Η Δημοκρατία του Μαυρογέριμου

Ας μιλήσουμε για το μέλλον της πατρίδας μας!

Το ξέρω, είναι Παρασκευή και δεν χωράνε τέτοιες βαθυστόχαστες αναρτήσεις λίγο πριν το υπέροχο σαββατοκύριακο. Αλλά θα αποπειραθώ να μοιραστώ μαζί σου μερικές απορίες μου γύρω από το κυπριακό πρόβλημα γιατί από χθες τρώγομαι να τις επιλύσω (είμαι σίγουρος κάπου εδώ σταμάτησες να διαβάζεις). Μην αγχώνεσαι λατρεμένο φαν κλαμπ, εγώ δεν σκαμπάζω από πολιτική και έτσι δεν θα σου τα πρήξω όπως συμβαίνει αλλού.

Λοιπόν! Ερωτώ:

Έστω ότι η Κύπρος διχοτομείται τελικά, και το ψευδοκράτος ανακηρύσσεται κανονικό κράτος βάσει των προτύπων του ΟΗΕ. Πώς θα ονομάζεται αυτό το νέο κράτος; Tι όνομα θα φέρει; Βόρεια Κύπρος; Μα, αν ονομαστούν Βόρεια Κύπρος, πάει να πει ότι αυτόματα εμείς θα πρέπει να είμαστε η Νότια Κύπρος. Και ποιος τους είπε ότι εμείς έχουμε διάθεση να αλλάξουμε και όνομα; Εμείς θέλουμε να συνεχίσουμε να ονομαζόμαστε Κύπρος. Δεν φτάνει δηλαδή που αποδεχόμαστε με χίλια ζόρια τα τετελεσμένα της εισβολής και τους κουνάμε το μαντίλι, θα μας αναγκάσουν να αλλάξουμε και το όνομά μας; Πώς όμως, θα ονομαστούν αυτοί Βόρεια Κύπρος, εφόσον εμείς αρνούμαστε να αλλάξουμε όνομα και να λεγόμαστε Νότια Κύπρος; Καινούριο «μακεδονικό» μας περιμένει!

Αναρωτιέμαι: Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να λεγόμαστε σκέτο Κύπρος –όπως τώρα, και αυτοί να πα’ να γαμηθούν; Άσε που προκύπτει και θέμα σημαίας! Διότι αυτόματα, εμείς δεν θα μπορούμε να χρησιμοποιούμε την υφιστάμενη. Θα πρέπει να τυπώσουμε καινούριες, χωρίς το βόρειο κομμάτι του νησιού επάνω και θα μοιάζει ακόμα πιο μπανάλ το θέαμα. Δες εδώ κατάσταση:

Μα είναι σημαία τώρα αυτή; Είναι που είναι σαν λεκές από χυμό πορτοκάλι επάνω σε τραπεζομάντιλο, υπό τις πιο πάνω συνθήκες θα γίνει δεν ξέρω κι εγώ σαν τι! Τώρα που την παρατηρώ καλύτερα... Μοιάζει λίγο με το σχήμα των ΗΠΑ! Έτσι, έτσι, υπάρχει και υποβόσκον μήνυμα: Για όλα φταίει ο αμερικάνικος δαχτύλιος!

Εκτός και αν, δεν ονομαστούν Βόρεια Κύπρος και ονομάσουν το ψευδοκράτος τους ως «Τουρκική Δημοκρατία της Κύπρου.» Που και πάλι, μια τέτοια εξέλιξη, καθιστά εμάς αυτομάτως ως την «Ελληνική Δημοκρατία της Κύπρου.» Verdad? Ανατριχιάσατε και μόνο στο άκουσμα του ενδεχομένου μερικοί-μερικοί, όνομα και μη χωριό. Σκέψου το καλά! Ο πρόεδρος επί του οποίου θα προκύψει η αναθεματισμένη διχοτόμηση, θα ιδρύσει αυτομάτως και ακουσίως την «ελληνική δημοκρατία της Κύπρου», νοουμένου βέβαια ότι οι απέναντι θα ονομαστούν «τουρκική δημοκρατία της Κύπρου» και οι όροι ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι θα είναι πλέον περιττοί!

Με λίγα λόγια, ο πρόεδρός μας θα είναι «Μέγας» και θα πρέπει να τιμηθεί με μεγάλες τιμές και δόξες στην Ελλάδα. Θα είναι ουσιαστικά ο πρώτος μη Ελλαδίτης που θα επεκτείνει τα σύνορα της Ελλάδας! Wow! Ποιος Μέγας Αλέξανδρος και ποιος Βενιζέλος;! Ετοιμάσου Χριστοφάκο, να ποζάρεις για άγαλμα! Εκεί που η Ελλάδα ετοιμάζεται να πουλήσει νησί για να ξοφλήσει εσύ θα της κάνεις δώρο ένα καινούριο!

Η μόνη λύση μάλλον, είναι να βρουν τα δυο νέα κρατίδια ουδέτερα ονόματα που να μην παραπέμπουν πουθενά από γεωγραφικής και εθνολογικής απόψεως. Το Μαυροβούνιο ας πούμε, είναι το πιο καινούριο κράτος της Ευρώπης. Πήρε το όνομά του από το Μαύρο Βουνό και μου έδωσε μεγάλη έμπνευση για την περίπτωσή μας. Μπορούμε και εμείς που έχουμε το Σταυροβούνι, να ονομαστούμε «Σταυροβούνιο!» Αν πάλι σε χαλά ο συνειρμός με τα ΟΥΚ, να ονομαστούμε «Μαυρογέριμο». Τι ωραίο που ακούγεται! Σκέψου την πρώτη μας συμμετοχή στη Γιουροβίζιον με το νέο μας όνομα: Λε Μαβγογεριμί ντουζ πουάν! Σκέψου και τη νέα μας ταυτότητα: Όνομα: Αντίχριστος. Υπηκοότητα: Μαυρογέριμος!

Ανέλπιστα θεϊκό!

Δεν πρέπει να διχοτομηθούμε, κυρίες και κύριοι! Αν προκύψουν δυο νέα κράτη από τις συνομιλίες, το τουρκικό θα μεγαλώνει κάθε χρόνο πληθυσμιακά, ενώ το δικό μας θα παραμένει μετά βίας όπως είναι σήμερα και μια μέρα, θα αρχίσουν να έρχονται προς τα εδώ οι Τούρκοι! Επομένως εάν, μη κακό, προκύψει η διχοτόμηση, τουλάχιστον ας προκύψει σωστά! Όχι μισές δουλειές! Αν όντως θα ζήσουμε χώρια, να μοιράσουμε και τη Γη. Στη μέση. Με φτυάρια. Θα πάμε όλοι ένα ωραίο μεσημέρι, να σκάψουμε κατά μήκος της πράσινης γραμμής, μέχρι να βρούμε θάλασσα. Μόλις γεμίσει το χαντάκι που θα σκάψουμε με νερό, θα έχουμε δημιουργήσει δυο ολοκαίνουρια, ωραιότατα νησιά και θα ησυχάσουμε μια κι έξω! Και εννοείται ότι δεν θέλουμε ούτε γέφυρες επικοινωνίας, ούτε δούναι και λαβείν με τους «γείτονες». Βγάλτε τα πέρα μόνοι σας! Μην σας πω θα φάτε και μια κλωτσιά εκ μέρους μας, να πάτε επιπλέοντας να κολλήσετε με την Τουρκία να πάει πάσα κακό!

Τόσα θαύματα πετυχαίνει η τεχνολογία καθημερινά. Αυτά γιατί να φαντάζουν επιστημονική φαντασία; Εδώ στο Ντουμπάι δημιούργησαν νησιά από το τίποτα. Να τα μοιράσουμε θα δυσκολευτούμε;

Γέλα, γέλα… Όταν θα έρθει η ώρα που όλα αυτά θα τα συζητάμε σοβαρά γιατί θα αποτελούν την επικαιρότητα, μην μου πεις ότι δεν σε προειδοποίησα!

Βίντεο λίγο πριν τη συντριβή του Ήλιου!

Βρήκα ένα βίντεο όπου ακούγεται η συνομιλία των πιλότων των F16 λίγο πριν την συντριβή του αεροπλάνου της Ήλιος, τον Αύγουστο του 2005.

Συγκλονιστικό βίντεο.

Ντρέπομαι πραγματικά, που πέντε χρόνια μετά τη συντριβή δεν βρέθηκε ακόμα ένοχος γι αυτό το έγκλημα και που αν βρεθεί, μάλλον θα πάει απλά στη φυλακή αντί να τον στήσουν στα 6 μέτρα.

Με το συγκεκριμένο αεροπλάνο είχα πετάξει κι εγώ προς Αθήνα, ένα μήνα πριν τη συντριβή περίπου και έχω να πω ότι ήταν ένα σαράβαλο και μισό. Να φανταστείτε ότι έσταζε το ταβάνι του από τον κακό εξαερισμό και ήταν σαν να υπήρχε διαρροή. Ένας Θεός ξέρει πως φτάσαμε σώοι και αβλαβείς.

