Κύπρος Μου Κορωνοποιημένη!

Τίτλοι ειδήσεων που είναι θέμα χρόνου να δούμε στο διαδίκτυο:

«Με τιμές αρχηγού κράτους θα υποδεχτεί η Κύπρος τον κορωνοϊό»

«Όλα έτοιμα για την αποψινή, φαντασμαγορική εμφάνιση του κορωνοϊού στο νησί μας».

«Συγκινεί γνωστή Κύπρια σόσιαλαϊτ. Φωτογραφίζεται με τον κορωνοϊό της και ρίχνει το ίνσταγκραμ!»

«Προσφορές Άλφα Μέγα έως και 40%: Ο κορωνοϊός δεν θα λείπει από κανένα σαρακοστιανό τραπέζι!»

«Καλώς ήρθατε στον Πιο Αδύναμο Κρίκο! Οκτώ παίχτες θετικοί στον κορωνοϊό διαγωνίζονται για το μοναδικό εμβόλιο. Απόψε στο ειδικό, σπέσιαλ επεισόδιο, στο ΡΙΚ1»

«Είναι η ώρα! Τέλος στον σεξιστικό όρο «κορωνοϊός» επιχειρούν να δώσουν οι φεμινίστριες της χώρας. Απαιτούν όπως καθιερωθεί και ο όρος «κορωνοκόρη» πάραυτα!»

Στη χώρα μας για την πρεμιέρα της ταινίας «Κύπρος μου Κορωνοποιημένη» βρέθηκε από σήμερα το πρωί η Μιμή Ντενίση. Αποκλειστικά νέα στην εκπομπή μας «Με αγάπη Χριστιάνα».

«Την παραμονή 250.000 κορωνοϊών στη χώρα αποδέχτηκε στο Κραν Μοντανά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με βάση έγγραφα που έδωσε σήμερα στη δημοσιότητα ο αρχηγός της Αντιπολίτευσης».

«Την τελευταία του πνοή άφησε κομματόσκυλο στη Λευκωσία που διορίστηκε παράνομα σε ημικρατικό οργανισμό επειδή είχε μπάρμπα στην κορώνη. Αποκλειστικές δηλώσεις του μπάρμπα στο δελτίο των 8:30».

Συγκλονίζει ζεύγος αλλοδαπών που διαγνώστηκε με κορωνοϊό με δηλώσεις του στον Φιλελεύθερο: «Κοιμόμαστε ακόμα στο ίδιο κρεβάτι». Επεμβαίνει το Γραφείο Ευημερίας για να προστατεύσει το ανήλικο παιδί τους.

Ο Σταύρος Του Εθνικού Μας Διχασμού

Αρκεί και παρά-αρκεί να ενταχθεί σε ένα ριάλιτι σόου ένας Κύπριος των σπηλαίων, απ’ αυτούς που πρωτογνωρίσαμε στη στρατιωτική θητεία και αναρωτιόμασταν πού κυκλοφορούσαν όλοι αυτοί τόσα χρόνια, για να ξεκινήσει ένας διαδικτυακός πόλεμος ανάμεσα σε ελλαδίτες και Κύπριους.

Μπορεί να πέρασαν δεκάδες Κύπριοι από ελληνικά ριάλιτι και να ήταν μια χαρά συμπαθέστατοι (βλ. Μάριος Πρίαμος, Πάμπος στο Master Chef πέρσι ή πρόπερσι ήταν;, Νικόλας Μεταξάς, Λούκας Γιώρκας, Βαλάντω Τρύφωνος και άλλοι πολλοί), αλλά αρκεί ένα βλαχαδερό για να βγουν όλα τα κόμπλεξ των δύο πλευρών στην επιφάνεια. Κόμπλεξ που πηγάζουν από όλες τις ιστορικές, ατυχείς μας στιγμές.

Το πρόβλημα με όλα όσα μας καταλογίζουν οι εν Ελλάδι αδελφοί, είναι ότι κατά βάθος έχουν απόλυτο δίκιο. Ο Σταύρος μπορεί να μην εκπροσωπεί επίσημα την Κύπρο, αλλά για εμάς που ζούμε εδώ ξέρουμε ότι οι 8 στους 10 άντρες γύρω μας του προσομοιάζουν σε στιλ και συμπεριφορά. Σε ένα αεροπλάνο προς Αθήνα να μπεις, σε μία φοιτητική εστία στην Αγγλία να πας να μείνεις, γεμάτος ο τόπος από Σταύρους. Μπορεί εμείς να μεγαλώσαμε σε μία ναϊλον φούσκα μέσα στην οποία δεν χωρούσαν τέτοιοι, αλλά μόλις βγήκαμε δέκα εκατοστά από το κόμφορτ ζόουν μας είδαμε το προφανές: η Κύπρος από τέτοιους αποτελείται. Λυπηρό, αλλά ισχύει.

