'Ολα τα (λ) Εφτά

Γενικά με τα εφτάρια έχω καλές σχέσεις. Εξ’ όσων θυμάμαι, το 1987 ήταν συναρπαστικό, το 1997 σημαδιακό, ενώ το 2007 the best by far! Τόσο far που μυθοποιήθηκε μέσα στο μυαλό μου και νιώθω πως δεν το έζησα.

Ήταν μια χρονιά που άξιζε για δέκα. Μια χρονιά μέσα στην οποία συνέβησαν τα άπειρα θάματα, μια χρονιά που καθόρισε ανεπαίσθητα και τις επόμενες δέκα! Και είμαι πολύ ευτυχισμένος γι’ αυτό.

Τόσο ευτυχισμένος που είμαι προκατειλημμένος εναντίον του 2008, το οποίο δίσεκτο όντας, θα χρειαστεί να προσπαθήσει φοβερά για να με πείσει για το αντίθετο και το αντίδοτο.

Δεν θέλω να κάνω ανασκόπηση της χρονιάς. Αισθάνομαι πως θα βεβηλώσω τη μνήμη κάποιων στιγμών αν το κάνω. Στο κάτω-κάτω, χεστήκατε για το ολέθριο της ζωής μου. Τα θυμάμαι όμως και χαμογελώ σαν μωρό.

Βραβεία:

Θέλω να ευχαριστήσω κάποιους που έκαναν την φετινή χρονιά πιο ξεχωριστή για μένα, είτε επειδή με ανέχτηκαν, είτε επειδή τους ανέχτηκα.

Μαρία Κίτρο. Σε αγαπώ!
Χάρη και Μάριε σας ευχαριστώ :-) (εσείς εντάσσεστε στο «ανέχτηκα» χαχα!)

Τέλος, Τζοάννα μου αγαπημένη, θέλω να ξέρεις πως σου είμαι ευγνώμων για το πάθος με το οποίο με διαβάζεις καθημερινά, παρόλο που φοβάμαι πως μια μέρα θα μεγαλώσεις και θα αντιληφθείς πόσο αφελής ήσουν που ενστερνιζόσουν τις δοκησισοφίες μου.

Φιλί ζουμερό, σφιχτή αγκαλιά, σαν αυτά τα αίσχη του msn!
ΥΓ: Το σημερινό, τελευταίο, γαμημένο ποστ γράφτηκε μετά τη συνοδεία του “without you.” Very gay, I know, το σημειώνω όμως για να δικαιολογήσω την μελό εσάνς του κειμένου.

Πάμε Πόλεμο;

Σήμερα είχα μια από τις πιο fun days της ζωής μου!

Πήγα με παρέα για paintball!

Αξίζει τον κόπο να το δοκιμάσετε, παρόλο που η πλάτη μου είναι γεμάτη από μώλωπες από τις πισώπλατες σφαίρες που με χτύπησαν. Αλλά μιλάμε γι’ άλλη φάση στο Φασούρι!

Το πάρκο βρίσκεται στο δρόμο προς τους Αγ. Τριμυθειάς. Έχει τρία σκηνικά, μεταξύ των οποίων το far west το οποίο λόγω συσκότισης δεν καταφέραμε να δοκιμάσουμε. Όταν λέω σκηνικά, εννοώ κανονικά ντουβάρια. Με την τράπεζα, με την εκκλησία, τις φυλακές και το νεκροταφείο! Εν πάση περιπτώσει, χωριστήκαμε σε δυο ομάδες και προσπαθούσαμε να εξοντώσουμε όσους περισσότερους αντιπάλους μπορούσαμε.

Φορέσαμε ειδικές στολές, κράνη, γάντια και είχαμε από 200 σφαίρες ο καθένας (για να το ευχαριστηθείς πρέπει να αγοράσεις καμιά 400αρια). Τέτοιο εξοπλισμό δεν είχαμε ούτε στον στρατό, όταν υπηρετούσα. Άσε! Έκανα και πάλι έρπηση, βαρελάκι, κάλυψη-απόκρυψη και το ευχαριστήθηκα! Ούτε με ένοιαξε που ήμουν μέσα στα χώματα, ούτε που γέμισαν τα μαλλιά μου μπογιές, ούτε που αισθάνθηκα πραγματικά το κλίμα του πολέμου για πρώτη φορά στη ζωή μου!

Ερώτηση! Γιατί δεν κάνουμε το ίδιο στο στρατό; Γιατί δεν μας πάνε σε ένα πάρκο να παίξουμε πόλεμο και να εκπαιδευτούμε με χρωματοσφαιρίδια παρά μας έχουν τόσα χρόνια και βαράμε βαρέλια και λάστιχα στα πέρα μέρη; Ξέρεις πόση εκπαίδευση μπορεί να επιτευχθεί με τον χρωματοπόλεμο; Βλέπεις την κάννη του αντιπάλου να ξεπροβάλλει μέσα από τα σακιά και να αστράφτει πάνω σου από απέναντι και σκέφτεσαι: «Παναγιά μου, γίνεται πόλεμος! Αέραααα!»

Σήμερα:

- Πετύχαμε κατοχή φρουρίου,
- Πετύχαμε αρπαγή σημαίας,
- Με πέτυχαν μια φορά στα μάτια μέσα και έγινε η μάσκα μου κατακόκκινη,
- Με πέτυχαν τρεις φορές στην πλάτη και άμα με δείτε είμαι λες και δέχτηκα επίθεση από σφήκες! (Τώρα, πώς βρέθηκε ο εχθρός από πίσω μου και δεν το πήρα πρέφα είναι άλλου παπά ευαγγέλιο!)

Γενικό συμπέρασμα: Θα ξαναπάμε, είναι must! Έζησα το απόλυτο παιχνίδι για 4 ώρες!
Γενικό συμπέρασμα 2: Είναι όλο μου το σώμα εξαντλημένο, οι κοιλιακοί μου πιασμένοι και η πλάτη μου κωστομένη. Κρίμα τα γυμναστήρια που πληρώνω τόσους μήνες!

Καλώς να Ορίσουν τα Ευρώπουλα

Από την 1η του χρόνου η πτωχή μας Κύπρος ασπάζεται το Ευρώ. Με το άκουσμα της είδησης τα ώτα μου χαμογέλασαν. Νόμισα πως το Ευρώ είναι το ίδιο σε όλες τις χώρες της ΕΕ, έτσι δεν θα ήμουν αναγκασμένος να βλέπω την Κύπρο γραμμένη στα τούρκικα πάνω στο ίδιο μου το νόμισμα. Ύστερα είδα τα προτεινόμενα σχέδια από την Κεντρική Τράπεζα για το ‘κυπριακό Ευρώ,’ και θυμήθηκα ότι είμαστε αναγκασμένοι λόγω των Συνθηκών Ζυρίχης-Λονδίνου να αναγράψουμε την Κύπρο και ως Kibris. Ανατρίχιασμα, εμετός.

Τελικά αν δεν τους σφάξουμε δεν θα ησυχάσουμε.

Εν πάση περιπτώσει, θα συναλλάσσομαι με Ευρώ από ξένες χώρες προκειμένου με το νέο έτος να έχω mind peace.

Τον περασμένο Σεπτέμβριο πήγα σε ένα γάμο. Εκεί που καθόμουνα στο τραπέζι, πρόσεξα πως ένας κύριος δίπλα μου φορούσε μανικετόκουμπα με το σήμα του Ευρώ. Έθιξα κομψά το ζήτημα και εξαίρεσα την κυπριακή οικονομία για το επίτευγμα της να εισαχθεί στην ευρωζώνη. Μεταξύ σοβαρού και αστείου ανέφερα πως επιτέλους θα απαλλαγούμε από τον κάκιστο σχεδιασμό των κυπριακών νομισμάτων που μέχρι στιγμής κοσμούνταν από κάτι βρυσούλες, κάτι γέριμους αμφορείς και μιαν χωριατοπούλα η οποία χαμογελά πιο αινιγματικά και από τη Τζοκόντα, πιθανώς σε μια απελπισμένη προσπάθεια να κρύψει την αποτυχημένη της αποτρίχωση στο μουστάκι και την φαβορίτα.

Πετάγεται που λέτε ο κύριος-μανικετόκουμπο και εις μάτην προσπαθεί να με μειώσει:
- «Εμείς στη Κύπρο δεν έχουμε βασιλιάδες να τους βάλουμε πάνω στα νομίσματα μας! Είμαστε δημοκρατική χώρα!»

Η σπόντα προφανώς στόχευε στο ότι σπούδασα στην Αγγλία, λες και εγώ συμπάθησα ή ασπάστηκα ουδέποτε τις αδερφάρες τους Εγγλέζους!

- «Βασιλιάδες δεν έχουμε, αλλά έχουμε εκατό χιλιάδες ήρωες! Είδες πάνω σε κανένα νόμισμα τον Ευαγόρα Παλλικαρίδη; Τον Γρηγόρη Αυξεντίου; Τον Κυριάκο Μάτση; Γιατί, αν δεν με απατά η μνήμη μου, παλιά η Δραχμή απεικόνιζε τον Κολοκοτρώνη! Προφανώς κάτι ήξεραν οι Ελλαδίτες. Εμείς εδώ περιμένουμε να εμπνευστούμε από το Αγρινό και το κυκλάμινο στου βράχου την σκισμάδα!»*

Μούγκα ο κύριος-μανικετόκουμπο. Δεν θυμάμαι τι έκανε, μάλλον ρούφηξε το προφιτερόλ και άλλαξε συζήτηση. Ευτυχώς είχα μαζί και τον Χάρη και το ρίξαμε στην πλάκα.

"Τι λες ρε που δεν έχουμε βασίλισσα; Έχουμε και παρά έχουμε. Και ήταν παρούσα σε όλες τις μεγάλες στιγμές της χώρας. Από την ένταξη μας στην ΕΕ, μέχρι και στην υποστήριξη του ‘ΟΧΙ’ στο δημοψήφισμα." Τώρα, μαζί με το Ευρώ, θα μας μπει και η ψυχεδέλεια!

ΥΓ: Το Αγρινό είναι το εθνικό μας ζώο (χώρια από τον γάιδαρο). Είναι κάτι σαν κατσίκι με μεγάλα κέρατα. Προσωπικά το γνώρισα ως λογότυπο των κυπριακών αερογραμμών και μόνο.

Χαρά με το Ζόρι

Πήξαμε στην ευτυχία και φέτος.

Αυτή την περίοδο μου ήρθε περίοδος καθώς:

Έφαγα στη μάπα reunion γυμνασίου. Δεν λέω, χάρηκα που είδα κάποια άτομα 15 χρόνια μετά, αλλά αν γούσταρα να τους βλέπω συχνότερα θα το επιδίωκα ο ίδιος και δεν θα περίμενα τις μαζώξεις για να μνημονεύσω τις στάχτες των γυμνασιακών μου χρόνων. Εν πάση περιπτώσει, η προσποίηση οργασμού ήταν διάχυτη καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς, γι’ αυτό την λήξαμε πριν ο αλέκτωρ λαλήσει δώδεκα και ούτ' ένα τηλεφώνημα.

Έφαγα στη μάπα Χριστουγεννιάτικο dinner με την οικογένεια. Είναι η πρώτη χρονιά μετά την ηλικία των 17 που αποφάσισα να παραστώ σε οικογενειακό, γιορτινό δείπνο. Τα τελευταία 10 χρόνια τους σνόμπαρα, καθώς δεν έβρισκα την ψυχική δύναμη να τους υποστώ. Ψες έδωσα συγχαρητήρια στον εαυτό μου για το λαμπρό της απόφασης μου. Να τους σνομπάρω τα τελευταία 10 χρόνια δηλαδή. Γιατί με το που μπουκάραμε στο εστιατόριο πέσαμε φάτσα-κάρτα σε 10 τραπέζια εκ των οποίων στα 9 κάθονταν γνωστοί μας!

Στην αρχή νόμιζα πως ήταν συνεννοημένοι. Μετά, απλώς θυμήθηκα ‘πού ζω!’ …Στον κώλο της Γης.

Ψες πήγαμε στην Blinkers. Για τους καλαμαράδες που μας διαβάζουν και δεν γνωρίζουν, να σας ενημερώσω πως η συγκεκριμένη μπυραρία θεωρείται must την περίοδο των γιορτών. Την υπόλοιπη χρονιά συναθροίζονται Ρωσίδες, Μολδαβές και λοιπές λευκές σάρκες μετά των εμπόρων τους, αλλά στις γιορτές οι Κύπριοι το μετατρέπουν σε glamorous τσαντίρι και τυρβάζουν επιτραπεζίως. Δεν είναι τόσο χάλια, όσο ακούγεται. It’s fun.

Ψες όμως, έπαθα ένα σοκ καθώς συνειδητοποιήσαμε με τους φίλους μου ότι μεγαλώσαμε και διόλου μας εκφράζουν τέτοιες ‘διασκεδάσεις.’ Αν δεν έβαζε και τα twist της Άννας δεν θα χαμογελούσε το χείλος μας. Κατά τα άλλα, κάπου εκεί στις 3:30, δυο γκόμενες πιάστηκαν μαλλί με μαλλί και τις πέταξαν έξω οι μπράβοι κλοτσηδόν. «Πουτάνα! Πουτάνα! Είσαι πουτάνα!» Φώναζε η μια της άλλης! Χάρμα οφθαλμών η σύρραξη!

Αυτές τις γιορτές σφίγγομαι για να χαρώ. Και από το πολύ το σφίξιμο, ξέρετε τι κάνω. Όχι ότι με βασανίζει κάτι αλλά μια χαρά θα περνούσα και μόνος μου σε μια σπηλιά με μια απλή σύνδεση ίντερνετ…

Απόψε θα πάω Λεμεσό. Όπως βλέπετε, τα τραβά και μένα ο κώλος μου. Θα σας έχω αναφορά σύντομα…

Λοιπόν! Ακούστε προσεχτικά. Όσοι στέλνετε ευχετήρια sms, απ’ αυτά τα forward, του συρμού, να ξέρετε ότι διαγράφονται πριν καν τα διαβάσω. Όσοι αναφέρεστε ονομαστικά σε μένα θα λαμβάνετε απάντηση μονολεκτική διότι θεωρώ μέγα βάσανο τη σύνθεση sms και θεωρώ πως αν όντως θέλετε να μου ευχηθείτε θα πάρετε τηλέφωνο. Με ένα sms δεν ξεμπερδεύεις αγάπη μου. Δικαιολογείσαι μόνο αν ζεις στο εξωτερικό.

Το μόνο παρήγορο για φέτος είναι πως θα έχω τέλεια πρωτοχρονιά! ;) Αλλά και πάλι, δεν παίρνω και όρκο.

*Είκοσι Επτά Χρονών*

*1980*
Μιλάω πολύ και συνήθως δεν σκέφτομαι πολύ πριν να ανοίξω το στόμα μου. Αυτό το έχω πληρώσει άπειρες φορές τόσο αρνητικά, όσο και θετικά. Τι να κάνω...Επαφίομαι στην επιείκεια που μπορεί να αποδίδεται στον αυθορμητισμό, την ειλικρίνεια και ενίοτε στην βλακεία.

*1982*
Ώρες-ώρες επικροτώ αυτούς που αφιερώνονται στην καριέρα τους, αντί στην οικογένεια τους. Άλλωστε, η καριέρα είναι κάτι εγγυημένο, φτάνει να ξενυχτήσεις άπειρες ώρες στο γραφείο. Ενώ την οικογένεια; Ποιός στην εγγυάται; Βαριέμαι φρικτά να ξενυχτώ στο γραφείο...

*1987*
Θεωρώ πως κακώς μοιρολατρώ και κρατώ στενή επαφή με το παρελθόν μου. Αλλά με την ίδια λογική, πρέπει να κάψουμε όλα τα βιβλία της ιστορίας...

*1989*
Μου λένε ότι αυτό το μπλογκ με εκθέτει ανεπανόρθωτα. Εγώ ξέρω πως μέσω αυτού του μπλογκ βρήκα δουλειά. Και μέσω αυτού του μπλογκ παρολίγο να βρω και γκόμενα...

*1990*
Όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο απομυθοποιώ τον έρωτα. Και συμβιβάζομαι με την ιδέα της ‘συνεργασίας’ μεταξύ των δύο φύλων, για καθαρά σκοπούς επιβίωσης. Μετά από τα πέντε πρώτα λεπτά της κρίσης επανέρχομαι σκεπτόμενος: “I must have lost my mind…” (ναι, στα Αγγλικά!)

*1997*
«Πας και ερωτεύεσαι λάθος κορίτσια» Σκασμός πια! Λες και όταν ερωτεύομαι κάποιαν κάθομαι και σκέφτομαι αν είναι σωστή ή λάθος, στα μέτρα μου ή στα στάνταρτς μου, του κύκλου μου ή του τετραγώνου μου! Την θέλω, πάει, τέλειωσε! Έκλεισε! Και την θέλω για πάντα. Όχι για όσο διαρκεί η πολιορκεία και η χυλόπιτα.

*2000*
Στον στρατό αναρωτιόμουν που κυκλοφορούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι εκτός στρατοπέδου. Και όσο ανοίγομαι στην κοινωνία γενικότερα, τόσο περισσότερο απορώ με το πού ζούσα εγώ τόσα χρόνια.

*2004*
Πριν λίγα χρόνια απορούσα γιατί επέλεξα πρακτικό κλάδο στο λύκειο, μετά απορούσα γιατί διάλεξα την ιατρική, έπειτα απορούσα γιατί διάλεξα τη νομική, τώρα απορώ γιατί διάλεξα την δημοσιογραφία. Τρομάζω με το τι μπορεί να σκέφτομαι στα 80 μου...

