Hit Me Baby One More Time

Η Είδηση είναι αυτή:

Η 5^η Νοεμβρίου ορίστηκε επίσημα ως «Μέρα Μπρίτνεϊ Σπίαρς» στο Λας Βέγκας, διά στόματος του Δημάρχου του, ο οποίος θέλησε να τιμήσει το ποπ είδωλο κατ’ αυτόν τον τρόπο, λόγω της προσφοράς του στην Πολιτεία. Για περισσότερες λεπτομέρειες, κάνεις κλικ εδώ.

Έχω να σου διηγηθώ μια ιστορία. Μία φίλη μου, Κύπρια, που ζει και εργάζεται στο Σαν Φρανσίσκο, κάποια περίοδο της ζωής της αποφάσισε να δουλέψει σε ένα σπα. Στη ρεσεψιόν. Μιαν καλήν ημέραν την πήρε τηλέφωνο ένας κύριος, ο οποίος σε πολύ αυστηρό τόνο της ανακοίνωσε ότι η κυρία Μπρίτνεϊ Σπίαρς επιθυμούσε να απολαύσει τις υπηρεσίες του εν λόγω σπα και ότι επιθυμούσε να κλείσει ραντεβού. Η φίλη μου νόμισε πως επρόκειτο για φάρσα, μα δεν ρίσκαρε να γελάσει και ευτυχώς, καθότι ο ατζέντης ξεκαθάρισε ότι η κυρία Σπίαρς βρισκόταν ήδη καθ’ οδόν και ότι από στιγμή σε στιγμή θα έφτανε στο ινστιτούτο.

Ανάστατη η φίλη μου έκλεισε το τηλέφωνο, βεβαιώθηκε ότι το προσωπικό βρισκόταν υπ’ ατμόν ώστε να υποδεχτεί το ξανθό, πλην διαταραγμένο τσουλί της ποπ, και εφόσον το επιβεβαίωσε, τηλεφώνησε πίσω στον ατζέντη για να του πει ότι το ινστιτούτο με χαρά επρόκειτο να παρέχει τις υπηρεσίες ξετριχιάσματος στην κυρία Σπίαρς. Ο ατζέντης ευχαρίστησε ευγενικά, αλλά είχε δυο παρακλήσεις.

Πρώτον, ζήτησε να χρησιμοποιήσουν το πίσω πάρκινγκ, ώστε η κυρία Σπίαρς να αποφύγει τα αδιάκριτα βλέμματα και να εισέλθει ινκόγκνιτο προς άμεση περιποίηση, και δεύτερον και σημαντικότερο, παρακάλεσε όπως το προσωπικό «αντιμετωπίσει την κυρία Σπίαρς ως οποιαδήποτε άλλη ανώνυμη πελάτισσα και όπως επιδείξει μηδενική ειδική μεταχείριση προς το άτομό της». Ήταν η εποχή που η Μπρίτνεϊ ακολουθούσε πρόγραμμα ψυχολογικής υποστήριξης, μετά το νταράκουλο που πέρασε όταν ξύρισε το κεφάλι της ως αποτέλεσμα της έντονης δημοσιότητας που λάμβανε σε κάθε της βήμα.

Ως εκ τούτου, απαιτούσε από τους συνεργάτες της να μην την αντιμετωπίζουν ως επώνυμη για να αρχίσει να νιώθει πιο γήινη και να επανέλθει η ψυχική της υγεία. Μια τακτική που προσωπικά αμφιβάλλω αν έφερε ποτέ το επιθυμητό αποτέλεσμα.  

«Δηλαδή τώρα που θα έρθει να κάνω πως δεν την ξέρω;» αναρωτήθηκε η φίλη μου.

«Ακριβώς! Σαν να είναι μία οποιαδήποτε πελάτισσα» απάντησε ο ατζέντης.

Αντιλαμβάνεσαι ότι η φίλη μου μετά από αυτή την παράκληση αγχώθηκε περισσότερο. «Μα, να συναντήσω τη Μπρίτνεϊ στα καλά καθούμενα, και να υποκριθώ πως δεν την ξέρω;»

«Μάλιστα. Απαγορεύονται οι εκφράσεις ενθουσιασμού, τα αυτόγραφα, ή να ζητήσετε να βγάλετε μαζί της φωτογραφία», συνέχισε ο ατζέντης.

Η φίλη μου κόντεψε να σκάσει στα γέλια για το θέατρο που καλούνταν να παίξει. Τι έγινε στο τέλος; Η Μπρίτνεϊ αφίχθηκε κανονικά, μπήκε από την πίσω πόρτα μασώντας τσίχλα και μυρίζοντας απλυσιά σαν τη μέση βρομιάρα Αμερικάνα, και ζήτησε να της κάνουν μασσάζ με κάτι παράξενα έλαια. Η φίλη μου ήρθε, εν τέλει, σε επαφή μαζί της κατά τη διάρκεια του registration, στο οποίο προκειμένου να συμπληρώσει τη φόρμα των πελατών τη ρώτησε πώς τη λένε, πότε γεννήθηκε και τι επαγγέλλεται, σαν να ήταν παντελώς άγνωστη.

Και αυτή απάντησε τα αυτονόητα.

«Λέγομαι Μπρίτνεϊ Σπίαρς, γεννήθηκα στις τάδε του μήνα, είμαι τραγουδίστρια».

Και όχι, η φίλη μου δεν διανοήθηκε να δείξει οποιαδήποτε έκπληξη σε όλο αυτό.

Τι τραβάνε κι αυτές οι χορεύτριες!

(Παρεμπιπτόντως, πολύ βολικό να απαιτείς να σε αντιμετωπίσουν σαν κοινή θνητή, αλλά να θες να πας για μασσάζ χωρίς να έχεις κλείσει ραντεβού και να χρησιμοποιείς και το πίσω πάρκινγκ για την ευκολία σου). 

Το Πεπρωμένο Φυγείν Αδύνατον

Όπως πιθανόν να σου έχω ξαναπεί, το μεγαλύτερο μου πρόβλημα είναι ότι όσο μεγαλώνω εντοπίζω στον χαρακτήρα και την εμφάνισή μου όλα τα χαρακτηριστικά του πατέρα μου τα οποία απεχθανόμουν. Όλα όσα μισούσα επάνω του και τα πολεμούσα μανιωδώς εξ απαλών ονύχων, σήμερα εμφανίζονται επάνω μου και μέσα μου, σαν ασθένειες που περίμεναν μια Χ ηλικία για να εκδηλωθούν. Σαν τιμωρία.

Δεν φαντάζεσαι πόσο άσχημα νιώθω.

