Επίκαιρα, Μίζερα Και Ευφάνταστα

Καλημέρα, καλημέρα!

Έχω πολλά και διάφορα να σχολιάσω.

Ας ξεκινήσω από τα πιο μίζερα.

Κάβλα το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ελλάδα, μία κάβλα! Άρχισα να επανακτώ την πίστη μου στον ελληνικό λαό. Δεν πρόκειται να ξεχάσω που στις 25 Ιανουαρίου 2015 βγήκε πρώτο κόμμα στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ και μας έκαναν εκείνον τον αμόρφωτο ξευτύλα πρωθυπουργό. Πού το θυμάμαι; Το θυμάμαι γιατί μία μέρα πριν από εκείνες τις εκλογές ήταν ο γάμος μου. Σύσσωμοι οι καλεσμένοι εξ Ελλάδος αγχώνονταν να επιστρέψουν αμάν-αμάν στα σπίτια τους να προλάβουν να ψηφίσουν, μην τυχόν και βγει ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τα καταφέρανε δυστυχώς, και για να πω την αμαρτία μου, είχα αρχίσει να θεωρώ την ημερομηνία του γάμου μου γρουσούζικη. Να όμως που πήραν πούλο το ’19 και πήραν έναν ακόμα μεγαλύτερο χθες βράδυ. Αμήν να δώσει ο Θεός να ζήσουμε να δούμε μία Ελλάδα χωρίς ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μου αρκεί το 17% που πήρανε τώρα. Θέλω να τους δω εξαφανισμένους από προσώπου γης. Μεγαλύτερα παρτάλια δεν ξέβρασε ποτέ προηγουμένως η ανθρωπότητα. Τουρκόφιλοι και ανθέλληνες μέχρι το μεδούλι. Τουλάχιστον όσοι γνώρισα εγώ. Επικίνδυνοι για τη χώρα.

Και για να καταλάβετε το μέγεθος της ψυχικής τους πενίας, σήμερα δεν βγήκανε να δουν τα χάλια τους και να προχωρήσουν σε κάποια υποτυπώδη ενδοσκόπηση ώστε να βρουν τι έφταιξε. Σήμερα ασχολούνται με το γιατί μπήκε το κόμμα των Σπαρτιατών στη Βουλή. Ό,τι έκαναν και οι δικοί μας δηλαδή, που αντί να κάτσουν να σκεφτούν τι φταίει που μειώνονται τα ποσοστά τους σε κάθε εκλογική διαδικασία, κάθονται και ασχολούνται με το ΕΛΑΜ και τον Θεμιστοκλέους. Απορούν πώς γίνεται να αυξάνονται τα ποσοστά τους και να μπαίνει αυτός ο τύπος στη Βουλή. Μπαίνει επειδή είστε άχρηστοι να τον αναχαιτίσετε. Γι’ αυτό μπαίνει.

Δεν αναμένω ιδιαίτερες προκοπές από τη ΝΔ, να σας πω την αλήθεια. Αλλά πλέον είναι τόσο χαμηλό το επίπεδο του πολιτικού λόγου και σκέψης που ο κόσμος λέει, ας είναι και με τον Μητσοτάκη. Εγώ θυμάμαι πως όταν ήμουν μικρός τον Μητσοτάκη τον κορόιδευε όλο μου το σόι. Τον πατέρα Μητσοτάκη εννοώ. Πού να ήξερα ότι θα φτάναμε στο σημείο να λέμε στον υιό Μητσοτάκη «σώσε μας»! Τόση απελπισία.

Είδα και τη Τσαπανίδου που θίχτηκε με τη σάτιρα του Ζαχαράτου. Ως είθισται και όπως ήταν αναμενόμενο, μίλησε για σεξιστικό λόγο επειδή ο Ζαχαράτος είπε «αφήστε με να ολοκληρώσω». Θεωρεί μειωτικό για το φύλο της να ολοκληρώνει μία γυναίκα. Τόσα καταλαβαίνει κι αυτή η κακομοίρα. Εγώ πλέον το έχω εμπεδώσει. Όλες οι ανίκανες και κενές γυναίκες δηλώνουν φεμινίστριες και επικαλούνται με του ψύλλου του πήδημα «σεξιστικό λόγο». Έμεινε κι αυτή, η Ποπάρα, εκτός Βουλής, άντε με το καλό να της δώσουν να λέει κανένα Δελτίο Καιρού, σε δουλίτσα να βρίσκεται. Είδα το βίντεο του Ζαχαράτου, μια σάχλα και μισή, τριάντα χρόνια τώρα τα ίδια ξεπερασμένα αστεία λέει, απορώ γιατί ασχολήθηκε μαζί του. Αν το προσπερνούσε κανένας δεν θα το θυμόταν σήμερα.

