Παρελάσεις

Οι εθνικές επέτειοι και οι παρελάσεις δεν σημειώνουν κανένα προσωπικό ενδιαφέρον εδώ και αρκετά χρόνια. Μάλλον κατάθλιψη μου προκαλούν, αφενός για το κατάντημα του έθνους μας που κινδυνεύει από αφανισμό τόσο από εξωγενείς, αλλά κυρίως από εσωτερικούς παράγοντες, αφετέρου γιατί όλοι ξέρουμε ότι τα φυντάνια μας που παρελαύνουν ουδόλως μπορούν να ξεχωρίσουν τη διαφορά του έπους του ’40 από την 25^η Μαρτίου, καθιστώντας τη σημασία της παρέλασης άκυρη. Επίσης, οι στρατιωτικές μας δυνάμεις, για όσους υπηρετήσαμε θητεία και γνωρίζουμε εκ πείρας, δεν μπορούμε να πούμε ότι χαρακτηρίζονται απ’ αυτό που ονομάζουμε ‘ετοιμότητα’, οπότε το να βγάζουμε παγανιά τα στρατά μια-δυο φορές τον χρόνο για να ανυψώσουμε το ηθικό μερικών ρομαντικών ανθρώπων σαν κι εμένα, μόνο ως αυταπάτη μπορεί να χαρακτηριστεί.

Αλλά! Οι εθνικές επέτειοι και οι παρελάσεις σημειώνουν άλλου είδους ενδιαφέρον. Σημειώνουν έντονο ενδιαφέρον καθώς μια μερίδα πληθυσμού σπεύδει να μας υποδείξει πως «πρέπει να καταργηθούν». Οι λατρεμένοι σε όλους μας αριστεροί, ή πιο σωστά οι «προοδευτικοί» άνθρωποι αυτής της χώρας δεν χάνουν ευκαιρία να γκρινιάξουν - για τους λάθος λόγους όπως πάντα - και ως σωστοί δημοκράτες που είναι να βροντοφωνάξουν εναντίον τους και να απαιτήσουν την κατάργησή τους.

Ας καταργηθούν οι παρελάσεις αφού τις καταντήσαμε άνευ περιεχομένου, σιγά! Εγώ μαζί σας. Λες και άλλη έγνοια δεν έχω να ξυπνήσω το πρωί της αργίας για να καμαρώσω άρματα του 1821 που τα μοστράρουμε για καινούρια, και αμόρφωτα τσουλάκια του λυκείου με τα μίνι να μου εκχυδαΐζουν την κατάσταση. Προτιμώ να αλλάξω πλευρό. Όταν όμως αντιστραφεί το επιχείρημα και αντιπροτείνεις να καταργηθούν πάραυτα και άλλες παρελάσεις ή αργίες όπως π.χ. το γκέι πράιντ, ή τέλος πάντων εκείνη η αχρείαστη πορεία της εργατικής πρωτομαγιάς, ή η παρεξηγημένη μέρα της γυναίκας, δέχεσαι καταιγισμό ενστάσεων, ενίοτε και πόλεμο.

«Ξέρεις πόσους αγώνες έκαναν οι εργαζόμενοι για να έχεις εσύ σήμερα πενθήμερη εργασία με αναγνωρισμένες άδειες, κανονικές, αναρρωτικές, κτλ; Ξέρεις πόσο αίμα χύθηκε για να πληρώνεσαι εσύ σταθερά τον μισθό σου, μήνας μπει - μήνας βγει;»

«Ξέρεις πόσους αγώνες έδωσαν και δίνουν ακόμα τα άτομα που έλκονται από το ίδιο φύλο για να πολεμήσουν τις προκαταλήψεις και να κατοχυρώσουν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα;»

«Ξέρεις πόσα σουτιέν έκαψαν οι φεμινίστριες για να αποκτήσει η γυναίκα δικαίωμα ψήφου; Για να αποτάξει τη φαλλοκρατία, για να αντιπροσωπεύεται ικανοποιητικά στα κοινά;»

Δεν ξέρω. Ή μάλλον, δεν με ενδιαφέρει να ξέρω. Με ενδιαφέρει όμως που όταν εγώ λέω «ξέρετε πόσοι θυσιάστηκαν και πολέμησαν τον εχθρό για να έχετε εσείς σήμερα πατρίδα και ανθρώπινα δικαιώματα και να μας λέτε αυτές τις βλακείες» άπαντες δυσανασχετείτε. Γιατί μπορεί να παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον το άρμα με την Παπαρίζου πάνω και τους άντρες με τα τάγκα, είναι υπέροχο να βγαίνουν οι γυναίκες στα μπουζούκια και να τα σπάνε κάθε Μάρτη, αλλά όταν οι ένοπλες δυνάμεις (ή τέλος πάντων αυτά τα ταγάρια που υποτίθεται θα μας σώσουν) βγαίνουν στις ρούγιες, τότε όλοι αναφωνούν: «ντροπή και αίσχος να μαθαίνουμε στα παιδιά μας τη βία και τον πόλεμο!»

Αν από όλη τη σημασία της παρέλασης εσύ κατάλαβες ότι προωθείται η βία, τότε να πας να κοιταχτείς. Η παρέλαση γίνεται για να τιμηθούν οι νεκροί, για να θυμόμαστε την ιστορία μας και να την επαναλάβουμε όταν οι συνθήκες μας φέρουν προ επαναλήψεως. Ναι, αυτά τα αγαθά που απολαμβάνεις εσύ σήμερα, δυστυχώς επιτεύχθηκαν με πόλεμο, ένα αναγκαίο κακό χωρίς το οποίο όμως τίποτε δεν κερδίζεται. Γιατί εγώ δεν ξέρω καμία νίκη στην παγκόσμια ιστορία που επιτεύχθηκε με ειρηνικά μέσα. Σοκ, ε; Καλωσήλθατε στα εγκόσμια.

