Ωδή στο Απερχόμενο '12 και Fingers Crossed για το '13.

Με βαθύτατη θλίψη θα εγκαταλείψω το 2012.

Ομολογώ ότι ήταν μία από τις καλύτερές μου χρονιές σε όλα τα επίπεδα.

Το μεγαλύτερο κέρδος ήταν και πάλι τα ταξίδια, τα οποία θεωρώ και ως τις πιο χρήσιμες επενδύσεις που κάνουμε στη ζωή μας. Δόξα τω Θεώ, φέτος πήγαμε Ελλάδα δύο φορές, Ιταλία, Σλοβενία, Ισλανδία και Νορβηγία. Απίστευτη συγκομιδή εμπειριών, φωτογραφιών, βίντεο κλιπ και αναμνήσεων για τουλάχιστον μέχρι να μας κλείσει το μάτι το Αλτσχάιμερ.

Σε επίπεδο ελεύθερου χρόνου, και πάλι, βγήκα τα μάλα κερδισμένος. Ξεζούμισα τον ελεύθερο μου χρόνο, άδραξα τη μέρα, εκμεταλλεύτηκα κάθε δευτερόλεπτο της. Στα Ισπανικά πέρασα τις εξετάσεις μου με έπαινο, η παράσταση που ανεβάσαμε με τον δικηγορικό σύλλογο ήταν κάθε μέρα sold out, ενώ τήρησα την υπόσχεσή μου για επιστροφή στα γυμναστήρια και κολυμπούσα ανελλιπώς από τον Σεπτέμβρη μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου, αλλάζοντας κατά πολύ το σώμα μου.

Η σχέση μου με τη Μπρέντα ενισχύθηκε μέσα στο 2012, μάλιστα τώρα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές έχουμε και επέτειο, κλείνουμε δύο χρόνια μαζί. Η Μπρέντα μου άλλαξε τη ζωή, ή μάλλον μου έμαθε τη ζωή, σε βαθμό που πλέον δεν θυμάμαι πώς ήταν η ζωή μου ως μπακούρι. Ο μεγαλύτερός μου εφιάλτης είναι να με αφήσει μια μέρα σύξυλο και να πρέπει να ξαναμπώ στο παιχνίδι του φλερτ (του ποιού;) σε μια χώρα με ελάχιστες πραγματικές γυναίκες.

Τέλος, μα πάνω απ’ όλα, έκλεισα τον κύκλο της ψυχοθεραπείας και είμαι πάλι νόρμαλ! Θα έκλεινε ούτως ή άλλως ο κύκλος της, γιατί άμα σου πω πόσα πλήρωνα για κάθε συνεδρία, θα πέσεις ξερός. Αλλά είναι μεγάλη υπόθεση να σου λέει η ίδια η ψυχολόγος ότι δεν χρειάζεται να ξαναβρεθείς μαζί της (σκέψου πόσο την έπρηξα που έφτασε η ίδια στο σημείο να μου πει ότι γιατρεύτηκα, παρά να συνεχίσει να μου τρώει χρήματα στο άσχετο).

Τέλος πάντων, με όλα αυτά τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω από το 2012;

Για το 2013, να σου πω την αλήθεια, δεν πετάω και τη σκούφια μου. Κατ’ αρχάς με επηρεάζει το 13 σαν αριθμός και με προδιαθέτει εναντίον του. Επιπλέον, οι μειώσεις μισθών και η ψυχολογική βία που δεχόμαστε πανταχόθεν για το αβέβαιο αύριο που δεν θα έχουμε να φάμε δεν μου επιτρέπει να προγραμματίζω μεγαλεπίβολα ταξίδια. Πέσανε και πολλοί γάμοι κολλητών μέσα στο 2013, καταλαβαίνεις, θα ξηλωθούμε κανονικότατα.

Παρόλα αυτά, υπάρχουν και γεγονότα τα οποία προσδοκώ σαν ανάσταση νεκρών. Πρώτα απ’ όλα θα είναι ένα Christofias-Free έτος. Απαλλασσόμαστε παγκυπρίως μια για πάντα από το καρκίνωμα της βλακείας, της έλλειψης καλαισθησίας, της ημιμάθειας και του χωρκαθκιού. Θα μας πρήξει τα παπάρια βέβαια σαν απλός πολίτης, αφού θα ξεσπαθώνει κατά παντός υπευθύνου με κάθε ευκαιρία, αλλά ποιος τον χέζει όταν δεν τον πληρώνουμε;

Επίσης και πάνω απ’ όλα, η Βισσάρα μου θα ανεβάσει τους Δαίμονες. Μετρώ ήδη ανάποδα τις μέρες. Περιττό να σου πω ότι βράδυ παρά βράδυ ονειρεύομαι ότι με κάποιο τρόπο μου αναθέτει τον ρόλο του διαβόλου και καλούμαι να συμμετάσχω στην παράσταση. Αγχώνομαι γιατί δεν ξέρω αν θα λειτουργήσει το μηχάνημα το οποίο θα με προσγειώσει στη σκηνή και ξυπνώ απότομα. Το να δω ζωντανά τους Δαίμονες για μένα είναι τόσο σημαντικό, όσο το να επιστρέψουν στην τηλεόραση τα ‘παιχνίδια χωρίς σύνορα’ και να με καλέσουν να παίξω.

Τέλος, η χρονιά θα ξεκινήσει αισίως με το ‘Ξύπνα Βασίλη’ την παράσταση που σκηνοθετώ μαζί με τον καλύτερό μου φίλο, στα τέλη Ιανουαρίου, οπότε έχω κι άλλα να προσδοκώ. Θα σας δώσω περαιτέρω λεπτομέρειες όταν πλησιάσουν οι μέρες.

Εύχομαι σε όλους να έχουμε μια υπέροχη νέα χρονιά. Βάλτε στόχους και κυνηγήστε τους. Είναι μεγάλη αμερικανιά αυτό που σας προτρέπω, αλλά μόνο έτσι θα έχετε γλυκά γεράματα… Δημιουργώντας αναμνήσεις. Αν μας αφήσουν να τα φτάσουμε βέβαια, στη σκατοχώρα που γεννηθήκαμε…

Η Μέρα των Γενεθλίων Μου

Πέρασα εξαιρετικά τη μέρα των γενεθλίων μου κι αυτό γιατί έκανα μόνο ό, τι γούσταρα.

Όπως σου είπα και προχθές, φόρεσα μετά από πάρα πολλούς μήνες τη στολή του Μπάτμαν. Μεγάλη συγκίνηση. Ακόμα μου μπαίνει! Και όχι μόνο απλά μου μπαίνει, είναι ακόμα αστραφτερή και σέξι, μου σηκώνεται μόνο που τη φορώ! Δεν μπορείς να φανταστείς πόση δύναμη μου δίνει.

Τη φόρεσα που λες, και βγήκα παγανιά στη γειτονιά, χέρι, χέρι με τη Μπρέντα που εκτελούσε χρέη κινηματογραφιστή. Ήθελα να δω πως θα αντιδράσει ο λαουτζίκος στη μεγαλοπρεπή μου θέα, πόσα δυστυχήματα θα προκαλούσα στη λεωφόρο 28^ης Οκτωβρίου, πόσες γιαγιούλες θα πάθαιναν καρδιακό, πόσα παιδάκια θα τραβούσαν τη φούστα της μάνας τους κραυγάζοντας «μάνα, ο Μπάτμαν».

Θα σου πω εγώ. Κανένας και τίποτα. Τόση απογοήτευση που πήρα χθες, ούτε στον εχθρό μου! Άρχισα να πιστεύω ότι αυτή η στολή σε κάνει αόρατο, γιατί δεν μου έδωσε σημασία ούτε η σκιά μου. Περπατούσα όσο πιο κορδωτά γίνεται, βαρούσα τις μπότες στην άσφαλτο να προκαλέσω σεισμό, μα τίποτα. Οι περισσότεροι οδηγοί δεν έστρεφαν καν το κεφάλι να με δουν, κι όσοι το έκαναν, όχι μόνο δεν έχαναν τον έλεγχο του αυτοκινήτου τους, αλλά ούτε καν κόρναραν για να γίνει τζερτζελές.

Μια γριούλα που έβγαινε από ένα φούρνο φορτωμένη σακούλες με κοίταξε σαν να έβλεπε το πιο καθημερινό πράγμα στον κόσμο, κάτι κυρίες από τα μπαλκόνια που άπλωναν ρούχα με κοίταξαν αδιάφορα, ενώ τρία κοριτσάκια που έλεγαν τα κάλαντα και κουτσομπόλευαν στον δρόμο δεν μπήκαν καν στη διαδικασία να διακόψουν τη συνομιλία τους και να με περιεργαστούν.

Ένα είναι το συμπέρασμα: Είτε στη γειτονιά μου δεν ξέρουν ποιος είναι ο Μπάτμαν, είτε θέλουν πόλεμο. Όπως και να ‘χει, δεν ταιριάζουμε σου λέω, τόσο αντικειμενικά στο λέω, πιο ξενέρωτη γειτονιά δεν έχω ξαναδεί!

 Την επόμενη φορά θα βγω τσάρκα με το batmobile μπας και μου δώσουν σημασία!

Η μέρα των γενεθλίων μου κορυφώθηκε με θέατρο.

