Βουλή Καλλιγραφία

 

Σκέτη απόλαυση οι Βουλευτικές Εκλογές.

Πρώτη φορά στη ζωή μου κάθομαι και βλέπω τη Ρώμη να καίγεται και το χαίρομαι όσο τίποτα.

Πρώτα απ’ όλα: Η πρωτιά του ΔΗΣΥ καταδεικνύει ένα πράγμα. Περνάτε καλά στα παρασκήνια και αυτό περνά στον κόσμο και στο χειροκρότημα! Δεν είναι δυνατόν μετά από τόση φθορά που υπέστη το κυβερνόν κόμμα να εξακολουθεί να είναι ακόμη πρώτο με διαφορά. Θα μου πεις, παίζει χωρίς αντίπαλο. Το δέχομαι. Και πάλιν, όμως. Δεν είναι δυνατόν να μην μπήκαν αρκετοί στον πειρασμό να το τιμωρήσουν μπας και το συνεφέρουν. Προφανώς τρώτε καλά όλοι. Αν πεινούσατε θα επαναστατούσατε.

Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, μπορεί η Κυβέρνηση Αναστασιάδη να ξεσάλωσε στη δεύτερη πενταετία, και αναμένεται να γίνει ακόμα πιο αλαζονική από δω και πέρα, αλλά ακόμα κι έτσι δεν ξεπέρασε εκείνη του Χριστόφια από την οποία όλοι προσπαθούμε να αναρρώσουμε από τα ψυχολογικά τραύματα που μας προκάλεσε.      Προσωπικά αισθάνομαι ότι ο Αναστασιάδης εξελέγη πέρσι, ενώ κυβερνά ήδη τα τελευταία οκτώ χρόνια! Και ναι, μπορεί να μας εξέθεσε με τα διαβατήρια, μπορεί να διόρισε και τα δισέγγονά του σε θέσεις κλειδιά, αλλά τις μαλακίες του Χριστόφια ακόμα δεν τις ξεπέρασε. Μην τρελαινόμαστε.

Το ΑΚΕΛ έχασε πανηγυρικά και η ηδονή είναι απερίγραπτη. Βέβαια μας χάρισε την Ειρήνη Χαραλαμπίδου ως πρωτεύσασα για δεύτερη φορά στην ιστορία, και εκεί είναι που καταλαβαίνεις ότι το πηγάδι είναι απύθμενο. Όπως μου είπε και ένας φίλος, «χαρείτε την Ειρήνη στην πρώτη θέση της κατάταξης γιατί τα παιδιά μας θα χαίρονται τον Λούη Πατσαλίδη». Κρύος ιδρώτας με περιέλουσε γιατί το θεωρώ πολύ πιθανό σενάριο. Οι αριστεροί είναι ιδιαίτερα περήφανοι για την Χαραλαμπίδου. Συχνά προτάσσουν το επιχείρημα «εκατό φορές αυτή που μιλά και ξεσκεπάζει σκάνδαλα παρά οποιοσδήποτε άλλος». Αναλογιστείτε πώς είναι οι υπόλοιποι υποψήφιοι τους.

Οι Ακελικοί φυσάνε και δεν κρυώνει τον καταποντισμό, και φυσικά τους φταίει το ΕΛΑΜ και ο «φασισμός», αντί τα χάλια τους τα μαύρα. Δεν έχουν καταλάβει ότι είναι συγκοινωνούντα δοχεία τα δυο τους, οι ίδιοι και το ΕΛΑΜ, και ότι για να υπάρχει ο μεν χρειάζεται τον δε. Μπορεί να τους ξεπέρασε ο ΔΗΣΥ σε απίστευτα ποσοστά, αλλά δεν τους φταίει ο Συναγερμός, τους φταίει το ΕΛΑΜ που είναι 4^ο κόμμα, δυο θέσεις πίσω τους, επειδή εκπροσωπεί τον «φασισμό». Έτοιμο το ποιηματάκι, το απαγγείλανε σύσσωμοι όλοι οι ακελικοί υποψήφιοι στα τηλεοπτικά πάνελ χθες βράδυ, άξιος ο μισθός τους. Ελπίζω να μην παραιτηθεί στις επόμενες μέρες ο κύριος Άντρος μας. Παρόλο που δεν αντέχω να τον βλέπω και να τον ακούω, είναι απόλυτα χρήσιμος ώστε να διατηρηθεί αυτό το χάλι και γιατί όχι, να το αυξήσει αφού ακόμα θεωρώ ότι δεν έχει υπερβεί εαυτόν.

Φυσικά Ελαμίτες και Ακελικοί βγάζουν σπυριά στην ιδέα ότι αποτελούν αμφότεροι ισότιμο πρόβλημα για την κοινωνία, αλλά λίγο εκ των έσω αν τους μελετήσεις θα καταλάβεις ότι πρόκειται για τους ίδιους αμόρφωτους και επικίνδυνους χωριάτες και στις δυο περιπτώσεις. Προσωπικά άργησα, αλλά τους κατάλαβα! Και δεν χρειαζόμουν το El Diablo γι’ αυτό, σε περίπτωση που διερωτάστε.

Άλλος ένας καταποντισμός που απόλαυσα είναι αυτός των Οικολόγων. Οικολόγοι μόνο κατ’ όνομα βέβαια, αφού αν αυτά είναι τα επίπεδα οικολογικής ευαισθησίας τους, να λείπει το βύσσινο. Κατά τη γνώμη μου δεν είναι ακραιφνείς. Οι Οικολόγοι αποτελούν το «Κόμμα των Δυσαρεστημένων». Όσοι δηλώνουν απογοήτευση από το παραδοσιακό τους κόμμα, το ρίχνουν στους Οικολόγους για να έχουν τη συνείδηση τους ήσυχη. Αυτά βέβαια ίσχυαν τις προηγούμενες φορές. Φέτος οι Οικολόγοι κατέβασαν στο ψηφοδέλτιο όλον τον βόθρο του Τουίτερ. Είναι ν’ απορείς με τι κριτήρια επίλεξαν να συμπεριλάβουν στο ψηφοδέλτιο άτομα που έβριζαν απροκάλυπτα οποιονδήποτε άλλο χρήστη τους υποδείκνυε την ανεπάρκειά τους, ακόμα και αν αυτό συνέβαινε εκτός κόσμιων πλαισίων. Το σου «απαντώ όπως μου μιλάς» δεν φτουρά στην πολιτική. Ακόμη και αν ο πολίτης ξεφεύγει, οφείλεις να κρατήσεις χαρακτήρα μπροστά στο αφεντικό σου, δηλ. τον εν δυνάμει ψηφοφόρο σου. Αυτά είναι όμως τα νέα ήθη. Να βγάζουν γλώσσα. Ευτυχώς πήραν αγγούρι και ησύχασαν. Με το καλό να εξαλειφτούν μια και καλή στο μέλλον.

Εμένα περισσότερο απ’ όλα με ανησύχησε το ότι βρέθηκε κόσμος και ψήφισε το κόμμα του Κάρογιαν! Αν είναι ποτέ δυνατόν! Και όχι μόνο τον ψήφισαν, αλλά μαζεύτηκαν έξω από το επιτελείο του και του χτυπούσαν παλαμάκια και του φώναζαν συνθήματα σαν να είχαμε 1983. Δεν πάει καλά ο κόσμος! Βέβαια, επρόκειτο για γνωστές και τραγικές φιγούρες, αλλά ναι, ήρθαν με φόρα και μία ανατριχίλα την αισθάνθηκα βλέποντάς τους. Έφεραν το «νέο», τάχα μου, φάτσες και προσωπικότητες που συνδέθηκαν με τη χειρότερη διακυβέρνηση όλων των εποχών στην Κύπρο.