Εσύ επιλέγεις τι θα φωτίσεις να δεις σε κάθε περίπτωση. Κάποιοι έξω απ’ αυτόν τον κόσμο θα σταθούν στα αντρικά τάγκα, κάποιοι άλλοι, εξίσου αδαείς, θα σταθούν στις γυναίκες που αποθρασύνθηκαν, κάποιοι άλλοι στα βίαια τανκς. Σε κάθε περίπτωση σου φταίει η παρέλαση για τον λάθος λόγο. Είναι σαν να επισκέπτεσαι τη Ντίσνεϊλαντ και να σου φταίει η παρέλαση των κινουμένων σχεδίων επειδή «εμπορευματοποιούν το παιδικό όνειρο, τρέφουν τις αγνές, παιδικές ψυχές με ψευδαισθήσεις, και επιβάλλουν με το ζόρι τη χαρά, προβάλλοντας μια διαστρεβλωμένη εικόνα της πραγματικότητας».

Δεν φαντάζεσαι τι φούσκος έχει να πέσει αν εκεί που εγώ χαίρομαι τον Μίκυ και τη Μίνυ έρθεις να μου ζαλίσεις τον έρωτα με τα πιο πάνω παραδείγματα. Δεν φαντάζεσαι!

Η Δημοκρατία, κύριοι, τα χωράει όλα. Και τα τάγκα, και τα σουτιέν και τα τανκς. Όλα είναι απαραίτητα στις σωστές δόσεις. Και δεν είστε εσείς οι διαπαιδαγωγοί της κοινωνίας για να μας υποδείξετε το σωστό και το λάθος. Ποιος σας έδωσε το δικαίωμα να μας πείτε εμάς αν θα καταργήσουμε μία επέτειο που μας εμπνέει; Αν δεν γουστάρετε, με γεια σας με χαρά σας. Μην σώσετε και πατήσετε. Καθίστε σπίτια σας. Αλλά να απαιτείτε να «καταργηθούν;» Αυτό αν συνέβαινε σε μία δικτατορία τι θα λέγατε;

Οι παρελάσεις είναι γιορτή. Μην είστε αυτοί οι γνωστοί μίζεροι που χαλούν το πάρτι. 

Σπέρμα

Τις προάλλες, σε ένα πάρτι, έτυχε να κάτσω δίπλα από έναν εμβρυολόγο.

Μεταξύ τυρού και αχλαδίου κατάφερα να μάθω διάφορες ενδιαφέρουσες πληροφορίες σχετικές με την εξωσωματική γονιμοποίηση, τις οποίες και σου μεταφέρω παρακάτω σε συζήτηση επιπέδου «καφές στο γραφείο».

Έμαθα, λοιπόν, ότι στις μέρες μας, ένα στα τρία ζευγάρια αντιμετωπίζει πρόβλημα σύλληψης και αναπαραγωγής. Τεράστιο ποσοστό, δικαίως το φοβόμουν κι εγώ προτού τεκνοποιήσουμε. Έμαθα ότι, τα τελευταία χρόνια εξ αιτίας των κινητών τηλεφώνων που τα φυλάμε στη μπροστινή τσέπη του παντελονιού, αλλά και εξ αιτίας των φορητών ηλεκτρονικών υπολογιστών που ακουμπάμε στα γόνατά μας, έχουν αυξηθεί κατά 70% τα κρούσματα καρκίνου των όρχεων. Άντρες! Τα αρχίδια και τα μάτια σας. Κάψετε εγκεφαλικά κύτταρα καλύτερα, που δεν ενδιαφέρουν καμία. Μην κάψετε ό, τι πολυτιμότερο έχετε.

Έμαθα ότι, οι Κύπριοι δεν μπορούμε να γίνουμε δότες σπέρματος στην Κύπρο. Λόγω μικρού πληθυσμιακού μεγέθους και προς αποφυγήν αιμομιξιών, ο Κύπριος δεν μπορεί να προσφέρει το σπέρμα του, ούτε να βγάλει το κατιτίς του από την πώλησή του. Όλα τα δείγματα σπέρματος που διατίθενται στη χώρα μας προέρχονται από μεγαλύτερες χώρες, όπως την Ιταλία, την Ισπανία και τη Σκανδιναβία. Με λίγα λόγια φίλες μου, υπάρχει φως στο τούνελ. Μπορεί το παιδί σας να είναι αγνώστου πατρός, αλλά τουλάχιστον θα βλέπεται.

Έμαθα ότι, ο δότης σπέρματος πληρώνεται γύρω στα €100 ανά εκσπερμάτιση. Βέβαια, με μία δόση γεμίζουν 5-10 μπουκαλάκια δείγματος τα οποία τα μοσχοπουλάνε αργότερα οι γιατροί, και αυτό είναι κατά μία έννοια κλεψιά, αλλά δεν πειράζει. Πότε ξανά σε πλήρωσαν εκατό ευρώ για να τραβήξεις μαλακία; Εννοείται ότι πριν την εκσπερμάτιση, σε ελέγχουν από πάνω μέχρι κάτω, κατάσταση υγείας, σωματότυπος, κτλ, κτλ, και όλα καταγράφονται ούτως ώστε να ξέρει και τι ποιότητα σπέρματος αγοράζει η πελάτις.

Αυτό όμως που μου προξένησε μεγαλύτερη εντύπωση είναι πως εκτός των πιο πάνω βιολογικών χαρακτηριστικών, πάνω στο κάθε δείγμα σπέρματος αναγράφονται και τα επίκτητα χαρακτηριστικά του δότη. Παραδείγματος χάρη: «γιατρός καρδιοχειρουργός που διετέλεσε και καλαθοσφαιριστής. Παίζει κιθάρα, μιλά τρεις γλώσσες, διακρίθηκε στη ναυσιπλοΐα». Και απορώ: Πόσο σοφό είναι να αναγράφονται αυτές οι ιδιότητες, παύλα, ταλέντα του δότη στο μπουκαλάκι, ή τέλος πάντων να υπάρχουν στο αρχείο;

