Ένα Τραγούδι Μπαινο-Βιέννη

Και φτάνουμε αισίως στην ωραιότερη εποχή του χρόνου.

Στην εποχή που θα επιλέξουμε τραγούδι για τη Βιέννη.

Τα έξι τραγούδια που θα διαγωνιστούν την Κυριακή στον τελικό, είναι όλα από μέτρια έως αδιάφορα. Ουδέν αποτελεί πρόταση, με την έννοια ότι προτείνει κάτι που δεν ξανακούσαμε, ή είδαμε στη Γιουροβίζιον. Θέλω να πω, ο συνδυασμός χιπ-χοπ με ζεϊμπέκικο του Γιώρκα, ήταν κάτι πρωτοποριακό. Το ποπ συνδυασμένο με τη κρητική λύρα της Παπαρίζου επίσης. Ε, εμείς δεν έχουμε να επιδείξουμε τίποτε που δεν ξαναείδαμε τόσα χρόνια. Δηλαδή είχαμε, ένα ωραιότατο ρεμπέτικο τραγούδι και μία πολύ παράξενη μπαλάντα από τον Πιέρο Κέζου, αλλά τα σαΐνια της επιτροπής δεν τα πέρασαν στον τελικό. Κι ας καμώνονται ότι ξέρουν από Γιουροβίζιον. Την τύφλα τους ξέρουν, κατ’ εμέ.

Δεν φταίνε αυτοί, φυσικά. Το ΡΙΚ φταίει που με μηδενικό μπάτζετ θέλει να φτιάξει εκπομπή στα πρότυπα του The Voice. Άμα δεν βρίσκεις πραγματικούς σταρ και ειδήμονες να διαλέξουν τα τραγούδια, επιστρατεύεις δευτέρας και τρίτης διαλογής αστέρες να σου κάνουν τη δουλειά δωρεάν. Και τους ξεπληρώνεις με δωρεάν διαφημίσεις των άλλων τους δουλειών στα διαφημιστικά διαλείμματα.

Ο Άλεξ Παναγή, για παράδειγμα, έχει αναμφισβήτητα σεβαστές μουσικές γνώσεις. Μα, για τη Γιουροβίζιον δεν κάνει. Ελπίζω να μην αυτοκτονήσει αν το διαβάσει αυτό κάποτε. Ήρθε 9^ος το 1995 και μπράβο του. Μας χάρισε μία από τις πιο μνημειώδεις εμφανίσεις με τη «Φωτιά». Έπρεπε να σταματήσει εκεί όμως. Έκτοτε το γάμησε. Δοκίμασε άλλες 3-4 φορές να μας εκπροσωπήσει και δεν τα κατάφερε (τη μία φορά μάλιστα έχασε από τον ανεκδιήγητο Λίλυγκριν, Θεέ μου!), ενώ ας μη ξεχνάμε και την καρακιτς εμφάνιση στο ‘Νόμιζα’ το 2000, με τη φούστα και τις ασημένιες ανταύγειες που πραγματικά δεν ξέρω αν θέλει να τη θυμάται κανένας. Το 2000 κατέληξε 21^ος στους 24. Με αυτά και μ’ αυτά δεν ξέρω με ποια δικαιολογία αποτελεί μέλος της κριτικής επιτροπής. Επειδή πάει κάθε χρόνο ως coach άλλων αποστολών; Σιγά το κατόρθωμα. Τελευταία η Μάλτα το 2006, αποκλεισμένη η Λευκορωσία το 2012. Για να γράφει πάντως μιούζικαλ για παιδιά, τύπου ‘Γουρουνιάσματα,’ είναι εξαιρετικός.

Ομοίως, η Έλενα Πατρόκλου (που είναι και η πιο συμπαθητική κριτής από τους τέσσερεις), πλην της 9^ης θέσης στη Γιουροβίζιον του ’91 με το καλτ πλέον SOS, δεν έχει να επιδείξει κάτι. Ναι, υπήρξε μέλος των Ζιγκ-Ζαγκ για πολλά χρόνια, αλλά αυτό συνέβη όταν το συγκρότημα ήταν στη δύση της καριέρας του και αμφιβάλλω αν το θυμάται κανείς, πλην εμού και της ίδιας. Το 2012 υπήρξε η καθηγήτρια φωνητικής της Ήβης Αδάμου στο Μπακού και μπράβο, αλλά για να γίνει μέλος μιας τέτοιας επιτροπής, δεν πιστεύω ότι έχει τα εχέγγυα.

Ο Τάσος Τρύφωνος έγινε μέλος της επιτροπής υπό την ιδιότητά του ως ραδιοφωνικός παραγωγός, αλλά κυρίως ως Φαν του διαγωνισμού. Δεν έχω ιδιαίτερες ενστάσεις, αν και όλοι γνωρίζουμε ότι με τους μισούς δημιουργούς που υπέβαλαν συμμετοχή στον διαγωνισμό έχει φιλικότατες σχέσεις και ως εκ τούτου δεν θεωρώ πως υπήρξε αντικειμενικός κριτής. Ο Τρύφωνος, όπως όλοι θυμόμαστε, ήταν μάνατζερ του Κωνσταντίνου Χριστοφόρου και της κυπριακής αποστολής το 2005 στο Κίεβο (η οποία πληροφοριακά εκτός του ότι πάτωσε, μας έκανε και διεθνώς ρεζίλι με μια γελοιωδέστατη χορογραφία και άκυρη σκηνική παρουσία), όμως σήμερα καλείται να κρίνει δήθεν αντικειμενικά τη σύνθεσή του ίδιου, με τίτλο: “Magic”. Η οποία σύνθεση ως εκ θαύματος πέρασε στους 6, ασχέτως αν όλοι συμφώνησαν πως πρόκειται για ξεπερασμένο boyband ήχο της δεκαετίας του ’90. Κοροϊδία.

Τι να πεις τώρα για τη Δέσποινα Ολυμπίου. Ό,τι και να πεις είναι λίγο, κυριολεκτικά. Με δισκογραφία πεθαμένη εδώ και σχεδόν δέκα χρόνια, και με μια καριέρα που άνθισε κυρίως λόγω τονωτικών ενέσεων από πλευράς Μιχάλη Χατζηγιάννη, και με μία προτελευταία θέση το 2013 στον ημιτελικό, του Μάλμε, όχι μόνο δεν θα έπρεπε να βρίσκεται στην επιτροπή, αλλά δεν θα έπρεπε να κάνει καν αυτή τη δουλειά.

