Finally Facing your Waterloo

Διάβασα σήμερα στις εφημερίδες ότι το ΡΙΚ σκέφτεται να αποσυρθεί από τη Γιουροβίζιον του ’13, για πολιτικό/οικονομικούς λόγους. Κλικ εδώ για λινκ.

Βαστάτε Τούρκοι τ’ άρματα!

Κόψε μου μισθό, κόψε μου τον 13^ο, κόψε μου το φαΐ, αλλά κόψε τον λαιμό σου να πάμε στη Γιουροβίζιον! Αυτό ήταν βρομό-Χριστόφκια! Θέλεις πόλεμο; Θα τον έχεις! Έτσι και γίνει μαλακία και δεν πάμε στη Σουηδία τον Μάιο, μα τον Θεό, θα γίνει της Ντάνα Ιντερνάσιοναλ!

Οι Αλβανοί που δεν έχουνε να φάνε, θα πάνε. Οι Μολδαβοί που δεν έχουνε να φάνε, θα πάνε. Οι Σκοπιανοί που δεν έχουνε να φάνε, θα πάνε. Ακόμα και οι Ελλαδίτες θα πάνε που πλέον ζουν υπό συνθήκες πολέμου. Δώσανε τον διαγωνισμό σε χορηγούς και δεν επιβαρύνουν την ΕΡΤ! Μόνο εμείς δεν θα πάμε, που αποφανθήκαμε τάχα μου ότι παρόλο που ο διαγωνισμός είναι κερδοφόρος, δεν θέλουμε να προκαλέσουμε το Δημόσιο Αίσθημα.

Άκου μαλακίες! Τόσα αίσχη κάνατε, δεκατρείς ανατινάξατε και το Δημόσιο Αίσθημα δεν εξερράγη να σας στείλει στ’ ανάθεμα όπου ανήκετε. Θα εκραγεί τώρα επειδή θα πάμε στη Γιουροβίζιον; Η οποία σημειώνω ξανά για να το εμπεδώσετε όσοι καλοθελητές κουλτούρας θα σπεύσετε να χλευάσετε με σχόλια το post, πως η Γιουροβίζιον είναι το μόνο πρόγραμμα το οποίο «ταΐζει» το ΡΙΚ. Το μόνο πρόγραμμα που βγάζει τα λεφτά του! Και αν κρίνω από τις υπόλοιπες αηδίες που μεταδίδει τον υπόλοιπο χρόνο το κρατικό κανάλι, η Γιουροβίζιον είναι και ο μόνος λόγος για τον οποίο αξίζει να συντηρείται στη ζωή. Προειδοποιώ! Μην μου πείτε ότι δεν προειδοποίησα γιατί αν γίνει καμιά στραβή, θα αρματωθώ μια βόμβα και θα σκάσω σαν Παλαιστίνιος στα στούντιο, όπως έκανε εκείνος ο τύπος – του οποίου τώρα το όνομα μου διαφεύγει- με το τρακτέρ στα τέλη της δεκαετίας του ‘80!

Τώρα θα μου πεις, και που πηγαίναμε τόσα χρόνια, καλές αηδίες στέλναμε, ρεζίλι γινόμασταν. Συμφωνώ. Με μόνη εξαίρεση την Ήβη φέτος, όλες οι άλλες συμμετοχές επί Χριστόφια ήταν εφάμιλλες της πολιτικής του. Αλλά, έτερον εκάτερον! Δεν το χωνεύω ότι άντεξα να βγάλω την πενταετία του αίσχους για να έρθουν τώρα να μου πουν, "δεν πάμε για να μην προκαλέσουμε!" Βρε, ουστ από δω χάμω!

Εδώ ποζάρουν οι εξέχουσες προσωπικότητες του έθνους (απολογούμαι στους Abba εκ των προτέρων):

Εξ' αριστερών: Ο Loser-standing-small-Χριστόφιας, η Chiquitita-Συλικιώτης, η σούπερ-τρούπερ Σωτηρούλα και τέλος, το Βατερλό προσωποποιημένο. Ten points έκαστος, και με τις δύο παλάμες.

Ντίρλα

Τι ευτυχία!

Το αλκοόλ λύνει τα πάντα. Απόψε πήγαμε στο Χύνω Κουλτούρα για να γιορτάσουμε την πρόταση γάμου του καλύτερου μας φίλου. Τελικά, θα είμαι κουμπάρος. Ήπιαμε τόσο πολύ, προσωπικά είμαι ντίρλα. Από το 2000 σε κάτι γλέντια στο Ζοο έχω να νιώσω έτσι. Γελούσαμε με το παραμικρό, πρέπει να μας έχει ακούσει όλο το μαγαζί και αμφιβάλλω αν θα μας ξανά επιτρέψουν να πάμε εκεί να τα πιούμε. Γέλασα με τη ψυχή μου, με κάθε λέξη που ξεστομίζαμε, ακόμα κι όταν αυτή δεν ήταν αστεία. Πρέπει να ενοχλήσαμε. Δεν με κόφτει. Είμαι ντίρλα και απορώ ακόμα πως μπορώ αυτή τη στιγμή που σου γράφω να συντάσσω προτάσεις.

Τι ευτυχία Θεέ μου. Γι αυτό αγαπώ αυτή την παρέα. Γι αυτό αγαπώ τους φίλους μου. 

Ποιός Ανακάλυψε τον Γάμο;

Χθες μας ανακοινώθηκε και επίσημα ότι ένας εκ των πέντε κολλητών μου, ένας εκ των πέντε επιστήθιων φίλων μου, έκανε πρόταση γάμου στην αγαπημένη του και αυτή είπε το μεγάλο ναι. Είναι ο δεύτερος κολλητός που κάνει το μεγάλο βήμα μέσα σε διάστημα δύο μηνών και απομένουμε άλλοι τρεις να χάσκουμε και να μην ξέρουμε για πότε θα μας παρουσιαστεί κι εμάς ο Ησαΐας λέγοντάς μας ένα μεγάλο κι επιτακτικό «χόρευε».

