Τι Ευφράδεια!

Αυτή τη νέα βλάχικη μόδα που χρησιμοποιείτε όλοι σας την αγγλική λέξη ‘so’ ως αποτελεσματικό σύνδεσμο πότε τη ξεσηκώσατε και κυρίως, πότε σκοπεύετε να την αποβάλετε, γλυκά μου ζωντόβολα;

Μα, ώσπου πάτε χειροτερεύετε! Πραγματικά δεν έχει τέλος η ξευτίλα σας. Το έχω ακούσει να το χρησιμοποιούν από νοσοκόμοι μέχρι αρχαιολόγοι. Χωρκάτες ολκής βέβαια, αλλά τουλάχιστον υποτυπωδώς μορφωμένοι. Τι πάει να πει ‘so’, ρε βλήματα;

«Ξεκίνησα να πάω για καφέ, αλλά είχε πολλή κίνηση, so επέστρεψα σπίτι και είδα τηλεόραση».

«Πολλοί ασθενείς παραπονέθηκαν για τις παρενέργειες του φαρμάκου, so αποσύρθηκε από την αγορά».

«Ο καθηγητής έχασε τη πτήση του και δεν επέστρεψε στην Κύπρο εγκαίρως, so ακυρώθηκε η διάλεξη που είχε προγραμματιστεί για τις πέντε».

Έχω παρατηρήσει ότι όσοι χρησιμοποιούν αυτή τη λέξη φροντίζουν να την τονίζουν κιόλας, για να δώσουν έμφαση στην εξυπνάδα. Να τους πούμε μπράβο που σκέφτηκαν κάτι τόσο πρωτότυπο και απαλλάχθηκαν μια για πάντα από αντίστοιχες ελληνικές και προ παντός δύσκολες λέξεις όπως το «άρα», το «επομένως», το «ώστε» και το «εξ ου».

Ε, λοιπόν, έχω και εγώ κάτι να σας προτείνω. Γιατί δεν χρησιμοποιείτε και το άρθρο ‘The’ στη καθομιλουμένη να γίνετε ακόμα πιο μοδάτοι; Ξέρετε πόσο τέλειο ακούγεται;

«Ξεκίνησα να πάω για the καφέ, αλλά είχε πολλή κίνηση, so επέστρεψα σπίτι και είδα the τηλεόραση».

«Πολλοί ασθενείς παραπονέθηκαν για τις παρενέργειες του the φαρμάκου, so αποσύρθηκε από την the αγορά».

«Ο καθηγητής έχασε the πτήση του και δεν επέστρεψε στην Κύπρο εγκαίρως, so ακυρώθηκε the διάλεξη που είχε προγραμματιστεί για τις πέντε».

Μπα που να καταπιείτε τη γλώσσα σας και να πνιγείτε, εκτρώματα του σύμπαντος. 

Ο Χοβίγκ στο Κίεβο

Η Γιουροβιζιακή σεζόν για το 2017 ξεκίνησε σήμερα με την επίσημη ανακοίνωση του ΡΙΚ πως στο Κίεβο θα μας εκπροσωπήσει ο Χοβίγκ.

Ο Χοβίγκ δεν μου ήταν και τόσο συμπαθής όταν συμμετείχε στο X-Factor εν έτει 2009. Μου έσπαγε τα νεύρα όποτε έπιανε εκείνη την αππωμένη πόζα του Σούπερμαν, και την οποία επανέλαβε 1200 φορές μέχρι να αποβληθεί από το σόου. Αλλά δεν θα φέρω ένσταση για την επιλογή του μιας και θεωρώ ότι μετά την περσινή άρτια εκπροσώπηση των Minus One, ό, τι και να διαλέγαμε φέτος θα ήταν εκ προοιμίου υποδεέστερο. Εξάλλου, φάνηκε ότι ακόμη κι αν οι επιλογές μας είναι μελετημένες και ακολουθούμε σωστή στρατηγική, και πάλι πατώνουμε. Αυτή είναι η μοίρα της πτωχής Κύπρου. Να πατώνει. Πέρσι έγιναν τα πάντα όπως έπρεπε και πάλι καταλήξαμε 21^οι. Τι να στείλουμε πια; Τον Πάπα; Και αυτός με την κυπριακή σημαία να τυλιχτεί, πάλι τελευταίος θα έρθει. Η μόνη μου ελπίδα πια, είναι να πάει ένα καλό λαϊκό τραγούδι, ένα χασάπικο, ένα ζεϊμπέκικο (μάλλιασε η γλώσσα μου να τα γράφω τόσα χρόνια) μπας και δώσουμε στίγμα, μπας και πλασάρουμε μια υποτυπώδη εθνική ταυτότητα προς τα έξω και πάψουμε να είμαστε ένα μπουρδελο-νησί, άοσμο, άχρωμο και άσχημο, μπας και "πιάσουμε τόπο" και αποκτήσουμε υπόσταση, μα ποιος με ακούει;

