Ό,τι Κράτησα Από Τα Όσκαρς

Η πιο συγκινητική στιγμή της προχθεσινής απονομής βραβείων Όσκαρ ήταν όταν η Lady Gaga τραγούδησε μία συρραφή τραγουδιών από τη ‘Μελωδία της Ευτυχίας’, η οποία φέτος γιορτάζει την 50στη της επέτειο. Μετά βίας συγκρατιέσαι όταν σκάει μύτη η Τζούλια Άντριους στο τέλος και την αγκαλιάζει, λίγο πριν παρουσιάσει ένα από τα βραβεία.

Βέβαια, εγώ χάρηκα για δύο λόγους. Πέραν του προφανούς (η ‘Μελωδία της Ευτυχίας’ με μεγάλωσε…), απέδειξε και κάτι άλλο: Πόσο μπροστά είναι μία από τις μεγαλύτερες μου αγάπες.

Πάνθεον 2013: Φως! Δάση, βιολιά, φωνάρα, στη συσκευασία της μίας. Και το κυριότερο: 365 μέρες πριν!

Χτυπούν Καμπάνες

Άκου αυτό το τραγούδι και πες μου αν δεν ανοίγει η ψυχή σου, φύλλα-φύλλα! 

Μέσα σε μία νύχτα πήρα την απόφαση, έκοψα εισιτήριο από Κύπρο, και ταξίδεψα ειδικά για να δω τη νέα όπερα του Καρβέλα, "Οι Καμπάνες του Έντελβάις" (το Έντελβάις δεν είναι χωριό στη Γερμανία παρεμπιπτόντως, ανοίξτε και κανένα βιβλίο εκεί στο Star Channel, φκιόρο είναι, σαν εσάς...). 

Πρόκειται για συνταραχτική παράσταση. Συνταραχτική στα όρια του "disturbing". Ήξερα την υπόθεση, γνώριζα τι θα δω, κι όμως και πάλι ενοχλήθηκα. Ήταν τέτοια η απόδοση των ηθοποιών, που σε συνδυασμό με τα φώτα, τη σκηνοθεσία και την μουσική ένιωσα να διαταράσσεται όλο το νευρικό μου σύστημα. Ειδικά στη δεύτερη πράξη και την επίμαχη σκηνή όπου ο γιος κακοποιείται σεξουαλικά από τον "πατριό", τα είδα όλα. Η παράσταση με επηρέασε τόσο πολύ που κατέτρεχε δυο μέρες. Και δεν αναφέρομαι κατ' ανάγκη στις ενοχλητικές σκηνές αλλά στην ευρύτερη ατμόσφαιρα του έργου. 

Σαν παράσταση είναι εξαιρετική. Ο Κακλέας τη σώζει αλλά και την αναδεικνύει πολύ σωστά σε πολλά σημεία. Τη σώζει υπό την έννοια ότι θα μπορούσε κάποια πράγματα να θεωρηθούν σκέτη διαστροφή και όχι τέχνη, ενώ κάποια άλλα που θα μπορούσαν να περάσουν αδιάφορα, αποκτούν θεατρική αξία. Εν πάση περιπτώσει, τον θεωρώ κλειδί στην όλη υπόθεση αφού είτε χαλιναγωγεί, είτε προωθεί την άβυσσο της ψυχής του Καρβέλα στο βαθμό που το έργο να θεωρείται άριστο. 

Υπήρξαν βέβαια και σκηνές που βαρέθηκα λίγο, αλλά θεωρώ ότι ήσαν αναγκαίες ώστε να αναπτυχθεί η δυναμική των χαρακτήρων και να γίνουν πιο εμφανείς οι εσωτερικές τους συγκρούσεις. Προσωπικά δεν θα έκοβα από το έργο ούτε μια σκηνή. Θεωρώ ότι ακόμα και οι πιο βαρετές εξ αυτών, εξυπηρετούσαν κάποιο σκοπό. Έτσι κι αλλιώς δεν ήταν πάνω από 2-3. 

