Όλες Λυπούνται την Έλενα

Ο γυναικείος πληθυσμός που με περιβάλλει θλίβεται τα μάλα επειδή χώρισε η Παπαρίζου. Ανακοινώνει η μία της άλλης την είδηση σοκαρισμένη, σάμπως και χώρισε καμιά φίλη τους. Εδώ ο κόσμος χάνεται, η Αθήνα παραλύει, η Ελλάδα πτωχεύει, εμείς ασχολούμαστε με τον χωρισμό της Παπαρίζου! Έχει πολλή πλάκα όταν το ζεις.

- Χώρισε η Παπαρίζου!

- Πε μου αλήθκεια!

Ορθάνοιχτο το στόμα και το σαγόνι ως το πάτωμα. Τι κρίμα που χώρισε η Παπαρίζου. Λίγο πριν τα 30, πού να βρει άλλον τώρα στα γεράματα; Διότι τα τριάντα είναι και κρίσιμη ηλικία. Ή τον παντρεύεσαι ή χωρίζεις. Αν χωρίσεις, χέσε μέσα. Ώσπου να γνωρίσεις άλλον, να τον εγκρίνεις, να τον συνηθίσεις, να αποφασίσεις να τον παντρευτείς και να σε γκαστρώσει, καλώς τα σαράντα, καλώς την κλιμακτήριο! Πόσο κρίμα η Παπαρίζου!

- Ξέρουμε κανένα καλό παιδί να της γνωρίσουμε;

Εμένα όλοι οι κολλητοί μου έχουν γκόμενα. Ακόμα κι εγώ! Έχω, όμως, έναν πολύ καλό φίλο που χώρισε πρόσφατα, να τον ρωτήσω αν ενδιαφέρεται. Σε προειδοποιώ, όμως, ότι είναι πολύ διανοούμενος. Θα του προξενέψουμε τραγουδίστρια; Δεν είναι καλός ο συνδυασμός. Το επιβεβαίωσε και ο αποτυχημένος γάμος του Φουστάνου με τη Θεοδωρίδου. Τις τραγουδίστριες δεν τις δίνουμε στους επιστήμονες. ΚΑ-ΝΟ-ΝΑΣ. Θέλουν εφάμιλλο εγκέφαλο. Εξ ου και οι μισές είναι με ποδοσφαιριστές και οι άλλες μισές με τους μάνατζερ τους. Οπότε, ξέχνα το κονέ με τον φίλο μου. Φαντάζεσαι να τους πάω στο Gloria Jeans της Έγκωμης, να τους συστήσω, λέγοντας: «Φίλε, από δω η Παπαρίζου. Έλενα, να σου συστήσω τον Μιχάλη.»

«Χαίρω πολύ! Με τι ασχολείσαι, Έλενα;»

«Τραγουδώ σε κέντρα.»

Θα μου κάτσει το frescato στον λαιμό. Άκυρο το εγχείρημα.

Και δεν μου λες, τώρα που χώρισαν, πως το πήρε ο πρώην, ο πως-τον-λένε, ο Τόνι;

Κατάκαρδα! Δεν τον είδες πως πάχυνε; Θα μου πεις, έτσι ήταν από πριν. Όλα τα περιδρόμιαζε, ζωή να ‘χει. Και η Παπαρίζου άλλωστε, τα ‘χει πλέον τα κιλάκια της. Δεν έχει πλέον τα μπουτάκια που μόστραρε στο Κίεβο επί My Number One. Θα της κάνουμε όμως μία δίαιτα και θα τα χάσει. Έτσι κι αλλιώς, τι είναι λίγες μιλλούδες πάνω στη ζαμπούδα; «Λυχνίας σβησθείσης, πάσα γυνή ομοία» έλεγε και ο μακαρίτης ο πατέρας μου!

Έτσι είναι, μάνα μου, τι περίμεναν κι αυτοί; Η Παπαρίζου ήταν με τον Τόνι 150 χρόνια. Αν δεν κοιμηθείς και μ’ άλλους να συγκρίνεις εμπειρίες, να εντρυφήσεις στα πέη, πώς θα ανοίξεις σπίτι; Έτσι ήταν και η κόρη του Μανόλη του Ζαβού: με τον ίδιο από το Γυμνάσιο! Και λίγο πριν να παντρευτούν θυμήθηκε ότι δεν έζησε τη ζωή της. Ούτε Κυπραία να ήταν δηλαδή, η Παπαρίζου. Ε, μα σαν Κυπραία μεγάλωσε εκεί στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας. Ένα γκέτο είναι οι Έλληνες εκεί. Μεγαλώνουν τις κόρες τους σαν τις παρθένες, κλεισμένες μέσα στο σπίτι, και άμα μεγαλώσουν και πάνε στη Ελλάδα, ξετσουτσουνίζουν και του δίνουν και καταλαβαίνει.

Κρίμα ρε παιδί μου, έτσι ωραία κοπέλα και να μείνει μόνη της λίγο πριν τα 30. Θα της πω να έρθει μαζί μας Apperitivo την Κυριακή, που κάνει καλά Greek nights, μπας και της βρούμε κανέναν ματσωμένο πορνόγερο…

The Social Network

Σκέφτηκες ποτέ, ότι όταν γεράσουμε θα έχουμε να διηγηθούμε στα εξωγήινα εγγόνια μας ιστορίες για όλα τα social media που μας έχουν «αναγιώσει»; Θα τα νοσταλγούμε, θα τα μνημονεύουμε, θα τα καταραζόμαστε και τα εγγόνια θα μας κοιτάνε αποσβολωμένα, μη κατανοώντας για ποιο πράγμα τους μιλάμε.

Η πρώτη μου επαφή με πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης έγινε το 1996 με το Mirc. Ήμουν 16 χρονών τότε και θυμάμαι ότι είχα πάει σε ένα ίντερνετ καφέ και ρώτησα τον ιδιοκτήτη τι είναι τέλος πάντων αυτό το ίντερνετ και τι μαγικά κάνει. Αυτός, από όλα τα καλά του διαδικτύου μου έδειξε το Mirc. Και ήταν τόσος ο ενθουσιασμός μου για το ότι μπορούσα να μιλώ με έναν άγνωστο που ζούσε στην άλλη άκρη της Γης που ζήτησα να βάλουμε ίντερνετ και στο σπίτι γι αυτό το λόγο και μόνο.

Ήμουν από τους πρώτους στο σχολείο μου που είχε ίντερνετ στο σπίτι και από τους πρώτους που ήξερε πως δουλεύει το Mirc. Αυτό με έκανε να νιώθω πολύ cool boy. Έρχονταν τα Σάββατα στο σπίτι μου στρατιές από φίλους για να μπουν στο Mirc και να πουν δυο-τρεις μαλακίες με αγνώστους. Στα αθώα χρόνια της εφηβείας μου, ούτε που μου περνούσε από το μυαλό ότι το Mirc θα μπορούσε να ήταν μέσο γνωριμιών. Το μόνο που εξυπηρετούσε το μέσο, ήταν η ανάγκη μου για επικοινωνία με άλλους συμμαθητές και η εκ βαθέων συζητήσεις με συμμαθήτριες που τυχόν να γούσταρα και να μην είχα τα κότσια να τους το πω από κοντά ή από το τηλέφωνο.

Μία φορά, το 1997, ήρθε στο σπίτι μου μία φίλη κρυφά από τους γονείς της για να χρησιμοποιήσει το Mirc και να βρει γκόμενο. Στο τσακ μπαμ έκλεισε ραντεβού με έναν από Λεμεσό, ο οποίος ήταν φαντάρος και ήρθε για χάρη της στη Λευκωσία να την γνωρίσει. Είχα μείνει άναυδος με την ευκολία που έγινε το κονέ, αλλά το έβρισκα πολύ «έξω από μένα» για να το δοκιμάσω. Εν πάση περιπτώσει, η φίλη μου ζήτησε να τη συνοδεύσω στο σημείο του ραντεβού γιατί φοβόταν τα ραντεβού στα τυφλά, όπερ και εγένετο (Σκέψου ότι τότε δεν υπήρχαν καν οι ψηφιακές φωτογραφίες!) Την άλλη μέρα μου εκμυστηρεύτηκε ότι είχε το πρώτο της φιλί μαζί του και παραλίγο να χύσει πάνω της από την κάβλα. Άκου πράματα!

Στο Mirc ήμουν ο Spaghetti (και μην ρωτάς πως μου ήρθε ένα τόσο ξενέρωτο nick, αυτό μου ήρθε, αυτό είχα) και έμπαινα φανατικά καθ’ όλη τη διάρκεια των λυκειακών μου χρόνων. Μετά, πήγα στρατό και το μέσον ψόφησε. Από το 1998 και μετά, ζήτημα αν μπήκα άλλες δυο φορές από περιέργεια ως προς την εξέλιξή του.

