Το Τραμπολίνο Της Δημητρούλας

Το πόσο βαριέμαι σήμερα θα το διαπιστώσεις όταν θα σου έχω εξιστορήσει την πιο κάτω ιστορία.

Όταν ήμουν Γυμνάσιο, οι συμμαθητές μου άρχισαν να επισκέπτονται τα μπουρδέλα φανατικά προκειμένου να γίνουν άντρες και επίσημα. Εγώ, που αυτά τα πράγματα τα σιχαινόμουν όσο τίποτα τω καιρώ εκείνο, απείχα σθεναρά και αναρωτιόμουν αν ήταν φυσιολογικό που οι συμμαθητές μου ήθελαν να πηδήξουν μια σεσημασμένη γριά που την έχει πάρει όλη η χώρα, απλά και μόνο για να καμωθούν μετά ότι ανδρώθηκαν. Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Οι συμμαθηταί μου, επισκέπτονταν συχνά τη γνωστή και μη εξαιρετέα Δημητρούλα, που είχε το «μαγαζί» της στην παλιά πόλη. Έμπαιναν μέσα οι παρέες, και αυτή εξυπηρετούσε τον καθένα ξεχωριστά, τηρώντας αυστηρή σειρά προτεραιότητας. Δεν ξέρω αν είχε και χαρτάκι με αριθμό στην είσοδο σαν τις δημόσιες υπηρεσίες, θα σε γελάσω. Με τον καιρό ανακάλυψα ότι οι φίλτατοι δεκαπεντάχρονοι συμμαθητές μου, μπορεί να πλήρωναν κανονικά τον οβολό τους για να ξεδώσουν, μα σιχαίνονταν εξίσου να εισβάλουν στον πόλεμο του κόλπου.

Οι περισσότεροι εξ αυτών έκαναν μια συμφωνία με τη Δημητρούλα, (η οποία ήταν εκτός των άλλων και επιχειρηματικό μυαλό), που επέτρεπε στους έφηβους να ανεβαίνουν στο κρεβάτι της (χωρίς παπούτσια όμως, εννοείται, μην λερώσουνε και τα σεντόνια) και να χοροπηδάνε, ώσπου τα τριξίματα των ελατηρίων να πείσουν τους ακροατές απ’ έξω ότι της γαμήσαν τα πάτερα. Μετά από κάνα τέταρτο, κατέβαιναν από το κρεβάτι, μετρούσαν μέχρι το 10 και έβγαιναν από το δωμάτιο δήθεν εξουθενωμένοι από το πολύ το σεξ, όπου συναντούσαν τους υπόλοιπους. Ήταν τα μάλα διασκεδαστικό το πήδημα πάνω στο κρεβάτι, αν και τα πολλά τα άλματα σε συνδυασμό με την έλλειψη συστήματος απορρόφησης κραδασμών, επέφεραν το μοιραίο: Το έσπασαν.

Η Δημητρούλα, που δεν ήταν διατεθειμένη να καταστρέφει ένα κρεβάτι κάθε Σάββατο που έβγαιναν τσάρκα τα Γυμνάσια, έσπευσε να συζητήσει περαιτέρω το θέμα με τη Διεύθυνση και να βρουν μια λύση. Ως εκ τούτου, αποφάσισαν όπως απαγορεύσουν τα άσκοπα πηδηματάκια στο κρεβάτι άνευ συνουσίας προκειμένου να αποφεύγονται ζημιές στο στρώμα και τον σιδερένιο σκελετό του κρεβατιού. Όμως, επειδή οι έφηβοι ήταν ένας τζίρος διόλου ευκαταφρόνητος, η Δημητρούλα και η καλή της η τσατσά αποφάσισαν να βρουν μια μέση λύση ώστε να είναι όλες οι πλευρές ευχαριστημένες.

Με την πρώτη ευκαιρία, η Δημητρούλα προμηθεύτηκε ένα τραμπολίνο. Δεν ήταν πολύ μεγάλο, ήτοι ολυμπιακών διαστάσεων, αλλά ούτε και πολύ μικρό. Ήταν ένα ωραιότατο τραμπολίνο, με μπλε, πλαστική επένδυση περιμετρικά του, του οποίου τα σιδερένια πόδια ήτο πτυσσόμενα και έτσι μπορούσε να κρυφτεί κάτω από το κρεβάτι. Έτσι, όταν πλάκωναν τα 15χρονα, η Δημητρούλα έβγαζε το τραμπολίνο κάτω από το κρεβάτι, το ξεδίπλωνε στο δωμάτιο, άρχιζαν τους πήδους και τα προσποιητά βογγητά και οι έξω καμάρωναν τον παλικαρά.

Το τραμπολίνο εξελίχθηκε σε κωδικό. Μπορεί να ήταν κοινό μυστικό ότι κανείς δεν συνουσιαζόταν και ότι όλοι έσπευδαν να (χορο)πηδήξουν κυριολεκτικά, αλλά ουδείς τολμούσε να το παραδεχτεί. Οι παρέες της Λευκωσίας κάθε Σάββατο πήγαιναν «για τραμπολίνο στης Δημητρούλας», έσκαγαν το δεκάλιρο, και όλοι ήσαν ευχαριστημένοι: τόσο η Δημητρούλα που επιβεβαίωσε ότι είχε μεγάλο ταλέντο στα startups, όσο και οι έφηβοι που συνέχισαν να διαδίδουν μύθους γύρω από τις σεξουαλικές επιδόσεις τους.

