Πλάτσα, Πλάτσα, Πλούτσα

Αν είναι ένα άθλημα το οποίο μπορώ να πω ότι το ασκώ με σχετική επιτυχία, αυτό είναι η κολύμβηση. Στην παιδική μου ηλικία πέρασα από διάφορα αθλήματα, όπως μπάσκετ, τένις, ολυμπιακή γυμναστική, αλλά μόνο στην κολύμβηση τα πήγαινα καλά. Ίσως να βοηθούσε το ύψος (με τρεις, τέσσερις απλωτές προπορευόμουν και ήμουν πάντα μάχιμος και υπολογίσιμος αντίπαλος). Παρόλα αυτά, ουδέποτε πήρα στα σοβαρά οποιοδήποτε άθλημα, ειδικά στην εφηβεία μας είχαν φάει τα νιντέντο, τα σέγκα μέγκα ντράιβς και η μαλακία.

Πρόσφατα άρχισα πάλι κολύμβηση. Περνώ πολύ ωραία όποτε πάω στο κολυμβητήριο. Εδώ και ενάμιση μήνα δεν βγήκα ποτέ εκτός προγράμματος. Τρεις φορές τη βδομάδα για μία ώρα. Ξεκίνησα κάνοντας 20 διαδρομές πισίνας σε 40 λεπτά, τώρα προόδεψα και στον ίδιο χρόνο κάνω 25 διαδρομές, μακάρι τον άλλο μήνα να φτάσω τις 30. Είδα τεράστιες βελτιώσεις στην υγεία μου, στις αντοχές μου, έσφιξε το κορμί μου, σχηματίστηκαν μύες που δεν ήξερα ότι υπήρχαν, αδυνάτισα, περπατώ στον δρόμο και δεν νιώθω ότι θα ξεψυχήσω από στιγμή σε στιγμή, έχω πραγματικά εντυπωσιαστεί από τα οφέλη!

Αλλά!

Υπάρχει πάντα ένα αλλά. Η εμπειρία του κολυμβητηρίου είναι ό, τι πρέπει για να γράψεις βιβλίο. Ό, τι θέλεις, θα το ζήσεις εκεί μέσα. Τον τελευταίο ενάμιση μήνα, μεταξύ άλλων, μου συνέβησαν τα εξής:

Πρώτον! Τσακώθηκα με κόσμο που αντί να κολυμπά, συνωστιζόταν σαν φύκια στην άκρη της πισίνας και έπιανε ψιλή κουβέντα κατά πόσο φταίνε οι τράπεζες για την οικονομική κρίση ή ο Χριστόφιας! «Μα, τι συζητάτε;» ήθελα να τους πω; Μόνο ο Χριστόφιας φταίει! Άντε βάλτε τώρα τα γυαλάκια σας και κολυμπήστε, που ακόμη κι εδώ μου τον εμφανίζετε μπροστά μου…

Δεύτερον! Παραλίγο να τσακωθώ με μια κυρία, που κολυμπά πολύ αργά και παρόλο που την αφήνω να διανύσει τα ¾ της πισίνας πριν ξεκινήσω εγώ, πάντα καταλήγω ν’ ανοίγω τα μάτια μου και να βλέπω τον κώλο της μπροστά μου σε απόσταση αναπνοής! Πάλλονται μπροστά μου τα κωλομέρια της, διακρίνω και τα απόκρυφά της και στο τσακ αποφεύγουμε την παρενόχληση. Δεν με χάλασε βεβαίως, βεβαίως. Πρόκειται περί λαλίστατου κώλου. Αλλά τις προάλλες μου έριξε ένα βλέμμα δολοφονικό, (η κυρία, όχι ο κώλος), του τύπου: «Κολύμπαγε πολύ πιο οπίσω μου, σατανά». Εδώ το είχα να της πω: «Δεν φτάνει μωρή γοργόνα που σε αφήνω να προηγηθείς τόση ώρα για να αποφύγουμε το μοιραίο, με στραβοκοιτάς και από πάνω; Να κολυμπάς γρηγορότερα! Που πας σαν τη μαούνα της Βουγιουκλάκη στο ‘μες σ’ αυτή τη βάρκα είμαι μοναχή’.»

Τρίτον! Πολλά παιδάκια! Αμέτρητα παιδάκια! Άπειρα παιδάκια! Και δυστυχώς δεν βλέπω να πνίγεται κανένα! Παιδάκια που καταλαμβάνουν τα 5/6 της πισίνας, τάχα μου για να μάθουν να κολυμπούν. Ο συνδυασμός των «τιτιβισμάτων τους» με την ηχώ της αίθουσας σου προκαλούν ένα πονοκέφαλο λες και είχες ένα καζάνι στο κεφάλι και στο βαρούσαν 30 άτομα με μαχαιροκουταλοπήρουνα!

"Θες να πεις ότι όλα αυτά τα παιδάκια κρατιούνται και δεν κατουράνε μέσα στην πισίνα όσο κάνουν μάθημα;"

μου είπε τις προάλλες ένας τύπος που κολυμπούσε μαζί μου.

"Κατουράνε, χέζουνε, τώρα είναι αργά. Τα ρουφήξαμε όλα."

Έτσι κι αλλιώς από την άλλη μεριά της πισίνας κάνουν μάθημα παραπληγικοί και ηλικιωμένοι. Πιο πολύ τους σιχαίνομαι αυτούς, που εκτός από τα ούρα τους παίζει να διαμελίζονται κιόλας κατά τη διάρκεια της εξάσκησης. Τα παιδάκια μας πειράξανε, που έχουν ούρα και κακάκια τίγκα στις βιταμίνες;

Α, περιττό να σου πω ότι όσο κάνουν τα παιδάκια μάθημα έχουν και τη Φιλιπινέζα απ’ έξω να περιμένει να τελειώσουν για να τα λούσει και να τα στεγνώσει. Πουτάνες, νεόπλουτες μάνες, μόνο η κρεμάλα σας αξίζει!

Κι άλλο ευτράπελο:

Τις προάλλες, μόλις τέλειωσα τη διαδρομή μου και τερμάτισα στο κουλουάρ, με διακόπτει ένας κύριος και μου λέει:

«Αυτή η πληγή (δείχνει το στήθος μου) είναι από εγχείριση καρδιάς;»

«Ναι».

 (η επιτομή της διακριτικότητας ο άνθρωπος, τι να σου πω!)

«Μα, τι έπαθες;»

(Μου τη ρήμαξαν οι καριόλες) «Ανεύρυσμα».

«Μην μου πεις! Τόσο νέος;! Πόσων χρονών είσαι;»

«31, αλλά το έπαθα στα 29»

(κουνάει το κεφάλι) «Καλά το λέω εγώ... Από τύχη ζούμε!»

…

Όπως καταλαβαίνεις, ο κόσμος δεν πάει για να κολυμπήσει, πάει για να κάνει νέους φίλους. Αλλά καταλήγει να κάνει εχθρούς.

Όπως και να ‘χει, βρήκα ωραίο τρόπο εκτόνωσης και άσκησης. Μέχρι στιγμής δεν βαρέθηκα λεπτό και δεν προβλέπω να τα παρατώ σύντομα. Βουρ για τους παρά-ολυμπιακούς του Ρίο το 2016! 

Η Μέθοδος Γκρόγχολμ

Πήγα και είδα τη «Μέθοδο Γκρόγχολμ» χθες βράδυ στην Πειραματική Σκηνή, στο νέο κτήριο του ΘΟΚ.

Το έργο είναι εξαιρετικό, ίσως η καλύτερη παράσταση που είδα φέτος. Πρόκειται για πανέξυπνη πλοκή, σε κρατά σε εγρήγορση από το πρώτο λεπτό. Είναι ένα αίνιγμα το οποίο σαν θεατής καλείσαι να λύσεις και δεν χάνεις ούτε μια ατάκα από τα στόματα των ηθοποιών προκειμένου να συνθέσεις το παζλ γρηγορότερα κι από τους ήρωες του έργου. Δεν το περίμενα, ξέρεις, συνήθως στις πειραματικές σκηνές εγώ ρίχνω και κάνα υπνάκο, χθες όμως, ένιωθα ότι γράφω τεστ σε εξετάσεις.