Με σιχαίνομαι που τσακωνόμουν για χρόνια μαζί του και προσπαθούσα να τον αλλάξω για πράγματα που σήμερα κάνω εγώ και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό. Νιώθω δέσμιος ενός ριζικού που δεν λέει να αλλάξει και αυτό με μειώνει και με ‘ρίχνει’ σε όλες τις πτυχές της ζωής μου. Με σιχαίνομαι που δεν μπορώ να απαλλαγώ απ’ αυτό το πρότυπο που ακούσια έχω υιοθετήσει, αναγνωρίζω πως με πλήττει, και το αντιμετωπίζω απλά χάσκοντας. Δεν σπάζει το γαμημένο το καλούπι.

Πάντα του φώναζα ότι δεν ζούσε όπως του άξιζε. Δεν διεκδικούσε, δεν υπερέβαινε τον κακό του εαυτό, δεν ήταν ανεξάρτητος, δεν ήταν αρχηγός. Δεν ήταν αρκετά στ’ αρχίδια του. Δεν ήξερε, ούτε άντεχε να μας επιβληθεί. Θα μου πεις, και ποίος θα άντεχε να μας επιβληθεί… Σωστά. Μα είναι άλλου παπά ευαγγέλιο αυτό. Μετά από κάποια ηλικία, το μόνο που έκανε ήταν να κολυμπά στην παρακμή του βλέποντας τηλεόραση. Όπως και να ‘χει… Το θέμα είναι ότι εγώ σαν τρίτος έβλεπα ένα σενάριο που δεν μου άρεσε! Και πάντα διαλαλούσα ότι εγώ δεν θα επαναλάβω αυτό το σενάριο. Θα ήμουν αλλιώς.

Σκατά – φατά! Το σενάριο ήδη άρχισε να επαναλαμβάνεται. Και επειδή δυστυχώς μου είναι τα μάλα οικείο -ένα σενάριο που μου προκαλεί μεν θλίψη, αλλά ταυτόχρονα και μιαν ασφάλεια αφού το έχω ξαναδεί το έργο, κάθομαι άπραγος και το υπομένω. Σαν να θωρώ το ‘Κωνσταντίνου και Ελένης’ για 20^η φορά. Ξέρεις ότι βλέπεις μαλακίες, αλλά δεν έχεις τη δύναμη να αρπάξεις το τηλεχειριστήριο και να το γυρίσεις αλλού.

Πώς το σπάζεις το καλούπι; Πώς ξεριζώνεις τη μηλιά για να μην πέσει από κάτω το μήλο;

Πώς διασώζω τη μελλοντική μου σχέση με τον γιο μου;

(Προφανώς, κάνοντας μόνο κόρες).

Ω, Θεοί! Δώστε μου δύναμη να αποφύγω το πεπρωμένο μου.

Ο Κερατάς Το Μαθαίνει Τελευταίος

Αγαπημένα μου καριολάκια, την καλημέρα μου!

Σήμερα θα συζητήσουμε ένα καυτό κοινωνικό θέμα. Θα εντρυφήσουμε σε ένα ερώτημα που μαστίζει κάθε νοικοκυριό, κάθε σπίτι και κάστρο, κάθε καρυδιάς καρύδι.

Είστε έτοιμοι;

Ερωτώ:

Ανακαλύπτεις ότι η σύζυγος ενός καλού σου φίλου πιθανόν να τον απατά. Για να κάνω το υποθετικό σενάριο πιο χειροπιαστό, ας πούμε ότι την είδες στο γυμναστήριο να φλερτάρει με τον γυμναστή ενόσω καβαλούσε το ποδήλατο. Δεν συνέβη μια και δυο, συνέβη πολλές φορές. Δεν φλέρταρε απλώς, του τριβόταν κανονικά, αυτός τη χούφτωνε με κάθε ευκαιρία προκειμένου να της εξηγήσει την άσκηση, πήρατε το νόημα. Το λες στον φίλο σου; Ναι ή όχι; Να δικαιολογήσετε την απάντησή σας. (Μονάδες 5)

Πολυσύνθετο το ζήτημα αγαπητοί.

Από τη μία, ο σοφός λαός έχει πει ότι ο «ο φίλος τον φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκει», από την άλλη έχει πει και το «μην φυτρώνεις εκεί που δεν σε σπέρνουν».

Άρα, τί κάνουμε; Πώς πορεύομαστε; Αν είσαι όντως φίλος θα πας να βρεις τον κολλητό σου και θα του κρούσεις τον κώδωνα του κινδύνου. Δεν θα του πεις στα μούτρα ότι τον κερατώνει. Θα ρίξεις υπονοούμενα: «Απολαμβάνει το ποδήλατο η δικιά σου στο γυμναστήριο! Ούτε η σέλλα να έλειπε!» και αυτός αν έχει νου θα καταλάβει. Αν πάλι σφυρίζει αδιάφορα,  γίνε πιο έντονος, τύπου: «από το πολύ το body pump η δικιά σου θα γκαστρωθεί», και προσευχήσου να πιάσουν τόπο οι γλαφυρές σου περιγραφές.

Από την άλλη, δεν μπορείς να σπέρνεις κακά δαιμόνια εάν δεν έχεις πλήρη εικόνα του τι κάνει ο καθένας σπίτι του. Μπορεί ο κολλητός σου στο σπίτι να είναι σωστός τύραννος, να γίνεται βίαιος, να είναι αλκοολικός φερ’ ειπείν και να κακομεταχειρίζεται τη σύζυγό του, μπορεί να βαριέται να την πηδήξει, κι αντ’ αυτού να προτιμά να κάτσει να δει σειρές στην τηλεόραση. Ή ακόμα χειρότερα, μπορεί κι ο κολλητός σου να ξεσκίζεται στο body pump με άλλη και να μην το ξέρεις. Οπότε δικαίως και η άλλη «ποδηλατεί» ανελλιπώς.

Σε μια τέτοια περίπτωση, η ζυγαριά γέρνει προς σ’ αυτήν που τον παίρνει και γέρνει κατόπιν πρόκλησης, και νιώθεις και εσύ μαλάκας που ανακατεύτηκες στην προσωπική τους ζωή.

Όμως το ερώτημα παραμένει. Αναζητεί τη λύση του σαν αλύτρωτη ψυχή στον Άδη. Θα ήταν καλύτερο να έμενες άπραγος; Διότι αν ο κολλητός σου είναι παιδί – χρυσάφι, άξιος οικογενειάρχης και πρότυπο ηθικής θα ήταν τουλάχιστον άστοχο να τον αφήνεις να διαπομπεύεται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Τώρα θα μου πεις, δεν είναι αυτός που διαπομπεύεται γιατί «η απιστία δεν είναι μαγκιά, αλλά αυτοταπείνωση». Κάτι τέτοια σου μαθαίνουν στο Facebook και οδεύουμε ομαδικώς στο τέλμα. Καμία αυτοταπείνωση, μάνα μου. Εκείνος που κερατώνει μια χαρά περνά, ο άλλος είναι που υποφέρει και γελοιοποιείται.