Η εκπροσώπηση των γυναικών μειώθηκε με τη νέα Βουλή. Όχι πως με απασχολεί ιδιαίτερα αφού εγώ δεν διαχωρίζω τους ανθρώπους βάσει φύλου, αλλά βάσει προσφοράς και αξίας. Είναι όμως ένα θέμα που διασκεδάζω να παρακολουθώ αφού κάθε φορά το εκλογικό Σώμα, το οποίο πλειοψηφικά αποτελείται από γυναίκες αδυνατεί να κυριαρχήσει και να επιβληθεί στον εαυτό του. Οκτώ γυναίκες μόνο, και αν με ρωτάτε, με το ζόρι να αξίζουν μια-δυο. Εναγωνιώ να διαβάσω αναλύσεις από τις γνωστές ψυχωτικές του τόπου για το τι πήγε λάθος και αυτή τη φορά.

Η δική μου ψήφος δεν έπιασε τόπο, δυστυχώς παρόλο που ήταν μία από τις σπάνιες φορές που ψήφισα θετικά και με την καρδιά μου. Ουδεμία αλλαγή προκλήθηκε στο εκλογικό αποτέλεσμα και δεν επηρέασε το παραμικρό στο τελικό αποτέλεσμα.

Δεν πειράζει.

Το Απολυτήριο Μου Έπεσε Απ' Τα Χέρια

Δεν ξέρω αν έφτασαν τα νέα μας και εκτός Κύπρου,

Εδώ ασχολούμαστε, από χθες, με τον Επίτροπο Εθελοντισμού ο οποίος ξεμπροστιάστηκε από τις εφημερίδες ότι πλαστογράφησε τους βαθμούς του απολυτηρίου του, προκειμένου να διοριστεί στον Οργανισμό Νεολαίας, πριν κάμποσα χρόνια. Δεν το έψαξα εκτενώς το ζήτημα. Είναι τόση η γελοιοποίηση του ιδίου αλλά και του Κράτους μας, που μόνο οίκτο μου προκαλεί η όλη κατάσταση. Δεν αντέχω άλλη Κύπρο. 

Μη μου πείτε ότι δεν φαίνεται από το βλέμμα αυτού του ανθρώπου η διάνοια που κρύβεται βαθειά μες το μυαλό του!

Κοιτάξτε πιο κάτω βαθμούς! Δεκαπέντε στα Θρησκευτικά. Όταν εγώ ήμουν μαθητής, όσοι είχαν κάτω από 20 στα Θρησκευτικά θεωρούνταν πανίβλακες. Όλοι οι βαθμοί του τραγικά χαμηλοί και φυσικά παραποιημένοι, πλην της γυμναστικής στην οποία αρίστευσε. Προσέξτε, είναι παραποιημένοι αριθμητικά, γιατί το βαθμό ολογράφως στο πλάι δεν σκέφτηκε να τον αλλάξει ώστε να συνάδει με τα νούμερα. Ναι, για τέτοιο υπέρλαμπρο μυαλό μιλάμε.

Ουδόλως εκπλήσσομαι. Ο κ. Γιαννάκης είναι η κορυφή του παγόβουνου. Ζούμε σε μία Κύπρο γεμάτη Γιαννάκηδες, με άχρηστους και αμόρφωτους σε θέσεις κλειδιά, διορισμένους παντού, οι οποίοι όχι μόνο δεν κατέχουν τα ελάχιστα προσόντα των θέσεων που κατέχουν, αλλά πουλάνε και πνεύμα σε όλους τους υπόλοιπους. Αυτή είναι η Κύπρος, και αφήστε κατά μέρος τα This Is Not My Cyprus παρακαλώ, γιατί καταντάτε περαιτέρω ενοχλητικοί. 

 

Η Κύπρος ανέκαθεν ήταν μία χώρα ηλιθίων.  Λόγω μεγέθους έτσι είναι γραφτό να παραμείνει.

Σήμερα βγήκε να σχολιάσει τα τεκταινόμενα ο Πρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος, ο Αβέρωφ μας! Και προκειμένου να ρίξει το ζήτημα στα μαλακά είπε το αμίμητο «Ούτε ο Μπιλ Γκέητς ή ο Στηβ Τζομπς είχαν πτυχία, κι όμως άλλαξαν τον κόσμο!» Τι να του πεις κι αυτού του κακομοίρη. Έρχονται εκλογές και είναι βυθισμένος σε βαθύ πένθος για τα ποσοστά που πρόκειται να πάρει. Να το δεχτώ, ρε μπάρμπα ότι τα πτυχία είναι απλά μια πιστοποίηση και ότι επί της ουσίας δεν λένε τίποτε. Τι έκανε ο κ. Γιαννάκης όλα αυτά τα χρόνια ώστε να κάνουμε τα στραβά μάτια στην πλαστογραφία του απολυτηρίου του; Τι πρόσφερε στην κοινωνία το οποίο να είναι τόσο θεάρεστο και να τον αθωώνει για το παράπτωμα του;

Κλαυσίγελος μόνο και μόνο που μπαίνουν στην ίδια συζήτηση ο κ. Γιαννάκης μας με τον Τζομπς και τον Γκεήτς!

Τέτοιους θέλουν όμως. Τέτοιους φαύλους για να μπορούν να τους χειραγωγούν. Αν είχαν διορίσει σε οφίκια άτομα με προσόντα, πώς θα τους επιβάλλονταν; Πώς θα τους είχαν στο χέρι;

Όταν αποφάσισα να μπω στο Δημόσιο βρήκα μια θέση η οποία ανταποκρινόταν πλήρως στα ακαδημαϊκά μου προσόντα. Όταν πήγα στη Συνέντευξη, η επιτροπή που με εξέτασε ήταν εχθρική απέναντί μου, αλλά δεν καταλάβαινα τον λόγο. Το διαισθανόμουν όμως ότι δεν χαίρονταν που με είχαν απέναντί τους. Μου έκαναν ερωτήσεις πρακτικής φύσεως και τακτικής, των οποίων τις απαντήσεις αποκλείεται να γνώριζε κάποιος αν δεν εργαζόταν ήδη εκεί. Κάποιες τις απάντησα, κάποιες τους είπα ευθέως ότι «είναι αδύνατον να γνωρίζει κάποιος την απάντηση αν δεν είναι ήδη υπάλληλός σας». Δεν τους άρεσε. Προσέλαβαν άλλους.

Όταν μετά από δυο χρόνια άνοιξε ξανά η ίδια θέση, έδωσα εξετάσεις, πέρασα από την ίδια διαδικασία με το ίδιο ακριβώς πάνελ και τους ίδιους ανθρώπους να μου κάνουν ερωτήσεις, των οποίων τις απαντήσεις ήταν αδύνατον να γνώριζα χωρίς να έχω εργαστεί ήδη εκεί. Έδωσα τις ίδιες απαντήσεις με την πρώτη φορά. Τελικά με προσλάβανε. Την πρώτη φορά έγραψαν στα πρακτικά ότι ήμουν «απογοητευτικότατος», τη δεύτερη ότι ήμουν «εντυπωσιακός και με γνώσεις πέραν των αναμενόμενων». Κλαυσίγελος και πάλι.

Οι φήμες πάντως έλεγαν ότι την πρώτη φορά έχασα τις εντυπώσεις επειδή είχα μακριά μαλλιά, και το βρήκαν απρεπές, ενώ τη δεύτερη φορά που εμφανίστηκα ενώπιών τους ήμουν κοντοκουρεμένος σαν «άνθρωπος».  