Στην παράσταση παίζει ο παιδικός μου φίλος Αντρέας Τσέλεπος, ο οποίος έχει και τον πιο αστείο ρόλο. Όχι επειδή είναι φίλος μου, αλλά όσο έπαιζε ήμουν διπλωμένος από τα γέλια. Μπορεί να παίζει ρόλο το ότι τον ξέρω προσωπικά, αλλά κρίνοντας όσο πιο αντικειμενικά γίνεται χτυπά τα ρέστα του στη σκηνή. Να φανταστείς ότι σε κάποια φάση που αποχωρεί στα παρασκήνια και νομίζεις ότι τελείωσε ο ρόλος του, προσωπικά στεναχωρήθηκα.

Στην παράσταση παίζει και ο Ανδρέας Φυλακτού, που με εξέπληξε ευχάριστα. Δεν τον είχα αναγνωρίσει – κούρεψε την αφάνα και έγινε αγνώριστος και θεωρώ ότι είναι ο δεύτερος καλύτερος από όλο τον θίασο.

Ο Τσουρής είναι κι αυτός μέρος του θιάσου, θεωρώ ότι είναι απλά ΟΚ στον ρόλο του. Ζω για την ημέρα που θα δω καινούριες φάτσες στον ΘΟΚ. Έχει από το 1985 που με πήγαινε η μάνα μου στο θέατρο που βλέπω τον Τσουρή να παίζει! Θα πεθάνουμε και ακόμα ο Τσουρής θα παίζει στον ΘΟΚ! Φέρτε νέο κόσμο μέσα και αφήστε πίσω τους βρικόλακες. Πέφτω να κοιμηθώ τις νύχτες και θωρώ εφιάλτες τον Τσουρή με τη μούρη αλευρωμένη να χορεύει σαν παλιάτσος στα «παιδικά χαμόγελα» και ξυπνώ κάθιδρος!

Τέλος, παίζει και η κόρη του Χριστόφια, για την οποία δεν έχω να πω τίποτε. Η κόρη του Χριστόφια είναι η κόρη του Χριστόφια, και ως κόρη του Χριστόφια πρέπει να κρίνεται. Αν πάτε να δείτε την παράσταση, μην πείτε ότι δεν σας προειδοποίησα. 

Ήταν η πρώτη φορά που μπήκα στο νέο κτήριο του ΘΟΚ και ομολογώ ότι μου άρεσε για τα κυπριακά δεδομένα. Η παρέα μου βέβαια δεν ενθουσιάστηκε. Ναι, ξέρω. Αν αναλογιστείς τα εκατομμύρια που κόστισε αυτό το κτήριο θα έπρεπε να είχαμε ένα πραγματικό κόσμημα στην πόλη μας, αλλά εδώ που ζούμε δεν έχουμε και ιδιαίτερες προσδοκίες. Τουλάχιστον το ταβάνι φαίνεται στέρεο και δεν προβλέπω να πέφτει σύντομα. Από εκεί και πέρα δεν πρόκειται ούτε για την Όπερα της Βενετίας, ούτε για το Άλμπερτ Χωλ, ούτε καν για το Παλλάς στην Αθήνα. Μια φορά, για το χωρκατιλίκι που μας διαπνέει θα γίνεται η δουλειά μας. Και αυτό είναι το ζητούμενο στη χώρα μας. Να γίνεται η δουλειά μας. Οτιδήποτε μας πάει ένα βήμα παραπέρα είναι ευσεβής πόθος.

Ανάμεσα στους θεατές είχε πάρα πολλούς ξένους, εικάζω ότι ήταν αντιπροσωπείες χωρών μελών που βρίσκονται εδώ εξ αιτίας της κυπριακής προεδρίας και πραγματικά απορώ ποιος τους έφερε να δουν θέατρο στην ελληνική γλώσσα.  Στην είσοδο άκουγα κόσμο να μιλά στα ρώσικα, στα γαλλικά, μέχρι και ασιάτες είδα να περιφέρονται (δεν πουλούσαν λαχεία, κανονικοί θεατές ήταν). Τι κατάλαβαν όλοι αυτοί από το έργο; Ο Θεός και η ψυχή τους! Αν τους έφεραν να δουν το κτήριο πάντως, ήταν μάλλον ατυχής η πρωτοβουλία.

Αυτά. Πάντως θα ξαναπάω να δω το έργο, παρόλο που ξέρω το τέλος και ουσιαστικά τη λύση του αινίγματος. Θα φέρω μαζί μου και φίλους μου.

Είναι Ωραία Μέσα στον Δούρειο Ίππο!

Όπως πολύ ορθά θυμάσαι, πριν αρχίσω να δουλεύω σαν δικηγόρος πέρασα από δύο διαφημιστικές εταιρείες στις οποίες έγραφα σενάρια διαφημίσεων. Όταν λέμε σενάρια, μην φανταστείς ότι έγραφα τον νέο “shakespear in love”… Μικρά διαφημιστικά σενάρια έγραφα, των 20 δευτερολέπτων, με σλόγκαν ασορτί, τα οποία πολλές φορές λογοκρίνονταν και μου έσπαζαν τα νεύρα: «όχι σεξ», «όχι σεξιστικά υπονοούμενα», «όχι δύσκολες λέξεις που δεν καταλαβαίνουν οι Κύπριοι» και άλλα τέτοια πολιτισμένα.

Εχθές όμως, είδα στην τηλεόραση την νέα διαφήμιση που ετοίμασε η πρώην εταιρεία στην οποία δούλευα και έσκασα από τη ζήλια μου, ιδού:

 

Μα, δεν είναι υπέροχη διαφήμιση για τα κυπριακά δεδομένα; Μην σου πω και για τα ελληνικά δεδομένα! Το concept, οι ατάκες, καθαρά στο στιλ μου. Ζήλεψα, τσαντίστηκα και έφαγα τα νύχια μου από τα νεύρα – πάντα με την καλή έννοια, που δεν ήμουν μέρος αυτού του Project. Πρέπει να σου πω ότι ο Τρωικός Πόλεμος είναι ο αγαπημένος μου από παιδί και ότι θεωρώ πως προσφέρεται για άπειρη σάτιρα και παιχνίδι.

Αχ, και τα παράτησα όλα για να πνιγώ μες τη χαρτούρα και τη γραφειοκρατία. Να! Να! Να, βλάκα! Θα μου πεις, η χαρτούρα σε πληρώνει τα διπλάσια, απ’ ό, τι η διαφήμιση. Με πλήρωνε τα διπλάσια φίλε μου. Από δω περικοπές, από εκεί περικοπές, δεν συμφέρει πλέον να εργάζεσαι σαν δικηγόρος. Στα ίδια έρχομαι. Χώρια που οφείλω να το παίζω σοβαρός όλη την ώρα, να καταπιέζω το χιούμορ μου στις επαγγελματικές συναντήσεις και να είμαι πάντα politically correct (ο Χάρος μου!).

Αυτό είναι ένα βίντεο από το παλιό εργασιακό περιβάλλον, από το μακρινό 2009:

 

Ναι, καλά βλέπεις, δουλεύαμε και ταυτόχρονα τραγουδούσαμε το ‘άσπρο-μαύρο’. Γιατί, έτσι μας ήρθε. Αν ρωτάς που βρισκόταν ο διευθυντής εκείνη την ώρα, σου απαντώ ότι ήταν σε meeting στον από κάτω όροφο, μας άκουγε που ξεσαλώναμε και μετά ήρθε και μας είπε ότι πρέπει να τραγουδούμε συχνότερα στην εταιρεία για να κατεβάζουμε ιδέες! Σύγκρινε αυτό με τον Δημόσιο Τομέα όπου η μόνη μουσική που ακούμε είναι ό, τι βγαίνει από τα ringtones των τηλεφώνων! ΟΚ, μην με παρεξηγήσεις, μια χαρά είμαι κι εδώ, αλλά όταν βλέπω τέτοιες δουλειές ή όταν αναπολώ τα παλιά με πιάνει το γαμώτο.

