Κορίτσι για Φίλημα

Η φίλη μου η Χριστίνα είναι η απόδειξη ότι η Κύπρος δεν εκτρέφει μόνο μέτριους ανθρώπους.

Τη γνώρισα όταν ήρθε να σπουδάσει στο ίδιο πανεπιστήμιο με μένα, και ως παλιότερος της έδειχνα τα κατατόπια, ενώ της δάνειζα επίσης σημειώσεις νομικής. Γίναμε όμως πραγματικοί φίλοι όταν συνταξιδέψαμε τυχαία προς Κύπρο για τις γιορτές των Χριστουγέννων. Μέσα σε πέντε ώρες πτήσης δεν έβαλα γλώσσα μέσα μου. Της εξιστορούσα τα κολομβιανά μου κατορθώματα και την παρέδωσα στους γονείς της στη Λάρνακα με πρησμένες τις ωοθήκες. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας.

Η Χριστίνα είναι για μένα η ελπίδα προσωποποιημένη. Αφού τελείωσε με άριστα το πανεπιστήμιο και εργάστηκε σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, τώρα αποφάσισε να ξενιτευτεί μέχρι την Παραγουάη και να εργαστεί εκεί. Γύρισε χθες στην Κύπρο για διακοπές και συναντηθήκαμε. Ακούγοντας την να μου εξιστορεί τις περιπέτειές της, ένιωσα πολύ άχρηστος και μικρός, σχεδόν ευνούχος! Η Χριστίνα μέσα στους έξι μήνες που εργάζεται στην άκρη της γης, ταξίδεψε αρκετές φορές στην Αργεντινή, στη Βραζιλία, στο Μεξικό και στο Περού ανακαλύπτοντας τις πραγματικές χαρές της ζωής και του πλανήτη μας.

Μου έλεγε για τις εξόδους της στην Ασουθιόν της Παραγουάης, σε κάτι υπέροχα κλαμπ όπου άπαντες χορεύουν σάλσα μέχρι τελικής πτώσεως και ξεροστάλιαζα! Εκεί δεν στέκονται σε στάση προσοχής με το ποτήρι της βότκας ανά χείρας, ούτε κοιτάζονται μεταξύ τους μέχρι να αλληθωρίσουν, περνώντας από scanner τα ρούχα του καθενός, όπως συμβαίνει στην «κοσμοπολίτικη» Κύπρο. Εκεί ζουν και διασκεδάζουν και μάλιστα με το ένα τρίτο των χρημάτων που ξοδεύουμε εμείς εδώ.

Έμαθε τα Ισπανικά φαρσί -αφότου έκανε ήδη τα Γαλλικά μητρική της γλώσσα- και ξέρετε ότι η ισπανική είναι για μένα μεγάλος καταλύτης! Τρομερό αφροδισιακό! Την παρακάλεσα να μιλάμε στα Ισπανικά ενόσω απολαμβάναμε τον καφέ μας. Ήταν καλύτερα και από το σεξ! Μου έδειξε φωτογραφίες από το Manchu Pinchu, φωτογραφίες από τους καταρράκτες Ιγκουάτσου, μού μίλησε για τους διεθνείς φίλους της, οι οποίοι κουβαλούν στο βιογραφικό τους αμέτρητες εμπειρίες, για τις πανέμορφες λατινοαμερικάνες …τι να σου πω! Ήταν ένα τρίωρο που πέρασε μέσα σε πέντε λεπτά!

Σίγουρα, η Χριστίνα δεν είναι η πρώτη, ούτε η τελευταία Κύπρια που ξενιτεύεται για να δουλέψει. Υπάρχει όμως μια ειδοποιός διαφορά! Η Χριστίνα δεν έκατσε στα βραστά του Λονδίνου για να βγάλει χιλιάδες χρήματα ώστε όταν γυρίσει στην Κύπρο να αγοράσει Mercedes και διαμέρισμα σε πολυκατοικία New Day και να το παίζει sex and the city γκόμενα! Η Χριστίνα επίλεξε να ζήσει την περιπέτεια στον τρίτο κόσμο για να ξεπετάξει από πάνω της τη μιζέρια που της επιφυλάσσει η πατρίδα της. Θα μου πεις, σιγά την υπέρβαση! Κι εδώ τρίτος κόσμος είναι αλλά καμουφλαρισμένος. Ε, όσο να’ ναι, προτιμώ να την πιστώνω για την «αυθεντική» επιλογή της. Έτσι τουλάχιστον το ερμηνεύω εγώ.

Αν αναλογιστείς ότι είναι μόλις 23 χρονών (κατ’ ακρίβεια, ακόμα να τα κλείσει!) και ότι δεν λογαριάζει να γυρίσει στο χωριό πριν τα 30 της, αντιλαμβάνεσαι ότι μέχρι τότε θα έχει συλλέξει άπειρες εμπειρίες, θα έχει τελειοποιήσει το είναι της και θα έχω κάθε λόγο να θέλω να την παντρευτώ!

…Μόνο που το τελευταίο που θα επιθυμεί η ίδια όταν με το καλό επιστρέψει στα 30 της, θα είναι ένας μέτριος βολεμένος σαραντάρης Κύπριος που μέχρι τότε θα έχω απογίνει εγώ… Αχ, αυτή η αβάσταχτη μοναξιά της κορυφής της!

Αγαπητό μου Ημερολόγιο...

Σου έχω πει, φαντάζομαι, ότι κρατώ ημερολόγιο από το 1995. Έτσι; Μπορεί σήμερα να μην γράφω σ’ αυτό συχνά, αλλά πριν ανακαλύψω το blogging του έγραφα συχνά-πυκνά για το τι τρέχει στη ζωή μου. Απόψε, που λες, δεν θέλησα να πάω νωρίς για ύπνο. Έκατσα και ξέθαψα μέσα από κάτι παρδαλά συρτάρια του ΙΚΕΑ όλους τους τόμους. Τους μετροφύλλισα και ταξίδεψα στα τελευταία 14 χρόνια μέσα σε μια ώρα, σε σημείο που με έπιασε δύσπνοια. Δύσπνοια απ’ αυτά που διάβασα...

Επιβεβαίωσα το εξής: Η ίδια μαλακία που με έδερνε στα 17, η ίδια η απαράλλαχτη με έδερνε και στα 22 μου και δυστυχώς, η ίδια μαλακία με δέρνει και στα 28 μου. Οι ίδιες ανασφάλειες, οι ίδιες μελοδραματικές σκέψεις και μεγάλες προσδοκίες, οι ίδιες κούφιες ελπίδες, οι ίδιοι ευσεβείς πόθοι, όλοι προσαρμοσμένοι και ελαφρώς μεταλλαγμένοι από ηλικία σε ηλικία. Τα ίδια «σ’ αγαπώ» που δεν ειπώθηκαν και το μετάνιωσα, τα ίδια «σ’ αγαπώ» που ειπώθηκαν και δεν εξαργυρώθηκαν ποτέ, οι ίδιες πικρόχολες δηλώσεις-κατάρες. Ένα μαγνητικό πεδίο συναισθημάτων και συμπεριφορών του οποίου είμαι δέσμιος από τα γεννοφάσκια μου. Το αποκαλώ μοίρα.