Η μουσική ήταν εξαιρετική, αν και δυστυχώς ολίγα σουξέ θα κληρονομήσουμε από το όλο εγχείρημα. Το "Ας μην πούμε τίποτα", η "Ηρωίνη", ο "Γιος μου", οι "Καμπάνες του Έντελβαϊς", τα τραγούδια του ροκ συγκροτήματος και το τραγούδι στη δισκογραφική εταιρεία, θα τα ακούμε ευχάριστα και μετά την παράσταση. Το μελοδραματικό κομμάτι 'ομως, δεν ξέρω κατά πόσον θα το κάνουμε κτήμα μας. 

Η Άννα Βίσση ήταν εξαιρετική τόσο υποκριτικά όσο και φωνητικά. Είμαι πολύ αυστηρός μαζί της, γιατί θέλω να παραμένει αντάξια της ιστορίας της αλλά και επειδή δεν θέλω να βλέπω ούτε ίχνος φθοράς πάνω της. Η φωνή της ήταν καμπάνα. Ένιωθα ότι το απολάμβανε και η ίδια και αυτό την ωθούσε να αποδώσει ακόμα καλύτερα. Η σκηνή στην οποία την παραδέχτηκα όμως, ήταν στο φινάλε, στον τρόπο με τον οποίο άφησε το βάρος του σώματός της να πέσει πάνω στον γιο της, ξεψυχώντας. Υπερέβη εαυτόν υποκριτικά.   

Και τώρα οι ενστάσεις. 

Οι ενστάσεις δεν είναι ακριβώς ενστάσεις, είναι δικά μου (ψυχολογικά) θέματα, αλλά θα στα πω.

Το έργο αυτό δεν αντέχω να το ξαναδώ. Ήταν υπέροχο, ήταν αριστούργημα, αλλά είναι κάτι σαν τη Λίστα Του Σίντλερ. Όταν είχα παρακολουθήσει το εν λόγω έργο τη δεκαετία του '90, έκανα μια μέρα να συνέλθω. Το κατατάσσω στα ωραιότερα έργα που έχω δει, αλλά δεν αντέχω να περάσω ξανά αυτό το ψυχολογικό πράμα. Το ίδιο ισχύει κι εδώ. Τους Δαίμονες, ας πούμε, τους είδα 100 φορές και δεν τους χόρταινα, αλλά οι Καμπάνες δεν είναι ευρείας κατανάλωσης. 

Εντάξει, δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι εγώ ως φαν έχω ανάγκη από τον Καρβέλα να μου προσφέρει έργα τα οποία θα καταναλώνω 100 φορές τη βδομάδα, και θα τα λιώνω για να ψυχαγωγούμαι, μέχρι να μου προσφέρει το επόμενο. Σ' αυτή την περίπτωση, ο Καρβέλας μου χαρίζει ένα αριστούργημα που δεν μπορώ να το χαρώ. Οι Δαίμονες είχαν μια dark πλευρά, αλλά ήταν ταυτόχρονα και ποπ και mainstream σαν το 'φάντασμα της όπερας' ας πούμε. Δεν μπορούσες να χάσεις τον ύπνο σου με το μεταφυσικό του πράγματος. Κι αν τον έχανες, επειδή μπορεί να ήσουν μωρό όταν τους πρωτο-παρακολούθησες, το υπόλοιπο έργο το διέπνεε μια παραμυθάδα και μια γλύκα που υπερκάλυπτε οποιεσδήποτε ενοχλήσεις. Ακόμη και ο διάβολος είχε αποδοθεί γραφικότατα, σαν καρτούν, προκειμένου να μην ενοχλήσει. Στις καμπάνες αυτό δεν συμβαίνει, μας σερβίρεται ωμή σκληρότητα. Δεν μπορώ να εκλάβω την σεξουαλική κακοποίηση ως κάτι ελαφρύ, ούτε ως κάτι που θα αγοράσω για να το ακούω σπίτι μου και να φτιάχνομαι. Θα μου πεις, δεν ήταν καν πρόθεση του Καρβέλα να το αγοράσεις, να το ακούς και να φτιάχνεσαι. Στα προηγούμενα φτιαχνόμασταν πάντως. Θέλω να έχω και αυτή την επιλογή. 

