Χώστα στον Χοσέ!

Αντί-προχθές:

-Αντίχριστε, ήρθε ένας Ισπανός στην Κύπρο.

-Καλώς μας ήρθε. Τι θέλει;

-Θέλει να γνωριστείτε για να τον βοηθήσεις να καλυτερέψει τα αγγλικά του και εσύ τα ισπανικά σου.

Προχθές:

-Εμένα που με βλέπεις κυρ’ Χοσέ μου, γράφω εξετάσεις το σαββατοκύριακο. Στη γλώσσα σου, στο τρίτο επίπεδο…

-…Θα περάσεις οπωσδήποτε! Καταλαβαίνω όλα όσα μου λες.

- Μωρέ, εσύ καταλαβαίνεις, αλλά εγώ την υποτακτική δεν την έχω εμπεδώσει και από εκεί θα κριθεί η νεκροψία!

- Ναι;

- Ε, ναι!

- Συγγνώμη, τι είναι υποτακτική;

- !!!

Το ίδιο βράδυ, στο τηλέφωνο:

- Αντίχριστε, κοίταξα λίγο το ίντερνετ… Μην σκοτίζεσαι για την υποτακτική. Κι εμείς στην Ισπανία, σπανίως την χρησιμοποιούμε. Πιο πολύ την χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να εκφράσουμε την ελπίδα πως κάτι θα συμβεί…

- Σωστά. Και εφόσον εδώ πέρα δεν έχει απομείνει καμία ελπίδα…

Παίρνω τηλέφωνο την καθηγήτρια μου:

- Αυτός λέει ότι δεν χρησιμοποιούν την υποτακτική στο Εσπάνια!

- Μη δίνεις σημασία. Όπως κι εμείς, ούτε αυτοί ξέρουν να μιλήσουν σωστά τη γλώσσα τους. Βγες στο δρόμο και πες ενός Έλληνα να σου πει μια πρόταση χρησιμοποιώντας την υποτακτική, να δεις τι θα σου πει.

- Τόσο υποταγμένος λαός και να μην ξέρει να χρησιμοποιεί την υποτακτική, ρε παιδί μου, πόσο παράδοξο!

Πάω στις εξετάσεις:

- Κύριε Αντίχριστε, πρέπει να μας κάνετε μια 10λεπτη ομιλία σε ένα από τα πιο κάτω θέματα: α) τι πιστεύετε για τις μεθόδους εναλλακτικής ιατρικής; Πιστεύετε θα αντικαταστήσουν την παραδοσιακή ιατρική; Και β) Θεωρείτε ότι κάποιος γεννιέται με ταλέντο ή το καλλιεργεί στην πορεία; Δώστε παραδείγματα.

- Να σας πω για το τάλαντο που το έχω εύκαιρο και μπόλικο;

- Παρακαλώ, ξεχειλίστε την αίθουσα.

- Χείμαρρος θα γίνω, περιμένετε, το 'χω. Που λέτε, τη Βλαχοπούλου την ξέρετε;

- Πού να την ξέρω, Ισπανός είμαι!

- Σωστά. Ε, η Βλαχοπούλου ήταν τραγουδίστρια της τζαζ. Αλλά επειδή διέθετε τάλαντο έγινε σπουδαία ηθοποιός του ελληνικού κινηματογράφου. Το «Ρένα είσαι οφσάιντ» το έχετε δει;

- Πού να το δω, Ισπανός είμαι.

- Σωστά. Ε, δείτε το, θα σας αρέσει... Πήξατε στον Αλμοδόβαρ!

- Τίποτα άλλο έχετε να μας πείτε;

- Ναι, δείτε και το «Μία Ελληνίδα στο Χαρέμι», πολύ καλύτερο!

- Μούτσας Γκράσιας!

- Δε νάδα, ζωή να ‘χετε!

Τα αποτελέσματα θα βγουν τον Αύγουστο. Δεν νομίζω να πέρασα. Τουλάχιστον έμαθε ποια ήταν η Βλαχοπούλου.

Impress me Please!

Όπως σου έχω ξαναγράψει πρόσφατα, ένα από τα μεγαλύτερα μου προβλήματα, το οποίο με την πάροδο του χρόνου όλο και εντείνεται, είναι πως πλέον δεν εντυπωσιάζομαι από τίποτε. Ή τέλος πάντων από σχεδόν τίποτε. Όλα μου φαίνονται ίδια, προβλέψιμα, άχαρα και τετριμμένα. Και πλήττω φρικτά. Όλη αυτή η πλήξη συγκεντρωμένη και πολλαπλασιασμένη επί δέκα, σε ένα και μοναδικό γεγονός, μπορεί να περιγραφεί με μία μόνο λέξη. Αυτή η λέξη είναι: Γάμος.

Έχω βαρεθεί τη ζωή μου:

Στόλισμα νύφης, κλάμα μάνας. Νταούλια, χοροί, αρκούδες, ντέφια, κουμπάρα στολισμένη σαν λατέρνα προσπαθεί να κλέψει την παράσταση. Εκκλησία. Βαριέσαι. Ύμνοι, δοξασίες, τσουροπαπάς. Παρανυφάκια που νομίζουν ότι επιτελούν κοινωνικό έργο. Ρύζι. Μπομπονιέρες που κόστισαν μια περιουσία και στις οποίες ουδείς δίνει σημασία. Πισίνα ξενοδοχείου για συγχαρήκια. Ουρά. Φτηνά καναπεδάκια, λιωμένα εκλεράκια, πληρωμένα μια περιουσία. Φακελάκι. Ίδια ευχή για όλους. Τσαντίζεσαι που η μάνα της νύφης δεν σφίγγει το χέρι την ώρα που σου κάνει χειραψία. Θέλεις να τη χαστουκίσεις. Χαιρετούρα με γνωστούς από το σχολείο. «Να πάμε για καφέ». Αποφυγή ανεπιθύμητων γνωστών, «έλα από δω και κρύψε με γιατί είδα μια συνάδελφο». Λουκούμι για την γιαγιά μου που της αρέσει η ζάχαρη άχνη. Φαγητό στην αίθουσα «Πασιαντρούλλα». Είσοδος ζεύγους με βίντεο γουόλ και ανεβαστικό τραγούδι που το έχεις ξανακούσει σε άλλους 10 γάμους. Χαριεντίζεσαι, πετάς κονφετί. Κόψιμο τούρτας με μινιμάλ διακόσμηση. Σερβίρισμα φτηνού φαγητού πληρωμένο μια περιουσία. Τρως στα μουγκά μαζί με άλλους 10 που δεν τους ξέρεις και ούτε σε ενδιαφέρει να τους μάθεις. Ομιλία κουμπάρου και πεθερικών με σαχλό χιούμορ. Εύχεσαι να βρουν οικτρό τέλος. Ανοίγει ο χορός. Χορεύουν αγκαλιασμένοι. ΩΩΩΩ! Συγκινείται η νονά της νύφης. Αρχίζουν τα κλαπατσίμπαλα: Χορεύουν οι θείες το «όλε, ολέ, ολά» της Πρωτοψάλτη. Τρενάκι με τη νύφη μπροστάρη. Τσιφτετέλι οι κουμπάρες, ζεϊμπέκικο ο γαμπρός με τη γραβάτα στο κούτελο δεμένη. Ψάχνεις αφορμή να φύγεις. Την ώρα που δεν βλέπει κανείς φεύγεις από την πίσω πόρτα.  