*2007*
Έτσι είμαι και έτσι θα’ μαι, κι’ έχω αυτούς που μ’ αγαπάνε!

Βλάσφημα Χριστούγεννα

Εχτές πήγα για ένα καφέ με ένα φίλο μου και όταν θάψαμε τον κόσμο όλο και του κάναμε και τα σαράντα, πιάσαμε μια υπέροχη συζήτηση η οποία έκανε άπαντες στο Le Café να μας κοιτάζουν περίεργα.

Σκεφτήκαμε, λοιπόν, τι ωραία που θα ήταν αν κυκλοφορούσαν όλοι οι Άγιοι σε κούκλες. Όπως τότε, στα ‘80ς, που πλακωνόμασταν με τους φίλους μας για το ποιος διαθέτει τους περισσότερους X-men και τα περισσότερα playmobil. Έχουμε να προτείνουμε στη Mattel την ακόλουθη συλλογή.

Παναγία: Μέσα σε ροζ κουτί, α’ λα Barbie. Έχει και το μαγικό κουμπί στην πλάτη της, που άμα το πατήσεις ανάβει το φωτοστέφανο της. Έρχεται με τα αξεσουάρ της, τον κρίνο! Η Παναγία είναι η μόνη γυναίκα-κούκλα στη σειρά αυτή των παιχνιδιών και ως εκ τούτου είναι συλλεκτική. Σαν την μάγισσα sorcerer. Για τα πιο cool κορίτσια έχουμε να προτείνουμε και το σπιτάκι της, τη φάτνη, την οποία σιγά-σιγά μπορεί να εμπλουτίσει με τα προβατάκια, την κούνια του Ιησού κτλ.

Άγιος Νικόλαος: Ο θαλασσινός! Έρχεται σε τεράστια συσκευασία μαζί με το πλοίο του, που είναι συναρμολογούμενο. Αν θέλετε, μπορείτε να αγοράσετε σε προσφορά τόσο το πλοίο του Αγ. Νικολάου όσο και την κιβωτό του Νώε με όλα τα ζώα μέσα. Αν βαριέσαι να παίζεις με την κιβωτό του Νώε και τα ζώα διότι το σενάριο σου ακούγεται μπανάλ, μπορείς να διοργανώνεις κρουαζιέρες και να βάζεις μέσα όλα τα κουκλάκια των Αγίων σπρώχνοντας την κιβωτό και το πλοίο του Άη Νικόλα στη μπανιέρα σου.

Άγιος Γεώργιος: Κοστίζει ακριβά διότι μαζί με την κούκλα του αγοράζεις ασορτί τον δράκο και το δόρυ του Αγίου. Ο Άγιος Γεώργιος είναι πάντα sold out διότι όλα τα cool αγόρια θέλουν να έχουν τον δράκο που σκότωσε ο Άγιος. Με το πάτημα ενός κουμπιού ο δράκος βρυχάται ενώ με ένα άλλο κουμπί βγάζει φλόγες από το στόμα του. Ο δράκος είναι καμωμένος από εύπλαστο υλικό ούτως ώστε να μπορείς να στρίψεις το κεφάλι και την ουρά του σε οποιαδήποτε κατεύθυνση επιθυμείς. Μπορείς άνετα να τον βάλεις και μέσα στην κιβωτό του Νώε και με τις σπίθες που βγάζει από το στόμα του να κάψει όλη την κιβωτό. Μετά θα έρθει ο Μωυσής θα μοιράσει τη θάλασσα στα δυο και τα ζώα θα σωθούν.
Μιλάμε για εγγυημένο παιχνίδι το οποίο θα κρατήσει τα παιδιά προσηλωμένα για ώρες! Επίσης, σκεφτήκαμε με το φίλο μου, σε μικρότερες ηλικίες να δίνεται στα παιδιά η δυνατότητα να ‘στρώσουν’ τον μυστικό δείπνο, να παίξουν τις κουμπάρες με τα τσαγιερικά τους, να μοιράσουν άρτο και οίνο στους καλεσμένους και μετά να βάλουν τον Ιούδα να φιλήσει τον Ιησού. Α, εννοείται πως ο Ιούδας πωλείται με τον ατομικό σταυρό του και τα 30 αργύρια. Έξοχα!

Και πριν προλάβετε να μας αφορίσετε, αναρωτιέμαι πόσοι από εσάς δυσφορείτε στον εξευτελισμό που υπόκειται ο Άγιος Βασίλης από την κόκα κόλα τόσα χρόνια που τον έπιασαν τον άνθρωπο και τον πούστεψαν τα μάλα!

Καλομοίρα for President!

Το ταπεινό αυτό μπλογκ με το παρόν κείμενο ανακοινώνει στους απανταχού αναγνώστες του πως στις ερχόμενες eurovision εκλογές θα υποστηρίξει την υποψηφιότητα της Καλομοίρας (του).

Η Καλομοίρα που έδωσε νέα διάσταση στις φαντασιώσεις μου και ύγρανε τα όνειρα μου θα δώσει μια τίμια μάχη για εκπροσώπηση της Ελλάδας στο Βελιγράδι. Ελπίζει έτσι πως θα ανορθώσει το γόητρο της χώρας καθώς και πως θα ξεφύγει από τα δίκτυα του γλοιώδη Αρναούτογλου (και εν μέρει θα αναγκάσει τη Heaven να ξανασκεφτεί το απολυτήριο που της ετοίμαζε τελευταίως για τις χαμηλές πωλήσεις του τελευταίου της δίσκου.)

Οι ανταγωνιστές της Καλομοίρας είναι η Χρύσπα και ο Μαρτάκης. Φυσικά, δεν συζητούμε καν το ενδεχόμενο να ψηφίσουμε τα τραγούδια τους!

Καλομοίρα μου λατρεμένη, με τις ευχές μου!



Θέλω να ξαπλώσω σε μια αιώρα, να έρθεις να μου τραγουδήσεις το ‘καζανόβα’ να μου δίνεις το καλαμάκι να ρουφώ τον χυμό του ανανά (σου) και να μου κάνεις τσαχπινιές! SmoOch! Κουκλάρα μου!

Υπερέκθεση & Κορεσμός

Όταν η μούρη σου εμφανίζεται στις τηλεοράσεις πάνω από μια φορά το χρόνο αρχίζεις και ανησυχείς. Πόσο μάλλον όταν την τελευταία εβδομάδα υπάρχεις παντού και αισθάνεσαι σαν ανερχόμενος celebrity που τον περιμένει μια λαμπρή καριέρα στη ζώου μπίζνες.



Παρακολουθώντας το πιο πάνω βιντεάκι το οποίο προβλήθηκε από το Mega Κύπρου την περασμένη Πέμπτη, έβγαλα τα εξής συμπεράσματα:

1) Στην κυπριακή τηλεόραση, όπως και στην κυπριακή κοινωνία γενικότερα, κυριαρχεί μια απύθμενη ασυδοσία μέσα στην οποία ο καθένας βαφτίζεται σταρ και προβάλλεται ωσάν να ανόρθωσε το πολιτιστικό γίγνεσθαι της χώρας του. Αν μια ερασιτεχνική ομάδα ηθοποιών, που παίζει κυρίως για πλάκα, έφτασε στο σημείο να προβάλλεται και να αποθεώνεται στις ενημερωτικές εκπομπές, αντιλαμβάνεστε μέχρι που φτάνουν τα σοβαρά προβλήματα της χώρας μας. Εντάξει, υπερβάλλω, αλλά ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ πόσο εύκολα μπορεί να προβληθεί μια παραστασούλα στα μου-μου-ε! (No offence στους αγαπητούς φίλους που έπαιξα μαζί τους, κοινωνιολογικά εξετάζω το ζήτημα).

2) Όταν γνωρίζω πως λέω ψέματα και αραδιάζω μαλακίες, μιλάω γρήγορα, χάνω τα λόγια μου, χλωμιάζω. Πρέπει να το δουλέψω το κουσούρι. Στην επόμενη συνέντευξη που θα δώσω θα απαιτήσω να γίνει προεπισκόπιση των ερωτήσεων από το επιτελείο μου (ωραία λέξη, επίκαιρη!), όπως κάνουν οι πολιτικοί και η Μαντόνα. Ε, μα, δεν γίνεται να εκτίθεμαι ανεπανόρθωτα επειδή με έπιασε η δημοσιογράφος εξ’ απίνης. Αναγκάστηκα να καταφύγω στα κλισέ του τύπου: «Περνάμε υπέροχα στα παρασκήνια και αυτό βγαίνει προς τα έξω, γι’ αυτό περνά καλά ο κόσμος!» Απαράδεκτο για έναν σταρ του βεληνεκούς μου!

3) Ψώνιο στο ψώνιο, σήμερα θα πήγαινα σε casting για κινηματογραφική ταινία, αλλά ακυρώθηκε στο τσακ. Θα σας πω λεπτομέρειες προσεχώς, μη μου φάτε και το όνομα στη μαρκίζα... Να με δω και στο σινεμά και τι στον κόσμο! Ορκίστηκα πως θα γυρίσω και μια τσόντα και θα δώσω τέλος στην καριέρα μου ως αστέρας. Τσοντούλα δαγκωτό, που δεν υπάρχει και περίπτωση να ξεχάσω τα λόγια!

“Cut! Δεν βογγάς εδώ κυρά μου! Ο Χρίστος βογγά! Και εσύ Χριστιανέ μου, μην την λες αγάπη μου! Πουτάνα να τη λες! Το βυζί να το ζουλάς πιο πειστικά!”

“Και αν σκάσει η σιλικόνη στα χέρια μου;”

“Έχει η αμπιγιέζ καβάντζα, μην ανησυχείς!”

4) Άσχετο, αλλά, αυτό το Σαββατοκύριακο επισφράγισα άλλη μια θεωρία μου γύρω από τις γκόμενες. Δεν αξίζει να χολοσκάς για καμία γκόμενα, ούτε να την διεκδικείς. Αν γουστάρει θα έρθει από μόνη της στο στόμα του λύκου. Εν ανάγκη, με αεροπλάνα και βαπόρια και τους φίλους τους παλιούς. Απλώς, θα το κάνει με τέτοιο νάζι και τσαχπινιά ούτως ώστε να νομίζεις σας μαλάκας πως το κατέλαβες το φρούριο με τα βαριά σου αρχίδια και το κοφτερό σου ξίφος.

5) Πρέπει να επιστρέψω στα δικαστήρια γιατί διανύω έναν κατήφορο άνευ προηγουμένου. Παρόλα αυτά, διανύω αποδεδειγμένα την πιο fun χρονιά της ζωής μου! Η εβδομάδα που μπαίνει, είναι εβδομάδα γενεθλίων. Θα κορυφωθεί εν χορδαίς και οργάνοις, με πυροτεχνήματα και λοιπά ρεζιλίκια το Σάββατο.

ΜΑΚΑΚΑΣ Vs ΦΟΥΣΤΗ

Άκου τι έγινε!

Πήγε εψές ο Καρβέλας στην εκπομπή του Τριανταφυλλόπουλου και ξημερωθήκαμε όλοι να περιμένουμε την απάντηση του προς τον Λαζόπουλο. Ούτε λίγο, ούτε πολύ ο Καρβέλας δήλωσε πως ενοχλήθηκε με την απεικόνιση του ως πίθηκο-μακάκα και πως αν θα απεικόνιζε ο ίδιος τον Λαζόπουλο ως ζώο θα τον έκανε λιοντάρι (λόγω των μεγάλων τηλεθεάσεων που φέρνει στη ζώνη του), με δυο επιβήτορες να το καβαλάνε από πίσω!

Τελείωσε την μάχη λέγοντας: «έμενα η μαμάκα μου ξέρει ότι είμαι μακάκας! Η μανούλα αυτού του κυρίου γνωρίζει πως ο γιος της είναι φούστης;»

Αυτά στα γράφω για να ξέρεις τι θα παίζεται στα μεσημεριανά για τις επόμενες δεκα μέρες. Λαμπάδα θα ανάψει η Λαμπίρη στον Καρβέλα για το ψωμί που της δίνει.

Τι έχω να σχολιάσω:

*Ο Τριανταφυλλόπουλος ήταν ένα μαύρο χάλι. Πρώτη φορά είδα την εκπομπή του με προσοχή και με τις ερωτήσεις του φανέρωνε το χαμηλό του IQ. Οι ερωτήσεις του δεν ήταν ακριβείς, διέκοπτε τον Καρβέλα πριν ολοκληρώσει τη σκέψη του, επέμενε να του δείχνει το βίντεο με τον μαμάκα προκειμένου να ‘τα πάρει’ και να γίνει μπουρλότο, ενώ από το ύφος που διατήρησε καθ’ όλη τη διάρκεια της εκπομπής έδινε την εντύπωση πως είχε να κοιμηθεί δέκα μέρες, ή ότι μαστούρωνε στα διαλείμματα. Μαλακία εκπομπή! Μεταμεσονύχτιο μεσημεριανάδικο για να μπορείς να βρίζεις ελεύθερα και να μη σε αρπάζει το ραδιοτηλεοπτικό!

*Άσε δε, που επαναλάμβανε συνέχεια στον Καρβέλα πως με τα λόγια του γίνεται ‘σκληρός.’ Τι πάει να πει ‘σκληρός’ κύριε μου;! Σκληρές πραγματικότητες σου αναφέρει ο άνθρωπος, σκληρά λόγια θα ξεστομίσει. Αυτή τη μαλακία μου την λένε και μένα συχνά. Όποτε πούμε μια πικρή αλήθεια και θίξουμε τα κακώς έχοντα, «είμαστε σκληροί και ανελέητοι!» Αν σας πει τα ιδια ακριβώς ένας τσιτσιφιόγκος με γραβάτα και λεκτικό Μπαμπινιώτη, αμέσως γίνεται εθνικός ευεργέτης.

*Ο Καρβελάρας δεν είπε πράγματα που δεν γνωρίζουμε. Απλώς τα λέει με ένα στυλάκι που σου τη σπάει επειδή ως 56 χρονών άνθρωπος θα τον ήθελες πιο συμβατικά ενδυμένο και χωρίς σουξεδάκια του τύπου «σιγά μην αρρωστήσω» στο ενεργητικό του (Αν και μ’αυτά χόρευες πάνω στα τραπέζια κάποτε!).

*Γι’ αυτό ο Καρβέλας δεν αποθεώνεται και ούτε πρόκειται ποτέ να αποθεωθεί ενόσω βρίσκεται εν ζωή! Επειδή σου πατάει τον κάλλο με το άρβυλο. Ενώ ο Λαζόπουλος ακολουθεί τακτική γατούλας-Βουγιουκλάκη και μια χαρά επιβάλλεται. Λέει του συνταξιούχου αυτά που θέλει ν’ ακούσει με ένα πιο τρυφερό, φιλολαϊκό τρόπο και εν μια νυχτί εδραιώθηκε ως ο πνευματικός ταγός της κάθε κυρά Μαρίτσας. Και επειδή πήξαμε στις κυρίες Μαρίτσες, ο Λαζόπουλος θα επιβάλλεται για όσο ακόμη κράζει την διακοπή του ασφαλιστικού και τα χάλια της παιδείας. Ενώ ο Καρβέλας θα συνεχίσει να βασανίζεται και να τυραννιέται από την αμαρτία του να τα λέει ωμά και σταράτα.

Διότι έτσι είναι η κορυφή, μοναξιασμένη. Ενώ τα κουνέλια, στην βάση της τηλεοπτικής πυραμίδας τουλάχιστον τρώνε το χόρτο τους παρέα. Και δεν βαριούνται...

ΥΓ: Η Έφη Θώδη έκανε δηλώσεις στην εκπομπή για τον επίμαχο στίχο: «Σ’ αυτή τη χώρα θα κυβερνάει η μαλακία μια ζωή και η Έφη Θώδη.» Αυτή τελικά είναι η πιο έξυπνη απ’ όλους! Μέσα στην Κοσμάρα της, πανευτυχισμένη!

Τρακτέρ

Ο Νίκος Καρβέλας περνά μια δεύτερη εφηβεία και αυτό είναι εμφανές μέσω του τελευταίου του δίσκου με τίτλο ‘Τρακτέρ.’ Αμφισβητεί τα πάντα, ακυρώνει τα πάντα, διαλύει τα πάντα και χαίρομαι ιδιαίτερα γι’ αυτό! Μου θύμισε εποχές που ακούγαμε με τους συμμαθητές μου στο σχολείο Τζίμη Πανούση και γελούσαμε.

Οι τελευταίοι τρεις δίσκοι του Καρβέλα περιστρέφονται γύρω από τα ίδια θέματα. Την εκκλησία, την πολιτική, την ομοφυλοφιλία, την ψυχή και όλα αυτά που αναλύει στο βιβλίο του ‘Πιστεύω.’ Αναγνωρίζω πως ο δίσκος είναι ολίγον τι άκαιρος μιας και τα θέματα που θίγει τα έχουν αναλύσει κάποια πρεζόνια εδώ και χρόνια και δεν περιμέναμε τον Καρβέλα εν έτει 2007 να μας τα θίξει. Αλλά, είπαμε, δεύτερη εφηβεία.