Ένα άγχος για να είμαι ειλικρινής το ένιωσα. Μια μέγγενη να σφίγγει γύρω από το παπάρι μου την αισθάνθηκα. Χθες βράδυ, μάλιστα, άργησα να αποκοιμηθώ καθώς σκεφτόμουν ότι όλοι σιγά, σιγά παίρνουν τον δρόμο τους. Ακόμα και οι πιο φανατικά ορκισμένοι εργένηδες υποτάσσονται στον θεσμό του γάμου και μας αγχώνουν κι εμάς που δεν έχουμε καμία διάθεση στο παρόν στάδιο να χάσουμε τον ύπνο μας και να μπούμε στη διαδικασία του νυφικού, του ρυζιού και της μπομπονιέρας. 

Προσωπικά αισθάνομαι πολύ μπερδεμένος. Δεν είμαι υπέρ του γάμου, αλλά δεν είμαι ούτε κι εναντίον του. Τον θεωρώ ένα ωραίο έθιμο που αξίζει να ζήσεις, αλλά και να μην το ζήσεις σιγά τα ωά. Δεν πιστεύω στο μυστήριο του γάμου (αν επρόκειτο όντως περί ευλογίας, κανένας δεν θα χώριζε), ενώ τα στατιστικά των διαζυγίων σε προϊδεάζουν ότι το εγχείρημα έχει περισσότερες πιθανότητες να αποτύχει, παρά να επιτύχει. Επομένως, γιατί να μπούμε στον κόπο; Για να κάνουμε πάρτι με πολλούς καλεσμένους; Να κάνουμε πάρτι-υπερπαραγωγή με βεγγαλικά, φτερά και πούπουλα όποτε θέλεις και μάλιστα χωρίς ουσιαστικό λόγο. Είμαι πάντα μέσα σε κάτι τέτοια. Αλλά όχι επειδή παντρευτήκαμε. Αν πάλι θα τον κάνουμε για να μαζέψουμε λεφτά να χτίσουμε σπίτι, να λείπει το βύσσινο. Αν θα χτίσω το σπίτι όπως το φαντάζομαι (με dancefloors και θέατρα αντί για σαλόνια και κουζίνες), δεν νομίζω να βρεθεί καμία να δεχτεί να μετακομίσει σ' αυτό.

Η σχέση μου με τη Μπρέντα πάει καλά (δόξα τω Θεό, χτύπα ξύλο και δάγκωσε τη γλώσσα σου δις, γιατί όποτε πω κάτι τέτοιο μετά σκοτωνόμαστε), και δεν καταλαβαίνω τι θα αλλάξει αν παντρευτούμε. Ούτε καταλαβαίνω τι δεν θα αλλάξει αν δεν την παντρευτώ. Η σχέση, ούτως ή άλλως, θα κάνει τον κύκλο της κάποτε με ή χωρίς γάμο.

Το μόνο που ξέρω και μπορώ να το πω μετά βεβαιότητας είναι ότι θέλω παιδιά. Δυο-τρία μάλιστα. Αλλά και πάλι δεν μπορώ να σου πω ότι είμαι σίγουρος ότι τα θέλω εδώ και τώρα. Αν προκύψουν σύντομα καλώς, αν προκύψουν αργότερα πιο καλώς. Πάλι θα είμαι ευτυχισμένος. Και να μην έρθουν ποτέ που λέει ο λόγος, πάλι ευτυχισμένος θα είμαι γιατί ο Θεός θα σου έχει υποδείξει ποιό είναι το μονοπάτι σου και θα το περπατήσεις καλύτερα. Σε κάθε περίπτωση, θα βρω τον τρόπο να απολαύσω τη ζωή μου.

Επομένως, γιατί να παντρευτώ; Για να ικανοποιήσω τη ματαιοδοξία των γονιών ότι «πάντρεψαν τα παιδιά τους και τώρα δικαιούνται να πεθάνουν ήσυχοι;» Μωρέ, ας πεθάνουν αυτοί να κάνουν την αρχή και βλέπουμε. Χωρκάτικον είναι: Να θέλεις να μας παντρέψεις για να νιώσεις πως έκαμες το καθήκον σου σαν γονιός. Κύπρος με τις κοινωνικές εμμονές σου, θα πας μπροστά! 

Πάντως, κανένας παντρεμένος γνωστός μου δεν μου έχει πει: «Παντρέψου, είναι τέλεια» ή «από τη μέρα που παντρευτήκαμε όλα αλλάξανε προς το καλύτερο». Οι περισσότεροι μου λένε: «Μην παντρευτείς» και βαράνε το κεφάλι τους, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων μου λένε: «Δεν θα αλλάξει τίποτα, όλα είναι όπως πριν». Επομένως, αν με το γάμο η σχέση ιδανικά παραμένει ως έχει ή χειροτερεύει γιατί να μπω στον κόπο; Για να κάνω παιδιά; Ε, μα το είπαμε, παιδιά θα κάνουμε.

Όταν και αν συμφωνήσουμε επιτέλους το πώς θα τα ονομάσουμε.

Το Τίβολι Είναι ο Βυσσινόκηπος

Βαριόμουν να πάω να δω τον Βυσσινόκηπο, παρόλο που η Μπρέντα πρόλαβε και έκλεισε εισιτήρια. Κατ’ ακρίβεια ευχόμουν να βρέξει και να ακυρωθεί η παράσταση. Χώρια που για μένα ένας είναι ο Βίσση-νόκηπος, δεν ήθελα κουλτούρα και Άντον Τσέχωφ. Αλλά δεν έβρεξε, στην πορεία άλλαξα και διάθεση, οπότε είπα να αποβάλω για λίγο την ποπ κοσμάρα μου και να το παίξω λίγο διανοούμενος.

Τελικά, όχι μόνο δεν το μετάνιωσα, αλλά για πρώτη φορά σε κυπριακή παραγωγή έβαλα και τα κλάματα. Με δυσκολία κρατήθηκα να μην πλαντάξω σε μοιρολόι και γίνω δακτυλοδεικτούμενος. Έκλαψα γιατί όπως πιθανόν να ξέρεις, η παράσταση λαμβάνει χώρα στο λούνα παρκ του Τίβολι. Το οποίο, για όσους δεν γνωρίζουν, τη δεκαετία του ’80 όπου εγώ διένυσα τα παιδικά μου χρόνια ήταν κάτι σαν εγχώρια Ντίσνεϊλαντ. Ήταν το πιο πρωτοποριακό λούνα παρκ της χώρας, κλάσεις ανώτερο των υπολοίπων (δεν είχε και πολλά, τότε είχαμε το ‘Μοναστηράκι’, το λούνα παρκ του ‘Παπαφιλίππου’ και το ‘Δρακουμέλ’).