Πήγαμε να δούμε τη Μιμή Ντενίση στον ΘΟΚ. Μη μου πεις ότι δεν ήταν το καλύτερο φινάλε που θα μπορούσες να φανταστείς;

Μην πέσεις να μας φας, είχαμε δωρεάν προσκλήσεις. Η αλήθεια είναι πάντως πως μας έτρωγε ο κώλος μας να τη δούμε και από κοντά. Ακούστηκαν πολλά γι αυτή τη θεατρική απόπειρα, αν και στο τέλος πλησιάσαμε εμείς σε άλλου είδους απόπειρα.

Το έργο, φίλε, είναι πανάθλιο. Δεν σώζεται με τίποτα. Κατ’ αρχάς είναι βαρετό σαν υπόθεση, ανισόρροπο όσον αφορά τους χαρακτήρες και την πλοκή, προβλέψιμο και σαχλό, βρες ένα αρνητικό επίθετο και κότσαρέ του το, μέσα θα πέσεις.

Η Ντενίση όσο συμπαθής κι αν μου είναι σαν προσωπικότητα, επιβεβαιώνει τον Λαζόπουλο στο θέμα του ταλέντου. Τα σκηνικά έπαιζαν καλύτερα από δαύτην. Επίσης, από το πολύ το τράβηγμα στη μούρη πιο πολύ θυμίζει τον Ζαχαράτο ντυμένο σαν Ντενίση, παρά τον εαυτό της. Κατά της διάρκεια της παράστασης αλλάζει διάφορα φανταχτερά φουστάνια (και άκυρα ως προς το θέμα της παράστασης) όπως έκανε κάποτε η Βουγιουκλάκη προκειμένου να αποπροσανατολίσει το ενδιαφέρον του κοινού. Παρεμπιπτόντως, μπορεί να αρνήθηκε σε πρόσφατη συνέντευξη ότι έχει πάρκινσον, πάντως σείεται ολόκληρη ακόμα και όταν είναι ακίνητη.

Οι υπόλοιποι ηθοποιοί ήταν ο Τσουρής, η Παπαδοπούλου, ο Κυριαζής και η Σαντοριναίου. Εξαιρουμένης της τελευταίας, η οποία κάνει ό, τι μπορεί η καημένη για να περιμαζέψει τα ασυμμάζευτα, όλοι οι υπόλοιποι είναι από μετριότατοι έως και αίσχος. Ειδικά τον Τσουρή δεν μπορώ να τον βλέπω, παίζει ακόμα σαν να είναι παλιάτσος στα «παιδικά χαμόγελα». Εκνευριστικός μόνο που αναπνέει. Η Παπαδοπούλου θα πρέπει να κάνει τεράστιους τεμενάδες και νηστείες για χάριν του ΔΗΚΟ που της δίνει ψωμί να φάει, γιατί κι αυτή πιο πολύ προσβάλλει την τέχνη παρά την υπηρετεί. Όσο για τον Κυριαζή που από δήμαρχος έγινε κλητήρας, τι να πεις… Αυτή είναι η Κύπρος μας!

Είναι κρίμα που σε ένα τόσο μοντέρνο και πολλά υποσχόμενο κτήριο παίζουν ακόμα ηθοποιοί του 1821, με τις ίδιες μανιέρες, με καθόλου κέφι και κυρίως σε τόσο ηλίθια έργα. Αν το ήξερα πως ο φορολογούμενος θα πλήρωνε τόσα χρήματα για να βλέπουμε ακόμα εν έτει 2012 δεινόσαυρους που στοίχειωσαν τα παιδικά μας χρόνια να κάνουν τους ηθοποιούς, δεν θα έδινα δεκάρα τσακιστή στο κράτος!

Φέρτε νέες φάτσες στον ΘΟΚ, for fuck’s sake!

Κατά τα άλλα, γέλασα πολύ όταν στο Φουαγιέ του θεάτρου συνάντησα πολλούς γνωστούς οι οποίοι όλοι, μα όλοι, μας είπαν ότι ήρθαν από περιέργεια για να δουν το νέο κτήριο, για να δουν το έργο, αλλά όχι για να δουν τη Μιμή, η οποία είναι του πεταματού. Πιο πιθανό ήταν να έβρισκες θεατή να σου πει ότι ήρθε για να τσεκάρει τα κουφώματα του κτηρίου, παρά για την Ντενίση. Πόσο αστείο!

Ήταν κοινό μυστικό ότι όλοι για τη Ντενίση πήγαμε. 

Στα 32!

Σήμερα κλείνω τα 32.

Σκέφτομαι πόσο έχει αλλάξει η φιλοσοφία της ζωής μου τα τελευταία δύο χρόνια και βγάζω συνταραχτικά συμπεράσματα.

Όταν μπήκα στο χειρουργείο σαν σήμερα, πριν 2 χρόνια, λόγω ανευρύσματος και κοίταζα τον προβολέα έως ότου επιδράσει το αναισθητικό και κοιμηθώ, σκεφτόμουν ότι αν κάτι πάει στραβά και πεθάνω κατά τη διάρκεια της εγχείρησης θα φύγω πλήρης.

Ήμουν 29 χρονών τότε και ένιωθα πλήρης. Ποιού να το πεις; Σκεφτόμουν ότι δεν χρειάζεται να είμαστε άπληστοι σε αυτή τη ζωή και να είμαστε ευτυχισμένοι με όσα ζήσαμε και πετύχαμε. Εν έτει 2009 και σπουδές είχα ολοκληρώσει, και θυελλώδεις έρωτες είχα ζήσει, και ταξίδια είχα κάνει, και φίλους πολλούς είχα, δεν υπήρχε λόγος να μην νιώθω πλήρης. Αναντίρρητα, θα ήταν καλύτερα αν μου δινόταν παράταση, αλλά κι αν ακόμα τελείωναν όλα εγώ θα ένιωθα πλήρης.

Δύο χρόνια μετά, σκέφτομαι το σκηνικό και απορώ με τον εαυτό μου. Πώς μπορούσα να νιώθω πλήρης στα 29; Δεν επρόκειτο για μια έξαρση ταπεινότητας εκ μέρους μου, αλλά για μία απίστευτη άγνοια για τις χαρές της ζωής. Είναι λυπηρό που το παραδέχομαι τόσο ανοιχτά, αλλά φιλοσοφώντας το όσο πιο ειλικρινά γίνεται, εκεί καταλήγω. Ευτυχώς, τα πράγματα έχουν αλλάξει κατά 180 μοίρες.

Σε πληροφορώ ότι τα τελευταία δύο χρόνια παίζει να έχω ζήσει ό, τι δεν είχα ζήσει 29 χρόνια μαζεμένα. Τα τελευταία δύο χρόνια έχω καλύψει συναισθηματικά κενά δεκαετιών, έχω επιχειρήσει τρέλες που υπό άλλες συνθήκες θα καταχώνιαζα στα don’ts του μυαλού μου, έχω βάλει τον εαυτό μου στις προτεραιότητές μου, έχω κάνει άπειρα ταξίδια (επισκέφτηκα 9 διαφορετικές χώρες μέσα σε 2 χρόνια!) και πού είσαι ακόμα…

Είναι απίστευτο το πόσο άλλαξα, παρόλο που χρειάστηκε να ακολουθήσω ψυχοθεραπεία για να το επιτύχω. Είμαι πλέον πιο «στ’ αρχίδια μου», είμαι πιο χαλαρός και πιο «δεν γαμιέται ας πεθάνω πιο νωρίς». Μπορεί βέβαια πολλοί από εσάς που με ξέρετε χρόνια, να θεωρείτε ότι πόρρω απέχω από το «χαλαρός» και το «στ’ αρχίδια μου» αλλά διαφωνώ, θεωρώ ότι έχω κάνει σημαντικά βήματα μπροστά. Τι βήματα δηλαδή, βηματάρες! Και αυτό το αντιλαμβάνομαι καλύτερα όταν σκέφτομαι πως αν μου ξαναπούν αύριο ότι μπορεί να πεθάνω, όχι, δεν θα νιώθω πλήρης, αλλά θα νιώθω ότι πραγματοποίησα μόνο το 10% των πραγμάτων που σκοπεύω κι έβαλα στόχο να ζήσω.

Θέλω να κάνω και αυτό και το άλλο, και το παράλλο, κι ό, τι μου καπνίσει!

Είναι κρίμα που αλλάζω στάση μυαλού ολίγον τι αργά, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ. Δεν θα ζήσουμε 200 χρόνια, ούτε καν 60 μπορώ να σου πω. Γι αυτό από δω και μπρος, καμία ενοχή, καμία τύψη, ελάχιστοι συμβιβασμοί και πολλά περισσότερα θέλω.

Χρόνια πολλά σε όλους μας. Πολλά ευχαριστώ στη Μπρέντα που αποτελεί τον πιο σημαντικό λόγο της ευτυχίας μου τα τελευταία δύο χρόνια, κι ελπίζω και για όλα τα επόμενα.

Σήμερα δεν ξέρω πως θα γιορτάσω, το σίγουρο είναι ότι θα ντυθώ ξανά Μπάτμαν μετά από πολλούς μήνες και θα πάω βόλτα. Αν έρθει το τέλος, σωθήκατε!

She Killed Bill!