Έστω ότι σιωπάς. Εύχεσαι να είναι όλα δημιουργήματα της φαντασίας σου και ότι οι εικόνες με τον γυμναστή, ήταν απότοκο της πολλής της τσόντας που έβλεπες ως φοιτητής. Πώς θα νιώσει ο φίλος σου όταν κάποια μέρα ανακαλύψει ότι γνώριζες αλλά δεν είπες τίποτε; Η σιωπή είναι συνενοχή, κύριε! Θα θεωρήσει ότι υπέθαλπες το κέρατό του, θα εκνευριστεί και στο τέλος θα γαμήσει κι εκείνος το δικό σου.

Οπότε; Τι κάνεις; Πώς χειρίζεσαι το ζήτημα;

Δεν έχω απάντηση. Γιατί ο σοφός λαός μπορεί να είπε όλα τα παραπάνω ρητά και γνωμικά, μα είπε και το ακόμα σοφότερο, «ο κερατάς είναι καταδικασμένος να το μαθαίνει πάντα τελευταίος». 

Εις Σάρκα Μίαν - Κεφάλαιο 2ο

Επιστρέψαμε αγαπημένοι μας τηλεθεατές.

Σήμερα θα αφήσουμε κατά μέρος τους γάμους της πλέμπας και θα επανέλθουμε στους γάμους των Παρισίων, βλέπε τον υποφαινόμενο και την εκλεκτή της καρδιάς του.

Τα «αλλάματα» είναι αυτά που θα κάψουμε σήμερα στην πυρά.

Αλλάματα! Μια λέξη που εμένα προσωπικά μου θυμίζει αλλαντικά και κλάματα συμπτυγμένα. Μα, μην ψαρώνετε αγαπητοί. Τα αλλάματα δεν είναι τίποτε περισσότερο από το ντύσιμο της νύφης και του γαμπρού πριν το μυστήριο, συνοδεία φολκλορικών οργάνων, ήτοι κιθάρας, βιολιού και λαούτου. Τα κλάματα δυνατόν να προκύπτουν στην πορεία, αφού οι γονείς του ζεύγους ρίχνουν ποτάμια δακρύων καθ’ όλη τη διάρκεια του χορού εκδηλώνοντας έτσι την ανακούφισή τους που βρέθηκε κάποιος θαρραλέος/α να επωμιστεί το βάρος συζυγίας με το άξιον τέκνον τους για το υπόλοιπο της ζωής του. Για αλλαντικά πάλι, δεν παίρνω κι όρκο, δεν ξέρω τι έχει ο καθένας στο μπουφέ.  

Αντιλαμβάνεστε ότι, αυτό το άκρως επεισοδιακό ενσταντανέ εμείς αποφασίσαμε να το προσπεράσουμε. Και καλώ όλους τους πιστούς αναγνώστες αυτού του μπλόγκεως να πράξουν το ίδιο εάν θέλουν να θεωρούνται άξιοι αναγνώστες και πιστοί ακόλουθοι του Αντίχριστου.

Πριν πω οτιδήποτε, και επειδή ξέρω ότι θα σπεύσουν διάφοροι καλοθελητές να υποστηρίξουν τα κυπριακά ήθη και έθιμα, τις παραδόσεις, τους μύθους και θρύλους του πολύπαθου νησιού μας, να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα με όσους παντρεύονται κατ' αυτόν τον τρόπο. Με γεια τους, με χαρά τους εάν θεωρούν ότι συμβάλλουν στη διατήρηση της παράδοσης αυτής της χώρας, ουδεμία ένσταση φέρω. Επ' ουδενί το κατακρίνω. Αντιθέτως, να συμπληρώσω ότι όσες φορές παρευρέθηκα σε αλλάματα φίλων συγκινήθηκα τα μάλα, ιδίως όταν επρόκειτο για αλλάματα νύφης, τα οποία διακατέχονται από μία περαιτέρω συναισθηματική φόρτιση για λόγους που δεν μπορώ να εξηγήσω.

Παρόλα αυτά, αυτού του είδους η πανήγυρις δεν θα χρησιμοποιηθεί στον δικό μας γάμο για τους εξής λόγους:

Πρώτον, νιώθω άβολα. Νιώθω άβολα να κάθομαι σε μια καρέκλα και να έχω τους κουμπάρους μου από πάνω μου να με ξυρίζουν (βλέπε να με λερώνουν με αφρό), μισή ώρα πριν την εκκλησία, κατά τη διάρκεια της οποίας εγώ θα πρέπει να είμαι σε κατάσταση ζεν ώστε να βγάλω το μυστήριο πράος και αξιοπρεπής. Πόσω μάλλον να πρέπει να υποστώ νταούλια και χορωδίες που θα άδουν τραγούδια που δεν μου αρέσουν και στην καλύτερη με πονοκεφαλιάζουν.

Όταν ντύνεσαι για να βγεις έξω, κάνεις το ντουσάκι σου, βάζεις τη μουσικούλα σου, χορεύεις  - τραγουδάς γυμνός μες το σπίτι διαλέγοντας τα ωραία ρουχαλάκια που θα φορέσεις, βάζεις τα αρώματά σου, σε παίρνουν μάτι οι γείτονες, και γενικότερα ακολουθείς ένα τελετουργικό που σε εμψυχώνει να βγεις έξω να κοινωνικοποιηθείς, βλέπε γκομενίσεις, με μια άλφα αυτοπεποίθηση. Φαντάζεσαι τη μέρα του γάμου σου να πρέπει να ακολουθήσεις όλη αυτή τη διαδικασία με 50 άτομα πάνω στο κεφάλι σου να βαράνε παλαμάκια συνοδεία παραδοσιακών τραγουδιών και να σε ντύνουν κακήν κακώς, επειδή έτσι προστάζει το έθιμο;  

Όχι, φίλε μου! Να ντυθεί ο καθένας σπίτι του και να τα πούμε στην εκκλησία.

