Δεν έχω πάει ποτέ μου στο «Πλην Δυο», ούτε καν ξέρω σε ποιο ξενοδοχείο στεγάζεται.
Θα πάω στη συναυλία της Βίσση με μία φίλη την άλλη βδομάδα. Θα φορέσω την περούκα του Καρβέλα και εκείνη μία περούκα α’ λα Βίσση στο ‘αγάπη υπερβολική.’ Θα γίνουμε (υπέρ) θέαμα και δεν μου καίγεται καρφάκι!
Αν μία γκόμενα σου πει «καλησπέρα» στο ραντεβού, θα γαμήσεις. Σίγουρο. Αν σου πει οτιδήποτε άλλο, φύγε με την πρώτη ευκαιρία.
Μία φορά τραγούδησα karaokeστην Αγ. Νάπα το ‘saveyourkissesforme’ και παρόλο που μ’ αρέσει να κάνω τον καραγκιόζη, το συγκεκριμένο προσπαθώ να το ξεχάσω.
Τις προάλλες γνώρισα μια ηθοποιό και με καταγοήτευσε. Γενικά οι θεατρίνες το ‘χουν. Νομίζω φταίει ο τρόπος που τα λένε. Αλλά, δυστυχώς, τις θεωρώ μεγάλα τσουλάκια και δεν θα μπω καν στον κόπο να εμπιστευτώ τη συγκεκριμένη.
Θεωρώ όποιον χρησιμοποιεί τον όρο «έντεχνο τραγούδι», μαλάκα.
Μόλις τώρα, είδα τη Βίσση στο GreekIdol. Γέρασε, αλλά και πάλι με ανατριχιάζει όσο τίποτα. Και είναι η μόνη Κύπρια που αξίζει τον κόπο. Εξ αιτίας της αγάπησα τα παραδοσιακά μας τραγούδια… Έτσι όπως την είδα με την Κορομηλά, θυμήθηκα αυτό:
Πού είναι αυτά τα χρόνια γαμώ το; Βίσση μου, Βίσση μου! Δεν θέλω να γεράσεις άλλο!
Μία φορά στον στρατό, ενώ είχαμε επιθεώρηση ταξιάρχου, φορούσα τη φανέλα ανάποδα και εξείχε το καρτελάκι που γράφει το size number και τους βαθμούς πλύσης. Ο ταξίαρχος το είδε και μου το επεσήμανε ειρωνικά.
Σε συνέντευξη για δουλειά με έχουν ρωτήσει από το «ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα» (το κίτρινο είναι παρεμπιπτόντως, το χρώμα του μίσους), μέχρι και «από πού κατάγεται ο Μπαρόζο» (Πορτογάλος είναι, εγώ είχα πει Ιταλός).
Μπορώ να ζήσω άνετα χωρίς κινητό τηλέφωνο. Αν μου κόψεις όμως το ίντερνετ, μου κόβεις το νήμα της ζωής!
Σήμερα γύρισε η κουβέντα στα HenNightsκαι τα μπάτσελορς.
Θυμάμαι πιο παλιά, πριν 10 χρόνια, που άκουσα κάποιον να λέει ότι θα κάνει το μπάτσελορ πάρτι του στη Λεμεσό και μου φάνηκε υπερβολικό. Γιατί μια παρέα να πρέπει να βγει εκτός Λευκωσίας για να γιορτάσει την «τελευταία νύχτα ελευθερίας» του γαμπρού; «Τόσα μέρη έχει η Λευκωσία, γιατί να βγουν σε άλλη πόλη;» σκέφτηκα.
Αυτά παλιότερα... Γιατί, στις μέρες μας αυτά τα πάρτι δεν λαμβάνουν χώρα καν στην Κύπρο. Τρέχουν όλοι εκτός! Για όλους τους μπουρτζόβλαχους της νήσου που αισθάνονται in, υπάρχει η Αθήνα και η Μύκονος που φιλοξενούν κατά κόρον τα εν λόγω πάρτι. Ναι. Κάθε χρόνο στο facebook βλέπω αναρτημένα τουλάχιστον δυο άλμπουμ από Hens’ πάρτι στη Μύκονο, στα οποία οι μουστακαλούδες μας πάνε να πνίξουν το κουνέλι με φρέσκο-μαυρισμένο καλαμαρά, πριν πνίξουν τη ζωή του γαμπρού στη μετά γάμο ζωή.
Φωτογραφίες από οργιώδη μπάτσελορ πάρτι δεν είδα ποτέ στο Facebook τουλάχιστον, αλλά έχω ακούσει εξίσου απαράδεκτες ιστορίες από ιθαγενείς που πετάχτηκαν μέχρι το Λας Βέγκας και τη Ρωσία για να γαμήσουν κανένα μουνί της προκοπής, προτού πήξουν στο βούρκο της γυναίκας τους.
Δυο είναι τα θέματά μου:
Πρώτον. Με τι θράσος κύριέ μου αποφασίζεις να διοργανώσεις πάρτι στο εξωτερικό και έχεις και την απαίτηση να παραστώ; Δηλαδή, πρέπει εγώ στα καλά του καθουμένου, επειδή εσύ αποφάσισες να παντρευτείς: α) να πάρω άδεια από τη δουλειά μου, β) να ξεπαραδιαστώ στα αεροπορικά εισιτήρια, γ) να πληρώσω έξοδα ξενοδοχείου και στριπτιτζάδικων επειδή εσύ θα παντρευτείς; Μα, πάτε καλά; Εδώ, βρίσκω απαράδεκτο το ότι παντρεύεσαι εν έτει 2010 και θα υπομένω κι όλες αυτές τις αμερικανιές, δεν με φτάνουν τα προβλήματά μου;
Κι όμως κύριέ μου, υπάρχει κόσμος που ακολουθεί κάτι τέτοια, εν χορδαίς και οργάνοις! Ασχέτως αν μετά ο άλλος πάει και παντρεύεται, χωρίζει μες τα επόμενα δυο χρόνια και μας μένουν εμάς οι χορδές και του γαμπρού… τα όργανα!
Δεύτερον. Έστω ότι δεν τίθεται ιδεολογικό ή οικονομικό θέμα και συμφωνούμε ομόφωνα όλοι να πάμε το ταξίδι για το γαμημένο το μπάτσελορ. Είναι ανάγκη να κάνουμε αυτά τα τετριμμένα, αυτά τα τυποποιημένα, που κάνουν όλοι; Μύκονος και Αθήνα; Έλειψαν οι ιδέες, οι πρωτοτυπίες, έλειψαν οι έξυπνοι προορισμοί;
Γιατί να περάσω όλον αυτό τον βιασμό για να πάω στη Μύκονο και την Αθήνα; Στην Αθήνα άλλωστε πάμε όλοι πολύ συχνά, ουδέν όφελος από την όλη εμπειρία. Δώσε μου κι εμένα ένα κίνητρο, επίδοξε γαμπρέ, να έρθω με την καρδιά μου!
Εγώ, ας πούμε, αν φτάσω ποτέ στο σημείο να θέλω να κάνω μπάτσελορ θα καλέσω το boybandκάπου που θα ξέρω ότι δεν θα κόψουν τη φλέβα τεντωμένη: Θα έκανα πάρτι στον πύργο του Κόμη Δράκουλα στα Καρπάθια Όρη της Ρουμανίας! Με γκόμενες ντυμένες βαμπίρ, να κολυμπούμε μέσα στο κόκκινο κρασί, να ζήσουμε μπάτσελορ και truebloodστη συσκευασία του ενός! Να διαφοροποιηθούμε από τον ορυμαγδό! Σκέψου μας όλους αλευρωμένους για να δείχνουμε χλωμοί, με μεταξωτές μαύρες κάπες, να δαγκώνουμε ρόγες από τις Ρουμάνες βαμπίρ, οι οποίες θα έχουν ξανισμένα μαλλιά και θα φορούν ψεύτικα μυτερά δόντια!
Αυτό είναι το πραγματικό κάστρο του Δράκουλα στη Ρουμανία. Τέλειο, no;!
Δεν θέλεις Καρπάθια Όρη γιατί σκιάζεσαι; Να σκεφτούμε κάτι άλλο ανάλογο. Αλλά, μην μου τα ζαλίζεις τώρα για μία αρπαχτή στη Μύκονο (είναι το 2ο νησί που θέλω να βυθιστεί μετά την Κύπρο) και στα μπουζούκια της Αθήνας με Πάνο Κιάμο, γιατί προτιμώ εκατό φορές να πάμε μέχρι το ZooLoungeνα πιούμε ένα ποτό στα γρήγορα και του χρόνου με υγεία!