Ποια θα δεχτεί να αγοράσει μετά το σπέρμα ενός κουτσού ψαρά που κάθεται όλη μέρα σε μια βάρκα παρά την προβλήτα της Στοκχόλμης και περιμένει να τσιμπήσει ο ροφός; Εκτός αυτών, προκύπτουν και δεκάδες άλλα ηθικολογικά ερωτήματα. Είναι δίκαιο να πωλείται €100 το σπέρμα του αθλητή-ολυμπιονίκη και εξίσου το σπέρμα ενός χασομέρη του καναπέ; Είναι δίκαιο να πωλείται ισάξια το σπέρμα αυτού που μιλά 5 γλώσσες με αυτού που μιλά μόνο τη μητρική του κι αυτήν με χίλια ζόρια; Ποιος ο λόγος να βάζεις τις αγοράστριες σε τέτοια διαδικασία; Γιατί όσο κι αν θέλουν να το παίξουν πολιτικά ορθές, όλες αργά ή γρήγορα θα το ψάξουν το θέμα. Και δικαίως. "Γιατί ο δικός σου δότης που έχει μεγαλώσει με Γαλλικά και πιάνο να πουλιέται στην ίδια τιμή με τον δικό μου που είναι σερφάς και ποδηλάτης;" Ομοίως, "γιατί ο δικός μου δότης που είχε διακριθεί και τιμηθεί από την πολιτεία για το φιλανθρωπικό του έργο κόστισε όσο κι ο δικός σου που ήταν εγκληματίας και έχει καταδικαστεί σωρηδόν;" Με όλα αυτά είναι θέμα χρόνου να καταντήσει σούπερμαρκετ η εμβρυολογική κλινική. Θα κάθονται οι πελάτισσες να διαβάζουν τα περιεχόμενα στο βαζάκι όπως κάνουν με τις παιδικές τροφές!

Θα το γαμήσω κι άλλο το θέμα.

Όπως κατάλαβες, με τα πιο πάνω δεδομένα, σιγά, σιγά θα αρχίσουν και οι προσφορές.

«Four day clearance από αυτή τη Πέμπτη μέχρι και την Κυριακή το απόγευμα σε όλα τα σπέρματα ψαράδων από τη Σκανδιναβία! Παίρνετε ένα συν ένα δωρεάν! Ελάτε στην κλινική μας, δοκιμάστε την τεράστια ποικιλία σπερμάτων και πάρτε δώρο 15% έκπτωση σε όλα τα βρεφικά είδη από τα Χ καταστήματα παιδικής ένδυσης».

«Εσείς δοκιμάσατε τα ολοκαίνουρια σπέρματα που έχουν καταφθάσει απ’ την εξοχική Βουλόνη; Σπέρμα Γάλλου οινοπαραγωγού από €100, τώρα μόνο €49,99! Μαζί, δώρο και το σπέρμα Μαροκινού δούλου-οινοχόου που δουλεύει στα χωράφια του! Τρελάθηκε το αφεντικό και τα μοιράζει τζάμπα! Άσπρο πάτο φίλες μου!»

«Το Μπιγκ Μπεν χτυπά χαρωπά ντινγκ- ντανγκ- ντονγκ! Ώρα για τσάι; Απολαύστε το στην καφετέρια της κλινικής μας δοκιμάζοντας τα γλυκόξινα αγγλικά σπέρματα που καταφθάνουν αυτό το Σάββατο με τις νέες μας παραλαβές! Not your cup of tea? Δοκιμάστε τα στο σπίτι με μία εξάδα μπίρες δώρο αγοράς με κάθε μπουκαλάκι σπέρματος! Cheers mate!»

Επίσης, θα προκύπτουν σκάνδαλα που θα καλείται να επιλύσει η Αρχή Προστασίας του Καταναλωτή. Όπως το παρακάτω:

«Ναι, γεια σας, δεν ξέρω αν εν’ σωστά που επήρα!»

«Πείτε μου, παρακαλώ»

«Εγώ κορού, εγόρασα που την κλινική σας ένα σπέρμα που έγραφε πάνω Ιταλός 30 χρονών, Ναπολιτάνος από πατέρα και Μιλανέζος από μητέρα.

«Ναι… Και πώς μπορώ να σας βοηθήσω;»

«Ναι, αλλά το μωρό μου εφκήκεν κινεζούδι! Μμάθκια σαν του Ορέστη Τσανγκ! Φτάνει ο Τσανγκ που το Μιλάνο οξά που τη Νάπολη; Πείτε μου παρακαλώ, μπορώ να το επιστρέψω και να πάρω τα λεφτά μου πίσω;»

«Μμμ, πολύ φοβάμαι πως όχι, αλλά μπορείτε να μας το επιστρέψετε και να σας χαρίσουμε ένα voucher να πάρετε στο μέλλον ό, τι θέλετε!»

«Δεν είναι σωστό τα προϊόντα σας να διαφημίζονται ως ιταλικά αλλά να είναι made in China!»

«Ε, σιγά κυρία μου, δαμέ άλλοι φέρνουν που τα κατεχόμενα σπέρματα made in Turkey τζαι πουλούν σας τα ως Ελληνικά, τωρά το Κινεζούδι σας επείραξεν;»

Κι άλλο παράδειγμα:

"Ναι γεια σας, εγώ μιλώ;"

"Πείτε μου παρακαλώ!"

"Ναι, το Σάββατο στα γενέθλια μου μια φίλη μου έφερεν μου δώρο που την κλινική σας ένα σπέρμα εγγλέζικο, 28χρονου από το Λονδίνο!"

"Και; Πώς μπορώ να σας βοηθήσω, υπάρχει κάποιο πρόβλημα;"

"Όϊ απλά έχω ήδη ένα μωρό που λονδρέζο δότη τζαι εσκέφτουμουν, επειδή δεν έβαλε κάρταν αλλαγής, αν μπορώ να το φέρω να μου το αλλάξετε, να μου δώσετε ένα σπέρμα Ισπανού. Έτσι για ποικιλία, να μεν έχω δκυο τα ίδια."

"Ναι, βεβαίως. Αλλαγές γίνονται από Δευτέρα έως Παρασκευή σε όλα τα υποκαταστήματα της κλινικής μας πλην εκείνου του Μωλ, με απόδειξη πληρωμής, από 9:00 μέχρι 11:00 το πρωί, δεδομένου πως το σπέρμα δεν ανοίχτηκε ή δοκιμάστηκε."

"Thank you!"

Και ούτω καθεξής!

Πέρασα πολύ ωραία σε εκείνο το πάρτι. 

