Άργησα να γράψω τη μαλακία μου περί λαθρομετανάστευσης στο μπλογκ. Η αλήθεια είναι ότι δεν εκφράστηκα γιατί διάβασα 2-3 απόψεις σε άλλα μπλογκς και σκέφτηκα ότι αν γράψω αυτά που σκέφτομαι θα πέσουν όλοι να με φάνε και δεν έχω όρεξη για άλλους onlineκαβγάδες. Αλλά ποιος νοιάζεται; Θα τοποθετηθώ και όποιον πάρει ο Χάρος.
Λοιπόν:
Έστω ότι αύριο μου χτυπήσει την πόρτα, στο σπίτι μου, ένας άγνωστος και μου πει: «Γεια σου, είμαι ο Άχμετ, έφυγα από τη χώρα μου για τον Α, Β λόγο και δεν έχω που να μείνω. Να κοιμηθώ εδώ;» Πώς θα αντιδράσω; Το πιο πιθανό είναι ότι θα προσπαθήσω να σκεφτώ εν τάχει μία δικαιολογία για να τον αποφύγω, αλλά από αμηχανία θα του πω ένα τυπικό «πέρασε μέσα» μέχρι να σκεφτώ πως θα τον χειριστώ.
Σπιτώνω για ένα βράδυ τον Άχμετ. Περνούν οι μέρες, δεν λέει να φύγει. Τον ταΐζω, τον ποτίζω, τον πλένω, τον σιδερώνω. Εκεί μπάστακας. Αναρωτιέμαι: πότε λογαριάζεις να φύγεις, Χριστιανέ μου; «Δεν είμαι Χριστιανός, σερ. Γι αυτό αν γίνεται κατέβασε και την εικόνα της Παναγίας από τον τοίχο σου γιατί με προσβάλλει». Μου απαντά. «Δεν είναι η Παναγία, αστοιχείωτε, την Άννα Βίσση βλέπεις στον τοίχο» του απαντώ. «Α!» μου λέει. «Άξις και ξερός! Πότε λογαριάζεις να φύγεις Άχμετ;» «Ποτέ», μου απαντά.
Και δεν φτάνει που δεν λογαριάζει να φύγει, άμα βλέπει ότι εντείνεται η συζήτηση, κάνει κατάληψη στο σαλόνι και δεν μ’ αφήνει να κάνω κουμάντο στο σπίτι μου. Τα παίρνω μια μέρα στο κρανίο, αρπάζω το κουζινομάχαιρο και του λεω να ξεκουμπιστεί με το ζόρι.
Ο Άχμετ φεύγει και αντί να μου πει κι ευχαριστώ που τον φιλοξένησα για λίγο καιρό, μου ρίχνει και μια κατάρα απ’ τον Αλλάχ να μου βρίσκεται.
Όταν αυτό συμβαίνει σε προσωπικό επίπεδο, όλοι συμφωνούμε πως ο Άχμετ είναι άδικος. Όταν αυτό συμβαίνει σε κρατικό επίπεδο, όλοι μιλάνε για ρατσισμό και ξενοφοβία. Ποιος είναι ο μαλάκας; Να σηκώσει το χέρι του! Έτσι μπράβο.
Όλοι εσείς οι αριστερίζοντες σωτήρες, που προβλήματα δεν έχετε, και την είδατε ξαφνικά unitedcoloursofBenetton, προτείνω να υιοθετήσετε από έναν λαθρομετανάστη. Και να τον ταΐζετε ώσπου να αποφασίσει τι θα κάνει με τη ζωή του. Άντε, μπρος, τι με κοιτάτε;
Και το είχα γραμμένο στο κούτελο για χρόνια. Κορόιδευα όσους μου έλεγαν κατά καιρούς πως παίρνουν βοήθεια από ειδικό για να λύσουν τα προβλήματά τους. «Όποιος έχει φίλους, δεν έχει προβλήματα» έλεγα. Και το πιστεύω ακόμα. Όποιος έχει ένα κολλητό να τα πει και να βγουν από μέσα του, τι να την κάνει τη ξαπλώστρα του ψυχολόγου; Το πολύ, πολύ να ρίξει κάνα υπνάκο. Κατά τα άλλα, πεταμένα λεφτά. Και με δύο ευρώ που δίνεις για έναν καφέ με ένα φίλο σου την ίδια δουλειά κάνεις, χωρίς κατ’ ανάγκη να νιώσεις ότι είσαι «περίπτωση» που χρήζει ειδικού. Το ίδιο αποτέλεσμα φέρνει και το γράψιμο. Το έχω διαπιστώσει μέσα από αυτό εδώ το μπλογκ. Όποτε έχω ένα πρόβλημα και βγω και το γράψω δημοσίως, αμέσως εξαϋλώνεται. Ξορκίζεται στους πέντε ανέμους, σαν την ποπ καριέρα του Κορκολή. Έτσι, εκμυστηρευόμενος κάποια πράγματα σε φίλους και γράφοντας κάποια πράγματα εδώ ή στο προσωπικό μου ημερολόγιο, τα προβλήματα ξεθώριαζαν.
Αλλά μαζεύτηκαν πολλά. Και όσο κι αν τα ξορκίσω με λόγια, δεν φεύγουν. Κολλάνε σαν λεκέδες που δεν λευκαίνουν ούτε με το πιο δυνατό απορρυπαντικό. Ψες, μιλούσα με μία φίλη και μου είπε ότι τελικά, ίσως να έπρεπε να βάλω νερό στο κρασί μου και να πάω σε κάποιον ψυχολόγο, γιατί τα διάφορα γεγονότα των τελευταίων δύο χρόνων με άλλαξαν πολύ. Και για μία στιγμή σκέφτηκα πως ίσως έχει δίκιο.
Αλλά, πες μου εσύ, τι θα μου κάνει ο ψυχολόγος; Αφού εγώ, ξέρω τα προβλήματα μου, μπορώ να στα απαριθμήσω ένα προς ένα, ενώ επίσης, γνωρίζω και πως θα επιλυθούν. Το πρόβλημα είναι ότι οι λύσεις που έχω σκεφτεί επιφέρουν ποινική ευθύνη, συνήθως ισόβια. Αλλά, η λύση είναι εκεί. Την βλέπω μπροστά μου. Δεν περιμένω τον ψυχολόγο να μου την επισημάνει. Το μόνο που μένει, είναι να σκεφτώ πως αυτή η λύση θα φανεί προς τα έξω ως «ατύχημα» και όχι ως φόνος εκ προμελέτης.
Ακόμα και τα πιο προσωπικά, τα πιο ψυχοσωματικά και υπαρξιακά μου προβλήματα, γνωρίζω από πού πηγάζουν. Ξέρω κάθε γεγονός που συνέβη ή που δεν συνέβη και έχει διαμορφώσει το τι είμαι και τι δεν είμαι σήμερα. Δεν χρειάζομαι τον ψυχολόγο να μου ξύσει τραύματα παλιά για να δει από πού πηγάζουν τα ψυχολογικά μου. Διότι τα τραύματά μου είναι ακόμα ανοιχτά. Τα βλέπω και τα ξέρω. Και πάλι, γνωρίζω πως η λύση τους έγκειται είτε στο α) αποδέχομαι τη μοίρα μου, είτε στο β) αποδέχομαι ότι δεν μπορώ να αλλάξω και προσπαθώ να επιβιώσω με ό, τι έχω. Εγώ ακροβατώ μεταξύ αυτών των δύο λύσεων και επειδή ξέρω πως δεν αποτελούν πανάκεια, νευριάζω. Τα νεύρα όμως δεν θα μου τα καλμάρει ο ψυχολόγος. Πίνω ένα βάλιουμ και καθάρισα.
