*42*

 

Γίνομαι 42 σήμερα.

Όταν ήμουν μικρός πάντα είχα απορία για το πώς νιώθει και το πώς αισθάνεται ένας σαραντάρης. Πώς μεταβάλλεται ο κόσμος του, πώς διαχειρίζεται τη μετάβαση από το πρώτο μισό της ζωής του στο δεύτερο (νοουμένου ότι θα φτάσει τα ογδόντα, δηλαδή) και άλλα τέτοια. Ε, να που μπορώ να σου απαντήσω σήμερα, αγαπητέ εικοσάρη σε περίπτωση που μοιράζεσαι κι εσύ τις ίδιες ανησυχίες και αυτή τη στιγμή τυχαίνει να διαβάζεις αυτό το κείμενο.

Σου έχω ευχάριστα και δυσάρεστα νέα.

Ποτέ δεν θα νιώσεις σαραντάρης. Εγώ σταμάτησα στα 17. Δεν έχει αλλάξει τίποτα μέσα μου έκτοτε. Αλλά δυστυχώς υπάρχω και υφίσταμαι σε πολλές διαστάσεις. Αν με αφήσεις μόνο μου σε ένα δωμάτιο για τέσσερις ώρες και ξεχαστώ, θα κάνω ό,τι έκανα όταν ήμουν 17. Θα βάλω την αγαπημένη μου μουσική, θα τραγουδήσω, μπορεί και να χορέψω, θα ψάξω να βρω στο YouTube όλα τα προγράμματα της παιδικής μου ηλικίας και θα είμαι πανευτυχής. Επίσης, η εικόνα που έχω για μένα, δεν είναι η σημερινή. Μέσα μου, νιώθω ότι έχω ακόμα μαλλιά, ότι είμαι ακμαίος και ότι μπορώ να τρέξω ανά πάσα στιγμή χωρίς να λαχανιάσω στα είκοσι δευτερόλεπτα. Μέσα μου νομίζω ότι ακόμα μπορώ να τρέφομαι με υδατάνθρακες και να μην στοιβάζεται λίπος στην κοιλιά, και ότι μπορώ να ξενυχτήσω μέχρι τις 6:00 το πρωί μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή χωρίς να ζαλιστώ και χωρίς να γαμηθεί όλη η υπόλοιπη μέερα. Αυτά πιστεύει ακράδαντα ο εγκέφαλος μου, λες και έχουμε ακόμα 1997-2000.

Ύστερα έρχεται το σώμα και τον διαψεύδει. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και αναρωτιέμαι ποιος είναι αυτός ο γέρος. Βλέπω τη φθορά στα δόντια μου, στα χέρια μου, στο δέρμα μου, στις αντοχές μου και σκέφτομαι «αποκλείεται να είμαι εγώ αυτός!» Αλλά είμαι. Και αυτό είναι λυπητερό, γι’ αυτό και το απωθώ ακόμα πιο βαθιά στο υποσυνείδητό μου και βουλιάζω όλο και περισσότερο στο 1997 μπας και ξεγελαστώ.

Δυστυχώς, η αποδοχή της πραγματικής μας υλικής κατάστασης δεν έρχεται ποτέ. Σήμερα μιλούσα με τη μάνα μου στο τηλέφωνο η οποία μου είπε ότι πέρασε να δει τη γιαγιά μου, 90 ετών αισίως, και αυτή της είπε: «είμαι 90; Απίστευτο! Έφτασα τα 90, δεν φαντάζομαι όμως να πεθάνω, ε; Νιώθω πολύ νέα!» Σημειώστε ότι η γιαγιά μου δεν μπορεί ούτε τουαλέτα να πάει πια, την αλλάζει η οικιακή βοηθός μέσα στο κρεβάτι κι έχει να βγει από το σπίτι δύο χρόνια γιατί δεν μπορεί να κινηθεί εύκολα. Παρόλα αυτά, μας πληροφόρησε ότι σκοπεύει να ζήσει κι άλλο γιατί, όπως ήδη έγραψα, «νιώθει πολύ νέα!»

Είναι ωραίο να εθελοτυφλούμε με ρητά τύπου «είσαι όσο νιώθεις» αλλά γνωρίζουμε ότι αυτό δεν ισχύει. Υπάρχουμε σε πολλές διαστάσεις και χρόνους, αλλά είτε θέλουμε, είτε όχι, η σάρκα είναι αυτή που νικά στο τέλος αφού αυτή δίνει το πρόσταγμα και ψοφούμε μια κι έξω.