Τα φοιτητικά μου χρόνια (2000-2006) στιγματίστηκαν από ένα άλλο μέσο κοινωνικής δικτύωσης: Το MSN. Που πολλοί μπορεί να το χρησιμοποιείτε ακόμα, αλλά εγώ έχω να κάνω sign in για να μιλήσω με φίλους, πάνω από 5 χρόνια (το έχω ανοιχτό στη δουλειά, αλλά σπάνια το χρησιμοποιώ). Το MSN ήταν ο μόνος τρόπος να κρατήσεις επαφή με φίλους που σπούδαζαν σε άλλες χώρες και ήθελες να τους ενημερώνεις για τα τεκταινόμενα της ζωής σου στην ανήλεη ξενιτιά. Ήταν και ο απόλυτος τρόπος φλερτ εκ του μακρόθεν με την νέα γκόμενα του πανεπιστημίου που δεν είχε βγάλει ακόμα κινητό και δεν ήξερες πώς να την προσεγγίσεις. Ήταν το μέσο για ατελείωτες μεταμεσονύχτιες συζητήσεις που σε έφερναν πιο κοντά με αυτή που σε ενδιέφερε. Επίσης, ήταν το πρώτο μέσο που σου παρείχε την επιλογή να δείχνεις φωτογραφίες και emoticons οπότε τα πάντα περνούσαν σε νέα διάσταση. Ένα φιλί να σου έστελνε η γκόμενα ή μία φατσούλα πολλά υποσχόμενη, εσύ έμενες σύξυλος και προσπαθούσες να το ερμηνεύσεις με χίλιους διαφορετικούς τρόπους. Μεγάλη μαλακία το MSN, δεν μπορώ να πω ότι έχω καλές αναμνήσεις απ’ αυτό. Ευτυχώς που ξεπεράστηκε.

Ύστερα ήρθε το Facebook. Εγώ στην αρχή δεν ήθελα να γραφτώ στο Facebook. Το σνόμπαρα επιδειχτικά. Με ρωτούσαν αν έχω εκεί προφίλ και τους έλεγα: «Βαρέθηκα τα κοινωνικά δίκτυα του συρμού, όπου εγγράφεται και η κουτσή Μαρία!» Ώσπου και αναγκάστηκα να «κατασκοπεύσω» μια γκόμενα και έκανα προφίλ εξ αιτίας της. Έκτοτε κόλλησα και έγινα φανατικός υποστηρικτής του. Είναι απίστευτο το πόσες «ειδήσεις» έβγαλα μέσω του Facebook και τι μάτι πήρα! Και μην μου πείτε τώρα ότι δεν κάνετε το ίδιο, γιατί δεν με πείθετε. Το τι γδύσιμο με το μάτι πέφτει στις φωτογραφίες της μίας και της άλλης που ποζάρουν με τα μπούτια φάτσα κάρτα από τη Μύκονο, δεν περιγράφεται. Και μην με πείτε τώρα αδιάκριτο, γιατί αν δεν γουστάρατε να σας παίρνουν μάτι και εν μέρει να σας κουτσομπολεύουν δεν θα ποστάρατε τις φωτογραφίες σας, θα τις κρατούσατε για τις κορνίζες του μπουφέ, στο σαλόνι σας.

Δώρο Θεού είναι το Facebook! Πέρα όμως απ’ αυτό, πραγματικά πιστεύω ότι το Facebook είναι χρήσιμο αφού από εκεί βρίσκω όποιον θέλω χωρίς να χρειαστεί να έχω το e-mail του και είναι πιο εύκολο να κρατάς επαφή με άτομα που γνώρισες πριν 250 χρόνια και θα ήθελες να τα έχεις στη ζωή σου, έστω κι έτσι. Εννοείται ότι μισώ όσους το έχουν πεταμένο για να παίζουν φάρμες και λοιπές αρλούμπες, αλλά είναι κι αυτά μες το παιχνίδι. Αγαπώ το Facebook παρόλο που άρχισε να ξεθωριάζει και να είναι πιο «υποψιασμένο» εκ μέρους των χρηστών. Χίλια χρόνια να ζήσει!

Την ίδια περίοδο με το FB, ανακάλυψα τον Blogger. Αλλά τα του μπλόγγεως θα στα γράψω σε λίγες μέρες όταν και θα κλείσουμε πέντε χρόνια γραψίματος και θα κάνουμε επετειακή ανάρτηση κειμένου. Περιττό να σου πω όμως, το πόσο αγαπώ το μπλογκ μου, αν με διαβάζεις συχνά θα το έχεις διαπιστώσει και ο ίδιος.

Και φτάνουμε στο Twitter. Στο Τουίτερ γράφτηκα πριν αρκετά χρόνια, αλλά ο λογαριασμός μου ήταν ανενεργός για μήνες, γιατί αδυνατούσα να καταλάβω πως δουλεύει. Σήμερα, μπαίνω στο τουίτερ όσο συχνά μπαίνω και στο Facebook και απελευθερώνω ένα σωρό άχρηστες πληροφορίες προς το σύμπαν, που κυμαίνονται από το τι θα φάω για πρωινό (ναι, γράφω και τέτοιες μαλακίες που όταν τις βλέπω από άλλους συνήθως τις κοροϊδεύω – τι να κάνω, παρασύρομαι…), μέχρι σχολιασμό της επικαιρότητας με λινκς εφημερίδων. Το Τουίτερ είναι σαφώς πιο πνευματώδες από το FB και εκεί θα βρεις πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους -και σχεδόν όλους τους μπλόγγερς. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι η επανάσταση στην Αίγυπτο φέτος, από το Τουίτερ θέριεψε, κάτι που προσπαθούν να κάνουν και οι ‘αγανακτισμένοι’ στο Σύνταγμα. Θα δούμε τι θα απογίνει κι αυτό.

Αυτά, που λες! Κατά καιρούς ήμουν γραμμένος και στο Hi5, αλλά ποιος το θυμάται, καθώς και στο Skype το οποίο όμως διέγραψα αφού δεν μου είναι πλέον χρήσιμο.

Είναι τρομαχτικό όταν αναλογιστείς ότι περάσαμε και ζούμε μέσα από αυτές τις πλατφόρμες μόλις τα τελευταία 15 χρόνια και τι έχουμε να δούμε μέχρι τα 60 μας! Αναμένουμε. Ζω για την ημέρα που θα είναι αρκετά διαδεδομένο το augmented reality και θα μαθαίνουμε τα πάντα επί τόπου!

Saved As...

Τα αρχίδια (επιστ. Όρχεις) είναι δύο πανέμορφοι αδένες κάτω από το πέος του άντρα.

Πρόκειται περί θαυματουργών αδένων. Παράγουν σπέρμα το οποίο διοχετεύεται από την σπερματοδόχο κύστη στον σπερματικό πόρο και χύνεται προς πάσαν κατεύθυνση, πηχτό και δροσερό σαν συντριβάνι της Fontana Di Trevi, κατά τη διάρκεια της εκσπερμάτισης.

Επίσης, τα αρχίδια (γνωστά και ως ούμπαλα, λαϊκά), λειτουργούν και ως αποθηκευτικοί χώροι. Εκεί καταγράφονται άπειροι συνάνθρωποι και συμπολιτες μας οι οποίοι έχουν υπερβεί προ πολλού τα εσκαμμένα. Τα ονόματα αυτών των ανθρώπων χαράσσονται στο εξωτερικό, δερμάτινο περίβλημα των όρχεων με μικροσκοπικά γράμματα, για να χωράνε πολλοί, εξ ου και οι άπειρες ζάρες που παρουσιάζονται στο μέρος εκείνο. Στα δικά μου παρατηρείται τεράστια συμφόρηση σήμερα, σε βαθμό που ευχαρίστως θα μπορούσα να δεκτώ μεταμόσχευση και τρίτου όρχεως για να μην μείνει κανείς παραπονεμένος. Εξυπηρετείστε όλοι;

Αγαπώ τους όρχεις μου. Έχουν διογκωθεί τόσο πολύ, που να μου το θυμηθείς, σε λίγο καιρό θα μπορώ να αποθηκεύσω εκεί μέσα μέχρι και mp3!

Είναι σπάνια μέρα η σημερινή. Απλά ξαπλώνω κάτω από το aircondition και διαβάζω το βιβλίο μου ακούγοντας Beatles στα διαλείμματα.