Δεν είναι και οι εποχές εύκολες, να μπορούμε να παρατάμε τη δουλειά μας όποτε θέλουμε και να βγαίνουμε στις πίστες! Αχ, Χριστόφια μας κατάστρεψες! Που να σε δέσουν σε ένα βράχο σαν τον Προμηθέα και να σου τσιμπολογάνε κάθε μέρα οι γύπες το τσουτσούνι σου!

Βλέπεις; Ωραιότατο σενάριο για διαφήμιση. Η ελληνική μυθολογία πάντα λύνει τα προβλήματα μας.

Θέατρο Χυτήριον

Χάθηκα τις τελευταίες μέρες, αλλά δεν είχα και τίποτα το σπουδαίο να αναφέρω ή να σχολιάσω. Οι μέρες μου περνούν στα κολυμβητήρια (έγινα σωστό δελφίνι) και τα βράδια μου αναλώνονται σε γάμους. Πήγα σε έξι γάμους μέσα σε ένα μήνα, ούτε πολιτικός να ήμουν. Τέλος πάντων, επειδή βαριέμαι, θα σου γράψω δυο τρία πράγματα για να περάσει η ώρα μου.

Τα γεγονότα στο Χυτήριο και το Θέατρο. Ελάτε να σκοτωθούμε.  

Θυμάμαι όταν σπούδαζα Media Law στο Λονδίνο, το σωτήριο έτος 2005 που βγήκε η Παπαρίζου πρώτη, που μας ανέλυσαν μία υπόθεση της Αρχής Ραδιοτηλεόρασης του Η. Βασιλείου, η οποία απαγόρευσε τη μετάδοση μίας βραβευμένης ταινίας μικρού μήκους στην οποία η ηθοποιός που υποδυόταν τη Μαρία Μαγδαληνή έκανε στοματικό έρωτα σε ένα άγαλμα που αναπαριστούσε τον εσταυρωμένο. Μάλιστα, από ό, τι μας είπαν, είχε και ένα πλάνο στο οποίο το άγαλμα μετά τον στοματικό έρωτα απέκτησε και στύση. Το BBC δεν μετέδωσε τελικά την ταινία, αλλά καταλαβαίνεις είχε ξεσπάσει σάλος και είχε γίνει talk of the town μεταξύ μπίρας, εμετού και fish and chips. Ο καθηγητής μου, μας είχε πει ότι κλήθηκε να παρακολουθήσει την εν λόγω ταινία και να γνωματεύσει κατά πόσο την θεωρεί προσβλητική, και μας εξομολογήθηκε off the record ότι έπληξε όσο τίποτα στον κόσμο παρακολουθώντας την και ότι ήταν τόσο κακογυρισμένη που υπό φυσιολογικές συνθήκες ουδείς τηλεθεατής θα προλάβαινε να δει το τσιμπούκι. Όλοι θα το γύριζαν στο iTV και στο Big Brother που τότε ήταν στα φόρτε του.

Εφτά χρόνια μετά, έχουμε ανάλογα γεγονότα στο Χυτήριο, όχι βέβαια σε τόση πολιτισμένη εκδοχή όπως στην Αγγλία, άλλωστε μεσόγειοι είμαστε, θα πούμε και μια κουβέντα παραπάνω. Προσωπικά θεωρώ υπερβολική την ενόχληση των Χριστιανικών Οργανώσεων. Στην Ελλάδα που ψωμολυσσά, βρέθηκε κόσμος να πάρει τον σταυρό στο χέρι και να διαδηλώσει εναντίον μιας παράστασης (που το πιο πιθανόν ήταν να μην πάρουμε χαμπάρι ότι ανέβηκε αν δεν της έδιναν τόση σημασία) αντί να πάει στο Σύνταγμα και να ρημάξει τη Βουλή και τους πολιτικούς που τους ξεπουλάνε κάθε μέρα. Ε, ο καθείς με τις προτεραιότητές του θα μου πεις. Είναι τώρα σαν να πάω εγώ έξω από το κέντρο που τραγουδά η Βανδή και να απαιτώ να ακυρωθεί η εμφάνισή της, επειδή στο πρόγραμμά της λέει και τραγούδια της Βίσση τα οποία δυσφημούνται όταν βγαίνουν από το παράφωνο λαρύγγι της. Το ίδιο πράγμα είναι άμα το δεις πιο κυνικά και πιο ψύχραιμα. Παρεμπιπτόντως, τον Μάρτιο ανεβαίνουν οι «Δαίμονες», μην τυχόν και δω ανάλογα ρεζιλίκια, θα γίνουμε από δυο χωριά…

Στο θέμα μας! Ναι, απόρησα με το φανατισμό των θείτσων και των γιαγιάδων που έσπευσαν να υπερασπιστούν θρησκείες εν έτη 2012 (δεν ξέρω, είναι που άρχισαν να βλέπουν τα Χερουβείμ να τους κλείνουν το μάτι και θέλουν μια πιο ευνοϊκή μετάθεση εν τόπο χλοερό; Δεν ξέρω). Αλλά με πείραξαν και οι δήθεν προοδευτικοί που έσπευσαν να υποστηρίξουν ξαφνικά την ελευθερία της τέχνης και της έκφρασης. Κάνε μας τη χάρη, μάνα μου!

Κόβω το κεφάλι μου, αν αυτή η παράσταση έθιγε τον Αλλάχ όλοι αυτοί οι μάγκες της Lifo που θέλουν να τους λέμε hipsters αντί άπλυτους, θα έθεταν ζήτημα σεβασμού στην πολυπολιτισμικότητα της Αθήνας, θα έθεταν θέμα σεβασμού στην ανεξιθρησκία και θα γίνονταν ένα σώμα, μια γροθιά με τους Πακιστάνες, που έρχονται κατατρεγμένοι στη χώρα μας και δεν τους αφήνουμε να ασκήσουν τα θρησκευτικά τους δικαιώματα! Αν ανέβαινε παράσταση που έθιγε τους Μουσουλμάνους, το μισό Γκάζι θα είχε αρματωθεί πανό με συνθήματα τύπου «σεβασμό στην διαφορετικότητα», «ζήτω η ελευθερία της σκέψης» και θα έπαιρνε φωτιά το instagram! Θυμήθηκα τώρα ένα μαλακισμένο Αφγανό συμφοιτητή μου, στην Αγγλία του 2002, όπου έκανε παράπονο στον Διευθυντή της Εστίας, ότι «δεν είναι δυνατόν ο γείτονας μου (για μένα λέει) να ακούει τσιφτετέλια (το τραύμα του είχε φταίξει) την ώρα που προσπαθώ να προσευχηθώ στο δωμάτιό μου!» True story.

Τέλος πάντων. Αλήθεια, πολύ αμφιβάλλω αν έστω κι ένας από όλους αυτούς τους άθεους που θίχτηκαν με την στάση των Χριστιανικών Οργανώσεων αν θίχτηκε με τους εκατοντάδες Μουσουλμάνους που κατέκλεισαν τις προάλλες την Πλατεία Ομονοίας κι άρχισαν να κάνουν τούμπες επειδή τάχα μου τους χλευάσανε στη Γαλλία τον Μωάμεθ! Να, σας πάει να τα βάλετε με τους Μουσουλμάνους! Τις θείτσες όμως τις γωνιάσατε, τρομάρα σας!

Καλώς ή κακώς, η Ελλάδα έχει πληθυσμό με θρήσκευμα τη Χριστιανοσύνη. Από τη στιγμή που ζεις σε αυτή την κοινωνία αποδέχεσαι και οφείλεις να σέβεσαι τους Νόμους, τα ήθη, τα έθιμα και τη θρησκεία της. Κι εγώ δηλώνω άθρησκος, κι εγώ απεχθάνομαι τις εκκλησιές, τους παπάδες, και θεωρώ τον Χριστιανισμό και οποιαδήποτε άλλη θρησκεία μεγάλες απάτες αλλά δεν κάθομαι να ενοχλήσω, ούτε να θίξω τον κόσμο που πιστεύει. Αν δεν σας αρέσει, φύγετε και πηγαίνετε σε μια χώρα άθεων (η Σουηδία απ’ ό, τι ακούω προσφέρεται) να βρούμε όλοι την υγειά μας.