Εν πάση περιπτώσει, η απάντηση στο αρχικό ερώτημα είναι αυτή: Στα σαράντα δύο μου νιώθω όπως και στα 17 μου! Αλλά όταν με κοιτάζω στον καθρέφτη, δεν ξέρω ποιος είναι αυτός που βλέπω. Κάθε πρωί συστηνόμαστε, και μέχρι το επόμενο εύχομαι να γίνει ένα θαύμα και να ξημερωθώ φρέσκος ως 17άρης, με το τότε δέρμα, το τότε μαλλί, και το τότε μυαλό που μπορούσε και αποστήθιζε ολόκληρες σελίδες με δύο αναγνώσεις. Σήμερα, για να αποστηθίσω κάτι πρέπει να το διαβάσω εκατό φορές και πάλι παίζεται αν θα το πω όπως το διάβασα (το τι τραβώ για να μάθω τα λόγια του θεάτρου μου πια, δεν περιγράφεται! Στα 29 μου ήξερα και τις ατάκες των άλλων. Πλέον μακάρι να μάθω τις δικές μου!).

Χαίρομαι που μεγαλώνω, θέλω να μεγαλώνω και επιβάλλεται να μεγαλώσω κι άλλο, και κυρίως πνευματικά. Αλλά ταυτόχρονα φοβάμαι. Τρέμω στο ενδεχόμενο να πάθω το παραμικρό και δεν μπορώ να διανοηθώ να αφήνω τα παιδιά μου πίσω πριν ενηλικιωθούν τουλάχιστον. Έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι δεν θα γίνω ποτέ παππούς, (αν και ποτέ δεν ξέρεις), αλλά το ενδεχόμενο να μην δω τα παιδιά μου να ενηλικιώνονται, έστω να βρίσκουν τον δικό τους δρόμο, δεν θέλω καν να το σκέφτομαι.

Έπρεπε να είχα γίνει πατέρας πολύ νωρίτερα. Δεν είμαι εγώ για να μεγαλώνω μωρά στα 40+ μου. Ας είχα την ενέργεια του 28αρη εαυτού μου σήμερα και θα κρεμόμουν από τα δέντρα. Και τώρα κρέμομαι άμα λάχει, αλλά δεν είναι το ίδιο. Τώρα ανεβαίνω στο δέντρο και κρεμαλίζομαι και μετά θέλω και μια ώρα διάλειμμα να συνέλθω. Αυτό θα άλλαζα αν μπορούσα να πήγαινα τον χρόνο πίσω. Θα έκανα παιδιά νωρίτερα. Αλλά σάμπως και ήταν δική μου επιλογή; Στα 30 μου γνώρισα τη Μπρέντα. Ώσπου να δέσει το γλυκό, φάγαμε μία δεκαετία.

Εγώ θυμάμαι ότι κάποτε είχα γράψει στο ημερολόγιο μου εν έτει 1999 ότι είχε έρθει ο καιρός να γίνω πατέρας. Και ήμουν μόνο 19! Εντάξει, υπερβολικό και τρελό! Αλλά από τότε ήξερα ποιο είναι το πεπρωμένο μου. Αν είχα παιδιά νωρίτερα, τώρα θα ήμουν και στο τρίτο μην σας πω τέταρτο μωρό και θα ήμουν ευτυχισμένος επί τέσσερα!

Μην είμαστε και πλεονέκτες βέβαια, μια χαρά είναι και τα δύο. Και να είμαστε καλά να τα χαρούμε. Αυτές τις μέρες κοιμάμαι με τον Αλεξάκο τα βράδια γιατί είμαστε και οι δυο κρυολογημένοι και δεν ερχόμαστε σε επαφή με τις κορούδες. Η ευτυχία που νιώθω κάθε νύχτα την ώρα που μου λέει «παπά, αγκαλιά για να δούμε ωραία όνειρα» είναι και το δώρο μου. Εψές με ξύπνησε στις τρείς το πρωί και μου είπε «παπά, εφιάλτης! Αγκαλιά για να φύγει!» Αυτό θα πει να ζεις! Να σου δείχνει το παιδί σου τόση απεριόριστη εμπιστοσύνη και αγάπη! Εννοείται τον αγκαλιάζω και τον σφίγγω και μετά από λίγο αυτός ζεσταίνεται και με σπρώχνει μακριά. Αλλά τέτοια αγάπη…

Τέτοια θέλω και για την υπόλοιπη μου ζωή.

Πολύ κακοδομημένο το σημερινό κείμενο. Δεν με κόφτει όμως, είμαι πολύ ταραγμένος για να κάτσω να το συντάξω καλύτερα. Α! Τι ωραία! Μόλις μου έκανε και εμετό μέσα στο κρεβάτι!

Ευτυχισμένα 42; Έτσι είναι πια!

(- Παπά, δεν πειράζει αν έκανα εμετό τις φρυγανιές. Τουλάχιστον ήταν πεντανόστιμες!)

Διασκεύαζετε;

 

Παρακολουθώ όλα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες με τη δήθεν «λογοκρισία» στο έργο «ο γύρος του κόσμου σε ογδόντα μέρες» και τρώγομαι να τοποθετηθώ, παρόλο που ξέρω ότι έτσι θα ανοίξω τις πύλες της κολάσεως και θα προκληθεί κόλαφος, κάτι που δεν ξέρω αν το αντέχω τη δεδομένη στιγμή. Θα τα πω όμως, κι όποιον πάρει ο Χάρος.

