Τελευταίο Τηλεγράφημα

Δεν σου γράφω γιατί δεν έχω και τίποτε το σπουδαίο να σου πω.

Πέρασαν τα γενέθλιά μου, πέρασαν τα Χριστούγεννα, δεν ένιωσα την ανάγκη να επικοινωνήσω οτιδήποτε. Είμαι ήρεμος και περνώ τις μέρες μου απλά, καθημερινά και υπέροχα. Όπως έπρεπε να είναι δηλαδή, όλη μου η ζωή. Κάθομαι στο σπίτι με τη ρόμπα μου και τη σόμπα μου και βλέπω με τον γιο μου ταινίες του Ντίσνεϊ. Βασικά, ο μικρός αποκοιμιέται στα πρώτα είκοσι λεπτά και τις απολαμβάνω μετά εγώ με την ησυχία μου. Παίζουμε στο πάτωμα της κουζίνας με διάφορα παιχνίδια και προκαλούμε φρικαλέα ακαταστασία. Υπό άλλες συνθήκες θα καράφλιαζα εξ αιτίας του ψυχαναγκασμού μου να είναι όλα εντάξει, αλλά φέτος καρφί δεν μου καίγεται. Έγινα κι εγώ δυο χρονών μωρό αυτές τις μέρες και το τραβώ όσο πάει.

Κατάντησα κουραστικός να επαναλαμβάνομαι, αλλά it’s all about him, people. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από αυτό το μπαρμπουνάκι. Δεν με νοιάζω. Στα γενέθλιά του χαίρομαι πιο πολύ από ό, τι στα δικά μου. Στα Χριστούγεννα η έγνοια μου ήταν να περάσει εκείνος τέλεια, να τον φιλήσω τόσες φορές ώσπου να διαπεράσω τα μάγουλά του. Αυτά μόνο μετρούν πλέον.  

Το 2017 ήταν όλο έτσι. Δεν έκανα τίποτα για μένα και όμως ήταν σαν να ήταν όλο για μένα. Ούτε ταξίδι στο εξωτερικό έκανα, ούτε θέατρο έπαιξα, από φίλους και γνωστούς χάθηκα. Άλλαζα πάνες, τάιζα και έλουζα, γέρασα και χάλασα - κι άλλο- εμφανισιακά. Αλλά είναι πιο ωραία. Αγχώνομαι που οι πόνοι στη μέση εμφανίστηκαν, που νιώθω να κατεβάζω κήλη, αγχώνομαι γενικώς που παίρνω την κατρακύλα, αγχώνομαι που πλέον θα ζω μέσω του, αλλά έτσι δεν είναι για όλους;

Καλά να περάσετε αυτές τις μέρες.

Τα ξαναλέμε με νεύρα όταν ξαναμπούμε στη ρουτίνα. 

Καλό 2018!

Σελιδοδείχτης 2017

Έχω βάλει στόχο να διαβάζω 12 βιβλία τον χρόνο. Ένα κάθε μήνα.

Για άλλους 12 βιβλία μπορεί να είναι λίγα, για μένα είναι πολλά. Δύσκολα συγκεντρώνομαι στο διάβασμα, κι αν ο μύθος δεν «γαμεί», δεν αντέχω να διαβάσω πάνω από 20 σελίδες την ημέρα. Αν πρόκειται, όμως, για «έπος» μπορεί να το διαβάσω όλο σε δυο μέρες. Καταλαβαίνεις, τέτοια φαινόμενα σπάνια συμβαίνουν. Φέτος, λόγω μωρού και αχαλίνωτου baby sitting, έπιασα τον στόχο των 12 βιβλίων, αν και θα μπορούσα να είχα διαβάσει πολύ περισσότερα (παράτησα 2-3 στη μέση γιατί δεν άντεχα).

Ιδού το δωδεκάθεο:

Πόσο μου αρέσει να βλέπω τα χρώματα των εκδόσεων παραταγμένα έτσι, στη βιβλιοθήκη. 