Δεν ήταν το μαρτύριο του Σίσυφου, ήταν ο τυπικός, σημερινός, μικροαστικός γάμος.

Άκου να μαθαίνεις:

Ο γάμος είναι ένα θέαμα. Είναι όπως το θέατρο. Όπως εγώ προσκαλώ τους φίλους μου μια φορά τον χρόνο στην παράσταση που ανεβάζω και φροντίζω όπως κάθε χρόνο αφορά σε νέο έργο, με νέα σκηνικά, μουσική, φωτισμό και ενίοτε πρωταγωνιστές, έτσι απαιτώ να είναι και ο γάμος. Κάτι το διαφορετικό! Δεν θέλω να ξαναδώ το ίδιο έργο. Δεν θέλω να δω έργο του οποίου γνωρίζω την υπόθεση! Φαντάστηκες να έπρεπε να βλέπεις κάθε Σάββατο το «Ξύπνα Βασίλη;» Να ξέρεις από πριν την αρχή, τη μέση και το τέλος της ιστορίας; Δεν με ενδιαφέρει κυρά μου, αν το πιο πάνω έχει καθιερωθεί ως νορμάλ. Εγώ βαριέμαι! Δεν μπορώ να χάνω το Σάββατο μου για ένα θέαμα το οποίο έχω ξαναδεί!

Πρωτοτυπήστε άνθρωποι του Θεού! Λυπηθείτε τους καλεσμένους σας! Δεν είναι δύσκολο. Εμένα ως θεατή, δεν με ενδιαφέρει η επανάληψη.    Με ενδιαφέρει η ανατροπή: Ντυθείτε δράκουλες και βάλτε τη νύφη να έρθει στην εκκλησία φορώντας νυφικό λερωμένο από αίματα. Κάντε μια τελετή στην οποία θα ψηφίσει ο κόσμος την πιο ανεπιθύμητη πεθερά από τις δύο. Η πεθερά που θα χάσει να διαπομπευθεί παρουσία όλων των καλεσμένων. Παίξετε τουρτοπόλεμο. Μεθύστε, γδύστε τον γαμπρό και πετάτε τον μεθυσμένο στην πισίνα. Πηγαίνετε στην εκκλησία με ελικόπτερο και προσγειωθείτε με αλεξίπτωτο. Συνεννοηθείτε με τον κουμπάρο και την κουμπάρα και δώστε τους ένα βαθύ γλωσσόφιλο την ώρα του μυστηρίου. Αντί για ρύζια στο τέλος πετάξτε τους μακαρόνια. Πετάξτε τους γαρύφαλλα όπως στα μπουζούκια. Αντιλαμβάνεσαι το πνεύμα μου. Κάνε κάτι να με εντυπωσιάσεις!

Θα μου πεις ότι ζητώ πράγματα ακριβά. Ε, παρά να πετάτε τα λεφτά σας σε πράγματα που κανέναν δεν αφορούν και κανένας δεν προσέχει, όπως π.χ. λουλούδια, λουκούμια, προσκλητήρια, δωράκια, κεράκια, σκατάκια, κτλ. επενδύστε σε σκηνικά-κοστούμια. Πιο φτηνά θα σας έρθουν.

Ο γάμος δεν είναι μυστήριο. Αν ήταν μυστήριο θα συνέβαινε αποκλειστικά και μόνο μεταξύ των κοινωνών. Από τη στιγμή που επιτρέπουμε να παρίσταται η κουτσή Μαρία η οποία ούτε μπορεί να αντιληφθεί τα λόγια του παπά, αλλά αναλώνεται στο αν η κουμπάρα είναι πιο ωραία από τη νύφη, και αν ο κουμπάρος είναι ελεύθερος, δεν πρόκειται περί μυστηρίου. Πρόκειται περί πανηγυριού. Και έγκειται σε σένα να διασώσεις αυτό το θέαμα από τη πλήξη και ανία του θεατή και να το μετατρέψεις σε μία εμπειρία ζωής.

Όχι πες μου εσύ. Σε ποιόν από τους γάμους που έχεις πάει μέχρι τώρα, θα ήθελες να ξαναπάς;

Είδες; Δεν απαντάς. Τι να πεις;!

Το θέμα είναι να κάνεις τον θεατή να θέλει να ξαναέρθει στον γάμο σου, να θέλει να τον ξαναζήσει. Κι ας είναι και… του χρόνου!

Εβίβα Τρίτη - και Φαρμακερή

Να σου πω ότι χάρηκα που κέρδισαν οι Δανοί; Όχι δεν χάρηκα. Δεν χάρηκα γιατί οι Δανοί έστειλαν τραγουδάρες το 2010, το 2011 και πήραν απλά καλές θέσεις, ενώ φέτος που έστειλαν την υπέρτατη κελτική μετριότητα, αποθεώθηκαν. Όχι μόνο αποθεώθηκαν, αλλά έχει και τρεις μήνες που μας το λένε στα προγνωστικά, μην τυχόν και δεν το χωνέψουμε και γίνει καμιά ανατροπή την τελευταία στιγμή. Τους ευνόησαν και οι Σουηδοί παραγωγοί (όπως και το 2000), από όλες τις απόψεις, ε δεν θέλει και πολύ.

Όταν βέβαια είδα τον Μωαμεθανισμό προσωποποιημένο να παίρνει κεφάλι, βλέπε Αζερμπαϊτζάν, παρέδωσα τα όπλα. Πήρα και επίσημα το μέρος των Δανών. Όχι κύριε, τόσα τους σούρνω εδώ μέσα τους Τουρκόσπορους, τα διαβάζετε, μα δεν τα εμπεδώνετε. Από το ένα μπαίνουν, από το άλλο βγαίνουν! Μυαλό δεν βάζετε! Οχτάρι κλασσικά από την Κύπρο (ό, τι πάθουμε χαλάλι μας), δωδεκάρι από την Ελλάδα, (τόσο σας κόβει κι εσάς). Πού να συμμετείχε και η Τουρκία δηλαδή, να έδινε κι αυτή το παραδοσιακό δωδεκάρι της. Δεν θα γλιτώναμε τη μαντίλα ούτε και του χρόνου!