Νευριάζω μ’ αυτούς που αγοράζοντας τον δίσκο έχουν να σχολιάσουν τον κακό στίχο και την διαφορετικότητα του. Μην περιμένετε καψουροτράγουδα και αγάπες από νάιλον. Εδώ ο καλλιτέχνης διαμαρτύρεται, διαδηλώνει και συνήθως σε τέτοιες διαμαρτυρίες η ποίηση δεν ενδύκνειται. Άμα θέλατε ποίηση ας αγοράζατε το «Ρε!» της Άννας να ξεστραβωθείτε. Αλλά τότε, δεν σας άρεσε ούτε αυτός ο δίσκος. Τρομάρα σας.

Τέλος πάντων.

Έχω επίσης να παρατηρήσω ότι κάποια τραγούδια σκίζουν σε ρυθμό και μελωδία και αν δεν είχαν στίχο-σύνθημα-γηπέδου θα έκαναν θραύση αν συμπεριλαμβάνονταν σε μελλοντικό δίσκο της Άννας με πιο soft στίχο. Καρβέλας είναι αυτός όμως, hats off και υπόκλιση.

Από την 21η Δεκεμβρίου (ημέρα των γενεθλίων του γράφοντα, τίποτα δεν είναι τυχαίο), αρχίζει τις εμφανίσεις του στο ‘κλαμπ 4’ της Πειραιώς και θα είμαι εκεί! Θα κάνει και stand up comedy a’la Λαζόπουλος, λένε. Ίδωμεν.

Τα αγαπημένα μου:
*Η νέα γενιά είναι κουκλιά, φορούν τα παντελόνια χαμηλά,
Κορίτσια-αγόρια είναι ένα, τι σε νοιάζει εσένα,
Σκασμός! Είναι η νέα γενιά!*

*Για ποιο κράτος μιλάς, για ποια θρησκεία μιλάς,
Χριστιανέ, Δημοκράτη, ήρθε η ώρα να κάνουμε κάτι!*

*Με τα τρακτέρ στην εθνική οδό θα κωλοτρίβεστε για κάνα ψίχουλο,
Με τα τρακτέρ στην εθνική οδό δεν βαρεθήκατε το ίδιο σενάριο;*

Νίκο Καρβέλα, γιατί δεν με κάνεις add στο facebook; Βαρέθηκα να σου στέλνω invites! Σε μια άλλη ζωή θα ήθελα να ήμουνα εσύ!

Και πριν προλάβεις να ειρωνευτείς πτωχέ αναγνώστη, να σου πω ότι η κουλτουριάρα Πρωτοψάλτη σου στον τελευταίο της δίσκο περιέχει στίχο για γαύρους και βάζελους που θα πάνε να χορέψουν ταγκό με τον Ενρίκε Ιγκλέσιας!

Καρβέλας uber alles!

Τα Φώτα της Ράμπας

Από την πρεμιέρα.

Τα 3 Σοκ της Ημέρας

Καλά κάνω και δεν κυκλοφορώ σ’ αυτή τη χώρα.

Ώρες-ώρες αισθάνομαι πως αποξενώνομαι καθισμένος μπροστά στον υπολογιστή ακούγοντας τραγούδια και σερφάροντας στο ίντερνετ, αλλά όταν πω να εκτραπώ απ’ αυτή τη ρουτίνα το μετανιώνω πικρά. Σήμερα έδωσα μια βόλτα στην λεκιασμένη Λευκωσία και έφριξα και άφρισα απ’ αυτά που είδα και άκουσα. Ακούστε τα κι’ εσείς οι ξενιτεμένοι για να το σκεφτείτε διπλά και τριπλά πριν παλινοστήσετε στου κρανίου τον τόπο.

Να αρχίσω από τα πιο mild news.

Άνοιξε το ´The Mall of Engomi.´

Ένα ντουβάρι στη μέση του πουθενά, ένα κακάσχημο κτίριο με carrefour και home centre το οποίο φιλοδοξεί να γίνει το διαμάντι της περιοχής. Να φανταστείτε ότι το άλλο ´Mall´ που άνοιξε στην Αθαλάσσα φαντάζει ανάκτορο μπροστά του, οπότε αντιλαμβάνεστε την διαφορά αισθητικής. Είπα να περάσω σήμερα από εκεί για να δω αν έφτασε ο νέος δίσκος του Καρβέλα και είδα και έπαθα να συνεννοηθώ!

Εντάξει, αυτό το κουσούρι της αποσυνεννόησης το είχαμε εξαπανέκαθεν. Σήμερα όμως εξεπλάγην αφού δεν βρήκα μισό υπάλληλο που να μιλά Ελληνικά για να εξηγηθούμε! Βούλγαροι, Ρουμάνοι και οι εφτά φυλές του Ισραήλ δήλωναν παρόντες, μόνο η δικιά μας φυλή απουσίαζε. Είπα κάποιου βλάκα αλλοδαπού πως ψάχνω το τμήμα με τα CD και αυτός μου έφερε άδεια CD του κομπιούτερ…!

Περιττό να σας αναφέρω ότι το κτίριο από μέσα θυμίζει αποθήκη, πως ο κόσμος συμπεριφέρεται λες και δεν ξαναείδε πράγματα σε φτηνές τιμές (όπου δούμε φτήνια εμείς μουντάρουμε!) και πως το parking είναι πολυτέλεια στην περιοχή. Να γκρεμιστεί να ησυχάσουμε!

Δεύτερον θέμα που με ανατρίχιασε σήμερα!

Η Λευκωσία θα αποκτήσει το δικό της μετρό! Δεν εννοώ την υπεραγορά! Μετρό κανονικό, με σταθμούς, με δρομολόγια, με στάσεις! Το έργο θα αρχίσει να δρομολογείται από το 2009! Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα χρηματοδοτήσει την δημιουργία τουλάχιστον 4 σταθμών και τους υπόλοιπους θα μας τους σπονσάρουν οι πλούσιοι της νήσου. Δηλαδή, αυτοί που πραγματικά κυβερνούν την βραχονησίδα μας!

Η πλάκα είναι πως το εγχείρημα ξεκίνησε ως μια πρωτοβουλία αναβάθμισης του Καϊμακλιού που θεωρείται υποβαθμισμένη περιοχή της Λευκωσίας, κοινώς Βοσνία Ερζεγοβίνη!

Και ερωτώ! Προκειμένου να αναβαθμίσεις μια περιοχή, σκάβεις την πρωτεύουσα και στήνεις ολόκληρο μετρό; Ας ασφαλτώσουν τους χωματόδρομους και ας κατεδαφίσουν τα χαλαμάντουρα και ορίστε, καμαρώστε το αναβαθμισμένο Καϊμακλί! Τόση ταλαιπωρία για την αναβάθμιση μιας περιοχής;

Εντάξει, δεν αντιλέγω, χρειαζόμαστε συγκοινωνίες. Αλλά δεν μου εξήγησαν ποιος θα χρησιμοποιεί το μετρό; Αφού τα μέσα συγκοινωνίας είναι θέμα νοοτροπίας ενός λαού. Και εμείς αυτό το mentality ΔΕΝ το διαθέτουμε! Πάντως, μιας και η Ευρωπαϊκή Ένωση προσφέρθηκε να χρηματοδοτήσει τους πρώτους 4 σταθμούς (όχι δηλαδή πως χρειαζόμαστε και περισσότερους) έχω να προτείνω τουλάχιστον τους εξής δυο, να με εξυπηρετήσουν κιόλας:

1) Σταθμός Πραλίνα – Mpikirli Fountouk pralin (στα Τούρκικα! Γιατί μέχρι να χτιστεί το μετρό το κυπριακό θα έχει ήδη διαλυθεί και η τουρκική γλώσσα θα είναι επιβεβλημένη παντού).
2) Σταθμός Ζοο – Mpikirli ntiskodek tzoutzouk

Μιας και ανέφερα το Ζοο, να σας πω το εξής απαράδεκτο. Τηλεφώνησα να κλείσω τραπέζι για την παραμονή Πρωτοχρονιάς και η χασικλού που μου απάντησε το τηλέφωνο μου ξεστόμισε αναιδώς το εξής φαρμάκι:

«Μπορείτε να κάνετε κράτηση, αλλά θα σας ειδοποιήσουμε δέκα μέρες πριν αν θα σας την δώσουμε!»

Μετάφραση: Κάντε εσείς την αίτηση, θα μαζευτούμε όλοι οι μασώνοι να συζητήσουμε ποιοι υποψήφιοι θα πάρουν τραπεζάκι την βραδιά εκείνη και ακολούθως θα σας ανακοινώσουμε τους επιτυχόντες! Πάλι καλά που δεν μου ζήτησαν και δυο φωτογραφίες διαβατηρίου επικυρωμένες από τον μουχτάρη για προκαταρκτικό face control!

- «Μα είσαστε με τα καλά σας;» Αναρωτήθηκα!
- «Καταλαβαίνετε ότι πρέπει πρώτα να δούμε κατά πόσο θα μας τιμήσουν οι τακτικοί πελάτες και ύστερα να δούμε πως θα διανεμηθούν τα υπόλοιπα τραπέζια μας!»

Εν ολίγοις, θέλεις και μέσον για να βρεις τραπέζι την παραμονή στο Ζοο! Και αφού δώσουν στους δικούς τους τις θέσεις, θα δουν αν θα εξυπηρετήσουν και τους κοινούς θνητούς! Ούτε θέση στη δημόσια υπηρεσία να διεκδικούσαμε! Ιδού η δικτατορία της Νάνσυς! Ιδού η μαλακία της Κύπρου! Το first come- first served ούτε που το ξανάκουσαν!

Σε αυτή τη χώρα, για να επιβιώσεις, πρέπει απλώς να κάμνεις χάζι! Τίποτε περισσότερο! Και αν ξαναβγώ από το σπίτι να μου φτύσετε! Α! Και το cd του Θεού Καρβέλα δεν κυκλοφόρησε ακόμη.

Αστραπόβροντα

Είναι να μην βρέξει σ’ αυτή τη χώρα!

Άπαξ και βρέξει συνειδητοποιούμε πως ζούμε στη Σομαλία και ας επιμένουν τα δελτία ειδήσεων να χρησιμοποιούν κολακευτικούς τίτλους όπως: «Βενετία η Λευκωσία!» Ποια Βενετία γιε μου; Τι το ειδυλλιακό που παραπέμπει σε ιταλικό φωτορομάντζο βρίσκεις στα φραγμένα φρεάτια, στις πλημμυρισμένες λεωφόρους και στα λασπωμένα πεζοδρόμια; Τίποτε! Σομαλία και πολύ μας πέφτει!

Για να καταλάβετε, η μητέρα μου κάθε φορά που βρέχει δεν κλείνει μάτι το βράδυ γιατί φοβάται πως θα πλημμυρίσουμε. Και ας μένουμε στο δεύτερο όροφο. Απορροφά το τσιμέντο τη βροχή και γίνεται το διαμέρισμα σαν τραχανάς που φουσκώνει στο νεροχύτη. Χέσε μέσα!

Τέλος πάντων, άλλο είναι το θέμα μας! Έπεσε κεραυνός! Πραγματικός κεραυνός. Όχι από εκείνους που προσβάλλουν από καιρού εις καιρό την καρδιά μου. Έπεσε το αστροπελέκι και μου έκαψε τον σκληρό! Τον σκληρό…τον άλλον! Του υπολογιστή! Και πήρε ο χάρος βίντεος, φωτογραφίες, 3000 mp3s, ημερολόγια, αναμνήσεις και ένα τσόντο βίντεο που έπαιζε εκείνη την ώρα και δεν πρόλαβε να χύσει.

«Παιδί μου! Μίλα μου! Πες μου τίποτα και ας μην είναι βογγητό! Τραγούδα μου το ‘τραύμα!’» Μούγκα ο υπολογιστής…Στην οθόνη μια μπλε γραμμή και ένας διαπεραστικός ήχος τρύπησε τα αφτιά μου. Ο ίδιος ήχος που ακούγεται στον καρδιογράφο όταν ο άλλος πεθαίνει! Εγκεφαλικό! Μούντζα στο Θεό, μούντζα στην ΑΗΚ με τις κωλοπρίζες της, μούντζα στους γονείς για το παλιό-διαμέρισμα που μένουμε και που δεν έχει καλά ηλεκτρικά!

Ψυχραιμία. Ψυχραιμία. Μόνο 3000 τραγούδια έχασες. Θα τα ξαναπεράσεις. Μόνο 2000 φωτογραφίες έχασες, δεν θα τις ξαναπεράσεις γιατί δεν τις έσωσες! Μόνο το ημερολόγιο του 2007 χάθηκε. Δεν θα το ξαναπεράσεις διότι δεν κράτησες αντίγραφο! Ψυχραιμία…

Ψυχραιμία. Σιγά-σιγά! Το νερό σου!

Το χάπι σου!

Κατάπιε το!

Εισπνοή – Εκπνοή! Εισπνοή – Εκπνοή! Εισπνοή – Εκπνοή!

Κραυγή!

Γαμωσταυρίδι!

Μοιρολόι!

«Εγώ δεν έχασα υπολογιστή, μάλαμα έχασα!»

Σας μισώ όλους! Και την δήμαρχο! Που δεν καθαρίζει τα φρεάτια!
ΥΓ: Το σημερινό κείμενο γράφτηκε από το laptop. Που έχει ακόμα ώρα Αγγλίας.

Ντοματοπελτές

Όπως προείπα, προκειμένου να γλιτώσω τις ενδοφλέβιες και την κοκαΐνη, άρχισα να παίζω θέατρο. Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, παίζω θέατρο μια ζωή... Τα τελευταία 27 χρόνια! Σήμερα είμαι ο γκόμενος, αύριο είμαι ο κλαμένος, μεθαύριο ο ζαμανφού, αντί-μεθαύριο ο μαλάκας, ο καριερίστας, ο φιλάνθρωπος, ο ερωτύλος, ο πρίγκιπας, ο σπαστικός ο κάφρος και ούτω καθεξής. Ρόλοι αναλόγως του κοινού και του παλουκιού.

Η μαλακία είναι πως καθιερώθηκα σε ρόλους καρτούν. Σε ρόλους καρικατούρες που αν έπρεπε να αποδοθούν στον ελληνικό κινηματογράφο θα τους έπαιζε ο Βουτσάς στην καλύτερη των περιπτώσεων και ο Τζιμ Κάρρευ στην Χολιγουντιανή τους έκδοση. Και εγώ δεν το ήθελα αυτό επουδενί! Εγώ ήθελα ρόλους στα κυβικά του Μπράντ Πιτ, του Κούρκουλου, άντε συμβιβάζομαι και με Αλεξανδράκη.

Τέλος πάντων, με αυτό το στυλ με αποθέωσε το κοινό. Θέλοντας και μη, αγαπάς τον ρόλο που σε καθιέρωσε και τον ασπάζεσαι εφ’ όρου ζωής, όσο πληκτικός κι' αν είναι. Όπως η Βλαχοπούλου στις ταινίες του Δαλιανίδη. Που έβλέπε τη Λάσκαρη, τη Λιάσκου και την Καραγιάννη να παντρεύονται τους ζεν πρεμιέ, ενώ αυτή γνώριζε εξ’ αρχής πως στο τέλος θα την πάρει ο Βογιατζής! Πληκτικό και άγαρμπο.

Έτσι γίνεται και στην πραγματική ζωή. Τα όνειρα σου ταινία φαντασίας, και δυστυχώς, τα εξυμνούν οι ‘Φίλοι για πάντα.’ Mon dieu!

Σήμερα είχε γενέθλια ο έρωτας τη ζωής μου. Της έστειλα ένα ‘χρόνια πολλά’ τυπικότατο μέσω του facebook για να το παίξω και καλά υπεράνω. Kαι πάλι έπαιξα θέατρο... με όλους θέατρο. Και είπα πως σε ξέχασα και αδιαφορώ!

Και παίζω θέατρο, με όλους θέατρο, λέω πως σε ξέχασα, μ’ ακόμα σ’αγαπώωω…

Το ερχόμενο Παρασκευό-Σαββατοκύριακο θα ανεβάσουμε με φίλους το «Μόλις χώρισα» στο θεατράκι του ΡΙΚ και είστε όλοι ευπρόσδεκτοι. Σας παραθέτω βίντεο από την αποψινή πρόβα να καμαρώσετε το ατελείωτο ταλέντο μου να ξετυλίγεται στις οθόνες σας, σαν κωλόχαρτο. Αυτόγραφα αυτή τη φορά, ΔΕΝ θα δώσω.

Mέρα με τη Μέρα

Έχετε παρατηρήσει φαντάζομαι κάτι ένθετα περιοδικά της πλάκας που κυκλοφορούν με τις κυπριακές εφημερίδες κάθε σαββατοκύριακο (εξαιρείται το DownTown). Μέσα στις σελίδες τους βρίσκουμε πάντoτε ένα αφιέρωμα στην καθημερινή ζωή ενός Κύπριου, δήθεν celebrity ακόμη και αν δεν τον ξέρει η μάνα του, που μας παρουσιάζει με φωτορεπορτάζ την υπέροχη καθημερινότητα του. Η οποία φυσικά μας είναι αδιάφορη μιας και στις πλείστες των περιπτώσεων δεν παρουσιάζει κάτι που να τη διαφοροποιεί από την δική μας.

Λείπει ο Μάρτης;

Όχι, δεν λείπει ο Μάρτης! Γι’ αυτό και τώρα θα σας παρουσιάσω το δικό μου 24ωρο για να περάσει και λίγο η ώρα που βαριέμαι – κόβω φλέβα.