Πριν παρεξηγηθώ, και εκτεθώ ανεπανόρθωτα, να σου δικαιολογήσω την παρουσία του Πάολο Κοέλιο μέσα στη ντουζίνα. Το πήρα δωρεάν από το Public επειδή είχα ξεπεράσει ένα όριο αγορών στην κάρτα μου, εντάξει; Τον Κοέλιο τον σιχαίνομαι (εντάξει έγραψε και δυο καλά), αλλά γενικά θέλω να καεί ζωντανός στην πυρά, και η βιογραφία της Μάτα Χάρι αποτελεί τέλεια αφορμή για κάτι τέτοιο. Νομίζω ήταν το χειρότερο βιβλίο που διάβασα ποτέ, καλύτερα να διάβαζα τις Τηλεώρες. Περισσότερα θα μάθαινα. Αυτά, για να εξηγούμαι.

Καθώς βλέπεις, αποπειράθηκα να διαβάσω και το μυθιστοριακό εγχείρημα της Έλενας Ακρίτα,  την Μπλε Πολυκατοικία, την οποία Ακρίτα όταν καταφέρνω να διαχωρίσω από την αριστερή της ταυτότητα είμαι άξιος να κάθομαι και να τη χαζεύω να μιλά για ώρες. Γοητεύομαι τόσο πολύ από την ευφράδεια και το λέγειν της, μακάρι να είχα 1% από αυτό. Το βιβλίο της δεν είναι κακό για τα ελληνικά δεδομένα. Μια χαρά είναι, αλλά θυμίζει λίγο «βέρα στο δεξί» στο πιο μυστήριο, στο πιο σκοτεινό. Φυσικά, είναι μπολιασμένο με άφθονο Πολυτεχνείο, πασπαλισμένο με αντίσταση στη χούντα και τον φασισμό, και γενικότερα με όλα αυτά τα αριστερά κλισέ του συρμού που εκφράζει κατά κόρον τελευταίως και στα κοινωνικά δίκτυα καθιστώντας εαυτόν από αγαπημένη τηλεοπτική περσόνα σε αντιπαθητική, αριστερή σκέτο.

Το Κορίτσι Με Το Τατουάζ μου πήρε 12 χρόνια να το ανακαλύψω κι αυτό χάρη σε μια φίλη που μου το πρότεινε. Γενικότερα δεν τα πάω καλά με τους Σκανδιναβούς συγγραφείς. Τα σκανδιναβικά ονόματα και τοποθεσίες είναι τόσο δύσκολα και δυσανάγνωστα που ο εγκέφαλός μου αδυνατεί να τα ξεχωρίσει και να καθορίσει ποιος είναι ποιος. Ε, ναι ρε φίλε, δεν γίνεται να λένε τη λεωφόρο «Βασαγκάταν» και εγώ να πρέπει να το καταπιώ χωρίς να ερεθίσω τον λαιμό μου και τα μάτια μου. Μακριά από τους Σκανδιναβούς, λοιπόν. Δυο φορές δοκίμασα να διαβάσω Jo Nesbo και τα παράτησα στα μισά. Με αυτό το ιστορικό, δεν διανοούμουν να δοκιμάσω το Κορίτσι με το Τατουάζ. Κακώς, γιατί είναι ένα από τρία καλύτερα που διάβασα φέτος, αλλά από ό, τι κατάλαβα πρόκειται για βιβλίο αντάξιο του Κώδικα Ντα Βίντσι, απ’ αυτά που έχει διαβάσει όλος ο κόσμος δηλαδή, και εγώ μόλις τώρα το πήρα χαμπάρι - ντροπή. Υπέροχο βιβλίο αδιαμφισβήτητα. Είδα και τη σουηδική ταινία καθώς μου προτείνατε. Θα δω και την αμερικάνικη αργότερα.