Δεν συγκρίνω τα δύο έργα, αυτό που θέλω να πω είναι ότι θέλουμε τραγούδια για να μας συντροφεύουν. Και αν μπορώ να δω αποκομμένο και ανεξάρτητο το "κλείνω τα μάτια", τα "ουράνια τόξα", το "για ένα όνειρο ζούμε", και τη "Μουσική του Ανέμου", από τις καμπάνες του Έντελβαϊς έχω λιγότερο υλικό που δεν μου φτάνει. Δεν μπορώ να βγάλω τα επόμενα δυο χρόνια έτσι, ούτε να ακούω μόνο τα 2-3 τραγούδια που είναι κάπως πιο ουδέτερα για να περάσει ο καιρός. 

Φιλολογικό και προσωπικό το ζήτημα, βεβαίως, βεβαίως, το οποίο επ' ουδενί αφαιρεί από την αριστουργηματικότητα του έργου.

Πόσο Στάλω Θεοφυλάκτου Είσαι;

Η νέα μου τηλεοπτική συμπάθεια ακούει στο όνομα Μαριέλλα Σαββίδου και δη στον ρόλο της Στάλως Θεοφυλάκτου, στη νέα σειρά του Καπουτζίδη.

Από το πρώτο επεισόδιο που παρακολούθησα ήταν σαν να βλέπω μπροστά μου δεκάδες συμφοιτήτριές μου από την Αγγλία, αλλά και άλλες γνωστές μου που φοιτούσαν στην Ελλάδα και με έπιασε νοσταλγία. Θυμάμαι ότι το 2000 ως πρωτοετής, καθόμουν στην πιτσαρία στο mall του Reading, και τις παρακολουθούσα από τη τζαμαρία που πηγαινοέρχονταν να ψωνίσουν. Δεν τις γνώριζα, μα τις αναγνώριζα. Όλες ντυμένες το ίδιο, με τις ίδιες ανταύγειες στο μαλλί, με το ίδιο παπούτσι, να μιλούν στο κινητό με Κύπρο και να ενημερώνουν τι αγόρασαν… Δεν ήθελα ούτε να τις ξέρω. Σήμερα, όλα αυτά τα βρίσκω χαριτωμένα.

Αυτά ενσαρκώνει η Μαριέλλα στον ρόλο της. Συν τη λατρεία για τη Βίσση, που αγγίζει και εμένα.

Διάβαζα τις προάλλες ένα άρθρο σε μια εφημερίδα, όπου κάποιος δημοσιογράφος γκρίνιαζε ότι ο Καπουτζίδης «παρουσιάζει τη σύγχρονη Κύπρια σαν μια ττοππουζο-χωρκάτισσα που το μόνο που την κόφτει είναι να βγάζει σέλφι με το κινητό της». Πρέπει να ζει σε άλλη χώρα ο κύριος. Δεν ξέρω γιατί νομίζει ότι η σύγχρονη Κύπρια είναι κάτι άλλο απ’ αυτό. Όχι όλες, αλλά οι 8 στις 10 αυτό είναι. Φτιάξε ένα προφίλ στο facebook, κύριέ μου, να ξεστραβωθείς, ή μάλλον να στραβωθείς από τις πολλές τις σέλφι, από το απέραντο duck face και από την τραγική χρήση της γλώσσας.

Συγχαρητήρια αξίζουν στον Καπουτζίδη και όχι κατσάδες. Επειδή απέδωσε την πραγματικότητα ρεαλιστικότατα και προ πάντων συμπαθητικά. Γιατί ας μην γελιόμαστε, η Στάλω Θεοφυλάκτου που μας περιβάλλει στο γραφείο, στο σχολείο, στο  καφέ, δεν είναι ούτε κατά διάνοια τόσο συμπαθητική και απολαυστική, όσο βγαίνει στο γυαλί.

Τα Μιτοχόνδρια

Μιτοχόνδρια – αγαπημένη λέξη.

