Τα Mad Awards Άργησαν μια Μέρα

Τι μια μέρα δηλαδή; Είκοσι ολόκληρα χρόνια άργησαν! Πες μου τι γυρεύω εγώ και η Αγγελική τριάντα χρονών και βάλε άνθρωποι με δύο πτυχία ο καθένας να συνωστιζόμαστε μες τα στάδια σαν τους Γιαπωνέζους στο μετρό για να αποθεώσουμε έναν Παντελή Παντελίδη (χωρίς να πρόκειται καν για τον συνωνόματο συμμαθητή μου από το Δημοτικό), μια Φουρέιρα (που ακόμα δεν καταλάβαμε από ποιό αλβανοχώρι μας ήρθε), και μια Συνατσάκη που ζήτημα να έβγαλε το Λύκειο. Ή αν το έβγαλε, φανταζόμαστε πως το 'βγαλε. Ακούγομαι σαν τον μακαρίτη τον πατέρα μου, το ξέρω, που κάποτε του ζήτησα να με πάει να ακούσω τον Δάντη και την Ευρυδίκη και μου απάντησε: "τι γυρεύω εγώ σ' αυτούς τους καραγκιόζηδες." Ε, ήρθε η σειρά μου να το πω και να διερωτηθώ. 

Δεν υποστηρίζω ότι "στην εποχή μου" οι τραγουδιστές ήταν καλλιτέχνες και έχριζαν απονομής βραβείου νόμπελ. Και αυτοί με βραβεία Ποπ Κορν την έβγαζαν, αλλά τότε ήμουν μικρός και αθώος. Ήμουν αδαής και ανυποψίαστος. Το να βλέπω τον Κορκολή και τη Βίσση να παίρνουν βραβεία στα 90ς, μου φαινόταν φοβερό κατόρθωμα. Το ότι έβλεπα τη Γαρμπή να ανεβαίνει τα σκαλιά του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιώς εν έτει 1994 για να πει το "χαμένα" μου φαινόταν θεάρεστο. Είκοσι χρόνια μετά, απορώ με μένα, απορώ γιατί απόψε έσπευσα να αναζητήσω αυτές τις αναμνήσεις υπό το μαρτύριο του Παντελίδη και της Φουρέιρα. Μην απορείς πτωχέ Αντίχριστε. Οι ψυχολόγοι λένε ότι αναζητούμε πάντα τις χρονιές που ήμασταν για τελευταία φορά ευτυχισμένοι. Ουδέν σχόλιο, όμως, μην πικραθούμε βραδιάτικο. 

Πίσω στο θέμα μας, όμως! Δεν πάει καλά ο κόσμος: Δεν φαντάζεσαι τι γινόταν όποτε ο Γεωργαντάς έλεγε το όνομα 'Παντελίδης'. Οι κραυγές του κόσμου επισκίαζαν τα ντεσιμπέλ των μεγαφώνων. Το στάδιο ήταν όρθιο στο φινάλε και χόρευε σύσσωμο "δεν ταιριάζετε σου λέω" καλυμμένος με κονφετί. Ήταν άθλιο. Ούτε καν συμπαθητικό. Και στον Ρουβά έγινε πανικός, βεβαίως, αλλά εκεί μπορώ να καταλάβω το γιατί. Όχι μόνο έγινε πανικός, αλλά άδειασε και το μισό στάδιο όταν τελείωσε το νούμερό του, πράγμα που φανέρωσε το για ποιόν μαζεύτηκε εκεί ο κόσμος. Και πάλι καταλαβαίνω το γιατί. Αλλά για τον Παντελίδη;! Για τον Σταν και τη Φουρέιρα; Είναι αυτά που δεν μπορείς να εξηγήσεις αν δεν είναι πλέον 18αρης.

Για να καταλάβεις το χάσμα γενεών που με ταλανίζει, η μόνη στιγμή κατά την οποία ευχαριστήθηκα τα λεφτά που ξόδεψα για να παραστώ στα βραβεία, ήταν η ώρα που η Γαρμπή τραγούδησε μία διασκευή του πάλαι ποτέ σουξέ της, Ίεροσυλία.' Κι αυτό γιατί το συγκεκριμένο με παραπέμπει στο Γυμνάσιό μου, και ξέρεις πόσο αγαπώ και νοσταλγώ τα σχολικά μου χρόνια. Ντυμένη σαν Ιλλουμινάτι, με φόντο βιτρό εκκλησιάς και για ντεκόρ ένα τεράστιο εκκρεμές που κάπνιζε θυμιατό τον χώρο, η Γαρμπή πήρε το αίμα της πίσω για όλες εκείνες τις χρονιές που την είχαν ξεγραμμένη. Πάντως, το υπόλοιπο κοινό δεν ενθουσιάστηκε. 