Το τραμπολίνο αποδείχτηκε όντως μεγάλη πατέντα. Έβγαλε τα λεφτά του μέσα σε ένα μήνα και κέρδος τρελό. Μέχρι που το δοκίμασε ο Γρηγόρης. Ο Γρηγόρης ήταν ένας που καθόταν τρία θρανία πιο πίσω μου και ήταν μεγάλος χάχας, και ο οποίος ήθελε να κάνει τραμπολίνο γυμνός. Του άρεσε η αίσθηση να χοροπηδά και να αισθάνεται το πουλί του να πάλλεται πέρα δώθε στον αέρα καθ’ όλη τη διάρκεια του άλματος. Εκεί που χοροπηδούσε πάνω-κάτω ένα Σάββατο αντίκρυ στη Δημητρούλα, του ήρθε στύση εκεί που δεν το περίμενε, ξαφνιάστηκε, δεν ήξερε πώς να τη διαχειριστεί, τα ‘χασε και προσγειώθηκε φαρδύς πλατύς πάνω στη στύση του. ΜΠΑΜ! Δεν ξέρω πώς τα κατάφερε, αλλά έσπασε το πέος του. Γίνεται κι αυτό, το έχω ξανακούσει, αλλά μην με ρωτάς λεπτομέρειες, γιατρός δεν είμαι.

Τέσσερεις τον έβγαλαν τον Γρηγόρη από το μπουρδέλο και τον πήγανε στο γενικό νοσοκομείο της Λευκωσίας – το παλιό. Τηλεφώνησαν και στη μάνα του να έρθει επειγόντως να του φέρει τα πράγματά του.

Η Δημητρούλα απέσυρε έκτοτε το τραμπολίνο, το πέταξε σε ένα άδειο οικόπεδο πίσω από το μπουρδέλο, κοντά στη Νεκρή Ζώνη, και από τότε ξεκαθάριζε σε όλους τους πελάτες της που προέρχονταν από τα τριγύρω σχολεία, ότι αν ήθελαν να πηδήξουν θα έπρεπε να το κάνουν με τον παραδοσιακό τρόπο κι ας τη σιχαίνονταν- ολίγον τη ενδιέφερε. «Καλύτερα να κολλήσετε γονόρροια παρά να σπάσετε το καμάρι σας, τουλάχιστον για την πρώτη υπάρχουν κρέμες, να τις προμηθευτείτε από το φαρμακείο στη γωνία που συνεργαζόμαστε» τους έλεγε πριν ξεντυθούν. Και ήταν κάθετη.

Όσο για τον Γρηγόρη, δεν ξέρω τι απέγινε, γιατί τον έκαναν βούκινο και αναγκάστηκε να αλλάξει σχολείο με τη νέα χρονιά.  

Η Μασημένη Κασέττα

Η Μπρέντα λείπει από το σπίτι και βρήκα την ευκαιρία να χασομερήσω μπροστά στην τηλεόραση ανενόχλητος, σαν να μην υπάρχει αύριο. Είναι κάτι που σταμάτησα να κάνω από τότε που παντρευτήκαμε, καθότι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων βλέπουμε σειρές μαζί – πού να βρεις χρόνο να κάτσεις να δεις παλιά προγράμματα σε επανάληψη, ώσπου να λιώσεις; Γιατί αυτό έκανα ως μπακούρι. Θα το δεις κι εσύ ότι ως παντρεμένος δεν μπορείς να ξοδέψεις ούτε ένα λεπτό χωρίς να κάνεις κάτι χρήσιμο. Τις πολυτέλειες που ήξερες να τις ξεχάσεις. 

Tέλος πάντων, άλλο είναι το θέμα μας. Έβαλα να δω από το YouTube παλιές εκπομπές από Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα. Τις εκπομπές του 1993, που ήταν και οι αγαπημένες μου. Θυμήθηκα ότι τότε, είχα ζητήσει από τον πατέρα μου να μου αγοράσει μια κενή κασέττα VHS από το περίπτερο για να βιντεογραφήσω την ελληνική εκπομπή που είχε θέμα τους Άθλους του Ηρακλή. Θυμάμαι ότι είχα μεγάλη αγωνία για να δω αν τα ελληνικά παιχνίδια θα ήταν αντάξια αυτών, των ξένων καναλιών. Δεν ήταν. Αλλά για πρώτη προσπάθεια ομολογώ ότι ήταν αξιοπρεπή. Μην στα πολυλογώ, το βίντεο μάσησε την κασέττα και δεν έγραψε τίποτε. Φυσικά δεν το είχα αντιληφθεί όσο διαρκούσε η εκπομπή, ύστερα κατάλαβα ότι στράφι πήγε η μαγνητοσκόπηση. 

Θυμάμαι ότι όταν το ανακάλυψα έβαλα τα κλάματα, ούρλιαζα σαν δαιμονισμένος, έβριζα, και από τα πολλά τα νεύρα πήγα και κλείστηκα μέσα στο ερμάρι με τα ρούχα. Συνέχιζα να κλαίω και τραβούσα τα ρούχα από τα κρεμμαστάρια για να τα σκίσω. Αρνούμουν να βγω αν δεν κινούσαμε οικογενειακώς γη και ουρανό προκειμένου να βρεθεί η εκπομπή από κάπου αλλού για να τη ξαναδώ. Αντιλαμβάνεσαι, δεν ήταν δυνατό να έχω συλλέξει στη βιντεοθήκη μου όλες τις εκπομπές των άλλων χωρών και να έλειπε η ελληνική. Επρόκειτο για αρχειοθέτηση σε επίπεδα ιεροτελεστίας, όχι αστεία. Εννοείται ότι έφταιξε ο μακαρίτης ο πατέρας μου, ο οποίος «δεν είχε συντηρήσει επαρκώς το βίντεο προκειμένου να μην τρώει τις κασέττες» και ο οποίος «δεν διέθετε γνωστούς στην ΕΡΤ για να μας στείλουν την εκπομπή γραμμένη εκ νέου για να κοσμήσει το αρχείο μου».

