Mέρα με τη Μέρα

Έχετε παρατηρήσει φαντάζομαι κάτι ένθετα περιοδικά της πλάκας που κυκλοφορούν με τις κυπριακές εφημερίδες κάθε σαββατοκύριακο (εξαιρείται το DownTown). Μέσα στις σελίδες τους βρίσκουμε πάντoτε ένα αφιέρωμα στην καθημερινή ζωή ενός Κύπριου, δήθεν celebrity ακόμη και αν δεν τον ξέρει η μάνα του, που μας παρουσιάζει με φωτορεπορτάζ την υπέροχη καθημερινότητα του. Η οποία φυσικά μας είναι αδιάφορη μιας και στις πλείστες των περιπτώσεων δεν παρουσιάζει κάτι που να τη διαφοροποιεί από την δική μας.

Λείπει ο Μάρτης;

Όχι, δεν λείπει ο Μάρτης! Γι’ αυτό και τώρα θα σας παρουσιάσω το δικό μου 24ωρο για να περάσει και λίγο η ώρα που βαριέμαι – κόβω φλέβα.

7:00 π.μ. Ξυπνώ, σιχτιρίζω το toy story ξυπνητήρι μου και σκέφτομαι: “Σήμερα-θα-τους-πω-ότι-είμαι-άρρωστος-όχι-γαμώ το-δεν-θα-πιάσει-προχτές-τους-το-είπα-πάλι!” Πάω στο μπάνιο. Αν δεν κρυώνω κάνω ντους, αν κρυώνω απλώς ξεγαριλλώνομαι για να μην τους φανώ εντελώς βρωμιάρης.

7:30-7:45 π.μ. Πήζω μες την κίνηση αλλά δεν πτοούμαι. Τραγουδώ χασάπικα και ζεΐμπέκικα δυνατά. Βρίζω τις μανάδες που κάνουν δέκα ώρες να κατεβάσουν τα κοπελλούθκια τους στο Δημοτικό Έγκωμης, και με το πόδι μου πατάω ρυθμικά το γκάζι σα να είναι το πετάλι των drums. Θα το κάψω μια μέρα το αυτοκίνητο, κοντεύω δηλαδή.

8:00 π.μ. Τρώω κρουασάν 7Days, ενώ στο lunchbreak τιμώ την τυρόπιττα του άλφα μέγα. Στα ενδιάμεσα εργάζομαι αλλά για ευνόητους λόγους δεν επεκτείνομαι.

3:30 μ.μ. Σχολάω. Πάω σπίτι, βρίζω γονείς που ενόσω εγώ έβγαζα τον επιούσιο αυτοί βγάζουν το όξινο με τη Λαμπίρη. Πέφτω να κοιμηθώ μια ώρα, τελικά αποκοιμιέμαι περισσότερο.

5:30 μ.μ. Ξυπνώ και κοιτάζω να δω πόσες αναπάντητες έκαμε ο Χάρης (μην το πάρεις στραβά γιε μου, σε πειράζω και σε αγαπώ! :) Πάω για καφέ με επιλεγμένα άτομα του φαν κλαμπ.

7:30 μ.μ Επιστρέφω, τσεκάρω τα emails μου. Βλέπω πόσα υβριστικά σχόλια συναθροίστηκαν στο λογαριασμό του μπλογκίου, τσεκάρω νέα από το facebook. Η μάμμα μου με ρωτά τι θέλω να φάω για νύχτα και της απαντώ: “Πριν λίγο έφαγα κόρη μου! Δεν πεινώ!” Μου απαντά: “Ναι, αλλά εγώ σε λίγο θα πέσω και θα μείνεις νηστικός!” Δυναμώνω τη μουσική και φεύγει νευριασμένη. Καταλήγω να τρώω φρούτα με μαύρο ψωμί.

9:00 μ.μ. Αν είναι Τρίτη βλέπω Λαζόπουλο. Αν είναι άλλη μέρα βλέπω DVD, κυρίως της Άννας.

10.00 μ.μ. Κάνω σεξ.

12:00 – Μεσάνυχτα. Τελειώνω το σεξ! Βασικά μου τελειώνουν όλα τα βίντεος από το youporn!

Sad life for sad people.

Ο Βάνδουλας των Καρπαθίων

ΠΡΙΝ

ΜΕΤΑ

ΟΚ! Το Photoshop είναι για όλους! Αλλά είναι να μην χαίρομαι όταν λαμβάνω στο inbox μου τέτοιες φωτογραφίες- ντοκουμέντα;

Δεν μας Χέζεις...

Έτσι είναι φίλε μου,

Οι ηλίθιοι είναι αήττητοι!

Φτιάξαμε και εμείς ένα ρημάδι μπλογκ, κυρίως για εκτόνωση αλλά και για να διατηρούμε επαφή με κάποιους φίλους στο εξωτερικό. Και βρέθηκε κόσμος να το αγαπήσει και βρέθηκε κόσμος να το μισήσει. Λογικό και κατανοητό.

Αυτό που με συνθλίβει όμως, είναι γιατί βρέθηκε κόσμος που με πήρε πιο σοβαρά απ’ όσο πρέπει. Δέκα κείμενα μου να διαβάσεις, και έναν υποτυπώδη δείκτη νοημοσύνης να διαθέτεις, πιστεύω πως αντιλαμβάνεσαι πότε σοβαρομιλώ και πότε λέω μαλακίες για να περάσει η ώρα.

Δυστυχώς, αποδεικνύεται πως αυτή η διαδικασία απαιτεί περισσότερο IQ απ’ ότι περίμενα. Διότι εν έτει 2007 υπάρχει κόσμος που κάθεται και πιστεύει πως μπορεί να κρίνω ολόκληρη κινηματογραφική ταινία από τις ρόγες της πρωταγωνίστριας ή ότι είμαι ρατσιστής επειδή είπα μια φορά πως γέμισε η Γαλλία με έγχρωμους μετανάστες.

Ε, τι να πω! Να κάτσω να εξηγώ τα αυτονόητα; Δεν γίνεται. Αλλά τσαντίζομαι. Και τσαντίζομαι διότι επιβεβαιώνεται η μαλακία της πατρίδας μου. Και τσαντίζομαι ακόμα περισσότερο που ξέρω πως με αυτούς θα ζήσω και πως πρέπει να συνηθίσω. Όχι επειδή εγώ είμαι καμία διάνοια ή παιδί θαύμα. Εγώ, το είπα εκατό φορές, είμαι ένα μηδέν! Αλλά και εσείς, βαλθήκατε να μείνετε στην κλίμακα του μείον!

Και τσαντίζομαι τα μάλα. Και αυτοί χαίρονται που τσαντίστηκα. Χαίρονται που νίκησαν. Και λυπάμαι και που κάθομαι και απολογούμαι τώρα και χάνω ύπνο, χρόνο, χρήμα, ενώ αυτοί θα εξακολουθούν να μην καταλαβαίνουν (και ούτε θα καταλάβουν) αφού ήταν η μοίρα που τους γέννησε φτωχιά.