7:00 π.μ. Ξυπνώ, σιχτιρίζω το toy story ξυπνητήρι μου και σκέφτομαι: “Σήμερα-θα-τους-πω-ότι-είμαι-άρρωστος-όχι-γαμώ το-δεν-θα-πιάσει-προχτές-τους-το-είπα-πάλι!” Πάω στο μπάνιο. Αν δεν κρυώνω κάνω ντους, αν κρυώνω απλώς ξεγαριλλώνομαι για να μην τους φανώ εντελώς βρωμιάρης.

7:30-7:45 π.μ. Πήζω μες την κίνηση αλλά δεν πτοούμαι. Τραγουδώ χασάπικα και ζεΐμπέκικα δυνατά. Βρίζω τις μανάδες που κάνουν δέκα ώρες να κατεβάσουν τα κοπελλούθκια τους στο Δημοτικό Έγκωμης, και με το πόδι μου πατάω ρυθμικά το γκάζι σα να είναι το πετάλι των drums. Θα το κάψω μια μέρα το αυτοκίνητο, κοντεύω δηλαδή.

8:00 π.μ. Τρώω κρουασάν 7Days, ενώ στο lunchbreak τιμώ την τυρόπιττα του άλφα μέγα. Στα ενδιάμεσα εργάζομαι αλλά για ευνόητους λόγους δεν επεκτείνομαι.

3:30 μ.μ. Σχολάω. Πάω σπίτι, βρίζω γονείς που ενόσω εγώ έβγαζα τον επιούσιο αυτοί βγάζουν το όξινο με τη Λαμπίρη. Πέφτω να κοιμηθώ μια ώρα, τελικά αποκοιμιέμαι περισσότερο.

5:30 μ.μ. Ξυπνώ και κοιτάζω να δω πόσες αναπάντητες έκαμε ο Χάρης (μην το πάρεις στραβά γιε μου, σε πειράζω και σε αγαπώ! :) Πάω για καφέ με επιλεγμένα άτομα του φαν κλαμπ.

7:30 μ.μ Επιστρέφω, τσεκάρω τα emails μου. Βλέπω πόσα υβριστικά σχόλια συναθροίστηκαν στο λογαριασμό του μπλογκίου, τσεκάρω νέα από το facebook. Η μάμμα μου με ρωτά τι θέλω να φάω για νύχτα και της απαντώ: “Πριν λίγο έφαγα κόρη μου! Δεν πεινώ!” Μου απαντά: “Ναι, αλλά εγώ σε λίγο θα πέσω και θα μείνεις νηστικός!” Δυναμώνω τη μουσική και φεύγει νευριασμένη. Καταλήγω να τρώω φρούτα με μαύρο ψωμί.

9:00 μ.μ. Αν είναι Τρίτη βλέπω Λαζόπουλο. Αν είναι άλλη μέρα βλέπω DVD, κυρίως της Άννας.

10.00 μ.μ. Κάνω σεξ.

12:00 – Μεσάνυχτα. Τελειώνω το σεξ! Βασικά μου τελειώνουν όλα τα βίντεος από το youporn!

Sad life for sad people.

Ο Βάνδουλας των Καρπαθίων

ΠΡΙΝ

ΜΕΤΑ

ΟΚ! Το Photoshop είναι για όλους! Αλλά είναι να μην χαίρομαι όταν λαμβάνω στο inbox μου τέτοιες φωτογραφίες- ντοκουμέντα;

Δεν μας Χέζεις...

Έτσι είναι φίλε μου,

Οι ηλίθιοι είναι αήττητοι!

Φτιάξαμε και εμείς ένα ρημάδι μπλογκ, κυρίως για εκτόνωση αλλά και για να διατηρούμε επαφή με κάποιους φίλους στο εξωτερικό. Και βρέθηκε κόσμος να το αγαπήσει και βρέθηκε κόσμος να το μισήσει. Λογικό και κατανοητό.

Αυτό που με συνθλίβει όμως, είναι γιατί βρέθηκε κόσμος που με πήρε πιο σοβαρά απ’ όσο πρέπει. Δέκα κείμενα μου να διαβάσεις, και έναν υποτυπώδη δείκτη νοημοσύνης να διαθέτεις, πιστεύω πως αντιλαμβάνεσαι πότε σοβαρομιλώ και πότε λέω μαλακίες για να περάσει η ώρα.

Δυστυχώς, αποδεικνύεται πως αυτή η διαδικασία απαιτεί περισσότερο IQ απ’ ότι περίμενα. Διότι εν έτει 2007 υπάρχει κόσμος που κάθεται και πιστεύει πως μπορεί να κρίνω ολόκληρη κινηματογραφική ταινία από τις ρόγες της πρωταγωνίστριας ή ότι είμαι ρατσιστής επειδή είπα μια φορά πως γέμισε η Γαλλία με έγχρωμους μετανάστες.

Ε, τι να πω! Να κάτσω να εξηγώ τα αυτονόητα; Δεν γίνεται. Αλλά τσαντίζομαι. Και τσαντίζομαι διότι επιβεβαιώνεται η μαλακία της πατρίδας μου. Και τσαντίζομαι ακόμα περισσότερο που ξέρω πως με αυτούς θα ζήσω και πως πρέπει να συνηθίσω. Όχι επειδή εγώ είμαι καμία διάνοια ή παιδί θαύμα. Εγώ, το είπα εκατό φορές, είμαι ένα μηδέν! Αλλά και εσείς, βαλθήκατε να μείνετε στην κλίμακα του μείον!

Και τσαντίζομαι τα μάλα. Και αυτοί χαίρονται που τσαντίστηκα. Χαίρονται που νίκησαν. Και λυπάμαι και που κάθομαι και απολογούμαι τώρα και χάνω ύπνο, χρόνο, χρήμα, ενώ αυτοί θα εξακολουθούν να μην καταλαβαίνουν (και ούτε θα καταλάβουν) αφού ήταν η μοίρα που τους γέννησε φτωχιά.

Νικήσατε!

Από τούθε και στο εξής, θα αραδιάζω στο μπλογκ μου ποιήματα και μαντινάδες. Θα μιλάμε για τη φύση, τα κοτσύφια και το θρόισμα των φύλλων, ενώ θα αναλύω την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι. Έτσι, για να εξυψώσω και εγώ το πολιτιστικό επίπεδο του τόπου, όπως νομίζετε πως πράττετε κι’ εσείς μέσα από τις αμπελοφιλοσοφίες σας.

Το Φιλί της Ζωής

Απόψε πήγα να δω το ‘φιλί της ζωής.’

Με τον νεότερο ελληνικό κινηματογράφο δεν έχω τις καλύτερες σχέσεις. Η τελευταία φορά που αγάπησα ελληνική ταινία ήταν στο ‘Safe Sex’ και στο ‘Κλάμα βγήκε απ’ τον παράδεισο’ των Ρέππα – Παπαθανασίου. Όλες τις υπόλοιπες απόπειρες τις βρήκα μετριότατες και πέταμα λεφτών. Μη σχολιάσω δε τη ‘λούφα και παραλλαγή’ και το ‘Straight story.’ Κοτσάρανε εκεί ένα σουξέ και μας παραπλάνησαν απροκάλυπτα.

Ας μην μακρυγορώ. Και η αποψινή ταινία μια απ’ τα ίδια ήταν. Επηρεάζεσαι από το τραγούδι της Παπαρίζου – που εδώ που τα λέμε, σιγά και το άσμα- και λες: «Δεν πάμε να το δούμε, μια Κυριακή που είναι να βγει, ας βγει!»

Η πλοκή του έργου είναι σχεδόν ανύπαρκτη, πρέπει να είσαι πανίβλακας για να μην υποψιαστείς το τέλος.

Το μόνο που αξίζει είναι η Κατερίνα Παπουτσάκη! Και τα πόδια της Ζέτας Δούκα! Η Κατερίνα Παπουτσάκη... μεγάλο ταλέντο! Μέχρι σήμερα την είχα μόνο ακουστά ο άθλιος! Εξομολογούμαι το κρίμα μου, γνωρίζω πως δέσποσε σε πολλά εξώφυλλα του Νίτρο και του DownTown αλλά απόψε με κέρδισε με το σπάθ… ε, με τις ρόγες της! Not exactly my cup of tea, διότι ήταν από εκείνες τις ξεθωριασμένες, σαν αβγό μελάτο στο τηγάνι, αλλά στη σκηνή που τις προτάσσει στον εχθρό και τσιτώνουν καβλωμένες, εγώ χειροκρότησα! (Λέμε τώρα, δεν είμαι τόσο βλάχος).

Καλά, δεν είναι μόνο τα βυζιά της, είναι το χρώμα του δέρματός της, τα χείλη της, τα μαλλιά της...η ερμηνεία της γενικότερα! :) Αλλά ναι, από το στήθος το παίρνει το Όσκαρ!

Ευχάριστη έκπληξη ήταν και ο τύπος που έπαιζε τον Πασχάλη. Δεν συγκράτησα το όνομα του, αλλά αναμφίβολα έκλεψε την παράσταση. Τον Θέμο Αναστασιάδη δεν κατάλαβα γιατί τον έβαλαν να παίξει. Για να φέρει θεατές; Αφού δεν θα έλεγε καμία ατάκα του. Ούτε κρύβει κανένα αστείρευτο ταλέντο υποκριτικής, ούτε σωστή άρθρωση έχει, ένας Θεός ξέρει τη βούληση του σκηνοθέτη. Καθαρή απαγγελία του ρόλου. Εντάξει, δεν ήταν και Οιδίποδας και έπρεπε να αποδοθεί σωστά, αλλά ψοφολυσσάνε που ψοφολυσσάνε οι Έλληνες ηθοποιοί ας δίνανε τον ρόλο σε κανέναν επαγγελματία.



Τέλος πάντων. Πέρασα ευχάριστα το βράδυ μου, πάω να φάω τυρόπιττα και να πείσω τον εαυτό μου πως αύριο πρέπει να επιστρέψω στη δουλειά. Μετά από απουσίες δυο ημερών ξέχασα και κατά πού πέφτει το κτίριο της εταιρείας!

Αντιχρήστου Οδύσσεια

Τελευταία αισθάνομαι λίγο γουρούνι. Ταυτίστηκα και επίσημα με την πλειοψηφία των αντρών.

Γουρούνι βέβαια με την έννοια της αποκτήνωσης που έλεγα και σε προηγούμενο κείμενο…

Αλλά δεν φταίμε εμείς γι’ αυτό κυρίες μου.

Αν θυμάστε καλά, στο νησί της μάγισσας Κίρκης – την Ωγυγία – έμελλε να ξεβράσει το κύμα τους συντρόφους του Οδυσσέα. Παλικάρια δυο μέτρα, με ήθος, με δυο πτυχία, με σαβουάρ βιβρ, με όραμα! Αγωνιστές, αλτρουϊστές, αχαλίνωτοι εραστές! Με το γυμναστήριο, με τα ισπανικά τους! Έτοιμοι να γίνουν σκόνη και χώμα για την αγαπημένη τους. Απ' αγάπη υπερβολική να πεθάνουν! Και ποιο ήταν το ευχαριστώ της καριόλας Κίρκης;

Τους μετέτρεψε σε γουρούνια!

Κανένας άντρας δεν είναι γουρούνι από μόνος του. Κάποια Κίρκη τον δημιούργησε και αυτόν. Τώρα γιατί πληρώνει τα σπασμένα κάποια άλλη νύφη δεν το ξέρω. Είναι όντως άδικο, αλλά c-est la vie!

Όϊνκ, όϊνκ!

Καλύτερα με Πίθηκο!

Κάποιος να σπάσει την τηλεόραση, να χαρείτε! Αποφάσισα ότι θα την μετατρέψω σε φωτιστικό! Σήμερα που ήμουν αρρωστούλης και έκατσα στην τηλεόραση όλο το απόγευμα με την κουβέρτα μου, έπαθα ένα ψιλό-σοκ με αυτά που είδα. Μα από πού να αρχίσω κυρίες και κύριοι!

Κατ’αρχήν, η Δρούζα! (Αγαπημένη μου!)

Κάποιος να την πυροβολήσει να τελειώνουμε! Κάποιος να της βάλει το δάκτυλο στη πρίζα!

Σήμερα, είχε θέμα τα σούργελα που παίρνουν σβάρνα την τηλεόραση. Εξέταζε κατά πόσον είναι θύματα ή πραγματικοί πρωταγωνιστές της τηλεόρασης. Εξέταζε διάφορα φαινόμενα που κατακλύζουν την μικρή οθόνη, μεταξύ των οποίων ο Παρασκευάς-βας-βας, η Ρούλα η Βροχοπούλου και η Βέρα Λάμπρου!

Στο πάνελ της εκπομπής μαζεύτηκαν κοινωνιολόγοι, δικηγόροι και ψυχολόγοι οι οποίοι ούτε λίγο, ούτε πολύ προσπαθούσαν να υποδείξουν στους προαναφερθέντες ότι είναι κινούμενα τσίρκουλα και πρέπει να πάνε σπίτι τους. Να καθαρίσουν την τηλεόραση! Φαντάζεστε τι είδους συνεννόηση επιτεύχθη! Και όλα αυτά με συντονίστρια την Δρούζα, η οποία ή πολύ βλάκας είναι, ή πανέξυπνη και μας κοροϊδεύει όλους ψιλό γαζί!

Ήθελα να ξέρα! Κοτζάμ θεολόγοι, δικηγόροι και ψυχολόγοι δεν είχαν κάτι καλύτερο να κάνουνε απόγευμα Πέμπτης από το να πιάσουν συζήτηση με τον Παρασκευά και την Βέρα Λάμπρου; Τι πιστεύουν ότι θα καταφέρουν; Εκτός του ότι θα μας τσαντίσουν με την ματαιότητα στην οποία εμπίπτουν, φανερώνουν και μια ενδόμυχη, κατάφορη ζήλεια για την προβολή που πέτυχαν τα ‘φαινόμενα’ ενώ οι ίδιοι που είναι και επιστήμονες παραμένουν στην αφάνεια!

Πέσατε στην παγίδα της Δρούζα αγαπητοί μου, και στην τελική εσείς διαπομπεύεστε. Και εγώ που έκατσα να σας δω! Πάρτε το χαμπάρι! Ο κόσμος θέλει τη βλακεία! Λατρεύει τη βλακεία για να παρηγοριέται πως υπάρχουν και χειρότερα. Για αυτό και όλοι αυτοί οι φελλοί επιπλέουν. Επειδή εμείς τους χρειαζόμαστε σαν αγχολυτικό! Τώρα μην το ψάχνετε περισσότερο και αποχωρήστε από το πάνελ της Δρούζα όσο είναι καιρός! Της δίνετε έξτρα νούμερα και αισθάνεται πως είναι και δημοσιογράφος της προκοπής, κακό χρόνο να’χει!

Δεύτερον ζήτημα: Κόντρα Καρβέλα – Λαζόπουλου.

Η αγαπημένη μου Αγγελική μου ζήτησε να πάρω θέση και με ξεκαθαρίζω για να τελειώνουμε. Θεωρώ πως ο Καρβέλας κακώς σχολίασε την προσωπική ζωή του Λαζόπουλου. Ο Λαζόπουλος κάνει σάτιρα και δικαιούται να σχολιάζει οτιδήποτε εκτίθεται και βρίσκεται στην επικαιρότητα. Εξέφρασε ευθαρσώς τη γνώμη του για το νέο τραγούδι του Νίκου Καρβέλα και αυτός τσαντίστηκε, παρασύρθηκε και υπερέβη τα εσκαμμένα.

Προσωπικά θεωρώ πως ο Καρβέλας λέει αλήθεια όταν κατηγορεί τον Λαζόπουλο για ανηθικότητα, καθώς όλοι γνωρίζουμε – εμμέσως πλην σαφώς το παραδέχτηκε και ο ίδιος – πως δεν αποτελεί το μέτρο της ηθικής. Αλλά δεν ήταν αυτό το θέμα μας και κακώς ο Καρβέλας επικεντρώθηκε σ’ αυτό στην συνέντευξη του.

Παρόλα αυτά, γνωρίζοντας πως ο Λαζόπουλος υπήρξε θαυμαστής και φίλος τόσο της Βίσση όσο και του Καρβέλα στο παρελθόν, θεωρώ γελοίο να βγαίνει τώρα και να τους κράζει. Όμοιος-ομοίω πελάζει κυρίες και κύριοι! Παρακολουθούμε όλοι ένα θέατρο μεταξύ δυο παιδιών με εξουσία που επειδή τυγχάνει να είναι δημόσια πρόσωπα απαντούν ο ένας του άλλου. Και εμείς σαν χάνοι κρεμόμαστε από τα χείλη τους. Ας κανονίσουν όλοι μαζί κανένα «παρτάκι» να τα βρουν και ας μας αφήσουν ήσυχους.

Θεωρώ τον Καρβέλα πιο ευφυές άτομο (κατ’ ακρίβειαν Θεό!) και τώρα μόνο κερδισμένος θα βγει από την προβολή που θα προκύψει από την όλη ιστορία. Ήδη γράφει τραγούδι για τον Λαζόπουλο και ετοιμαζόμαστε για έναν υπέροχο χειμώνα! Τίτλος: "Καλύτερα με πίθηκο, παρά με άντρα ανήθικο!" Βγάλε άκρη τώρα...

Τέλος, να πω ότι σήμερα έμαθα ότι πέθανε και ο πατέρας της Άντζελας Δημητρίου και ησύχασε ο άνθρωπος. Κατά τα άλλα, η επιμόρφωση μου συνεχίζεται…!

Το Μικρόφωνο Κοντά στο Στόμα...