Και δεν με πήρε ο πόνος για το παρελθόν. Αλλά το παρελθόν μού προδιαγράφει το μέλλον. Γι αυτό αγχώνομαι! Γιατί αν κρίνω από τα επεισόδια που είδαμε, τα επόμενα δεν προβλέπονται ένδοξα. Το βλέπω το μέλλον μου να ανατέλλει βουτηγμένο στις ίδιες ποσότητες μαλακίας, όσο και το παρελθόν μου. Είναι σαν τα βιβλία της ιστορίας. Από αυτά βλέπεις τις μάταιες προσπάθειες της ανθρωπότητας να μην επαναλάβει τα ίδια ιστορικά λάθη. Και μετά γελάς με την ανυπέρβλητη ανθρώπινη βλακεία.

Από την ανάγνωση των ημερολογίων μου συμπέρανα και κάτι άλλο. Είναι κλισέ, αλλά θα το πω. Αν έχεις την υγεία σου, δεν έχεις προβλήματα. Στα 17 γκρίνιαζα επειδή η μάνα μου δεν μου επέτρεπε να «παίξω τον άρρωστο και να χάσω το σχολείο όπου πιθανώς να μας έριχναν απρόοπτο διαγώνισμα και να πατώσω.» Αυτό το περιστατικό ήταν αιτία δισέλιδης εκτόνωσης στον τόμο του 1997. Παρομοίως, το 1999 γκρίνιαζα επειδή δεν ήθελα να ονομαστώ αξιωματικός τεθωρακισμένων και πάσκιζα να μπω στις διαβιβάσεις. Το 2003 άφριζα μπροστά στο ενδεχόμενο να μην μου δώσει ο καθηγητής μου extension για να τελειώσω την πτυχιακή μου. Άχρηστα άγχη που απλώς σε γερνούν άδικα. Και τα σημερινά μου άγχη, θα φαντάζουν μαλακίες μπροστά στα προβλήματα που θα έχω σε δέκα χρόνια. Αν ζω!

Οι φίλοι μου με «βρίζουν» που έχω κρατήσει αυτά τα ημερολόγια. Θεωρούν ότι είναι πομποί αρνητικής ενέργειας που αναζωπυρώνουν κακές στιγμές και τις διαιωνίζουν (χώρια που ανησυχούν πως θα βγουν τα άπλυτα τους στη φόρα μια μέρα και θα τρέχω να μαζέψω τα ασυμμάζευτα). Έχουν δίκαιο εν μέρει, αλλά ομοίως διαιωνίζονται και οι ευτυχισμένες στιγμές. Πιστεύω ότι αν σταματήσω να καταγράφω το παρόν, δεν θα καταφέρω ποτέ να εκτιμήσω την ουσία της ζωής (και) στο μέλλον. Μια ουσία που τη διδάσκομαι μέσα από την ανάγνωση των εφήμερων προβλημάτων μου μέσα από τις σελίδες, όπως έκανα απόψε.

Απόψεεεε, που να βρίσκεσαι, πες μου που πας, και τι κάνεις απόψε!

Παω να κοιμηθώ. Θέλω όμως, να πω και κάτι τελευταίο. Έχω εντυπωσιαστεί από το πόσα συναισθήματα μπορώ να συμπυκνώσω σε μια σελίδα ημερολογίου και να συγκινήσω κι εμένα τον ίδιο με τις εικόνες που μού ανασταίνω. Ακούγεται ψωνίστικο, αλλά είναι ταυτόχρονα συγκλονιστικό και έτσι δεν με πολύ-νοιάζει. Όταν διαβάζω άλλα βιβλία δεν το παθαίνω αυτό το πράμα. Όταν με διαβάζω εμένα, ανατριχιάζω! Με λυπάμαι, με καμαρώνω, με φτύνω, με σιχαίνομαι, με καβλιάζω, με λατρεύω, άλλες φορές θέλω να σκίσω τη σελίδα και να υποκριθώ ότι δεν έγραψα ποτέ αυτά που διαβάζω… Είναι η καλύτερη ψυχανάλυση! Είναι λυτρωτικό! Και μόνο και μόνο γι αυτό, αξίζει να γράφεις και να εκτίθεσαι εφ΄όρου ζωής.

Και διερωτώμαι κατά πόσων, αν μια μέρα σκίσω τη σελίδα και τη χαρίσω σ’ αυτήν που με ενέπνευσε να την γράψω, αν θα συγκινηθεί ή και αναγνωρίσει τα όσα της καταλόγιζα, αναδρομικά. Σκατά φατά! Γι αυτό σου λέω κι εγώ και η Vodafone, ζήσε τη στιγμή! Με οποιοδήποτε κόστος.

Είναι μεγάλη γιατρειά το γράψιμο. Να δούμε και πότε θα γιάνουμε όμως...

Καληνύχτα.

I'm the Master of the Universe

Αφιερωμένο στα μωρά της γειτονιάς και στους παιδικούς μου φίλους! :)))) (αν είχα νου, δεν θα πέταγα στα σκουπίδια τόσο συλλεκτικά παιχνίδια και σήμερα θα ήμουν πλούσιος!)

Βρίσε με κι άλλο!

Το 2005, όταν έκανα μεταπτυχιακό στο Media Law, αφιέρωσα τη διατριβή μου στον πολιτικό λίβελλο και πως αυτός αντιμετωπίζεται από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Μην φανταστείς ότι ξετρελάθηκα με το θέμα, αλλά κάτι έπρεπε να διαλέξω κι εγώ ο δόλιος για να πάρω το δίπλωμα. Κλειδώθηκα μέσα στην νομική βιβλιοθήκη του Russell Square όλο το καλοκαίρι και διάβαζα διάφορα «λιβελογραφήματα» στον ευρωπαϊκό Τύπο, τα οποία απενεχοποιήθηκαν αργότερα με προσφυγή στο Στρασβούργο. Θυμάμαι τότε, μοιρολογούσα το καλοκαίρι μου το οποίο θυσίασα στο βωμό του μάστερ και όχι στις παραλίες του Sunrise. Και πολύ ορθά το μοιρολογούσα, εφόσον η μοίρα το ΄φερε να ζήσω στην Κύπρο στην οποία οποιαδήποτε μόρφωση εξαργυρώνεται μόνο με απογοήτευση και υπαρξιακά προβλήματα.

Άκουε Χριστόφια μου, να μαθαίνεις (θα στα πω όσο πιο περιληπτικά και λαϊκά γίνεται, αν και όπως δήλωσες πρόσφατα «μπορεί να μην είμαστε νομικοί εμείς οι πολιτικοί, αλλά μετά από τόσα χρόνια στις διαπραγματεύσεις μάθαμε κι εμείς το κατιτίς μας»):

Στην υπόθεση Lingens v Austria του 1986, ένας δημοσιογράφος κατηγορήθηκε ότι συκοφάντησε τον κ. Kreisky, που ήταν τότε αρχηγός του Σοσιαλιστικού κόμματος της Αυστρίας, ότι τάχα έχει δούναι και λαβείν με στρατηγούς των SS! Το αυστριακό Δικαστήριο βρήκε ένοχο τον δημοσιογράφο για λίβελο, αλλά το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ανέτρεψε την απόφαση υπογραμμίζοντας πως «σε μια δημοκρατική κοινωνία τα πολιτικά πρόσωπα οφείλουν να επιδεικνύουν περισσότερη ανοχή προς τα σχόλια, όσο τραβηγμένα και κακεντρεχή είναι αυτά, εφόσον έτσι διαφυλάσσεται ο πολιτικός διάλογος και η Δημοκρατία.»