Θα μπορούσε να είναι μια βρισιά. «Πού ήρθαμε να ζήσουμε εδώ, στην Κύπρο, ανάμεσα σε τόσα μιτοχόνδρια;», ας πούμε. Υπονοώντας μια κοινωνία υποχονδριακών. «Τολμάς και μιλάς εσύ ρε μιτοχόνδριε;» Πολύ μου αρέσει, θα τη χρησιμοποιώ.

Τέλος πάντων. Τα νέα με τα μιτοχόνδρια φαντάζομαι τα μάθατε. Στη Βρετανία επιτράπηκε για πρώτη φορά στα χρονικά η σύλληψη εμβρύου με γενετικό υλικό από τρία διαφορετικά πρόσωπα, ώστε να αποφευχθούν συγκεκριμένες κληρονομικές ασθένειες. Ως εκ τούτου, αυτά τα παιδιά όταν γεννηθούν θα έχουν τρεις γονείς, κάτι που ήδη ξεσήκωσε αντιδράσεις από ένα μάτσο γερόντων, ή γεροντικών μυαλών, εικάζω.

Οι αντιδρώντες φοβούνται ότι θα δημιουργηθεί στο μέλλον μια μόδα παιδιών α λα καρτ, κάτι το οποίο το συγκεκριμένο μπλογκ σατίρισε το 2007 σε αντίστοιχη ανάρτηση με παταγώδη επιτυχία. Τόσα χρόνια μετά, εξακολουθώ να είμαι υπέρ αυτής της εξέλιξης. Επιπλέον, όσο πλησιάζει ο καιρός να γίνω πατέρας (δεν είναι έγκυος η Μπρέντα, θεωρητικά μιλώ), τόσο περισσότερο με παθιάζει το θέμα, καθότι θέλω να απαλλάξω το τέκνο μου από τις δικές μου γονιδιακές ατέλειες, που δυστυχώς είναι αμέτρητες.

Με ενδιαφέρει να επιλέγω το πώς θα μοιάζει το παιδί μου. Να επιλέξω τι χαρακτηριστικά θα έχει, τι δυνατότητες και ταλέντα θα διαθέτει. Διότι θα είναι δικό μου παιδί, εγώ θα το μεγαλώσω, εγώ θα το πληρώνω, εγώ θα το διαπαιδαγωγώ, εγώ θα το ξεσκατίζω και ως εκ τούτου έχω άποψη για το τι καπνό θα φουμάρει! Με ενδιαφέρει να έχω ένα παιδί που θα συνεργάζεται, να είναι φιλομαθές, ταλαντούχο, αυτοδημιούργητο. Δεν υπονοώ ότι θέλω μία καλύτερη βερσιόν του εαυτού μου, ή ένα πλάσμα που θα χειραγωγείται εύκολα προς δική μου ευκολία. Εννοώ ότι θέλω να ταιριάξουμε. Και αυτό δεν συμβαίνει πάντα, αν κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια.

Όπως πολύ ορθά πας στο κατάστημα ηλεκτρονικών ειδών για να αγοράσεις υπολογιστή και σου λένε: «Είναι άδειος, φορτώστε εσείς όποια προγράμματα γουστάρετε και καταρτίστε τον όπως σας βολεύει», έτσι θέλω να πάω και στον γενετιστή και να του πω: «Θέλω μια κόρη τσαχπίνα και ναζιάρα, αλλά που να μην εξελιχθεί σε πορνίδιο. Που να αξιωθεί να μιλήσει τουλάχιστον τρεις ξένες γλώσσες, να έχει καλλιτεχνικές τάσεις αλλά να γίνει επιστήμονας και να ανακαλύψει το γονίδιο που ευθύνεται για τον καρκίνο και να το θεραπεύσει. Σε πόση ώρα θα είναι έτοιμη να περάσω να την παραλάβω;» Ωραία δε θα ‘ταν;

Αυτό το Kinder Surprise που ζούμε όλοι, που πρέπει να γεννήσεις το παιδί και δεν ξέρεις πώς θα σου προκύψει, ήτοι σε ποιο ωκεανό θα καταλήξει να μελετά τις φάλαινες, ή σε ποια φυλακή θα εκτίσει ποινή για τη δολοφονία του δασκάλου του, είναι τα μάλα ψυχοφθόρο και πρέπει κάποτε να λάβει τέλος.