Όπως επίσης δεν ενθουσιάστηκε όταν εμφανίστηκαν τα Ημισκούμπρια με την Χριστίνα Σάλτη (ναι, υπάρχουν ακόμα τα ημισκούμπρια), και αναστύλωσαν τη "Ντισκοτέκ, την παλιά ντισκοτέκ", υπενθυμίζοντάς μου τη Β' Λυκείου. Μόνο εγώ το απόλαυσα θαρρώ, αν κρίνω και από το χλιαρό χειροκρότημα. 

Ομοίως, για τη Βίσση, ουδεμία συγκίνηση. Γίνεται γιαγιά όπου να' ναι, το κλείνουμε κι επίσημα το μαγαζί. Για να καταλάβεις, στη μοναδική κατηγορία που ήταν υποψήφια, μόνο εγώ σε ολόκληρο το στάδιο επευφήμησα όταν ανακοινώθηκε το όνομά της. Τραγουδίστρια της χρονιάς τελικά είναι η Παπαρίζου και δεν ενίσταμαι καθότι τα πράγματα μπορούσαν να είναι και χειρότερα. Στην ίδια κατηγορία έπαιζε και Βανδή. 

Είμαστε ξεπερασμένοι. Ούτε καν ρετρό. Ξεπερασμένοι είναι η σωστή λέξη. Πάρτο απόφαση!

Τα 2/3 των τραγουδιών που ακούστηκαν απόψε δεν τα ήξερα. Μην σου πω ότι με ζάλησαν τα πολλά τα ντάπα-ντούπα. Ούτε και τους αοιδούς που εμφανίστηκαν τους ήξερα, που για ανεξιχνίαστο λόγο έχουν όλοι αγγλικά ονόματα, βλέπε Σταν, Ντέμι, Βέγκας, Κλεϊντί και δεν συμμαζεύεται. "Την εποχή μας" οι τραγουδιστές είχαν όνομα και επίθετο. Το αντιλαμβάνεσαι; Άντε το πολύ καμιά Μαντώ, καμιά Ευρυδίκη να παρέλειπαν το επίθετο λόγω ιδιοτυπίας. Αλλά ήξερες ότι ακούς τον κύριο Κώστα Μπίγαλη. Ήξερες ότι ακούς τον κύριο Κώστα Χαριτοδιπλωμένο, τον κύριο Νίκο Καρβέλα, τον κύριο Θάνο Καλλίρη. Κύριοι με ονοματεπώνυμο. Τι σκατά σου κάνει το μάρκετινγκ στις μέρες μας και τους πετσόκοψαν την ταυτότητα, ένας Θεός ξέρει.

Η Ήβη Αδάμου πάντως, που την πέτυχα στο κόκκινο χαλί καθώς έμπαινε στο στάδιο, εξακολουθεί όχι μόνο να έχει όνομα και επίθετο, αλλά να έχει και πλούσια τα ελέη της. Μια κουκλάρα από κοντά, εύγε στην πατρίδα!

Μην στα πολυλογώ. Με το ζόρι βγάλαμε τη νύχτα, χώρια που ξημερωθήκαμε ώσπου να επιστρέψουμε σπίτι και ήμασταν και νηστικοί.

 

Δεν ταιριάζουμε σου λέω, τόσο αντικειμενικά στο λέω. 

Πάρε κι άλλη μια φώτο από το κόκκινο χαλί, με τον Στρατή Μυριβήλη αυτή τη φορά, ή πως στον διάολο τον λένε... 

Έργα και Ημέραι εν Αθήναις - Vol.1

Η Αθήνα είναι πόλη μαγική, ευλογημένη και δεν σε αφήνει ποτέ να πλήξεις. Τρεις μέρες μετρώ εδώ και είναι σαν να έχω ζήσει εδώ για μήνες. Βασικά, ήρθα για να παντρέψω τη ξαδέλφη μου, κι ένα φίλο. Όχι μαζί. Με άλλους. Και στο ενδιάμεσο κάνω αυτό για το οποίο με προορίζει ο Κύριος. Διακοπές. Κάθομαι κάτω από ομπρέλες στις παραλίες της Βάρκιζας και θέτω εαυτόν σε do-nothing mode, βρίσκομαι διαρκώς σε μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου και απολαμβάνω τη ζωή. Όπως μου πρέπει. Ως ώφειλα! Λόγω βαθμού κοινωνικού, λόγω αίματος αυτοκρατορικού.