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έλαβε παρόμοια απόφαση και σ’ άλλη μια αυστριακή υπόθεση, την Oberschlick v Austria (No2) του 1991, που αφορούσε την προσφώνηση ενός πολιτικού αρχηγού ως «ηλίθιο» επειδή δήλωσε πως στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο «και οι δυο πλευρές πολεμούσαν για τα αγαθά της ειρήνης και της ελευθερίας!» Όπως ήδη καταλάβατε, ο δημοσιογράφος κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε από το εθνικό αυστριακό Δικαστήριο για λίβελο, για να αθωωθεί λίγο αργότερα πανηγυρικά από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο το οποίο ανέφερε μεταξύ άλλων: «η λέξη ‘ηλίθιος’ μπορεί από μόνη της να είναι συκοφαντική, αλλά μέσα από τον τόνο ολόκληρου του άρθρου, μπορεί να γίνει αποδεκτή, εφόσον δεν υπερβαίνει τα εσκαμμένα και δεν αφορά την αυτήν καθαυτήν προσωπικότητα του πολιτικού, αλλά το έργο του!»

Υπάρχουν βέβαια, και αποφάσεις, από άλλες χώρες όπου το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δεν ήταν έτοιμο να υιοθετήσει μια επιεική αντιμετώπιση προς προσβλητικά άρθρα για τους πολιτικούς. Αλλά το θέμα μας είναι ότι η γενική πολιτική του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου είναι να υποστηρίζει σθεναρά την ελευθερία της έκφρασης όπως αυτή εδραιώθηκε στο Άρθρο 10 της Συνθήκης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Αυτά, τα μαθαίναμε το 2005! Μετά, γύρισα στην Κύπρο και εν έτει 2009, μαθαίνω άλλα. Προχθές, η ευφυέστατη κυπριακή αστυνομία συνέλαβε τέσσερα άτομα επειδή κατά τη διάρκεια αντικατοχικής εκδήλωσης «εξύβρισαν τον Πρόεδρο». Η "εξύβριση πολιτικού" βεβαίως, είναι διαφορετικό αδίκημα από τον λίβελλο και τη συκοφαντία. Επομένως οι πιο πάνω αποφάσεις που ανέφερα ίσως να μην μπορούν να εφαρμοστούν εδώ ως υπερασπίσεις. Αλλά αναρωτιέμαι: Τι σόι κράτος μπορεί να είναι αυτό, το οποίο θεσπίζει νόμο για την απαγόρευση εξύβρισης του προέδρου;

Και εν πάση περιπτώσει, εφόσον ο λίβελλος μπορεί να προκληθεί και με λόγια, άρα και με εξύβριση, γιατί να μην μπορεί να αμυνθεί ο «υβριστής» με ασπίδα του την ελευθερία της έκφρασης; Ποιος είναι τέλος πάντων ο Πρόεδρος και χαίρει ασυλίας; Ο Θεός; Που και Θεός να ήταν, θα είχε καλύτερα πράματα να ασχοληθεί, παρά να συλλάβει τέσσερις αχάπαρους που τον έβρισαν εν θερμώ, σε μια διαδήλωση.

Δεν γνωρίζω πώς ακριβώς αποκάλεσαν οι διαδηλωτές τον πρόεδρο και αυτός έχασε τον ύπνο του. Διάβασα στις εφημερίδες όμως, ότι τον είπαν «προδότη-καταδότη.» Είναι εξύβριση αυτή; Για μένα εξύβριση θα ήταν να αποκαλέσεις τον άλλον πούστη, μαλάκα, ππεζεβέγκη, διαιτητή. Το «προδότης-καταδότης» πιο πολύ για λίβελος μου κάνει εμένα. Και σ' αυτή την περίπτωση είναι προφανές πως το "προδότης" δεν αγγίζει τις αξιοθαύμαστες πτυχές της προσωπικότητας του προέδρου μας, αλλά υπαινίσσεται το πενιχρό πολιτικό του έργο. Το οποίο όπως έδειξαν οι πιο πάνω υποθέσεις δεν τυγχάνει ασυλίας. Δεν είμαστε στο Survivor εδώ!

Αλλά φίλε μου, είναι για να δεις, ότι αν αποφασίσεις να ζήσεις εδώ, δεν χρειάζεσαι πτυχίο, ούτε σχολείο. Ανοίγεις ένα καφέ, ένα bingo place στην καλύτερη, και είσαι ευτυχισμένος. Όχι να τρως τα νιάτα σου στα πτυχία για να σου τα καταργεί εν μία νυχτί το κράτος των Ζουλού!

Hate Mail

Ήρθα στη δουλίτσα μου πρωί-πρωί, ήπια τον χυμό μου, άνοιξα τον υπολογιστή και μπήκα να ελέγξω το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο. Έλαβα ένα e-mail από μια κυρία, το όνομα της οποίας δεν δημοσιοποιώ γιατί σέβομαι το απόρρητο της αλληλογραφίας, το οποίο παραθέτω αυτούσιο:

"Eisai epieikos ka8ysterimenos.to anomalo pou symvainei se kypro k ellada einai pos o ka8e kompleksikos exei apopsi kai tin ekfrazei kiolas!! Pistevo pos ine kalo na psakseis to provlima sou ki an to apo8imeno sou einai na gineis i8opoios just go for it gia na kseperaseis ligo tin pikria kai tin kakia sou. Pistevo pos 8a gineis enas epieikos apsogos i8opoios...ama ise se 8esi na krineis mia despoina mpempedeli!afto simainei pos prepei epigontos I na deis psyxiatro, i na na pas gia eksorkismo."

Ό, τι κατάλαβες, κατάλαβα αγαπητό μου φαν κλαμπ! Σκέφτομαι, όμως, και γράφω:

Εν έτει 2009, ζούμε ακόμα σε μια χώρα στην οποία ο κόσμος δεν αποδέχτηκε το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης. Και δεν χρειάζεται να σπουδάσεις νομική για να εμπεδώσεις ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα της άποψής του, εφόσον αυτή δεν είναι υβριστική ή και κακεντρεχής. Η ελευθερία της έκφρασης είναι βασική Αρχή της Δημοκρατίας την οποία προφανώς, η πτωχή αποστολέας δεν διδάχτηκε στο Γυμνάσιο, καθότι όταν μιλούν οι καθηγητές η πλειοψηφία των κορασίδων μας ζωγραφίζει πάνω στο θρανίο με το tippex.

Δεν ξέρω σε ποια νομοθεσία αναφέρεται η αποστολέας, η οποία θέτει την κυρία Μπεμπεδέλη – αλλά και τον οποιονδήποτε καλλιτέχνη- στο απυρόβλητο. Για να είμαι ειλικρινής, δεν θυμάμαι καν το πότε αναφέρθηκα στην κ. Μπεμπεδέλη μέσω αυτού του μπλογκ. Νομίζω, όμως, ότι αναφέρεται σε παλαιότερη ανάρτησή μου, όταν έγραψα τις απόψεις μου για την ερμηνεία της στο «Μπαμπάδες με Ρούμι» και στους «Βρικόλακες.» Ουδέποτε ακύρωσα την πορεία της κυρίας Μπεμπεδέλη. Γενικά την εκτιμώ σαν ηθοποιό. Τη λάτρεψα στο «Χάρολντ και Μοντ!» Απλώς έγραψα ότι στις προαναφερθείσες παραστάσεις ή ακόμη και στιγμές, τη βρήκα υποτονική και απλώς διεκπεραιωτική. Προς τι οι υστερίες, μαντάμ; Δεν σου βρίσαμε και την πατρίδα!