Α, εννοείται ότι αν αξιωθώ ποτέ και κλείσω τον πύργο του Κόμη Δράκουλα για μπάτσελορ, τα αεροπορικά εισιτήρια θα είναι κερασμένα. Ε, ναι. Δεν γίνεται να έχω απαίτηση να έρθεις στο μπατσελόρ μου, αλλά να σε εκθέτω σε τόσα έξοδα. Αν και, παρά να σε τραβολογάω στο κάθε ξερονήσι, κάτι μου λέει ότι για τον πύργο του Δράκουλα με τις ξώβυζες παρθένες που θα θυσιάσουμε στο βωμό του σπέρματος, θα πληρώνεις όσο-όσο!
Εν κατακλείδι, παντρεύεσαι που παντρεύεσαι και μας ταλαιπωρείς με τις κυπριακές σου κοινοτυπίες, τουλάχιστον κάνε κάτι ξεχωριστό, σέξι και μυστήριο, να το θυμόμαστε όσο ζούμε.
Υ.Γ. Αν ο πύργος του Κόμη Δράκουλα είναι fullybooked, καλός είναι και ο Πύργος της Τηλλυρκάς! Χαχαχα!
Υ.Γ1. Μούσα, περιμένω να με δω ντυμένο δράκουλα να δαγκώνω δαιμονισμένα ρόγες, με τους φίλους μου τριγύρω να ανοίγουν σαμπάνιες! χχ
Πήγα στα γενέθλια του καλύτερού μου φίλου, του Φίλιππου, που έκλεισε τα τρία.
Όλο το χρονικό, εδώ:
17:00 – Ο Φίλιππος θέλει να ανοίξει τα δώρα του μπροστά στα άλλα παιδάκια. Του εξηγούμε ότι αυτό δεν είναι σωστό – κλαίει, οδύρεται, κλειδώνεται μέσα στο δωμάτιό του και βγαίνει μετά από 5’ δηλώνοντας θριαμβευτικά: «Τα ‘κρυψα, να μην τα βρει κανένας!»
17:20 – Έρχονται δυο κακομοίρες ντυμένες κλόουν να απασχολήσουν τα μωράκια. Βασικά, ζωγραφίζουν επάνω στις μούρες τους διάφορες αηδίες και τα παιδάκια χαριεντίζονται. Βαριέμαι, απειλώ ότι θα πάω κι εγώ να με βάψει Batman.
17:30 – Βαριέμαι περισσότερο, αρχίζω τις καφρίλες ενώπιον των περήφανων γονέων. «Κανονικά δεν έπρεπε να φέρναμε και μια τρίχρονη στριπτιτζού να χορέψει του Φίλιππου τσιφτετέλι ενώ τα υπόλοιπα νήπια βαράνε… παλαμάκια;» Κανείς δεν γελά, το κόβω.
17:45 – Απειλώ τα παιδάκια ότι θα ελευθερώσω τα μπαλόνια ηλίου στην ατμόσφαιρα και αυτά τσιρίζουν σαν δαιμονισμένα, λες και τα απείλησα με ηλεκτροσόκ. Αρπάζω τα μπαλόνια κάνω πως τα αμολώ στον αέρα και αυτά τσιρίζουν ακόμη πιο μανιασμένα, λες και είναι αυτόπτες μάρτυρες σε βιασμό. Οι γονείς με αγριοκοιτάζουν.
18:00 – Ο Φίλιππος μου καταγγέλλει ότι ένα κοριτσάκι τον έσπρωξε. Του απαντώ: «Σε λίγα χρόνια θα την σπρώχνεις εσύ κι αυτή θα γουστάρει.» Η γιαγιά μου με άκουσε και είπε: «Τι λες ρε, του μωρού;»
18:20 – Παρατηρώ τις κλόουν που παίζουν στα παιδιά παιχνίδια με σεξουαλικά υπονοούμενα: Κρατούσαν όλοι μαζί ένα τεράστιο σεντόνι και στη μέση είχε ένα πουλί-μπούλουκο. Αυτές: «Πάνω-κάτω με δύναμη, να σηκωθεί το πουλάκι! Όλα τα παιδάκια μαζί!» Εμετικό. Αυτές πληρώνονται για τέτοιες μαλακίες! Ύστερα, προετοιμασία των κορασίδων για το μονόπετρο. Έπαιζε στο ραδιόφωνο: «Που ‘ντο, που ‘ντο το δαχτυλίδι, ψάξε, ψάξε, δεν θα το βρεις!» Να στηθούν στα 6 μέτρα οι κλόουν!
19:00 – Παρατηρώ ότι οι κλόουν εξηγούν τις οδηγίες των παιχνιδιών και στα αγγλικά, γιατί ανάμεσά τους υπήρχε και μια δίχρονη τσαρλούα. Η Αγγλίδα μαμά πετάχτηκε επάνω όταν άκουσε τα παιδάκια να χορεύουν το ‘mammamia’ και χόρευε μαζί τους σαν να βρίσκεται στο Queen's Head, τη μπυραρία της γειτονιάς της στο Essex.
19:10 – Μωρά τα κεράκια! Το Happybirthdayτο είπαν και στην ελληνική βερσιόν. Οι γονείς δηλαδή, γιατί τα παιδάκια απλά έχασκαν. Πετάχτηκα και φώναξα ότι πρέπει τώρα να το πουν και σε βερσιόν τσιφτετέλι και ζεϊμπέκικο, να ρίξει ο εορτάζων μια γυροβολιά. Κανείς δεν γέλασε.
19:11 – Η γιαγιά μου επιμένει να με σερβίρει λίγη μους σοκολάτα που έφτιαξε. Και λίγη τούρτα που ήταν «η καλύτερη τούρτα που έφαες ποτέ!» κατά τη γνώμη της. Και λίγες τυρόπιτες. «Θέλεις και τζέλλι;» Μόνο δωράκι δεν μου κράτησε στο τέλος. Και φυσικά είπε: «Έμεινες νηστικός, πάλε!»
19:30 – Παρατηρώ τους μπαμπάδες που βλέπουν Μουντιάλ, παρατηρώ τις μαμάδες που έχουν μια θλίψη στο βλέμμα. Είμαι σίγουρος ότι όλοι κατά βάθος είναι χωρισμένοι. Μόνο ένας πατέρας νοιάστηκε να παίξει στα παιδάκια. Μπράβο του.
19:40 – Ο Φίλιππος μου ζήτησε να του δώσω μια δέσμη με μπαλόνια να τα αφήσει στον αέρα. Του είπα να μου πει «σε παρακαλώ» και αυτός το είπε, αλλά δεν το εννοούσε. Τα ελευθέρωσε και όλα τα παιδάκια τα παρακολουθούσαν ώσπου να χαθούν στον ορίζοντα. Μέχρι να εξαφανιστούν από τα μάτια μας, όλα τα παιδάκια φώναζαν χωρίς σταμάτημα: «Τα βλέπω, τα βλέπω ακόμα!»
20:00 – Ήρθα σπίτι και τέζαρα. Θα βγω σε λίγο όμως, γιατί σήμερα πήγα για το τσεκαπ της καρδιάς μου και είναι όλα εντάξει. Τον τελευταίο καιρό είχα κάποιες ενοχλήσεις και με έζωσαν τα φίδια, ήμουν σίγουρος ότι κάτι θα μου έβρισκε ο γιατρός, αλλά μου είπε να δω ψυχίατρο, γιατί κατά τα άλλα είμαι μια χαρά. Θα πάω με παρέα έξω να τα πιω, και θα χορέψω!
Τον τελευταίο καιρό, οι φίλοι και γνωστοί πασχίζουν να μου βρουν γκόμενα.
Κανονίζουν καφέδες και μου κάνουν νέες γνωριμίες με επίδοξες νύφες, με πιέζουν να βγούμε για ποτό να γνωρίσω κι άλλες κοπέλες, γενικότερα επιμένουν πολύ. Και αρχίζω να πιστεύω πως για να είναι τόσο πιεστικοί, μάλλον η εικόνα της κατάστασής μου πρέπει να ‘ναι φοβερά απελπιστική και λυπητερή.
Με συγκινεί το ενδιαφέρον τους και τους είμαι ευγνώμων που αποφάσισαν να πάρουν στους ώμους τους ένα τόσο βασανιστικό ζήτημα - αν και τώρα με βρίζουν και με το δίκιο τους που τους αδειάζω δημοσίως, αλλά πιστεύω πως τη γκόμενα θα τη βρω μόνος μου. «Τόσα χρόνια ψάχνεις μόνος σου και είδαμε τα αποτελέσματα,» θα μου πεις. ΟΚ, δεν φταίω εγώ που καμία σχέση μου δεν ευοδώθηκε, αλλά τουλάχιστον, ήταν δική μου επιλογή η εκάστοτε κοπέλα.
