Οι 44 Γριές

Αυτό το κατάπτυστο, διεφθαρμένο κράτος που ακούει στο όνομα Κυπριακή Δημοκρατία και το οποίο πολλοί από εσάς που με διαβάζετε το έχετε και περί πολλού, τρομάρα να σας έρθει, καλεί στο Δικαστήριο 44 γριούλες επειδή έπαιζαν χαρτιά και «παρανομούσαν». Αυτό το θεάρεστο κράτος που το καλοκαίρι θα προεδρεύει της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το οποίο χρειάστηκε 8 μήνες για να δεήσει να καταχωρίσει κατηγορητήρια για τους υπόπτους για την καταστροφή στο Μαρί, δεν ολιγώρησε όταν έπιασε επ’ αυτοφώρω γυναίκες με το ένα πόδι στον τάφο να παίζουν «Ποκεριζέ».

Γι αυτό πληρώνουμε όλους αυτούς τους γαϊδάρους με τόσες χιλιάδες ευρώ μισθό, αγαπητέ φορολογούμενέ μου! Για να συλλαμβάνουν γριούλες και να το παίζουν καμπόσοι. Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά όταν ο απλός κοσμάκης τους υποδεικνύει το αυτονόητο, ότι δηλαδή πρόκειται περί βλακών και ηλιθίων, αυτοί θίγονται και απαιτούν σεβασμό στους θεσμούς, μαύροι να μείνουν! Διάβασε ολόκληρη την είδηση κάνοντας κλικ εδώ.

Ναι, καλά διάβασες, δύο από τις κληθείσες γριούλες απεβίωσαν από τον καιρό της διάπραξης του «εγκλήματος», ενώ μία 99χρονη ύποπτη, ανακοίνωσε ότι δεν πρόκειται να εμφανιστεί στη Δίκη, κι ας την πάνε φυλακή. Τι ξεφτίλα! Τι ξεφτίλα!

Πόσο, μα πόσο δεν χωνεύω το γεγονός ότι δεν έχουν καν τα κότσια όλοι αυτοί να βγουν να παραδεχτούν τη μαλακία που τους δέρνει! Να πουν ένα μισό, ξερό mea culpa και ας μην το εννοούν. Έτσι, για τα μάτια του κόσμου! Από τον αστοιχείωτο Χριστόφια μέχρι τον τελευταίο κλητήρα που ασκεί εξουσία, όλοι θίγονται σαν μωρές παρθένες. Τις προάλλες διάβαζα στον ΠΟΛΙΤΗ ότι ο αρχηγός της αστυνομίας, έκανε νέα έκκληση στο ΡΙΚ να τερματίσει τη μετάδοση της σατιρικής εκπομπής «Πατάτες Αντιναχτές» γιατί, τάχα μου, τον δυσφημίζει και τον μειώνει στα μάτια του απλού λαού.

Τι είναι οι «Πατάτες Αντιναχτές»; Θα σου εξηγήσω αμέσως εσένα που ίσως ζεις αλλού και δεν γνωρίζεις. Είναι μια σατιρική εκπομπή με χιούμορ επιπέδου Δημοτικού, μια σάχλα και μισή κατ’ εμέ, που ουδέποτε άντεξα να δω ποτέ μισό επεισόδιο χωρίς να απορήσω γιατί όλο αυτό θεωρείται «χιούμορ». Τα αστεία είναι τόσο αθώα και παιδικά που μετά βίας μειδιάς όταν τα παρακολουθείς. Παρόλα αυτά, υπάρχει (υπό)κόσμος που βλέποντας αυτή την εκπομπή θίγεται και θεωρεί ότι δυσφημείται. Μιλούμε για την απόλυτη ωριμότητα του πολιτικού και δημόσιου βίου.

Σκέψου να είχαν ένα Λαζόπουλο εδώ, να τους ξεγυμνώνει μέρα νύχτα, τι θα πάθαιναν. Οι μισοί θα αυτοκτονούσαν. Αν και, πιο πιθανόν το κόβω να τρώγανε λάχανο τον Λαζόπουλο. Έτσι είναι οι δημοκρατίες του κώλου, αγαπητέ μου, συναρπαστικές!

Αυτά βιώνουμε καθημερινά και παρόλα αυτά σκάμε. Αντί να επαναστατήσουμε ανεχόμαστε τον κάθε μπαστουνόβλαχο που ούτε στο 1% δεν εξυπηρετεί το πόστο του, να θίγεται κι από πάνω! Και αντί να δέρνει τον γάιδαρο, δέρνει το σαμάρι! Ακούς εκεί 44 γριούλες! 44 να ‘ναι οι μέρες σας! Αλλά, να μου το θυμηθείς… οι γριούλες θα μας σώσουν! Έχω παρατηρήσει ότι οι γέροι που έχουν συμφιλιωθεί με την έννοια του Χάρου είναι πιο «στ’ αρχίδια» τους, τα λένε χύμα. Έβλεπα χθες βράδυ τον Λαζόπουλο και εξεπλάγην γι άλλη μια φορά με την παρρησία της τρίτης ηλικίας που δεν δείχνει να πτοείται από τίποτα! Σου λένε, είναι που είναι μετρημένες οι μέρες μας, θα βγούμε να τα πούμε. Όχι σαν εμάς, τη δήθεν νεολαία, που σκάμε από το φόβο μην μας την πέσουν σε ανύποπτο χρόνο από το πουθενά και μείνουμε άνεργοι να χάσκουμε… Δες:

Όχι θα φοβηθούνε…

Μου ήρθε μια καταπληκτική ιδέα τώρα, όσο έγραφα αυτό το κείμενο. Να γυρίσουμε μια τηλεοπτική σειρά, ένα κοινωνικό θρίλερ με τίτλο: «44 Γριούλες». Θα αφορά την καταδίκη 44 γριών σε ισόβια οι οποίες τα βράδια θα μεταμορφώνονται σε νίντζα, θα πηδάνε από τα κάγκελα των φυλακών και θα καθαρίζουν την κοινωνία από τα αποβράσματα. Τα θύματα θα κακοποιούνται θανάσιμα από τις γριές και θα τα βρίσκουν το άλλο πρωί οι αρχές του κράτους γυμνά, με ένα τραπουλόχαρτο να εξέχει από τον κώλο. Αυτό θα είναι η σφραγίδα τους, το σήμα κατατεθέν τους, σαν τους illuminati ένα πράμα. Οι γριούλες θα επιστρέφουν στις φυλακές χωρίς να τις παίρνει κανένας πρέφα και θα παίζουν πρέφα, θα ζουν φιλήσυχα, σαν καλόγριες στον Αγ. Ηρακλείδιο, καλλιεργώντας ντοματούλες κι αγγουράκια, μέχρι το επόμενο επεισόδιο που θα διαπράξουν νέο φόνο. Το τρέιλερ της ταινίας θα θέτει στο ευρύ κοινό το βασανιστικό ερώτημα: «ξέρεις τι κάνει η γιαγιά σου τα βράδια;» ενώ θα παρακολουθούμε διάφορες ανυποψίαστες γριούλες της καθημερινότητας να γελούν πονηρά με ύφος «είμαι κι εγώ μια από τις 44!»

Μπουάχαχαχα! Η Τρίτη ηλικία, το τρίτο στεφάνι, το τρίτο ράιχ, το τρίτο και το μακρύτερο, όλα είναι εδώ!    

Στ' Άρματα!

Τα καρναβάλια σαν concept, μου αρέσουν.

Παρόλα αυτά, όταν παρακολουθώ βιντεάκια σαν κι αυτό - κάνε κλικ εδώ, νιώθω ότι ανήκω σε φυλή με γενετικό πρόβλημα και αρνούμαι ακόμα και μάσκα να βάλω για να παρευρεθώ σ’ αυτή τη γελοιότητα.

Δεν είναι από άππωμα που τα γράφω όλα αυτά, μάνα μου. Τα γράφω γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι αξίζουμε περισσότερα. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι ο κυπριακός λαός που στην πλειοψηφία του κατέχει τίτλο σπουδών από ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα ενώ τώρα ο ένας στους τρείς κατέχει και διδακτορικό τίτλο, αδυνατεί να οργανώσει μια καρναβαλίστικη παρέλαση με τη δέουσα φαντασία, δημιουργικότητα και αρμονία. Γιατί δεν έχουμε μισό δράμι αισθητικής, γαμώ το κέρατό μου; Γιατί παρουσιάζουμε αυτή τη ντροπή και τη λέμε καρναβάλι;

Θα μου πεις, με τα λεφτά που έχουμε, αυτά μπορούμε να παρουσιάσουμε. Δεν με πείθεις φίλε μου. Και λεφτά να είχαμε, πάλι τέτοιες βλακείες θα παρουσιάζαμε. Δεν βλέπεις το σπίτι του μέσου συμπολίτη μας που είναι πανάκριβο αλλά αισθητικά τρισάθλιο; Δεν βλέπεις τη μέση Κύπρια που φορεί πανάκριβα ρούχα, αλλά παρόλα αυτά μοιάζει σαν γύφτισσα απ' την Αγ. Βαρβάρα; Είναι καθαρά θέμα γούστου. Και δεν το έχουμε.