Ο Ιταλός μου, τίποτα, καπούτ! Τον έφαγαν κι αυτόν τα κυκλώματα. Αλλά όχι, πες! Ποιος άλλος θα μπορούσε να φορέσει παγωνί κοστούμι και να δείχνει κύριος; Μόνο ο Ιταλός! Εντάξει, το τραγούδι δεν το είπε τόσο καλά όσο στο στούντιο, αλλά άξιζε πιο ψηλή θέση.

Η Μπόνι Τάιλερ πήρε κι αυτή ένα ωραιότατο αγγούρι. Χάλια το είπε, δεν αντιδρώ. Η αναπνοή της με το ζόρι έβγαινε, πόσο μάλλον η φωνή της. Όσοι την ψήφισαν μάλλον το έπραξαν για να τιμήσουν τον θρύλο και για τίποτε άλλο. Οι Γερμανοί, πάλι, που μια χαρά ευνοήθηκαν τόσο από το camera work όσο κι από το τραγούδι, τους έφαγε η Μέρκελ και η σειρά εμφάνισης.

Τέλος πάντων. Η Γιουροβίζιον που είδαμε απόψε ήταν η κατά τη γνώμη μου η καλύτερη διοργάνωση των τελευταίων 10 χρόνων. Και αυτή του 2009 ήταν εντυπωσιακή, αλλά αυτή εφέτος είχε περισσότερο βάθος. Κατ’ αρχάς, είχε, και πάλι, εξαιρετική έναρξη. Χρόνια τώρα απορώ γιατί οι χώρες δεν εισέρχονται στο στάδιο όπως στις ολυμπιάδες, και επιτέλους κάποιος το πραγματοποίησε. Πολύ συγκινητικό.

Επίσης, πες μου ποιος άλλος λαός θα ήτο τόσο ακομπλεξάριστος ώστε να αυτοσαρκαστεί στο διάλειμμα μέσω του μουσικού νούμερου της παρουσιάστριας. Αν η Ελλάδα έβγαζε με χιομουριστικό τρόπο τα άπλυτά της στη φόρα, την επόμενη μέρα θα γράφανε: «Διώχνουν τους τουρίστες», «πληρώνουμε εκατομμύρια την ΕΡΤ για να μας δυσφημεί» και τα τοιαύτα… Όπως έκαναν στην Ολυμπιάδα του 2004, επειδή τόλμησε ο Παπαϊωάννου να δείξει τους γύφτους με τα καρπούζα. Τώρα θα μου πεις, δεν έχουν τις ίδιες ανάγκες προβολής Σουηδία και Ελλάδα και θα συμφωνήσω, αλλά είναι για να δεις πόσο μπροστά είναι κάποιες άλλες κοινωνίες, που κατά τα άλλα τις θεωρούμε και μουρόχαβλες.

Τέλος, να σχολιάσω ότι η Ελλάδα ήρθε 6^η στον τελικό, και 2^η στον ημιτελικό που διαγωνίστηκε (άμα σκεφτείς ότι η Βίσση ήρθε 9^η και ο Ρουβάς 7^ος το λες και άδικο, μα Γιουροβίζιον είναι αυτή) ενώ η Κύπρος μας ήρθε στην τιμητική προτελευταία θέση, 15^η από 16 χώρες! Και εις ανώτερα εκεί στο ΡΙΚ, κανονίστε του χρόνου να μην μας επιτρέψουν καν την είσοδο στο στάδιο.

Κοπεγχάγη, μάλλον, του χρόνου, την έχουμε επισκεφθεί ήδη, ουδέν κίνητρο διαθέτουμε για να ξαναπάμε. Τουλάχιστον οι βόρειοι διοργανώνουν πιο άρτια σόου από τεχνολογικής άποψης οπότε μπορούμε να ελπίζουμε τηλεοπτικά σε κάτι αντάξιο του φετινού έπους!

Αδιός!

Εβίβα Δεύτερη - Γεια μας!

Είναι κάτι χώρες στη Γιουροβίζιον που έχουν κατσικωθεί στους τελικούς και δεν αφήνουν χώρο σε άλλες - της Ελλάδος συμπεριλαμβανομένης αλλά γι αυτήν δεν θα γκρινιάξω, πατρίδα μου είναι, και εξάλλου στέλνει κάθε χρόνο τραγούδια πολύ πάνω του μετρίου. Αλλά βλέπω κάτι Ρουμανίες, κάτι Αρμενίες, κάτι Γεωργίες, κάτι γενικότερες αηδίες, που στέλνουν τραγούδια κλανιές, προκρίνονται στα τυφλά, και κλαίω το δίωρο που έχασα για να τις παρακολουθήσω.

Πώς γίνεται να μην περάσει το Σαν Μαρίνο, ρε; Όχι, πες! Πώς γίνεται; Να σου πω εγώ πώς γίνεται. Ήθελα να το ψηφίσω. Ήταν από τα αγαπημένα μου. Και ως γνωστόν… ό, τι αγαπάαααω εγώ πεθαίιιιινει. Μα, με τέτοια συστήματα ψηφοφορίας δεν ενθαρρύνεις τα μικρά κράτη να πάρουν στα σοβαρά τη συμμετοχή τους κύριε! Στέλνουν μαλακίες, τα κόβεις με τη δικαιολογία ότι είναι εύπεπτα. Στέλνουν κάτι πιο κλασσικίζον, τα κόβεις με τη δικαιολογία ότι ο ψηφοφόρος πιο πολύ ξέρει κατά που πέφτει η Αγία Μαρίνα του Ξυλιάτου παρά ο Άγιος Μαρίνος της Ιταλίας. Αποχαιρέτα το από χρόνου το Σαν Μαρίνο που χάνεις, δεν θα κάτσουν να μας παρακαλάνε οι Ιταλοί.

Μην μιλήσω για Αζερμπαϊτζάν και σκίσουμε τα ιμάτιά μας βραδιάτικο. Με τραγούδι που παραπέμπει σε μπαλάντα του Ρέμου από τον δικό μας Κοντόπουλο, σε τηλεσκηνοθεσία από τον επίσης δικό μας Ευαγγελινό, και από τον δικό μας Άλεξ Παναγή στη διδασκαλία. Πριμοδοτώντας τους τουρκόσπορους και με λάβαρο την ημισέληνο, αυτοί οι κύριοι θα κοιμηθούν τον ύπνο του δικαίου απόψε, περήφανοι που εξευρωπαΐζουν χώρα που αναγνωρίζει το ψευδοκράτος! Συγχαρητήρια! Εντάξει, το ξέρουμε, έπεσε πείνα και όποιος μας πετάξει μισό καρβέλι σπεύδουμε να τον προσκυνήσουμε. Περί εθνικής αξιοπρέπειας όμως, ουδείς λόγος! Που να πάθει ασφυξία ο τύπος μέσα στο γυαλί, να καταπιεί τα ροδοπέταλα και να πνιγεί, να μείνουν και οι τρείς Έλληνες συντελεστές του σύξυλοι!