Μία ψεύδο-σχέση που δημιούργησα τον περασμένο Οκτώβρη (που κατ’ εμέ δεν ήταν καν σχέση, αλλά παρεξήγηση), ήταν ό, τι πιο ανιαρό έχω ζήσει. Είχαμε και 10 χρόνια διαφορά στην ηλικία, η επικοινωνία ήταν ανύπαρκτη. Όσο δεν της έγλειφα τα βυζιά, ξεχνούσα και την ύπαρξή της. Στην τελική ήταν pureeconomicloss. Κάτι τέτοιο δεν θέλω να ξαναζήσω!
Μα, φίλε μου, το θέμα είναι να βρω μια κοπέλα που «να της αφιερώσω τη ζωή μου» και όχι να μου «φάει τη ζωή μου!» Και ναι, μπορεί να γνωρίζω μια τέτοια άξια κοπέλα κάθε πέντε χρόνια (παρεμπιπτόντως, φέτος συμπληρώνονται πέντε χρόνια από την προηγούμενη, οπότε είμαι αισιόδοξος), αλλά αυτό είναι και το νόημα του έρωτα. Να περιβάλλεσαι από κοπέλες που να αξίζουν τον χρόνο σου, να τις λαχταράς, να θέλεις να ξεχάσεις το όνομά σου για χάρη τους.
Εγώ θυμάμαι ότι, όταν γνώρισα την Κολομβιανή το 2001, ήμουν τόσο ευτυχής και πλήρης, που για κάποια περίοδο ήμουν πεπεισμένος ότι θα ζήσω μαζί της στο Readingγια το υπόλοιπο της ζωής μου! Ότι θα διέγραφα τους φίλους μου και την οικογένειά μου στην Κύπρο και ότι θα ζούσαμε για πάντα στην Αγγλία. Ντρέπομαι που το παραδέχομαι ανοιχτά, αλλά τόσο πολύ την ήθελα που έγραψα στο ημερολόγιό μου τότε «ποιος τους χέζει όλους, εγώ είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου, εδώ!». Ε, έκτοτε, καμία δεν με έκανε να σκέφτομαι ότι αξίζει για χάρη της να διαγράψω το παρελθόν μου (αν και δεν ξέρω και αν αξίζει τον κόπο τώρα πια, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα), οπότε…
Τότε βέβαια, ήμουν 21, τώρα είμαι 29, άλλα τα δεδομένα. Αλλά, για να συνέβη κάτι τέτοιο στο παρελθόν, πολύ πιθανόν να συμβεί και στο μέλλον. Ναι, ώρες, ώρες ψυχοπλακώνομαι και απελπίζομαι, νιώθω ότι θα μείνω άκληρος, μαγκούφης, αλλά αυτές οι στιγμές δεν διαρκούν πολύ. Γενικότερα, άλλαξα φιλοσοφία, αναθεώρησα και πιστεύω ότι όποιος είναι μόνος του, είναι μόνος του επειδή δεν χρειάζεται κάποιαν για να συμπληρωθεί. Είναι ολοκληρωμένος και σαν μονάδα. Όταν είσαι μισός, τότε βρίσκεις και το άλλο μισό για να νιώσεις καλά.
Ε, ναι, είμαι ολοκληρωμένος και γι αυτό δεν θέλω καμία για να με συμπληρώσει. Όταν θα είμαι μισός, θα την βρω, και το θέμα θα ‘ναι λήξαν! "Ό,τι δεν έχεις είναι αυτό που δεν χρειάζεσαι!"
Σάμπως και όλοι αυτοί τριγύρω μας, οι «ζευγαρωμένοι», οι δήθεν συμπληρωμένοι είναι ευτυχισμένοι; Οι μισοί απατούν τους εταίρους τους με τους άλλους μισούς (μην κοιτάτε που δεν σας το λέμε να μην σας πληγώσουμε), ενώ όσοι δεν άλληλο-κερατώνονται βαριούνται αλλήλους φρικτά και αγωνιούν για πότε θα τους κερατώσουν. Εγώ προσωπικά, δυο ζευγάρια ήξερα που πίστευα ότι είναι ευτυχισμένοι μαζί και πρόσφατα μειώθηκαν σε ένα.
Σόρρι, δεν θέλω τέτοια γκόμενα. Θέλω μία να με τρελάνει. Να αλλάξω όνομα για χάρη της. Μπορείς; Ε, δεν μπορείς…
Αβίαστες σκέψεις που μου γεννά η πιο πάνω φωτογραφία:
Η κάθε χώρα έχει το idolπου της αξίζει. Η Βρετανία, ας πούμε, έβγαλε από το X-Factorτης, μια LeonaLewis. Εμείς, θα βγάλουμε μία που τη λένε Βαλάντω (εντάξει, σκέψου ότι θα μπορούσε να τη λένε Βαγγελιώ), ή μία που τη λένε Νικόλ και έχει τη χαίτη του Μουφάσα, στον ‘βασιλιά των λιονταριών.’
Βέβαια, δεν θα μπορούσε να ήταν αλλιώς, μιας και θεωρώ πως οι υπόλοιποι 8 διαγωνιζόμενοι ήταν πολύ χειρότεροι –ακόμα και η Ψυχράμη, αλλά γενικά ομιλώντας και αυτές οι δύο τα χάλια τους τα μαύρα έχουν. Αυτά τα τάλαντα διαθέτουμε, μ’ αυτά θα πορευτούμε. Προσωπικά συμπαθώ περισσότερο τη Βαλάντω, μόνο και μόνο επειδή δήλωσε ανοιχτά πως θαυμάζει τη Βίσση μου, οπότε δεν θα στάξω περισσότερο δηλητήριο.
Σπάζω πλάκα κάθε βδομάδα την ώρα που η Κορομηλά θα εστιάσει στους γονείς των διαγωνιζομένων. Ένα καμάρι και μία αρχοντιά που θα βγάλουν κόρη τραγουδίστρια, άλλο πράμα! Το Χάρβαρντ να τελείωναν οι κορασίδες τους, παίζεται αν θα παρίσταντο στην τελετή αποφοίτησης. Για να βγάλουμε όμως κορίτσι-μπουζουξού, ξέκωλο στην παραλιακή, που μπορεί να τακιμιάσει και με τον Κωστόπουλο, κάθε βδομάδα πεταγόμαστε στην Αθήνα. Βρε, ουστ!
Δεν είναι αποκαρδιωτικό που ανάμεσα στο να βγάλω παιδί επιστήμονα και παιδί ποπ σταρ κερδίζει πανηγυρικά το δεύτερο; Και ακόμα πιο απογοητευτικό δεν είναι που κανένας δεν μαθαίνει από τα λάθη και πάθη των προηγούμενων, ώστε να αποφύγει τον μελλοντικό διασυρμό;
Ας πούμε: Ο Σταύρος Κωνσταντίνου, με μια φωνή παλικαρίσια που εμένα με βούρκωνε, κέρδισε το SuperIdolτο 2004 και το μόνο που κατάφερε απ’ όλη αυτή την ιστορία ήταν να αποκτήσει μια πλαστική μύτη δι’ ευχών Ψινάκη και διά χειρός Φουστάνου. Πιο πολλή καριέρα έκανε η Τάμτα που ήρθε δεύτερη… Έκτοτε, ο Κωνσταντίνου είναι στα αζήτητα και το πολύ, πολύ να ακουστεί σε κανένα Φεστιβάλ Γάλακτος στο εξωτικό Ιδάλιον. Ενώ, αν πήγαινε να σπουδάσει το κατιτίς του, και πιο εξασφαλισμένος θα ήταν και λιγότερο εκτεθειμένος.
Μετά, ήρθε ο Λούκας Γιώρκας, χόρεψε ζεϊμπέκικο κι έκαψε καρδιές. Μάγκας, βαρύς κι ασυμβίβαστος. Κέρδισε το X-Factorκαι εκεί που σνόμπαρε το ελαφρύ τραγούδι, κυκλοφόρησε δισκάκι με ποπ τραγουδάκια του Θεοφάνους, τα οποία υπό άλλες συνθήκες θα τα τραγουδούσαν οι One. Αυτό κι αν είναι τιμωρία για κάποιον που τραγουδίστριες τύπου Βίσση και Παπαρίζου τις έχει του πεταματού. Βέβαια, ο δίσκος του έγινε χρυσός, οπότε του χρυσώθηκε το χάπι. Σκέψου, όμως, ότι ο Γιώρκας σπούδαζε βιολογία στην Πάτρα, θα μπορούσε να γίνει λαμπρός επιστήμονας, να ανακαλύψει ας πούμε το εμβόλιο για τον καρκίνο και να γίνει ευεργέτης της ανθρωπότητας. Αντ’ αυτού προτίμησε τα λέλουδα και τις γαρδένιες. Μίλα μου για όνειρα! Η τελευταία φορά που τον είδα, ήταν σε ένα editorialμόδας, στο Νίτρο Φεβρουαρίου, όπου διαφήμιζε εξοπλισμό για σκι.