Με τεράστιο ενδιαφέρον διάβασα σήμερα τις μαρτυρίες των κοριτσιών που κατέθεσαν εναντίον του μουσικοσυνθέτη Δώρου Γεωργιάδη, εν έτει 2001, για σεξουαλική παρενόχληση. Εκεί λοιπόν, που τα χάϊδευα και δεν ήξερα πως θα δώσω νόημα στη ζωή μου, βρέθηκα να σκέφτομαι το πώς θα κρύψω την στύση μου!

Αντιγράφω από την εφημερίδα «Πολίτης:»

"Ο Δώρος Γεωργιάδης με ρώτησε αν ήμουν ολοκληρωμένη γυναίκα και εγώ του απάντησα "ναι". Μετά μου είπε να μου δείξει έναν τρόπο να φιλώ και άρχισε να με φιλά με τη γλώσσα του για αρκετή ώρα. Μετά κάθισε στην καρέκλα και κατέβασε το παντελόνι του και το εσώρουχό του και έσπρωξε με τα χέρια του το κεφάλι μου στα γεννητικά του όργανα και εγώ τραβούσα πίσω και με ξαναέσπρωξε, αναγκάζοντάς με να τον φιλήσω στα γεννητικά του όργανα. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου και ενώ εγώ προσπαθούσα να σηκώσω πάνω το κεφάλι μου αυτός με έσπρωξε κάτω, οπότε και εκσπερμάτωσε μέσα στο στόμα μου".

Σκηνή δεύτερη:

"...στη συνέχεια μου ζήτησε να πάω κοντά του για να βρούμε το τραγούδι. Εγώ πήγα κοντά του και στάθηκα ενώ αυτός έμεινε καθισμένος. Τότε άρχισε να μου λέει ότι την προηγούμενη νύχτα είχε δει το "Playboy", στην τηλεόραση, και ότι έβλεπε συνεντεύξεις που έπαιρναν από κάποιες κοπέλες που είχαν κάνει καριέρα στο "Playboy" και μου έφερε το επιχείρημα ότι αυτές ήταν επιτυχημένες στο "Playboy", επειδή είχαν αρχίσει από τη δική μου ηλικία και ότι είχαν γνωρίσει τον έρωτα από μικρές και ότι σε αυτούς τους χώρους, δηλαδή τους καλλιτεχνικούς, έπρεπε να γνωρίζεις τα πάντα γύρω από το σεξ και ότι έπρεπε μια κοπέλα να έχει ωραίο σώμα για να πετύχει. Για να έχει κάποια ωραίο σώμα, σύμφωνα με τον Γεωργιάδη, έπρεπε να έχει σεξουαλικές εμπειρίες από μικρή. Μετά μου είπε ότι έχω και εγώ ωραίο σώμα και ότι μπορούσα να επιτύχω. Μου ζήτησε να κάνω πάνω τη φανέλα μου για να δει το στήθος μου. Εγώ επειδή είχα παγώσει δεν έκανα τίποτα και έμεινα και τον έβλεπα. Τότε σήκωσε αυτός τη φανέλα μου, μου χάιδεψε το στήθος και συνέχισε να μου μιλά για το ίδιο θέμα. Μετά με έβαλε να καθίσω στα γόνατά του, χωρίς να φύγει το χέρι του από το στήθος μου και πήρε το χέρι μου και το έβαλε στο παντελόνι του στο σημείο που είναι τα γεννητικά του όργανα, περιμένοντας ότι θα του τα έπιανα. Κατάλαβα ότι ήταν ερεθισμένος. Εγώ σηκώθηκα, μου είπε ότι δεν είμαι ακόμα γυναίκα, ότι δεν δημιουργήθηκε ακόμα το σώμα μου και κατέβασε αυτός την μπλούζα μου. Μου είπε ότι δεν "κάμνω" ακόμα και να πάω σε κανένα δύο χρόνια".

Φινάλε:

"Όταν ήμασταν στο στούντιο του Γεωργιάδη που βρίσκεται στην περιοχή Αρχαγγέλου, υπάρχει ένα μικρό δωμάτιο που χρησιμοποιείται σαν αποθήκη και εκεί με έβαζαν να βλέπω πορνοταινίες. Ο Σερδάρης μαζί με τον Δώρο Γεωργιάδη για να με κάνουν να ερεθιστώ, όπως μου έλεγαν, και προσπαθούσαν συνέχεια να μου κάνουν πλύση εγκεφάλου για να ενδώσω και να κάνω έρωτα με κάποιον και θα ήταν καλύτερα αν το έκανα μαζί του".

Αν θέλετε να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο επισκεφτείτε την ιστοσελίδα της εφημερίδας και γρήγορα πριν το αποσύρουν!

Λοιπόν!

Τι έχω να δηλώσω!

Φυσικά και τάσσομαι εναντίον της σεξουαλικής παρενόχλησης και της παιδεραστίας. Αλλά! Πόση συμπαράσταση, πόσον οίκτο, πόση κατανόηση να δείξω προς το λεγόμενο δράμα των κοριτσιών, από τη στιγμή που οι ίδιες θέλησαν να εισχωρήσουν σε ένα χώρο που μόνο σκάνδαλα και βρώμα μας παρέχει εξαπανέκαθεν;

Το βλέπουμε και από τα ριάλιτι. Οι 29 στις 30 υποψήφιες θέλουν να γίνουν τραγουδίστριες και να μοιάσουν στα είδωλα τους τα οποία εμείς αποθεώνουμε ακριβώς επειδή εμφανίζονται ως ξέκωλα στο Νίτρο και στο Maxim! Είδατε καμία υποψήφια στα ριάλιτι να διατείνεται πως θέλει να μοιάσει της Φαραντούρη ή της Πόλυς Πάνου; Όλες ποπ τραγουδίστριες θέλουν να γίνουν. Ποπ! Δηλαδή, λαϊκές! Δηλαδή, για να κάνω quote τον Χατζηστεφάνου: «χαζά κορίτσια με κοτσίδα που μασάνε τσιχλόφουσκα!» (και ενίοτε την ρουφάνε!)

Ε, με το μπαρδόν δηλάδη! Αν η φιλοδοξία σου εκτείνεται στο να βλέπουμε τα μπούτια σου και τα βυζιά σου, στο να μας τραγουδάς Φοίβο και να σε βλέπουμε μια φορά το μήνα στο τιβί τιγκλόν, και λίγα σου έκανε ο τύπος! Ύστερα σου λέει, φταίει ο βιαστής!

Αγαπημένη μου, πουτάνα θέλεις να γίνεις! Απλώς σου κακοφαίνεται όταν στο λέμε κατάμουτρα! Διότι αν άξιζες και για κάτι καλύτερο θα είχες ήδη γίνει και δεν θα περίμενες συνθέτες που έχουν να κάνουν σουξέ από τη δεκαετία του ’70 να σε προωθήσουν. Τόσο σου κόβει όμως και σένα…

Στο χώρο της ζώου μπιζ είναι ευρέως αποδεκτό πως μια καλή μέρα θα στον κάτσουν! Είναι κανόνας! Ένας συνθέτης, ένας μαέστρος, ένας μαιτρ του μπαρ θα στον ακουμπήσει. Δεν είναι σήμερα, θα είναι αύριο. Το πρόβλημα σας είναι ότι σας τον ακουμπήσανε νωρίς!

Δεν πειράζει. «Ουδείς άσφαλτος!»
Αλλά μη μου ζητάτε να σας λυπηθώ. Λύπηση μηδέν εκ μέρους μου!

Θυμήθηκα προ ολίγου και την υπόθεση του Κορκολή... Μα τι υπέροχοι καιροί ήταν εκείνοι! Κάποτε ένας φίλος μού έδειξε και το επίμαχο βίντεο του Τριανταφυλλόπουλου στο ίντερνετ. Έκτακτο, έκτακτο! Έβλεπες κάποιον, που μάλλον ήταν ο Κορκολής να πηδάει στα τέσσερα. Τον έβλεπες στο τέλος του βίντεο να σου ρίχνει και ένα χαμόγελο γεμάτο ικανοποίηση (το επονομαζόμενο χαμόγελο του durex) και έλεγες: «Μπράβο αγόρι μου! Έτσι!»

Όχι που θα μας πάρει ο πόνος, αν το θύμα παρασύρθηκε! Kάθονται όλες και το τρίβουν με τις αφίσες του Ρουβά και του κάθε Κορκολή και άμα τον φάνε, ζητάνε και τα ρέστα!

Ουστ!

ΥΓ: Τόσο ο Κορκολής, όσο και ο κ. Γεωργιάδης κρίθηκαν αθώοι των κατηγοριών τους στις εφέσεις. Έτσι για να ξέρουμε όλοι τι γίνεται!

Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού

Μου το έλεγαν και δεν το πίστευα!

“Θα φτάσεις σε μια ηλικία όπου και θα αποκτηνωθείς πλήρως!”

Ναι, καλά! Εγώ που ακόμα ψάχνω τη Χιονάτη μου, που επενδύω στους ανταρτοπόλεμους και που υποστηρίζω κάθε τι με ρομαντικό υπόβαθρο θα φτάσω ποτέ σ’ αυτό το σημειο; Κι όμως έφτασα! Στο ωραιότερο σημείο!

Τελευταίως ζω με τον ορό. Τον ορό του ipod! Ο Θεός να έχει καλά τον άνθρωπο που το ανακάλυψε. Τους τελευταίους τρεις μήνες το ipod αποτελεί το αντίδοτο στην στυγνή και αμείλικτη καθημερινότητα μου. Με το που αρχίζω να αισθάνομαι το νευρικό μου σύστημα να τεντώνεται επικύνδινα, πατώ το play!

Και δεν ακούω τίποτε! Που να χτυπιέστε!

Ακούω μες το αυτοκίνητο το πρωί προς στη δουλειά, ακούω στο γυμναστήριο την ώρα που οι Κύπριοι συνασκούμενοι μου κραυγάζουν περί των χαμένων πέναλτι της προηγούμενης νύχτας, ακούω στο δρόμο όταν πηγαίνω περίπατο. Αλλά το καλύτερο είναι όταν αρχίζει οικογενειακή συζήτηση. Με το που συνειδητοποιώ την ματαιότητα της συζήτησης με τους δικούς μου πατώ το γκάζι!

Και όσο τους βλέπω να συνεχίζουν να συζητούν τόσο περισσότερο δυναμώνω την ένταση. Ζω πλέον στο ρελαντί. Στον αυτόματο πιλότο. Δεν πα να χτυπιέστε, δεν ξεκαλωδιώνομαι. Και αδιαφορώ. Ούτε με νοιάζει που δεν έχω γκόμενα, όπως παλιά, ούτε με νοιάζει που ζω εδώ που ζω. Δεν με νοιάζει τίποτε! Απλώς περπατώ…

Μαύρα κοράκια, κόκκινα κοράκια! Μαύρα κοράκια, κόκκινα κοράκια!

Μπαμπάδες με Ρούμι

Διανύουμε μέρες θεάτρου. (Χάρη, υπομονή!)

Γνωρίζετε όλοι φαντάζομαι πως στις επόμενες μέρες θα παίξω σε μια ερασιτεχνική θεατρική παράσταση, αλλά ακόμη και αν δεν το γνωρίζετε θα ενημερωθείτε σύντομα σχετικώς. Το θέμα είναι πως αυτό τον καιρό οι μέρες μου πλημυρίζουν από θέατρο και με πιάνουν απανωτές ντεκαντάνς.

Σήμερα, μετά την πρόβα για το θέατρο που θ’ ανεβάσουμε, πήγα στο «Μπαμπάδες με Ρούμι» που ανεβάζει το Σατιρικό Θέατρο. (Πήγα εκτάκτως Αλεξία μου, δεν σ’ έγραψα).

Κάθε φορά που πάω θέατρο στη Κύπρο, φεύγω με κατάθλιψη. Μα τι να πρωτοθάψει κανείς!

Κατ’ αρχήν, οι εγκαταστάσεις θυμίζουν θίασο Κακουράτου-Ηράκλη από τα ‘80ς, τους καιρούς που ανέβαζαν τις έξοχες παραστάσεις με τίτλους «Ένας,- ένας μεν κουντάτε» και «Μου λες μ’ απατάς, εγώ να δεις!» Τύφλα να’ χουν τα ΔΗΠΕΘΕ της επαρχίας. Τα κυπριακά θέατρα νομίζεις πως θα κατεδαφιστούν ανά πάσα στιγμή, πως έχει να μπει καθαρίστρια στις τουαλέτες για μήνες και πως θα σου’ ρθει στο κεφάλι ξεμπαρρωμένος προβολέας από σε λεπτό σε λεπτό.

Να ήταν μόνο αυτό;

Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι επιεικώς μέτριες. Στο αποψινό έργο, αν εξαιρέσεις την Μπεμπεδέλη που ήταν απλώς διεκπεραιωτική, όλοι οι άλλοι ήταν για κλάματα. Απαιτώ να μου εξηγήσει η κ. Μαριάννα Καυκαρίδη γιατί επιμένει να ερμηνεύει με την γνωστή λαρυγγική φωνή την οποία όπως φάνηκε, μόνο η ίδια βρίσκει αστεία.

Τέλος πάντων, μεγάλες προσδοκίες έχω για το κυπριακό θέατρο. Και που βρίσκεται κόσμος στη χώρα που ασχολείται με το αντικείμενο με παρηγορεί!

Το κοινό ήταν επίσης ανάλογο. Με μέσο όρο ηλικίας τα 70, νόμιζες πως θα ξεψυχίσουν αν χειροκροτήσουν λίγο πιο ζωηρά. Όχι πως άξιζε παθιασμένο χειροκρότημα εδώ που τα λέμε (Μέλι στάζει το στόμα μου, το ξέρω, αλλά και λίγα λέω!)

Παρατήρησα επίσης πως το κοινό ήταν πέρα για πέρα αφελές. Συμμετείχε στην παράσταση ενεργά. Απαντούσε δυνατά στα ερωτήματα των ηθοποιών και μου θύμισε παιδική σκηνή Δώρου Κυριακίδη σε φάση που κρύβεται ο λύκος και τον καταδίδουν τα παιδιά στην κοκκινοσκουφίτσα ως ευσυνείδητοι θεατές.

Μην σχολιάσω το απαράδεκτο!

Σε μια φάση ένας ηθοποιός ξεστόμισε την εξής ατάκα: «Της έπιαναν δέκα παίδαροι το μουνί» και όλη η πλατεία σοκαρίστηκε! Αναφώνησαν όλοι μαζί ένα αποτροπιαστικό «Ωωωω!» φανερώνοντας την αποστροφή τους σε τέτοιου είδους λέξεις! Σκεφτείτε δηλαδή, να ανεβάσω εγώ το θεατρικό που έγραψα τι έχει να γίνει. Θα έχουμε το ασθενοφόρο stand by έξω από το θέατρο!

Έτσι είναι. Ψώρο-συντηρητικό κοινό, σε ψωρό συντηρητική χώρα! Μετά βγαίνουν στην δημοσιότητα αποτελέσματα ερευνών που μας καταλογίζουν ρατσισμό, συντηρητισμό και πουριτανισμό και ψάχνουμε να δούμε ποιους φωτογραφίζουν. Μουνί το λένε κυρία μου, πως θες να στο πει για να μη σου ανεβεί το ζάχαρο. Αιδοίο; Ε, λοιπόν, τρίψε το αιδοίο σου και παράτα μας! Κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας!

Κατά τα άλλα το έργο βλέπετε ευχάριστα και το συστήνω. Ως έργο, πάντα!

Είμαι σίγουρος, σαν άτομο που κατέχει διδακτορικό στους Ρέππα-Παπαθανασίου, πως κάποιες ατάκες δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ, αλλά δεν θα το ψειρήσω άλλο το ζήτημα. Μου αρκεί που αποδόθηκε το κείμενο αξιοπρεπώς. Επίσης, μου αρκεί το ότι πάνω στο εισιτήριο έγραφε ότι «Μια λίρα από την τιμή του εισιτηρίου θα διατεθεί για την ανέγερση του πολιτιστικού κέντρου Βλαδίμηρου Καυκαρίδη.» Καιρός ήταν να μετακομίσουν από την τρώγλη που στεγάζονται σήμερα.

Λίρα-λίρα την λιρούδα, ως το 2060 θα μετακομίσουν, πού θα πάει;

Άσε γιε μου, θέλουμε και θέατρα! Εδώ τον ΘΟΚ έπιασαν να ανακαινίσουν και τον έκαναν σαν θέατρο τρίτης διαλογής του εξωτερικού. Στο Millenium theatre του Κάρντιφ να πας, που εδώ που τα λέμε, τι είναι το Κάρντιφ; Ένα χωριουδάκι είναι για τα βρετανικά πρότυπα, και θα δεις πιο μοντέρνες εγκαταστάσεις!

Πφ!
Καλή ‘βδομάδα.

Θέαμα Έχουμε Γίνει...

Χωρκατιλλίκια, no doubt!



Αυτό που με εκνευρίζει είναι η συμπεριφορά των δημοσιογράφων που αντιμετωπίζουν το γεγονός λες και ανακάλυψαν την τυρόπιττα! Αυτά τα συμβάντα ήταν must εξαπανέκαθεν. Δεν περιμέναμε το 2007 για να δέρνονται μεταξύ τους οι μαθητές.

Δεν είχα δείρει εγώ την Στέλλα στο Δημοτικό; Πού μου είχε ύφος ντίβας και το έπαιζε καμπόση; Την είχα αρπάξει από το ζωνάρι της ποδιάς της και την στριφογύριζα μες την αυλή του σχολείου, όπως κάνουν οι αθλητές με την σφαίρα στο στίβο και την άφησα να γκρεμοτσακιστεί πάνω στις βρύσες! Θέαμα είχαμε γίνει!