Νικήσατε!

Από τούθε και στο εξής, θα αραδιάζω στο μπλογκ μου ποιήματα και μαντινάδες. Θα μιλάμε για τη φύση, τα κοτσύφια και το θρόισμα των φύλλων, ενώ θα αναλύω την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι. Έτσι, για να εξυψώσω και εγώ το πολιτιστικό επίπεδο του τόπου, όπως νομίζετε πως πράττετε κι’ εσείς μέσα από τις αμπελοφιλοσοφίες σας.

Το Φιλί της Ζωής

Απόψε πήγα να δω το ‘φιλί της ζωής.’

Με τον νεότερο ελληνικό κινηματογράφο δεν έχω τις καλύτερες σχέσεις. Η τελευταία φορά που αγάπησα ελληνική ταινία ήταν στο ‘Safe Sex’ και στο ‘Κλάμα βγήκε απ’ τον παράδεισο’ των Ρέππα – Παπαθανασίου. Όλες τις υπόλοιπες απόπειρες τις βρήκα μετριότατες και πέταμα λεφτών. Μη σχολιάσω δε τη ‘λούφα και παραλλαγή’ και το ‘Straight story.’ Κοτσάρανε εκεί ένα σουξέ και μας παραπλάνησαν απροκάλυπτα.

Ας μην μακρυγορώ. Και η αποψινή ταινία μια απ’ τα ίδια ήταν. Επηρεάζεσαι από το τραγούδι της Παπαρίζου – που εδώ που τα λέμε, σιγά και το άσμα- και λες: «Δεν πάμε να το δούμε, μια Κυριακή που είναι να βγει, ας βγει!»

Η πλοκή του έργου είναι σχεδόν ανύπαρκτη, πρέπει να είσαι πανίβλακας για να μην υποψιαστείς το τέλος.

Το μόνο που αξίζει είναι η Κατερίνα Παπουτσάκη! Και τα πόδια της Ζέτας Δούκα! Η Κατερίνα Παπουτσάκη... μεγάλο ταλέντο! Μέχρι σήμερα την είχα μόνο ακουστά ο άθλιος! Εξομολογούμαι το κρίμα μου, γνωρίζω πως δέσποσε σε πολλά εξώφυλλα του Νίτρο και του DownTown αλλά απόψε με κέρδισε με το σπάθ… ε, με τις ρόγες της! Not exactly my cup of tea, διότι ήταν από εκείνες τις ξεθωριασμένες, σαν αβγό μελάτο στο τηγάνι, αλλά στη σκηνή που τις προτάσσει στον εχθρό και τσιτώνουν καβλωμένες, εγώ χειροκρότησα! (Λέμε τώρα, δεν είμαι τόσο βλάχος).

Καλά, δεν είναι μόνο τα βυζιά της, είναι το χρώμα του δέρματός της, τα χείλη της, τα μαλλιά της...η ερμηνεία της γενικότερα! :) Αλλά ναι, από το στήθος το παίρνει το Όσκαρ!

Ευχάριστη έκπληξη ήταν και ο τύπος που έπαιζε τον Πασχάλη. Δεν συγκράτησα το όνομα του, αλλά αναμφίβολα έκλεψε την παράσταση. Τον Θέμο Αναστασιάδη δεν κατάλαβα γιατί τον έβαλαν να παίξει. Για να φέρει θεατές; Αφού δεν θα έλεγε καμία ατάκα του. Ούτε κρύβει κανένα αστείρευτο ταλέντο υποκριτικής, ούτε σωστή άρθρωση έχει, ένας Θεός ξέρει τη βούληση του σκηνοθέτη. Καθαρή απαγγελία του ρόλου. Εντάξει, δεν ήταν και Οιδίποδας και έπρεπε να αποδοθεί σωστά, αλλά ψοφολυσσάνε που ψοφολυσσάνε οι Έλληνες ηθοποιοί ας δίνανε τον ρόλο σε κανέναν επαγγελματία.



Τέλος πάντων. Πέρασα ευχάριστα το βράδυ μου, πάω να φάω τυρόπιττα και να πείσω τον εαυτό μου πως αύριο πρέπει να επιστρέψω στη δουλειά. Μετά από απουσίες δυο ημερών ξέχασα και κατά πού πέφτει το κτίριο της εταιρείας!

Αντιχρήστου Οδύσσεια

Τελευταία αισθάνομαι λίγο γουρούνι. Ταυτίστηκα και επίσημα με την πλειοψηφία των αντρών.

Γουρούνι βέβαια με την έννοια της αποκτήνωσης που έλεγα και σε προηγούμενο κείμενο…

Αλλά δεν φταίμε εμείς γι’ αυτό κυρίες μου.

Αν θυμάστε καλά, στο νησί της μάγισσας Κίρκης – την Ωγυγία – έμελλε να ξεβράσει το κύμα τους συντρόφους του Οδυσσέα. Παλικάρια δυο μέτρα, με ήθος, με δυο πτυχία, με σαβουάρ βιβρ, με όραμα! Αγωνιστές, αλτρουϊστές, αχαλίνωτοι εραστές! Με το γυμναστήριο, με τα ισπανικά τους! Έτοιμοι να γίνουν σκόνη και χώμα για την αγαπημένη τους. Απ' αγάπη υπερβολική να πεθάνουν! Και ποιο ήταν το ευχαριστώ της καριόλας Κίρκης;

Τους μετέτρεψε σε γουρούνια!

Κανένας άντρας δεν είναι γουρούνι από μόνος του. Κάποια Κίρκη τον δημιούργησε και αυτόν. Τώρα γιατί πληρώνει τα σπασμένα κάποια άλλη νύφη δεν το ξέρω. Είναι όντως άδικο, αλλά c-est la vie!

Όϊνκ, όϊνκ!

Καλύτερα με Πίθηκο!

Κάποιος να σπάσει την τηλεόραση, να χαρείτε! Αποφάσισα ότι θα την μετατρέψω σε φωτιστικό! Σήμερα που ήμουν αρρωστούλης και έκατσα στην τηλεόραση όλο το απόγευμα με την κουβέρτα μου, έπαθα ένα ψιλό-σοκ με αυτά που είδα. Μα από πού να αρχίσω κυρίες και κύριοι!

Κατ’αρχήν, η Δρούζα! (Αγαπημένη μου!)

Κάποιος να την πυροβολήσει να τελειώνουμε! Κάποιος να της βάλει το δάκτυλο στη πρίζα!

Σήμερα, είχε θέμα τα σούργελα που παίρνουν σβάρνα την τηλεόραση. Εξέταζε κατά πόσον είναι θύματα ή πραγματικοί πρωταγωνιστές της τηλεόρασης. Εξέταζε διάφορα φαινόμενα που κατακλύζουν την μικρή οθόνη, μεταξύ των οποίων ο Παρασκευάς-βας-βας, η Ρούλα η Βροχοπούλου και η Βέρα Λάμπρου!