Τούτων λεχθέντων, ας πάει και ο Χοβίγκ, ας πάει και το παλιάμπελο δεν νοιάζομαι σταλιά. Θα του γράψει το τραγούδι ο Thomas G:son διάβασα… κάτι είναι και αυτό. Όλο και κάποια δευτεράντζα θα του δώσει να πει, από τις πολλές που γράφει κάθε χρόνο για όλους τους παρακατιανούς λαούς του διαγωνισμού που είναι ανάξιοι να προβάλουν αξιοπρεπώς τις ρίζες τους, βλ. Γεωργιανούς, Λιθουανούς, Βέλγους, Ρουμάνους από πέρσι και πρόπερσι.

Η Γιουροβίζιον όσο πάει αποκτά ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον κατά τη γνώμη μου. Είναι ένα πάθος που με τα χρόνια θεριεύει όλο και περισσότερο. Κατ’ αρχάς, η είδηση ότι η Παπαρίζου ετοιμάζεται για επετειακή κάθοδο στο Κίεβο με την Ελλάδα και συστρατεύεται με την ομάδα του Κοντόπουλου και του Ευαγγελινού δεν δύναται να περάσει στα ψιλά. Ακόμη και αν δεν κερδίσει, πράγμα που ούτως ή άλλως απεύχονται πια στην Ελλάδα, θα προσδοθεί λίγη χαμένη αίγλη στο προφίλ του διαγωνισμού που χάθηκε τα τελευταία χρόνια με το Μπιθουλέικο που επιστρατεύτηκε, βλ. Μαρία-Καημένη-Κυριάκου 2015, Συριζό-Τσιπρόσφυγες 2016 και τα χιπστεράκια με το τραμπολίνο του 2014 που ήταν για πολλά χαστούκια. Θα ήταν απλά υπέροχο να επαναληφθεί η ιστορία του 2005 και είμαι σίγουρος ότι η Παπαρίζου, αν τελικά το τολμήσει, θα παρουσιάσει κάτι ανώτερο κι από τη σκηνική παρουσία του Ρώσου Σεργκέι πέρσι. Θα πάει όλον τον θεσμό ένα βήμα μπροστά. Μακάρι να τους κάτσει το τραγούδι, μακάρι να της βγει η εκπροσώπηση, μακάρι!

Περαιτέρω, δεν ξέρω αν άκουσες, η Γιουροβίζιον ενδέχεται να μεγαλώσει κι άλλο από φέτος και να δεχτεί συμμετοχές και από άλλες χώρες πλην της Αυστραλίας. Το διοικητικό συμβούλιο επανεξετάζει τους κανονισμούς και ίσως επιτρέψει συμμετοχή κι άλλων χωρών εκτός Ευρώπης στον διαγωνισμό, όπως η Κίνα, οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Ν. Αφρική, η Ν. Κορέα, το Χονγκ Κονγκ, το Καζακστάν, η Χιλή, η Νέα Ζηλανδία κ.α. «Μα δεν θα είναι πια Γιουροβίζιον» Ε, μα πόσες φορές να το πούμε ότι ο τίτλος είναι απλά ενδεικτικός. Σάμπως ανήκει η Τουρκία, το Ισραήλ, η Αρμενία, το Αζερμπαϊτζάν στην Ευρώπη; Αν έπρεπε να το πάρουμε αυστηρά γεωγραφικά το ζήτημα, τα σύνορα τελειώνουν στην Κύπρο και την Εσθονία στα ανατολικά, στην Πορτογαλία και την Ισλανδία στα δυτικά. Κι αν έπρεπε να το πάρουμε καθαρά πολιτισμικά δε, θα έπρεπε να συμμετέχουν μόνο οι Σκανδιναβοί ως οι μόνοι που μπορούν να θεωρούνται Ευρωπαίοι με την ουσιαστική έννοια του όρου.