Και μην ακούσω μαλακίες του τύπου: "θέλω το παιδί μου να το αγαπήσω για τα ελαττώματά του" και τσακωθούμε δευτεριάτικα. Δεν ξέρω κανέναν που πάει να αγοράσει ελαττωματικό λάπτοπ και καμαρώνει γι αυτό. Εδώ για μια γρατζουνιά στην οθόνη εντοπίζουμε και ζητάμε τα λεφτά μας πίσω… 

Κουμάντο στο Στιλ Κάνουν Μόνο οι Σπουδαίοι

Σκέψεις για το ντύσιμο και την εμφάνιση:

-       Δεν με πειράζει που ο Βαρουφάκης δεν φορά κοστούμι και γραβάτα, επειδή φαίνεται να ξέρει τη δουλειά του και να έχει πλάνο. Μπορώ να ανεχτώ έναν άνθρωπο που παρεκκλίνει από τη νόρμα αν με αυτό τον τρόπο θα αποδώσει καλύτερα.

-       Με πειράζει όμως να είσαι, ας πούμε, ο Χριστόφιας και να μη φοράς γραβάτα, υποκρινόμενος τον cool επαναστάτη, αλλά με ένα έργο πίσω σου, ολότελα για τον πο*τσο. Εκεί δείχνεις απλά γελοίος. 

Είναι κάτι αντίστοιχο της μαθητικής στολής που φορούσε η γενιά μου στο σχολείο:

-       Δεν με πείραζε να βλέπω την καλύτερη μαθήτρια της τάξης να κυκλοφορεί με το πουκάμισο έξω απ’ τη φούστα. Άμα έγραφες είκοσι στα μαθηματικά ήσουν αρκετά μαγκάκι για να κυκλοφορείς όπως θέλεις.  

-       Αλλά με πείραζε να βλέπω την πουτάνα του σχολείου να κυκλοφορεί σαν την «κκιλιντζίρα». Δεν θεωρούσα πως είχε την πολυτέλεια να παρεκκλίνει του κανόνα, διότι τον κανόνα πρέπει να μπορείς να τον ακολουθήσεις πρώτα πριν να τον σπάσεις. 

Θεωρώ πως οι σπουδαίες προσωπικότητες έχουν το ακαταλόγιστο. Δεν θα ανέμενα από τον Νταλί να κυκλοφορεί με κοστούμι. Η προσφορά του στις τέχνες είναι τεράστια για να απαιτώ να συμβιβαστεί με το σαβουάρ βιρβ. Δεν θα απαιτούσα από τη Lady Gaga να ντυθεί συμβατικά. Είναι τρομερά ιδιοφυής ώστε να θέλεις να τη ντύσεις με ένα κανονικό φουστάνι. Αλλά ναι, κουμάντο στο στιλ κάνουν οι ιδιοφυίες. Όχι οι κοινοί, αδιάφοροι θνητοί.

Απομένει να δούμε κατά πόσον η απόδοση του Βαρουφάκη θα δικαιολογεί και όλον αυτόν τον αντικομφορμισμό που πουλά τις τελευταίες μέρες. Μέχρι στιγμής κερδίζει τις εντυπώσεις γιατί οι απαντήσεις του έχουν συνοχή, δεν χάνει την ψυχραιμία του, έχει πλούσιο ακαδημαϊκό βιογραφικό, δεν μιλά σαν γύφτος, ταξιδεύει σε economy… Οπότε μπορώ να του συγχωρήσω την απόκλιση από τη διπλωματία της ένδυσης.

Για τους δικούς μας τους άχρηστους όμως, συγχωροχάρτι δεν έχει.

Είστε που είστε συγκαλυμμένοι βλάκες, τουλάχιστον ντυθείτε σαν άνθρωποι να παρηγορηθούμε οι υπόλοιποι που σας εμπιστευτήκαμε τη μοίρα μας και την οποία ολοένα βλέπουμε να ψυχανεμίζεται. 

Γιατί μπορεί τα ράσα να μην κάνουν τον παπά, αλλά σίγουρα του κρύβουν τη απλυσιά. 