Από την άλλη τσαντίζομαι με την ευκολία με την οποία η άλλη πλευρά χύνει δηλητήριο. Γιατί ορθώς ο Σταύρος είναι για τα Τάρταρα, αλλά αν θα μας προτάξετε το δάχτυλο φροντίστε το δικό σας να είναι καθαρό. Η μητέρα Ελλάς, ως πρώτη διδάξασα στους χιλιάδες καραγκιόζηδες που θεοποιήθηκαν μέσω των τηλεοπτικών εκπομπών της, δεν καταλαβαίνω γιατί περίμενε τον Σταύρο για να στοχοποιήσει την… ξεχασμένη της κόρη.

Βλέπω πίσω από τον Σταύρο. Δεν στέκομαι σ’ αυτόν. Και αυτό είναι ακόμα πιο λυπηρό. Γιατί μία χώρα, όπως η Ελλάδα, με τόσες σύγχρονες εθνικές αποτυχίες και με αναρίθμητες, καθημερινές προκλήσεις τις οποίες αντιμετωπίζει χάσκοντας (βλ. οικονομία, Αιγαίο, Μακεδονικό, προσφυγικό) δεν ξέρω αν είναι σε θέση να κάνει της Κύπρου μαθήματα για έναν παραπάνω άξεστον μάγειρα. Τραγικότερο όλων το ότι στο παιχνίδι υπάρχει άλλος ένας Κύπριος, ο οποίος ακούω ότι κρατεί χαμηλούς τόνους και ουδείς τον εχθρεύεται, αλλά ο κόσμος αρκείται στον Σταύρο για να μας πει όλα αυτά που τόσα χρόνια ακούγονταν μόνο ως ψίθυροι. "Οι Κομπλεξικοί Κύπριοι που πάντα μας έβλεπαν σαν εχθρούς", "οι γκετοποιημένοι", "αυτοί που μας λένε καλαμαράδες!", "οι ανίκανοι να μιλήσουν ορθά νέα Ελληνικά", "αυτοί που βρίζουν τους Εγγλέζους αλλά πάνε και σπουδάζουν στα πανεπιστήμιά τους" και άλλα τόσα που κατ' εμέ, ισχύουν. Προς τι όμως όλα αυτά; Τι κερδίζετε τρίβοντάς μας την πραγματικότητα στη μούρη; Μισό εκατομμύριο Έλληνες δεύτερας διαλογής είμαστε. Αντί να μας συμμαζέψετε και να διευρύνετε τα συμφέροντα του έθνους, μας σπρώχνετε περισσότερο σ' αυτά που σιχαίνεστε και σιχαινόμαστε. 

Το πολύ, πολύ να σκοτωθούμε τελείως και να χάσουμε και οι δύο το μοναδικό σίγουρο δωδεκάρι που κερδίζουμε στη Γιουροβίζιον (γιατί καλώς ή κακώς, μόνο αυτή μας έμεινε να παρηγοριόμαστε). Θα μπορούσαμε να αποδεχτούμε πως είμαστε δυο χώρες για τον πούτσο αμφότερες και να λήξουμε το θέμα, να αγκαλιαστούμε και να κλάψουμε με το εθνικό μας χάλι. Όμως, όχι! Ο Σταύρος είναι ό, τι πρέπει να για να βγουν στην επιφάνεια όλα τα ανοιχτά μας τραύματα, τα οποία μέσω των σόσιαλ πονάνε δυο φορές. Γιατί εκεί θα ακούσεις την αλήθεια, εκεί που η Μαρίκα η κομμώτρια έχει πρόσβαση να σου πει την πραγματική της άποψη, κι όχι την επίσημη, την πολιτική θέση ενός Υπουργείου.