Συμπέθεροι Backstage

• Φέτος η ομάδα ανανεώθηκε και είχε ιδιαίτερη χημεία. Όχι όπως άλλες χρονιές… Φέτος, τους αγάπησα όλους ανεξαιρέτως.
• Λατρεύω την αγωνία λίγο πριν αρχίσει η παράσταση.
• Δεν έχω καλύτερο από το να κοιτάζω κρυφά πίσω από τις κουρτίνες και να εντοπίζω στο κοινό γνωστούς και φίλους.
• Στα παρασκήνια, πηγαινοέρχομαι πάνω, κάτω από την υπερένταση και δεν κάθομαι λεπτό.
• Πίνω συνέχεια νερό γιατί στεγνώνει το στόμα μου.
• Κατουρώ κατά μέσο όρο, τρείς φορές σε κάθε παράσταση.
• Βρίσκω αδικαιολόγητα μεγάλο σε διάρκεια το διάλειμμα, κι όμως δεν υπερβαίνει το ένα τέταρτο της ώρας.
• Βαριέμαι συνήθως τις δεύτερες πράξεις, γιατί είμαι ήδη κουρασμένος.
• Αγχώνομαι για το αν θα προλάβω να αλλάξω ρούχα από σκηνή σε σκηνή.
• Παρόλο που κάθε φορά λέω «να τελειώνει και αυτό γιατί κουράστηκα» στο τέλος μελαγχολώ όταν κατεβαίνει η παράσταση.
• Ξενερώνω όταν δεν γεμίζει εντελώς το θέατρο.
• Νιώθω άβολα στο χειροκρότημα.

Εχτές δεν ήπια το χάπι μου, και ήμουν σίφουνας επί σκηνής. Δεν κουράστηκα, ούτε έπεσα, λεπτό! Στις προηγούμενες παραστάσεις, που είχα πάρει το χάπι, σερνόμουν, δεν είχα δύναμη καλά, καλά να φωνάξω. Εχτές και σήμερα όμως, απεργώ! «Δεν θα σταθεί εμπόδιο στην καριέρα μου ένα χάπι!» Το πολύ, πολύ, να πεθάνω στο σανίδι και να γίνω πρωτοσέλιδο! Χα!

Τελευταία παράσταση για τους «Συμπέθερους» απόψε, στο Μελίνα Μερκούρη, στις 8:30. Παίζουμε για φιλανθρωπικό σκοπό. Όσοι ξεμείνατε Λευκωσία, κοπιάστε. Γεύση από παρασκήνια, εδώ:

Μάτι!

Το θέμα της σημερινής ανάρτησης μου το έδωσε η Homo Anisorropus γι αυτό και της το αφιερώνω!

Πιστεύετε στο μάτι; Πιστεύετε στη βασκανία;

Εγώ πιστεύω μόνο στην εκπομπή αρνητικής ενέργειας από άνθρωπο, ο οποίος με την στάση του σου χαλά τη διάθεση, σε αποσυντονίζει και στο τέλος τα σκατώνεις όλα από μόνος σου. Αλλά, δεν πιστεύω στο μάτι, με την έννοια ότι ζηλεύεις κάτι κι αυτό καταστρέφεται, γκρεμίζεται, χάνεται κτλ. Το βρίσκω τρομερά λαϊκό για να εξηγείται επιστημονικά.

Παρόλα αυτά, οι περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν να σου περιγράψουν ιστορίες από μάτι, είναι πάντα αστείες, συναρπαστικές και απολαυστικότατες. Αν έχετε να μου πείτε καμία, μην διστάσετε.

Άκου ιστορία να πεθάνετε στα γέλια.

Ξέρουμε κάποιον, που κάποτε πήγε σε ένα ιατρείο και είπε: «Τι ωραίο το ενυδρείο σου γιατρε!» Είχε ένα ενυδρείο ο γιατρός στον προθάλαμο του ιατρείου του. Το επόμενο πρωί, άνοιξε ο γιατρός το ιατρείο και βρήκε το ενυδρείο θρυμματισμένο, το πάτωμα γεμάτο νερά και τα ψάρια ψοφισμένα και σκορπισμένα στο δωμάτιο! Ήταν να μην το πιάσει στο στόμα του!

Ο ίδιος γρουσούζης, παρευρέθηκε κάποτε σε ένα πάρτι ενός νεόχτιστου σπιτιού. Στο πάρτι υπήρχε πολύς κόσμος, ο οποίος ήταν συγκεντρωμένος σε πηγαδάκια στο σαλόνι. Εκεί, δέσποζε ένα τεράστιος κρυστάλλινος πολυέλαιος ο οποίος ήταν τόσο επιβλητικός που μονοπωλούσε τη διακόσμηση του χώρου. Μπαίνει μέσα, που λέτε, ο γρουσούζης, κοιτάζει τον πολυέλαιο και λέει: «Τι ωραίος ο πολυέλαιος σας!» Πέντε λεπτά μετά, σωριάστηκε ο πολυέλαιος στο πάτωμα και ευτυχώς που εκείνη την ώρα δεν περνούσε κανένας από κάτω. Σκόνη και θρύψαλα τα κρύσταλλα, ακόμα τα κλαίει το Costa Boda! Τρου στόρι!

Τον συγκεκριμένο γρουσούζη, τον τρέμουμε οικογενειακώς. Μια φορά θα ερχόταν σπίτι μας για επίσκεψη και η μάνα μου άρχισε να μοιράζει αμματόπετρες στους παρευρισκομένους. Για μένα δεν περίσσεψε καμία και αναγκάστηκε να μου δώσει μία ολόκληρη πλάκα, από εκείνες που κρεμάμε στους τοίχους για να την κρύψω κάτω από τη φανέλα μου. Είχα ξεκαρδιστεί εκείνη τη μέρα με τη σκέψη ότι μπορεί να καταλάβει πως όλοι φοράμε ματάκι εξ αιτίας του!

Πάντως, θυμάμαι ότι, όταν ήμουν 15 χρονών σε μία κοινωνική συνεύρεση που είχα μαζί του, μου είπε: «Δεν έχω δει πιο πρόσχαρο παιδί από σένα!» και ιδού τα αποτελέσματα! Χαχαχα!

Εκτός απ’ αυτόν τον κύριο, δεν ξέρω άλλον που να έχει όνομα για το μάτι του. Ξέρω, όμως, κάποιον άλλον, που μια μέρα διάβασε στην εφημερίδα ότι ένας Ινδός σεΐχης θα ταξίδευε με το τζετ του για να παντρέψει την κόρη του με έναν επίδοξο γαμπρό και σκέφτηκε: «Κοίτα τζετ που έχει ο εμίρης!» Το ίδιο βράδυ το τζετ κατέπεσε και σκοτώθηκαν τόσο ο σεΐχης, όσο και η κόρη του. Ακόμα το διηγείται και το φέρει βαρέως.

Είμαι σαββατογεννημένος και μου είπαν ότι τους σαββατογεννημένους μας φοβούνται. Παρόλα αυτά, δεν έχω σοβαρές ενδείξεις ότι πιάνει το μάτι μου. Μία φορά όμως, μπήκα σε ολοκαίνουριο αυτοκίνητο φίλου και καθώς τρέχαμε στον αυτοκινητόδρομο σκεφτόμουν: «Κοίτα αυτοκίνητο που πήρε ο πούστης». Δεν πρόλαβα να τελειώσω τη σκέψη μου και μείναμε από λάστιχο! Ντουπα, ντούπα ο τροχός, έσκασε από καρφί στην άσφαλτο! Εκεί, ναι, τρόμαξα με τον εαυτό μου. Και άλλη μια φορά, πιο παλιά, είδα μια καθηγήτριά μου στο θέατρο, και καθώς κατευθυνόταν στη θέση της, σκέφτηκα: «Κοίτα, ρε, την κυρία Ελένη που κρατιέται ακόμα!» Πριν τελειώσω τη σκέψη μου, έσπασε το τακούνι της και έπεσε κάτω. Ακόμα γελάω.

Άκουσα και για άτομο που πιστεύει ότι στο χωριό της πέθανε άνθρωπος από μάτι! Χαχαχα! Μικροαστικές δεισιδαιμονίες! Τις αγαπώ!

Πάμε Να Φύγουμε, Μάνα Μου!

Αντιγράφω από τον «Φιλελεύθερο»:

«Δεν έπεισαν τα μέλη της Επιτροπής Ελέγχου της Βουλής οι εξηγήσεις του Επικεφαλής της Γραμματείας της Κυπριακής Προεδρίας της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες Ανδρέα Μολέσκη, σε ό,τι αφορά τις διαδικασίες πρόσληψης επιστημονικού προσωπικού για τις ανάγκες της Κυπριακής Προεδρίας.»