Θέλω να μου πει ένας από σας που πήγε σε ψυχολόγο τι του έκανε και έλυσε τα προβλήματα του. Σου καθάρισε τον εγκέφαλο ακτινοβολώντας φως με κάποιο φωτόσπαθο; Σου έβαλε ηλεκτρόδια στα βυζιά και σου ρούφηξε τα ψυχοσωματικά από τις ρόγες; Σου έβαλε χωνιά στα αφτιά και εκτόνωσε όλο σου τον αρνητισμό με ένα τσουφ; Τι κάνει ο ψυχολόγος και σε κάνει καλά; Γιατί αν απλά κάθεται και ακούει και δεν κάνει τίποτα, να το χέσω. Ψυχολόγος είναι θα μου πεις. Δεν είναι ούτε ο Μπάτμαν, ούτε ο Σούπερμαν. Αλλά, εμένα αυτή τη στιγμή, μόνο ο Μπάτμαν και ο Σούπερμαν με σώζουν και μάλιστα σε κοινοπραξία, γιατί ο καθένας μόνος του, αμφιβάλλω.
Δεν πάω, μάνα μου, σε ψυχολόγο. Άμα σου δείξω και αυτούς που πήγανε, θα καταλάβεις. Χειρότερα είναι από πριν! Θα πάω ταξίδι, να ησυχάσω. Ζητείται συνταξιδιώτης με μεγάλα βυζιά. Δεν έρχεστε; Θα πάω μόνος μου.
Ξέρεις τι έχει να γίνει τώρα, που ο Κυνόδοντας προτάθηκε για Όσκαρ…
Θα φλομώσουμε στις δήθεν «ψαγμένες» ταινίες για τα επόμενα 20 χρόνια!
Εγώ τον ‘Κυνόδοντα’ έκατσα να τον δω πριν λίγους μήνες γιατί μου έπρηξαν όλοι τα συκώτια, πως «πρόκειται για πολύ προχώ ταινία, με έξυπνο concept.» Και δεν διαφωνώ, βρήκα όντως πολύ έξυπνο το ότι οι έννοιες των αντικειμένων και των ιδεών πέρασαν σε άλλη διάσταση στο σπίτι των έγκλειστων πρωταγωνιστών. Ούτε ενοχλήθηκα από τη σκηνή αιμομιξίας όπως άλλοι. Αλλά, αμαρτία μου εξομολογημένη: Έπληξα! Όχι απλά βαρέθηκα, έκοψα τις φλέβες μου με τα νύχια μου! Είδα μόνο τα πρώτα 20 λεπτά, τόσο άντεξα- και ήταν σαν να βλέπω ταινία για μία μέρα. Ήταν σαν να βλέπω Αγγελόπουλο. Και λίγο λέω. Είχε και κάποια θεόστραβα πλάνα, από τα οποία έλειπαν κεφάλια, χέρια, πόδια και ό, τι άλλο θες για να στα πασάρει ως «ψαγμένα» και «καλλιτεχνικά» και επειδή προτάθηκε για όσκαρ και διακρίθηκε στις Κάννες, ξαφνικά όλοι μιλάνε για την ανάσταση του Ελληνικού κινηματογράφου.
Δεν ξέρω με ποιο μέτρο, δεν ξέρω με ποια κριτήρια μια ταινία κατατάσσεται στις «καλές ταινίες» ούτε ξέρω τι είδους παιδεία πρέπει να διαθέτεις για να αντιληφθείς τυχόν βαρύγδουπα μηνύματα που θέλει να περάσει μια ταινία και τα οποία εγώ αδυνατώ να απορροφήσω στην προκειμένη περίπτωση. Μια φορά, εγώ έπληξα. Και αυτό για μένα είναι αποτυχία. Γιατί και το FightClubείχε συγκλονιστικό τέλος και επικό takehomemessage, αλλά δεν βαρέθηκα λεπτό όταν το έβλεπα. Και ήθελα να το ξαναδώ. Και το αγόρασα και σε dvd. Ερωτώ λοιπόν, όσους είδαν τον Κυνόδοντα. Θέλετε να τον ξαναδείτε; Θα τον αγοράσετε όταν βγει σε dvd; Αν ναι, τότε προφανώς η ταινία ήταν καλή. Αν όχι, το γεγονός ότι σας πέρασε ένα έξυπνο μήνυμα με εναλλακτικό πλάνο και τώρα προτείνεται για όσκαρ, εμένα δεν μου λέει τίποτα.
Εντάξει, δεν θέλω να το παίζω συνέχεια γκρινιάρης και μουρτζούφλης. Είναι καλό και υπερθετικό για την Ελλάδα που προβάλλεται προς τα έξω με μία υποψηφιότητα όσκαρ. Μη λέμε ό, τι θέλουμε. Μπράβο στον Λάνθιμο. Χίλια μπράβο. Αλλά, με το μπαρδόν κιόλας, προτιμώ να κάτσω να δω σε 100η προβολή την Αλίκη στο Ναυτικό, ή μιούζικαλ του Δαλιανίδη, παρά τον Κυνόδοντα. Και πείτε με όσο ρηχό θέλετε.
Μιας και το έφερε η κουβέντα, σας αφήνω με τα «Παιδιά του Πειραιά» που κέρδισαν όσκαρ καλύτερης μουσικής το 1960 στο «Ποτέ την Κυριακή». Φυσικά, σε βισσική έκδοση, για να μην ξεχνιόμαστε. Βίσση μου, λατρεία μου, πόσο όμορφη ήσουν τότε:
Ευκαιρίας δοθείσης του χθεσινού έπους από τον Νότη Σφακιανάκη, σήμερα θα σου δώσω το ΤΟΠ10 μου σε τραγούδια που εξυμνούν το έθνος μας, βάσει πάντα του τι λέει το itunesτου υπολογιστή μου. Μάζεψα όλα τα λαϊκοπόπ άσματα με λέξη-κλειδί ‘Ελλάδα’ και βγήκε αυτό.
Έχουμε και λέμε:
10. ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΙΓΑΛΗΣ – ‘Αχ, Ελλάδα’
Το τραγούδι κυκλοφόρησε το 1996, αλλά άκου το για να δεις πως θα μπορούσε να έχει κυκλοφορήσει και σήμερα. Ένα τσάμικο με τον γνωστό τσαχπίνικο στίχο του Μπίγαλη που στα mid-ninetiesήταν συμπαθητικός και προφητικός. Λάτρευα κάποτε τον Μπίγαλη, ακόμα και σήμερα τον ακούω ευχάριστα παρόλο που γέρασε και έγινε σαν μούμια.
09. ΑΝΝΑ ΒΙΣΣΗ – ‘Ελλάδα’
«Ελλάδα φτάνει πια να τρως εσύ η ίδια τα παιδιά σου!» Άκου να δεις τι έγινε τότε. Το 1991 ο Καρβέλας και η Βίσση αποφάσισαν να «πετάξουν τη νύχτα από πάνω τους» και έγραψαν τους ‘Δαίμονες.’ Οι οποίοι μπορεί να ήταν 20 χρόνια μπροστά για την εποχή τους, αλλά ουδείς τους εκτίμησε όσο έπρεπε με αποτέλεσμα το αγαπημένο μου δίδυμο να κινδυνεύσει να πτωχεύσει και να καταφύγει στα άσματα επιπέδου «Λάμπω» για να πληρώσει τα σπασμένα. Κι εκεί που ο Καρβέλας την είχε σίγουρη την προτομή α λα Μότσαρτ και περίμενε η πολιτεία να ανοίξει μέλαθρον με το όνομά του, πήρε τον πούλο. Έκατσε και έγραψε το «Ελλάδα» που συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ «Εμείς», ως διαμαρτυρία. Μία διαμαρτυρία φυσικά που μόνο εγώ και άλλοι 300 φανς ακούσαμε και που ουδέποτε ευοδώθηκε.