Δεν έκανε το ίδιο ο Ανδρέας στην Κυπρούλα που ήθελε σώνει και καλά να τον φιλήσει; Θέαμα είχανε γίνει!

Δεν έκανε το ίδιο ο Άνθος στη Μαργαρίτα επειδή η τελευταία του αναποδογύρισε την σκακίερα στο διάλειμμα, πάνω που ετοιμαζόταν να κάνει ματ; Την τούφα απ’ τα μαλλιά της ακόμα την κλαίει η Μαργαρίτα. Θέαμα είχανε γίνει!

Στα σχολεία και στις αλάνες μόνο τέτοια έχω να θυμάμαι. Και πολλές φορές το θύμα ήμουνα εγώ. Αλλά έτσι είναι η ζωή. Ένα θέαμα. Μόνο που σήμερα, έχουμε και τις κάμερες εύκαιρες και το καταγγέλλουμε με ψύλλου πήδημα. Πολύ φλώροι γίναμε τελευταία.

Το θέμα δανεισμένο γι’ άλλη μια φορά από το λατρεμένο Πρέζα Τιβί.

Έρημος

Να γράψω τι;

Σαν φοιτητής συλλογιζόμουν. Πολύ! Πότε θα πάω στην Αφρική ως ανθρωπιστική βοήθεια; Πότε θα γράψω θεατρικά έργα; Πότε θα πάω περίπατο στο πάρκο, πότε θα πάω να κάτσω κάτω από ένα δέντρο και να σκεφτώ ακούγοντας μουσική;

Σαν φοιτητής κοιμόμουνα 10ωρο! Μετά ξυπνούσα και έπαιρνα τους δρόμους. Περπατούσα ώρες μες το πράσινο και παρατηρούσα κόσμο, καθόμουν σε παγκάκια και έτρωγα παγωτό και πατάτες από το burger king και πήγαινα αμέσως κολύμπι στο γυμναστήριο για να κάψω τις θερμίδες. Έβγαινα, έβγαινα, έβγαινα! Είχα όρεξη να χορέψω, να πάρω μάτι τις γκόμενες, να πιω χωρίς να με νοιάζει αν θα μεθύσω. Να μιλήσω χωρίς να σκεφτώ δυο φορές!

Όλα αυτά μέχρι προχθές!

Σήμερα. Έχω το βλέμμα του γλάρου. Και πάω, και πάω, και πάω... (και πάω να τρελαθώ!)

Κάθεται ο κώλος μου και βράζει. Τεντώνομαι. Ή καλύτερα..."Ποκνιάζουμαι!" Τσακρούν τα κόκκαλα μου! Κάνω απανωτά κλικ στις ιστοσελίδες και εκατό φορές refresh μπας και ανανεωθούν με κάτι αναπάντεχο. Η μόνη μου έγνοια είναι να βγάλω λεφτά, να πάρω διαμέρισμα, να το διακοσμήσω όπως θέλω, να αγοράσω αυτοκίνητο πιο ακριβό από του γείτονα, να ξεκλέψω ένα 3μερο να πάω Αθήνα στα μπουζούκια, να πάω στην Κούβα το καλοκαίρι, να πάω για καφέ, να κοιμηθώ τουλάχιστον 7ωρο. Ποιος χέστηκε για τους μαύρους στην Αφρική, για το αν θα κάψω τις θερμίδες της πατάτας, για το αν θα ερωτευτώ.

Ό,τι προλάβουμε και ό,τι περιδρομιάσουμε από’ δω και μπρος.

Να γράψω τι;

Πυροβολήστε με!

Η Mall...Που μας Δέρνει!

Όλα τα’ χαμε, το Mall μας έλειπε!

Επειδή είμαστε κράτος με εκατομμύρια πληθυσμού και έπρεπε να έχουμε συγκεντρωμένα όλα τα πολυκαταστήματα στην είσοδο της Λευκωσίας. Σε δυο χρόνια να μου το θυμηθείτε, θα το κάνουνε γκαράζ, όπως τότε με εκείνο το τεράστιο κτίριο που ήτανε χρηματιστήριο και μετά έγινε αποθήκη. Αφού το ξαναείδαμε το έργο! Στην Κύπρο δεν στεριώνουν Malls! Ακόμη κλαίμε το "Γιώρκειο!" Τι τρέχουμε σαν τους βλάκες να τα επισκεφτούμε κάθε φορά, λες και έλειψαν τα καταστήματα δεν μπορώ να καταλάβω. Σαν τα ζώα! (Και του γράφωντος συμπεριλαμβανομένου! Μπεεε).

Πήγα χθες για πρώτη φορά να αγοράσω CD´s, διότι αν περιμένω την All Records να εκτελωνήσει τις νέες κυκλοφορίες θα χρονίσουμε. Έφτασα που λέτε στο πάρκινγκ και αντίκρισα το… Heathrow! Όσοι σπουδάσατε Αγγλία θα συμφωνήσετε πως είναι φτυστά τα δυο κτίρια!

Με το ίδιο πάρκιγνκ, με την ίδια άθλια είσοδο. Με τις μίνι καφετέριες πρόχειρα σκορπισμένες εδώ και εκεί, με χάλια ηχομόνωση, με το βουητό του κόσμου να σου προκαλεί πονοκέφαλο, άσε, δράμα! Από στιγμή σε στιγμή νομίζεις θα χτυπήσει καμπανάκι να σου ανακοινώσει η Εγγλέζα την αναχώρηση των κυπριακών αερογραμμών για Λάρνακα! Άσε που κάναμε 35 λεπτά δρόμο για να φτάσουμε εκεί και όντως μπήκα στην ψυχολογία του «πάω ταξίδι!»

Έκτακτα, έκτακτα!

Επίσης, χάλια τα πατώματα, χάλια τα καταστήματα. Συμπίεσαν όλα τα μαγαζιά της Μακαρίου μέσα στο ίδιο τσιμεντένιο κουτί και θέλουν και τα συγχαρητήρια μας!

Και φυσικά, είδαμε και τους ανάλογους χάλια celebrities να πίνουν τον καφέ τους εκεί. Είδαμε τους πρωταγωνιστές από τις «πατάτες αντιναχτές!» Έλεος! Είχε και παιδάκια που τους ζητούσαν αυτόγραφο! Πφφ!

Αγόρασα το live του Δάντη που κατά τη γνώμη μου σκίζει, το νέο άλμπουμ της Britney που μπορεί να πήρε καλές κριτικές και είναι σαφώς καλύτερο από το In the Zone, αλλά δεν αντέχεις να το ακούσεις ολόκληρο, και τέλος την νέα Πρωτοψάλτη που είναι μια ευφάνταστη γελοιότητα! Διασκευάζει μέχρι και Michael Jackson αλλά δεν είδα κανένα σας να την κράζει ως «την-γριά-που-νομίζει-πως-είναι-20-χρονών» όπως κάνετε με την Anna mia! Είστε άξιοι να δείτε την Πρωτοψάλτη να κάνει moonwalk με την Γαλάνη επί σκηνής και να εξακολουθείτε να τις θεωρείτε κουλτουριάρες!

Καλό Σαββατοκύριακο!

Το Θαύμα της Βίσσης

Υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να πηγαίνεις το πρωί στη δουλειά σου και πάνω στο γραφείο σου να βρίσκεις αυτό;

Η Άννα Βίσση ήρθε στη Κύπρο χθες το πρωί για μια κηδεία. Έμεινε εδώ μόνο λίγες ώρες πριν επιστρέψει στην Αθήνα και κάνει ολοκαύτωμα το Pizza Pomodoro στο Κολωνάκι (είχαμε και εκεί ανταποκριτές!) Που λέτε, μαθεύτηκε στο γραφείο το βίτσιο μου και μια κυρία συνάδελφος που έτυχε να βρίσκεται στην ίδια κηδεία, μου έφερε το δώρο μου! Έχω ένα χαμόγελο στα χείλη από το πρωί, άλλο πράμα!!!

Προσέξτε τι γράφει: «Στον Χρήστο, που έμαθα είναι φανατικός, με όλη μου την αγάπη, Άννα Βίσση. Ελπίζω μια μέρα να σε γνωρίσω!!!!» Η Άννα Βίσση εκφράζει την επιθυμία να με γνωρίσει!!!! ΄Ανναααααααα! (κάντε κλικ για μεγέθυνση).

Οι ιστορίες με τα αυτόγραφα της Άννας είναι θρυλικές. Όπως όλα τα μεγάλα γεγονότα της ζωής μου. Το πρώτο μου αυτόγραφο απ’ αυτήν το παρέλαβα το 1997 με τον εξής περίεργο τρόπο. Τότε, αν θυμάστε ήταν της μόδας το IRC. Έμπαινα κάθε μεσημέρι μανιωδώς και συνομιλούσα με τους συμμαθητές μου, αλλά και με ξένους από διεθνή κανάλια. Μια μέρα, μου μίλησε μια Αυστραλή δημοσιογράφος η οποία όταν έμαθε πως είμαι Έλληνας ενθουσιάστηκε.

«Θα πάρω συνέντευξη από την Άννα Βίσση σε λίγες μέρες, που θα είναι στην Μελβούρνη για συναυλίες στον απόδημο Ελληνισμό! Δεν έχω ιδέα τι να την ρωτήσω!» Εν έτη 1997 το διαδίκτυο ήταν σε εμβρυακή κατάσταση σε Ελλάδα και Κύπρο και δεν υπήρχαν ούτε ιστοσελίδες, ούτε τίποτε. Έκατσα που λέτε κι’ εγώ και εξιστόρησα τα άπαντα της Βίσση στη κοπέλα. Για να είμαι ειλικρινής πίστεψα πως πρόκειται για φάρσα, αλλά επειδή εμένα είναι χαρά μου να διαδίδω τον Βισσησμό και να προσηλυτίζω νέους φαν, δεν δίστασα να τα ξεράσω όλα!

Η κοπέλα με ευχαρίστησε και μου υποσχέθηκε να της ζητήσει αυτόγραφο εκ μέρους μου. Εγώ της έδωσα τη διεύθυνση μου στην Κύπρο, αν και δεν περίμενα ποτέ ότι μπορεί να με θυμηθεί! Έπειτα από ένα μήνα έλαβα αυτό!!!

Και φυσικά, έμεινα κάγκελο. Δυστυχώς, δεν είχα και ένα e-mail της κοπέλας να την ευχαριστήσω, αλλά το κάνω τώρα και εξιλεώνομαι. Σήμερα ήταν μια υπέροχη μέρα. Εξ’ αιτίας του γεγονότος τραγουδούσα μες το αυτοκίνητο δυνατά, με άκουγαν και τα διπλανά αυτοκίνητα, δεν χρειάστηκε καν να κοιμηθώ το μεσημέρι για να βγάλω το απόγευμα, ενώ τον κόσμο όλο τον αγαπώ!

ΥΓ: Για να πω την αμαρτία μου έχω και αυτόγραφο από την ακατονόμαστη. Ούτε που το θυμόμουνα, το ανακάλυψα πριν 2-3 χρόνια μέσα σε ένα συρτάρι. Ήταν τότε, το 1994, πριν γίνει διάσημη και μου ήταν συμπαθής με το «δεν πεθαίνει, δεν πεθαίνει, η αγάπη που μας δένει.» Η «κυρία» αντιγράφει την Άννα ακόμη και στα αυτόγραφα! Άκου σ’ εκεί: Με αγάπη Δέσποινα Βανδή! Πες κάτι δικό σου κυρά μου!

I'll Be Missing You...

Σας έχω εξομολογηθεί το δράμα μου!

Και να θέλω ν’αγιάσω, δεν μ’αφήνω! Δέσμιος του παρελθόντος, στείρος προγονολάτρης, εμμένω στον ασκό του Αιόλου τον οποίο ανοίγω από καιρούς εις καιρόν εξαπολύοντας μνήμες και πίκρες. Και στο κατάρτι να δεθώ, που λέει ο λόγος, ζήτημα αν θα αντισταθώ στις γοργόνες και μάγκες που ξεπηδάνε μέσα από τα ημερολόγια και τις ταινίες, βιάζοντας το παρόν μου!

Αφήνω τον Καρυωτάκη κατά μέρος όμως, και επεξηγώ την σκηνοθεσία του νέου μου, θεσπέσιου βίντεο:

1. Πάω στα Πλατάνια προχθές και παθαίνω απανωτά déjà vu από τις νωπές μνήμες της τελευταίας μου σχολικής εκδρομής, ασχέτως αν έχουν περάσει σχεδόν δέκα χρόνια από τότε!

2. Πριν να πάθω ντουβρουντζά και πιω το χάπι μου, αρπάζω την τροχαλία στη παιδική χαρά και την μετατρέπω σε μηχανή του χρόνου. Κρεμάζομαι από το συρματόσχοινο και καθώς διανύω την απόσταση, επιστρέφω από το 2007 στο 1998! Με το που "σπουρτώ" πάνω στις σαμπρέλες ξετυλίγεται ο ορυμαγδός της τρίτης λυκείου μπροστά στα αμυγδαλωτά μου μάτια!

3. Αναλόγως της διάθεσης μου, βλέπω το παρελθόν και καταριέμαι το παρόν, ή χλευάζω το παρελθόν και εξυμνώ τα σημερινά καλά της ψυχής μου, φτου, φτου, φτου!



Ζω με τα φαντάσματα κυρίες και κύριοι. Σαν τον John Nash, στο Beautiful Mind. Θα μου πείτε, εκείνος ήταν και νομπελίστας. Εσύ; Εγώ…καβλομελετώ κι’ έρχεται! Αποφάσισα πως εφόσον δεν μπορώ να σκοτώσω το παρελθόν, θα το αγαπήσω κι’ άλλο. Θα το εξυμνήσω, θα το συνηθίσω, θα το αηδιάσω και θα το αποβάλω…

…Κάποτε!

Η ΟιΚΩΛΟγική Κύπρος

Αγαπητές λαϊκές καλλoνές της νήσου και αππωμένα παλικάρια,

Το πήρατε είδηση φαντάζομαι πως έχουμε 3 Νοεμβρίου και ο καιρός έξω θυμίζει αρχές Ιουλίου. Το πήρατε χαμπάρι πως το καλοκαίρι που μας πέρασε κάηκε η μισή Ελλάδα και η μισή Κύπρος (έτσι κι’ αλλιώς μισή Κύπρο έχουμε)! Το πήρατε χαμπάρι πως τα φράγματα στέρεψαν, η τρύπα του όζοντος έγινε μεγαλύτερη και από την κωλοτρυπίδα της Πάρις Χίλτον και πως καθημερινά στην Ανταρκτική βυθίζεται και ένα παγόβουνο στο μέγεθος της Ελλάδας!

Και τι κάνουμε γι’ αυτό;

«Μη μου τους κύκλους τάραττε!»

Σήμερα πήγα με ένα οργανωμένο γκρουπ στο καμένο δάσος του Σαϊττά για δενδροφύτευση. Φύτεψα 3 δεντράκια όλα κι’ όλα και ένιωσα άνθρωπος, εν αντιθέσει με τα πλείστα πρωϊνά του Σαββάτου που απλώνω το άχρηστο σαρκίο μου στα καφέ της Στασικράτους και αισθάνομαι δήθεν lifestyler.

Την επόμενη φορά που θα σας παρακαλέσω να με ακολουθήσετε σε τέτοιου είδους δραστηριότητες και θα με κοιτάξετε με ύφος περίλυπο ή υποψιαστώ πως με χλεύαζετε εμμέσως, θα σας φυτέψω και εσάς μαζί με τα έλατα! Το πρόβλημα βέβαια, είναι πως εσείς δεν θα ανθίσετε ποτέ, γι’ αυτό και εμμένω απλά στο θάψιμο παρά στη φύτευσή σας.

Η σημερινή δραστηριότητα διοργανώθηκε από το κέντρο ερευνών του νεοσύστατου πανεπιστημίου Λευκωσίας (Intercollege) και από τους 30 εθελοντές οι 15 ήσαν ξένοι φοιτητές!!! Ντροπή και αίσχος πτωχοί χωριάτες! Είχαμε μαζί μας κόσμο από την Αφρική, την Ευρώπη και την Αμερική να τσαπίζει να φυτέψει δέντρα για τους Κύπριους, οι οποίοι σήμερα, Σάββατο όντας έπιναν το καφεδάκι τους στο Mall ή προσπαθούσαν να συνέλθουν από την ψεσινή κραιπάλη στα άπειρα κλαμπ της πρωτεύουσας (Χα!!).

Είμαστε αρνιά! Κότες, ζώα!

Δέσποινας Βανδίσση -Συνέχεια

Απολογούμαι που επανέρχομαι στο ίδιο ευτελές θέμα, αλλά σήμερα στα φαν κλαμπ της αγαπημένης μου αοιδού και της αγαπημένης μου αηδίας γίνεται σφαγή για το νέο βίντεο της μόνιμα δεύτερης!

Μετά την αντιγραφή του τραγουδιού των coldplay, τώρα αντιγράφουμε και το concept του βίντεο κλιπ της Άννας για το Nylon! Το μπλογκ αυτό καταδικάζει την κίνηση αυτή της μαλακισμένης Δέσπως και ορκίζεται εκδίκηση. Θα μου πείτε, είναι το πρώτο βίντεο που παρουσιάζει μια ροκ μπάντα να ερμηνεύει το τραγούδι κατά τέτοιο τρόπο; Τη Βίσση περίμεναν να αντιγράψουν!? Θα συμφωνήσω μαζί σας. Αλλά, μη μου πείτε... Σαν πολλά δεν μαζεύτηκαν;




Ο Φοίβος στο πιάνο μήπως να φόραγε και μια άσπρη περούκα με μακριά μαλλιά; Μήπως και η κόμη της Βανδή παραπέμπει; Μόνο το κεφάλι της δεν ξύρισε ακόμα, έννοια σου όμως και θα της το ξυρίσω εγώ, μαζί με κάτι άλλο! Έλεος ρε φίλε!