Κυπριακή Προεδρία! Τι ανέκδοτο κι αυτό! Εγώ όποτε ακούσω τον όρο «Κυπριακή Προεδρία» χτυπιέμαι στα γέλια. Η Κύπρος θα αναλάβει την Προεδρία της ΕΕ το 2012! Η Κύπρος που κατ’ εμέ δεν είναι άξια να χτίσει καλά, καλά ένα θέατρο χωρίς να γκρεμιστεί ή να κάτσει να αναπλάσει μία πλατεία μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα, θα αναλάβει προεδρία! Κάποια πλάκα μας κάνουν στην ΕΕ, να μου το θυμηθείς! Να το δεις ότι οι Ευρωπαίοι ξέρουν ότι θα επαληθευτούν οι προφητείες των Μάγια για το 2012 και σκέφτηκαν να μας τάξουν την αντίστοιχη προεδρία ώστε να κάνουμε κι εμείς λίγο χάι-χούι.

«Θα είναι εξαιρετική ευκαιρία για την Κύπρο να λύσει το Κυπριακό, κατά τη διάρκεια της προεδρίας της».

Nα δεις ότι ούτε αυτό δεν θα είμαστε ικανοί να επιτύχουμε. Ή ακόμα καλύτερα, θα το λύσουμε εις βάρος μας, που είναι και παλιά μας τέχνη, κόσκινο. Κυπριακή Προεδρία. Σαν να λέμε, “Χρυσά Βατόμουρα!”

Το πρόσεξες ότι δεν σχολίασα τις γκάφες του κ. Μολέσκη. Μα, τι να σχολιάσω; Είναι γνωστό ευρέως ότι στο Δημόσιο προσλαμβάνεται ο γνωστός του γνωστού. Εγώ, γι’ άλλα μάτια ξενυχτάω, γι’ άλλα μάτια εγώ πονάω, πίνω μα δεν τα ξεχνάω, γι’ άλλα, γι’ άλλα! Για μένα και για σένα κλαίω, που όσο μεγαλώνουμε διαφαίνεται πιο έντονα η ηλιθιότητά μας!

Πήγαμε και σπουδάσαμε έξι χρόνια στα καλύτερα της Ευρώπης για να έρθουμε να ζήσουμε σε μία χώρα που προσλαμβάνεσαι μόνο αν είχες συγκάτοικο την κόρη του Μολέσκη, και του κάθε Μολέσκη! Κρίμα τα νιάτα και η τσαχπινιά, κρίμα τα πτυχία μας, καλέ! Χαράμι οι εργασίες, τα dissertations, τα πάντα! Εδώ, αν ξέρεις τον Χ-Μολέσκη, είσαι εξασφαλισμένος!

Πήγαμε και μάθαμε και ξένες γλώσσες, τρομάρα να μας έρθει! Να τα GCE’s, να τα IELTS, ορίστε και τα DELE! Τι καταλάβαμε; Αφού ζούμε σε μία χώρα που άνετα συνεννοούμαστε με κραυγές και επιφωνήματα. Τις προάλλες, μάλιστα, ο πρώτος πολίτης αυτού του κράτους, βλ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας είπε στον Πρωθυπουργό της Δανίας εις άπταιστα αλαμπουρνέζικα: «I thanks the Danish Prime Minister for making a pass on me, like Messi!» Αντιλαμβάνεσαι, τι ήθελε να πει. Ακόμη και ως χιούμορ αν το εκλάβω, καταλαβαίνεις ότι τώρα στην Κοπεγχάγη ακόμη γελάνε με τον καλαμπουρτζή μας!

Επομένως, τι τις θες τις ξένες γλώσσες; Αν μιλάς τα αγγλικά σαν την Φιλιπινέζα, έχεις όλες τις προοπτικές να πας μπροστά!

Εμείς φταίμε, μάνα μου. Η γενιά του 1980. Που ενώ είχαμε όλα τα εφόδια και τις ευκαιρίες να την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια και να διαπρέψουμε στα εξωτερικά, όταν ήρθε η ώρα του διλήμματος: «Επιστροφή στην Κύπρο ή καριέρα στο εξωτερικό» προτιμήσαμε τα βραστά της μάνας μας! Πάρτα τώρα να μην στα χρωστάω! Μια μέρα θα πεθάνουμε, θα πάμε στον Άγιο Πέτρο θα του δείξουμε το βιογραφικό μας, τις επιλογές μας και θα μας κάψει στην κόλαση.

Και δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Γιατί τη νοοτροπία της Κύπρου την ξέραμε, ειδικά εμείς τα αγόρια. Πήγαμε στρατό και είδαμε πως λειτουργούν τα πράματα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, τα πιο ακατάλληλα άτομα ήταν στα πιο ψηλά πόστα. Και παρόλα αυτά, επιστρέψαμε. Ξέρεις εσύ κανέναν που ζει εδώ να έχει προκόψει; Οι πιο σπουδαίοι Κύπριοι, δηλαδή, ο νομπελίστας Πισσαρίδης και ο Παγδατής, στο εξωτερικό γαλουχήθηκαν. Εμείς, με ποιες ψευδαισθήσεις μεγαλώσαμε;

Λυπάμαι και λυπάμαι ακόμα περισσότερο που κατά κάποιο τρόπο δεν μπορούμε να αλλάξουμε και τίποτα. Αργά ή γρήγορα, σε παρασέρνει το ρέμα και γίνεσαι κι εσύ ένα με τα σκατά.

Εκκλησιαστικό

Έχω δηλώσει πολλές φορές στο παρελθόν ότι είμαι άθρησκος και δεν με συγκινεί ούτε ο Χριστιανισμός, ούτε το Ισλάμ, ούτε ο Βουδισμός ούτε καμία άλλη θρησκεία πλην του δωδεκάθεου. Αλλά κι αυτό, βαρέθηκα να το «ψάχνω» από την ηλικία που ήμουν έξι χρονών και μου αποκάλυψαν οι γονείς μου πως δεν υπάρχει ο Δίας, ούτε ο Ποσειδώνας και ξενέρωσα. Έκτοτε, ουδέποτε μπήκα στον κόπο να πιστέψω σε κάτι πλην της μητέρας φύσης και των επιστημών που ανέπτυξε ο άνθρωπος.

Σοβαρά, τώρα, ζώντας στο 2011 με έναν Richard Dawkins να γράφει βιβλία που αποκαθηλώνουν τα πάντα γύρω από την ύπαρξη του Θεού, απορώ ώρες, ώρες πως υπάρχει ακόμα κόσμος που πάει στην εκκλησία και πιστεύει σε διάφορες γραφικότητες, του τύπου η Μαρία μύρισε τον Κρίνο και έμεινε έγκυος. Ναι, υπάρχει κόσμος που δεν τα ερμηνεύει καν μεταφορικά όλα αυτά, αλλά τα πιστεύει στην κυριολεξία. Επειδή όμως, είμαι υπέρμαχος της δημοκρατίας και επειδή κυρίως βαρέθηκα να τσακώνομαι, δεν συζητώ περαιτέρω.

Με αυτά ως δεδομένα, έρχομαι στο ζητούμενο. Γιατί ο κόσμος δίνει τόση σημασία στα λεγόμενα του Αρχιεπισκόπου και γιατί λυσσάνε όλοι να του κόψουν τη μιλιά όποτε πάει να εκφράσει άποψη για τα δρώμενα του τόπου; Και πάνω απ’ όλα, αυτό που δεν κατάλαβα ποτέ, γιατί όλοι αυτοί που κόπτονται τόσο για τον Αρχιεπίσκοπο είναι συνήθως άτομα της αριστερής παράταξης; Εξηγήστε μου, δεν είναι ρητορικό το ερώτημα, πραγματικά δεν ξέρω.

Κατ’ αρχήν, η γνώμη ενός παπά δεν έχει καμία πολιτική / επιστημονική αξία. Ο παπάς δεν θεωρείται επιστήμονας και η γνώμη του έχει την ίδια βαρύτητα με τη γνώμη της αισθητικού σου. Παρόλα αυτά, ζούμε σε μία δημοκρατία και οφείλουμε να αναγνωρίζουμε το δικαίωμα των πάντων να έχουν άποψη, ασχέτως αν αυτή είναι πολλές φορές επιφανειακή και λειψή. Επομένως, προς τι τόσο μένος για τις απόψεις του Αρχιεπισκόπου; Εγώ όταν τον ακούω τον προσπερνώ. Τον αντιμετωπίζω όπως θα αντιμετώπιζα και την πολιτική άποψη της Άντζελας Δημητρίου. Οι υπόλοιποι γιατί σκίζετε τα ιμάτιά σας και βαλθήκατε να τον φιμώσετε;

Τώρα θα μου πεις ότι, ο Αρχιεπίσκοπος ασκεί επιρροή στο ποίμνιό του και επηρεάζει τους πιστούς, εξυπηρετώντας ίδιον όφελος. Γι αυτό και πρέπει να «κρύψει». Μα, και οι πολιτικοί ταγοί το ίδιο δεν πράττουν; Γιατί οι ψηφοφόροι αποκαλούνται αρνιά; Επειδή ακριβώς έπεσαν και αυτοί θύματα ενός άλλου Αρχιεπισκόπου, που όμως δεν φορά ράσο. Και αν κρίνω από το ποιοι μας κυβερνούν, την ίδια μόρφωση με τον Αρχιεπίσκοπο διαθέτουν, μη σου πω και λιγότερη. Άρα; Γιατί τόσο μένος για έναν ιερέα;

Με την ίδια λογική θα έπρεπε να σας ενοχλεί το ότι πάει και ψηφίζει η 80αρα γιαγιά σας που η ικανότητα της να «σκεφτεί» έχει περιοριστεί με τα χρόνια. Εγώ, ας πούμε, βρίσκω πολύ άδικο το ότι τελείωσα τρία πανεπιστήμια και η ψήφος μου έχει την ίδια βαρύτητα με κάποιου που έβγαλε μόνο το Δημοτικό, αλλά έτσι είναι η Δημοκρατία, τι να κάνουμε; Αν κόβαμε τη ψήφο σε όσους θεωρούσαμε ανίκανους να καθορίσουν το πολιτικό σκηνικό, θα το βρίσκατε φασιστικό, σωστά; Άρα, γιατί να μην μπορεί να μιλά ο παπάς; Μόνο κομπλεξικό το βρίσκω εκ μέρους σας.