Για τον Ταξιδιώτη Δίχως Αποσκευές σου είχα γράψει τις εντυπώσεις μου τον περασμένο Ιανουάριο. Αν ανατρέξεις στο ιστορικό του μπλογκ θα δεις ότι δεν άντεχα να περιμένω τον φετινό Δεκέμβριο για να στο προτείνω. Είχα πάθει εθισμό και πώρωση. Πήγα κι αγόρασα άλλα δυο βιβλία του ιδίου συγγραφέα και διάβασα ήδη το ένα, αλλά δεν λέει και πολλά μπροστά στο πρώτο. Όπως επίσης δεν λέει και πολλά και το καινούριο του Τζον Βέρντον με τίτλο Η Λίμνη Των Λύκων. Είναι το πέμπτο του συγγραφέα και κυμαίνεται στην ίδια λογική με τα υπόλοιπα. Αν διάβασες τα πρώτα δύο, μην ζορίζεσαι, είναι σαν να το διάβασες κι αυτό.

Και τώρα, ήρθε η ώρα να σου προτείνω το αγαπημένο μου βιβλίο για φέτος. Ένα βιβλίο που δεν περίμενα καθόλου να μου αρέσει και τελικά το αποθέωσα. Ένα βιβλίο που βαριόμουν να το αρχίσω και τελικά το διάβασα μέσα σε δυο μέρες. Τη Θεία Τούλα. Μία ισπανική νουβέλα του Μιγκέλ ντε Ουναμούνο. Μα, τι να σου πω τώρα! Η Θεία Τούλα κινείται στο πνεύμα της δικής μας Λωξάντρας ή της Φόνισσας του Παπαδιαμάντη. Μία θεία που είχε φοβία με το σεξ και παρόλο που ήταν ερωτευμένη προτίμησε να προξενέψει τον αγαπητικό της στην αδελφή της παρά να τον παντρευτεί η ίδια. Η αδελφή της πεθαίνει σύντομα μετά την γέννα των παιδιών της και η θεία Τούλα αναγκάζεται να μεγαλώσει τα ανίψια της σαν παιδιά της. Παρόλα αυτά, αρνείται να παντρευτεί τον μεγάλο της έρωτα και κουνιάδο της, ασχέτως αν εκείνος ακόμα την ποθεί κι ασχέτως αν επί της ουσίας έγινε μάνα στα παιδιά του. Το ίδιο πράττει αργότερα και με τα εγγόνια της, και πάει λέγοντας. Δεν είναι καμιά συγκλονιστική ιστορία. Αλλά αν θέλεις να χαρείς λεκτικό πλούτο και να εξερευνήσεις μία καθόλα ιδιόρρυθμη προσωπικότητα που στο τέλος τη νιώθεις συγγενή σου, αυτό είναι το βιβλίο.

Η θεία Τούλα, που κανονικά λέγεται Χερτρούδις ήταν ουσιαστικά μία αυταρχική γυναίκα που αναγκάστηκε να κτίσει αυτό το σιδηρούν προσωπείο για να καλύψει τις φοβίες της, τα πάθη της και τις ανασφάλειές της. Ο αυταρχισμός της όμως, είναι τόσο παιδικός που στο τέλος την αγαπάς γι’ αυτόν. Μου θύμισε σε άπειρα σημεία τη γιαγιά της Μπρέντας από την πλευρά του πατέρα της, την οποία αγαπώ. Μπορεί να μην έχει καμία σχέση με την ιστορία της Χερτρούδις, αλλά σαν τύποι και συμπεριφορά είναι οι ίδιες. Όσο διάβαζα αυτό το βιβλίο ήταν σαν να την άκουγα. Μπορεί εν τέλει γι’ αυτό και να μου άρεσε.

Αυτό το κείμενο συμπίπτει δυστυχώς με την επιδείνωση της υγείας της γιαγιάς της Μπρέντας. Περαστικά της με όλη μου τη ψυχή. Είναι μακράν η πιο αγαπημένη μου προσωπικότητα από το σόι της γυναίκας μου.