Για να επανέλθουμε. Ναι, ό, τι και να πείτε για το τομάρι του συγκεκριμένου, έχετε δίκιο. Συμφωνώ, επαυξάνω, υπερθεματίζω. Προσωπικά πρώτος και καλύτερος εύχομαι να αποβληθεί και να μη σώσει να μαγειρέψει ούτε αβγό άμα τη επιστροφεί του. Αλλά πόσο σας παίρνει να μιλάτε εσείς στην Ελλάδα;

Δεν σας δώσαμε αποκλειστικά και μόνο τηλεοπτικές περσόνες νον γκράτα. Σας δώσαμε και την Άννα Βίσση. Μόνο και μόνο γι’ αυτήν, θα έπρεπε να μας συγχωρείτε τα πάντα, ακόμα και τον Σταύρο του Master Chef. 

Ένας Ψεύτικος Κόσμος

Σκάλιζα το Youtube κι έπεσα πάνω στο πιο κάτω βίντεο κλιπ.

Μπορεί να το είδα δέκα φορές μέσα σε μια ώρα!

Ένα τρίλεπτο, δυο χιλιάδες λέξεις.

Ζήσαμε εποχές, κυρίες και κύριοι, που οι ποπ σταρ της εποχής επιβαλλόταν να έχουν ένα τραγούδι με κοινωνικό μήνυμα στο άλμπουμ τους. Αν δεν έμπαιναν μπροστά στον αγώνα κατά των ναρκωτικών οι προεξάρχοντες της ελληνικής δισκογραφίας, ποιοι θα έμπαιναν; Γνωρίζετε πόσο σιχαίνομαι τα «κοινωνικά μηνύματα» στα τραγούδια, και συνεχίζω να τα σιχαίνομαι, αλλά αυτό ειδικά έκατσα και το άκουσα με ευχαρίστηση. Όχι για το μήνυμα αυτό καθεαυτό, αλλά για την αθωότητα της εποχής.

Σκέψου ότι σήμερα τα ναρκωτικά δεν θεωρούνται απλά μάστιγα, θεωρούνται εκ των ων ουκ άνευ. Τα συνταγογραφούν οι γιατροί. Έχουμε συμφωνήσει, έχουμε αποδεχτεί όλοι ότι χωρίς αυτά… η ζωή δεν υποφέρεται. Είτε υπό μορφή αντικαταθλιπτικών, είτε υπό την κλασσική τους μορφή, δεν μας πτοούν. Αν είσαι καλλιτέχνης θεωρείται αυτονόητο ότι είσαι χρήστης. Βοηθά άλλωστε και στην έμπνευση. Στη διαδικασία της δημιουργίας. Αν είσαι μαθητής θεωρείται κουλ, αν είσαι φοιτητής μέρος της καθημερινότητας, και ούτω καθεξής. Το 1992 όμως ήτο μάστιγα και η Αλέξια έπρεπε να μας προειδοποιήσει.

Έκανα και ένα quick search στο ίντερνετ για «τραγούδια κατά των ναρκωτικών» και δεν βρήκα τίποτα άλλο παρόμοιο. Πρέπει να ήταν παγκόσμια πρωτοτυπία (έβγαλε και η Βίσση ένα τραγικό που λέγεται The Only Arms We Need αλλά ούτε η ίδια δεν το θυμάται, ήταν για μία τηλεοπτική εκστρατεία). Τα περισσότερα ποπ τραγούδια εκθείαζαν με τον άλφα ή βήτα τρόπο τη χρήση, ποτέ δεν χρειάστηκε να έρθει η Αλέξια να βάλει το λιθαράκι της εναντίον τους.

Στο θέμα μας όμως. Κοίτα και τις λεπτομέρειες. Αγαπώ το γεγονός ότι πήγαν σε ένα σχολείο τους είπαν «σας πειράζει να γυρίσουμε εδώ ένα βίντεο κλιπ και να παίξουν τα παιδιά; Δεν πειράζει αν βαριούνται, δεν πειράζει αν τους φαίνεται ότι το κάνουν καταναγκαστικά, φτάνει να μάθουν λίγο το ρεφρέν και να υποκρίνονται ότι το τραγουδούν με την Αλέξια!» Όπερ και εγένετο.

Δεν χρειάζεται να επαναλάβω πόσο τυχερός αισθάνομαι που έζησα αυτές τις εποχές στη σωστή ηλικία.

Το τραγούδι δεν το θυμόμουν, αλλά όταν το ξανάκουσα μου ήταν αρκετά γνώριμο. Στις επιταγές της εποχής, we are the world, we are the children και τα λοιπά.

