Όσκαρ Μαλακίας

Μα, έκπληκτος άκουσα χθες βράδυ στις ειδήσεις ότι μία μερίδα καλλιτεχνών, στην πλειοψηφία τους έγχρωμοι, προτίθενται να μποϊκοτάρουν την απονομή των Όσκαρς για να διαμαρτυρηθούν που μέσα στις είκοσι βασικές υποψηφιότητες βρίσκονται μόνο λευκοί ηθοποιοί. Μάλιστα, κάποιοι λευκοί ηθοποιοί συμφωνούν με αυτή την αντίδραση και προτίθενται να απέχουν και εκείνοι, ώστε να περάσουν το μήνυμα ότι τα Όσκαρς πρέπει να είναι ανοιχτά για όλους.

Μάλιστα…

Αν ήταν το κόμπλεξ νόμισμα, θα είχαμε χεστεί στα πλούτη, κυρίες και κύριοι.

Αλλά δεν φταίει κανένας άλλος, οι ψυχολόγοι φταίνε που είναι ακριβοί και θεωρούνται πολυτέλεια. Δεν ρίχνουν λίγο τις τιμές, να είναι προσιτές για όλους, ώστε να μην ακούμε δημοσίως τέτοιες μαλακίες.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο χολυγουντιανό, βέβαια. Είναι γενικότερο. Και εμφανίζεται δυναμικά και στη δική μας κοινωνία, γιατί ο κόσμος λάλησε, και όσο περνά ο καιρός λαλεί περισσότερο. Και αδυνατεί να αντιληφθεί ότι το έργο και η επιβράβευση αυτού ουδόλως συμβαδίζουν με τη ράτσα, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, τη θρησκεία ή το φύλο.

Μα τι δεν καταλαβαίνετε χρυσά μου μωρά; Αν φέτος οι καλύτερες ερμηνείες προήλθαν από λευκούς άντρες, τότε λευκοί άντρες θα προταθούν. Αν φέτος οι καλύτερες ερμηνείες προήλθαν από γυναίκες, τότε γυναίκες θα βραβευθούν. Αν φέτος οι καλύτερες ερμηνείες προήλθαν από ομοφυλόφιλους, τότε ομοφυλόφιλοι θα βραβευθούν (άστοχο το παράδειγμα αυτό, μιας και το ποιος είναι στρέητ/γκέι είναι πλέον ομιχλώδες, αλλά το παραθέτω χάριν παραδείγματος). Αν φέτος οι καλύτερες ερμηνείες προήλθαν από Τουρκοκύπριους, τότε οι Τουρκοκύπριοι θα βραβευθούν. Αυτό που πρέπει να κρατούμε μία ισορροπία για να ικανοποιηθούν οι πάντες και να μη θιχτούν οι κομπλεξικοί του κόσμου, αδυνατώ να το αντιληφθώ.

Εδώ πρόκειται για διάκριση βάσει ταλέντου. Από πού κι ως πού να εκπροσωπείται ο οποιοσδήποτε απλά και μόνο επειδή έτυχε να γεννηθεί άντρας/γυναίκα, στρέητ/γκέι, λευκός/μαύρος; Έχει το ταλέντο ταυτότητα; Από πότε; Μα ήμαρτον δηλαδή, όσο μεγαλώνουμε αντί να πρυτανεύει η λογική, θεριεύει η ανοησία.

Τα βραβεία, αφορούν στην ποιότητα του έργου σου. Χεστήκαμε κατά τα άλλα, για το τι είσαι! Κι αν είσαι και παπάς, με την αράδα σου θα πας.

Φωνάζουν οι γυναίκες ότι τάχα μου δεν εκπροσωπούνται αρκετά στα δημόσια αξιώματα, φερ’ ειπείν. Μα αυτό είναι το κριτήριο; Το φύλο; Όχι η αξία; Θυμάμαι ακόμα τον σάλο που ξέσπασε επειδή το 2013 ο Αναστασιάδης έβαλε μόνο μία γυναίκα σε υπουργική θέση. Μα κι αυτήν που έβαλε, όλη μέρα τη βρίζετε, άχρηστη την ανεβάζετε, πανάχρηστη την κατεβάζετε επειδή άλλαξε το ωράριο των καταστημάτων και δεν μείωσε δραστικά την ανεργία. Άρα, τι σχέση έχει το φύλο με το έργο; Αυτούς έκρινε άξιους να σχηματίσουν το υπουργικό του συμβούλιο ο πρόεδρος, αυτούς έβαλε. Αν έβαζε όλο γυναίκες δηλαδή, θα είχαν λυθεί όλα μας τα προβλήματα; Ή αν αύριο εκλεγεί η Θεοχάρους πρόεδρος της Δημοκρατίας και σχηματίσει μία αξιοκρατική γυναικοκρατούμενη κυβέρνηση θα ξεσηκωθούν οι άντρες ως φύλο να διαμαρτυρηθούν; Τι βλάχικα είναι αυτά;