Η γνωστή και μη εξαιρετέα Αγγελική, γνωστή ιέρεια αυτού του μπλόγκ, έχει αναλάβει χρέη ξενοδόχου. Πασά με έχει, άρχοντα σωστό, (μιλ μερσί αν μας βλέπει τώρα απ' τον δέκτη της), θα της το χρωστάμε χρόνια. Κοίτα πού με πήγε το Σάββατο:

Moorings λέγεται αυτό το ρεστοράν, βρίσκεται κάπου στη Βουλιαγμένη και αποτελεί περίτρανη απόδειξη γιατί αυτή η χώρα δεν θα πτωχεύσει ποτέ. Τέτοια θέα πού αλλού να τη βρεις; Ναι, η Πανσέληνος σε μαγεύει ακόμη κι αν την απολαμβάνεις μέσα από τσιγγάνικο τσαντήρι, μα δεν είναι μόνο αυτή καθαυτή η πανσέληνος ως πορτοκαλιά σφαίρα που σε καθηλώνει. Είναι ο αέρας που δεν κολλάει - όπως στην Κύπρο-, είναι που μπορείς να ντυθείς καλά και να απολάυσεις ένα κρασί περικυκλωμένος από εύγλωττες καλαμαρούδες, είναι που ξαφνικά περιστοιχίζεσαι από κόσμο που δεν τον τρως στη μάπα κάθε μέρα. Αυτά απεικονίζει η πιο πάνω φωτογραφία και μην εθελοτυφλείς.

Την Κυριακή πάντρεψα τη ξαδέλφη μου:

Η τελετή έλαβε χώρα στο Island, και ήτο τα μάλα συγκινητική. Όπως βλέπεις και στην φωτογραφία, ο χώρος και η ατμόσφαιρα θύμιζαν κάτι παραπάνω από Mamma Mia! και δεν αργήσαμε να μπούμε όλοι σε ανάλογο party mood. Ήταν ο πρώτος σημαντικός γάμος στον οποίο παρέστην σόλο καριέρα, δίχως τη Μπρέντα δηλαδή, και ομολογώ ότι υπήρξαν στιγμές αμηχανίας στις οποίες ένιωθα τουλάχιστον ξεκάρφωτος. Κατά τα άλλα, γάμος απ' τους λίγους από όλες τις απόψεις. 

Ανήμερα του Αγ. Πνεύματος δεν κάναμε τίποτα το συγκλονιστικό. Το πρωί πήγαμε παραλία, εδώ στη Βάρκιζα. Στο χαλαρό και στο φλου. Μεγάλη πολυτέλεια το φλου. Είχα και βιβλίο μαζί μου, διάβαζα μια σελίδα την ώρα και στα ενδιάμεσα κοιμόμουν. Εκείνο τον ύπνο που δεν διακόπτεται ούτε όταν σε βρίσκει αδέσποτο μπαλάκι του τέννις εκ των λουομένων ορμώμενο κατευθείαν στο δόξα πατρί.

Το βράδυ πήγαμε να δούμε τον Σούπερμαν σε θερινό σινεμά. Πρώτη φορά στη ζωή μου πήγα σε ένα τέτοιο. Η ταινία τεράστια μαλακία, από ένα σημείο και έπειτα παραδίνεσαι και απλώς χαζεύεις τα χρώματα που δημιουργούν τα πίξελς από τις πολλές εκρήξεις. Αλλά, να λέμε και του στραβού το δίκιο, κάβλα η στολή του Σούπερμαν. Λες να "δώσω μέσα" τον Μπάτμαν, να μοστράρω ως Σούπερμαν με τη νέα σαιζόν; Τι λένε άραγε οι τάσεις της μόδας; Είχα πει να κόψω τις οικονομικές ακρότητες, μα θέλω να με καμαρώσω και μια φορά σαν Σούπερμαν πριν πεθάνω. Θα δούμε.