Το Τίβολι, όπως θα ξέρεις κλείνει για πάντα σε λίγο καιρό. Η κυβέρνηση αποφάσισε να κτίσει γραφειακές εγκαταστάσεις στον χώρο εκείνο και κάνει έξωση στον ιδιοκτήτη του. Αυτό το τέλος εποχής, λοιπόν, αντιπαραβάλλεται με την ιστορία του Βυσσινόκηπου, η οποία ναι είναι πολύ βαρετή και δεν έχει καμία σημασία στην παράσταση, αλλά παρόλα αυτά, προκαλεί συγκλονισμό. Η παράσταση αυτή είναι ανατριχιαστικά επίκαιρη, είναι πάνω απ’ όλα ένα political statement, μία έμμεση διαμαρτυρία, μία διαδήλωση και ένας επικήδειος στα παιδικά χρόνια πολλών γενεών Κυπρίων.

Κάτι περισσότερο από εύστοχο είναι το timing στο οποίο πραγματοποιείται το εγχείρημα, χίλια μπράβο στους εμπνευστές της ιδέας. Παρόλο που η αρχική μου αντίδραση όταν είχα ακούσει ότι κλείνει το εν λόγω λούνα παρκ, ήταν αδιάφορη, εντούτοις όταν πέρασα απόψε τις πύλες για να δω το έργο, σφίχτηκε η καρδιά μου με την παρακμή που αντίκρισα. Τι να κάνεις, τίποτε δεν γυρίζει πίσω σ’ αυτή τη ζωή.

Κατά τα άλλα, το εισιτήριο θα μπορούσε να ήταν και φθηνότερο (€20 στην εποχή της Τρόικας; Εδώ στη Βίσση, στο Lav, πληρώνεις €10!). Μου έκανε εντύπωση όταν είδα κόσμο μπροστά μας στην ουρά να αποχωρεί από τον χώρο όταν η ταμίας τους είπε την τιμή του εισιτηρίου. Επίσης, η παράσταση θα μπορούσε να ήταν και ελαφρώς μικρότερη σε διάρκεια, αλλά αναντίρρητα πρόκειται για εξαιρετικά προσεγμένης παραγωγής, που σε κάνει να μην ντρέπεσαι για το από πού κατάγεσαι, πράγμα σπάνιο για την πλειοψηφία των καλλιτεχνικών δρώμενων που λαμβάνουν χώρα στη βραχονησίδα μας.

Angry Birds

Το βλέπω από χθες συνέχεια και γελώ σαν 15χρονο! 

Γραφείο Απ' την Αρχή

Καθόμουν στο γραφείο και κοίταζα τους κάτωχρους τοίχους και σκεφτόμουν: «Εδώ μέσα θα πεθάνω, ρε μαλάκα;» Πόσο άδοξο! Να ξέρω ότι για το υπόλοιπο της ζωής μου και δεδομένου ότι δεν προβλέπεται να παίρνω αύξηση ποτέ, ούτε μισθού, ούτε θέσης θα ζήσω να γεράσω μέσα σ' αυτούς τους τέσσερις τοίχους, τους κακόγουστα βαμμένους. Πάνω σε αυτό το καραχωρκάτικο γραφείο με την ασορτί βιβλιοθήκη. Όχι κύριε! Όχι εγώ! Πήγα αμέσως στον προϊστάμενο και του είπα: «Ξέρετε, λίγο η Τρόικα, λίγο η Κύπρος, λίγο ο Μπούθουλας, μια σκοτοδίνη μου τη φέρνουν. Δώστε μου άδεια να βάψω τους τοίχους, να ευφρανθεί η ψυχούλα μου!»

Η έγκριση εδόθη.

Τι εννοείς θα βάψεις το γραφείο με δικά σου λεφτά;

Εσύ τι δεν καταλαβαίνεις; Εφόσον η πρωτοβουλία είναι δική μου και αποσκοπεί αμέσως ή και εμμέσως σε προσωπικό όφελος (δεν ζούμε στη Σουηδία ώστε να έχω την απαίτηση να φροντίζει για τη ψυχική μου ηρεμία το κράτος) τότε ναι, θα βγάλω από το κομπόδεμά μου όσα χρειάζεται για να αλλάξω το περιβάλλον μου. Δεν με νοιάζει να πληρώσω όσο, όσο προκειμένου να έρχομαι δουλειά και να ανυπομονώ γι αυτό, εφόσον θα με περιμένει εκεί ένα καλαίσθητο γραφείο. Εδώ ξοδεύω το ένα τρίτο της μέρας μου και με λίγη φαντασία ξοδεύω και το ένα τρίτο της ζωής μου. Δικαιούμαι να το απολαμβάνω!

Τι εννοείς θα βάψεις κρατική περιουσία;

Εσύ τι δεν καταλαβαίνεις; Το κράτος είμαστε εμείς. Κι αν δεν το αγαπήσουμε κι αν δεν το αλλάξουμε δεν θα επωφεληθούμε ούτε προσωπικά, ούτε σαν σύνολο. Επειδή, δηλαδή, η περιουσία είναι του Δημοσίου πρέπει να της επιτρέψουμε να είναι τόσο κακόγουστη; Αυτή η νοοτροπία του τύπου «στο δημόσιο είναι όλα του χαμού και δεν κάνουμε τίποτα να το αλλάξουμε» δεν ξέρω ποιος μας τη μετέδωσε, αλλά προσωπικά αρνούμαι να την υιοθετήσω. Η Κύπρος έφτασε εδώ που έφτασε γιατί κανένας δεν εργάστηκε για το κοινό καλό. Αφήσαμε το γυφταριό να πρυτανεύσει! Δες λίγο μάνα μου ότι άμα αγαπήσεις το κοινό καλό, θα επωφεληθείς και ο ίδιος προσωπικά, να δεις τι ωραία που θα ‘ναι.