Λοιπόν, σε άλλα θέματα, πιο σπουδαία.

Εχθές το βράδυ πήγα στη συναυλία που έγινε στο Δημοτικό Θέατρο προς τιμήν της Λίνας Νικολακοπούλου. Θα τραγουδούσε ο Βουτσικάκης με την Σοφία Παπάζογλου, με τις χορωδίες του ωδείου Μουσικοί Ορίζοντες και τη συμφωνική ορχήστρα του Δήμου Στροβόλου. Εγώ τη Νικολακοπούλου τη συμπαθώ, αλλά δεν θα σηκωνόμουν από τον καναπέ μου να πάω ν’ ακούσω αφιέρωμα στο έργο της. Η Μπρέντα μου το πρότεινε, επειδή «παραπονιέσαι ότι πλέον δεν βγαίνουμε αρκετά μονάχοι μας», οπότε είπα, ας είναι. Ας πάμε. Μα, τι να σας πω.

Άνοιξε η καρδούλα μου φύλλα-φύλλα. Από την ώρα που η παιδική χορωδία έβγαλε την πρώτη της αρμονία, και είπαν τα παιδάκια το πρώτο «ωωω», τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα και έτρεχαν αβίαστα καθόλη τη διάρκεια της βραδιάς. Βασικά, τα μωρά ως όντα δεν υπάρχει περίπτωση να μην εμφανιστούν επί σκηνής και να μην κλέψουν τη παράσταση. Να τραγουδούν τη Σωτηρία Της Ψυχής και να χαίρεσαι ότι μπορείς να ελπίζεις για το αύριο. Ο Βουτσικάκης ήταν μία αποκάλυψη. Η Παπάζογλου επίσης πολύ καλή. Η Νικολακοπούλου βγήκε στο τέλος να πει δυο κουβέντες και μέσα στην απλότητά της ξεδίπλωσε ξανά όλο το μεγαλείο της ψυχής της. Τι να πεις γι’ αυτή τη στιχουργό, τα λόγια περιττά.

Η βραδιά όμως ήταν για εμένα συγκινητική γενικότερα. Το ωδείο των Μουσικών Οριζόντων το ίδρυσε η Ανθή Παπαφιλίππου. Με την Ανθή ήμασταν συμμαθητές στο Δημοτικό, αλλά και αργότερα στο λύκειο, σε διαφορετικά όμως τμήματα. Τη θυμάμαι τόση δα, να κάθεται στο διπλανό θρανίο με την Ισαβέλλα και να τσακωνόμαστε για τα σβηστήρια και τις ξύστρες. Χθες την είδα ολόκληρη κοπέλα να διευθύνει χορωδίες και να συντονίζει συναυλίες. Ένα μεγάλο μέρος της συγκίνησής μου ήταν και για εκείνην. Για την εξέλιξη της, την πρόοδο και την καταξίωση της. Στο κοινό υπήρχαν κι άλλοι συμμαθητές μας οι οποίοι είχαν έρθει να καμαρώσουν τα παιδιά τους που ήταν στη χορωδία. Αυτό από μόνο του συνέβαλλε στο πάρτι που λέγεται ζωή. Δεν μπορούσα να τα παραβλέψω όλα αυτά και να μη συμβάλουν στην συναισθηματική μου φόρτιση. Ήταν υπέροχη βραδιά. Μια γιορτή της ζωής. Πάντα τέτοια και εις ανώτερα.

 Και μιας και είπαμε για γιορτή της ζωής, να σας πω το καλύτερο νέο που μπορείτε να ακούσετε δευτεριάτικα. Η Βίσση και ο Καρβέλας κυκλοφόρησαν το «Ξανά» (που πρωτοείπε ο Ρουβάς), σε ντουέτο. Στα πλαίσια των εορτασμών των 50 χρόνων της καριέρας της, η Άννα Βίσση θα κυκλοφορήσει δίσκο με τραγούδια του Καρβέλα τα οποία «πάντα ήθελε να πει», αλλά εντέλει ο Καρβέλας τα έδωσε αλλού. Ήταν μια περίοδος που οι σχέσεις τους ήταν ασταθείς με αποτέλεσμα πολλά μνημειώδη τραγούδια του συνθέτη να πάνε σε άλλους. Όπως π.χ. το «Εγώ δεν είμαι εγώ», το «είναι αστείο», το «ωραιότερο πλάσμα του κόσμου», το «ξανά» και άλλα πολλά. Ε, ορίστε που έφτασε ο καιρός να αποδοθεί δικαιοσύνη και να τα πει αυτή για την οποία γράφτηκαν, αυτή η οποία μπορεί να τα απογειώσει με την ερμηνεία της.