Πρώτα, πρώτα, το θεωρώ τεράστια ταλαιπωρία προς τον καλεσμένο να τον υποχρεώνω εμμέσως να παραστεί σ’ όλο αυτό το τσίρκο, μέρα μεσημέρι, και να αναγκαστεί να πάει μετά κατ’ ευθείαν στην εκκλησία και μετά στις υπόλοιπες γιορτές. Αυτόματα σημαίνει ότι ο κόσμος θα πρέπει να βρίσκεται υπ’ ατμόν περισσότερες από 12 ώρες για το γάμο μου. Να καταναλώσει όλη την ημέρα για μένα. Πόσο εγωιστικό! Ο γάμος δεν πρέπει να είναι ταλαιπωρία για τον καλεσμένο. Πρέπει να είναι απόλαυση. Πρέπει να λαχταρά ο άλλος να έρθει στον γάμο σου και όχι να βρίζει την ώρα και τη στιγμή που τον προσκάλεσες. Γι αυτό επιβάλλεται να τον αφήσεις να αναπνεύσει. Τον προσκαλείς πολύ ορθά στο μυστήριο (κι αυτό ταλαιπωρία είναι, αλλά άντε, ας μην υπερβάλλουμε), και μετά τον ταΐζεις και τον διασκεδάζεις μέχρι το πρωί για την τιμή που σου έκανε. Το να τον έχεις σήκω – κάτσε, κάτσε – σήκω ολόκληρη την ημέρα για αλλάματα, παραλλάματα, και 'ο,τι άλλο σκαρφιστείς, είναι τεράστιο faux pas κατά τη γνώμη μου.

Από όποια μεριά και να το δεις, αυτό το έθιμο είναι λάθος. Κατ’ αρχάς, είναι έθιμο που αναβίωσε τα τελευταία 20 χρόνια. Οι γονείς μου δεν παντρεύτηκαν έτσι, ούτε καν οι παππούδες μου. Θείοι και θείες μου το ίδιο. Σηκώθηκαν άπαντες ένα πρωί, ντύθηκαν μόνοι τους, πήγαν στην εκκλησία μόνοι τους, και το βράδυ με τους φίλους τους τα είχαν σπάσει. Τώρα γιατί μιαν καλήν ημέραν αποφασίσαμε ότι τα αλλάματα είναι τόσο σημαντικά και πρέπει ο γαμπρός και η νύφη να περάσουν των παθών τους τον τάραχο πριν το μυστήριο, ουδείς μου εξηγεί.

Ακόμη κι αν δεχτώ ότι για κοινωνικούς λόγους οφείλω να ανοίξω το σπίτι μου στους καλεσμένους που θα γούσταραν να περάσουν να πουν μια ευχή πριν το μυστήριο (αν υπάρχουν τέτοιοι να μου τους υποδείξετε να τους δώσω συγχαρητήρια που έχουν ακόμα τόσον ελεύθερο χρόνο), αυτό δεν συνεπάγεται βιολιά και νταούλια. Μπορεί κάλλιστα να γίνει μία μικρή σύναξη μεταξύ συγγενών ενόσω στο στέρεο παιανίζουν αγαπημένες μελωδίες. Στο σπίτι μου μεγαλώσαμε με Βίσση, Καρβέλα, Καλλίρη, Χαριτοδιπλωμένο, Μαντώ και Αλέξια. Τραγικό, ξετραγικό, αυτά μας χαρακτηρίζουν οικογενειακώς. Αυτά θέλω να ακούω καθ’ οδόν προς την εκκλησία, αυτά θέλω να ακούω καθ’ οδόν προς τον τάφο. Το να μου τραγουδήσεις «σήμερα γά-, σήμερα γάμος γίνεται» μόνο εκνευρισμό θα μου προκαλέσεις.

Για να τελειώνουμε, αυτά τα έθιμα γίνονταν τότε που οι νύφες παντρεύονταν στα 16 τους, εξ ου και το «σήμερα αποχωρίζεται η μάνα από την κόρη». Όταν η κόρη ήταν όντως κόρη, άφηνε για πρώτη φορά πίσω της το πατρικό το σπίτι, αποχωριζόταν τη μάνα της και καθόταν στο σβέρκο του γαμπρού ωσάν τσιμπούρι. Εν έτει 2014 που η νύφη δεν είναι άβγαλτη έφηβη, αλλά ολόκληρη καριερίστα που σπούδασε στα εξωτερικά, δούλεψε στα εσωτερικά και πλησιάζει τα 40, τι «σήμερα αποχωρίζεται η μάνα από την κόρη» μου τσαμπουνάς;

Που για να λέμε και την αλήθεια, πώς ακριβώς αποχωρίζεται η μάνα από την κόρη, ειδικά στην Κύπρο, ουδέποτε κατάλαβα! Πού και πώς τον είδατε τον αποχωρισμό; Με το ταπεράκι φαγητό που ετοιμάζει η μάνα για την κόρη και τον γαμπρό της κάθε μεσημέρι; Με το babysitting που κάνει κάθε σαββατοκύριακο για να βγει η κόρη και ο γαμπρός της έξω; Ή με τα επιδόματα που διαμοιράζει από καιρού εις καιρόν για να βοηθήσει οικονομικά το ζεύγος στους χαλεπούς καιρούς που επίλεξε να κάνει οικογένεια; Στην Κύπρο όπου ο ομφάλιος λώρος της μάνας και του παιδιού κόβεται μόνο με τον θάνατο, και που όλη η χώρα είμαστε μια γειτονιά, τέτοιος αποχωρισμός δεν υφίσταται. Τουλάχιστον όχι με τον γάμο.

Αυτά είχα να πω στο 2^ο κεφάλαιο, απομένουν άλλα τρία βασικά δράματα  τα οποία θα αναπτύξουμε εν ευθέτω χρόνω. Ελπίζω να πήρατε σημειώσεις, αν όχι να σας τα στείλω ηλεκτρονικώς. Τώρα μπορείτε να βγείτε πέντε λεπτά έξω για τσιγάρο. 

Ο Γάμος Της Χρονιάς

Ξέρω ότι λαχταράτε να συζητήσουμε το τι εστί αλλάματα, αλλά εδώ μας καίει η επικαιρότητα και δεν μπορούμε να την αφήσουμε ασχολίαστη. Σε πλήρη συμμόρφωση, λοιπόν, με τα γαμησιάτικα θέματα του μπλογκ μας, έρχεται σαν κορωνίδα να προστεθεί ο γάμος του ιού Χριστόφια με την Μαρίνα Σάββα. Άνοιξα το DownTown προ ολίγου και δεν ήξερα πού να κρύψω τη χαρά μου!

Αχ, ο Χριστόφιας…! Θυμάστε που πριν 2 χρόνια, αυτό εδώ το μπλογκ έλαμπε κυριολεκτικά αφού ο κύριος και η πολυδιάστατη πολιτική του έδιναν τροφή στους πάντες; Θυμάστε την 15ετία (τι εννοείς ήταν 5ετία; Εμένα για 15ετία μου φάνηκε), που ζούσαν άπαντες, δημοσιογράφοι, σεναριογράφοι, γελοιογράφοι και σατιρικοί συγγραφείς από τις εκάστοτε δηλώσεις του; Πριν προλάβεις να πεις «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις», έρχεται αυτός ο γάμος. Και ξαφνικά έχουμε όλοι υλικό για τα επόμενα πέντε χρόνια, τύφλα να ‘χει το Feel Fantastic!