Κοίτα εδώ τι γίνεται στο εξωτερικό:

 Αυτό είναι ένα άρμα από την καθημερινή παρέλαση στη Ντίσνειλαντ. Παρελαύνει κάθε μέρα, όχι μια φορά τον χρόνο όπως τα δικά μας τα παρακμιακά. Και χωρίς καν να είναι καρναβάλι.

Καρναβάλι της Πάτρας. Για την Πάτρα μιλάμε, έτσι; Όχι για τη Νέα Υόρκη. Γιατί στη Πάτρα να κάνουν θαύματα και στη Λεμεσό αρκούνται με τα τράκτορ του Πάμπου που στην καλύτερη περίπτωση τιτλοφορούνται "το αέριο της Πραξούς" είναι μεγάλο θέμα για να το συζητήσουμε τώρα...

 Καρναβάλι του Ρίο. Χωρίς πολλά, πολλά.

Άρμα από τη γιορτή των Las Fallas στη Βαλένθια της Ισπανίας. Δεν πρόκειται για καρναβαλίστικο έθιμο, είναι μια άλλη γιορτή όπου στο τέλος βάζουν φωτιά και καίνε όλες αυτές τις χάρτινες κατασκευές. Κοίτα εδώ τι ωραία πράγματα φτιάχνουν οι άνθρωποι όταν έχουν μεράκι και γούστο.

Και τέλος, το καρναβάλι της Βενετίας, δηλαδή το class προσωποποιημένο.

Όλοι αυτοί καλύτεροι είναι; Γιατί;!

Όχι, δεν είναι cool το λεμεσιανό καρναβάλι. Μία λέρα είναι και σόρρι που στο λέω τόσο ωμά και σου χαλώ τη φαντασίωση για το που ζεις.

Μπόρα ήταν και πέρασε βέβαια. Ελπίζω ως του χρόνου, να δω κάποια βελτίωση, γιατί ειλικρινά είχα να δω τέτοια φτήνια σε ιδέες και αισθητική από… δεν ξέρω κι εγώ πότε. Παρεμπιπτόντως, το τριήμερο πέρασα πολύ καλά, ντύθηκα με τους φίλους μου και παίξαμε karaoke στο σπίτι μου. Περάσαμε ανέλπιστα καλά...

Δεν Θα Κάτσω Να Λυπηθώ Και Τον Κωστόπουλο...

Ήμουν μεγάλος φαν του Κωστόπουλου. Όχι αυτού καθ’ αυτού, αλλά των περιοδικών του. Θυμάμαι που ήμουν 8 χρονών και έπαιρνα κρυφά τα ΚΛΙΚ του θείου μου για να θαυμάσω για πρώτη φορά στητά βυζάκια. Θυμάμαι που μου έφερε ο πατέρας μου για πρώτη φορά το Νίτρο στα 16 μου και τη μάνα μου που όταν σπούδαζα στην Αγγλία μου έστελνε με το ταχυδρομείο από καιρού εις καιρόν διάφορα DownTown για να κρατώ επαφή με το ελληνικό γίγνεσθαι. (Τότε ούτε yupi.gr υπήρχε, με το ζόρι πρόλαβα τη δημιουργία του Mad.gr. Ίντερνετ είχε μόνο η βιβλιοθήκη).

Από τα 16 μου μέχρι σήμερα δεν έχασα ούτε ένα τεύχος Νίτρο, ενώ κάποια απ’ αυτά, ειδικά όσα είχαν κεντρικό θέμα τη Βίσση, τα έχω φυλάξει κιόλας, ως συλλεκτικά. Έχω σφαχτεί, εγώ, με περιπτεράδες στην Κύπρο που έπρεπε να πάει 20 του μηνός για να παραληφθεί το τεύχος από Ελλάδα… Άσε, ήμουν μεγάλος φαν!

Αλλά τώρα που όλα αυτά έφτασαν στο τέλος τους, με την εταιρεία του Κωστόπουλου να πτωχεύει και την κυκλοφορία των περιοδικών του να τίθεται εν αμφιβόλω (έμαθα ότι το ΟΚ εξαγοράστηκε από τον όμιλο ΑΝΤ1, αλλά ποιος χέστηκε για το ΟΚ, εμείς θέλουμε το Νίτρο), δεν στεναχωρήθηκα ούτε μια στιγμή, ούτε ένα λεπτό.

Ναι, θα μου λείψουν οι ωραίες φωτογραφήσεις, κάποια έξυπνα κείμενα, οι εξομολογήσεις των καλλιτεχνών (που για κάποιο λόγο στα περιοδικά του Κωστόπουλου ξαμολιόντουσαν και μιλούσαν εκ βαθέων) όπως επίσης η Στικούδη με μπικίνι στο εξώφυλλο... Αλλά, εδώ το δικό μας το μπικίνι έχει πάρει φωτιά και καίγεται, δεν μπορούμε να λυπόμαστε τώρα που δεν θα ξαναδούμε αυτό της Στικούδη.

Όσο διαβάζω ότι υπάρχουν Ελληνόπουλα που πάνε νηστικά στο σχολείο και λιποθυμάνε ή για το ποσοστό της ανεργίας και της φτώχειας που ανεβαίνει, ο καημός του Κωστόπουλου μας μάρανε. Ας πρόσεχε. Στο κάτω, κάτω της γραφής, φαίνεται άνθρωπος που έχει χορτάσει στη ζωή του από φήμη, γυναίκες, ταξίδια και χρήμα, το τελευταίο που με τρώει αυτή τη στιγμή είναι εάν έχασε τα σπίτια του και τα περιοδικά του. Χώρια που είναι παντρεμένος και με τη Μπαλατσινού (που μπορεί να είναι μεν παγοκολώνα) αλλά σίγουρα είναι γυναικάρα, και έτσι έχουμε άλλον ένα λόγο να μην τον λυπόμαστε.

Πλησιάζει τα 60, δήλωσε ο ίδιος τις προάλλες, άρα θα έβγαινε στη σύνταξη ούτως ή άλλως σε λίγα χρόνια, μικρό το κακό. Εδώ έχουμε άνεργους τριαντάρηδες, δεν μπορούμε να λυπόμαστε τον 60αρη που έκανε τον κύκλο του. Κάντε τόπο, να φάνε λίγο ψωμί και τα νιάτα!

Σίγουρα δεν χαιρόμαστε που χάσαμε τα αγαπημένα μας περιοδικά, αλλά όλος αυτός ο ντόρος περί της πτώχευσής του και της δημοσιευμένης «απολογίας» του, μόνο περιττός μου φαίνεται. 

Από την άλλη, δεν είμαι κι από εκείνους που έσπευσαν να πανηγυρίσουν το τέλος του lifestyle και να αναθεματίσουν τον "βλάχο" από τον Βόλο που έγινε Jet Setter. Ώσπου έχουμε πρόεδρο από το Δίκωμο που έτρωγε ψωμί κι ελιά ως κομουνιστής και όταν έγινε πρόεδρος ναύλωσε private jet για να μετακινείται, δεν δικαιούμαστε να βρίζουμε τον Κωστόπουλο. Διότι αποδεικνύεται ότι όλοι βλάχοι είμαστε και όλοι το lifestyle επιδιώκουμε. Ακόμα και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου υπήρχε κόσμος που κυνηγούσε το lifestyle, δεν μπορούμε να το απορρίπτουμε τόσα χρόνια μετά, επειδή δεν χωνεύουμε τον Κωστόπουλο. Απλώς τώρα, το lifestyle δεν μπορεί να είναι η προτεραιότητά μας. Ας επικεντρωθούμε για λίγα χρόνια στο life, και το style θα επιστρέψει από μόνο του.

Μέχρι τότε, Κωστόπουλε, καλός είσαι και για να παίρνεις συνεντεύξεις απ’ τον Νίνο και την Κοκκίνου. 

Είδα Τη Γη Ανάποδα!

Είναι 9:00 το πρωί Δευτέρας, που ξέρεις πόσο μίζερο μπορεί να είναι αυτό υπό κανονικές συνθήκες, αλλά όχι. Σήμερα δεν είναι οποιαδήποτε Δευτέρα. Σήμερα είναι μια Δευτέρα όπου η Βισσάρα μου κυκλοφόρησε νέο τραγούδι. Το «Ώρα Να Φεύγω». Είμαι πάνω στο κάθισμα όρθιος και χορεύω, πετάω τη χαρτούρα για εφέ και μερακλώνω χωρίς προηγούμενο. Η Βισσάρα εξαπέλυσε και πάλι μουσικά δαιμόνια και εγώ μαστουρώνω με το ναρκωτικό τους.