Τι κρίμα, ρε γαμώ το. Έκλαιγα δυο μέρες τότε από το σοκ, και να φανταστείς δεν είχα ούτε έναν γνωστό επιβάτη. Αν θέλεις να διαβάσεις την επεξήγηση του τι ακριβώς βλέπεις και ακούς στο βίντεο, κάνε κλικ εδώ.

Θα Μείνω Εδώ

Έπρηξα τις ωοθήκες της Ρίτσας τις προάλλες με τη γνωστή μου γκρίνια γύρω από τον κυπριακό τρόπο ζωής και δεν άντεξε. Με ρώτησε ευθέως γιατί δεν φεύγω επιτέλους από το ξερονήσι να ησυχάσω κι εγώ, να ησυχάσετε κι εσείς, αλλά της έδωσα μια πρόχειρη απάντηση. Πιο κάτω, παραθέτω τους δέκα λόγους για τους οποίους τελικά θα λιώσω τα κοκαλάκια μου εδώ, πιο πολύ για να ψήσω εμένα, και όχι φυσικά για να απολογηθώ στον οποιονδήποτε.

Έχουμε και λέμε, λοιπόν:

Θα ζήσω στην Κύπρο επειδή ουσιαστικά δεν έχω άλλη επιλογή.

Θα μπορούσα να ζήσω στην Αγγλία, όπου και σπούδασα και να γίνω ένας Δικηγόρος για τα ΜΜΕ ή ένας Δημοσιογράφος. Όμως! Στην Αγγλία δύσκολα γίνονται πλέον προσλήψεις λόγω οικονομικής κρίσης, ενώ επίσης, έζησα εκεί ήδη 6 χρόνια, και δεν μπορώ να πω ότι θα άντεχα ούτε για διακοπές να ξανανέβω. Δεν λέω, είχα υπέροχα φοιτητικά χρόνια, αλλά νισάφι. Στην Αγγλία δεν απολαμβάνεις ούτε το φαί, ούτε το σεξ (οι Αγγλίδες δεν θεωρούνται γυναίκες), ούτε την παρακμιακή ελληνική τιβί που για μένα αποτελεί οξυγόνο! Οπότε, η Αγγλία δεν είναι λύση. Είναι φρίκη.

Το ιδανικό θα ήταν να ζήσω στην Αθήνα. Μια ζωή είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι θα μεγαλώσω, θα σπουδάσω και θα πάω να γίνω άνθρωπος στην Αθήνα. Τελικά άνθρωπος γίνομαι μόνο κάτι σαββατοκύριακα που πετάγομαι για να δω θέατρο και να υποβάλω τα σέβη μου στη Βίσση. Δυστυχώς, η Ελλάδα είναι πλέον συγκρίσιμη μόνο με το Πακιστάν και το Αφγανιστάν στον τομέα του μισθού, οπότε τι να πάω να κάνω εκεί, όταν στην Κύπρο ο πρώτος μισθός του δικηγόρου είναι σχεδόν διπλάσιος από τον πρώτο μισθό του ελλαδίτη; Είδες, μάνα μου, είμαι και γκαντέμης! Επάνω στη δική μου ακμή, ζει η Ελλάδα την παρακμή της.

Η άλλη μου επιλογή είναι η Ισπανία. Λες να μην το σκέφτηκα; Όμως… Όσους Ισπανούς γνώρισα ενόσω ήμουν φοιτητής μου είπαν ότι στη Μαδρίτη ειδικά δουλεύουν σαν σκυλιά, πληρώνονται χάλια, με απάνθρωπα ωράρια, ενώ τις προάλλες διάβαζα στην εφημερίδα ότι η ανεργία χτύπησε το 24% της νεολαίας και ότι πιθανώς μετά την Ελλάδα, να είναι η Πορτογαλία και η Ισπανία αυτές που θα πτωχεύσουν. Χώρια που δεν έχω τελειοποιήσει τη γλώσσα ακόμα, οπότε έχουμε κι αυτό το εμπόδιο.

Υπάρχουν και οι Βρυξέλλες. Οι οποίες Βρυξέλλες, απ’ ότι κατάλαβα είναι η σύγχρονη κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Όσοι αγάμητοι και κακομοίρηδες γνωστοί μου μετακόμισαν και βρήκαν δουλειά εκεί, ζευγαρώσανε αμέσως και βρήκαν την ψυχική τους υγεία. Χώρια που στις Βρυξέλλες δεν βρίσκεις πια Φλαμανδούς και Βαλλόνους, αλλά υπαλλήλους της ΕΕ από όλη την Ευρώπη, μετατρέποντας την πόλη σαν το Όσλο λίγο πριν τη Γιουροβίζιον. Κυριαρχεί μόνιμα ένα κλίμα πολύ united colours of Benetton. Που εμένα μου πάει. Έλα όμως που οι Βρυξέλλες, τα ίδια χάλια με τη Λευκωσία έχουν, είναι μια τρύπα δηλαδή, με μια κεντρική πλατεία με 5-6 δήθεν εστιατόρια, ενώ το κρύο είναι χειρότερο και από το αγγλικό. Με λίγα λόγια, θα φύγω από την τρύπα της Λευκωσίας όπου ψήνεσαι ολόχρονα για να πάω στην τρύπα του Βελγίου όπου ψύχεσαι ολόχρονα;! Μπα… Δεν ψήθηκα ακόμα τόσο (Κυριολεκτικά και μεταφορικά)!

Στην Αμερική δεν πάω, δεν χωνεύω τους Αμερικάνους γενικά, και κυρίως, η Αμερική μου ακούγεται «πολύ μακριά» για να τρέχω τώρα…

Για να λέμε και του στραβού το δίκιο (του θεόστραβου δηλαδή) η Κύπρος έχει και τα καλά της. Κοντινές αποστάσεις, ανθρώπινα –ακόμα- ωράρια, και κυρίως μπορώ να χαίρομαι τους φίλους μου όποτε θέλω χωρίς να πρέπει να τους κλείσω ραντεβού δυο βδομάδες πριν. Μόνο αυτά, βέβαια, αλλά για μένα είναι βασικοί λόγοι να μην θέλω να σηκωθώ απ’ τα «βραστά» μου. Το ότι δεν έχουμε τι να κάνουμε και κοιταζόμαστε μεταξύ μας στις καφετέριες ώσπου να αλληθωρίσουμε, είναι άλλο θέμα, και ουχί της παρούσης, βεβαίως-βεβαίως.

Επίσης, θεωρώ ότι οι συνθήκες για να κάνεις οικογένεια είναι πιο ευνοϊκές στην Κύπρο, (ασχέτως αν και εδώ ελάχιστες γυναίκες αξίζουν την σημασία μας πέραν των 10’’ της εκσπερμάτωσης), και επειδή θέλω να κάνω παιδιά διακαώς, θέλω να μείνω εδώ μπας και βρεθεί καμία δωρήτρια μήτρας και αναπαράγω αυτό το ρημάδι που είμαι. Μπορεί το σπέρμα να παραμένει γόνιμο μέχρι τα 80, και να μην πανικοβάλλομαι ακόμα, αλλά δεν έχω σκοπό να περιμένω μέχρι τότε. Τα θέλω τώρα. Ελπίζω ότι όλο και κάποια κουνέλα θα προσφερθεί να τα κυοφορήσει και μετά να με αφήσει στην ησυχία μου.

Επομένως, ώσπου να εκτονωθεί η παγκόσμια οικονομική κρίση, ώσπου να πλουσιέψει και πάλι η Ελλάδα, να μάθω Ισπανικά και να ξεγράψω όλους μου τους φίλους θα ζω εδώ. Λάθος. Θα επιβιώνω εδώ. Γιατί στο κάτω-κάτω της γραφής, στη ζωή αυτό μετρά. Να επιβιώνεις. Αν καταφέρεις και ζήσεις και λίγο παράλληλα, έχει καλώς…

ΥΓ: Το ξέρω ότι δεν έγραψα 10 λόγους για τους οποίους αξίζει να μείνεις εδώ. Ήταν πολύ αισιόδοξο.

Το Τσιφτετέλι της Καρδιάς μου

Καλημέρα σε όλους και καλά να μας μπει -η βδομάδα.

Πέντε μάτια έβγαλα ψες το βράδυ προκειμένου να απολαύσω τα αγαπημένα μου προγράμματα στην τιβί! Να φανταστείς ότι πήγα θέατρο το απόγευμα, και επειδή αργούσε να τελειώσει, έφυγα άρον-άρον 10 λεπτά πριν το τέλος για να προλάβω να δω το chart show με τα καλύτερα λαϊκά τραγούδια της δεκαετίας του ’90. Βλέπεις είχα σίγουρο ότι θα έβλεπα στο νούμερο ένα το ‘Τραύμα’ και δεν έχανα τέτοιο θρίαμβο-δικαίωση με τίποτα.