Στο πάνελ της εκπομπής μαζεύτηκαν κοινωνιολόγοι, δικηγόροι και ψυχολόγοι οι οποίοι ούτε λίγο, ούτε πολύ προσπαθούσαν να υποδείξουν στους προαναφερθέντες ότι είναι κινούμενα τσίρκουλα και πρέπει να πάνε σπίτι τους. Να καθαρίσουν την τηλεόραση! Φαντάζεστε τι είδους συνεννόηση επιτεύχθη! Και όλα αυτά με συντονίστρια την Δρούζα, η οποία ή πολύ βλάκας είναι, ή πανέξυπνη και μας κοροϊδεύει όλους ψιλό γαζί!

Ήθελα να ξέρα! Κοτζάμ θεολόγοι, δικηγόροι και ψυχολόγοι δεν είχαν κάτι καλύτερο να κάνουνε απόγευμα Πέμπτης από το να πιάσουν συζήτηση με τον Παρασκευά και την Βέρα Λάμπρου; Τι πιστεύουν ότι θα καταφέρουν; Εκτός του ότι θα μας τσαντίσουν με την ματαιότητα στην οποία εμπίπτουν, φανερώνουν και μια ενδόμυχη, κατάφορη ζήλεια για την προβολή που πέτυχαν τα ‘φαινόμενα’ ενώ οι ίδιοι που είναι και επιστήμονες παραμένουν στην αφάνεια!

Πέσατε στην παγίδα της Δρούζα αγαπητοί μου, και στην τελική εσείς διαπομπεύεστε. Και εγώ που έκατσα να σας δω! Πάρτε το χαμπάρι! Ο κόσμος θέλει τη βλακεία! Λατρεύει τη βλακεία για να παρηγοριέται πως υπάρχουν και χειρότερα. Για αυτό και όλοι αυτοί οι φελλοί επιπλέουν. Επειδή εμείς τους χρειαζόμαστε σαν αγχολυτικό! Τώρα μην το ψάχνετε περισσότερο και αποχωρήστε από το πάνελ της Δρούζα όσο είναι καιρός! Της δίνετε έξτρα νούμερα και αισθάνεται πως είναι και δημοσιογράφος της προκοπής, κακό χρόνο να’χει!

Δεύτερον ζήτημα: Κόντρα Καρβέλα – Λαζόπουλου.

Η αγαπημένη μου Αγγελική μου ζήτησε να πάρω θέση και με ξεκαθαρίζω για να τελειώνουμε. Θεωρώ πως ο Καρβέλας κακώς σχολίασε την προσωπική ζωή του Λαζόπουλου. Ο Λαζόπουλος κάνει σάτιρα και δικαιούται να σχολιάζει οτιδήποτε εκτίθεται και βρίσκεται στην επικαιρότητα. Εξέφρασε ευθαρσώς τη γνώμη του για το νέο τραγούδι του Νίκου Καρβέλα και αυτός τσαντίστηκε, παρασύρθηκε και υπερέβη τα εσκαμμένα.

Προσωπικά θεωρώ πως ο Καρβέλας λέει αλήθεια όταν κατηγορεί τον Λαζόπουλο για ανηθικότητα, καθώς όλοι γνωρίζουμε – εμμέσως πλην σαφώς το παραδέχτηκε και ο ίδιος – πως δεν αποτελεί το μέτρο της ηθικής. Αλλά δεν ήταν αυτό το θέμα μας και κακώς ο Καρβέλας επικεντρώθηκε σ’ αυτό στην συνέντευξη του.

Παρόλα αυτά, γνωρίζοντας πως ο Λαζόπουλος υπήρξε θαυμαστής και φίλος τόσο της Βίσση όσο και του Καρβέλα στο παρελθόν, θεωρώ γελοίο να βγαίνει τώρα και να τους κράζει. Όμοιος-ομοίω πελάζει κυρίες και κύριοι! Παρακολουθούμε όλοι ένα θέατρο μεταξύ δυο παιδιών με εξουσία που επειδή τυγχάνει να είναι δημόσια πρόσωπα απαντούν ο ένας του άλλου. Και εμείς σαν χάνοι κρεμόμαστε από τα χείλη τους. Ας κανονίσουν όλοι μαζί κανένα «παρτάκι» να τα βρουν και ας μας αφήσουν ήσυχους.

Θεωρώ τον Καρβέλα πιο ευφυές άτομο (κατ’ ακρίβειαν Θεό!) και τώρα μόνο κερδισμένος θα βγει από την προβολή που θα προκύψει από την όλη ιστορία. Ήδη γράφει τραγούδι για τον Λαζόπουλο και ετοιμαζόμαστε για έναν υπέροχο χειμώνα! Τίτλος: "Καλύτερα με πίθηκο, παρά με άντρα ανήθικο!" Βγάλε άκρη τώρα...

Τέλος, να πω ότι σήμερα έμαθα ότι πέθανε και ο πατέρας της Άντζελας Δημητρίου και ησύχασε ο άνθρωπος. Κατά τα άλλα, η επιμόρφωση μου συνεχίζεται…!

Το Μικρόφωνο Κοντά στο Στόμα...

Με τεράστιο ενδιαφέρον διάβασα σήμερα τις μαρτυρίες των κοριτσιών που κατέθεσαν εναντίον του μουσικοσυνθέτη Δώρου Γεωργιάδη, εν έτει 2001, για σεξουαλική παρενόχληση. Εκεί λοιπόν, που τα χάϊδευα και δεν ήξερα πως θα δώσω νόημα στη ζωή μου, βρέθηκα να σκέφτομαι το πώς θα κρύψω την στύση μου!

Αντιγράφω από την εφημερίδα «Πολίτης:»

"Ο Δώρος Γεωργιάδης με ρώτησε αν ήμουν ολοκληρωμένη γυναίκα και εγώ του απάντησα "ναι". Μετά μου είπε να μου δείξει έναν τρόπο να φιλώ και άρχισε να με φιλά με τη γλώσσα του για αρκετή ώρα. Μετά κάθισε στην καρέκλα και κατέβασε το παντελόνι του και το εσώρουχό του και έσπρωξε με τα χέρια του το κεφάλι μου στα γεννητικά του όργανα και εγώ τραβούσα πίσω και με ξαναέσπρωξε, αναγκάζοντάς με να τον φιλήσω στα γεννητικά του όργανα. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου και ενώ εγώ προσπαθούσα να σηκώσω πάνω το κεφάλι μου αυτός με έσπρωξε κάτω, οπότε και εκσπερμάτωσε μέσα στο στόμα μου".