Αγαπητοί αναγνώστες, φίλτατοι μπλογγεράδες,

Διακόπτουμε την κανονική ροή του μπλόγκεως διά να σας μεταδώσουμε έκτακτο δελτίο ειδήσεων:

Συγκλονισμένη παραμένει η πάμφτωχή μας πατρίδα από τη χθεσινοβραδινή δολοφονία του Αγίου Βασίλη. Ο Άγιος Βασίλης, γνωστός και ως Bill Kapadokas, βρέθηκε δολοφονημένος μπροστά στο τζάκι της φερόμενης ως δράστη, Beatrix Kiddo. Ο ιατροδικαστής Μάριος Ματσάκης που διενήργησε την επιτόπια νεκροψία τρώγοντας όλα τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες, επιβεβαίωσε ότι ο Άγιος Βασίλης δολοφονήθηκε με σπαθί μεσαιωνικού τύπου και όχι με φωτόσπαθο όπως ήθελαν οι πρώτες πληροφορίες.

 

Η Beatrix Kiddo η οποία ομολόγησε την πράξη της φαίνεται να ήρθε σε λογομαχία με τον Άγιο προτού τον σκοτώσει. Ακολουθούν οι δηλώσεις της:

«Άκουσα κατσιαρίσματα στο τζάκι τζιαι εξιππάστηκα. Θωρώ έναν πασιή να κατεβαίνει. «Χοχοχο» λαλεί μου! « Ίντα «χοχοχο» ρε χάχα;» λαλώ του. «Εν πράμα να μπαίνεις που τες καμινάδες τζιαι να τατσώννεις τα σαλόνια του κόσμου, έτσι σκέδιον; Εχτές εκαθάρησα!»

Λαλεί μου: «Έφερα σου δώρο, χοχοχο». Λαλώ του, «ρε γέρο, μεν μου αλλάσσεις το θέμα για να γλιτώσεις, πιάστην σκούπα τζιαι καθάρισε!» Αντί να με πάρει σοβαρά εκάθετουν τζι’ εγέλαν! "Χο-χο-χο!" «Μεν μου λαλείς χοχοχο εμένα τζιαι εκνευρίζουμαι, είπα σου!»

Ήταν πολλά προκλητικός. Στο τρίτο «χοχοχο» εγύρισεν το μάτι μου. Έφκαλα το σπαθί μου τζιαι χραααααπ».

Η δράστης τέθηκε υπό οκταήμερη κράτηση, ενώ εντύπωση προκαλούν τα ευρήματα της δολοφονίας. Από όσα κατάφερε να ανιχνεύσει το ΤΑΕ Λευκωσίας, η Beatrix Kiddo φαίνεται να έκοψε με το σπαθί της τα αρχίδια του Βασίλη και να τα πέταξε στο τζάκι. Οι όρχεις έγιναν στάχτη και μπούλμπερη αλλά επειδή διέθεταν μέσα χριστουγεννιάτικο σπέρμα αυτό εξατμίστηκε από την καμινάδα και διασκορπίστηκε στην ατμόσφαιρα σκορπώντας αναρίθμητα χριστουγεννιάτικα σπερματοζωάρια στην κατάμαυρη νύχτα.

         Πανοραμική φώτο της Λευκωσίας, με τα ιπτάμενα σπέρματα.

Η νύχτα έλαμψε, εκατομμύρια σπερματοζωάρια πετούσαν στον ουρανό σαν κομήτες και πολλά παιδάκια βγήκαν στα παράθυρά τους να απολαύσουν το χριστουγεννιάτικο θέαμα. Έκθαμβοι οι επιστήμονες παρατήρησαν το φαινόμενο, ο δε πρόεδρος της δημοκρατίας δήλωσε ότι θα καθιερωθεί η συγκεκριμένη νύχτα εις μνήμη του δολοφονηθέντος και θα ονομάζεται «η νύχτα των σπερμάτων».

 Ανυποψίαστα παιδάκια παρακολουθούν τα ιπτάμενα σπερματοζωάρια.

Θα επανέλθουμε με λεπτομέρειες στο κανονικό μας δελτίο. (Πέφτουν οι τίτλοι).

Αγαπητή Beatrix,

Ομολογώ ότι παρόλο που γνώριζα την διαδικτυακή σου ύπαρξη και σε παρακολουθώ ανελλιπώς στο τουίτερ, εντούτοις ελάχιστες φορές διάβασα το μπλογκ σου. Ήταν ευκαιρία τώρα που μου κληρώθηκες να σε διαβάσω και να σε εξερευνήσω πιο διεξοδικά. Τα κείμενά σου ήταν ευχάριστη έκπληξη και απορώ πως δεν σε είχα «συγκόψει» παλιότερα για να σε διαβάζω πιο επιμελώς. Σου κόβει πολύ και είναι εμφανές σε κάθε κείμενό σου.

Στα δώρα μας!

Το πιο εύκολο για μένα θα ήταν να σου αγοράσω ένα σπαθί. Θα ήταν όμως βαρετό και προβλέψιμο. Σκέφτηκα να σου αγοράσω κάτι παραπλήσιο για να διευκολύνω το έργο σου! Να σου φέρω μια βοηθό, η οποία θα εκτελεί χρέη σφαγέα αλλά ταυτόχρονα να είναι και κολλητή φίλη. Σκέφτηκα να προσεγγίσω τη Zena the X-Warrior, να τη ρωτήσω αν θέλει να γίνετε ένα ακατανίκητο και αδιαφιλονίκητο δίδυμο στα πρότυπα του Batman & Robin, αλλά τελικά την απέρριψα καθότι σου πέφτει πολύ σκληρή και δεν θα μπορούσε να το παίξει κολλητή φίλη. Χρειάζεσαι κάτι πιο λαϊκό, πιο ευπροσήγορο, μα συνάμα δυναμικό.

Έτσι σκέφτηκα μιαν άλλη λύση: Εφόσον συχνά, πυκνά καφεδιάζεσαι με μιαν φίλη σου ονόματι Πέγκυ, αποφάσισα να την εντοπίσω και να της προτείνω να διασταυρωθεί με τη Zena the X-Warrior ώστε να βοηθηθείς στο δύσκολο έργο σου. Έγινε η διασταύρωση, και τι έχουμε;

Τη Πέγκυ-Ζήνα!

 

Μία σύντροφος αρκετά λαϊκιά για να ακούει στους καφέδες τα κατορθώματα του Καβαλιέρου, αλλά ταυτόχρονα μάχιμη ανά πάσα στιγμή για να θερίσει τον οποιονδήποτε σου χαλά τη διάθεση! Η Πέγκυ-Ζήνα, είναι άρτια εκπαιδευμένη και μπορεί να συνδυάσει το λαϊκό τραγούδι με οποιαδήποτε πολεμική θέση μάχης επιθυμείς. Μπορεί κάλλιστα να σφάζει επιτήδειους ενώ ταυτόχρονα να τραγουδά το uber σχετικό σουξεδάκι της: «Ματώνωωω, ματώνωωωω, χωρίς εσένα λιώνω!»

Αλλά δεν τελειώσαμε εδώ. Θέλοντας να προσθέσω ολίγον από Anti-Christo στο δώρο μου, σου έχω και κάτι έξτρα για φινάλε. (Ανοίγουν κουρτίνες, αλλάζει ο φωτισμός και εμφανίζεται με την κιθάρα του, ο….)

Θάνος Καλλίρης!

 

«Με κομμένα ξύλινα σπαθιάααα, πολεμάω για χάρη σου ξανάααα... Με σπασμένα πάλι τα φτερά θα πετάω για χάρη σου ψηλάαααα»

Παναγία μου, την βλέπω ακονίζει το σπαθ…

 

 

 

Καλές γιορτές Beatrix!

Το Τέλος Είναι Εδώ

Το τέλος του κόσμου και του υποκόσμου έχει έρθει.

Μην το περιμένεις μεθαύριο στις 21 Δεκεμβρίου και φορέσεις άδικα τα καλά σου. Το τέλος έχει έρθει εδώ και καιρό και δεν περιμέναμε τους Μάγια να μας το πουν, ούτε τη Μάγια Μελάγια, ούτε καν τη Μάγια τη μέλισσα.

Πες μου εσύ, βλέποντας και κρίνοντας από τις φετινές πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις, αν θα είναι ποτέ ξανά τίποτα το ίδιο από δω και μπρος. Όχι, δεν θα βγουν αληθινές οι προφητείες, ούτε θα ‘ρθουν καταστροφές και επιδημίες. Αυτά τα έλεγε η βρόμα η Βανδή στο πολύ μακρινό και ξεπερασμένο 1999. Ουδεμία σχέση έχουν με το σήμερα.

Σήμερα «το τέλος» έχει πάρει άλλη μορφή. Θα αλλάξουμε τρόπο ζωής. Δεν θα έχουμε λεφτά, θα είμαστε φτωχοί με τη βούλα, τη Σωτηρούλα και την Πραξούλα. Δεν θα μας νοιάζει να ντυθούμε καλά, δεν θα μας νοιάζει να πάμε στην Αθήνα να τα σπάσουμε, δεν θα μας νοιάζει να αλλάξουμε αμάξι και να πάρουμε καλύτερο. Θα μας νοιάζει μόνο να έχουμε να φάμε. Κι αν αυτό δεν είναι το τέλος του κόσμου όπως τον ξέραμε μέχρι σήμερα, τότε τι είναι;

Προσωπικά, το τέλος του κόσμου (μου), το έχω εμπεδώσει προ πολλού μέσω του τέλους της τηλεόρασης – που είναι και ο μεγαλύτερος μου καημός. Μεγάλωσα με την τηλεόραση. Αγάπησα την τηλεόραση. Κι όταν έχεις συνηθίσει από την ηλικία των 12, 13 χρονών να βλέπεις υπερπαραγωγές στο χαζοκούτι δεν ξέρω πως είναι δυνατόν να συμβιβαστείς ότι στα 32 σου θα βλέπεις το απόλυτο τίποτα, θα βλέπεις μια τηλεόραση νεκρή.