Συμφωνώ ότι η εκκλησία έχει απίστευτο πλούτο και ότι δεν τον διαχειρίζεται σωστά. Θέλετε να την καταργήσουμε; Εγώ, μαζί σας! Αλλά, η εκκλησία καλώς ή κακώς υπάρχει τόσους αιώνες και χλωμό το κόβω να διαλύεται όσο υπάρχει απέναντί μας εχθρός που στο όνομα του δικού του θεού θα μας έσφαζε ευχαρίστως, με το καλημέρα σας. Γι αυτό, υπομονή. Να επαναφέρουμε τον Δία σαν πατέρα των Θεών, να μεταμορφωθεί σε ευρώπουλα για να πλουσιέψουμε όλοι και να εκτιμήσουμε ξαφνικά τον ρόλο της εκκλησίας, λίγο δύσκολο.

Εναλλακτικά, μπορείς να πιστέψεις στην Άννα Βίσση, που είναι ό, τι πιο θεϊκό κυκλοφορεί και να ηρεμήσεις. Αλλά, σε προειδοποιώ, και η Βίσση δεξιά είναι.

ΥΓ: Ο γράφων μεγάλωσε σε οικογένεια όπου οι παπάδες θεωρούνταν είτε απατεώνες, είτε κρυπτομοφυλόφιλοι, οπότε οποιαδήποτε προσπάθεια διαφωνούντων αναγνωστών αποσκοπεί στο να μου καταλογίσει έμμεσο συμφέρον στην υποστήριξη των θέσεων του Αρχιεπισκόπου, θα καεί στην πυρά με τις ξενέρωτες. Αμήν.

Ντάχεσεν και Ξανά Ντά-χεσεν!

Γυρίσαμε και από τα Βερολίνα…

Μα, πέρασα υπέροχα! Πέντε μέρες ησύχασε το κεφάλι μου! Ούτε με πόνεσε η καρδιά μου, ούτε αρρυθμίες ένιωσα, ούτε αγκομαχούσα περπατώντας τόσες ώρες κάθε μέρα! Αυτές ήταν διακοπές με τη σημασία της λέξης!

Κατ’ αρχήν, με τη Μπρέντα ήμουν σαν σε μήνα του μέλιτος. Όλο αγκαλιές και φιλιά και άλλα κόλπα ερωτικά. Ευτυχώς, γιατί ήταν το πρώτο μας ταξίδι μαζί και θα ήταν καταλύτης για την πορεία της σχέσης. Ένα άγχος ότι θα σφαχτούμε, το είχαμε και οι δύο, αλλά ευτυχώς διαψευστήκαμε κι εμείς και όλες οι κασσάνδρες που μας μνημονεύουν. Δεν θα πω περισσότερα, γιατί ό, τι αξίζει καλό είναι να το κρατάς για σένα, αλλά οφείλω να παραδεχτώ δημόσια ότι η Μπρέντα είναι σαν ένα σύννεφο αγάπης στο οποίο μπορείς να κολυμπάς μέσα και να κοιμάσαι ήσυχος. Σαν το σύννεφο του Steve Jobs που θα λανσάρει σύντομα μέσω της apple. Αόρατο, αλλά το βρίσκεις παντού γύρω σου!

Λοιπόν, το Βερολίνο δεν μου άρεσε.

Έχω πάει σε όλες τις πρωτεύουσες της δυτικής ευρώπης και το Βερολίνο είναι τελευταίο στη λίστα. Άμστερνταμ, Αθήνα, Βαρκελώνη, Λισσαβόνα, Παρίσι, Βίεννη, Πράγα, Λονδίνο, μακράν καλύτερα. Βασικά, το Βερολίνο μόνο καλύτερο από τη Λευκωσία είναι. Αν, βέβαια, η Λευκωσία μετρά για πόλη και μάλιστα της δύσης. Το Βερολίνο είναι μία σύγχρονη πόλη, τεχνολογικά άρτια, ήσυχη και εμπνέει σεβασμό στον πολίτη της. Αυτά είναι αρκετά για να αποδώσεις τα σέβη σου. Αλλά, από ερωτισμό, μηδέν! Δεν υπάρχει τίποτε στην ατμόσφαιρα. Μία παγωμάρα μόνο. Μία ξενέρα. Σαν την ιδιοσυγκρασία των Γερμανών. Που μπορεί να είναι επιβλητικοί, εξυπηρετικοί και εξαιρετικοί επαγγελματίες, αλλά από αισθητική, μπρίο και ερωτική διάθεση… χέσε μέσα.

Μου είπαν ότι το Βερολίνο είναι η Νέα Υόρκη της Ευρώπης, ότι είναι πολύ underground. Παπαριές! Μία μουντή πόλη γεμάτη ντουβάρια, τα μισά εκ των οποίων προέρχονται από την ανατολική, κομμουνιστική Γερμανία και είναι τίγκα στην κακογουστιά και το γκρίζο. «Δεν είσαι εναλλακτικός, γι αυτό δεν σου άρεσε» μου είπαν. Καλύτερα που δεν είμαι εναλλακτικός, και προτιμώ να τρέχω στις Βαρκελώνες και να ανοίγει η ψυχούλα μου. Χάρισμά σας το Βερολίνο, χάρισμά σας και η Μέρκελ! Πόλη που έχει να επιδείξει για μνημεία την αντένα της τηλεόρασης και ένα τείχος που έπεσε πριν 20 χρόνια, τι να κλάσει; Ναι, οκ, έχει και το μουσείο της Περγάμου γεμάτο με τα δικά μας τα κλεμμένα!

Με δυο λόγια, δεν ξαναπάω Βερολίνο και αν δεν ήταν η Μπρέντα να σπέρνει παντού καρδούλες και αστέρια για να περάσω, τώρα θα έριχνα γαμωσταυρίδια.

Συνεχίζω με μικρά, μικρά κι αγαπημένα:

Ένα βράδυ πήγαμε και είδαμε αυτό. Δεν είναι τόσο εντυπωσιακό από κοντά όσο φαίνεται στη διαφήμιση, αλλά πέρασε ευχάριστα η ώρα μας.

Έφαγα τα πάντα και δεν πτοήθηκα από το e.coli.

Πήγαμε και βόλτα με την άμαξα. Όσο διήρκησε η διαδρομή εμείς τραγουδούσαμε το «καροτσέρη, καροτσέρη, άστο καμουτσίκι απ’ το χέρι» σαν να μην υπάρχει αύριο. Πως δεν μας συνέλαβαν οι αστυνόμοι, είναι ν’ απορείς!

Ένα βράδυ πήγαμε περίπατο σε μία λεωφόρο που ήταν τίγκα στις πουτάνες. Εξαιρετικές κυρίες. Δεν έχω ξαναδεί πιο όμορφες πουτάνες. Ακόμα και στο Άμστερνταμ που είναι νόμιμες δεν ήταν τόσο πουτάνες στις βιτρίνες.

Μας είχαν πει ότι το Βερολίνο είναι φουλ στους Τούρκους (πληθυσμιακά το Βερολίνο έχει 1,5 εκατομμύρια Τούρκους) εμείς όμως είδαμε μόνο έναν. Τον ταξιτζή που μας πήγε στο αεροδρόμιο και ο οποίος στα φανάρια διάβαζε τη «Χουριέτ».

Μας έβρεξε καταρρακτωδώς κάποιες ώρες, ήταν ό,τι χρειαζόμουν. Έκανε τρομερή ζέστη τη μέρα, το βράδυ όμως χρειαζόμασταν σακάκι.