Τελικά η Βισσάρα μου ήταν στο νο.7 με τα ‘Σεντόνια’ (φρικτή αναπαραγωγή του ‘ψεύτικα’ αλλά οκ, respect) και την κορυφή μας την έφαγε ο Σφακιανάκης. Τσαντίστηκα τα μάλα, διότι κυρίες και κύριοι το ‘Τραύμα’ δεν είναι ένα οποιοδήποτε άλμπουμ. Είναι ΤΟ άλμπουμ, είναι ο λόγος που έγινα φανατικός θαυμαστής της Βίσση.

Έχω ξαναγράψει το ιστορικό, αλλά δεν χορταίνω να το διηγούμαι. Σκάσε και άκου: Έτος 1997, εγώ στην εφηβεία με τα ακούσματά μου τότε να κυμαίνονται από κλασική μουσική και μιούζικαλ, μέχρι soundtracks από ταινίες του Ντίσνευ. Για Τσιφτετέλια και ζεϊμπέκικα ούτε λόγος, ακούγονταν στα αφτιά μου σαν κινέζικο βασανιστήριο. Ήταν μουσική για ταξιτζήδες. Δηλαδή, απεταξάμην!

Όμως! Στα 17, γνώρισα τον πρώτον μου μεγάλο έρωτα. Μια καψούρα που για να ξεπεραστεί –αν ποτέ ξεπερνιούνται οι καψούρες- χρειάστηκε να πάω πανεπιστήμιο. Η συγκεκριμένη μου έκαιγε τα εντόσθια και η λάβα της δεν έβρισκε τρόπο να εξωτερικευτεί. Την χρονιά εκείνη πήγαμε με τη 2^α Λυκείου την κλασική εκδρομή στην Ελλάδα. Περπατούσαμε με τον Ανδρέα και τον Χάρη στο κέντρο της Αθήνας και πήγαμε να ψωνίσουμε από το Μινιόν (υπήρχε ακόμα τότε). Μπαίνουμε μέσα και ακούω να παιανίζει το ‘Τραύμα’ που μόλις είχε κυκλοφορήσει. «Άκου τι αμανέδες και τουρκοτσιφτετέλια τραγουδά πια η Βίσση! Η απόλυτη ξεφτίλα για Κύπρια!» σχολίασα, τρομάρα μου.

Βγήκαμε από το Μινιόν και πέρασε από μπροστά μας ένα κάμπριο με έναν τύπο μέσα που άκουγε το ‘Τραύμα’ στη διαπασών. Και τότε ακούω τον στίχο-ύμνο: «Αν το νήμα της ζωής, για τον ένανε κοπεί, θα πεθάνουμε και οι δυο!»

Αυτό ήταν! Όπως ήμουν, έκανα μεταβολή, μπήκα στο Μινιόν και αγόρασα τον δίσκο. Έκτοτε έγινα το βισσικό παρανάλωμα που όλοι εσείς γνωρίσατε.

Πίστευα και πιστεύω ότι δεν υπάρχει πιο ερωτικός και παθιάρικος στίχος στον αιώνα τον άπαντα! Να πεις της άλλης αυτό. «Αν το νήμα της ζωής, για τον ένανε κοπεί, θα πεθάνουμε και οι δυο!» Πςςς! Ποίηση.

Όλο αυτό, σε συνδυασμό με την ερωτικά μαστούρικη ερμηνεία της Άννας ήταν αρκετά για να την προσκυνώ έκτοτε φανατικά. Το ‘τραύμα’ πιστεύω ότι αν και δεν προσθέτει τίποτα στο ελληνικό τραγούδι, εντούτοις είναι ό, τι πιο μελοδραματικό και πονεμένο ξέβρασε η ελληνοφρένεια των ‘90ς και η καρδιά μου επίσης!

Μισού λεπτού σιγή για το ‘Τραύμα’ περικαλώ.

Δεν θα ξαναπεράσω τέτοια φάση, Ντορέττα μου. Στα λέω εσένα γιατί μόνο εσύ με παίρνεις ακόμα στα σοβαρά. Πες μου σε ποια γυναίκα θα ξανά-αφιερώσω τέτοιον στίχο-ψυχανάλυση στην ηλικία μου; Σε ποιαν θα ξανά-πω: «Και ο Θεός ακόμα αν μας αρνηθεί, τις καρδιές μας δένει μια αόρατη κλωστή, κι αν ποτέ τη σπάσει, αν ποτέ κοπεί τότε θα πεθάνουμε αγάπη μου μαζί!» Πες μου σε ποιαν να το πω και να το αξίζει!

Ο ανιδιοτελής έρωτας ψόφησε μέσα μου. Και λυπάμαι. Άκου και βγάλε συμπέρασμα: Την Παρασκευή πήγα με έναν φίλο μου να πιούμε ένα ποτό στο ‘Χαμάμ.’ Μέσα είχε 10 μύγες όλες κι όλες. Βαρεθήκαμε τη ψυχή μας. Η μόνη που μου άρεσε κάπως, ήταν η γκαρσόνα που όλως περιέργως ανακάλυψα πως είναι μισή-Κολομβιανή! Έλεος! Αλλά δεν είναι αυτή το θέμα μας.

Ο φίλος μου ήπιε λίγο παραπάνω και αποφάσισε να πάει να κάνει καμάκι σε τρεις κοπέλες που χόρευαν λίγο πιο πέρα. Τρεις γκόμενες, 200 κιλών έκαστη, ντυμένες ό, τι να ‘ναι και μάλιστα η μία εξ αυτών φορούσε και μια κορώνα στο κεφάλι. Ξέρεις… Απ’ αυτές που φορούν και οι Αγγλίδες στις μπυραρίες ως fashion statement: «Είμαι άσχημη και εύκολη, έλα πήδα με!»

Πήγε που λες ο φίλος μου να τους πιάσει την κουβέντα, και τα παιδοβούβαλα το έπαιξαν και δύσκολες, που να τους πάει η χοληστερόλη 500! Ένα υποτυπώδες καλησπέρα αντάλλαξαν όλο κι όλο και μετά την έκαναν με ελαφρά, οι κόμισσες της λουκανικόπιτας! Σκέψου να βλέπονταν κιόλας, τι υφάκι θα είχαν!

Εγώ δεν ξαναβγαίνω έξω στην Κύπρο. Μόνο αν έχεις κάτι συνταραχτικό να μου ανακοινώσεις θα έρχομαι τα βράδια να σε συναντώ. Κατά τα άλλα, ουδέν ενδιαφέρον παρουσιάζει ο εγχώριος πληθυσμός. Τέλος πάντων. Στα λέω αυτά, γιατί ρε γαμώ το, πεθύμησα να ακούσω ξανά το ‘Τραύμα’ και να αποκτήσουν οι στίχοι του νόημα. Να ακούσω το τουμπελέκι της εισαγωγής και να νομίζω πως είναι οι χτύποι της καρδιάς μου. Να ακούσω την γέφυρα προς το τέλος, εκεί που η Βίσση προστάζει την ορχήστρα να το παίζει «Αργά» και "βασανιστικά" και να χάνομαι.

Δεν υπάρχει σωτηρία. Στα «καινούρια μου σεντόνια!» όμως! (όπως λέμε: Στ’ αρχίδια μου!)

ΥΓ: Για να μην διερωτάσαι… Είδα και την Καλομοίρα στο dancing, μια λατρεία! Ένας χείμαρρος σεξουαλικής αθωότητας. Είναι η μόνη γυναίκα που με ανάβει παρόλο που μιλά τα Ελληνικά σαν Φιλιππινέζα δούλα… Πάω να πέσω γιατί πήγε δύο.

Ο Εμίρης και ο Κακομοίρης

Το είχα το προαίσθημα ότι θα νευριάσω πρωί-πρωί και επιβεβαιώθηκα.

Στο πρωτοσέλιδο της ‘Σημερινής’ διάβασα τα τεκταινόμενα της συμφωνίας του Εμίρη του Κατάρ με τον τρισκατάρ κακομοίρη που εκλέξαμε για πρόεδρο, σχετικά με την ανέγερση αυτού του εκτρώματος, απέναντι από το Χίλτον της Λευκωσίας. Μα τι να πρώτο-σχολιάσω!

Θέλω να δω στα πόσα mall θα χορτάσει ο Κυπραίος! Έχουμε τουλάχιστον από ένα σε κάθε πόλη, ενώ στη Λευκωσία, τα τελευταία χρόνια φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Καταστήματα, καταστήματα, καταστήματα! Εστιατόρια, εστιατόρια, εστιατόρια! Μόνο όταν έρχεται η ώρα να αποφασίσουμε για το αν θα χτίσουμε μέγαρο πολιτισμού δεν έχουμε λεφτά! Για θέατρα και αίθουσες μουσικής, ούτε λόγος! «Δεν βαστούμε!» Δεν λέω, το νέο κτίριο του ΘΟΚ είναι πολλά υποσχόμενο (παρόλο που δεν θα εκπλαγώ αν γκρεμιστεί και αυτό στα καλά του καθουμένου), αλλά κατ’ αναλογία με τον αριθμό των malls είναι λίγο!