Τηλεοπτική Μουρμούρα

Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατί ο Κυπραίος πρέπει να βλέπει Κυπραίους στην τηλεόραση για να ψυχαγωγηθεί; Αυτή η μόδα που πρέπει όλα να προσαρμοστούν στα κυπριακά δεδομένα και επίπεδα για να ικανοποιηθεί ο ιθαγενής δεν είναι τα μάλα υποτιμητική; Γιατί τα πάντα πρέπει να προσαρμόζονται στο κυπριακό γίγνεσθαι για να αποκτούν υψηλή τηλεθέαση; Είμαστε λαός καθυστερημένος; Ρητορικόν το ερώτημα.

Το πρώτο σοκ το είχα πάθει όταν άρχισαν να προσαρμόζονται θεατρικά νεοελληνικά έργα στην κυπριακή διάλεκτο. «Για να είναι πιο κοντά στο τοπικό κοινό» έλεγαν οι παραγωγοί. Δεν άλλαζαν απλά δυο τρεις αναφορές σχετικές με την πολιτική σκηνή της Ελλάδας για να γίνουν πιο κατανοητές από τους Κυπρίους. Άλλαζαν τα πάντα. Το ‘έχεις’ έπρεπε να προφέρεται ‘έσιεις’ για να προκαλεί γέλιο. Το ‘εσύ’ έπρεπε να γίνει ‘εσού’ για να φύρνεται το κοινό. Λώρης και Τσιάκκας οι πρώτοι διδάξαντες και ακολούθησαν κι άλλοι σύγχρονοι τραγικοί.

Απόρησα. Τόσα χρόνια βλέπαμε μια χαρά θέατρο στην Κύπρο και ουδέποτε είχαμε πρόβλημα ταύτισης με τους ήρωες ή κατανόησης της υπόθεσης επειδή ομιλούσαν την κοινή ελληνική. Με θίγει ακόμη και ως σκέψη το ενδεχόμενο να ήταν αυτή το πρόβλημα. Γιατί μετά το 2000 έπρεπε όλα να έχουν κυπριακές αποχρώσεις για να απορροφηθούν από το ευρύ κοινό; Ξανά ρητορικόν το ερώτημα. Μην σας υπενθυμίζω την καθυστερημάδα σας σε κάθε παράγραφο και με πείτε κολλημένο.

Αλλά φταίνε και οι ηθοποιοί μας. Που το ανέχτηκαν και το συντήρησαν όλο αυτό το χάλι. Να παίζουν δηλαδή τον «Κυπραίο καραγκιόζη» με κάθε ευκαιρία. Που έχουν καταντήσει σε όλες τις σειρές που συμμετέχουν να παίζουν απλά τον «Κυπραίο». Δεν είδα ποτέ Κύπριο ηθοποιό να συμμετέχει σε ελληνική σειρά και να μην παριστάνει τον Κύπριο. Ή, τέλος πάντων, να μην είναι η καταγωγή του καίριο χαρακτηριστικό του ρόλου του. Σαν τους Πόντιους στα ανέκδοτα. Η Μαριέλλα Σαββίδου στην Εθνική Ελλάδος του Καπουτζίδη έκανε την Κύπρια (υπέροχα την υποδύθηκε, την αγάπησα τα ξαναείπαμε, αλλά μέχρι εκεί), η Μαρία Φιλίππου από τον καιρό του «Εμείς κι Εμείς» την Κύπρια έπαιζε. Και το αποκορύφωμα είναι το πρόσφατο δίδυμο των Αρτεμίου και Σοφοκλέους στο «Μην Αρχίζεις τη Μουρμούρα».

Γιατί έπρεπε σώνει και καλά να ενταχθεί κυπριακό ζευγάρι στη σειρά; Οι υπόλοιποι χαρακτήρες δεν έβγαζαν γέλιο; Έπρεπε να δουν οι Κυπραίοι την Αρτεμίου με τη φουκού στην Αθήνα και τον Σοφοκλέους με τις αγγλικού τύπου πρίζες να ζορίζεται για να ταυτιστούν και να γελάσουν; Τι κατάντια! Λες και είμαστε διαφορετική κατηγορία χιούμορ και πρέπει να εκπροσωπούμαστε παντού, να καλύπτουμε ειδικές ανάγκες.

Παρεμπιπτόντως, να πω ότι παρακολούθησα λίγο τη σειρά και τη βρήκα εντάξει. Την περίμενα πολύ χειρότερη, σε πρότυπα σαββατιάτικου σκετς. Δεν ήταν. Ήταν αρκετά προσεγμένη και κατάφερε να ξεφύγει από το αναμενόμενο πρότυπο του χωρκάτη Κυπραίου που παντρεύεται μια μπίμπο χωρκάτα και σέρνουν τη φωνή τους αλαλάζοντας άπλετα "ρε αγάπηηη" και "ρε μωρόοο",  ώσπου να πεθάνουμε. Στα θετικά το καταγράφω αυτό. Είναι εμφανής η εξέλιξη. Αλλά μόνο και μόνο η ιδέα ότι για να ανεβούν οι τηλεθεάσεις οι Κυπραίοι πρέπει να δουν Κυπραίους, μου προκαλεί λύπη. Θυμήθηκα τα φοιτητικά μου χρόνια, τότε που οι Κύπριοι γκετοποιούνταν στην εστία για να επιβιώσουν. Ε, το ίδιο και στην τηλεόραση. 

Το παράδοξο είναι ότι αυτό το φαινόμενο συμβαίνει μόνο με τις ελληνικές σειρές. Όταν προβάλλονται ξένες κωμωδίες, μια χαρά τις παρακολουθούν όλοι. Δεν είδα κανέναν να μεταγλωττίζει τους «Friends» χάριν εξοικείωσης του ευρύτερου κοινού με τη γλώσσα. Δεν είδα ποτέ τον Ριτζ και τη Μπρουκ της Τόλμης και Γοητείας να μιλούν κυπριακά για να καταλάβει η 80αρα γριά από την τελευταία σπηλιά της Πάφου την υπόθεση. Αυτό το κόμπλεξ με την κυπριακή διάλεκτο, μόνο στις ελληνικές σειρές μας βγαίνει. Αυτό σαν παρένθεση.

Ας το ξευτιλίσουμε περαιτέρω το ζήτημα.