Μην στα πολυλογώ, πρέπει να έμεινα κάνα δίωρο μέσα στο ερμάρι ώσπου να χωνέψω ότι η κασέττα μασήθηκε και ότι "Άθλοι του Ηρακλή" πάπαλα. Θυμάμαι μάλιστα, ότι έπρεπε να περιμένω δύο χρόνια ώσπου η ΕΡΤ να προβάλει  τα Παιχνίδια σε επανάληψη και να καταφέρω να τα βιντεογραφήσω. Είχαμε φτάσει στο 1995, και όσο να πεις, άλλη έγνοια δεν είχα τότε από το να βλέπω εκπομπή διετίας. Κόντευε να μπει στη βουλή η Γκερέκου που τα παρουσίαζε... 

Περιπέτειες με το βίντεο και το κασετόφωνο που μασούσε τις κασέττες κατά τη διάρκεια της εφηβείας μου μπορώ να σου παραθέσω άπειρες. Με αποκορύφωμα μία εκδρομή που είχαμε πάει στην Τρίτη λυκείου, στη Λάρνακα, για ένα συνέδριο της Ουνέσκο και γυρίσαμε ΤΑ όργια με την κάμερα, για να ακαλύψω επιστρέφοντας ότι η κασέττα της κάμερας δεν έγραψε τίποτε. Άσε, άλλα εγκεφαλικά πέρασα τότε!

Μα γιατί στα λέω τώρα όλα αυτά; Επειδή απόψε που έκανα ένα απλό search στο YouTube και έβαλα να δω τη Γκερέκου να παρουσιάζει τα Παιχνίδια του Αμαρουσίου εν έτει 1993, τσαντίστηκα λίγο που η νέα γενιά δεν μπορεί να αντιληφθεί και να εκτιμήσει την ιερότητα του να έχεις τα πάντα ηλεκτρονικά και να τα βρίσκεις με ένα απλό search. Την ευκολία του να μην χάνεται τίποτα γιατί ανεβαίνει αυτόματα στο εκάστοτε «σύννεφο» του διαδυκτίου και την ανεύρεσή του ανά πάσα στιγμή. Επίσης, περιττό να πω ότι τη γλύκα που είχε η δική μας διαδικασία, δεν την φτάνει καμία τεχνολογία, κι ας ακούγομαι τώρα σαν προϊστορικός άνθρωπος ή σαν γέρος. 

Η κάβλα του να συλλέγεις ο ίδιος τα βίντεό σου, να τα αρχειοθετείς, να τα προσέχεις, να τα καθαρίζεις, να τους κολλάς ετικέττες και να τα κατατάσσεις με δικά σου ιδιαίτερα κριτήρια σε χρονιές, είδη, κτλ, δεν συγκρίνεται με τίποτε. Κι ας ενέχει κινδύνους, κι ας χάνονται εκπομπές. Κι ας κάνεις αμάν μετά να τα βρεις από αλλού.

Και ναι, μακάρι και απόψε να έπρεπε να ανοίξω τα σεντούκια μου προκειμένου να βρω τα αγαπημένα μου Παιχνίδια παρά να πρέπει να συνδέσω το YouTube στην τηλεόραση και να γράψω ένα ξερό: «jeux sans frontieres 1993, Greece» για να ευτυχήσω. 

First world problems, ξέρω...

Ο Φούρνος

Κάθομαι και μοντάρω την ταινία του μήνα του μέλιτος, που πήγαμε τον περασμένο Απρίλη. Και με πιάνουν μελαγχολίες. Τι ωραία μέρη είδα φέτος, ρε παιδί μου! Και τι γυρεύω εγώ ακόμα εδώ; Τι πείραζε να είχα εκατομμύρια και όλη μου η ζωή να ήταν πάνω σε ένα κρουαζιερόπλοιο που θα στάθμευε κάθε μέρα σε μια διαφορετική χώρα; Θα καθόμουν στα καταστρώματα, θα χαιρόμουν τον ήλιο και θα διάβαζα τα βιβλία μου, θα έγραφα τα θεατρικά μου, θα γύριζα τις ταινίες μου και σε τακτά ολιγόωρα διαλείμματα θα γνώριζα καινούριους πολιτισμούς. Τι άλλο να θέλει κάποιος;

Αντ’ αυτού κάθομαι σε ένα δυάρι στην λεγόμενη Αγλαντζιά (ονομασθείσα έτσι λόγω της απέραντης ομορφιάς της εικάζω, τι να σου πω…), και συζητώ για το αν θα λυθεί το Κυπριακό, αν θα μας φαν’ οι Τούρκοι με την υπογραφή μας ή χωρίς την υπογραφή μας. Ακολουθώ ένα οχτάωρο διόλου συναρπαστικό και σκαρφίζομαι πατέντες να ξεφύγω από το χωρκατιλλίκι που με περιβάλλει. Έχω σιχαθεί και το τελευταίο μόριο οξυγόνου αυτής της χώρας.

Θέλω να τα παρατήσω όλα και να πάω να ανοίξω ένα φούρνο στην Ισπανία. Ή στην ιταλική επαρχία. Φούρνο κανονικό, σαν αυτό του Ζορπά και της Πανδώρας. Ξέρεις ότι το κόνσεπτ του φούρνου είναι το απόλυτο χρυσορυχείο στο εξωτερικό; Είδες εσύ ποτέ σου στην Ιταλο-Ισπανία φούρνους κυπριακού τύπου; Με ζεστές τυρόπιτες, με ωραία ψωμιά, με φτηνά γλυκά που να λειτουργούν επί 24ωρου βάσεως; Όχι. Δεν είδες. Ιδού η ευκαιρία μας! Και επειδή εμένα όσο σπούδαζα και όσο ταξίδευα σ’ αυτές τις χώρες, ο φούρνος μου έλειπε, αν ποτέ αποκτήσω τα μπολς και πετάξω μαύρη πέτρα πίσω μου, αυτό θα κάνω. Θα γίνω φούρναρης!

