It's sLOVEnia!

Γεια και χαρά σας από τη Σλοβενία και την πανέμορφη πόλη του Πορτορόζ! Έχω έρθει εδώ για ένα συνέδριο και έχει από χθες που αφίχθηκα που απολαμβάνω την ηρεμία του να ταξιδεύεις μόνος σου που και που -στο συστήνω ανεπιφύλακτα.

Μόλις επέστρεψα από την δεξίωση για το καλωσόρισμα, όπου συνειδητοποίησα πόσο μου λείπει η επαφή με τους ευρωπαίους αλλά κυρίως με ανθρώπους που έχουν κάτι να πουν. Έχω να κάνω τόσο ενδιαφέρουσες γνωριμίες απο τον καιρό του πανεπιστημίου όταν έπιανα "από κοντά" τους φοιτητές του erasmus.

Απόψε κάθισα και δείπνησα με την αποστολή της Ισλανδίας, η οποία μου έδινε tips για το τι να επισκεφθώ φέτος που θα πάω διακοπές στη χώρα τους, ύστερα εξηγούσα τα του κυπριακού σε κάτι Ελβετούς, φρέσκαρα τα ισπανικά μου με την Ισπανίδα αντιπρόσωπο, ενώ στο φινάλε ένας Κροάτης μου εξηγούσε τα dynamics ανάμεσα στις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας!

Μετά από όλο αυτό, όλοι αυτοί κι άλλοι τόσοι κύριοι και κυρίες που ήταν στην πλειοψηφία τους άγνωστοι μεταξύ τους και κατά πολύ άνω των πρώτων -άντα, μαζεύτηκαν στην πίστα και χόρεψαν υπό τη συνοδεία ζωντανής ορχήστρας τραγούδια του Michael Jackson και άλλα χιτάκια των '70ς. Όχι μόνο χόρεψαν,ξεβιδώθηκαν κατ' ακρίβειαν! Έκαναν κανονική χορογραφία αψηφώντας οποιαδήποτε κόμπλεξ που ίσως τους επέβαλλε η όποια θέση τους. Προσωπικά, το έπαιζα σοβαρός, τρομάρα μου, και δεν το ευχαριστήθηκα. Δεν είχα μαζί μου και την περούκα του Καρβέλα, καταλαβαίνεις...

Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι τόσο εποικοδομητικές νύχτες ουδέποτε έχω στην πατρίδα και μελαγχολώ όταν βλέπω ότι το lifestyle που επιζητώ είναι εφικτό αλλά μόνο υπό τέτοιες συνθήκες, που πλέον θα ζω μια φορά στα δέκα χρόνια! Τι κρίμα!

Κατά τα άλλα να σου πω ότι η Σλοβενία είναι μια αποκάλυψη! Πνιγμένη στο πράσινο και το λέλουδο, με αρχιτεκτονική που θυμίζει Βουδαπέστη και ιταλική επαρχία, κατατάσσεται άνετα στις πιο όμορφες χώρες της Ευρώπης.

Παρόλα αυτά, είναι ήσυχη κ ήρεμη σε βαθμό αηδίας και δεν θα άντεχα να ζήσω εδώ πάνω από μήνα. Τα μαγαζιά και η αγορά τους εκπέμπουν ακόμα τη μιζέρια του κουμμουνισμού. Δεν ξέρουν να ντυθούν, δεν έχουν ιδέα από στιλ και φινέτσα. Το ζάρα της Λουμπλιάνας θυμίζει παράρτημα της ΕΣΕΛ, σκέτο χάλι.

Επίσης, να σου πω ότι από όσο πρόλαβα να πάρω μάτι, οι Σλοβένες δεν είναι και πολύ ωραίες αν και είδα και κάτι εξαιρετικά κομμάτια καβάλα πάνω σε ποδήλατα (παίζει πολύ ποδήλατο γενικότερα) που είναι αξιοσημείωτα.

Μιλούν όλοι καλά αγγλικά, είναι πολύ εξυπηρετικοί (βρήκα περαστικό που προσφέρθηκε μέχρι και ταξί να μου καλέσει για να πάω εκεί που ήθελα!) ενώ μου έκανε εντύπωση ότι άμα ακούν ότι έρχομαι απ´ο Κύπρο με ρωτούν πώς πάνε οι προετοιμασίες για την προεδρία και φυσικά τους δίνω την απάντηση που πρέπει.

Αυτή πιο κάτω είναι η θέα μου από το ξενοδοχείο μου στο Πορτορόζ. Μπορεί να είναι λίγο "γιαγιαδίστικος" προορισμός, αλλά εδώ αρχίζεις να πιστεύεις στον Θεό. Γυρνώ το Σάββατο μέσω χιλίων άλλων σταθμών και θα σας πω τα καθέκαστα του συνεδρίου! Καληνύχτα!

Dysphoria

Αναρωτιέσαι γιατί άργησα να αναρτήσω τα σχόλιά μου για τον ψεσινό τελικό. Μα, αν καθόμουν να σου γράψω μετά το πέρας του τελικού μόνο σιχτίρια και γαμωσταυρίδια θα σου αράδιαζα, γι αυτό και περίμενα να ξημερωθούμε, μπας και μου περάσουν τα νεύρα. Μου πέρασαν, αλλά όταν τα θυμάμαι με ξαναπιάνουν! Δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω, γι αυτό θα στα λέω έτσι ανακατωμένα, κι ελπίζω να μην ακούγονται σαν άρατα κούρατα!

Μα, μόνο 16^η θέση για την Ήβη; Μόνο; Η Ήβη, μάνα μου, έπρεπε να είναι μέσα στο τοπ10 τουλάχιστον, για να μην πω τοπ5! Δέκατη έκτη είχε έρθει η Λία Βίσση με μία απαράδεκτη συμμετοχή το 1985. Δέκατος έκτος είχε έρθει ο γελοίος Άντυ Πωλ με το Άννα Μαρία Λένα το 1984, δεν μπορεί να συγκρίνεται το λα λα λαβ με αυτές τις βλακείες. Θα μου πεις, τότε συμμετείχαν μόνο 22 χώρες, σήμερα συμμετέχουν 42, άλλαξαν οι εποχές. Ναι, ΟΚ. Αλλά και πάλι, δεν το χωνεύω να χάνουμε από χώρες της πλάκας! Ειδικά όταν κάνουμε αξιόλογη προσπάθεια και προσέχουμε την κάθε λεπτομέρεια!

Πες μου εκείνη την Αλβανή ποιος την ψήφισε! Κατ’ αρχάς, ποιος άντεξε να ακούσει το τραγούδι της, σωστό μαρτύριο, ως το τέλος;! Δεν το χωνεύω ότι προκρίθηκε αυτή η τσιρίδα, πόσο μάλλον ότι μπήκε στην πεντάδα!

Να χάνει ο Χάμπερντιγκ (που κατ’ εμέ είχε το ωραιότερο τραγούδι) καταλήγοντας προτελευταίος και να διακρίνονται οι Λιθουανοί, οι Ουκρανοί και οι Σκοπιανοί, μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν χώρα να μείνουν και άπλωσαν τα πλοκάμια τους σε όλη την Ευρώπη. Λαμπρά! Να πατώνουν οι Ισλανδοί, οι Νορβηγοί, οι Γάλλοι και οι Δανοί που στέλνουν τραγούδια που θα μπορούσαν να σταθούν αξιοπρεπώς στο μουσικό στερέωμα, για να έρχονται δεύτερες οι σκατόγριες απλά και μόνο επειδή είναι χαριτωμένες!

Για να μην σχολιάσω τις θέσεις των Τούρκων κάθε χρόνο που μπαίνουν στο τοπ10 με το καλημέρα σας. Όπου Τούρκους βλέπε και τους Αζέρους, διότι ως γνωστόν ούνα φάτσα, ούνα ράτσα!

Θέλω να μου εξηγήσει κάποιος ειδικός γιατί κάθε χρόνο η Κύπρος δίνει 8 βαθμούς στο Αζερμπαϊτζάν. Γιατί; Από το 2008 που πρώτο-συμμετείχαν μέχρι σήμερα, κάθε χρόνο τους πριμοδοτούμε με 8άρι. Ποιος άνθρωπος της προκοπής σηκώνει το ακουστικό του και χρεώνεται για να ψηφίσει μία χώρα-αδελφή της Τουρκίας; Έχουμε Αζέρους μετανάστες εδώ και δεν το πήρα πρέφα; Ψηφίζουν οι τουρκοκύπριοι; Και αν όντως ψηφίζουν, γιατί δεν ψηφίζουν τη μάνα τους την Τουρκία και ενισχύουν το Αζερμπαϊτζάν; Είναι πραγματικά, για να τρελαίνεσαι.

Παρεμπιπτόντως, Λουκά Χάματσε, ελπίζω να νιώθεις πολύ περήφανος που βγήκες και μίλησες στα τούρκικα για να συγχαρείς τους Αζέρους για το «wonderful show». Ουδέποτε αμφέβαλλα για τη μαλακία που σε δέρνει, χθες βράδυ επιβεβαιώθηκα. Να σερβίρεις ληγμένα σαντουϊτσάκια στα αεροπλάνα και πολύ σου πέφτει! Εμ, μετά τι κάθομαι και απορώ ποιοι ψηφίζουν το Αζερμπαϊτζάν; Δες τον πρόεδρο που έχουμε, πάρε και κατάλαβε!