Σκηνή δεύτερη:

"...στη συνέχεια μου ζήτησε να πάω κοντά του για να βρούμε το τραγούδι. Εγώ πήγα κοντά του και στάθηκα ενώ αυτός έμεινε καθισμένος. Τότε άρχισε να μου λέει ότι την προηγούμενη νύχτα είχε δει το "Playboy", στην τηλεόραση, και ότι έβλεπε συνεντεύξεις που έπαιρναν από κάποιες κοπέλες που είχαν κάνει καριέρα στο "Playboy" και μου έφερε το επιχείρημα ότι αυτές ήταν επιτυχημένες στο "Playboy", επειδή είχαν αρχίσει από τη δική μου ηλικία και ότι είχαν γνωρίσει τον έρωτα από μικρές και ότι σε αυτούς τους χώρους, δηλαδή τους καλλιτεχνικούς, έπρεπε να γνωρίζεις τα πάντα γύρω από το σεξ και ότι έπρεπε μια κοπέλα να έχει ωραίο σώμα για να πετύχει. Για να έχει κάποια ωραίο σώμα, σύμφωνα με τον Γεωργιάδη, έπρεπε να έχει σεξουαλικές εμπειρίες από μικρή. Μετά μου είπε ότι έχω και εγώ ωραίο σώμα και ότι μπορούσα να επιτύχω. Μου ζήτησε να κάνω πάνω τη φανέλα μου για να δει το στήθος μου. Εγώ επειδή είχα παγώσει δεν έκανα τίποτα και έμεινα και τον έβλεπα. Τότε σήκωσε αυτός τη φανέλα μου, μου χάιδεψε το στήθος και συνέχισε να μου μιλά για το ίδιο θέμα. Μετά με έβαλε να καθίσω στα γόνατά του, χωρίς να φύγει το χέρι του από το στήθος μου και πήρε το χέρι μου και το έβαλε στο παντελόνι του στο σημείο που είναι τα γεννητικά του όργανα, περιμένοντας ότι θα του τα έπιανα. Κατάλαβα ότι ήταν ερεθισμένος. Εγώ σηκώθηκα, μου είπε ότι δεν είμαι ακόμα γυναίκα, ότι δεν δημιουργήθηκε ακόμα το σώμα μου και κατέβασε αυτός την μπλούζα μου. Μου είπε ότι δεν "κάμνω" ακόμα και να πάω σε κανένα δύο χρόνια".

Φινάλε:

"Όταν ήμασταν στο στούντιο του Γεωργιάδη που βρίσκεται στην περιοχή Αρχαγγέλου, υπάρχει ένα μικρό δωμάτιο που χρησιμοποιείται σαν αποθήκη και εκεί με έβαζαν να βλέπω πορνοταινίες. Ο Σερδάρης μαζί με τον Δώρο Γεωργιάδη για να με κάνουν να ερεθιστώ, όπως μου έλεγαν, και προσπαθούσαν συνέχεια να μου κάνουν πλύση εγκεφάλου για να ενδώσω και να κάνω έρωτα με κάποιον και θα ήταν καλύτερα αν το έκανα μαζί του".

Αν θέλετε να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο επισκεφτείτε την ιστοσελίδα της εφημερίδας και γρήγορα πριν το αποσύρουν!

Λοιπόν!

Τι έχω να δηλώσω!

Φυσικά και τάσσομαι εναντίον της σεξουαλικής παρενόχλησης και της παιδεραστίας. Αλλά! Πόση συμπαράσταση, πόσον οίκτο, πόση κατανόηση να δείξω προς το λεγόμενο δράμα των κοριτσιών, από τη στιγμή που οι ίδιες θέλησαν να εισχωρήσουν σε ένα χώρο που μόνο σκάνδαλα και βρώμα μας παρέχει εξαπανέκαθεν;

Το βλέπουμε και από τα ριάλιτι. Οι 29 στις 30 υποψήφιες θέλουν να γίνουν τραγουδίστριες και να μοιάσουν στα είδωλα τους τα οποία εμείς αποθεώνουμε ακριβώς επειδή εμφανίζονται ως ξέκωλα στο Νίτρο και στο Maxim! Είδατε καμία υποψήφια στα ριάλιτι να διατείνεται πως θέλει να μοιάσει της Φαραντούρη ή της Πόλυς Πάνου; Όλες ποπ τραγουδίστριες θέλουν να γίνουν. Ποπ! Δηλαδή, λαϊκές! Δηλαδή, για να κάνω quote τον Χατζηστεφάνου: «χαζά κορίτσια με κοτσίδα που μασάνε τσιχλόφουσκα!» (και ενίοτε την ρουφάνε!)

Ε, με το μπαρδόν δηλάδη! Αν η φιλοδοξία σου εκτείνεται στο να βλέπουμε τα μπούτια σου και τα βυζιά σου, στο να μας τραγουδάς Φοίβο και να σε βλέπουμε μια φορά το μήνα στο τιβί τιγκλόν, και λίγα σου έκανε ο τύπος! Ύστερα σου λέει, φταίει ο βιαστής!

Αγαπημένη μου, πουτάνα θέλεις να γίνεις! Απλώς σου κακοφαίνεται όταν στο λέμε κατάμουτρα! Διότι αν άξιζες και για κάτι καλύτερο θα είχες ήδη γίνει και δεν θα περίμενες συνθέτες που έχουν να κάνουν σουξέ από τη δεκαετία του ’70 να σε προωθήσουν. Τόσο σου κόβει όμως και σένα…

Στο χώρο της ζώου μπιζ είναι ευρέως αποδεκτό πως μια καλή μέρα θα στον κάτσουν! Είναι κανόνας! Ένας συνθέτης, ένας μαέστρος, ένας μαιτρ του μπαρ θα στον ακουμπήσει. Δεν είναι σήμερα, θα είναι αύριο. Το πρόβλημα σας είναι ότι σας τον ακουμπήσανε νωρίς!

Δεν πειράζει. «Ουδείς άσφαλτος!»
Αλλά μη μου ζητάτε να σας λυπηθώ. Λύπηση μηδέν εκ μέρους μου!

Θυμήθηκα προ ολίγου και την υπόθεση του Κορκολή... Μα τι υπέροχοι καιροί ήταν εκείνοι! Κάποτε ένας φίλος μού έδειξε και το επίμαχο βίντεο του Τριανταφυλλόπουλου στο ίντερνετ. Έκτακτο, έκτακτο! Έβλεπες κάποιον, που μάλλον ήταν ο Κορκολής να πηδάει στα τέσσερα. Τον έβλεπες στο τέλος του βίντεο να σου ρίχνει και ένα χαμόγελο γεμάτο ικανοποίηση (το επονομαζόμενο χαμόγελο του durex) και έλεγες: «Μπράβο αγόρι μου! Έτσι!»

Όχι που θα μας πάρει ο πόνος, αν το θύμα παρασύρθηκε! Kάθονται όλες και το τρίβουν με τις αφίσες του Ρουβά και του κάθε Κορκολή και άμα τον φάνε, ζητάνε και τα ρέστα!

Ουστ!

ΥΓ: Τόσο ο Κορκολής, όσο και ο κ. Γεωργιάδης κρίθηκαν αθώοι των κατηγοριών τους στις εφέσεις. Έτσι για να ξέρουμε όλοι τι γίνεται!

Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού

Μου το έλεγαν και δεν το πίστευα!

“Θα φτάσεις σε μια ηλικία όπου και θα αποκτηνωθείς πλήρως!”

Ναι, καλά! Εγώ που ακόμα ψάχνω τη Χιονάτη μου, που επενδύω στους ανταρτοπόλεμους και που υποστηρίζω κάθε τι με ρομαντικό υπόβαθρο θα φτάσω ποτέ σ’ αυτό το σημειο; Κι όμως έφτασα! Στο ωραιότερο σημείο!

Τελευταίως ζω με τον ορό. Τον ορό του ipod! Ο Θεός να έχει καλά τον άνθρωπο που το ανακάλυψε. Τους τελευταίους τρεις μήνες το ipod αποτελεί το αντίδοτο στην στυγνή και αμείλικτη καθημερινότητα μου. Με το που αρχίζω να αισθάνομαι το νευρικό μου σύστημα να τεντώνεται επικύνδινα, πατώ το play!

Και δεν ακούω τίποτε! Που να χτυπιέστε!

Ακούω μες το αυτοκίνητο το πρωί προς στη δουλειά, ακούω στο γυμναστήριο την ώρα που οι Κύπριοι συνασκούμενοι μου κραυγάζουν περί των χαμένων πέναλτι της προηγούμενης νύχτας, ακούω στο δρόμο όταν πηγαίνω περίπατο. Αλλά το καλύτερο είναι όταν αρχίζει οικογενειακή συζήτηση. Με το που συνειδητοποιώ την ματαιότητα της συζήτησης με τους δικούς μου πατώ το γκάζι!

Και όσο τους βλέπω να συνεχίζουν να συζητούν τόσο περισσότερο δυναμώνω την ένταση. Ζω πλέον στο ρελαντί. Στον αυτόματο πιλότο. Δεν πα να χτυπιέστε, δεν ξεκαλωδιώνομαι. Και αδιαφορώ. Ούτε με νοιάζει που δεν έχω γκόμενα, όπως παλιά, ούτε με νοιάζει που ζω εδώ που ζω. Δεν με νοιάζει τίποτε! Απλώς περπατώ…

Μαύρα κοράκια, κόκκινα κοράκια! Μαύρα κοράκια, κόκκινα κοράκια!

Μπαμπάδες με Ρούμι

Διανύουμε μέρες θεάτρου. (Χάρη, υπομονή!)

Γνωρίζετε όλοι φαντάζομαι πως στις επόμενες μέρες θα παίξω σε μια ερασιτεχνική θεατρική παράσταση, αλλά ακόμη και αν δεν το γνωρίζετε θα ενημερωθείτε σύντομα σχετικώς. Το θέμα είναι πως αυτό τον καιρό οι μέρες μου πλημυρίζουν από θέατρο και με πιάνουν απανωτές ντεκαντάνς.

Σήμερα, μετά την πρόβα για το θέατρο που θ’ ανεβάσουμε, πήγα στο «Μπαμπάδες με Ρούμι» που ανεβάζει το Σατιρικό Θέατρο. (Πήγα εκτάκτως Αλεξία μου, δεν σ’ έγραψα).

Κάθε φορά που πάω θέατρο στη Κύπρο, φεύγω με κατάθλιψη. Μα τι να πρωτοθάψει κανείς!

Κατ’ αρχήν, οι εγκαταστάσεις θυμίζουν θίασο Κακουράτου-Ηράκλη από τα ‘80ς, τους καιρούς που ανέβαζαν τις έξοχες παραστάσεις με τίτλους «Ένας,- ένας μεν κουντάτε» και «Μου λες μ’ απατάς, εγώ να δεις!» Τύφλα να’ χουν τα ΔΗΠΕΘΕ της επαρχίας. Τα κυπριακά θέατρα νομίζεις πως θα κατεδαφιστούν ανά πάσα στιγμή, πως έχει να μπει καθαρίστρια στις τουαλέτες για μήνες και πως θα σου’ ρθει στο κεφάλι ξεμπαρρωμένος προβολέας από σε λεπτό σε λεπτό.

Να ήταν μόνο αυτό;

Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι επιεικώς μέτριες. Στο αποψινό έργο, αν εξαιρέσεις την Μπεμπεδέλη που ήταν απλώς διεκπεραιωτική, όλοι οι άλλοι ήταν για κλάματα. Απαιτώ να μου εξηγήσει η κ. Μαριάννα Καυκαρίδη γιατί επιμένει να ερμηνεύει με την γνωστή λαρυγγική φωνή την οποία όπως φάνηκε, μόνο η ίδια βρίσκει αστεία.

Τέλος πάντων, μεγάλες προσδοκίες έχω για το κυπριακό θέατρο. Και που βρίσκεται κόσμος στη χώρα που ασχολείται με το αντικείμενο με παρηγορεί!

Το κοινό ήταν επίσης ανάλογο. Με μέσο όρο ηλικίας τα 70, νόμιζες πως θα ξεψυχίσουν αν χειροκροτήσουν λίγο πιο ζωηρά. Όχι πως άξιζε παθιασμένο χειροκρότημα εδώ που τα λέμε (Μέλι στάζει το στόμα μου, το ξέρω, αλλά και λίγα λέω!)

Παρατήρησα επίσης πως το κοινό ήταν πέρα για πέρα αφελές. Συμμετείχε στην παράσταση ενεργά. Απαντούσε δυνατά στα ερωτήματα των ηθοποιών και μου θύμισε παιδική σκηνή Δώρου Κυριακίδη σε φάση που κρύβεται ο λύκος και τον καταδίδουν τα παιδιά στην κοκκινοσκουφίτσα ως ευσυνείδητοι θεατές.

Μην σχολιάσω το απαράδεκτο!

Σε μια φάση ένας ηθοποιός ξεστόμισε την εξής ατάκα: «Της έπιαναν δέκα παίδαροι το μουνί» και όλη η πλατεία σοκαρίστηκε! Αναφώνησαν όλοι μαζί ένα αποτροπιαστικό «Ωωωω!» φανερώνοντας την αποστροφή τους σε τέτοιου είδους λέξεις! Σκεφτείτε δηλαδή, να ανεβάσω εγώ το θεατρικό που έγραψα τι έχει να γίνει. Θα έχουμε το ασθενοφόρο stand by έξω από το θέατρο!

Έτσι είναι. Ψώρο-συντηρητικό κοινό, σε ψωρό συντηρητική χώρα! Μετά βγαίνουν στην δημοσιότητα αποτελέσματα ερευνών που μας καταλογίζουν ρατσισμό, συντηρητισμό και πουριτανισμό και ψάχνουμε να δούμε ποιους φωτογραφίζουν. Μουνί το λένε κυρία μου, πως θες να στο πει για να μη σου ανεβεί το ζάχαρο. Αιδοίο; Ε, λοιπόν, τρίψε το αιδοίο σου και παράτα μας! Κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας!