Σκεφτήκατε ποτέ αν η συμμετοχή Κυπρίων σε ελληνικές σειρές αποτελούσε προϋπόθεση για να προβληθούν στην Κύπρο; Σκεφτήκατε ποτέ πώς θα ήταν οι «Απαράδεκτοι;» Αντί για τον Βλάσση Μπονάτσο να βλέπατε τον Πανίκο Πιλάλη ως τον κολλητό του Μπέζου; Πώς θα σας καθότανε αν στους «Μεν» και τους «Δεν» αντί για τον Τίμο και τη Νανά Σταμάτη, οι γείτονες ήταν ο Τσουρής και η Πόπη Αβραάμ; Θα το βλέπατε με την ίδια αγάπη; Εμένα μόνο η εικόνα τους μου προκαλεί αποστροφή. Πώς θα σας φαινόταν αν στης «Ελλάδος τα Παιδιά» έκανε γκεστ ο Κωστάκης Κωνσταντίνου ως αλφάδι; Πρωτότυπο και ευφάνταστο, ε; Αν στο «Παρά Πέντε» δεν ήταν η Θεοπούλα και η κυρία Σοφία και είχαμε τον Αργυρίδη και τον Κωνσταντίνου σαν «Πόπη και Άντζελα;» Μην μου πείτε, αυτό θα πει ποιότητα!

Ομοίως, πως θα σας φαινόταν αν ο Γιάγκος Δράκος είχε έναν μακρινό ξάδελφο στην Κύπρο, που θα υποδυόταν ο Γιώργος Ζένιος και ο οποίος θα ζητούσε μερίδιο από τα κέρδη της Giant; Πώς θα σας φαινόταν αν οι «Τρεις Χάριτες» δεν είχαν θεία τη Μπεμπέκα αλλά τη θεία Δώρα από την Κύπρο; Πώς θα σας φαινόταν αν η Χαρούλα Πεπονάκη δεν είχε για καφετζή τον Φοίβο, αλλά αυτόν τον σβηστό τύπο από τη σειρά του Καφενείου στο ΡΙΚ1;

Την Κακουράτου την αγαπώ. Τη δεκαετία του '80 Σάββατο παρά Σάββατο ήμουν στο Μιμόζα και έβλεπα τις επιθεωρήσεις της. Μπορεί να αποτελεί κι αυτή μια καρικατούρα του εαυτού της, αλλά τουλάχιστον ήταν ξεχωριστή, αυθεντική και σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή. Σε όλα τα πιο πάνω παραδείγματα, το να συμμετέχει στις τρεις χάριτες θα ήταν το λιγότερο που θα με ενοχλούσε. 

Να, εδώ, ο Σβηστός φέρνει τους καφέδες και η Χαρούλα του λέει "άντε πάαιννε ρε!" Χάλια τα photoshop skills μου, το ξέρω. Αλλά παίρνετε μια ιδέα από το ντεκαντάνς του πράγματος.

Κάποτε, σε 50-100 χρόνια εύχομαι να ξεφύγουμε από το στάτους της καρικατούρας και όσοι ρόλοι Κυπρίων εντάσσονται σε σειρές να εξυπηρετούν τη πλοκή και όχι το χαμηλού επιπέδου τηλεοπτικό κοινό. Όσο εξακολουθούμε να παρουσιάζουμε γραφικούς τύπους ως Κυπρίους για να ταυτιστεί η πλέμπα, μόνο ζημιά προκαλούμε. Τόσο στο γόητρό μας, όσο και στην «τηλεοπτική βιομηχανία» που κατά τη γνώμη μου χειροτερεύει ώσπου πάει.

Μόνο ευγνωμοσύνη αισθάνομαι που πρόλαβα καλή ελληνική τηλεόραση χωρίς ίχνος Κύπρου μέσα!

Φύλο Πορείας

Εγώ ακόμα δεν κατάλαβα προς τι όλη αυτή η φασαρία με την αλλαγή φύλου στα παιδιά και το σχετικό νομοσχέδιο που συζητιέται στην Ελλάδα.

Όταν σπούδαζα child law εις τας Αγγλίας και συζητούσαμε τα περί εκτρώσεως και τα περί συνουσίας στην εφηβεία, η νομολογία έλεγε ότι αν το παιδί κριθεί πως έχει επίγνωση της κατάστασής του, των συνεπειών των πράξεών του κτλ, κτλ, θεωρείται πως μπορεί να συναινέσει άνετα σε σεξουαλική πράξη και να τεκνοποιήσει, και όλα μια χαρά. Κατ’ αναλογία, θεωρώ πως αν ένα παιδί έχει την πνευματική ωριμότητα να αντιληφθεί του τι συνεπάγεται η αλλαγή φύλου και μπορεί να το αποδείξει ενώπιον Δικαστή τεκμηριώνοντας την άποψή του, δεν υπάρχει λόγος να του το στερήσεις. Αν η αλλαγή φύλου θα του επιφέρει ψυχολογική γαλήνη τότε γιατί όχι;

Εξ όσων ακούω, οι αριστεροί προωθούν την πιο πάνω διαδικασία χωρίς την αναγκαιότητα επιστημονικής τεκμηρίωσης. Πολύ κακώς, κατά τη γνώμη μου, αλλά η αριστερά έχει προκαλέσει πολύ μεγαλύτερη ζημιά γενικότερα στην Ελλάδα, και παντού, για να καθόμαστε τώρα να ασχολούμαστε με λεπτομέρειες σαν αυτή.

Άλλη πτυχή της υπόθεσης με απασχολεί εμένα. Η κοινωνική. Σε μία εποχή που ό, τι δηλώσεις είσαι, ενδιαφέρει κανέναν αν στα χαρτιά σου αναγράφεται άρρεν ή θήλυ, διεμφυλικός, ασέξουαλ ή μπαϊσέξουαλ; Χε-στη-κα-με. Σε κάθε περίπτωση αν θέλουμε σε κάνουμε παρέα. Μέχρι να το ποινικοποιήσουν κι αυτό βέβαια. Γιατί εγώ είμαι σίγουρος ότι θα ζήσουμε και εποχές που όχι μόνο θα απαγορεύεται να μιλήσεις αρνητικά για τον οποιονδήποτε, (ό, τι κι αν σου ‘χει κάνει), αλλά θα είσαι υποχρεωμένος και διά νόμου να συναναστρέφεσαι μαζί του και να τον αγαπάς. Μη σου πω να τον λατρεύεις.  