Το «Ξανά» ήταν ο λόγος που συμπάθησα τον Ρουβά. Θεωρώ ότι το συγκεκριμένο τραγούδι ήταν το σήμα κατατεθέν του. Και λέω «ήταν» γιατί ελπίζω από δω και πέρα να το συνδέσουμε περισσότερο με την Άννα παρά μαζί του. Ανέκαθεν με ξένιζε το ότι ήταν τόσο προφανές ότι το τραγούδι γράφτηκε για την Άννα και τελικά το πήρε ο Σάκης, επειδή προφανώς πλήρωσε αδρώς. Καλά το είπε κι αυτός, δεν λέω, αλλά ήρθε η ώρα αυτό το αριστούργημα να το πει αυτή που πρέπει. Δεν χρειάζεται να σας πω πόσο με παρηγορεί που αυτοί οι δύο έσμιξαν μετά από είκοσι χρόνια και είπαν ξανά ένα ντουέτο και ειδικά το συγκεκριμένο τραγούδι. Έναν ύμνο πραγματικής αγάπης. Τους άκουσα σήμερα το πρωί στο spotify και ένιωσα σαν μωρό που το σκεπάζουν για να μην κρυώσει και να κοιμηθεί ήρεμο. Αυτό ένιωσα. Μια ασφάλεια, μια δήλωση «είμαστε εδώ, μη φοβάσαι».

Σκεφτόμουν χθες βράδυ και επ’ ευκαιρία της συναυλίας της Νικολακοπούλου, πόσο ευτυχής δηλώνω που έζησα στα 80ς και στα 90ς. Το έχω πει εκατό χιλιάδες φορές. Η μουσική πέθανε το 2000. Δεν είναι τυχαίο που όλα τα ωραία σημερινά τραγούδια είναι επανεκτελέσεις παλιότερων επιτυχιών. Σήμερα δεν παράγεται τίποτε πρωτογενές άξιο λόγου. Πέθαναν όλα.

Αυτά είχα να πω. Γεια σας.

Η Μέρα Του Πατέρα

Η αγάπη που λαμβάνω από τον γιο μου με φέρνει σε αμηχανία. Είναι τόσο έντονη και υπερβολική που με κάνει να αμφισβητώ κατά πόσον έχω λάβει αγάπη ποτέ μου προηγουμένως. Η αγάπη και το μίσος είναι αφηρημένες έννοιες, κυρίες και κύριοι. «Σε αγαπώ», «Σε μισώ». Τι να σημαίνουν άραγε; Δεν ξέρουμε. Έρχεται η άλλη και σου λέει «σ’ αγαπώ». Και τι μ’ αυτό; Τι διαφορά μου κάνει; Δεν ξέρω. Την αγάπη δεν μπορείς να την ορίσεις. Ο καθένας αντιλαμβάνεται τις έννοιες όπως του καπνίσει. Εξ ου και οι Αριστεροί που είναι κατ’ εμέ κόσμος με χαμηλό IQ και αντίληψη, άμα τους πεις το παραμικρό και το πάρουν στραβά σε κατηγορούν για «ρητορική μίσους». «Μισώ την κίνηση στη λεωφόρο Αθαλάσσας» να τους πεις, «μισώ τον Παναθηναϊκό», θα σε κατηγορήσουν ότι σπέρνεις μίσος. Μιλούμε για φυντάνια. Τέλος πάντων, ας μη λερώσουμε κι αυτό το κείμενο με την Αριστερά. Ας επιστρέψουμε στο θαύμα της φύσης, τον γιο μου.