Να δω, τι άλλο έμεινε να ψωνίσουμε και λυσσάξαμε όλοι με τα malls. Και σιγά τα malls εδώ που τα λέμε. Το Oracle στο Reading που σπούδαζα ήταν πιο καλαίσθητο και λειτουργικό, από όλα όσα έχουμε στην Κύπρο, μαζί. Και τι ήταν το Oracle; Ένα επαρχιακό εμπορικό συγκρότημα κι όμως κλάσεις ανώτερο του επερχόμενου δικού μας…

Και εντάξει, ας μην είμαι γρουσούζης. Εφόσον το συγκρότημα θα αποτελέσει τονωτική ένεση στην ψυχομαχούσα οικονομία μας, ας πάει στο διάολο, ας το χτίσουμε. Είναι ανάγκη να χτιστεί σ’ αυτό το καρά-κίτς αρχιτεκτονικό σχέδιο; Που παραπέμπει σε σουλτανάτο; (κλικ εδώ για να δεις το σχέδιο). Πότε επιτέλους θα αποχτήσει η Λευκωσία χαρακτήρα; Απ’ όσο είδα στη μακέτα το νέο κτίριο είναι διασταύρωση ξενοδοχείου στη Ντίσνεϊλαντ και παλατιού στο Ντουμπάι. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε μια συνάδελφος όταν το είδε: «Θα γίνουμε το Ντουμπάι της Μεσογείου.» Άντε (Ντου)Μπάι ρε!

Υπήρχε περίπτωση να δεχτεί ένας Βαρκελωνέζος να χτιστεί αυτό το έκτρωμα στην πόλη του; Υπήρχε περίπτωση να δεχτεί ο Μιλανέζος ή ο Μονεγάσκος; Εξωγήινοι είναι αυτοί και δεν επιτρέπουν στο κιτς να θριαμβεύσει; Ο Λευκωσιάτης γιατί το δέχεται; Ένας αχταρμάς η πόλη μας. Ένα ό, τι να ‘ναι! Θα πρότεινα τώρα που έχουμε και πρόεδρο ανάλογο και πήραμε το κολάι, να χτίσουμε και μια παγόδα στην είσοδο της Λευκωσίας (θα μου πεις, έχουμε ήδη το little Buddha). Για να αποδώσουμε τιμές στους συμμάχους μας, τους Κινέζους!

Άμα λέω εγώ ότι πρέπει να γίνει εδώ ένας σεισμός στα πρότυπα της Αϊτής να μην μείνει τίποτα όρθιο κάτι ξέρω. Η Κύπρος χρειάζεται επειγόντως ένα καζανάκι. Να πάει πάσα σκατό. Και μετά να αρχίσουμε από την αρχή, με νέους όρους και δεδομένα.

ΥΓ: Είδες τη γυναίκα του Εμίρη; Επιβεβαιώνω ότι όσο πιο κούλλουφος είσαι, τόσο πιο καλά περνάς!

Πουτανομαχίες!

Οι περισσότερες γυναίκες που ξέρω – για να μην πω όλες και με κατηγορήσετε και πάλι ότι γενικεύω – ζηλεύουν την Τζούλια Αλεξανδράτου. Τη ζηλεύουν σε όρια μίσους. Και γιατί παρακαλώ; Επειδή έβγαλε μία τσόντα που μοσχοπούλησε, και επειδή σε εποχές ισχνών αγελάδων αυτή βγάζει το χιλιάρικο με το που θα ανοίξει το στόμα της. Τσούλα την ανεβάζουν, πουτάνα την κατεβάζουν, όχι απαραίτητα επειδή φάνηκε ανήλεη απέναντι σε ένα μπουκάλι σαμπάνιας, αλλά επειδή έγινε πλούσια με «ανήθικο» τρόπο.

Το «ανήθικο» μου άρεσε! Τι είναι ανήθικο στις μέρες μας; Είναι θέμα που χρήζει τεράστιας συζήτησης. Αλλά εγώ, θα επικεντρωθώ αλλού. Έστω ότι η "ανήθικη" Τζούλια αποφασίζει να χαρίσει τα κέρδη από την ταινία της στο ελληνικό δημόσιο για να μειώσει όσο γίνεται το εθνικό χρέος. Θα εξακολουθείς να τη θεωρείς ανήθικη; Δεν θα έπρεπε τουλάχιστον να την μιμηθείς; Όχι με μπουκάλι σαμπάνιας που είναι και ακριβή. Με μια κόκα κόλα, ας πούμε, που έχει και μικρότερη διάμετρο.

Ναι, ξέρω. Ο σκοπός δεν αγιάζει πάντα τα μέσα. Συμφωνώ εν μέρει, είναι αδόκιμο το παράδειγμα, ποιος το χέζει το δημόσιο χρέος της Ελλάδος. Έστω, όμως, ότι το παιδί σου πάσχει από λευχαιμία. Και δεν έχεις χρήματα να πληρώσεις τη θεραπεία. Έρχεται, λοιπόν, η "ανήθικη" Τζούλια και σου χαρίζει τα κέρδη της πορνοταινίας για να σώσεις το παιδάκι σου. Δεν θα έπρεπε να της στήσεις τουλάχιστον έναν ανδριάντα; Θα ήταν και πάλι μία ανήθικη τσούλα; Όχι πες μου! Θα σου κακόπεφταν τα ευρώπουλα επειδή αποκτήθηκαν μέσω πεοθηλασμών; Ε, τότε κάτσε περίμενε την Κορομηλά να καταμετρήσει τα ψίχουλα που θα μαζέψει ο Ρέμος με τα δυο ζεϊμπέκικα που θα πει στον επόμενο ραδιομαραθώνιο! Κοινώς, χέσε ψηλά κι αγνάντευε!

Επειδή έβγαλε μια τσόντα το κορίτσι πέσατε όλοι να τη φάτε;! Άσπλαχνοι! Και την λέτε πουτάνα, τόσο επιπόλαια;! Ειδικά οι γκόμενες!

Τι υποκρίτριες! Σπάω πλάκα που όταν το yupi τροφοδοτεί το facebook με ειδήσεις που αφορούν τη Τζούλια σπεύδουν όλες από κάτω να την σχολιάσουν βρίζοντας. Λες και η μέση Ελληνίδα δεν έχει γυρίσει βιντεάκι σεξουαλικού περιεχομένου ποτέ! Μια ματιά στο Xtube, στο YouPorn και στο Hamster να ρίξεις, θα βρεις μέσα τις μισές γνωστές σου! Και ξαφνικά όλες είδαν τους ηθικούς φραγμούς να καταρρίπτονται από την Αλεξανδράτου!

Να σου πω ποιο είναι το θέμα. Ότι τα δικά τους βιντεάκια δεν μετράνε μία στην παγκόσμια βιομηχανία του σεξ. Ούτε δέκα ευρώ δεν θα βγάζατε αν εσείς γυρίζατε παρόμοια ταινία. Αυτό σας τρώει. Όχι πως η Τζούλια ξέρει να τον παίρνει, αλλά like it or not, τα λεφτά της τα έβγαλε. Χώρια που είμαι 100% σίγουρος ότι αν τα δικά σας βίντεο έφερναν παρόμοια κέρδη, καμία δεν θα τα μοίραζε σε φιλανθρωπικά ιδρύματα, αντιθέτως θα αγοράζατε τσάντες, μπότες και παρόμοιες μαλακίες. Επομένως, λίγα λόγια για τη Τζούλια, που όπως η ίδια υπέδειξε στον πρωθυπουργό προχτές με επιστολή της, αν μη τι άλλο, «προάγει τις τέχνες» με το έργο της.

Bottom line, αν η Αλεξανδράτου όντως δώσει τα κέρδη στο κράτος -όπως φημολογείται πως θα πράξει- ή προς ανακούφιση αναξιοπαθούντων και αρρώστων, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να την χειροκροτήσεις ή τουλάχιστον να της απολογηθείς. Γιατί θα φτάσει στο σημείο να συναγωνίζεται και την εκκλησία στη φιλανθρωπία, μην σου πω ότι θα την έχει ξεπεράσει εύκολα.

Κατά τα άλλα, κι εγώ βαριέμαι που η παρουσία και τα καπρίτσια της έχουν κατακλύσει την ειδησεογραφία αλλά, μια φορά, δεν θα την έβριζα για την τσόντα.

Το ότι ας πούμε κλέβει τις πετσέτες και τα σαπούνια από τις σουίτες στις οποίες διαμένει όταν περιοδεύει, το βρίσκω μεγαλύτερη ξεφτίλα από το περιβόητο dvd…

Ζαβατοκύριακο

Βαρέθηκα πάρα πολύ το μπλογκ αυτό.

Θέλω να το κλείσω, να το σκίσω, να το κάψω, να μην θυμάμαι ότι υπήρξε. Αλλά επειδή προσπάθησα δις στο παρελθόν να απαλλαγώ απ’ αυτό και δεν τα κατάφερα, δεν το παλεύω περισσότερο. Το ξέρω ότι αργά ή γρήγορα θα το αναζητήσω. Είναι φορές που αν δεν γράψω αισθάνομαι πως θα κάνω μπουμ, επομένως, το χρειάζομαι. Θέλω να κάνω ένα διάλειμμα, όμως. Μεγάλο.