Εντελώς ειλικρινά δεν βρίσκω τίποτε κακό στη φράση «μπορεί ένα αγόρι να αγαπήσει ένα άλλο αγόρι;» Δεν θεωρώ ότι η σεξουαλική ταυτότητα επιβάλλεται ή καλλιεργείται, ούτε πιστεύω ότι μπορεί να επηρεαστεί ο οποιοσδήποτε και να… «αλλαξοδρομήσει» εξαιτίας μιας ατάκας που μπορεί να ακούστηκε σε ένα θεατρικό έργο. Ακόμη κι αν αυτό απευθύνεται σε ανήλικους.

Εμένα το πρόβλημά μου είναι μεγαλύτερο και έχει να κάνει με την έννοια της διασκευής. Κατά τη δική μου γνώμη, η «διασκευή» ως θεατρικός όρος είναι η αρχή του προβλήματος. Θεωρώ αδιανόητο το γεγονός ότι ο σπουδαίος και τρανός Ιούλιος Βερν έλιωσε κάποτε τον κώλο του να γράψει αυτό το αριστούργημα για να έρχεται σήμερα ο κάθε Γιώργος Γεωργίου από τα Τριβίλλουρα της Κύπρου και να το «διασκευάζει!» Δεν το δέχομαι. Ο Ιούλιος Βερν έμεινε στην ιστορία επειδή ακριβώς έγραψε το έργο όπως το έγραψε. Δεν θα έπρεπε να δικαιούται κανένας να πειράξει ούτε και ένα «και», ούτε και μία τελεία από το κείμενο του.

Δεν έχει μα και μου, ούτε «ποιητικές άδειες». Ο σεβασμός στον συγγραφέα πρέπει να είναι απόλυτος. Ακόμη και Ανδρέα Κουκκίδη να ανεβάζανε και να παίζανε ένα κυπριώτικο σκετς σε μια πλατεία, το κείμενο πρέπει να ακολουθείται κατά γράμμα. Δοκιμάστε να γράψετε ένα θεατρικό κείμενο να δείτε πόσο δύσκολο είναι και ελάτε μετά να με πείσετε αν δικαιούστε εσείς να το «διασκευάζετε» ελαφρά τη καρδία. ΌΧΙ! Εγώ εδώ έγραφα κάποτε σλόγκαν για διαφημίσεις και μου γύριζε το μάτι όταν τολμούσαν να μου ζητήσουν να αλλάξω έστω και μία λέξη («-μα, είναι πολύ λόγιο το λεξιλόγιο σου, δεν θα το καταλάβουν οι Κυπραίοι», - «χέστηκα!»). Αν δεν σας αρέσει όπως γράφτηκε το θεατρικό έργο ή ακόμη κι αν  δεν μπορείτε να αντεπεξέλθετε στις επιταγές του, απλά μην το ανεβάσετε. Να γράψετε ένα δικό σας στο οποίο να μπορείτε να ανταποκριθείτε και να το περάσετε και στο κοινό όπως θέλετε. Αλλά το κείμενο αλλουνού και δη ένα κλασικό, διαχρονικό έργο δεν θα έπρεπε να έχετε το δικαίωμα να το αγγίζετε.

«Ο Γύρος Του Κόσμου Σε Ογδόντα Μέρες» είναι ένα πολύ αγαπημένο μυθιστόρημα. Το έχω αγοράσει και σε παιδική έκδοση και το διαβάζω συχνά στον γιο μου πριν τον ύπνο. Το θεωρώ αστείο να θεωρεί ο οποιοσδήποτε σκηνοθέτης ότι μπορεί να το «αναδείξει» περαιτέρω με δικές του προσθαφαιρέσεις ή ατάκες. Πόσο μάλλον όταν θέλει να προωθήσει την δική του πολιτική ατζέντα μέσα από αυτό. Και δεν εννοώ την «αγάπη» όπως αρέσκονται πια όλοι να αποκαλούν ό, τι κατεβάσει η κούτρα τους. Και οι δολοφόνοι γυναικών την αγάπη και το πάθος επικαλούνται αφότου σφάξουν τη γυναίκα τους από ζήλεια. Δεν είναι η αγάπη θέσφατο να δικαιολογεί τα πάντα.

Αν, φερ’ ειπείν, διανύαμε εποχές όπου η οικολογία θα έπρεπε να προωθείται διά νόμου, με κάθε τρόπο και μέσο, και θα έπρεπε να αλλοιώναμε κάθε θεατρικό έργο ώστε να μεταφέρει ένα οικολογικό μήνυμα, πάλι τα ίδια θα πίστευα. Δεν μας ενδιαφέρει να δούμε τις οικολογικές ανησυχίες του Φιλέα Φογκ, ούτε μας ενδιαφέρει αν σε κάθε χώρα που επισκέπτεται φυτεύει κι ένα δέντρο ή αν μαζεύει τα σκουπίδια του, ούτε αν ανακυκλώνει τα πλαστικά του, ούτε τίποτα. Εμείς πληρώσαμε ένα εισιτήριο για να δούμε τη γνωστή, γαμημένη ιστορία, όπως την οραματίστηκε ο Ιούλιος Βερν. Και αυτή η ιστορία είναι πολύ συγκεκριμένη και καταγραμμένη. Δεν μας κόφτει το πώς την είδε ο κάθε χώρκατος της Κύπρου που κλήθηκε να τη στήσει.