Σαν να μην έφτανε όλο αυτό το κακό, ένα χρόνο αργότερα ήρθε ο Σταύρος. Ενώ είχε πάει στη Γαλλία να σπουδάσει, τα παράτησε όλα για να ακολουθήσει το «όνειρό του», δηλ. το τραγούδι (αν το τραγούδι μπορεί να αποτελεί όνειρο για κάποιον, το όνειρο του MartinLutherKing τι θα έπρεπε να είναι;). Με ύφος μπλαζέ, τύπου «σας έχω όλους γραμμένους στ’ αρχίδια μου» κέρδισε το X-Factor 2 με εναλλακτικά τραγούδια που δεν τα ήξερε κανένας. Ήθελε να υπηρετήσει τη διαφορετικότητα «με τραγούδια που πρωτίστως μιλούν στη δική του ψυχή.» Ε, πρόσφατα έβγαλε το πρώτο του single: Παραμίλησε η δική μου ψυχή! Ένα τραγουδάκι καλοκαιρινό, διασκευή ξένου κομματιού, που θα μπορούσαν να το είχαν πει και οι hi-5 στις δόξες τους, μην σου πω και ο Γιώργος Λεμπέσης. Μιλάμε για ντεμπούτο - γροθιά στο κατεστημένο...
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, είναι να απορείς που υπάρχει ακόμα κόσμος που δηλώνει συμμετοχή σ’ αυτά τα παιχνίδια. Ναι, ξέρω. Κανείς δεν ήθελε να δηλώσει συμμετοχή. Οι γονείς όλων τους συμπλήρωσαν τη φόρμα και τους έστειλαν με το ζόρι. Πράγμα ακόμη πιο αξιοθρήνητο, κατ’ εμέ. Μπας και χάσουν οι τέχνες ταλέντα-ογκόλιθους!
Πηγαίνετε να σπουδάσετε, μάνα μου, και αφήστε τα κλαπατσίμπαλα κατά μέρος. Τώρα θα μου πεις, είναι καλύτερα που πήξαμε στους γιατρούς, τους δικηγόρους και τους οικονομολόγους; Όχι, σκατά να φάμε κι εμείς. Αλλά μια φορά, το βρίσκω πιο υγιές να επιδιώκεις μια ολοκληρωμένη σπουδή, παρά μια πίστα με γαρύφαλλα. Γιατί, εδώ που τα λέμε, στα μπουζούκια θα «ανθίσουν» τα ταλέντα μας. Δεν είδα κανέναν να ονειρεύεται τη λυρική σκηνή ή να έχει για είδωλο τον Μάριο Φραγκούλη. Μόνο εκείνος ο μικρός, ο Μαυρίκιος βγήκε να τραγουδήσει όπερα –αν θυμάστε, και αντί για μπράβο, μόνο καμπανέλα δεν του κρέμασαν!
Χωνέψτε το. Μία Βίσση βγάζουμε κάθε 100 χρόνια. Ε, για τα επόμενα 50, είμαστε καλυμμένοι!
Υ.Γ. Η μόνη που νομίζω θα επιβιώσει από όλον αυτόν τον αχταρμά είναι η Ήβη. Δεν ξέρω γιατί. Διαίσθηση.
Άλλα 10 πράγματα που θα μπορούσε να είναι η ‘Βουβουζέλα:’
Ζώο: Όπως η Γαζέλα. Τρώει χόρτο από γήπεδο, πίνει energydrinks, και όταν αισθανθεί κίνδυνο, βουίζει.
Μεταδοτική αφρικανική ασθένεια: «άλλα δέκα κρούσματα βουβουζέλας σημειώθηκαν σήμερα στη φυλή των Μάο-Μάο της Αφρικής. Οι γιατροί χωρίς σύνορα κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου στους ευρωπαίους και τους συνιστούν να κλειδωθούν στα σπίτια τους πριν ο ιός της βουβουζέλας χτυπήσει την πόρτα τους!»
Βρισιά που υπονοεί ότι κάποιος είναι γκέι: «Τι είπες μωρή βουβουζέλα;» και «Όλη νύχτα του τριβόμουν, τίποτα αυτός. Πρέπει να ‘ναι μεγάλη βουβουζέλα!»
Τύπος Αεροβικής Γυμναστικής: Όπως η Ζούμπα. Χοροπηδώντας- «Με αυτή την άσκηση, φίλες μου, τονώνουμε γλουτούς, και πόδια. Όλες πάνω. Όλες κάτω! Βουβουζέλα! Έλα, πάμε μαζί, Βουβουζέλα!»
Σεξουαλικό υπονοούμενο: «Την έχει μεγάλη ο Μήτσος τη βουβουζέλα!» ή «Ρούφα μωρή τη βουβουζέλα μου! Έτσι, να βουίξει ο τόπος! Κάνε μμμμμ!»
Όνομα Φιλιπινέζας οικιακής βοηθού: «Βουβουζέλαααα, απάντα σιόρ το τηλέφωνο. Εκούφανες; Μια ώρα βαράνε τα κουδούνια! Κόρη Βουβουζέλα!» απάντηση συζύγου από το καθιστικό: «Εν με άδεια η Βουβουζέλα!».
Χώρα: Όπως η Βενεζουέλα. Στη μακρινή λατινική Αμερική. Γεμάτη από γκρεμούς και φαράγγια στα οποία περνά από μέσα ο άνεμος και κάνει βουυυυ, όπως η κανονική βουβουζέλα. Η πρωτέυουσα της Βουβουζέλας θα ήταν η εξωτική Αζούλα-Πούζα!
Περιπαιχτικό προσωνύμιο των Παναθηναϊκών – Μετεξέλιξη του βάζελου: «Πάλι 3-0 κέρδισε ο Θρύλος τις Βουβουζέλες.»
Μυθικό πρόσωπο, πιθανόν κακό πνεύμα, που κάνει τα μωρά να τρώνε όλο το φαγητό τους: «Γιαννάκη, έλα κάνε ‘α’ να φας το φαγάκι σου. Κάνε, ‘α’, γιατί θα έρθει η βουβουζέλα!»
Το νούμερο δέκα δεν μου βγαίνει. Πείτε καμιά ιδέα εσείς. Παρεμπιπτόντως, έχω από το πρωί ένα προαίσθημα ότι θα κερδίσουμε την Αργεντινή απόψε. Χιχι!
Συγκινητική η σημερινή μέρα μιας και πήγα στη δουλειά και αποχαιρέτισα τους συναδέλφους με μια μεγάλη χαρμολύπη να με κατακλύζει. Ανταλλάξαμε δωράκια, κεραστικά, είπαμε ποιηματάκια, τραγουδήσαμε… Σαν γιορτή εθνικής επετείου ήταν! Η αλήθεια να λέγεται, πολύ τους χάρηκα όλους τους συναδέλφους φέτος. Ακόμα και αυτοί που ήταν λίγο πιο σπαστικοί, είχαν τη χάρη τους αν τους αντιμετώπιζες πιο χαλαρά. Δόξα τω Θεό, μακάρι και οι καινούριοι να είναι έτσι.
Έτσι που λες, σήμερα έκλεισε το κεφάλαιο της διαφήμισης. Ένα κεφάλαιο που ξεκίνησε πριν 2 χρόνια εντελώς τυχαία όταν μια φίλη μου Δικηγόρος είδε μια αγγελία στην εφημερίδα που έγραφε: «Αν τα βλέπετε όλα ανάποδα, είστε ο άνθρωπός μας!» Κι επειδή, ως γνωστόν, είμαι ανάποδο πλάσμα μου ήρθε γάντι η πρόσληψη. Στην αρχή δεν ήξερα καν περί τίνος πρόκειται, εγώ νόμιζα ότι απλώς θα γράφω κείμενα, ύστερα μου αποκάλυψαν ότι θα συμμετέχω και στη δημιουργική διαδικασία κατεβάζοντας ιδέες για τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά σενάρια. Εν τέλει κατέληξα να κάνω ακόμα και castingγια τους ηθοποιούς που θα πρωταγωνιστήσουν, μέχρι και επίβλεψη των εκφωνήσεων και των γυρισμάτων, για να αποδοθεί το νόημα όπως εγώ το συνέλαβα στο μυαλό μου. Ναι. Ήταν τρομερά ενδιαφέρουσα διαδικασία.
Παρόλα αυτά, μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία έμαθα κι άλλα πράγματα που πριν δεν με είχαν απασχολήσει σαν απλό τηλεθεατή.