Όταν πήγαινα πρώτη γυμνασίου έβλεπα φανατικά «Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα» -τα είπαμε εκατό φορές. Έμενα έκθαμβος από τα επίπεδα της εν λόγω παραγωγής. Ονειροπολούσα τότε, και εναγωνιούσα για το μέλλον, σκεπτόμενος πως «εάν το 1993 η ανθρωπότητα φτιάχνει τέτοια τηλεπαιχνίδια, σκέψου τί θα φτιάχνει το 2012!» Πού να ήξερα πως τόσα χρόνια μετά θα μου τάιζαν το «παίζουμε κυπριακά» και αυτό για να πω κι ευχαριστώ. Ούτε ένα «Τύχη και Γνώσεις» με την Ελένη Φιλίνη και τον Ευαγγελόπουλο για δείγμα, ούτε καν ένα ψωριάρικο «Τα Χαμόγελα της Τύχης» με Τέτη Σχοινάκη και Τάσο Πεζιρκιανίδη. Τίποτα, τίποτα απολύτως.

Το ίδιο συμβαίνει με τη Γιουροβίζιον. Ποιος να μου το ‘λεγε ότι θα ερχόταν μέρα που δεν θα είχαμε διακόσιες ψωροχιλιάδες ώστε να στείλουμε μισή καρακάξα να μας εκπροσωπήσει όταν μάλιστα κάποτε διαθέταμε τα διπλάσια με το καλημέρα σας.

Πείστε με ότι δεν ήρθε το τέλος του κόσμου όπως τον ήξερα, εμένα που μεγάλωσα με σειρές στην ελληνική τηλεόραση επιπέδου Απαράδεκτων, Τριών Χάριτων, της Μαντάμ Σουσούς, Της Ελλάδος τα Παιδιά, με Δύο Ξένους και τα τοιαύτα, όταν σήμερα η μόνη μου επιλογή είναι να βλέπω κυπριακές παραγωγές της κακιάς ώρας με σαχλά σενάρια νηπιαγωγείου και τούρκικα σήριαλ που με προσβάλλουν σαν Έλληνα. Αν αυτά δεν σηματοδοτούν το τέλος, τότε τι άλλο να περιμένω; Να μας πλακώσουν κομήτες, να μας πνίξουν τα τσουνάμια; Σιγά το τέλος!

Βέβαια, όλα αυτά τα θίγω καθαρά χάριν συζήτησης. Όταν φτάσαμε στο σημείο να έχουμε παιδιά νηστικά και κόσμο που ζητιανεύει και να μην μπορεί να ζήσει αξιοπρεπώς, η κατάρρευση της τηλεόρασης μας μάρανε. Συμφωνώ, αλλά και η τηλεόραση τη ζωή αναμεταδίδει, τη ζωή αποδίδει, από τη ζωή εμπνέεται. Όταν φτάνουμε στο σημείο να μεταδίδει το τίποτα, καταλαβαίνεις γιατί το τέλος είναι εδώ. 

Το τέλος ήρθε. Είναι πολύ σκληρό να συνειδητοποιείς ότι χρονικά βρίσκεσαι και ζεις πάνω στην κατάρρευση του πολιτισμού με τον οποίο μεγάλωσες. Δεν το δέχεσαι εύκολα. Ειδικά όταν ξέρεις ότι για το υπόλοιπο της ζωής σου, ή για πολλά χρόνια ακόμα θα πρέπει να εξοικειωθείς με την παρακμή και να παίξεις με τους όρους της.

Τι να κάνουμε, έτσι είναι η ιστορία, κάνει κύκλους και επαναλαμβάνεται. Ας προσέχαμε, ας μαθαίναμε απ’ αυτήν και σαν έτοιμοι από καιρό, σαν θαρραλέοι, ας αποχαιρετήσουμε την Αλεξάνδρεια που χάνουμε.

Το Πνεύμα των Χριστουγέννων

Εχτές ήμουν σε πολύ καλά ζεν.

Το απόγευμα πήγα στο σπίτι του πεντάχρονου ανιψιού μου και παίξαμε «παιχνίδια χωρίς σύνορα» (βασικά, εκτονώνω τα παιδικά μου απωθημένα επάνω του), και ύστερα κανόνισα να βρω τη Μπρέντα στο κέντρο της πόλης, για καφέ. Ήταν τόσο ανεβασμένη η διάθεσή μου, που δεν με πτόησε ούτε η κίνηση, ούτε το ότι έκανα εκατόν ώρες να βρω να παρκάρω. Συν τοις άλλοις, η παλιά Λευκωσία ξεβρόμισε και δεν χρειάζεσαι εμβόλιο για να την περιδιαβείς, χαίρεσαι να την επισκέπτεσαι, προσωπικά μέρα παρά μέρα εκεί τη βγάζω.

Φτάνοντας εκεί ξύπνησε μέσα μου το πνεύμα των Χριστουγέννων. Αγνάντεψα εκ του μακρόθεν μια γλυκιά βαβούρα και σε συνδυασμό με τον χωρκατέξ διάκοσμο αγαλλίασε η ψυχούλα μου. Πλησίασα έναν πλανόδιο που πουλούσε μπαλόνια με ήλιο και αγόρασα μια Στρουμφίτα για τη Μπρέντα μου. Θα της έκανα έκπληξη, παρόλο που ξέρω ότι δεν τρελαίνεται για μπαλόνια με ήλιο, (μια φορά της είχα αγοράσει ένα άλλο το οποίο πετούσε μέσα στο σπίτι, το ανίχνευσε ο συναγερμός και άρχισε να ουρλιάζει μες τα μαύρα μεσάνυχτα τρομοκρατώντας την). Τέλος πάντων, η Μπρέντα είναι η Στρουμφίτα μου, οπότε δεν μπορούσα να μην της την αγοράσω.

Πλήρωσα τη Στρουμφίτα, έμπλεξα την κορδέλα ανάμεσα στα δάχτυλα του αριστερού μου χεριού και έγινα ένα με τον ορυμαγδό της Λήδρας. Από την αρχή του πεζοδρόμου άρχισαν να παιανίζουν εις τα ώτα μου τα κάλαντα. Μία οικογένεια αθίγγανων στεκόταν μπροστά από ένα κατάστημα και έπαιζε τα κάλαντα με ακορντεόν, φυσαρμόνικα και τρίγωνα. Έδεναν υπέροχα με το υπόλοιπο περιβάλλον, και σε συνδυασμό με την καλή μου διάθεση ομολογώ ότι δεν έκανα ούτε έναν χρυσαυγίτικο συνειρμό. Άρχισα να περπατώ ρυθμικά και να ανεμίζω τη Στρουμφίτα πλησιάζοντας το κορίτσι μου.

Και πάνω που είχα αρχίσει τις τσαχπινιές, περνώ μπροστά από την ορχήστρα των καλάντων παραπατώ και ττττααααπ, δίνω μια πάσα στο κουτάκι που είχαν μπροστά τους με τα «κέρδη» τους, που θα ζήλευε κι ο Μέσσι. Εκσφενδονίζεται το κουτάκι στον αέρα, πετάνε τα κέρματα δεξιά κι αριστερά σαν σμήνη από περιστέρια που μόλις απελευθερώθηκαν! Γυρίζουν όλοι οι θαμώνες από τις γύρω καφετέριες επάνω μου και κάνουν ένα υπόκωφο «ωωω!» και όλα αρχίζουν να κινούνται σε slow motion.

Δεν είχε τελειωμό η φάση: Να αναπηδάνε τα κέρματα στο πλακόστρωτο καμπανιστά. Να τρέχουμε όλοι σαστισμένοι να τα μαζέψουμε. Να βουίζει η αποδοκιμασία του φραπεδιασμένου κοινού στα αυτιά μου και να ακούω το ακορντεόν που έπαιζε τα κάλαντα να ξεφουσκώνει σαν πούτσα που δεν πρόλαβε να έρθει σε πλήρη στύση... Μέσα σε όλα, άντε να κουμαντάρεις και τη Στρουμφίτα! Επρόκειτο για ένα άνευ προηγουμένου ρεζιλίκι.

Τρέχουν τα τσιγγανάκια να μαζέψουν το κουτάκι, τρέχουν οι γονείς τους να μαζέψουν τα ευρώ. Σταματούν οι περαστικοί να βοηθήσουν στο ψάξιμο, αλλά που; Άφαντα τα ευρώπουλα! Είχε ήδη νυχτώσει, πού να τα βρεις; Χάλια ένιωσα. «Μα, κι εσείς, αφήνετε το κουτάκι μέσα στα πόδια του κόσμου; Να μπουρδουκλωθεί κανένας και να σκοτωθεί;» τους είπα. «Δεν πειράζει» μου είπαν. Πραγματικά ένιωσα άσχημα. Έμεινα εκεί πέντε λεπτά και κοίταζα χάμω μπας και πιάσει το μάτι μου κανένα κέρμα, αλλά τίποτα. Στα πολλά, και εφόσον δεν έμεινε περαστικός για περαστικός που να μην σταματήσει να δει τι έγινε, έβγαλα από το πορτοφόλι μου δυο ευρώ και τους τα έδωσα «για την ταλαιπωρία που σας προξένησα». «Δεν χρειάζεται» μου είπαν, «πάρτε τα» επέμεινα, μην πείτε την κουβέντα σας όταν στρίψω και φύγω.