Μου ανέβηκε η πίεση, είχα δεν είχα. Ήταν μακράν η χειρότερη Γιουροβίζιον που είδα τα τελευταία δέκα χρόνια. Παρόλο που δεν με ενθουσιάζει το euphoria, ευτυχώς που κέρδισε εν τέλει, να επιστρέψει ο διαγωνισμός στην Ευρώπη, μπας και πάρει τα πάνω του. Όχι που θα κάθομαι να βλέπω τη Μογγόλα παρουσιάστρια να πασχίζει με χίλια ζόρια να πει μια φράση στη γαλλική (κι αυτήν με λάθος προφορά) και στο τέλος να καταλήγει ειρωνικά: «άρχισα να συμπαθώ αυτή τη γλώσσα.» Τον καιρό που ο κόσμος ανέπτυσσε τα γαλλικά οι Αζέροι δεν ανήκαν καν στους homo erectus, τώρα θα μου πουν ότι άρχισαν να συμπαθούν και τα γαλλικά! Ουστ από κει χάμω!

Η Ελλάδα πήρε ό, τι άξιζε κατά τη γνώμη μου. Δεν γκρινιάζω περί συμμαχιών κτλ, διότι η Ελλάδα τα τελευταία 10 χρόνια σκίζει στις κατατάξεις και δεν μπορούμε να θεωρούμε ότι τη μια χρονιά μας συμπαθούν και την άλλη συνωμοτούν εναντίον μας. Ακόμα και το περσινό ζεϊμπέκικο εκτιμήθηκε επειδή είχε κάτι να πει, και ο νταλκάς του Αλκαίου, επίσης. Οπότε δεν θεωρώ ότι η Ελευθερίου έπεσε θύμα πλεκτάνης και ανθελληνικού κλίματος. Παρόλα αυτά, θεωρώ ότι όντως η Ήβη αδικήθηκε, από την άλλη όμως σκέφτομαι ότι η Λίζα Αντρέας ήρθε 4^η πριν 8 χρόνια και σκέφτομαι ότι όλα είναι πιθανά και παίρνω θάρρος. Βέβαια, όπως είπε και μία σοφή γνωστή μου: «Άμα δεν κέρδισε η Βίσση, τι να σου κάνει και η Ήβη Αδάμου;» Αυτό να μου πεις!

Δύο θετικά κρατώ από χθες βράδυ: Ότι Ιταλία, Ισπανία και Γερμανία που είχαν ωραία τραγούδια μπήκαν στο τοπ10. Ότι το 12άρι της Σουηδίας προς την Κύπρο ήταν τρομερά ευχάριστη έκπληξη. Μόνο αυτά.

Και του χρόνου, σε καλύτερη διοργάνωση, που είναι και το μόνο σίγουρο.

Μπουζουκοεξετάσεις

Μα, πόσο γέλασα σήμερα το πρωί!

Πήρα άδεια από τη δουλειά, γιατί είχα εξετάσεις IGCSE στα ισπανικά. Ξύπνησα στις 9:00 και πήρα το αυτοκινητάκι μου να πάω να γράψω. Σε ποιο εξεταστικό κέντρο έλαβαν χώρα οι εξετάσεις, αν είσαι Χριστιανή; Μα, φυσικά, στο Παβίλιον! Το απόλυτο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Το κτίριο για όλες τις δουλειές. Πραγματικά, πρόκειται για κατάντια.

Το Παβίλιον – για σένα που μας διαβάζεις από το εξωτερικό και δεν ξέρεις – είναι κέντρο διασκεδάσεως. Δηλαδή μπουζούκια. Μπουζούκια τύπου Λάρισας στην καλύτερη περίπτωση, στα οποία εμφανίζονται οι Ελλαδίτες τραγουδιστές όταν έρχονται στην Κύπρο για αρπαχτή. Εκτός από τους τραγουδιστές, υπάρχουν και αίθουσες δεξιώσεων και γάμων, οι οποίες από καιρού εις καιρόν χρησιμοποιούνται και ως εξεταστικά κέντρα.

Έκατσα να γράψω έκθεση στα ισπανικά πάνω σε τραπέζι γάμου! Μπροστά μου είχα 10 καφάσια μπίρας ΚΕΟ, 9 ντισκομπάλες μετρημένες σε μία γωνία, και μια ταμπέλα που έγραφε «προς μπουφέ». Ο σουρεαλισμός σε όλο του το μεγαλείο. Η επιτηρήτρια έδινε οδηγίες στους εξεταζόμενους από το μικρόφωνο της ορχήστρας! Σε τίποτα δεν το 'χε, να μας πει κι ένα τραγούδι επί τη ευκαιρία. "Αφήστε κάτω τα γραπτά σας, μαέστρο πιάσε ένα ζεϊμπέκικο!" και οι διαγωνιζόμενοι από κάτω να βαράνε παλαμάκια. Ό, τι και να σου πω είναι λίγο. Κύπρος 2012, προεδρεύουσα της ΕΕ!

Ήταν πολύ κωμικοτραγικό. Κωμικοτραγική ήταν επίσης η νεολαία μας. Μαζί με τα ισπανικά, σήμερα έγραφαν στατιστική και μαθηματικά οι έφηβοι. Νόμιζα ότι η δική μου η γενιά ήταν μαμούχαλη. Ε, λοιπόν σε διαβεβαιώ, το ίδιο μαμούχαλη είναι και η σημερινή γενιά, στο πιο βλαχοτρέντι, με τη μόνη διαφορά ότι αυτοί έχουν και κινητά τηλέφωνα. Εμείς δεν είχαμε. Να μπαίνουν να γράψουν στατιστική και πέντε λεπτά πριν την εξέταση να θυμούνται ότι δεν έφεραν υπολογιστική και στυλό μαζί τους! Ε, με τέτοια μούσια και μαλλούρα που αφήνετε στα 15 σας, πού να βρεθεί εγκέφαλος να σκεφτεί;! Μην μιλήσω για τα μούσια και τη μαλλούρα των κοπέλων και κλάψουμε ομαδικώς. Ο Θεός να ευλογήσει τα λέιζερ που όλα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν.

Πάντως, αν κρίνω από το όλο θέαμα, θέλει μεγάλη φλάγκα να είσαι στις μέρες μας δάσκαλος ή και καθηγητής. Εγώ θα τα είχα αρχίσει στις μπουνιές αν μουρμουρούσαν τόσο πολύ μέσα στην τάξη. Δεν παλεύονται με τίποτε!

Κατά τα άλλα, πρέπει να σου πω ότι εξεπλάγην με τον επαγγελματισμό του προσωπικού του British Council που ήταν ιδιαίτερα φιλικό αλλά και αυστηρό σε βαθμό που παρέπεμπε σε αγγλικό πανεπιστήμιο. Μάλιστα, δεν περίμεναν ότι κάποιος στην ηλικία μου θα καθόταν σήμερα εξετάσεις και από την ώρα που με είδαν με είχαν στα όπα-όπα, να φανταστείς σχεδόν όλοι ήρθαν στο τέλος να με ρωτήσουν πώς τα πήγα, ενώ μια πολύ γλυκιά κυρία ήρθε να μου δώσει συγχαρητήρια που στην ηλικία μου με ενδιαφέρει να μάθω ξένες γλώσσες. «Είμαι κι εγώ γαλλικός και μου αρέσουν οι ξένες γλώσσες! Έτσι πρέπει, να μαθαίνουμε συνέχεια νέα πράγματα!»

Το διαγώνισμα ήταν πανεύκολο, σε βαθμό που το τελείωσα στη μία ώρα και έπρεπε να περιμένω άλλη μισή μέσα στην αίθουσα χάσκοντας. Δεν μου επέτρεπαν να αποχωρήσω. Καθόμουν και παρακολουθούσα τα μωρά που έγραφαν τριγύρω μου και συνειδητοποιούσα την ηλικία μου. Πεθύμησα φοβερά τη μαθητική φάση, ή τέλος πάντων τη φάση του πανεπιστημίου.

Βγήκα από την αίθουσα στις 12 και αντίκρισα ένα μάτσο γονέων να αγωνιούν για το πώς τα πήγαν τα βλαστάρια τους και μου μετέδωσαν το άγχος τους. Με τόση πίεση, πώς να μην τους βγουν μαμούχαλα τα κοπελλούθκια; Και όχι μόνο αυτό, αλλά παρκάρανε και όπως, όπως, έκανα μισή ώρα να βρω δρόμο να γυρίσω σπίτι μου.

Όπως και να ‘χει, είχε ενδιαφέρον. 

La, La, Laλήσαμε...

Λίγες σκέψεις πριν να πάω για ύπνο.

*Μπράβο στα red villages που απόψε, λογικά, πρέπει να έχουν πάρει φωτιά, σαν το πασαλιμάνι μετά το final four!

*Πρέπει να αλλάξουμε σημαία επειγόντως. Δεν γίνεται να σχηματίζονται όλες οι σημαίες με το φως πάνω στο Crystal Hall και στη δική μας απλά να το κάνουν όλο άσπρο. Δεν γίνεται!