Αυτά μέχρι στιγμής. Σήμερα ξημερώνει μεγάλη μέρα... Έκλεισα να πάω στα Mad Music Awards! Να αναμένεις αύριο αναλυτική αναφορά. Ή αν βαριέσαι ως αύριο, τσέκαρέ με στο τουίτερ διά τυχόν λάιβ αναμεταδόσεις. 

Έγραψα αυτό το ποστ στο iPad -μεγάλη η χάρη σου, σκοτώθηκα. Θα αναμένω τα θερμά σου συγχαρητήρια ταχαίως.

Το Πιο Λαμπρό Αστέρι!

Το κορίτσι μου σήμερα γίνεται τριάντα.

Και δεν μου κάθεται καλά το νούμερο. Τι πα να πει τριάντα. Δεν θέλω να μου μεγαλώσει άλλο. Με δύο γυναίκες το έχω ζήσει αυτό: με την Άννα Βίσση που δεν θέλω να πιστέψω ότι ξεθωριάζει με τα χρόνια, και με τη Μπρέντα Ντίξον. Η Μπρέντα Ντίξον θέλω να είναι για πάντα το δροσερό κορίτσι με το φωτεινό χαμόγελο που μου έδωσε ζωή. Δεν υπονοώ ότι την πήρανε δα και τα χρόνια, αντιθέτως εξακολουθεί να παραμένει φρέσκια σαν μπαρμπουνάκι. Αλλά όσο και να μη θέλουμε, τα χρόνια περνούν. Εις βάρος μας. Και με αγχώνουν.

Η ζωή μου χωρίζεται σε δύο περιόδους. Στην Προ Μπρέντα, που δεν θέλω να τη θυμάμαι, και στη Μετά Μπρέντα, που διανύουμε τώρα. Η επιρροή της εμφανής: Διαβάζω παλιά ημερολόγια στα οποία περιέγραφα τις σχέσεις αγάπης και μίσους με το γυναικείο φύλο και επισημαίνω τάσεις μισογυνισμού. Εντοπίζω ενδείξεις απογοήτευσης και αποστροφής τους. Είχα, δυστυχώς, ένα πολύ φιξαρισμένο και τυποποιημένο πρότυπο θηλυκού εντυπωμένο στον εγκέφαλο – σ’ αυτό έπαιξε ρόλο ο Walt Disney και ο Κωστόπουλος με τα περιοδικά του, άκυρος συνδυασμός, άστο μην το ψάχνεις… – το οποίο σε συνάρτηση με τις απανωτές χυλόπιτες που έτρωγα με το καλημέρα σας στα φοιτητικά μου χρόνια με έκαναν να σκέφτομαι σοβαρά το ενδεχόμενο να κλειστώ σε μοναστήρι.

Η Μπρέντα κατάφερε να καταρρίψει τους μύθους, τους θρύλους, να ξορκίσει τα κακά πνεύματα και δαιμόνια. Ήρθε και μου ανακαίνισε την καρδιά. Ήταν σαν να πήρε μια ηλεκτρική σκούπα και την καθάρισε από τις στάχτες και τα αποκαΐδια του παρελθόντος. Και αφού τα έκανε λαμπίκο, εδραιώθηκε και μέσα της, βασίλισσα.

Όλα αυτά δεν έγιναν μέσα σε μία μέρα. Ήταν μια νοητική διεργασία που κράτησε μήνες ολόκληρους και της οποίας τα αποτελέσματα φάνηκαν τα τελευταία δύο χρόνια, όπου και έχω συνειδητοποιήσει ότι δεν αντέχω πάνω από μία μέρα μακριά της. Δεν νοούμαι να πάω ταξίδι χώρια της – κι αν το κάνω κάποτε είναι λόγω ανωτέρας βίας -, δεν διανοούμαι να σκεφτώ ότι υπάρχει μία πιθανότητα στις χίλιες να μην ζήσω μαζί της το υπόλοιπο της ζωής μου. Το «αν κάποτε χωρίσουμε» μου προκαλεί σκοτοδίνη, τάσεις λιποθυμίας.

Όπως αντιλαμβάνεσαι, εκεί που είχα πει ότι θα έχω το πάνω χέρι σ’ αυτή τη σχέση για να μην πάθω τα ίδια, και προσπαθούσα με νύχια και με δόντια να κρατήσω τα ηνία αδιαφορώντας εκεί που πρέπει, όσο πρέπει, προτάσσοντας ένα πιο σιδηρούν προσωπείο, ένα πιο μάτσο προφίλ, κατέφτασε η μαντάμ και μας έκανε αλοιφή. Τι αλοιφή, δηλαδή; Καυστικό υγρό. Απλώνεται και τα λιώνει όλα.

