Χάρη Διαφορετικότητας...

Είδα λίγο από Big Brother σήμερα το πρωί, μέσω Youtube.

Ω, Θεέ μου! Είδα τα εισαγωγικά βιντεάκια από 5-6 παίχτες. Δεν άντεξα παραπάνω. Οι τρεις στους τέσσερεις επικαλούνταν τον «σεβασμό στη διαφορετικότητα».

Τα περί διαφορετικότητας τα είχα γράψει και παλαιότερα, αλλά μιας και θα έρθουν ξανά στο προσκήνιο, ας τα επαναλάβουμε μπας και κολλήσει τίποτα στη ξερή την κεφαλή σας.

Δεν μας ενδιαφέρει αν αισθάνεστε «διαφορετικοί». Όλοι διαφορετικοί αισθανόμαστε και σε μία κοινωνία στην οποία για να αφοράς πρέπει να διαφέρεις, το να αποκαλείσαι «διαφορετικός» θεωρείται πλέον κομπασμός. Δεν προκαλεί οίκτο.

Το κύριο μέλημα σ’ αυτό τον κόσμο, είναι να είσαι «ενδιαφέρων». Το να είσαι «διαφορετικός» είναι εύκολο. Κολλάς πάνω στο κεφάλι σου ένα αγγούρι και λες «εμένα η θρησκεία μου αυτό ορίζει, να εξυμνούμε το αγγούρι και να το κολλούμε στο μέτωπο, σεβαστείτε τη διαφορετικότητά μας». Όχι, δεν αρκεί.

Για να γίνεις αποδεκτός πρέπει να έχεις ενδιαφέρον. Αν μπήκες σε μια παρέα και στο 90% του χρόνου μιλάς για το αγγούρι, η παρέα θα σε αποβάλει και θα έχει χίλια δίκια. Το ίδιο αν κάθεσαι και μιλάς για μακιγιάζ, βλεφαρίδες, για τα άθλια και κακόγουστα ταττού σου, τον σκύλο σου, τον γάτο σου, τις προφητείες του Παϊσίου, τα γραπτά του Κορανίου, το ολοκαύτωμα. Είναι βέβαια πιθανόν να έχει στο κούτελο κολλημένο ένα αγγούρι και να είσαι τα μάλα ενδιαφέρων, όπως είναι π.χ. ο Γαβαλάς. Ο οποίος ναι μεν προκαλεί εμφανισιακά, αλλά «δεν είναι μόνο αυτό». Όμως δεν γνωρίζω πολλούς Γαβαλάδες. Οι περισσότεροι κενοί άνθρωποι έχουν ανάγκη το αγγούρι για να υπάρξουν.

Ως φοιτητής ήρθα σε επαφή με εκατοντάδες ανθρώπους από όλο τον κόσμο με διαφορετικές θρησκείες, σεξουαλικούς προσανατολισμούς και άλλα χαρακτηριστικά. Ουδέποτε εστιάσαμε σ’ αυτά. Καθόμασταν και τρώγαμε στην εστία και συζητούσαμε για ταινίες, για εκδρομές, για μέρη που επισκεφτήκαμε και μας άρεσαν, κουτσομπολεύαμε τι έγινε στα πάρτι, μοιραζόμασταν τα κοινά μας άγχη για το πτυχίο και την εργασία που δεν τέλειωσε. Υπήρχαν, εννοείται, μεταξύ μας αντιπάθειες και συμπάθειες, αλλά δεν πήγαζαν από το χρώμα ή τη θρησκεία. Πήγαζαν απ’ τη βλακεία του αλλουνού.

Διότι εν έτει 2020 κανείς δεν επιζητεί αποδοχή χάριν της θρησκείας του ή του σεξουαλικού του προσανατολισμού. Η αποδοχή κερδίζεται με την προσωπικότητα. Αυτήν να καλλιεργήσετε και μη θεωρείτε δεδομένο ότι τη διαθέτετε. Είναι πιο δύσκολο να αποδεχτείς ότι δεν σε κάνουν παρέα επειδή είσαι βαρετός και βλάκας, παρά να κρύβεσαι πίσω από τη πρόφαση της όποιας θρησκείας σου και σεξουαλικού προσανατολισμού σου για να κλαίγεσαι.

Ναφ σεντ!

Αντιχρίστου Οδύσσεια

 

Θλιβερό!

Πάρα πολύ θλιβερό. Σχεδόν αβάσταχτο το θέαμα.