Ναι, ο τρόπος που με υποστηρίζει και με επιβάλλει, είναι συγκινητικός. Τα έχω ξαναπεί. Όμως συνέχεια συμβαίνουν καινούρια περιστατικά τα οποία με εκπλήσσουν και βάλω το σταυρό μου και λέω «τι ευλογία είναι αυτή Θεέ μου!» Σήμερα, για παράδειγμα, όλοι οι πατεράδες προσκληθήκαμε στο νηπιαγωγείο για να γιορτάσουμε τη μέρα του πατέρα που είναι την ερχόμενη Κυριακή. Σιχαίνομαι τις μέρες που είναι αφιερωμένες κάπου, αλλά αφού ο γιος μου το απαίτησε, σηκώθηκα και πήγα. Υποτίθεται θα πηγαίναμε για να παίξουμε παιχνίδια με τα παιδιά μας και να παραλάβουμε τα δώρα που μας ετοίμασαν. Ανάμεσα στα παιχνίδια, τα οποία περιλάμβαναν και “Survivor” (Θού Κύριε!), ήταν και η τόμπολα. Ο νικητής της τόμπολας θα κέρδιζε «το μετάλλιο του καλύτερου πατέρα» μας είπε η νηπιαγωγός.

Άστραψαν τα μάτια του γιού μου, γύρισε και μου είπε «εσύ πρέπει να το κερδίσεις γιατί εσύ είσαι ο καλύτερος παπάς!» Αγχώθηκα. Όταν κατά τη διάρκεια αντιλήφθηκα ότι αποκλείεται να κερδίζαμε του το είπα για να μην απογοητευτεί. Αυτός αντί να χαλαρώσει πείσμωσε περισσότερο και άρχισε να διαολίζεται ρίχνοντας κλεφτές ματιές στις κάρτες των διπλανών του. Εν τέλει, χάσαμε. Κέρδισε ένας άλλος το μετάλλιο του καλύτερου πατέρα και στην απονομή ο γιος μου γύρισε την πλάτη και έκλεισε τα αφτιά του για να μην ακούει ή να βλέπει. Είδα κι έπαθα να τον συνεφέρω. Του είπα ότι δεν έχει σημασία και ότι ήταν μόνο ένα παιχνίδι και μου απάντησε «αποκλείεται αυτός να είναι καλύτερος παπάς από σένα!» Λιώνω και κλαίω από ευτυχία μέσα μου.

Πριν πολύ καιρό που είχαν έρθει κάποια παιδάκια στο σπίτι μας για να παίξουν, και είχαν γίνει όλα ένα τσούρμο, πέρασα να τους πω ένα «γεια». Καθώς ήταν απορροφημένα στο παιχνίδι δεν μου έδωσε κανένα σημασία, και τότε ο μικρός διέκοψε το παιχνίδι και τους είπε «όπα, όπα! Αυτός είναι ο παπάς μου και όταν σας μιλά θα του απαντάτε!» Και πάλι εγώ ένιωσα άβολα προς τα ξένα παιδάκια και του είπα «Δεν πειράζει Αλέξη μου, παίξετε με την ησυχία σας, δεν είναι υπόχρεα να με χαιρετήσουν». Μάλιστα, για να το ελαφρύνω τους έκανα μια γκριμάτσα και τα παιδάκια γέλασαν. Ο γιος μου συνέχισε σε τόνο αυστηρότατο «…και όταν σας μιλά δεν θα γελάτε!»

Θα σέβεστε, εν ολίγοις.

Παναγία μου, τον λατρεύω.

Στο τέλος της σημερινής επίσκεψης μου έδωσε και τα δώρα μου, μία κάρτα «παπά, κοίτα, την έκανα κίτρινη, που είναι το αγαπημένο σου χρώμα!» (πού το θυμάται;!), και όταν την άνοιξα είδα μέσα ένα πατέρα και ένα γιο να παίζουν ένα βιντεοπαιχνίδι. «Παπά, μας έβαλα να παίζουμε nintendo switch!» (δεν έχουμε nintendo switch. Αλλά τις τελευταίες μέρες κάπου το είδε και με έπρηξε να του αγοράσω ένα. Αν μη τι άλλο, ξέρει πώς να σε καλοπιάνει). 