Έστριψα στη γωνία, μπήκα στο Pieto, διέσχισα κατηφής και απογοητευμένος τη στοά και έδωσα στη Μπρέντα, που καθόταν ήδη εκεί, το μπαλόνι της Στρουμφίτας με βλέμμα λαβωμένου ελαφιού. «Πάρτο και βάλτο κάπου απόμερα, γιατί σε λίγο προβλέπω να σκοτώνουμε άνθρωπο, κατά λάθος, με μπαλόνι ηλίου».

Ύστερα, όταν φύγαμε, έπρεπε να περάσουμε ξανά μπροστά από την ορχήστρα, αλλά ευτυχώς είχε το πουλόβερ μου κουκούλα και τη φόρεσα να μην με αναγνωρίσουν. Παρόλο που σέρναμε μαζί μας τη Στρουμφίτα. 

Τα Δύο Βίντεο που θα Λατρέψεις Σήμερα

Με δύο υπέροχα βίντεο θα κάνουμε φινάλε αυτή την εβδομάδα.

Το πρώτο αφορά και πάλι αυτόν τον άνθρωπο, τον απλό, τον αγνό, τον αμόλυντο, που αγωνίστηκε για τα δίκαια του λαού του, που καταβαράθρωσε μιαν ολόκληρη χώρα, που δεν άφησε εργαζόμενο και μισθό όρθιο, που σκότωσε δεκατρείς με την λειψή πολιτική του, που παραλίγο να μας κόψει τη Γιουροβίζιον και να μας αφήσει σύξυλους σ’ αυτήν εδώ την ξεχεσμένη απ’ το σύμπαν χώρα να πίνουμε καφέδες και να θωρούμε τους τέσσερις τοίχους. Αυτός ο άνθρωπος, ο φτωχός πλην τίμιος, ο ανυπέρβλητος, ο γίγας και παραλίγο νομπελίστας,  που πότισε το χώμα μας με τον ιδρώτα του και που έμελλε να γίνει πρόεδρος εξ αιτίας του εκπορνευμένου ΔΗΚΟ, εχθές έχυσε μαύρο δάκρυ! Έκλαψε γοερά. Γιατί τον πονά τον εργαζόμενο. Γιατί τον έχει κορώνα στο κεφάλι του. Ιδού: Αφού έκλαψε και δάκρυσε, ύστερα έβγαλε το μαντίλι του και φύσηξε και τη μύξα του! Πάλι καλά να λέμε που δεν έβγαλε και κάποιο σκουπιδάκι από τη μύτη του, κοινώς «κακκάτιν», να το πετάξει τεχνηέντως προς το κοινό, καθώς αυτό επευφημούσε και αποθέωνε βελάζοντας.

Φτωχό μου σπουργιτάκι! Ποιά αφέγγαρη νύχτα πρόεδρο σε έχρισε; Ποιού ανέμου η δείνη σε λάθος τόπο μας γέννησε; Βρε, ουστ από 'δω! 

Το δεύτερο βίντεο αφορά το νέο cd single του λατρεμένου μας Σταύρου Χατζησάββα, ο οποίος μαζί με τον ποιητή μας Λεωνίδα Μαλένη έγραψαν ένα «αγαπησιάρικο» τραγούδι για να καυτηριάσουν το κυπριακό γίγνεσθαι, αλλά και να συνεχίσουν τη λαμπρή πορεία που ξεκίνησαν με το τρομώδες σουξέ, «welcome friends to Cyprus». Το νέο τους τραγούδι, που προβλέπω να τρώει και τα σουξέ του Παντελίδη, θα εκτοξευτεί κατευθείαν στο ΤΟΠ10 του itunes και ονομάζεται «συνάντησα μικρούς ανθρώπους». Φήμες που θέλουν να αναφέρεται στις περιπέτειες των εφτά νάνων κρίνονται ως κακοήθεις. Πρόκειται για ένα τραγούδι-γροθιά στο κατεστημένο, για μία μουσική καινοτομία που συνδυάζει το ραπ (αν θέλετε τη γνώμη μου, έπρεπε να το κάνει ο κ. Μαλένης) με γλυκανάλατη μπαλάντα στα πρότυπα του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ένα υπέροχο άσμα που αξίζει να κατεβάσετε όλοι για ringtone. Ο κ. Χατζησάββας στη συνέντευξή του στον κλώνο της Μαρίνας Κουντουράτου δήλωσε πως μετά το Welcome Friends to Cyprus πέρασε μέσα από «Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες» (Πεκάτσα, ξεκαθαρίζω, εγώ θα παίζω τους Λαιστρυγόνες, εσύ πάρε τον Κύκλωπα), αλλά παρόλα αυτά, κατέληξαν στην Ιθάκη του νέου τους άσματος σώοι και αβλαβείς. Θα το λατρέψετε.

Αβάντι μαέστρο:

 

Παρεμπιπτόντως, μιας και σώσαμε τη Γιουροβίζιον για το ’13, έχω να κάνω μια ερώτηση. Τι πλάνα έχεις κ. Χατζησάββα για τον Μάιο;

Κύπρος! Λατρεμένη πατρίδα! (εδώ αγκαλιαζόμαστε όλοι μαζί και κλαίμε).

Ατίθασα Νιάτα

Κινέζικο Βασανιστήριο

Αν θέλεις να σου πω τα νέα μου για να με λυπηθείς, τις προάλλες πήγα στο ΓΣΠ και παρακολούθησα τον αγώνα Ομόνοια – Ολυμπιακός από την κερκίδα της Ομόνοιας, παρακαλώ. Ναι, παίρνω ληγμένα. Άμα ο άλλος έχει σαδομαζοχιστικές τάσεις, μάνα μου, του εκδηλώνονται σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του. Γιατί υπέβαλα τον εαυτό μου σ’ ένα τέτοιο εξευτελισμό; Διότι ως γνωστόν έχω κολλητό ομονοιάτη και κοπέλα ολυμπιακιά. Και επειδή έπρεπε να ικανοποιήσω και τους δύο, έκανα την καρδιά μου πέτρα και παρέστην στον αγώνα, εννοείται με δωρεάν εισιτήρια (δεν δίνω ούτε σεντ στο κόμμα των ειλώτων και των δουλοπάροικων) για να κάνω τη μελέτη μου.

Ποια μελέτη; Μα, το γήπεδο είναι το καλύτερο πανεπιστήμιο, φίλε μου. Εκεί παρατηρείς τους συμπατριώτες σου και αντιλαμβάνεσαι το επίπεδο της χώρας στην οποία ζεις. Και δεν μέμφομαι μόνο τους Ομονοιάτες τώρα, (παρόλο που συμφωνώ ότι αποτελούν στην πλειοψηφία τους ειδική μερίδα της γενετικής επιστήμης). Πιστεύω ότι εντοπίζεις ιδιαίτερες περιπτώσεις σε όλες τις κερκίδες καθότι δεν πρόκειται για κερκίδες του ιπποδρόμου του Άσκοτ, βεβαίως, βεβαίως, ούτε καν για τους στάβλους του. Το προχθεσινό, το παραδέχομαι, ήταν δοκιμασία για σκληρά νεύρα και καρύδια, σαν αυτά του πρόεδρου μας.  

Δεδομένου ότι ουδέποτε κατάλαβα πως παίζεται το ποδόσφαιρο και δεδομένου ότι το θεωρώ και βαρετό σαν θέαμα, ο μόνος τρόπος να περάσει η ώρα μου ήταν να παρατηρώ και να κρυφακούω τους οπαδούς. Μεγαλεία! Έγινα μάρτυς τεράστιας κακοποίησης της γλώσσας και δεν εννοώ φυσικά τις βωμολοχίες («εν κόρνε, ρε, εν κόρνε» όπου κόρνε βλέπε, corner), έγινα μάρτυς τεράστιων επιστημονικών αναλύσεων του αθλήματος («ε, τι πειράζει αν παίζουν με πάσες; Και η Ρεάλ Μαδρίτης έτσι παίζει»), άλλο να στα γράφω κι άλλο να τα ζεις. Το ότι μπροστά μας είχαμε τρεις πενηντάρηδες οι οποίοι τόσα χρόνια μετά συνέχιζαν να αποκαλούν ο ένας τον άλλον «σειρά» (από τον στρατό) επίσης ασχολίαστο. Αλλά αυτό που με έβγαλε από τα ρούχα μου, κι έκανε και κρύο, ήταν ένα πανό στην απέναντι κερκίδα που είχε πάνω την κυπριακή σημαία και έγραφε «τιμή και δόξα στη σημαία της πατρίδας μας». Κάτι τέτοια είναι που μου πατάνε τον κάλλο.