Θα αφήσω μουστάκι και κοιλιά, θα πλέξω και τα μαλλιά της Μπρέντας σε κοτσίδες γύρω από τα αφτιά της, θα φορέσουμε τις ποδιές μας και θα γίνουμε δυο ευτυχισμένοι φουρνάρηδες στα ευρωπαϊκά λαγκάδια. Θα χτίσουμε κι ένα μικρό, ξύλινο σπίτι στο λιβάδι, θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας όπως τους αξίζει και θα γλιτώσουμε από όλο αυτό το κιτς συρφετό.

Δεν θέλω να ακούω άλλο για τον Ακκιντζί, ούτε για τον Ερντογάν, δεν θέλω να ακούω για το Ισλαμικό Κράτος, για το Ισραήλ, για το νερό από την Τουρκία, για τους Κυπραίους που «θέλουν λύση» και για τους Κυπραίους που «δεν θέλουν λύση», ο Θεός όλους να τους παραλύσει! Μισώ τον Τσίπρα και τον Σύριζα. Μισώ το ΑΚΕΛ. Μισώ όσους με πρήζουν με τις εκκλησίες και τον Αρχιεπίσκοπο, και όσους συζητούν για τον αφορισμό του Πιτσιλλίδη. Δεν θέλω να βλέπω κυπριακές σειρές στην τηλεόραση, ούτε την Αριστοτέλους και τις ηλίθιες των καλλιστείων. Δεν θέλω να ακούω για χωρκάτες οπαδούς στα γήπεδα που σκοτώνονται μεταξύ τους, αλλά που για κάποιο περίεργο λόγο δεν εξαλείφονται και ποτέ να ησυχάσουμε. Δεν θέλω να ακούω τίποτε.

Θέλω να ανοίξω ένα φούρνο. Κι αν δεν τον ανοίξω στο εξωτερικό, να τον ανοίξω εδώ, στην υποτιθέμενη πατρίδα. Και να καίω μέσα όλους αυτούς που σιχαίνομαι. Έστω και νοερά. Νοερός δολοφόνος, που λέει και ο Καρβέλας μου στο νέο του άσμα. Να τους καίω στην πυρά, να τους κάνω τυρόπιττες και μετά να τους ταΐζω στους υπόλοιπους. Κυπραίος σε σφολιάτα, Κυπραίος σε κουρού, Κυπραία σε μπουγάτσα, όλοι ένα ευρώ. Να βρουν το τέλος που τους αξίζει!

Θάνατος στους προδότες, θάνατος στη μαύρη μάγισσα, θάνατος είναι η αγάπη όταν μας ενώνει, θάνατος μαύρος, χοντρός και τρισεπαίσχυντος!

Η Μόνη Κριτική Που Με Κόφτει.

Πάνε και οι πρώτες δυο παραστάσεις… Έμειναν άλλες τρεις, το ερχόμενο σαββατοκύριακο. Θέλω να πιστεύω ότι τα πήγαμε καλά σε μέσες άκρες. Και αυτό το κρίνω από το πόσο απόλαυσα εγώ την εμπειρία επί σκηνής. Μπορούσαμε και καλύτερα, ναι, αλλά εγώ ως αυτός που βίωνε το έργο, το ευχαριστήθηκα στο βαθμό του δυνατού. Κι από εκεί κρίνω το εγχείρημα. Οι θεατές μπορεί να έχουν άλλη γνώμη, δεν το εξετάζω τώρα αυτό.

Αλλά ας έρθουμε στο θέμα μας:

Αν ένα πράμα έμαθα μετά από τόσες παραστάσεις στη ζωή μου είναι το πώς να διαχειρίζομαι την κριτική.

Έχω εκπαιδευτεί τόσο καλά, που σπανίως πέφτω έξω μετά από κάθε παράσταση σ’ αυτά που μου λεν οι φίλοι και γνωστοί μου. Και αυτό γιατί πάνω-κάτω, ξέρω πού κινούνται. Ξέρω την αισθητική που κουβαλούν, την κουλτούρα τους, τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, το χιούμορ τους, τη μόρφωσή τους, τη διάθεσή τους, όλα αυτά παίζουν ρόλο στη διαμόρφωση γνώμης. Ακόμη και για ένα θέατρο σαν το δικό μας. Ξέρω αν ο άλλος είναι κατά βάθος ζηλιάρης, αν ήρθε μανικωμένος να μας θάψει, ή αν ήρθε χαλαρός να περάσει ευχάριστα την ώρα του. Ξέρω αν γάμησε το προηγούμενο βράδυ ή αν είναι τσακωμένος με τη γυναίκα του. Όλα αυτά, αντανακλώνται στην κριτική του. Και γι’ αυτό σπανίως επηρεάζομαι από αυτήν. Ξέρω τι θα ακούσω. Και τα θετικά και τα αρνητικά. Ακόμα και αυτούς που στο τέλος θα μου πουν ένα σκέτο «ήταν τέλεια» ή ένα αδιάφορο «μας άρεσε», καταλαβαίνω πότε το λένε γιατί βαρέθηκαν και βιάζονται να φύγουν και πότε μου το λένε επειδή το εννοούν.