Είδατε κανέναν λευκό να διαμαρτύρεται που το NBA στην Αμερική αποτελείται από έγχρωμους παίχτες; Αυτοί είναι πιο ικανοί, αυτοί επιλέγονται από τους προπονητές. Γιατί όταν συμβαίνει το ανάποδο σε κάποιον άλλο τομέα έρχεται ο κόσμος ανάποδα από τις αντιδράσεις;

Είδατε κανέναν στρέητ να διαμαρτύρεται που ο καλλιτεχνικός κόσμος αποτελείται κυρίως από ομοφυλόφιλους; Ήρθε ποτέ κανένας στρέητ να ισχυριστεί ότι σε ένα μουσικό σχήμα θα πρέπει να γίνεται δίκαιη κατανομή ανάμεσα στους γκέι τραγουδιστές και στους στρέητ, ή το αντίστοιχο σε κάποιο θεατρικό θίασο; Οι ομοφυλόφιλοι είναι στην πλειοψηφία τους πιο καλλιτεχνικές φύσεις, πιο ταλαντούχοι άνθρωποι, και αυτό είναι αποδεδειγμένο από την αρχαιότητα. Χωνέψετέ το και δεχτείτε ότι σ’ αυτό τον τομέα αυτοί θα μονοπωλούν το ενδιαφέρον.

Γιατί μια κυβέρνηση να αποτελείται εξίσου από Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους; Αυτό δεν είναι η επιτομή του ρατσισμού; Είδατε σε καμία άλλη χώρα να γίνεται τέτοιος διαχωρισμός; Υπάρχει κάποια ρήτρα στο βρετανικό σύνταγμα που να λέει ότι στο δημόσιο της Μ. Βρετανίας πρέπει να εργάζονται σε ισάριθμα πόστα Εγγλέζοι, Ουαλλοί, Σκοτσέζοι και Βορειο-Ιρλανδοί; Δεν είναι παράλογο αυτό το πράμα; Λέει κάπου στο Σύνταγμα της Ελβετίας ότι στα δημόσια αξιώματα πρέπει να εκπροσωπούνται ισάριθμα πολίτες από το ιταλικό, το γερμανικό και το γαλλικό καντόνι; Γιατί εδώ να εφαρμοστεί εκ περιτροπής προεδρία για να νιώσουν οι τουρκοκύπριοι άξιοι; Δεν μπορούν να διεκδικήσουν το αξίωμα δημοκρατικά, με τις ικανότητές τους; Γιατί να πρέπει να έχω πρόεδρο τον βλάκα τον Χριστόφια ενώ θα μπορούσα να έχω έναν ικανότερο Τούρκο; Και το ανάποδο. Γιατί να έχω πρόεδρο έναν Τούρκο ενώ μπορώ να έχω έναν ικανότερο Έλληνα;

Ως πότε θα ανεχόμαστε τέτοιες μαλακίες; Ως πότε θα επιτρέπουμε στα κόμπλεξ, τα σύνδρομα και τη βλακεία να καθορίζουν τις ζωές μας και εμείς να πρέπει να σιωπούμε για να μη μας πουν ρατσιστές, σεξιστές και ομοφοβικούς, που ανάθεμα και αν ξέρουν τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν έχω μαζέψει όλους τους βλάκες και τους έριξα σε ένα λάκκο στην πίσω αυλή μου με εκατό ροτβάιλερ μέσα. Κρατήρα έχω ανοίξει για να τους χωρέσω όλους, τους ξεσκίσανε τα σκυλιά, δεν έμεινε σάρκα για δείγμα.