Η τεχνολογία προχωρά, ο κόσμος μικραίνει, είναι θέμα χρόνου να γίνει παγκόσμιος διαγωνισμός η Γιουροβίζιον. Και δεν χαλιέμαι, φτάνει να μην κερδίζουν κάθε χρόνο οι υπερδυνάμεις. Να σφίξει το σύστημα ψηφοφορίας, να ελέγχεται αυστηρότερα η τηλεψηφοφορία και να μην υποπέσει σε περαιτέρω πολιτικές παγίδες η EBU όπως έπεσε φέτος με τον αμανέ-αηδία της Ουκρανίας.

Όπως και να’ χει, ξεκινά μια υπέροχη τηλεοπτική εποχή ως τον Μάιο του ’17.  

Ποιος Είναι Ο Μπούλης;

Το περιστατικό με τις δύο χωρκάτισσες που έδειραν μίαν τρίτη, απλά και μόνον επειδή ετόλμησε να στείλει μήνυμα στον γκόμενο της πρώτης, δεν με εξέπληξε. Και δεν με εξέπληξε γιατί εγώ εδώ και χρόνια γράφω ότι ζούμε σε μια σιχαμένη, άναρχη χωρκατόχωρα, αλλά όποτε σας το επισημαίνω θίγεστε, με αποκαλείτε σνομπ, ξυπνούν τα κόμπλεξ μέσα σας και δηλώνετε αγγλιστί proud to be Cypriots. Δεν έχετε καταλάβει ότι το μεγαλύτερο κακό που σας μας βρήκε είναι που συνυπάρχουμε δυστυχώς, όλοι πάνω σ’ αυτή την καταραμένη νήσο και ότι έχουμε καταδικαστεί σε μία κόλαση που δεν θα τελειώσει ούτε καν όταν πάμε με το καλό στην κόλαση.

Το μπούλινγκ, ηλίθιοι χωρκάτες, δεν βρίσκεται μόνο στα σχολεία. Υπάρχει παντού και φανερώνεται καθημερινά στα πιο απλά μέρη. Θέλετε να σας πω ιστορίες του γραφείου; Που επειδή έτυχε κάποτε να πέσω σε προϊστάμενο που δεν με χώνευε, μου ανέθετε εργασίες με προθεσμία που ήταν αδύνατο να εκπληρώσω, μόνο και μόνο για να με απειλεί με «πειθαρχικό παράπτωμα»; Το 2013 μου είχε αναθέσει να τελειώσω ένα report στις 15 Αυγούστου! Ξεπίτηδες. Για να με αναγκάσει να μην πάρω άδεια και να μην πάω πουθενά όλο το καλοκαίρι. Έπρεπε να δουλεύω απογεύματα για να το παραδώσω στην ώρα του. Όπερ και εγένετο. Στο μεταξύ έριχνε τις βόλτες του για να επιβλέψει την πρόοδό μου και μου επαναλάμβανε «15 Αυγούστου, ημέρα Κυριακή, το θέλω στο μέηλ μου τελειωμένο!» Και προσέξτε, επρόκειτο για ένα report που θα μπορούσε να τελειώσει οποτεδήποτε. Αλλά, όχι, πώς θα σπάσουμε τα αρχίδια του υπαλλήλου που δεν χωνεύουμε; Του θέτουμε deadline τον δεκαπενταύγουστο!

Μην μιλήσω για το γεγονός ότι έκατσα και έβαψα το γραφείο μου κάποτε, με δικά μου έξοδα, αντικαθιστώντας όλα τα έπιπλα με καινούρια, επίσης με δικά μου έξοδα, και σχεδόν ένα μήνα αργότερα με μετακίνησε σε άλλον όροφο, με το ζόρι και άνευ λόγου, μετατρέποντας το γραφείο μου σε αποθήκη. Έτσι, με συνοπτικές. Αυτό είναι το μπουλινγκ της γραβάτας. Δεν είναι εύκολο να το κινηματογραφήσεις και να το διαμοιράσεις στα κοινωνικά δίκτυα βέβαια, αλλά συμβαίνει, και άντε να κάτσεις να διαμαρτυρηθείς γι’ αυτό να δούμε ποιος θα σου βρει δίκαιο. Αν σε πάρουν χαμπάρι ότι δυσανασχετείς, το πολύ πολύ να σου μπήξουν κι άλλο report με προθεσμία 25 Δεκεμβρίου και άντε να μη σου βγει ο καρκίνος.