Μόλις ψηφιοποίησα άλλη μία κασέττα από τα φοιτητικά μου χρόνια. Έπεσα πάνω σε μία συνάθροιση συμφοιτητών σ’ ένα δωμάτιο στην εστία, όπου τρώγαμε, πίναμε και χορεύαμε. Σε ένα πλάνο φαίνομαι κι εγώ. Τι φορούσα, Θεέ μου! Φορούσα ένα αυτοσχέδιο T’ shirt με το όνομα μίας γκόμενας τυπωμένο επάνω. Αν ακόμα δεν κατάλαβες, να στο κάνω πιο λιανά. Είχα πάει και τυπώσει το όνομα μίας που αγαπούσα πάνω σε μία φανέλα και το φορούσα, τύπου «την αγαπώ και το διαλαλώ». Ελπίζοντας πως έτσι θα τη συγκινούσα. Πώς θα της έδειχνα μέχρι πού μπορούσα να φτάσω. Οποία μουνοδουλείασις!

Θεέ μου, πόσο χαίρομαι που πλέον απομακρύνθηκα τόσο πολύ από αυτόν τον παλιό και θλιβερό εαυτό και μπορώ πια να με μουτζώνω χωρίς την παραμικρή ενοχή. Πάρτα, μαλάκα! Που νόμιζες θα βρεις και γκόμενα με τέτοιες δουλοπρεπείς χαριτωμενιές.

Σαρανταρίζω τον Δεκέμβρη και σκέφτομαι, αχ και να είχα τα μυαλά που έχω σήμερα, όταν ήμουν στα 20! Όχι πως θα ήταν πολύ καλύτερη η κατάσταση. Αλλά θα διατηρούσα κάποια άλφα επίπεδα αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού. Δεν θα με παρακολουθούσα με οίκτο όπως συνέβη προ ολίγου. Τυχαία, νομίζεις, βγήκε το γηράσκω αεί διδασκόμενος;

Από τη Σκύλα και τη Χάρυβδη πέρασα στον ερωτικό τομέα, είναι γνωστό. Εκ των υστέρων σκέφτομαι πως ίσως να είναι αναγκαία αυτή η διαδικασία προκειμένου να φτάσεις στην Ιθάκη, προκειμένου να «ανδρωθείς» καθώς πρέπει. Αλλά ήταν, παρόλα αυτά, μία ψυχοφθόρα διαδικασία που δεν εύχομαι να ζήσει ούτε ο εχθρός μου. Πέρασα από όλα τα ψυχολογικά στάδια. Από τη λατρεία στο μίσος. Και φυσικά, αξιολογώντας τα όλα εξ αποστάσεως και με την ωριμότητα του σήμερα, αναγνωρίζω και το τεράστιο μερίδιο ευθύνης μου. Αναγνωρίζω, όμως, και τις αγνές προθέσεις μου. Για κάθε γυναίκα για την οποία γινόμουν αλοιφή, ένιωθα επουράνια συναισθήματα και έγραφα τα καλύτερα. Έχω και τα ημερολόγια της εποχής που το καταμαρτυρούν. Ύστερα, εξ αιτίας των απανωτών χυλοπίτων πέρασα στην αντίπερα όχθη. Στο «όλες πουτάνες», στο «καμία δεν μπορεί να εκτιμήσει».

Θυμάμαι τώρα ένα περιστατικό, όταν μετά από πολλά χρόνια στα ανεμοδαρμένα ύψη του φλερτ είχα μπει στο σπίτι, μεσάνυχτα, και βρήκα τον πατέρα μου ξύπνιο να βγαίνει από την τουαλέτα. «Πού ήσουν;» μου είπε. «Με μία γκόμενα» του είπα. Σηκώθηκαν ψηλά τα φρύδια του. «Είναι καλή κοπέλα;» με ρώτησε μισοκοιμισμένος. «Ένα πουτάνι και μισό» του είπα, και μπήκα στο δωμάτιο μου και κλειδώθηκα. Με το «πουτάνι» βέβαια, έκανα σεξ τουλάχιστον. Με όλες τις υπόλοιπες για τις οποίες έγραφα ποιήματα, διθυράμβους και τύπωνα φανελάκια με τα ονόματά τους, «μέλι-μέλι, κι από τηγανίτα τίποτα!»

Αυτή είναι όμως η διαδικασία. Ξεκινάς σαν τον Οδυσσέα, κύριος, να βρεις το σπίτι σου και στην πορεία σου πετάγονται σειρήνες, Λαιστρυγόνες, Κίρκες, Ναυσικές και Καλυψώ (έχει πληθυντικό αριθμό η Καλυψώ, άραγε;). Και να θες ν’ αγιάσεις δεν σ’ αφήνουν. Με τριήρη ξεκίνησε ο δύσμοιρος, με σχεδία συνέχισε, με ένα κούτσουρο έφτασε στο τέλος στην Ιθάκη, αγνώριστος, μεταλλαγμένος. Και ούτε τότε τέλειωσαν τα προβλήματά του, αφού ακόμα είχε να ξεπαστρέψει τους μνηστήρες που πολιορκούσαν την Πηνελόπη για να βρει την οικογενειακή γαλήνη.