Βαρέθηκα και το Facebook. Μπαίνω μέσα, βλέπω τα προφίλ των φίλων μου εκεί αραδιασμένα και ουδέν σκάνδαλο έχω να εκμαιεύσω εξ αυτών. Όλα φρόνιμα, συγυρισμένα, μουγκά και αδιάφορα! Απορώ γιατί ακόμα δεν διέγραψα το προφίλ μου. Το Tweeter, από την άλλη, μου έδωσε μια ανάσα ζωής, αλλά είναι κι αυτού μετρημένα τα ψωμιά του.

Την Παρασκευή πήγα σε ένα μπαρ για τα γενέθλια αγαπημένης φίλης -πρώην συμμαθήτριας- και πέρασα απρόσμενα καλά. Συνάντησα μαζεμένους αρκετούς συμμαθητές από το Λύκειο και ένιωσα να βρίσκομαι στην αυλή του Κύκκου εν ώρα διαλείμματος και να χαζολογώ. Ξέρεις την εμμονή που έχω με τα μαθητικά/φοιτητικά μου χρόνια έτσι κι αλλιώς, έγινε και αυτή η μάζωξη προχθές κι έδεσα.

Το ότι συναντώ συμμαθητές μετά από 12 χρόνια και δεν υπάρχει κανένας πάγος ανάμεσά μας, θεωρώ πως είναι η μοναδική επιτυχία της ζωής μου. Για το μόνο που με παραδέχομαι είναι ότι χτίζω καλές και δυνατές σχέσεις με τον κόσμο που μ’ ενδιαφέρει. Ώρες-ώρες, θέλω να τους εξαγοράσω όλους αυτούς. Να πάω να τους βρω, να τους ρωτήσω: «πόσα θέλετε κύριοι για να βρισκόμαστε καθημερινά σε μια αυλή μετά τη δουλειά, να λέμε μαλακίες και να προσποιούμαστε ότι δεν πέρασε ο καιρός;»

Σήμερα είχαμε κι άλλα γενέθλια. Η αγαπημένη μου γιαγιά έκλεισε τα 77! Να μου ζήσει, το λουλούδι μου! Η γιαγιά μου αυτή, είναι το μοναδικό άτομο από το σόι μου που αξίζει. Και το δηλώνω χωρίς καμία τύψη για τυχόν απογοητεύσεις που μπορεί να προκαλώ σε άλλους συγγενείς.

Εξ αιτίας των γενεθλίων της, στήθηκε οικογενειακή μάζωξη η οποία χρήζει ξεχωριστής ανάρτησης. Με εντυπωσιάζει κάθε φορά το σόι μου. Μιλάνε όλοι μαζί στο τραπέζι, κανείς δεν ακούει ουσιαστικά κανέναν. Που και που διασταυρώνονται οι κουβέντες, αλλά ετεροχρονισμένα. Με αποτέλεσμα να μην βγάζουν νόημα τα λόγια. Πάντα καταλήγω να τους κοιτάζω έκθαμβος και να κλαίω που δεν έχω τη κάμερα μαζί μου να απαθανατίζω στιγμές απείρου κάλλους (…στον εγκέφαλο)!

Η γιαγιά μου σήμερα μας αποκάλυψε πως όταν παντρεύτηκε τον παππού μου πριν 55 χρόνια, δεν τον ήθελε. Ήθελε κάποιον άλλον «έναν κούκλο από τη Λεμεσό, που τον ξαναείδα μετά από πολλά χρόνια στην κρατική έκθεση και είχε παχύνει». Οι γονείς της δεν της επέτρεπαν να πάρει τον Λεμέσιο. Και έκαναν τα πάντα να τους κρατήσουν χώρια. Μας εκμυστηρεύτηκε ότι, όταν πέθαναν οι γονείς της βρήκε μέσα στα συρτάρια τους ένα γράμμα από τον μεγάλο της έρωτα ο οποίος επέμενε πως «αν δεν περνάς καλά με τον άντρα σου, μπορώ να έρθω να σε πάρω απ’ αυτόν, έστω και μετά από τόσα χρόνια!» Οι γονείς της, όμως, δεν της το παρέδωσαν για να μην ξεμυαλιστεί!

Τι εποχές συναισθηματικής δουλείας και καταπίεσης! «Γιαγιά να πας να τον βρεις τώρα που χήρεψες» της είπα. «Μάλλον θα πέθανε» μου είπε. Δεν μας είπε το όνομά του ρε γαμώ το, να τον ψάξουμε στο Facebook...

Μεταξύ άλλων, η γιαγιά μας είπε ότι την εποχή της «ήταν μια κούκλα!» και πως «είδε την Κακουράτου στα βραβεία του Madame Figaro και δεν είχε ούτε μια ρυτίδα στη φάτσα της!»

Η γιαγιά μου είναι ένας θρύλος! Την έχω σε βίντεο να χορεύει το «sex bomb,» αλλά επειδή το συγκεκριμένο καίει πολύ κόσμο, επιφυλάσσομαι να το ανεβάσω μετά από χρόνια, όπερ και θα είναι συλλεκτικό.

Σήμερα, Κυριακή, δεν σκοπεύω να κάνω τίποτα. Και μην με πρήξετε με άσκοπους καφέδες, εκτός κι αν σκοπεύετε να μου ανακοινώσετε ένα από τα εξής συνταραχτικά: α) ότι είστε ερωτευμένοι μαζί μου (ανεξαρτήτως φύλου), β) ότι κερδίσατε τον Τζόκερ και θα συνεισφέρετε στο πενιχρό μου ταμιευτήριο με ένα ψώρο-εκατομμύριο, γ) ότι διαπράξατε δολοφονία και θέλετε να είμαι εγώ ο μόνος που το γνωρίζει. Για όλα τα άλλα, μη μου τους κύκλους τάραττε!

Σήμερα, είναι μέρα του Θεού.

Δική μου δηλαδή.

Bring them back, Πουστοεγγλέζοι!

Μάρμαρο από τον Παρθενώνα, μόνο για τον τάφο σας!

Θέλω τα Όπα μου!

Το επίσημο βίντεο κλιπ του Αλκαίου για το ‘όπα’ βγήκε στον αέρα εδώ και δυο μέρες. Δεν το σχολίασα, διότι το βρήκα πολύ μέτριο. Με μόνο δυο σκηνές όλες κι όλες, αδίκως ξοδεύτηκε ο Αλκαίος, αν με ρωτάς. Η μόνη σκηνή που μ’ άρεσε κάπως, ήταν το φινάλε που χορεύουν μέσα στη θάλασσα αλλά και πάλι, το κάνουν χωρίς ιδιαίτερο πάθος, ούτε ένα πιτσίλισμα της προκοπής, ρε παιδί μου, τζάμπα βράχηκαν! Πιθανολογώ πως ήταν κρύο το νερό και δεν τολμούσαν να μπουν στα πιο βαθιά.




Παρόλα αυτά, εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Αλκαίος θα κλείσει πολλά στόματα φέτος. Το τοπ10 το έχω σίγουρο, μην σου πω Τοπ6!

Δεν είναι αυτό το θέμα μας, όμως! Μπήκα σε ένα σάιτ και εντόπισα το πιο κάτω βίντεο. Μια παρωδία του Όπα από νεαρούς. Πόσο ζήλεψα! Τόσες δημόσιες εκκλήσεις κάνω από ‘δω ότι γουστάρω κι εγώ τέτοια καραγκιοζιλίκια, ούτε ένας Χριστιανός δεν βρέθηκε να με προσκαλέσει σε γύρισμα. Μόνο η Γουρουνέλλα! Αλλά, μόνο στα λόγια θα μείνουμε και μ’ αυτήν, να μου το θυμηθείς!



Ναι, συμφωνώ, το βίντεο τους τα σπάει. Μην σου πω έχει πιο πολλή πλάκα και από το επίσημο!

Ίωση η Φαντασίωση

Καλημέρα σας.

Χθες σας έγραψα ότι η Ρομίνα Πάουερ ήταν η πρώτη μου ερωτική φαντασίωση και επηρεάστηκα πολύ για το υπόλοιπο της μέρας. Να φανταστείς ότι πήγα σπίτι και άκουσα το Felicita εκατό φορές. Σήμερα το έβαλα και ξυπνητήρι. Το έμαθα απ’ έξω. Και επειδή πρέπει να ξεπετάξω αυτόν τον δαίμονα από πάνω μου, σήμερα θα αλλάξουμε θέμα. Αποφάσισα ότι θα κάνω μια αναδρομή σε όλες μου τις σεξουαλικές φαντασιώσεις από τον καιρό που τον έπαιξα πρώτη φορά μέχρι σήμερα. Ας μην χρονοτριβούμε άλλο, όμως. Άντρες αναγνώστες βγάλτε τους έξω και πάμε!