Προσωπικά, χέστηκα αν η κυρία "Μαρουλλού" στις 7:00 το πρωί δεν είχε τι να κάνει και μπήκε στον κόπο να με βρίσει ηλεκτρονικώς για να εκτονωθεί. Αλλά αυτό είναι ενδεικτικό της ευρύτερης κοινωνικής ωριμότητας απέναντι στην παρρησία που επιδεικνύουν κάποιοι να εκθέσουν τις απόψεις τους δημόσια. Αυτά έχει το blogging, θα μου πεις. Άμα δεν γουστάρεις να κρίνεσαι, να μην κρίνεις. Δεν αντιλέγω. Αλλά αν η κυρία "Μαρουλλού" επιθυμούσε να την πάρω στα σοβαρά, ας μου εξηγούσε και υπό ποία ιδιότητα μου απευθύνει τον λόγο. Διότι εγώ, δεν γράφω ως ειδικός ή ως κάποιος επαΐων εδώ. Ένας απλός άνθρωπος είμαι, που γράφει τις σκέψεις του και τις μοιράζεται με το διαδίκτυο. Τόσο απλό, μα τόσο δύσκολο να το καταλάβει η κυρία "Μαρουλλού!" Είσαι κάποια θεατρολόγος που θίχτηκε από την κριτική μου, κυρία μου; Είσαι κάποια ηθοποιός που σάρωσε στην Επίδαυρο και χαίρει η άποψή σου ειδικού βάρους; Πες το μου, να απολογηθώ (όχι πως θα απολογηθώ βέβαια, έχω το θάρρος της γνώμης μου. Αλλά τουλάχιστον θα δείξω κάποια επιφύλαξη όταν στο μέλλον θίγω θεατρικά θέματα).

Αλλά, επειδή αν ήσουν έστω και το μισό απ’ όλα αυτά, το τελευταίο που θα έκανες θα ήταν να διαβάζεις το μπλογκ μου, θεωρώ πως είσαι άλλη μια αθκειασερή που ο ρόλος της σ’ αυτή την κοινωνία είναι να μιλά για νύχια και τσάντες! Και για να τελειώνουμε, διότι μεγάλη χάρη σου έκανα και σου αφιέρωσα ολόκληρη ανάρτηση, με το θέατρο δεν ασχολούμαι γιατί έχω απωθημένο να γίνω ηθοποιός, αλλά για να μην πέσω στις ενδοφλέβιες! Που ζω σε μια χώρα που γεννά γκόμενες Luis Vuitton, αντί για φρέσκα κορίτσια με ενδιαφέροντα και άποψη!

Έξι χρόνια στα ξένα δεν ασχολούμουν με κανένα χόμπι. Πήγαινα περιπάτους στα δάση και άνοιγε το πνεύμα μου. Μόνο αυτό έκανα! Και ήμουν happy! Από τη μέρα που γύρισα, είμαι …χάπι! πλακώνομαι στα θέατρα, τις ξιφασκίες και τις δημιουργικές ασχολίες μπας και ξεχάσω. Αλλά δεν με βοηθάς, αξιοθρήνητη μουστακαλού (εδώ σου χώνω και 2 χαστούκια και φεύγουν τα μπροστινά σου δόντια). Δεν με βοηθάς! Όντως, μπορεί τον ψυχίατρο και τον εξορκισμό να μην τον γλιτώνω, αλλά όταν είναι να πάω, θα σε πάρω μαζί μου! Θα έρθεις κι εσύ για έναν άνευ προηγουμένου σεξορκισμό! Και μετά, θα πάμε και σε έναν δάσκαλο του Δημοτικού να σε μάθει να γράφεις στα Ελληνικά. Τα greeklish σε μάραναν, αχάπαρη, λαϊκιά καλλονή!

Δυναμώστε τα Βιολιά!

Είμαι τρομερά χαρούμενος!

Χωρίς κανένα λόγο… Δεν ξέρω τι με έπιασε, αλλά είμαι μες την αισιοδοξία και την καλή χαρά! Μην χαίρεσαι, δεν είμαι ερωτευμένος, αλλά είχα ένα χάρμα σαββατοκύριακο! Και ας μη βγήκα εκτός Λευκωσίας. Το Σάββατο βγήκα με την ξαδέλφη μου και τον φίλο της για φαγητό και ήταν ένα εξαιρετικό φινάλε για Σάββατο. Το Da Paolo είναι ιδανικός προορισμός όταν στην καλοκαιρινή Λευκωσία δεν επικρατεί υγρασία. Το προσέξατε κι εσείς ότι φέτος το καλοκαίρι είναι πιο ήπιο; Εγώ πάντως χτες απόλαυσα πίτσα με καλοκαιρινό αεράκι και κοιμήθηκα ύπνο ελαφρύ χωρίς κλιματιστικό.

Σήμερα ξύπνησα πρωί-πρωί, πήγα στην πρόβα με τη θεατρική ομάδα και στο καπάκι πισίνα με άλλους φίλους. Η ‘Ελεών’ ήταν αρκετά άνετη, χωρίς φουσκωτούς και χωρίς faux-βυζού γκόμενες. Μια ηρεμία δηλαδή! Η Λευκωσία είναι η πιο ωραία πρωτεύουσα όταν οι κάτοικοι της εκδράμουν εκτός! Λίγο έλειψε ξαφνικά να πιστέψω ότι ζω σε πόλη της ΕΕ! Έλειψαν και οι γονείς από το σπίτι, ένα θαύμα! Έπαιζα ανενόχλητος μουσική μέχρι τα ξημερώματα, τραγουδώντας δυνατά, σχεδόν ‘ερμηνεύοντας’ και φτιάχνοντας ολόκληρα playlists-αφιερώματα σε διάφορα κομμάτια της ζωής μου! Σκέτος οργασμός!

Έβαλα τα κοντά μου, περπάτησα μέχρι τα παγωτατζίδικα της Μακεδονίτισσας με το i-pod στ’ αφτί, απόλαυσα ηλιοβασίλεμα και περπάτημα! Γύρισα σπίτι, συνάντησα φίλους στο beanery και τώρα αράζω περιμένοντας ανυπόμονα τις διακοπές! Όχι αυτές του Αυγούστου. Αυτές τις κλείσαμε! Τώρα κάνω τα σχέδια για την πρωτοχρονιά και το Πάσχα! Προβλέπονται τρομερές επενδύσεις αναμνήσεων! Άκου τι πήγα κι έκανα: Μπήκα σε μια ιστοσελίδα και αγόρασα μικρά σημαιάκια από τις χώρες που επισκέφτηκα μέχρι σήμερα. Έβαλα στόχο κάθε φορά που επισκέπτομαι μια χώρα, να επιστρέφω με τη σημαία της ως λάφυρο. Όπως βλέπετε, απουσιάζουν πολλές από τη συλλογή μου. Και αυτό είναι μεγάλο κίνητρο για να προγραμματίσω ταξίδια για τα επόμενα τρία χρόνια τουλάχιστον!