Για να τελειώνουμε, εμένα η μόνη κριτική που μ’ ενδιαφέρει είναι αυτή που εμπεριέχει το στοιχείο της «ευγνωμοσύνης» (ξεπίτηδες χρησιμοποιώ τα εισαγωγικά). Θέλω μια φορά να ακούσω ένα «ήμουν χάλια πριν έρθω και μου φτιάξατε το κέφι» ή ένα «μου φτιάξατε τη μέρα γιατί πριν ήμουν ένα μάτσο χάλια». Δεν με ενδιαφέρει να μου κρίνεις το έργο (και ποιος είσαι εσύ, άλλωστε, που θα κρίνεις το έργο του κάθε φτασμένου καλλιτέχνη;) δεν με ενδιαφέρει να κρίνεις τις ερμηνείες μου (ούτε καν αν λέγεσαι Ροζίτα Σώκου – ερασιτέχνης είμαι λέμε), δεν με ενδιαφέρει να μου πεις για τα σκηνικά, την άποψή σου για τη σκηνοθεσία, για τα ευρήματα επί σκηνής, για τον φωτισμό, τον ήχο ή ό, τι άλλο εμφανίστηκε. Με ενδιαφέρει να νιώσω ότι σε διασκέδασα, ότι ήσουν σπίτι και έκοβες φλέβα και το θέατρό μας ήταν το χάιλαϊτ της μέρας σου, ότι πέρασες ωραία, και ότι τα €8 που ξόδεψες για να μας δεις δεν πήγαν στράφι.

Γιατί στο κάτω, κάτω της γραφής, ερασιτέχνες ήρθες να δεις. Όχι μιούζικαλ στο Γουέστ Εντ!

Υμπύ Τύραννος

Τρίτη θεατρο-ανάρτηση στη σειρά, άντεξε αγαπημένε αναγνώστη.

Το πρόβλημα με το φετινό εγχείρημα είναι ότι δεν ξέρω πόσοι θα το κατανοήσουν και πόσοι θα το εκτιμήσουν. Όχι γιατί θα τους πέσει βαρύ, ή γιατί έχει καμιά βαθυστόχαστη υπόθεση. Αλλά επειδή είναι σουρεαλιστικό στον υπέρτατο βαθμό. Είναι ένα έργο στο οποίο τα σκηνικά είμαστε εμείς, τα αντικείμενα είμαστε εμείς, οι ρόλοι είμαστε εμείς, τα πάντα είμαστε εμείς. Δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα άλλο επί σκηνής. Και αυτό δεν ξέρω αν θα το αντέξουν οι φίλοι και οι γνωστοί που θα έρθουν να μας δουν, και οι οποίοι αλλιώς μας έχουν συνηθίσει. Υπάρχει βέβαια και η άλλη αντιμετώπιση, ήτοι: «να έρθουν να το δουν και αν δεν το καταλάβουν να παν να ανοίξουν κάνα βιβλίο», αλλά όπως πολύ ορθά κατάλαβες, δεν μπορούμε να το πούμε του άλλου αυτό.

Ναι, το έργο είναι κωμωδία, όχι, δεν έχει καμία σχέση με αρχαία τραγωδία και ναι, το «Υμπύ» είναι όνομα, και μάλιστα πολωνικό, γιατί εκεί διαδραματίζεται το έργο. Στην Πολωνία. Γραμμένο όμως από Γάλλο συγγραφέα, τον Ζαρί, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Αν και παμπάλαιο, εντούτοις διαθέτει πολλά σύγχρονα στοιχεία, εξ ου και το παίζουμε. Πολλά «κουφά» μαζεμένα, θα μου πεις. Ε, τι να κάνουμε τώρα, εκεί έγκειται όλη η γοητεία του έργου. Οι του χώρου ενθουσιάζονται με την επιλογή μας. Κάτι παραπάνω θα ξέρουν. Εγώ πάντως, όταν διάλεξα αυτό το έργο το έκανα επειδή η πρώτη ατάκα του κειμένου ήταν «σκρατά κι απόσκρατα». «Για εμάς είναι γραμμένο αυτό το έργο» σκέφτηκα. Και γι αυτό το πρότεινα.

Κάνουμε μέρα παρά μέρα τέσσερις ώρες πρόβα. Μετά τη δουλειά. Είμαι πτώμα αυτές τις μέρες. Μπαίνω σπίτι μόνο για να κάνω ντους και να κοιμηθώ. Θέλω διακοπές. Μόλις τελειώσουμε και ξεμπερδέψουμε θα κλειστώ στο σπίτι και θα κάνω τρεις μήνες να ξαναβγώ. Θέλω να ηρεμήσω και να επικεντρωθώ σε άλλους στόχους. Θέλω να κάνω παιδί, θέλω να αρχίσω ξανά κολύμπι και Ισπανικά, θέλω να δω όλες τις αμερικάνικες σειρές που εκκρεμούν στα favourites μας, θέλω να λιώσω μπροστά στον υπολογιστή, θέλω να φτιάξω έναν οικογενειακό προγραμματισμό σε βάθος ετών. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν προλαβαίνω πλέον. Στο τρέξιμο και τη ζούλα όλα, δεν συνειδητοποιώ πότε περνά ο καιρός.

Α, βγήκαν χθες και τα αποτελέσματα των αναλύσεών μου. Την έριξα τη χοληστερίνη. Στο 200 πήγα, από 270. Χάνοντας δέκα κιλά. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να χαλαρώσω και να το ρίξω πάλι στις πίτσες και τις τυρόπιτες, που ήταν για μένα ο παράδεισος. Αλλά το χάρηκα, γιατί τουλάχιστον ο στόχος επετεύχθη. Να πέσω λίγο κάτω από το 200 θέλω τώρα, και όλα πρίμα. Με δικαίωσε η διαδικασία της δίαιτας, γιατί απέδειξε γι άλλη μια φορά την ορθότητα των πολιτικών μου πεποιθήσεων. Αν μπεις στο μνημόνιο και το εφαρμόσεις, μια χαρά βγαίνεις απ’ αυτό, και αν έχεις το νου σου παραμένεις υγιής για το υπόλοιπο της ζωής σου. Εγώ τα σκάτωσα με τη διατροφή μου, εγώ κάλεσα την τρόικα, εγώ την έδιωξα, και εγώ κάνω φρέσκο ξεκίνημα. Γιατί όταν αυτό καλούνται να το εφαρμόσουν οι λαοί γίνονται όλα κώλος και φταίει η κακιά η τρόικα, παρά ο κακός μας εαυτός, είναι απορίας άξιον και αποδεικτικό της μαλακίας που μας δέρνει. Η γιαγιά μου, ας πούμε, επιμένει να αποκαλεί τη διαιτολόγο μου "στριμμένη" και "αχάπαρη", επειδή μου έκοψε τα μακαρόνια, τα τυριά και τα τηγανιτά, αλλά ουδόλως της φταίω εγώ που τα χλαπάκιαζα. Αυτή είναι η νοοτροπία του Έλληνα, πάρε και κατάλαβε. 