Θέλεις να σου πω για το μπούλινγκ του σκηνοθέτη στην πρόβα από όσα χρόνια ασχολούμαι με το ερασιτεχνικό; Που σε σκάει απλά και μόνο επειδή δεν σε χωνεύει; Να του φταίνε μαλακίες, όπως π.χ. «πώς κουνάς τα χέρια σου έτσι;», «δεν μ’ αρέσει ο τρόπος που περπάτησες», «δεν το είπες όπως έπρεπε» (ενώ εσύ το είπες όπως ακριβώς το ήθελε) και «ξαναπες την ατάκα ώσπου να την πεις όπως θέλω» (χωρίς να σου εξηγεί τι ακριβώς θέλει) και άλλες παρατηρήσεις οι οποίες δεν έχουν καμία σημασία στην εξέλιξη του έργου ή στην ανάπτυξη του ρόλου και οι οποίες εξυπηρετούν μόνο και μόνο την εμπάθειά του απέναντί σου και τη μείωσή σου απέναντι στο σύνολο. Και το χειρότερο από όλα; Όταν κάνουν οι άλλοι παρόμοιας φύσης «παραπτώματα» να τα αγνοεί, μη σου πω να τους λέει και «μπράβο, υπέροχα τα είπες».

Θέλεις να σου πω για το μπούλινγκ στα χρόνια του στρατού; Που είχαν τον φαντάρο ξύπνιο όλη νύχτα με το δάχτυλο στην κλειδαρότρυπα για να μην περνούν από μέσα τα κουνούπια; Και να τον απειλούν ότι αν τολμήσει να κουνήσει το δάχτυλο από την τρύπα θα έτρωγε της χρονιάς του; Ου, ου, τέτοιες ιστορίες έχω να διηγούμαι μέρες ολόκληρες.

Θέλεις να σου πω για το μπούλινγκ των ανωνύμων στα μπλογκς; Στο τουίτερ με τα fake accounts; Όσα θέλεις να σου πω. Αλλά δεν υπάρχει λύση αγαπητέ μου. Η ίδια η ύπαρξη του προβλήματος είναι και η λύση του. Και καλά θα κάνουμε να το καταλάβουμε όλοι μας όσο είναι νωρίς. Σε τέτοιες περιπτώσεις, απλώς μαθαίνεις να επιβιώνεις. Και να αποφεύγεις τις κακοτοπιές. Μεγαλώνοντας, θέλεις δεν θέλεις, μαθαίνεις να ξεχωρίζεις τον μπούλη, τις προθέσεις του, τις ορέξεις του και να τον αποφεύγεις. Δεν μπορείς να τον μουντάρεις, ούτε να τον χτυπήσεις, ούτε να τον σκοτώσεις όπως πραγματικά θα του άξιζε γιατί μετά θα σε κατηγορήσουν και εσένα ως μπούλη. Μη σου πω δεν μπορείς να το κάνεις καν share το συμβάν γιατί οι απανταχού μητέρες Τερέζες θα σε θεωρήσουν συνεργό. Αλλά κάποτε ξυπνάς και οχυρώνεσαι, αναπτύσσεις άμυνες και ξέρεις πώς να αποφύγεις ή και να διαχειριστείς μια τέτοια κατάσταση.

Σε μία χώρα του πρώτου κόσμου βέβαια, θα ήταν αρκετή μια καταγγελία. Αλλά στην Κύπρο που και το ίδιο το κράτος είναι ένας μεγάλος μπούλης, η μόνη λύση είναι η αποδοχή της ύπαρξης του προβλήματος. Γιατί μακάρι να γεννιόμασταν με έναν διακόπτη στην πλάτη, ο οποίος θα μπορούσε να γυρίσει τον Κυπραίο από το mode του ζώου στο mode του ανθρώπου, κάτι σαν αυτό που έγινε στον Buzz Lightyear στο Toy Story 3, μα δυστυχώς δεν!

Γι’ αυτό σας λέω. Μην τρομάζετε για δυο πουτανάκια που σφάχτηκαν μεταξύ τους σε ένα λύκειο. Αυτές είναι ούτως ή άλλως καταδικασμένες. Να τρομάζετε που ακόμα δεν αναγνωρίσατε σε τι γουμά γεννηθήκατε, και ότι ακόμα νιώθετε και περήφανοι γι’ αυτόν. Τρομάρα σας!  