Είμαι σπίτι, δροσερός και ξεκούραστος, πίνω χυμό πορτοκάλι και έχω μια εσωτερική γαλήνη που με κάνει να ανησυχώ, γιατί σπάνια νιώθω τόσο ανάλαφρος και ευτυχισμένος! Νιώθω ότι έχω μέσα μου ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης! Περίεργα τα πράματα. Βάζω το αγαπημένο μου τραγούδι στο repeat! Έλα να χορέψουμε…Είναι κρίμα να μην σου μεταδώσω τουλάχιστον το μισό απ' αυτό που αισθάνομαι αυτή τη στιγμή!

Υ.Γ: Οι φίλοι μου από τη θεατρική ομάδα. Όταν είναι να παίξουμε, θα σου πω...

Θέλω άδεια και θα κάνω τα πάντα για να την κατακτήσω!

Το μισό γραφείο είναι με άδεια και το άλλο μισό περιμένει να έρθει η σειρά του.

Όπως καταλαβαίνετε επικρατεί ένα πολύ καλοκαιρινό κλίμα. Οι μισοί είναι με τα κουβαδάκια στο χέρι και οι άλλοι μισοί με το… Δεν βγαίνει το 8ωρο, φίλε! Οπότε, πώς αποφάσισα να περάσω ευχάριστα την ώρα μου σπάζοντας τα νεύρα των συναδέλφων; Κάνω τον DJ! Μάζεψα όλα τα τραγούδια που μιλούν για καλοκαίρι και τα παίζω στη σειρά στον υπολογιστή, σιγοτραγουδώντας τα, καμιά φορά αρπάζω το προσωπικό με το ζόρι και χορεύουμε! Υπέροχα!

Έχει πολλή πλάκα το εξής: Μοιράζομαι το γραφείο με μια κυρία που θα μπορούσε να ήταν μαμά μου και μια μικρούλα 20 χρονών. Όταν τες ρώτησα να μου πουν ένα τραγούδι καλοκαιρινό που θα ήθελαν να τραγουδήσουμε όλοι μαζί, η πρώτη μου ζήτησε το «τόσα καλοκαίρια» του Δάκη και η δεύτερη το «αυτό το καλοκαίρι» της Πέγκυ Ζήνα. Το «μην μου μιλάς για καλοκαίρια» του Ρακιντζή, που για μένα είναι το απόλυτο καλοκαιρινό τραγούδι, δεν το ήξερε ούτε η μια ούτε η άλλη! Χάσμα γενεών!

Εν τω μεταξύ, μπήκα και στο youtube βρήκα αυτό, και μεράκλωσα τα μάλα!



Respect στα ‘90s! Θυμάμαι, ήμουν 3η Γυμνασίου όταν έγινε σουξέ το συγκεκριμένο τραγούδι. Είχαμε τότε μια καθηγήτρια Aγγλικών στο Γυμνάσιο Έγκωμης η οποία ερχόταν να διδάξει ντυμένη τίγκα στο γουναρικό, το στολίδι και τη γόβα στιλέτο. Για τα δεδομένα της εποχής - που η καθηγήτρια έπρεπε να είναι ντυμένη καλογριά- το βρίσκαμε too much και έτσι όποτε άνοιγε την πόρτα, όλη η τάξη της τραγουδούσε: «Ντύσου πρόστυχα και βάλε το κραγιόν σου, πες ο έρωτας πως είμαι ο παιδικός σου!» Αυτή έπιανε το απουσιολόγιο και το χτυπούσε με δύναμη στην έδρα με ύφος «εγώ είμαι κυρία!». Τρία απουσιολόγια μάδησε μέσα σε ένα χρόνο!

Σε λίγο λέω να παίξουμε και «ραδιοσταθμούς!» Τηλεφωνήστε να κάνετε αφιερώσεις… Ahh, summer time and the living is easy!

Επικίνδυνες Αποστολές η Αγάπη Αναλαμβάνει

Εξακολουθώ να προβληματίζομαι για το ποιος είναι ο στόχος της ζωής μου!

Αναρωτιέμαι κατά πόσο έχω τη δυνατότητα να πάρω τον πλανήτη ένα βήμα μπροστά ή τουλάχιστον να τον σώσω.

Είχα γράψει παλιότερα ότι ο σκοπός της ζωής μας θα έπρεπε να ήταν η απάμβλυνση του πόνου του συνανθρώπου μας.

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κόψω τις διαφημίσεις, το μπλογκ, την πιθανότητα επιστροφής στα νομικά ή στη δημοσιογραφία και να κάνω όλη μέρα φιλανθρωπίες.

Δεν το κάνω. Ούτε καν στον τηλεμαραθώνιο δεν αγοράζω εισιτήρια, γιατί βαριέμαι να ανοίξω το τζάμι στις κοπελίτσες στα φώτα.

Δεν γίνεται όμως να σπαταλώ τη ζωή μου, έτσι όπως ζω σήμερα.

Όταν γίνω 80 και έρθει ο Χάρος να με πάρει, τι θα του πω; Ότι μια ζωή δεν έσωσα ούτε ένα δάσος; Ούτε ένα ορφανό; Ούτε έναν άστεγο;

Πότε θα γίνω ήρωας του εαυτού μου; Πότε θα μου στήσω άγαλμα; Πότε θα με αγαπήσω; Κανείς δεν ξέρει!

Ακόμα και το ποδήλατο, με το οποίο πήγαινα στη δουλειά μου τους τελευταίους 4 μήνες προκειμένου να συνδράμω στην μείωση του διοξειδίου του άνθρακα και στον εξευρωπαϊσμό των ιθαγενών, το σταμάτησα διότι η ώρα τρεις που σχολάω έχει τρομερή ζέστη και τις τελευταίες μέρες πήγαινα σπίτι με ηλίαση. Ειδικά τώρα που κουρεύτηκα ήταν σαν να μου τηγάνιζαν τον εγκέφαλο! Θα επιστρέψω δριμύτερος από τον Σεπτέμβρη, αλλά στο μεταξύ ο πλανήτης συνεχίζει να καταστρέφεται.

Θέλω να χτυπήσει η πόρτα, να εμφανιστεί μια ξανθιά με μεγάλα βυζιά και να μου πει: «Αντίχριστε: Γλείψε μου καλά-καλά τις ρόγες και λάβε αυτό τον φάκελο στον οποίο αναγράφεται η αποστολή της ζωής σου!» Και μέσα στον φάκελο να γράφει αναλυτικά ότι στις τάδε του μηνός, ώρα τάδε, θα γίνω μέλος μιας δύσκολης αποστολής στον Αμαζόνιο που στόχο έχει την ανέγερση ενός χωριού σε μια αναλφάβητη φυλή ή κάτι παρόμοιο, το οποίο θα μου υποδείξει την ουσία της παρουσίας μου στον 3ο πλανήτη και θα μου διαγράψει όλες τις τύψεις για τον κατάπτυστο βίο που διανύω.

Δεν γίνεται να τρώμε τις ώρες μας στα καφέ, στα κλαμπς, στη Μύκονο και στις θάλασσες όταν εκεί έξω εκκρεμούν τόσες αποστολές! Εσείς πώς κοιμάστε τα βράδια;

Δεν γίνεται! Και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν χτυπά αυτή η μαυρογέριμη η πόρτα, να έρθει η ξανθιά! Και δεν καταλαβαίνω ακόμη περισσότερο γιατί ακόμα κι αν χτυπήσει, εγώ δεν πρόκειται να σηκωστώ να ανοίξω...

Ηρώδειο: What are you waiting for?