Δυστυχώς, δεν καταλαβαίνω γιατί στις μέρες μας ουδείς εστιάζει στο πιο σημαντικό χαρακτηριστικό που πρέπει να έχει ένας πολίτης για να είναι αρεστός, αποδεκτός και να πορεύεται φυσιολογικά στο ποτάμι της κοινωνίας: Το να είναι χρήσιμος, το να είναι αναγκαίος. Γι αυτά δεν μιλάει κανείς. Θεωρούνται υποδεέστερα χαρακτηριστικά. Είχα διαβάσει / ακούσει μία συνέντευξη του Λάκη Γαβαλά πρόσφατα, στην οποία έλεγε ότι ο ίδιος είναι γυναίκα. Η δήλωση πέρασε στα ψιλά. Και εννοείται πέρασε στα ψιλά καθότι ουδείς κόπτεται για το τι αισθάνεται ο Γαβαλάς. Και πολύ ορθά δεν κόπτεται κανείς είτε αισθάνεται άντρας είτε αισθάνεται γυναίκα. Το θέμα είναι ότι ο Γαβαλάς υπήρξε χρήσιμος στον τομέα του, πριν κηρύξει πτώχευση, και ότι ήταν αναγκαίος στις τηλεοπτικές εκπομπές που συμμετείχε (να θυμηθούμε ότι πέρσι το Μέγκα Κύπρου στήριξε όλη τη σεζόν των καλλιστείων πάνω του, φέρνοντας τον αυθημερόν στη Κύπρο προκειμένου να φέρει τηλεθέαση με τις εκκεντρικές του εμφανίσεις και έξυπνες ατάκες του. Το ίδιο συνέβαινε και στο dancing with the stars στην Ελλάδα πριν λίγα χρόνια).

Μπορώ να σου κατονομάσω δεκάδες διάσημους ανθρώπους αμφιλεγόμενου σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητος που δεν αφορούν κανέναν για το πώς αισθάνονται, αλλά χαίρουν άκρας αποδοχής για το έργον τους. Μας αφορούν για τα τραγούδια που συνθέτουν, για τα θεατρικά έργα που συγγράφουν, για τις αθλητικές τους επιδόσεις, για το πολιτικό τους έργο. Μόνο αν πρόκειται περί καραγκιόζηδων, αργόσχολων, ηλιθίων ο κόσμος επικεντρώνεται στο πώς τον παίρνουν. Όλοι οι υπόλοιποι δρέπουν δάφνες και σεβασμό. Σε νοιάζει αν ο προπονητής του Μελισσανίδη τω καιρώ εκείνο του είχε πει «μπράβο κοριτσάρα μου» κατά τη διάρκεια αγώνων; Ο άνθρωπος σου έφερε χρυσό από ολυμπιάδα! Στο φέρνουνε συχνά; Μήπως σε απασχόλησε πάνω από μία μέρα η παραδοχή του Απόστολου Γκλέτσου πως το ψάρι ψήνεται κι από τις δύο πλευρές; Στη Στυλίδα τον έχουν θεό για τις τομές που έχει κάνει στην τοπική διοίκηση. Nothing else matters. Το ίδιο κι ο Ψινάκης. Πέραν του ότι είχε κερδίσει προ πολλού τον κόσμο με τις ατάκες του στις διάφορες εκπομπές που συμμετείχε, πλέον με τα έργα στον Μαραθώνα και την προβολή που του κάνει, έχει το ακαταλόγιστο. 

Επομένως, σε μία χώρα που παραπαίει, it doesn’t pay και γενικότερα πέη, καλό θα ήταν να εστιάσουμε στο τι προσφέρει ο καθένας με το έργο του. Αυτό θα έπρεπε να διδάσκεται, αυτό θα έπρεπε να αποτελεί την αιχμή του δόρατος, αυτό θα έπρεπει να ήταν το ζουμί.  Από εκεί και πέρα, ό, τι θέλεις δήλωνε, φόρα τακούνια, φόρα φουστάνια, βάλε κι ένα αγγούρι στον κώλο και βγες για βόλτα, ολίγον μας ενδιαφέρει. Δεν θα σε αγαπήσουμε επειδή απλά έτυχε να είσαι αλλιώς. Ούτε θα σε μισήσουμε φυσικά, αλλά αυτό που πρέπει ξαφνικά να αγαπήσουμε με το ζόρι τον κάθε πικραμένο κάποτε πρέπει να το ξεπεράσετε. Όπως προείπα, αν θέλουμε σε παίζουμε, αν θέλουμε σου μιλάμε.  Πρόσφερε για να υπάρχεις, πρόσφερε για να αφοράς.

Nomads

Περιττό να πω και να δηλώσω πόσο πολύ μ’ αρέσουν τηλεπαιχνίδια τύπου Survivor και Nomads. Με το τελευταίο έπαθα παράκρουση, κάθομαι και το παρακολουθώ ανελλιπώς εδώ και μια βδομάδα που ξεκίνησε. Τι κι αν πάνε μόλις τρεις μήνες που τελείωσε το προηγούμενο άθλιο Survivor, η παραγωγή στο Nomads είναι τόσο ανώτερη που ουδόλως με απασχολεί που θα περάσουμε τους επόμενους τρεις μήνες με μια απ’ τα ίδια. Ή μήπως όχι;

Κατ’ αρχάς, όσο κι αν βαριέμαι τον Αρναούτογλου, την επιτομή της μετριότητας λόγου και διανόησης, τον προτιμώ εκατό φορές από τον Τανιμανίδη. Μπορεί να ζούμε σε εποχές που και ο τελευταίος αμόρφωτος κάγκουρας αποκτά δική του εκπομπή, αλλά τουλάχιστον ο Αρναούτογλου ξέρει να μιλά Ελληνικά (βέβαια δεν ξέρει να μιλά αγγλικά, αλλά πού ζούμε για να έχω απαιτήσεις; Στο 2017;). Ναι, ο Αρναούτογλου αν μη τι άλλο κάνει και σωστές ερωτήσεις της σχολής του Μικρούτσικου, εκπαιδεύτηκε περαιτέρω χάριν στο βραδινό του σόου. Ο Τανιμανίδης πέραν του ότι έχει απήχηση στα κοριτσάκια ελέω κοιλιακών και ραχιαίων, κατά τη γνώμη μου δεν είναι για να βγαίνει στην τηλεόραση. Ούτε καν από το σπίτι του.