Τα δύο σχετικά μάστερ που είχα από την Αγγλία και τα οποία ανταποκρίνονταν 100% στα προσόντα της θέσης βέβαια, πέρασαν στο ντούκου. Μάλιστα μου ζήτησαν και να τους τα εξηγήσω γιατί από μόνοι τους όταν διάβαζαν τι σπούδασα δεν καταλάβαιναν. Αλλά ναι, το μαλλί έφταιξε την πρώτη φορά!

Με αυτούς τους γιδοβοσκούς έχουμε να κάνουμε, το καταλάβαμε, το εμπεδώσαμε, το συνηθίσαμε και γίναμε και εμείς μέρος του προβλήματος με την ανοχή μας. Να ζήσουμε!

O Tempora, O Mores

 Πήγα και την είδα τη γιαγιά μου χθες και ηρέμησα. Την πέτυχα ευδιάθετη και θετική και έτσι ανακουφίστηκα κι εγώ.

Και τώρα που το ξεπεράσαμε κι αυτό, ας επανέλθουμε με ένα τελευταιο ποστ περί Γιουροβίζιον μιας και η κατάθλιψη που με πιάνει κάθε χρόνο αφού τελειώσει ο διαγωνισμός είναι μεγάλη και διαρκεί μέρες, μέχρι να αρχίσουν τα γρανάζια να γυρίζουν για την επόμενη χρονιά.

Λοιπόν, έχω κάτι να σχολιάσω.

Παρακολουθώ τον χαμό που συμβαίνει στα κοινωνικά δίκτυα με το καρέ του Ιταλού που φαίνεται να σνιφάρει κοκαΐνη κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας και τραβώ τα μαλλιά μου με τις αντιδράσεις του κόσμου. Το τι διαβάζω στα σχόλια κάτω από τις ειδήσεις δεν περιγράφεται. «Και τι μας νοιάζει εμάς τι κάνει», «όλοι παίρνουν ναρκωτικά, σιγά το νέο», «δικαίωμά του να κάνει ό, τι θέλει, δεν θα του επιβάλετε εσείς τι θα παίρνει» και άλλα τέτοια που αποδεικνύουν περίτρανα ότι η Δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα. 

Ο κόσμος ξεχνά ότι το καρέ μεταδόθηκε στην τηλεόραση. Χεστήκαμε αν ο Ιταλός τραγουδιστής είναι εθισμένος, κακό του κεφαλιού του. Η τηλεόραση όμως διέπεται από κανόνες και δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος ο οποίος λίγα λεπτά αργότερα βραβεύτηκε από όλη την Ευρώπη, και κατέστη είδωλο για πολλούς επίδοξους, νεαρούς μουσικούς, να προβάλλεται να σνιφάρει ανενόχλητος κοκαΐνη. Η τηλεόραση έχει ευθύνη και από εκείνη ζητούμε την ανάληψή της. Όχι από τον Ιταλό αυτόν καθεαυτόν. Ο συγκεκριμένος, όπως τον έκοψα, ζήτημα να φτάσει τα τριάντα, δεν είναι εκείνος το θέμα μας.

Το γνωρίζουμε ότι όλοι οι καλλιτέχνες παίρνουν ναρκωτικά, ή σχεδόν όλοι και δεν εκπλησσόμεθα. Εδώ κοντεύουμε να τα αρχίσουμε κι εμείς. Αλλά, άλλο τι κάνουμε μόνοι μας στο σπίτι μας για να πολεμήσουμε την κατάθλιψη και τη μιζέρια μας και άλλο τι μπορεί να προβληθεί στο μεγαλύτερο μουσικό σόου του κόσμου, φάτσα-κάρτα μες τα μούτρα μας. Δεν το καταλαβαίνουν οι περισσότεροι, και πάλι δεν εκπλήσσομαι αφού όσο προχωρά ο κόσμος η ηλιθιότητα αυξάνεται.

Αν με ρωτάτε, η ευθύνη είναι των Ολλανδών παραγωγών που δεν έλεγξαν τι κουβαλούσε μαζί του, και του σκηνοθέτη που τον έδειξε. Ξέρω, τώρα βγήκανε και λένε ότι έσπασε ένα ποτήρι και τάχα μου μάζευε τα θρύψαλα γι αυτό και ήταν σκυμμένος. Εντάξει, δεν πείστηκα, και εξάλλου έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον ο μύθος της κοκαΐνης για την ιστορία του διαγωνισμού, παρά το ότι μπορεί να έσπασε ένα ποτήρι και το συμμάζευε.

Θα σας πω μια χαριτωμένη ιστορία όμως, για να δείτε πώς αλλάζουν οι καιροί.

Το 1992 την Ιταλία εκπροσώπησε η τεράστια Μία Μαρτίνι (μας άφησε χρόνους το 1995), με το γιουροβιζιακό έπος «Ραψωδία». Ένα τραγούδι που οι φανς λατρεύουν και το οποίο αν η RAI δεν επιδείκνυε υπεροψία απέναντι στον διαγωνισμό, θα είχε κερδίσει με συνοπτικές. Ήταν οι εποχές που η ιταλική τηλεόραση σκεφτόταν να αποχωρήσει από τον διαγωνισμό, όπερ και εγένετο δύο χρόνια μετά (με μία μόνο επιστροφή το 1997), γιατί θεωρούσε χαμηλό το επίπεδο των τραγουδιών, επειδή θεωρούσε ότι έπρεπε να δώσει περισσότερη βαρύτητα στον διαγωνισμό του Σαν Ρέμο και γενικώς επειδή σαν Ιταλοί που ήταν μαλακίζονταν. Η RAI δεν μπήκε καν στον κόπο να γυρίσει βίντεο κλιπ για τη συμμετοχή της εκείνη τη χρονιά, εξοργίζοντας την EBU, η οποία διαμοίρασε το τραγούδι στις υπόλοιπες χώρες σαν ένα βίντεο με ένα backdrop με το λογότυπο του διαγωνισμού και 2-3 φωτογραφίες της τραγουδίστριας να εναλλάσσονται. Είναι για να δείτε ότι από τότε οι σχέσεις της RAI και της EBU ήταν τεταμένες και αναλόγως του πώς ξύπνησε η RAI.

Τέλος πάντων, μετά από αυτόν τον πρόλογο, έρχομαι σ’ αυτό που θέλω να πω. Τη νύχτα του διαγωνισμού όταν η Μία Μαρτίνι κατάλαβε ότι δεν θα κέρδιζε το βραβείο, παραιτήθηκε από τη παρακολούθηση των αποτελεσμάτων και αφέθηκε στη χαρά και ευφροσύνη που χαρίζει ο οίνος, ο οποίος έρρεε άφθονος στο green room. Κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας, ο σκηνοθέτης μας μετέφερε εκεί και για 2-3 δευτερόλεπτα φάνηκε η Μία Μαρτίνι να πίνει κρασί και να χαριεντίζεται με έναν άντρα της ιταλική αποστολής εμφανώς χαρούμενη και ελαφρώς μεθυσμένη.

Δεν θα ξεχάσω το πώς σχολιάστηκε το συγκεκριμένο καρέ από την παρέα των γονιών μου και των οικογενειακών μας φίλων που παρακολουθούσαμε μαζεμένοι τον διαγωνισμό (ωραία τα χρόνια που μαζευόμασταν σε σπίτια φίλων για να τη δούμε, οικογενειακώς, καλά σας λέω ότι ήταν σαν να μπαίνει ο καινούριος χρόνος). Άρχισαν να λένε ότι δεν είναι σωστό «να τη δείχνουν μεθυσμένη», και «σα δεν ντρέπεται να εμφανίζεται έτσι χάλι μπροστά σ’ όλη την Ευρώπη», και «δεν το χώνεψε ότι έχασε και σηκώθηκε να πιει» και άλλα τέτοια. Δεν υπήρχαν ευτυχώς κοινωνικά δίκτυα τότε να διαβάζαμε περισσότερα. 