Όπως είπαμε και εχθές, στα 80ς με έλκυε η Ρομίνα Πάουερ για λόγους που δεν μπορούσα να εξηγήσω. Τη γούσταρα τόσο πολύ, που σε κάποια φάση ξύπνησε και τον Οιδίποδα μέσα μου. Ναι, νόμιζα πως ήταν η μάνα μου. Δεν ξέρω αν κακώς πράττω που το παραδέχομαι, αλλά είναι η πικρή αλήθεια. Παρόλα αυτά, ως παιδάκι 7-8 χρονών η έλξη δεν ήταν σεξουαλική, οπότε δεν ξέρω αν η Ρομίνα δικαιούται μια θέση στο πάνθεον των ονειρώξεων μου.

Στα 80ς όμως, είχα άλλη μια μούσα που προσομοίαζε στο πρότυπο της πιο πάνω Ιταλίδας ντίβας και η οποία με έφερε πιο κοντά στη μαλακία. Την Ελένη Φιλίνη. Διόλου πρωτότυπο για τα δεδομένα της εποχής, βεβαίως-βεβαίως. Είχε πέσει βιντεοκασέτα με τη σέσουλα τότε, από τον ‘Ροκ Πάνθηρ’ και τη ‘Σκύλα που έγινε αρνάκι’ μέχρι το ‘Μια γυναίκα και πολύ αντράκι.’ Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άντρας που δεν γούσταρε τη Φιλίνη τότε, μην σου πω ότι ακόμη και σήμερα κρατιέται αξιοπρεπέστατα για την ηλικία της. Τα μακριά μαλλιά της ήταν και πάλι το φετίχ, μιας και παρέπεμπε σε νεράιδα παραμυθιού. Στην περίπτωσή της, η…‘Ραπουτσέλ’.

Και μετά μπήκα στην εφηβεία. Όπως όλοι οι τακτικοί αναγνώσται θυμάστε, η πρώτη φορά που τον έπαιξα ήταν για τη Βάνα Μπάρμπα. Η οποία τότε, εν έτει 1993 πρωταγωνιστούσε στη ‘Δίψα’ ως γκόμενα του Γιάννη Βόγλη και το κάνανε ασύστολα μες το κότερο. Για περισσότερες λεπτομέρειες από τη φαντασίωση εκείνη παρακαλώ όπως ανατρέξετε στο συγκεκριμένο κείμενο. Να σου πω την αλήθεια η Μπάρμπα δεν με ενθουσιάζει και πολύ. Δεν πιστεύω ότι της άξιζε η πρώτη μου μαλακία. Τα 2/3 της Ελλάδος ανδρώθηκαν μαζί της, το βρίσκω εξαιρετικά κοινότυπο ότι την πρώτο-έπαιξα κι εγώ, ο αριστοκράτης για χάρη της. Αλλά τι να κάνεις, πούτσα είναι αυτή, αυτή διαλέγει…

Μετά μπήκαμε για τα καλά στη δεκαετία του ’90 και στην τηλεόραση εμφανίστηκε το φαινόμενο ’3,2,1 Αντέννα.’ Εδώ, τα λόγια είναι περιττά. Προς έκπληξη και εμού του ιδίου το αιδίο που με ενέπνευσε περισσότερο απ’ όλα τα κοριτσάκια του παιχνιδιού ήταν κάποιας ονόματι Βάλια, αγνώστων λοιπών στοιχείων, η οποία σπανίως εμφανιζόταν εμπρός στις κάμερες για να παίξει ή να τραγουδήσει. Περισσότερο για γέμισμα την είχαν. Η Άννα Μαρία Λογοθέτη δε, παρόλες τις βυζάρες, μου ήταν αντιπαθέστατη. Στο ίδιο τηλεπαιχνίδι έπαιζε και η Κωνσταντίνα (η γκόμενα του Ρακιντζή), που ένας Θεός ξέρει τι κάνει σήμερα με τη ζωή της. Τα κοριτσάκια του 3,2,1 στην ολότητά τους μου ξύπνησαν τρελά και ομαδικά σκηνικά, ήθελα να είμαι ανάμεσά τους με δεμένα τα μάτια και να παίζουμε εκείνο το παιχνίδι που προσπαθούν να σε κατευθύνουν να τις αγγίξεις με το παλούκι. Τι ωραία χρόνια!

Στην εφηβεία μου τον έπαιζα και με το Baywatch. Το Baywatch ήταν φαντασίωση υπερπαραγωγή. Δεν είναι τυχαίο που βγήκαν και τσόντες με το ίδιο theme. Να σου πω επίσης πως για μένα η Πάμελα Άντερσον ήταν μια πανέμορφη γκόμενα, ήθελα να την αποκαταστήσω, ώσπου έμαθα ότι κάνει τσόντες και έπεσε απ' τα μάτια μου. Όπως τώρα με την Αλεξανδράτου. Το ξέρουμε ότι είστε πουτανάκια, δεν θέλουμε όμως να μας το επιβεβαιώνετε. Άστε μας να νομίζουμε ότι είστε πουτάνες μόνο για εμάς! Οπότε, τζάμπα το σπέρμα που έχυσα για πάρτι σου, Πάμ! Πάμ’ παρακάτω…




Και φτάνουμε στην ενηλικίωση, σχεδόν.

Να σου αποκαλύψω, χωρίς αιδώ, χωρίς ντροπή ότι για πολλά χρόνια, από τα 19 μέχρι τα 22-23, μου άρεσε η Britney Spears. Η Britney της τότε εποχής όμως, που αντιπροσώπευε την αθώα παρθένα που θα καθίσει στα γόνατά σου για ντάντεμα. Κοίτα εδώ ένα αθώο προσωπάκι… Ένας άγγελος! Ό, τι πρέπει για αγκαλιά και γλείψιμο! Μεγάλο φετίχ αυτές οι ηλικίες… Ύστερα που της έκαψαν τον εγκέφαλο τα χασίσια και οι κόκες και τρελάθηκε, η Britney εξορίστηκε από την εγκεφαλική μου κρεβατοκάμαρα και προσλάβαμε άλλη. Ναι, την Καλομοίρα.

Την Καλομοίρα τη γουστάρω μέχρι σήμερα και μάλιστα σε βαθμό επικίνδυνο. Να φανταστείς ότι θέλω να την παντρευτώ. Το μόνο της πλην είναι ότι δεν έχει ευφράδεια λόγου, ούτε χρησιμοποιεί καλά την ελληνική γλώσσα που για μένα είναι τεράστιο προσόν. Θέλω να πω, ούτε ξέρει τι σημαίνει "εξ απαλών ονύχων" ούτε "εκ των ων ουκ άνευ" για να με ερεθίσει. Αλλά ούτως ή άλλως, νομίζω, θέλει άλλον. Εκείνον τον ακατονόμαστο Billy.

Όσο μεγαλώνω παρατηρώ ότι οι φαντασιώσεις μειώνονται και τα είδωλα μου δεν έχουν πια προσωπικότητα. Είναι απλές πορνοστάρ από το YouPorn οι οποίες με βοηθούν να εκτονωθώ. Απλές τρύπες που απλώς καταβροχθίζουν τις εκκρίσεις μου. Νομίζω ότι επειδή όσο μεγαλώνω χάνω πάσα ιδέα για τις γυναίκες, έπαψαν και οι φαντασιώσεις μου να έχουν ενδιαφέρον. Και είναι κρίμα. Γιατί κάποτε έμπαινα κάτω από το σεντόνι και έφτιαχνα ολόκληρα σενάρια. Στιχομυθίες, σκηνές, σκηνικά, κοστούμια. Τόσο πολύ το ευχαριστιόμουν που δεν ήθελα να τελειώσει και το πήγαινα λάου-λάου! «Καλημέρα Χρίστο, είμαι η Πάμελα! Αυτή που αλλάζει τη βάρδια σου!» «Ω, εσείς! Δεν ήξερα ότι θα με αλλάξει μια τόσο όμορφη ναυαγοσώστρια. Έχετε μεγάλα βυζιά. Μπορώ να τα χαϊδέψω;» «Ναι, άμα θέλετε ζουλήξτε τα κιόλας. Μια στιγμή, όμως, γιατί νομίζω πως με καλεί ο Μιτς Μπιουκάναν! Κάποιος πνίγεται!»

«Άστον να πνίγεται. Φίλα με!» - Φιλιόμαστε. Το τηλέφωνο χτυπά συνέχεια. Ο Μιτς Μπιουκάναν εκνευρίζεται.

Ακούγεται αυτό το τραγούδι και τα κύματα αγκαλιάζουν τα κορμιά μας καθώς φιλιόμαστε κι’ άλλο.




Θέλω πίσω τα χρόνια της -σεξουαλικής- αθωότητάς μου!

Λα Φελιτσιτά

Λοιπόν, αν θέλεις να έχεις μία ιδέα για τον τύπο της γυναίκας που μ’ αρέσει, δες αυτό.



Είναι ο Αλ Μπανο και η Ρομίνα Πάουερ, που στα 80ς τραγουδούσαν το ‘Φελιτσιτά’ και ευφραινόταν η ψυχούλα μου, καθώς φαντασιωνόμουν πως η Ρομίνα είναι η γυναίκα μου και τη φιλώ παθιασμένα χαϊδεύοντας τα υπέροχα Shampoo Dor - μαλλιά της. Έπιανα από τότε το πουλάκι μου και δεν ήξερα γιατί.