Και για να μην τελειώσουμε λυπημένα…

Ένα μπλοκμπάστερ στο κομοδίνο μου. Καλά θα μας μπει το 2018.

  

Στη Θεία Πωλίνα Και τον Θείο Μπίγαλη

Η σταθερή και μάταιη προσπάθειά μου να αναβιώσω την ευτυχία της παιδικής μου ηλικίας και εφηβείας εστέφθη και χθες βράδυ με παταγώδη αποτυχία κατευθείαν από την αρπαχτή του Μπίγαλη και της Πωλίνας στη Λευκωσία, στο Down Town Live.

Τους αγαπώ και τους δύο. Η Πωλίνα με μεγάλωσε, ο Μπίγαλης μου έμαθε τα κόλπα.

Δεν περίμενα θαύματα. Ήξερα ότι έχουν περάσει τα χρόνια. Ειδικά ο Μπίγαλης του οποίου η εμφανισιακή αλλαγή είναι σχεδόν… άβολη. Αλλά παρακολουθώντας τη Βίσση η οποία είναι της ίδιας γενιάς και μια χαρά στέκεται, για να μην πω διακατέχεται ακόμα από ενέργεια τριαντάρας, περίμενα ότι η νύχτα θα κυλούσε συμπαθητικά. Κάπως έτσι κύλησε, αλλά υπήρξαν και οι σουρεάλ στιγμές που κοιταζόμασταν με ύφος «τι γυρεύουμε εμείς εδώ μέσα».

Ο Μπίγαλης ομολογώ ότι παρόλο το γήρας ακόμα σώνει. Πηδούσε πάνω κάτω, χόρευε, έκανε αστεία, είχε κέφι. Κάποιες στιγμές έχανε την ανάσα του, αλλά οκ. Τραγουδούσε με συνοδεία υπολογιστή, δεν κατάλαβα αν ήταν playback, πάντως διέκοπτε και μιλούσε με τον κόσμο κατά τη διάρκεια των τραγουδιών οπότε ίσως να είχε απλά φωνητική υποστήριξη στα ρεφραίν. Τον περίμενα χειρότερο γενικά. Στα καλαματιανά, νησιώτικα του στο τέλος απλά μας απογείωσε και κρεμόμασταν από τα μπαλκόνια. Η Πωλίνα από την άλλη ήταν απογοητευτική. Ασταθής φωνητικά, με τόνους και οκτάβες κατεβασμένες, δυσκίνητη και διεκπεραιωτική. Εννοείται ότι συνεχίζει να διαθέτει το μπρίο και το εκτόπισμα που την χαρακτήρισε και εξ αιτίας αυτού την αγαπήσαμε, αλλά γενικά, δεν! Περίμενα πολύ περισσότερα και να φανταστείς δεν την έφαγε η νύχτα, όπως άλλες. Άσε που η επιλογή των τραγουδιών της με ξένισε. Άφησε πίσω «κομμάταρες» όπως την Ανατολίτισσα, Πολύ μιλάς λίγο φιλάς, Κοίτα που θα ξενυχτίσω πάλι, Ωχ, τι καλά, την Πολυθρόνα τη Μπαμπού και το Όλοι τα Παίρνουνε. Τι είπε δηλάδη; Το Μπικίνι και της Σεϋχέλλες; Χαίρω πολύ. Τραγούδησε ζωντανά συνοδεία ενός παρακμιακού αρμονίου που ηχητικά ήταν κάκιστο.

Τους τα συγχωρώ; Φυσικά και τους τα συγχωρώ. Τους ευγνωμονώ αυτούς τους ανθρώπους. Και ήθελα τόσο πολύ να τους ξαναδώ πριν αποσυρθούν ολοκληρωτικά. Αλλά ήταν σαν να πήγαμε στο σπίτι της θείας και του θείου που πιάνουν το μικρόφωνο και τραγουδούν καραόκε σε χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Εντάξει, είχε τη γλύκα του.