Κατά τα άλλα το έργο βλέπετε ευχάριστα και το συστήνω. Ως έργο, πάντα!

Είμαι σίγουρος, σαν άτομο που κατέχει διδακτορικό στους Ρέππα-Παπαθανασίου, πως κάποιες ατάκες δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ, αλλά δεν θα το ψειρήσω άλλο το ζήτημα. Μου αρκεί που αποδόθηκε το κείμενο αξιοπρεπώς. Επίσης, μου αρκεί το ότι πάνω στο εισιτήριο έγραφε ότι «Μια λίρα από την τιμή του εισιτηρίου θα διατεθεί για την ανέγερση του πολιτιστικού κέντρου Βλαδίμηρου Καυκαρίδη.» Καιρός ήταν να μετακομίσουν από την τρώγλη που στεγάζονται σήμερα.

Λίρα-λίρα την λιρούδα, ως το 2060 θα μετακομίσουν, πού θα πάει;

Άσε γιε μου, θέλουμε και θέατρα! Εδώ τον ΘΟΚ έπιασαν να ανακαινίσουν και τον έκαναν σαν θέατρο τρίτης διαλογής του εξωτερικού. Στο Millenium theatre του Κάρντιφ να πας, που εδώ που τα λέμε, τι είναι το Κάρντιφ; Ένα χωριουδάκι είναι για τα βρετανικά πρότυπα, και θα δεις πιο μοντέρνες εγκαταστάσεις!

Πφ!
Καλή ‘βδομάδα.

Θέαμα Έχουμε Γίνει...

Χωρκατιλλίκια, no doubt!



Αυτό που με εκνευρίζει είναι η συμπεριφορά των δημοσιογράφων που αντιμετωπίζουν το γεγονός λες και ανακάλυψαν την τυρόπιττα! Αυτά τα συμβάντα ήταν must εξαπανέκαθεν. Δεν περιμέναμε το 2007 για να δέρνονται μεταξύ τους οι μαθητές.

Δεν είχα δείρει εγώ την Στέλλα στο Δημοτικό; Πού μου είχε ύφος ντίβας και το έπαιζε καμπόση; Την είχα αρπάξει από το ζωνάρι της ποδιάς της και την στριφογύριζα μες την αυλή του σχολείου, όπως κάνουν οι αθλητές με την σφαίρα στο στίβο και την άφησα να γκρεμοτσακιστεί πάνω στις βρύσες! Θέαμα είχαμε γίνει!

Δεν έκανε το ίδιο ο Ανδρέας στην Κυπρούλα που ήθελε σώνει και καλά να τον φιλήσει; Θέαμα είχανε γίνει!

Δεν έκανε το ίδιο ο Άνθος στη Μαργαρίτα επειδή η τελευταία του αναποδογύρισε την σκακίερα στο διάλειμμα, πάνω που ετοιμαζόταν να κάνει ματ; Την τούφα απ’ τα μαλλιά της ακόμα την κλαίει η Μαργαρίτα. Θέαμα είχανε γίνει!

Στα σχολεία και στις αλάνες μόνο τέτοια έχω να θυμάμαι. Και πολλές φορές το θύμα ήμουνα εγώ. Αλλά έτσι είναι η ζωή. Ένα θέαμα. Μόνο που σήμερα, έχουμε και τις κάμερες εύκαιρες και το καταγγέλλουμε με ψύλλου πήδημα. Πολύ φλώροι γίναμε τελευταία.

Το θέμα δανεισμένο γι’ άλλη μια φορά από το λατρεμένο Πρέζα Τιβί.

Έρημος

Να γράψω τι;

Σαν φοιτητής συλλογιζόμουν. Πολύ! Πότε θα πάω στην Αφρική ως ανθρωπιστική βοήθεια; Πότε θα γράψω θεατρικά έργα; Πότε θα πάω περίπατο στο πάρκο, πότε θα πάω να κάτσω κάτω από ένα δέντρο και να σκεφτώ ακούγοντας μουσική;

Σαν φοιτητής κοιμόμουνα 10ωρο! Μετά ξυπνούσα και έπαιρνα τους δρόμους. Περπατούσα ώρες μες το πράσινο και παρατηρούσα κόσμο, καθόμουν σε παγκάκια και έτρωγα παγωτό και πατάτες από το burger king και πήγαινα αμέσως κολύμπι στο γυμναστήριο για να κάψω τις θερμίδες. Έβγαινα, έβγαινα, έβγαινα! Είχα όρεξη να χορέψω, να πάρω μάτι τις γκόμενες, να πιω χωρίς να με νοιάζει αν θα μεθύσω. Να μιλήσω χωρίς να σκεφτώ δυο φορές!

Όλα αυτά μέχρι προχθές!

Σήμερα. Έχω το βλέμμα του γλάρου. Και πάω, και πάω, και πάω... (και πάω να τρελαθώ!)

Κάθεται ο κώλος μου και βράζει. Τεντώνομαι. Ή καλύτερα..."Ποκνιάζουμαι!" Τσακρούν τα κόκκαλα μου! Κάνω απανωτά κλικ στις ιστοσελίδες και εκατό φορές refresh μπας και ανανεωθούν με κάτι αναπάντεχο. Η μόνη μου έγνοια είναι να βγάλω λεφτά, να πάρω διαμέρισμα, να το διακοσμήσω όπως θέλω, να αγοράσω αυτοκίνητο πιο ακριβό από του γείτονα, να ξεκλέψω ένα 3μερο να πάω Αθήνα στα μπουζούκια, να πάω στην Κούβα το καλοκαίρι, να πάω για καφέ, να κοιμηθώ τουλάχιστον 7ωρο. Ποιος χέστηκε για τους μαύρους στην Αφρική, για το αν θα κάψω τις θερμίδες της πατάτας, για το αν θα ερωτευτώ.

Ό,τι προλάβουμε και ό,τι περιδρομιάσουμε από’ δω και μπρος.

Να γράψω τι;

Πυροβολήστε με!

Η Mall...Που μας Δέρνει!

Όλα τα’ χαμε, το Mall μας έλειπε!

Επειδή είμαστε κράτος με εκατομμύρια πληθυσμού και έπρεπε να έχουμε συγκεντρωμένα όλα τα πολυκαταστήματα στην είσοδο της Λευκωσίας. Σε δυο χρόνια να μου το θυμηθείτε, θα το κάνουνε γκαράζ, όπως τότε με εκείνο το τεράστιο κτίριο που ήτανε χρηματιστήριο και μετά έγινε αποθήκη. Αφού το ξαναείδαμε το έργο! Στην Κύπρο δεν στεριώνουν Malls! Ακόμη κλαίμε το "Γιώρκειο!" Τι τρέχουμε σαν τους βλάκες να τα επισκεφτούμε κάθε φορά, λες και έλειψαν τα καταστήματα δεν μπορώ να καταλάβω. Σαν τα ζώα! (Και του γράφωντος συμπεριλαμβανομένου! Μπεεε).