Με αυτή τη σύνθεση επιτροπής, λοιπόν, δεν μπορείς να νιώθεις σίγουρος. Καταλήξαμε σε 6 τραγούδια τσίχλες, η πλειοψηφία των οποίων προέρχεται από γνωστούς, ψυχωτικούς με τη Γιουροβίζιον δημιουργούς, που θέλουν κάθε χρόνο να δοκιμάζουν την τύχη τους, έτσι, από βίτσιο, ασχέτως αν οι περισσότεροι απότυχαν όταν τους δόθηκε η ευκαιρία στο παρελθόν.

Ας δούμε όμως ένα, ένα τα τραγούδια, αναλυτικά:

1 – Παναγιώτης Κουφογιάννης: Without Your Love.

Αυτό το τραγούδι είναι πολύ ωραίο. Έχει ατμόσφαιρα, έχει ωραία ερμηνεία, έχει ωραία κορύφωση. Δεν πιστεύω όμως ότι μπορεί να διακριθεί. Δεν θα το θυμάται κανένας μέσα στις 17 άλλες συμμετοχές του Β’ ημιτελικού. Δεν έχει ταυτότητα, κανένα χαρακτήρα. Ακόμη κι αν οι αντίπαλοι μας φέτος είναι πολύ αδύναμοι και οι συγκυρίες μας βοηθήσουν να προκριθούμε, πολύ χλωμό το βλέπω να ξεφεύγουμε από τις τελευταίες πέντε θέσεις. Ο συνθέτης του τραγουδιού είναι αυτός που έγραψε και το “Life Looks Better In Spring” το οποίο είχε ανάλογη μοίρα το 2010. Προκρίθηκε και μετά κατέληξε 21^ο στα 25.

2 – Minus One: Shine.

Στους Minus One αναγνωρίζω κατ’ αρχάς το ότι έρχονται να συμμετάσχουν χωρίς κομπλεξισμό απέναντι στη φήμη του Διαγωνισμού. Προσεγγίζουν τη συμμετοχή τους επαγγελματικά, ξέρουν τι τους γίνεται, και επέλεξαν ένα τραγούδι που ναι μεν ανταποκρίνεται στο στιλ τους, αλλά ακολουθεί και τις μανιέρες του μέσου γιουροβιζιο-τράγουδου. Οι ενστάσεις μου είναι τρεις. Πρώτον, δεν είναι και το καλύτερο τραγούδι του κόσμου, ώστε να πετάξω απ’ τη χαρά μου. Δεύτερον, το κόλπο με το μπαγλαμαδάκι στη γέφυρα του τραγουδιού δεν είναι πια τόσο φρέσκο, ούτε πρωτότυπο. Τρίτον, άπαξ και προκριθούν να μας εκπροσωπήσουν δεν ξέρω τι είδους και πόσοι image makers πρέπει να επιστρατευτούν ώστε να επιμεληθούν την εμφάνισή τους, ώστε αυτή να μην παραπέμπει σε φοιτητικό φεστιβάλ μπίρας στην Αγλαντζιά αλλά σε πραγματική ροκ συναυλία. Θα μου πεις, είχε η Κοντσίτα και ή οι Λόρντι εμφάνιση; Δεν είχαν, αλλά είχαν concept. Αυτοί δεν έχουν τίποτα.  

3 – Χάρις Σάββα, Νέαρχος Ευαγγέλου: Δειλά Δεν Αγαπώ.

Αυτό το τραγούδι δεν άντεξα καμία φορά να το ακούσω ολόκληρο, παρόλο που χαρακτηρίστηκε ως δείγμα «παλιάς καλής Γιουροβίζιον» (αλήθεια ποιας δεκαετίας;). Να πω μόνο ότι την πρώτη φορά που μεταδόθηκε ολόκληρο το άσμα από τηλεοράσεως, είχαμε και μια Γαλλίδα στην παρέα, η οποία ουδόλως αναγνώρισε τη μητρική της γλώσσα στο ρεφραίν του τραγουδιού. Όταν της το υποδείξαμε, ξέσπασε σε γέλια: «Δεν είναι Γαλλικά αυτά!» είπε.

4- Γιάννης Καραγιάννης: One Thing I Should Have Done.

Αυτό είναι ένα επίσης συμπαθητικό τραγουδάκι, το οποίο φυσικά, το έχουμε ξανακούσει εκατό φορές στον Διαγωνισμό. Προέρχεται από τον Μάικ Κονναρή που έγραψε και το “Stronger Every Minute” το οποίο έλαβε την 5^η θέση το 2004 στην Κωνσταντινούπολη, και το οποίο έκτοτε προσπάθησε να αναπαράξει τουλάχιστον άλλες δυο φορές σε κυπριακούς εθνικούς τελικούς χωρίς επιτυχία. Αυτή τη φορά, η κόπια είναι ίσως η πιο επιτυχημένη από όλες, γιατί όντως το τραγούδι είναι καλό. Αναρωτιέμαι όμως κατά πόσο πρέπει να επιστρατεύσουμε μια συνταγή που χρονολογείται εδώ και 11 χρόνια. Επίσης, κατ’ εμέ, το τραγούδι θυμίζει έντονα σαν ατμόσφαιρα και τη συμμετοχή του Βελγίου το 2010, που μπορεί να πήρε την 6^η θέση, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο έχουν όρεξη οι τηλεθεατές για μια απ’ τα ίδια. Λίγη πρωτοτυπία δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, αλλά ποιος την έχασε για να τη βρούμε εμείς εδώ στην Κύπρο; Η εμφάνιση του Καραγιάννη δε, θέλει κι αυτή σουλούπωμα. Από πότε θεωρείται cool να μοιάζεις με 15χρονο που τραγουδά στεναχωρημένος πίσω από την καντίνα του Γυμνασίου για το μπούλινγκ που δέχεται από τους συμμαθητές του; Γενικά είναι ένα αξιοπρεπές τραγούδι, αλλά ως εκεί.

5- Doody: Magic.