Έκατσα έξι ώρες μέσα το Σάββατο και τέσσερις την Κυριακή. Παρέα με το υπέροχο κορίτσι μου, βεβαίως, βεβαίως. Παλεψαμε με τις μπογιές, τις βούρτσες και τις πούτσες. Κάναμε το γραφείο αγνώριστο, τύφλα να ‘χει η Σίσσυ Φειδά, ο Σπύρος Σούλης και ο Λαμπαθάκης. Δεν τελείωσε βέβαια, υπάρχουν ακόμα άπειρες λεπτομέρειες που πρέπει να διορθωθούν. Πάντως, σήμερα το πρωί, δεν με ένοιαξε καν ότι είναι Δευτέρα, ξύπνησα και ήρθα στο γραφείο και το χάρηκα, δεν βαρέθηκα ούτε μια στιγμή, ενώ έχω και πιο πολλή όρεξη να δουλέψω.

Όχι πες! Είδες πιο ωραίο γραφείο απ’ αυτό;

Πραξούλλα για Πρόεδρος: Γιατί Μπορεί!

Η υποψηφιότητα της Πραξούλλας ήταν ό, τι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί σήμερα, Παρασκευή, ώστε να φτάσει σε οργασμικό φινάλε η βδομάδα και να υποδεχτούμε το σαββατοκύριακο με μπρίο και κέφι τρελό.

Δεν εξεπλάγην με την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς της. Η υποψηφιότητά της αποτελεί φυσική συνέχεια της προεδρίας του Χριστόφια. Αφού εξελέγη αυτός, impossible is nothing. Και ο Μαχαλλεπάρης μπορεί να γίνει πρόεδρος και ο Ούτοπος μπορεί να γίνει πρόεδρος και η Ειρήνη Χαραλαμπίδου ακόμα. Δεν υπάρχουν πλέον κριτήρια, ούτε έμεινε καθόλου κύρος στον θεσμό. Ακόμα και η γιαγιά σου, αν θελήσει, το μπορεί. Φτάνει να υπάρχουν βλάκες να ψηφίζουν. Και από τέτοιους, άλλο τίποτα αυτή η χώρα. Άρα, γιατί να μας ξενίσει η υποψηφιότητα της Πραξούλλας;

Για να είμαι ειλικρινής, θα έχει περισσότερο ενδιαφέρον τώρα η προεκλογική εκστρατεία. Διότι να βλέπεις τον Νίκο Αναστασιάδη να θεωρείται και να φέρεται σαν πρόεδρος από τον περασμένο Φεβρουάριο κατάντησε βαρετό. Όλο το ενδιαφέρον εστιάζεται στο ποιος θα βγει δεύτερος. Ε, τώρα αναζωπυρώθηκε ακόμα περισσότερο η τηλεθέαση αφού η Πραξούλλα, κάτι τέτοια σόου, τα παίζει στα δάκτυλα.

Chris Koul ‏@antidoto1980

Το επιτελείο της Πραξούλλας θα ονομάζεται Green Room.

Expand 

•  Reply 
•  Delete 
•  Favorite

Πάντως, εγώ πραγματικά άρχισα να πιστεύω ότι η Πραξούλλα πάσχει από κάποια μορφή διαταραχής. Έναν μαντάμ-σουσουδισμό, άνευ προηγουμένου. Μια γυναίκα η οποία όπου σταθεί κι όπου βρεθεί δηλώνει ότι το όνειρό της ήταν να γίνει τραγουδίστρια, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θεωρεί ότι υπάρχει ακόμα άνθρωπος που θα την πάρει στα σοβαρά και θα της εμπιστευτεί τη θέση της προέδρου. Ένα επεισόδιο του dansing να αντέξεις να δεις ολόκληρο, καταλαβαίνεις ότι πρόκειται περί ψυχιατρικής περίπτωσης. Γιατί δεν βρίσκεται ένας γιατρός να τη μαζέψει, είναι ν’ απορείς...

 Chris Koul ‏@antidoto1980

Στα ψηφοδέλτια ψηφίζεις με ν ή χ, αλλά για την Πραξούλλα θα στέλνεις sms.

Τα ίδια πιστεύω και για τον κύριο Μαλά, ο οποίος μπορεί να είναι επιστήμονας, (ιδιότητα που με δυσκολία αποδίδεται στα πλείστα μέλη του ΑΚΕΛ τα οποία εμφανώς τα περιμάζεψαν από τους πέντε δρόμους), αλλά ο οποίος αποδεικνύει, δυστυχώς, ότι άμα το γονίδιο του μαντάμ-σουσουδισμού κολυμπά στο DNA σου, δεν σε σώζουν ούτε τα υπόλοιπα που μπορεί να ανήκουν σε παλιότερους προέδρους.

Chris Koul ‏@antidoto1980

Τωρά, λογικά δεν πρέπει να επανακυκλοφορήσει το Madame Figaro με εξώφυλλο τις γυναίκες των υποψηφίων συν τον άντρα της Πραξούλλας;

Είναι να απορείς, πώς άνθρωποι οι οποίοι δεν κατάφεραν καν να εκλεγούν βουλευτές στο κωλοχώρι τους, θεωρούν τους εαυτούς τους ικανούς να ηγηθούν της χώρας τους. Ε, το «χώρας» είναι σχήμα λόγου, μην φανταστείτε… για τα προσχήματα και μόνο δεν την αποκαλούμε ακόμα μπουρδέλο.

 Chris Koul ‏@antidoto1980

@legallyblonde18 Με ποσοστό 92% οι ΕΔΗ τάχθηκαν υπέρ της υποψηφιότητάς της. Δηλαδή, εκείνη και ο άντρας της.

Σοβαρά τώρα, μόνο και μόνο το ότι κάποιος θέλει να ηγηθεί της Κύπρου, ειδικά μετά τις στάχτες και τα αποκαΐδια που αφήνει ως παρακαταθήκη το τέρας του Δικώμου, χρήζει τεράστιας επιστημονικής έρευνας. Ειδικότερα όταν ο πρότερος πολιτικός σου βίος δεν έχει τίποτα που να θυμίζει και να παραπέμπει στον Περικλή, στον Κολοκοτρώνη, στον Καποδίστρια και στον Μεγαλέξαντρο (κι αυτό το σχόλιο καλύπτει και τον Αναστασιάδη), αλλά περισσότερο στη θεία και στον θείο σου που σιχαίνεσαι και που τους βλέπεις, θέλεις να βροντοφωνάξεις: Πού πάτε μάνα μου, ξυπόλυτοι στ' αγγούρια;   

Δεν καταλαβαίνω πως ανεχόμαστε και αναπνέουμε τον ίδιο αέρα με τόσα νούμερα και δεν τα έχουμε πετάξει προ πολλού στη θάλασσα. Να τους φαν τα ψάρια, να ησυχάσουμε. 