Εδώ γέρασα εγώ, δεν θα γερνούσαν αυτοί; Σήμερα εγώ νιώθω ερείπιο. Και κουφός. Η ένταση του ήχου στο μαγαζί ήταν τόσο εγκληματικά ψηλή που σήμερα δεν ακούω τίποτα. Για να καταλάβεις μεταξύ μας μέσα στο κέντρο επικοινωνούσαμε με whatsapp. Το βράδυ ξύπνησα από το βουητό μέσα στο κεφάλι μου και αγχώθηκα ότι μπορεί να κουφάθηκα. Το πρωί είχα πει θα κλείσω ραντεβού στον ωτορινολαρυγγολόγο, αλλά τώρα είμαι καλύτερα οπότε γλιτώσαμε το πενηντάευρ0. «Με τέτοια ακούσματα πώς να μην κουφαθείς;» θα μου έλεγε, και θα ‘χε και δίκιο.

Πάρε μια γεύση από τη βραδιά.

Τρία πράγματα ακόμα. Με εντυπωσίασε η αθρόα προσέλευση και η ανάγκη του κόσμου να επιστρέψει στην nineτίλα. Χόρεύαν, τραγουδούσαν και πορώνονταν όλοι τόσο απενεχοποιημένα, ακόμα και ηλικίες 25-30 που ανάθεμα αν πρόλαβαν να εκτιμήσουν την υπεροχή της τότε εποχής. Χάρηκα που δεν είμαι μόνος.

Σε κάποια τραγούδια οι τραγουδιστές έχαναν τα λόγια. Εντάξει, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Αλλά είχε πλάκα όταν παρατήρησα ότι είχαν μπροστά τους τα λόγια γραμμένα σε χαρτί για ασφάλεια, και ήταν γραμμένα με μαρκαδόρο σε μέγεθος γίγαντα. Έχουμε και πρεσβυωπία, κύριος!

Τέλος, ο Μπίγαλης μου έδωσε μία πληροφορία που δεν γνώριζα. Καθώς τραγουδούσε του «Αιγαίου τα Μπλουζ» είπε με άκρως ειρωνική και σαρκαστική διάθεση ότι το εν λόγω τραγούδι το είχε στείλει στην ΕΡΤ το 1992 για να πάει στη Γιουροβίζιον. Απορρίφθηκε χάριν του «Όλου του κόσμου την Ελπίδα» της Κλεοπάτρας και του Χρήστου Λαγού, το οποίο και ήρθε πέμπτο. Ο Μπίγαλης τόσα χρόνια μετά φαίνεται ότι ακόμα τον πονά η απόρριψη και οι διαδικασίες της ΕΡΤ. Λίγο πολύ τα ίδια έζησε και το 2005 αφού η συμμετοχή του με το  The Light in our Soul για την Παπαρίζου αποκλείστηκε επειδή το τραγούδι είχε δημοσιοποιηθεί έξω από τις προθεσμίες. Εν πάση περιπτώσει και αυτό σε καλό μας είχε βγει αφού εν τέλει κερδίσαμε. Αν κρίνω από το υφάκι του πάντως, ακόμα να τα ξεπεράσει.

Oh well, σήμερα εννοείται περνώ τη μέρα με τα τραγούδια τους. Μα τι ωραίοι που ήταν και οι δύο τότε: 

Κοκορομαχίες

Τα περί ακύρωσης της παράστασης Cock του ΘΟΚ στο χωριό Σωτήρα, φαντάζομαι τα άκουσες, κι αν δεν τα άκουσες, να στα πω εν τάχει. Η εν λόγω παράσταση που αφορά στην κρίση που περνά η σχέση ενός γκέι ζευγαριού επειδή ο ένας εκ των δύο αποφάσισε να πάει με γυναίκα και περνά μια φάση σύγχυσης σεξουαλικής ταυτότητας, λογοκρίθηκε από το Δημοτικό Συμβούλιο της Σωτήρας και ματαιώθηκε.