Η διαφήμιση δεν είναι τέχνη -δυστυχώς. Δεν αποσκοπεί στο να προάγει τον πολιτισμό ή να αναπτύξει το πνεύμα της νεολαίας μας. Γι αυτά έχουμε τα σχολεία. Η διαφήμιση αποσκοπεί στο να σου πουλήσει πράγματα. Αυτό θέλει να πετύχει. Να αυξήσει τις πωλήσεις του προϊόντος. Αν το επιτύχει αυτό μέσα από κάποιο έξυπνο, δημιουργικό, πνευματώδες σποτάκι έχει καλώς. Αν όχι, χέστηκε η φοράδα στο αλώνι. Και αυτό ήταν που με σκότωνε εμένα δυο χρόνια τώρα. Το ότι πολλές φορές, προκειμένου να πετύχουμε την αύξηση των πωλήσεων ενός προϊόντος, έπρεπε να θέσουμε σε δεύτερη μοίρα τις ωραίες λέξεις, τα ορθά ελληνικά, το προχωρημένο χιούμορ.
Γιατί; Γιατί πρέπει να πουλήσουμε! Και για να πουλήσουμε πρέπει να αντιληφθούν όλοι οι δέκτες το νόημα της διαφήμισης. Και εφόσον οι δέκτες είναι στην πλειοψηφία τους χώρκατοι ποιμένες, θα πρέπει να γράφουμε σε ανάλογη γλώσσα. Αν όχι δηλαδή στη γλώσσα του Παπαδιαμάντη και του Μπαμπινιώτη, πρέπει να γράφουμε απαραιτήτως στη γλώσσα της Αίγιας Φούξια. Γιατί, ας μη ξεχνάμε ότι ένα σποτάκι κοστίζει πολλές δεκάδες χιλιάδες ευρώ, η μετάδοσή του από τα κανάλια και τον Τύπο άλλα τόσα (θα εκπλαγείς άμα ακούσεις για τι ποσά μιλάμε), οπότε κανένας πελάτης δεν θα ρισκάρει να γυρίσει μια διαφήμιση πιο… «φιλολογική» που μπορεί να μην την αντιληφθούν οι μάζες.
Για να καταλάβεις, μια φορά, στην πρώτη μου δουλειά, η διευθύντριά μου –μεταξύ σοβαρού κι αστείου- μού είπε: «Τι είναι αυτές οι λέξεις που χρησιμοποιείς, γιόκα μου; Δεν απευθύνεσαι σε βουλευτές, ούτε αγορεύεις στο Ανώτατο Δικαστήριο. Στο 55% που ψήφισε Χριστόφκια απευθύνεσαι, γράψε ανάλογα.» Και αν το καλοσκεφτείς, είχε δίκιο.
Και να πεις ότι γράφω με καλολογικά στοιχεία, παραβολές, παρομοιώσεις και μεταφορές; Να πάει στο διάολο…Εγώ, γράφω όπως μιλώ. Απλά το επίπεδο της γλώσσας είναι τόσο χαμηλό που ακόμα και η καθομιλουμένη αντιμετωπίζεται σαν… Ψιλά γράμματα! Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια φορά, που έγραψα τη διαφήμιση μιας ασφαλιστικής εταιρείας, και από κάτω έγραψα: «Επίσημος Αρωγός η Τάδε Ασφαλιστική». Έγινε ολόκληρο θέμα, κατά πόσον θα καταλάβει ο Κυπραίος τη λέξη ‘αρωγός.’ Μία ώρα το συζητούσαμε. Και σιγά τα αρχαία ελληνικά, πια! Στο τέλος την άλλαξα και έγραψα «υποστηρικτής» με την ελπίδα ότι η Λέλλα από το Πέρα Λακκοτρύπι θα αντιληφθεί το νόημα και δεν θα πάει στράφι η διαφήμιση.
Δεν υπερβάλλω καθόλου και αυτό είναι ένα πολύ μικρό δείγμα της διαδικασίας συγγραφής μιας διαφήμισης, την οποία πολύ πιθανόν μετά από μήνες να μην θυμάται κανένας.
Επίσης, παρατήρησα ότι στην Κύπρο έχουμε αλλεργία σε οτιδήποτε παραπέμπει σε σεξουαλικό υπονοούμενο. Εντάξει, συμφωνώ ότι κι εγώ είμαι κολλημένος με το θέμα και ότι αν ήταν στο χέρι μου, όλες οι διαφημίσεις θα ήταν softporn. Αλλά, επιμένω ότι στις μέρες μας μόνο η τσόντα και το ψωμί πουλιούνται. Είναι είδη πρώτης ανάγκης. Όλα τα άλλα, είναι αδιάφορα για τον μέσο τηλεθεατή. Οπότε, προς τι τόση σεξοφοβία; Για να μην διαφθαρούν οι ανήλικοί μας; Ποιοι ανήλικοι; Οι μαθητές που το κάνουν από τα 13 ή οι μαθήτριες που ξεβρακώνονται με το καλημέρα σας; Δες την πιο κάτω διαφήμιση. Είναι η αγαπημένη μου διαφήμιση αυτό τον καιρό. Ελληνική παραγωγή. Διαφημίζει πρακτορείο στοιχημάτων.
Ναι. Στην Κύπρο δεν θα έβλεπες ποτέ μία ανάλογη. Godblesstheinternet!
Κάτι άλλο που παρατήρησα είναι και η διάκριση σε ό, τι προέρχεται από την Ελλάδα και η προκατάληψη για οτιδήποτε προέρχεται από την Κύπρο. Για παράδειγμα: Γράφω μια διαφήμιση. Τη διαβάζω ενώπιον όλων, συμφωνούμε ότι βγάζει γέλιο, αλλά επειδή είναι λίγο «τραβηγμένη» δεν την προωθούμε για να μην μας την κόψουν οι πελάτες. Ύστερα από λίγο καιρό έρχεται μια παρόμοια διαφήμιση έτοιμη από Ελλάδα, σαρώνει στο πέρασμά της, δημιουργεί trendκαι βγάζει ατάκες που υιοθετούνται από τους πάντες και όλοι αναφωνούν: «Τι ωραίες διαφημίσεις κάνουν στην Ελλάδα, ρε γαμώ το!» Αν την ίδια διαφήμιση την προτείναμε εμείς, θα μας την έκοβαν. Ό, τι έρχεται από έξω είναι έξυπνο, πνευματώδες και οφείλουμε να το αντιγράψουμε. Ακόμη και αν πρόκειται για το Gummy Bear!
Με λίγα λόγια, μην αναρωτιέσαι γιατί δεν βλέπεις συχνά διαφημίσεις της προκοπής. Υπάρχουν έξυπνα και δημιουργικά άτομα στις διαφημιστικές εταιρείες που μπορούν να κάνουν θαύματα. Το μόνο που τους αποτρέπει είναι η νοοτροπία του Κυπραίου επιχειρηματία που αδυνατεί να επενδύσει στο καινούριο, να εμπιστευτεί τους ειδικούς, να διαφοροποιηθεί, να προοδεύσει και προ πάντων, που υποτιμά απροκάλυπτα τη νοημοσύνη του μέσου τηλεθεατή. Υπάρχει βέβαια ελπίδα. Να γίνει μια επανάσταση και να φέρει τα πάνω κάτω, αλλά μέχρι να γίνει αυτό εσύ θα βλέπεις διαφημίσεις μάπες.
Τέλος πάντων, ξορκισμένα να ‘ναι, εγώ μια χαρά πέρασα και ξεζούμισα όσα πιο πολλά μπορούσα από την όλη εμπειρία. Και για να κλείνουμε το κεφάλαιο μια και καλή, σου παραθέτω την αγαπημένη μου διαφήμιση που έγραψα πέρσι, έτσι για τον αποχαιρετισμό. Ναι, ήταν κι αυτή άκρως βιωματική και μύριζε “anti-christo” από το χιλιόμετρο.
Αν με ρωτούσες μέχρι πρόσφατα ποια είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της ζωής μου, θα σου απαντούσα ότι έχω καταφέρει διά μέσου των χρόνων, να δημιουργήσω ειλικρινείς φιλίες. Με πρόσωπα που γνώρισα από όλα τα σχολεία που πέρασα, τον στρατό, τα φοιτητικά χρόνια και τις εργασίες μου. Ξεχώρισα από κάθε περίοδο τους καλύτερους και μέχρι σήμερα τους αισθάνομαι ιδιαίτερα κοντά μου, πράγμα θεάρεστο για τα δεδομένα της ζωής στο 2010. Φέτος όμως, συνέβη και κάτι άλλο που νομίζω τείνει να επισκιάσει τα πιο πάνω. Συνέβη κάτι που τόνωσε την αυτοπεποίθησή μου στο μάξιμουμ και προσέδωσε λίγη χαρά στο 2010 που μέχρι στιγμής, μόνο γκαντεμιά και δυστυχία ήταν γεμάτο.