Και φτάσαμε στον αγαπημένο μου. Πες μου εσύ ποιος σώφρων άνθρωπος θέλει να τον αποκαλούν Doody? Μες τες χωματσιές της Γερμασόγειας μεγάλωσες γιε μου, και όχι στο Μπρονξ! Έλεος! Πόσο χωρκάτης είσαι για να σε φωνάζουν Doody? Πόσους πάτσους πρέπει να φάεις για να συνέλθεις από την εφηβεία; Πραγματικά, δεν μπορώ να τον βλέπω. Δεκαπεντάχρονο με κόκκινες μπότες τύπου Sport Billy, που άδει σαν τον Κωνσταντίνο Χριστοφόρου λίγο πριν μπει στους One, συνδυασμός που σκοτώνει. Και μιας και τον αναφέραμε, ο Χριστοφόρου πότε θα πάει σε έναν ψυχολόγο να ξεπεράσει την εμμονή του να στέλνει συμμετοχές στον Διαγωνισμό; Πήγες το 1996 κύριος, και ήσουν αξιοπρεπέστατος. Πήγες το 2002 με τους One και ήσουν ακόμα καλύτερος. Αλλά επιτέλους, λάβε τα σημεία των καιρών. Το 2005 ήσουν άθλιος, το δε 2010 ο κόσμος σε έστειλε σπίτι σου εξ αιτίας εκείνης της συμμετοχής που θύμιζε κακή αντιγραφή από Γιοξίμοβιτς ενδεδυμένη με ολίγη από Φλωρινιώτη (δεν ξεχνώ τα χρυσά σου κοστούμια). Τι θέλεις τώρα και τραβιέσαι με τον αδελφό σου; Στείλτε τον μητσή να σπουδάσει τίποτε μπας και ανοίξει λίγο το μυαλό του. Όχι άλλον Χριστοφόρου στη Γιουροβίζιον. Φτάνει! 

Δυστυχώς, κάτι τέτοια παιδάκια σαν τον Doody έχουν μεγάλη πέραση στα κοριτσάκια του γυμνασίου και φοβάμαι ότι εκείνη τη βραδιά θα κάψουν τις γραμμές όσο και τα εγκεφαλικά τους κύτταρα. Αν τελικά πάμε μ’ αυτό, θα χρειαστούμε πολλά χρόνια για να πετάξουμε από πάνω μας τη ρετσινιά.  

6 – Hovig: Stone In A River.

Τον Χοβίγκ ανέκαθεν τον θεωρούσα αππωμένο, ενώ το τραγούδι του είναι απλά ένα μπερδεμένο πράμα. Αν τελικά προκριθεί να μας εκπροσωπήσει, το κόβω να καταποντίζεται.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, δεν έχω ιδέα τι θα ψηφίσω. Ίσως τους Minus One μόνο και μόνο για να ενθαρρύνουμε κι άλλους επαγγελματίες να συμμετάσχουν στο μέλλον, με την ελπίδα ότι θα στείλουν κάτι πιο δυνατό. Κατά τα άλλα, θεωρώ την όλη διαδικασία μάταιη μιας και όποιο και να προκριθεί, η οκκά θα παραμείνει τετρακόσια. Τέλος, εύχομαι το ΡΙΚ να συνεχίσει την ίδια διαδικασία και για του χρόνου, με πιο σοβαρή όμως επιτροπή. Δεν παραθέτω κανένα βίντεο από τα τραγούδια γιατί δεν θεωρώ ότι αξίζει να τα ακούσετε. Στο κάτω, κάτω άμα τόσο καίγεστε ψάξτε τα στο Youtube. Παραθέτω μόνο αυτό που σε εμένα άρεσε: 

Γαμήλιο Πάρτι

Το πάρτι του γάμου μας ξεκίνησε έτσι:  

Πάνω σε μία eurovision stage με εμάς να τραγουδούμε «απόψε ας βρεθούμε, σε κόσμους ξένους μακρινούς» (δήθεν ότι θα ξεφύγουμε από την κυπριακή πραγματικότητα που μας κατατρύχει και θα ξεφαντώσουμε), και με υπέροχους φίλους να αναπαριστούν τα κιτς φωνητικά. Ομολογουμένως, δεν υπήρχε ωραιότερο συναίσθημα από το να είναι όλα και πάλι 1989 και δεν υπάρχει ωραιότερο πράμα από το να είσαι ο Σαββιδάκης και η Πολυμέρη έστω και για ένα τρίλεπτο!

Μετά τις καλησπέρες, το δείπνο και τα γλυκά, το σόου συνεχίστηκε κάπως έτσι:

Όπως προέβλεψε πολύ σωστά η αγαπητή Μπέατριξ, αντί του κλασικού «πρώτου χορού» εμείς παρουσιάσαμε ένα μίνι αφιέρωμα στο τι εστί γάμος, παντρεύοντας ελλαδικά μπουζούκια, μπαλέτα και γαρύφαλλα, με μια σατιρική απεικόνιση του κυπριακού γίγνεσθαι, τραγουδώντας «σε θέλω, με θέλεις, γιατί δεν παντρευόμαστε!» Φυσικά, όλα αυτά μέσα από το κοστούμι του Μπάτμαν που επιτέλους έβγαλε τα λεφτά του και με έκανε να νιώσω παντοδύναμος γκόμενος.

Μετά από αυτό το «ζέσταμα» ήταν αναπόφευκτο να πέσει κάτω το μαγαζί. Σε μια φάση δεν πίστευα στα μάτια μου που τόσος κόσμος ήταν όρθιος και χόρευε στους ρυθμούς όλων των ασμάτων τα οποία μας χαρακτηρίζουν, δηλ. των τραγουδιών των ποπ ειδώλων των 80ς & 90ς.

Αν κάτι με δίδαξε η εμπειρία μου σε γάμους είναι ότι πρέπει να σέβεσαι τον καλεσμένο σου. Ο κόσμος χάνει το Σάββατό του για να βρίσκεται εκεί, και ουδείς θέλει να το χαραμίσει για να βιώσει μια απ’ τα ίδια. Και μη μου πεις ότι δεν είναι όλα τα ίδια. Ακόμα και τη σειρά των τραγουδιών την έμαθα απ’ έξω, «φωτιά με φωτιά - δεν σου κάνω τον άγιο», «γιατί είσαι η αλήθεια μες τη ψευτιά – να παίζει το τρανζίστορ τα αμερικάνικα», «όλε, όλε, ολά – πάμε στον Άδωνι για καφέ», έλεος!

 Ως εκ τούτου έχεις καθήκον να τον διασκεδάσεις τον καλεσμένο για να μην καταριέται την ώρα και τη στιγμή που τον κάλεσες. Έχεις χρέος να τον ιντριγκάρεις να συμμετάσχει στο γεγονός, να γίνει ένα με την ιστορία και να πας το concept του γάμου ένα βήμα παραπέρα.

Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, αν ασχοληθείς με τον γάμο σου, αν τον προσαρμόσεις στα θέλω σου, αν τον προσαρμόσεις στην όποια κουλτούρα σου, γίνεται αναμφισβήτητα η ωραιότερη μέρα της ζωής σου.

ΥΓ: Θέλω να ξαναπώ ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όσους βοήθησαν να στηθεί όλο αυτό το τσίρκο, ειδικά σε όσους χόρεψαν μαζί μας επί σκηνής είτε συμμετείχαν στα βίντεος, αλλά και στην Έλενα Γ. που ανέλαβε το μεγαλύτερο μέρος του γραφιστικού του πράγματος. Σας αγαπώ!

Σήμερα Παντρεύομαι

Το 1985 είχα πάει σε κάτι παιδικά γενέθλια στο πάλαι ποτέ La Chispa, που σήμερα ονομάζεται Προσήλιο, στην Μακεδονίτισσα. Καθώς έπαιζα με τα υπόλοιπα παιδάκια στο γρασίδι, ξεπρόβαλε ένα κοριτσάκι δύο ετών, που μόλις είχε αρχίσει να περπατά, και προσπαθούσε να διανύσει μια απόσταση πέντε μέτρων, χωρίς να πέσει χάμω. Ήταν η Μπρέντα μου, αδελφή ενός άλλου παιδιού από την παρέα των γενεθλίων, η οποία μάλιστα είχε και δύο ξανθά κοκορίκο στο κεφάλι και ήταν τρισχαριτωμένη. Το θυμάμαι μέχρι σήμερα, όταν την είδα είχα σκεφτεί πως «πάει περπάτησε κι αυτή, μεγαλώσαμε…»

Τα χρόνια πέρασαν, εγώ δεν κράτησα επαφή με τα συγκεκριμένα παιδιά και δεν ξανά-ανταμωθήκαμε.

Το 2009, 24 χρόνια μετά, δούλευα σε μια διαφημιστική. Μοιραζόμουν το γραφείο με τρεις κυρίες, οι οποίες καθημερινά γίνονταν κοινωνοί της μουρμούρας μου, λόγω του ότι ήμουν μπακούρι. Θυμάμαι πως όταν δεν είχαμε δουλειά και πιάναμε ψιλή κουβέντα για τα προσωπικά μας, χτυπούσα το κεφάλι μου στο keyboard γκρινιάζοντας που δεν είχα γκόμενα.

«Μην ανησυχείς, θα σου έρθει απ’ εκεί που δεν το περιμένεις. Μπορεί αύριο να έρθει μια νέα κοπέλα στη θεατρική ομάδα που συμμετέχεις και να γίνει κάτι…» μου είπε η θεία Λένα.

«Ήρθε μία καινούρια χθες» της απάντησα… «Δεν νομίζω όμως να παίξει κάτι μαζί της…» συμπλήρωσα. Επρόκειτο για τη Μπρέντα.

Οι πρόβες του έργου κράτησαν δέκα μήνες. Η Μπρέντα είχε πολύ μικρό ρόλο και σπανίως  ερχόταν στις πρόβες, οπότε δεν είχαμε την ευκαιρία να έρθουμε κοντά. Όταν όμως πλησίασε η πρεμιέρα και οι πρόβες έγιναν καθημερινές, όχι απλά γνωριστήκαμε καλύτερα, αλλά και παραγνωριστήκαμε.

Η Μπρέντα μου είπε κάποτε ότι η πρώτη φορά που με πρόσεξε και μου έδωσε σημασία ήταν όταν καβγαδίσαμε για την αφίσα του έργου. Είχα τυπώσει τις αφίσες της παράστασης και τις πήρα στη συνάντηση να τους τις παρουσιάσω. Από 40 κύματα είχα περάσει για να σχεδιαστεί η συγκεκριμένη αφίσα. Είχα θερμοπαρακαλέσει συνάδελφους στη διαφημιστική εταιρεία να μου την σχεδιάσουν  δωρεάν, και σκέφτηκα ότι αν δεν αρέσει στην ομάδα, θα ακούσουν τα εξ αμάξης. Όντως, δεν ενθουσιάστηκαν, αλλά δεν ήμουν διατεθειμένος να την αλλάξω. «Θυμίζει εξώφυλλο βιντεοκασέτας των ‘80ς» σχολίασε η Μπρέντα και τότε δεν άντεξα και της είπα: «Για τον τρόπο που παίζεις και πολλή σου πέφτει». Εκεί άρχισε να πλέκεται το ειδύλλιο.

Πέρασαν βδομάδες, αρχίσαμε να φλερτάρουμε με διαλείμματα, κάτι πήγε να γίνει αλλά φοβόμασταν να πέσουμε με τα μούτρα, ώσπου άρχισαν να μας «σπρώχνουν» τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας να το τολμήσουμε. Το 2010 ο Δικηγορικός Σύλλογος είχε κανονίσει να ανεβάσουμε την παράστασή μας στη Ρόδο σε συνεργασία με τον εκεί Σύλλογο. Όταν προσγειωθήκαμε και κατευθυνόμασταν στο ξενοδοχείο, πρόσεξα στους δρόμους αφίσες από τις εμφανίσεις του Τριαντάφυλλου που τραγουδούσε εκεί. Ήθελα να πάω αλλά δεν τολμούσα να το πω, θα με έκραζαν άπαντες και θα είχαν και δίκαιο.

Φτάνοντας στη ρεσεψιόν, περιμένοντας να μας μοιράσουν τα κλειδιά των δωματίων μας, έφτασε το ταξί που μετέφερε τη Μπρέντα και άλλες κοπέλες από την ομάδα. Ανοίγει διάπλατα η ηλεκτρονική τζαμαρία του ξενοδοχείου, μπαίνει μέσα η Μπρέντα και ανακοινώνει σε όλο το μπούγιο: «Δεν ξέρω τι θα κάνετε απόψε, εγώ πάντως θα πάω στον Τριαντάφυλλο!»

Εκεί ήταν που σκέφτηκα ότι εν τέλει κύλησε ο τέντζερης… Πήγαμε στον Τριαντάφυλλο τελικά. Δεν μπορώ να πω ότι τα σπάσαμε. Ήπια όμως πολύ. Στην επιστροφή στο ξενοδοχείο, μέσα στο ασανσέρ ένιωθα ότι το «τελειώσαμε».