Ξυπνώντας Τον Βασίλη

Όπως ξέρετε ανήκω σε δύο ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες. Η μία εξ αυτών, ένεκα οικονομικής κρίσης, μου ζήτησε να αναλάβω εγώ μαζί μ’ ένα φίλο μου τη σκηνοθεσία της φετινής θεατρικής απόπειρας για να γλιτώσουμε χρήματα. Δεχτήκαμε σαν ψωνάρες που είμαστε και τώρα αγχωθήκαμε, καθότι πλησιάζουν οι μέρες της πρεμιέρας και δεν ξέρω ποιος από τους δυο μας θα φάει τη γιούχα και το γιαούρτι.

Δεν είναι απλό πράμα να στήσεις μια παράσταση. Τόσα χρόνια που απλά παίζαμε, καλά την είχαμε. Φέτος που έχουμε εν μέρει την ευθύνη για το πού στέκονται 16 άτομα πάνω στη σκηνή ζούμε στιγμές "δεν ήξερα που είναι το Μαρί." Προσωπικά ακροβατώ μεταξύ του «θα πάθω υστερία» και του «δεν γαμιέται, ας ρεζιλευτούμε.»

Δεν είναι απλό πράμα να στήσεις μια παράσταση γιατί πρέπει να πείσεις τους φίλους σου, με τους οποίους τόσα χρόνια ήσουν στο ίδιο καζάνι, ότι τώρα ξαφνικά εσύ κάνεις κουμάντο και πρέπει να σε υπακούνε. Πρέπει να τους εμπνεύσεις να συνεργαστούν και να πειθαρχήσουν στα χρονοδιαγράμματα που τους θέτεις, στις παραξενιές σου, στο πως θα πουν την ατάκα και σε όλα όσα δεν θέλουν να κάνουν επί σκηνής αλλά πρέπει να τα κάνουν, γιατί έτσι θες. Δεν έχω ιδιαίτερα παράπονα βεβαίως, βεβαίως, αλλά με τους ρυθμούς που προχωρούμε, το χάνουμε το κορμί, πατριώτη!

Δεν μου αρέσει να είμαι μπαμπούλας και γενικώς αποφεύγω να κάνω τις παρατηρήσεις όπως μου έρχονται στο μυαλό. Τα φιλτράρω όλα εκατό φορές πριν τα ξεστομίσω, (εδώ βγαίνει ο Πανταζής και τραγουδά το «εγώ δεν είμαι εγώ»). Λέω πολλά πάνω στην αθυροστομία μου, ασχέτως αν 9 φορές στις 10 δεν τα εννοώ. Μια φορά, φέτος δεν έχω καμία διάθεση να παρεξηγηθώ με κανέναν για μια κωλοπαράσταση.

Μου αρέσει να σκηνοθετώ και να περνούν τα πάντα από το χέρι μου, αλλά όταν έχεις από κάτω φίλους με οικογένεια, δουλειά, άγχη και χίλιες έγνοιες επάνω στο κεφάλι τους πρέπει να μετράς ως το δέκα πριν τους "την πεις". Είναι αλήθεια, δεν τους αισθάνομαι πάντα όλους παρόντες. Μερικοί εξ αυτών δεν βλέπουν την ώρα να τελειώσει η πρόβα να πάνε σπίτια τους. Κι αυτό είναι αγχωτικό. Αλλά οφείλεις να δείξεις κατανόηση. Γιατί στο κάτω, κάτω, κι εγώ δεν είμαι ο Κάρολος Κουν, ούτε καν ο Δαλιανίδης. Ένας ερασιτέχνης είμαι κι εγώ που προσπαθώ να κρύψω τις ανασφάλειές μου και να τους πείσω ότι έτσι θα παίξουμε και θα βγει κι ωραίο.

Δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος -κι ας το διαβάσουν οι φίλοι μου, το λέω ειλικρινά: Είμαστε 20 μέρες πριν τη παράσταση και δεν έχει δέσει το γλυκό. Δεδομένου ότι η παράσταση δεν αναβάλλεται και οι μόνες λύσεις είναι να παιχτεί όπως είναι (και μετά να πάμε ομαδικώς για ξορκισμό) ή να ματαιωθεί, καταλαβαίνεις ότι είμαι πολύ περίεργος για το πώς θα εξελιχτεί το όλο εγχείρημα.

Το «Ξύπνα Βασίλη» λέμε να παίξουμε... Ίδωμεν. Όπως και να ‘χει, θα σας κρατώ ενήμερους. 

Chart Show: Της Χορογραφίας το Ανάγνωσμα

Από καιρού εις καιρόν κάποιος σκέφτεται μια μαλακία, αποφασίζει να την πραγματοποιήσει και όλοι οι υπόλοιποι όχι μόνο καθόμαστε και τον χειροκροτούμε, αλλά πιθηκίζουμε τη μαλακία του σε βαθμό που αυτή διαδίδεται σε επίπεδα επιδημίας, στα όρια της παγκόσμιας ασθένειας. Μία τέτοια μαλακία είναι και ο Κινέζος που χορεύει το gangnam style, το οποίο έχει φτάσει τα 700.000.000 views στο Youtube, ευτυχώς χωρίς να έχουμε, μέχρι στιγμής, θρηνήσει θύματα.

Δεν ξέρω αν φταίει που μεγαλώνω και δεν μπορώ να βλέπω πια τέτοιες αηδίες. Κάτι μου λέει ότι αν ήμουν με τα ποτά μου στο student’s union στο πανεπιστήμιο δεν θα το είχα σε πολύ να μάθω απ’ έξω τη χορογραφία (εδώ έχουμε χορέψει άλλα κι άλλα…). Αλλά τον Κινέζο που χτυπιέται με τα χέρια σταυρωμένα και τα πόδια αριστερά, δεξιά, δεν τον αντέχω. Θεωρώ πως αποτελεί την απόλυτη απόδειξη ότι έχουμε παρέλθει σαν είδος, ότι έχουμε πλέον ξευτιλίσει τον homo sapiens.