Πρόκειται περί τεράστιας τσιφτετελάρας. Και μάλιστα τσιφτετελάρας που παραπέμπει στα νιάτα μας, δηλαδή στα mid 90s όπου το «Τραύμα» και τα «καινούρια μου σεντόνια» μεσουρανούσαν. Είναι βέβαια ενορχηστρωμένο με πιο σύγχρονο τρόπο, αλλά το vibe που εκπέμπεται είναι το ίδιο. Πόσο το επιθύμησα αυτό! Οι στίχοι του Καρβέλα είναι σχιζοφρενικοί γι άλλη μια φορά, θα αρχίσουν πάλι οι μουσουργοί των μεσημεριανών που περίμεναν να ακούσουν μελοποιημένο Γιάννη Ρίτσο να τον κράζουν, αλλά εγώ ποσώς πτοούμαι, ταυτίζομαι με κάθε λέξη, με κάθε στίχο, με κάθε παρομοίωση. Ειδικά στο "είδα τη γη ανάποδα" και εκεί που λέει για τους αόρατους που δεν φαίνονται...Πσσσς, αυτό δεν είναι τραγούδι, είναι το Sixth Sense! 

Έχω ενθουσιαστεί! Στο «τέλος κι εσύ» που επαναλαμβάνεται προς εμπέδωση πάμπολλες φορές, εκτονώνω όλα μου τα νεύρα. Ιδού το άσμα, με εκατομμύρια ευχαριστίες προς Τη Φωνή και το τάλαντο που το δημιούργησαν:

Επιτέλους, το «Αντίδοτο» βρήκε δίδυμο αδελφάκι. Αυτά είναι μάνα μου τραγούδια. Όχι σαν την άλλη την υπέρτατη μετριότητα, το "Μόνο Αν Τρελαθώ" που έχει μια μελωδία χιλιομπλεγμένη, την οποία έπρεπε να ακούσω 150 φορές για να την εμπεδώσω. Αυτά είναι τα ανυπέρβλητα. Τα απλά, που εμπεδώνονται στο πρώτο άκουσμα. Άντε μην τσαντιστώ! 

Πριν κλείσουμε τη σημερινή ανάρτηση, σου παραθέτω και τη πιθανή συμμετοχή της Ιταλίας στη φετινή Γιουροβίζιον (δεν διευκρινίστηκε ακόμα από τη RAI ότι αυτή είναι η συμμετοχή τους, αλλά αν ακολουθηθεί η περσινή τακτική αυτό θα πάει). Παρόλα αυτά, οι Ιταλοί για δεύτερη συνεχή χρονιά αποδεικνύουν πόσο class διαθέτουν, και πόσο «πολλοί» μας πέφτουν σε έναν διαγωνισμό όπου εμείς στέλνουμε την Ήβη Αδάμου και κορδώνουμε, γιατί το τραγούδι της έχει «όλα τα φόντα να πάει καλά». Οι Ιταλοί είναι και φέτος μίλια μπροστά, και νευριάζω γιατί το πιο πιθανόν είναι ένα τέτοιο διαμάντι να καταποντιστεί από το televoting των απανταχού Τουρκαλάδων, όπως πέρσι με τη μαλακία του Αζερμπαϊτζάν. Ορίστε:

Η τραγουδίστρια της Ιταλίας λέγεται Νίνα Ζίλλι. Θυμίζει λίγο τη συχωρεμένη την Winehouse με το μαλλί τούμπανο, αν και το καλύτερο σχόλιο το έκανε ένας φίλος μου που την χαρακτήρισε σαν «Λεμεσιανή του ‘60» (γιατί ειδικά Λεμεσιανή, δεν ξέρω, αλλά το βρήκα εξαιρετικά αστείο). Ντουζ πουάν στην ποιότητα λοιπόν, καλή βδομάδα να έχουμε και τώρα που χόρτασες μπλουζ, βάλε στο replay τη Βισσάρα μας να στανιάρεις… Τέλος κι εσύ, τέλος κι εσύ, τέλος κι εσύυυυυυυ…

Παρεμπιπτόντως, αρνητικά σχόλια για το τραγούδι της Βισσάρας δεν θα δημοσιεύονται. Για την Ιταλίδα πείτε ό, τι θέλετε.

Λίγα Λόγια Για Τον Άγιο!

Από το πρωί έχουν πέσει όλοι με τα μούτρα να φάνε τον Άγιο Βαλεντίνο. «Δεν είμαστε πια 15 χρονών για να τον γιορτάζουμε», «έχουμε πιο σοβαρά προβλήματα», «νισάφι με τις γλυκανάλατες καρδούλες» και τι δεν άκουσαν τα αφτιά μου. Εντάξει, κι εγώ απαξιώ να γιορτάσω την ημέρα του, αλλά πώς κάνετε  έτσι!

Κάθισα και σκέφτηκα και αποφάνθηκα ότι ο πραγματικός λόγος που δεν αγαπούμε αυτή την ημέρα είναι επειδή δεν είναι αργία. Επειδή πνιγόμαστε στη χαρτούρα του γραφείου και δεν απλώνουμε μπούτι στο σπίτι μας μπροστά στο τζάκι. Επειδή τρώμε στη μάπα την κάθε κοκότα να μας περιγράφει πού θα την πηδήξει ο άντρας της το βράδυ, κι έξω ο κόσμος χάνεται. Αν ήταν αργία, όλα αυτά θα τα γλιτώναμε. Ή τουλάχιστον δεν θα μας ενοχλούσαν τόσο, ώστε να στέλνουμε τον Άγιο στο πυρ το εξώτερον!  

Αυτό μας φταίει. Το ότι είναι εργάσιμη η μέρα. Αν ήταν αργία, θα σιωπούσαμε όλοι, μην σου πω θα ανάβαμε και μια λαμπάδα του Αγίου ίσα με το μπόι μας και θα ζητούσαμε την ευλογία του! Γιατί δηλαδή,  σε τι υστερεί ο Βαλεντίνος σε σχέση με τις υπόλοιπες αργίες του χρόνου; Καλύτερες είναι;

Ποιος νοιάζεται, ας πούμε, για την εργατική πρωτομαγιά; Κανένας. Κατ’ αρχάς έτσι όπως πάμε, θα μείνουμε όλοι άνεργοι, δεν θα έχουμε δουλειά να κάνουμε, σιγά μην γιορτάσουμε τα κεκτημένα της εργατιάς. Ποια κεκτημένα; Ούτε 13^ος μισθός υπάρχει πια, ενώ σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει καν σύνταξη. Οπότε, προς τι τα στεφάνια και οι εορτασμοί; Απλώς δεν γκρινιάζουμε πολύ, επειδή πρόκειται περί αργίας.

Μην μιλήσω για το τριήμερο του Αγ. Πνεύματος. Πάω στοίχημα, οι μισοί δεν ξέρουμε καν τι γιορτάζουμε εκείνη τη μέρα. Ειδικά εμείς οι Κύπριοι που έχουμε το τοπικό έθιμο του «κατακλυσμού» είμαστε ακόμα πιο μπερδεμένοι αφού έχουμε ξεγράψει την επιφοίτηση του Αγ. Πνεύματος και νομίζουμε ότι γιορτάζουμε την επιβίωση των ζώων στην κιβωτό του Νώε. Σκέψου να μην ήταν αργία, να έπρεπε να πας δουλειά εκείνη τη μέρα και να ερχόταν κάποιος να σου πει «χρόνια πολλά, γιορτάζει ο Νώε και το Άγιο Πνεύμα!» Πόσα ανάθεμα και πόσα σιχτίρια θα του μοίραζες; Πολλά!

Χώρια ο δεκαπενταύγουστος! Αμαρτία μου εξομολογημένη, δεν έχω σαφή ιδέα του τι γιορτάζουμε εκείνη τη μέρα. Το ότι έμεινε η Παναγία έγκυος; Το ότι κοιμήθηκε η Θεοτόκος; Δεν γνωρίζω, δεν απαντώ. Όποιο από τα δυο και να γιορτάζουμε, αστείο μου φαίνεται. Άμα με ρωτούν γιατί είναι αργία στις 15 Αυγούστου, τους απαντώ ότι «εν πολλή πυρά και δεν σώνουμε να πάμε δουλειά!»