«Πού ήσουν τόσα χρόνια, Μπρέντα;» τη ρώτησα. Εκείνη έμεινε και με κοίταζε χαμογελώντας. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά.

Τέσσερα χρόνια μετά, σήμερα, 24 Ιανουαρίου 2015, γινόμαστε και επίσημα ένα.

Και ένα ή κανένα, για πάντα θα είμαστε. 

Ιστορίες Με Παπάρια

Εχθές ήταν η δεύτερη φορά μέσα σε δύο μήνες που βρέθηκα αντιμέτωπος με την ττοππουζοκυπριακή συμπεριφορά, η οποία ως γνωστόν μου προκαλεί στομαχική παλινδρόμηση.

Λόγω του γάμου που πλησιάζει, είχα πάει να πληρώσω κάτι μασκαραλίκια που θα κρεμάσουμε από τα ταβάνια εν είδει διακόσμησης. Κατεβαίνω από το αυτοκίνητο, φτάνω στο εργαστάσιο, βλέπω μπροστά μου τον ιδιοκτήτη να κλείδαμπαρώνει το μαγαζί. «Μα γιατί κλείνετε στις 4:30, αφού στο τηλέφωνο μου είπατε ότι θα είστε ανοιχτός μέχρι τις 5:00;» αναρωτήθηκα. «Επειδή χάλασε το αυτοκίνητό μου και είπα να το πάω στον μηχανικό…» μου απάντησε. Μη σώσεις και το πας, ήθελα να του πω, αλλά ως συνήθως, έσκασα. Καμαρώστε κυπριακό επαγγελματισμό!

Τέλος πάντων, πάλι καλά που τον πρόλαβα ανοιχτό, φέρμου τα μασκαραλίκια να τα πληρώσω, να πάω στην ευχή του Θεού. Μου τα παραδίδει, τον πληρώνω €50 και πάει να ξανακλειδώσει. «Απόδειξη δεν έχει;» τον ρωτώ. «Α, θες κι απόδειξη;» μου κάνει με ειρωνικό ύφος. «Φυσικά και θέλω, καθότι η παραγγελία έγινε στον γιο σας, του έδωσα εκείνου την προκαταβολή και θέλω να έχω απόδειξη ότι σας ξόφλησα…» εξήγησα.

Άλλαξε δέκα χρώματα ο χώρκατος, σήκωσε το φρύδι και μου είπε: «Άμα θες απόδειξη, να πληρώσεις και το ΦΠΑ!» Εννοείται θα πληρώσω και το ΦΠΑ, ούτως ή άλλως έπρεπε να συμπεριλαμβάνεται στην τιμή. Πλήρωσα άλλα €10 τον φόρο και έφυγα, αλλά έπρεπε να τον έβλεπες με τι απέχθεια με κοίταζε, επειδή ζήτησα απόδειξη!

Είναι η δεύτερη φορά που μου συμβαίνει κάτι ανάλογο. Όταν χρειάστηκε να κάνω μια άλλη τσαγγαροδουλειά σχετική με τον γάμο πριν ένα μήνα, όταν ζήτησα απόδειξη, η βρομιάρα στο λογιστήριο μου είπε «άμα θέλετε να πληρώνετε λιγότερα, να μην ζητάτε απόδειξη!» Με κοίταζε με ένα ύφος τόσο δασκαλίστικο και εκδικητικό, λες και της έκοψα τον οργασμό. Πάρε μωρή άλλα €10 για το ΦΠΑ και βάλτα στον κώλο σου, που θα με κάνεις και «τέττε» επειδή είμαι νομοταγής!

Χωρκάτες ψοφήστε!

Όπως κατάλαβες, είμαστε στην τελική ευθεία, τρέχουμε κάθε μέρα κατοστάρι και είμαστε συνέχεια με νεύρα και πρησμένα αρχίδια. Στην κυριολεξία. Πριν πέντε μέρες, εκεί που ξάπλωνα και σκεφτόμουν αναλυτικά το οπτικοακουστικό και άκρως χρωματιστό σόου που θα ανοίξει την αυλαία του γάμου μου, ένιωσα μία ηλεκτρική ώση να διαπερνά τους όρχεις μου. Δεν έδωσα σημασία, παρόλο που επαναλήφθηκε δυο – τρεις φορές κατά τη διάρκεια του ύπνου μου.

Το επόμενο πρωί σηκώθηκα και ένιωθα ελαφρώς άρρωστος, ντύθηκα πήγα στο γραφείο και σκέφτηκα να μην δώσω συνέχεια στο γεγονός, κρίνοντας το μεμονωμένο. Δεν ήθελε και πολύ να επανέλθει ο πόνος. Πήγα να κατουρήσω, αμόλησα τα πανέμορφα αρχίδια μου στη λεκάνη, και τσουπ! Ηλεκτροσοκ!

Παναγιά μου, Παναγιά μου, παρηγόρα την καρδιά μου. Λες να μου ήρθε κιρσοκήλη δέκα μέρες πριν τον γάμο; Δεν παίζουμε με αυτά τα πράγματα, οπότε και έκλεισα ραντεβού στον ουρολόγο. Ένα, ένα κι άλλο ένα τα επεξεργαζόταν με φόρα τα παπάρια μου, ο γιατρός. Τα σκάναρε, τα φωτοτύπησε, τα ψηλάφισε, μα δεν βρήκε ίχνος κιρσοκήλης, ευτυχώς.

-         Και το ηλεκτροφόρο τσίμπημα που ένιωσα πολλάκις χθες βράδυ τι ήταν; Κεραυνός;

-         Είναι όντως πολύ περίεργο... Η καθημερινότητά σας πώς είναι; Έχετε άγχος στη δουλειά;

-         Σας είχα πει και την προηγούμενη φορά, άγχος στη δουλειά μου δεν έχω.

-         Τότε είναι πολύ περίεργο…

-         Αν πάντως σας βοηθά, σε δέκα μέρες παντρεύομαι.

-         …Και δεν το λες τόση ώρα, παιδί μου; Παντρεύεσαι και περιμένεις να μην σου πρηστούν τ’ αρχίδια;

-         Νόμιζα πως αυτό ήταν τρόπος του λέγειν.

-         Όλα από κάπου προήλθανε, δεν ξεπήδησαν έτσι τυχαία τα ρητά – γνωμικά!