Ο γάμος του ιού Χριστόφια. Το 'ιού' επίτηδες γραμμένο έτσι, έχει δισημία.

Ποιος γάμος Μπραντζελίνα και ποιος γάμος Κλούνεϊ; Αυτός είναι ο γάμος της χρονιάς!

Σκέψεις και συναισθήματα διαβάζοντας το ρεπορτάζ και βλέποντας φωτογραφίες:

Για άλλη μια φορά ένα άθεο σόι τήρησε τα θρησκευτικά ήθη και τέλεσε θρησκευτικό γάμο, επιβεβαιώνοντας όλους εμάς που θεωρούμε τις απόψεις τους σκέτες κλανιές. Τόσα μπανάλ δημαρχεία διαθέτουμε, ούτε ένα δεν κάλυπτε τις ανάγκες των άθεων, οι οποίοι θεώρησαν αναγκαίο όπως τελέσουν το μυστήριο στο Μετόχι του Κύκκου στη Λευκωσία. Το οποίο Μετόχι μπορεί να μην είναι ανοιχτό για τους κοινούς θνητούς πιστούς μεν, μα ανοίγει τις πύλες του όταν πρόκειται για εξέχουσες προσωπικότητες, δε.

Άστα όμως αυτά, ας πάμε στα σοβαρά.

Μια φωτογραφία, δεκαπέντε εκατομμύρια χάπια LSD! Η κυρία Έλση μας έκλεψε και πάλι τις εντυπώσεις, κλέβοντας τα βλέμματα και από την ίδια τη νύφη. Μην το γελάτε το φουστάνι. Είναι μια δημιουργία πέρα από κάθε λογική και κάθε φαντασία. Το βλέπεις εσύ έτσι, ανυποψίαστος, και νομίζεις πως πρόκειται για άλλο ένα συνολάκι από το Maroulla’s Fashion, αλλά φευ, καημένε μου! Το κομμάτι αυτό έχει μαγικές ιδιότητες. Εδώ φαίνεται πράσινο-μπλε, αλλά όταν αλλάζει η θερμοκρασία, το χρώμα μεταβάλλεται. Αν κάνει ζέστη, το φόρεμα γίνεται κόκκινο-κίτρινο, αν κάνει ψύχος γίνεται γκρίζο-ασημί, και αν χυθεί επάνω του νερό γίνεται μπλε-τουρκουάζ. Το μαγικό αυτό ύφασμα εφευρέθηκε στην Αμερική και βασίζεται στην τεχνολογία που εφαρμόστηκε στα παιδικά παιχνίδια Hot Wheels, δηλαδή στα αυτοκινητάκια που αλλάζουν χρώμα όταν αλλάξει η θερμοκρασία περιβάλλοντος. Έτσι, η κυρία Έλση με ένα ρούχο-φάσιο-στέητμεντ καλύπτει τις ανάγκες όλου του γάμου, ήτοι μυστήριο, δεξίωση, πάρτι, ενόσω το ρούχο αλλάζει χρώμα ανάλογα με τη θερμοκρασία και την περίσταση. Όπως έπραξε και επί της προεδρίας του συζύγου της, όπου με ένα μαύρο ταγιέρ, κάλυψε πέντε χρόνια κοινωνικών υποχρεώσεων.

Η νύφη φόρεσε νυφικό Βέρα Γουάνγκ σε χρώμα λευκό, ivory - άει μωρή. Μπορεί να κόστισε χιλιάδες ευρώ, αλλά η σύνδεση με την Κίνα δεν έγινε τυχαία. Πιο κάτω ποζάρει με την οικογένεια της και τα συμπεθέρια, καμαρωτή – καμαρωτή.

Μα, δεν είναι αξιοπερίεργο; Το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που επιθυμούν να συσχετιστούν με τον Χριστόφια με οποιονδήποτε τρόπο, ακόμη και να συγγενέψουν μαζί του; Μόνο εγώ το βρίσκω εξωφρενικό; Ένας πολιτικός κατέστρεψε κυριολεκτικά τη χώρα μας, την χρεοκόπησε, την έβαλε στο μνημόνιο, κατέστρεψε τον μεγαλύτερο ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό της χώρας προξενώντας εμμέσως πλην σαφώς τον θάνατο 13 συμπατριωτών μας, κι όμως, υπάρχει ακόμα κόσμος γύρω του που του μιλά, και πάει και στον γάμο του ιού του! Θεέ μου, δεν υπάρχει σωτηρία!

Κοίτα εδώ τους επίτιμους καλεσμένους του. Όλη η "κρεμ ντε λα κρεμ" της Κύπρου πέρασε και χαιρέτισε το γεγονός. Ας πούμε, χτυπά την πόρτα σου ο Χριστόφιας και η Έλση ένα καλοκαιρινό απόγευμα και σου λένε: «Γεια σου, περάσαμε να σε καλέσουμε στον γάμο του ιού μας!» Η πιο φυσιολογική αντίδραση θα ήταν: «Δεν ντρέπεσαι τα μούτρα σου και κυκλοφορείς ακόμα; Άντε μου στον διάολο καραγκιόζη, μου θες και γάμο! Και του χρόνου ρε κακομοίρη!» Αντ’ αυτού, υπάρχει κόσμος που όχι μόνο αποδέχτηκε την πρόσκληση με χαρά, αλλά έχασε και πολύτιμο χρόνο ώστε να παραστεί στο γεγονός και μάλιστα να ποζάρει στις κάμερες. Από τον αξιοθρήνητο Αναστασιάδη, μέχρι την κόμισσα του Σαββατόβραδου, και αέναη ιέρεια των κληρώσεων, Ειρήνη.

Με αυτόν τον κοινωνικό ιστό και αυτά τα δημόσια πρόσωπα, δεν είναι υπερβολή να νιώθεις αποκαρδιωμένος, δεν είναι άξιο απορίας γιατί έξω τα λουλούδια μαράθηκαν, ούτε γιατί τα πουλιά δεν κελαηδάνε πια.

Τι Κυριακή και η σημερινή!      

Εις Σάρκα Μίαν - Κεφάλαιο 1ο.

Καλημέρα σας φίλοι και εχθροί.