Δεν καταλαβαίνω τι πετυχαίνεται με αυτή την τακτική. Όταν ανεβάζεις ένα έργο ο κόσμος πάει για να δει το έργο όπως το ξέρει και όπως το έχει αγαπήσει. Δεν μας ενδιαφέρει να το δούμε από μία νέα οπτική και πρίσμα. Θέλω να δω τη Βουγιουκλάκη ξανθιά, την Άριελ κοκκινομάλλα, τη Μουλάν Κινέζα, την Τιάνα μαύρη, τον Δία Έλληνα και την Έλσα σκανδιναβή. Δεν θεωρώ ότι θα αλλάξει ο κόσμος με το να μου τα ανακατέψετε. Ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα θα εδραιωθούν, ούτε ο κόσμος θα αλλάξει, το πολύ πολύ να φέρει αντίθετα αποτελέσματα επειδή θα εκνευριστώ που δεν πήρα το προϊόν για το οποίο πλήρωσα και να φύγω από το θέατρο βρίζοντάς σας για τα κόμπλεξ που κουβαλάτε.

Θα μου πείτε, «έτσι είναι η τέχνη, οφείλει να είναι αμφιλεγόμενη αλλιώς δεν είναι τέχνη». Θα συμφωνούσα αν δεν τηρούνταν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Πώς θα σας φαινόταν ένας Φιλέας Φογκ ο οποίος γυρνά τον κόσμο και αρχίζει και κακίζει τα μειονεκτήματα της κάθε χώρας; Ρατσιστικό; Πώς θα σας φαινόταν ένας γύρος του κόσμου σε ογδόντα μέρες όπου ο πρωταγωνιστής κατεβαίνει σε μία αφρικανική χώρα και την αποκαλεί υπανάπτυχτη επειδή η κοινωνία της επιτρέπει τον λιθοβολισμό σε γυναίκα που απάτησε τον σύζυγό της; Ή πώς θα σας φαινόταν αν ξαφνικά σε μια πλατεία της Σαουδικής Αραβίας ο Φιλέας Φογκ αποδέχεται τη διαφορετική κουλτούρα των μουσουλμάνων οι οποίοι απαγχονίζουν σε δημόσια θέα ομοφυλόφιλους; Είναι αυτές οι εικόνες αρκετά αμφιλεγόμενες για να αποτελέσουν τέχνη;

Κατά τη γνώμη μου δεν είναι, αλλά η τέχνη πρέπει να σοκάρει, σωστά;

Για να τελειώνουμε. Δεν είστε ικανοί να κρατήσετε ισορροπίες. Ούτε αρκετά ταλαντούχοι ώστε να δικαιούστε να πειραματίζεστε με κλασικά έργα. Τα κλασικά έργα ειδικά θα έπρεπε να προσεγγίζονται με υψηλότερο βαθμό σεβασμού ως προς το πρωτότυπο και στις προθέσεις του συγγραφέα. Όχι να προσαρμόζεται πάνω σας και να θεωρείστε ίσα κι όμοια.

Όπως και να ‘χει, θεωρώ ότι κακώς σας έκοψαν εν τέλει την ατάκα και σας έκαναν ήρωες και διάσημους εν μία νυκτί. Ευτυχώς είχε έρθει από την Ελλάδα ένας περιοδεύων θίασος το περασμένο καλοκαίρι και έπαιξε το ίδιο έργο, και μάλιστα όπως το ξέραμε, και δεν χρειάστηκε να πέσουμε στην ανάγκη σας.

«Διασκευή» ημίσιημου.

Δώρα

Όταν δηλώσαμε συμμετοχή με τη θεατρική μου ομάδα στο φεστιβάλ του ΘΟΚ λάβαμε μία επιστολή ότι η κριτική επιτροπή θα ερχόταν να δει την παράστασή μας και να την αξιολογήσει στις τάδε του μηνός, και ότι μεταξύ των κριτών θα ήταν και η Δώρα Κακουράτου. Η χαρά μου ήταν μεγάλη. Η Δώρα Κακουράτου είναι μία ηθοποιός συνώνυμη με το κυπριακό θέατρο. Σημάδεψε την εποχή μου και θα ήταν τεράστια η χαρά μου να τη γνωρίσω από κοντά.