Τα Στρουμφάκια Χορεύουν Καρσιλαμά

Σήμερα το μεσημέρι ανακάλυψα ότι στο Ντουμπάι χτίζεται ένα τεράστιο θεματικό πάρκο, στα πρότυπα της Ντίσνεϊλαντ, το οποίο θα λέγεται Motiongate. Ιδού ο πολύ ενδιαφέρων χάρτης του:

Όπως μπορείς να διακρίνεις, το πάρκο θα χωρίζεται και αυτό σε διάφορες ζώνες, όπως για παράδειγμα στο Lionsgate, στη χώρα των κινουμένων σχεδίων της Dreamworks, στα Sony Pictures Studios, και τέλος, σ’ αυτό που λύγισε την καρδούλα μου περισσότερο: Στο στρουμφοχωριό! Στον μπλε παράδεισο!

Με το που είδα ότι χτίζεται ολόκληρο στρουμφοχωριό, άρχισα να ψάχνω εισιτήρια για το Ντουμπάι. Ποτέ μου δεν θέλησα να ταξιδέψω στο Ντουμπάι. Ίσως γιατί αποτελεί αγαπημένο προορισμό των Κυπρίων και ως γνωστόν, απεχθάνομαι οτιδήποτε μου προκαλεί συνειρμούς με το συνάφι μας. Ακούω πολλούς που πετάγονται εκεί για ψώνια, λες και δεν βολεύει να πεταχτούν δυο ωρίτσες στην Ιταλία και τη Γαλλία που βρίσκονται πιο κοντά μας, να ψωνίσουν αφού λύσσαξαν, αλλά να δουν και κάνα μουσείο. Πρέπει σώνει και καλά να πάνε στις αραπιές, που παρέχουν μόνο αυτά που τους ενδιαφέρουν: Φαΐ και ψώνια. Έτσι είναι όμως, ο καθένας ταξιδεύει εκεί που νιώθει πιο οικεία.

Τέλος πάντων. Να, λοιπόν, που το στρουμφοχωριό έβαλε το Ντουμπάι στις ισχυρές υποψηφιότητες για ένα από τα επόμενα ταξίδια μας. Μπήκα στο σάιτ του εν λόγω πάρκου και παρακολούθησα βιντεάκια, είδα φωτογραφίες, και κάπου εκεί μου ήρθε και το εγκεφαλικό. Κοίτα εδώ φωτογραφία να φρίξεις:

Το σπίτι-μανιτάρι με δυο ψηφιακούς Άραβες μπροστά, κανονικά με κελεμπία, μπούρκα, τζίχαμπ, ρίχαμπ πώς διάολο τις λένε, να ποζάρουν φόρα παρτίδα, ενδεικτικά για το τι μας περιμένει.

Δεν χρειάζεται να σου πω ότι ξενέρωσα στο δευτερόλεπτο. Δεν ήθελα που δεν ήθελα να πάω να ψηθώ στους 50 βαθμούς μιας χώρας που δεν διαθέτει απολύτως καμία πολιτιστική κληρονομιά , τώρα θα πάω να απομυθοποιήσω και τα στρουμφάκια σε ένα πάρκο όπου το 90% του κόσμου θα είναι ντυμένοι έτσι; Επειδή το είπε ο Αλλάχ; Όχι μάνα μου! Καλά είμαστε και εδώ, στα αβγά μας, με το παραδοσιακό Παπαφιλίππου μας, με το φτηνιάρικο Extreme Park του Στροβόλου μας... Να παίρνω εκεί τα παιδιά μου όταν με το καλό αποκτήσω, και είμαστε κομπλέ.

Μα είναι δυνατόν; Στρουμφοχωριό με κελεμπίες; Εδώ με ξενίζει το γεγονός ότι στο Παρίσι ο Μίκυ και ο Ντόναλντ μιλάνε Γαλλικά. Είναι δυνατόν τώρα να περιφέρομαι ανάμεσα στη Στρουμφίτα και τον Ξευτέρη και τριγύρω μου να βλέπω αυτό το λυπητερό θέαμα και να ακούω χάλλα-χούλλα, χάλλα-χούλλα, γιάλλα, γιάλλα; Όχι. Είπα όχι! Γι’ άλλα μάτια εγώ πονάω, γι’ άλλα μάτια ξενυχτάω, πίνω μα δεν τα ξεχνάω, γι’ άλλα, γι’ άλλα!