Οι Minus One Ξυπνούν Το Alter Ego Μας

Πόση ευφορία, πόση αισιοδοξία, πόση ομοψυχία μπορεί να προκαλέσει ένα γιουροβιζιο-τράγουδο όταν είναι καλό; Τεράστια. Όλα αυτά και άλλα τόσα αισθάνομαι από χθες που οι Minus One παρουσίασαν στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΡΙΚ το τραγούδι μας, που τιτλοφορείται Alter Ego (σκέψου, μέχρι και το δελτίο ειδήσεων του ΡΙΚ άντεξα να παρακολουθήσω εξ αιτίας τους). Νομίζω είναι η πρώτη φορά εδώ και καμιά εικοσαετία που δηλώνω έκθαμβος με το τραγούδι που θα στείλουμε. Μόνο χθες, το παρακολούθησα καμιά δεκαριά φορές στο YouTube, κι άλλες τόσες σήμερα το πρωί, μην μπορώντας να πιστέψω ότι αυτή η κουραδονησίδα μπορεί να παράξει οτιδήποτε που να ξεπερνά τον πήχη του μετρίου και να μας κάνει περήφανους.

Μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες το βίντεο προβλήθηκε ήδη 52.500 φορές. Πόσο συχνά συμβαίνει αυτό; Εντάξει δεν φτάσαμε τους Ιταλούς πέρσι που είχαν εκατομμύρια views μήνες πριν τον διαγωνισμό, αλλά για το μέγεθός μας, γαμήσαμε.

Παρακολούθησα εκτενώς τις αντιδράσεις στα κοινωνικά δίκτυα. Δεν έμεινε άνθρωπος που δεν ενθουσιάστηκε ή δεν είπε καλή κουβέντα. Βέβαια, σ’ αυτό συνέβαλε και το ότι γενικότερα μας έχουν του πεταματού. Κάτι το οποίο εμείς καλλιεργήσαμε δεόντως με τα σκουπίδια που στέλναμε ανελλιπώς τα τελευταία 15 χρόνια. Όταν από το 2000 και μετά στείλαμε συμμετοχές προσφυγικής αισθητικής, βλέπε Στέλιο Κωνσταντά, Κωνσταντίνο Χριστοφόρου, Ευδοκία Καδή ΄μια Κυπριοπούλα στα μπουζούκια του Pavilion’, τον άλλον τον Ουαλλό που δήθεν παρέπεμπε σε Brian Adams (γελάνε και τα πόμολα), για να μη θυμηθώ τον Μυλόρδο και την κουρεμένη απ’ το eurogroup Ολυμπίου τώρα και ξύσουμε πληγές, πώς να μην ξιπαστεί το σύμπαν, όταν ξαφνικά μας εκπροσωπεί κάτι που δεν θυμίζει Κύπρο; Οι Minus One φέτος στέλνουν τραγούδι που, αυστηρά ομιλώντας, μας πέφτει πολύ.

Οι μόνες σύγχρονες κυπριακές συμμετοχές που ήταν πάνω του μετρίου ήταν η Ευρυδίκη με τον Κοργιαλά το 2007 (που και πάλι, έπεσαν σε χρονιά με κακό σύστημα πρόκρισης και προσωπικά πιστεύω πως δεν ήταν και ό, τι καλύτερο άκουσα από δαύτους όσο δούλευαν μαζί) και η Ήβη Αδάμου με το σούπερ ραδιοφωνικό χιτ της, εν έτει 2012, το οποίο και ακόμα ακούμε ευχάριστα. Όλοι οι άλλοι, ήταν για τον οδοστρωτήρα. Ευτυχώς φέτος το πράμα άλλαξε και ελπίζω να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση και για τους επόμενους.

Να πω και μια καλή κουβέντα και για το βίντεο κλιπ που σαφώς αναβαθμίζει το τραγούδι περαιτέρω. Μου άρεσε πολύ, ιδιαίτερα τα πλάνα που αναδεικνύουν την κάπα του Φρανσουά να ανεμίζει. Λεπτομέρεια που μόνο εγώ προσέχω, αλλά ναι, του προσδίδει μία αίγλη τα μάλα δυναμική. Το φυσικό σκηνικό είναι επίσης πολύ ατμοσφαιρικό. Δεδομένου ότι όλοι αναγνωρίσαμε την ύπαιθρο του ανεκδιήγητου Τσερίου, εν τούτοις αυτό παραπέμπει σε κάτι από φουτουριστικό-κελτικό λιβάδι. Γενικά το κόλπο είναι να αναδεικνύεις την εικόνα της Κύπρου χωρίς να καταλαβαίνει κανένας πως πρόκειται για την Κύπρο. Και αυτό το πέτυχαν στον μέγιστο βαθμό. Ίσως εδώ να έγκειται και ο τίτλος Alter Ego. Στην ολότητά του είναι ένα από τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο, βίντεο που στείλαμε ποτέ.