08. ΚΑΙΤΗ ΓΑΡΜΠΗ – ‘Ελλάδα, Χώρα του Φωτός’
Το γνωστό τραγούδι-φόρεμα-καταπέλτης! Τραγούδι φόρεμα γιατί όταν το ερμήνευσε η Γαρμπίλω στη Γιουροβίζιον όλοι ασχολιόμασταν με το κατά πόσον φοράει από μέσα εσώρουχο και επίσης, επειδή πέρα από τις κιλότες, η Ελλάδα βροντοφώναξε στην Ευρώπη ότι εμείς δώσαμε τα φώτα, η Ελλάς δεν είναι κότα! Αν θυμάστε, το 1993 το Μακεδονικό ήταν στα φόρτε του και μας ένοιαζε πολύ να επισφραγίσουμε στη συνείδηση των ευρωπαίων ότι η Μακεδονία είναι Ελληνική. Ο στίχος «Τη μια μας παίζουν ροκ την άλλη τσιφτετέλι, παιδιά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη» θεωρείται πλέον καλτ. Η ίδια η Γαρμπή είπε πρόσφατα σε συνέντευξή της ότι καθώς τραγουδούσε εκείνο το βράδυ σκέφτηκε να αφήσει κάτω το μικρόφωνο και να κατέβει από τη σκηνή γιατί ένιωσε ότι δεν κολλά με το περιβάλλον. Τελικά, το τραγούδι κατέληξε ένατο, αποτέλεσμα αναπάντεχο για τις προσδοκίες μας, αν και όλοι ξέρουμε ότι το βρακί έκανε όλη τη δουλειά. Ή μάλλον, το φόρεμα. Βρακί δεν είδαμε.
07. ΚΑΙΤΗ ΓΑΡΜΠΗ – ‘Η Πατρίδα μου’
Δυο Γαρμπές στη σειρά. Έτος 1997, το λαϊκό στα φόρτε του και ο Φοίβος γράφει στον δίσκο της Καίτης «Ευαισθησίες» το ρεφραίν: «Είσαι ο ήλιος που έχει γίνει επικίνδυνος! Και όλη μέρα καίει την επιδερμίδα μου. Σαν τους χαζούς πολιτικούς κι εσύ είσαι ένας απ’ αυτούς, που ξεπουλάνε μ’ ευκολία την πατρίδα μου!» Το τραγούδι έγινε ξανά της μόδας φέτος όταν το έπιασε στο στόμα της η χρυσόστομη η Μπεκατώρου στο Justthetwoofus. Λατρεμένα 90ς γυρίστε πίσω!
06. GOINGTHROUGH– ‘Καλημέρα Ελλάδα’
Το γνωστό. Το πρόσφατο, από το 2006. Το «Ελλάδα, συγγνώμη, μ’ αν θες να αλλάξω γνώμη, πρέπει κι εσύ να μάθεις ν’ αγαπάς». Θυμάμαι ένα βράδυ που βλέπαμε κάποια μουσικά βραβεία με τον μακαρίτη τον παπά μου στην τηλεόραση, και ο οποίος κόντευε να αποκοιμηθεί στον καναπέ με αυτά τα «μοντέρνα» τραγούδια που χιπ-χοπίζουν και δεν τα καταλάβαινε. Αυτό όμως του άρεσε, γιατί είχε πολιτικό μήνυμα και στον στίχο «Κύριε Υπουργέ, γαμ* τα υπουργεία σας», ξύπνησε και μου είπε: «Πολύ καλό τραγούδι αυτό!» Μάνα μου! J
05. ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ – ‘Σαν τον Καραγκιόζη’
ΟΚ, δεν αναφέρεται στην Ελλάδα, αλλά το conceptμας ταιριάζει, χώρια που ο Καραγκιόζης είναι αμιγώς ελληνικός χαρακτήρας και μην ακούς τι λεν οι βρωμότουρκοι που όλα θέλουν τα οικειοποιηθούν. Και δεν με νοιάζει αν ακόμα και η λέξη είναι τούρκικη. Ο καραγκιόζης είναι Έλληνας! Όλα είναι Ελληνικά! Παραθέτω αγαπημένο στιγμιότυπο από το 2004:
04. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ – ‘Μια Ελλάδα Φως’
Ω! Τι ωραίο! Τι καλό! Δεν έχω να γράψω τίποτα. Δες απλά το βίντεο! Δες το! Respect!
03. ΜΑΡΙΟΣ ΤΟΚΑΣ – ‘Την Ελλάδα Αγαπώ’
Θυμάμαι το 1998, που ήμουν νεοσύλλεκτος και ήρθε ο Τόκας να μας τραγουδήσει στο Κέντρο Νεοσυλλέκτων και να μας εμψυχώσει. Ήταν ένα στρατόπεδο με 18χρονα κουρεμένα γουλί να τραγουδούν τους στίχους του εν λόγω τραγουδιού. Πόσο σπουδαίος και ετοιμοπόλεμος ένιωθες ξαφνικά! Και πόσο τραγικό 10 χρόνια μετά, όλα αυτά να μην σημαίνουν τίποτε. Επειδή, δεν ξέρω κι εγώ πως σας ήρθε, ψηφίσατε αυτό που ψηφίσατε. Γύφτοι, άπλυτοι, ανθέλληνες!
02. ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ – ‘Μάνα μου, Ελλάς’
Από τα πιο ωραία τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ!
Και φτάσαμε στο νούμερο ένα, κι άλλο κανένα! Να πέσουν τα τύμπανα παρακαλώ: Ταραμ, ταραμ, ταραμ! Νούμερο ένα, στο σημερινό chartshow, με τα τοπ10 μπουζουκοτράγουδα που εξυμνούν το γένος το άσπιλο, το ωραίο, το αυθεντικό, κυρίες και κύριοι…
01 ΑΝΝΑ ΒΙΣΣΗ – ‘ΡΕ!’
Όχι, δεν αναφέρεται στον εαυτό της, ούτε εννοεί ότι «ρε, εγώ είμαι που τη Λάρνακα, κάνε πέρα τώρα». Στην ιστορία της Ελλάδας αναφέρεται με τον πιο αλληγορικό και ποιητικό τρόπο. Η Βίσση δίνει ρέστα στο τραγούδι αυτό και φέτος στο Αρένα το απογειώνει με τα μπούνια. Το Ρε! Είναι για μένα το αδιάσειστο τεκμήριο ότι η Βίσση δεν έχει τραγουδήσει μόνο εύπεπτα ποπ τραγουδάκια και χαίρομαι που όποτε το χρησιμοποιήσω ως ασπίδα προστασίας υπέρ της, ουδέποτε χάνω. Ο Καρβέλας τότε ήταν στα πολύ πάνω του, δεν χορταίνω τα βιολιά με τους μπαγλαμάδες του.
Αυτό ήταν λοιπόν, τελειώσαμε. Και τώρα σας καλώ να αναφωνήσουμε: Ζήτω το έθνος!
Ζήτω!
Υ.Γ. Μετά από αυτό το post, έτοιμη την έχω την εκπομπή στο Τήλε-Άστυ!
Αυτό είναι το πιο "ωραίο" βίντεο κλιπ που θα δεις σήμερα, Κυριακή 23 Ιανουαρίου του 2011:
Ο Νότης Σφακιανάκης κυκλοφόρησε το νέο του τραγούδι – ύμνος στο έθνος το Ελληνικό, με τίτλο: «Έλληνας». Τίτλος λιτός, ορθός, κοφτός και ξάστερος, σαν το γένος μας! Το πρωτοείδα σήμερα από το
MadGreekzκαι δεν πίστευα στα μάτια μου.
Το στόρι: Ο Σφακιανάκης σαν άλλος Μεσσίας, ή και Μωϋσής, ή και Απόστολος Γκλέτσος περπατά λεβέντικα σε έναν δρόμο της επαρχίας. Εκεί συναντά καταπονημένους Έλληνες σωριασμένους στα χαντάκια και τα χώματα, προφανώς τους χτύπησε ο κομήτης του ΔΝΤ και οι συνωμοσίες της Μέρκελ. Ο άρχοντας Νότης, χωρίς να χάνει το κέφι του, τους δίνει χείρα βοηθείας να σηκωθούν και να τον ακολουθήσουν στον μεγάλο και μακρύ δρόμο που οδηγεί… στα μπουζούκια όπου εμφανίζεται.
Καθώς όλοι προς τη δόξα τραβούν, στα αριστερά και δεξιά του αοιδού, αρματολού και κλέφτη εμφανίζονται ένδοξα ονόματα της ελληνικής ιστορίας, από τον Κολοκοτρώνη μέχρι τον Μουρούτσο και από τον Ίκτινο και τον Καλλικράτη μέχρι τη Βούλα Πατουλίδου.
Λεπτομέρειες που λάτρεψα:
-Τη γιαγιά που σηκώνεται από τη γη, και είναι έτοιμη να αναφωνήσει: «Να ‘σαι καλά παλικάρ’ μου!»