Δεν είδα μισή ωραία Γερμανίδα. Μόνο κάτι ωραία πόδια μέσα στο μετρό. Αλλά ως εκεί.

Επιστρέψαμε μέσω Φρανκφούρτης. Στο αεροδρόμιο βρήκαμε τρεις γνωστούς! Ούτε στα εξωτερικά δεν μπορείς να ξεφύγεις πλέον! Ο ένας μάλιστα, που τυχαίνει να είναι οικογενειακός φίλος, τόσο με το σόι της Μπρέντας, όσο και με το δικό μου, καλά, καλά δεν πρόλαβε να προσγειωθεί και έστειλε φιρμάνι προς πάσα κατεύθυνση ότι «τα τέκνα σας χαριεντίζονταν στα αεροδρόμια!» Έλεος.

Φωτογραφίες:

Η Γερμανία είναι η χώρα των lego και με νύχια και με δόντια κρατήθηκα να μην αναστήσω και πάλι την παιδική μου ηλικία. Εδώ, είμαστε έξω από το Sony Centre που είχε, μεταξύ άλλων, και κατάστημα lego.

Ένας πίνακας από το Μουσείο Ιστορίας, στο οποίο λίγο έλειψε να κόψω τη φλέβα! Με αυτό τον πίνακα όμως γέλασα πολύ, γιατί σκέφτηκα ότι ο τίτλος του θα μπορούσε να είναι: "Με Το Πουλί Στο Χέρι".

Η Γερμανική Βουλή. Ένα κομψοτέχνημα αρχιτεκτονικής. Θυμάσαι που έκανα σύγκριση τις προάλλες με τον δικό μας γουμά. Σε τι χώρα ζω, Θεέ μου!

Αυτός είναι ο ιδρυτής του ζωολογικού κήπου του Βερολίνου, ο οποίος εμένα μου φάνηκε φτυστός ο Κωστέτσος!

Κι εδώ μία τίγρη στον ζωολογικό κήπο έτοιμη να αυτοκτονήσει από βαρεμάρα. Ομολογουμένως, τα ζώα εκεί ζουν σε άθλιες κατ' εμέ συνθήκες, εφάμιλλες του κήπου της Λεμεσού. Αν ήμουν ζώο εκεί, θα είχα κάνει απεργία πείνας προ πολλού!

Τελικά, το Μουσείο Κέρινων ομοιομάτων της Μαντάμ Τισσώ αποδείχτηκε το αγαπημένο μου. Τι ωραία που πέρασα εκεί μέσα. Ήξερα όλα τα εκθέματα και την ιστορία τους, δεν ήθελα να φύγω! Έβγαλα φώτο με όλους, από την Μπρίτνει και την Lady Gaga μέχρι και τον Σαρκοζί!

"Καμαρώστε την πουτάνα που μας έφερε σ' αυτό το οριακό σημείο! Χαμογελάει το ζώον!"

Λοιπόν, άκου να γελάσεις. Αυτός είναι ο τάφος ενός βασιλιά που έφερε στη Γερμανία την πατάτα. Εξ ου και ο φόρος τιμής στην ταφόπλακα!

Μουσείο της Περγάμου: ξύπνησε μέσα μου ο Λούκας Γιώρκας!

Χριστοφικές πολυκατοικίες, κατάλοιπα μιας εποχής που εμείς εδώ στην Κύπρο την έχουμε ακόμα κορώνα στο κεφάλι μας! Τώρα, δικαιολογούνται οι κάλτσες και τα αφέλια

Τέλος, άκου κι αυτό. Στο Βερολίνο πήγα χωρίς κινητό. Το ξέχασα στο αυτοκίνητο και το ανακάλυψα αφότου περάσαμε από το check in. Ήμουν πέντε μέρες χωρίς ίντερνετ και χωρίς κανένα τρόπο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Ο χρόνος γύρισε στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Δεν φαντάζεσαι πόσο πιο ξέγνοιαστος ήμουν. Ένιωσα πραγματικά μακριά από όλους και όλα. Ένιωσα πραγματικά ότι ταξίδεψα. Ένιωσα και μια μικρή ανασφάλεια, βέβαια, του τύπου «αν χαθώ πώς ειδοποιώ την Μπρέντα;» αλλά είχε κι αυτό τη γοητεία του. Δοκίμασέ το καμιά φορά, θα με θυμηθείς!

Στα επόμενα επεισόδια: Σουηδία και Δανία με το boyband!

Είμαι Πολύ Καλά!

Μόλις γύρισα από τον καρδιολόγο και είμαι πολύ χαρούμενος!

Πήγα για το εξαμηνιαίο μου τσεκάπ και είμαι μια χαρά! Έκανα το echo μου, έκανα τεστ κοπώσεως πάνω στον διάδρομο σαν καλωδιωμένο χάμστερ, είδε τις αναλύσεις μου (πρέπει να κόψω γλυκά και τυριά, έχω λίγη χοληστερόλη), αλλά το ζήτημα είναι ότι δεν έχω τίποτε επί της ουσίας. Μάλιστα, μου είπε ότι οι επισκέψεις μου πρέπει από εξαμηνιαίες να μειωθούν σε μία ανά έτος, γιατί η κατάσταση είναι σταθερή και δεν χρειάζεται να βλέπει τη μουτσούνα μου κάθε τρεις και λίγο.

Να σου πω την αλήθεια, χρειάζομαι την συχνή επιβεβαίωση του γιατρού, γιατί μου ανεβάζει το ηθικό. Θυμάσαι που σου έγραψα ότι κάθε τρεις και λίγο νομίζω ότι πάσχω από κάτι; Ε, ακόμα το παθαίνω. Σήμερα ας πούμε, εκτός από την καρδιά έδειξα στον γιατρό και κάτι κουβάρια που έχω κάτω από τη μασχάλη, τα οποία όμως είναι φαντάσματα, γιατί μόνο εγώ τα βλέπω. Ούτε το scanner, ούτε ο γιατρός βλέπουν οτιδήποτε. Οπότε, το να μου λες συνέχεια ότι είμαι καλά, έχει μεγάλη σημασία για τη ψυχολογία μου. Μου λες ότι είμαι καλά και είμαι καλά!

Η ψυχολογία, μάνα μου, παίζει μεγάλο ρόλο σε όλα! Πρέπει να σου είναι συνέχεια σηκωμένη. Και στην υγεία αλλά, και στον έρωτα. Πρέπει να έχεις μία σύντροφο η οποία να σε κάνει να νιώθεις πασάς και ο απόλυτος γαμιάς. Πώς αλλιώς θα προσηλωθείς στη σχέση; Επιστρέφεις στο σπίτι, μετά από μία κουραστική μέρα που όλοι σε νευρίασαν στη δουλειά, που σε ξέχεσε ο διευθυντής και βρίσκεις μία σύζυγο να σιδερώνει. Είναι με το φακιόλι στο κεφάλι και βλέποντάς σε, σου λέει: «Α, εσχόλασες;» Με τέτοια υποδοχή πώς να σου μπει εσένα στην «υποδοχή» της; Ενώ, αν ερχόσουν σπίτι και έβλεπες τη σύζυγό σου με ζαρτιέρες να χτυπά κάτι με το γουδοχέρι και σου έλεγε: «Καλώς τον πουτσαρά μου! Ποτάμι τα ζουμιά για πάρτι σου», να σου πω εγώ για το αν θα χτυπούσε η αυτοπεποίθηση και η λίμπιντο την Κοκκίνου.

Οι λέξεις και η σημασία τους είναι πολύ σημαντικές στις ανθρώπινες σχέσεις. Ανάμεσα στο ζευγάρι, επιβάλλεται όπως χρησιμοποιούνται κατά κόρον τα: «κάβλα μου», «έρωτά μου», «πανέξυπνε άντρα μου», «επιβήτορά μου». Το ίδιο ανάμεσα στον γιατρό και τον ασθενή: «Περδίκι μου!», «Ολυμπιονίκη μου!», «τέρας υγείας μου, εσύ!» Μα, όλα εγώ θα σας τα μαθαίνω; Αν δεν τον αππώσεις λίγο τον άλλον, πώς θα πάρει μπρος; Δεν ακούς τι λένε οι προπονητές στους παίχτες στα αποδυτήρια λίγο πριν τους αγώνες; Όλο «παιχταρά μου» και «παιχταρά μου» είναι. Πώς θα μπει αλλιώς το τρίποντο;

Αυτά που λέτε.

Να αναθαρρέψω ακόμα λίγο, να κόψω και τη ψυχολόγο και θα ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου, σε όλα όσα με καταδιώκουν και με ταλανίζουν στο πρόσφατο παρελθόν των 30 χρόνων!

Φεύγω για διακοπές. Βερολίνο αύριο. Να είστε φρόνιμοι και αν δεν κολλήσω από εκείνο το trendy βακτήριο και επιστρέψω, θα σας φέρω δώρα! Χ

Σκύλες!