Αμ, η Καθαρά Δευτέρα;! Πες μου εσύ γιατί να πρέπει να είναι αργία η έναρξη των νηστειών. Όχι πες μου! Καλά κάνει και είναι αργία, δεν λέω, χρειαζόμαστε ένα τριήμερο, αλλά πες μου γιατί να πρέπει να είναι αργία;! Μπορούσαμε κάλλιστα να φάμε τα σαλατικά μας σαν να είναι μια καθημερινή μέρα, στο γραφείο. Ο μόνος λόγος που αγαπάμε την Καθαρά Δευτέρα, είναι επειδή είναι αργία! Το ίδιο και όλες τις υπόλοιπες επετείους που προανέφερα.

Ακόμα και το Πάσχα, είναι θεόμουντο, αν δεν ήταν αργία δεν ξέρω κανέναν που θα έμπαινε στον κόπο να το τιμήσει, όπως επίσης και τα Χριστούγεννα που σώζονται μόνο και μόνο επειδή έχουν το γκλάμουρ των διακοσμήσεων και ανταλλάζουμε δώρα. Σε αντίθετη περίπτωση, ουδείς θα ενδιαφερόταν αν γεννήθηκε ο Ιησούς και του πήγαν οι τρεις μάγοι δώρα. Θες να μου πεις τώρα εσύ, ότι σε ενθουσιάζει το τσούγκρισμα των αβγών και σε πείραξαν οι καρδούλες του Αγ. Βαλεντίνου; Ή ότι σε ηλεκτρίζει το μπουγέλωμα του κατακλυσμού αλλά σε ενοχλούν τα σοκολατάκια με λικέρ; Άσε μας!

Επομένως, αγαπάμε τις θρησκευτικές επετείους μόνο και μόνο επειδή είναι αργίες. Όχι για τίποτα άλλο. Και γι αυτό ακριβώς μας τη σπάει ο Άγιος Βαλεντίνος, επειδή δεν εμπίπτει πουθενά. Κατά τα άλλα κι αυτός μια εμπορική μέρα εκπροσωπεί ο κακομοίρης. Μας την σπάει ακόμα περισσότερο γιατί εκτός από τη Βαλεντίνα Τσίγκη, δεν ξέρουμε κανέναν άλλον με αυτό το όνομα για να φέρει τουλάχιστον κεραστικά στο γραφείο και μένουμε σύξυλοι. Παρεμπιπτόντως, happy nameday Valentina!!

Οι μόνες γιορτές που αξίζουν τα λεφτά τους είναι η 1^η Απριλίου, η 25^η Μαρτίου, η 1η Οκτωβρίου και η 28^η Οκτωβρίου. Οι εθνικές επετείοι. Όλα τα υπόλοιπα, τα ακούω βερεσέ.

 Τιμή και δόξα στον Άγιο! Ολέ!

Ήταν Το 1999

Έπεσα για ύπνο στις 12:00 τα μεσάνυχτα, αλλά δεν είχα ύπνο έτσι άνοιξα το κομοδίνο να βρω τίποτα να διαβάσω για να με πάρει πιο γρήγορα ο ύπνος. Βρήκα τα παλιά μου ημερολόγια (που κρατώ ανελλιπώς από το 1995) και είπα να διαβάσω κανένα έτσι στα πεταχτά μπας κι αποκοιμηθώ. Να σου πω ότι τα τελευταία χρόνια αποφεύγω να διαβάζω τα παλιά μου ημερολόγια γιατί πρώτον μελαγχολώ, και δεύτερον επειδή θεωρώ ότι με αποτρέπουν από το να ζήσω το σήμερα και να προσδοκώ το αύριο. Όπως και να έχει απόψε δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό και διάβασα σχεδόν ολόκληρο το ημερολόγιο που κρατούσα το 1999.

Ήμουν 19 χρονών τότε, είχα μεγάλα κέφια και κατέγραφα τα πάντα. Από το πώς αισθάνομαι, μέχρι το πού βγήκα, με ποιους, το πώς πέρασα, τι ήπια ή έφαγα εκεί που πήγα. Κανονική αναφορά, με το νι και με το σίγμα.

Με αυτά που διάβασα και τα δήθεν προβλήματα που είχα τότε, πλάνταξα τόσο πολύ στα γέλια, που σηκώθηκα από το κρεβάτι, άνοιξα και πάλι τον υπολογιστή και έστειλα μηνύματα σε όλους όσους πρωταγωνιστούσαν τότε στη ζωή μου για να τους ευχαριστήσω για τις αναμνήσεις. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας.

Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση και μου προκάλεσε ελαφριά θλίψη είναι το ότι παρόλο που 13 χρόνια μετά παραμένουμε όλοι οι ίδιοι χαρακτήρες, και δεν έχουμε αλλάξει καθόλου, και παρόλο που η ίδια μαλακία μας δέρνει και την ίδια χημεία έχουμε μεταξύ μας, γιατί δεν κάνουμε τόση καθημερινή παρέα, όπως παλιά;

Θα σκάσω από το κακό μου! Αφού η ενέργειά μας παραμένει σταθερή, και απλά μεταβάλλεται η ηλικία μας γιατί δεν υπάρχει η ίδια μαγεία; Κινούμαστε –σχεδόν όλοι- στο ίδιο μαγνητικό πεδίο, με την ίδια κατεύθυνση, με την ίδια διάθεση, με τον ίδιο ρυθμό. Τι σκάτωσε; Εντάξει, θα μου πεις, αλλιώς είναι να είσαι 19 και αλλιώς 31. Αλλά μου είναι αδιανόητο να πιστέψω ότι όλο αυτό που ζούσαμε τότε και το οποίο είχε όλες τις προδιαγραφές να συντηρηθεί και να συνεχιστεί μέχρι σήμερα, το αφήσαμε στο φλου. Στο «μια φορά τον μήνα».

Απαράδεκτο! Κι ευτυχώς που τα γράφω και τα ανασταίνω που και που, και έχω αδιάσειστες αποδείξεις ότι μπορούμε να κάνουμε θαύματα όλοι μαζί, αποδεικνύοντας έτσι ότι η όποια φθορά επήλθε πάνω μας είναι αποκλειστικό αποτέλεσμα δικής μας αδιαφορίας ως προς τον αδίστακτο χρόνο.

Δεν θα εγκαταλείψω τα όπλα, κύριοι! Κι ας με πείτε γραφικό. Ξέρετε πολύ καλά ποιοι είστε και ξέρετε ότι θα κάτσω πάνω στα κέρατά σας προκειμένου να επιστρέψουμε στα  περασμένα μεγαλεία!

Που δεν είναι και τόσο παλιά… Για μένα ήταν χθες.   

Κάποτε Ζούσα Μόνο Για Να Βλέπω Τηλεόραση Και Ήταν Πιο Ωραία.

Θα σου πω κάτι, που ίσως το βρεις εξαιρετικά λυπηρό, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό. Ακολουθεί βαρύγδουπη δήλωση: Η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μου, ήταν από το 1990 μέχρι το 1996 που ουσιαστικά ζούσα μέσα από τις σειρές της τηλεόρασης.

Απόψε βρήκα στο Youtube ολόκληρες εκπομπές της τότε εποχής και έπαθα ζημιά από τη μελαγχολία. Βασικά, βρήκα κάτι επεισόδια από τα ‘Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα’, αυτούσια, με τους τίτλους, με τον σχολιασμό της Μπόκοτα και έκατσα ένα ολόκληρο δίωρο και τα είδα απνευστί. Όχι μόνο τα είδα απνευστί, αλλά ξέχασα και πού ήμουν, βγήκα από το σώμα μου,  μεταφέρθηκα στο παλιό μας σπίτι, έγινα 14 χρονών, τόσο πολύ που αγχώθηκα ότι αύριο το πρωί θα πάω Γυμνάσιο και θα κάνω πρώτη περίοδο θρησκευτικά με την Παγιάτα.

Είδα όλη την εκπομπή που γυρίστηκε στο Κάρντιφ. Θυμόμουν απ’ έξω και το σκορ, τα παιχνίδια, τα πάντα. Όπως ξέρεις, έζησα στο Κάρντιφ για ένα χρόνο. Έκανα εκεί το δεύτερο μου μεταπτυχιακό. Τώρα που το ξανάβλεπα μέσα από την εκπομπή του 1994 ήταν αλλιώς, αγνώριστο, αλλά σίγουρα έμοιαζε πιο όμορφο και πιο μαγικό από όσο το έζησα εγώ το 2007. Η τηλεόραση δίνει άλλη διάσταση στα πάντα.

Ευχή και κατάρα η τεχνολογία που σώζει τέτοια κειμήλια και σου ξυπνά τα φαντάσματα του παρελθόντος. Παρόλο που στη ζωή μου δεν χωρεί πια η τηλεόραση και δεν βρίσκω τίποτα πια να με ελκύει σ’ αυτήν (πλην της Γιουροβίζιον μια φορά τον χρόνο), εντούτοις θεωρώ ότι η ζωή μου ήταν πιο ωραία τότε, που ο μόνος μου πόνος ήταν τι θέση θα καταλάβει η Ελλάδα στα παιχνίδια και αν θα καταφέρουμε να περάσουμε άλλες ομάδες πλην της Μάλτας και της Ουαλίας.