Αχ, μάνα μου! Αρχαία Ελλάδα! Αυτή ήταν κοινωνία! Είχαμε το 12θεο, βολεύονταν οι πάντες. Ούτε προβλήματα, ούτε διαδηλώσεις. Είχαμε Θεό τον Δία, που κεράτωνε την Ήρα νυχθημερόν, τι να πεις για να θίξεις τους πιστούς του…; Αφού ήταν ένα ρεμάλι από μόνος του. Ήταν και η Αφροδίτη τσουλάκι πρώτης τάξης, άντε να θιχτεί μετά η Ασπασία του Περικλή αν της είπες «γαμώ την Αφροδίτη σου!» Βυζάντιο: Η αρχή όλων των κακών! Αυτό μας έφερε στο χείλος του γκρεμού σήμερα.

Τέλος πάντων, εν κατακλείδι, αυτό που θέλω να πω είναι ότι πολύ κακώς άφησαν οι γριούλες τα βραστά τους, τα κεντήματά τους και τα γλυκά του κουταλιού τους και βγήκαν να διαδηλώσουν ενταντίον μιας κακόγουστης παράστασης, αλλά δεν μας χέζουν και οι υπόλοιποι που ξαφνικά θυμήθηκαν την ελευθερία της τέχνης και της έκφρασης. Γράψτε κανά τουήτ να περάσει η ώρα σας…

Φτιάχτηκα Δευτεριάτικα!

Δεν τα προλαβαίνουμε τα κείμενα σήμερα!

Με πήρανε τηλέφωνο άρον, άρον, Δευτέρα το πρωί, για να μου πουν ότι ο έρωτας της ζωής μου, η Βίσση μου, μου έστειλε και πάλι ραβασάκι. Ως γνωστόν, η Βίσση τραγούδησε στη Blinker´s την Παρασκευή. Δεν παρέστην, και το φέρω βαρέως, καθότι είχαμε τον γάμο που σου αναφέρω στην προηγούμενη ανάρτηση. Δεν παρέστην γιατί πρώτον, μια φορά παντρεύω τη φίλη μου και επιπλέον επειδή συνήθισα να βλέπω τη Βίσση μέσα στα Albert Halls και τα παλάτια του Λονδίνου, δεν μου καθότανε καλά να τη δω να τραγουδά σε μια μπιραρία της Έγκωμης στην οποία όλοι ξέρουμε τι είδος κόσμου συχνάζει τις καθημερινές.

Εν πάση περιπτώσει, ήλπιζα η Βισσάρα μου να με συγχωρέσει που χάνω για πρώτη φορά από το 1999 λάιβ εμφάνισή της στην Κύπρο και να μην μου το κρατά μανιάτικο. Έρχομαι που λες στη δουλειά σήμερα μίζερος και κατηφής και λαμβάνω το δώρο αυτό:

 

«Στον φίλο μου Βέλα, με τις καλύτερές μου ευχές!»

Έλιωσα και ένιωσα και τύψεις από πάνω.  

Αχ, Άννα Βίσση, γιατί δεν παντρευτήκαμε ακόμη;!

Σιντριβανάτο

Μπονζούρ και αμπαζούρ!

Όπως μάλλον θα διαβάσατε στο μπλογκ της Ράνιας, την περασμένη Παρασκευή παντρέψαμε την αδελφή της. Είμαι φίλος με την αδελφή της Ράνιας εδώ και πολλά χρόνια, αλλά λόγω περιστάσεων και κυρίως λόγω των μπλογκς τον τελευταίο ενάμιση χρόνο κάνω πιο πολλή παρέα με την αδελφή της, παρά με την ίδια. Όχι ότι με χαλάει βεβαίως, βεβαίως, απλά το επισημαίνω για να δεις πόσο κοντά σε φέρνει με έναν άνθρωπο ένα μπλογκ. Την παντρέψαμε που λες, και ως είθισται κλήθηκα να ετοιμάσω το βίντεο της βραδιάς.

Ήταν πολύ αστεία και επίπονη διαδικασία. Σκεφτήκαμε να αποφύγουμε τα τετριμμένα και βαρετά βίντεα, όπου προβάλλεται η νύφη και ο γαμπρός από την παιδική τους ηλικία και έπειτα και να ετοιμάσουμε μια υπερπαραγωγή. Η Ράνια μου πρότεινε να μαζέψουμε όλους τους κολλητούς τους σε ένα μέρος και να γυρίσουμε μια παρωδία των τίτλων έναρξης από τους Friends, που είναι η αγαπημένη σειρά του ζεύγους. Σημείωσε ότι δεν έχω δει ποτέ μου Friends, ποτέ δεν άντεξα να δω πάνω από 15’ και δεν ήξερα ότι στους τίτλους της σειράς «τα φιλαράκια» πέφτουν και χορεύουν μέσα σε ένα σιντριβάνι.

Anti-Christos: Και το σιντριβάνι που θα το βρούμε, μάνα μου;

Rania: Κάτσαμε και τα μετρήσαμε.

- Και;

- Έχει πολλά στα Roundabouts της Λεμεσού, ένα στην πλατεία της Αγίας Νάπας και ένα στο πάρκο της Ακρόπολης!

- Και θα μαζέψουμε 15 άτομα στα Roundabouts της Λεμεσού για να πέσουν να χορεύουν μες τα σιντριβάνια;

- Τους ρώτησα ήδη και δεν έχουν πρόβλημα!

Οι κουμπάρες μου ανακοίνωσαν την απόφασή τους λες και το να πέσεις μέσα σε σιντριβάνι και να αρχίσεις να χορεύεις να είναι το πιο καθημερινό πράγμα. Εντάξει, δεν κατακρίνω τέτοιες πράξεις, άλλωστε πρώτος και καλύτερος επικροτώ κάτι τέτοια χαρωπά, αλλά μου φάνηκε παράξενο που συγκατένευσαν τόσα άτομα σε κάτι τέτοιο χωρίς ιδιαίτερες αντιστάσεις.

- Anti-Christos: Και θα πάμε 15 άτομα στη Λεμεσό με λεωφορείο να πέσουμε στα σιντριβάνια; Κι αν είναι κλειστά και δεν λειτουργούν;

- Rania: Ε, τότε θα πάμε σ’ αυτό της Αγίας Νάπας.

- Άλλη δουλειά δεν θα κάνουμε;

- Αποκλείεται να μην δουλεύουν, θα πάρουμε τηλέφωνο να ρωτήσουμε.

-Τι; Θα πάρουμε τηλέφωνο να τους πούμε: «Γεια σας, καλημέρα στην όμορφη Λεμεσό! Λειτουργούν σήμερα τα σιντριβάνια σας να έρθουμε να πέσουμε, γιατί έχουμε κι ένα γάμο να οργανώσουμε;»

Οι κουμπάρες δεν έβλεπαν το παράξενο του πράγματος.

- Anti-Christos: Καλά, άμα τα οργανώσετε εγώ δεν έχω πρόβλημα. Άμα έρθει η αστυνομία να μας μαζέψει όμως, εγώ εσάς θα υποδείξω ως εγκέφαλους της υπόθεσης.

- Σιγά που θα έρθει η αστυνομία. Εδώ τους τηλεφωνάς να έρθουν με τον κλέφτη μες το σπίτι και δεν συγκινούνται. Θα έρθουν να μας μαζέψουν από τα σιντριβάνια; Εξάλλου τα σιντριβάνια δικά μας είναι, εμείς τα πληρώνουμε με τους φόρους μας, ό, τι θέλουμε τα κάνουμε.

Λογικότατα επιχειρήματα!

Περνούσαν οι μέρες και συνειδητοποιήσαμε ότι δεν είναι εύκολο να πάμε να πέσουμε στα σιντριβάνια της Λεμεσού (Για να πω και την αλήθεια, προσωπικά δεν ξέρω καν αν υπάρχουν σιντριβάνια στη Λεμεσό, αλλά αν κρίνω από τους Αελίστες που ξεσάλωσαν πέρσι με το πρωτάθλημα, όλο και κάποιο σιντριβάνι θα βρέθηκε να τους φιλοξενήσει).