Η κατάσταση είναι μη διαχειρίσιμη. Από εκείνες τις μη διαχειρίσιμες που φτάνουν τα όρια του σαδομαζοχιστικού. Του «τράβα με κι ας κλαίω» λαϊκιστί. Αλλά εύχομαι να είναι και μη αναστρέψιμη.

Σε αγαπώ ήλιε της καρδιάς μου! J

Χρόνια πολλά! 

Στο Fast Forward

Πώς τα πάτε, τι κάνετε, πώς είστε;

Θα πεταχτώ μέχρι το φαρμακείο. Θέλετε τίποτα;

Χάπια, σιρόπια, κάψουλες, υπόθετα και ανυπόθετα… Έχετε απ’ όλα;

Ωραία, χαίρομαι.

Πληβείοι και δουλοπάροικοι της Κύπρου! Σας έχω νέα! Πέρασε ήδη το μισό 2013! Πώς σας φαίνεται; Πώς σας κάθεται έως τώρα; Εκπληρώσατε κανέναν πρωτοχρονιάτικο στόχο ή ακόμα χάσκετε; Εξαγνίσατε καθόλου το κάρμα σας ή μπα; Μιλήστε μου για τα προσωπικά σας επιτεύγματα αυτού του πρώτου εξαμήνου να γελάσωμεν και να βελάσωμεν παρέα. Πείτε μου. Βελτιώσατε τον εαυτόν σας; Εξασκήσατε καθόλου το σαρκίον σας; Αποταμιεύσατε; Κάνατε καμία φαντασίωση σας πραγματικότητα;

Πού να προλάβετε;!

Το πήρατε χαμπάρι, γαιοκτήμονες και ακτήμονες, ότι οι εαυτοί μας έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα; Συνειδητοποιήσατε ότι δεν προλαβαίνουμε πλέον τα τεκταινόμενα; Είναι γεγονός. Οι εξελίξεις στην προσωπική μας ζωή δεν προλαβαίνουν να απορροφηθούν από τον εγκέφαλό μας, μήτε από τον φαλλό μας. Περνούν και δεν τον ακουμπούν. Περνάνε στο ντούκου. Ζούμε πλέον στο fast forward. Από την αποφράδα εκείνη μέρα του κυπριακού κουρέματος τρώμε τα χαστούκια το ένα μετά το άλλο και είμαστε σαν τον ετοιμοθάνατο που παθαίνει διαδοχικούς σπασμούς και εκλιπαρεί για ευθανασία.

Κάθε μέρα κάτι ακούμε, κάτι γίνεται, μας σοκάρει και το συζητούμε μέχρι τελικής πτώσεως. Ευχαριστούμε τον Θεό που μας έδωσε το τουίτερ και το αναλύουμε. Ευχαριστούμε τον Θεό που ανακάλυψε τα μπλογκς και το επιλύουμε. Μια φορά, δεν προλαβαίνουμε να βαρεθούμε. Πού να βαρεθούμε δηλαδή, που καταντήσαμε να ξυπνούμε το πρωί και αν είναι όλα στη θέση τους να το βρίσκουμε παράξενο! Σκέψου να ζούσες σε καμιά χώρα που όλα δουλεύουν ρολόι, στην Ελβετία, ας πούμε. Πώς θα την πάλευες; Τι θα συζητούσες όλη μέρα; Εδώ, δεν προλαβαίνεις να βαρεθείς. Κλείνει η μία τρύπα, ανοίγει η άλλη. Ή μάλλον δεν κλείνει καμία. Μόνο ανοίγει! Και εμείς κάνουμε τουίτς και αναρτήσεις και περνούμε ευχάριστα τα χρόνια.

Κουρέματα καταθέσεων, κλείσιμο καίριων οργανισμών, μειώσεις μισθών, συντάξεων, καταργήσεις επιδομάτων. Άλλα θεμιτά, άλλα αθέμιτα. Διασφάλιση της λιμουζίνας του προέδρου και των ανώτερων αξιωματούχων. Πες μου σε ποια άλλη χώρα έχουν τόσα να συζητήσουν. Εμείς εδώ τα τιμάμε τα χάλια μας και τα συζητάμε. Και έχουμε ζωή. Ενθυμείσαι πτωχέ και αχρείε Έλλην που το μόνο σου πρόβλημα προ δεκαετίας ήταν το δίλημμα Τσάκας ή Πρόδρομος; Ενθυμείσαι τρισάθλιε συνάνθρωπε που κάποτε τα καίρια ερωτήματα αυτής της κοινωνίας ήταν τι έγραψε η Μαίρη Γεώρτση σε ένα χαρτάκι στο Bar; Ενθυμού! Ενθυμού και κλάψε!