Τα απογέυματα πηγαίνω βόλτα στη γειτονιά μου και μετρώ Φιλιπινέζες με σκύλους. Διασχίζω την Έγκωμη και μετρώ οικιακές βοηθούς ασιατικής καταγωγής με σκύλους παραμάσχαλα. Δεν βλέπεις τίποτε άλλο να περπατά. Εμένα και τις Φιλιπινέζες. Α, ναι. Και τους σκύλους που ψάχνουν απεγνωσμένοι πεζοδρόμιο να αφοδεύσουν.

Μα, είναι από τα άγραφα! Να προσλαμβάνεις τη Φιλιπινέζα, να την φέρνεις από την άλλη άκρη του πλανήτη στη σκατόκυπρο, για να σου βγάζει βόλτα τον σκύλο να κατουρήσει!

Και μετά μου λέτε, ότι έχω θέμα με τις γυναίκες. Όχι, φίλε μου. Με τις γυναίκες δεν έχω κανένα θέμα. Με τις Κυπραίες όμως, έχω πολλά θέματα. Κατ’ εμέ, οι Κυπραίες αποτελούν το τρίτο φύλο. Είδος προς κοινωνιολογική, πρωινή μελέτη.

Τόσα χρόνια στα ξένα, γνώρισα γυναίκες και γυναίκες. Θηλυκά με τη σημασία της λέξης. Όντα που σε ενέπνεαν να γράψεις ποιήματα, να δημιουργήσεις, γυναίκες που ισοδυναμούσαν με όλες τις χαρές της ζωής! Γυναίκες που είχαν ζωή, που είχαν καριέρα, είχαν και σκύλο, αλλά και ώρα να τον περιποιούνται. Οι Κύπριες που δεν έχουν ζωή, που δεν έχουν καριέρα (δεν αμφιβάλλω ότι δουλεύετε, αλλά καριέρα δεν με πείθετε πως έχετε), γιατί δεν μπορούν να βρουν πέντε λεπτά να βγάλουν τον σκύλο να κατουρήσει; Είναι να τρελαίνεσαι!

Είδα Ολλανδέζες με το ποδήλατο να βγάζουν βόλτα το σκυλί. Είδα Αγγλίδες στο Hyde Park να κάνουν ελαφρύ τροχάδι με το σκυλί. Είδα Ισπανίδες στη Ράμπλα της Βαρκελώνης να βγάζουν βόλτα το σκυλί. Οι δικές μας οι χωρκάτισσες, τι κάνουν όλη μέρα και κωλύονται; Να σου πω εγώ τι κάνουν. Προωθούν τον κυπριακό πολιτισμό: Παίζουν μπιρίμπα ή πίνουν καφέ, ή και τα δύο!

Δεν είναι τυχαίο που ένας στους τρεις Κύπριους άντρες είναι παντρεμένος με αλλοδαπή!

Τα Βράδια Των Κυριακών, Τον Παίρνουν

Ανάθεμα τα κυριακάτικα τα βράδια που δεν μπορώ να κλείσω μάτι!

Κάθε Κυριακή, το ίδιο πρόβλημα. Δεν με παίρνει ο ύπνος. Επειδή ξυπνώ το μεσημέρι και κλείνω δωδεκάωρο στο κρεβάτι, μου είναι αδύνατο να κοιμηθώ το βράδυ. Μην κοιμηθείς, θα μου πεις. Ναι, αλλά αν δεν πέσω πριν τα μεσάνυχτα, τις Δευτέρες σέρνομαι και ξέρεις πολύ καλά πόσο άβολο είναι να ξεκινάς τη Δευτέρα αρνητικά. Είναι που είναι μαλακισμένη ως μέρα, αν δεν έκλεισες και 8ωρο ύπνο, πώς θα την καταπολεμήσεις;

Ήπια χάπι για να με πάρει ο ύπνος. Λεξοτανίλ. Εγώ κάποτε, άκουγα για κόσμο που παίρνει χάπια για να κοιμηθεί και τους κορόιδευα. Να τα μας τώρα! Από αύριο θα αρχίσω να κοροϊδεύω αυτούς που κερδίζουν τον Τζόκερ, μπας και δω άσπρη μέρα.

Δεν γίνεται. Πέφτω να κοιμηθώ και το μυαλό μου κατακλύζεται από άρρωστες εικόνες. Δεν θέλεις να ξέρεις πόσες φορές σκέφτομαι ότι ξεθάβω το φέρετρο του πατέρα μου και βλέπω το λείψανό του σε αποσύνθεση. Και όλα αυτά στον ξύπνιο μου. Μετά παθαίνω μία ταύτιση μαζί του, αρχίζουν οι ταχυπαλμίες και νιώθω το πάπλωμα να με πλακώνει και να μου προκαλεί δύσπνοια, λες και με πλάκωσε ταφόπλακα.

Είναι να μην κατεβάζεις τα λεξοτανίλ με τη σέσουλα; Η ψυχολόγα μου, ισχυρίζεται ότι πρέπει να αποβάλω αυτές τις εικόνες. Με ποιο τρόπο; Με τη μέθοδο της Julie Andrews στη ‘Μελωδία της Ευτυχίας’. «Όταν αρχίσεις να σκέφτεσαι άσχημα πράματα, τότε θα λες όπα, αυτό δεν με βοηθά και θα φέρνεις στο μυαλό σου εικόνες από πρόσωπα και πράγματα που αγαπάς!» Ορίστε που πάνε τα λεφτά μας! Σε μία που μου λέει να σκέφτομαι λιβάδια και λαγκάδια ανθισμένα για να μην φοβάμαι. Αυτά, που μου έλεγε και η γιαγιά μου στα οκτώ μου όταν άκουγα κεραυνούς και φοβόμουν! Τέλος πάντων, ας μην αμφισβητήσω ολόκληρη την επιστήμη της ψυχολογίας ώρα που είναι και πέσετε όλοι οι άμεσα προσβαλλόμενοι να με φάτε.

Είδα το βίντεο και θυμήθηκα τα νιάτα μου. Μιάν τέτοια θα προσλάβω, να μου τραγουδά, να τεζάρω!

Ώσπου να δράσει το λεξοτανίλ και να περάσει η ώρα και ξεραθώ, έχω να σου πω ότι το σαββατοκύριακό μου ήταν πολύ όμορφο. Πήγα στον πιο έξυπνο και κεφάτο γάμο ανά το παγκύπριο. Σε ένα γάμο που δεν είχε ούτε ένα κλισέ απ’ αυτά που μας έχουν συνηθίσει εδώ στην Κύπρο. Ήταν τίγκα στην πρωτοτυπία και τη δημιουργία. Να τα βλέπετε, να μαθαίνετε, να τα εφαρμόζετε, να μην βλαστημούμε την ώρα και τη στιγμή που μας καλέσατε! Ξεφάντωσα και χόρεψα με τη ψυχή μου, σε σημείο που σήμερα είμαι πιασμένος. Έχω να γυμναστώ τόσο, πρό ανευρύσματος. Επίσης, σήμερα πήγα για καφέ με μία παλιά μου συμμαθήτρια από το Δημοτικό με την οποία απορώ γιατί τόσα χρόνια δεν είχα πιο στενές σχέσεις. Βασικά, μετά την Έκτη Δημοτικού δεν είχαμε ουσιαστικές σχέσεις. Βρεθήκαμε όμως τα τελευταία 2 χρόνια και είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Αυτές οι σχέσεις που γεννιούνται στα χρόνια της αθωότητας, είναι οι πιο αυθεντικές και δεν τις επηρεάζει τίποτα.

Να, στα είπα και ήδη νιώθω ότι έχω πράγματα να σκέφτομαι, για να αποκοιμηθώ. Ή... έδρασε το χάπι πιο γρήγορα απ’ όσο περίμενα.

Είδα Τη Ψηφοφορία Για Τον Πρόεδρο Της Βουλής [UPD]

Το μόνο καλό με την εκλογή του Χριστόφια στην προεδρία του κράτους είναι ότι άρχισα να παρακολουθώ την πολιτική. Διότι μπορεί ανέκαθεν να γνώριζα ότι πάμε κατά διαόλου, αλλά με τον κύριο στην εξουσία ανησύχησα πραγματικά. Έκτοτε, διαβάζω καθημερινά όλες τις εφημερίδες, βλέπω ειδήσεις, πάω και ψηφίζω φανατικά. Ε, σήμερα δεν μπορούσα να αντισταθώ να μην παρακολουθήσω την εκλογή του προέδρου της βουλής.