Τότε δεν ήξερα τι σημαίνουν οι στίχοι του άσματος και η φαντασία μου το ανήγαγε σε ύμνο. Τώρα που μιλώ Ισπανικά και καταλαβαίνω κάποια βασικά Ιταλικά -επειδή μοιάζουν, σιχάθηκα το τραγούδι, μου χάλασε η φαντασίωση και τους βρίσκω και τους δυο πολύ γλοιώδεις, σαν τους δικούς μας Πασχάλη και Μπέσσυ Αργυράκη. Αν και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, ούτε αυτοί με χαλούσαν κάποτε.

Για να μην βγαίνουμε εκτός θέματος, τη λέξη ‘Φελιτσιτά’ τη βρίσκω πολύ ερωτική, παρόλο που σημαίνει απλώς «ευτυχία.» Εγώ το παραβλέπω, θέλω να σημαίνει «Χρίστο σε θέλω» και να βλέπω τη Ρομίνα ντυμένη έτσι, σαν ντίβα των ‘80ς να μου το τραγουδά ενώ εγώ βαράω με τη γόνδολα σε βενετσιάνικο κανάλι. Γίνεται; Πες μου, γίνεται; «Φελιτσιτά!» πιο δυνατά! «Φελιτσιτά!» πιο δυνατά, αγάπη μου! «Φελιτσιτά!» ή τσίτα κι ο Ταρζάν!

Έχουμε μια συνάδελφο εδώ στο γραφείο, φτυστή η Ρομίνα Πάουερ, αλλά έχει γκόμενο. Όχι που δεν θα είχε. Χώρια που αμφιβάλλω αν ξέρει να μου τραγουδήσει έστω το ρεφραίν!

Μια μέρα, θα γυρίσω το remake σε βίντεο-κλιπ. Με τη Ρομίνα Πάουερ.

Πάρτε τα όλα από μπροστά μου

Κάποτε η ζωή μου ήταν τέλεια.

Μάλλον, κάποτε είχα και ζωή. Πφφφ…

Μισώ το παρελθόν επειδή έφυγε και μισώ το τώρα επειδή είναι χάλια σε σχέση με το παρελθόν. Άρα, μισώ τα πάντα. Και επειδή όσο μεγαλώνω μόνο χειρότερα γίνονται τα πράγματα -σε όλους τους τομείς, μισώ και το μέλλον. Ένα καρδιακό, δεν φτάνει!

Κάποτε είχα και ζωή. Και αυτά τα κώλο-τράγουδα των φοιτητικών μου χρόνων πού τα θυμήθηκε το i-tunes στα καλά καθούμενα; Κλαίω.

Έχυσα –δάκρυ- και μου πέρασε…

Φοβάμαι τις Δευτέρες

Δεν ξέρω ποιος μαλάκας ανακάλυψε τη Δευτέρα, αλλά όποιος και να ‘ναι, να του καεί ο σκληρός πριν προλάβει να κάνει backup!

Η Δευτέρα είναι το μεγαλύτερο ψυχολογικό βασανιστήριο της ανθρωπότητας. Χειρότερο και απ’ αυτά που εφαρμόζουν οι Κινέζοι, με τις σταγόνες, στον πόλεμο. Χειρότερο και από το βασανιστήριο στο οποίο καταδικάστηκε ο Σίσσυφος! Η Δευτέρα είναι ένας θάνατος! Σαν να σου λένε την Παρασκευή σου πέρασε ο καρκίνος και σου ξαναβγαίνει μετά από δυο μέρες! Δεν είναι τυχαίο το ότι υπάρχει Αγία Παρασκευή, αλλά όχι Αγία Δευτέρα! Και δεν είναι τυχαίο που τη λένε Δευτέρα. Η «δεύτερη» μέρα της εβδομάδας! Η πιο μπανάλ! Δεν νομίζω να ξεπεράσω το αίσθημα της Δευτέρας όσο ζω. Είμαι καταδικασμένος να γεννιέμαι τις Παρασκευές και να ψοφώ τις Δευτέρες! Η πιο κάτω –βραβευμένη- διαφήμιση με τίτλο ‘don’t fight Monday’ αποδίδει πλήρως τα συναισθήματά μου:




Η Δευτέρα δεν θα πεθάνει ποτέ. Είναι σαν τον μαύρο καπνό στο νησί του Lost. Έρχεται, σε σκοτώνει και φεύγει. Να δούμε ποιος θα επιβιώσει σήμερα…

Δάντης: του σκοτωμού

Πρέπει να είμαι ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο που αγοράζει ακόμα cd’s. Το έχω ξαναγράψει. Και συνεχίζω να τα αγοράζω, όχι τόσο επειδή με το downloading αισθάνομαι ότι κλέβω (που αυτό συμβαίνει), αλλά επειδή το θεωρώ φτηνό να μην πληρώνεις για κάτι που σε ευχαριστεί, ακόμα κι αν αυτή η ευχαρίστηση συμπυκνώνεται σε ένα σουξεδάκι του τριμήνου. Είναι φτηνό και δεύτερο να «κατεβάζεις.» Πλέον οι δίσκοι κοστίζουν €9,99 -λίγο πολύ όσο και ο καφές στο Πραλίνα- οπότε θεωρώ απαράδεκτο να θέτεις θέμα την "ψηλή" τιμή του δίσκου. Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Το θέμα μας είναι ο νέος δίσκος του Δάντη με τίτλο ‘Σκοτώνω’. Ο Δάντης είναι από τους αγαπημένους μου Έλληνες τραγουδιστές -κοντράρεται και με τον Καρβέλα μου, άνετα. Τον αγόρασα σήμερα και εξεπλάγην ευχάριστα. Ο παλιός καλός Δάντης, των εφηβικών μου χρόνων! Όχι, δεν θα βρεις μέσα track αντάξιο του ‘ψάξε με,’ ή του ‘κομμάτια,’ – για κάποια πράγματα ο Θεός σπάει το καλούπι, αλλά δεδομένων των ανέπνευστων καιρών που διανύουμε, ο δίσκος αυτός στέκει αξιοπρεπέστατα στην δισκοθήκη σου.

Για να καταλάβεις, τα 7 από τα 9 τραγούδια του δίσκου τα θεωρώ σουξέ, μόνο δυο προσπέρασα στο πρώτο άκουσμα, ενώ ο δίσκος μπήκε στο repeat αμέσως. Το «Πάμε για ρεφραίν» -αν και εμφανώς ‘δανεισμένο’ από το «πάνω απ’ όλα» του Μύρωνα Στρατή- είναι ήδη επιτυχία, το ‘Θέατρο’ έχει πανέξυπνο στίχο και τρομερά ανεβαστική διάθεση, ενώ επίσης, μ’ άρεσε ένα τραγούδι με πίπιζες –Αχ Άννα, πρώτη διδάξασα εσύ!

Το εξώφυλλο είναι βέβαια, τραγικό. Καμαρώστε τον Δάντη να σε κοιτάζει σαν συνταξιούχος ροκ σταρ που κάνει support στους Scorpions πριν να εμφανιστούν στο Τσίρειο Στάδιο, συνοδευμένος από δυο φωτοshοπιασμένους κλώνους του, τον uncle Sam πριν μεταναστεύσει στην Αλαμπάμα και άλλον έναν που θυμίζει έντονα τον Γιώργο Κούντο από το Fame Story 2.

Οβερόλ, είναι πολύ καλύτερος δίσκος από το «Εκτός τροχιάς», του 2008 γεννηθείς και μακράν ο καλύτερος του Δάντη τα τελευταία 10 χρόνια (το live από το secret concert του mad, εξαιρείται.) Τον αγοράζεις με συνοπτικές.

Αυτό το Πάσχα, ηρέμησα!

Στα τσακίδια και το Πάσχα.

Δεν πήγα ούτε μια μέρα εκκλησία. Ούτε καν το Μ. Σάββατο. Και τις άλλες χρονιές που πήγαινα δηλαδή, τι καταλάβαινα; Απλώς έπαιρνα μάτι τη γειτονιά, αναφωνούσα ένα «πώς γεράσανε όλοι έτσι» και έφευγα. Φέτος, την ώρα του ‘Χριστός Ανέστη’ έβλεπα βίντεος στο Youtube. Πάντως, η αλήθεια είναι ότι ξεκουράστηκα. Εφτά μέρες έλιωσα στον ύπνο! Τις μισές μέρες των διακοπών κοιμόμουν.

Βγήκα έξω μόνο τη Δευτέρα του Πάσχα και ήπια Μαρτίνι στο Hustle. Αναλογία αντρών-γυναικών 10:1. Και αυτό το :1, στημένο, προσποιημένο, υπέρ-ντυμένο και σοβατισμένο, σιχαμερά αδιάφορο. Δεν υπάρχει λόγος πια να βγαίνουμε. Μέχρι να μεγαλώσουν οι μικρές που τώρα είναι μαθήτριες, με την ευχή αυτές να έχουν περισσότερο ενδιαφέρον. Αυτά δεν είναι μόνο δικά μου συμπεράσματα, τα ακούω και από άλλους έγκριτους πλην βασανισμένους αρσενικούς, οπότε νιώθω ανακούφιση. Θεέ μου! Θα πεθάνουμε μόνοι μας!