Επί του προκειμένου να σας πω ότι θεωρώ γελοίες τις μέρες του πατέρα, της μητέρας, και οποιαδήποτε άλλη «μέρα» ξεφύτρωσε για να τρέχουμε στα ανθοπωλεία και τα ζαχαροπλαστεία ασκόπως. Θα μου πεις, σε χαλάει να έρχεται να σου λέει πως σε αγαπά άλλη μια μέρα; Καθόλου δεν με χαλά, αλλά το κάνει ούτως ή άλλως 365 φορές τη μέρα, 365 μέρες τον χρόνο σε βαθμό που καταντά άβολο. Αν οι «μέρες» επιβλήθηκαν για να φέρουν πιο κοντά τους γονείς με τα παιδιά τους, να ξέρετε ότι αυτό δεν θα γίνει επειδή το επέβαλε, αλήθεια ποιος; Αυτό γίνεται από εσωτερική ανάγκη και μόνο. Δεν μπορεί να επιβληθεί. Αν επιβληθεί θα φέρει στεναχώρια σ’ αυτούς που το προσπάθησαν και απέτυχαν. Αλλά έτσι είναι φτιαγμένος ο κόσμος. Για ηλίθιες μάζες. 

 

Τα Μακρινά Πλην Υπέροχα '90ς

 

Ετοιμάζω ένα επετειακό βίντεο αυτές τις μέρες για τα σαραντάχρονα της Μπρέντας. Πότε ήταν 27 ετών μπουμπούκι όταν τη γνώρισα, και για πότε έφτασε τα σαράντα είναι κάτι το αχώνευτο. Όπως και να ‘χει, προκειμένου να ετοιμάσω το βίντεο μου έδωσε ένα usb με όλο το οικογενειακό τους αρχείο ψηφιοποιημένο, από τότε που γεννήθηκε μέχρι τη μέρα που τη γνώρισα. Παιδικά γενέθλια, σχολικές εκδηλώσεις, οικογενειακά πάρτι και συγκεντρώσεις, ταξίδια στο εξωτερικό, διακοπές στην Κύπρο, όλα συμπυκνωμένα εκεί μέσα. Κάθισα και τα είδα.

Η πρώτη διαπίστωση είναι ότι αν δεν ταιριάζαμε δεν θα συμπεθεριάζαμε. Η ζωή της ήταν τόσο παράλληλη με τη δική μου και τα σόγια μας τόσο ίδια που θεωρώ ότι ήταν γραμμένο μια μέρα να συναντηθούμε και να σμίξουμε. Αυτό δεν είναι καινούριο. Το ήξερα και όταν τη γνώρισα, αλλά όποτε το επιβεβαιώνω, εντυπωσιάζομαι έτι περισσότερον. Θα μου πεις, οι Κύπριοι που μεγαλώνουν μέσα στην ίδια χρονική περίοδο πάνω κάτω μεγαλώνουν με τον ίδιο τρόπο. Θα συμφωνήσω. Όμως στα οικογενειακά της βίντεο βλέπω μία δόση τρέλας και ιδιαιτερότητας που μου είναι τόσο οικεία και πάντα με κάνει να σκέφτομαι ότι «δεν μπορεί να είναι τόσο σαν τη δική μου οικογένεια».

Η δεύτερη και πιο σημαντική διαπίστωση δεν είναι τόσο προσωπική. Έχει να κάνει με την εξέλιξη της τεχνολογίας και την αθώα ζωή στη δεκαετία του ’90. Όπως θυμάστε, την τότε εποχή, που δεν υπήρχε το ίντερνετ, όλα κυλούσαν πιο αργά και όλα είχαν πιο αγνές προθέσεις. Χθες, έβλεπα μία ταινία από ένα οικογενειακό ταξίδι της Μπρέντας στην Πράγα. Μιάμιση ώρα ταινία, η μία ώρα, μπορεί και παραπάνω, έδειχνε τοπία, μνημεία, συντριβάνια, άμαξες, ηλιοβασιλέματα και διάφορα παλιά κτήρια σε ζουμ!

Η ανάγκη να επιστρέψεις στην Κύπρο και να φέρεις πίσω μαζί σου όση περισσότερη Τσεχία μπορούσες είναι διάχυτη στην ταινία. Σήμερα δεν υφίσταται αυτή η ανάγκη. Σήμερα αν κάποιος θέλει να δει την Πράγα μπαίνει στο Youtube, πληκτρολογεί «Prague» και όλη η πόλη ξεδιπλώνεται μπροστά του και μάλιστα σε πιο υψηλή ανάλυση και πιο κατεγραμμένη σε πιο επαγγελματικά πλάνα. Όμως τότε ήταν σημαντικό να επιστρέψεις και να πεις στους φίλους σου «έλα σπίτι μου να σου δείξω την Πράγα!» Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να γνωρίσεις μια χώρα πλην της τηλεόρασης και της προσωπικής επίσκεψης. 