Πήγα χθες για πρώτη φορά να αγοράσω CD´s, διότι αν περιμένω την All Records να εκτελωνήσει τις νέες κυκλοφορίες θα χρονίσουμε. Έφτασα που λέτε στο πάρκινγκ και αντίκρισα το… Heathrow! Όσοι σπουδάσατε Αγγλία θα συμφωνήσετε πως είναι φτυστά τα δυο κτίρια!

Με το ίδιο πάρκιγνκ, με την ίδια άθλια είσοδο. Με τις μίνι καφετέριες πρόχειρα σκορπισμένες εδώ και εκεί, με χάλια ηχομόνωση, με το βουητό του κόσμου να σου προκαλεί πονοκέφαλο, άσε, δράμα! Από στιγμή σε στιγμή νομίζεις θα χτυπήσει καμπανάκι να σου ανακοινώσει η Εγγλέζα την αναχώρηση των κυπριακών αερογραμμών για Λάρνακα! Άσε που κάναμε 35 λεπτά δρόμο για να φτάσουμε εκεί και όντως μπήκα στην ψυχολογία του «πάω ταξίδι!»

Έκτακτα, έκτακτα!

Επίσης, χάλια τα πατώματα, χάλια τα καταστήματα. Συμπίεσαν όλα τα μαγαζιά της Μακαρίου μέσα στο ίδιο τσιμεντένιο κουτί και θέλουν και τα συγχαρητήρια μας!

Και φυσικά, είδαμε και τους ανάλογους χάλια celebrities να πίνουν τον καφέ τους εκεί. Είδαμε τους πρωταγωνιστές από τις «πατάτες αντιναχτές!» Έλεος! Είχε και παιδάκια που τους ζητούσαν αυτόγραφο! Πφφ!

Αγόρασα το live του Δάντη που κατά τη γνώμη μου σκίζει, το νέο άλμπουμ της Britney που μπορεί να πήρε καλές κριτικές και είναι σαφώς καλύτερο από το In the Zone, αλλά δεν αντέχεις να το ακούσεις ολόκληρο, και τέλος την νέα Πρωτοψάλτη που είναι μια ευφάνταστη γελοιότητα! Διασκευάζει μέχρι και Michael Jackson αλλά δεν είδα κανένα σας να την κράζει ως «την-γριά-που-νομίζει-πως-είναι-20-χρονών» όπως κάνετε με την Anna mia! Είστε άξιοι να δείτε την Πρωτοψάλτη να κάνει moonwalk με την Γαλάνη επί σκηνής και να εξακολουθείτε να τις θεωρείτε κουλτουριάρες!

Καλό Σαββατοκύριακο!

Το Θαύμα της Βίσσης

Υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να πηγαίνεις το πρωί στη δουλειά σου και πάνω στο γραφείο σου να βρίσκεις αυτό;

Η Άννα Βίσση ήρθε στη Κύπρο χθες το πρωί για μια κηδεία. Έμεινε εδώ μόνο λίγες ώρες πριν επιστρέψει στην Αθήνα και κάνει ολοκαύτωμα το Pizza Pomodoro στο Κολωνάκι (είχαμε και εκεί ανταποκριτές!) Που λέτε, μαθεύτηκε στο γραφείο το βίτσιο μου και μια κυρία συνάδελφος που έτυχε να βρίσκεται στην ίδια κηδεία, μου έφερε το δώρο μου! Έχω ένα χαμόγελο στα χείλη από το πρωί, άλλο πράμα!!!

Προσέξτε τι γράφει: «Στον Χρήστο, που έμαθα είναι φανατικός, με όλη μου την αγάπη, Άννα Βίσση. Ελπίζω μια μέρα να σε γνωρίσω!!!!» Η Άννα Βίσση εκφράζει την επιθυμία να με γνωρίσει!!!! ΄Ανναααααααα! (κάντε κλικ για μεγέθυνση).

Οι ιστορίες με τα αυτόγραφα της Άννας είναι θρυλικές. Όπως όλα τα μεγάλα γεγονότα της ζωής μου. Το πρώτο μου αυτόγραφο απ’ αυτήν το παρέλαβα το 1997 με τον εξής περίεργο τρόπο. Τότε, αν θυμάστε ήταν της μόδας το IRC. Έμπαινα κάθε μεσημέρι μανιωδώς και συνομιλούσα με τους συμμαθητές μου, αλλά και με ξένους από διεθνή κανάλια. Μια μέρα, μου μίλησε μια Αυστραλή δημοσιογράφος η οποία όταν έμαθε πως είμαι Έλληνας ενθουσιάστηκε.

«Θα πάρω συνέντευξη από την Άννα Βίσση σε λίγες μέρες, που θα είναι στην Μελβούρνη για συναυλίες στον απόδημο Ελληνισμό! Δεν έχω ιδέα τι να την ρωτήσω!» Εν έτη 1997 το διαδίκτυο ήταν σε εμβρυακή κατάσταση σε Ελλάδα και Κύπρο και δεν υπήρχαν ούτε ιστοσελίδες, ούτε τίποτε. Έκατσα που λέτε κι’ εγώ και εξιστόρησα τα άπαντα της Βίσση στη κοπέλα. Για να είμαι ειλικρινής πίστεψα πως πρόκειται για φάρσα, αλλά επειδή εμένα είναι χαρά μου να διαδίδω τον Βισσησμό και να προσηλυτίζω νέους φαν, δεν δίστασα να τα ξεράσω όλα!

Η κοπέλα με ευχαρίστησε και μου υποσχέθηκε να της ζητήσει αυτόγραφο εκ μέρους μου. Εγώ της έδωσα τη διεύθυνση μου στην Κύπρο, αν και δεν περίμενα ποτέ ότι μπορεί να με θυμηθεί! Έπειτα από ένα μήνα έλαβα αυτό!!!

Και φυσικά, έμεινα κάγκελο. Δυστυχώς, δεν είχα και ένα e-mail της κοπέλας να την ευχαριστήσω, αλλά το κάνω τώρα και εξιλεώνομαι. Σήμερα ήταν μια υπέροχη μέρα. Εξ’ αιτίας του γεγονότος τραγουδούσα μες το αυτοκίνητο δυνατά, με άκουγαν και τα διπλανά αυτοκίνητα, δεν χρειάστηκε καν να κοιμηθώ το μεσημέρι για να βγάλω το απόγευμα, ενώ τον κόσμο όλο τον αγαπώ!

ΥΓ: Για να πω την αμαρτία μου έχω και αυτόγραφο από την ακατονόμαστη. Ούτε που το θυμόμουνα, το ανακάλυψα πριν 2-3 χρόνια μέσα σε ένα συρτάρι. Ήταν τότε, το 1994, πριν γίνει διάσημη και μου ήταν συμπαθής με το «δεν πεθαίνει, δεν πεθαίνει, η αγάπη που μας δένει.» Η «κυρία» αντιγράφει την Άννα ακόμη και στα αυτόγραφα! Άκου σ’ εκεί: Με αγάπη Δέσποινα Βανδή! Πες κάτι δικό σου κυρά μου!