*Η Ήβη είχε προβλήματα στον ήχο; Δεν ακουγόταν και πολύ καλά. ΟΚ, η φωνή της ήταν το τελευταίο που πρόσεξα. Το όλο θέμα ήταν η ενέργεια του τραγουδιού που, ευτυχώς, μεταδόθηκε καλά στον τηλεθεατή.  Αν δεν ήταν και ο μαλάκας ο Ρώσος μέσα στο κοινό να ανεμίζει τη σημαία του και να χαλά τα πλάνα, θα ήταν όλα πολύ καλύτερα.

*Μα, πόσο βαρετή γιουροβίζιον ήταν αυτή; Η σκηνοθεσία ίδια με την περσινή της Γερμανίας, καμία πρωτοτυπία. Ακόμα και τα δωματιάκια του green room τα έκαναν ρόμβους, ουδεμία διαφοροποίηση. Άσε που και τα computer graphics ήταν τα ίδια. Αυτό εννοούσαν οι Αζέροι ότι θα «πάνε τον διαγωνισμό βήματα μπροστά» με αυτό που θα έστηναν; Τουρκόσποροι μάνα μου, τι περιμένεις…. Μόνο να οικειοποιούνται τα πάντα ξέρουν.

*Ψήφισα Ελλάδα (επειδή είναι η μητέρα πατρίδα και όχι επειδή μου άρεσε), ψήφισα Ιρλανδία γιατί μου άρεσε η ιδέα του βουτώ μες το σιντριβάνι, Ισλανδία γιατί το άξιζε και Φινλανδία επίσης. Τις Ρωσίδες, όπως είδες, δεν τις πήρε ο Χάρος, πέρασαν άνετα, και πολύ φοβάμαι ότι με δυσκολία θα αποφύγουμε τη Μόσχα του χρόνου.

*Δεν με φτάνει ο πόνος μου, να έχω και τη Βανδή στο τουίτερ να παροτρύνει την Κοκκίνου να πάνε κι αυτές σε είκοσι χρόνια, για να διαπρέψουν σαν τις ρωσίδες:

Despina Vandi ‏@Desp1naVandi

@ElliKokkinou Έλλη ετοιμασου να πάμε Eurovision σε 20 χρόνια!Μετα τη Ρωσσια μπορούμε κι εμείς!

Retweeted by Fanis Stamou

 View conversation

•  Reply 
•  Retweet 
•  Favorite

Chris Koul ‏@antidoto1980

@ElliKokkinou @Desp1naVandi sorry αλλά ούτε τότε δεν θα μπορείτε...

 View conversation

•  Reply 
•  Delete 
•  Favorite

*Πιο πολύ χάρηκε η Εύη Παπαμιχαήλ που περάσαμε, παρά η ίδια η Ήβη.

*Αυτοί που γκρίνιαζαν στο τουίτερ για το «θέαμα της πλάκας», υπό κανονικές συνθήκες τι θα έβλεπαν δηλαδή; Ταινία του Αγγελόπουλου; Περιττό να σου πω ότι στο timeline μου μέσα στο δίωρο που κράτησε ο διαγωνισμός είχα 1000+ νέα τουήτς! Κατά τα άλλα, απορούμε ποιοι το βλέπουν…

#Άσε μας!

Chart Show: Οι Κυπριακές Συμμετοχές

Καιρό έχουμε να παίξουμε Chart Show. Λόγω της ημέρας, ορίστε, σου παρουσιάζω σε αντίστροφη μέτρηση τα 10 πιο αγαπημένα μου τραγούδια που εκπροσώπησαν την Κύπρο στη Γιουροβίζιον από το 1981 μέχρι σήμερα. Η κατάταξη έγινε βάσει του playcount στο itunes μου.

Δες το βίντεο, μου πήρε πάρα πολύ χρόνο να το φτιάξω, γιατί μαζί με τα τραγούδια μόνταρα και πλάνα από τα εκάστοτε βίντεο κλιπς. Τρομερή παραγωγή όπως θα δεις. Αχάπαρη, beat that bitch!

Πιο κάτω σου παραθέτω και σχόλια ατάκτως ερριμμένα που μου ήρθαν στο μυαλό αυθόρμητα, βλέποντας το τοπ. Αλλά, μην τα διαβάσεις πριν δεις το βίντεο γιατί αλλιώς θα χαθεί το suspense, λέμε τώρα…

Λοιπόν! Διερωτώμαι τι σκέφτεται ο Θεοφάνους όταν βλέπει σήμερα τον εαυτό του να πρωταγωνιστεί στο βίντεο κλιπ του «ταιριάζουμε», εκείνο το μαύρο χάλι με το χωριάτικο κρεβάτι που πήρε σβάρνα τις θάλασσες, τα βουνά και τα λαγκάδια. Πραγματικά, θέλω να μου πει πως αισθάνεται, αν το δικαιολογεί ως ατόπημα της εποχής ή αν έπεσε θύμα εκβιασμού.

Το «μόνο η αγάπη» είναι από τα λίγα τραγούδια που ξέρω που έχει ένα κουπλέ πιο ωραίο από το ρεφρέν. "Τίποτα δεν μένει, τίποτα δεν ζει, όλα σβήνουν χάνονται σαν ήλιος, σαν βροχή..." Πόσο ωραίο! Επίσης θεωρώ ότι η Βίσση εκεί, είναι η Κύπρος προσωποποιημένη, η Κύπρος στα καλύτερά της, όπως αυτή καθρεφτίζεται στη φρεσκάδα που ενέπνεε η λεβέντικη παρουσία της επί σκηνής.

Θυμάμαι τη μάνα μου να σχολιάζει «παναγία μου, βγήκαν ντυμένοι σαν γαμπρός και νύφη» για το «απόψε ας βρεθούμε». Τότε ήμουν 9 χρονών, το είχα βρει καταπληκτική ιδέα, δεν έβλεπα το απαράδεκτο του πράγματος. Σήμερα το θεωρώ καλτ.

Όπως επίσης θεωρώ αριστούργημα το «μιλάς πολύ» το οποίο όποτε το ακούω είναι σαν να ζω ξανά όλη τη χρονιά, μέρα προς μέρα. Από τα πιο ευτυχισμένα μου χρόνια! Μα, ποιος μου έλεγε πρόσφατα ότι ο Αναστάζιο γέρασε πολύ και τραγουδά σε κάτι παρακμιακά μπουζούκια στις Πλάτρες;!

Το ‘στη φωτιά’ ήταν από τις συμμετοχές που ευνοήθηκε τρομερά από την τηλεσκηνοθεσία. Κάθε πλάνο πρόσθετε πόντους στο τραγούδι. Μας ήθελε ο σκηνοθέτης νικητές πιο πολύ κι από όσο μας θέλαμε εμείς!

Τα τρία τραγούδια που στο τσακ δεν συμπεριλήφθησαν στη 10αδα είναι το «Άννα-Μαρία-Λένα», το «Θα ΄ναι ερωτας» και το «life looks better in spring».

Το ότι η πλειοψηφία του τοπ αποτελείται από τραγούδια από τα τέλη της δεκαετίας του 80 με τις αρχές του 90, κάτι λέει. Είτε ότι τότε τα παίρναμε όλα πιο σοβαρά ως χώρα, είτε ότι μεγαλώσαμε και δεν μας εντυπωσιάζει τίποτε πια.

Τέλος πάντων. Καλή επιτυχία στην Κύπρο και στην Ήβη, όπως βλέπεις υποστηρίζω με τα χίλια την πατρίδα όταν προσπαθεί και όταν δεν προάγει το χωρκαθκιόν - όπως έκανε κατά κόρον την τελευταία 10ετία. Αυτά, για να μην μου την πέφτουν οι ανώνυμοι ότι «κυπριακό είναι να απαξιώνεις κάθε τι κυπριακό» - δεν μας χέζετε λέω εγώ. Το καλό να λέγεται! Απλώς είναι σπάνιο στη χώρα μας.

Every Δίκη, Every Day

Είχα ένα εξαιρετικό βράδυ στην Αυλαία όπου καμάρωσα την Ευρυδίκη και τον Γιώργο Θεοφάνους να ανασταίνουν τα εφηβικά μου χρόνια.

Δεν μπορώ να σου περιγράψω τη χαρμολύπη που με κυρίεψε ακούγοντας τραγούδια που έχω να τα ακούσω από τον καιρό που ήμουν 13 με 15 χρονών, και φυσικά δεν αναφέρομαι στα all time classics: «πυξίδα», «πόσο λίγο με ξέρεις» και «το μόνο που θυμάμαι», αλλά σε άλλα πιο σπάνια τραγούδια που η Ευρυδίκη δεν τα τιμά πλέον στον βαθμό που τους αξίζει.

Ένα θα σου πω, ήπια και ζαλίστηκα και ο συνδυασμός των αναμνήσεων με το τώρα με έκανε να ξεχάσω ακόμα και το πού βρίσκομαι.. Τραγουδούσα τόσο δυνατά -με άκουγαν και οι δίπλα αλλά δεν με ενδιέφερε, και τόσο θαρραλέα που στο τέλος ένιωσα ότι τους χρωστώ και χρήματα από πάνω.