-         Έχετε δίκαιο, γιατί η αλήθεια να λέγεται, πέφτω να κοιμηθώ και μόνο που σκέφτομαι ότι μπορεί ο ηχολήπτης και ο φωτιστής να μην συγχρονιστούν, μου έρχεται να πεθάνω!

-         Σε γάμο αναφέρεστε ή στο Ciao Ant1;

-         Στη περίπτωσή μας, ένα και το αυτό!

Πλήρωσα άλλα €60, ευτυχώς αυτή τη φορά με απόδειξη, κι έφυγα περήφανος για τα δυο μου παπάρια που ακόμα έχουν το ηθικό ακμαιότατο και δεν μαραίνονται πρόωρα. Τώρα, για πότε θα ξεπρηστώ και για πότε θα απολαύσω όλο αυτό το τσίρκουλο, ένας Θεός ξέρει. Κι αν το ξέρει κι αυτός! Θα πρέπει να αρχίσω να πίνω αλκοόλ από τώρα για να βγάλω το εγχείρημα. 

Έχω άπειρες ιστορίες να σου διηγηθώ από το backstage του γάμου, αλλά είναι πολύ φρέσκες για να δουν το φως της δημοσιότητας. Επιφυλάσσομαι. 

So Long Farewell

Οι κυπριακές αερογραμμές θα μου λείψουν, για ψυχολογικούς κυρίως λόγους.

Δεν υπήρχε ωραιότερο συναίσθημα, να βρίσκεσαι στο Heathrow της Αγγλίας και να βλέπεις από το τζάμι το αεροπλάνο των κυπριακών αερογραμμών να φορτώνεται για να σε πάει σπίτι τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, το καλοκαίρι. Ένιωθα σαν να έβλεπα τη μάνα μου να έρχεται να με σχολάσει από το Δημοτικό και να με πάρει μακριά από τα βιβλία και τα θρανία. Μπορεί να έβριζα την ώρα και τη στιγμή που πατούσα το ξερό μου στην Κύπρο, αλλά το παραδέχομαι, η θέα κάτι τόσο οικείου στα ξένα μου προκαλούσε μια ασφάλεια και μια γαλήνη.

Λυπάμαι που βάζουν λουκέτο, αλλά κάποτε αυτό το κυπριακό χωρκαθκιόν που επικρατούσε στη διοίκησή της εταιρείας έπρεπε να τελειώσει. Όπως και να ‘χει, χάρηκα που γνωριστήκαμε, χάρηκα που τα είπαμε, και ελπίζω πριν αποδημήσω κι εγώ εις Κύριον να καταφέρω να δω να δημιουργείται νέος εθνικός αερομεταφορέας, που θα «σπουδάσει» τις επόμενες γενεές.

Μέχρι τότε, πρέπει να ξεπεράσω τα ψυχολογικά που μου δημιουργούνται σήμερα, που αισθάνομαι εγκαταλελειμμένος στη νήσο των κόπρων όσο ποτέ, με μία εταιρεία διαφυγής λιγότερη.

«Αχ, Αννούλα του χιονιά, δεν θα είμαι πια μαζί σου, στου Δεκέμβρη τις εννιά που ‘χεις Άννα τη γιορτή σου». – Ενός λεπτού σιγή. 

Je Suis Perdue

Δεν ξέρω αν θέλω να ανοίξω αυτή τη συζήτηση, κυρίως γιατί βαριέμαι μετά να συζητώ με τον κάθε πικραμένο που άλλα γράφω κι άλλα αντιλαμβάνεται όταν με διαβάζει, αλλά θα το επιχειρήσω γιατί είναι τέτοια η μέρα.

Όπως ξέρεις, βαριέμαι τις θρησκείες. Ναι, είμαι Χριστιανός Ορθόδοξος και δεν με ενοχλεί που με βάφτισαν χωρίς να με ρωτήσουν, μα δεν πάω στην εκκλησία συχνά, παρά μόνο αν κάποιος παντρεύεται ή πέθανε, κυρίως για το κοινωνικόν του πράγματος. Πέραν τούτου, δεν εχθρεύομαι κανέναν που πιστεύει και εξασκεί τα θρησκευτικά του καθήκοντα-  μπορεί να θεωρώ πως είναι βαρετά όλα αυτά, αλλά τα σέβομαι, ακόμη κι όταν φτάνουν τα όρια της παρανόησης (είχα συμφοιτήτρια που αρνούνταν να βρεθούμε το Σάββατο για να μου δώσει τις σημειώσεις της, γιατί βάσει της θρησκείας της το Σάββατο ήταν ιερό και όχι, δεν ήταν Εβραία… άστο μην το ψάχνεις).

Μετά τα χθεσινά γεγονότα στο Παρίσι θυμήθηκα μια ιστορία που έχω ξαναγράψει παλιότερα. Το 2002, στο πρώτο έτος, είχα για γείτονα στην εστία στην οποία διέμενα, ένα Μουσουλμάνο. Ο τύπος αυτός κάποιες μέρες της βδομάδας προσευχόταν στο δωμάτιό του και αυτό συνέβαινε μετά συνοδείας θρησκευτικής μουσικής, η οποία ήταν αρκετά διαπεραστική ώστε να φτάνει μέχρι τα δικά μας δωμάτια. Κοινώς, ο Χότζας έριχνε τον αμανέ του ακμαιότατος, στη διαπασών. Όπως αντιλαμβάνεσαι, εγώ που έκανα αμάν να γλιτώσω από τον Χότζα της κατεχόμενης Λευκωσίας, ουδεμία διάθεση είχα να τον έχω πάνω στο κεφάλι μου και σε ξένα εδάφη. Εξ ου και όποτε τον άκουγα, έβαζα κι εγώ τη μουσική μου στο δωμάτιό μου, ώστε να τον υπερκαλύπτει.

Το θέμα δεν είναι καθαρά θρησκευτικό, καθότι χέστηκα για τον Χότζα. Δεν πα να ήταν πότε ο Βούδας, πότε ο Κούδας. Το ίδιο θα αντιδρούσα για τον οποιονδήποτε. Το θέμα απτόταν καθαρά σε θέματα σεβασμού του γείτονα σου, και όχι στις θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Όμως, ο Μουσουλμάνος συμφοιτητής, κομπλεξικός και χωρκάτης όντας, θεώρησε ότι η δική μου μουσική την ώρα της προσευχής του, ήταν «δείγμα ειρωνείας και ασέβειας προς τη θρησκεία του». Ήρθε να μου ζητήσει τα ρέστα, τον έστειλα στον Λέλλο. Δεν ήξερε ποιος ήταν ο Λέλλος, οπότε το θέμα έμεινε άλυτο, και οι σχέσεις μας από τυπικές έγιναν εχθρικές.