-Τον Σφακιανάκη, που εκτός της όλης περηφάνιας που διαπνέει το περπάτημά του, κρατά κι ένα κλαδί ελαίας σε κάποια φάση, σύμβολο της πανανθρώπινης ειρήνης.
-Στίχος: «Και την όγδοη ημέρα (ο Θεός) έφτιαξε τον Έλληνα κι έτσι λύθηκε του κόσμου το μεγάλο αίνιγμα» λέει ο ποιητής και συμπληρώνω εγώ: «Και ποιος θα το πληρώσει το μεγάλο έλλειμμα;»
-Όταν εμφανίζεται στην οθόνη το όνομα Δομίνικος Θεοτοκόπουλος, μπαίνει σε παρένθεση από κάτω το «Ελ Γκρέκο» μπας και μπερδευτεί ο κόσμος.
-Στο 2:15 λεπτό, ο Σφακιανάκης σχηματίζει με τα χέρια του μια καρδιά. Γλυκό!
-Οι αδελφίστικες αθλοπαιδιές στο ορχηστρικό σημείο έγιναν με την έγκριση του Σφακιανάκη; Εντυπωσιάστηκα!
Λυπηρή παρατήρηση: Παρόλο που στη λίστα με τους ωραίους Έλληνες εμφανίζεται ο Μουρούτσος, εν τούτοις δεν εμφανίζεται ο Βλοντάκης. Νέα κόντρα προβλέπω μεταξύ του αοιδού και του Πολίστα που πέρασε πια στη συνείδησή μας ως σκέτος "φωτογενής πολίστας" και ουχί ως βαρβάτος ολυμπιονίκης.
Στο τέλος του βίντεο, φαντάζομαι όλη τη παρέα να κάθεται στην ταβέρνα του Μπάρμπα Ανέστη να ξαποστάσει με γλυκό καρπουζάκι, και τα γεροντάκια του βίντεο να κερνούν τον άρχοντα Νότη βαζάκια με μέλι που τα έχουν γιώρκι.
Το βίντεο μου έδωσε μεγάλη έμπνευση για νέο chartshow, αύριο όμως.
Υ.Γ. Συμφωνώ απόλυτα με τα όσα πρεσβεύει ο Σφακιανάκης, αλλά το βίντεο κλιπ το βρήκα απαράδεκτο από πλευράς αισθητικής.
Όσο είσαι φοιτητής στην επαρχία της Αγγλίας και περιβάλλεσαι από άτομα της ίδιας ηλικίας και της ίδιας μόρφωσης, η συνύπαρξη είναι εύκολη. Πας στο σινεμά, είμαστε όλοι πάνω, κάτω το ίδιο πράμα, βλέπουμε την ταινία κόσμια και πολιτισμένα και ο καθένας σπίτια του. Όταν επιστρέψεις στην Κύπρο και θες να δεις μία γαμωταινία, έχεις να αντιμετωπίσεις τον όχλο του KCineplex. Ειδικά αν πας παρασκευοσάββατο και πέσεις πάνω στα κοπελλούθκια του κόσμου που βγαίνουν τις πρώτες τους εξόδους και έχουν ένα «θα τα γαμήσω όλα» attitudeσυνέχεια, χέσε ψηλά κι αγνάντευε.
Ψες που λες, θέλαμε να πάμε να δούμε μία ταινία στο χαλαρό. Από εκείνες που δεν απαιτούν την αμέριστη αφοσίωσή σου για να τις καταλάβεις, για να μπορείς να χαμουρεύεσαι με το έτερο ήμισυ στα κενά ή στις αδιάφορες σκηνές. Και διάλεξα το Tangledτου Ντίσνει, που ως κινούμενο σχέδιο θα είχε διάχυτο τον ρομαντισμό και θα ήταν και πιο μαγικό το φάσωμα στα σκοτάδια.
Φτάνουμε στο Cineplexκαι μας ενημερώνει η κοπέλα στο ταμείο ότι η ταινία αυτή προβάλλεται μόνο στις 5:00, εφόσον απευθύνεται κυρίως σε παιδιά. «Μα, τι πάει να πει προβάλλεται μόνο στις 5:00; Την εποχή μου το ‘TheLionKing’ προβαλλόταν και στις 8:00 και μάλιστα στα αγγλικά, όχι μεταγλωττισμένο όπως κάνετε σήμερα.» Η ταμίας με κοίταξε αδιάφορα και μου είπε: «Σας πιστεύω κύριέ μου!»
«Ορίστε, σου μιλάει και στον πληθυντικό η κοπέλα! Για να δεις πόσο παλιός είσαι!» μου είπε η φίλη μου και συμβιβαστήκαμε με το να δούμε την υπέρτατη μαλακία που παίζεται αυτή την εποχή στις αίθουσες, το «MeettheLittleFockers!» Τεράστια μαλακία, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Μπροστά μας κάθονταν δυο μπάσταρδοι ηλικίας 13 χρονών, οι οποίοι βγήκαν ραντεβού με δυο δωδεκάχρονες. Πως γλίτωσαν τον πνιγμό από τα χέρια μου, ένας Θεός ξέρει! Ένα θα σου πω: Τα αγόρια έβαζαν στο στόμα τους ποπ κορν και το έφτυναν στα μούτρα των κοριτσιών καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Και αυτές το έβρισκαν χαριτωμένο και χαριεντίζονταν. Το έκαναν μία φορά, το έκαναν δύο φορές, την τρίτη κλώτσησα με δύναμη τις καρέκλες τους. Αγρόν ηγόρασαν. Το φτύσιμο ποπ κορν στη μούρη συνεχίστηκε ακάθεκτο!
«Μόνο εγώ ενοχλούμαι από τον θόρυβο;»
«Σταμάτα να κάνεις σαν τον γέρο!»
«Μα, από ποιο κωλοχώρι τους έφεραν και δεν μπορούν να βγάλουν τον σκασμό;»
«Σταμάτα, γιατί τα σημερινά 14χρονα, δέρνουν!»
«Αυτό μας έλειπε τώρα, να μας δείρουν και τα αμούστακα!»
Στη συνέχεια οι 12χρονες άρχισαν να βαριούνται και έβγαλαν πάνω τα κινητά. Οι οθόνες τους έλαμψαν στην αίθουσα λες και έγινε ρήψη φωτοβολίδων. Άρχισαν να άλληλο-μηνυματίζονται. Το έβρισκαν τρομερά έξυπνο ότι επικοινωνούσαν με smsμέσα στην ίδια αίθουσα και χαχάνιζαν λες και τους καθάριζαν αβγά. Χιχιχι, χοχοχο τα τσουλάκια. Και από δίπλα οι γύφτοι να τους φτύνουν ποπ κορν!
«Σήκω να φύγουμε, τώρα!» είπα στη φίλη μου,
«Ούτως ή άλλως δεν παρακολουθώ το έργο!»
«Θα πάμε σπίτι μου να αράξουμε» της είπα και φύγαμε.
Βγαίνοντας, βρήκα την ταξιθέτρια και κατάγγειλα τα παιδάκια:
«Να πάτε στην αίθουσα που παίζει εκείνη η μαλακία, το MeetthelittleFockers, και όπως θα μπείτε, στα δεξιά σας, στην 3η σειρά από το τέλος κάθονται 4 μπασταρδάκια. Φτύνουν ποπ κορν το ένα του άλλου και το βρίσκουν και αστείο! Τα κοιτάζω, τα αγριοκοιτάζω, δεν πτοούνται! Δεν ξέρω τι θα κάνετε! Να τους κόψετε τα αρχίδια! Και να τα δώσετε στις 12χρονες να τα φάνε!»
«Πάμε σπίτι παππού! Εγώ φταίω που σε έφερα σινεμά!» Μου είπε η φίλη μου.
Μα τι κακό κι αυτό! Γονείς δεν έχουν να τα μαντρώσουν; Διαβάσματα δεν έχουν; Μάθαν και τα Cineplex, τρομάρα να τους έρθει και να ‘ναι και αγιάτρευτη!