Ιδού το επίμαχο καρέ. Πώωω, ντροπή! Η Μία Μαρτίνι με σαμπάνια στο χέρι, πώς τολμά; Λέτε να ήταν και αστεφάνωτη;

Το παραθέτω αυτό γιατί μου είχε κάνει εντύπωση. Εγώ τότε ήμουν 12 χρονών, δεν πήρα χαμπάρι ότι η Μία Μαρτίνι ήταν ολίγον τι ντίρλα, αλλά το συγκράτησα και το θυμάμαι ακόμα. Το συγκρίνω με το τι ακούμε σήμερα για το σνιφάρισμα του Νταμιάνο των Μάνεσκιν και γελάω για το πώς αλλάζουν οι καιροί. Το 1992 για λίγο κρασί, το 2021 για λίγη κοκαΐνη. O tempora, o mores!

Με εκπλήσσει που και τα δύο περιστατικά αφορούσαν την ιταλική αποστολή; Ουδόλως!

Υ.Γ. Ψάξτε τους Μάνεσκιν και ανακαλύψτε τα τραγούδια τους προ-Γιουροβίζιον θα βρείτε διαμαντάκια, αν και κατά τη γνώμη μου δεν έχει γραφτεί ακόμα κακό ιταλικό τραγούδι. 

Zitti E Buoni

Άλλη μια Γιουροβίζιον στην καμπούρα μας.

Για μένα είναι σαν τη κινέζικη πρωτοχρονιά, σαν να τώρα τέλειωσε ο χρόνος και μπήκε ο επόμενος.

Τι να σας πω τώρα. Ότι δεν χάρηκα που κέρδισε η Ιταλία; Χάρηκα.

Η Ιταλία και η Σουηδία είναι οι αγαπημένες μου χώρες στον διαγωνισμό. Κάθε χρόνο ή τη μία υποστηρίζω ή την άλλη. Το 2011, το 2013, το 2015, τ0 2017 και το 2019 ήθελα να κερδίσει η Ιταλία. Φέτος δεν ήταν η καλύτερή μου. Για μένα η Ιταλία είναι κάτι πιο λυρικό και μελωδικό. Αλλά να που κέρδισε και με ροκ τραγούδι. Τώρα να πω ότι μπορώ να φανταστώ το Zitti e Buoni ως τη φυσική συνέχεια του Non ho l’ eta και του Insieme θα ήταν ψέμα. Αλλά να που έγινε. Αλλάζουν οι καιροί. Και δυστυχώς δεν είμαι πλέον στο επίκεντρό τους.

Σήμερα μου τηλεφώνησε η καημένη μου γιαγιά, που ως γνωστόν, πάσχει από άνια και η οποία με δυσκολία επικοινωνεί με το περιβάλλον. Έκλαιγε και μου είπε «Βοήθα με. Δεν καταλαβαίνω τι μου συμβαίνει. Δεν ξέρω πού είμαι. Δεν ξέρω τι γίνεται. Τα χάνω. Θέλω να πιω χάπια να πεθάνω». Ευτυχώς δεν έχει χάπια στη διάθεσή της για να πάρει να πεθάνει, αλλά πρώτη φορά την άκουσα να κλάιει, και πρώτη φορά την άκουσα χαμένη και απελπισμένη. Οπότε στεναχωρήθηκα τρομερά και αποσυντονίστηκα και δεν κατάφερα να χαλαρώσω και να απολαύσω τον διαγωνισμό.

 Προσπάθησα να την καθησυχάσω όπως μου είπατε κι εσείς εδώ, να της αποσπάσω την προσοχή, να της αλλάξω το θέμα, της είπα ότι απόψε έχει Γιουροβίζιον (τη λάτρευε όταν ήταν νέα) και η απάντηση της ήταν «δεν με κόφτει το γιουροβίζιον». Μετά από όλα αυτά, δεν είχα κέφι για τίποτα.

Και αυτό το «Δεν ξέρω που είμαι» και «δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει» σε συνδυασμό με το αποψινό αποτέλεσμα, με έκανε να καταλάβω ότι μετατοπιστήκαμε αμφότεροι στη γραμμή του χρόνου. Ε, έλα βάλε μου εσύ τώρα τους Maneskin δίπλα στον Κουτούνιο και πες μου αν «καταλαβαίνεις τι συμβαίνει». Εδώ τους έπιασε η κάμερα να σνιφάρουν λαϊβ κοκαΐνη!

Τέλος πάντων, για να μην παρεξηγηθώ. Δεν ήθελα να κερδίσει η Μάλτα, δόξα τω Θεώ τη γλιτώσαμε. Δεν ήθελα να κερδίσει η Ελβετία, δόξα τω Θεώ τη γλιτώσαμε. Η γαλλική νίκη θα με κάλυπτε μουσικά, αλλά η Ιταλία μου είναι διαχρονικά πιο αγαπημένη χώρα οπότε τι να συζητάμε.

Της το χρωστούσαν, της το έδωσαν.

Θα το διοργανώσουν στο Τορίνο, λένε. Αλήθεια, ποιος θέλει να πάει στο Τορίνο; Ούτε καν οι πρόσκοποι δεν κόπτονται να παν να κατασκηνώσουν εκεί. Ούτε καν οι Ιταλοί δεν πάνε στο Τορίνο. Ας είναι όμως, προφανώς και θέλουν να στείλουν τουρισμό και σ’ άλλες πόλεις, οπότε αν εκεί θέλουν, εκεί θα πάμε.

Η θέση της Κύπρου με πόνεσε. Το Ελ Ντιάμπλο όπως ξαναείπα το αγάπησα και το πίστεψα εξαρχής, παρόλη την κονσέρβα. Δεν φταίει κάτι συγκεκριμένο για τη θέση μας. Δεν θεωρώ ότι πήγε κάτι λάθος στη συγκεκριμένη συμμετοχή. Η εικόνα ήταν τέλεια, η σκηνοθεσία μια χαρά, η Τσαγκρινού έκανε στο έπακρον τη δουλειά της. Απλώς το 2021 ήθελε περισσότερη «αλήθεια». Η απλότητα της Γαλλίας και το χιπ του Ιταλού ήταν πιο κοντά στη διάθεση του μπουχτισμένου κόσμου παρά κάτι μετρημένο και σκηνοθετημένο στην εντέλεια. Και δεν μπορείς να στέλνεις τρεις χρονιές συνεχόμενες «θεές». Κάποια στιγμή τις βαριούνται. Ε, ας βρει και η Κύπρος την… «αλήθεια» της, που λέει και η Βίσση μπας και γυρίσει το τροπάρι. Βέβαια, εδώ δεν βρήκε την αλήθεια της σε εθνικό και πολιτικό επίπεδο, θα τη βρει σε καλλιτεχνικό και δη μουσικό; Μεγάλη η συζήτηση.

Η Ελλάδα πήγε πολύ καλά, αν και εγώ δεν το πιάνω αυτό το τραγούδι, το βρίσκω τρομερά «παλιό» με την αρνητική έννοια.

Πορτογαλία 12^η. Αν είναι δυνατόν! Κουφάθηκε ο κόσμος.

Ισλανδία 4^η χωρίς να εμφανιστεί καν. Αυτό κι αν είναι ενδιαφέρον. Το περίμενα ότι θα πήγαινε καλά. Είχε και ο Ντάντι έναν σταρχιδισμό στην εμφάνιση που ταίριαζε με τη ψυχική μας διάθεση.

Η 9^η θέση της Ρωσίας μάλλον για πολλή της πέφτει, ενώ το Σαν Μαρίνο το ήθελα ελαφρώς ψηλότερα.