Η ζωή δεν είναι η τηλεόραση, σύμφωνοι. Αλλά καμιά φορά η ζωή γίνεται τόσο δύσκολη που θα προτιμούσες απλά να ζεις, για να συμπάσχεις με τη Μπόκοτα, τους πρωταγωνιστές των σειρών, των ταινιών και λοιπών εκπομπών. Είχα κάποτε μια θεία, που ο μεγαλύτερος της καημός ήταν ότι θα πεθάνει πριν προλάβει να δει το τέλος της ‘Τόλμης και Γοητείας’. Τελικά πέθανε και δεν έμαθε τίποτε (ούτε εμείς θα μάθουμε βέβαια, αφού η σειρά έχει τον ατελείωτο). Το τι περιπαίξιμο της είχα ρίξει τότε, όταν το άκουσα, δεν περιγράφεται. Στα λόγια της έρχομαι σήμερα, ό, τι κοροϊδεύεις στο τέλος το παθαίνεις.  

Είχα μια φρικτή Κυριακή.    Ξεκίνησε η εβδομάδα μέσα στην απαισιοδοξία. Θέλω να πάω διακοπές και να μην βλέπω άνθρωπο! Βαρέθηκα να λύνω ένα πρόβλημα και να ξεφυτρώνουν άλλα δέκα από το πουθενά. 

Αποκριά κι Αγαπημένοι...

 Έκατσα και ξέθαψα φωτογραφίες από τις απόκριες…

  

Κοίτα εδώ κατάντια! Είμαι δεν είμαι τριών χρονών, με έντυσαν παλιάτσο. Πόσο κοινότοπο! Φαντασία μηδέν! Καθόλου δεν εκπλήσσομαι που έχω ένα τόσο αδιάφορο ύφος στη φωτογραφία. Αν κρίνω από το πώς εξελίχθηκα στη ζωή μου, μάλλον απεχθανόμουν από τότε τέτοιες προβλέψιμες και λαϊκές στολές…

Ένα χρόνο μετά, εικάζω ότι πρέπει να ήταν το 1983 ή το 1984, με έντυσαν μικρό Ινδιανάκι. Και πάλι, καμία πρωτοτυπία! Αν κρίνω κιόλας από το ύφος μου και από τον τρόπο που κρατώ το μαχαίρι (ωσάν να είναι ξέρεις κι εσύ τι), πρέπει να έτυχα τεράστιου ψυχολογικού βιασμού για να δεχτώ να φορέσω αυτό το σίχαμα. Καλά, το φτερό στο κεφάλι που παραπέμπει σε γυναικεία στολή τσάρλεστον, ασχολίαστο!

Α, εδώ μάλιστα! Αυτή τη στολή τη θυμάμαι. Ήταν η αγαπημένη μου. Τη νοικιάζαμε από το Funny Business επί τρία συναπτά έτη. Μάλιστα, μια φορά, ήμουν με τη μάνα μου στο εν λόγω κατάστημα, κι όταν είπα ότι θέλω να ντυθώ διάβολος για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά, αυτή άρχισε να φωνάζει ότι "κουράστηκε να ντύνομαι συνέχεια το ίδιο πράγμα" και ότι "όλα τα παιδάκια αλλάζουν ενώ εγώ θέλω συνέχεια τα ίδια" (τι ζόρι τραβούσε, αλήθεια;), όλο αυτό το παραλήρημα μπροστά στον καταστηματάρχη! Ντράπηκα φοβερά, αλλά δεν ενέδωσα, επέμεινα μέχρι που αγοράσαμε τη στολή και τη φορούσα μέρα-νύχτα, ακόμα και εκτός καρναβαλιού. Πώς έκανε κι αυτή έτσι... Λες και ο κλόουν ή το Ινδιανάκι ήταν καλύτερα… 

Εδώ είμαι στο νηπιαγωγείο. Όπως βλέπεις, μεγάλωσα λίγο και δεν χώραγα στη στολή του διαβόλου. Μου έμπηξαν εκεί τη στολή του Πειρατή και ξεμπέρδεψαν. Φαντασία και πάλι, μηδέν! Το τσεμπέρι φέρνει λίγο προς Αράφατ, ο δε κόκκινος φιόγκος του πουκαμίσου παρέπεμπε στο μπαλέτο της Κωνσταντίνας στον Διογένη, τη δεκαετία του ‘80. Το μαχαίρι και πάλι το κρατάω με σχετική σιχαμάρα, ενώ αν κρίνω από το όλο vibe που εκπέμπω πρέπει να πέρασα φρικτά! Θυμάμαι κιόλας ότι στο μπουφέ του νηπιαγωγείου είχε μόνο σάντουιτς με ζαμπόν και χαμ που δεν τα τρώω και όλο το απόγευμα έμεινα νηστικός… Άσε!

 Αυτή είναι η γνωστή φώτο ως στρουμφάκι που σου ξαναέδειξα. Εκ των υστέρων κρίνω τη στολή υπέροχη, τότε όμως δεν την είχα απολαύσει όσο θα έπρεπε. Έχω κι εδώ μία θλίψη στο βλέμμα που δεν μπορώ να την εξηγήσω. Ώρες, ώρες με λυπάμαι. 

Εδώ είμαι στην 4^η Δημοτικού. Δεν ξέρω τι ντύθηκα, κάτι σε action hero μου μοιάζει, και όπως βλέπεις είμαι ολόχαρος καθότι η επιλογή της στολής ήταν καθαρά δική μου. Είχα πάει σε ένα πάρτι κάποιου συμμαθητή μου, το θυμάμαι πολύ καλά, και εκεί ήταν και η Μάρσια, που τότε καθόταν στο διπλανό θρανίο και τη γούσταρα. Της είχα πει ότι η στολή μου είναι ηλεκτροφόρα (τότε δεν ήξερα αυτή τη λέξη, αλλά κάπως έτσι της το περιέγραψα), και της είπα ότι αν με αγγίξει θα πεθάνει από ηλεκτροπληξία. Αυτή το πίστεψε και σε όλο το πάρτι με απέφευγε για να μην την χτυπήσει το ρεύμα. Από κάτι τέτοια λαμπρά δείγματα φλερτ εξηγείται και η πορεία μου με τις γυναίκες στη μετέπειτα ζωή μου.

 

Α, ναι! Εδώ είμαι στην Έκτη Δημοτικού. Στην πρώτη φωτογραφία είμαι στο πάρτι της Ελεονόρας, στη δεύτερη δεν θυμάμαι. Ήταν τότε που είχα μανία με τα θρίλερ και τα στοιχειωμένα σπίτια. Όπου έβρισκα τρομαχτική μάσκα, πλαστικά ποντίκια, φίδια, αράχνες κτλ, τα αγόραζα.

 Από το Γυμνάσιο μέχρι και το τέλος των φοιτητικών μου χρόνων, αμφιβάλλω αν ντύθηκα τίποτα. Πέρασα τη φάση που σνόμπαρα τα καρναβάλια ως γιορτή της πλέμπας, του όχλου και ως τη χαρά του χώρκατου. Και σήμερα αυτό πιστεύω, αλλά η ζωή έχει δυσκολέψει τόσο πολύ, που αν δεν ξεδώσεις λίγο τις μοναδικές μέρες του χρόνου που ο Κύπριος αποφασίζει να ξεκολλήσει από το σκαμπό του και να χορέψει, δεν βγάζεις καθαρή τη χρονιά.

Τα τελευταία χρόνια δεν έχασα αποκριά γι απoκριά, πάμε να δούμε τι πρόοδο είχα:

 Το 2008 ντύθηκα Καρβέλας. Τεράστια επιτυχία η αμφίεση! Νομίζω αποτελεί ορόσημο στη ζωή μου η ώρα και η στιγμή που αποφάσισα ότι αυτή η περούκα από τον γέροντα του Lord of The Rings μπορεί κάλλιστα να ενθουσιάσει ακόμα και την Άννα Βίσση αν χρησιμοποιηθεί με εξυπνάδα και στο κατάλληλο timing. Είναι πλέον ιερή αυτή η περούκα, μια μέρα θα την εκθέσω σε μουσείο.

Το 2009 ντύθηκα αρχαίος φιλόσοφος. Ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Προφανώς και εκφράζει την τάση μου για αμπελοφιλοσοφία και στοχασμό, αλλά δεν μπορώ να πω ότι ράγισαν και τα πεζοδρόμια όταν κυκλοφόρησα έτσι ντυμένος. 