 

Ένας από τους λόγους για τους οποίους αγάπησα το θέατρο ήταν η Δώρα Κακουράτου. Η γιαγιά μου, αυτή η γνωστή που λατρεύω, ερχόταν κάθε Σάββατο με το γκρίζο Toyota της και με έπαιρνε μαζί της στο θέατρο να τη δούμε. Πηγαίναμε εναλλάξ, μια στο «Θέατρο Μιμόζα» για να δούμε τις παραστάσεις των «Κακουράτου – Γιωργαλλή» και μία στο «Θέατρο Οθέλλος» για να δούμε τις επιθεωρήσεις του Δημήτρη Παπαδημήτρη. Στη δεκαετία του ’80 δεν υπήρχαν κι άλλες εναλλακτικές διασκέδασης, έτσι κι αλλιώς. Είτε θα έμενες σπίτι να έβλεπες την Ειρήνη Χαραλαμπίδου στο «Ευχάριστο Σαββατόβραδο» είτε θα πήγαινες στο θέατρο να δεις αυτές τις παραστάσεις μαζί με όλη την κοσμική Λευκωσία. 

 

Και όχι μόνο στη Λευκωσία. Τα καλοκαίρια όταν ο θίασος της Κακουράτου περιόδευε στα ορεινά χωριά και τύχαινε να διακοπεύουμε εκεί, πάντα η γιαγιά μου μας έπαιρνε εκεί παρέα με όλα τα ξαδέλφια να περάσουμε τις νύχτες μας. Θυμάμαι καλοκαίρι στον Πεδουλά, να στήνεται παράσταση «στην ταράτσα του ξενοδοχείου Jack’s» με μόνα σκηνικά κάτι σεντόνια τα οποία οι ηθοποιοί κρέμαγαν από συρματόσκοινα για να φτιάξουν και καλά τους τοίχους του σκηνικού τους. Παρακμιακές καταστάσεις, αλλά και τι δεν θα έδινα να πήγαινα πίσω στον χρόνο και να τις ξαναζήσω. 

 

Η Δώρα Κακουράτου ήταν λίγο «καρικατούρα». Κάτι σαν τη Βλαχοπούλου, κάτι σαν την Σαπφώ Νοταρά. Ήταν δηλαδή αστεία από μόνη της, ως φυζίκ. Ένα παιδί μπορούσε να γελάσει μαζί της ακόμα και αν έβγαζε τη γλώσσα της έξω και αλληθώριζε. Θυμάμαι κάποτε που είχε κάνει μία παράσταση στην οποία τσαντιζόταν επειδή είχε κολλήσει στη σόλα της γόβας της μία τσίχλα. Πάσχισε επί σκηνής να την ξεκολλήσει. Ήμουν διπλωμένος στα γέλια σε όλη την παράσταση εξαιτίας αυτής της εικόνας. Αυτό ήταν το επίπεδο του χιούμορ, καταλαβαίνετε...

 

Όλο αυτό πέθανε με τον ερχομό της ιδιωτικής τηλεόρασης στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Πιο πριν, η Κακουράτου θεωρούνταν η «Βουγιουκλάκη της Κύπρου» κι αν ακόμα κάποιοι το λέγανε κοροϊδευτικά, ήταν αλήθεια. Με τον ερχομό όμως της τηλεόρασης όλη αυτή η κουλτούρα πέρασε στη λήθη, και οι επιθεωρησιακοί θιάσοι της Κύπρου εξαφανίστηκαν. Η Δώρα Κακουράτου πέρασε με επιτυχία στην τηλεόραση, έκανε τις συμπαθέστατες «Διπλάρες» στον Λόγο το 1994, και αργότερα, στη δεκαετία του 2000 την «Αίγια Φούξια» και το «Την πάτησα» που ευτυχώς ήμουν στο εξωτερικό και δεν αξιώθηκα να τα δω και να σιχαθώ. 

 

Εν πάση περιπτώσει, εγώ όποτε ακούω Δώρα Κακουράτου, χαμογελώ και θυμάμαι υπέροχα παιδικά χρόνια. Όταν ήρθε η μέρα της αξιολόγησης της παράστασής μας τις προάλλες, έκπληκτος παρατήρησα ότι η Δώρα Κακουράτου δεν ήταν μέλος της επιτροπής και ότι είχε αντικατασταθεί από μία άλλη κυρία. Ρώτησα το γιατί μία κοπέλα που είχε άκρες στον ΘΟΚ και μου απάντησε ότι «δεν είναι και πολύ καλά». Δεν φαντάστηκα ότι ήταν τόσο σοβαρά. Τι κρίμα!

 

Το κακό με την εποχή που ζούμε είναι ότι φεύγουν πια μεγάλες μορφές και δεν γεννιούνται καινούριες. Η Δώρα Κακουράτου ήταν μία απίστευτη κωμικός αλλά τη σήμερον δεν μπορώ να σου κατονομάσω μία σύγχρονη Κύπρια κωμικό που να μπορεί να συγκριθεί μαζί της. Φυσικά αυτό συμβαίνει σε όλες τις τέχνες. Δεν υπάρχει νέα Βίσση, δεν υπάρχει νέα Βουγιουκλάκη. Γενικότερα, οι καινούριοι είναι τόσο αδιάφοροι και επίπεδοι, άοσμοι, άχρωμοι, άγευστοι, φοβικοί απέναντι στα όποια ελαττώματα της εικόνας τους, που πραγματικά απελπίζεσαι για το πού πάει αυτός ο αδιάφορος καλλιτεχνικός κόσμος! 