Ένα Σουρεάλ Ντουζ Πουάν

Απόψε έγινε κάτι πολύ σουρεαλιστικό.

Εκεί που ετοιμαζόμασταν με τη Μπρέντα να απλώσουμε στον καναπέ για να παρακολουθήσουμε τον τελικό της Γιουροβίζιον, γύρισα και της είπα για πλάκα: «στείλε ένα τουίτ στον φίλο σου τον Τρύφωνος και πέστου να μας βρει δυο θέσεις για το στούντιο, τζάμπα μετακομίσαμε δυο στενά πιο κάτω από το ΡΙΚ;!»

Ήρθε η Μπρέντα στον καναπέ, έβγαλε και τις παντόφλες, έκατσε σταυροπόδι και του το έγραψε. Μέσα σε πέντε λεπτά της απάντησε: «Ελάτε». Εν τω μεταξύ εγώ το είχα πει γι αστείο. Ούτε που πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσε να ανταποκριθεί ο Τρύφωνος μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα, δέκα λεπτά πριν βγει στον αέρα, σε μια τουϊτερού.

Θα μου πεις, δεν είναι όποια κι όποια τουϊτερού. Θα συμφωνήσω.

Μέσα σε πέντε λεπτά, βγάλαμε πυτζάμες, σβήσαμε κεριά, μαζέψαμε πιάτα, κλείσαμε φώτα, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και φτάσαμε στο ΡΙΚ με ύφος 100 καρδιναλίων. Όλα αυτά, έγιναν μέσα σε 15 λεπτά! Για πότε ήμουν με τις πυτζάμες έχοντας μόλις βγει από το ντουζ και για πότε βρέθηκα να δίνω ντουζ πουάν πρώτο τραπέζι πίστα, ένας Θεός ξέρει! Ήταν σαν να μας ρούφηξε η τηλεόραση, όπως γίνεται στα κινούμενα σχέδια, και μας πήγε στο χώρο της δράσης. Χαχαχαχα μέσα στο στούντιο ήμασταν τα πλέον άσχετα-σχετικά άτομα.

«Τώρα να δεις, που θα βρεθούμε και κατά λάθος πάνω στην πίστα και θα παρουσιάσουμε» της είπα. ΟΚ, το παράχεσα.

Τι να σου πω τώρα για το πρόγραμμα. Αν σου φάνηκε λυπηρό από τηλεόρασης, να ξέρεις ότι από κοντά ήταν εκατό φορές χειρότερο. Έχω παρευρεθεί ξανά σε ζωντανή εκπομπή βεβαίως, βεβαίως και δεν εξεπλάγην. Η μαγεία της τηλεόρασης εξαφανίζεται από κοντά. Το σκηνικό (που ήταν 100% αντιγραφή από αυτό της διοργάνωσης στη Ρίγα το 2003) ήταν ακόμα πιο φτωχικό από κοντά, ενώ τα αστεία των παρουσιαστών/κριτών δεν βοηθούσαν να μειδιάσει ούτε καν το κοινό που ήταν παρόν. Το μόνο που μπορώ να πω μετά βεβαιότητας είναι πως η Άντρη Καραντώνη είναι πανέμορφη και από κοντά. Μπορεί να μιλά τα Ελληνικά χειρότερα και από τον Ιταλό καλεσμένο απ’ τη RAI, αλλά είναι μαγευτικό πλάσμα.

Επίσης περιττό να σου πω ότι είχα κι ένα άγχος μην τυχόν και διασταυρωθώ με όλους αυτούς που κράζω κατά καιρούς, μην τυχόν και με αναγνωρίσουν και ζήσω άβολες στιγμές, αλλά ευτυχώς δεν είμαι ακόμα τόσο σελέμπριτι. Πέρασα ξυστά από τον Κωνσταντίνο Χριστοφόρου αλλά ουδέν δράμα ζήσαμε για το όσα έσυρα στον μικρό του αδελφό, που ευτυχώς ήρθε προτελευταίος και πήγε η καρδιά μας στη θέση της.