Επιπλέον, τότε το φιλμ και η κασέτα είχαν συγκεκριμένη διάρκεια και μήκος. Πήγαινες στην Τσεχία ήξερες ότι είχες μαζί σου τρία φιλμ, κι ως εκ τούτου έκανες οικονομία στη φωτογραφία. Έβγαζες τα απαραίτητα. Το ίδιο και στην κινηματογράφηση. Είχες μαζί σου μία κασέτα της μίας ώρας, έπρεπε τα πλάνα να είναι υπολογισμένα και μετρημένα. Δεν είναι σαν σήμερα που η φωτογραφία και το βίντεο σβήνονται στο δευτερόλεπτο και ξαναγυρίζονται ώσπου να σου πετύχουν, επιστρέφεις με 10.000 φωτογραφίες και βίντεο, τα οποία επί της ουσίας δεν έχουν καμία συναισθηματική αξία. Είναι πολλά. Όσο πιο πολλά, τόσο πιο φθηνά. 

Ήταν εμφανείς οι αγωνίες για οπτικοακουστική οικονομία στις ταινίες που έκατσα και είδα ψες βράδυ.

Εκτός των όσων ήδη προανέφερα, ήταν διαφορετική και η ηθική μας. Είδα, ας πούμε, τον κόσμο να ποζάρει μπροστά στη κάμερα και να μιλά σοβαρά. Να εξηγεί τι βλέπουμε, να εστιάζει στον ξεναγό, και να μην υπάρχει ιδιαίτερο άππωμα. Θα μου πεις, σε κάθε εποχή μιμούμαστε την τηλεόραση της εποχής. Τότε, βλέπαμε ντοκιμαντέρ στο ΡΙΚ. Σήμερα βλέπουμε ταξιδιωτικές εκπομπές τύπου World Party όπου για να αφοράς τον τηλεθεατή δεν αρκεί να πήγες στην Πράγα. Πρέπει να μας δείξεις και -σχεδόν- τον κώλο σου. Να κάνεις κάτι ακραίο, να πηδήσεις μέσα στον ποταμό Μολδάβα και να πιάσεις δυο ψάρια με τα χέρια σου, φερ’ ειπείν. Να χορέψεις παραδοσιακό χορό με μια γριούλα σε ένα πανηγύρι και να της μάθεις να λέει «μαλάκας». Τέτοια πράγματα.

Στην ίδια ταινία είδα σε ένα πλάνο σύσσωμο το κυπριακό γκρουπ που επισκέφθηκε την Πράγα, να κατεβαίνει από το λεωφορείο. Είχε στηθεί η Μπρέντα σε μια γωνία και κατέγραφε όλους τους επιβάτες που εξέρχονταν του λεωφορείου. Όσοι έτυχε να αντιληφθούν την κάμερα που τους κατέγραφε, είτε την απέφυγαν (στα 90ς η κάμερα ήταν κάτι σαν εξωγήινος, την ένιωθαν πολύ παρεμβατική και όλοι κρύβονταν ή φώναζαν «όχι εμένα, όχι εμένα!), είτε χαμογέλασαν σεμνά και διακριτικά. Σήμερα είναι τέτοια η εξοικείωση, που άμα δούμε κάμερα, ακόμη και μία άγνωστη κάμερα, στέλνουμε φιλάκια, χαριεντιζόμαστε, σηκώνουμε το μεσαίο δάχτυλο, λέμε μια μαλακία. Ο σκοπός μας είναι να γίνουμε viral.

Τα 90ς και γενικά αυτή την αισθητική και τρόπο ζωής, τα νιώθω πολύ κοντά μου και ας έχουνε περάσει τριάντα χρόνια έκτοτε. Στο κεφάλι μου ζουν και μου είναι πολύ πρόσφατα. Χθες βράδυ συνειδητοποίησα ότι είναι πολύ μακρινά εντέλει.