Τέλος πάντων. Ας μην ρίξουμε κι άλλο δηλητήριο. Σημασία έχει ότι εμείς περάσαμε. Δεν μου αρέσαμε και πολύ, αλλά λίγη Μπόκοτα να διαβάσεις ξέρεις ότι πλέον ο «ευρωπαϊκός χάρτης άλλαξε και η Ελλάδα κινεί πλέον τα νήματα των Βαλκανίων» (σελίς 54, παράγραφος 3), οπότε ανησυχίαν ουκ έχω. Περίπατο θα κάνουμε στον τελικό, μα δεν το πολύ αναλύω, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι είδους ανατροπή μπορεί να γίνει στο παρά πέντε. Θα έχει ενδιαφέρον το Σάββατο.  

Τελικός, λοιπόν. Αν υπάρχει Θεός, και όλοι ξέρουμε την απάντηση σε αυτό το ερώτημα, θα κερδίσει ο Ιταλός. Με το πιο κάτω τραγούδι:

Νικητής του Σαν Ρέμο και με ένα attitude σνομπέ και τα μάλα αλάνικο ιταλιάνικο, ο Μάρκο πως-τον-λένε, δίνει μαθήματα κλάσης για τρίτη συνεχόμενη χρονιά εκ μέρους της πατρίδας του. Δεν μπορώ να μην μεροληπτήσω υπέρ των Ιταλών, έχω αδυναμία στα πάντα και τα άπαντά τους, οπότε σταυρώνω τα δάχτυλά μου για το Σάββατο. Ως ένοχη απόλαυση καταθέτω και τη Γερμανία, αν και δεν μου πάει η καρδιά να τη ψηφίσω επ’ ουδενί, ενώ η Special-Recognition-Ψήφος μου θα πάει στη Bonnie Tyler, για το θάρρος να εμφανίζεται ακόμα δημοσίως στα 62 της, προκαλώντας τα νέα ήθη και τη δημόσια αιδώ. Αστειεύομαι, εννοείται πως ό, τι μου θυμίζει τα νιάτα μου είναι καλό και το τιμούμε.

Αυτά σε μέσες άκρες. Κατά τα άλλα να σου εξομολογηθώ το δράμα μου, έχει τώρα δύο βράδια που παρακολουθώ τον διαγωνισμό με τη Μπρέντα στην αγκαλιά μου, προσπαθώντας να την ξυπνήσω και να της κινήσω εις μάτην το ενδιαφέρον ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Ζω απανωτά ντέζα βους από την εποχή που ήμουν μικρός, ερχόταν η γιαγιά μου να με προσέχει στο σπίτι (οι γονείς έβγαιναν έξω κάθε βράδυ του Σαββάτου, μα δεν ήμουν του θανάτου), και εγώ πάσχιζα να τη ξυπνήσω γιατί «δεν είναι δυνατόν να κοιμάσαι και να τραγουδά η Κύπρος!»

Αυτή ξυπνούσε απ’ τα σκουντήματά μου, με ρωτούσε αν κερδίσαμε, και άλλαζε πλευρό! Όσο σκέφτομαι ότι στην Έλενα Πατρόκλου αφορούσε η ερώτηση και η εκ μέρους μου ενόχληση, απολογούμαι αναδρομικώς και διαρκώς…

Εβίβα Πρώτη!

Έλα τώρα που στεναχωρήθηκες που δεν προκρίθηκε η Ολυμπίου. Ολόχρονα την κράζαμε, μόλις είδαμε το «είμαστε ακόμα ζωντανοί» μας έπιασε το πατριωτικό μας! Ε, προφανώς δεν ήμασταν και τόσο ζωντανοί ώστε να αρχίσουν να μας υπολογίζουν. Προσωπικά τσαντίστηκα που πέρασαν μαλακίες όπως του Βελγίου και της Ιρλανδίας. Αυτό, ναι, ήταν αδικία. Θα μπορούσαμε άνετα να είχαμε πάρει τη θέση τους. Αλλά, αν από αύριο αρχίσουμε τα «δεν μας θέλουν στην Ευρώπη» και οι «Εταίροι μας δεν ξέρουν τι πα να πει αλληλεγγύη» θα καταντήσουμε τα μάλα γραφικοί.

Η Ολυμπίου είχε ένα τραγούδι σήκουελ του «Μόνο για μας». Και το είπε και μέτρια γιατί, παρόλο που δεν είμαι μουσικός, μία αστάθεια τη διέκρινα στις ψηλές της. Δεν πειράζει, αυτές οι επιλογές ας μας γίνουν μάθημα, γιατί θα έπρεπε να είχαμε ήδη μάθει από τα περσινά κατορθώματα της -κατά τα άλλα υπέροχης- Ήβης ότι κράτη σαν την Κύπρο πρέπει να υπερβούν εαυτόν σε τέτοιους διαγωνισμούς για να κάνουν την έκπληξη. Τι να σου κάνουν τώρα και οι ξεχασμένες μπαλάντες από το χρονοντούλαπο των ‘90ς… Worry not, όμως, γιατί από χρόνου που θα έχουμε όλοι μεταναστεύσει κάπου εκτός, η Κύπρος δεν θα χάσει τελικό για τελικό τα επόμενα 50 χρόνια!

Ένα πράγμα θα κρατήσω από το απόψινό σόου και αυτό είναι η έναρξη. Ανατριχιαστική. Μπορεί το γιουφόρια στη νοηματική να αποτελεί ξαναζεσταμένο φαγητό από τον εθνικό τελικό της Σουηδίας, αλλά η ώρα που ξεπρόβαλε η παρουσιάστρια και είπε “Welcome to the Eurovision Song Contest” ήταν τόσο συγκινητική που σε αποζημίωνε για όλο το ντουρντουλούκι που επακολούθησε. Ήταν τόσο μεγαλοπρεπής, που συναγωνίζεται επάξια το “Welcome Europe” που είπε το κοριτσάκι με τη παραδοσιακή στολή της Σουηδίας στη διοργάνωση του 2000. Σουηδοί, μάνα μου... Διδάσκουν τηλεόραση!