Όλες αυτές τις μέρες έπαιξα με τον ανιψιό μου (που είναι 2μιση χρονών) αλλά και με άλλα δυο μωράκια φίλων μου που είναι και τα δυο ενός έτους και αποφάσισα ότι θέλω παιδί. Μην ανησυχείς, δεν θα γίνω «γουρουνέλλος.» Αλλά ναι, αποφάσισα ότι θέλω κοπελλούδιν. Και υιοθετημένο να’ ναι, και ό, τι να ‘ναι!

Αυτές τις μέρες έκανα κι άλλα έξαλλα. Διαβάζω ένα βιβλίο με αυτοτελείς ιστορίες του Σέρλοκ Χολμς (επηρεάστηκα ευχάριστα από το έργο) και πωρώνομαι, έμαθα 10 σελίδες από το νέο έργο που θα ανεβάσουμε με τη θεατρική ομάδα των δικηγόρων τα Χριστούγεννα του ‘10 (άξιος που θα ζήσει ως τότε), είδα Παταγονία (δυο φορές: Μια από το Μέγκα Ελλάδος και την επομένη σε επανάληψη από το Μέγκα Κύπρου), είδα Dancing with the Stars (Ψήφισα την Πιπιλή και δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ), έγραψα κάτι σενάρια για να περάσει η ώρα μου (μόνος μου τα γράφω, μόνος μου τα χαίρομαι), δεν έχω παράπονο, χάρηκα και χόρτασα τον εαυτό μου!

Επίσης, σφάχτηκα με τους γονείς και δεν τους μιλούσα για 48 ώρες βρίσκοντας την ησυχία μου. Ήρθαν να μου πουν –με ποιο δικαίωμα άραγε- ότι κερδίζω λίγα χρήματα και πρέπει να βρω και δεύτερη δουλειά αν θέλω να πάω μπροστά! (Λες και τους ζήτησα ποτέ δανεικά από τη μέρα που άρχισα να δουλεύω!) Δεν βλέπουν τα χάλια τους, λέω εγώ, που παίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ μπιρίμπα σαν αργόσχολοι χωριάτες! Και με θεωρούν εμένα παράξενο! Επειδή αποστρέφομαι τις ντάμες και τους βαλέδες!

Μια που το έφερε η κουβέντα, πήγα για καφέ με προσφιλή μπλόγγερ τις προάλλες, η οποία με αποκάλεσε επίσης παράξενο (δεν παρεξηγήθηκα μην αγχώνεσαι), αλλά «όχι τόσο παράξενο ώστε να μην σε κάνω παρέα.» Απόρησα ξανά. Άνθρωπο να σκότωνα, πιο αποδεχτός θα ήμουν από τον περίγυρο. Τι να πω… Χέρια ψηλά κι όλα τα κλάνω!

Αύριο επιστρέφω στη δουλειά (αν ξυπνήσω), και χαίρομαι γιατί το μεσημέρι θα φάω με έναν… «Φίλο Ζωής!» Οι «φίλοι ζωής» είναι αυτοί που διά μέσου των χρόνων απέδειξαν ότι αξίζουν μια θέση στο μέλαθρον των φίλων μου. Με τον Άνθο, ήμασταν οι καλύτεροι φίλοι στο Δημοτικό. Έχω άπειρες και υπέροχες μνήμες απ’ αυτόν, από παιδικά πάρτι, αλητείες σε πάρκα και θεατρικά σκετς σε εθνικές επετείους του σχολείου (τα τελευταία μόνο εγώ τα θυμάμαι για προφανείς λόγους). Χαθήκαμε λίγο στο Γυμνάσιο, βρεθήκαμε ξανά στο Λύκειο, ενώ τα τελευταία δέκα χρόνια ανταλλάξαμε μόνο ένα γραπτό μήνυμα με το κινητό (τον είχα δει όνειρο ότι πέθανε και επειδή το θεώρησα προφητικό έσπευσα να επιβεβαιώσω ότι ζει). Ναι, ζει.

Όταν, όμως, έπαθα το καρδιακό τον Δεκέμβρη, δεν πέρασε μέρα που δεν έδωσε το παρόν του στην κλινική. Μια φορά ήρθε και αργά το βράδυ, αδιαφορώντας για τους απαγορευτικούς κανονισμούς του επισκεπτηρίου. Μου είπε συγκινημένος πως όταν έμαθε για την ατυχία μου δεν ήθελε να πιστέψει ότι υπήρχε έστω και η παραμικρή περίπτωση που δεν θα με ξανάκουγε «να χασκογελώ δυνατά με εκείνο το γέλιο της καρακάξας!» Τι αναγνώριση!

Έκτοτε, επανήλθαμε και τον βλέπω πολύ συχνά. Στη συγκινητική συχνότητα ‘διπλανού στο Λύκειο.’ Και είναι ένα από τα καλύτερα απότοκα της εγχείρησης (πέραν του ότι ζω, όσο μ’ αφήνουν δηλαδή).

Νιώθω τρομερά τυχερός γι αυτό(ν), αλλά δεν του το λέω μην το παρεξηγήσει ή μην το πάρει επάνω του. Καμιά φορά διαβάζει τις μαλακίες που γράφω εδώ, αν το δει, ας κάνει πως δεν το διάβασε.

Πέρασε σχεδόν το μισό 2010 και χαίρομαι ανέλπιστα γι αυτό! Να πάει κι αυτό στο διάολο, αρκετά ταλαιπωρηθήκαμε ως τώρα!

Με αυτή τη νέα γραμματοσειρά που ανακάλυψα, θέλω να γράφω συνέχεια. Σόρρι, θα στα κάνω τούμπανο...

Ο Τρελός Καπελάς

Άκουσα στις ειδήσεις του Star, πως η ημέρα του Πάσχα καθιερώθηκε στη Νέα Υόρκη ως μέρα παρέλασης στους δρόμους με περίεργα καπέλα και θυμήθηκα το εξής τραγικό:

Το 2005, κατά τη διάρκεια του πρώτου μάστερ στα Λονδίνα, είχα έναν γκέι συγκάτοικο, τον Τζαβίντ. Αν ψάξεις τα αρχεία μου θα βρεις εκτενές κείμενο με τα κατορθώματά του. Ο Τζαβίντ είχε γενέθλια και αποφάσισε να καλέσει όλους του τους συμφοιτητές, καθώς και τους υπόλοιπους 7 συγκάτοικους σε ένα κλαμπ για να τα γιορτάσουμε παρέα. Ως χαρωπή λουλού που ήτανε, αποφάσισε να δώσει θέμα στο πάρτι του. Έπρεπε να παρουσιαστούμε όλοι φορώντας καπέλα. Ήταν όρος, και μάλιστα αυστηρός. Να φανταστείς έδωσε οδηγίες στον πορτιέρη του μπαρ, να μην αφήσει κανέναν να περάσει στον χώρο του πάρτι, αν δεν φορούσε καπέλο. Πάλι καλά να λέμε, γιατί μπορούσε να μας ζητήσει να φορέσουμε φτερά και πούπουλα και τέτοιες υπερβάσεις δεν τις κάνω, ούτε καν στα ξένα.

Τέλος πάντων. Εγώ, αδαής και αμάθητος, νόμισα πως ο Τζαβίντ έκανε πλάκα και πως ζητούσε να παραστούμε στο πάρτι ντυμένοι σαν γελοίοι για να σπάσουμε πλάκα. Πήγα που λες σε ένα κατάστημα με καρναβαλίστικα και αγόρασα ένα πάμφθηνο καπέλο από χαρτόνι, καουμπόικο. Των 5 λιρών. Πού να φανταστώ ότι θα έφτανα στο κλαμπ και θα έβλεπα μια μεγάλη παρέα 30 ατόμων ντυμένοι στην τρίχα και με ακριβά, κλασάτα καπέλα, σαν αυτά που φορεί η βασιλική οικογένεια στον ιππόδρομο.

Κατέβηκα από το ταξί με το καουμπόικο παραμάσχαλα. Όταν αντιλήφθηκα πως όλοι οι υπόλοιποι φορούσαν καπέλα… «του χαϊρκού», τύπου Justin Timberlake με έπιασε ένας πανικός και τηλεφώνησα σε μια φίλη που ήταν ήδη μέσα και της ζήτησα να μου δανείσει τον σπορ σκούφο της για να περάσω την είσοδο.

Ήταν στιγμή απείρου κάλλους. Μέσα στο μπαρ το καουμπόικο τσαλακώθηκε και ευτυχώς. Δεν ήθελα κανείς να αντιληφθεί την ταπεινή μου φύση. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, όλοι οι καλεσμένοι –και μιλώ για τους άντρες – είχαν όλοι από ένα «καπέλο εξόδου» στην γκαρνταρόμπα τους. Και δεν ήταν όλοι γκέι...

Έχω να φορέσω καπέλο από τον καιρό του ΚΕΝ Λάρνακος. Και δεν με χάλασε ποτέ.