Παρατηρώ και λέγω ότι:

Η Ευρυδίκη είναι πολύ μεγάλη φωνή και δεν έχει εκτιμηθεί όσο της αξίζει. Η μάνα μου πάντα απορούσε πως μπορούσα να ακούω μία που «τραγουδά σαν να τσιλλούν κάττο με το αυτοκίνητο», αλλά απόψε επιβεβαίωσα το γιατί μ’ αρέσει, αλλά ακόμα παραπάνω, εντυπωσιάστηκα με το πόσο άνετα έβγαζε τις κορώνες και ακροβατούσε από τις ψηλές στις χαμηλές νότες.

Επίσης, η Ευρυδίκη παρόλο που έβγαλε αδιαμφισβήτητα σουξέ με τον Κοργιαλά, εντούτοις θεωρώ μέγα λάθος το ότι σταμάτησε να βγάζει δίσκους με τον Θεοφάνους. Απόψε σιγουρεύτηκα ότι τα καλύτερά της τα έβγαλε μαζί του. Ελπίζω μετά το «μια ζωή για μένα» να επανέλθουν με φουλ άλμπουμ στο μέλλον.

Από το πρόγραμμα απουσίαζαν ολόκληρα άλμπουμ. Είναι να απορείς γιατί σχεδόν ποτέ δεν αγγίζει δίσκους αριστουργήματα όπως την «επόμενη μέρα» που περιείχε και το «αυτό το φιλί», ή το «δέσε μου τα μάτια» ή, γιατί όχι και το πιο λαϊκότροπο «πέστο μου αυτό!»

Κατά τα άλλα, είπε το «Είμαι άνθρωπος κι εγώ», που ήταν ίσως το μόνο τραγούδι που ήξεραν οι πάντες μέσα στην αίθουσα. Υπέροχο δώρο το «εμένα ξέχασέ με» που δεν περίμενα να το πει, ενώ εξίσου με ενθουσίασε και το ακριβοθώρητο «τέρμα».

Πολύ λίγος κόσμος έδωσε το παρόν του κι αυτό με ξενέρωσε λίγο. Αν αφαιρούσες τη μάνα της, τη θεία της, την ανιψιά της, τον βαφτιστικό της και τα παιδιά από το εργαστηράκι του Θεοφάνους, μόνο εγώ, η Μπρέντα και ένας φίλος περισσεύαμε. Δεν πειράζει, ήταν βραδιά champions’ league δεν περιμέναμε και τίποτε περισσότερο.

Δεν είπε το «Ταιριάζουμε» παρόλο που είχα ψηθεί να το ακούσω, αφού γνώριζα μάλιστα ότι στις αντίστοιχες πρόσφατες εμφανίσεις στην Αθήνα το έλεγε και μάλιστα έκανε και αυτούσια τη χορογραφία από το 1992. Ιδού το βιντεάκι, αξίζει να το δεις. Μην μου πεις ότι δεν χαίρεσαι τον σαρκασμό της στα «χα-χα-χα» δείχνοντας να αναγνωρίζει και η ίδια το κιτς του πράγματος τόσα χρόνια μετά...

Πέρασα καταπληκτικά, σε βαθμό μελαγχολίας.

Λίγο Πριν τα Ντουζ Πουάν

Όπως ο Δεκέμβρης είναι μήνας Χριστουγέννων, έτσι και ο Μάης, για μένα, είναι μήνας Γιουροβίζιον. Έχω μπει προ πολλού στο mood. Παρόλο που φέτος είναι μία πολύ αδύναμη χρονιά και μετά βίας βρίσκω 10 τραγούδια να συμπληρώσω το τοπ μου, εντούτοις ανυπομονώ και εξακολουθώ να παρακολουθώ τα πάντα από κοντά, ακόμη και τις πρόβες. Απορώ και εγώ πότε θα ξεθωριάσει όλο αυτό το πάθος με τον Διαγωνισμό, αλλά προς το παρόν, κάθε χρόνο είμαστε και χειρότερα.

Παρόλο που ακόμα απέχουμε πολύ από τον τελικό, θα σου πω δυο τρεις σκέψεις μου για τις φετινές συμμετοχές.

Το αγαπημένο μου τραγούδι είναι αυτό της Αγγλίας. Ναι, μ’ άρεσε ο κύριος. Δεν τον ήξερα, δυσκολεύομαι ακόμα και το όνομά του να προφέρω, αλλά ο 75χρονος Έγκλεμπερτ Χάμπερτινγκ (το αντίπαλο δέος του Τομ Τζόουνς στα 60ς) μου βγάζει μία νοσταλγία μίας εποχής που γνώρισα μέσα από ταινίες και είναι κάτι που με συνεπήρε. Το τραγούδι το έγραψαν οι μουσικοί συνεργάτες της Αντέλ και οι επιρροές είναι διάχυτες στην ενορχήστρωση. Παρόλα αυτά, δεν θεωρείται φαβορί, οι επιτροπές μόνο αν το σώσουν. Ελπίζω στο θαύμα, θεωρώ το όλο τραγούδι pure class.

Μιας και ανέφερα το class να σου πω ότι οι Ιταλοί αποφάσισαν να αποσύρουν το αγαπημένο μου Per Sempre που κέρδισε το φεστιβάλ του Σαν Ρέμο και να στείλουν ένα άλλο τραγούδι της ίδιας τραγουδίστριας το οποίο παρόλο που θα πάει καλά, εντούτοις δεν νομίζω να θέτει υποψηφιότητα για το τρόπαιο. Νομίζω ότι οι Ιταλοί φοβούνται ότι θα κερδίσουν την πρωτιά, μετά κιόλας την αναπάντεχη δεύτερη θέση που πήραν πέρσι, και θέλουν να αποφύγουν τα έξοδα της διοργάνωσης του χρόνου. Όσο και να το προσπαθούν πάντως, είναι πάντα τόσο "μπροστά", που και να βγουν να κλάσουν επί σκηνής, πάλι στο τοπ3 θα πλασαριστούν.

Φέτος φαβορί θεωρούνται οι Σουηδοί με το Euphoria. Χαλασμός Κυρίου επικρατεί στο διαδίκτυο με το εν λόγω τραγούδι, το οποίο εμένα δεν μου λέει απολύτως τίποτα. Μου ακούγεται τρομερά ‘00ς, μάλιστα τα πλήκτρα στα ορχηστρικά σημεία μου θυμίζουν κακό dance κομμάτι του Φοίβου για τη Βανδή. Θα μπορούσε να είναι και το μπασταρδεμένο αδελφάκι του ‘Υποφέρω’. Παρόλα αυτά, θέλεις λίγο η παράξενη τραγουδίστρια, λίγο η ψαγμένη σκηνική παρουσία, η Σουηδία είναι το απόλυτο φαβορί, όπως και ο Ρίμπακ με το βιολί του το 2009. Ελπίζω να μην επιβεβαιωθούν τα προγνωστικά, πρώτον γιατί άλλα σουηδικά τραγούδια των τελευταίων ετών άξιζαν το βραβείο και το έχασαν, και κατά δεύτερον επειδή οι Σουηδοί διοργάνωσαν σχετικά πρόσφατα τον διαγωνισμό (εντάξει, ήταν πριν 12 χρόνια, αλλά μου φαίνεται σαν να ήταν χθες) και θέλω να πάει κάπου αλλού το βραβείο φέτος.

Παρεμπιπτόντως, κάθε χρόνο, με εξαίρεση το 1992, το 1997, το 2004 και το 2005, κερδίζει το τραγούδι που δεν θέλω, άρα κατάλαβες… Προβλέπω Σουηδία με δεύτερη τη Ρωσία.

Α, ναι, δεν σου είπα, απεχθάνομαι με χίλια τις γριές της Ρωσίας. Φαντάζομαι τα άκουσες τα νέα. Μαζεύτηκαν 6 τσατσόγριες ηλικίας από 70 μέχρι 80 ετών από ένα χωριό που δεν υπάρχει καν στο χάρτη, και έρχονται να εκπροσωπήσουν τη Ρωσία με ένα χορευτικό τραγούδι με επιρροές καζατζόκ. Πώς ήταν οι Lordi πριν λίγα χρόνια που κέρδισαν απλά και μόνο επειδή βάφτηκαν τέρατα; Ε, φέτος έχουμε το αντίστοιχο στο πιο χούφταλο. Θα κερδίσουν απλά και μόνο επειδή είναι χαριτωμένες ως γριές. Αν συμβεί αυτό, θα καταρρακωθεί κι άλλο ο διαγωνισμός. Τον ειρωνεύονται που τον ειρωνεύονται ως τσίρκο, τώρα θα συγκρίνεται μόνο με το Ελλάδα Έχεις Ταλέντο. Εύχομαι να μην επαληθευτώ, αλλά Ρωσία είναι αυτή, με 10 πρώην σοβιετικές χώρες δορυφόρους, ξέρεις… Αν το θέλει, δύσκολα το χάνει.