Τα μηδενικά σε Αγγλία και Γερμανία σκέτη κάβλα και φέτος. Για Ισπανούς και Ολλανδούς ένιωσα ένα μικρό οίκτο, αλλά ναι, συνολικά δεν ήταν τραγούδια αυτά.

Το Βέλγιο αδικήθηκε πάρα πολύ. Ντροπή να φέρεται έτσι ο κόσμος σε ένα τόσο θρυλικό συγκρότημα που μας κάνει τη χάρη και εμφανίζεται στο πανηγύρι μας και να κατατάσσεται τόσο χαμηλά.

Δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα με το θέαμα των Ολλανδών. Δεν θεωρώ ότι φταιν εκείνοι, ο κορωνοϊός τα γάμησε όλα και δεν μπόρεσαν να παρουσιάσουν αυτό που πραγματικά ήθελαν. Εδώ ο προπέρσινος νικητής κόλλησε στο παρά πέντε και δεν εμφανίστηκε να δώσει το βραβείο. Ήταν μία διεκπεραιωτική διοργάνωση που πάλι καλά να λέμε ότι κατάφερε και έγινε. Είμαι σίγουρος ότι οι Ολλανδοί πανηγυρίζουν που έφυγε από πάνω τους κι ανάθεμα την ώρα που το κέρδισαν, θα λένε.  

Το μόνο χαϊλάιτ του τελικού ήταν οι ερμηνείες των παλιών νικητών από τις ταράτσες. Μα κι αυτό μελαγχολία μου προκάλεσε αφού είδα τους Teach-Inn με το ένα πόδι στον τάφο, την Παπαρίζου 38 χρονών  (εμένα στο μυαλό μου είναι ακόμα εντυπωμένη με το άσπρο το ξώπλατο των Antique 18 χρονών μπουμπούκι), τους Lordi με μάσκες απ’ το Jumbo. Αλήθεια, βαριόντουσαν να βαφτούν; Τι ήταν αυτοί οι ερασιτεχνισμοί;

Τέλος πάντων. Είμαι τόσο πεσμένος ψυχολογικά από το τηλεφώνημα της γιαγιάς μου που δεν είμαι για να αναλύω γιουροβίζιον στις 3:00 τα ξημερώματα. Πάω να κοιμηθώ και αύριο το πρωί, θα πάω να τη δω, να αποτελειωθώ εντελώς.

Γεια σας.

I'm In The Wrong Place

 

Κάθε χρόνο είναι πιο έντονο το συναίσθημα του «τι σχέση έχω εγώ με τη Γιουροβίζιον». Μπορεί κάθε χρόνο να αναγεννάται μέσα μου η αγωνία που είχα ως παιδί για τον Διαγωνισμό, τότε που το θεωρούσα το πιο σημαντικό γεγονός του σύμπαντος, κι αυτό επειδή ο εγκέφαλος εμμένει στα παλιά όσο μεγαλώνει και ξεραίνεται, αλλά την ώρα που παρακολουθώ λαϊβ το ηβέντ, σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να συσχετιστώ και να συμβαδίσω με τους καιρούς που διανύουμε. Δεν είμαι πια σύγχρονος.

Δεν βρίσκω ενδιαφέρον σε ένα σόου του οποίου η μόνη αγωνία έγκειται στη σκηνοθεσία. Στο αν «έπιασε ο σκηνοθέτης το πλάνο». Στο «αν συγχρονίστηκαν οι κάμερες». Κάποτε η αγωνία μας ήταν αν η ορχήστρα αναβαθμίζει το τραγούδι με τη νέα του ενορχήστρωση. Αγωνιούσαμε για το αν ο κιθαρίστας στο «Απόψε Ας Βρεθούμε» έχασε την αρχική νότα, και στο αν ο σαξοφωνίστας στην «Άνοιξη» έχασε τον αναπνοή του και φάλτσαρε. Αγωνιούσαμε για τον ανθρώπινο παράγοντα. Όχι για το αν θα συντονιστούν οι μηχανές και τα γραφικά εφέ.

«Δεν είναι καλύτερα έτσι;» θα μου πεις. Να ξέρουμε ότι τα ανθρώπινα λάθη δεν αποτελούν παράγοντα προς υπολογισμό; Δεν είναι πιο ασφαλές ότι τα πάντα έχουν αυτοματοποιηθεί; Και ναι και όχι. Θεωρώ ότι ένα μεγάλο μέρος της γοητείας του διαγωνισμού έχει εξαφανιστεί. Φέτος ακόμη περισσότερο με τα προ-ηχογραφημένα φωνητικά απότοκο του κορωνοϊού. Δεν είναι δυνατόν η Ιρλανδία φέρ’ ειπείν να έχει πάνω στη σκηνή μόνο κάτι ντουβάρια σκηνικών και να τρέχει η κακομοίρα από το ένα στο άλλο για να μας δημιουργήσει εικόνα. Δεν γίνεται να έγκεινται τα πάντα στη δημιουργία εντυπώσεων μέσω γραφικών και να μην υπάρχει μισό μουσικό όργανο επί σκηνής, ούτε για δείγμα. Δεν είναι πια «μουσικός διαγωνισμός». Είναι «διαγωνισμός εφαρμογής τηλεοπτικού εφέ σε τραγούδι».

Η Ελλάδα δεν θα έχει καν σκηνικά, θα είναι όλα green room. Οι παριστάμενοι στο στάδιο δηλαδή, δεν θα βλέπουν καν αυτό που εμείς θα βλέπουμε στην τηλεόραση. Ωραίο τέχνασμα θα είναι, δεν λέω, αλλά το θέαμα πρέπει να εξυπηρετεί τον Διαγωνισμό και όχι ο διαγωνισμός το θέαμα. Για να καταλάβετε, είδα τους Βέλγους με μουσικά όργανα επί σκηνής, έστω και βουβά, και ένιωσα άβολα. Σαν να έβλεπα άλλον Διαγωνισμό.

Τέλος πάντων, πιστεύω καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Ζούμε στους καιρούς του λεγόμενου augmented reality. Δεν ζούμε στους καιρούς του «την ορχήστρα διευθύνει ο Εδουάρδο Λεϊβα». Σε λίγα χρόνια θα είναι περιττό να στήνεται όλο αυτό σε στάδιο με θεατές. Θα στήνεται σε ένα δωμάτιο και θα συμμετέχουμε όλοι από το σαλόνι μας φορώντας γυαλιά και μάσκες εικονικής πραγματικότητας. Ζορίζομαι, δυστυχώς, να προσαρμοστώ.

Το σόου εξακολουθεί να έχει αγωνία στην ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, αυτό το παραδέχομαι, και μάλιστα όσο πάει καλυτερεύει. Όλο το υπόλοιπο όμως, είναι πλέον για τα σίδερα. Όπως και ο κόσμος που ζούμε.

Συνοπτικά: Πολύ καλή η Κύπρος αν και λίγο αγχωμένη στην αρχή. Αίσχος το ότι προκρίθηκαν Ισραήλ και Αζερμπαϊτζάν. Καλά, οι Αζέροι απαράδεκτοι με το κακέκτυπο του Φουέγκο, ενώ σιγά την προσωπικότητα τώρα. Ποιος κάθεται και γράφει τραγούδι για τη Μάτα Χάρι; Χεστήκαμε. Τα υπόλοιπα 7 προκρινόμενα δίκαια πέρασαν στον τελικό κατ’ εμέ. Ήθελα όμως μέσα και την Κροατία.