Πέρασε το μισό 2013 χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι. Θα περάσει έτσι και η υπόλοιπη πενταετία.

Οι επιζώντες, μου είπαν, θα κερδίσουν πλούσια δώρα.   

Το Στοιχειωμένο Διαμέρισμα

Ξέμεινα στη Λευκωσία αυτό το weekend. 

Είναι κακό να ξεμένεις γενικώς και οπουδήποτε, καθότι πρέπει να βρίσκεις τρόπους να απασχολείς τον εαυτό σου και δεν πρόκειται για το πιο έυκολο πράγμα, ιδίως όταν ο εαυτός σου είναι... Εγώ. Δεν είχα τι να κάνω όλη μέρα (η Μπρέντα παραθερίζει με τα σόγια εκτός, και η πόλη τον παίρνει γενικώς), γι αυτό και πήγα μια βόλτα στο παλιό μου διαμέρισμα, στην πολυκατοικία όπου μεγάλωσα. Ναι, στο διαμέρισμα που έμενα μέχρι και τα 29 μου χρόνια, μέχρι την αποφράδα νύχτα της καρδιακής εγχείρησης. (Μετά την εγχείρηση μετακόμισα στο νεόκτιστο σπίτι της μάνας μου όπου και διαμένω μέχρι σήμερα).

Αν εξαιρέσεις τις κατσαρίδες, τις αράχνες, τη βρόμα και τη δυσωδία, τίποτα δεν άλλαξε μέσα σε εκείνο το διαμέρισμα. Είναι όλα στη θέση τους από εκείνο το βράδυ. Ακόμα και το κρεββάτι μου είναι στρωμένο με το ίδιο πάπλωμα και τα ίδια σεντόνια. Τα αρχεία μου, οι κασέττες μου, τα dvd's μου, τα περιοδικά του Κωστόπουλου που με άνδρωσαν (τραγικό, το παραδέχομαι), τα βιβλία του πανεπιστημίου, τα τετράδια εκθέσεων του Λυκείου, όλα απείρως σκονισμένα στη βιβλιοθήκη, αμετακίνητα. Ξεθωριασμένα και σχεδόν ταρριχευμένα, μα απείραχτα.

Άνοιξα και τα ερμάρια. Βρήκα ρούχα που είχα ξεχάσει ότι διέθετα, κάτι μποξεράκια με τον τουίτι επάνω που τα ψάχνω χρόνια τώρα, αθλητικά παπούτσια ντεμοντέ, στολές του στρατού, γραβάτες του πατέρα μου, άθλια σακάκια που πλέον δεν μου μπαίνουν. Ήταν σαν να μπήκα μέσα σε χρονοκάψουλα. Συγκλονιστικό συναίσθημα.

Μεγάλωσα μέσα σε εκείνο το διαμέρισμα. Κάποτε μου φαινόταν ευρύχωρο και άνετο, σήμερα απόρησα πως μπορούσε μια τετραμελής οικογένεια να χωρέσει εκεί μέσα και να είναι και αγαπημένη. Τέλος πάντων, μάζεψα κάτι βιβλία που ξέθαψα από τα πατάρια και έφυγα τρεχτός σαν να βγήκε ένα δέος μέσα από το μνήμα και με κυνηγούσε.

Κατεβαίνοντας τις σκάλες έβαλα κάτι κλάματα... 

Δεν ξαναμένω μόνος μου σαββατοκύριακο...

Ολίγον Αλληλέγγυος

Χθες το βράδυ είχα μια έντονη συζήτηση στο Facebook (καβγά δηλαδή) με μια παλιά συμμαθήτρια, η οποία προφανώς δεν έχει πιο σοβαρά προβλήματα αυτή την εποχή, από το να δείχνει με κάθε ευκαιρία την αλληλεγγύη της προς τον Τουρκικό λαό για τα «δεινά» που περνά. Άστραψα και βρόντηξα, καθότι η λογική μου δεν αποδέχεται το γεγονός ότι δεύτερο βρακί δεν μας έμεινε, μα παρόλα αυτά καταφέρνουμε να διαχωρίζουμε τόσο αψήφιστα το εθνικό, το πολιτικό και το οικονομικό μας πρόβλημα για να συμπαρασταθούμε στην Τουρκία, λες και πρόκειται για καμία φίλια χώρα η οποία χρήζει αλληλεγγύης.