Με τούτα και με κείνα, σκεφτήκαμε ότι υπάρχει σιντριβάνι και στον κήπο του μοναστηριού του Κύκκου, στην Έγκωμη. Δίπλα από τα σπίτια μας σχεδόν, πώς δεν το σκεφτήκαμε;

- Κουμπάρα β': Θα πάρω εγώ τηλέφωνο τον υπεύθυνο του μοναστηριού από Δευτέρα, να πάρω άδεια.

- Anti-Christos: Σιγά μην σας δώσουν άδεια οι παπάδες!

- Έννοια σου.

Τηλεφώνησε η κουμπάρα, δεν ξέρω με ποιον μίλησε και πήρε τάχα μου την άδεια. «Δικαιούστε να πέσετε στο σιντριβάνι με τον όρο να είστε κόσμιοι» της είπε κάποιος υπέυθυνος του μοναστηριού. Το όνομα αυτού αγνοείται.

- Anti-Christos: Σίγουρα ρε παιδί μου; Ή θα πάμε εκεί και θα μας τρέχουν οι παπάδες με τις μαγκούρες;

Για να είμαστε 100% σίγουροι πήρα τη Ράνια ένα απόγευμα και πήγαμε στο μοναστήρι. Βρήκαμε εκεί στον κήπο ένα αστυνομικό.

- Anti-Christos: Γεια σας! Ξέρετε, θα παντρευτεί μια φίλη μας σε λίγες μέρες και θα θέλαμε την άδειά σας να έρθουμε εδώ στον κήπο να φωτογραφηθούμε.

- Αστυνομικός: Κανένα πρόβλημα αγαπητοί μου, εδώ θα είμαστε.

- Σας πειράζει να πέσουμε μέσα στο σιντριβάνι και να αρχίσουμε να χορεύουμε;

- (έκθαμβος) Γιατί;

- Έτσι θέλουμε. Για να γίνει το βίντεο κλιπ του γάμου.

- Ούτε να το διανοείστε! Κατ’ αρχάς θα βγάλετε αρρώστιες από τα βρομόνερα του σιντριβανιού και τα χημικά που έχει μέσα, μην σας πω ότι αν το μάθει ο Ηγούμενος θα φέρει αστυνομία να σας μαζέψει την ίδια στιγμή!

- Καλά, εσάς τι σας πειράζει αν βγάλουμε αρρώστιες; Και στο κάτω, κάτω, μέχρι να το πάρει χαμπάρι ο Ηγούμενος εμείς θα έχουμε τελειώσει το γύρισμα.

- Ούτε να το διανοείστε!

- Καλά, εμείς θα έρθουμε και υποσχόμαστε να μην πέσουμε. Θα τραβήξουμε λίγα πλάνα γύρω, γύρω και θα φύγουμε (ψέματα λέγαμε, θα πέφταμε αλλά δεν του το λέγαμε).

- Να πάτε στο καλό.

Περνούσαν οι μέρες και το θέμα σιντριβάνι δεν έβρισκε λύση. Τελικά, ο κουμπάρος θυμήθηκε ότι υπάρχει σιντριβάνι και στον Δημοτικό Κήπο Λευκωσίας, δίπλα από το παλιό κτίριο του ΘΟΚ και μου έστειλε με μέηλ μια φώτο να το δω, να το εγκρίνω.

- Anti-Christos: Μα θα πάμε να πέσουμε μέσα στο σιντριβάνι που κατουρούν οι Πακιστανοί και οι Φιλιπινέζες;

- Κουμπάρος: Όλα για τους φίλους μας.

- Anti-Christos: Και θα τραβώ εγώ το πλάνο με τις Σρι Λανκέζες στο φόντο να κάνουνε πικ νικ;

- Rania: Θα πάμε να τις παρακαλέσουμε να μετακινηθούν, να μην ενοχλούν το πλάνο.

- Anti-Christos: Εγώ δεν πάω, σας το λέω.

- Rania: Θα πάω εγώ. Δεν ντρέπομαι.

- Anti-Christos: Ε, ρε να είχαμε Χρυσή Αυγή στην Κύπρο! Μόνο και μόνο που θα μπαίναμε στον κήπο με τα μαύρα φανελάκια, θα άδειαζε ο χώρος όλος! Nα της τηλεφωνήσουμε να στείλει ένα λόχο: «Η Χρυσή Αυγή καθαρίζει Πακιστανούς στον Δημοτικό Κήπο, για να γυριστεί το βίντεο κλιπ της αδελφής της Ράνιας!» Έκτακτα.

Μην στα πολυλογώ, πήγαμε τον Δημοτικό Κήπο. Δεκαπέντε άτομα. Πέσαμε με τα ρούχα μέσα στα σιντριβάνια και χορεύαμε (χωρίς μουσική) για να γίνει το βίντεο. Έπεσα κι εγώ με το iphone στη τσέπη (στα είχα ξαναγράψει) το διέλυσα. Πέφτοντας μάτωσα τον αγκώνα μου που σκίστηκε πάνω σε κάτι σίδερα του σιντριβανιού. Λαμπρά! "Εκτός του ότι θα κολλήσουμε αρρώστιες από τα βρομόνερα, θα βγάλουμε και τέτανο! Τουλάχιστον βγαίνει ωραίο το πλάνο." Τελειώσαμε το γύρισμα σε 45’. Πάω σπίτι, βάζω να δω τι τραβήξαμε και τι παρατηρώ; Η γκόμενα-διάνοια που πήρε την κάμερα όταν αποφάσισα να πέσω κι εγώ στα νερά δεν πάτησε το record. Και δεν ήταν καν ξανθιά. Με λίγα λόγια, έπεσα μέσα στα σκατόνερα, μάτωσα και διέλυσα κινητό για το τίποτα. Ούτε ένα πλάνο που να μαρτυρεί ότι συνέβαλα κι εγώ σε όλο αυτό.

ΟΚ, φταίω κι εγώ που δεν έλεγξα βγαίνοντας αν γυρίστηκε το πλάνο, αλλά πού να μου περνούσε από το μυαλό ότι εν έτη 2012 υπάρχει κόσμος που πρέπει ακόμα να του πεις «πάτα αυτό το κόκκινο κουμπάκι για να αρχίσεις να βιντεογραφείς» όταν του παραδίδεις την κάμερα! Τέλος πάντων.

Ευτυχώς τα πλάνα που είχα τραβήξει πριν πέσω ήταν αρκετά για να γεμίσουν δύο λεπτά μουσικής οπότε το βίντεο ολοκληρώθηκε με επιτυχία. Παρόλα αυτά, μπορούσε να ήταν και καλύτερο. Εννοείται ότι όταν είδα την τύπισσα στον γάμο την περασμένη Παρασκευή την αγνόησα επιδειχτικά. Ε, μα… Είδαμε και πάθαμε να βρούμε το σιντριβάνι, είδαμε και πάθαμε να πέσουμε μέσα όλοι μαζί για να μην έχω μισό αναμνηστικό από όλο αυτό;! Γκρρρ! Στον επόμενο γάμο που θα κληθώ να γυρίσω βίντεο, ένα powerpoint με φωτογραφίες του γαμπρού και της νύφης από την παιδική τους ηλικία κι άντε γεια!

Λε Πρεζιντάν!