Πολύ «woman empowerment» έχουμε φέτος και πραγματικά απορώ, όταν οι Έλληνες απ’ τους καιρούς της Λυσιστράτης κατέδειξαν τη δυναμική του γυναικείου φύλου, γιατί εν έτει 2021 κάποιες συνεχίζουν να αυτό-θυματοποιούνται και να νομίζουν ότι θα ξεσηκώσουν επανάσταση. Μόνο εγώ μια ζωή είχα γυναίκες με πυγμή και προσωπικότητα γύρω μου; Όλες οι άλλες καθόσασταν και το βουλώνατε; Τι να πω!  

Άκουσα ότι τον Διαγωνισμό μετέδωσε ο Λούης Πατσαλίδης για το ΡΙΚ. Συγχαρητήρια σε όλους όσοι αντέξατε και τον ακούσατε. Εγώ από τη στιγμή που ανακοινώθηκε το όνομά του φρόντισα να το δω από το επίσημο κανάλι της Eurovision στο YouTube. Όχι αγάπες μου. Εκφυλίζεται που εκφυλίζεται το σόου όσο πάει, δεν θα έχω και τον εθνικό μας χώρκατο πάνω στο κεφάλι μου να ρίχνει το επίπεδο υπό το μηδέν με αστεία που γελούσαμε όταν ήμασταν στο Δημοτικό. Έχει κι όριο η σάχλα! Μόνο ένα λεπτό το γύρισα στο ΡΙΚ για να δω τις τηλεφωνικές γραμμές για Κύπρο και με το που άκουσα τη φωνή του που με παρέπεμψε στο ΚΨΜ του Κέντρου Νεοσυλλέκτων Λάρνακας είπα δόξα τω Θεώ που με φώτισε και το είδα ονλαϊν! Ένα βήμα μπροστά κάνει το ΡΙΚ και δέκα πίσω, κάθε χρόνο!

Τέλος ας μην σχολιάσω την κινητοποίηση των Χριστιανικών οργανώσεων σήμερα το απόγευμα, με τα SMS στα κινητά μας για να επιστρατεύσουμε «κομποσκοίνια» ώστε να εξουδετερωθεί ο διάβολος την ώρα της ερμηνείας της Τσαγκρινού. Τόσο κακό μάτι, πάλι καλά που απέδωσε η κοπέλα. Δεν έχω επαφή με τον έξω κόσμο ούτως ή άλλως, δεν ξέρω τι παίζει έξω, στη σοφίτα μου κάθομαι και γράφω όλη μέρα ακούγοντας μουσικές, και όσο συνειδητοποιώ ότι εκεί έξω είναι ακόμα Μεσαίωνας τα υπαρξιακά μου μεγαλώνουν και πολλαπλασιάζονται. Κομποσκοίνια και προσευχές να εξουδετερωθεί ο διάβολος! Αν είναι δυνατόν! Έτσι και χάσουμε το Σάββατο και δη απ’ τη Μαλτέζα, επειδή θα μας γλωσσοφάτε μέχρι τότε με το Ντιάμπλο, τον κακό τον ψόφο θα ‘βρετε απ’ τις κατάρες που θα ρίξω! Είπα και ελάλησα.

Καλό βράδυ!

Το Γιουροβιζιονικό PhD

Ήγγικεν η ωραιότερη εβδομάδα του χρόνου. Το ξέρετε, το περιμένετε, είναι το απόλυτο γιουροβιζιανικό ποστ της χρονιάς!

Για τη Γιουροβίζιον θα μπορούσα να γράψω βιβλίο με τις σκέψεις μου κάθε χρόνο, και αυτό είναι κάτι για το οποίο δεν ξέρω αν λυπάμαι ή αν χαίρομαι. Εν πάση περιπτώσει, ας μην δαιμονοποιούμε ό, τι μας παθιάζει, ας χαλαρώσουμε και φέτος κι ας το απολαύσουμε.

Περιμένω πολλά από τους Ολλανδούς. Και από όσα βλέπω και ακούω μέχρι στιγμής από τα διάφορα σάιτ που μπαίνω και ενημερώνομαι, οι προσδοκίες είναι υψηλές. Τόσο στο τεχνολογικό, όσο και στο σκηνοθετικό κομμάτι. Φυσικά, είχαν δυο χρόνια καιρό μπροστά τους να τη διοργανώσουν άρτια, δεν θεωρώ παράλογο να περιμένει κανείς την καλύτερη Γιουροβίζιον των τελευταίων ετών, και όχι μόνο.

Τα τραγούδια είναι μέτρια και φέτος, ευτυχώς όμως πολύ καλύτερα σε επίπεδο από αυτά του 2020 τα οποία ήταν επιεικώς άθλια. Φέτος έχουμε μια «κανονική» χρονιά με 2-3 καλά τραγούδια, 2-3 συμπαθητικά, και άλλα 30 που δεν ακούγονται. Προσωπικά βρήκα 5-6 τραγούδια να μου αρέσουν. Δεν διακρίνω διακαή πόθο νίκης από καμία χώρα. Ειδικά τώρα με τα έξοδα και την ταλαιπωρία που προέκυψε με την πανδημία, το τελευταίο που θέλουν να προσθέσουν οι χώρες στο κεφάλι τους είναι τη διοργάνωση του Διαγωνισμού.

Γι’ αυτό και πιστεύω ότι ο Διαγωνισμός είτε θα κερδηθεί από μικρή χώρα η οποία θεωρεί ακόμα τη διοργάνωση του εν λόγω event σημαντική για το image της, είτε σε μία αρκετά μεγάλη και πλούσια που δεν την πειράζει να ξεπετάξει το «πανηγυράκι» με μερικά ψώρο-εκατομμύρια.

Σε αυτές τις κατηγορίες πιστεύω ότι εμπίπτουν η Μάλτα και η Γαλλία αντίστοιχα.

Η μεν Μάλτα επιδιώκει ένα πρωτείο χθες, και έχει πείσει ήδη την EBU ότι μπορεί να διοργανώσει αξιοπρεπώς τον Διαγωνισμό, έχοντας ήδη φέρει εις πέρας τη διοργάνωση της Junior Eurovision εις διπλούν, το 2014 και 2016. Για να το πετύχει φέτος, κατεβάζει στην αρένα τη Ντέστινι, η οποία ήταν μία εκ των νικητριών της Μάλτας στη Junior Eurovision. Η Ντέστινι πλέον μεγάλωσε, τόσο σε ηλικία όσο και σε φάρδος, και είναι έτοιμη να διεκδικήσει το τρόπαιο. Μεγαλύτερο δόλωμα για την EBU δεν υπήρχε. Οι Μαλτέζοι της φέρνουν στο πιάτο ένα «δικό της παιδί», το οποίο πρόσφατα έχει υπογράψει και συμβόλαιο συνεργασίας με την Sony International. Πόσο πιο στρωμένα τα πράγματα; Αμάν κάνει η EBU να ‘χει να το λέει ότι οι νικητές της Γιουροβίζιον έχουν μετά έτοιμη τη διεθνή καριέρα και να προσελκύουν στον διαγωνισμό μεγαλύτερα ονόματα. Η τελευταία φορά που κάποιος είδε παγκόσμια προκοπή μετά τη νίκη του στη Γιουροβίζιον ήταν η Σελίν Ντιόν, το 1988.

Εκτός των άλλων, η Μάλτα κατεβαίνει και με ένα συμπαθέστατο τραγούδι, γραμμένο από Σουηδούς συνθέτες, και με πιασάρικο γαλλικό τίτλο. “Je Me Casse”, που μεταφράζεται ως “I’m outta here” ή «την κάνω» στην ελληνική αργκό. Και για να είναι όλα στην εντέλεια κοτσάραμε και κοινωνικό μήνυμα. Έτσι θα μας αφήνανε; Η Ντέστινι είναι χοντρούλα οπότε τι καλύτερο από λίγο νέ0-φεμινισμό γαρνιρισμένο με «αποδοχή του σώματός σου όπως είναι» και λοιπές παπάρες για τις οποίες γνωρίζετε τη γνώμη μου. Η Μάλτα παίζεται για πρωτιά στα στοιχήματα και είμαι να πεθάνω, όχι τόσο επειδή δεν θεωρώ συμπαθητικό συνολικά το act, αλλά επειδή δεν διανοούμαι να κερδίσει η Μάλτα πριν την Κύπρο.