Ωπ! Μόλις έπεσε στα χέρια μου το ένθετο περιοδικό της «Καθημερινής» που θέτει στο εξώβυζό του το μέγα ερώτημα: «Πρέπει η Βίσση να τραγουδήσει στο Ηρώδειο;» Έγινε εθνικό θέμα απ’ ότι βλέπω. Δεν εκπλήσσομαι. Εθνική τραγουδίστρια – εθνικό θέμα! Αν και η απάντηση είναι προφανής και η συζήτηση ασήμαντη μιας και η διεύθυνση του θεάτρου έδωσε ομόφωνα το πράσινο φως, εντούτοις ας αναλύσουμε το θέμα, αφού καλύτερη δουλειά δεν έχουμε να κάνουμε δευτεριάτικα.

Όσοι είναι αρνητικοί προς τη συναυλία αυτή προτάσσουν ως επιχείρημα το ότι η Βίσση είναι εμπορική τραγουδίστρια και πως έχει πει και εύπεπτα τραγούδια στην καριέρα της, του τύπου «χωρίς το μωρό μου» αλλά και τις πιο πρόσφατες «τσούλες» οι οποίες αποτελούν τροχοπέδη για μια συναυλία τέτοιας διάστασης, ακόμη κι όταν η ίδια διαβεβαιώνει τους πάντες πως στη συναυλία θα κυριαρχεί ο Κουγιουμτζής, ο Χατζιδάκις και ο Θεοδωράκης (αλλά θα πει και το 'Δώδεκα').

Κατ’ αρχήν, και ο Νταλάρας έχει τραγουδήσει το «Με λένε Πόπη» και η Πρωτοψάλτη έχει τραγουδήσει το «Θωμά είσαι σπίτι» αλλά κανείς δεν τους απέκλεισε από το ενδεχόμενο του Ηρώδειου για αυτά τα πιο λάιτ τραγούδια τους. Στη συνείδηση των πάντων θεωρούνται πιο σοβαροί τραγουδισταί (κατά τη γνώμη μου απλά και μόνο επειδή ντύνονται σαν παρθένες). Θα μου πεις, δεν είναι ακριβώς το ίδιο οι 'τσούλες' και η 'Χαβάη,΄ αλλά αν η Πρωτοψάλτη ήταν το ίδιο γκόμενα στα 52 της, όπως είναι η Άννα, να είστε σίγουροι ότι κι αυτή τις τσούλες θα προτιμούσε να τραγουδήσει. Και ο Νταλάρας επίσης!

Δεύτερον! Γιατί σας ενοχλούν οι ‘Τσούλες’ αυτές καθ’ αυτές και δεν σας ενοχλεί το φαινόμενο ότι η πλειοψηφία του κόσμου διασκεδάζει μ’ αυτές; Εμένα περισσότερο με ανησυχεί το ότι από το «Απαγορευμένο,» έναν δίσκο με τραγούδια-διαμάντια, ξεχώρισε το πιο ξεφτιλισμένο! Μήπως γιατί μέχρι εκεί φτάνει η παιδεία μας και το αφτί μας; Γιατί κανείς δεν εκθείασε ποτέ τα συγκλονιστικά κομμάτια που είπε η Άννα στη ‘Μάλα’ στους ‘Δαίμονες’ και στον εξαιρετικό έντεχνο δίσκο ‘Ρε!’ και όλοι στέκονται στο ‘Χωρίς το μωρό μου;’ Μήπως επειδή δουλειά δεν έχετε να κάνετε;


Εγώ αυτό που ξέρω, είναι πως η Βίσση καθιερώθηκε ως η ‘Απόλυτη Ελληνίδα Σταρ’ όταν τραγούδησε τα «εκατομμύρια», το «τραύμα» και λοιπά ελαφρό-λαϊκά σουξέ! Δεν είδα κανέναν να χαιρετίζει τις κατά καιρούς ποιοτικές στροφές της. Δεν την είπατε ‘Απόλυτη’ όταν έλεγε τα λιανοτράγουδα, ούτε όταν έδινε επιδαυρικές ερμηνείες στο «Δεν θέλω να ξέρεις!» Επομένως μην μου μιλάτε για ποιότητα εσείς, που τόσα χρόνια χαριεντιζόσαστε με τα λέλουδα και τις πενιές. Άμα θέλατε τη Βίσση να σας τραγουδήσει στο Ηρώδειο την Άρια του Πουτσίνι, ας φροντίζατε ούτως ώστε οι ακροατές σας να διαθέτουν και την ανάλογη παιδεία. Όχι να μου ξημεροβραδιάζεστε στα μπουζούκια (γιατί έτσι διασκεδάζει το 80% του πληθυσμού) με Άριες του Πούτσου και μετά να σας φταίει η Βίσση που θα μπει στο Ηρώδειο.

Και εδώ που τα λέμε, τι είναι το Ηρώδειο; Ένα αρχαίο θέατρο είναι… Ποιος είπε ότι στα αρχαία θέατρα απαγορεύονται οι ‘Τσούλες;’ Δηλαδή, θέλετε να μου πείτε, ότι σε 2000 χρόνια όταν και το καινούριο ΓΣΠ θα θεωρείται «αρχαίο διατηρητέο μνημείο,» θα απαγορευτεί στην αντίστοιχη Βίσση της εποχής να μπει να τραγουδήσει;

Βαρέθηκα τη γιαλαντζί κουλτούρα σας! Η μουσική είναι μία, και κάθε τραγούδι έχει τη διάθεσή του. Το πού ακούγεται η εκάστοτε μουσική, δεν έχει καμία μα καμία σημασία!

Πιστεύω ότι ο μόνος λόγος που μπορεί κάποιος να απεχθάνεται τη Βίσση και ό, τι αυτή μπορεί να αντιπροσωπεύει, είναι ο τρόπος που πουλά προς τα έξω τον εαυτό της. Αυτό το «η θεία μου η χίπισσα» στιλ, εξαγριώνει πολλούς, κυρίως αυτές που ξέρουν ότι δεν θα είναι εξίσου young and famous στα 52 τους. Αλλά αυτό δεν μπορεί να προταχθεί ως επιχείρημα στο θέμα του Ηρωδείου, διότι υποτίθεται αυτό που μας χαλά στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι το ρεπερτόριο και όχι το lifestyle της Άννας. Και εν πάση περιπτώσει, θεωρώ πως μόνο χαμηλού επιπέδου κόσμος μπορεί να ασχολείται με το lifestyle της τραγουδίστριας, οπότε το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να σχολιάζει είναι και ποιος μπαινο-βγαίνει στο Ηρώδειο.

Ο Σεπτέμβρης δεν είναι μακριά! What are you waiting for? What are you waiting for?

Δερματοστιξία

Σήμερα πέρασα τη μέρα μου πίνοντας δροσερά μοχίτο στην πισίνα του Hilton Park και γδύνοντας με τα μάτια μου διάφορες κορασίδες που προφανώς δεν είχαν τη δυνατότητα να εκδράμουν στον Πρωταρά και να προσβάλουν την αισθητική των λιγοστών τουριστών μας.