Την έχω παρακολουθήσει την παράσταση, είναι μια ωραιότατη κωμωδία, που δεν περιέχει τίποτα το σοκαριστικό, εκτός κι αν θεωρείς ότι ένα πεταχτό φιλί στο στόμα είναι τόσο μεμπτό που θα χάσεις και τον ύπνο σου, ασχέτως αν καθιστά εσένα προβληματικόν και όχι το έργο. Εν πάση περιπτώσει, εγώ δεν πρόκειται τώρα να κάτσω να υποστηρίξω την παράσταση, ούτε να γίνω ο δικηγόρος της, γιατί θεωρώ μπανάλ και ξεπερασμένα τα θέματα ομοφυλοφιλίας ούτως ή άλλως εν έτει 2017. Όπως έχω ξαναγράψει στο παρελθόν, για μένα σημασία έχει τι προσφέρεις σε μια κοινωνία και όχι πως απολαμβάνεις τον έρωτα και το σεξ τα οποία είναι αυστηρώς προσωπικά θέματα και δεν μας πέφτει λόγος. Οπότε το να θεωρείται η ομοφυλοφιλία big deal είτε θετικά είτε αρνητικά, εγώ μόνο ως ένδειξη βλαχιάς το εκλαμβάνω κι από τις δυο πλευρές. Και το Pride βλαχιά, και η ομοφοβία βλαχιά. Γενικότερα το να προσδιορίζεσαι κοινωνικά βάσει σεξουαλικών ορμών, επιλογών, αναγκών ή όπως θέλεις πες το, είναι βλαχιά. 

Τούτων λεχθέντων, πάρε και κατάλαβε σε τι χώρα γεννήθηκες. Το Δημοτικό Συμβούλιο Σωτήρας αποφάσισε ακύρωση παράστασης. Δεν μπορούσε να πει όμορφα κι ωραία, ότι η παράσταση θα ανεβεί και αν δεν γουστάρετε μην πάτε, καθίστε στα χωράφια σας και μαζέψετε πατάτες. Το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε να μην επιτρέψει καν την περιοδεία! Φυσικά, όταν εγώ κάθομαι και λέω ότι όλη η επαρχιακή Κύπρος πρέπει να κατεδαφιστεί και να περάσει από πάνω της οδοστρωτήρας, να την ισοπεδώσει, να την εξαφανίσει ωσάν να μην υπήρξε ποτέ, με λέτε «δυστυχή που γεννήθηκα Κύπριος». Ασχέτως αν κάθε μέρα επιβεβαιώνεται ότι το χωρκαθκιόν είναι γονίδιο και μόνο με τον οδοστρωτήρα θα εξαλειφτεί.

Στο πιο πάνω βίντεο του Σίγμα, ο ίδιος ο κατά τα άλλα συμπαθέστατος πλην ενοχικός Δήμαρχος δηλώνει: «παρά να έχουμε επεισόδια, καλύτερα να μην γίνει η παράσταση». Το να καταστείλει τυχόν επεισόδια η αστυνομία, δεν το συζητούμε σαν ενδεχόμενο, βεβαίως, βεβαίως. Γιατί στα κοτέτσια ο όχλος κάνει κουμάντο. Ποια αστυνομία να ξεσηκωθεί τώρα μες τα κρύα για δύο πούστηδες; Αυτή είναι η χώρα σου και η αντίληψη της περί νομιμότητας και δημοκρατίας. Η χώρα που γέμισε τους δρόμους με κυρτώματα προκειμένου να αποτρέπει τις παραβιάσεις του ορίου ταχύτητας, αφού είναι ανάξια να έχει αστυνομικούς να συλλαμβάνουν τους παραβάτες οδηγούς. Η χώρα που γέμισε την αγορά της λαθραία προϊόντα γιατί είναι ανάξια να έχει αστυνομικούς να ελέγχουν τα οδοφράγματα. Η χώρα που αναβάλλει ποδοσφαιρικούς αγώνες γιατί είναι ανάξια να ελέγξει τους χούλιγκανς. Η χώρα του «καλύτερα να μην γίνει κάτι», παρά «να γίνει και να βάλουμε μπελά στο κεφάλι μας». Η χώρα που ο νόμος είναι η φωνή του χωρκάτη. Η προσωποποίηση της μετριότητας. Από την πλατεία Ελευθερίας μέχρι μία παράσταση του ΘΟΚ.