Την Αλέξια την πέτυχα σε φαγάδικο πριν μερικούς μήνες. Πήγα και της μίλησα. Της είπα ότι δεν της συγχωρώ τη μεταστροφή στην ποιότητα. Γούρλωσε τα μάτια και άρχισε να μου λέει ότι πρέπει να καταλάβω την ανάγκη της για πιο ποιοτική μουσική. Της είπα την καταλαβαίνω, αλλά δεν τη συγχωρώ. «Δεν είπαμε να τραγουδάς άσπρο-μαύρο μέχρι τα γεράματα. Μπορούσες να υπηρετείς μία πιο ώριμη ποπ. Αντ’ αυτής επιλέγεις κάτι τζαζ αυτοσχεδιασμούς που ούτε οι ίδιοι δεν αντέχουν τους εαυτούς τους». Δεν μου επιτέθηκε, μάλιστα είχε και ένα βλέμμα λίγο απολογητικό, μετά μου είπε να την κάνω και φίλη στο ΦΒ, πόσο ευγενικό εκ μέρους της, αλλά δεν το τόλμησα.

Τέλος πάντων.

Ολοκληρωθήκαμε από πλευράς νοσταλγίας και για σήμερα.

Τι Θα Πω Εγώ Στο Παιδί Μου;

Κάτι που ακούω πολύ συχνά στη δουλειά μου, όποτε αναγκάζομαι να έρθω σε επαφή με τον κόσμο (γιατί ως γνωστόν όσο μεγαλώνω τον αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι), είναι και το «τι θα πω στα παιδιά μου;»

Κατέληξα πως ο κόσμος έχει τρομερό πρόβλημα με το τι θα πει στα παιδιά του, το οποίο είναι πιο σοβαρό από όσο φαντάζεστε. Πρώτον γιατί είτε φοβάται να του πει την αλήθεια, είτε επειδή είναι ανάξιος να του πει ένα πειστικό ψέμα. Μεταξύ των δύο εγώ προσωπικά βρίσκω σοβαρότερο το δεύτερο.

Μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιον να τον πονά η αλήθεια. Μπορώ να καταλάβω το να μην την αντέχεις και να θέλεις να την καταχωνιάσεις. Πραγματικά μπορώ να το αντιληφθώ. Η εξοικείωση με την αντικειμενική αλήθεια είναι ένα από τα δυσκολότερα ζητήματα στη ζωή. Το να μην μπορείς να σκαρφιστείς ένα πειστικό ψέμα, όμως, ώστε να το πουλήσεις στο μωρό και να σιωπήσει, το βρίσκω έλλειψη ευφυΐας και ένδειξη βλακείας.

Δεν είναι δυνατόν να μου λένε «τι να πω του παιδιού μου;!» Εγώ θα σου πω, μαντάμ; Αφού δεν μπορείς να του πεις την αλήθεια (για την οποία πολλές φορές δεν ευθύνεσαι ούτε καν εσύ), σκαρφίσου μια ιστορία και πούλα του την. Πόσο δύσκολο είναι πια να χρησιμοποιήσεις δέκα δράμια φαντασίας και ολίγη παραστατικότητα για να δώσεις του μωρού σου μια απάντηση. Όπως του λες ψέματα «θα στο φέρει ο Άη Βασίλης» και κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια, σκέψου κάτι ανάλογο «ν’ αγοράσεις τον μπελά, ως την επόμενη φορά!»

«Μα, τι θα πω εγώ στο παιδί μου;»

«Ότι είσαι ηλίθιος θα του πεις, όπως στο λέω, αυτολεξεί!»

Εγώ όσες φορές έπρεπε να απαντήσω σε άβολο ερώτημα (δεν υπάρχουν άβολα ερωτήματα, υπάρχει κόσμος που δεν μπορεί να διαχειριστεί μία ερώτηση), του γιου μου, του απάντησα ευθέως την αλήθεια. Άντε, το πολύ, να τη σέρβιρα με λίγο χιούμορ και απλές λέξεις ένεκα ηλικίας και αμηχανίας. Τις προάλλες για παράδειγμα, έβλεπα ένα τρέηλερ της Γιουροβίζιον, έδειξε για λίγα δευτερόλεπτα την Κοντσίτα και το μωρό ψίλο-σκιάχτηκε. Μου είπε «τι είναι αυτό;», του απάντησα «μια γυναίκα με γένια», μου είπε «Α!» και συνέχισε το παιχνίδι του. Πόσο νομίζετε ότι κόφτει ένα μωρό τριών χρονών να ψάξει εις βάθος ένα αμφιλεγόμενο θέμα; Ουδόλως! Εδώ βλέπουν όλη μέρα στα καρτούν κόσμο να πετά, να εξαφανίζεται, να διαλύεται σε κομμάτια και δεν διερωτούνται πώς και γιατί. Θα τα πάρει ο πόνος για τη… «γυναίκα με το μούσι;»

Πόσο δεν μπορείτε να αντιμετωπίσετε την πραγματικότητα και πόση έλλειψη φαντασίας πχια;!