Σήμερα θα εγκαινιάσουμε μία νέα ενότητα σε ετούτο εδώ το μπλογκ, μία ενότητα που θα ασχολείται με τις περιπέτειες και τα δράματα που περνώ προκειμένου να παντρευτώ. Τώρα που οι προετοιμασίες μπαίνουν επίσημα σε μία τροχιά ανάπτυξης και οδεύουμε ακάθεκτοι προς πρωτογενές έλλειμμα, ζω τα άπειρα με τους διάφορους «ιθύνοντες» και «συμβουλάτορες» με τους οποίους καλούμαι να συνεννοηθώ. Θα στα γράφω εδώ να εκτονώνονται μπας και ξορκιστούν μια ώρα αρχύτερα και δεν πάω να παντρευτώ εκνευρισμένος.

Ποδαρικό στην εκπομπή μας θα κάνει το προσκλητήριο.

Για να μην παρεξηγηθώ, το προσκλητήριο το τελειώσαμε, είναι τέλειο, είμαστε περήφανοι, έμεινε να τυπωθεί. Τα νεύρα από αλλού προέρχονται.

Είχαμε μία συζήτηση με τη μάνα μου, κατά πόσον πρέπει να μπει το γνωστό σταυρουδάκι, δίπλα από το όνομα του πατέρα μου, το οποίο υποδηλώνει θάνατο. Κατ’ ακρίβεια, δεν είχαμε συζήτηση. Είχε μονόλογο. Γιατί εμένα ουδέποτε μου πέρασε από το μυαλό να βάλω σταυρό δίπλα από το όνομά του, και εννοείται ότι όταν ηγέρθη το θέμα δεν το συζήτησα καν.

Το θεωρώ καρά-χωρκάτικο και σας καλώ να το απεκδυθείτε κι εσείς όταν και εφόσον έρθει η στιγμή.

Πρώτον, γιατί να πρέπει να υπενθυμίσουμε στους καλεσμένους μας ότι ο πατέρας μου πέθανε; Το ξέρουν όλοι ότι πέθανε. Οι περισσότεροι είχαν έρθει και στην κηδεία. Λες να το ξεχάσουν και να αρχίσουν να τον ψάχνουν μες την αυλή της εκκλησιάς; Ε, αν τον βρουν να μας ειδοποιήσουν κι εμάς.

Ο γάμος μας θα είναι σχετικά κλειστός. Δεν θα κατέβει όλη η Άρτα με τα Γιάννενα να χαιρετίσει. Ως εκ τούτου, θεωρώ ότι δεν θα υπάρξουν στιγμές αμηχανίας, ούτε ερωτήσεις του τύπου: «Μα, πού είναι ο πεθερός;» Στην έσχατη περίπτωση που κάποιος αδιάκριτος βλάκας μας ρωτήσει πού είναι, η απάντηση θα είναι εξίσου αδιάκριτη. Θα του πούμε ότι βρίσκεται αλεσμένος μέσα στο λουκούμι που τρώει.

Απευθυνόμαστε μόνο σε στενούς φίλους λοιπόν, οι οποίοι στενοί όντας, γνωρίζουν ότι ο πατέρας μου πέθανε. Δεν είναι ανάγκη να βάλουμε τον σταυρό δίπλα από το όνομά του για να τους ξανά-ενημερώσουμε, και να χαλάσει και η αισθητική της πρόσκλησης.

Παρεμπιπτόντως, ανοίγω εδώ μια παρένθεση και ερωτώ, γιατί συμπεριλαμβάνονται οι γονείς στην πρόσκληση, μπορείς να μου εξηγήσεις; Ο γάμος γίνεται μεταξύ εμού και της Μπρέντας, προς τι η αναφορά στις οικογένειες; Αυτά τα κάνανε παλιά, όταν ο κόσμος ζούσε στην ύπαιθρο, γάμος σήμαινε μάζωξη ολόκληρης της χώρας, και προκειμένου να ξέρουν οι καλεσμένοι ποιες «δυναστείες» ενώνονται εις σάρκα μίαν, έγραφαν στα προσκλητήρια και τα ονόματα των οικογενειών για να ξέρει ο άλλος σε ποιο γάμο πάει (τότε που πήγαινες σε γάμο και δεν ήξερες καν ποιος παντρεύεται).

Εμείς συμπεριλάβαμε τα ονόματα των οικογενειών από σεβασμό και μόνο. Και για να γλιτώσουμε και τη μουρμούρα του «εγώ δεν έκανα παιδιά», «είστε αχάριστοι», «παντρευτείτε μόνοι σας!» Αλλά ναι, το θεωρώ ολίγον άσκοπο. Όταν ήσουν παιδάκι και γιόρταζες τα γενέθλιά σου, έγραφες ποτέ πάνω στην καρτούλα που διαμοίραζες στο σχολείο τα ονόματα των γονιών σου; Εγώ θυμάμαι ότι, όποτε έπρεπε να καλέσω τα παιδάκια του Δημοτικού στο Μπόουλινγκ για τα γενέθλιά μου, υπέγραφα μόνο το όνομά μου. Ασχέτως αν η οικογένεια ήταν ο σπόνσορας. Τώρα στους γάμους γιατί αυτό διαφοροποιείται και θεωρείται έγκλημα όταν οι οικογένειες παρακαμφθούν, ένας Θεός ξέρει.

Πίσω στον πατέρα μου όμως. Ναι, ο σταυρός τελικά δεν μπήκε. Μπορεί να φταίει που ακόμα είμαι σε άρνηση για το ότι πέθανε, μπορεί να υποδηλώνει και ευσεβή πόθο, αλλά σταυρός δεν μπαίνει, ο Θεός να κατεβεί! Άσε που τον είδα και όνειρο τις προάλλες πάλι. Ξυριζόταν μπροστά στον καθρέφτη όπως πάντα και γύρισε και μου είπε: «Νόμισες ότι υπήρχε περίπτωση να έχανα εγώ τον γάμο;» με πονηρό ύφος τύπου: ‘I’ll be there’. Ήταν η πρώτη φορά που συντρομάχτηκα στον ύπνο μου, ξύπνησα και φώναζα.

Στο επόμενο επεισόδιο θα συζητήσουμε για ένα άλλο βασανιστήριο, ήτοι τα «αλλάματα» (άκου λέξη...).

Τόμπολα

Κυρίες και κύριοι,

Διακόπτουμε την κανονική ροή της εκπομπής μας για να σας ανακοινώσουμε μία είδηση που μόλις λάβαμε.

Σύμφωνα με πληροφορίες, μία ηλικιωμένη από το χωριό της Ευρύχου προσβλήθηκε από τον ιό της Τόμπολα, τον πιο επικίνδυνο ιό, κυπριακής προέλευσης, ο οποίος βρισκόταν σε αδράνεια για δεκαετίες.