Σήμερα πάντως, ξαναπήγα στο Cineplex, και είδα επιτέλους το Tangled. Είναι εξαιρετική ταινία. Να πάτε να τη δείτε. Πήρα τον 3χρονο Φίλιππο, του φόρεσα και τα τρισδιάστατα γυαλιά που τον έκαναν να μοιάζει με τον Ε.Τ. και την καταβρήκα. Παρόλο που το είδαμε στα Ελληνικά δεν χαλάστηκα λεπτό, αν και σίγουρα η αγγλική έκδοση θα ΄ναι καλύτερη. Εξαιρετική μουσική από τον AlanMenken, τα γραφικά δίνουν ρεσιτάλ, η πλοκή ενδιαφέρουσα και καθόλου παιδική, ήρθα σπίτι και δυνάμωσα το volumeσε όλα τα τραγούδια του Ντίσνει που έχω φορτώσει στον υπολογιστή μου. Είναι και η μέρα βροχερή και της πάει. Δεν έχω καλύτερο:
Τα μεγαλύτερα σκάνδαλα, τα πιο φρέσκα και αχνιστά κουτσομπολιά τα μαθαίνω απ’ τη γιαγιά μου.
Η γιαγιά μου, που επαγγέλλεται θεά, είναι η πιο έμπιστη και έγκυρη πληροφοριοδότης μου. Χρόνια τώρα. Ό, τι γίνει το μαθαίνω πρώτα απ’ αυτήν, η οποία φυσικά το άκουσε «στα χαρτιά». Όπου «χαρτιά», βλέπε Kουμκάν. Μα, είναι απίστευτο, δεν είναι; Να μαθαίνω νέα που αφορούν φίλους και γνωστούς μου από τη γιαγιά μου;
Κάπως έτσι ξεκινούν όλα: Κυκλοφορεί στη Λευκωσία μια φήμη. «Χώρισε ο τάδε συμμαθητής μου τη δείνα συμμαθήτριά μου». Εγώ, δεν θα μάθω λεπτομέρειες από κοινούς μας φίλους, ούτε καν από τους ίδιους τους χωρισμένους. Θα τα μάθω όλα χαρτί και καλαμάρι από τη γιαγιά μου. Η οποία γιαγιά μου πιθανότατα παίζει χαρτιά στην ίδια λέσχη με τη γιαγιά ή και με τις δυο γιαγιάδες του χωρισμένου ζευγαριού. Πέφτει στη τσόχα η ντάμα, τρίζουν τα κόκαλα της χωρισμένης νύφης. Αμολιέται στο καπάκι η καυτή αποκάλυψη! Τα ρέστα μου, τα βλέπω!
Απ’ ό, τι κατάλαβα, στο τραπέζι του Κουμκάν λέγονται όλα! Πιστεύω ότι οι γιαγιάδες επειδή ξέρουν ότι έχουν μετρημένα τα ψωμιά τους, τη βγάζουν δεν τη βγάζουν την παρτίδα δηλαδή, τα βγάζουν όλα στη φόρα χωρίς καμία τύψη. Δεν αρκούνται σε διπλωματικά δελτία Τύπου που δυνατόν να κυκλοφορούν προς τα έξω με την έγκριση του ζευγαριού. Λένε τα πάντα με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Δεν θα πουν: «Η εγγονή μου χώρισε γιατί δεν τα έβρισκε με τον άντρα της.» Θα πουν «Η εγγονή μου χώρισε γιατί ο άντρας της είναι γκέι», ή «την έχει μικρή» ή κάτι εξίσου συναρπαστικό που θα δώσει επιπλέον γεύση στη φήμη.
Τα λένε εξευτελίζοντας άπαντες και χαχανίζουν απαξιωτικάμε εκείνο το γαργαριστό, κακαριστό γέλιο που κάνει τα χρυσά τους δόντια να λαμπιρίζουν κάτω από τους πολυελαίους της λέσχης. Τα λένε και κατουριούνται πάνω τους, σε βαθμό που οι πάνες ακράτειας ανάγονται σε αξεσουάρ πρώτης ανάγκης. Τα λένε τόσο χαιρέκακα σαν να σκέφτονται: «Εμείς όπου να ‘ναι τη κάνουμε προς τόπο χλοερό, αλίμονο σ’ αυτούς που μένουν! Μπουάχαχα!» Πληρώνω όσο, όσο για να είμαι από μια μεριά και να τις καμαρώνω.
Τα νέα που έμαθα εγώ, κατά καιρούς από το τραπέζι του Κουμκάν της γιαγιάς μου είναι ανεκτίμητης αξίας. Μόλις ακούσω κάτι, πριν το διασταυρώσω παίρνω τη γιαγιά τηλέφωνο και τη ρωτώ αν τυχόν ξέρει τη γιαγιά του τάδε απ’ τη Λέσχη και κατά πόσον αυτή τοποθετήθηκε με δηλώσεις επί του θέματος. Μια φορά, το θυμάμαι ακόμα και κλαίω από το γέλιο, η γιαγιά μου όλο απογοήτευση μου είπε: «Δεν είπε τίποτα η γιαγιά του τάδε επί του θέματος. Όμως αύριο, θα πάμε εκδρομή στην Παναγία της Ασίνου και θα κάτσω δίπλα της στο λεωφορείο!»
Ξέρεις τι σημαίνει αυτό. Άμα είπε ότι θα κάτσει δίπλα από την γιαγιά του υποψήφιου θύματος στο λεωφορείο, πάει να πει θα πέσει ανάκριση τρίτου βαθμού! Λευκωσία – Παναγία της Ασίνου σκασμό δεν θα ‘χουν! Λυπάμαι από τώρα τις υπόλοιπες που θα κάθονται μπροστά και πίσω τους.
Απ’ αυτά τα καρέ έμαθα:
-Ποιος έχει καρκίνο και πού τον έβγαλε.
-Με ποιόν βγαίνει η κόρη της τάδε και πόσο σοβαρά το πάνε.
-Γιατί χώρισαν ο Χ και η Ψ και πώς έκριναν τον χωρισμό τα σόγια εντός, εκτός και επί τα’ αυτά.
-Τι δουλειά κάνει ο νέος άντρας της Τούλας.
-Τι δουλειά κάνει η Τούλα και ποιός τις έγραφε τις εργασίες για να της δώσουν οι Εγγλέζοι το μάστερ.
-Γιατί δεν μιλιέται η Τούλα με την πεθερά της (Επειδή κάνει πιο πολλά δώρα στο άλλο εγγόνι και προκαλούνται ίντριγκες).
Και άλλα ανεκτίμητα διαμάντια.
Μερικές φορές δεν ξέρω αν όλα αυτά τα κουτσομπολιά είναι προϊόντα απίστευτης ειλικρίνειας και ζαμανφουτισμού, ή πρώτες ενδείξεις ανίας και αλτσχάιμερ. Γιατί ναι, κάποια «ευρήματα» παρά είναι ακραία, παρά είναι καλά για να ισχύουν.
Θα σου πω τον πόνο μου, κι άμα θέλεις άκου τον, αν όχι, χέσε μας.
Δεν είμαι καλά γιατί συνειδητοποιώ ότι μεγαλώνω. Με κοιτάζω στον καθρέφτη και με βλέπω μεγάλο, ενώ στο μυαλό μου είμαι ακόμα στα early 20sμου. Δεν συνειδητοποιώ πως τριαντάρησα. Κι αυτό δεν είναι καλό, όσο κι αν μερικοί από σας πιστεύουν το αντίθετο. Διότι διανύω μία φάση που πρέπει να παρθούν σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον μου, και εγώ δεν θέλω να μπω καν στη διαδικασία.
Ας πούμε, ένας μέσος τριαντάρης σκέφτεται αν σ’ αυτή την ηλικία θα παντρευτεί κι αν θα πάρει δικό του διαμέρισμα. Εμένα, η δική μου έννοια είναι πού θα πάω διακοπές και αν θα γυρίσω βίντεο κλιπ. Καλό είναι να είσαι λίγο αλλού γι αλλού, δεν λέω. Αλλά έρχεται μία φάση που βρίσκεσαι στα 40 σου και λες «τι έκανα τόσα χρόνια και πώς ξέμεινα έτσι μόνος μου εδώ πάνω, στο ράφι του ikea;» και ψάχνεις το λάθος.