Για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια μου αρέσει το τραγούδι μας. Η Κύπρος φέτος παίρνει για πρώτη φορά στα σοβαρά τον διαγωνισμό από τον καιρό του Comme Ci Comme Ca και αυτό αξίζει μνείας. Η Ήβη είναι εξαιρετική. Είδα την πρόβα της και παρόλο που η χορογραφία είναι μέτρια, δεν μου βγαίνει να την κακολογήσω όταν σκέφτομαι το budget που είχε διαθέσιμο (να φανταστείς φέτος το ΡΙΚ δεν έχει χρήματα ούτε την παρουσιάστρια για τη μετάδοση να στείλει στο Μπακού, θα τα μεταδίδει όλα από το στούντιο του ΡΙΚ).

Θα πάμε καλά φέτος, η Κύπρος θα περάσει άνετα στον τελικό. Από εκεί και πέρα οσφραίνομαι τοπ10 αλλά ας είμαστε συγκρατημένοι.

Όσο συμπαθώ την Ήβη, άλλο τόσο αντιπαθώ την Ελευθερία που πάει με την Ελλάδα φέτος. Διαβάζω τα τουήτς της, βλέπω και διαβάζω συνεντεύξεις της στο ίντερνετ και διακατέχεται από ένα αδικαιολόγητο άππωμα που μου ‘ρχεται να της φέξω δυο μπάτσες, να μην ξέρει από πού της ήρθαν! Παρόλα αυτά, κι αυτή φαίνεται αρκετά μελετημένη, έχει αποστηθίσει όλες τις εκφράσεις και κινήσεις της Καλομοίρας από το 2008 και νομίζω ότι ένα τοπ15 ή ένα τοπ10 θα το έχει στο τσεπάκι. Τη βοηθά κιόλας το ότι τα τρία τέταρτα του ελληνικού πληθυσμού έχουν πλέον μεταναστεύσει αλλού και θα πάρει αρκετό televoting, ενώ επίσης, συμμετέχει σε μία πολύ αδύναμη χρονιά και ο ανταγωνισμός δεν είναι τόσο έντονος.

Οι Αζέροι έχουν ξεσαλώσει με τη Γιουροβίζιον. Την αντιμετωπίζουν σαν εθνικό γεγονός. Έχτισαν μέσα σε 10 μήνες ολόκληρο στάδιο για να την στεγάσουν ενώ όλη η πόλη τους έχει γεμίσει λουλούδια με το λογότυπο της διοργάνωσης. Θεωρούν τον διαγωνισμό ως μοναδική ευκαιρία να μας πείσουν ότι ανήκουν στη Δύση και ότι είναι Ευρωπαίοι. Έχουν σχεδιάσει μια πολύ πρωτοποριακή σκηνή που με τη μέθοδο της οφθαλμαπάτης θα φαίνεται τρισδιάστατη στους δέκτες μας, ενώ έχουν εισάγει διάφορες καινοτομίες προκειμένου να πάνε τον Διαγωνισμό αρκετά βήματα μπροστά - βλέπε green room που φέτος θα βρίσκεται εντός της αρένας. Μόνο ως «πανηγυράκι» δεν την βλέπουν, δηλαδή.

Θα δούμε τι θα δούμε και φέτος, προς το παρόν εγώ ανακάλυψα ότι η στολή του Μπάτμαν μπορεί να προσαρμοστεί κάλλιστα στις ανάγκες του μήνα που διανύουμε και να εκτελέσει χρέη Ρακιντζή και S.A.G.A.P.O, ες έι τζι, έι, πι, όου!

Θα είμαστε σε επικοινωνία. 

Oh, Happy Day!

Μετά τη σημερινή ανακοίνωση του Χριστόφια ότι δεν προτίθεται να επαναδιεκδικήσει την προεδρία της χώρας μας, το μπλογκ αυτό κηρύσσει τριήμερους εορτασμούς εφάμιλλους της «Χαρούμενης Πρωτοχρονιάς» του ΡΙΚ στη δεκαετία του ’80! Βαράτε βιολιτζήδες, γλεντήστε αγαπητοί αναγνώστες, φάτε και πιείτε σαν να μην υπάρχει αύριο, όλα κερασμένα από το μπλογκ!

Έχω να χαρώ τόσο από τότε που μπήκαμε στην ευρωπαϊκή ένωση. Λάθος, από τότε που κέρδισε η Παπαρίζου τη Γιουροβίζιον. Ούτε! Από τότε που χόρεψα με τη Βίσση το Fabulous. Σήμερα γιορτάζει η πλάση! Γιορτάζει η ανθρωπότητα. Νιώθω σαν να καταπολεμήσαμε τον καρκίνο. Σαν να απαλλαγήκαμε μια για πάντα από έναν κακοήθη όγκο πριν προλάβει να κάνει μετάσταση.

Από την ώρα που ανακοίνωσε και επίσημα τη φυγή του, η πλάση άρχισε να ανθίζει. Τα χωράφια γίναν πράσινα. Τα ποτάμια ξεχείλισαν γάργαρα νερά. Τα ψάρια βρήκαν ξανά το χρώμα τους. Τα φλαμίγκο στην αλυκή της Λάρνακας χορεύουν καν-καν. Ο ουρανός έγινε πιο γαλανός. Η τρύπα του όζοντος έκλεισε. Τα στρουμφάκια σκότωσαν τον Δρακουμέλ. Τα καμένα δάση μας αναστήθηκαν και θέριεψαν. Η γη σκίστηκε και άρχισε να αναβλύζει πετρέλαιο!

Κυρίες και κύριοι, μην σας κρατώ άλλο σε αγωνία, ας υποδεχτούμε την πρώτη καλεσμένη μας γι απόψε, την Άννα Βίσση! Χειροκρότημα, ναιιιι!

Κατεβαίνει ένα διαστημόπλοιο στην πλατεία ελευθερίας υπό τους ήχους του «ώρα να φεύγω». Ο Δημήτρης Χριστόφιας βρίσκεται ήδη αλυσοδεμένος με την υπέροχη, αξεπέραστη, το σεξ σίμπολ της χώρας, Έλση, και περιμένουν την εξορία τους. Κλαίνε. Η Έλση φωνάζει «έχω μέσα μου θυμό! Έχω μέσα μου θυμό!» ο κόσμος από κάτω γελάει μεθυσμένος, δεν της δίνει κανένας σημασία. Αυτή επαναλαμβάνει: «Έχω μέσα μου θυμό!», «Έχω μέσα μου θυμό» αλλά η φωνή της καλύπτεται από το τσιφτετέλι. Τραβά τα μαλλιά της. Τίποτε δεν μπορεί να τη γλιτώσει.

Βίσση:

«Θα δεις τη γη ανάποδα… Θα δεις τον κόσμο ανάποδαααα….»

«Δημήτρη, ώρα να φεύγεις, τίποτα δεν έχει νόημα, όλα τα χουμε δει, σε βαρέθηκα, το έργο τέλειωσε! (Προς την Έλση): Τέλος κι εσύ, τέλος κι εσύ, τέλος κι εσύυυυ! Τέλος κι εσύ, τέλος κι εσύ, τέλος κι εσύυυυυ!»

Η Άννα Βίσση ίπταται πάνω από την πρωτεύουσα οδηγώντας το διαστημόπλοιο από το οποίο κρέμεται τώρα το λατρεμένο μας ζεύγος αλυσοδεμένο.

Καθώς το διαστημόπλοιο αφήνει καπνό και λέιζερ στο πέρασμά του, μία γκόσπελ χορωδία εμφανίζεται ως διά μαγείας στην πλατεία. Φοράνε όλοι άσπρα ράσα, φτερά αγγέλων στην πλάτη και τραγουδούν το “oh happy day”. Η Whoopi Goldberg διευθύνει τη χορωδία. Πήρε και την άδεια να πολιτογραφηθεί Κύπρια. Τόσο ευτυχισμένη είναι κι αυτή με την τροπή των πραγμάτων.

Καθώς κορυφώνονται τα παλαμάκια της χορωδίας και οι ωδές στον Θεό, όλοι οι πολίτες της χώρας βγαίνουν στα μπαλκόνια και χύνουν κουβάδες με νερό στους δρόμους, να καθαριστεί το μίασμα που άφησαν στον διάβα τους οι «κύριοι» τα τελευταία πέντε χρόνια. Όπως κάναμε στον στρατό, όταν πιάναμε ποντίκια στα μαγειρεία. Πλωτά με νερά, να ξεβρομίσει ο τόπος!

“Oh happy day, oh happy day, oh happy day, la, la, la, la, lalalalala!”

Βεγγαλικά πλημμυρίζουν τους ουρανούς! Ω, τι βλέπω;! Η Ήβη Αδάμου εμφανίζεται από το διάστημα καθισμένη πάνω σε ένα κομήτη σαν την superwoman και κατευθύνεται προς τη Γη. Ο λαός παραληρεί! Μα, τέτοιους εορτασμούς, ούτε οι Κινέζοι στην έναρξη των Ολυμπιακών του Πεκίνου! Μπουμ! Μοιράζεται στα δύο ο κομήτης! Η Ήβη φορεί αλεξίπτωτο και προσγειώνεται στην πλατεία με το μπαλέτο της και τραγουδά το λα, λα λαβ! Τα ειδησεογραφικά πρακτορεία σε όλο τον κόσμο αναμεταδίδουν τη φιέστα! Στο τουήτερ γίνεται ο κακός χαμός.