Η ηλικιωμένη βρισκόταν στην χαρτοπαιχτική λέσχη του χωριού της παίζοντας τυχερά παιχνίδια. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, μόλις η παπαδιά του χωριού ανήγγειλε τον αριθμό 22, τα «παπάκια», η ηλικιωμένη σηκώθηκε όρθια, φώναξε «Μπίνγκο» και ακολούθως την πήραν τέσσερεις.

Μόλις διακομίστηκε στο κέντρο υγείας της Ευρύχου διαπιστώθηκε από τους θεράποντες ιατρούς πως πρόκειται για τον σπάνιο ιό Τόμπολα που εκδηλώνεται είτε όταν συμπληρώσεις μία σειρά αριθμών οριζόντια, που προκαλεί λιποθυμιά, είτε όταν συμπληρώσεις ολόκληρη την κάρτα σου, που προκαλεί βέβαιο θάνατο.

«Πρόκειται για σπάνια περίπτωση. Καλούμε τους συγχωριανούς μας να μην ανησυχούν μιας και από αύριο θα κλείσουμε τη λέσχη, ώστε να μην εξαπλωθεί ο ιός, και θα παίζουμε μόνο Ποκεριζέ», δήλωσε ο κοινοτάρχης του χωριού.

Ακολουθούν δηλώσεις συγχωριανών της:

-        «Τι να τα κάνει τα λεφτά, αφού δεν έχει εσένα πια; Τι να τα κάνει σε ρωτώ, λείπει και πάω να τρελαθώ.»

-        «Τα λεφτά, τα λεφτά, ποιος τ’ ανακάλυψε; Τα λεφτά, τα λεφτά, την πορτοφόλα; Τα λεφτά, τα λεφτά, τα εκατομμύριαα…»

Παρόλες τις διαβεβαιώσεις των γιατρών, ο κοινοτάρχης της Ευρύχου καλεί τους πολίτες να επαγρυπνούν και να αποφύγουν τα τυχερά παιχνίδια το επόμενο 48ωρο έως ότου διαπιστωθεί ότι δεν έχει προσβάλει κι άλλους συγχωριανούς τους. Ο κίνδυνος για εξάπλωση της Τόμπολας στα διπλανά χωριά, πόλεις, χώρες της ΕΕ και γειτονικές ηπείρους παραμένει ορατός, παρόλα αυτά, προς το παρόν συνιστάται ψυχραιμία. Και όχι, δεν θα κλείσουν τα οδοφράγματα. Για οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη θα σας ενημερώσουμε. 

Πίσω στην κανονική ροή της εκπομπής μας. 

Γράμματα Αποχαιρετισμού

Μία φίλη που είχα γνωρίσει το 2000, όταν ακόμα έκανα foundation course στην Αγγλία, μου έστειλε προ ολίγου μέσω facebook ένα γράμμα που της είχα δώσει λίγο πριν αποχωριστούμε το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς. Το φωτογράφησε αυτούσιο και το επισύναψε σε ένα μήνυμα. Το διάβασα και ένιωσα μαλάκας.

Επρόκειτο για ένα γράμμα πολύ πιο μελό απ’ όσο σήκωνε η εποχή, με εμένα να μελαγχολώ και να αναρωτιέμαι «πότε θα σε ξαναδώ», να της εύχομαι «καλή ζωή», να την προειδοποιώ ότι «δεν θέλω να χαθούμε» και ότι «πέρασα υπέροχα μαζί της» και άλλα τέτοια ανατριχιαστικά και γιαξ, που μπορείς να φανταστείς. Ήταν 2000, υπενθυμίζω, και ο πιο κοινός τρόπος να αποχαιρετήσεις κάποιον ήταν να του γράψεις γράμμα. Υπήρχε φυσικά η διαδικτυακή επαφή, αλλα οι μόνες μορφές ηλεκτρονικής επικοινωνίας που ήταν διαδεδομένες ήταν το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, που όμως ήταν συνυφασμένο με το πανεπιστήμιο και ελάχιστα χρησιμοποιούνταν για διαπροσωπική επικοινωνία, και το ένδοξο Mirc, το οποίο όμως ήταν Chat, δεν εγγυούνταν συνεχή και απρόσκοπτη επαφή με άτομο που ζούσε σε άλλη χώρα.

Διάβασα, λοιπόν, το γράμμα και αν το διαβάσεις κι εσύ θα νομίζεις ότι απευθύνομαι σε άτομο που θα έφευγε να ζήσει στο τελευταίο ιγκλού της Σιβηρίας, χωρίς σύνδεση κινητού, χωρίς τίποτε. Στην Αθήνα θα πήγαινε. Ποίος να μου το έλεγε; Σήμερα με τη συγκεκριμένη κοπέλα και άλλους 500 χρήστες έχω καθημερινή επαφή μέσα από το timeline του Facebook και του Twitter, ξέρω τα πάντα για τις ζωές τους ή τέλος πάντων όσα επιθυμούν εκείνοι να δημοσιοποιήσουν, από το πώς μοιάζει το παιδί τους στη θερμοκοιτίδα μέχρι το τι χρώμα έχει το κοκτέηλ που πίνουν (έλεος με το τελευταίο), και ο στόχος, εν πάση περιπτώσει, επιτυγχάνεται και παρά-επιτυγχάνεται. Τους έχω μέσα στο μυαλό μου ανά πάσα στιγμή. Και αυτή είναι η ουσία. Δεν έχει σημασία αν ο άλλος ζει στην άλλη άκρη της γης ή αν έχω να τον συναντήσω από το Δημοτικό. Το θέμα είναι, όπως λέμε και στα λατινικά, να είμαστε ad idem. Δηλαδή, να έχουμε meeting of minds, δηλαδή, επικοινωνία.

Κακίζουν, κακίζουν τα κοινωνικά δίκτυα οι απανταχού κομπλεξικοί και δεν καταλαβαίνω γιατί. Το ίντερνετ είναι ό, τι καλύτερο μας συνέβη και τα κοινωνικά δίκτυα όταν τα χρησιμοποιείς σωστά, είναι σκέτη ευλογία. Τώρα αν είσαι ανυποψίαστος, για να μην πω αφελής, και δεν μπορείς να αποφύγεις κάποιους ορατούς κινδύνους, δεν πρέπει να σου φταίει το μέσο, αλλά η ξερή σου η κεφαλή.

Ακούς εκεί, γράφαμε κάποτε γράμματα αποχαιρετισμού. Δεν υπάρχει πλέον αποχαιρετισμός σ’ αυτή τη ζωή. Υπάρχει Skype, υπάρχει Viber, υπάρχει Whatsupp, υπάρχει Instagram. Βασικά, μόνο ο θάνατος μπορεί να μας χωρίσει πια, ή τέλος πάντων ένα Block this user.