Το 2010 ανάρρωνα από την εγχείρηση καρδιάς, δεν ντύθηκα τίποτα, παραλίγο να είχα ντυθεί με το σάβανο, οπότε πάλι καλά να λέμε.

Και φτάνουμε στην περσινή παρτάρα! Πέρσι διοργάνωσα το μεγαλύτερο και καλύτερο πάρτι της ζωής μου για πολλούς λόγους. Κυρίως γιατί είχε προηγηθεί η δική μου ανάρρωση και η κηδεία του πατέρα μου, όπου εισέπραξα αναπάντεχη αγάπη και ενδιαφέρον από τους φίλους μου ακόμα και από κάποιους που είχα να τους δω εκατό χρόνια. Θεώρησα, λοιπόν, ότι τους χρωστούσα ένα γλέντι άνευ προηγουμένου για να τους ευχαριστήσω. Και νομίζω το κατάφερα, γιατί φέτος μου ζητάνε όλοι μια επανάληψη, πράγμα που όμως δεν θα συμβεί για τον απλό λόγο ότι από πέρσι ακόμα καθαρίζουμε (μέχρι και κάτω από το κάθισμα της τουαλέτας των ξένων βρήκα κολλημένο ένα κομφετί τις προάλλες!) και η μάνα μου δεν διατίθεται να συναινέσει σε περαιτέρω βιασμό της οικίας της από καρναβαλιστές. 

Εν πάση περιπτώσει, άλλο είναι το θέμα μας. Εδώ όπως βλέπεις, η περίσταση απαιτούσε τουλάχιστον δύο αλλαγές κουστουμιών (τύφλα να ‘χει η Μπαλατσινού στα Dancing on Ice), εξ ου και η πρώτη στολή ως Σάκης Ρουβάς εν έτει 1994 (που δεν το κατάλαβε κανένας), και η δεύτερη ως αρχιεπίσκοπος που εξυμνεί την Άννα Βίσση. 

Όπως φαίνεται στη φώτο, ήθελα να αναπαραστήσω μια σκηνή από τον εξορκιστή, συνδυασμένη με τους illuminati, αλλά δεν ξέρω αν έπιασε κάποιος από τους καλεσμένους το βαθύτερο νόημα αυτής της παράστασης που θα ζήλευε ακόμα και ο Παπαϊωάννου… Η Βίσση αναδύεται ως Άγιο Φως μέσα από δυο εστίες φωτιάς που θεριεύουν καθώς δυναμώνουν οι προσευχές μας! Χάλασα κόσμο!

Και φτάσαμε στο 2012. Από τούδε και στο εξής θα ντύνομαι Batman. Όχι μόνο για να αποσβέσω τα έξοδα της στολής αλλά κι επειδή όταν φοράω αυτό το πράμα, νιώθω παντοδύναμος. Είμαι μία καύλα δεν μπορείς να πεις!

Το θέμα είναι να μας καλέσουν και κάπου για να τη φορέσουμε, γιατί δεδομένης της ευρύτερης ξενέρας που επικρατεί στην ατμόσφαιρα και στα πολιτικά δρώμενα, ουδείς έχει διάθεση να γιορτάσει φέτος. Όπως και να 'χει, δεν λογαριάζω να πτοηθώ, θα τη φορέσω ο κόσμος να χαλάσει, πάω δεν πάω πουθενά, και θα περπατώ στους δρόμους τρομάζοντας τις Φιλιππινέζες που παίρνουν βόλτα τα σκυλιά των κυριών τους…

Είμαι ο Μπάτμαααααν!

Ο Μαγικός Αυλός

Όταν μου είπαν ότι η Υπουργός Εμπορίου και Βιομηχανίας, αυτή που χειρίζεται τον εθνικό μας πλούτο, πήγε στην εκπομπή της Ελίτας και άρχισε να παίζει φλάουτο, έφερα τον κόσμο ανάποδα προκειμένου να εξασφαλίσω το συλλεκτικό αυτό βίντεο. Μα, κίνησα γη και ουρανό για να το δω! Και επιτέλους το απόλαυσα όλο μέσω της ιστοσελίδας του Sigma TV. Καμαρώστε:

Έβγαλε το φλάουτο πάνω, σαν τη Γκόλφω, και μας έπαιξε στον αέρα ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι. «Θα σας παίξω τα carols!» είπε με περηφάνια – κάλαντα λέγονται κυρά μου, ενόσω η Ελίτα ξεσπούσε σε αδικαιολόγητες επευφημίες και χειροκροτήματα (χάλια τα έπαιξε, παρεμπιπτόντως). «Μακάρι να μπορούσαμε να ακουμπήσουμε κι εμείς ένα μουσικό όργανο!» είπε με αμηχανία η Ελίτα για να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Τι να έλεγε κι αυτή, η κακομοίρα…

Αχ, παναγίτσα μου τι άλλο θα δουν τα μάτια μας σε αυτή τη χώρα. Ο πρόεδρος πάει στην ίδια εκπομπή και κλαίει σαν γυναικούλα, η Υπουργός Εμπορίου παίζει πιθκιάβλι… μα, ζούμε αναμφισβήτητα στη χώρα του φωτός!

Λοιπόν, είδα όλη την εκπομπή και πήρα σημειώσεις. Στις παραθέτω.

Πρώτον! Η κ. Πραξούλα σε ερώτηση της Ελίτας αν όντως θαυμάζει τον Τούρκο πρωθυπουργό Ταγίπ Ερντογάν, όπως διαδόθηκε, μάσησε τα λόγια της. Δεν είπε επί λέξει ότι τον θαυμάζει, αλλά είπε ότι δεδομένων των συνθηκών υπό τις οποίες εξελέγη, είναι «αξιόλογη προσωπικότητα». (Δηλαδή, τον θαυμάζει). Και εις ανώτερα! Πιθκιάβλι και πολύ σου πέφτει!

Δεύτερον! Σε σχόλιο τηλεθεατή που βγήκε σε τηλεφωνική γραμμή και την απεκάλεσε επικίνδυνη για τον τόπο, αντέδρασε πολύ ψύχραιμα. Απάντησε ότι πλησιάζουν εκλογές και αν ο κόσμος διαφωνεί με την πολιτική της μπορεί να το αποδείξει με την ψήφο του. Μιλούσε με αξιοθαύμαστη πραότητα και εκνευριστική ηρεμία, μάλλον έχει εξοικειωθεί με το ότι θα πάρει πόδι σύντομα.

Τρίτον! Όταν αναφέρθηκε στον γιο της, ο οποίος φέτος αποφοιτά από την αγγλική σχολή, κόμπιασε λίγο και με έναν σχεδόν ανεπαίσθητο κόμπο στον λαιμό σχολίασε: «Αν λύσουμε το κυπριακό, δεν θα αναγκαστεί να πάει στρατό το καλοκαίρι!» Εδώ ο κόσμος χάνεται, αυτή κολλημένη στην αποστρατικοποίηση. Μα, πόσο «λίγη» είστε κυρία μου! Το να υπηρετείς την πατρίδα είναι τιμή! Πόσο μάλλον όταν η πατρίδα βρίσκεται υπό κατοχή! Και το κυπριακό δεν λύνεται, όχι επειδή δεν θέλουμε, αλλά επειδή η Τουρκία είναι αδιάλλακτη ή και προωθεί λύση ασυμβίβαστη με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πόσο δύσκολο είναι να το αντιληφθείτε; Δεν πάμε στρατό από βίτσιο. Πάμε επειδή πρέπει! Και ακόμα αν λυθεί το κυπριακό, η Εθνική Φρουρά οφείλει να μείνει στη θέση της γιατί η ιστορία μας έχει αποδείξει πόσο καλό είναι το φενγκ σούι της γεωγραφικής μας θέσης. Και όποιος λαός θέλει ειρήνη, προετοιμάζεται για πόλεμο. Μάθετε και τίποτα από την ιστορία, γαμώ το κέρατό μου!

Τέταρτον: Μας αποκάλυψε ότι είναι και η ίδια απόφοιτη της αγγλικής σχολής. Σοκ! Και απόφοιτη του English school και αριστερή. Ο χειρότερος συνδυασμός που μπορεί να σου κάτσει! Μετά έχουμε και απαιτήσεις για εθνικό φρόνημα! Πού να το βρει το εθνικό φρόνημα;

Κάπου εδώ άρχισε το ψυχαγωγικό πρόγραμμα. Η Πραξούλα αποκάλυψε στο υπέροχο κοινό ότι το όνειρο της ζωής της ήταν να γίνει τραγουδίστρια ή ηθοποιός!

Δεν έγινε, γιατί φαντάζομαι όταν θα πήγε στις οντισιόν του X-Factor θα την έκοψε ο Μουρατίδης («πως είστε έτσι ντυμένη;») ή και ο Ψινάκης ("Θεά! Αυτά τα αφτιά πώς μεγαλώσανε μαντάμ; Απ’ τα πολλά ντεσιμπέλ;") Όσο για την υποκριτική… Ε, τι να κάνουμε, πόσες κωμικούς να αντέξει η αγορά της Κύπρου; Πρόλαβε και εδραιώθηκε η Κακουράτου.