Και μιας που την έφερε η κουβέντα, η διοργάνωση του 2000 είχε το τρικ των Όλσεν Μπράδερς με τα φωτάκια, που υιοθέτησε η Ρωσίδα φέτος το ίδιο το απαράλλαχτο, αφού προηγουμένως αντέγραψε αυτούσιο το τραγούδι της από ένα παλιό σουξέ των Hear’Say, του αγγλικού συγκροτήματος δηλαδή που εκκολάφτηκε από το ριάλιτι των Ποπ Σταρς. Επρόκειτο δηλαδή για την επιτομή της πρωτοτυπίας. Τι να πει κανείς...

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα στατιστικά: Προκρίθηκαν και οι δύο Κάτω Χώρες για πρώτη φορά στα χρονικά (χάρηκα ιδιαίτερα για την Ολλανδία που έχει να δει τελικό εδώ και 9 χρόνια), προκρίθηκαν επίσης όλες οι πρώην Σοβιετικές, ενώ για πρώτη φορά αποκλείστηκαν όλες μα όλες οι πρώην Γιουγκοσλαβικές! Ύποπτο το αίσθημά σου, ύποπτο. Ειδικά για τη Σερβία που είναι και ο πυρήνας τους. Αν όλες αυτές αλληλοψηφίστηκαν πώς είναι δυνατόν να μην πέρασε ούτε μία για δείγμα;

Εν πάση περιπτώσει, ουδέν κακόν αμιγές καλού, εφόσον η πλειοψηφία των Βαλκανίων αδρανοποιήθηκε, αυτό συμφέρει εμάς, αφού η μόνη σύμμαχος που τους απομένει στην περιοχή είναι η Ελλάδα. Αν περάσει στον τελικό μεθαύριο, έχει σίγουρη μία παχυλή πριμοδότηση από αυτό το μπλοκ, συν την παραδοσιακή Κύπρο (που ούσα στην απέξω δεν θα αναχαιτίσει την πορεία της, όπως έγινε πέρσι που διχάστηκε σύσσωμος ο  απόδημος ελληνισμός μεταξύ Αδάμου και Ελευθερίου, και καταλήξαμε να χάσκουμε αμφότεροι την πρώτη δεκάδα από το υπερπέραν).  

Ψήφισα την Αυστρία. Κλασικά ό, τι ψηφίσω κόβεται. Και ό, τι δεν θέλω να κερδίσει, κερδίζει. Φέτος φοβάμαι τη Δανία, κατάλαβες… στήνουν από τώρα τη διοργάνωση του ’14 στην Κοπεγχάγη!

Θα επανέλθουμε με τα του 2^ου ημιτελικού την Παρασκευή καθότι στη μαλακία δηλώνουμε επιστήμονες και στη διακόσμηση ειδήμονες. Μην μου πεις ότι δεν είναι ευφάνταστος ο πολυέλαιος του σαλονιού μας που έβαλε τα της περιστάσεως… Λε πολυελέ ντουζ πουάν!

To Υπέροχο 1987

Μεγαλώνω και συμπεριφέρομαι σαν γέρος και το κακό είναι ότι δεν ξέρω αν μπορώ να το καταπολεμήσω.

Έκατσα να δω μια παλιά Γιουροβίζιον στον υπολογιστή. Αυτήν του 1987 που είναι και η αγαπημένη μου από τη συγκεκριμένη δεκαετία. Δεν σταμάτησα λεπτό να νοσταλγώ και να μνημονεύω εκείνα τα χρόνια όπου όλα ήταν πιο φαντασμαγορικά και πιο μαγικά.

Πώς είναι δυνατόν θα μου πεις; Όταν σήμερα τα θεάματα χαρακτηρίζονται από τεχνολογική αρτιότητα, εκπληκτική ευκρίνεια εικόνας και ήχου εσύ να επιθυμάς εποχές που δεν ήταν σίγουρο ότι θα δεις το τέλος του διαγωνισμού γιατί υπήρχε περίπτωση να πέσει ο δορυφόρος; Γιατί έζησα και τέτοια μεγαλεία στα χρόνια μου.

Κι όμως φίλε μου, τις εποχές που δεν υπήρχε ίντερνετ και η νύχτα του διαγωνισμού μεταδιδόταν με χίλια ζόρια με το μικρόφωνο της Φρύνης Παπαδοπούλου (της Κύπριας Μπόκοτα), να δουλεύει όποτε του καπνίσει, ένιωθες ότι παρακολουθείς κάτι από πολύ μακριά και αισθανόσουν προνομιούχος τηλεθεατής. Το να βλέπεις ένα διαγωνισμό από τις Βρυξέλλες ακουγόταν πολύ… διαστημικό. Τότε, ζήτημα να ήξερες ότι οι Βρυξέλλες είναι στην Ευρώπη. Σήμερα οι Βρυξέλλες θεωρούνται γειτονιά μας και οι μισοί από εμάς έχουμε σπουδάσει εκεί ή και έχουμε δουλέψει για κάποιο χρονικό διάστημα στα πλαίσια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Αυτή ήταν η παρουσιάστρια, η Βίκτωρ Λάζλω. Με τέτοια εμφάνιση πως να μην νομίζω ότι πρόκειται όντως για διαστημικό σόου;

Το ίντερνετ έχει καταστρέψει αυτή τη μαγεία. Σήμερα μπορείς να δεις τις πρόβες αναρτημένες από παριστάμενους χρήστες στο διαδίκτυο, ξέρεις εκ των προτέρων τι θα φορέσει ο καθένας, πως θα στηθεί, πως θα χορέψει, πως θα ερμηνεύσει. Εξαφανίστηκε το στοιχείο της έκπληξης. Τότε όλα αποκαλύπτονταν εκείνο το βράδυ. Σήμερα ξέρουμε τρεις μέρες νωρίτερα τι χρώμα θα είναι το βρακί της Παπαρίζου στο Κίεβο και πως μυρίζει η κλανιά του Αγάθωνα στο Μάλμε.

Ο κόσμος συρρικνώθηκε και μαζί του και η γοητεία του. Και αυτό έχει επιπτώσεις από τον τουρισμό μέχρι τα τηλεοπτικά προγράμματα. Θέλω να πω, κάποτε θεωρούνταν ταξίδι το να πας στην Αθήνα. Σήμερα η Αθήνα δεν θεωρείται ταξίδι, πάμε αυθημερόν και είναι μετακίνηση ρουτίνας. Μην σου πω ότι οποιοδήποτε ταξίδι στη Μεσόγειο δεν θεωρείται 'ταξίδι'. Έχουν μικράνει οι αποστάσεις, έχει πάρει άλλη διάσταση ο όρος 'ταξίδι'. Έτσι και τα τηλεοπτικά προγράμματα. Δεν υπάρχει πια η μαγεία της ζωντανής σύνδεσης ούτε καν για Ολυμπιάδα που μεταδίδεται από το Σύδνεϊ. Φυσικά υπάρχουν και τα πλεονεκτήματα σε όλα αυτά, τα οποία είναι αυτονόητα και δεν χρήζουν ανάλυσης, αλλά δυστυχώς έχουμε φτάσει στον κορεσμό. Δεν μας χωρεί ο πλανήτης πια. Τον βαρεθήκαμε πριν καν σαρανταρήσουμε.