Η σημαία της πατρίδας μας, που με το ζόρι έκλεισε μισό αιώνα ζωής, δεν ξέρω ποια ακριβώς επιτεύγματα αντιπροσωπεύει για να της αποδίδονται τιμές και δόξες. Όχι πες μου, για ποιο κατόρθωμα μπορεί να κυματίζει υπερήφανα η κυπριακή σημαία; Για το σημερινό κράτος του μνημονίου που θα μας ξεζουμίσει; Για την συνεχιζόμενη κατοχή; Για τον ξευτιλισμένο Κύπριο που περνά το οδόφραγμα ελαφρά τη καρδία και υποθάλπει την κατοχή; Γιατί οι Ομονοιάτες κι άλλοι ομοϊδεάτες τους θεωρούν ότι η κυπριακή σημαία αξίζει τιμές και δόξες; Ακόμα και η ύπαρξη αυτής της σημαίας, οφείλεται στον απελευθερωτικό αγώνα του 55-59, κατά τη διάρκεια του οποίου οι αγωνιστές πολεμούσαν εμπνεόμενοι από τη γαλανόλευκη. Ποια τιμή και ποια δόξα; Αλλά, είπαμε, σε γήπεδο ήμασταν, λογικό να ακούς ποικίλες μαλακίες. Αν με ρωτάς, το μόνο επίτευγμα της κυπριακής δημοκρατίας είναι ότι κατέστην μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και σίγουρα αυτό δεν είναι κάτι για το οποίο υπερηφανεύονται οι πλείστοι αριστεροί. Οπότε, ποια τιμή και ποια δόξα στον λεκέ που κάναμε παντιέρα; Άσε μας κουκλίτσα μου!

Κατά τα άλλα, όσο έμεινα εκεί (γιατί τελικά δεν άντεξα να μείνω και τα 90’) ένα άγχος το είχα μην τυχόν με αναγνωρίσει κάποιος γνωστός, με δαχτυλοδείξει και φωνάξει προς όλη την κερκίδα: «Συναγερμός, ο Anti-Christos ανάμεσά μας» και με μουντάρουν. Η αλήθεια είναι ότι διασταυρώθηκα με δυο, τρείς γνωστές και μη εξαιρετέες ακελικές φάτσες με τις οποίες έχω σφαχτεί κατά καιρούς σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης σχετικά με τα χαΐρια του άχρηστου, "πιέστηκα-για-να-υπογράψω" προέδρου τους, αλλά δεν εξαπολύσαμε πυρά. Το γεγονός πάντως, ότι ενώ χάναμε 2-0, εμείς έπρεπε να παραμένουμε ψύχραιμοι, αδρανείς και αδιάφοροι και να χειροκροτούμε κι από πάνω σαν να μην συνέβη τίποτα για να μην μας "μυριστούν", ήταν χειρότερο κι από κινέζικο βασανιστήριο.

Αν και τώρα που το σκέφτομαι, ήταν όντως «κινέζικο» το βασανιστήριο. Και μόλις βρήκα τίτλο για το σημερινό post!

Finally Facing your Waterloo

Διάβασα σήμερα στις εφημερίδες ότι το ΡΙΚ σκέφτεται να αποσυρθεί από τη Γιουροβίζιον του ’13, για πολιτικό/οικονομικούς λόγους. Κλικ εδώ για λινκ.

Βαστάτε Τούρκοι τ’ άρματα!

Κόψε μου μισθό, κόψε μου τον 13^ο, κόψε μου το φαΐ, αλλά κόψε τον λαιμό σου να πάμε στη Γιουροβίζιον! Αυτό ήταν βρομό-Χριστόφκια! Θέλεις πόλεμο; Θα τον έχεις! Έτσι και γίνει μαλακία και δεν πάμε στη Σουηδία τον Μάιο, μα τον Θεό, θα γίνει της Ντάνα Ιντερνάσιοναλ!

Οι Αλβανοί που δεν έχουνε να φάνε, θα πάνε. Οι Μολδαβοί που δεν έχουνε να φάνε, θα πάνε. Οι Σκοπιανοί που δεν έχουνε να φάνε, θα πάνε. Ακόμα και οι Ελλαδίτες θα πάνε που πλέον ζουν υπό συνθήκες πολέμου. Δώσανε τον διαγωνισμό σε χορηγούς και δεν επιβαρύνουν την ΕΡΤ! Μόνο εμείς δεν θα πάμε, που αποφανθήκαμε τάχα μου ότι παρόλο που ο διαγωνισμός είναι κερδοφόρος, δεν θέλουμε να προκαλέσουμε το Δημόσιο Αίσθημα.

Άκου μαλακίες! Τόσα αίσχη κάνατε, δεκατρείς ανατινάξατε και το Δημόσιο Αίσθημα δεν εξερράγη να σας στείλει στ’ ανάθεμα όπου ανήκετε. Θα εκραγεί τώρα επειδή θα πάμε στη Γιουροβίζιον; Η οποία σημειώνω ξανά για να το εμπεδώσετε όσοι καλοθελητές κουλτούρας θα σπεύσετε να χλευάσετε με σχόλια το post, πως η Γιουροβίζιον είναι το μόνο πρόγραμμα το οποίο «ταΐζει» το ΡΙΚ. Το μόνο πρόγραμμα που βγάζει τα λεφτά του! Και αν κρίνω από τις υπόλοιπες αηδίες που μεταδίδει τον υπόλοιπο χρόνο το κρατικό κανάλι, η Γιουροβίζιον είναι και ο μόνος λόγος για τον οποίο αξίζει να συντηρείται στη ζωή. Προειδοποιώ! Μην μου πείτε ότι δεν προειδοποίησα γιατί αν γίνει καμιά στραβή, θα αρματωθώ μια βόμβα και θα σκάσω σαν Παλαιστίνιος στα στούντιο, όπως έκανε εκείνος ο τύπος – του οποίου τώρα το όνομα μου διαφεύγει- με το τρακτέρ στα τέλη της δεκαετίας του ‘80!

Τώρα θα μου πεις, και που πηγαίναμε τόσα χρόνια, καλές αηδίες στέλναμε, ρεζίλι γινόμασταν. Συμφωνώ. Με μόνη εξαίρεση την Ήβη φέτος, όλες οι άλλες συμμετοχές επί Χριστόφια ήταν εφάμιλλες της πολιτικής του. Αλλά, έτερον εκάτερον! Δεν το χωνεύω ότι άντεξα να βγάλω την πενταετία του αίσχους για να έρθουν τώρα να μου πουν, "δεν πάμε για να μην προκαλέσουμε!" Βρε, ουστ από δω χάμω!

Εδώ ποζάρουν οι εξέχουσες προσωπικότητες του έθνους (απολογούμαι στους Abba εκ των προτέρων):

Εξ' αριστερών: Ο Loser-standing-small-Χριστόφιας, η Chiquitita-Συλικιώτης, η σούπερ-τρούπερ Σωτηρούλα και τέλος, το Βατερλό προσωποποιημένο. Ten points έκαστος, και με τις δύο παλάμες.

Ντίρλα

Τι ευτυχία!

Το αλκοόλ λύνει τα πάντα. Απόψε πήγαμε στο Χύνω Κουλτούρα για να γιορτάσουμε την πρόταση γάμου του καλύτερου μας φίλου. Τελικά, θα είμαι κουμπάρος. Ήπιαμε τόσο πολύ, προσωπικά είμαι ντίρλα. Από το 2000 σε κάτι γλέντια στο Ζοο έχω να νιώσω έτσι. Γελούσαμε με το παραμικρό, πρέπει να μας έχει ακούσει όλο το μαγαζί και αμφιβάλλω αν θα μας ξανά επιτρέψουν να πάμε εκεί να τα πιούμε. Γέλασα με τη ψυχή μου, με κάθε λέξη που ξεστομίζαμε, ακόμα κι όταν αυτή δεν ήταν αστεία. Πρέπει να ενοχλήσαμε. Δεν με κόφτει. Είμαι ντίρλα και απορώ ακόμα πως μπορώ αυτή τη στιγμή που σου γράφω να συντάσσω προτάσεις.

Τι ευτυχία Θεέ μου. Γι αυτό αγαπώ αυτή την παρέα. Γι αυτό αγαπώ τους φίλους μου. 

Ποιός Ανακάλυψε τον Γάμο;

Χθες μας ανακοινώθηκε και επίσημα ότι ένας εκ των πέντε κολλητών μου, ένας εκ των πέντε επιστήθιων φίλων μου, έκανε πρόταση γάμου στην αγαπημένη του και αυτή είπε το μεγάλο ναι. Είναι ο δεύτερος κολλητός που κάνει το μεγάλο βήμα μέσα σε διάστημα δύο μηνών και απομένουμε άλλοι τρεις να χάσκουμε και να μην ξέρουμε για πότε θα μας παρουσιαστεί κι εμάς ο Ησαΐας λέγοντάς μας ένα μεγάλο κι επιτακτικό «χόρευε».

Ένα άγχος για να είμαι ειλικρινής το ένιωσα. Μια μέγγενη να σφίγγει γύρω από το παπάρι μου την αισθάνθηκα. Χθες βράδυ, μάλιστα, άργησα να αποκοιμηθώ καθώς σκεφτόμουν ότι όλοι σιγά, σιγά παίρνουν τον δρόμο τους. Ακόμα και οι πιο φανατικά ορκισμένοι εργένηδες υποτάσσονται στον θεσμό του γάμου και μας αγχώνουν κι εμάς που δεν έχουμε καμία διάθεση στο παρόν στάδιο να χάσουμε τον ύπνο μας και να μπούμε στη διαδικασία του νυφικού, του ρυζιού και της μπομπονιέρας. 