Δεύτερον, τα παιχνίδια. Εμφανής η διαφορά. Στο Survivor ήταν όλα τα παιχνίδια πανομοιότυπα, ελάχιστες φορές είδαμε κάτι δραστικά διαφοροποιημένο και η δυσκολία τους ήταν μηδαμινή. Μέχρι και ο Μπο τερμάτιζε. Μέχρι και η Ελισάβετ Αϊνατζόγλου. Όπως ξαναέγραψα, ήταν σαν λαογραφικά παιχνίδια την Κυριακή του Πάσχα στην πλατεία του χωριού. Μόνο λιγκρί και βασιλέα δεν τους έβαλαν να παίξουν. Στο Nomads υπάρχει  θέαμα άλφα επιπέδου. Πέντε επεισόδια είδαμε όλα κι όλα και ήδη είδαμε ανεμόσκαλες, ρόδες, σχεδίες, τα πάντα. Δεν είναι και «Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα» αλλά σίγουρα δεν είναι και για τα πανηγύρια.

Τρίτον, η ροή. Το Survivor ήταν ένα ξεχαρβαλωμένο πρόγραμμα που διαρκούσε τρεις ώρες, εκ των οποίων ζήτημα τα 45’ να είχαν ψωμί. Όλο το υπόλοιπο αποτελούνταν από κουραστικά πλάνα από την παραλία και το τοπίο, από τους γλάρους, τις θάλασσες, τους ουρανούς και τα λαγκάδια. Ασχολίαστο ότι κάθε αγώνας για να λήξει έπρεπε να φτάσει το σκορ στο 10 από μία εκ των ομάδων. Πραγματικό βασανιστήριο. Χώρια τα 30λεπτα διαφημιστικά διαλείμματα στα ενδιάμεσα και το επεισόδιο «περίληψη» που προηγούνταν κάθε βράδυ του κανονικού, το οποίο μας γερνούσε χίλια χρόνια. Στο Nomads βλέπουμε δίωρο επεισόδιο που σπάνια κάνει κοιλιά, και είναι γεροδεμένο. Όπως θα έπρεπε να ήταν όλα τα προγράμματα δηλαδή.

Το Nomads δεν είναι τίποτα out of this world. Απλώς το Survivor ήταν τόσο κακό που δίπλα του φαντάζει τηλεόραση του 2020. Γιατί καθόμασταν και το βλέπαμε βέβαια, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Προσωπικά, με ένα βρέφος στο σπίτι δεν μπορούσα να κάνω και τίποτα άλλο πέραν του να βλέπω τηλεόραση. Και εκείνους τους μήνες δεν υπήρχε τίποτε άλλο να δεις. Για κάποιο μαγικό λόγο μας έκατσε. Αλλά κοιτώντας πίσω, επρόκειτο για την παρακμή προσωποποιημένη. Τούρκικο δεν ήταν; Ε, ό,τι είχε συμβεί κάποτε με τα τούρκικα σήριαλ, που είχαν γίνει μάστιγα (viral το λένε σήμερα) και ύστερα ήρθε το «Μπρούσκο» και σας φάνηκε παραγωγή του Χόλλυγουντ. Ε, αυτό. Ο Κούλλης Νικολάου σαν νέος Ζαν Πολ Μπελμοντό.

Αλλά ας έρθουμε στο ψητό. Διαβάζω από χθες βράδυ τουίτς. «Θα είναι ο Γιώργος Μαυρίδης ο νέος Ντάνος;»

Από πού να το πιάσεις και πού να το αφήσεις. Για όσους δεν ξέρετε ποιος είναι ο Γιώργος Μαυρίδης, είναι το έτερον ήμισυ του Σάκη Τανιμανίδη από το World Party. Πρώην έτερον ήμισυ κατ’ ακρίβεια γιατί οι φήμες τους θέλουν πλέον τσακωμένους, οπότε ας τον παρουσιάσουμε ως… το αντίπαλον δέος. Αυτά αρκούν για να τον αντιπαθήσεις. Τατουατζής στο επάγγελμα, με πρόσφατο και έντονο φιλανθρωπικό έργο (έκανε τατουάζ δωρεάν επί 48 ώρες συνεχόμενες για να βοηθήσει άπορα παιδιά) καθώς και φιλοζωική δράση, έχει δηλαδή όλα τα φόντα για να αποτελέσει είδωλο του μάταιου τούτου κόσμου που εν έτει 2017 το να σε δει να ταΐζεις ένα σκύλο και να χτυπάς τατουάζ (τατουάζ! Σκέψου να απάγγελλε Μπρεχτ) για φιλανθρωπία φτάνει και περισσεύει.

Χθες, που λες ο Μαυρίδης, ετών 39, δυο μέτρα άντρας, με 250 τατουάζ, έκατσε μπροστά στην κάμερα και σαν φτωχός πλην τίμιος ριαλιτο-παίχτης άρχισε να μυξοκλαίει επειδή η Αποστολία Ζωή (η ποια;) και η Χριστίνα Κωλέτσα (αυτή τη θυμόμαστε από τότε που τούρλωνε τον κώλο στα Maxim του Κωστόπουλου), καθώς και άλλοι συμπαίκτες του, τον ψήφισαν για αποχώρηση προτάσσοντας φτηνές δικαιολογίες. Δεν το άντεξε ο Μαυρίδης. Ένιωσε persona non grata, και σε συνάρτηση με τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης (σημείωση: ζει στη βίλα) ξέσπασε μπροστά στην κάμερα. Ε, θέλετε κι άλλα; Αυτό αρκεί για να κερδίσεις το παιχνίδι. Ο λαουτζίκος πείστηκε.