Σημείωσε ότι έχω το ίδιο πρόβλημα και με τη νέα Ντίσνεϊλαντ που άνοιξε στη Σαγκάη της Κίνας. Δεν τα έμαθες; Η πιο υπερσύγχρονη Ντίσνεϊλαντ του κόσμου άνοιξε τον περασμένο Ιούνιο στη Σαγκάη. Η έκτη στη σειρά. Ναι, είναι η πιο μικρή σε μέγεθος απ' όλες, αλλά διαθέτει μια τεχνολογία που σε αφήνει μαλάκα. Μόνο και μόνο να δεις με τι υπέροχα εφέ σχεδίασαν τους «πειρατές της Καραϊβικής» θα αψηφίσεις κάθε εφιάλτη που σου δημιούργησαν οι συμφοιτητές σου οι Κινέζοι όποτε μαγείρευαν στην κουζίνα της εστίας και θα σπεύσεις να την επισκεφτείς. Σοκ, όμως! Έκθαμβος παρατήρησα ότι όλα τα τρενάκια, όλες οι διαδρομές, όλα τα happenings στην εν λόγω Ντίσνεϊλαντ, είναι στα κινέζικα. Ούτε καν σε διγλωσσία όπως στο Παρίσι. Κινέζικα 100%. Οι ταμπέλες είναι γραμμένες και στα αγγλικά, έτσι για το ξεκάρφωμα, αλλά οι χαρακτήρες, οι προβολές, τα βίντεος τα πάντα, είναι στα Κινέζικα και μόνον. Φαντάζεσαι πόσο με κόφτει να πάω τώρα… Κοίτα εδώ τον Τζακ Σπάρροου που έμαθε Κινέζικα:

Αν θα χτίσεις θεματικό πάρκο, μάνα μου, το χτίζεις στη γλώσσα που του αρμόζει. Δεν είναι δυνατόν να χαλάς τη φαντασίωση σε τόσες χιλιάδες κόσμου! Ακούς εκεί, κινέζικα, αραβικά, μπούρκες, λαχματζούν και λουκουμάδες. Τι άλλο έμεινε να ζήσουμε πια; Τον Ροζ Πάνθηρα να μιλά ζουλού; Αίσχος!  

Ερασιτεχνισμοί

Εχθές ήταν μία άλλη υπέροχα ψωνισμένη μέρα, λόγω του ότι ο ΘΟΚ μας απένειμε και επίσημα τα βραβεία για το Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου 2015. Ουσιαστικά χθες ξεκίνησε το φετινό Φεστιβάλ και επί τη ευκαιρία διοργανώθηκε στη Νέα Σκηνή μία μικρή «τελετή έναρξης» με τον Υπουργό Παιδείας και τον Διευθυντή του ΘΟΚ να απονέμουν τα βραβεία στους περσινούς διακριθέντες.

Αντιλαμβάνεσαι ότι στο φαντασιόπληκτο μυαλό μου το γεγονός φάνταζε σαν μίνι απονομή των Όσκαρς. Και έψησα και τους υπόλοιπους να το αντιμετωπίσουμε ως τέτοιο, να ντυθούμε κατάλληλα για red carpet, να ετοιμάσουμε ευχαριστήριους λόγους, να συγκινηθούμε τόσο-όσο κατά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων. Να συνεχιστεί η φαντασίωση της Σταχτοπούτας που σου είπα και στο προηγούμενο κείμενο.

Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν έγινε. Όταν ανέβηκα να παραλάβω το δικό μου βραβείο (Α’ αντρικού) αγχώθηκα τόσο πολύ που είπα ένα σκέτο ευχαριστώ στον Οργανισμό και στον Δίκαιο, τον σκηνοθέτη μας, ενώ όταν αντίκρισα από κάτω τα βλέμματα των φίλων μου που ξεχείλιζαν αγάπη, απλά έμπηξα τα κλάματα σαν τη γυναικούλα. Δεν μου βγήκε ούτε μισή εξυπνάδα να πω. Τόσο ρεζίλι. Εκατό φορές να έλεγα καμιά παπάρα τύπου «ευχαριστώ για το όσκαρ» ή να ρωτούσα τον Υπουργό «τι θα γίνει… κύριος, με τη δασκάλα στη Βρυξέλλα, θα τρώει για πολύ καιρό ακόμα Leonidas;» και να πάγωνε η αίθουσα, παρά αυτό.