Έβλεπα προ ολίγου το βίντεο κλιπ και σκεφτόμουν ότι ίσως δεν θα έπρεπε να είμαι τόσο αυστηρός ή και άδικος. Κι αυτό γιατί στα χρόνια που μετρώ μπορώ να απαριθμήσω άνετα ανάλογα ρεζιλίκια τα οποία έχω τιμήσει στις πίστες. Ευκαιρία λοιπόν να παίξουμε ένα μίνι chart show, (που ούτως ή άλλως έχουμε καιρό να παίξουμε σ’ αυτό το μπλογκ και το επιθυμήσαμε), ώστε να θυμηθούμε ανάλογες επιτυχίες που συνοδεύονταν από συγκεκριμένη, γελοιωδέστατη χορογραφία την οποία όμως όλοι γνωρίζουμε και όλοι ντρεπόμαστε να το παραδεχτούμε.

Στα παραθέτω σε τυχαία σειρά, ξεχωρίζω μόνο τα δύο πιο αγαπημένα μου στο τέλος της ανάρτησης για λόγους που εξηγώ. Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

Macarena – Los del Rio:

Ήταν το 1996 όταν οι Los del Rio κυκλοφόρησαν τη Macarena. Εμείς στην Κύπρο την ανακαλύψαμε ένα χρόνο μετά. Στα πάρτι του λυκείου το τραγούδι αυτό ήταν συνέχεια στο repeat και δυστυχώς έχω άπειρες ταινίες που καταμαρτυρούν ότι γνωρίζαμε άπαντες να το χορεύουμε και μάλιστα με ύφος χιλίων καρδιναλίων λες και ήμασταν οι βασιλιάδες της πίστας. Όποτε βλέπω σήμερα ταινία στην οποία χορεύω τη Μακαρένα με τους φίλους μου τον καιρό εκείνο, ύστερα πάω και φοράω ένα κολάρο με καρφάκια γύρω από τον μηρό μου ώσπου να ματώσω και αυτομαστιγώνομαι όπως έκαναν οι αιρετικοί, μπας και συγχωρεθώ.

Είχε γίνει τεράστιος ντόρος με τη Macarena, όλοι απορούσαμε τι σήμαινε. Προφανώς είναι το όνομα μιας γκόμενας, αν και εμείς ως παιδάκια τότε βγάζαμε λογοπαίγνια για Μακαρόνια και τα συναφή. Κι αυτό προσπαθώ να το ξεχάσω.

Kaoma – Lambada:

Παρόλο που το Λαμπάντα εντάσσεται στην ίδια κατηγορία ντροπής με τη Μακαρένα, εντούτοις οφείλω να ομολογήσω ότι μου φέρνει γλυκές αναμνήσεις στο μυαλό. Μπορεί να φταίει που το ανακαλύψαμε σε μικρότερη ηλικία, ήμουν 10 χρονών όταν κυκλοφόρησε το 1990, και το έχω συνδέσει με αποκριάτικα πάρτι του Δημοτικού στα οποία όλες οι συμμαθήτριές μου ντύνονταν «λαμπάντα» με την χαρακτηριστική φούξια φούστα και το χόρευαν φανερώνοντας το βρακί τους. Να σηκώσουν τις φούστες τους τρεις πόντους όσες αναγνώστριες είχαν μια τέτοια φούξια φούστα και χόρευαν λαμπάντα στα πάρτι του 1990, τώρα!

Μεγαλύτερη βλαχομόδα από τη Λαμπάντα δεν είχε υπάρξει στη διάρκεια της  ζωής μου. Εκτός από φούστες Λαμπάντα είχαν κυκλοφορήσει στα Souvenir Shops του Πρωταρά και παιδικά μπλουζάκια με στάμπα «Lambada» επάνω, καθώς επίσης και σαγιονάρες θαλάσσης. Ήταν τεράστιο το παραλήρημα αφού να φανταστείς θυμάμαι ότι ακόμα και η εφημερίδα είχε δημοσιεύσει τους στίχους του τραγουδιού κατόπιν μεγάλης ζήτησης από το αναγνωστικό κοινό. Τι ζήσαμε και δεν το μαρτυρήσαμε! Κάτι τέτοια βλέπουν οι εξωγήινοι από το διάστημα και δεν μας κάνουν τη χάρη να έρθουν να γνωριστούμε.

Las Ketchup – Asereje:

Αυτή η υπέρτατη μαλακία κυκλοφόρησε κατά το 2003, και ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που είχα αποφασίσει τότε να γραφτώ στο γυμναστήριο του πανεπιστημίου και το άκουγα δέκα φορές τη μέρα από τις τηλεοράσεις που έπαιζαν ανελλιπώς MTV. Τρεις Ισπανίδες σε ένα beach bar τραγουδούν χορεύοντας μια χορογραφία που θυμίζει τη νοηματική γλώσσα. Δεν ήθελε και πολύ να το μάθει η κουτσή Μαρία και να το χορεύει φανατικά όλο το επόμενο καλοκαίρι. Δεν υπάρχει πιο εκνευριστικό θέαμα από δαύτες. Για την ιστορία, οι Las Ketchup τρία χρόνια μετά συμμετείχαν στη Γιουροβίζιον της Αθήνας, εκπροσωπώντας τη χώρα τους με ένα μετριότατο τραγούδι – το ‘bloody Mary’- που πήγε άπατο, ενώ το 2005 ο συνθέτης του Asereje επανέλαβε εαυτόν στέλνοντας πάλι εκ μέρους της Ισπανίας το ‘Brujeria’ το οποίο και επίσης κλάψανε μανούλες.