50 Χρόνια Άννα

 

Η Άννα Βίσση γιορτάζει 50 χρόνια καριέρας και ετοιμάζει διάφορες συναυλίες για να το γιορτάσει. Χθες, στη Λάρνακα της Κύπρου έδωσε μία σχετική συνέντευξη Τύπου, η οποία θεωρώ ότι αποτελεί επί της ουσίας διάλεξη ζωής. Θα μπορούσε να ήταν TedX εμφάνιση. Δυστυχώς δεν τη βρίσκω στο Youtube για να σας την παραθέσω, αλλά μπορείτε να τη βρείτε ακολουθώντας τον πιο κάτω σύνδεσμο.

https://www.yourtipster.gr/people/anna-vissi-anarotiemai-giati-klaio-ponos-einai-yparksiakos/

Η Βίσση δεν θα έπρεπε να γιορτάζει τα 50 χρόνια της καριέρας της. Θα έπρεπε να γιορτάζει τα «50 χρόνια πιο μπροστά από την εποχή της». Κάθε φορά που δίνει συνέντευξη επιβεβαιώνω ότι δεν έγινα φαν της απλά και μόνο για τα τραγούδια της. Είναι όλη η στάση ζωής της που με συνεπαίρνει. Δεν θα ξεχάσω που ως παιδί, είχα παρηγορηθεί και ενθουσιαστεί με το τραγούδι «Εμείς» επειδή έλεγε «Εμείς δεν μπορεί να χωρίσουμε, μια ζωή θ’ αγαπιόμαστε, κάπου, κάπως, κάποιο λάθος κάνουμε» γιατί δεν μπορούσα να χωνέψω ότι η Βίσση και ο Καρβέλας είναι δυνατόν να χωρίσουν. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι υπάρχει τέλος στα πράγματα (ακόμα δεν μπορώ να το διανοηθώ), στις σχέσεις, στους γάμους, στην αγάπη. Μέσα στην τύφλα της παιδικής μου ηλικίας, αυτός ο στίχος ήταν για μένα ένα πατ-πατ στην πλάτη, μία διαβεβαίωση και μία υπόσχεση που προέβαλλα και στους δικούς μου γονείς, φοβούμενος μην τυχόν μια μέρα χωρίσουν κι αυτοί.  

Η Μπρέντα κάποτε μου είπε ότι «είμαι φαν των ζευγαριών». Είμαι και παραείμαι. Πιστεύω τρομερά στο «μαζί». Πιστεύω ότι ο χωρισμός θα έπρεπε να απαγορεύεται. Πιστεύω ότι όλα τα προβλήματα που προκύπτουν στις σχέσεις δουλεύονται, τα πάντα διορθώνονται και τα πάντα μπορούν να γίνουν υπέροχα δεδομένου ότι και οι δυο πλευρές επιδεικνύουν καλή θέληση εξίσου. Αν αδυνατούν να συνεργαστούν δεν είμαι υπέρ να παραμένουν σε μία τοξική και δυσάρεση κατάσταση. Στο τέλος θα αρρωστήσουν. Αλλά είμαι τρομερά υπέρ του να γίνονται συζητήσεις, διορθώσεις και να μένουν οι άνθρωποι μαζί. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να μένεις μόνος σου. Έζησα πολλά χρόνια της ζωής μου μόνος μου. Νόμιζα ότι περνούσα κι έτσι καλά. Εκ των υστέρων, παραδέχομαι ότι χάλια περνούσα. Απλά κορόιδευα τον εαυτό μου. Ακόμη και σήμερα, όταν υπάρχουν καβγάδες στο σπίτι, θεωρώ ότι είναι καλύτερη μία ψυχρή κατάσταση που επιδέχεται βελτίωσης, παρά η εγωιστική μοναξιά. Θαυμάζω όσους κάνουν πράγματα και μόνοι τους, και που ισχυρίζονται ότι μια χαρά είναι κι έτσι, αλλά για εμένα δεν έχει τίποτε αξία αν δε το μοιράζεσαι.

Εν πάση περιπτώσει, πίσω στη Βίσση. Η Βίσση και ο Καρβέλας μοιράστηκαν μία καλλιτεχνική ζωή γεμάτη επιτυχίες που θα μπορούσε κάλλιστα να συγκριθεί με μεγέθη του εξωτερικού. Πώς να μην είναι εξαρτημένοι ψυχικά ο ένας από τον άλλο. «Να πει η Άννα και τραγούδια άλλων συνθετών» λένε συχνά οι αφελείς φανς της. Πόσα λίγα καταλαβαίνουν. Δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι εδώ υφίσταται μία σχέση πέραν της δισκογραφίας. Εδώ είναι δυο συγκοινωνούντα δοχεία. Εδώ είναι οι αναμνήσεις και οι επιτυχίες μιας ζωής. Γιατί να τα μοιραστεί και μ’ άλλον; Ποιος νουνεχής άνθρωπος θα το έκανε;