Το βίντεο δεν μιξαρίστηκε από μένα, το βρήκα στο φαν κλαμπ και το παραθέτω εδώ. Άθλιο το μοντάζ κατά τη γνώμη μου!

Μουσικά Βραβεία Αγρίων 6

Είναι λες και το κάνουν επίτηδες! Κάθε χρόνο τα μουσικά βραβεία αγρίων γίνονται και χειρότερα. Κάθε χρόνο ξεπερνούν εαυτόν στη βαρεμάρα και στην επανάληψη. Τα δε φετινά, θύμιζαν περισσότερο καλλιστεία, παρά οτιδήποτε άλλο. Προσωπικά, άντεξα να δω μισή ώρα μόνο, ως την ώρα που τραγούδησε ο Τερζής! Και λυπάμαι ειλικρινά διότι είμαι φαν τέτοιων εκδηλώσεων και θέλω να μαζεύουν τα φώτα πάνω τους. Μετά τη φετινή απονομή τα βλέπω να καταργούνται, πόσο μάλλον όταν από του χρόνου θα έχουμε και τα βραβεία του ελληνικού MTV για πρώτη φορά στα χρονικά της χώρας!

Λοιπόν, αυτά παθαίνει όποιος μαλακίζεται κυρίες και κύριοι και μπαίνω κατ’ ευθείαν στο ψητό και μην κάνετε ότι δεν καταλαβαίνετε…

*ΑΝΝΑ* ΒΙΣΣΗ*

Θυμάστε κάποιες εποχές από το 1992 και έπειτα, όπου το αγαπημένο περιοδικό Ποπ Κορν διοργάνωνε τα ετήσια βραβεία στα οποία ψήφιζε ο κόσμος με ψηφοδέλτιο που έβρισκε σε σελίδα του περιοδικού. Τότε δεν υπήρχε ίντερνετ, δεν υπήρχε τίποτε. Κέρδιζε που λέτε η Βίσση κάθε χρόνο σε όλες τις κατηγορίες, ακόμα και σε αυτήν της πρωτοεμφανιζόμενης. Μια χαρά μας πήγαινε εμάς τους φανς, που δεν χάναμε απονομή κάθε χρόνο, ήταν το ετήσιο μας Βίσση-πάρτυ!

Είδαν όμως ότι η δημοκρατία ενοχλεί, έτσι αποφάσισαν να δημιουργήσουν έναν πιο «σοβαρό θεσμό,» - τρομάρα να τους έρθει- με περισσότερο κύρος και επισημότητα, ώστε να ικανοποιείται και το υπόλοιπο συρφετό που αυτό-αποκαλείται τραγουδιστής και τραγουδίστρια. Να γίνουν όλα πιο δίκαια, να μην είναι όλα ‘στημένα’ υπέρ της Βίσση.

Όπερ και εγένετω…Έκτοτε είδαμε πολύ σοβαρά βραβεία! Τον Χατζηγιάννη να διαγωνίζεται τόσο ως έντεχνος, όσο και ως ποπ τραγουδιστής. Την Κανελλίδου στην κατηγορία της ποπ τραγουδίστριας, τον Τερζή στην κατηγορία εντέχνου, την Βανδή για τραγουδίστρια της χρονιάς και άλλα αναπάντεχα. Και όλα αυτά γιατί; Για να μην τα παίρνει όλα η Άννα, η οποία καλώς ή κακώς έχει πάνω από 4000 άτομα εγγεγραμμένα στο φαν κλαμπ της. και την υποστηρίζουν πάντα με τον ίδιο ζήλο.

Κατήργησαν τα Ποπ Κορν, κατήργησαν και το ενδιαφέρον του κοινού. Εμ…



Η Άννα Βίσση παρέστη μόνο σε μια απονομή των βραβείων Αρίων, την δεύτερη κατά σειρά, η οποία όλως περιέργως εξασφάλισε και την μεγαλύτερη τηλεθέαση. Εις μάτην οι διοργανωτές προσπαθούν κάθε χρόνο να κάνουν την υπέρβαση με γκλάμουρ παρουσιαστές σε αίθουσες του Μεγάρου μουσικής. Το αποκορύφωμα ήταν πέρσι όταν η αίθουσα του μεγάρου ήταν άδεια, τα ¾ των βραβευθέντων πήραν απουσία και η τηλεθέαση ήταν μονοψήφια. Να φανταστείτε ότι φέτος τα βραβεία αναβλήθηκαν τρεις φορές πριν απονεμηθούν απόψε και θεωρώ πως μετά το αυριανό κράξιμο στα μεσημεριανά, θα έχουμε και το άδοξο τέλος τους.

Καλύτερα! Με τι μαλακίες ασχολούμαι κι’ εγώ ε;

ΥΓ: Μα πόσο άσχετος ήταν ο Φερεντίνος! Λες και διάβασε τα κείμενα πέντε λεπτά πριν βγει στη σκηνή!

"Μοντέλο Ταϊβάν" - Coming Soon!

Ποιός είπε ότι η πολιτική είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό ξεκατίνιασμα; Δεν είναι τυχαίο που η λέξη είναι θηλυκού γένους...

Αγγλία: Ετοιμάστηκες; Εγώ σε δέκα λεπτά ξεκινώ!
Γερμανία: Είμαι έτοιμη σε πέντε λεπτά! Και σου το υπογραμμίζω! Τελευταία φορά που βγαίνουμε 27 χώρες μαζί έξω! Γίναμε χωριό!
Αγγλία: Μη μου λες εμένα ότι γίναμε χωριό που μια ζωή ήμουν εναντίον της διεύρυνσης! Εσύ και η φιλενάδα σου η Γαλλία μου μαζέψατε τις τελευταίες της ηπείρου στην ΕΕ! By the way, εκείνη είναι έτοιμη;
Γερμανία: Της μιλώ στο msn. Ετοιμάζεται!
Αγγλία: Λοιπόν, κάλεσα και την Τουρκία μαζί μας!
Γερμανία: Κόρη μου, μα επέλλανες;!
Αγγλία: Είπα να σας το πω τελευταία στιγμή για να μην μουρμουράτε!
Γερμανία: Άμα το μάθει η Γαλλία και η Αυστρία θα ξεκόψουν! Και εγώ δεν την πολύ-πάω την βλαχάρα! Βρωμούν οι μασχάλες της, χώρια που ως μουσουλμάνα κυκλοφορεί με την μαντίλα και μας κάνει ρεζίλι όπου πάμε!
Αγγλία: Ας μας κάνει! Θα της τη βγάλουμε τη μαντίλα σιγά-σιγά, και θα της ράψουμε μαντίλα Αρμάνι, να μην σιχαίνεσαι. Παιδί μου! Ξέρεις λεφτά που έχει η Τουρκία; Όπου πάμε αυτή κερνά! Να την κάνουμε παρέα, δεν θα χάσουμε!
Γερμανία: Και η Γαλλία και Αυστρία;
Αγγλία: Να πιούν ξύδι! Να ξεκόψουν να πάνε πού; Με τις πρώην Ρωσσίδες; Αφού σκίζουν τα βρακιά τους να μας κάνουν παρέα! Δέκα χρόνια διαπραγματεύσεις κάνανε, δεν τις παίρνει να μουτρώσουν τόσο εύκολα.
Γερμανία: Μόνο να μας ανακατώνεις είσαι άξια! Η Τουρκία βίασε την Κύπρο!
Αγγλία: Τα ήθελε ο κώλος της!
Γερμανία: Τα ήθελε, τα ξε-ήθελε, τώρα που θα μας παίρνει τηλέφωνο η μάνα της η Ελλάς ότι πάλι κάνουμε κακές παρέες, εγώ δεν θα το απαντώ! Να βγάλεις εσύ το φίδι από την τρύπα!
Αγγλία: Η μάνα της η Ελλάς την έχει χεσμένη αποδεδειγμένα. Μόνο για υιοθεσία δεν την έδωσε! Δεν βλέπεις που όταν βγαίνουμε και αυτή με την Τουρκία κουτσομπολεύει; Αναλύουν τα σήριαλ!
Γερμανία: Είδες το καινούργιο, το σήριαλ, «στους 31 δρόμους»;
Αγγλία: Εδώ πάνω μόνο BBC πιάνω!
Γερμανία: Anyway, έχει τις αδυναμίες της η Ελλάδα, εν βασανισμένη γυναίκα! Αυτό που με νοιάζει εμένα όμως, είναι ότι μια γαμό-έξοδο κανονίζουμε και μας προκαλείς από τώρα ίντριγκες και πάθη!
Αγγλία: Μάνα μου!
Γερμανία: Πες μου!
Αγγλία: Μια μέρα θα με θυμηθείς! Με την Τουρκία στην παρέα μας θα πλουτίσουμε και θα τρώμε με χρυσά κουτάλια! Και η Κύπρος η χωρκάτισσα να μας αφήσει ήσυχες. Χάρη της κάνουμε και που κυκλοφορεί μαζί μας, που από τη μέρα που εντάχθηκε στο κλαμπ, εφησυχάστηκε ακόμα παραπάνω και δεν προσφέρει τίποτε…
Γερμανία: Μα τι να προσφέρει, κόρη, το μωρό…
Αγγλία: Να κάτσει στη γωνιά με το Λουξεμβούργο και τη Μάλτα, να λένε τα δικά τους και να μας αφήσουν να κάνουμε τις δουλειές μας! Εγώ της είπα! Αν συνεχίσει να μουρμουρά και μέσα στο 2008, θα την πάρω στη Κίνα, να δει τι πάει να πει Ταϊβάν!
Γερμανία: Ό,τι θέλεις κάμε! Μου έκανε αναπάντητη η Ισπανία να περάσω να την πάρω. Έφυγα, τα λέμε σε λίγο!
Αγγλία: See you in a bit!

Οι Δολοφονίες των Παρθένων

Τον τελευταίο καιρό με το που πάω να κλείσω τα μάτια μου, κατακλύζεται το μυαλό μου με θέματα και σκέψεις, και αναγκάζομαι να σηκωθώ να τα γράψω πριν τα ξεχάσω. Μιλάμε για μαρτύριο να ανοίγεις τον υπολογιστή μες τα σκοτάδια για να ικανοποιήσεις το φαν κλαμπ σου… Λοιπόν! Μπαίνω στο θέμα αμέσως γιατί δεν ξέρω ποιος θα ξυπνήσει αύριο στις εφτά!

Πάνω που πίστεψα πως παρθένο έμεινε μόνο το ελαιόλαδο έγινε η μέγιστη ανατροπή! Φέτος γνώρισα τουλάχιστον 15 παρθένες! Δηλαδή, δεν τις γνώρισα ακριβώς, απλώς γνώρισα δυο-τρεις κοπέλες ανέγγιχτες, οι οποίες αντίστοιχα διαθέτουν άλλες πέντε-έξι φίλες ομοιοπαθείς. Ή καλύτερα…Μη παθείς! Πού κρυβόσαστε τόσο καιρό, ήθελα να’ ξερα!

Και δεν εννοώ παρθένες του Δημοτικού ή του γυμνασίου. Σας μιλάω για παρθένες που βλέπουν τα πρώτα -άντα να τους κλείνουν το μάτι! Απίστευτο; Να πιστέψω δηλαδή ότι τόσα χρόνια δεν βρέθηκε μισός άντρας να τις βγάλει στο κουρμπέτι; Αποκλείεται! Εδώ στο Καραϊσκάκη να πας τη Κυριακή και να φωνάξεις «Θέλω κάποιος να με τρατάρει!» θα βρεθούν εκατοντάδες εθελοντές! Επομένως, το πρόβλημα δεν έγκειται στη λειψανδρία αλλά στο μυαλό τους!

Για να είμαι ειλικρινής, οι παρθένοι μου είναι συμπαθείς. Θεωρώ πως είναι συγκινητικό να βλέπεις κάποιους ανθρώπους να ανάγουν το σεξ σε επίπεδο τελετής και να το φυλάνε για το ‘δέκα το καλό,’ αλλά ξεχνάμε δυστυχώς πως σ’ αυτή τη ζωή οι τράπουλες είναι σημαδεμένες! Κοίτα ποιος μιλάει θα μου πείτε, εσύ που ανέκαθεν ήσουν υποστηριχτής του Θεού έρωτα και του 'αγνού και τρυφερού σεξ! Έχετε δίκαιο, αλλά γηράσκω και αλλάζω (Με πλάγιο τρόπο προσπαθώ να σας πω ότι κατήντησα ένας πορνόγερος). Τέλος πάντων, υπογραμμίζω πως στην τελική, ο παρθενικός υμένας βρίσκεται μόνο στο μυαλό σας και πουθενά αλλού!

Τί θέλω να πω;! Κάτσε να το εκφράσω σωστά καθότι είναι λεπτό το ζήτημα:

Έστω πως είσαι 30 χρονών κοπέλα, αλλά δεν είδες το δικό σου γεννητικό όργανο ούτε στον καθρέφτη. Κάθεσαι όμως και το τρίβεις κάθε βράδυ και φαντασιώνεσαι παρτούζες, όργια, σκηνικά με ιερωμένους, καθηγητές, πυροσβέστες, έγχρωμους, κίτρινους, κουτσούς, στραβούς και λεσβιακά. Πόσο παρθένα σε κάνει αυτό; Μηδέν! Σε κάνει καραπουτανάρα που θέλει να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει!

Επίσης, έστω πως είσαι 30 χρονών κοπέλα, αλλά έχεις ένα σταθερό δεσμό από τον καιρό του λυκείου και έκτοτε δεν γύρισες να δεις άλλο άντρα. Έχεις μια φυσιολογική, περιοδική σεξουαλική σχέση των τριών-τεσσάρων φορών την εβδομάδα αλλά οι στάσεις που τιμάς περιορίζονται στις Χριστιανικές ορθόδοξες, αποστρέφεσαι τις βωμολοχίες, τις φαντασιώσεις και αποκαλείς το σεξ ‘πράξη.’ Μα το Θεό! Ό,τι και να μου λες, παρθένα γεννήθηκες, παρθένα θα πεθάνεις!

Και το ίδιο ισχύει φυσικά και για μας τους άντρες. Προσωπικά, θεωρώ πως ακροβατώ επικίνδυνα μεταξύ των δυο άκρων και δεν με συγχαίρω καθόλου γι’ αυτό. Αλλά κάνω φιλότιμα βήματα προς την σωστή κατεύθυνση και τα κίνητρα μου ήσαν πάντοτε ειλικρινή και ακραιφνή. Παρόλα αυτά, προσπαθώ να πω ότι δεν υπάρχουν παρθένα κορμιά, παρά μόνο παρθένα μυαλά.

Οι ιερείς πηδάνε αβέρτα, οι περισσότεροι μάλιστα σπέρνουν τα παιδιά σαν στάρια, αλλά δεν θεωρώ πως θα καταφέρουν ποτέ να ξεπαρθενέψουν. Από την άλλη, πέστε μου πόσο σας έπεισε η Britney Spears για το απόρθητο του φρουρίου της, ειδικά τις εποχές που πρωτοεμφανίστηκε (και που ήταν όντως παρθένα – λέμε τώρα).

Κάνε μου τη χάρη! Απενεχοποιήσου πριν να βγάλει αράχνες...το μυαλό σου!

Οι Φίλοι μας τα Ζώα!

Γεια σου κόσμε και υπόκοσμε! Νέα – νέα – νέα !

Πολλά νέα!

Ο Ερμής έπαψε να είναι ανάδρομος καθότι αυτή την περίοδο τα άπαντα πάνε καλά σε όλους τους τομείς, σε σημείο που κυκλοφορώ με ένα βράχο-αμματόπετρα περασμένο στο λαιμό! Οι προσευχές μας εισακούστηκαν και όλα μπαίνουν σιγά-σιγά σε ένα πρόγραμμα. Παρόλα αυτά, δεν με βλέπω να κόβω τα χάπια!

Πρώτο νέο που τέντωσε το νευρικό μου σύστημα επικίνδυνα: Σε ένα αγαπημένο μπλογκ που ονομάζεται Πρέζα TV, ανέβασαν ένα βίντεο στο οποίο ένας χωρκατό-Κυπραίος καίει με ζεστό λάδι ένα σκυλί. Ζωόφιλος δεν είμαι, αλλά υπάρχει κι’ όριο! Ο τύπος είναι φοιτητής στη Χίο και αναμένεται να φάει άγριο ταπάνι με την πρώτη ευκαιρία. Δικαίως μας κράζουν απαξάπαντες κυρίες και κύριοι και αισθάνομαι δικαιωμένος που πρώτος εντόπισα και καυτηρίασα το πενιχρό μας DNA και την λυπητερή μας φύση. Ιδού και το πολυσυζητημένο βίντεο:



Δεν εκπλήσσομαι ποσώς. Όταν ήμουν στρατιώτης έγινα μάρτυς ενός σεβαστού αριθμού παρομοίων περιστατικών. Από πού να αρχίσω! Στρατιώτης συνελήφθη επ’αυτοφώρο από την αυτού μεγαλειότις να βάζει δάκτυλο σε σκύλο, εν ώρα καθήκοντος "για να περάσει η ώρα." Φυσικά, δεν τον κατήγγειλα διότι ως γνωστόν όποιος ανακατώνεται με τα πίτουρα τον τρων΄ οι κότες. Και γνωρίζετε πως στην Ε.Φ από κότες… όσες θέλεις!