Η βραδιά γενικά ήταν άνευρη, αλλά είχε και μερικά εξαιρετικά highlights:

Έζησα να ξαναδώ την Έλενα Πατρόκλου να τραγουδά ξανά το SOS! Επική στιγμή! Ούτε η ίδια δεν το πίστευε ότι θα ξαναέλεγε το εν λόγω τραγούδι – ύμνος! Επίσης υπέροχο, το ότι ξεκίνησε το medley της με το ‘Μόνο η Αγάπη’ ντυμένη σαν Άννα Βίσση, αποτίοντας φόρο τιμής στην σπουδαιότερη φωνή του κόσμου.

Ο Ιταλός μιλούσε αξιοπρεπέστατα ελληνικά, ο Γάλλος τα αποθέωσε πολλάκις δηλώνοντας ότι «δεν μπορώ να μην αγαπώ τραγούδι που έχει ελληνικούς στίχους», μόνον οι δικοί μας οι χωρκάτες τα απαξιώνουν! Κι άμα πεις και τίποτα θεωρείσαι πλέον εθνικιστής. Σκατά να φάτε όλοι όσοι καταντήσατε να μιλάτε ένα κράμα διαλέκτου Τσιάκκα/ Λώρη Λοϊζίδη/ Χριστιάνας Αρτεμίου, Εγγλέζικων τρίτης διαλογής και greeklish του MIRC. Αυτοκτονήστε να καθαρίσει ο τόπος.

Ήμουν από εκείνους τους λίγους θεατές που ψήφισαν τους Minus One. Εξήγησα προηγουμένως το γιατί. Η επιτροπή ευτυχώς τους διέσωσε από τον απόλυτο διασυρμό, μα δεν ήταν αρκετό. Παρόλο που είχαν επιμεληθεί περαιτέρω την σκηνική τους παρουσία, και ντύθηκαν προσεγμένα, εντούτοις δεν έπεισαν. Ούτε το κοινό τους μπήκε στον κόπο να τους υποστηρίξει. Θα μου πεις, το συγκεκριμένο κοινό, το τελευταίο πράγμα που θα έβλεπε απόψε, ήταν το συγκεκριμένο πρόγραμμα. Τι να κάνεις…

Είχαν πάντως ενδιαφέρον τα αποτελέσματα. Είχαμε ανατροπή το τελευταίο λεπτό, χρόνια είχαμε να το ζήσουμε.

Πάντως σας διαβεβαιώ ότι στα παρασκήνια επικρατούσε ο πολιτισμός. Ούτε καβγάδες με τα σόγια μεταξύ τους, ούτε βρισιές, ούτε μαλλιοτραβήγματα όπως ακουγόταν πως συνέβαινε παλιότερα. Ούτε καν ένας χαμένος να κλαίει. Όλοι αξιοπρεπείς. Πρόοδος.

Όπως και να ‘χει, η αντρική βερσιόν της Λίσα Αντρέας με τα γυαλιά της Νάνας Μούσχουρη δεν προβλέπω να έχει την τύχη της προκατόχου της. Αυτή είναι η γνώμη μου. Η φόρμα αυτή έχει δοκιμαστεί ήδη στον Διαγωνισμό, και κατ’ εμέ, έχει κουράσει. Τις καλύτερές μας ευχές, όπως και να ‘χει, να πάει καλά. Πληρώνουμε που πληρώνουμε, ας μην πυροβολούμε την αποστολή ακόμα δεν έφτασε στη Βιέννη, που έλεγε και η θεία Μπόκοτα. 

Μπορούμε να την πυροβολήσουμε με την ησυχία μας αφού καταποντιστεί. Μέχρι τότε, au revoir!

ΥΓ: Γι' αυτό παντρεύτηκα αυτό το κορίτσι. Επειδή μαζί της ζω τα πιο αστεία πράγματα του κόσμου, σαν να πρόκειται για τις πιο φυσιολογικές καταστάσεις! Σε κάποια φάση γύρισε και μου είπε: "Αν μέναμε στον καναπέ μας, τώρα θα κοιμόμασταν με την ησυχία μας. Τώρα εδώ, πώς να κλείσεις μάτι; Ντροπή." Την αγαπώ!