Προσωπικά αισθάνομαι πολύ μπερδεμένος. Δεν είμαι υπέρ του γάμου, αλλά δεν είμαι ούτε κι εναντίον του. Τον θεωρώ ένα ωραίο έθιμο που αξίζει να ζήσεις, αλλά και να μην το ζήσεις σιγά τα ωά. Δεν πιστεύω στο μυστήριο του γάμου (αν επρόκειτο όντως περί ευλογίας, κανένας δεν θα χώριζε), ενώ τα στατιστικά των διαζυγίων σε προϊδεάζουν ότι το εγχείρημα έχει περισσότερες πιθανότητες να αποτύχει, παρά να επιτύχει. Επομένως, γιατί να μπούμε στον κόπο; Για να κάνουμε πάρτι με πολλούς καλεσμένους; Να κάνουμε πάρτι-υπερπαραγωγή με βεγγαλικά, φτερά και πούπουλα όποτε θέλεις και μάλιστα χωρίς ουσιαστικό λόγο. Είμαι πάντα μέσα σε κάτι τέτοια. Αλλά όχι επειδή παντρευτήκαμε. Αν πάλι θα τον κάνουμε για να μαζέψουμε λεφτά να χτίσουμε σπίτι, να λείπει το βύσσινο. Αν θα χτίσω το σπίτι όπως το φαντάζομαι (με dancefloors και θέατρα αντί για σαλόνια και κουζίνες), δεν νομίζω να βρεθεί καμία να δεχτεί να μετακομίσει σ' αυτό.

Η σχέση μου με τη Μπρέντα πάει καλά (δόξα τω Θεό, χτύπα ξύλο και δάγκωσε τη γλώσσα σου δις, γιατί όποτε πω κάτι τέτοιο μετά σκοτωνόμαστε), και δεν καταλαβαίνω τι θα αλλάξει αν παντρευτούμε. Ούτε καταλαβαίνω τι δεν θα αλλάξει αν δεν την παντρευτώ. Η σχέση, ούτως ή άλλως, θα κάνει τον κύκλο της κάποτε με ή χωρίς γάμο.

Το μόνο που ξέρω και μπορώ να το πω μετά βεβαιότητας είναι ότι θέλω παιδιά. Δυο-τρία μάλιστα. Αλλά και πάλι δεν μπορώ να σου πω ότι είμαι σίγουρος ότι τα θέλω εδώ και τώρα. Αν προκύψουν σύντομα καλώς, αν προκύψουν αργότερα πιο καλώς. Πάλι θα είμαι ευτυχισμένος. Και να μην έρθουν ποτέ που λέει ο λόγος, πάλι ευτυχισμένος θα είμαι γιατί ο Θεός θα σου έχει υποδείξει ποιό είναι το μονοπάτι σου και θα το περπατήσεις καλύτερα. Σε κάθε περίπτωση, θα βρω τον τρόπο να απολαύσω τη ζωή μου.

Επομένως, γιατί να παντρευτώ; Για να ικανοποιήσω τη ματαιοδοξία των γονιών ότι «πάντρεψαν τα παιδιά τους και τώρα δικαιούνται να πεθάνουν ήσυχοι;» Μωρέ, ας πεθάνουν αυτοί να κάνουν την αρχή και βλέπουμε. Χωρκάτικον είναι: Να θέλεις να μας παντρέψεις για να νιώσεις πως έκαμες το καθήκον σου σαν γονιός. Κύπρος με τις κοινωνικές εμμονές σου, θα πας μπροστά! 

Πάντως, κανένας παντρεμένος γνωστός μου δεν μου έχει πει: «Παντρέψου, είναι τέλεια» ή «από τη μέρα που παντρευτήκαμε όλα αλλάξανε προς το καλύτερο». Οι περισσότεροι μου λένε: «Μην παντρευτείς» και βαράνε το κεφάλι τους, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων μου λένε: «Δεν θα αλλάξει τίποτα, όλα είναι όπως πριν». Επομένως, αν με το γάμο η σχέση ιδανικά παραμένει ως έχει ή χειροτερεύει γιατί να μπω στον κόπο; Για να κάνω παιδιά; Ε, μα το είπαμε, παιδιά θα κάνουμε.

Όταν και αν συμφωνήσουμε επιτέλους το πώς θα τα ονομάσουμε.

Το Τίβολι Είναι ο Βυσσινόκηπος

Βαριόμουν να πάω να δω τον Βυσσινόκηπο, παρόλο που η Μπρέντα πρόλαβε και έκλεισε εισιτήρια. Κατ’ ακρίβεια ευχόμουν να βρέξει και να ακυρωθεί η παράσταση. Χώρια που για μένα ένας είναι ο Βίσση-νόκηπος, δεν ήθελα κουλτούρα και Άντον Τσέχωφ. Αλλά δεν έβρεξε, στην πορεία άλλαξα και διάθεση, οπότε είπα να αποβάλω για λίγο την ποπ κοσμάρα μου και να το παίξω λίγο διανοούμενος.

Τελικά, όχι μόνο δεν το μετάνιωσα, αλλά για πρώτη φορά σε κυπριακή παραγωγή έβαλα και τα κλάματα. Με δυσκολία κρατήθηκα να μην πλαντάξω σε μοιρολόι και γίνω δακτυλοδεικτούμενος. Έκλαψα γιατί όπως πιθανόν να ξέρεις, η παράσταση λαμβάνει χώρα στο λούνα παρκ του Τίβολι. Το οποίο, για όσους δεν γνωρίζουν, τη δεκαετία του ’80 όπου εγώ διένυσα τα παιδικά μου χρόνια ήταν κάτι σαν εγχώρια Ντίσνεϊλαντ. Ήταν το πιο πρωτοποριακό λούνα παρκ της χώρας, κλάσεις ανώτερο των υπολοίπων (δεν είχε και πολλά, τότε είχαμε το ‘Μοναστηράκι’, το λούνα παρκ του ‘Παπαφιλίππου’ και το ‘Δρακουμέλ’).

Το Τίβολι, όπως θα ξέρεις κλείνει για πάντα σε λίγο καιρό. Η κυβέρνηση αποφάσισε να κτίσει γραφειακές εγκαταστάσεις στον χώρο εκείνο και κάνει έξωση στον ιδιοκτήτη του. Αυτό το τέλος εποχής, λοιπόν, αντιπαραβάλλεται με την ιστορία του Βυσσινόκηπου, η οποία ναι είναι πολύ βαρετή και δεν έχει καμία σημασία στην παράσταση, αλλά παρόλα αυτά, προκαλεί συγκλονισμό. Η παράσταση αυτή είναι ανατριχιαστικά επίκαιρη, είναι πάνω απ’ όλα ένα political statement, μία έμμεση διαμαρτυρία, μία διαδήλωση και ένας επικήδειος στα παιδικά χρόνια πολλών γενεών Κυπρίων.

Κάτι περισσότερο από εύστοχο είναι το timing στο οποίο πραγματοποιείται το εγχείρημα, χίλια μπράβο στους εμπνευστές της ιδέας. Παρόλο που η αρχική μου αντίδραση όταν είχα ακούσει ότι κλείνει το εν λόγω λούνα παρκ, ήταν αδιάφορη, εντούτοις όταν πέρασα απόψε τις πύλες για να δω το έργο, σφίχτηκε η καρδιά μου με την παρακμή που αντίκρισα. Τι να κάνεις, τίποτε δεν γυρίζει πίσω σ’ αυτή τη ζωή.

Κατά τα άλλα, το εισιτήριο θα μπορούσε να ήταν και φθηνότερο (€20 στην εποχή της Τρόικας; Εδώ στη Βίσση, στο Lav, πληρώνεις €10!). Μου έκανε εντύπωση όταν είδα κόσμο μπροστά μας στην ουρά να αποχωρεί από τον χώρο όταν η ταμίας τους είπε την τιμή του εισιτηρίου. Επίσης, η παράσταση θα μπορούσε να ήταν και ελαφρώς μικρότερη σε διάρκεια, αλλά αναντίρρητα πρόκειται για εξαιρετικά προσεγμένης παραγωγής, που σε κάνει να μην ντρέπεσαι για το από πού κατάγεσαι, πράγμα σπάνιο για την πλειοψηφία των καλλιτεχνικών δρώμενων που λαμβάνουν χώρα στη βραχονησίδα μας.

Angry Birds

Το βλέπω από χθες συνέχεια και γελώ σαν 15χρονο! 

Γραφείο Απ' την Αρχή

Καθόμουν στο γραφείο και κοίταζα τους κάτωχρους τοίχους και σκεφτόμουν: «Εδώ μέσα θα πεθάνω, ρε μαλάκα;» Πόσο άδοξο! Να ξέρω ότι για το υπόλοιπο της ζωής μου και δεδομένου ότι δεν προβλέπεται να παίρνω αύξηση ποτέ, ούτε μισθού, ούτε θέσης θα ζήσω να γεράσω μέσα σ' αυτούς τους τέσσερις τοίχους, τους κακόγουστα βαμμένους. Πάνω σε αυτό το καραχωρκάτικο γραφείο με την ασορτί βιβλιοθήκη. Όχι κύριε! Όχι εγώ! Πήγα αμέσως στον προϊστάμενο και του είπα: «Ξέρετε, λίγο η Τρόικα, λίγο η Κύπρος, λίγο ο Μπούθουλας, μια σκοτοδίνη μου τη φέρνουν. Δώστε μου άδεια να βάψω τους τοίχους, να ευφρανθεί η ψυχούλα μου!»