Έτσι είναι, δυστυχώς. Υγιή σχέση με το αντίθετο φύλο αποκτάς μόνο όταν έχεις εκπαιδευτεί στα βαρέα και ανθυγιεινά. Όταν έχεις αποκτηνωθεί και έχεις εν μέρει μπαλανσάρει. Πιο πριν, απλώς πετάγονται πελώρια κράκεν από τη θάλασσα, σε αρπάζουν με τα πλοκάμια τους και σε χτυπούν στους βράχους, ώσπου να ψοφήσεις.  

Την Οδύσσεια τη διδάχτηκα νεαρός. Έπρεπε να μεγαλώσω για να την καταλάβω. Κάτι είναι κι αυτό.

Ας πιούμε τώρα στην υγειά της νυν Πηνελόπης μου και του νυν Τήλεμάχου μου, που με απάλλαξαν από τα τέρατα του παρελθόντος, με ξύπνησαν και με εξισορρόπησαν! Αμήν!

Κορωνοδιακοπές

 

Διανύουμε τη φάση που «διακοπές» σημαίνει «να περάσει το μωρό καλά» και μετά εμείς. Οπότε ένεκα και των συνθηκών του κορωνοϊού που συνοψίζονται με μία λέξη σαν «κατάθλιψη», δεν είχαμε και πολλές επιλογές. Πήγαμε μία βδομάδα στον Πρωταρά, κι ένας Θεός ξέρει πώς αντέξαμε!

Καλά, τον Πρωταρά τον έχω φάει με το κουτάλι, είναι για μένα δεύτερο σπίτι, δεν έχω καμία λαχτάρα να τον επισκέπτομαι πια. «Για το μωρό» τον ανέχομαι. Τον έχω αγαπήσει, τον έχω σιχαθεί, όλα τα συναισθήματα μαζί από το 1988 που τον πρώτο-ανακαλύψαμε. Φέτος είναι ακόμη χειρότερος από άλλες χρονιές, αφού υπολειτουργεί σε όλα τα επίπεδα. Τα πάντα είναι στημένα σαν σκηνικά ερασιτεχνικής παράστασης σε πλατεία χωριού, να παιχτεί το έργο τσάτρα-πάτρα και να μπούμε με το κουτσό στον χειμώνα. Τα πάντα μισοδώτζειν, ίδιον του κυπριακού μας «είναι».

Τολμήσαμε ένα βράδυ να περπατήσουμε τον πεζόδρομο. Θεέ μου, μας αξίζει βραβείο! Το τι κακογουστιά είδαμε δεν περιγράφεται. Κυρίως από τη νεολαία. Τους Κυπρίους του αύριο. Δεκαπεντάχρονες ντυμένες για πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν με φανταχτερά ρούχα, κομμωτηριασμένο μαλλί και όλα τα συμπαρομαρτούντα που τους επέβαλε το my style rocks. Παρέες νεαρών φουλ στα μουντζουρωμένα τατουάζ. Δράμα! Για μέτρα προστασίας και σόσιαλ ντίστανσινγκ βέβαια, ούτε λόγος. Όλοι μπουλούκια. Είναι απίστευτο το πώς όλα σ’ αυτόν τον τόπο πάνε πίσω-πίσω. 

Γνωρίσαμε και κάτι τραγικούς βλάχους στην παραλία... Ρωτά τον γιο μου ένας πενηντάρης από τη δίπλα ομπρέλα: "τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;", "εντομολόγος" απαντά ο γιος μου (πώς του ήρθε το εντομολόγος;!) Άναυδος ο κύριος γυρίζει και σχολιάζει "εντομολόγος... η βιλλόμουγια ξέρει τι είναι άραγε;" Πωωωω χιουμοράκι κυπριακό! Ένας Θεός ξέρει πώς άντεξα και δεν τον έθαψα ζωντανό με άμμο μέσα στο στόμα να τον πνίγει!

Αυτά υποφέρουμε κύριοι στη χώρα των Κυπρίων. 

Βέβαια, οι παραλίες εξακολουθούν να είναι υπέροχες. Άξιον απορίας πώς ο Θεός μας εμπιστεύτηκε τόσο όμορφα νερά και ακόμα πιο άξιον απορίας το πώς δεν τα μολύναμε ακόμα. Θέμα χρόνου!

Αυτά κάναμε, βαρέθηκα μόνο που τα έγραψα.

Βέβαια βρεθήκαμε με φίλους μας, και μόνοι μας όταν ήμασταν περνούσαμε το ίδιο καλά, αλλά το περιβάλλον... Ω, Θεέ μου, να περάσει αυτός ο ιός να μπορούμε να ξεκουμπιζόμαστε άνεγνοιας!