Αλλά, τι να σου κάνω κι εγώ. Όσο μεγαλώνω γίνομαι όλο και πιο ευσυγκίνητος. Ήμουν που ήμουν… Χθες έγινα… Ο ορισμός του χλεχλέ. Άσε, δεν θέλω να το θυμάμαι.

Τέλος πάντων. Περιττό να πω ότι όσο κι αν τα κοροϊδεύουμε τα βραβεία, τα βραβεία γενικότερα ως έκφραση επιδοκιμασίας, μια χαρά κάνει ο ΘΟΚ και τα μοιράζει, θεωρώ ότι είναι μία επιβράβευση των κόπων μας, μια ωραία ευκαιρία για κοινωνική συνάθροιση και φυσικά μου άνοιξαν την όρεξη και τα θέλω και του χρόνου. Μακάρι!

Σε άλλα νέα, πριν δυο μέρες ήρθε να δει τη φετινή μας παράσταση η Στέλα, η Φυρογένη. Ενθουσιάστηκα όταν το έμαθα. Η Στέλα η Φυρογένη ήταν και είναι ο λόγος που άρχισα να ξαναβλέπω θέατρο στην Κύπρο, αφότου επέστρεψα από τις σπουδές μου. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει πιο ερωτική και γοητευτική παρουσία στο σανίδι. Ακόμη κι όταν παίζει ρόλους νταρντάνας, καταφέρνει και τους καθιστά μοιραίους. Έχει ένα έμφυτο class που την ξεχωρίζει από όλες τις συναδέλφους της.

Ήρθε, που λες, στο θέατρο και γνωριστήκαμε και πιάσαμε την κουβέντα, και μου είπε ότι βλέποντας την παράστασή μας νοστάλγησε την εποχή που ήταν και εκείνη ερασιτέχνης και είχε αυτό τον ενθουσιασμό του μη-επαγγελματία. Και χάρηκα γιατί επιβεβαιώθηκα αφού κι εγώ είμαι της άποψης ότι οι πιο τυχεροί ηθοποιοί είναι οι ερασιτέχνες.

Τελευταίως με ρωτούν πολλοί φίλοι και γνωστοί, ειδικά μετά τις βραβεύσεις και μετά από την εμφανή μεταβολή που προκαλεί στη διάθεσή μου το θέατρο, γιατί δεν τα παρατώ όλα και να πάω να γίνω ηθοποιός. Όταν απαντώ ότι δεν μπορώ να ζω με τρεις κι εξήντα και ότι θέλω να διαλέγω εγώ πού παίζω και κυρίως με ποιους παίζω -τους ακούγομαι… κάπως. Μα είναι η αλήθεια. Μέσω του ερασιτεχνικού θεάτρου τα τελευταία δέκα χρόνια έπαιξα όλα τα έργα που ονειρεύτηκα. Έγινα ο ποιητής Φανφάρας στο ‘Ξύπνα Βασίλη’, έγινα ο ‘Αντωνάκης’ φέτος, έβγαλα από μέσα μου τον Υμπύ Τύραννο πέρσι, τίμησα τους αγαπημένους μου Ρέππα-Παπαθανασίου ουκ ολίγες φορές για όλη την καλή τηλεόραση που μου χάρισαν στα 90ς… Ποιος επαγγελματίας ηθοποιός παίζει μέσα σε 10 χρόνια όλα τα έργα που ονειρεύτηκε;