Άκου τα ευχάριστα:
Διορίστηκα στο Δημόσιο. Και δεν είναι αυτό καθ’ αυτό επιτυχία, αλλά, το πώς διορίστηκα! Τον περασμένο Σεπτέμβρη έκανα αίτηση για μια Θέση. Νομικής φύσεως θέση. Λίγους μήνες μετά, έπαθα το καρδιακό και έμεινα για τρεις μήνες καθηλωμένος στο κρεβάτι παλεύοντας με τα ράμματα, τα ψυχολογικά μου και με έναν πατέρα στην εντατική να χαροπαλεύει και αυτός. Τα θυμάστε. Μέσα σε όλον αυτόν τον χαμό, και όντας ψυχολογικό ράκος, εγώ έπρεπε να ξεσκονίσω την δικηγορική μου ιδιότητα και να πάω να δώσω εξετάσεις, κοντράροντας καμιά άλλη 15αριά δικηγόρους, οι οποίοι μάλιστα ήταν μάχιμοι, έμπειροι, με συνεχή τριβή επί του αντικειμένου.
Βγήκαν τα αποτελέσματα και ήρθα πρώτος! Απίστευτο; Πρώτος! Και με διαφορά πέντε βαθμών από αυτόν που ήρθε δεύτερος – που για τα δεδομένα των εξετάσεων είναι μεγάλο βαθμολογικό χάσμα! Κάθομαι και χαζεύω τα αποτελέσματα και δεν τα χορταίνω. Είναι σαν να πήρε το Μουντιάλ η Ελλάδα!
Τέλος πάντων. Πριν καμιά 15αριά μέρες πήγα και στη συνέντευξη και χθες έλαβα την επιστολή πρόσληψης. Παρεμπιπτόντως, να σου πω ότι η Θέση ήταν μόνο μία και αυτό καταλαβαίνεις τονίζει περαιτέρω τον θρίαμβο.
Είμαι τρομερά χαρούμενος, όχι επειδή κακοπερνώ στη Διαφήμιση. Αντιθέτως, μια χαρά ήταν η ζωούλα μου τόσο καιρό εδώ, όπου το μόνο μου «άγχος» ήταν να σκέφτομαι σενάρια για διαφημίσεις, να γράφω ατάκες-σλόγκαν και να σπάω πλάκα. Αλλά, χαίρομαι επειδή επιστρέφω σε έναν τομέα στον οποίο έκανα μάστερ και δεν θα πάνε χαμένα τόσα χρόνια σπουδών (δεν περίμενα ότι θα έλεγα εγώ ποτέ κάτι τέτοιο). Επίσης, καταρρίπτω τα κόμπλεξ των γονιών μου που τα τελευταία τρία χρόνια μου έφαγαν τα συκώτια ως βέροι χωρκατοκυπραίοι όπου άχρηστο με ανέβαζαν, ακαμάτη με κατέβαζαν επειδή πρόδωσα τα νομικά χάριν της διαφήμισης. Τώρα, δεν έχουν να πουν τίποτε. Τους σκότωσα και έχω τα κεφάλια τους σε δίσκο, διπλά πλατινένιο.
Επομένως, κερνάω απόψε εγώ, γιορτάζω έναν ακόμη καημό, βάλτε μου μιαν Βίσση να χορέψω και από Δευτέρα σπίτια μας. Τι με κοιτάς, έλα να κάνουμε το χορευτικό! Χορεύω, λέμε!
ΥΓ. Ελπίζω οι καινούριοι συνάδελφοι στην νέα υπηρεσία που θα πάω, να μην τα διαβάζουν όλα αυτά και να «σούζουν» το κεφάλι τους τώρα σε στιλ: «που να ‘ξερες καημένε!»
Διαβάζω από το πρωί στα απανταχού κουτσομπολίστικα πόρταλς ότι έγινε το σώσε στην Ελλάδα με την Χρουσαλά που έκανε το χιλιοστό πάρτι του γάμου της στο Θωρηκτό Αβέρωφ, και βεβήλωσε τον χώρο με τις τριτοκοσμικές περσόνες που προσκάλεσε. Είχαμε ένα debate εδώ στο γραφείο κατά πόσον θα έπρεπε να γίνονται πάρτι στα μνημεία μας και αίφνης κατακεραυνώθηκα από την εφαρμογή της πιο πάνω ιδέας και στα κυπριακά ματωμένα χώματά μας.
Πόσα μνημεία έχουμε στην Κύπρο; Πέντε – έξι; Και πόσα απ’ αυτά κατακλύζονται από τουρίστες; Δυο – τρία; Ξεπεσμός! Γιατί να μην αρχίσουμε να τα παραχωρούμε στα επίδοξα ζευγάρια, να κάνουν εκεί το πάρτι τους και να αναδείξουν τον χώρο; Άλλωστε, ποια ήταν η τελευταία φορά που απόλαυσες το μεγαλείο της Πέτρας του Ρωμιού ή το δέος των Τάφων των Βασιλέων στην Πάφο; Πριν εκατό χρόνια όταν σε πήραν –με το ζόρι- με το σχολείο εκπαιδευτική εκδρομή; Ναι.
Δώστα στους παντρεμένους, να σου πω εγώ αν θα τα επισκέπτεσαι ή όχι σαββατοκύριακο παρά σαββατοκύριακο, με το φακελάκι υπό μάλης. Χώρια που το ζεύγος θα πρέπει να πληρώνει αδρό ενοίκιο για την εξασφάλιση του χώρου και έτσι θα συνδράμει οικονομικά στην συντήρησή του. Μ' ένα σμπάρο δυο τριγόνια, δηλαδή.
Σκέψου γάμο στον Τάφο των Βασιλέων της Πάφου! Μην το γελάς. Είναι μεγάλος ο συμβολισμός που υποβόσκει! Εφόσον ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα -αποδεδειγμένα, ο τάφος είναι ό, τι πρέπει για τον ενταφιασμό του. Βλέπεις το σουρεάλ της υπόθεσης. Πόσο μάλλον, όταν ο τάφος είναι και βασιλικός και αποκαθιστά το image του ζευγαριού, γιατί ως γνωστόν, εμείς δεν είμαστε τίποτις πτωχοί, να κάνουμε δεξίωση όπου κι όπου.
Κοίτα εδώ ένα μίζερο μνημείο... Ενώ αν του βάλεις 2-3 τούλια να ανεμίζουν, στήσεις και τη νύφη σ' ένα βάθρο... Ε; Ε;!Δηλαδή τι; Όταν γύριζε εκεί η Έλενα Πατρόκλου φιλμάκι της Γιουροβίζιον το '91 έδειχνε σεβασμό, ενώ ο γάμος της Γιαννούλας και του Πάμπου θα βεβηλώσει το μνημείο;
Σκέψου γάμο στο Κούριο. Εκεί, η ατάκα: «Πήγαμε σε γάμο - σκέτο θέατρο» έχει κυριολεκτική σημασία. Κατάντησε που κατάντησε ο θεσμός σκέτο σόου, καλό θα ήταν να λάβει χώρα σε ένα ανάλογο χώρο. Οι καλεσμένοι θα βλέπουν το θέατρο της τελετής, ενώ θα εξηγούν και στα παιδιά τους όλα τα στοιχεία της δραματουργίας. Φερ’ ειπείν: «Τραγική Ειρωνία»: Όλοι ξέρουμε πως το ζευγάρι θα χωρίσει σε 4-5 μήνες, αλλά οι ίδιοι το αγνοούν. "Από Μηχανής Θεός": Τα φακελάκια που θα σώσουν το ζευγάρι από σίγουρη πτώχευση με τα έξοδα που θα προκύψουν λόγω του γάμου! "Ποιητική Αδεία": Το φουστάνι της κουμπάρας. Με λίγα λόγια, η τελετή θα συνδυάζει τη διαπαιδαγώγηση με την κοινωνικοποίηση και θα χρειαστείς σοβαρή δικαιολογία για να την χάσεις. Μην σου πω και το άλλο! Το Κούριο ως θέατρο, έχει εξαιρετική ηχητική. Οπότε θα μπορείς να ακούς τι λένε στα διάφορα πηγαδάκια που θα δημιουργούνται γύρω από τους νιόπαντρους και δεν θα χάσεις ρανίδα κουτσομπολιού. Εκεί θέλω να παντρευτώ!