Λυπάμαι που ακούγομαι σαν τη γιαγιά μου, που απορρίπτει και απαξιώνει το καινούριο και το καινοτόμο, απλά είδα αυτόν τον διαγωνισμό απόψε και η απόλαυση ουδεμία σύγκριση ενείχε με αυτό που εισπράττω όταν βλέπω πιο πρόσφατα σόους, σαφώς πιο αναβαθμισμένα από κάθε άποψη.

Είναι που νοσταλγούμε τα νιάτα μας, είναι που δεν γυρίζει τίποτε πίσω, είναι που ήμασταν μικροί και δεν καταλαβαίναμε, που μέχρι και το Βέλγιο μας φάνταζε όμορφο…; Όλα αυτά μαζί νομίζω.

Κι άλλα screenshots:

Η 50αρα πλέον Αλέξια πριν από την τότε εμφάνισή της. Το "γεια σου Κύπρος" που μας έστειλε στην καρτ ποστάλ, ήταν σαν μήνυμα αστροναυτών από τον Άρη. Τόσο συγκινητικό ακουγόταν κάποτε. 

Το κοινό. Κλασάτο και καλοντυμένο, προσέδιδε περισσή αίγλη στο θέαμα. Όχι σαν σήμερα που βλέπεις και την κουτσή Μαρία να χαριεντίζεται στο στάδιο. Αυτό ήταν dress code!

Η τουρκική συμμετοχή. Θυμάμαι ότι έβλεπα για πρώτη φορά Τούρκους στη ζωή μου και είχα εκπλαγεί που είχαν ανθρώπινη μορφή. Από τις περιγραφές που άκουγα στο σπίτι νόμιζα πως επρόκειτο για τέρατα, ότι είχαν κεραίες, πέντε χέρια, έβγαζαν σπίθες από τα μάτια κτλ. Και τώρα αυτά πιστεύω, βέβαια. 

Υπέροχα χρόνια.

Gente di mareeee che se ne vaaaaa….

…for the last time, hold me nowwww!

Μάργκαρετ

Αν για κάτι νιώθω τυχερός στη ζωή μου είναι που έχω γνωρίσει κατά τη διάρκεια των σπουδών μου άνθρωπους «μορφές». Άτομα για τα οποία θα μπορούσα να έχω γράψει βιβλίο για τη ζωή τους και άτομα που είχαν να μου διηγηθούν απίστευτες ιστορίες που προσέδιδαν, τότε, νόημα στη μονόχνοτη δική μου. Ένα από αυτά τα άτομα ήταν και η Αγγλίδα γειτόνισσά μου, που για τους σκοπούς αυτής της ανάρτησης θα τη λέμε Μάργκαρετ.

Η Μάργκαρετ ήταν κωφή. Και τώρα κωφή είναι δηλαδή. Δεν άκουγε Χριστό! Μπορούσε να μιλήσει (ολίγον άτσαλα αλλά μπορούσε), όμως δεν σε άκουγε. Διάβαζε τα χείλη σου. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να της μιλάω κατά μέτωπο για να μπορεί να βλέπει τις λέξεις να σχηματίζονται στα χείλη μου. Δεν ήταν δυνατόν να συνεννοηθούμε αλλιώς. Έπρεπε να βρισκόμαστε πάντα ενώπιος ενωπίω, και κατ’ ουδένα λόγο δεν ήτο δυνατόν να συζητήσουμε καθώς περπατούσαμε πλάι, πλάι ή ενόσω ο ένας εκ των δύο έκανε καθαριότητες στην κουζίνα με την πλάτη γυρισμένη. Ήταν τεράστια εμπειρία για μένα, αν και ομολογώ ότι κατά διαστήματα το έβρισκα κουραστικό.

 Μπορείς να φανταστείς, βεβαίως, βεβαίως, τη χαρά μου όταν την πρωτογνώρισα και της απολογήθηκα εκ των προτέρων διά την ένταση στην οποία θα παιάνιζε η Άννα Βίσση, όπου και μου έδωσε το ελεύθερο των ντεσιμπέλ, καθότι δεν την επηρέαζε καθόλου. «Παίζε μουσική όσο δυνατά θέλεις, δεν ακούω τίποτα!» Το είχα εκμεταλλευτεί δεόντως.

Η Μάργκαρετ ήταν  πολύ περιθωριοποιημένη. Έκανε παρέα με εμάς επειδή οι Εγγλέζοι την απέφευγαν λόγω της αναπηρίας της. Επιπλέον, η εμφάνισή της δεν τη βοηθούσε ιδιαίτερα. Ήταν υπέρβαρη, ντυνόταν συντηρητικά σαν γεροντοκόρη, και το μόνο που έκανε ήταν να διαβάζει όλη μέρα λογοτεχνικά βιβλία. Να φανταστείς ότι ακόμα και τα παιδιά της γειτονιάς (όπου «παιδιά» βλ. κάτι μπάσταρδους της κακιάς ώρας), την είχαν πάρει χαμπάρι και ένα απόγευμα πήδηξαν μέσα στο δωμάτιό της, από το παράθυρο στα κρυφά για να την τρομάξουν. Αυτή διάβαζε σκυφτή στην πολυθρόνα και δεν τους διαισθάνθηκε, γύρισε απότομα και τους είδε, έμπηξε μια τσιρίδα ΝΑ, νόμισα πως τη σφάξανε. Ήμουν με δύο φίλους στην κουζίνα εκείνη την ώρα και τσακωνόμασταν για το ποιος θα πάει να αναγνωρίσει το πτώμα.

Κατά τη διάρκεια της εξεταστικής περιόδου που είχε διαρκέσει πάνω από δύο μήνες ξεμείναμε τα δυο μας σε ολόκληρο το σπίτι (μέναμε σε ένα σπίτι με 15 άλλους φοιτητές, η καλύτερη μου φάση). Εκείνη την περίοδο περνούσε κατάθλιψη και κατέβαζε τα μπουκάλια κρασί το ένα μετά το άλλο. Για να αποφύγει να καταντήσει ο νέος Ορέστης Μακρής με παρακάλεσε να της κάνω λίγες ώρες παρέα τα βράδια για ν'αποφεύγει την παρέα του ποτού. Ως αντάλλαγμα δεχόταν να με βοηθά στην επανάληψη μου. Πήγαινα κι εγώ, έπαιρνα μαζί μου τις σημειώσεις μου και της παρέδιδα το μάθημα για να το μάθω. Αυτή, με το κρασί ανά χείρας, αμφιβάλλω αν συγκεντρωνόταν στα κινούμενα χείλη μου, πάντως έδειχνε να με ακούει. Για το τι βουλές των Λόρδων της είχα πει, για το τι equity and trusts, για το τι οικογενειακά δίκαια, δεν περιγράφεται! Μια φορά, αυτές οι επαναλήψεις με βοήθησαν να πιάσω το 65αρι στις τελικές.