Παρομοίως, μια άλλη φορά, τα πτωχά φαντάρια προκειμένου να περάσουν ευχάριστα την ώρα τους, άρπαξαν νυφίτσες από τα ταβάνια και αφού τις περιέλουσαν με λάδι από την αποθήκη του σιτιστή τις άναψαν ενώ αυτές έσκουζαν παλεύοντας με τις φλόγες. Ολοκαύτωμα οι νυφίτσες, ξεκαρδισμένα τα στρατευμένα νιάτα! Και δε λέω, σιγά την οικολογική καταστροφή! Εγώ γι’ άλλο απορούσα! Δεν σιχαίνονταν να αρπάξουν τις νυφίτσες;

Προφανώς όχι! Μια άλλη φορά ξεβίδωσαν το φωτιστικό από την οροφή, έβαλαν μέσα δυο ποντίκια, το βίδωσαν στη θέση του και άναψαν το φως. Τα ποντίκια υπερθερμάνθηκαν και άρχισαν να τρέχουν γύρω-γύρω μέσα στο φωτιστικό. Οι στρατιώτες από κάτω έβαζαν στοιχήματα για το ποιο θα ψοφήσει πρώτο. Στο τέλος έλιωσαν και έγιναν και τα δυο, δυο μαύροι λεκέδες μέσα στο φωτιστικό. Μέχρι και σήμερα!

Για το τέλος κράτησα το αγαπημένο μου! Σε στιγμές απείρου κάλλους συνέλαβα στρατιώτες οι οποίοι έπιαναν σαύρες, τις άφηναν να περάσουν δια μέσου της ανοικτής κάννης του όπλου τους και πριν προλάβουν αυτές να ξεμυτίσουν απ’ την άλλη μεριά απελευθέρωναν τα κινητά μέρη πολτοποιώντας τες μέσα στην κάννη!! Όλε!

Το κόβω εδώ γιατί ανατρίχιασα. Λοιπόν, Χωριατοχώρας – συνέχεια !

Πήγα και είδα τους C:Real ψες το βράδυ στην ‘Αυλαία.’

Έχω να δηλώσω πως η Ειρήνη Δούκα είναι και με βούλα σούπερ γκομενάρα και η πλέον αδικημένη σταρ της ελληνικής ‘ζώου μπίζ.’ Πήξαμε στις Αλεξανδράτου και τις Παπαρίζου! Η Δούκα είναι ότι πιο δροσερό υπάρχει αυτή τη στιγμή και έχει ένα χύμα στυλ που παραπέμπει στο girl next door και ταυτόχρονα στο next best thing! Η κίνηση της, η φωνή της, ο τρόπος που φέρνει το μικρόφωνο κοντά στο στόμα, ο τρόπος που πωρώνεται στα σόλο των drums και της ηλεκτρικής και το πώς παίζει με το stand του μικροφώνου, χρήζουν σεμιναρίου!

Και φυσικά ως είθισται, μια τέτοια θεά, δεν είχε το κοινό που της αρμόζει. Ξεπρόβαλε δια μέσου καπνών, με ανοιχτές τις αγκάλες, για να εισπράξει ένα κρύο και συντηρητικό χαμόγελο από τους σνομπ Λευκωσιάτες που στην καλύτερη περίπτωση μειδίασαν. Νόμιζαν πως είναι στο Μέγαρο οι δικοί μας! Περίμεναν να τελειώσει το πρώτο τραγούδι για να ‘πισκαλίσουν’ συμπαθητικά. Χώρια που δεν ήταν άξιοι να τραγουδήσουν μισό ρεφραίν όλο το βράδυ. Τι να πεις! Τελειώνοντας τη συναυλία, το καημένο το συγκρότημα μας έριξε και ένα «ήσασταν καταπληκτικοί» καθαρά από ευγένεια και τους λυπήθηκα. Τι να έλεγαν οι άνθρωποι; Πως περίμεναν πως και πως να κατέβουν από τη σκηνή;

Εν πάση περιπτώσει, βιντεάκι-δώρο από την προχθεσινή τους συναυλία στη Λακατάμεια. Το ‘Θα περιμένω’ είναι το αγαπημένο μου τραγούδι τους!

'Θέλω' - Το Κεφάλι της στο Πιάτο

Αγαπητή γκόμενα του Ντέμη,

Σε αποκαλώ γκόμενα διότι ούτε ο τίτλος της κυρίας σου αξίζει, ούτε καμιά άλλη ιδιότητα. Μπαίνω στον κόπο να σου γράψω, και χάρη σου κάνω, καθώς γνωρίζεις πως τα τρία μου πτυχία δεν μου επιτρέπουν να ασχολούμαι με ευτελή θέματα της ελληνικής ‘ζώου μπιζ,’ αλλά αρκετά κρατήθηκα και ομολογώ πως αν δεν σε δω να δεσπόζεις στη στήλη με τις κηδείες δεν θα ησυχάσω!

Σε μισώ ατέρμονα επειδή έχτισες μια κωλό-καριέρα πάνω στην ίντριγκα και την πρόκληση. Μαγκιά σου υπό μία έννοια, αλλά τώρα θα πούμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη (εδώ τη φτύνω στο πρόσωπο με φλέγμα). Εμφανίστηκες συμπαθητικά στα μέσα των ‘90ς με κάτι σουξεδάκια του Κονταξάκη, που για να παραδεχτώ την αμαρτία μου, σε συμπάθησα. Αλλά γρήγορα φανέρωσες τις δόλιες προθέσεις σου.

Με την πρώτη ευκαιρία ξεπουλήθηκες στον Φοίβο, στον Ευαγγελινό και σε άλλους πρώην συνεργάτες της Βίσση οι οποίοι σε ανήγαγαν γρήγορα σε κακό της αντίγραφο. Όλοι γνωρίζουμε πως από φωνή πάσχεις. Και εσύ το δέχτηκες φυσικά, καθώς η εναλλακτική θα ήταν να κάνεις φωνητικά εφ’ όρου ζωής στον θειό σου τον Καρρά που σε είχε ούτως ή άλλως γραμμένη. (Εδώ σου κλάνω μια απολαυστική και διαρκή κλανιά να πάρεις αέρα).

Ίδια χορευτικά, ίδιες ενάρξεις στα κέντρα που εμφανιζόσουν, και όταν πια δεν μπορούσες να αντιγράψεις τη Βίσση και τη Lopez, επανελάμβανες εαυτόν. Νισάφι πια η έναρξη εξ’ ουρανού! Με φωτάκια ή χωρίς, το concept καταγαμήθηκε.

Έπειτα, ομαδικώς ξεπατικώσατε όλα τα σουξέ της εκάστοτε εποχής και τα προσαρμόσατε έξυπνα στα πρότυπα της τσιριχτής, ενοχλητικής φωνής σου και μπήκατε ‘δυναμικά’ στη δισκογραφία.

Το ‘Εφημερίδες’ της Βίσση από το δίσκο ‘Έμπνευση’ το παραποιήσατε έξυπνα ώστε να γίνει ‘Εσένα περιμένω.’ Ταυτόχρονα, το ‘Ψεύτικα τα δάκρια σου’ έγινε ‘Σπάνια σε συλλογιέμαι,’ το ‘Insomnia’ των faithless έγινε ‘Υποφέρω,’ ενώ το ‘Γεια’ επίσης το κλέψατε από κάποιο γνωστό τραγούδι της εποχής που ο τίτλος του μου διαφεύγει. Και νόμισες πως έγινες και σταρ, μου έχεις και τουπέ, τρομάρα σου!



Στο βιογραφικό σου αθροίζονται και οι προκλητικές σου εμφανίσεις με τα κόκκινα φορέματα απομίμηση από την κ. Σούλα, υποτιμητικές δηλώσεις για την ηλικία της Βίσση, ενώ στα προγράμματα σου φρόντισες να δολοφονείς επιμελώς τραγούδια- θρύλους της Άννας (ε, ρε και να μην έχανε το τραπέζι τον στόχο του!) Μόνο έτσι μπορούσες να κρατήσεις το ενδιαφέρον μας!




Στη συνέχεια ανακύκλωσες παλιότερα τραγούδια του μέντορα σου, προκειμένου να γεμίσουν τα CD. Το ‘Κοσμοθεωρία’ το έκανες ‘Ακαταμάχητη Έλξη,’ το ‘Γεια’ το έκανες ‘Τζάμπι’ και κατόπιν ‘Κάλαντα,’ το ‘Άγιο καλοκαίρι’ της Γαρμπή το μετατρέψατε παρέα σε ‘Προφητείες,’ το ‘Ναι, ναι, ναι’ του Καρβέλα το κάνατε ‘Απαπαπα’ και πάει κλαίγοντας. Θα γράψω βιβλίο με τα κατορθώματα σου μια μέρα.

Απόδειξη της αχρηστίας σου αποτελεί το γεγονός πως είτε τη Κοκκίνου ακούμε, είτε τη Μάρω Λύτρα, είτε τον Πετρέλη, νομίζουμε πως τραγουδάς εσύ. Πράγμα που δείχνει πόσο μας στιγμάτισες! Και με το τελευταίο σου τραγούδι ‘Θέλω’ απέδειξες πως δεν έχεις ούτε τσίπα πάνω σου.

Ο πρόεδρος του Mad TV απέλυσε τις προάλλες τον παρουσιαστή Γκί που βγήκε και τα είπε τσεκουράτα. Και αποδείχτηκε πως αν δεν είχες τις πλάτες του άντρα σου, ακόμα φωνητικά στον θειό σου θα έκανες. Ορίστε και το βίντεο! (Χαστούκι και αίματα!).



Γίνονται τόσα χρόνια τα βραβεία του Ποπ Κορν και δεν αξιώθηκες να παραστείς να φας τις στάχτες μας. Ξετσίπωτη! (Χαστούκι!) Έπρεπε να σου τα ‘στήσει’ το Mad για να παρεβρεθείς τα τελευταία δυο χρόνια! Και φυσικά, από Δευτέρας θα θριαμβεύσεις και στα Αρίων που διοργανώνει η μαμά Heaven και έχεις το αγαλματίδιο σίγουρο!

Και ξέρεις που να το βάλεις!

Με τιμή,

Χρίστος ο Βανδοκτόνος.
(Το'ριξα και πάλι απόψε το φαρμάκι μου!)

Ευθυγραμμίστηκαν οι πλανήτες!!!!

Είμαι ζαλισμένος, είμαι ερωτευμένος, είμαι ευτυχισμένος, καιιιιιιιι....




Πάμε και το κλασσικό!



Τον κόσμο όλο σήμερα τον αγαπώ !!! Πάμε όλοι μαζί, και στα τελευταία καθίσματα ! Δεν ακούω, (νεύμα να σταματήσει η ορχήστρα)... Και σα διαστημόπλοιο πετάει...Είμαι στα πάνω μουυυυυυυυ (σπλας το πιάτο!)!

Άι Λαβ Γκρικ Τιβί!

Άι τζαστ χαντ δις γουάντερφουλ αηντία σαμ τάιμ εγκόου. Γουάι νοτ το τράι εντ ράιτ ιν engleek ινστέντ οφ greeklish? Ιν δις γουέι γουί γουίλ προμόουντ δε γκρίκ λάνγκουειτζ γουίτς ις γουάηντλι νόουν φορ χάβινγκ κοντριμπιουτεντ σόου μένι θινγκς ιν φόρεϊν λάνγκουεϊτζες.



Φρομ νάου ον, φόλλοου μάι εξάμπολ εντ γιου γουίλ σι δατ δεάρ άρ χάι προμπαμπίλιτεις δατ γιου γουίλ γκετ γιούορ όουν πρόγκραμ ον τιβί. Κίσσες.

Λόγος για να Ζήσω

Δεν υπάρχει ευτυχία! Ή τουλάχιστον δεν υπάρχει ευτυχία που να διαρκεί πάνω από ένα δευτερόλεπτο! Old news, θα μου πείτε... Το γνωρίζω. Μετά από 27 χρόνια ύπαρξης στον πλανήτη, όλο και κάτι έμαθα, αλλά προ ολίγου το επιβεβαίωσα.

Σήμερα το απόγευμα έκατσα να σιγυρίσω το δωμάτιο μου και ενέδωσα στον πειρασμό να μετροφυλλήσω τα ημερολόγια που κρατώ εδώ και δέκα χρόνια. Άμα δείτε με τι μαλακίες ασχολιόμουν κατά καιρούς και έχανα την ώρα μου θα πάθετε έμφραγμα:

«Γιατί δεν μου απάντησε η γκόμενα το μήνυμα» εν έτει 2004,

«Γιατί πήγα σινεμά και μετά οι υπόλοιποι πήγανε στο big boy για hamburger και δεν με κάλεσαν» εν έτει 1995,

«Γιατί να πρέπει να πάω ιδιαίτερα αφού αύριο έχω διαγώνισμα θρησκευτικών και αν δεν πάρω 20 θα πέσει ο γενικός του απολυτηρίου στο 16!» εν έτει 1998,

«Γιατί να μη μου δώσει τιμητική άδεια ο διοικητής για την παρέλαση που άψογα οργάνωσα» εν έτει 2000...και ούτω καθεξής!

Σήμερα, τι απ’ όλα αυτά έχει σημασία; Τίποτα! Χεστήκαμε και αν γράφαμε στα θρησκευτικά, χεστήκαμε και αν ο διοικητής μού έδινε τιμητική για την παρέλαση! Βέβαια, και οι σημερινές μου έγνοιες σε λίγα χρόνια θα φαντάζουν επίσης παιδιάστικες και αστείες, αλλά έτσι είναι και η ανθρώπινη ζωή. Παιδιάστικη και αστεία.

Μετά, άνοιξα τα αγαπημένα μου DVD και είδα σχολικές εκδρομές, home videos από πάρτυ γενεθλίων, ανέμελες στιγμές από τα φοιτητικά μου χρόνια και σκέφτηκα ότι κάποιες στιγμές που μοιάζουν πανευτυχείς στην οθόνη, μετά από χρόνια απομυθοποιήθηκαν, ξεγυμνώθηκαν και δεν έμεινε τίποτα περισσότερο από φαντάσματα. Γλυκά φαντάσματα σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά φαντάσματα...

Επομένως, αν αυτά που μέτραγα για ευτυχία βρυκολάκιασαν και εκείνα τα οποία μισούσα εν τέλει τα λάτρεψα, τί μας διδάσκει η ζωή;

Ο Καρβέλας στο βιβλίο του που ανέφερα και προηγουμένως (να λείπουν τα σχόλια και οι ειρωνίες), γράφει πως η ευτυχία είναι μια πάθηση του εγκεφάλου που έχει την τάση να ωραιοποιεί καταστάσεις με την πάροδο κάποιων ετών. Συμφωνώ και επαυξάνω. Διότι όταν ξαναζείς κάποιες καταστάσεις μέσω των ημερολογίων και των ταινιών αντιλαμβάνεσαι πόσο τραγική ήταν ανέκαθεν η ζωή σου και πως ότι ήσουν, αυτό είσαι και θα είσαι πάντα. Δέξου το! Τώρα γιατί τα νοσταλγούμε όλα αυτά δεν ξέρω. Ίσως επειδή όσο μεγαλώνουμε τα χειρότερα έρχονται; Μια φορά, ο Θεός Καρβέλας επιβεβαιώνεται!

Παρακαλώ δείτε το επόμενο βίντεο που ξέθαψα από το αρχείο μου, χρονολογίας 2003 και επανερχόμαστε.

Λοιπόν!

Στο βίντεο αυτό, όπως βλέπετε έχω κοντό μαλλί (που σε μερικούς θυμίζει το μαλλί του ποδοσφαιριστή Κακά και σε άλλους σκέτα κακκά), και το χαμόγελο της ευτυχίας στο πρόσωπο. Παρόλα αυτά, τέσσερα χρόνια μετά, θεωρώ πως το βίντεο αυτό απεικονίζει την απόλυτη δυστυχία εφόσον η διαπροσωπική μου σχέση με την κοπέλα του βίντεο ουδέποτε ευοδώθηκε. Αντίθετα, κατέρρευσε σάν πύργος της 11ης Σεπτεμβρίου μπροστά στα μυωπικά, τσακίρικα μου μάτια.

Επίσης, παρόλο που αντικειμενικά η στιγμή αυτή κατατάσσεται στο επίπεδο της αναψυχής, της διασκέδασης και ίσως της ευτυχίας, τέσσερα χρόνια μετά μόνο θλίψη μου προκαλεί. Επομένως, τί είναι η ευτυχία, τί είναι η δυστυχία; Τί είν’ο κάβουρας, τι είν’ το ζουμί του!

Προσωπικά, θεωρώ πως η ευτυχία μόνο ετυμολογικά μπορεί να υπάρξει ως σύλληψη και έννοια. Δηλαδή, ως (εύ + τύχη = καλή τύχη) ευτυχία η οποία φανερώνεται κάθε φορά που βρίσκω πάρκινγκ δωρεάν, προλαβαίνω το κόκκινο φανάρι, γλιτώνω πρόστιμο ή πάω στο Costa για καφέ απόγευμα της Κυριακής και αδειάζει τραπέζι με το που ξεπροβάλλω στην είσοδο.

Κατά τ’ άλλα… βράσε ρύζι!