Σκέψου γάμο σε μοναστήρι. Υπάρχουν δυο επιλογές. Είτε το Μοναστήρι του Κύκκου (τι πάει να πει δεν γίνονται γάμοι εκεί; Ο Χριστόφιας πως την πάντρεψε τη δική του;) είτε το μοναστήρι του Αγ. Ηρακλειδίου. Θα σύστηνα το δεύτερο για πολλούς λόγους. Πρώτον γιατί θα σου φτιάξουν οι καλόγριες ζαχαρωτό-κεραστικό και έτσι θα γλιτώσεις το παστίτσιην, και δεύτερον, αφού χάσκουν που χάσκουν όλη μέρα και τις βάρεσε η προσευχή στο δόξα πατρί, θα μπορούσαν να τραγουδήσουν στη δεξίωση κάνα gospel, να κάνουν και κάνα χορευτικό να γίνει η δεξίωση Sister Act no.3.
Μόνο ο Παρθενώνας αρνούμαι να παραχωρηθεί για γάμο, και αυτός επειδή αποτελεί παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά. Αλλά, στην Κύπρο, δεν έχουμε Παρθενώνα. Οπότε, κάθονται που κάθονται τα μνημεία και σκονίζονται, παραχωρήστε τα μπας και τα γνωρίσουμε και αναγκαστούμε να τα καθαρίσουμε καλύτερα. Έτσι, μπορεί να σταυρώσουμε και κανένα τουρίστα.
Όπως κατάλαβες, καλοκαίριασε και δεν έχω ιδιαίτερα πράγματα να σου γράψω. Απλώς ιδρώνω, "σικκιρτώ" και βαριέμαι. Βέβαια, όταν βλέπεις την Παπαρίζου να τραγούδα το απόλυτο summer hit, τι να πεις και τι να γράψεις;!
Και με λίγα περιττά κιλά ακόμα, είναι μια πουρέεεεεκκα! Μπουτάκια για γλείψιμο...
Αν νομίζεις ότι δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από μια γυναίκα φιλάρεσκη, λανθάνεσαι! Υπάρχει κάτι πολύ χειρότερο. Ο άντρας νάρκισσος! Σήμερα, στο γραφείο, μια συνάδελφος μου είπε ότι έχει έναν γνωστό ο οποίος ενδιαφέρεται να δουλέψει στη διαφήμιση. Μου τον έδειξε στο facebook και πλαντάξαμε στο γέλιο από τις πόζες που πήρε προκειμένου να διαφημίσει τον εαυτό του. Τελικά, ανακάλυψα ότι τον συγκεκριμένο τύπο τον ήξερα από τον στρατό. Δεν υπάρχει! Να δεις άντρα 30 χρονών να ποζάρει ημίγυμνος σε μαυρόασπρες φωτογραφίες, σε τάχα σεξουαλικές πόζες, να χάσεις πάσα ιδέα. Εντάξει ρε φίλε, είσαι ωραίος, αλλά εφόσον δεν είσαι μοντέλο, λίγη σεμνότητα δεν βλάπτει. Έχουν ξεφύγει και οι άντρες σ’ αυτή τη χώρα και χρόνο με τον χρόνο το συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο. Γυμναστήρια ώσπου να γίνουν τούμπανο, αποτριχώσεις, τατουάζ, εμφυτεύσεις, σολάριουμ, σκουλαρίκια κρεμασμένα σε ρόγες, μύτες, και όπου υπάρχει κρέας… πόσο fail!
Και εντάξει ρε φίλε, είσαι που είσαι ωραιοπαθής. Είναι ανάγκη να μας το δείχνεις; Στάσου μπροστά στον καθρέφτη και φτάσε σε οργασμό μόνος σου. Εμάς, τι μας νοιάζει; Πέρσι, ένα βράδυ που ξέμεινα στο γυμναστήριο έως αργά, ήμουν πάνω σε ένα μονόζυγο έτοιμος να αποκοιμηθώ και απέναντί μου είχα δυο μαντράχαλους οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι τον χώρο που άδειασε, έβγαλαν τις φανέλες τους, έσφιξαν τα κορμιά τους μπροστά στον καθρέφτη και μούγκριζαν. Κοντράρονταν στο ποιος θα σφιχτεί περισσότερο και ποιος θα μουγκρίσει παραπάνω. Αν τελείωσαν στο τέλος, αδυνατώ να σας το πω. Εγώ κάπου εκεί τρόμαξα και αποχώρησα γιατί το επόμενο στάδιο θα ήταν το αλληλό-πασπάτεμα. Τέλος πάντων, ας επιστρέψουμε στον τύπο που σας είπα στην αρχή του κειμένου. Αυτόν τον γνώρισα στον στρατό. Εκτός από ωραιοπαθής, τότε ήταν και στρατόκαβλος. Μια φορά είπε στον λοχαγό μας στο Κέντρο Νεοσυλλέκτων ότι οι συνάδελφοί του (εμείς δηλαδή), είναι πολύ νωχελικοί, και δεν το αντέχει. Ναι, χαλάσαμε τη φαντασίωση στον Ζαν Κλωντ! Ουστ, ρε! Και μια άλλη φορά, όταν κάναμε ασκήσεις και έπρεπε να συρθούμε όλοι του 4ου λόχου μέσα σε ένα χαντάκι και να περάσουμε στο απέναντι χωράφι, αυτός επιδόθηκε και πάλι στο show off. Πήρε φόρα, έκανε τούμπα στον αέρα και πέρασε πάνω από το χαντάκι στο απέναντι χωράφι με χάρη Kabamaru. Όταν προσγειώθηκε στο έδαφος, έσκισε τη φανέλα του, έβγαλε μια κραυγή (τύπου γάμησα!) και λούστηκε μια μπουκάλα νερό σαν να έπαιζε σε διαφήμιση με τον Μάθιου Μακόναχι. Ύστερα, βγήκαμε και εμείς μέσα από το χαντάκι ολοχώματοι και σύσκατοι και συμπληρώθηκε ο λόχος… Αυτά, τα είδα με τα μάτια μου. Δεν υπερβάλλω. Ε, σήμερα έμαθα ότι μ’ αυτόν τον άνθρωπο πιθανόν να διασταυρωθούν και πάλι οι δρόμοι μας. Ναι, δεν σου είπα… Ο δικός μου δρόμος μ’ έχει χρόνια διαλέξει… Απορώ τι είδους γονείς μεγαλώνουν τέτοια φιλάρεσκα αγόρια. Εγώ καμιά φορά κοιτάζομαι στον καθρέφτη σπάζοντας σπυράκια και αγχώνομαι μήπως με δει κανείς και με πει αδελφή! Σκέψου να αρχίσω να φωτογραφίζομαι κιόλας στα Facebook σφίγγοντας κοιλιακούς (έναν κοιλιακό έχω ούτως ή άλλως) και ραχιαίους. Σε τέτοια περίπτωση, να έχετε έτοιμη την καμπανέλα, να μου την κρεμάσετε! Ξέρω αρκετούς τέτοιους. Και όχι τίποτα άλλο, αλλά μια χαρά πηδάνε, έτσι που τους βλέπεις. Αυτό είναι ίσως που μου φταίει στο βάθος, διότι κατά τα άλλα χέστηκα αν κοιτάζονται στον καθρέφτη 25 ώρες τη μέρα. Ας κοιτάζονται μέχρι να αλληθωρίσουν. Αλλά έχουν σουξέ. Και με εκνευρίζει. Διότι μπορεί να βγαίνουν οι τσούπρες και να δηλώνουν στα μπλογκς ότι «δεν θέλω ο άντρας να έχει πιο πολλές κρέμες και αξεσουάρ από μένα» αλλά, μια χαρά τους ανοίγουν τα πόδια τους. Η γυναίκα του σήμερα γουστάρει τον άντρα που είναι και λίγο ψώνιο, νομίζω. Όχι όμως δημιουργικό ψώνιο. Σκέτο ψώνιο. Οπότε… Φέρτε μου την κολλητική ταινία από το απέναντι γραφείο να αρχίσω με το δεξί πόδι γιατί δεν με βλέπω καλά…
Μην το ψάχνεις, συμβαίνουν σημεία και τέρατα στη ζωή μου. Θα στα ανακοινώσω εν καιρώ, όταν αφήσω τα σημεία και περάσω επιτέλους στα τέρατα. Προς το παρόν είμαι πολύ χαλαρός -πράγμα σπάνιο- και προσπαθώ να συνειδητοποιήσω πως μπήκε το καυλοκαίρι. Οπότε πού καιρός για γράψιμο... Άσε που απέκτησα νέα μανία τελευταίως και απορροφήθηκα εκεί. Ανακάλυψα το Twitter, κυρίες και κύριοι! Και σπάω την πλάκα μου εκεί.