Πόσο χαίρομαι που σας σιχαίνομαι και καθημερινά μου αποδεικνύετε ότι έχω δίκαιο. 

ΥΓ: Γελώ με την ερώτηση του δημοσιογράφου "αν αύριο γίνει μια άλλη παράσταση με θέμα που δεν εγκρίνετε, θα την απαγορεύσετε κι αυτήν;" και την απάντηση του Δήμαρχου "δεν νομίζουμε να ξανασυμβεί". Μετάφραση: "Εν μας παραιτάτε με τα θέατρα σας, είχαμεν τα τζαι που εχτές; Έναν καφέ εν μας αφήκατε να πιούμεν που το πρωί."

Διάφορα Δεκεμβριανά

Διάφορα ελαφρά θα συζητήσουμε σήμερα.

Από το 2014 που μετακόμισα στην Αγλαντζιά (ή στο Πλατύ όπως προτιμούν να αποκαλούν πολλοί μία από τις πιο άσχημες περιοχές της Λευκωσίας για να παρηγοριούνται), ξέκοψα από την υπέροχη και αγαπημένη μου Έγκωμη. Μπορεί να ακούγεται γελοία η χρήση του ρήματος ‘ξέκοψα’ αλλά για τα κυπριακά μέτρα και σταθμά, όπου χρειάζεται να οδηγήσω 45’ εν ώρα αιχμής για να επισκεφτώ το πατρικό μου, ναι, θεωρώ ότι… ξέκοψα. Τόσο πολύ, που όποτε περάσω τα φώτα του Κύκκου νιώθω περίεργα, σαν να επιστρέφω σε κάτι που πρόδωσα. Τέλος πάντων.

Με την Αγλαντζιά δεν ήμουν εξοικειωμένος. Πριν γνωρίσω τη Μπρέντα σπάνια με έφερνε κατά ‘δω κάποια κοινωνική ανάγκη. Το πολύ να πήγαινα στο ΡΙΚ για κάποια παράσταση στο θεατράκι του. Μέχρι εκεί. Στα καφέ, στα περίπτερα της περιοχής δεν βρίσκω ποτέ γνωστούς. Στους δρόμους όταν πάω περίπατο το καλοκαίρι δεν αναγνωρίζω κανέναν. Στα σούπερμάρκετ επίσης. Δεν ξέρω ποιο είναι το σπίτι του καθενός. Δεν έχω ιστορίες να διηγηθώ από ανέμελα χρόνια του Δημοτικού. Τίποτα. Είναι σαν να άλλαξα χώρα. Ακούγεται αστείο, αλλά ισχύει.