Ταυτόχρονα, τόνοι φαγητού διαμοιράζονται στους πολίτες! Ανάσταση Κυρίου! Κυλιόμαστε όλοι σε τόνους νουτέλλας. Κάνουμε σεξ πάνω σε πάγκους με φρούτα. Μπουκώνουμε ο ένας του άλλου κομμάτια κρέας. Όλη η Κύπρος, μια παρτούζα! Η αποχώρηση Χριστόφια σηματοδοτεί την απαρχή της απόλυτης νιρβάνας! Πέφτει το πήδημα του αιώνα!

Αλλά, θέλουμε κι άλλο τραγούδι! Η Ήβη δεν μπορεί, κωλύεται. Η οργανωτική επιτροπή όμως, δεν μας αφήνει παραπονεμένους. Εμφανίζει την επόμενη έκπληξη! Υποδεχόμαστε με θερμό χειροκρότημα τη νέα εγχώρια σταρ, την Πραξούλα Αντωνιάδου! Ναιιιι! Η Πραξούλα ξεπροβάλλει μέσα από τη σκηνή, με ένα ασανσέρ, ντυμένη με black leather, μέσα σε ένα κλουβί με τίγρεις. Είναι η θηριοδαμαστής τους. Θα μας τραγουδήσει το νέο της ντουέτο με τη Lady Gaga, που τιτλοφορείται “Born this way”. Το μπαλέτο που τις συνοδεύει φορεί τα χαρακτηριστικά τεράστια αφτιά που είναι πλέον το σήμα καταταθέν της. Κάνουν και μία πρωτότυπη χορογραφία, που συνδυάζει τα μαστίγια και τις τίγρεις. Χαλάει ο κόσμος! Ούτε στα Mad Music Awards τέτοιοι ευφάνταστοι συνδυασμοί!

Αααααχ, δεν χορταίνω αυτή τη φαντασίωση! Όλα τέλειωσαν αγαπητοί αναγνώστες, το καταλάβατε;! Νικήσαμε τον τύραννο, νικήσαμε το τέρας! Η Άννα Βίσση καθώς πετάει με το διαστημόπλοιο, έρχεται πάνω από την πίστα της Πραξούλας. Πατά ένα κουμπί και αμέσως το προεδρικό ζεύγος που βρίσκεται δεμένο με τις αλυσίδες πέφτει στην πίστα. Οι τίγρεις τους κατασπαράζουν! «Στην πυρά, στην πυρά, με τις ξενέρωτες!» παραληρεί το πλήθος που του χαλάρωσε το ήθος!

Δεν περιγράφω άλλο, τρελάθηκε το αφεντικό και τα πουλάει τζάμπα! Η Κύπρος θα πάρει επιτέλους τα πάνω της! Θα βγαίνουμε στο εξωτερικό και δεν θα ντρεπόμαστε να πούμε από πού ήρθαμε! Τίποτε πια δεν μπορεί να είναι χειρότερο από την τελευταία πενταετία. Και πόλεμος να γίνει, λιμός να μας έβρει, οι 7 πληγές του Φαραώ να μας χτυπήσουν, τίποτε δεν θα φτάσει σε μιζέρια τα τελευταία πέντε χρόνια της απόλυτης ξεφτίλας, της ντροπής, της οπής, πε τζιαι να πεις, τι να πεις και τι να πωωωωωωωω;

…Να μ’ αγαπάςςςςς, να σ’ αγαπώωωωωωωωωωω! Τσουκ, τσουκ, μπουμ, μπαμ, μπουμ!

(παύση).

Ηρέμησα.

Το μπλογκ έβαλε τα γιορτινά του. Όπως βλέπετε, άλλαξα design γιατί πλέον τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Επιστρέφουμε στη θεματολογία προ Χριστόφια. Τότε που το μπλόγκινγκ είχε νόημα. Δεν θα ξανασχοληθούμε εδώ μέσα με πολιτικά, εκτός κι αν γίνει πόλεμος και τον χάνουμε. Σας το υπόσχομαι! Θα ασχοληθούμε με καθαρά σοβαρά θέματα! Δεν θα είναι και δύσκολο.

Ολέ!

Κυπριακή Πρωτοτυπία και Φαντασία

Δεν φτάνει που το αντέγραψαν, το έκαναν και πιο άσχημο από ό, τι ήταν.

Το βρήκαμε τυχαία στο ίντερνετ ψάχνοντας στην πιο κάτω ιστοσελίδα:

http://www.shutterstock.com/pic-48551854/stock-vector-sign-hand-ship-bird-the-emblem-for-your-logos-design.html

"Ηδονίζομαι"

Όπως ίσως παρατηρήσατε, αυτό το μπλογκ έχει καιρό να ασχοληθεί με το σίχαμα που μας κυβερνά. Αυτό γιατί από τη μέρα που έμαθα ότι δεν προτίθεται να επαναδιεκδικήσει την προεδρία τον θεωρώ ουσιαστικά ξεγραμμένο και δεν πιστεύω ότι αξίζει πλέον τον χρόνο μας, ούτε καν για χλευασμό.

Παρεμπιπτόντως, να σου πω ότι θεωρώ τη μη επαναδιεκδίκηση της προεδρίας ως ένδειξη ήττας και ως αναγνώριση του μεγέθους της ζημιάς που έχει προξενήσει τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας. Επίσης, θεωρώ ότι όταν το ίδιο σου το κόμμα σε «αδειάζει» τόσο απροκάλυπτα (παρόλο που σε στήριζε σε κάθε, μα κάθε μαλακία σου τα τελευταία 4 χρόνια), αποκλείοντας την υποστήριξη πιθανής υποψηφιότητάς σου, ως τον απόλυτο εμπαιγμό της νοημοσύνης μας και ως την απόλυτη πολιτική υποκρισία στο σύμπαν. Κλείνει η παρένθεση, ερχόμαστε στο προκείμενο.

Όπως όλοι θα ξέρετε κι αν δεν ξέρετε δείτε το πιο κάτω βίντεο για να μάθετε, ο πρόεδρός μας, δήλωσε τις προάλλες ότι όταν επισκέπτονται το προεδρικό μέγαρο παιδιά, «ηδονίζεται». Το βίντεο ήδη επικολλήθηκε σε πάρα πολλούς τοίχους στο Facebook, έγινε ανάρπαστο, και γίνονται συνέχεια αστεία με υπονοούμενα παιδεραστίας.

Προσωπικά, δεν γέλασα καθόλου, ούτε προσπάθησα να βγάλω από τη μύγα ξίγκι. Το ξέρουμε ότι ο άνθρωπος είναι αμόρφωτος, ποτέ δεν είχαμε μεγάλες προσδοκίες. Προφανώς ήθελε να βρει μια πομπώδη έκφραση για να περιγράψει τη χαρά του όταν βλέπει παιδιά, και χρησιμοποίησε το «ηδονίζομαι» από κεκτημένη ταχύτητα, νομίζοντας πως θα περάσει για διανοούμενος. Πιθανώς, όταν συνειδητοποίησε την πατάτα που ξεστόμισε να ήταν και πολύ αργά για να το διορθώσει και… «έπαιξε πελλόν» (όπως κάνει πάντα).

Το θέμα είναι ότι το αστείο παρατράβηξε με τους πολιτικούς μας που είναι για τα μπάζα. Ως πότε θα ανέχεται ο Κύπριος πολίτης, που οι έρευνες τον θέλουν κιόλας να είναι από τους πιο μορφωμένους πολίτες στην ΕΕ, να τον κυβερνούν άνθρωποι που άμα μιλούν, είναι σαν να ακούς κώλο να κλάνει; Θα σου δώσω κι άλλο παράδειγμα. Προχτές βγήκε ο κ. Συλικιώτης, ο Υπουργός Εμπορίου και Βιομηχανίας να μιλήσει για τις αδειοδοτήσεις για το φυσικό αέριο, και είπε επί λέξει: «Ο δεύτερος γυρός για το φυσικό αέριο είχε πολύ ενδιαφέρον!» Ύστερα από λίγο επανέλαβε το λάθος, «ο δεύτερος γυρός!»

Ο κύριος Υπουργός που μεγάλωσε στο ραδιοταξί του πατέρα του, προφανώς δεν κατάλαβε ότι η λέξη γύρος δεν έχει καμία σχέση με το «έλα κέντρο, πάω στον εναέριο να δώκω έναν γυρό!» Παρόλα αυτά, αυτός ο άνθρωπος χειρίζεται το πιο σημαντικό υπουργείο της χώρας αυτή τη στιγμή (το οποίο μάλιστα κληρονόμησε από την Πραξούλα, φαίνεται ότι σόι πάει το βασίλειο), και χαίρει μάλιστα υψηλής αποδοχής στα διάφορα γκάλοπ που γίνονται.