Αν δεν είδες τη συνέντευξη του «προέδρου» μας στον Ντίνο Οδυσσέως την περασμένη Πέμπτη, δεν έχεις δει τίποτε στην τηλεόραση. Μία ώρα αστείρευτου γέλιου που θα ζήλευε και ο πιο πεπειραμένος stand up comedian. Μία ώρα γεμάτη από ατοπήματα, παραληρήματα, λαϊκισμούς που συνέθεσαν γι άλλη μια φορά το «ανθρώπινο πρόσωπο του προέδρου μας». Πριν δούμε το βίντεο με τα highlights, επίτρεψέ μου να σου ανακοινώσω το πιο κορυφαίο από όλα, γιατί δεν χορταίνω να το διηγιέμαι: Κόπηκε το σήμα μετάδοσης του ΑΝΤ1 τη στιγμή που ο πρόεδρος άρχισε να εκνευρίζεται και να λέει σε έντονο ύφος πως «δεν πρόκειται κανένας να του κόψει το δικαίωμα της σκέψης, δεν πρόκειται κανένας να του κόψει το δικαίωμα να μιλά!» Πριν καν ολοκληρώσει αυτή την πρόταση, η οθόνη πάγωσε και το σήμα έπεσε. Δεν επέστρεψε ποτέ! Μαύρη οθόνη. Τραγική ειρωνεία; Σύμπτωση; Φάρσα από τους ηλεκτρονικούς του σταθμού; Ή μήπως υπάρχει Θεός και βλέπει; Όπως και να ‘χει, η σύμπτωση είναι συγκλονιστική και ούτε εγώ που τον μισώ θανάσιμα δεν θα μπορούσα να φανταστώ πιο ευφάνταστο και πιο εξευτελιστικό φινάλε εκπομπής! Να του κόβουν το σήμα, πάνω που λέει ότι δεν θα βρεθεί ποτέ κανείς να τον φιμώσει! Απίστευτο!

Τέλος πάντων, ας δούμε ένα μικρό βίντεο με τα καλύτερα της εκπομπής και επανερχόμαστε να τα σχολιάσουμε!

Μην μου πεις ότι δεν συγκινήθηκες; Ο Πρόεδρός μας θεωρεί ακόμα και σήμερα την Έλση «πολύ ωραία κοπέλα». Δεν είναι γλύκας; Δεν είναι έρωτας; Άλλωστε το είπε και ο ίδιος: «Χωριό που φαίνεται…» Θα μπορούσε βέβαια να βάλει τελεία στη λέξη χωριό. Κι όμως όχι. Να ξυπνάς επί σειρά ετών, μέρα, νύχτα δίπλα από τον Χάρο με περμανάντ και να τον θεωρείς και «ωραία κοπέλα», αξία ανεκτίμητη. Ένα τεράστιο «μάνα μου ρεεεε» από το μπλογκ μας, κύριε Πρόεδρε.

Ο Πρόεδρός μας βλέπει πολλές ελληνικές σημαίες και ανησυχεί. Την κατοχική σημαία των Τούρκων στον Πενταδάκτυλο που καλύπτει ολόκληρη οροσειρά δεν ξέρουμε αν την βλέπει και αν τον ανησυχεί, που μάλιστα είναι τόσο μεγάλη που μέχρι και το Γκίνες ήρθε να τη μετρήσει για να τη συμπεριλάβει στο βιβλίο με τα ρεκόρ του. Κατά τα άλλα οι ελληνικές σημαίες τον ανησυχούν! Πόσο βόδι! Πόσο ακαλλιέργητος μπορεί να είσαι, ώστε να βλέπεις την ωραιότερη σημαία στον κόσμο, τη γαλανόλευκη, να κυματίζει και αντί να αγαλλιάζει η ψυχή σου με όλα όσα συμβολίζει, να ανησυχείς!

Ο πρόεδρός μας θεωρεί τους Τουρκοκύπριους ως τα μεγαλύτερα θύματα της τουρκικής εισβολής. Το ότι ζουν παράνομα μέσα στα σπίτια μας, παρασιτούν εις βάρος μας και έχουν περισσότερα ωφελήματα από τους δήθεν ισότιμους ελληνοκύπριους δεν το έθιξε. Ε, ο καθείς θα υποστηρίξει την πλευρά του, σωστά;

Ο πρόεδρός μας, ο πρώτος πολίτης του κράτους, απαντά στα ερωτήματα των δημοσιογράφων με επιφωνήματα. «Ππεεε… όλα αυτά είναι παραμύθια!» Αυτό το «ππππεεεε» το είχα στο repeat πολύ ώρα. Είναι απίστευτα χαμηλό το επίπεδο του πολιτικού λόγου που αρθρώνει, δεν στο λέω για καινούριο. Απλά κάθε φορά ξεπερνά τον εαυτό του. Δεν ξέρω πότε θα καταλάβει ότι δεν απευθύνεται σε γέρους που παίζουν πρέφα στον καφενέ του Μπούρλα, αλλά σε κόσμο που έβγαλε και ένα σχολείο.

«Και στο κάτω, κάτω, αν η μάνα μου ήταν πλύστρα, τι τους κόφτει;» είπε αναφερόμενος στους «δήθεν» Αγανακτισμένους. Κατάλαβες…; Φάγαμε ένα ολόκληρο καλοκαίρι έξω από το Προεδρικό να διαδηλώνουμε εναντίον της διαφθοράς του, εναντίον των κακώς εχόντων και εναντίον μιας εγκληματικής παράλειψης που σκότωσε 13 συμπολίτες μας και από όλα αυτά, το μόνο που κράτησε, είναι ότι είπαμε τη μάνα του Πλύστρα! Αυτή η διαύγεια πνεύματος, ρε παιδί μου, αυτή η κατανόηση των γεγονότων και η ακριβής ερμηνεία των περιστατικών είναι αξιοθαύμαστη. Επίσης, μας αποκάλεσε υποχείρια άλλων κομματικών δακτύλων γιατί «δεν είναι δυνατόν ο κόσμος να εξοργίζεται έτσι, στα καλά καθούμενα». Ναι, είναι από τα άγραφα!

Πενταετία Χριστόφια – Τι ανέκδοτο!

Το Ρίσκο

Κάθε φορά που παρακολουθώ παράσταση της Fresh Target Theatre Ensemble, ή τέλος πάντων μια παράσταση δουλεμένη από τον Πάρι Ερωτοκρίτου φεύγω με τις καλύτερες εντυπώσεις και σπεύδω να τη διαφημίσω στο μπλογκ. Απόψε είδα «Το Ρίσκο», μια παράσταση στην αγγλική γλώσσα, που αφορά το χτίσιμο οικίας στα κατεχόμενα από ένα ζευγάρι Άγγλων (τύπου Όραμς) το οποίο αναγκάζεται να την εγκαταλείψει όταν ο νόμιμος ιδιοκτήτης της περιουσίας από την ελεύθερη Κύπρο την διεκδικεί μέσω δικαστηρίου. Η υπόθεση δεν θίγει μόνο το πολιτικό / νομικό ζήτημα, εστιάζει επίσης και στη συζυγική σχέση του ζευγαριού που φθείρεται και αποτελειώνεται όσο εξελίσσεται το έργο.

Παρόλο που άκουσα διιστάμενες απόψεις κατά πόσο το έργο αξίζει, εμένα μου άρεσε για διάφορους λόγους, σου παραθέτω τους κυριότερους μαζί με επιπλέον παρατηρήσεις για το τι απόλαυσαν απόψε οι οφθαλμοί μου:

Κατ' αρχάς, ήταν σκέτη καύλα να βλέπω τους Άγγλους να πανικοβάλλονται για το αν θα χάσουν ή όχι το σπίτι "τους". Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δικαίωση να τους βλέπεις να βρίζουν την ώρα και τη στιγμή που πάτησαν το ξερό τους στην Κύπρο και να γίνονται έξαλλοι που ένας χωριάτης Έλληνας της Κύπρου τους στέλνει από εκεί που ήρθαν. Πωρώνεσαι τόσο πολύ που στο χειροκρότημα θέλεις να φωνάξεις συνθήματα, από το «η Κύπρος είναι Ελληνική», μέχρι το «Έξω οι βάσεις από την Κύπρο». Προσωπικά, παρασύρθηκα τόσο πολύ από το μίσος μου απέναντι στους Εγγλέζους που στο τέλος δεν ήθελα να χειροκροτήσω τους Άγγλους ηθοποιούς (πρωταγωνιστούν δύο Άγγλοι ηθοποιοί, εισαγόμενοι), αλλά να τους δείξω κωλοδάχτυλο και να κάνω την γνωστή χειρονομία που τους εισηγείται να πάρουν τα τρία μου.

