όταν την είδε γερασμένη, χαλάστηκε. «Τη θυμάμαι από το Apres Toi που ήταν ένα μπουμπούκι, πώς γέρασε έτσι;!» Εν τω μεταξύ στη δεκαετία του ενενήτα η Λέανδρος πρέπει να ήταν στη δεκαετία των σαράντα της. Πού να την έβλεπε σήμερα, τι θα έλεγε!

Εν πάση περιπτώσει, με κάποιο τρόπο ο πατέρας μου είδε ψες την Τζιτζιόλα. Και σκέφτηκε το ίδιο. «Είναι άδικο να γερνούν οι καλλιτέχνες». Και μετά έφυγε. Ευτυχώς που δεν επέμενε ότι ήταν Ισπανίδα. Ελπίζω χθες βράδυ να επιβεβαίωσε ότι η Τζιτζιόλα Σινκουέττι είναι Ιταλίδα.

Σήμερα το πρωί με το που ξύπνησα δεν ασχολήθηκα με τίποτε άλλο. Μπήκα στο Youtube και ξαναείδα το Non ho L’eta.

Αυτό είναι το πένθος, αν διερωτάστε πώς είναι και πότε φεύγει.