Ακολούθως προβλήθηκε βιντεάκι όπου την έδειχνε να τραγουδά το «αγάπη που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι». Επικό απόσπασμα! Αν ζούσε η Μερκούρη (η Μελίνα, όχι η Ειρήνη), θα είχε προ πολλού αποσυρθεί, να πάει να μαζεύει ραδίκια.

Μετά άρχισαν να δέχονται τηλεφωνήματα στον αέρα από διάφορες φιλενάδες της και κάπου εκεί εξαντλήθηκε η υπομονή μου, αφού ούτως ή άλλως το δώρο μου το πήρα και με το παραπάνω. Αυτή η εικόνα με το φλάουτο θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη μου!

Θέλω να πω και κάτι ακόμα που παρατήρησα. Η Πραξούλα δεν είναι κακό πλάσμα. Μάλλον πρόκειται περί καλής και αγνής ψυχής εξ όσων κατάφερα να την ψυχολογήσω. Σιγουρεύτηκα ακόμα περισσότερο όταν είδα το βλέμμα της να αστράφτει όταν αναφερόταν στην οικογένεια και τα παιδιά της. Αλλά αυτό δεν την καθιστά άξια Υπουργό! Καταλάβετέ το. Βγήκε μια τηλεθεάτρια να την εκθειάσει σε κάποια φάση και το μόνο που είχε να πει ήταν «είναι πολύ καλή και ευγενική!»

Πάρτε το χαμπάρι, ο τόπος δεν πάει μπροστά με καλές κυριούλες που παίζουν περίτεχνα κλαρίνο και λοιπά πνευστά όργανα. Ο τόπος θέλει επιστήμονες και διανοούμενους. Μην σας ξεγελά η λαϊκή καταγωγή και το image που προβάλλουν οι αριστεροί βουκόλοι για να κερδίσουν τον οίκτο και τη ψήφο σας. Δεν ξέρουν την τύφλα τους!

Η Μπρέντα μου είπε ότι αυτό το μπλογκ κατάντησε The Praxoulla’s Blog και εν μέρει θα συμφωνήσω. Προσπαθώ να αποφεύγω τα πολιτικά θέματα, καθότι δεν μπορεί η Άννα Βίσση να συνδυάζεται με την κάθε αχάπαρη, αλλά τι να κάνω, δεν αντέχω άλλο σκοταδισμό. Μετρούμε τις μέρες αντίστροφα πλέον, σαν τους φαντάρους, για το 2013! Να ξεπλύνει από πάνω μας τις ντροπές των τελευταίων πέντε χρόνων!

Πήρα Τα Βουνά

Επιστρέψαμε από τα όρη και τα άγρια βουνά σώοι και αβλαβείς.

Όπως σου έγραψα στην τελευταία μου ανάρτηση, το σαββατοκύριακο το πέρασα στο χωριό του Καυλοπαναγιώτη. Ο καυλοπαναγιώτης είναι ένα χωριό 300 κατοίκων, βρίσκεται στο Τρόοδος και είχα να τον επισκεφτώ από το 1997. Τόσα χρόνια μετά, πολύ λίγα πράγματα άλλαξαν, η ίδια κακομοιριά και φτώχεια επικρατεί στο χωριό, που με εξαίρεση το casale Panayiotis - ένα πολύ προσεγμένο ξενοδοχείο, όλο το υπόλοιπο είναι ό, τι πρέπει για κατεδάφιση. Εν πάση περιπτώσει, το θέμα είναι ότι αναπνεύσαμε καθαρό αέρα, χαρήκαμε τα ποτάμια που έρρεαν γάργαρα και ορμητικά, βράσαμε μπροστά στο τζάκι, κάναμε bonding με τους φίλους μας και ξεφύγαμε λίγο από τη ρουτίνα. Παρτούζα δεν κάναμε, παρόλες τις νύξεις και τα υπονοούμενα που τους έριξα. Τίποτα, ούτε καν λίγο μπαλαμούτι. Ρε παιδί μου, όλοι οι πουριτανοί πάνω μου πέφτουν. Τζάμπα τα αρώματα που λούστηκα.

Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι γυρίσαμε σπίτι, και μέχρι το 2027 που σκοπεύω να ξαναβγώ εκτός Λευκωσίας, έχει ο Θεός.

Σήμερα το πρωί είδα στο Youtube την εμφάνιση της Madonna στο Super Bowl, από χθες βράδυ. Τι να λέμε τώρα. Δεν μου αρέσει καθόλου η Madonna, από παιδί την απεχθάνομαι, αλλά αυτό που είδα είναι απερίγραπτο. Τι σου είναι και οι Αμερικάνοι όμως, ε; Μάστορες σε κάτι τέτοια. Δεν ήθελα και πολύ, μετά απ’ αυτό, έκατσα και αναπόλησα τις καλύτερες στιγμές από μουσικά βραβεία του εξωτερικού, από τελετές λήξης και MTV μέχρι και American Music Awards. Στα παραθέτω πιο κάτω υπό μορφή μίνι chart show (δεν κατάφερα να σχηματίσω δεκάδα, ενδεικτικά σου παρουσιάζω όσα με ενθουσίασαν κάποτε) με την ευχή μια μέρα να με αξιώσει ο Θεός να παραστώ έστω σε μία τέτοια εκδήλωση κι ας είναι και τα Mad!

Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

07. Britney Spears – I’m A Slave For You (MTV Awards 2001).

Το λατρεμένο μου τσουλάκι, η Μπρίτνεϊ είχε κάνει μια υπέροχη εμφάνιση στα βραβεία του MTV εν έτει 2001, με το τραγούδι «είμαι η δουλάρα σου». Το μπλογκ αυτό είχε τεράστια αδυναμία στη Μπρίτνεϊ τότε, γιατί εξέπεμπε μία υποβόσκουσα προστυχιά που άναβε τα αίματα. Είχε και πιο στητά βυζάκια, και πιο σφιχτά μπουτάκια, τα οποία σε συνδυασμό με το πράσινο σουτιέν, ήταν ό, τι πρέπει για μια πηχτή εκσπερμάτιση μπροστά στην τηλεόραση. Όταν μάλιστα τύλιγε το φίδι γύρω απ’ το κορμί της, δεν θέλεις να ξέρεις συνειρμούς που έκανα… Θυμάμαι ότι τότε ήμουν πρωτοετής φοιτητής νομικής και η αγγλική εφημερίδα The Sun, έγραφε ότι οι φιλοζωικές οργανώσεις είχαν πολλά ράμματα για τη γούνα της, επειδή χρησιμοποίησε ζώα για τις ανάγκες της εμφάνισής της. Μα, τι ζώα!

06. Jennifer Lopez – Papi / On the Floor Medley (American Music Awards 2011).

Αυτή η βλαχάρα από το Μπρονξ με τον ωραίο κώλο είχε να δει σουξέ από το Let’s Get Loud. Τα τελευταία χρόνια μας απασχόλησε μόνο με κάτι μάρκες ρούχων και αρωμάτων που είχαν το όνομά της, με κάτι ταινίες της κακιάς ώρας και το ενδεχόμενο να τραγουδήσει στα κατεχόμενα. Αφού είδε ότι κινδυνεύει να βρεθεί στα αζήτητα, είπε να ξαναβγάλει δίσκο. Και έβγαλε τον J.Love που ομολογουμένως είναι αξιοπρεπέστατος για τα δεδομένα της σύγχρονης ποπ. Ειδικά το Papi και το On The Floor μας έχουν πάρει τα αφτιά τους τελευταίους 12 μήνες. Μου φαίνεται ότι η κυρία Λόπεζ επέστρεψε για τα καλά. (Σου είπα ότι μια γνωστή της μάνας μου έχει μία Φιλιπινέζα να της καθαρίζει που τη λένε Jennifer Lopez; Σοβαρά τώρα! Ακούω το «Αύριο θα έρθει η Τζένιφερ Λόπεζ να μας καθαρίσει» και πεθαίνω στα γέλια). Τέλος πάντων, η εμφάνιση της Λόπεζ στα περσινά βραβεία της Αμερικής είναι αξιοπρόσεκτη και γενναιόδωρη προς το φιλοθεάμον κοινό που δικαίως βγάζει τα μάτια του.

05. Άννα Βίσση – Στην Πυρά (Mad Music Awards 2009).

Θα έκανα chart show χωρίς την μεγάλη μου αγάπη; Βισσάρα μια ζωή. Μόνο ο Michael Jackson την ξεπερνά σαν σύνολο καλλιτέχνη από όλο αυτό το chart.