Η έγκριση εδόθη.

Τι εννοείς θα βάψεις το γραφείο με δικά σου λεφτά;

Εσύ τι δεν καταλαβαίνεις; Εφόσον η πρωτοβουλία είναι δική μου και αποσκοπεί αμέσως ή και εμμέσως σε προσωπικό όφελος (δεν ζούμε στη Σουηδία ώστε να έχω την απαίτηση να φροντίζει για τη ψυχική μου ηρεμία το κράτος) τότε ναι, θα βγάλω από το κομπόδεμά μου όσα χρειάζεται για να αλλάξω το περιβάλλον μου. Δεν με νοιάζει να πληρώσω όσο, όσο προκειμένου να έρχομαι δουλειά και να ανυπομονώ γι αυτό, εφόσον θα με περιμένει εκεί ένα καλαίσθητο γραφείο. Εδώ ξοδεύω το ένα τρίτο της μέρας μου και με λίγη φαντασία ξοδεύω και το ένα τρίτο της ζωής μου. Δικαιούμαι να το απολαμβάνω!

Τι εννοείς θα βάψεις κρατική περιουσία;

Εσύ τι δεν καταλαβαίνεις; Το κράτος είμαστε εμείς. Κι αν δεν το αγαπήσουμε κι αν δεν το αλλάξουμε δεν θα επωφεληθούμε ούτε προσωπικά, ούτε σαν σύνολο. Επειδή, δηλαδή, η περιουσία είναι του Δημοσίου πρέπει να της επιτρέψουμε να είναι τόσο κακόγουστη; Αυτή η νοοτροπία του τύπου «στο δημόσιο είναι όλα του χαμού και δεν κάνουμε τίποτα να το αλλάξουμε» δεν ξέρω ποιος μας τη μετέδωσε, αλλά προσωπικά αρνούμαι να την υιοθετήσω. Η Κύπρος έφτασε εδώ που έφτασε γιατί κανένας δεν εργάστηκε για το κοινό καλό. Αφήσαμε το γυφταριό να πρυτανεύσει! Δες λίγο μάνα μου ότι άμα αγαπήσεις το κοινό καλό, θα επωφεληθείς και ο ίδιος προσωπικά, να δεις τι ωραία που θα ‘ναι.

Έκατσα έξι ώρες μέσα το Σάββατο και τέσσερις την Κυριακή. Παρέα με το υπέροχο κορίτσι μου, βεβαίως, βεβαίως. Παλεψαμε με τις μπογιές, τις βούρτσες και τις πούτσες. Κάναμε το γραφείο αγνώριστο, τύφλα να ‘χει η Σίσσυ Φειδά, ο Σπύρος Σούλης και ο Λαμπαθάκης. Δεν τελείωσε βέβαια, υπάρχουν ακόμα άπειρες λεπτομέρειες που πρέπει να διορθωθούν. Πάντως, σήμερα το πρωί, δεν με ένοιαξε καν ότι είναι Δευτέρα, ξύπνησα και ήρθα στο γραφείο και το χάρηκα, δεν βαρέθηκα ούτε μια στιγμή, ενώ έχω και πιο πολλή όρεξη να δουλέψω.

Όχι πες! Είδες πιο ωραίο γραφείο απ’ αυτό;

Πραξούλλα για Πρόεδρος: Γιατί Μπορεί!

Η υποψηφιότητα της Πραξούλλας ήταν ό, τι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί σήμερα, Παρασκευή, ώστε να φτάσει σε οργασμικό φινάλε η βδομάδα και να υποδεχτούμε το σαββατοκύριακο με μπρίο και κέφι τρελό.

Δεν εξεπλάγην με την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς της. Η υποψηφιότητά της αποτελεί φυσική συνέχεια της προεδρίας του Χριστόφια. Αφού εξελέγη αυτός, impossible is nothing. Και ο Μαχαλλεπάρης μπορεί να γίνει πρόεδρος και ο Ούτοπος μπορεί να γίνει πρόεδρος και η Ειρήνη Χαραλαμπίδου ακόμα. Δεν υπάρχουν πλέον κριτήρια, ούτε έμεινε καθόλου κύρος στον θεσμό. Ακόμα και η γιαγιά σου, αν θελήσει, το μπορεί. Φτάνει να υπάρχουν βλάκες να ψηφίζουν. Και από τέτοιους, άλλο τίποτα αυτή η χώρα. Άρα, γιατί να μας ξενίσει η υποψηφιότητα της Πραξούλλας;

Για να είμαι ειλικρινής, θα έχει περισσότερο ενδιαφέρον τώρα η προεκλογική εκστρατεία. Διότι να βλέπεις τον Νίκο Αναστασιάδη να θεωρείται και να φέρεται σαν πρόεδρος από τον περασμένο Φεβρουάριο κατάντησε βαρετό. Όλο το ενδιαφέρον εστιάζεται στο ποιος θα βγει δεύτερος. Ε, τώρα αναζωπυρώθηκε ακόμα περισσότερο η τηλεθέαση αφού η Πραξούλλα, κάτι τέτοια σόου, τα παίζει στα δάκτυλα.

Chris Koul ‏@antidoto1980

Το επιτελείο της Πραξούλλας θα ονομάζεται Green Room.

Expand 

•  Reply 
•  Delete 
•  Favorite

Πάντως, εγώ πραγματικά άρχισα να πιστεύω ότι η Πραξούλλα πάσχει από κάποια μορφή διαταραχής. Έναν μαντάμ-σουσουδισμό, άνευ προηγουμένου. Μια γυναίκα η οποία όπου σταθεί κι όπου βρεθεί δηλώνει ότι το όνειρό της ήταν να γίνει τραγουδίστρια, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θεωρεί ότι υπάρχει ακόμα άνθρωπος που θα την πάρει στα σοβαρά και θα της εμπιστευτεί τη θέση της προέδρου. Ένα επεισόδιο του dansing να αντέξεις να δεις ολόκληρο, καταλαβαίνεις ότι πρόκειται περί ψυχιατρικής περίπτωσης. Γιατί δεν βρίσκεται ένας γιατρός να τη μαζέψει, είναι ν’ απορείς...

 Chris Koul ‏@antidoto1980

Στα ψηφοδέλτια ψηφίζεις με ν ή χ, αλλά για την Πραξούλλα θα στέλνεις sms.

Τα ίδια πιστεύω και για τον κύριο Μαλά, ο οποίος μπορεί να είναι επιστήμονας, (ιδιότητα που με δυσκολία αποδίδεται στα πλείστα μέλη του ΑΚΕΛ τα οποία εμφανώς τα περιμάζεψαν από τους πέντε δρόμους), αλλά ο οποίος αποδεικνύει, δυστυχώς, ότι άμα το γονίδιο του μαντάμ-σουσουδισμού κολυμπά στο DNA σου, δεν σε σώζουν ούτε τα υπόλοιπα που μπορεί να ανήκουν σε παλιότερους προέδρους.

Chris Koul ‏@antidoto1980

Τωρά, λογικά δεν πρέπει να επανακυκλοφορήσει το Madame Figaro με εξώφυλλο τις γυναίκες των υποψηφίων συν τον άντρα της Πραξούλλας;

Είναι να απορείς, πώς άνθρωποι οι οποίοι δεν κατάφεραν καν να εκλεγούν βουλευτές στο κωλοχώρι τους, θεωρούν τους εαυτούς τους ικανούς να ηγηθούν της χώρας τους. Ε, το «χώρας» είναι σχήμα λόγου, μην φανταστείτε… για τα προσχήματα και μόνο δεν την αποκαλούμε ακόμα μπουρδέλο.

 Chris Koul ‏@antidoto1980

@legallyblonde18 Με ποσοστό 92% οι ΕΔΗ τάχθηκαν υπέρ της υποψηφιότητάς της. Δηλαδή, εκείνη και ο άντρας της.

Σοβαρά τώρα, μόνο και μόνο το ότι κάποιος θέλει να ηγηθεί της Κύπρου, ειδικά μετά τις στάχτες και τα αποκαΐδια που αφήνει ως παρακαταθήκη το τέρας του Δικώμου, χρήζει τεράστιας επιστημονικής έρευνας. Ειδικότερα όταν ο πρότερος πολιτικός σου βίος δεν έχει τίποτα που να θυμίζει και να παραπέμπει στον Περικλή, στον Κολοκοτρώνη, στον Καποδίστρια και στον Μεγαλέξαντρο (κι αυτό το σχόλιο καλύπτει και τον Αναστασιάδη), αλλά περισσότερο στη θεία και στον θείο σου που σιχαίνεσαι και που τους βλέπεις, θέλεις να βροντοφωνάξεις: Πού πάτε μάνα μου, ξυπόλυτοι στ' αγγούρια;   

Δεν καταλαβαίνω πως ανεχόμαστε και αναπνέουμε τον ίδιο αέρα με τόσα νούμερα και δεν τα έχουμε πετάξει προ πολλού στη θάλασσα. Να τους φαν τα ψάρια, να ησυχάσουμε.