Whigfield – Saturday Night:

Αυτό το τραγούδι το αγαπώ επειδή μου θυμίζει τα χρόνια του Γυμνασίου. Ήμουν μικρός τότε, δεν έβγαινα σε κλαμπ και δεν γνώριζα ότι στην Αγγλία το συγκεκριμένο προκαλούσε παραλήρημα και είχε φιξαρισμένη χορογραφία. Λίγα χρόνια μετά, ως φοιτητής, και ενόσω έπινα το ποτό μου σε ένα από τα ξενέρωτα κλαμπς της επαρχίας του Λονδίνου που παίζουν τα γνωστά cheesy σουξεδάκια, βλέπω έκθαμβος σειρές εγγλέζων να στήνονται και να χορεύουν το ‘Saturday Night’ σαν να επρόκειτο για κάποιο είδος mob dance. Το βρήκα τόσο εμετικά εγγλέζικο το όλο θέαμα που το αγάπησα ακόμη περισσότερο. Σε αυτά τα γκεουλίστικα δεν τους πιάνει κανένας. Πλάκα, πλάκα, απορώ πως και δεν το χόρεψαν ομαδικώς σε κάποια από τις τελετές λήξης / έναρξης της Ολυμπιάδας τους. Ικανούς τους είχα. Δες εδώ τι εννοώ: 

Michael Jackson – Moonwalk:

Και φτάνουμε στα δύο αγαπημένα. Ο Michael Jackson είναι για μένα Θεός και όπως έχω ξαναγράψει θέλω να βρω σχολή ή δάσκαλο που να με μάθει να χορεύω τα τραγούδια του σαν εκείνον. Πώς να αγιάσεις όμως σε μια χώρα που έχει για εθνικό δάσκαλο χορών τον Σιακαλλή; Χασάπικο, ζεϊμπέκικο και πολύ μας πέφτει. Τέλος πάντων. Το Moonwalk είναι μια εξαιρετικά δύσκολη χορογραφία που έκανε ο μακαρίτης και η οποία ατυχώς συμπεριλαμβάνεται σ’ αυτή εδώ τη λίστα του Chart Show, καθότι δεν μπορεί να τη μιμηθεί ο οποιοσδήποτε, ενώ πόρρω απέχει απ' αυτό που θα ονομάζαμε "γελοίο", όπως τα υπόλοιπα τραγούδια αυτής της λίστας. Την παραθέτω όμως, γιατί για μένα αποτελεί σήμα κατατεθέν μιας ολόκληρης εποχής της ποπ.

Αν πρέπει να διαλέξω ένα συγκεκριμένο gimmick που χόρεψα κατά κόρον και για το οποίο δεν ντρέπομαι καθόλου είναι το εξής:

Il Ballo de Qua Qua – Al Bano & Romina Power:

Αν δεν κατάλαβες ήδη σε τι αναφέρομαι, στο κάνω πιο λιανά: Τα παπάκια. Στα ιταλικά, ερμηνευμένο από την παιδική μου ονείρωξη, τη Ρομίνα Πάουερ, τη καβλιάρα με τα μακριά μαλλιά. Την Ιταλίδα που μ’ έκανε να ψαχουλεύω ανεπαίσθητα και αθώα το τσουτσούνι μου στην ηλικία των τεσσάρων και να το σφίγγω στη χούφτα μου καθώς με το άλλο χέρι προσπαθούσα να συμμορφωθώ στη χορογραφία. 

Αχ, αυτά ήταν χρόνια! Που πήγαινα σε παιδικά γενέθλια στο Kykko Bowling, έτρωγα ζελέ με τυροπιτάκια όλα μια μπουκιά και χόρευα τα παπάκια. Και φαντασιωνόμουν ότι η Ρομίνα θα με φιλήσει… και δώστου να σφίγγω λίγο το πουλάκι μου, λίγο τα τυροπιτάκια, λίγο η χορογραφία, στο τέλος τα λερώναμε όλα, σαν σε οργασμό.

Από όλα όσα σου παρέθεσα, με εξαίρεση τον Michael Jackson και τα παπάκια, όλα τα άλλα θέλω να τα ξεχάσω. Βέβαια, δεν παίρνω κι όρκο, καμιά φορά το αλκοόλ κάνει θαύματα…

Αν άφησα κάτι πίσω και θεωρείς ότι εμπίπτει στην κατηγορία των τραγουδιών που άφησαν πίσω τους dance gimmicks, ρίχ’ το. 

Μνημόσυνο

Πριν δύο χρόνια, τέτοια μέρα, πέθανε ο πατέρας μου.

Σφάχτηκα με τη μάνα μου προχτές γιατί αποφάσισα ότι ούτε φέτος δεν θα παραστώ στο μνημόσυνο. Αν θυμάσαι καλά, όταν πέθανε ο πατέρας μου, είχα παραστεί στην κηδεία. Και πολύ ήταν. Πήγα μόνο από περιέργεια, για να δω ποιοι γνωστοί και φίλοι θα έρθουν να μας συλλυπηθούν. Έκτοτε ποτέ ξανά δεν πάτησα το πόδι μου στο κοιμητήριο. Ούτε στις 40 μέρες, ούτε στον χρόνο, ούτε καν να περάσω απ’ έξω. Δεν ξέρω καν που είναι ο τάφος. Και ούτε με ενδιαφέρει.

Δεν πιστεύω ότι μνημονεύω τον πατέρα μου με το να πάω στον τάφο ή στην εκκλησία. Αυτά είναι πρώτης τάξεως μαλακίες και αν ζούσε και ο ίδιος θα μου έλεγε ότι «δεν σε μεγάλωσα τόσα χρόνια όπως σε μεγάλωσα για να κάθεσαι να ακούς τους τσουροπαπάδες πάνω από τις ταφόπλακες να μουρμουρούν.»

Από τη μέρα που πέθανε, δεν πέρασε μέρα που δεν τον σκέφτηκα. Πολύ συχνά ακούω και τραγουδώ τραγούδια που του άρεσαν (και τα οποία δεν μου άρεσαν) μόνο και μόνο για να του δώσω την ευχαρίστηση ότι κάποιος παίζει ακόμα εδώ μέσα τη μουσική που του άρεσε. Βλέπω συχνά παλιά οικογενειακά βίντεος από διακοπές ή άλλες υπερπαραγωγές που έστηνα με την αδελφή μου και τον βλέπω ολοζώντανο. Τον ανακαλώ στη μνήμη μου κάθε φορά που παίζει η ομάδα του, τον θυμάμαι 40αρη και ακμαίο. Αυτά αρκούν.

Με το να ξυπνήσω Κυριακή πρωί, να πάω στο κοιμητήριο να του κάνω μνημόσυνο, δεν ξέρω ποιόν εξυπηρετεί. Ή μάλλον να σου πω εγώ ποιόν εξυπηρετεί. Εξυπηρετεί τη μάνα μου, που ξαφνικά την πήρε ο πόνος για το τι θα πει ο κόσμος. Πρόσεξε: Την πήρε ο πόνος δύο χρόνια μετά. Γιατί ούτε πέρσι τόλμησε να με κατσαδιάσει ότι δεν τιμώ τη μνήμη του με τη στάση μου, ούτε στις 40 μέρες τόλμησε να κακίσει τη συμπεριφορά μου. Φέτος ξαφνικά, κάτι πάθαμε, «είναι ντροπή να λείπεις, είναι ντροπή να μη θες να ξυπνήσεις να έρθεις». Εδώ μέσα δεν ντραπήκαμε για το τι θα πει ο κόσμος γι άλλα κι άλλα, τώρα θυμηθήκαμε τη δημόσια κατακραυγή.