Προβλέπεται μία εκπληκτική Γιουροβίζιον τον Μάιο, όχι μόνο εξ αιτίας της Κύπρου, αλλά και επειδή παρακολουθώντας κάποιους εθνικούς διαγωνισμούς άλλων χωρών που ακόμα βρίσκονται σε εξέλιξη, προβλέπεται να έχουμε τρομερά ενδιαφέρουσες συμμετοχές. Μέχρι στιγμής αγαπώ κλασικά Ιταλία, και ανυπομονώ να ανακοινωθεί και επίσημα η Πολωνία, η Λετονία και η Εσθονία που έρχονται με τρομερές αξιώσεις. Τα βλάχικα του Τσακνή για την Ελλάδα θα τα σχολιάσουμε εν καιρώ.

Πωρώθηκα!

Αριστίνδην

Ήμουν κρυολογημένος και περιορισμένος στο σπίτι. Τυλιγμένος με την κουβέρτα στον καναπέ σερφάριζα στο Facebook όταν με χτύπησε βόμβα μεγατόνων. Ένας γνωστός μου από τα φοιτητικά μου χρόνια στην Αγγλία, κατεβαίνει υποψήφιος βουλευτής. Ω, Θεέ μου, μεγαλώνουμε! Κόσμος της ηλικίας μου αντί να κόπτεται σε ποιο μπιτσόμπαρο θα αράξει το καλοκαίρι, αρχίζει να κόπτεται για το μέλλον αυτής της άσκοπης και αχρείαστης χώρας.

Ναι, είναι ένα σοκ. Όχι τόσο για τον συγκεκριμένο, αλλά για σένα τον ίδιο. Έφτασες στην ηλικία όπου είναι φυσιολογικό και προ πάντων εφικτό να διεκδικήσεις ένα δημόσιο αξίωμα. Εντάξει, στις χώρες του πρώτου κόσμου αυτό είναι συνηθισμένο. Στον Καναδά ο Πρωθυπουργός είναι νεότατος, στις σκανδιναβικές χώρες πολλοί πολιτικοί διανύουν τα early thirties τους, μα στο δικό μας το κοτέτσι, έχουμε μάθει αλλιώς. Αν δεν είσαι με το ένα πόδι στον τάφο, δεν είναι ρεαλιστικό να στοχεύεις σ' ένα δημόσιο αξίωμα.

Κοίταξε να δεις τι συμβαίνει. Θα ήταν ιδανικό αν μπορούσαμε να έχουμε νεαρούς πολιτικούς για ανώτερους αξιωματούχους. Αλλά οι νέοι που πραγματικά αξίζουν, δεν ζουν εδώ. Έχουν προ πολλού μεταναστεύσει και βρήκαν την υγειά τους. Η ελάχιστη ποσότητα που ξέμεινε (το λες και κατακάθι), δεν είναι τίποτε άλλο από σκέτα κομματόσκυλα, ανθρώπους που γαλουχήθηκαν μέσα στα κόμματα και τους οποίους η μαμά τους προόριζε για πολιτικούς από τον καιρό που φοιτούσαν στη ΣΤ’ Δημοτικού. Ξέρω (έναν άλλον) υποψήφιο βουλευτή που όταν ήταν 12 χρονών η μαμά του μας έλεγε στα γενέθλιά του, ότι ο γιος της όταν μεγαλώσει θα μπει σε κόμμα και θα γίνει σπουδαίος και τρανός.

Δες τον Τσίπρα, ας πούμε. Υπό άλλες συνθήκες, θα πανηγυρίζαμε που έχουμε Έλληνα πρωθυπουργό έναν τόσο νέο άνθρωπο, κι όμως τώρα φτύνουμε όλοι στον κόρφο μας με το που τον βλέπουμε. Τέτοιους Τσίπρες παράγουμε πλέον κι εμείς εδώ. Όχι τόσο άχρηστους βεβαίως, γιατί κάτι τέτοιο είναι και δύσκολο να επαναληφθεί… Ελαφρώς καλύτερους. Αυτός ο γνωστός μου, που είχα δει στο Facebook, έχει περγαμηνές, έχει ένα άλφα ακαδημαϊκό εκτόπισμα, ήταν ανέκαθεν σοβαρός και συνοφρυωμένος στις πόζες του (χα,χα!), παρόλα αυτά πρόκειται για τρομερά βαρετό άνθρωπο στην παρέα, που όχι μόνο δεν είναι ικανός να ηγηθεί συνόλου, αλλά δεν μπορεί να ηγηθεί καν συζήτησης και να σου πει ένα ανέκδοτο. Μιλά τόσο ξύλινα που θες να τον αρπάξεις απ’ τα χέρια να τον ταρακουνήσεις και να του πεις «είναι δυνατόν εσύ κι εγώ να έχουμε την ίδια ηλικία;»

Με αυτούς τους νέους-γέρους θα πορευτούμε; Δυστυχώς.