Σε άλλα νέα, βγάζει καινούριο δίσκο η Βίσση μου αυτές τις μέρες και είμαι ενθουσιασμένος. Ωραίος θα είναι ο χειμώνας. 

  

Α, ναι, η ανάρτηση αποσκοπούσε στο να σας καλέσω στο θέατρο. Κοπιάστε, τι περιμένετε; Παραστάσεις στις 17,18,23,24 και 25 Οκτωβρίου, στις 8:30, στις Αποθήκες του ΘΟΚ στα Λατσιά (απέναντι από το Super Home Center), και για κρατήσεις στο 99322952. Θα χαρώ να τα πούμε. 

10 Χρόνια Θεατρική Φαγούρα - Μέρος Β'

(Συνέχεια από χθες)

2011 – Συμπέθεροι Απ’ Τα Τίρανα.

Οι ‘Συμπέθεροι’ ήταν η πιο άρτια παράσταση που έπαιξα ποτέ. Ήταν κορυφή από κάθε άποψη. Κατ’ αρχάς είχε ένα σενάριο άπιαστο, επική ατάκα, που και άσχημα να την έλεγες, έβγαζε τρομερό γέλιο. Δεύτερον, οι ηθοποιοί ήταν όλοι ένας κι ένας. Άψογοι στον ρόλο τους, διότι ήταν ραμμένος πάνω τους. Δεν είχαμε ούτε έναν που να τον θεωρούσα «λίγο». Ούτε έναν για τον οποίο να ντρέπομαι, όπως συνέβαινε παλιότερα. Θεωρώ ότι στο είδος του δεν υπάρχει ανώτερη κωμωδία και ματαίως ψάχνουμε σήμερα να βρούμε κάτι καλύτερο ώστε να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας.

2012 – Δυόμιση Φόνοι Κι ένα Μπουλντόκ.

Αυτή ήταν άλλη μια υπέροχη παράσταση, από τις λίγες που αντέχω σήμερα και παρακολουθώ εξ ολοκλήρου στο βίντεο. Παρόλο που για να ανεβεί πέρασε από σαράντα κύματα, διά μέσου Σκύλας και Χάρυβδης, εντούτοις στο τέλος καταφέραμε και το ανεβάσαμε. Το πρόβλημα ήταν ότι, αρχίσαμε να προβάρουμε το έργο και ξαφνικά μάθαμε ότι ένας επαγγελματικός θίασος θα ανέβαζε το ίδιο έργο, την ίδια περίοδο με εμάς. Λόγω του ότι εμπλέκονται θέματα πνευματικών δικαιωμάτων εμείς θα έπρεπε να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια και ήταν κρίμα να πάει χαμένος τόσος κόπος μηνών. Αναγκαστήκαμε να παρατείνουμε την πρεμιέρα ώστε να μην υπάρξει πρόβλημα κι αυτό προκάλεσε επιπλέον άγχος και εκνευρισμό. Στο τέλος όλα καλά, όμως. Έγιναν κι άλλα τότε, εντάσεις και παρεξηγήσεις, αλλά ποιος ασχολείται μετά από τόσο καιρό.

2013 – Ξύπνα Βασίλη.

Μπορεί πολύς θεατρόκοσμος να σνομπάρει τον Ψαθά, αλλά ξέρεις πόσοι ήρθαν να μας πουν ότι ο ‘Βασίλης’ ήταν μια από τις καλύτερές μας παραστάσεις; ΟΚ, ο Φανφάρας ό, τι και να πεις, προκαλεί γέλιο από μόνος του, εγγυημένα. Αλλά, αυτό το έργο με έκανε να αντιληφθώ άλλη μια φορά, πόσο αγαπά ακόμα ο κόσμος τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Ήταν και το πρώτο μου σκηνοθετικό εγχείρημα μαζί με τον κουμπάρο μου, που έπαιζε τον Βασίλη. Ο ρόλος του Φανφάρα ήταν μικρός σε έκταση και έτσι βαριόμουν πολύ στα παρασκήνια (έπαιζα μόνο λίγο στην αρχή και λίγο στο τέλος). Παρόλα αυτά, η περούκα και ο μανδύας, τα έβγαλαν τα λεφτά τους σε χάχανα και με το παραπάνω.

2013 – Μικροαστικό Δίκαιο.

Και φτάσαμε αισίως στην τελευταία παράσταση. Αυτήν που βραβεύτηκε από τον ΘΟΚ, ως η καλύτερη παράσταση του φεστιβάλ εκείνης της χρονιάς. Και η οποία παράσταση ήταν για μένα η χειρότερη εμπειρία απ’ όλες, μιας και η διαδικασία διόλου απολαυστική δεν ήταν, και οι πρόβες είχαν καταντήσει αγγαρεία παρά διασκέδαση. Περασμένα ξεχασμένα που λέει και η Καιτούλα, αλλά να αποδίδουμε και τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, βεβαίως, βεβαίως. 