Εξαιρετική εθνική κάθαρση, που λες!

Είχε, πάντως, πραγματικό ενδιαφέρον να παρακολουθείς τους Άγγλους με τους φίλους τους να μας κουτσομπολεύουν και να μας κακολογούν, να μας οικτίρουν και να μας ειρωνεύονται, να λένε και πικρές αλήθειες δυστυχώς, και να ακούς τη δική τους ερμηνεία στην πολιτική κατάσταση. Μόνο και μόνο απ’ αυτή την άποψη, άξιζε κάθε λεπτό της παράστασης.

Ε, προς το τέλος όταν το ζευγάρι άρχισε να καβγαδίζει και να φανερώνει τις αδυναμίες της σχέσης του, βαρεθήκαμε. Φυσικό ήταν. Εμάς μας ένοιαζε μόνο να δούμε ποιος θα πάρει το σπίτι. Άπαξ και μας το επιστρέψανε, ποιος τους γαμεί. Μη σώσουν και τα ξαναβρούν! Αν έγραφα εγώ το σενάριο, θα τους είχα κάψει κιόλας, να γίνουν παρανάλωμα στο φινάλε να το ευχαριστηθώ περισσότερο.

Επί σκηνής, καθ' όλη τη διάρκεια του έργου, εμφανίζεται κι ένας ηθοποιός που φορεί μάσκα σκύλου, ράτσας μπουλντόκ. Δεν μιλάει καθόλου, απλά περιφέρεται πάνω, κάτω στο σκηνικό. Είχαμε μία συζήτηση με το πέρας της παράστασης κατά πόσον είναι συμβολικός ο ρόλος του ή αποδίδει όντως το κατοικίδιο σε μια πιο μεταμοντέρνα απόδοση. Παρόλο που πιστεύω ότι η διάνοια του σκηνοθέτη τον φαντάστηκε κάτι ανάμεσα στις δύο πιο πάνω εκδοχές, εντούτοις θεωρώ ότι εφόσον δεν γάβγισε ούτε μια φορά, μάλλον προς το συμβολικό το κόβω να τείνει. Εξαιρετικό εύρημα, όπως και να ‘χει.

Ακόμη μια ευχάριστη έκπληξη ήταν οι υπότιτλοι που εμφανίζονταν καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης επάνω στο σκηνικό για τους μη κατέχοντες την αγγλική. Νόμιζα ότι η προφορά των ηθοποιών θα με παρέπεμπε στην ανάγνωσή τους, αλλά όλως παραδόξως δεν χρειάστηκε ούτε μια στιγμή να κοιτάξω τη μετάφραση. Μιλούσαν πολύ καθαρά και απλά. Παρόλα αυτά, θα ακούσεις εκείνη τη μισησμένη προφορά τους, θα την χορτάσεις, θα την κάνεις εμετό, καθώς επίσης και τις φράσεις κλισέ που χρησιμοποιούν στην καθομιλουμένη τους και θέλεις να τους στρίψεις το λαρύγγι, τύπου: “Oh, darling this is marvellous”, “I am sick and tired”, και τα τοιαύτα.

Το μοναδικό faux pas που εντόπισα ήταν μια αναφορά στο πρόγραμμα της παράστασης στη "Βόρεια Κύπρο". Το βόρεια, δυστυχώς, γραμμένο με κεφαλαίο Βήτα. Δεν υπάρχει Βόρεια Κύπρος κύριοι. Δεν πρόκειται για κάτι ανάλογο της Βορείου Κορέας. Υπάρχει κατεχόμενη Κύπρος, υπάρχει Κύπρος, και υπάρχει και το βόρειο (βήτα μικρό) τμήμα της Κύπρου που κρατείται παράνομα. Διαλέγετε και παίρνετε. 

Πολλοί δικηγόροι ανάμεσα στους εκλεκτούς θεατές, πολλοί συμμαθητές μου και πολλοί γνωστοί. Δεν προλάβαινα να χαιρετώ κόσμο. Αν συνεχίσει να παίζεται ψάξε το, αξίζει να το δεις. Αν πάλι είσαι από τα ζώα που πάνε στα κατεχόμενα ελαφρά τη καρδία και ουδόλως σε απασχολεί το θέμα των περιουσιών μας, τότε μην σκας, Σεφερλή από βδομάδας και πολύς σου πέφτει.  

Σε χαιρετώ, με το καλύτερο «Ρίσκο».

Μα, Τον Θεό, Πραξούλλα Χαλάλιν Σου...

Η μεγάλη ντίβα του ελληνικού τραγουδιού, Πραξούλα, μας υποδέχτηκε στα μέγαρά της φορώντας μια μεταξένια ρόμπα διακοσμημένη από αναρίθμητους πολύτιμους λίθους και ροζ φτερά πεκάτσας. Καθόταν σε μία χρυσοποίκιλτη πολυθρόνα και ρέμβαζε από το μπαλκόνι της τα κύματα που πάφλαζαν στους βράχους. «Από τον καιρό που σταμάτησα το τραγούδι αυτή είναι και η αγαπημένη μου στιγμή της μέρας» μας είπε και ρούφηξε μία γουλιά από τσάι στρουθοκαμήλου.

Η Πραξούλα του πενταγράμμου, η Πραξούλα της Κύπρου, η Πραξούλα όλων, καθόταν απέναντί μας και ήταν έτοιμη να μας αποκαλύψει για πρώτη φορά μυστικά που σημάδεψαν μια πολύχρονη πορεία δόξας, χρυσών και πλατινένιων δίσκων και απέραντων θαυμαστών. Χειμαρρώδης όπως πάντα δεν σταμάτησε λεπτό να μας εκπλήσσει με τις αποκαλύψεις της:

«Εγώ πάντα ήθελα να γίνω τραγουδίστρια. Δυστυχώς όμως, το οικογενειακό μου περιβάλλον ήθελε να ασχοληθώ με τα οικονομικά. Με έστειλαν με το ζόρι στο LSE και άφησαν το πεδίο ελεύθερο στην κάθε Βίσση να μεσουρανεί ανενόχλητη στις πίστες. Η αλήθεια είναι ότι έτρωγα τις σάρκες μου από τη ζήλεια. Ήθελα πάση θυσία να λάμψω, να καλλιεργήσω αυτό το ακατέργαστο διαμάντι που είχα στο λαιμό».

«Πήγα στο X- Factor. Τον καιρό εκείνο ήταν στην κριτική επιτροπή ο Μουρατίδης, ένας πολύ αυστηρός κριτής. Με το που με είδε μου είπε «Πώς ήρθες έτσι ντυμένη;» Του εξήγησα πως είχα έρθει από την Κύπρο και στην Κύπρο είμαστε όλες σεμνές. Με απέρριψε. Η Γκαγκάκη άρχισε να χασκογελά, αλλά η πορεία μου τους αποστόμωσε και τους δύο. Σήμερα μπορώ να πω, τους έχω συγχωρέσει».

«Γύρισα στην Κύπρο από την Αγγλία και δεν ήξερα τι να κάνω με το όνειρό μου. Μία μέρα έβλεπα στην τηλεόραση το Big Brother 1. Ήταν η Κυριακή που αποχώρησε από το σπίτι η Δώρα Αρχοντάκη, και ο Μικρούτσικος, που ήταν τότε παρουσιαστής, της έταξε να της γράψει ένα δίσκο. Ύστερα είδα ότι παρόμοια πορεία είχε και ο Πρόδρομος Καθινιώτης αλλά και άλλα σούργελα που βγήκαν από τα reality. Αποφάσισα να κάνω το ίδιο. Δυστυχώς ήταν πολύ αργά γιατί είχε περάσει η μόδα του Big Brother, δεν γίνονταν ανάλογες παραγωγές λόγω κρίσης και εγώ δεν ήξερα τι να κάνω.»