Κατά τα άλλα, να με αξιώσει ο πλάστης μου για τη στιγμή που θα κάνουμε τηλεμεταφορά όποτε θέλουμε και θα συναντούμε όποιον θέλουμε σε όποια χώρα κι αν βρίσκεται, δωρεάν, και εντός δευτερολέπτου. Α, ναι, και να επιστρέψω πίσω στα 80ς-90ς, που τόσο νοσταλγώ.

Το Παπαδοπαίδι

Στον στρατό είχαμε έναν που τον έλεγαν Κυριάκο και ήταν παιδί του κατηχητικού. Για τα στάνταρτς του στρατού αυτό σημαίνε ότι ο Κυριάκος θα περνούσε δυο μαρτυρικά χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων, είτε θα μάθαινε να ζει με κατάφωρο bullying εκ μέρους των υπόλοιπων φαντάρων, είτε θα αιτούνταν ψυχίατρο και θα απαλλασσόταν μια και καλή από το στράτευμα. Ήταν τόσο πολύ αναμεμειγμένος με τα εκκλησιαστικά που πίστευες πως στον διάβα του μύριζε λιβάνι και ηχούσαν ψαλμωδίες. Μιλούσε σαν ιερομένος, με μια ηρεμία στη φωνή η οποία ήτο τα μάλα εκνευριστική, βασικά ήθελες να τον χαστουκίσεις με το καλημέρα σας, μπας και συνέλθει και ζήσει σαν κανονικός 18χρονος. Αυτό βέβαια, ουδόλως θα έφερνε αποτελέσματα, μιας και το πιο πιθανό σενάριο θα ήταν να γυρίσει και το άλλο μάγουλο λέγοντας: "Ο Ιησούς θα γύρναγε και το άλλο μάγουλο, εμπρός λοιπόν χτύπα", νευριάζοντάς σε διπλά.

Όπως κατάλαβες, ο Κυριάκος στον στρατό ήταν γραφέας. Δεν κοιμόταν καν με τους υπόλοιπους φαντάρους στον ίδιο θάλαμο, αλλά σε δικό του κρεβάτι στο δωμάτιο των ουλαμαγών, και αυτό ως ένα είδος προστασίας από τους ανωτέρους, που αναγνώριζαν το κουσούρι του και ήθελαν να τον κρατήσουν παρθένο όσο διαρκούσε η θητεία του. Θυμάμαι πολλές ιστορίες γι αυτόν. Μια φορά τον μούνταρε ένας στρατιώτης που έχασε τη μάνα του από καρκίνο. Ήταν απαρηγόρητος, και ο Κυριάκος έκρινε ότι έπρεπε να παρηγορήσει τον συνάδελφό του, λέγοντάς του ότι "δεν πρέπει να λυπάται που έχασε τη μάνα του, γιατί ο Θεός τον δοκιμάζει." Ο άλλος το πήρε στραβά, άρχισαν debate κατά πόσον υπάρχει Θεός και επενέβησαν τρεις για να τους χωρίσουν.

Κάθε βράδυ ο Κυριάκος ήταν ο μόνος που προθυμοποιούνταν να πει την προσευχή ενώπιον του στρατοπέδου. Ναι, λέμε και την προσευχή στον στρατό πριν κοιμηθούμε, αν δεν το ήξερες. Έβγαινε, λοιπόν μπροστά, και άρχιζε να λέει το 'Πάτερ Ημών' με εκείνη την δασκαλίστικη φωνή του που τσάκιζε κόκκαλα και από κάτω το στρατόπεδο αναστέναζε. Άρχιζαν όλοι να αγκομαχούν λάγνα και ερωτικά, διακόπτωντας την προσευχή. Λύσσαγε ο στρατοπεδάρχης, άρχιζε τα "σκασμός", άρχιζε τα "μεταβολή-μεταβολή", αλλά ο όχλος δεν πτοούνταν. Συνέχιζαν τα ερωτικά αγκομαχητά μέχρι το 'Αμήν' στο οποίο οι περισσότεροι...'έχυναν'.

Μιαν άλλη φορά, ο Κυριάκος εκτελούσε χρέη γραφέα υπηρεσίας και έπρεπε να χρεώσει με πυρομαχικά το περίπολο τα μεσάνυχτα. Εκείνη τη μέρα το περίπολο το εκτελούσε ένας στρατιώτης που ανάθεμα κι αν έκανε ποτέ του μπάνιο. Ήταν από τα πιο βρομισμένα άτομα που είχα γνωρίσει ποτέ μου, και εξ όσων θυμάμαι, είχε και κάτι σγουρά μαλλιά (αρνούνταν να κουρευτεί γιατί είχε απολυθεί, μα εκτελούσε τεσσάρων μηνών φυλακή), μέσα στα οποία έβρισκες ό, τι ήθελες αν τα ψαχούλευες. Ο συγκεκριμένος συνήθιζε να κουβαλά μέσα στις τσέπες του πορνοπεριοδικά και όποτε καθόταν να ξαποστάσει εν ώρα υπηρεσίας, τον πέταγε έξω και τον έπαιζε λερώνοντας το εκάστοτε τεύχος του πλεϊμπόι που είχε μαζί του. Τα περισσότερα τα είχε λερώσει τόσες πολλές φορές, που οι σελίδες είχαν λιώσει. Έρχεται, που λες, ο βρομιάρης ο περιπολάρχης να χρεωθεί πυρομαχικά, ανοίγει την πόρτα ο Κυριάκος και δέχεται επίθεση. Του επιτέθηκε έτσι στα καλά καθούμενα, τον έβαλε σε μια γωνιά, και άνοιξε μπροστά του τα πορνοπεριοδικά φωνάζοντάς του: "Δες το μουνί ρε, δες το μουνί πως είναι, γαμώ το κέρατό σου!" 

Ο Κυριάκος άρχισε να σφαδάζει σαν την Κοκκινοσκουφίτσα με αποτέλεσμα να με ξυπνήσει εμένα που κοιμόμουν στο διπλανό δωμάτιο. Πάω να δω τι γίνεται, και βλέπω τον Κυριάκο σε μια γωνιά να παλεύει με κάμποσα λερωμένα περιοδικά που ανέμιζαν μες τα μούτρα του. Γυρνά ο άλλος με κοιτάζει, και μου λέει: "Ε, μα πόσον να αντέξω;" Από τα πιο αστεία πράγματα που έχω ζήσει! 

Είδα τις προάλλες τον Κυριάκο τυχαία. Δεν τον είχα δει ποτέ από τότε που απολύθηκα. Είναι δύο χρόνια πιο μικρός μου και αν τον δεις, φαίνεται πενήντα χρονών! Τζίσους Κράιστ!