«Οι αγώνες των λαών πρέπει να ενθαρρύνονται και να επικροτούνται» μου είπε.

Άκου τώρα επιχείρημα! Σιγά μωρή Σοφία Βέμπο! Εσένα περίμεναν οι Τούρκοι για να εμπνευστούν να βγουν στους δρόμους. Έμεινες άνεργη, δεν έχεις να φας, ζεις σε μια χώρα που κάθε βδομάδα διοργανώνει και από μία καινούρια συναυλία για να ταΐσει τα παιδιά της, αλλά εσύ, εκεί, αγέρωχη, την αλληλεγγύη σου στους Τούρκους! Λες και κάηκε καρφάκι στον οποιονδήποτε στην Τουρκία για την οικονομική μας κατάσταση, λες και μπήκε στον κόπο έστω κι ένας να εκφράσει την αλληλεγγύη του με ένα status update στο Facebook και τους αξίζει η δική μας συμπαράσταση! Πόσο μαλάκες πια;

Πρόσεξε! Ζούμε σε μια Κύπρο κατεχόμενη και καταφέρνουμε να το παραβλέψουμε γιατί τα δικαιώματα των Τούρκων αυτή τη στιγμή καταπατώνται και πρέπει να γίνουμε όλοι μια γροθιά! Μια μούντζα πρέπει να γίνουμε, να σας φασκελώσουμε όλους έναν, έναν μπας και γλιτώσουμε από τόση ηλιθιότητα μαζεμένη. Δεν πειράζει που είναι Τούρκοι και μας ρημάζουν τα τελευταία 2000 χρόνια, άνθρωποι είναι κι αυτοί. Αξίζουν τη συμπαράστασή μας. Και δεν πειράζει που δεν την ανταποδίδουν, εμείς είμαστε έξω καρδιά και συγχωρούμε. Ω, ρε μάνα μου! Ποια μοίρα συνωμότησε και σας γέννησε;

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι όλοι αυτοί οι προχώ συμπολίτες μας, όταν έρχεται η ώρα και η στιγμή να συνταχτούν υπέρ των δικαιωμάτων των συμπατριωτών τους, έχουν άλλες δουλειές. Πονάει η μέση τους, έχουν πονοκέφαλο, πρέπει να βγάλουν τον σκύλο βόλτα. Πολύ αμφιβάλλω ας πούμε αν όλοι αυτοί έχουν πάει πρόσφατα σε αντικατοχική εκδήλωση. Εκεί ξυπνά μέσα τους η συμφιλίωση των λαών, αντιδρούν στον εθνικισμό, ξυπνά η κομματική ταυτότητα και δεν μπορούν να παραστούν, κωλύονται. Ομοίως, όταν καίγεται το Σύνταγμα και σκοτώνονται στην Αθήνα για τα μέτρα λιτότητας ουδεμία συμπαράσταση δεν βλέπω, άλλωστε «οι καλαμαράδες ευθύνονται και για τα δικά μας χάλια, οπότε όπως έστρωσαν ας κοιμηθούν!» Αλλά άμα είναι για τους κατακτητές μας, χαλάλι και το μουνί της μάνας μας! 

Πριν λίγο καιρό γνώρισα σε ένα μπαρ μια τέτοια. Δεν φαντάζεσαι τι άκουσαν τα αυτάκια μου. Μου είχε πει λοιπόν, ότι αν ποτέ γίνει πόλεμος και εισβάλουν εκ νέου οι Τούρκοι στην Κύπρο δεν προτίθεται να πολεμήσει (ουδεμία έκπληξη σ’ αυτό βεβαίως), διότι τάσσεται εναντίον των όπλων και του πολέμου. «Και τι θα κάνεις μάνα μου; Θα κάτσεις να τις φας;» Ρητορική η ερώτηση, αλλά αναπάντεχη εν τέλει και η απάντηση:

«Θα σταθώ μπροστά από τα άρματα με μια λευκή σημαία και θα τα αφήσω να περάσουν από πάνω μου!» (ούτε καν με κυπριακή σημαία. Με μια λευκή. Σκέτη!)