Την ύπαρξη του Twitter όλοι, λίγο πολύ, την ξέρετε. Το πώς δουλεύει δεν το ξέρετε. Όπως κι εγώ, που έκανα λογαριασμό από τον περασμένο Σεπτέμβρη, αλλά μου πήρε μήνες για να μπω στο νόημα. Λοιπόν, πολύ απλά και λαϊκά, σου εξηγώ ότι στο Twitter προσθέτεις στη λίστα των φίλων σου άτομα που πετάνε μέσα-μέσα καμιά έξυπνη ή/και πνευματώδη ατάκα και σε κάνουν να χαμογελάς. Τη διαβάζεις και χαριεντίζεσαι. Μπορείς επίσης να προσθέσεις στη λίστα σου διάφορους σελέμπριτι που σε κάνουν update για τα μελλοντικά τους σχέδια πριν καν τα ανακοινώσουν η Βάσια Λόη κι η Σκορδά (οι οποίες παρεμπιπτόντως κι αυτές από το Twitter πιθανόν να τα μαθαίνουν), και νιώθεις σημαντικός και σπέσιαλ.
Το ίδιο ισχύει και με τα πρακτορεία ειδήσεων που ακολουθείς, αλλά δεν ξέρω κατά πόσον θέλεις να βομβαρδίζεσαι με ειδήσεις και εκεί. Οπότε, περιορίσου στα νέα της Τάμτα και της Καλομοίρας προς το παρόν και αφού πλαντάξεις από την πολλή βαρεμάρα, κάνε follow και το BBC, να μάθεις και τίποτε της προκοπής.
Η φιλοσοφία του Twitter περιστρέφεται γύρω από την άμεση και ταυτόχρονη ενημέρωση. Αυτό. Πας, ας πούμε στο κέντρο της πόλης και αντιλαμβάνεσαι ότι έγινε δυστύχημα στη Γρίβα Διγενή και έχει τρομερή κίνηση. Μπαίνεις στο Twitter μέσω κινητού, το τουιτάρεις και το μαθαίνει το σύμπαν. Οπότε, αποφεύγουν όλοι οι ενδιαφερόμενοι οδηγοί τις κακοτοπιές. Είναι κάτι σαν instant breaking news, γι αυτό καλό θα ήταν να περιορίζεσαι στη διάδοση ενδιαφερόντων πραγμάτων. Μην το συγχέεις με το status update του Facebook στο οποίο μας γράφεις τα πιο βαρετά πράγματα του κόσμου, όπως π.χ. ότι επέστρεψες από τη δουλειά και είσαι πτώμα (χεστήκαμε) ή ότι πεινάς και οι φράουλες με σαντιγί που τρως είναι yummy (χεστήκαμε Χ2).
Αναπόφευκτα θα τα γράψεις κι αυτά, βέβαια. Κάπως πρέπει να σκοτώσεις την ώρα σου στο γραφείο που και που, αλλά το πνεύμα του twitter δεν είναι αυτό. Απλά για να ξέρεις και να μην χάνεις followers στο λέω…
Βαριέμαι πάρα πολύ. Πάρα πολύ! Η λέξη βαριέμαι δεν αρκεί να αποδώσει το μέγεθος της βαρεμάρας μου. Πλήττω! Λιώνω! Και δεν είναι ότι κάθομαι όλη μέρα και αγναντεύω το πέλαγος. Κάνω χίλια δυο: Κάθε Δευτέρα δουλεύω ως αργά, την Τρίτη πάω Ισπανικά, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη κάνω πρόβες με το θέατρο, μόνο η Παρασκευή και το Σαββατοκύριακο είναι ελεύθερα. Τώρα, άρχισα πάλι να ψιλό-γυμνάζομαι οπότε θα εκτονώνομαι κι εκεί κρατώντας με περεταίρω απασχολημένο. Και πάλι, όμως, δεν υπάρχει καμία έκπληξη στη ζωή μου. Ακόμα και τα χόμπι μου έγιναν ρουτίνα.
Δεν υπάρχουν σκάνδαλα, δεν υπάρχουν ίντριγκες, ούτε πάθη. Παλιά, στο πανεπιστήμιο και στο Λύκειο δεν περνούσε μέρα που να μην μου έλεγαν ένα νέο που να ανατρέπει τις ισορροπίες στην παρέα. Δεν περνούσε μέρα που να μην γίνει της πουτάνας. Δεν προλάβαινα τις εξελίξεις. Σήμερα, η ζωή μου μοιάζει με μια αιώνια Κυριακή. Θέλεις να τελειώσει για να σου περάσει η μελαγχολία και αυτή δεν λέει να πάρει τα πόδια της.
Φταίει που δεν είμαι ερωτευμένος. Το ξέρω. Η πηγή του κακού είναι το πουλί μας. Αλλά και πάλι, πιο εύκολα βρίσκεις τους αριθμούς του Λόττο παρά την γυναίκα όπως την έπλασες στο νου σου.
Θέλω να βρω μια κοπέλα που να είναι κουκλάρα, αλλά να μην το ξέρει. Να με μανιπουλάρει αλλά να με αφήνει να νιώθω εγώ αρχηγός. Και όταν έρχεται το σαββατοκύριακο να μην κάνουμε τίποτε το τυπικό και κυπριακό. Να έρχεται το Σάββατο και να μου λέει: «Πάμε να γυρίσουμε βίντεο κλιπ σε μια παραλία πάνω σε άλογα;» Δεν πειράζει που δεν έχουμε άλογα, ούτε που δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί ποτέ κάτι τέτοιο. Η πρόθεση μετρά.
Να έρχεται σπίτι μου, και αντί να βαριόμαστε ο ένας τον άλλον κοιτάζοντας απαθείς τηλεόραση, να μου λέει: «Έλα να παίξουμε καραόκε». Και να παίζουμε. Να την παίρνω τηλέφωνο να της λέω: «είμαι κάτω απ’ το σπίτι σου» και να κατεβαίνει αμακιγιάριστη εντός 5’ λεπτών έτοιμη για να κάνουμε την πιο ανατρεπτική μαλακία που μπορώ να σκαρφιστώ. Κάποτε μια κοπέλα μου είπε να πάμε Λάρνακα με τα ποδήλατα. Το βρήκα εξαιρετικά εκπληκτικό. (Δεν πήγαμε τελικά. Ήμασταν 16 χρονών και φοβόμασταν).
Δεν θέλω η ζωή μου με τη γκόμενα να είναι ένας καφές στο Costa, μετά ένα ποτό στο Hustleκαι άντε καληνύχτα. Θέλω να έρχεται το Σάββατο και χωρίς να το ξέρει να της λέω: «Θα πάμε Παρίσι για 2 μέρες.» Και να φεύγουμε κατευθείαν χωρίς βαλίτσα. Με τη βερμούδα και ένα t’shirt. Και όταν πάμε στο Παρίσι, η έννοια της να είναι να κάτσουμε σε ένα παγκάκι μπροστά στον Σηκουάνα ρεμβάζοντας και όχι να πάει καταστήματα.
Ξέρω, θα μείνω μόνος μου. Καλύτερα μόνος μου εγώ και ο πόνος μου, να κάνουμε παρέα. Με την φρίκη της μέσης Κυπρίας αρνούμαι να συμβιβαστώ. Και όχι, δεν μου αρκεί να πάω με την κοπέλα μου για κατασκήνωση στην Πόλη Χρυσοχούς με τον κάθε χώρκατο που ακούει Καζαντζίδη από το διπλοκάμπινο. Θέλω να πάμε στο Παρίσι. Δεν γίνεται; Ε, χέσε μας!
Τέλος πάντων. Ναι. Το θέμα είναι ότι βαριέμαι πάρα πολύ. Και το κακό ξέρεις ποιο είναι; Ότι περνούν τα χρόνια. Και δεν χαιρόμαστε τα νιάτα μας. Και αν δώσει ο Θεός, μία στο εκατομμύριο, να βρω μια τέτοια κοπέλα σε κάποια φάση, θα έχω τόσο απηυδήσει μέχρι τότε που το πολύ-πολύ να της πω: «Πού ήσουν ρε μαλακίσμένη τόσα χρόνια; Τώρα με θυμήθηκες; Ουστ!»
Ό, τι δεν έχεις είναι αυτό που δεν χρειάζεσαι!
Ό, τι δεν έχεις είναι αυτό που δεν χρειάζεσαι!
Ό, τι δεν έχεις είναι αυτό που δεν χρειάζεσαι!
Ό, τι δεν έχεις είναι αυτό που δεν χρειάζεσαι!
Ό, τι δεν έχεις είναι αυτό που δεν χρειάζεσαι!
Ό, τι δεν έχεις είναι αυτό που δεν χρειάζεσαι!
Ό, τι δεν έχεις είναι αυτό που δεν χρειάζεσαι!
Ό, τι δεν έχεις είναι αυτό που δεν χρειάζεσαι!
Πέθανα. Τέλος.
Αντί για σχόλια παρακαλούμε όπως κάνετε εισφορές στον οίκο ανοχής της ενορίας σας.
Αυτό είναι το πραγματικό κάστρο του Δράκουλα στη Ρουμανία. Τέλειο, no;!