Ποίο ήταν το δικό σου αγαπημένο;

10 Χρόνια Θεατρική Φαγούρα

Πλησιάζει η πρεμιέρα μας στις 17 του Οκτώβρη και εμένα η καθημερινότητά μου μονοπωλείται από πολύωρες πρόβες οι οποίες μπορεί να είναι κουραστικές μεν, μα συντείνουν στην ανάταση της διάθεσής μου, δε. Η κούραση, ο εκνευρισμός και οι πλάκες είναι αυτά που σμιλεύουν τις παρέες και χαίρομαι ιδιαίτερα που γι άλλη μια χρονιά αυτό το σμίλευμα καθιστά τις θεατρικές ομάδες την ουσιαστική μου οικογένεια.

Φέτος κλείνω αισίως δέκα παραστάσεις από τότε που επέστρεψα στην Κύπρο. Εάν ενθυμάσαι, όταν το 2007 η φίλη μου η Μαριλένα μου πρότεινε να παίξω τον ρόλο του Ισπανού στο ‘Μόλις Χώρισα’, μόνο που δεν την είχα βρίσει. Ήμουν μόνιμα νευριασμένος τότε, λόγω του ότι είχα επιστρέψει στην πατρίδα και δεν μπορούσα να χωνέψω πως άφησα πίσω μου τα φοιτητικά μου χρόνια. Το ένα μου βρομούσε, το άλλο μου ξίνιζε. Τόσα χρόνια μετά, βεβαίως, λίγα έχουν αλλάξει. Τελικά πείστηκα να παίξω τον Ισπανό και έκτοτε δεν έλειψα ούτε μια χρονιά. Πολλοί με έχουν ταυτίσει με το ερασιτεχνικό θέατρο, ειδικά οι φίλοι και γνωστοί με τους οποίους σπανίως βρισκόμαστε, και οι οποίοι όποτε βρεθούμε, μόνο γι αυτό με ρωτάνε.

Ας κάνουμε μια αναδρομή, όμως, σ’ όλες αυτές τις παραστάσεις μέσα από φωτογραφίες:

2007 – Μόλις Χώρισα.

Ήταν η πρώτη μου απόπειρα. Είχα μικρό, αλλά αβανταδόρικο ρόλο. Ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα τη δύναμη της έκθεσης στο κοινό. Μια φορά περπατούσα στη Λάρνακα, στις Φοινικούδες, και με προσέγγισε ένα ζεύγος ηλικιωμένων ενθουσιασμένοι, ρωτώντας με «αν ήμουν εκείνος που έπαιζε τον Ισπανό!» Απίστευτο το τι μπορεί να συγκρατήσει ένας νους. Είχαμε παίξει στο θεατράκι του ΡΙΚ, το οποίο τότε φάνταζε συμπαθητικό, μα όταν βλέπω σήμερα την ταινία, το βρίσκω άθλιο από κάθε άποψη. Υποκριτικά, αν και είχαμε λάβει καλές κριτικές σαν ερασιτέχνες, σήμερα πιστεύω ότι προοδέψαμε όλοι σε αισθητό βαθμό και είμαστε σαφώς σε άλλη κλάση.

2008 – Το Σώσε.

Αυτό ήταν το χειρότερο έργο που έπαιξα ποτέ. Ήταν ο ορισμός του ερασιτεχνισμού με την κακή έννοια. Το έργο ήταν αγγλικό και τόσο το χιούμορ του, όσο και η ατμόσφαιρά του, δεν είχαν αποδοθεί σωστά. Πάνω απ’ όλα όμως, έφταιγε το ότι ο μισός θίασος δεν ταίριαζε με τον υπόλοιπο μισό. Δεν καταφέραμε να γίνουμε φίλοι, δεν «τους πηγαίναμε» (εγώ τουλάχιστον, για να μην μιλώ εξ ονόματος όλων), επίσης δεν κρατήσαμε καμία επαφή μετά την παράσταση και όλη αυτή η αμηχανία ήταν αισθητή και στην συνεργασία. Κλισέ, αλλά ισχύει. Αν η ομάδα δεν είναι αγαπημένη, χέσε μέσα.

2009 – Αναμείνατε Στο Ακουστικό Σας.

Αυτή ήταν η πρώτη παράσταση με τη θεατρική ομάδα των Δικηγόρων. Ήταν καλή παράσταση κατά γενική ομολογία. Είχε δυο – τρεις δυνατές σκηνές με αποκορύφωμα αυτήν του phone sex, η οποία θα μπορούσε να είχε στηθεί και καλύτερα. Δεν βαριέσαι… Σήμερα θα άλλαζα σίγουρα τα σκηνικά, τα οποία ήταν δανεικά και κατά τη γνώμη μου ακαλαίσθητα. Το 2009 ήταν γενικά μια λυπητερή χρονιά για μένα. Το γεγονός ότι δεν την ενθυμούμαι ευχάριστα, έχει επηρεάσει και τις αναμνήσεις μου απ’ το συγκεκριμένο έργο.

2009 – Τα Μωρά Τα Φέρνει Ο Πελαργός.

Και συνεχίζω: Αυτή η παράσταση ανέβηκε λίγες βδομάδες πριν πάθω το καρδιακό. Ως εκ τούτου, σήμερα δεν θυμάμαι τίποτα απ’ αυτή την παράσταση. Βλέπω τις φωτογραφίες και έχω κενά μνήμης. Δεν μου έμεινε κάποια αίσθηση, ούτε κάποια καλή ή κακή ανάμνηση απ’ αυτό το έργο, του οποίου ανάθεμα κι αν θυμάμαι να σου εξιστορήσω την υπόθεση. Απλά ξέρω ότι συμμετείχα. Πέραν τούτου, τίποτα. Μαύρο. Α, ναι, αυτή η παράσταση διακρίθηκε και στο Φεστιβάλ του ΘΟΚ. Μπήκε, δηλαδή, μέσα στα πέντε πρώτα. Γιατί τότε στο φεστιβάλ του ΘΟΚ δεν υπήρχε νικητής, παρά μόνο διακριθέντες. Μην κοιτάς σήμερα που υπάρχει μέχρι και βραβείο καλύτερου αντρικού και γυναικείου ρόλου και γίναμε σαν την απονομή των όσκαρς…

2010 – Λεφτά Με Τη Σέσουλα.