Αληθινή δήλωση τώρα αυτή και καθόλου διαστρεβλωμένη. Μου είχε πέσει το ποτήρι στο πάτωμα και έγινε θρύψαλα, πνίγηκα, άρχισα να βήχω, γύρισε όλο το μπαρ και μας κοίταγε.

Εύγε μάνα μου! Συγχαρητήρια που θα γίνεις πολτός για την πατρίδα και θα σε κάνουμε ηρωίδα, εθνική γιορτή, αργία και τραγούδι με τη Χάρις Αλεξίου. Τρομάρα να σου ‘ρθει, ένας Θεός ξέρει πως κρατήθηκα και δεν σου έριξα μια μπάτσα μες το πλήθος.

Σήμερα διάβαζα στις εφημερίδες για τα τουρκικά πλοία που αρμενίζουν ανενόχλητα στο Αιγαίο και στην κυπριακή ΑΟΖ και νευρίασα. Ύστερα θυμήθηκα ότι τουλάχιστον έχω φίλες που προθυμοποιούνται να γίνουν πολτός για την παγκόσμια ειρήνη και για τα πανανθρώπινα ιδεώδη και ηρέμησα.

Το Χαλί Βάφτηκε Κόκκινο

Τα ένθετα περιοδικά του Σαββατοκύριακου, που ήταν μία από τις αγαπημένες μου συνήθειες, έπεσαν θύμα της κρίσης. Εδώ και καιρό έχω αποφασίσει να τα συμπεριλάβω στις περικοπές. Άλλωστε τα διαβάζω όλα ονλάιν. Σήμερα, όμως, βαριόμουν πάρα πολύ, πήγα σε ένα καφέ να κάτσω να περάσει η ώρα μου και είπα να αγοράσω τον Φιλελεύθερο να τον ξεφυλλίσω. Πήρα και το DownTown. Με το που το άνοιξα στα κοσμικά έτυχα μετωπικής σύγκρουσης με νταλίκα 15 μεγατόνων.

Δες εδώ:

Η Αντρούλλα Βασιλείου στα κινηματογραφικά βραβεία των Καννών. Μια εικόνα, χίλιες λέξεις και δεκαπέντε δισεκατομμύρια λάκες για την κουπ της. Μα, τι να πρωτοσχολιάσω;!

Κατ’ αρχάς αντιλαμβάνεσαι ότι με την εκεί παρουσία της κυρίας Αντρούλλας, αναβαθμίστηκε τα μάλα ο θεσμός. Πρόκειται για την πρώτη Αντρούλλα σε ολόκληρη την υφήλιο που πάτησε το πόδι της σε τόσο σημαντικά βραβεία. Επίσης, πρόκειται και επίσημα για την πρώτη Κύπρια πολιτικό με κατάληξη ονόματος σε '–ούλλα' που γίνεται ένα με το παγκόσμιο γκλάμουρ. Καμία Πραξούλλα, καμία Σωτηρούλλα, και καμία σωτηρία γενικότερα γι αυτόν τον τόπο.

Φήμες που θέλουν την Ατζελίνα Τζολί να μπαίνει στο θέατρο από την πίσω πόρτα για να αποφευχθεί η σύγκριση παραμένουν ανεπιβεβαίωτες. Παρόλα αυτά, όπως βλέπεις, η χαρά της κυρίας Αντρούλλας μας που πάτησε σε κόκκινο χαλί είναι τόσο μεγάλη που έκοψε λίγο από την άκρη του, και το τυλίχτηκε για φόρεμα, όπως η Φροϊλάιν Μαρία στη Μελωδία της Ευτυχίας με τις κουρτίνες.

Επίσης, λέγεται ότι ειδικά για φέτος δεν απενεμήθη Χρυσός Φοίνικας. Αντ’ αυτού δόθηκε στον νικητή το «Χρυσό Φοινικοτό» διά προφανείς λόγους.

Χριστέ μου! Δεν έχουμε ούτε μια γυναίκα πολιτικό που να μην προκαλεί ανατριχίλα! Κι αν κάποια εξαιρείται και βλέπεται, δυστυχώς δεν υποφέρεται. Είδα τη φωτογραφία στο περιοδικό και ούτε ένα «άσε μας κουκλίτσα μου» δεν μπόρεσα να αρθρώσω.

Δικαίως νομίζω.