Η τόλμη της Άννας να μιλήσει για τη φθορά του χρόνου και το υπαρξιακόν του πράγματος πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία, καθώς προείπα. Δεν ξέρω, ούτε μπορώ να φανταστώ άλλην τραγουδίστρια να τολμά να θίξει την εσωτερική της πάλη για το τέλος (έστω και το καλλιτεχνικό τέλος) που καραδοκεί. Οι περισσότεροι το παίζουν άνετοι, ότι δήθεν έχουν αποδεχτεί το πέρασμα του χρόνου, ότι είναι έτοιμοι να ζήσουν την καμπή, το κενό. Μαλακίες! Κανένας μας δεν είναι. Εγώ εδώ που παίζω με τους φίλους μου εργάκια για την πλάκα μας στο ερασιτεχνικό θέατρο και δεν μπορώ να δεχτώ ότι μεγαλώνουμε και κάποια μέρα αυτή η παρέα θα διαλυθεί, ότι το να παίζουμε θέατρο θα φαίνεται ακόμη πιο γελοίο και άβολο στους θεατές και ότι θα πρέπει να αρκεστούμε σε «νύχτες με σουβλάκια στην βεράντα» ως υποκατάστατο.

Θα μπορούσε ποτέ η Άννα να χωνέψει ότι μία ζωή γεμάτη βραβεία, πλατίνες, πωλήσεις εκατομμυρίων, φαντασμαγορικά σόους και εμφανίσεις θα λάβει τέλος; Θα μου πεις, έχει ρίξει προ πολλού τους τόνους σε όλα αυτά. Ναι, προφανώς το δουλεύει και το επεξεργάζεται μέσα της και προσπαθεί να το αποδεχτεί. Αλλά δεν είναι απλό. Αν δείτε παλιά βίντεο της Βουγιουκλάκη θα δείτε ότι κι εκείνη είχε την ανάλογη έγνοια. Έχουν όμως την έγνοια γιατί έχουν και την καριέρα. Ποια άλλη πλην της Άννας και της Αλίκης στον ελληνικό χώρο έχουν παράγει τόσο έργο; Κανένας.

Το προνόμιο όσων έχουν παράγει έργο, βέβαια, είναι η καθολική αποδοχή. Ακόμη και οι μεταλλάδες παραδέχονται τη Βίσση. Ακόμη και οι φανς του ευρωπαϊκού κινηματογράφου παραδέχονται τη Βουγιουκλάκη. Αποδοχή σημαίνει αγάπη, και η αγάπη συνεπάγεται με την αιωνιότητα. Κατά μία έννοια, ο χρόνος δεν θα έπρεπε να τις απασχολεί. Εδώ ο γιος μου, που έχει γεννηθεί είκοσι χρόνια μετά τον θάνατο της Βουγιουκλάκη, γνωρίζει ποια είναι και στις γιορτές του σχολείου του χορεύει τραγούδια της με την τάξη του. Όσον αφορά την Άννα, τη ξέρει και με το παραπάνω. Τη ζηλεύει λίγο γιατί θεωρεί ότι του κλέβει λίγη αγάπη εκ μέρους μου, αλλά την παραδέχεται. Πριν πολύ καιρό ερωτηθείς στο σχολείο κατά πόσον γνωρίζει σπουδαίους μουσουργούς (δηλ. Μπετόβεν, Μότσαρτ κτλ), σήκωσε το χέρι του και είπε περήφανος «ξέρω την Άννα Βίσση!»

Οι σταρ δεν πεθαίνουν ποτέ. Αλλά τους καταλαβαίνω που αγχώνονται και στεναχωριούνται. Και εγώ στη θέση τους δεν θα χόρταινα ποτέ μου τόση αγάπη από τον κόσμο, και τη διάθεση για να ζήσω κι άλλα μέσα από τη δουλειά μου.

Μπράβο στην Άννα που ξεγύμνωσε τη ψυχούλα της μπροστά στους δημοσιογράφους και είπε όλα αυτά που όλοι σκεφτόμαστε αλλά τα καταπίνουμε για να φανούμε 100% συγκροτημένοι. Δεν είμαστε.

Υ.Γ.: Ποιος χώρκατος έκατσε δίπλα της και της έκοβε τον ειρμό, ρίχνοντας ταυτόχρονα το επίπεδο, με αστειάκια επιπέδου Λούη Πατσαλίδη; Πολύ θα ήθελα να μάθω.