Ανάμεσα στους 250 λουόμενους, παρατήρησα ότι, όπως και πέρσι, έτσι και φέτος, τουλάχιστον οι 100 έχουν λερώσει το σώμα τους με κάποιο τατουάζ! Τι χαμός είναι αυτός που γίνεται με τα tattoo, ρε παιδιά; Έμεινε άνθρωπος χωρίς να χτυπήσει τουλάχιστον ένα; Το βρίσκω τρομερά χωρκάτικο πράμα και εξηγώ αμέσως το γιατί:

Κατ' αρχήν, γιατί να θες να κουβαλάς πάνω σου ένα σχέδιο για μια ζωή; Τι συμβολίζει πια αυτό το τατουάζ που αξίζει να το φέρεις στο δέρμα σου ώσπου αυτό να λιώσει; Είσαι κύριε μου επιζώντας αεροπορικής τραγωδίας και θέλεις να «χτυπήσεις» την ημερομηνία διάσωσης επάνω σου, να το θυμάσαι μια ζωή; Δεκτόν! Κέρδισες τη μάχη με τον καρκίνο και για να το γιορτάσεις αποφάσισες να «χτυπήσεις» την ημερομηνία που ξορκίστηκε το κακό; Δεκτόν!

Αλλά το να κουβαλάς στο δέρμα σου, λατινικά αποφθέγματα (τα οποία αμφιβάλλω αν ξέρεις και τι σημαίνουν), κινέζικες γραφές (ελληνικά να γράψεις δεν ξέρεις, τα κινέζικα σε μάραναν), λουλουδάκια (φκιόρα του μπαξέ), αστεράκια και συρματοπλέγματα στο μπράτσο, το βρίσκω τρομερά ντεπασέ! Μα, καλά! Την ώρα που χτυπάτε το tattoo, δεν σκέφτεστε ότι έχουν το ίδιο το απαράλλαχτο άλλοι 100.000 Κυπραίοι; Ντύνεστε που ντύνεστε όλοι με τον ίδιο κώδικα αποδεικνύοντας πως πάσχετε από πρωτοτυπία και προσωπικότητα, τώρα χτυπάτε και τα ίδια tattoo; Ήμαρτον! Και να πω ότι σας τα χτύπησε ο Salvador Dali, ο Τσαρούχης ή κάποιος κορυφαίος ζωγράφος να πω: «πάει στο διάολο!» Αλλά να με τρυπά με τη βελόνα ένας χασικλής για ένα δίωρο για να κυκλοφορώ εφ’ όρου ζωής με τον λεκέ στο μπράτσο, πάει πολύ!

Μα δεν φταίει κάνας άλλος, παρά οι δήθεν σελέμπριτι και άλλοι διάττοντες αστέρες που χτυπάνε πλέον τα tattoo πιο συχνά και απ' όσο οι παπάδες χτυπάνε τις καμπάνες! Η Βίσση, η Θεοδωρίδου και ο Τσαλίκης χτύπησαν ατάκες αφιερωμένες στα παιδιά τους, ακολουθώντας κατά πόδας το παράδειγμα του David Beckham. Πρόσφατα, έπραξε το ίδιο και ένας γνωστός μου ορμώμενος από τη νεογέννητη κόρη του. «Ήθελα να εκφράσω την αγάπη που μας δένει» δήλωσε με καμάρι. Αν κρίνω από τα ψυχολογικά που δέρνουν τη Σοφία Καρβέλα, αλλά και τις κόρες της Θεοδωρίδου από τα απανωτά διαζύγια, ωραίο τρόπο βρήκατε όλοι για να εκφράσετε την αγάπη προς τες κόρες σας! Μήπως να δείχνατε λίγη φροντίδα και γονική μέριμνα, παρά να «χτυπάτε» τατουάζ οικογενειακώς;

Αυτά βλέπουν οι κοινοί θνητοί, αυτά μιμούνται! Ήθελα να ‘ξερα όταν περάσει η μόδα τους τι θα τα κάνετε! Διότι αποκλείεται όλοι σας να κρύβετε κάποιον μυστικό ή μυστήριο συμβολισμό στο σχέδιο και να θέλετε να το κουβαλάτε μαζί σας για μια ζωή. Η Βίσση ήδη δήλωσε ότι μετάνιωσε για το ένα από τα έξι που έκανε. Αλλά η Βίσση δεν είναι το μέτρο. Η Βίσση έχει και εκατό χρυσούς και πλατινένιους δίσκους στο παλμαρέ της. Οι υπόλοιποι τι έχετε και μου μετατρέψατε το σώμα σας σε ταπετσαρία βερσαλλιών;

Θεωρώ τη δερματοστιξία πολύ ‘δεύτερη’ και φτηνή επιλογή επίδειξης. Διότι μόνο επίδειξη μπορεί να είναι. Αλλά αφού λυσσάξατε για tattoo, σώνει και καλά, το μπλογκ εισηγείται τον μιμητισμό των μικρών Ρωσίδων tAtU, που αντί να τρυπιούνται με βελόνες, ρίχνουν εκεί ένα λεσβιακό γλωσσόφιλο και ...παν' οι φαντάροι μας μπροστά! (αν δεχτούν να υπηρετήσουν πρώτα).

Μοιρολατρεία

Έγινα πολύ τζαμπατζής τελευταίως. Μου χάρισαν από την εταιρεία ένα δωρεάν εισιτήριο για την πρεμιέρα του «17 Again» και έσπευσα να παραστώ. Πρόκειται για αμερικανιά ολκής! Όλα τα κλισέ των teen movies των τελευταίων δέκα ετών συναθροισμένα σε ένα 90λεπτο, το οποίο αρπάζει τον πολύτιμο χρόνο σου από τον λαιμό και τον σφίγγει ώσπου να ξεψυχήσει! Εν ολίγοις, για Πέμπτη βράδυ, καλά μαλακιστήκαμε. Το ήξερα βέβαια εξ’ αρχής ότι επρόκειτο για πατάτα, αλλά παρέστη επειδή λάτρεψα το concept της ταινίας.

Ξέρετε, βέβαια, το κόλλημα που τρώω με τα λυκειακά μου χρόνια. Και η ταινία αυτή αφορούσε ακριβώς αυτό: Έναν μεσήλικα ο οποίος ξαναγίνεται ως διά μαγείας 17 χρονών, εγγράφεται στο λύκειο με σκοπό να αλλάξει το παρελθόν του και να σώσει το παρόν του. Όπου παρόν βλέπε ανοργασμικιά σύζυγο που θέλει διαζύγιο, μαλακοπίτουρα γιο και τσουλάρα κόρη.

Και ιδού το ερώτημα: Αν εγώ ξαναγινόμουν 17, τι θα άλλαζα;

Θα άλλαζα σίγουρα το κούρεμα-έμπνευση από τους backstreet boys με τη χωρίστρα στη μέση, το οποίο βλέπω σήμερα σε φωτογραφίες και βγάζω σπυράκια. Θα άλλαζα σίγουρα κατεύθυνση και αντί για φυσικοχημείες και άλγεβρες θα ακολουθούσα κλασικά, θεωρητικά μαθήματα. Όλα τα άλλα θα έμεναν, βάσει ενός άγραφου, μαγικού κανόνα, τα ίδια και τ' απαράλλαχτα…

Πιστεύω ότι στη ζωή είμαστε καταδικασμένοι να ακολουθήσουμε μια συγκεκριμένη πορεία που οδηγεί σε συγκεκριμένο προορισμό και ελάχιστα ή μόνο προσωρινά μπορούμε να εκτραπούμε από την πορεία αυτή. Θέλω να πω, ότι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, γούσταρα να γράφω. Σήμερα, μετά από τεράστιες και ψυχοφθόρες απόπειρες των γονέων μου να αποτρέψουν το πεπρωμένο μου κάνοντας με γιατρό, δικηγόρο και όλα τα κυπριακά συναφή και ευτελή, κατέληξα σε ένα επάγγελμα στο οποίο απλώς, γράφω! (Δεν το χώνεψαν ακόμα, αλλά θα τους περάσει…)

Θεωρώ την πορεία μας προδιαγεγραμμένη. Πιστεύω στη μοίρα και δεν πιστεύω ότι ο άνθρωπος έχει τη δύναμη να την αλλάξει. Ακόμη και αν καταφέρει να την αλλάξει, είναι και αυτό γραμμένο κάπου στα σενάρια της μοίρας του. Οπότε, το να κάθομαι τώρα να σκέφτομαι τι θα άλλαζα αν ξαναγυρνούσα στα 17, είναι μάταιο. Πάλι στο γράψιμο θα κατέληγα!