Δεν προλαβαίνω τον χρόνο, φίλε μου. Δεν προλαβαίνω! Περνούν τα χρόνια πιο γρήγορα απ’ ότι πρέπει.
Εγώ θέλω να παίξω σε θέατρα, θέλω να πάω τον γύρο του κόσμου, θέλω, θέλω. Μέχρι και να ξανά σπουδάσω θέλω. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι έχω αρκετά λεφτά στην τράπεζα για να κάνω ένα τρίτο μάστερ και λέω: χμμ. Λες; Γιατί να μην επενδύω στη γνώση άλλωστε, και να επενδύω στα διαμερίσματα και στα αμάξια; Σάμπως και θα τα πάρω μαζί μου; Όλοι χώμα θα φάμε μία μέρα. Κοκκινόχωμα!
Όταν με πιάνουν αυτές οι σκέψεις πανικού, ξεσπώ σε υπερβολικές αγορές. Αυτές τις μέρες λοιπόν, αύριο κατ’ ακρίβεια, εγώ θα αγοράσω τη στολή του Μπάτμαν. Αυτήν εδώ που βλέπεις (ο Diasporosκαι ο Invictusπεριπαίζουν με, αλλά δεν με κόφτει):
Πρόκειται για αυθεντική ρέπλικα της στολής που χρησιμοποιήθηκε στην ταινία του Μπάτμαν. Όχι καρναβάλια και μαλακίες. Εδώ μιλάμε για το realthing! Μία στολή που όπως βλέπεις, είναι όλο δέρμα, τη φοράς και χύνεις. Είναι φτιαγμένη για αυτούς που καβαλάνε μοτοσυκλέτες. Εγώ, ως γνωστόν, ούτε ποδήλατο δεν μπορώ να καβαλήσω πλέον, αλλά ουδόλως με ενδιαφέρει. Θέλω να γίνω ο Μπάτμαν! Να φορέσω αυτή τη στολή και να νιώσω σούπερ ήρωας και να ξεχάσω τη θνητή, κυπριακή μου παρά-φύση!
Τι εννοείς «πού θα την φορέσω;» Παντού θα την φοράω. Θα την φορώ στο σπίτι και θα βλέπω τηλεόραση. Θα την φορώ μέσα στο αυτοκίνητο και θα τρέχω στον αυτοκινητόδρομο. Θα την φορώ στις απόκριες (αν και σιχαίνομαι τις απόκριες). Θα την φορώ όταν κάνω σεξ (που σπάνια κάνω, αλλά με αυτή τη στολή να το δεις ότι θα κάνω κάθε μέρα). Θα την φορώ κάποια βράδια με πανσέληνο και θα πηγαίνω βόλτα στη Μακεδονίτισσα. Για να εξιχνιάσω εγκλήματα. Θα γίνω ο τιμωρός των πάντων. Όποιος με νευριάζει θα έχει να κάνει με τον Μπάτμαν μου! Θα την φορέσω και θα πάω στο Ζοο. Όπου θέλω θα την φοράω, λογαριασμό θα σου δώσω; Θα την βάλω ακόμα και για να πάω στον φούρνο να αγοράσω τυρόπιτες! "Είμαι ο Μπάτμαν και θέλω μία με κασέρι!" θα πω στην Ρωσοπόντια στο ταμείο, κι αυτή θα κρυφτεί πίσω από τον πάγκο.
Είναι ακριβή αυτή η στολή. Αλλά δεν με νοιάζει. Θα την παραγγείλω. Θα έρθει από την Αμερική στην Αγγλία. Εκεί θα την παραλάβουν δυο φίλοι μου και θα την στείλουν στην Κύπρο. Θα φτάσει το δεύτερο τετράμηνο του έτους. Μέχρι τότε θα κάνω κοιλιακούς και ραχιαίους να σφίξω. Πρέπει να γίνω ο καλύτερος Μπάτμαν του κόσμου. Ο απόλυτος ήρωας!
Εσύ, να μην ανησυχείς. Μόνο όταν με δεις επάνω στην ταράτσα να παίρνω φόρα για να πετάξω να ανησυχήσεις.
Δεν είμαι καλά αυτές τις μέρες. Τα μισώ όλα. Δεν θέλω να είμαι εγώ. Θέλω να γίνω ο Μπάτμαν. Και να ξαναγίνω 20 χρονών.
Ιδού ο τελικός του Justthe 2 ofUs, όπως τρύπησε και διείσδυσε στο μυαλό μου:
*Ο Καπουτζίδης έχει πλάκα και τον αγαπώ. Όταν όμως παίρνει το σοβαρό του ύφος και μιλάει σαν παρουσιαστής των Όσκαρς θέλω να τον αρπάξω από τον λαιμό και να τον κάνω γκρρρρχμ!
*Ψήφισα τη Μπεκατώρου, εννοείται. Μαλακία που έχασε. Η παράδοση επιτάσσει όσο πιο αχάπαρος είσαι σε ένα ριάλιτι, τόσο πιο πολύ να σαρώνεις. Βλέπε Καλομοίρα, Τσάκας, Παρασκάκης, Περικλής. Εδώ τι πήγε λάθος;
*Ο Πετράκης είναι πολύ καλός τραγουδιστής ομολογουμένως, στα όρια που παρακαλάς να χάσει για να του σπάσει ο τσαμπουκάς. Νευρίασα που κέρδισε κι αυτός και το χρυσόμαλλο δέρας, η Φουρέιρα. Ανάθεμα τα ‘Μυστικά της Εδέμ’!
*Μην σχολιάσω τις χαριτωμενιές του Πετράκη όταν φίλησε τάχα τη Φουρέιρα στο στόμα και χοροπηδούσε σαν μωρό του Δημοτικού και μου έρθει ο επιδότης με τον λίβελο στο κατώφλι μου αύριο, πρωί, πρωί με τη δροσούλα.
*Το Μπόλλιγουντ χορευτικό, εντελώς άσχετο. Πως την είδαν; Πώς τους ήρθε; Εντάξει, ξεκαρδίστηκα με τον Πανταζή να προσπαθεί να τραγουδήσει ινδικά, και με το ύφος του Καπουτζίδη ως πασάς, αλλά… whatthefuck?
*Η Ελπίδα μέσα από όλο αυτό το σόου, ξανάνιωσε. Σαν θεία που πάει σε αποκριάτικο πάρτι των ανιψιών της και ξεσαλώνει μόνη αναπολώντας τα νιάτα της. Την αγάπησα.
*Έχω να δηλώσω ανερυθρίαστα ότι, όλα κι όλα, πέντε τραγούδια του Τουρνά ξέρω. Εν αντιθέσει με του Κορκολή που τα προσκυνώ όλα. Όποτε πιάσει στο στόμα του τα «θρύψαλα» και το «καρδιά μου λιώνω», εγώ γίνομαι ένα με το πάτωμα. Να ζήσουν τα 90ς! Γαμημένη ΕΡΤ που δεν τον στέλνεις Γιουροβίζιον!
*Η Λυδία Παπαϊωάννου εξακολουθεί να είναι πρότυπο θηλυκού για μένα. Το λέγειν της με καταγοητεύει. Ακόμα και οι φλυαρίες της, λειτουργούν επάνω μου ως αγχολυτικό. Κάποτε της έστειλα μέηλ και μου απάντησε. Ένα χρόνο το φύλαγα στο inboxμου μέχρι που κόλλησα ιό και σβήστηκε από μόνο του. Η άλλη η Νέγκα, στον λαιμό μου κάθεται.
*Δεν θέλω να υπάρξει Justthe 2 ofusνούμερο δύο. Ήταν υπερβολικά φαντεζί ακόμα και για τα δικά μου γούστα. Βέβαια, χίλιες φορές το Just, παρά το δήθεν έπος της ελληνικής τηλεόρασης, μην χέσω, που ακούει στο όνομα ‘το νησί.’ Θάνατος στο νησί, θάνατος στη Λέχου!