Κατάλαβες φίλε μου; «Ασέβεια προς τη θρησκεία του» επειδή την ώρα που παίζει εκείνος τους αμανέδες, εμείς προτιμούμε τους δικούς μας! Σε μία εστία στην αγγλική επαρχία, όπου οι πλείστοι φοιτητές έκαναν μπάφο και παρτουζώντουσαν, ενίοτε διάβαζαν κιόλας, εμείς έπρεπε να διαχειριστούμε το πρόβλημα του Μουσουλμάνου, λες και δεν μας έφταναν τα προβλήματά μας που δεν πηδούσαμε. Πλύνε, μάνα μου, κάνα πιάτο που έβγαλαν χορτάρι από τον καιρό που έχεις να ασχοληθείς με την καθαριότητα και άσε τον Αλλάχ ήσυχο. Με είχε απειλήσει ότι θα με καταγγείλει στον warden της εστίας. Τίποτα δεν έκανε στο τέλος.

Αυτά είναι που δεν αντέχω. Θέλεις να προσευχηθείς; Ένα κάρο τεμένη υπάρχουν στη Βρετανία. Πήγαινε και σκύψε όσο θέλεις κι άσε μας εμάς ήσυχους. Γιατί να πρέπει να γίνουμε όλοι κοινωνοί σ' αυτό; Αλλά αυτά τραβάμε με όλους τους φανατισμένους κομπλεξικούς. Μην τυχόν και εκφράσεις τη διαφωνία σου με κάτι, μην τυχόν και δεν υιοθετήσεις τα πιστεύω τους, αυτόματα καθίστασαι ρατσιστής, ομοφοβικός, αντιμουσουλμάνος, φασίστας…

Βλάκες!

Ακραία Καιρικά Φαινόμενα

Για ακραία καιρικά φαινόμενα μας προειδοποιεί η μετεωρολογική υπηρεσία τις τελευταίες δυο μέρες, σε σημείο που στα δελτία ειδήσεων μας προτρέπουν να προβούμε σε ενέργειες για «διάσωση της περιουσίας μας», λες και μας περιμένει ο τυφώνας Κατρίνα στη γωνία.

Δεν ξέρω τι γίνεται στην Ελλάδα, πάντως εδώ στην Κύπρο και δη στη Λευκωσία, απλώς βρέχει. Πλημμυρίζουμε βέβαια, τα νερά μπαίνουν στα σπίτια, κόσμος ξεσπιτώθηκε και ταλαιπωρείται παρόλα αυτά, ούτε ιπτάμενες στέγες είδα στον ουρανό συνεπεία κάποιου ανεμοστρόβιλου, ούτε δέντρα να καίγονται εξαιτίας ανελέητων αστραπόβροντων.

Ζω για την ημέρα που στα δελτία ειδήσεων θα μας πουν την αλήθεια:

«Ξέρετε, θα βρέξει... Κι επειδή ζούμε στην τελευταία χωρκατόχωρα της Ευρώπης, στην τρύπα του κώλου που πολλοί από εσάς την έχετε αδικαιολογήτως κορώνα στο κεφάλι σας, τρέξετε να σωθείτε. Φέρτε σίκλες, φέρτε κούππες, βάλτε πανιά κάτω από τις πόρτες γιατί θα βρέξει. Γιατί τόσο μπροστά είναι οι υποδομές μας, που σας βλέπουμε όλους με τα μπογαλάκια σας στον ώμο να ζητάτε άσυλο στον πρώτο στεγνό συγγενή σας».

Αυτές τις αλήθειες, πότε επιτέλους θα τις ακούσουμε;

Θυμάμαι το 2004, όταν ήμουν ακόμα φοιτητής και άνθρωπος, είχε χιονίσει στο Reading, όπου σπούδαζα. Είχε χιονίσει τόσο πολύ που είχε παγώσει ακόμα και η λίμνη, το χιόνι είχε στοιβάσει και για να βγω από το σπίτι να πάω στο campus μόνο το τζάκετ του στρατού που δεν είχα φορέσει. Θυμάμαι ότι με την παρέα μου είχαμε βγει σαν χαζοτουρίστες έξω να φωτογραφηθούμε. Εκείνες τις μέρες έπρεπε να ετοιμάσω μια παρουσίαση πάνω στο συνταγματικό δίκαιο,  σχετική με το bicameralism του House of Commons (δεν ακούγεται πολύ posh και σημαντικό; Αχ, ωραία χρόνια), και ήλπιζα ότι θα ακυρωνόταν εξ αιτίας της χιονόπτωσης. Νόμιζα δεν θα άνοιγε το πανεπιστήμιο, ότι πιθανόν ο καθηγητής να αποκλείονταν στο σπίτι του. Γι αυτό και του έστειλα ένα μέηλ να σιγουρευτώ ότι η παρουσίαση θα γίνει κανονικά.

«Γιατί να μη γίνει;» Μου απάντησε. «Χειμώνας είναι, χιόνι ρίχνει, φυσιολογικά πράγματα!»

Ε, που να καθόμουν να του εξηγήσω ότι στον τρίτο κόσμο από τον οποίο προέρχομαι… «να κατουρήσει ο στρούθος…»

Γελοία χώρα!

Θα Πάμε Κόντρα Κι Όπου Βγει... Και Φέτος

Το 2015 είναι ήδη εδώ, φαντάζομαι το πήρατε πρέφα, και έχω χίλιους λόγους να χαίρομαι γι αυτό. Μα πάνω απ’ όλα χαίρομαι διότι αφήνει πίσω του το 2014, ένα έτος τίγκα στα διαδικτυακά ξεκατινιάσματα, τα οποία μαρτύρησαν ξεδιάντροπα γι άλλη μια φορά, πως είμαστε μια κοινωνία γεμάτη νεύρα, έτοιμη να φτάσει στα άκρα προκειμένου να υποστηρίξει την άποψή της στα social media, ακόμη κι αν αυτή η γνώμη αφορά θέματα τα οποία λίγες μέρες μετά θεωρούνταν από αδιάφορα έως και αστεία.