Τώρα θα μου πεις, ακυρώνεις έναν άνθρωπο επειδή παρατονίζει; Μα, δεν πρόκειται για αλλοδαπό, φίλε μου, για να είμαι επιεικής. Πρόκειται για ανώτατο αξιωματούχο του κράτους! Εγώ γιατί το τονίζω σωστά; Είμαι ο σούπερμαν; Απλά Ελληνικά! Τώρα θα μου πεις, άμα το ένα μάτι βλέπει αριστερά και το άλλο μάτι βλέπει δεξιά, δεν ξέρεις πως διαβάζει ο εγκέφαλος τις λέξεις. Αλλά, πέρα από την πλάκα, ζητώ πολλά;

Η αποστολή του πολιτικού είναι να εμπνεύσει και να ενθαρρύνει τον πολίτη στην κοινή πρόοδο, στο κοινό καλό. Για να επιτευχθεί αυτό, πρέπει και ο ταγός να είναι αξιόλογος. Όπως η δασκάλα στην τάξη δεν μπορεί να επιμορφώσει κάνοντας η ίδια απαράδεκτα λάθη, έτσι και ο πολιτικός δεν μπορεί να διοικήσει όταν καλά, καλά δεν μπορεί να εκφραστεί. Αυτά μπορεί να εξυπακούονται για μια μεγάλη μερίδα των αναγνωστών αυτή τη στιγμή, αλλά σας διαβεβαιώνω, υπάρχει και μία τεράστια μερίδα που θεωρεί αυτά τα απαράδεκτα ως πλημμελήματα. Η μερίδα του «και τι έγινε μωρέ αν είπε γυρός αντί γύρος!» Η μερίδα που δεν ξέρει να ξεστραβωθεί και που δυστυχώς αποτελεί την πλειοψηφία του λαού μας.

Είναι η μερίδα που αντί να λέει «μπορώ» λέει «μπόρω» και νομίζει ότι συνεχίζουμε να τη λαμβάνουμε υπόψη μετά από τέτοια λεκτικά ατοπήματα.

Καλά, δεν είπα να μιλάτε και σαν τον Πιτσιλλίδη, ούτε σαν τον Μπαμπινιώτη. Δεν μπορείτε άλλωστε. Απλά δεν είναι ανάγκη να ψηφίζετε και να υποστηρίζετε κόσμο που μιλάει έτσι. Σαν τα ζώα…

Υπάρχει Λόγκο!

Αυτό είναι το λόγκο της κυπριακής προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ένα καράβι (δεν είναι το Κερύνεια ΙΙ), το οποίο όμως μεταμορφώνεται σε μπλε περιστέρι και πετάει. Μια ιδέα, συνδυασμός «το πουλλίν επέτασεν» και «Πήτερ Παν».

Μουντά χρώματα, όπως μας αξίζουν, και γενικότερα τίποτε που να το βλέπεις και να χαίρεσαι. Υπενθυμίζω ότι καράβι είχαμε ως λόγκο και στους Αγώνες Μικρών Κρατών Ευρώπης το 2009 (ήταν το Κερύνεια ΙΙ) και ήταν πολύχρωμο και έντονο, μία ομορφιά.

Δεν βαριέσαι, ένα λόγκο είναι, τι ψυχή έχει, ποιος θα το θυμάται ως του χρόνου… Μια φορά, επιβεβαιώνεται το «εδώ ο κόσμος χάνεται, βαρκούλες αρμενίζουν!»

Θυμήθηκα τα ΥΕΑ

Αυτό το «εγέρθητι» που το μάθαμε όλοι τις τελευταίες μέρες και το πιπιλάμε μέρα νύχτα σε βαθμό αηδίας, εμένα μου ξύπνησε άλλου είδους μνήμες…

Όταν ήμουν 17 χρονών παιδάκι και με έστειλαν στον ελληνικό στρατό, στο στρατόπεδο του Αυλώνα για να γίνω δόκιμος τεθωρακισμένων, γνώρισα έναν καινούριο κόσμο, εφάμιλλο αυτού της Χρυσής Αυγής. Πέρασα μια εκπαίδευση τόσο παρανοϊκή, που όταν την αναπολώ τόσα χρόνια μετά, σκέφτομαι «ευτυχώς που ήμουν μόνο 17 και τα έπαιρνα όλα στο αστείο, γιατί αν μου συνέβαιναν όλα αυτά στην ηλικία των 25, 26, όπως του μέσου Ελλαδίτη, θα είχα αποτρελαθεί τελείως».

Ήμουν τόσο ανυποψίαστος και αθώος για το τι θα πει στρατός, που εφάρμοζα την τακτική του Forrest Gump «κάνε ό, τι σου λένε και μην το ψάχνεις, ώσπου να φύγουμε». Δεν θα ξεχάσω το πρώτο βράδυ στον θάλαμο, το οποίο ήταν και το πιο κρίσιμο καθότι περίμενα από στιγμή σε στιγμή να μας ξυπνήσουν και να μας την πέσουν για καψόνι, όπου όλως περιέργως δεν συνέβη τίποτα. Στις 6:00 όμως είχαμε εγερτήριο και τότε ο θαλαμοφύλακας άρχισε να φωνάζει: «Η ίλη να εγείρεται» για να ξυπνήσουμε. Δεν το φώναζε απλά, έβγαζε μια φωνή τόσο δυνατή που εγώ νόμισα ότι κάποιον σφάζουνε.

Για να καταλάβεις, ξύπνησα αμέσως από το άγχος μου, ξύπνησα και τον άλλο Κύπριο που ήταν μαζί μου στο θάλαμο και τον ρώτησα,

-          Τι γίνεται;

-          Δεν ξέρω.

-          Λέει «η ίληναεγείρεται».

Μες την νύστα μου που να καταλάβω τι φώναζε ο άλλος, το άκουγα όλο ως μια λέξη.

-          Ίληναεγείρεται, τι σημαίνει;

-         ...Κάποιον θα δέρνουν!

-          Πέσε κοιμήσου μην έρθουν κατά δω και έχουμε τα ίδια.

Πρώτη μέρα στο στρατόπεδο, που να ήξερα ότι ο λόχος λέγεται ίλη, και ότι το «ίληναεγείρεται» ήταν τρεις λέξεις! Όλη αυτή η βαρβατίλα, ήταν ουσιαστικά το… «ξυπνητήρι» μας. Και δεν μπορείς να φανταστείς, πόσο γλυκό ήταν να ακούς για 4 μήνες –τόσο διήρκησε η παραμονή μου εκεί, κάθε πρωί έναν μαντράχαλο να φωνάζει «η ίλη να εγείρεται» και ενίοτε «να διεγείρεται» (για να κάνει πλάκα), προκειμένου να ξυπνήσουμε. Όσο να ‘ναι, τόσα χρόνια μετά όταν τα θυμάμαι, τα νοσταλγώ.

Η αυτοκρατορική είσοδος του Μιχαλολιάκου μετά τα αποτελέσματα των εκλογών για τη συνέντευξη Τύπου μου θύμισε άλλο ένα στρατιωτικό περιστατικό. Στα ΥΕΑ, είχαμε «αρχηγό». Αρχηγός ήταν ο εκάστοτε υποψήφιος αξιωματικός με την πιο ψηλή βαθμολογία στα διαγωνίσματα. Χριζόταν «αρχηγός» και ήταν υπεύθυνος για την ίλη. Ο άγραφος κανόνας μεταξύ των ΥΕΑ ήταν ότι τον αρχηγό δεν τον κοιτάζουμε ποτέ στα μάτια και όταν αντιληφθούμε την παρουσία του σε κάποιο χώρο, παλουκώνουμε.

Για να καταλάβεις, γινόταν τόση βαβούρα όταν παρευρισκόταν κάπου ο αρχηγός, που νόμιζες ότι ερχόταν η Δευτέρα Παρουσία. Μπορεί να ήσουν στα μαγειρία να κάνεις φασίνα, στα μπάνια να τρίβεις πλακάκια και ξαφνικά να ακούσεις κάτι αγριοφωνάρες, σαν τις ύαινες που ξεντερίζουν μια αντιλόπη στη ζούγκλα, οι οποίες ουσιαστικά ανήγγελλαν την άφιξη του «αρχηγού». Κάθε φορά που οι φωνές προμήνυαν την άφιξή του, εμείς παλουκώναμε, κοιτάζαμε «ψηλά» και έτσι, για πάρα πολύ καιρό δεν ξέραμε ποιος είναι ο αρχηγός.

Ήταν σαν τον «κακό» στον Αστυνόμο Σαΐνη, σαν τον «κακό» στο Παρά Πέντε του Καπουτζίδη. Που ήξερες τη φωνή του, ένιωθες την αύρα του αλλά ουδέποτε είχες δει το πρόσωπό του. Ναι, ήταν όλα τόσο σουρεαλιστικά εκεί πέρα. Φοβόμασταν έναν αρχηγό που δεν τον είχαμε δει, ούτε τολμούσαμε να τον κοιτάξουμε, αν τον βλέπαμε κάπου έξω δεν θα τον αναγνωρίζαμε, είχε γίνει μύθος. Αν μας λέγανε ότι έχει και φτερά και πετάει ή ότι βγάζει φωτιές από τα ρουθούνια του θα το πιστεύαμε.

Όταν χαλάρωσαν τα πράγματα στην ίλη μετά το πρώτο δίμηνο, τον κοίταξα μια, δυο φορές με την άκρη του ματιού μου. Ένας μαλάκας ήταν. Μετάνιωσα που τον κοίταξα, αν συντηρούσα τον μύθο του μέσα μου, μπορεί ακόμη και σήμερα να τρωγόμουν να μάθω ποιος είναι τελικά αυτός ο αρχηγός!