04. Shakira – Waka Waka (World Cup Closing Ceremony 2010).



Η Σακίρα συμβολίζει μια τεράστια περίοδο της ζωής μου και ακόμα και τα Κοντάκια να βγει να ψάλλει εγώ θα την έχω πάντα σε εκτίμηση. Εδώ τη βλέπουμε στον τελικό του παγκοσμίου κυπέλλου να κλείνει τη διοργάνωση με το πασίγνωστο, Waka Waka και ουχί wagamama. Θα μπορούσε να είχε κουνήσει κι άλλο το κωλαράκι της, αλλά της το συγχωρούμε καθότι με τόσους μαύρους μες το γήπεδο, θα ήταν μεγάλο το ρίσκο.

03. Lady Gaga – Paparazzi (MTV Europe 2009).

Η Lady Gaga είναι εξαιρετική. Τα βίντεο κλιπς της τα βλέπω 10 φορές και χάνομαι στο τέλειο μοντάζ και τις ιστορίες που κρύβουν πίσω από τις χορογραφίες τους. Θεωρώ ότι πρόκειται για μια πολύ «πειραγμένη» καλλιτέχνιδα, αλλά εκεί έγκειται και το ενδιαφέρον που παρουσιάζει. Στο δε τελευταίο της άλμπουμ, κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει τραγούδι σκάρτο. Η πιο κάτω είναι η αγαπημένη μου εμφάνιση της σε βραβεία. Η στιγμή που αρχίζει και αιμορραγεί επί σκηνής είναι συγκλονιστική. Η στιγμή που πεθαίνει επίσης. Το έχει παρακάνει λίγο με το concept του θανάτου στις εμφανίσεις της, αλλά όταν το πρώτο λάνσαρε το 2009 που μας ήταν ακόμα λίγο άγνωστη, ήταν μία ιδέα πολύ μπροστά.

02. Michael Jackson – HIStory Medley (MTV 1995).

Ω, Θεέ μου Michael! Έκανες μία εμφάνιση του 1995 να συγκαταλέγεται μέσα στις καλύτερες όλων των εποχών και να κοντράρεται άνετα με άλλες που έγιναν 20 χρόνια μετά. Πότε θα μάθω να χορεύω σαν εσένα, πότε;! Long live the king!

01. Madonna – Medley (Super Bawl 2012).

Σ’ αυτή τη ζωή πάντα σε κερδίζει μια περισπούδαστη πόρνη. Σόρρι Michael, αλλά όσο κι αν ήθελα να σε «σπρώξω» στην κατάταξη και να σε βάλω πρώτο, αυτό που παρουσίασε αυτή η άτιμη χθες, ήταν ασυναγώνιστο. Ο ορισμός της υπερπαραγωγής! Αγαπημένη στιγμή, το gospel τέλος και η έναρξη με τους ρωμαίους που σέρνουν το άρμα...

Λάθος Άνθρωποι

Σου παρουσιάζω, δίχως φόβο και πάθος, διάφορα είδη ανθρώπων που μου σπάνε τα νεύρα:

Πρώτον: Οι γυναίκες που καπνίζουν. Και ιδιαίτερα αυτές που καπνίζουν ενόσω οδηγούν. Ειδικά τις δεύτερες, θέλω να τις τρακάρω όταν τις πετυχαίνω. Δεν είναι θηλυκό, πόσες φορές να τα πούμε; Βρομάει!

Δεύτερον: Τις γκαστρωμένες που δεν ανακοινώνουν την εγκυμοσύνη τους, ακόμα και όταν η κοιλιά τους έχει γίνει τούμπανο, σαν container πυρομαχικών που ξεροψήνεται στον ήλιο. «Είναι προσωπικό το θέμα», λένε, και ναι, το δέχομαι. Αλλά άσε μωρή ξινίλω τον κόσμο να χαρεί με την χαρά σου. Τα γεωπολιτικά μυστικά του κράτους κυοφορείς και δεν θες να διαρρεύσουν; Ακόμα και αν κάτι πάει στραβά και αποβάλεις το έμβρυο, τι έγινε; Θα φταίξει το ότι το ανακοίνωσες; Δεν μπορώ αυτά τα εν κρυπτώ και παραβύστω, τα κρυφά. Τα βρίσκω τρομερά παρωχημένα.

Τρίτον: Τις γκόμενες που έχουν private trainer. Αν δεν είσαι κουτσή, παράλυτη ή μαλακισμένη, το θεωρώ απαράδεκτο να μην μπορείς να συνυπάρξεις σε ένα γκρουπ με άλλα άτομα για να γυμναστείς. Εκτός κι αν γουστάρεις τον γυμναστή και νομίζεις ότι με το να τον ξεμοναχιάζεις, θα τον ρίξεις. Εσένα περίμενε ο γυμναστής…

Τέταρτον: Αυτούς που μυγιάζονται με το παραμικρό. Δεν γίνεται να φοβάμαι να πω ένα ανέκδοτο με πούστηδες επειδή στο ακροατήριο μπορεί να συγκαταλέγεται κι ένας γκέι και πιθανόν να παρεξηγηθεί. Δεν γίνεται να διστάζω να πω μια ιστορία που αφορά μία απατημένη σύζυγο, επειδή πιθανόν να βρίσκεται μια παθούσα μέσα στο ακροατήριο και να πειραχτεί. Μια φορά είπα ότι «άπαξ και περάσει η γυναίκα τα 30 και δεν παντρευτεί, κλάψε την…» και μετά πέσαν να με φάνε ότι δεν σκέφτηκα ότι με ακούει και η Χ γεροντοκόρη που μπορεί να παρεξηγηθεί με το αστείο μου. Εξοικειωθείτε με το «κουσούρι» σας και αυτοσαρκαστείτε, δεν θα πάθετε τίποτα. Το πολύ, πολύ να σας συμπαθήσουμε περισσότερο.

Πέμπτον: Τους εκνευριστικά διακριτικούς. Με βλέπεις κάπως σκυθρωπό και άκεφο. Ρώτα με γιε μου τι έχω. Μπορεί να χρειάζομαι κάποιον να μιλήσω, μπορεί να έχω ανάγκη από συμπαράσταση. Τι κοιτάς τόσο ψυχρά; «Από διακριτικότητα!» Εδώ ο κόσμος χάνεται, η διακριτικότητα σε μάρανε. Είναι ανθρώπινο να ρωτάς τον άλλον πως είναι, ακόμα κι αν ο άλλος έχει την πιο βαριά αρρώστια. Μην είστε καχύποπτοι και μην νομίζετε ότι όλοι είναι χαιρέκακοι και τους ενδιαφέρει (μόνο) να σας κουτσομπολέψουν.

Έκτον: Τις γκόμενες που με το πρώτο υποτιμητικό σχόλιο που κάνεις για τη μαλακία που μόλις ξεστόμισαν, ή διέπραξαν και τα τοιαύτα σε αποκαλούν «σεξιστή.» Αν αποκαλέσεις έναν άντρα άχρηστο και ότι «μόνο για να βλέπει ποδόσφαιρο αξίζει», ουδείς διαμαρτύρεται. Κατ’ ακρίβεια, κανένας πραγματικός άντρας δεν θα προσβληθεί. Αν όμως πεις μιας γυναίκας ότι «μόνο για την κουζίνα είναι άξια», είσαι σεξιστής! Αν πεις σε ένα άντρα ότι «δεν είναι άξιος να καρφώσει ένα καρφί στον τοίχο» περνά στο ντούκου. Αν πεις σε μια γυναίκα ότι μόνο για να «βάφεται και να στολίζεται είναι ικανή» είσαι σεξιστής. Πιο αληθινό παράδειγμα: Βρίζουν οι αγανακτισμένοι τον Χριστόφια ότι «δεν κάνει ούτε για καφετζής», κανένας δεν τους κατηγόρησε για σεξισμό (σε κατηγορούν για οχληρία αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Είπαν στην Πραξούλα ότι «δεν κάνεις για να βγεις απ’ την κουζίνα» και αμέσως το βρήκαν σεξιστικό. Είχατε και στο χωριό σας "σεξιστές", τρομάρα να σας έρθει; Τότε τρώγατε την μπάτσα και λέγατε κι ευχαριστώ.

Το ξέρω ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και ότι δεν μπορώ να απαιτώ να αντιλαμβάνονται όλοι τη ζωή όπως εμένα, αλλά δεν μπορώ να μην το ομολογήσω, τα πιο πάνω μου τη σπάνε. Δεν έγινε και τίποτα, βεβαίως, βεβαίως, απλά λέω…

Θα πάω στα βουνά το σαββατοκύριακο με τη Μπρέντα. Μπορεί να κάνουμε και όργια με μια φίλη μας. Θα σας πω όταν γυρίσω.