I'll Be Missing You...

Σας έχω εξομολογηθεί το δράμα μου!

Και να θέλω ν’αγιάσω, δεν μ’αφήνω! Δέσμιος του παρελθόντος, στείρος προγονολάτρης, εμμένω στον ασκό του Αιόλου τον οποίο ανοίγω από καιρούς εις καιρόν εξαπολύοντας μνήμες και πίκρες. Και στο κατάρτι να δεθώ, που λέει ο λόγος, ζήτημα αν θα αντισταθώ στις γοργόνες και μάγκες που ξεπηδάνε μέσα από τα ημερολόγια και τις ταινίες, βιάζοντας το παρόν μου!

Αφήνω τον Καρυωτάκη κατά μέρος όμως, και επεξηγώ την σκηνοθεσία του νέου μου, θεσπέσιου βίντεο:

1. Πάω στα Πλατάνια προχθές και παθαίνω απανωτά déjà vu από τις νωπές μνήμες της τελευταίας μου σχολικής εκδρομής, ασχέτως αν έχουν περάσει σχεδόν δέκα χρόνια από τότε!

2. Πριν να πάθω ντουβρουντζά και πιω το χάπι μου, αρπάζω την τροχαλία στη παιδική χαρά και την μετατρέπω σε μηχανή του χρόνου. Κρεμάζομαι από το συρματόσχοινο και καθώς διανύω την απόσταση, επιστρέφω από το 2007 στο 1998! Με το που "σπουρτώ" πάνω στις σαμπρέλες ξετυλίγεται ο ορυμαγδός της τρίτης λυκείου μπροστά στα αμυγδαλωτά μου μάτια!

3. Αναλόγως της διάθεσης μου, βλέπω το παρελθόν και καταριέμαι το παρόν, ή χλευάζω το παρελθόν και εξυμνώ τα σημερινά καλά της ψυχής μου, φτου, φτου, φτου!



Ζω με τα φαντάσματα κυρίες και κύριοι. Σαν τον John Nash, στο Beautiful Mind. Θα μου πείτε, εκείνος ήταν και νομπελίστας. Εσύ; Εγώ…καβλομελετώ κι’ έρχεται! Αποφάσισα πως εφόσον δεν μπορώ να σκοτώσω το παρελθόν, θα το αγαπήσω κι’ άλλο. Θα το εξυμνήσω, θα το συνηθίσω, θα το αηδιάσω και θα το αποβάλω…

…Κάποτε!

Η ΟιΚΩΛΟγική Κύπρος

Αγαπητές λαϊκές καλλoνές της νήσου και αππωμένα παλικάρια,

Το πήρατε είδηση φαντάζομαι πως έχουμε 3 Νοεμβρίου και ο καιρός έξω θυμίζει αρχές Ιουλίου. Το πήρατε χαμπάρι πως το καλοκαίρι που μας πέρασε κάηκε η μισή Ελλάδα και η μισή Κύπρος (έτσι κι’ αλλιώς μισή Κύπρο έχουμε)! Το πήρατε χαμπάρι πως τα φράγματα στέρεψαν, η τρύπα του όζοντος έγινε μεγαλύτερη και από την κωλοτρυπίδα της Πάρις Χίλτον και πως καθημερινά στην Ανταρκτική βυθίζεται και ένα παγόβουνο στο μέγεθος της Ελλάδας!

Και τι κάνουμε γι’ αυτό;

«Μη μου τους κύκλους τάραττε!»

Σήμερα πήγα με ένα οργανωμένο γκρουπ στο καμένο δάσος του Σαϊττά για δενδροφύτευση. Φύτεψα 3 δεντράκια όλα κι’ όλα και ένιωσα άνθρωπος, εν αντιθέσει με τα πλείστα πρωϊνά του Σαββάτου που απλώνω το άχρηστο σαρκίο μου στα καφέ της Στασικράτους και αισθάνομαι δήθεν lifestyler.

Την επόμενη φορά που θα σας παρακαλέσω να με ακολουθήσετε σε τέτοιου είδους δραστηριότητες και θα με κοιτάξετε με ύφος περίλυπο ή υποψιαστώ πως με χλεύαζετε εμμέσως, θα σας φυτέψω και εσάς μαζί με τα έλατα! Το πρόβλημα βέβαια, είναι πως εσείς δεν θα ανθίσετε ποτέ, γι’ αυτό και εμμένω απλά στο θάψιμο παρά στη φύτευσή σας.

Η σημερινή δραστηριότητα διοργανώθηκε από το κέντρο ερευνών του νεοσύστατου πανεπιστημίου Λευκωσίας (Intercollege) και από τους 30 εθελοντές οι 15 ήσαν ξένοι φοιτητές!!! Ντροπή και αίσχος πτωχοί χωριάτες! Είχαμε μαζί μας κόσμο από την Αφρική, την Ευρώπη και την Αμερική να τσαπίζει να φυτέψει δέντρα για τους Κύπριους, οι οποίοι σήμερα, Σάββατο όντας έπιναν το καφεδάκι τους στο Mall ή προσπαθούσαν να συνέλθουν από την ψεσινή κραιπάλη στα άπειρα κλαμπ της πρωτεύουσας (Χα!!).

Είμαστε αρνιά! Κότες, ζώα!

Δέσποινας Βανδίσση -Συνέχεια

Απολογούμαι που επανέρχομαι στο ίδιο ευτελές θέμα, αλλά σήμερα στα φαν κλαμπ της αγαπημένης μου αοιδού και της αγαπημένης μου αηδίας γίνεται σφαγή για το νέο βίντεο της μόνιμα δεύτερης!

Μετά την αντιγραφή του τραγουδιού των coldplay, τώρα αντιγράφουμε και το concept του βίντεο κλιπ της Άννας για το Nylon! Το μπλογκ αυτό καταδικάζει την κίνηση αυτή της μαλακισμένης Δέσπως και ορκίζεται εκδίκηση. Θα μου πείτε, είναι το πρώτο βίντεο που παρουσιάζει μια ροκ μπάντα να ερμηνεύει το τραγούδι κατά τέτοιο τρόπο; Τη Βίσση περίμεναν να αντιγράψουν!? Θα συμφωνήσω μαζί σας. Αλλά, μη μου πείτε... Σαν πολλά δεν μαζεύτηκαν;




Ο Φοίβος στο πιάνο μήπως να φόραγε και μια άσπρη περούκα με μακριά μαλλιά; Μήπως και η κόμη της Βανδή παραπέμπει; Μόνο το κεφάλι της δεν ξύρισε ακόμα, έννοια σου όμως και θα της το ξυρίσω εγώ, μαζί με κάτι άλλο! Έλεος ρε φίλε!

Το βίντεο δεν μιξαρίστηκε από μένα, το βρήκα στο φαν κλαμπ και το παραθέτω εδώ. Άθλιο το μοντάζ κατά τη γνώμη μου!