Ένα από εκείνα τα βράδια, που ήταν μισομεθυσμένη και αν το ένστικτό μου δεν με απατά, ήταν και ελαφρώς ερεθισμένη, με παρακάλεσε να της χορέψω χασάπικο και ζεϊμπέκικο. «Μου αρέσει πάρα πολύ να βλέπω άντρες να χορεύουν αυτούς τους ελληνικούς χορούς» μου είπε. Ήταν τρομερά σουρεαλιστικό το ότι ήθελε να της χορέψω ενώ αυτή δεν θα μπορούσε να ακούσει τη μουσική. Δεν μπορούσα να της χαλάσω χατίρι δεδομένης και της βοήθειας που μου έδινε με την επανάληψη. Πετάχτηκα στο δωμάτιό μου, μετέφερα το CD player και εντός ολίγου βρέθηκα να χορεύω τα «εκατομμύρια».

Ήταν κινηματογραφικότατο! Σαν τη σκηνή στο Scent of a Woman, όπου ο τυφλός Αλ Πατσίνο χορεύει ταγκό. Εδώ, το ανάποδο. Η κωφή Αγγλίδα βαρούσε παλαμάκια κουνώντας ρυθμικά το κεφάλι και εντυπωσιαζόταν από Έλληνα που έριχνε γυροβολιές, στα μουγκά, μέσα στο δωμάτιό της. Στην Αγγλία. Στις τρεις το πρωί. Ήταν σαν σκηνή από θρίλερ. Δεν το χάνουμε το όσκαρ αν μια μέρα το κάνουμε ταινία: «Εκατομμύριααααααα».

Λίγο πριν φύγω από την Αγγλία η μάνα της Μάργκαρετ της έστειλε ένα σετ εξελιγμένων ακουστικών για τα αφτιά της. «Μ’ αυτά ίσως μπορέσεις να ακούσεις κάποιες υψηλές συχνότητες από βουή αεροπλάνου ή κόρνα αυτοκινήτου και να είσαι πιο ασφαλής» της έγραψε. Η Μάργκαρετ που είχε συνηθίσει την κατάστασή της δεν ήθελε με κανένα τρόπο να αλλάξει τρόπο ζωής. Δεν την ενδιέφερε να ακούσει, ήταν ευχαριστημένη με την επιβίωσή της. Παρόλα αυτά, φόρεσε για λίγες μέρες τα ακουστικά, χάριν πειράματος. Μια μέρα εκεί που έπλενε τα πιάτα στην κουζίνα, εγώ και άλλοι τρεις συγκάτοικοι συζητούσαμε πίσω από την πλάτη της για ένα άλλο φίλο μας που είχε πάει να παίξει μπάσκετ.

Άξαφνα διέκοψε το πλύσιμο των πιάτων, στέγνωσε με την πετσέτα τα χέρια της και με το πρόσωπο γεμάτο θυμό και απορία μας είπε: «Για κάποιο ακατανόητο λόγο σφήνωσε στο μυαλό μου η λέξη «μπάσκετ». Δεν ξέρω γιατί ξαφνικά σκέφτηκα αυτή τη λέξη αλλά δεν μπορώ να πάψω να την επαναλαμβάνω». Μείναμε άναυδοι. Της εξήγησα πως μόλις πριν ένα λεπτό συζητούσαμε για μπάσκετ και επαναλάβαμε τη λέξη πολλές φορές. Προφανώς τη λέξη την άκουσε χάριν των νέων ακουστικών. Όταν συνειδητοποίησε ότι τα αφτιά της άρχισαν να συλλαμβάνουν σκόρπιους ήχους και λέξεις, πήγε φορτσάτη στο δωμάτιο της, ξερίζωσε τα ακουστικά από τα τύμπανά της και τα πέταξε περιφρονητικά μέσα σε ένα συρτάρι του γραφείου της. «Δεν θα με αποτρελάνουν αυτά τα μαραφέτια μετά από 28 χρόνια κουφαμάρας» μας είπε.

Φεύγοντας από την Αγγλία μάθαινα νέα της από δω κι από κει. Έμαθα ότι αδυνάτισε και σύναψε δεσμό με έναν Ισραηλίτη, για χάρη του οποίου μετακόμισε στο Τελ Αβίβ. Εξ αιτίας του έγινε Εβραία, αν και οι φήμες θέλουν να έχουν χωρίσει λίγο μετά την αλλαξοπιστία. Πού και πού ανταλλάζουμε κανένα μήνυμα στο κινητό. Χθες βράδυ τη θυμήθηκα στον ύπνο μου και της έστειλα μήνυμα στη μία τα ξημερώματα: «Ζεις; Και αν ζεις, πως είσαι;».

«Κι εγώ σε σκεφτόμουν σήμερα. Περάσαμε ωραία, αν και πάνε 10 χρόνια από τότε!»

Αναρωτιέμαι αν θα τη ξαναδώ ποτέ μου.

Φάση: Γαλάζιος Δούναβης

Χρόνια πολλά, Καλό Πάσχα, Καλά Ξεμπερδέματα και Καλά Καθούμενα.

Ήμουν στη Βουδαπέστη καθ’ όλη τη διάρκεια της Μ. Εβδομάδος και έχω να συνοψίσω τα εξής:

Θεωρώ τεράστια πολυτέλεια ότι ακόμα μπορώ, στα 33 μου, να πηγαίνω ταξίδια με τους κολλητούς μου και να συμπεριφερόμαστε ομαδικώς όπως όταν ήμασταν 17, στην εκδρομή του σχολείου στην Ελλάδα. Είναι απίστευτο το πώς μεταμορφωνόμαστε από «επαγγελματίες» και «οικογενειάρχες soon to be» σε ανώριμα αγόρια που γελούν με άκομψα αστεία, καταπατούν όλο το political correctness τους και εκφράζονται πιο άγαρμπα και από έφηβους της πρώτης Γυμνασίου. Σκέτη ευλογία.

Ομολογώ ότι είναι δύσκολη η συνύπαρξη μετά από τόσα χρόνια και δεν αποφεύγονται πάντα οι εκνευρισμοί και οι εντάσεις, μα έχουμε φτάσει σε τέτοια επίπεδα οικειότητας και αγάπης που όλα ξεπερνιόνται στο δεκάλεπτο. Προσωπικά σε αυτό το ταξίδι πέρασα από όλα τα ψυχολογικά στάδια: από το «ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή που τους γνώρισα» μέχρι το «πόσο τους λατρεύω». Ευτυχώς υπερνικά πάντα το δεύτερο.