 

Το έχω ακούσει αυτό κι από άλλους. Έλεγε π.χ. ο Μιχάλης Ρέππας σε μία συνέντευξη πρόσφατα ότι παλιά έβρισκες μορφές όπως π.χ. η Αδαμάκη, η Μίρκα Παπακωνσταντίνου και η Άννα Παναγιωτοπούλου για να γράψεις πάνω τους. Σε ενέπνεε η φάτσα τους, το λέγειν τους. Τώρα για ποια να γράψεις που είναι όλες και όλοι κομμένοι ραμμένοι από το ίδιο πατρόν; Έτσι και με τη Δώρα Κακουράτου. Ήταν μία και μοναδική στο είδος της. 

 

Καλό ταξίδι Δώρα. Ήσουν όντως «Δώρα» και όχι σκέτο δώρο!

Amore Mio Che Cosa?

 Λατρεύω τη Βίσση και τον Καρβέλα, σας το είπα τελευταίως;

Μα, θέλω να γίνω σαν αυτούς! Να είμαι στην ηλικία τους και να έχω το κέφι τους και την τρέλα τους. Έχει από χθες που έχω ακούσει την γκαζόζα ίσα με 10 φορές συνεχόμενες (δέκα φορές στην καθισιά μου, στην ηλικία των 42 με δύο παιδιά είναι άθλος, σας πληροφορώ). Κι έχω και το άγχος κάθε φορά μην με ρωτήσει ο Αλέξης τι πάει να πει «απόψε η Άννα τα κάνει πουτάνα!» και άντε κάτσε να του εξηγείς ότι είναι μια φράση που δεν πρέπει να την υιοθετήσει ή και να επαναλαμβάνει.

Όπως και να ‘χει τους αγαπώ. Τέτοια σχέση ήθελα κι εγώ. Να έχω μία να της γράφω και αυτή να χορεύει. Να της βαρώ το ντέφι και να σηκώνεται πάνω! Η Μπρέντα κάποτε μου είχε πει ότι με συγκινούν τα ζευγάρια και ότι είμαι φαν όποιων μένουν μαζί. Μου το είπε με οίκτο. Ο Καρβέλας και η Βίσση βέβαια, δεν έμειναν, αλλά εν τέλει έμειναν! Και το να μείνεις κάπου θέλει προσπάθεια και κόπο. Αυτοί το πέτυχαν μέσα από την τέχνη τους και τους βγαίνει μάλιστα αβίαστα, κι αυτό το ζηλεύω και το θέλω κι εγώ. Αυτή τη μοιραία εξάρτηση, αυτό το «αν το νήμα της ζωής για τον ένανε κοπεί θα πεθάνουμε κι οι δυο». Πάντα το ήθελα, πάντα το ζήλευα, πάντα το επεδίωκα μα καμία δεν συγκινούσε αυτός ο ρομαντισμός. Ήμουν πάντα περιτριγυρισμένος από κυνικές που φρόντιζαν να μου υπενθυμίζουν ότι δεν υφίσταται το «πάντα». Ευτυχώς έχω τη Βίσση και τον Καρβέλα να τις διαψεύδουν.

Το «πάντα» μπορεί να επιτευχθεί, παρεμπιπτόντως. Απλά βαριέστε να καλλιεργήσετε τις σχέσεις σας. Not my problem. Όπως στρώσατε κοιμηθείτε.

Λοιπόν, για το τραγούδι αυτό καθεαυτό, τι να πω;

Κατ’ αρχάς να πω ότι χρόνια τώρα έχω εμβαθύνει, νιώθω ότι είμαι μέσα στο κεφάλι τους και ξέρω τις νότες τους. Ακούγοντας ένα τραγούδι τους ξέρω εκ των προτέρων πού θα το πάνε, πού θα το αλλάξουν, πού θα μπουν τα κλαρίνα, πού οι τρομπέτες, ενώ ξέρω επίσης εκ των προτέρων σε ποια άλλα τραγούδια τους έπραξαν το ίδιο. Το τραγούδι έχει πολλά θέματα μέσα, και εμένα μου αρέσουν περισσότερο οι σάμπες, παρά τα βαλκανικά νταβαντούρια του ρεφραίν. Παρόλα αυτά, ομολογώ ότι και το ρεφραίν είναι τόσο «παναϋρκότικο» που δεν μπορεί να μην κουνηθείς με το πολύ το ντιριντάχτα.