Μια χαρά πέρασα στα 17, άλλωστε! Γιατί να τα αλλάξω; Να ‘ταν κι άλλα! Και τους συμμαθητές μου λάτρευα, και η κοινωνική μου ζωή είχε ενδιαφέρον, η ερωτική μου ζωή μόλις γεννιόταν, ήταν γενικά από τις πιο ενδιαφέρουσες φάσεις μου! Και αυτό αποδεικνύεται και στο σήμερα, εφόσον το "τώρα" μου κατακλύζεται και πλημμυρίζει από πρόσωπα που γνώρισα στα 17 μου. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως να έπρεπε να άλλαζα τον τρόπο που διεκδικούσα και διεκδικώ τις γκόμενες. Θεωρώ πως θα μπορούσα να επιμείνω εντονότερα με κάποιες που γούσταρα ώστε να τες πείσω 100% για το ακραιφνές των συναισθημάτων μου. Αλλά αν 4 χρόνια προσκόλλησης και αδιάλειπτης καψούρας δεν ήταν αρκετά, τότε δεν ξέρω κι εγώ τι μπορεί να είναι!

Στα 17 μου δεν θα άλλαζα τίποτα! Αλλά σίγουρα, θα σκότωνα για να τα ξαναζήσω!

"Όλα είναι γραμμένα στο σενάριο της ζωής, όσο για τα λόγια που είπα, πιστεύω να με συγχωρείς!" (Ν. Καρβέλας, από το ‘Ρομπότ’ -2002)

Νευριάζω - αγαπημένο ρήμα

-Απορώ γιατί είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθεί ο Έλληνας ότι πρέπει να κόψει το τσιγάρο. Και γιατί πια να είναι τόσο δύσκολη η απαγόρευση του καπνίσματος παντού! Αφού τα στατιστικά στοιχεία το λένε ξεκάθαρα! Οι θάνατοι από το τσιγάρο είναι περισσότεροι απ’ αυτούς που προκαλούνται από τη χρήση ναρκωτικών και από το αλκοόλ! Το πράγμα μιλά από μόνο του! Τι περιμένουν να το απαγορεύσουν; Επειδή, δηλαδή, πρόκειται για ένα είδος πιο ‘αργού’ θανάτου έγκειται στη διακριτική ευχέρεια του καθενός να το κόψει ή να το αρχίσει; Με αυτή τη λογική θα έπρεπε να έχουμε όλοι ένα ωραιότατο δικαίωμα στην αυτοκτονία.

Το κάπνισμα δεν είναι δικαίωμα, είναι εθισμός. Πρέπει να απαγορευτεί. Διά ροπάλου!

Ούτε είμαι υπέρ της δημιουργίας ειδικών χώρων καπνιστών. Διότι όσο να’ ναι, για καπνό πρόκειται, πετάει και εξαπλώνεται αργά ή γρήγορα σ’ όλο το δωμάτιο. Εκτός κι αν σφραγίσουν τα καπνιστήρια με ταινίες και με βεβαιώσουν ότι δεν θα εξαπλωθεί η βρώμα! Το να απομακρύνουμε τους καπνιστές από τους μη καπνιστές, είναι σαν να κολυμπάμε όλοι μες την ίδια πισίνα, αλλά σε κάποιους επιτρέπεται να κατουρούν «στη μεριά τους!»

Θάνατος σε όλους τους καπνιστές, κακό μεγάλο να τους έβρει! Αρκετό καρκίνο ανέπνευσα τόσα χρόνια στα κλαμπς και τις καφετέριες για χάρη τους!

- Αλλαγή θέματος! Πήγα και είδα το Cats στη Λάρνακα. Ναι, το γνωστό έργο του Lloyd-Webber. Ανέβηκε στην Κύπρο (αν και πιο σωστά θα έπρεπε να πω «κατέβηκε») στα πλαίσια του καλοκαιρινού φεστιβάλ της Λάρνακας.

Η αλήθεια είναι ότι έπαθα ένα σοκ όταν άκουσα ότι το Παττίχειο θέατρο στο οποίο θα ανέβαινε η παράσταση είναι καμπριολέ και όχι στεγασμένο. Πφφ! Εν έτει 2009 να μην έχουμε ένα χώρο της προκοπής να στεγάσουμε μια παράσταση υψηλών προδιαγραφών! Αδιανόητο! Δηλαδή, μέσα στα 48 χρόνια ύπαρξης της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν βρέθηκε μισός άνθρωπος να οραματιστεί τη δημιουργία ενός πολιτιστικού χώρου, ενός μεγάρου μουσικής για να περπατήσουμε επιτέλους στα δυο πόδια; Μου φαίνεται απίστευτο!

Όπως καταλαβαίνετε, όταν έμαθα ότι θα πάω να δω το έργο σε τσιμεντένιο αμφιθέατρο, χωρίς καθίσματα και θα έπρεπε να κουβαλώ μαξιλαράκι για να κάτσω και να δω μια παράσταση 2 ωρών, ξενέρωσα τα μάλα. Στη φαντασία μου έβλεπα καζαντί και μαλλί της γριάς, ποπ κορν και τρακατρούκες να περικυκλώνουν τον χώρο και άφριζα. Όπως τότε, με την παράσταση του Θεοφάνους ‘Τραγουδώ το νησί μου’ που συνδύαζε τόμπολα με Κώστα Μόντη! Ευτυχώς ήταν πιο κόσμια τα πράγματα, αν και η όλη ατμόσφαιρα δεν ξέφευγε από το πνεύμα του πανηγυριού. Σκέψου ότι, δεν υπήρχε χώρος για την ορχήστρα και την έχωσαν σε λυόμενο χώρο πίσω από τη σκηνή. Οι θεατές –κλασικά- έψαχναν τις θέσεις τους μισή ώρα μετά την έναρξη της παράστασης… Ήθελα να ‘ξερα, άμα δεν λαχταράς να απολαύσεις ένα τέτοιο θέαμα, γιατί μπαίνεις στον κόπο και πας; Ή θα μπεις στην ώρα σου, ή δεν θα μπεις καθόλου!

Τέλος πάντων. Ήταν σαν να βγήκαν τα μάρμαρα του Παρθενώνα τουρνέ κι εμείς τα φιλοξενήσαμε σε γκαράζ! (υπερβολική η σύγκριση, αλλά καταλαβαίνετε τι θέλω να πω...) Κατά τα άλλα, μια χαρά πέρασα!

Έχω κι άλλα να σου πω, κυρίως ευχάριστα. Αλλά, προς το παρόν, δεν θέλω να τα γρουσουζέψω απ’ εδώ! Αναμείνατε. Η κλήση σας πήρε σειρά και θα εξυπηρετηθεί το συντομότερο.