Μην με ρωτήσεις για τη Βουδαπέστη, ελάχιστα ασχοληθήκαμε μαζί της. Σε όσα μουσεία καταδεχτήκαμε να πάμε βγήκαμε από μέσα κακήν κακώς, αλαλάζοντας διάφορα επιφωνήματα απαρέσκειας που παραπέμπουν σε άδοξο τέλος ποδοσφαιρικού αγώνα. Αναλωθήκαμε σε άπειρες βόλτες, καφέδες παρά τω Δούναβη, σε ποτά και ξενύχτια στα οποία πυροβολούσαμε ο ένας τον άλλον με δηλητηριώδεις ατάκες τις οποίες επαναλαμβάνουμε και γελούμε τρεις μέρες τώρα.

Όλες αυτές τις μέρες, μεταξύ άλλων:

Τις πέρασα με ένα ζευγάρι κάλτσες μόνο! Ξέχασα να πάρω μαζί μου περισσότερα και δεν θέλεις να ξέρεις πώς μύριζε το δωμάτιο όταν έβγαζα το παπούτσι.

Τις πρώτες δυο νύχτες δεν έκλεισα μάτι καθότι οι συγκάτοικοι ροχάλιζαν. Ένα βράδυ κατέβηκα στη ρεσεψιόν στις 5:30 το πρωί και κατέστησα σαφές στη ρεσέψιονιστ πως: «Είτε θα μου δώσεις επιπλέον δωμάτιο να πάω να ξεραθώ σαν άνθρωπος, είτε θα επιστρέψω με τα πόδια στην Κύπρο!» Δεν είχε κάτι διαθέσιμο δυστυχώς και αναγκάστηκα να υπομένω το μαρτύριο. Κι εγώ ροχαλίζω βεβαίως, αλλά επειδή αποκοιμάμαι πάντα τελευταίος τρώω το αγγούρι και μένω ξάγρυπνος.

Τώρα που είπα αγγούρι. Γνωρίσαμε μία Νορβηγίδα σε ένα κλαμπ, φοιτήτρια ιατρικής στη Βουδαπέστη και μπλα, μπλα, μπλα, ώσπου σε κάποια φάση άπλωσε τα κουλά της επάνω στις φέτες αγγουριών που είχαμε για το Τζιν μας. Καταβροχθίζοντάς τες μου είπε: “I love cucumbers! I just love eating cucumbers! I cannot get enough of them!” Πολύ άβολη στιγμή.

Στο ίδιο κλαμπ ήταν που είχαμε κάνει κράτηση, φορέσαμε και τα καλά μας, εισήλθαμε με αέρα και τουπέ χιλίων Κυπρίων μόνο και μόνο για να διαπιστώσουμε ότι στο διπλανό τραπέζι, αντί για κοριτσοπαρέα πολλά υποσχόμενων Ουγγαρέζων δέσποζαν καμιά δεκαριά Ινδοί φακίρηδες (στο πιο πλυμένο ευτυχώς) των οποίων η παρουσία μας έβγαλε ξινό το κόρδωμα. Όχι πως πτοηθήκαμε ιδιαίτερα βεβαίως, βεβαίως, αλλά ένα ψιλό σοκ το περάσαμε, η αλήθεια να λέγεται.

Πήγαμε σε πολλά μπαρ και κλαμπ αυτές τις μέρες. Ένα απ’ αυτά ήταν σε κλειστή εσωτερική αυλή παλιού σπιτιού από την οποία κρεμόταν μια ντίσκο μπάλα γίγαντας. Γνωρίζεις την αδυναμία μου προς οτιδήποτε λάμπει (κι άστον Φοίβο και τον Σαίξπηρ που λένε πως δεν είναι χρυσός και πως μπορεί ναν’ αλλιώς). Όποτε βαριόμουν κοίταζα τις αντανακλάσεις στους τοίχους και περνούσε η ώρα μου. Περιττό να σου πω ότι τα τραγούδια ήταν τύπου nostalgia, δηλαδή γνωστά σουξέ των φοιτητικών μου ετών, οπότε περάσαμε όμορφα.

Θα σου πω και για τις Ουγγαρέζες, μην βιάζεσαι, λύσσαξες! Οι Ουγγαρέζες αγαπητέ,  είναι ένα σκέτο θαύμα ιδέσθαι, μία περίτρανη απόδειξη πως το «νησί της Αφροδίτης» μόνο ως αυτοσαρκασμός μπορεί να εκληφθεί για τα δικά μας σαθρά δεδομένα. Δεν υπάρχουν άσχημες Ουγγαρέζες. Κι αν υπάρχουν μερικές, σε αποζημιώνει η πλειοψηφία που κυμαίνεται άνω του 7 στα 10. Απορώ ποιοι θεοί τις έφεραν εδώ στη Γη, που τις βρήκαν τέτοιες ζάμπες, ποιος τους έπλασε βυζί! Πάνω απ’ όλα έχω να σχολιάσω την απουσία έπαρσης που προσθέτει πόντους τόσο στο πουλί μας, όσο και στην φήμη τους.

Από φαγητό, σκατά. Όλο κρέατα, κρέατα, κρέατα και κάτι ανάλογες παραδοσιακές σούπες ονόματι «Γκούλας», που μπορείς να υποθέσεις τη γεύση τους μόνο και μόνο από την προφορά του ονόματός τους. Είδα κι έπαθα να τραφώ, άστα να πάνε. Η αγορά τους επίσης τριτοκοσμική, με κομμουνιστικά κατάλοιπα διάχυτα παντού, να πεθάνει ο Χριστόφιας (δις). Τόσα μαγαζιά στο κέντρο κι όμως δεν βρήκα μισό πράμα ν’ αγοράσω. Καλύτερα θα μου πεις, έτσι κι αλλιώς ως του χρόνου θα είσαι άνεργος κι απένταρος… Πάντως, τρεις μέρες εκεί δεν ξόδεψα πάνω από €250 και δεν ήμουν καθόλου σφιχτοχέρης σημείωσε...

Θα μπορούσα άνετα να σπουδάσω εκεί, δεν θα ζούσα όμως για μόνιμα. Τα ουγγρικά είναι δύσκολη γλώσσα και ξενέρωτη. Δεν θα την άντεχα. Θα ξαναπήγαινα στη Βουδαπέστη πάντως, μου άφησε γενικότερα θετικές εντυπώσεις παρόλο που η κεντρική Ευρώπη δεν είναι και το φόρτε μου.

Δόξα τω Θεώ, πάει κι αυτό, προσδοκούμε τώρα τα επόμενα.