Οι στίχοι «αμόρε μίο κε κόζα» και «πάρτο βάλτο, σου έδωσα έτοιμο το γκολ στο πιάτο» θα μείνουν. Δεν είναι και Οδυσσέας Ελύτης όπως έγραψε ειρωνικά ένας παπάρας στο Youtube, αλλά αρκετά με τη δηθενιά. Ο Ελύτης σας μάρανε, δεν βλέπετε την τύφλα σας. Και ο Καρβέλας πολύς σας πέφτει.

Το «άντε ντεεεε» που φωνάζει η Άννα στο τέλος μου θυμίζει τη μάνα μου όταν μάχεται να παρκάρει. Τόσο κυπριακό, τόσο δικό μας.

Το βίντεο κλιπ εξίσου δροσιστικό και χαρούμενο. Περιμένω να δω πότε θα πεταχτούν οι φιλοζωικές να μιλήσουν για κακοποίηση των παπαγάλων, να γίνει χαμός!

Μπράβο Άννα. Όποτε νιώθω ότι πάω να γεράσω βγάζεις κάτι τέτοια και μου ξαναδείχνεις τον δρόμο! Σε αγαπώ!

Θραύση Κάνει Η Μετοχή Της Βλακείας

 Πολλά και διάφορα τα όσα επιθυμώ να θίξω σήμερα!

Πρώτον, το δράμα με τη Μποφίλιου. Πόσες φορές σας έχω πει από ‘δω μέσα, καλά μου παιδιά, ότι οι τραγουδιστές και εν γένει οι καλλιτέχνες δεν πρέπει να έχουν φανερή, πολιτική και δη κομματική ταυτότητα; Αυτά γίνονται όταν εκφράζονται δημόσια. Τους δουλεύουν ψιλό γαζί όταν υποπίπτουν σε ιδεολογικές ανακολουθίες. Κι επί το προκειμένου, πολύ καλά τους κάνουν. Δεν είναι η Μποφίλιου άτομο τώρα να την παίρνουμε στα σοβαρά. Από Νατάσα, μόνο Θεοδωρίδου! Εμένα άπαξ και μου πει ο άλλος ότι ανήκει στον κόσμο της Αριστεράς, όπως η συγκεκριμένη που δήλωσε Τροτσκίστρια τρομάρα να της έρθει, είναι σαν να μου λέει, «είμαι σούργελο, μην με λαμβάνεις σοβαρά υπόψιν». Επίσης, σιγά το Λονδίνο τώρα, τη μέκκα του Δυτικού Κόσμου! Έχετε πάει πρόσφατα; Τίγκα στο μουσλίμι! Δεν έχει απομείνει τίποτε από την αριστοκρατική του αύρα να φχαριστηθείς. Όλοι οι δρόμοι γεμάτοι μπούρκες, γκελεμπίες και τουρμπάνια. Όλη η Ευρώπη έχει γενικά λεηλατηθεί. Στις Βρυξέλλες ήμουν πριν τον Κόβιντ και ενόσω περπατούσα στη Γκραν Πλας ένιωθα ότι περιφερόμουν σε προάστια της Ραμπάτ από το τι θωρούσα μπροστά μου. Μία σιχαμάρα!

Μπήκα στο τουίτερ σήμερα και είδα τον χαμό με το παιδάκι που σκότωσε ο αστυνομικός. Αλήθεια γιατί το αποκαλείτε «Ρομά»; Παιδάκι δεν είναι; Εντάξει, αντιλαμβάνομαι ότι η πολιτική ορθότητα δεν επιτρέπει πια τον όρο «γυφτάκι» με το οποίο αποκαλούσαμε τα περιπλανώμενα παιδιά που ζητιάνευαν και ζούσαν σε καταυλισμούς με αρκούδες και ντέφια και γεννοβολούσαν από τα δεκατρία τους. Αλλά γιατί θεωρείτε τον όρο «Ρομά» δόκιμο; Οι Αριστεροί, αυτή η μάστιγα, σπεύδουν να στο υποδείξουν σαμπώς και πρόκειται για ξεχωριστή κατηγορία χόμο σάπιενς. «Ρομά, λέγονται» σου λένε αυστηρά σαμπώς κι αυτό τους δίνει το ακαταλόγιστο. Παιδάκι είναι στην πραγματικότητα, ρε μπαγλαμάδες! Μας κόφτει από πού προέρχεται; Είναι άλλος ο πόνος όταν σκοτώνεται Ρομά και άλλος όταν σκοτώνεται ένα «κανονικό» παιδάκι; Δεν καταλαβαίνω! Εμένα ο όρος «Ρομά» μου ακούγεται προσβλητικός. Άνθρωποι είναι. Προβληματικοί σε κοινωνικό επίπεδο επειδή επιμένουν να είναι ανένταχτοι, ναι. Αλλά τι πάει να πει «Ρομά;» Είσαι ειδικού χειρισμού και υπεράνω του Νόμου, λόγω καταγωγής; Απαράδεκτα πράγματα για το πώς εγώ αντιλαμβάνομαι τον κόσμο.