Δεν είναι μόνο η ηλικία, είναι και το γεγονός ότι δεν έχουν να παρουσιάσουν τίποτε.

Κάποτε είχα εκφράσει δημόσια τον θαυμασμό μου προς την Ελένη Θεοχάρους και το ποιόν της. Μου είχαν επιτεθεί τότε κάποιοι νεαροί wanna-be πολιτικοί, πως αν ξοδέψουμε τη ψήφο μας στη Θεοχάρους (της οποία η εκλογή στη Βουλή θεωρούνταν σίγουρη), δεν θα έμενε χώρος για νέους επιστήμονες στην πολιτική. Τους εξήγησα ότι βάσει της δικής μου λογικής, αν δεν έχεις να παρουσιάσεις κοινωνικό και ανθρωπιστικό έργο σαν αυτό της Θεοχάρους (που έφτασε μέχρι την Παλαιστίνη να εγχειρίζει δωρεάν βρέφη που υπέφεραν από τους βομβαρδισμούς), καλύτερα να κάτσεις σπίτι σου. Κατά τη γνώμη μου, πρώτα παράγεις έργο, πρώτα αποδεικνύεις την αξία σου στην πιάτσα, και κατόπιν ζητάς τη ψήφο της κοινωνίας. Το ανάποδο, δηλαδή «ψηφίστε με να σας αποδείξω τι αξίζω» δεν μετρά, ενώ ταυτόχρονα παραπέμπει σε καιροσκοπισμό.

Για να το εξηγήσω καλύτερα, πιο εύκολα θα ψήφιζα την Καρολίνα Πελενδρίτου, που απέδειξε εμπράκτως την αγωνιστικότητά της, που φανέρωσε το μεγαλείο της ψυχής της, που εκπροσώπησε αυτό τον μίζερο λαό επάξια στο εξωτερικό και τον ανέδειξε, παρά τη Σάββια Ορφανίδου, η οποία αν και έχει πλούσιο ακαδημαϊκό βίο (τίγκα στα κλισέ βλ. απόφοιτος του English School και του Warwick University, αλλά παρόλα αυτά πλούσιο), εν τούτοις τη γνωρίσαμε καθαρά σαν φερέφωνο του ΔΗΣΥ και την απαξιώνουμε πριν καν τη γνωρίσουμε. Εν ολίγοις, αν δεν είσαι ήδη «κάποιος», κάνε μας τη χάρη και κάτσε στα αβγά σου, δεν θα γίνεις ποτέ κάτι το αξιόλογο μέσω της ψήφου μας.

Σε αυτό το σημείο να ανοίξω μία παρένθεση και να προλάβω εσένα που θα σπεύσεις να πέσεις να με φας, και να ξεκαθαρίσω κάτι όσον αφορά τη Θεοχάρους. Διαφωνώ με τις πρόσφατες δηλώσεις της περί πυρπολισμού στο Σύνταγμα και ένωσης με την Ελλάδα. Τις βρήκα τα μάλα παρωχημένες, και στοχευμένες σε ένα κοινό που πλέον δεν υφίσταται. Και αν υφίσταται, κλείνει πλέον τα 70. Νοουμένου ότι θεωρώ ότι η ένωση με την Ελλάδα επετεύχθη με την κοινή μας συμμετοχή στην ΕΕ, και νοουμένου ότι πλέον κανέναν δεν ενδιαφέρει να ενωθεί με μία χώρα που επινόησε, ανέθρεψε και ανέδειξε κόσμο σαν αυτόν που συμμετέχει στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν εξυπηρετούσε σε τίποτε εκείνη η αψυχολόγητη δήλωση. Όπως και να ‘χει, η Θεοχάρους παραμένει τοπ προσωπικότητα για τη χώρα μας. Κλείνει η παρένθεση.  

Σκρολάροντας στο Facebook ανακάλυψα κι άλλους γνωστούς μου που καλοβλέπουν μία βουλευτική καρέκλα. Δεν θα ξέρουμε ποιον να πρωτοσταυρίσουμε φέτος! Όλοι Αριστίνδην, ζωή να'χουν! Εν τέλει, ναι, θα πρέπει να έχουν αυξηθεί τρομερά τα νούμερα ανεργίας σ’ αυτή τη χώρα, ή και γενικώς… τα νούμερα.