Είναι ν’ απορείς. Ο Μαυρίδης δεν ξαναβγήκε από το σπίτι του; Δεν πήγε στρατό; Δεν δούλεψε σε ελληνική εταιρεία; Δεν ήπιε καφέ με παρέες Ελλήνων; Αφού σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνίας μας υπάρχει πάντα μία Αποστολία, ένας Αλεξάνδρου και μία Κωλέτσα να σε επικρίνουν, να σπέρνουν ανυπόστατες κατηγορίες, να ρίχνουν πισώπλατες μαχαιριές, να σου παίζουν τον φίλο ενόσω σε κουτσομπολεύουν και τα τοιαύτα. Που ζει ο Μαυρίδης και δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μία καθημερινή, τυπική ελληνική πραγματικότητα; Σε βαν με σκύλο; Ρητορικό το ερώτημα.

Ζω για την ώρα και τη στιγμή που όλο αυτό θα ταυτοποιηθεί ως «bullying» και θα αρχίσουν οι προτομές και τα αγάλματα του Μαυρίδη να λαξεύονται για να αντικαταστήσουν αυτό του μεγαλέξανδρου στην Θεσσαλονίκη.

Εντάξει κι εμείς στους βουτυρομπεμπέδες κατατασσόμεθα, αλλά όχι κι έτσι. Να αφήνουμε να μας επηρεάζουν οι τραγουδίστριες δ’ κατηγορίας και ο κάθε κλαρινογαμπρός.

Τι κόσμος!

'Ενα Κόμμα Ακόμμα

Μα τι πάει να πει το «Κόμμα των Ρώσσων στην Κύπρο;»

Πόσο λάθος ηχεί στ’ αφτιά όλο αυτό; Ακόμα δεν πρόλαβε να πάρει την άδεια, όλες οι εφημερίδες έσπευσαν να το πασάρουν ως το «κόμμα των Ρώσσων εκατομμυριούχων στην Κύπρο». Αλήθεια, πόσο κακό μάρκετινγκ είναι αυτό; Πόσο ατυχές ακούγεται; Το οποίο κόμμα βέβαια, εξηγείται για να μην παρεξηγείται, και διευκρινίζει πως «θα δέχεται στους κόλπους του και Κύπριους και Ευρωπαίους πολίτες» - μην τους περάσουμε για τίποτις απολυταρχικούς.

Πάλι καλά! Ευχαριστούμε που μας κάνετε τη χάρη!

Σόρρυ, αλλά ακούγεται τα μάλα χωρκάτικο. «Το Κόμμα των Ρώσσων στην Κύπρο». Σαν να λέμε «Το κόμμα των Σρι Λανκέζων στην Κύπρο», «το κόμμα των Πακιστανών της Λήδρας», «το κόμμα των Εγγλέζων Συνταξιούχων στην Πάφο», «το κόμμα των Βούλγαρων που τοποθετούν κλιματιστικά» και ούτω καθεξής.

Δεν ξέρω, διαφωτίστε με, δεν είναι και λίγο ρατσιστικό στις μέρες μας να υπάρχουν κόμματα βάσει καταγωγής και προέλευσης; Εξ όσων γνώριζα, τα κόμματα ήταν ομάδες πολιτών που συμμερίζονταν μία κοινή ιδεολογία (τους καιρούς που υφίσταντο οι ιδεολογίες τουλάχιστον και όχι σήμερα που είναι όλα αχταρμάς) ή ένα κοινό όραμα. Οι «Οικολόγοι» ας πούμε. Οι «Φιλόζωοι» ας πούμε. Τώρα οι Ρώσοι, ότι τι; Όσοι φτάνετε μέσα απ' τη Μόσχα και η πουτάνα η μοίρα σας έστειλε στο νησί του διαβόλου, ελάτε να ενώσουμε τα ντέρντια μας να πιούμε και μια βότκα και να ρίξουμε μια γυροβολιά τύπου α, καλίνκα-καλίνκα-μαγιά; Αν αυτό ήθελαν ας έφτιαχναν πολιτιστικό σύλλογο.

Βεβαίως, πολύ ορθά στο μανιφέστο τους εξηγούν ότι σκοπός τους είναι ο εκσυγχρονισμός τους κράτους και οι τομές στη δημόσια ζωή και φυσικά το επίσημο τους όνομα είναι «εγώ, ο πολίτης» κι ας μου φέρνει στο μυαλό εικόνες του Μιχάλη Χατζηγιάννη λίγο πριν πάει στρατό να τραγουδά σε κάτι παρακμιακά, κυπριακά τοπία το παρόμοιο σουξέ του Δώρου Γεωργιάδη.

Τέλος πάντων. Το ότι θα δημιουργούνταν ένα κόμμα στην Κύπρο το οποίο θα προωθούσε τα ρωσικά συμφέροντα στην Κύπρο ήταν θέμα χρόνου. Αλλά ας το πουν ευθαρσώς. Προετοιμασμένοι είμαστε άλλωστε. Και αν πρέπει να επιλέξουμε μια μέρα αν προτιμούμε να εξισλαμιστούμε ή να ρωσοποιηθούμε, εννοείται θα προτιμήσουμε το δεύτερο. Αλλά μην μας πουλάνε τώρα φούμαρα και παπάρες. «Τομές στη δημόσια ζωή» και «εκσυγχρονισμός του κράτους». Λες και εκσυγχρονίζεται με τίποτα αυτό το κράτος-τέρας εκτός από τη ρίψη ατομικής βόμβας.

Ό, τι να ‘ναι πια. Ό, τι να ‘ναι! Ξυπνώ το πρωί και ακούω μία παρατραβηγμένη μαλακία και σκέφτομαι ότι αποκλείεται να είναι αλήθεια κι όμως ισχύει. Ζω για την ημέρα που θα κερδίσω τον τζόκερ, θα αγοράσω μια καλύβα στους πρόποδες των Άλπεων, θα κάθομαι σε μια πολυθρόνα στο μπαλκόνι μου να γράφω μυθιστορήματα και θα ζω απ’ τους τόκους. Αχ, θα πεθάνουμε στην ψάθα, εδώ με τους φτωχούς χωριάτες, τους Ρώσους εκατομμυριούχους και τους Τούρκους κούλλουφους.