Χθες το απόγευμα που η επίσκεψη στον παιδίατρο μας έφερε οικογενειακώς στις παλιές, εγκωμίτικές μου γειτονιές, αποφασίσαμε να συνδυάσουμε το εμβόλιο του μικρού με επίσκεψη στο άλφαμέγα. Και ήταν σαν να επέστρεψε ο ξεριζωμένος πρόσφυγας στο σπίτι του. Σε κάθε διάδρομο έβρισκα και έναν παλιό συμμαθητή. Κυρίες της γειτονιάς που είχα να δω από το Λύκειο. Παλιές μου καθηγήτριες, μητέρες φίλων μου. Φάτσες συμπαθείς και οικείες. Έβλεπαν τον γιο μου και ενθουσιάζονταν. Αρχίζαμε τα τι κάνεις, πώς πας, τα τι ωραία που ξαναβρεθήκαμε. Ωραίος κόσμος! Μην σου πω τι θωρώ στο Μετρό της Αγλαντζιάς κάθε φορά που παώ να ψωνίσω και με πιάσει σαββατιάτικη κατάθλιψη. Την χαρά του κακομάζαλου. Γέροι, γέροι, γέροι, γέροι, γέροι, πεθαμένοι, άστα να πάνε. Αλλά μην τολμήσουμε και πούμε δημοσίως καμιά κουβέντα. Η Μπρέντα θεωρεί τεράστια τιμή το ότι με έκαμε «Αγλαντζιώτη». Το λέω και βγάζω άφθες.

Μην το παίρνεις αψήφιστα και επιδερμικά. Χθες στο άλφαμέγα πέρασα υπέροχα, ήταν σαν να είχε ριγιούνιον η τάξη του Λυκείου μου, σαν να ήμουν σε πάρτι, δεν ήθελα να τελειώσουν οι αγορές. Ε, μετά τα φορτώσαμε όλα στο καπό και γυρίσαμε στην Αγλαντζιά σαν τους νομάδες της ζούγκλας.

«Κάμνεις σαν να σε φέραμε να ζήσεις στα κάτεργα!» την ακούω να λέει από μέσα της γι’ αυτό ας αλλάξουμε θέμα.

Μιας που μπήκαμε ελαφρώς σε νοσταλγική διάθεση, να σου πω ότι χθες ανακάλυψα αυτό το τραγούδι, με τίτλο «eighties». Κυκλοφόρησε το περασμένο καλοκαίρι καθώς βλέπω, αλλά μπορείς να φανταστείς τη σχέση που μπορεί να έχω εγώ με τους Locomondo, γι’ αυτό και άργησε να περιέλθει στην αντίληψή μου. Το τραγούδι είναι καλύτερο όταν το βλέπεις παρά όταν το ακούς, αλλά μην μου πεις ότι δεν έτρεξαν αβίαστα δάκρυα στο σημείο του ευρωμπάσκετ του ’87! Το άκουσα και χθες, το άκουσα και σήμερα, και είχε και τις δύο φορές την ίδια επίδραση πάνω μου.

Εν τω μεταξύ, μπήκε ο Δεκέμβριος ασχέτως αν έξω είναι σαν Οκτώβριος, και έκλεισα τα βιβλία σαν λογιστής. Τα μουσικά βιβλία βεβαίως, βεβαίως. Διαμορφώθηκε επίσημα το Τοπ25 των τραγουδιών που άκουσα περισσότερο στο αυτοκίνητο τη χρονική περίοδο Νοέμβριος 2016 – 2017, και στ0 παραθέτω πιο κάτω. Το 2017 ήταν μια σκατοχρονιά όσον αφορά τη μουσική, δεν βγήκε κανένα τραγούδι για το οποίο να είμαι περήφανος που το ακούω, αλλά σε χρονιά αναβροχιάς ορίστε και το χαλάζι. Να σου πω ότι γενικά δεν ακούω ράδιο, δεν ξέρω τι είναι στη μόδα, και ό, τι βλέπεις είναι αποτέλεσμα τυχαίας ανακάλυψης ή τυφλής πίστης σε συγκεκριμένους καλλιτέχνες. Εκ των υστέρων παρατηρώ ότι περιλαμβάνονται και τραγούδια που σήμερα σιχαίνομαι, αλλά τι να πεις, οι μετρήσεις και οι δείκτες είναι αντικειμενικοί, οπότε αυτά άκουγα, αυτά σου δείχνω. Κλίκαρε πάνω. 

Αύριο, ή μεθαύριο, θα σας πω και για τα βιβλία που διάβασα φέτος.