Και μάλιστα, ποιος τα παίζει με τους φίλους του; Που είναι και το πιο σημαντικό. Θα μου πεις, άλλη η χάρη της επαγγελματικής παράστασης. Μα, τι λέτε; Στην Κύπρο; Στην Κύπρο το «επαγγελματικό» και το «ερασιτεχνικό» είναι συγκεχυμένες έννοιες. Σπανίως διαχωρίζονται. Θέλεις να σου περιγράψω τι τραβώ εδώ για να βρω επαγγελματία με την πραγματική έννοια του όρου; Που τηλεφωνώ στον γιατρό, στον κηπουρό, στον υδραυλικό, στον τεχνικό και τον παρακαλώ να μου δώσει σημασία ως πελάτη; Στην Κύπρο ο ερασιτέχνης είναι πιο επαγγελματίας από τον επαγγελματία. Ας επανέλθω, όμως, στα του θεάτρου. Ναι. Αν ήμουν Έλληνας της Αμερικής και έπαιζα θέατρο με την παροικία στην Αστόρια, τότε ναι, να παραδεχτούμε ότι είναι ατυχές να μην μπορώ να νιώσω τα φώτα του Broadway να ζεσταίνουν το δέρμα μου. Θα ήταν κρίμα να παραμένω ερασιτέχνης εφόσον βρίσκομαι δίπλα στην πηγή μα δεν πίνω νερό. Αλλά στην Κύπρο του μισού εκατομμυρίου τι επαγγελματισμό να βρεις; Πάνω κάτω όλοι στα ίδια θέατρα-χαλαμάντουρα παίζουμε, πάνω κάτω όλους ο ίδιος κόσμος μας βλέπει (μην σου πω εμάς μας βλέπουν περισσότεροι) ενώ τα έσοδά μας τα δίνουμε σε φιλανθρωπίες. Δεν τα τσεπώνουμε. Διπλό το όφελος!

Σαν επαγγελματίας θα έπρεπε να παίζω και στις κυπριακές, τηλεοπτικές σειρές για να βγάλω τα προς το ζην, θα έπρεπε να υπηρετώ κι άλλα είδη θεάτρου (π.χ. δράματα, κυπριακά σκετς που τα βαριέμαι), θα έπρεπε να δίνω συνεντεύξεις στις ξανθιές των καναλιών και να κάνω συνέχεια πολιτικά ορθές δηλώσεις για να είμαι αρεστός στη πλέμπα, να κάνω εξώφυλλο στις Τηλεώρες και στο TV Mania…

Όχι μάνα μου! Εκατό φορές ερασιτέχνης και να ‘μαι ο εαυτός μου. Εκατό φορές ερασιτέχνης και να’ μαι ο εαυτός μου! (μουσικό θέμα ‘Ρετιρέ’ – insert here). 

Αυτά! Διανύουμε ωραίες μέρες, εύχομαι να έρθουν σύντομα και οι καλυτερότερες!

Παίρνω Το Καπελάκι Μου Και Φεύγω!

Είμαι ένας χαρούμενος και ευτυχισμένος άνθρωπος!

Κάθε φορά που φτάνουν οι παραστάσεις μας μεταμορφώνομαι, είμαι άλλος άνθρωπος και σε διάθεση και στα πάντα. Ούτε η Κύπρος με ενοχλεί, ούτε η ύπαρξη αριστερών, ούτε η δουλειά μου, ούτε τσακώνομαι με κάθε αφορμή, είμαι αλλού. Ζω τη φαντασίωση στο επ’ άκρον. Πάω στο θέατρο, απολαμβάνω μέχρι τελευταίας σταγόνας τον ρόλο και την κατάσταση και επιστρέφω σπίτι μου πλήρης, όπου χτυπώ 12ωρους ύπνους για να βγάλω την επόμενη και ούτω καθεξής. Όλο αυτό το θαύμα σε λούπα για ένα τριήμερο. Τεράστιο δώρο. Τεράστια τιμή. Σαν τη σταχτο-πούττα που είχε περιθώριο μέχρι τις 12 να ζήσει το παραμύθι της. Άντε πάλι σήμερα πίσω στα κολοκύθια.

Για να μην σχολιάσω το πόσο τέλεια περνώ με τους φίλους μου εκτός και επί σκηνής. Τα έγραψα πριν λίγες μέρες. Είναι κάτι παραπάνω από οικογένεια πια. 

Ο Αντωνάκης Μου είναι ρολάρα. Πόσο τον απολαμβάνω! Πόσο χαίρομαι που μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω έστω και ένα δίωρο σαν τον Γιώργο Κωνσταντίνου στην εν λόγω ταινία. Κάτι τέτοια είναι που με κάνουν να θέλω να συνεχίσω να παίζω θέατρο και ας γίνομαι γραφικός από μια ηλικία κι έπειτα, κι ας κουράζει το όλο πράμα, ειδικά όταν πρόκειται για ερασιτεχνικό θέατρο. Όσο αντέξουμε!

Δεν έχω να γράψω κάτι παραπάνω. Είμαι τόσο χαρούμενος!

Πολλά ευχαριστώ σε όσους μας τιμήσατε και φέτος με την παρουσία σας.