Έχουμε και λέμε:

Είχε πολύ χάζι. Σαν ψηφοφορία σε δωμάτιο του Big Brother. Όλα τα βλέμματα στον Κουλία. Ο οποίος Κουλίας μπήκε στο ‘τηλεοπτικό’ πνεύμα της διαδικασίας και ζήτησε να δικαιολογήσει τη ψήφο του για να μην τον αποβάλει ο Big Brother. Έφεραν, όμως, ένσταση οι παίκτες του ΑΚΕΛ και είπαν ότι αυτό δεν αποτελεί μέρος του σόου που λάμβανε χώρα, οπότε δεν υπήρχε λόγος να δοθεί ο λόγος στον παίχτη που καθόρισε το σκορ. Ο Κουλίας δεν πτοήθηκε, είπε θα τα πει όλα στη Μενεγάκη αύριο, όταν θα τον έχουν διώξει οι δικοί του από το κομματικό σπίτι του Big Brother.

Ο Αναστασιάδης έδωσε ρεσιτάλ ατάκας. Από «καταχρώμαι την εξουσία μου ως προεδρεύων» (μετάφραση: να σας γυρίζει που εγώ κάνω κουμάντο), μέχρι το «κύριε Ομήρου σας καλώ στο έδρανο να ησυχάσει το κεφάλι μου» (μετάφραση: μου πρήξατε τα παπάρια όλοι!), ο Αναστασιάδης έδειχνε να πανηγυρίζει τα γκολ που έβαλε και το έκανε εμφανές.

Η κ Ειρήνη Χαραλαμπίδου, έχω να πω, δεν αξιοποιείται όπως πρέπει σε όλο αυτό το σόου. Τι την ψηφίσατε να κάνει στη βουλή, απορώ! Γιατί να νομοθετήσει μάλλον δύσκολο το κόβω. Τόσα χρόνια παρουσιάστρια, πηλέ μου, ούτε να τη σηκώσετε να μετρήσει ψήφους σαν την Κρίστα στον Τροχό της Τύχης, ούτε να ανακοινώσει τα αποτελέσματα σαν τον Χάματσο στη Γιουροβίζιον, ούτε να πει ένα τιμημένο «Ομήρου Ντουζ Πουά» που λέει ο λόγος. Τίποτα. Τζάμπα η ψήφος!

Είδα πανοραμικό πλάνο της βουλής από την τηλεόραση. Πιο χωρκάτικη βουλή δεν έχω ξαναδεί. Σαν κτίριο εννοώ. Από διάταξη, χρώματα, μέγεθος, διακόσμηση. Ένα χάλι. Δεν είναι, μάνα μου, τίποτε τυχαίο σ’ αυτή τη χώρα. Και τα λέω αυτά γιατί είδα και τη βουλή των Σουηδών και των Ολλανδών που μοιάζουν με εξοπλισμένα διαστημόπλοια και όχι με γουμάδες.

Είδα και πλάνο από τον Πιτσιλίδη, με την κίτρινη γραβάτα του. Παναγίτσα μου, σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας;!

Βγήκε ο Ομήρου στο έδρανο. Κανονικά δεν έπρεπε να του δώσει τα σκήπτρα ή το βραβείο ο προηγούμενος πρόεδρος; Να γίνει ένα εθιμοτυπικό, ένα ντουρντουλούκι, κάτι τέλος πάντων; Έβγαλε ένα λόγο από τον οποίο δεν συγκράτησα ούτε μία πρόταση. Τόσο βαρετός. Έπρεπε να πει τραγούδι. Τέλος πάντων. Ο Ομήρου πήρε το σφυρί που βαράει η μάνα μου τις μπριτζόλες και είπε ότι λήγει την πρώτη συνεδρία της βουλής.

Οι βουλευτές αποχώρησαν από την αίθουσα, μέχρι το επόμενο live.

Μόλις είδα και αυτό το βιντεάκι. Δες το κι εσύ. Η κ. Κυριακίδου συγκρίνει τον Κουλία με τον Ιούδα. Συγγνώμη μαντάμ, αλλά θα σου απαντήσω με έναν στίχο της τιμημένης Lady Gaga. Όλοι όρθιοι: I am in love with Judas baby! Καλά να σας κάμει, το ευχαριστήθηκα. Κόμμα που στηρίζει τέτοιον πρόεδρο μόνο η διάλυση του αξίζει! Ουστ!

Tea Time

Από τον καιρό που πέθανε ο πατέρας μου οι επισκέψεις στο σπίτι μειώθηκαν. Από καιρού εις καιρόν βρίσκεται κάποια φίλη της μάνας μου που ενθυμάται να μας επισκεφτεί προκειμένου να επιβεβαιώσει ότι βρισκόμαστε εν ζωή και τα έχουμε ακόμα τετρακόσια. Αυτές οι σπάνιες, ευτυχώς, επισκέψεις μου δίνουν τρομερή έμπνευση για συγγραφή θεατρικού σεναρίου. Καμιά φορά, όπως τις προάλλες, δεν χρειάζεται να αλλάξεις ούτε μία λέξη. Το σενάριο στο προσφέρει στο πιάτο η εκάστοτε επισκέπτης.

Σκέψου, τώρα, το σκηνικό: στο τραπέζι του σαλονιού μας υπήρχαν μπισκοτάκια και τσάι. Γύρω απ’ αυτό κάθονταν η αφεντιά μου, η μάνα μου και μία φίλη της περιορισμένης ευθύνης.

Φίλη: Μεγάλωσε ο γιος σου! Έγινε ολόκληρος άντρας! Με τι ασχολείσαι Χρίστο μου στον ελεύθερο σου χρόνο;

Χρίστος: (με ύφος «πότε θα φύγεις») Ε, να, παίζω θέατρο, μαθαίνω Ισπανικά, τέτοια…

Φίλη: (προς τη μάνα μου) Ορίστε, το παιδί έχει ενδιαφέροντα! Σαν και μένα! Εγώ, Χρίστο μου, τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι με τα υπερφυσικά φαινόμενα!

Χρίστος: Με τη σούπερ νόβα και τα τσουνάμια;

Φίλη: Όχι. Με την ύπνωση και τη μετεμψύχωση! Εσύ, Χρίστο, πιστεύεις στη μετεμψύχωση;

Χρίστος: Τσου.

Φίλη: Εγώ έχω διαβάσει πολύ. Μου κάνει μάθημα και η ξαδέλφη μου που έγραψε τρία βιβλία επί του θέματος! Αυτή τα ξέρει όλα! Να φανταστείς, είχε και δάσκαλο τον τάδε (μου διαφεύγει τώρα το όνομα) που έγραψε άπειρα συγγράμματα για τις προηγούμενες ζωές των ανθρώπων. (Καμαρώνεται) Εμένα μέχρι στιγμής μου έκανε τρεις φορές ύπνωση!

Χρίστος: …

Φίλη: Ναι. Με υπνώτιξαν, και ταξίδεψα στην προηγούμενή μου ζωή. Ήμουν αγόρι, και μάλιστα όμορφο, στη Νέα Υόρκη. Είχα μεγάλο σουξέ με τις κοπέλες, αλλά τις κορόιδευα όλες. Φορούσα κι ένα άσπρο πουκάμισο με τυλιγμένα τα μανίκια πάνω. Τις βασάνιζα τις γκόμενες πολύ. Γι αυτό και σήμερα με ταλαιπωρούν εμένα οι άντρες! Με τιμωρεί το κάρμα μου!

Μάνα μου: …

Χρίστος: !!!

Φίλη: Μια άλλη φορά, ταξίδεψα δυο φορές πίσω, σε προ-προηγούμενη ζωή και ήμουν ινδιάνα.

Χρίστος: Σαν την Ποκαχόντας;

Φίλη: Ναι! Και μάλιστα πέθανα από βέλος λευκού αντρός που με σημάδεψε με το τόξο του!

Χρίστος: Τι μου λες!

Φίλη: Ναι, εδώ με πέτυχε στον αστράγαλο (σηκώνει παντελόνι και μας δείχνει τον αστράγαλό της) Ορίστε, εδώ που έχω χτυπήσει και το ταττού. Τυχαίο;

Χρίστος: Το ταττού το χτύπησες πριν ή μετά που ανακάλυψες πως ήσουν ινδιάνα;

Φίλη: Πριν! Είδες κάτι πράγματα; Χωρίς καν να ξέρω. Απλή διαίσθηση. Με οδήγησε το κάρμα μου.

Μάνα μου: !!!

Χρίστος: Και ποια η απόδειξη πως ήσουν ινδιάνα και όχι… ας πούμε, ο Αχιλλέας στην Τροία;

Φίλη: Λαλείς;! (Προς τη μάνα μου) Εν πολλά έξυπνος ο γιος σου!

Πήρα ένα μπισκοτάκι, το βούτηξα στο τσάι και χάθηκα κοιτάζοντας τον τοίχο απέναντι με βλέμμα απλανές...