Ιδού μερικά από τα αγαπημένα μου:

-          Προσβάλλει η Κοντσίτα την αισθητική μας;

Ένα μάξι φόρεμα στη Γιουροβίζιον και μερικές βδομάδες αξυρισιάς ήταν αρκετές προκειμένου να χυθεί άπειρο δηλητήριο στα πληκτρολόγια, για το τι θεωρείται «φυσιολογικό» και τι όχι. Ουδείς σκέφτηκε ότι μια τόσο ‘στημένη-για-να-προκαλέσει’ εμφάνιση, ουδόλως απαντά ουσιωδώς το ζήτημα της αισθητικής που τέθηκε πιο πάνω, το οποίο διατρανώνεται και από την ευρύτερη εικόνα της οικογένειας Χριστόφια, πως είναι κάτι καθαρά το υποκειμενικό. Όπως πάντα, δυστυχώς, αλλού μας τρώει κι αλλού ξυνόμαστε, αφού το ερώτημα που θα έπρεπε να απαντηθεί από την εμφάνιση της Κοντσίτα θα έπρεπε να ήταν άλλο: Είναι υγιές να πλασάρεται ο σεξουαλικός προσανατολισμός του ατόμου ως καίριο και κύριο χαρακτηριστικό της ταυτότητας ή και οντότητάς αυτού; Ουδείς το προσέγγισε έτσι. Δεν απορώ.

-          Έπρεπε να δοθεί χάρη στον Ρωμανό να πάει να σπουδάσει;

Εκεί που καλά, καλά οι μισοί από εμάς δεν κατάφεραν να πάρουν πτυχίο και να τελειώσουν τις σπουδές τους στην ώρα τους, άρχισαν άπαντες να κόπτονται για το αν θα το πάρει το πτυχίο ένας κατάδικος, που μέχρι πρόσφατα αγνοούσαμε και την ύπαρξή του. Αυτό κι αν ήταν από τα πιο σχιζοφρενικά που ζήσαμε. Κόντρα και συζήτηση στα Facebook, για να πάει ο δηλωμένος αναρχικός να σπουδάσει «διοίκηση επιχειρήσεων». Πιο οξύμωρο πεθαίνεις. Εν πάση περιπτώσει, αντιλαμβάνομαι ότι δεν ήταν η ουσία του σκοτωμού το κατά πόσο ο Ρωμανός θα σπουδάσει εν τέλει, παρά μόνο αν θα καταφέρει η αναρχία να περάσει το δικό της στο κατεστημένο. Η απεργία πείνας έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα και τελικά ο Ρωμανός συμβιβάστηκε με το να πηγαίνει στα μαθήματα φορώντας ένα ειδικό βραχιολάκι – αν θα ‘ναι από εκείνα τα πλαστικά που φορούσαμε κάποτε για φιλανθρωπικό σκοπό μένει να το μάθουμε εν καιρώ. Έκτοτε ηρέμησε το σύμπαν. Όμως ουδείς εξέφρασε την επιθυμία να μάθει για την πρόοδο και την επίδοσή του, ή τέλος πάντων να ερωτήσει κάποιον καθηγητή κατά πόσον ο φιλομαθής νέος συμμετέχει στα προφορικά, αν τηρεί το word limit στις εργασίες που του υποβάλλονται ή αν ακόμα… φέρει το προβλεπόμενο σορτσάκι κατά τη διάρκεια της γυμναστικής. Υποκρισία και κοινωνική αναλγησία στο έπακρον.

-          Έγινε θύμα κοινωνικού bullying η Νάταλι Ρίαρ μετά την ατάκα για το AIDS;

Ναι, έγινε. Αλλά υπήρχαν μόνο δύο ειδών προσεγγίσεις στο θέμα. Είτε θα αποδεχόμασταν ότι τα καλλιστεία απευθύνονται σε εν δυνάμει πουτανάκια τα οποία μόνο σε τσιμπούκια και πήδους θα πρέπει να εκπαιδεύονται, άρα δεν θα έπρεπε να έχουμε απαιτήσεις εκ μέρους τους να γνωρίζουν σημαντικές γενικές γνώσεις, αφού τις αντιμετωπίζουμε σαν σκέτα κρέατα, είτε θα υιοθετούσαμε την politically correct οδό που θέλει τις υποψήφιες των καλλιστείων ολοκληρωμένες γυναίκες που ζουν στο σήμερα και δεν ανήκουν στα ζώα-φυτά, μα πρόκειται για λαμπρές κοινωνικές μονάδες. Σ’ αυτή την περίπτωση, το να μπέρδεψες τον φορέα του AIDS με τον φιλάνθρωπο, ναι, χρήζει ανελέητου διαδικτυακού bullying καθότι αποδεικνύεις περίτρανα ότι στα καλλιστεία εν τέλει αυτό που ισχύει είναι η πρώτη προσέγγιση που ανέφερα πιο πάνω.

Δεν σου ζήτησαν κυρά μου να λύσεις εξισώσεις χημείας για να δικαιολογείται το «δεν κατάλαβα την ερώτηση». Εγώ ουδέποτε έτυχα μεροληπτικής προσέγγισης σε εξετάσεις που έδωσα στη ζωή μου επειδή «μπερδέυτηκα», πόσο μάλλον να με ρωτούσαν κάτι τόσο απλό. Ναι, η χλεύη ήταν αυτό που της άξιζε, κι αν είχε μισό δράμι μυαλό παραπάνω θα το εκμεταλλευόταν υπέρ της. Θα πρωτοστατούσε, ας πούμε, σε εκστρατεία ενημέρωσης κατά του AIDS την 1^η Δεκεμβρίου, γυμνή σε αφίσες, με το σλόγκαν: «Δεν ήξερα, όμως έμαθα!»

Μα, όλα εγώ;

Όπως και να ‘χει. Η κοινωνία έχει νεύρα εξ αιτίας της φτώχειας που πλάκωσε. Και εφόσον δεν μπορεί να πλακωθεί μεταξύ της στον πραγματικό κόσμο, πλακώνεται διαδικτυακώς που είναι και πιο φθηνό και πιο αναίμακτο.

Το ’15 προμηνύεται το ίδιο ανισόρροπο, από κάθε άποψη, πολιτική, οικονομική και τα τοιαύτα, οπότε περιμένω και για φέτος τα καλύτερα.

Καλή χρονιά!