Κι επειδή το κομμωτήριο είχε πολύ κόσμο, έκατσα και περίμενα σε μία πολυθρόνα κάνα τέταρτο. Παρατηρούσα τον κόσμο και τους κομμωτές και το μυαλό μου χάθηκε στις σκέψεις του. Παραθέτω μερικές:
Υπάρχουν γκόμενες που πάνε κάθε βδομάδα κομμωτήριο. Απαράδεκτο. Πεταμένα λεφτά και ελάχιστη διαφορά στο συνολικό τους image. Η δικιά μου γυναίκα θέλω να έχει πλούσιο και όμορφο μαλλί αλλά να το φτιάχνει μόνη της.
Έχω γνωστή μου που τελείωσε την κομμωτική στη σχολή του VidalSassoonστο Λονδίνο και νομίζει πως κατέχει πτυχίο πυρηνικής φυσικής. Αν τολμήσεις να την πεις «κομμώτρια» βγάζει σπυριά. Σε διορθώνει επί τόπου. Ο σωστός όρος προσφώνησης, άκου να μαθαίνεις ταπεινέ βουκόλε, είναι: “HairStylist”. Είναι θέμα χρόνου να τη φάει τη σφαλιάρα της.
Ο πρώτος κουρέας που πήγα, ήταν ο Παναγής (δεν το λένε έτσι, αλλά για ευνόητους λόγους του αλλάζω το όνομα. Άλλωστε το Παναγής του πάει πιο πολύ). Ήταν ένας λίγδας, καράφλας, γεμάτος τρίχες από τους πελάτες σαν τον Παναγιωτάκη, τον άντρα της Μαντάμ Σουσούς. Είχανε και το ίδιο μουστάκι. Εγώ τον σιχαινόμουν. Αλλά επέμενε να με παίρνει εκεί ο πατέρας μου γιατί «είναι βιοπαλαιστής και πρέπει να τον βοηθούμε». Ενόσω με κούρευε πάντα μου έλεγε ότι ο γιος του δεν ανοίγει βιβλίο, ότι όλη μέρα είναι μες τους δρόμους και καβαλά μοτοσυκλέτες και ότι δεν ξέρει τι θα κάνει μαζί του. Μια φορά, καθώς μου τα έλεγε, έβαλε και τα κλάματα.
Μετά, όταν μπήκα στην εφηβεία, ο Παναγής μεγάλωσε το κουρείο του και έφερε μαζί του και τον αδελφό του να αναλάβει τα κουρέματα της νεολαίας. Τον αδελφό του τον έβρισκα πολύ cool, γιατί είχε μαλλί 80ς αφάνα, σαν τον GeorgeMichaelστους Wham. Είχε μούσια, καβαλούσε μηχανή και κάθε Σάββατο που πήγαινα να με κουρέψει ήταν εκεί μαζεμένοι όλοι οι φίλοι του και συζητούσαν για τις γκόμενες που έριξαν το προηγούμενο βράδυ στον ‘Σκορπιό.’ Όταν ήθελαν να περιγράψουν το γαμήσι, μιλούσαν συνθηματικά, αλλά εγώ τα καταλάβαινα όλα και ένιωθα πολύ coolboy. Εκεί, στο μπαρμπέρικο, ο τύπος είχε και κάποια ΚΛΙΚ τα οποία εγώ μετροφυλλούσα ενόσω περίμενα τη σειρά μου και ήταν η πρώτη μου επαφή με softpornπεριοδικά.
Στα 90ς το μαλλί μου ήταν ‘καπελάκι’. Εκείνο το τραγικό στιλ που λάνσαρε ο NickCarterστους BackstreetBoys και για κάποιο λόγο πήγα 18 για να το απαρνηθώ. Γενικότερα, έχω κάνει άπειρα αποτυχημένα κουρέματα στη ζωή μου. Ευτυχώς που μου πέσανε όλα και ησύχασα. Η μαλακία είναι ότι ακόμα και καραφλός, έχω χάλια κρανίο. Δεν είμαι σαν Αμερικάνος μαύρος μπασκετμπολίστας που είναι σέξι κουρεμένος γουλί. Εγώ, μοιάζω με Εβραίο στο Άουσβιτς, λίγο πριν τον φούρνο.
Στην Αγγλία, ως φοιτητής, δεν είχα χειρότερο από το να πάω να κουρευτώ. Η συνεννόηση με Αγγλίδα κομμώτρια είναι πρόκληση. Εκτός του ότι είναι όλες βλαχάρες που δεν ξέρουν ούτε εκείνες τα βασικά αγγλικά, έχουν και μία προφορά που εγώ ουδέποτε κατάλαβα. Πήγαινα, καθόμουν, τους έλεγα: «cutshortandkeepthesamestyle» και εκείνη έκανε κάτι άλλο πάντα. Ένας από τους λόγους που άφησα μακρύ μαλλί, ήταν και αυτός. Βαριόμουν να μπαίνω στη διαδικασία συνεννόησης με την Αγγλίδα. Το μόνο καλό με την Αγγλίδα κομμώτρια είναι ότι δεν σε ξέρει –όπως στην Κύπρο- και της πουλάς παραμύθια αν έχεις διάθεση για πλάκα. Μια φορά με ρώτησε από πού είμαι κι εγώ έβγαλα όλα μου τα απωθημένα. Της είπα ότι είμαι Ισπανός από τις Βαλεαρίδες νήσους και ότι στη Μαγιόρκα έχω δικό μου ένα ξενοδοχείο. Της έπαιζα ρόλο κανονικότατα.
Το ωραιότερο μαλλί κατά τη γνώμη μου το έχει ο Καρβέλας και αν είχα τη δυνατότητα, θα είχα και το δικό μου ακόμα μακρύ σαν κι αυτού και θα ανυπομονούσα να μου ασπρίσει. Δεν με νοιάζει αν παραπέμπει σε γριά μάγισσα. Εγώ το βρίσκω φαν. Το δικό μου, όταν ήταν μακρύ ήταν τόσο λιπαρό όμως, που αν το έστυβες μετά από 24ωρο λούσιμο, έβγαζες άνετα λαδάκι για τη σαλάτα σου.
Στο κουρείο που πάω τώρα, με κουρεύει μία κοπέλα από το ανατολικό μπλοκ. Και είναι πανέμορφη. Την παντρευόμουνα. Αλλά, έμαθε τα «κυπριακά του κομμωτηρίου» και μιλά σαν βίζιτα και χαλιέμαι. Ένας άλλος κουρέας που πήγαινα παλιότερα παίρνει ένα ύφος όταν μου μιλά, λες και με ξέρει δέκα χρόνια. Μου είπε μια φορά: «Εγώ, είναι να μην βάλω στόχο στη ζωή μου! Ήθελαναπάρωmini cooper, πήραmini cooper!» Ηπροσωποποίησητηςφιλοδοξίας! Και μία άλλη φορά, ο ίδιος, μου είπε: «Μιλάς Ισπανικά; Κι εγώ! Τα έμαθα από τις σειρές που έβλεπα μικρός!» Έτοιμο το έχουνε το intermedio, να στο στείλουνε στο σπίτι με κούριερ.
Πλήρωσα €17 για να με κουρέψει με μηχανή. Απαράδεκτο. Και έχουν χάρη που είμαι άτσαλος και ούτε μία ίσια γραμμή δεν μπορώ να τραβήξω μόνος μου και έπεσα στην ανάγκη τους! €17 για ενός τετάρτου δουλειά. Εγώ να τα δω που ήθελα πτυχία!
Μιας και είναι επίκαιρο και μιλάμε για τρίχες, το σαββατοκύριακο λέω να πάω να δω το “tangled”, τη νέα ταινία του Ντίσνεϊ, που στα ελληνικά το μετέφρασαν ως: «Μαλλιά κουβάρια!»
Αργήσαμε να ασχοληθούμε με τα Γιουροβιζιακά φέτος!
Ε, πώς να ασχοληθούμε; Αφού το ΡΙΚ και η ΕΡΤ ανταγωνίζονται το ένα το άλλο στη μαλακία και μου δημιουργούν αποστροφή προς τον αγαπημένο μου διαγωνισμό. Φέτος ξεπέρασαν και τα δύο ιδρύματα κάθε προηγούμενο. Πάνω που ο διαγωνισμός επανακτά ακόμα περισσότερη αίγλη σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία, έρχονται ΡΙΚ και ΕΡΤ να ρίξουν τους τόνους των συμμετοχών τους.