Αυτή είναι η αγαπημένη μου παράσταση. Γιατί εδώ γνώρισα τη Μπρέντα. Το έργο, σαν έργο, δεν έλεγε και τίποτα. Επρόκειτο για άλλη μια αγγλική σάχλα, απ’ αυτές που ανοίγουν πόρτες, κλείνουν πόρτες και γίνονται μπερδέματα, τύπου παράστασης Τσιβιλίκα στο Δελφινάριο του ‘80. Όταν το είχα πρωτοδιαβάσει, να φανταστείς, έλεγα ότι ντρέπομαι να καλέσω κόσμο να δει αυτό το πράμα. Εν τέλει, όχι μόνο το αγάπησα, αλλά τολμώ να πω ότι θα το ξανάπαιζα. Τόσο πολύ. Σ’ αυτό το έργο δέθηκε ουσιαστικά η ομάδα των Δικηγόρων. Με αυτό το έργο πήγαμε τουρνέ στη Ρόδο και παίξαμε με τον εκεί θεατρικό Σύλλογο των Δικηγόρων και γενικότερα, επειδή ήταν και πολυπληθές και είχαμε 12 άτομα επί σκηνής, η όλη κατάσταση παρέπεμπε σε σχολική εκδρομή. Λοτς-οφ-φαν!

Τα υπόλοιπα αύριο...

Η Επιστροφή Των Muppets

Αυτές τις μέρες ο ενθουσιασμός μου πηγάζει από μια αναπάντεχη τηλεοπτική επιστροφή, η οποία ακούει στο όνομα: «The Muppet Show».

Αν δεν το πήρες ακόμα είδηση, το αμερικανικό ABC επανέφερε το θρυλικό σόου στο prime time, από τότε που η Ντίσνεϊ αγόρασε τα δικαιώματα από τους υιούς του μακαρίτη, του Jim Henson. Η εταιρεία γύρισε δύο ταινίες τα τελευταία τέσσερα χρόνια με μια σχετική επιτυχία και τώρα αποφάσισε να μοστράρει εβδομαδιαία επεισόδια, ώστε να «κτίσει» εκ νέου φανατικό κοινό. Την περάτωση του εγχειρήματος διάβασα ότι  ανέλαβαν οι σεναριογράφοι του Big Bang Theory, οπότε όλοι ελπίζουν σε κάτι εξαιρετικό.

Είδα τα πρώτα δύο επεισόδια και ενθουσιάστηκα, παρόλο που στην Αμερική άρχισαν ήδη να μετρούν αντίστροφα για το κόψιμο του σόου. Χαλάστηκαν οι τηλεθεατές, επειδή το νέο Muppet Show προσαρμόστηκε στο σήμερα, δεν χαρακτηρίζεται από νοσταλγία για τα τέλη του ’70 όπου γεννήθηκε το σόου, και θεωρούν το ενήλικο χιούμορ της σειράς απρεπές. Χαρακτηριστικά, ένα σάιτ έγραψε ότι το νέο Muppet Show "βιάζει την παιδική μας ηλικία" - άκου τώρα μαλακίες. 

Τα Muppets ανέκαθεν είχαν ενήλικο χιούμορ, εξ ου και η επιτυχία τους. Προσωπικά, αν και λατρεύω οτιδήποτε έχει να κάνει με 80ς nostalgia, δεν θα ήθελα να ξαναδώ τον Κέρμιτ να παρουσιάζει από το θέατρο με την κόκκινη βελούδινη κουρτίνα, ούτε τους γέρους να σχολιάζουν από τα θεωρεία. Όταν τα επιθυμώ αυτά, μπαίνω στο Youtube και τα ανασταίνω. Το ζήτημα είναι οι χαρακτήρες να προσαρμοστούν στο σήμερα ώστε να τους ανακαλύψουν οι νεότεροι, να τους αγαπήσουν όσο εμείς, και να περάσουν στην αιωνιότητα. 

Και εδώ που τα λέμε, σιγά την αλλαγή. Επειδή, δηλαδή, ξέφυγαν από το παραδοσιακό θέατρο και τώρα δουλεύουν στο κανάλι; Η φιλοσοφία πάνω-κάτω είναι η ίδια. Η μις Πίγκυ παραμένει πρωταγωνίστρια, περιστρέφονται και πάλι όλα γύρω της, όσο πάω την αγαπάω και περισσότερο αφού το θυμικό της και το στιλ της είναι ίδιο με της Μπρέντας μου, και δεν έχω καλύτερο από το να παρακολουθώ τις περιπέτειές της. Ο Κέρμιτ μπορεί να χώρισε απ’ αυτήν, αλλά όλοι ξέρουμε ότι στο τέλος και πάλι θα τα ξαναβρούν και θα παντρευτούν, όπως γίνεται άλλωστε σε όλες τις ταινίες των Muppets.

Θέλω πάρα πολύ να «πιάσουν» τα νέα Muppets. Αξίζουμε εμείς οι παλιοί να έχουμε συνέχεια στα χρόνια που ήμασταν τόσο χαρούμενοι και αξίζει στους νεότερους να απαλλαγούν από τις αηδίες που τους ταΐζουν σήμερα ως κινούμενα σχέδια, που είναι ν’ απορείς τι είδους παρακαταθήκη τους κληρονομούν, και τι ζωές τους διαμορφώνουν.