Ώρες, ώρες νιώθω ότι ακόμα δεν γνωριστήκαμε μέσα σ’ αυτό το σπίτι. 

Δημιουργία, Γένους Θηλυκού

Η Έλενα και η Δήμητρα είναι δύο πρώην συνάδελφοι μου από τις εταιρείες που έχω κατά καιρούς εργαστεί. Είναι δύο ωραιότατες κοπέλες στα μέσα των πρώτων -άντα, με παιδιά, με συζύγους, με χίλια πράγματα πάνω στο κεφάλι τους, με άγχη και τα συναφή – δεν χρησιμοποιώ την έκφραση «κοπέλες της διπλανής πόρτας» ξεπίτηδες γιατί τη βρίσκω μπανάλ, αλλά έπιασες το νόημα. Αυτές τις κοπέλες τις έχω ζήσει από κοντά για δύο χρόνια, τις έχω δει ξενυχτισμένες, τις έχω δει μουτρωμένες, τις έχω δει κουρασμένες, τις έχω δει στις χαρές τους, από την καλή κι από την ανάποδη που λέμε.

Αυτό το σαββατοκύριακο τις καμάρωσα και τις δύο γιατί με προσκάλεσαν σε μία δική τους έκθεση ζωγραφικής και μία επίδειξη μόδας, αντίστοιχα. Η Έλενα ζωγραφίζει εδώ και πολλά χρόνια, η Δήμητρα δεν ξέρω από πότε έπιασε το σχέδιο μόδας. Έδωσα, που λες, το παρόν μου στις εκδηλώσεις τους, παρόλο που δεν σκαμπάζω από τέτοια. Είμαι άτεχνος, και έχω να παρακολουθήσω επίδειξη μόδας από τον καιρό του Ριτζ Φόρεστερ, αλλά σηκώθηκα και πήγα και στις δύο παρόλο το διακοσμητικό της εκεί παρουσίας μου. Δεν το μετάνιωσα, τις χάρηκα και τις δύο.

Τις χάρηκα γιατί τις είδα στα φόρτε τους, να λάμπουν από χαρά που κατάφεραν να βγάλουν προς τα έξω τον καλλιτεχνικό τους εαυτό, να νιώσουν λίγο πιο ξεχωριστές από ό, τι είναι κανονικά και να ζήσουν το «παραμύθι» τους. Ήταν συγκινητικό: Είχαν και οι δύο ένα απίστευτο χαμόγελο την ώρα της παρουσίασης που τα έλεγε όλα… άλλες γυναίκες! Αν έβλεπες κιόλας με πόσο ενθουσιασμό τις καμάρωναν τα παιδιά τους… Θωρείς την αξία του «ιερού θηλυκού».

Οφείλουμε να στηρίζουμε τις προσπάθειες των φίλων μας, μάνα μου. Είμαστε άνθρωποι που ζουν και εργάζονται στην Κύπρο. Πιο δυσμενής μετάθεση πεθαίνεις. Επιβάλλεται να βρίσκουμε τις διεξόδους πριν αρχίσουμε να καταπίνουμε τα χάπια με τις χούφτες. Γι αυτό κι εγώ, όποτε ακούω για κόσμο που επενδύει δημιουργικά και εποικοδομητικά τον χρόνο του προκειμένου να επιβιώσει μέσα σ’ όλο αυτό το αίσχος, (και δεν αναλώνεται στις μπιρίμπες και στους καφέδες), τρέχω. Δεν πα να μου παρουσιάσει και μία στοίβα από κουβάδες τον έναν πάνω στον άλλο, εγώ θα χειροκροτήσω.

Πολύ τις χάρηκα τις φίλες μου.

Και εις ανώτερα.

Το Χταπόδι του Χάους

Είμαι 32 χρονών (σχεδόν) και εξακολουθώ να εντυπωσιάζομαι από κάποια πράγματα.

Όπως για παράδειγμα το πόσο μπορεί να με επηρεάσει ψυχολογικά ένας καβγάς με την κοπέλα μου και να αποσυντονιστώ στο έπακρον. Τις τελευταίες τρεις μέρες πέρασα από πραγματική λαίλαπα. Επιβίωσα τσουναμιού, καταιγίδας, σεισμού 15 ρίχτερ και ελεύθερης πτώσης από τον πλανήτη του Άβαταρ – όλα μαζεμένα!

Εγώ που μέχρι και το 2010 νόμιζα ότι είχα αποκτηνωθεί πλήρως και δεν μου καιγόταν καρφάκι είτε με παρατήσει η γκόμενα είτε όχι.

Σήμερα διανύω μέρες σοκ και δέους. Περνά από πάνω μου ο τυφώνας Μπρέντα και φτάνω στο σημείο να μην κλείνω μάτι, να παλεύω με τα παπλώματα, να σφίγγεται η καρδιά μου και να καταλήγω να μην εμφανίζομαι στο γραφείο την επομένη γιατί απλά «δεν σώνω».

Φτάνω στο σημείο να ακούω λαϊκά και να αποκτούν νόημα οι στίχοι τους, να πρέπει να ανεμοδαρθώ στο κολυμβητήριο 30 πισίνες για να εξουθενωθώ και να μην έχω δύναμη να την σκεφτώ και να τσαντιστώ, να πρέπει να κάνω ακρότητες για να εκτονώσω την οργή για να μην τη γδάρω ζωντανή.

Ουφ! Και μετά μερώνεις. Και είναι σαν να ήρθε σωστικό συνεργείο και σε μάζεψε από τα μέσα του πελάγου. Και σε έβαλε στην αγκαλιά της κουρελιασμένο και πρησμένο από το μαστίγωμα των κυμάτων. Αίφνης νιώθεις τόση αγαλλίαση που απλώς αποκοιμιέσαι.

Ως την άλλη φορά που θα πρέπει να παλέψεις με το χταπόδι του χάους που ρημάζει τη σχέση σου.