Μαύρη Πέτρα Πίσω Μου

Κάθε φορά που ανάβω ένα μπουρλότο και είμαι έτοιμος να το εκτοξεύσω και να γίνουν όλα γύρω μου στάχτη και μπούρμπερη, κάθε φορά που ετοιμάζομαι να δώσω ένα τέλος σε μία προβληματική κατάσταση, περνώ τη γνωστή διαδικασία κατά την οποία τσακώνομαι από μέσα μου, με τον εαυτό μου. Μπορώ να περάσω μία μέρα ολόκληρη πλάθοντας σενάρια για το τι θα πάω να πω, τι θα απαντήσω αν μου πει αυτό, πώς θα τον κάνω ρόμπα αν μου πει εκείνο.

Το έχω βιώσει πολλές φορές στη ζωή μου. Από το Γυμνάσιο. Με καλούσε φερ’ ειπείν ο υποδιευθυντής στο γραφείο του και ώσπου να πάω εγώ σκεφτόμουν τι θα απαντήσω σε κάθε πιθανή ερώτηση. Οι σκέψεις μου, όπως πάντα, ακροβατούσαν ανάμεσα στη διπλωματία και την ευγένεια, την εξύβριση και το «όλα πουτάνα». Παρόμοιες καταστάσεις είχα να αντιμετωπίσω και στον στρατό με τον Διοικητή και Υποδιοικητή μου, αλλά και αργότερα με λίγους εργοδότες.

Μπορούσα να ξενυχτίσω όλο το βράδυ πριν τη συνάντησή μας και να σκέφτομαι τι θα πω λεπτό προς λεπτό. Κι έτσι και τώρα, στα σαράντα παρά κάτι. Τα ίδια. Ξενύχτησα τις προάλλες επειδή θα έπρεπε να αποφασίσω πώς θα αντιμετωπίσω κάποιον που αθέτησε μία συμφωνία. Ήρεμα, όμορφα, πολιτισμένα ή με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο;

Δυστυχώς στη ζωή μου, μόνο μια φορά εκτροχιάστηκα. Όλες τις άλλες φορές ήμουν τόσο χαρούμενος που η ζωή μου προχωρούσε μπροστά, αφήνοντας τους απατεώνες στο χρονοντούλαπο, που όχι μόνο δεν είχα χρόνο να τους τα πω ένα χεράκι, αντιθέτως πήγα και τους έκανα χειραψία με μία τεράστια εσωτερική χαρά που δεν θα ξανάβλεπα τα μούτρα τους.

Εχθές συνέβη το ίδιο. Παρέθεσα το σκεπτικό μου ήρεμα, στωικά, με επιχειρήματα (δικηγόρος έπρεπε να γίνω) και όταν άρχισαν να λένε τα δικά τους απλά μετά βίας κατάφερνα να συγκρατήσω τα γέλια μου με τα χάλια τους. Έφυγα και έριξα πίσω μου μαύρη πέτρα και αντί να αισθάνομαι άσχημα που δεν τους μίλησα στη γλώσσα που τους άξιζε, ένιωθα πολύ καλύτερα.

Δεν είμαι υπέρ της «ανωτερότητας». Θεωρώ ότι πρέπει να συμπεριφέρεσαι σε κάποιον όπως του αξίζει. Με ευγένεια στον ευγενή, με αναίδεια στον αναιδή και ούτω καθεξής. Οφθαλμόν αντί οφθαλμού. Δυστυχώς, την κρίσιμη στιγμή δεν μου βγαίνει η αναίδεια ούτε η εξύβριση. Όχι λόγω ανατροφής, αλλά λόγω έλλειψης αυτοπεποίθησης. Είναι απίστευτο το πώς άντεξα χθες και συζητούσα με πραότητα και σε χαμηλούς τόνους ενώ από μέσα μου τους φανταζόμουν γδαρμένους, βιασμένους και κρεμασμένους γυμνούς από μία τσιγκέλα.

Όπως και να ‘χει, έφυγα πλήρης και με ανείπωτη χαρά στα στήθεια.