Έχω τεράστιο κόμπλεξ και ανταγωνισμό με τους Μαλτέζους. Ενώ είναι εξίσου μικροί και χωριάτες καταφέρνουν πάντα να ξεγλιστρούν και να μας κερδίζουν. Στα πάντα. Στους οικονομικούς δείκτες, σε όλα τα ευρωπαϊκά βαρόμετρα, στην πολιτική επιρροή στη Μεσόγειο. Χώρια που πρόσφατα άσκησαν βέτο εναντίον μας σε θέματα που αφορούσαν κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας και πλέον τους κατατάσσω στους εχθρικούς λαούς. Η Μάλτα ήταν η τελευταία μας ελπίδα να νιώθουμε οι πρ0-τελευταίοι της Ευρώπης. Κι όμως καταφέρνουν και μας ξεπερνούν και βλέπουμε μόνιμα τον πάτο τους. Αν καταφέρουν και πάρουν τη Γιουροβίζιον πριν από εμάς θα είναι το τελειωτικό χτύπημα για μένα. Θα κάνω τα πάντα να χάσει η Μάλτα τα πρωτεία, ακόμα και αν αυτό σημαίνει να ψηφίσω μία αντίπαλο που δεν χωνεύω. Αλλά όχι, τη χάρη να τους δώσω το βραβείο έτοιμο στο πιάτο δεν τους την κάνω, ούτε θέλω άλλη μια «Νέττα» να κομπάζει με το έπαθλο στο τέλος της βραδιάς. Από χοντρές και δήθεν ακομπλεξάριστες που μας κουνούν το δάχτυλο μπουχτίσαμε.

Στον αντίποδα είναι η Γαλλία. Η Γαλλία διακατέχεται από άκρατο σνομπισμό απέναντι στη Γιουροβίζιον. Συμμετέχει τυπικά, περισσότερο από υποχρέωση προς την EBU, παρά επειδή την ενδιαφέρει το τηλεοπτικό προϊόν. Τα τελευταία χρόνια όμως αυτό άρχισε να αλλάζει και έγιναν βήματα επαναφοράς και προώθησης του προγράμματος στο τηλεοπτικό κοινό. Φυσικά, από το «το βλέπουμε χωρίς να το περιπαίζουμε» μέχρι το «το βλέπουμε και πωρωνόμαστε» απέχουμε αρκετά ακόμα. Όμως πέρσι συνέβη κάτι που ενίσχυσε περαιτέρω το γαλλικό ενδιαφέρον. Η Γαλλία κέρδισε τη Eurovision Junior τον Νοέμβριο του 2020 για πρώτη φορά στην ιστορία της. Και ως εκ τούτου, αποδέχτηκε να τη διοργανώσει του χρόνου σε γαλλικό έδαφος. Ως διά μαγείας, η συνθέτης που κέρδισε την παιδική βερσιόν είναι η Barbara Pravi η οποία θεωρείται το φαβορί να κερδίσει και την ενήλικη βερσιόν.

Κατά τη γνώμη μου όλα αυτά δεν αποτελούν συμπτώσεις όπως θέλουν να μας τα παρουσιάζουν. Σου λέει, θα το διοργανώσει που θα το διοργανώσει το παιδικό η Γαλλία, δεν της δίνουμε και το κανονικό να τα κάνει όλα μια χαψιά, τώρα που ο μύλος άρχισε να γυρίζει και αλέθει ό, τι βρεθεί στο πέρασμά του; Και τι είναι μια Γιουροβίζιον για τη Γαλλία; Ένα σόου του Αλιάγα κοστίζει τα ίδια, μπορεί και περισσότερα, που λέει ο λόγος. Δώστους την  εκεί να τη διοργανώσουν τσακ-μπαμ να τελειώνουμε, εν ανάγκη μεταποιώντας τα ίδια σκηνικά να μην σκοτιζόμαστε. Και αυτό το Voila μια χαρά συμπαθητικό ακούγεται, άνετα πείθει για νικητήριο, θυμίζει Πιάφ, θυμίζει βόλτα στα στενά της Μοντμάρτης, καλό θα ακουστεί στο μέσο αφτί. Άντε, καθαρίσαμε, κι απ’ το 2022 βλέπουμε.

Κάπως έτσι, εικάζω, τα βλέπει η EBU.

Φυσικά, υπάρχουν και οι επιλαχόντες. Έχουν Ισλανδία και Κύπρο από τα μικρά κράτη που δηλώνουν έτοιμα να επωμιστούν το βάρος με κάθε κόστος, και από την άλλη, έχουν την εύρωστη Ελβετία που και η Δευτέρα Παρουσία να γίνει θα έχει χρήματα να το διοργανώσει και να το υποστηρίξει. Αν ο διαγωνισμός δεν ακυρωνόταν πέρσι θα ήμασταν ήδη στο Ρεϊκιαβικ φέτος, και θεωρώ πως η EBU το φυσά και δεν κρυώνει που έχασε την ευκαιρία να το σηκώσει η παραχαϊδευμένη Ισλανδία της. Μα δεν είναι κάθε μέρα του Άη Γιαννιού. Και το ίδιο ισχύει και για την Κύπρο. Είχαμε την ευκαιρία μας το 2018, τη χάσαμε στο τσακ απ’ την άλλη χοντρή, ε, καιρός να επικεντρωθεί αλλού η προσπάθεια ανάδειξης μικρού κράτους. Στη Μάλτα!

Είναι και αυτό ένα μέγα ζήτημα: «Η ανάδειξη Μικρού Κράτους». Είχα γράψει και παλιότερα πόσο επιθυμεί η EBU να επαναφέρει στον Διαγωνισμό μικρά κράτη που για τον ένα ή τον άλλον λόγο αποσύρθηκαν. Μονακό, Ανδόρρα, Λουξεμβούργο, Μαυροβούνιο αποτελούν εδώ και χρόνια παρελθόν. Προτάσσουν ως επιχείρημα την οικονομική δυσχέρεια, αλλά όλοι ξέρουμε ότι το πραγματικό πρόβλημά τους είναι «γιατί να ξοδεύομαι αν δεν πρόκειται να κερδίσω ποτέ;» Αν κερδίζει μια στο τόσο μία μικρή χώρα, το επιχείρημα καταρρίπτεται. Και οι πελάτες επιστρέφουν. Εξ ου και η προώθηση Κύπρου, Μάλτας, Ισλανδίας αλλά και του Σαν Μαρίνο από το 2019 κι εντεύθεν.

Λοιπόν, μακρηγόρησα. Ιδού το ΤΟΠ39 μου για φέτος, όπως προέκυψε από το play count στο iTunes μου! Λίγα λόγια για την πρώτη δεκάδα και σας αφήνω να αναπνεύσετε:

1.       Κύπρος. Το El Diablo το αγάπησα από την πρώτη στιγμή. Προφανώς και δεν το κρίνω αντικειμενικά. Θεωρώ ότι φέτος έγινε πολύ καλή δουλειά επιστρατεύοντας τους καλύτερους του χώρου σε σκηνοθεσία, σκηνογραφία, κι ένδυση, ενώ επίσης τη Τσαγκρινού την πάω με τα χίλια (Δεν είναι και το πρώτο μυαλό, όταν μιλά και δίνει συνεντεύξεις καταλαβαίνω ότι δεν της κόβει και πολύ, αλλά δεν πειράζει. Για να κουνηθεί τη στέλνουμε και όχι για να αναλύσει το Μεσανατολικό). Θέλω πολύ να κερδίσουμε κάποτε, γιατί όχι και φέτος, αν και ξέρω ότι θα το μετανιώσω την επόμενη κιόλας μέρα με τα παρατράγουδα που θα προκύψουν, και από το πανηγύρι των γύφτων που θα στήσουμε στην προσπάθειά μας να αναδείξουμε την «ευρωπαϊκή Κύπρο». Γελάνε και τα πόμολα.