 Ήταν από τις πιο ωραίες αναμνήσεις που έχω από τον στρατό. Δεν το αναγνώριζα όταν τις ζούσα, αλλά έτσι γίνεται πάντα. Εκ των υστέρων κρίνεται η σημασία της κάθε στιγμής στον εγκέφαλο.

Πεθύμησα τους φίλους μου από τον στρατό, θα κανονίσω καφέ, άμεσα.

Κύπριοι που Είδαν Χαΐρι

Σήμερα, 5 Μαΐου, είναι η μέρα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της ΕΕ. Σε τέσσερις μέρες, δηλαδή στις 9 Μαΐου γιορτάζει και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση τα γενέθλιά της. Όπως θα ξέρεις, πλησιάζει και η Κυπριακή Προεδρία (θα μας την δώσουν τελικά, εμένα πάντα μόνο ανέκδοτο μου φάνταζε) και όλοι ζούμε σε ένα διαρκή παροξυσμό, να προλάβουμε τις προθεσμίες και να πείσουμε τους εταίρους μας ότι δεν είμαστε ένα κράμα γύφτων από την Μ. Ανατολή που είδαν φως και μπήκαν, αλλά ορίτζιναλ Ευρωπαίοι πολίτες.

Πριν λίγο καιρό, προκηρύχτηκε ένας διαγωνισμός από την κυπριακή δημοκρατία για τη δημιουργία ενός φιλμ το οποίο θα προβληθεί την πρώτη μέρα ανάληψης της προεδρίας σε όλα τα κράτη μέλη και θα τα καλωσόρίζει στην Κύπρο. Ένα φιλμάκι διάρκειας 5, 6 λεπτών το οποίο θα δείχνει ότι η Κύπρος «είναι ένα πολυπολιτισμικό, σύγχρονο κράτος, που σέβεται τον πολίτη και δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα υπόλοιπα» (ξέρεις, αυτές τις μαλακίες που δεν τις πιστεύουν ούτε αυτοί που τις γράφουν).

Ένας φίλος μου που κάνει παραγωγές ταινιών μου ζήτησε να τον βοηθήσω να προτείνουμε ένα σενάριο για την προεδρία. Το concept ήταν πολύ αισιόδοξο, μπορώ να πω. Θα παρουσιάζαμε τα βιογραφικά σύγχρονων προσωπικοτήτων της Κύπρου που είναι γνωστές στην Ευρώπη και θα αποδεικνύαμε ότι η Κύπρος ως κέντρο τεχνών, γραμμάτων και επιστημών τροφοδοτεί την Ευρώπη με μυαλά που διαπρέπουν σε διάφορους τομείς.

Κάτσαμε και καθορίσαμε τις κατηγορίες, ήτοι: Αθλητισμός, Μουσική, Οικονομικά, Πολιτική, Μόδα, Ιατρική, Επιχειρηματικότητα, Επιστήμη, Μάρκετινγκ, Κινηματογράφος και Τέχνες.  Όπως βλέπεις, δεν είναι εύκολο να περιπαίξουμε τους Ευρωπαίους, αλλά ελπίζαμε ότι θα επαληθευτεί το «όποιος δεν σε ξέρει, ακριβά σ’ αγοράζει» και θα τους πουλούσαμε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, πράγμα για το οποίο άλλωστε ως ελληνισμός φημιζόμαστε.

ΟΚ, ας μην είμαστε αφοριστικοί, υπάρχουν όντως προσωπικότητες που αξίζουν εύφημης μνείας, όπως για παράδειγμα ο Παγδατής στον τομέα του Αθλητισμού, ο νομπελίστας Πισσαρίδης στα οικονομικά, ο Χατζηιωάννου της easyjet στις επιχειρήσεις, ενώ με λίγο σπρώξιμο, χωρεί και η Βίσση στη μουσική (το είχα θέσει όρο, αν δεν βάλουμε τη Βίσση στη λίστα, δεν βοηθώ στο όλο εγχείρημα). Βέβαια, από όλους αυτούς, ζήτημα να ξέρουν έναν οι Ευρωπαίοι – τον Χατζηιωάννου ας πούμε, αλλά δεδομένου του μεγέθους της Κύπρου, πάλι καλά να λέμε. Που λες, προχωρήσαμε σε αναζήτηση λαμπρών προσωπικοτήτων.

Κάτσαμε και σπάσαμε να βρούμε κόσμο που να αξίζει. Με έκπληξη μου ανακάλυψα, μετά από έρευνα στο διαδίκτυο, ότι υπάρχει κάποιος κύριος Κύπρος Νικολαΐδης, ο οποίος είναι καθηγητής εμβρυϊκής ιατρικής στο King's College του Λονδίνου, και έθεσε κατά τη διάρκεια της τελευταίας εικοσιπενταετίας τις βάσεις του επιστημονικού πεδίου των υπερήχων. Το 1996 ίδρυσε το ίδρυμα Εμβρυϊκής Ιατρικής, το οποίο εκπαιδεύει γιατρούς από όλον τον κόσμο και θέτει τους κανόνες για την εφαρμογή της εμβρυϊκής ιατρικής. Μπορεί να μην το ξέρουμε ούτε εμείς οι ίδιοι, αλλά τον πρόσθεσα στη λίστα.

Επίσης, υπάρχει ο κύριος Παναγιώτης Ζαβός, ο οποίος είναι γενετιστής και έγινε ευρύτερα γνωστός όταν πρόσφατα ανακοίνωσε την κλωνοποίηση 14 ανθρώπινων εμβρύων και τη μεταφορά 11 εξ αυτών στις μήτρες τεσσάρων γυναικών προκειμένου να φέρουν στον κόσμο κλωνοποιημένα παιδιά. Ο κ. Ζαβός ανακοίνωσε ότι παρήγαγε κλωνοποιημένα έμβρυα από τρεις νεκρούς ανθρώπους, μεταξύ αυτών κι ένα δεκάχρονο κοριτσάκι που είχε πεθάνει σε αυτοκινητικό δυστύχημα!

Ευχάριστη έκπληξη οι κύριοι, που δυστυχώς δεν είναι ευρέως γνωστοί, τουλάχιστον δεν ήταν σε μένα, αλλά νομίζω ούτε στην υπόλοιπη Κύπρο που έχει περί πολλού την Ελίτα Μιχαηλίδου και την Ειρήνη Χαραλαμπίδου, αλλά αγνοεί την ύπαρξη λαμπρών επιστημόνων που κλωνοποιούν μωρά για πλάκα.

Αφού κλείσαμε με την ιατρική και την επιστήμη, έπρεπε να βρούμε πολιτικό του χαΐρκού, όπως επίσης άτομο των τεχνών, της μοδός, του κινηματογράφου και του μάρκετινγκ. Δεν μπορώ να πω ότι βρήκαμε κάτι πομπώδες και πασίγνωστο. Στο μάρκετινγκ βάλαμε τον κ. Πέτρο Οικονομίδη που συνέλαβε την διαφημιστική εκστρατεία “rebranding Greece,” αν έχεις ακουστά, και ο οποίος πρόσφατα ανέλαβε την πλήρη ανάπλαση της Λεμεσού. Στον τομέα της μόδας, με χίλια ζόρια, ανακαλύψαμε έναν τουρκοκύπριο ονόματι Χουσεΐν Τσαλαγιάν, ο οποίος ζει και εργάζεται στο Λονδίνο και ο οποίος βραβεύθηκε με Γκράμμι για την επιμέλεια των ρούχων σε μια εμφάνιση της Lady Gaga. Είδες την Τουρκάλα, πρώτης τάξεως κοπτοραπτού!

Στις υπόλοιπες κατηγορίες, αυτές του κινηματογράφου, των τεχνών και της πολιτικής, δεν βρήκαμε τίποτε. Ειδικά σε πολιτικό, δεν διαθέτουμε τίποτε που να μην είναι ημιμαθές, χωρκατέξ και μογγολικών προδιαγραφών. Να ζήσουμε.

Το κακό είναι ότι και όλοι οι υπόλοιποι που προτείναμε, δεν είναι Κύπριοι με την ρεαλιστική έννοια του όρου. Είναι όλοι άνθρωποι που γεννήθηκαν από Κύπριους γονείς στο εξωτερικό ή που έφυγαν για το εξωτερικό σε μικρή ηλικία και οι οποίοι διέπρεψαν γιατί ακριβώς δεν υιοθέτησαν την κυπριακή νοοτροπία. Είναι άνθρωποι που πήγαν σχολείο εκτός Κύπρου ή που εργάζονται δεκαετίες εκτός, και την Κύπρο την έχουν πιο πολύ… «ακουστά». Ακόμα και η Βίσση μου, που είναι Κυπραία με όνομα, δεν μπορείς να την πεις ότι είναι η typical Κυπραία next door. Με λίγα λόγια, δεν διαθέτουμε μισό πλάσμα το οποίο να μεγάλωσε, να μορφώθηκε και να προόδεψε μέσα στην ίδια μας την πατρίδα.

Tragic!