«Επειδή όμως είμαι σιεηττάνα, πήγα και βρήκα τον Δημήτρη Χριστόφια, που είχε βγει τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Του είπα: Δημήτρη, δεν μπορώ να μπω στο σπίτι του Big Brother για να κάνω ύστερα καριέρα στο τραγούδι. Δεν με βάζεις εσύ μέσα στο δικό σου Big Brothel να χαλάσω κόσμο; Εξαιρετική ιδέα, μου είπε! Με έκανε Υπουργίνα. Εγώ, εν τω μεταξύ χαπάρι! Είχαμε κάτι ζόρια με το φυσικό αέριο τότε, έβαλα πολλούς μπελάδες πάνω στο κεφάλι μου, αλλά χαλάλι, γιατί το αέριο με έκαμε γνωστή».

«Τους λίγους μήνες που έμεινα στο Υπουργείο τα έκανα όλα λίμπα. Ούτε η Άσπα Τσίνα δεν προκάλεσε τόσα ανακατώματα στο Fame Story 1. Τσακώθηκα με τον Κασίνη, τσακώθηκα με τον Συλικιώτη, τσακώθηκα με τον Αλετράρη, ήμουν κάθε μέρα στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας για να εδραιωθώ στη συνείδηση του πολίτη σαν όνομα. Ακόμα και σε μια εκπομπή σηκώθηκα και πήγα και άρχισα να παίζω Πιθκιάβλι για να με θυμούνται. Έτσι είναι αυτά, αν δεν προκαλέσεις το κοινό, πώς θα γίνεις πρωτοσέλιδο; Αυτά είναι απλά μαθήματα δημοσιότητας που μου έδινε ο φίλος μου, ο Ψινάκης, που τώρα είναι μακαρίτης.»

«Ύστερα ήρθε η πρόταση για το Dansing. Στην αρχή είχαμε μεγάλο πρόβλημα γιατί με έβαλαν να τραγουδήσω με τον Δάκη. Ο σκηνοθέτης δεν ήξερε πώς να μας ξεχωρίσει. Η αλήθεια είναι ότι μοιάζαμε. Θέλανε να μας παρουσιάσουν σαν ντουέτο, μας είχανε βρει και όνομα, το “the Mummies Return”, αλλά άσκησα βέτο. Το πρώτο επεισόδιο έκανε πάταγο, το έχω ζητήσει και μου το πέρασαν στο ipad και το βλέπω συχνά συγκινημένη».

«Η εταιρεία μου με στήριξε πολύ. Δεν θα ήμουν εδώ αν η Sony δεν ήταν στο πλάι μου από τη πρώτη στιγμή. Θυμάμαι τον παραγωγό μου, που με πίεζε να αλλάξω το όνομά μου για να γίνει πιο πιασάρικο στην αγορά. «Δεν γίνεται να βγεις στη δισκογραφία με τέτοιο όνομα», μου έλεγε. Ήθελε να κόψουμε το επίθετο μου. «Ούτε η Μαρινέλλα, ούτε η Μαντώ, ούτε η Ευρυδίκη, ούτε η Καλομοίρα χρησιμοποιούν επίθετο» μου έλεγε. Συμφώνησα γιατί ήμουν άβγαλτη. Μετά όμως ήθελε να αλλάξουμε και το μικρό μου όνομα. Δεν γίνεται να σε λένε «Πραξούλα». Θα το κάνεις ΕΥΠΡΑΞΙΑ για να ακούγεται πιο έντεχνο, επέμεινε. Δεν δέχτηκα, αυτός μουλάρωσε κι άλλο: «Πρέπει να εκπέμπει ένα μεγαλείο το όνομα σου, όπως το Σαπφώ, όπως το Σωτηρία Μπέλλου, τέλος πάντων». Το κάναμε Ευπραξώ για ένα διάστημα… δεν έπιασε.»

«Το συγκρότημα που δημιούργησα με τον Πλιάτσικα λίγα χρόνια μετά, δεν είναι κάτι που θυμάμαι με νοσταλγία. Είχε βγει στη σύνταξη αυτός και ήθελε να με χρησιμοποιήσει για να κάνει ένα quick come back εκμεταλλευόμενος το θετικό κλίμα που είχε δημιουργηθεί γύρω από το όνομά μου. Πείστηκα σαν αδαής, και έτσι γεννήθηκαν οι «Πρυξ-Πραξ». Δυστυχώς δεν ήταν ό, τι επιθυμούσε εκείνη την εποχή το κοινό. Απογοητεύτηκα και έφυγα για το εξωτερικό όπου άρχισα να τραγουδώ σε σταθμούς του μετρό για να βγάλω τα προς το ζην».

«Μια μέρα με πέτυχε έξω από τον σταθμό του Μανχάταν ο Patrick Leonard που συνεργάστηκε με τη Μαντόνα στη δεκαετία του '80. Έπαθε έρωτα με τη φωνή μου! Εξ αιτίας μου αποφάσισε να ξανασυνθέσει τραγούδια. Κάπου εκεί γεννήθηκε και η διεθνής καριέρα. Ναι, γνώρισα και τη Μαντόνα βεβαίως, μου τη συστήσανε σε μία δεξίωση όπου έτυχε να τραγουδήσουμε για ένα φιλανθρωπικό event του Λευκού Οίκου. «Μα, εσύ είσαι η Μαντόνα που λαλούσιν;» Της είπα. Δεν της άρεσε, με έβλεπε με το μισό της όλη νύχτα η σιχαμένη. Δεν έλεγε να το χωνέψει που είχα κάνει θραύση με μια διασκευή του la isla bonita αφιερωμένη στην πατρίδα μου, ως la isla bananita. Μετά το δικό μου βερσιόν, δεν ξανατραγούδησαν ποτέ το χρυσοπράσινο φύλλο.»

«Σε μία από τις περιοδείες μου στη λατινική αμερική γνώρισα τη Σακίρα. Ήταν τότε που αποσύρθηκε από το τραγούδι για να μεγαλώσει το παιδί του Πικέ. Εντυπωσιάστηκε από το μεσογειακό μου ταμπεραμέντο και από το κούνημά μου. Μου πρότεινε να βγάλουμε ένα δίσκο μαζί, με λάτιν στοιχεία. Μου έγραψε το «Wanka, Wanka –(this time for Cyprus)». Το τραγουδήσαμε στην έναρξη της Ολυμπιάδας της Λευκωσίας. Μετά την εύρεση του φυσικού αερίου η Λευκωσία έγινε η πιο πλούσια πόλη της μεσογείου, και με δική μου πρωτοβουλία προς την ολυμπιακή επιτροπή η Λευκωσία έγινε η διοργανώτρια της ολυμπιάδας του 2024.

«Μετά απ’ αυτή την επιτυχία πιστεύω ότι ο κόσμος με καθιέρωσε ως την εκπρόσωπο του ελληνικού τραγουδιού παγκοσμίως. Στο πρόσωπό μου έβλεπαν μια νέα Σοφία Βέμπο, μια νέα Σοφία Βόσσου, μία νέα... υπερτραγουδίστρια.»

Κάπου εδώ τελείωσε και η συνέντευξή που μας παραχώρησε αυτός ο ζωντανός μύθος. Η Ντόρια, η οικονόμος της, μας ενημέρωσε πως ήταν ώρα για την κ. Πραξούλα να λάβει το μπάνιο της. «Το γάλα είναι έτοιμο κυρία», της είπε με ταπεινότητα. Η κ. Πραξούλα έκανε μια χειρονομία που σήμαινε το τέλος της συνάντησής μας. Μια κουρτίνα άνοιξε φανερώνοντας μια πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων γεμάτη γάλα. «Είναι η σωστή θερμοκρασία, Ντόρια;» Μάλιστα κυρία, της είπε αποφεύγοντας να την κοιτάξει στα μάτια.

Η Πραξούλα πέταξε με χάρη τη ρόμπα της και εν ριπή οφθαλμού βυθίστηκε στο γαλακτερό υγρό που σκέπασε σαν πάπλωμα το ιερό κορμί της. Και κάπου εδώ την αφήσαμε να απολαύσει το υπόλοιπο της μέρας της. 

Η ιστορία αυτή είναι φανταστική και ουδεμία σχέση έχει με τη πραγματικότητα.