2.      Δανία. Παλιά καλή Δανία από το 1989! Και στα Δανέζικα μάλιστα τα οποία τόσο πεθύμησα να ακούσω. Εντάξει, τους τύπους που άδουν δεν αντέχω να τους βλέπω, αλλά ραδιοφωνικά το τραγούδι δεν προσπερνάται εύκολα. Μου θυμίζει Bee Gees, λίγο από Steps, γενικά με ευθυμίζει. Οι φανς το απεχθάνονται, εγώ δεν μπορώ να του αντισταθώ. Είναι το guilty pleasure μου.

3.      Βέλγι0. Κατεβαίνει με τους Hooverphonic, οι οποίοι αν και στη δύση της καριέρας τους, αποτελούν τη πιο ποιοτική πρόταση. Το τραγούδι τους είναι ό, τι καλύτερο θα ακουστεί στον Διαγωνισμό φέτος και πολύ καλύτερο από το Release Me που έστειλαν πέρσι. Ατμοσφαιρικό, ραδιοφωνικό, πιο νταρκ και πιο μελετημένο. Λέγεται (you’re at) The Wrong Place, και τους δίνω έξτρα βαθμούς για τον σαρκασμό τους. Αν υπάρχει Θεός αυτό θα κερδίσει. Αλλά όλοι ξέρουμε την απάντηση στο αν υπάρχει Θεός.

4.      Γαλλία. Τα είπαμε ξανά. Θέλω πολύ να κερδίσει κάτι με γαλλικό στίχο και πάλι. Γενικά θέλω να ασθενήσει η επιρροή της αγγλικής γλώσσας στην Ευρώπη.

5.      Ελβετία. Καλό αλλά δεν πετάω και τη σκούφια μου. Ο τραγουδιστής δεν υποφέρεται. Έχω θεία, αδελφή της γιαγιάς μου, με πιο μοντέρνα κόμη απ’ τη δική του. Το στήσιμο του Γιορν παραπέμπει σε Βουλγαρία 2017, και αυτό δεν το λέω για καλό. Στα συν η γαλλική γλώσσα. Γενικά όμως, αποτελεί ένα remake του Arcade που κέρδισε πρόπερσι. Φυσικά, προτιμώ να κερδίσει η Ελβετία παρά η Μάλτα. Ίντα τζαιρούς εφτάσαμεν, να θεωρείται ξανά η Ελβετία φαβορί!

6.      Ιταλία. Κλασική αξία. Δεν γίνεται να λείπει η Ιταλία από το τοπ μου. Εκεί που κλάνουν οι Ιταλοί γεννιούνται όλοι οι υπόλοιποι. Δεν είναι το καλύτερό μου, όχι, έχουν στείλει πολύ καλύτερα άλλες χρονιές, αλλά δεν θα χαλαστώ ποσώς αν κερδίσουν. Αγαπώ το κάθε τι σ’ αυτή τη συμμετοχή και κάθε τι ιταλικό εν γένει.

7.      Νορβηγία. Άλλο ένα τραγούδι που αγαπώ να ακούω παρά να βλέπω. Άκρως ραδιοφωνικό τραγούδι, το απολαμβάνω μέσα στο αυτοκίνητο. Μου θυμίζει αγγλική ποπ απ’ τα φοιτητικά μου χρόνια: Westlife, Backstreet Boys και τα συναφή. Εννοείται ότι οπτικά δεν υποφέρεται, ούτε ο τραγουδιστής ούτε το χορευτικό πλαισίωμα. Κι όμως, σιγά-σιγά άρχισα να το αποδέχομαι και να το ακούω ευχάριστα. Δεν το περίμενα! «A grower», που λένε και στο χωριό μου.

8.     Λιθουανία. Άλλο ένα φαβορί. Εντάξει, τους βαριέμαι. Τρέλα για την τρέλα και πολλή δηθενιά. Αλλά δεν έχει και τίποτα καλύτερο να συμπληρώσει τη δεκάδα. Το περσινό τους τραγούδι ήταν καλύτερο, αν και το είχα εξίσου στη μπούκα. Τα κίτρινα ρούχα χάλια. Ο ψηλός όμως, συμπαθέστατος.

9.      Ισλανδία. Ο άλλος ψηλός! Το περσινό του τραγούδι ήταν έπος. Το φετινό, απλά μια μάταιη προσπάθεια να επαναλάβει τον περσινό θρίαμβο. Θεωρώ όμως ότι θα καταλήξει στο τοπ5 γιατί έκανε τεράστια επιτυχία στο Tik-Tok και οι νεαροί θα τον τιμήσουν δεόντως με τη ψήφο τους. Δεν είναι ώρα ακόμα για μία ισλανδική νίκη.  

10   Μάλτα. Για 10^η καλή είναι. Όχι για παραπάνω.

Η Ελλάδα οριακά δεν μπαίνει στη δεκάδα. Θεωρώ ότι η φετινή συμμετοχή είναι πολύ καλύτερη από την περσινή. Παρόλα αυτά, οι συνθέσεις του Κοντόπουλου γενικότερα, είναι πολύ μέτριες κι αδύναμες. Κι αν μια στο τόσο γράψει κάτι πιο εμπνευσμένο συνήθως το πουλάει σε χώρες που πληρώνουν καλύτερα, δηλαδή στους Ρώσους και τους Αζέρους. Το Last Dance είναι ένα τραγούδι με την ίδια δομή που είχε το This Is Love, το οποίο όλοι ξέρουμε ότι πέρασε και δεν ακούμπησε, και κατετάγη 19^ο. Η Στεφανία είναι ΟΚ, τη συμπάθησα κάπως περισσότερο από πέρσι. Δεν τη θεωρώ καμιά αποκάλυψη, αλλά ΟΚ, την κάνει τη δουλειά. Το στήσιμο του Ευαγγελινού, όπως πάντα, θα σώσει την κατάσταση. Έχει μια μανία με το πέταγμα ο συγκεκριμένος και άρχισε να επαναλαμβάνεται και στη Γιουροβίζιον. Από το 2009 με τον Σάκη είχε βαλθεί να βρει τρόπο να πετάξει κάποιος απ’ τους «μαθητές του». Δεν τα κατάφερε τότε, δεν τα κατάφερε ούτε το 2016 με τον Σεργκέι, τώρα με το green screen είναι η ευκαιρία του. Η Ελλάδα θα τα πάει συμπαθητικά, καλύτερα από ό, τι αξίζει το τραγούδι από μόνο του. Μέχρι να επανακτήσει τη μουσική της ταυτότητα όμως, που δεν είναι άλλη από το λαϊκό και το ντιριντάχτα, θα είναι καταδικασμένη σε νερόβραστες εμφανίσεις σαν κι αυτή, τραβηγμένες οπτικά απ’ τα μαλλιά προκειμένου «να μην ξεχαστούν».

Αυτά είχα να πω, μπορώ να πω άλλα τόσα, αλλά ας βάλουμε μια τελεία προς το παρόν. Καλή γιουροβιζιον-εβδομάδα να έχουμε!