Φέτος, για πρώτη φορά από το 1997 επιστρέφουν στον διαγωνισμό οι Ιταλοί. Οι Ιταλοί που αποχώρησαν γιατί θεωρούσαν πως το επίπεδο του διαγωνισμού ήταν πολύ χαμηλό για να συμμετάσχουν και προτιμούσαν να προωθούν στα εγχώρια τον διαγωνισμό του SanRemo. Επειδή όμως πέρσι κέρδισαν οι Γερμανοί, και είδαν όλες οι μεγάλες, δυτικές χώρες ότι άμα το παλέψεις το κατορθώνεις, είπαν να το πάρουν ζεστά το θέμα. Παρέσυραν μαζί τους και τους Αυστριακούς που είχαν εγκαταλείψει τον διαγωνισμό το 2008, όπως και το κρατίδιο του Αγ. Μαρίνου το οποίο επίσης εξαφανίστηκε μετά το ντεμπούτο του, το 2008 και ιδού: Φέτος θα έχουμε τον μέγιστο αριθμό χωρών και ο διαγωνισμός κάνει πάλι limitup. Οι φανατικοί είμαστε εκστασιασμένοι.
Και πάνω στο καλύτερο, πάνω που ο διαγωνισμός φέτος συγκεντρώνει τα βλέμματα για όλους τους πιο πάνω λόγους και ακόμα περισσότερους – οι Γερμανοί με την τεχνολογία που διαθέτουν μας έταξαν έναν διαγωνισμό, θαύμα- η Κύπρος και η Ελλάδα κατεβαίνουν στο τερέν με το απόλυτο ό, τι να ‘ναι.
Η ΕΡΤ, ανακοίνωσε χθες τους δικούς της υποψήφιους για το Ντούσεντολφ. Άκου και φρίξε: Αντιγόνη Ψυχράμη, Κόκκινα Χαλιά, Βαλάντω Τρύφωνος, Λουκάς Γιώρκας, Τριημητόνιο και NikkiPonte. Όλοι απόφοιτοι του X-Factorκαι του GreekIdol. Πού καταντήσαμε! Εκεί που μέχρι πριν 5 χρόνια είχαμε ονόματα της τάξης της Βίσση, της Παπαρίζου και του Σάκη, να συζητούμε ποιόν θα στείλουμε ανάμεσα στους ριαλιτζήδες. Μόνο από τους τραγουδιστές της Πάννια δεν είδαμε ακόμα συμμετέχοντα. Έστειλε, βέβαια, και ο Θεοχάρης του Justthetwoofusτραγούδι, και μάλιστα γραμμένο από τον Κορκολή, αλλά η ΕΡΤ το απέρριψε. Δεν ήθελε να του δώσει προβάδισμα λόγω της πρόσφατης δημοσιότητας που πήρε. Το ίδιο έπραξε και με τη συμμετοχή της Φουρέιρα. Και ιδού τα αποτελέσματα.
Από όλους τους πιο πάνω εγώ θα υποστηρίξω τον Λούκα Γιώρκα μόνο αν φανεί αρκετά έξυπνος και τραγουδήσει λαϊκό τραγούδι ή τους Τριμητόνιο, αν πρωτοτυπήσουν με κάτι πιο έντεχνο και ελληνικό που θα παραπέμπει σε ρεμπέτικο. Μπορεί να είναι κακομοίρηδες και "θαμποί", αλλά η αυθεντικότητά τους μου αρέσει. Οτιδήποτε άλλο δεν θα πείσει. Σήμερα διάβασα στο yupi.grότι η Ψυχράμη θα πει ένα τραγούδι με τίτλο: “It’sallGreektome” το οποίο ομολογώ ότι βρήκα έξυπνο, αλλά την ίδια την βρίσκω πολύ μέτρια. Η Βαλάντω και τα Κόκκινα Χαλιά μου τη δίνουν στα νεύρα, τη δε NikkiPonteδεν την ξέρω καν! Θα πρέπει να πουν τραγούδια-βόμβες για να αρχίσω να τους θεωρώ μάχιμους.
Ακούς εσύ που πέρσι έβρισκες το ‘OPA’ του Αλκαίου passé? Με τα σημερινά δεδομένα μάς ήταν και πολύ!
Η Κύπρος, όπως θα ξέρεις, στέλνει κάποιον Χρήστο Μυλόρδου, ο οποίος θα μπορούσε να λέγεται και Γιώργος Γεωργίου ή Ανδρέας Ανδρέου και ένα και το αυτό. Δεν τον ξέρει κανείς και αν τον ξέρει θα είναι λόγω αρνητικής δημοσιότητας που έλαβε αφότου κέρδισε εκείνο το παρακμιακό talentζώου που διοργάνωσε το ΡΙΚ. Τελευταίως, διάβασα κι ένα άρθρο στον κυπριακό 'Τηλεθεατή' με τίτλο: «Ναι, έχει όλα τα προσόντα για να μας εκπροσωπήσει!» και πραγματικά δεν ξέρω πόσα τους πλήρωσε για να του το γράψουν το advertorial.
Το ΡΙΚ απελπίστηκε καθώς ο τραγουδιστής μας δεν το έχει το αγγλικό, καθόλου όμως, και έτσι προσκάλεσε όλους τους επίδοξους μουσουργούς να γράψουν τραγούδια με ελληνικό στίχο, μπας και σώσουν την κατάσταση. Θέλουν να τον στείλουν με λαϊκό τραγούδι στην Γερμανία. Επικροτώ την απόφαση για ιδεολογικούς λόγους. Έχω γράψει άπειρες φορές ότι η Κύπρος πρέπει να εμφανίζεται στη Γιουροβίζιον με λαϊκά ελληνικά τραγούδια που θα στέλνουν τα ανάλογα πολιτικά μηνύματα (ναι, όσο εμφανίζονται σημαίες επί της οθόνης ο διαγωνισμός είναι ΚΑΙ πολιτικός), αλλά και επειδή επίσης, θεωρώ ότι οι ξένοι εκτιμούν αυτούς που τιμούν τις παραδόσεις και τις ρίζες τους (μια ματιά σε όλους τους νικητές του διαγωνισμού από τη Σερτάμπ μέχρι την Παπαρίζου αποδεικνύουν ότι το έθνικ πάντα εκτιμάται και ανταμείβεται).
Όμως! Φέτος το ΡΙΚ θα πάει με λαϊκό τραγούδι όχι επειδή έχει κατά νου την πιο πάνω φιλοσοφία ή στρατηγική, αλλά επειδή ακριβώς με αυτόν που κέρδισε μόνο «λαϊκά» μπορεί να δράσει. Το λαϊκά εδώ χρησιμοποιείται με την κακή έννοια. Και αυτό είναι τραγικό. Γιατί λαϊκό τραγουδά και ο Μητροπάνος, λαϊκό τραγουδά και η Θώδη. Και αν ο Μητροπάνος τόσα χρόνια φάνταζε αδόκιμη επιλογή και σίγουρα «όχι για Γιουροβίζιον», φέτος θα κατέβουμε με το λαϊκό της Θώδη και θα πούμε κι ευχαριστώ. Γιατί είπαμε, το ΡΙΚ πάνω απ’ όλα εξυπηρετεί το Δημόσιο Συμφέρον και αυτό προστάζει να στείλουμε έναν που δεν τον ξέρει κανένας και που δεν είναι κι άξιος να τραγουδήσει σε αγγλικό στίχο γιατί η προφορά του είναι αποτρεπτική. Άμα είσαι Κύπριος, πόσο χάλια μπορεί να τραγουδάς για να μην μπορείς να τραγουδήσεις στα αγγλικά, ενώ έχεις μπροστά σου και 9 μήνες να προετοιμαστείς;
Εμένα να στέλνατε, καλύτερα θα πηγαίναμε!
Ευτυχώς που επέστρεψαν οι Ιταλοί και θα έχω ένα λόγο να περιμένω και φέτος τον Μάιο. Κατά τα άλλα προσδοκώ να πέσουν οι κυβερνήσεις σε Ελλάδα και ειδικά στην Κύπρο, για να αλλάξει η πολιτική και στον τομέα της Γιουροβίζιον.