Τρίτον και καλύτερο. Ήμουν αυτόπτης μάρτυρας τις προάλλες σε μία σύλληψη, σε δημόσιο χώρο, κάπου στη Λευκωσία. Ένα ζευγάρι, Έλλην Κύπριος παντρεμένος με αλλοδαπή, άρχισε να τσακώνεται επειδή εκείνη πήρε το βρέφος και βγήκε βόλτα στους δρόμους μεθυσμένη. Ο σύζυγος την ακολούθησε μέχρι το μέρος όπου συνέβη το συμβάν και άρχισαν να τσακώνονται. Εκείνος την κατηγορούσε ότι έθεσε το βρέφος σε κίνδυνο εξαιτίας του αλκοόλ, κι εκείνη τον έβριζε στα αγγλικά με μία προφορά που δεν μπορούσα να καταλάβω. Το μόνο που ξεχώρισα ήταν ότι είπε τη μάνα του πουτάνα. Ο άντρας κάλεσε την αστυνομία, η οποία ως εκ θαύματος έσπευσε σε εύλογο χρόνο στη σκηνή με δύο άντρες αστυνομικούς, και τότε άρχισε μία διαπραγμάτευση την οποία παρακολουθούσαμε ζωντανά πλην διακριτικά, όλοι οι παρευρισκόμενοι.

Οι αστυνομικοί έπεισαν τη μεθυσμένη μητέρα με το βρέφος να μπει στο περιπολικό και να μεταφερθεί στο Τμήμα. Ο άντρας αποχώρησε με τα πόδια. Όταν ηρέμησε το σκηνικό, γυρίζει μία άσχετη κυρία, επίσης αυτόπτης μάρτυς, και μου λέει: «Είδες; Ήρθαν άντρες αστυνομικοί και πήραν τη γυναίκα! Πού να βρει τώρα η καημένη το δίκιο της; Πώς να δώσει κατάθεση αυτή τώρα σε άντρες και να τα πει όπως έγιναν, χωρίς να την τρομοκρατήσουν; Πώς θα μπουν στη θέση της οι άντρες αστυνομικοί; Κανονικά έπρεπε να έρθει γυναίκα αστυνομικίνα να την πάει στο Τμήμα».

Τι μαλακίες ακούω Θέ μου!

«Κυρία μου, στην Κύπρο πανηγυρίζεις όταν καλέσεις την αστυνομία και ανταποκριθεί στο κάλεσμά σου. Τους τηλεφωνούμε και τους λέμε ότι έχουν διαρρήξει την οικία μας και αυτοί απαντούν δεν έχουμε τώρα κάποιον εύκαιρο να στείλουμε. Κι εσύ έχεις απαίτηση να στέλνουν όργανο της τάξεως στο φύλο και την ηλικία της αρεσκείας σου; Εκεί έφτασε πια η woke κουλτούρα; Να κόψετε το πολύ το Νέτφλιξ! Ακούς εκεί! Να προεξοφλείς ότι η άλλη θα δείξει κατανόηση ή και μεροληψία (επαγγελματίας είναι, εξ ορισμού θεωρούμε όλα τα όργανα της τάξεως ίσα), επειδή τυγχάνει η καταθέτουσα να είναι γυναίκα! Δεν έχει δει γυναίκα αναίσθητη μου φαίνεται, και δη αστυνομικίνα η οποία να μην σηκώνει σούξου μούξου!

Χώρια που στην προκειμένη, η γυναίκα ήταν μεθυσμένη και περιφερόταν επικινδύνως με ένα βρέφος αγκαλιά. Τι επιείκεια να δείξεις σ’ αυτό το θέαμα; Πώς εμπλέκεται ο παράγων φύλο ώστε να θεωρείς ότι αν σου πάρει κατάθεση άντρας θα είναι αλλιώς; Καλά, η βλακεία πλέον είναι απύθμενη!

Αντιλαμβάνεστε πού θα φτάσει αυτή η ιδέα αύριο, μεθαύριο αν διαδοθεί. Θα παίρνεις τηλέφωνο και θα ζητάς την παρέμβαση αστυνομικού ανάλογα με το πού υπάγεσαι: «Ναι, εγώ μιλώ; Στείλτε μου σας παρακαλώ έναν αστυνομικό στην τάδε διεύθυνση. Να είναι όμως μουσουλμάνος, ομοφυλόφιλος, ει δυνατόν με οικολογικές ευαισθησίες. Αλλιώς δεν θα καταλάβει τη θέση μου!»

Δεν ξέρω πώς σας αντέχω, πραγματικά!

Μουσικό 2022

Ήταν μία συμπαθέστατη μουσική χρονιά.

 

Σύμφωνα με το ipod του αυτοκινήτου, αυτά ήταν τα τραγούδια που άκουσα περισσότερο μέσα στο 2022. Με αυτή τη σειρά, από το πρώτο ως το 25^ο. 

Και του χρόνου εύχομαι, με περισσότερη Βίσση.